บทนำ “ไปกันก่อนเลย” ไทยโบกมือให้เพื่อนร่วมเตะบอลกลุ่มใหญ่ เขานั่งพักอยู่ริมสนาม เสื้อกางเกงบอลยังใส่ครบชุด ไทยเท้าแขนไปทางด้านหลัง ปล่อยให้หน้าปะทะกับลมเย็นๆ ที่พัดผ่าน เขาไม่เร่งรีบไปไหน จึงอยากให้พักให้เหงื่อแห้งเสียก่อน กลับห้องตอนนี้ก็ไม่มีอะไรทำ ตะวันกับคนโปรดแยกย้ายกลับบ้านตั้งแต่เลิกเรียน ส่วนเขาแวะมาเตะบอล เพราะชอบออกกำลังกาย
“ยังไม่กลับเหรอ” เสียงทุ้มไม่บอกอารมณ์ทักขึ้น เจ้าของร่างสูงนั่งลงบนเก้าอี้ยาวตัวเดียวกับเขา ในมือมีขวดเครื่องดื่มเกลือแร่
“ถ้ากลับมึงจะเห็นกูนั่งอยู่เหรอ”
“ตอบได้ดี”
ไทยหันไปมอง แต่คนพูดไม่ได้มองมาที่เขา สายตาของปราบมองตรงไปข้างหน้า
“กูถามอะไรหน่อยสิ”
“ว่ามา”
“มีใครเคยกวนตีนมึงสำเร็จไหมวะ”
ดวงตาคู่คมหันกลับมามอง รอยยิ้มกวนๆ จุดขึ้นที่ริมฝีปาก “หึๆ เมื่อกี้มึงกวนตีนกูเหรอ”
ไอ้เหี้ยยย ไทยได้แต่ร้องอยู่ในใจ ปราบเป็นชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ หุ่นนักกีฬา หน้าตาอย่าให้เขาบรรยาย ไม่บ่อยหรอกที่ไทยจะรู้สึกอิจฉาผู้ชายด้วยกัน ไอ้นี่มันมีครบทุกอย่าง เสียอย่างเดียวเป็นคนเข้าใจยากฉิบ
ถ้าให้ไทยเปรียบเทียบ ปราบเหมือนหนังสือที่ถูกหุ้มพลาสติกเอาไว้ หน้าปกสวย คำโปรยน่าอ่าน แต่ไม่รู้ว่าข้างในเป็นอย่างไร เพราะดันแอบดูไม่ได้
“หิว” เสียงเรียบๆ พูดผ่านอากาศ หน้าก็ไม่มองจะรู้ไหมว่าพูดกับใคร
“หิวมึงก็ไปหาอะไรแดกสิวะ”
“อืม” คนพูดลุกขึ้นยืน หันมามองเขา คิ้วขมวดเข้าหากัน
“ลุกสิ”
“ลุกทำไมวะ”
“หาอะไรกิน”
“มึงไปกินเถอะ กูยังไม่หิว”
“ถ้ามึงรอจนหิว มึงมีเพื่อนกินเหรอ” หมัดเน้นๆ เข้าเต็มหน้าไทย
“ไม่มีเพื่อนไม่ใช่เหรอ ถึงนั่งเป็นหมาหงอยอยู่นี่ ลุกสิ กูจะไปกินเป็นเพื่อน”
“มึงหิว ไม่ใช่กู” ไทยสวนกลับ แต่ก็ขยับตัวลุกขึ้นยืน ปราบพูดถูก ไปกินด้วยกันก็ยังมีเพื่อน ดีกว่านั่งกินคนเดียวเป็นไหนๆ ไทยไม่อยากกวนเวลาตะวันกับคนโปรดมากนัก แม้รู้ว่าเพื่อนเต็มใจ หนูดลเพิ่งเข้าโรงเรียน ตะวันต้องดูแลอย่างใกล้ชิด ในขณะที่คนโปรดควรมีเวลาส่วนตัวให้พี่รหัสบ้าง เขาเข้าใจดี จึงปฏิเสธเพื่อนเกือบทุกครั้ง เจอกันในเวลาเรียน กับไปเที่ยวด้วยกันบ้างก็พอ ไม่จำเป็นต้องอยู่ด้วยกันทุกเย็น
“อยากกินอะไร” น้ำเสียงที่ถามรักษาความราบเรียบไว้ได้ดีมาก
“ข้าวหมูกรอบ” ไทยตอบไปอย่างที่อยากกิน
“ได้ มึงเลี้ยง”
“อ้าวไอ้นี่! ทำไมกูต้องเลี้ยงมึงวะ”
“เพราะกูไม่กินข้าวหมูกรอบ”
“มึงไม่แดกแล้วมึงจะไปทำไม”
“กูจะกินข้าวหมูแดง ร้านที่มึงไป ขายแต่ข้าวหมูกรอบหรือไง”
“ข้าวหมูแดงก็ขาย งั้นทำไมกูต้องจ่ายวะ” ไทยชักสับสน
“เพราะกูไม่กินข้าวหมูกรอบที่มึงอยากกิน”
“ไอ้เห้!! ไทยตะโกนดังลั่น แต่ร่างสูงไม่สนใจ หยิบกระเป๋ากีฬาขึ้นสะพายบ่า เดินดุ่มๆ นำหน้าออกจากข้างสนาม แม่ง! ตกลงเขาต้องเลี้ยงมันด้วยเหตุผลประหลาดๆ นี่จริงๆ เหรอวะ ไทยส่ายหัว ได้แต่เร่งฝีเท้าตามหลังปราบไป เอาวะ อย่างน้อยก็มีคนกินข้าวเป็นเพื่อน
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
.
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
