Special ❤️ Real ❤️ Sweet
Junior & Senior
#ชินเจมส์ #คู่นี้เรียลมากกก #ncไหมถ้าไม่ไม่อ่าน
#เราไม่จิ้นคู่ที่เขาคบกันจริงๆ
#NC 5+ เด็กอายุต่ำกว่า 5 ขวบไม่ควรอ่าน
#ชินเจมส์ #คู่นี้เรียลมากกก #ncไหมถ้าไม่ไม่อ่าน
"ใครลุ้นพี่เจมส์ในงานวงการบันเทิงอวอร์ดบ้าง #ขอป้ายไฟ #ทีมพรี่เจ้มส์ #ฟาดเรียบทุกรางวัล"
"การแสดงก็งั้นๆนะ เราว่า ติ่งอวยกันเกิน #ทีมคุณโทนี่ #รำคาญติ่งเจมส์"
"ก่อนพูดก่อนโพสต์เคยดูพี่เจมส์แสดงไหมคะ.. คนในวงการออกมาให้สัมภาษณ์ชื่นชมทั้งนั้น
ใครๆก็รู้ว่าพี่เจมส์น่ะเก่งจริงๆ ไม่ได้อวย!"
"อัจฉริยะยังไง นิสัยส่วนตัวเหี้ยก็ไม่น่าคบค่ะ #คหสต"
"แหมม คุณแท็กบน รู้จักเค้าเป็นการส่วนตัวเหรอคะถึงได้ว่าเค้าเหี้ย #ปากหนอปาก #จิตใจมนุษย์!"
"ติ่งนี่ก็อวยจนเว่อร์นะคะ กะอิเเค่ดาราที่มีดีเพราะหล่อแบบเกาหลีหน่อยๆ
ถ้าเป็นสมัยก่อนคงขายไม่ออก ดูนุ่มนิ่มเหยาะเเหยะ (มองบน เบ้ปาก)"
"ถ้าคุณมึงชอบแบบหล่อล่ำกรรมกรก็เชิญเลยค่ะ แล้วเเต่รสนิยมไหมคะอิดอก นุ่มนิ่มของมึงสำหรับพวกกูแล้วคือหล่อดูคุณหนูค่ะ จะมองซ้ายมองขวาก็เรื่องมึงเหอะค่ะ (เบ้ปาก!!) #แรงมาแรงไป #ตบมาตบกลับไม่โกง
#ทีมสก๊อยเมียน้อยอ้ายเจมส์
ในที่สุดครบรอบปีของงานประกาศรางวัลสำหรับวงการบันเทิงก็มาถึง
รางวัลในงานยิ่งใหญ่ครั้งนี้มีตั้งเเต่ บทละครยอดเยี่ยม, นักแสดงนำยอดเยี่ยม(แยกประเภทหญิง-ชาย),นักแสดงสมทบยอดเยี่ยม,ผู้กำกับยอดเยี่ยม รวมไปถึงรางวัลคุณธรรมจริยธรรมและการช่วยเหลือสังคมต่างๆ
ซึ่งอย่างหลังๆนี้บอกเลยว่าแต้มบุญผมเท่ากับศูนย์!
"พี่เจมส์ อยากได้อะไรเป็นของขวัญตอนขึ้นไปรับรางวัล"
ไอ้หมาป่าตัวน้อย(?)ชินถามผมขณะที่ผมกำลังช่วยผูกเน็กไทให้เขา
"พูดเหมือนกูจะได้"
"ก็ปกติถ้าพี่มีงานเเสดง พี่จะได้เสมอนี่ พี่เคยบอกผม"
เออ..มันก็จริง แต่เอาเข้าจริงทุกปีผมไปร่วมงานก็เพราะเป็นหน้าที่(ยกเว้นปีหนึ่งที่จัดตรงกับงานอนิเมะเเฟมิคอม)
ไม่ได้คาดหวังอะไรมากมาย เอาเข้าจริงๆบางปีผมตกอับถึงขนาดไม่มีงานแสดงใหญ่ๆเลยด้วยซ้ำ
(ทำไมเล่าไปเล่ามาละกูสมเพชตัวเองพิลึกวะ..ต้องขอบคุณไอ้เหี้ยกัสที่ทำให้ผมมีวันนี้!)
แต่ปีนี้ผมมีงานซีรี่ย์ 2 เรื่อง ละครอีก 2 เรื่อง ซึ่งถือว่าเยอะมากแล้วสำหรับผม(เศร้าชิบหาย!)
และถ้าตามสถิติแล้ว ผมอาจจะได้รับรางวัลใดรางวัลหนึ่งจากใน 4 เรื่องนี้..
"เกิดมาทั้งหล่อทั้งเก่งนี่มันลำบากใจจริงๆ"
ผมพูดก่อนจะส่ายหัวให้ไอ้ชิน มันเลิกคิ้วก่อนจะพยักหน้ากวนตีนใส่ผม
"เก่งมากครับ ที่รัก"
เจ้าลูกหมาป่าพูดด้วยเสียงสบายๆก่อนจะละสายตาจากผมไปเตรียมของเล็กๆน้อยๆ
เอ้อ..แปลก..เวลามันทำแบบนี้แล้วเขินดีแฮะ..
สงสัยผมเป็นพวกชอบอะไรที่มันดูธรรมชาติ..ไม่ปรุงแต่ง..ไม่หวานจัดหรือว่าเลี่ยน..กำลังพอดี..
คิดไปแล้วก็คงจริงอย่างที่คนรักของผมเคยพูดเอาไว้..เขาว่าผมไม่เหมาะกับวงการมายาเท่าไหร่นัก...................................
"และสำหรับรางวัลนักแสดงนำชายยอดเยี่ยม...ต้องบอกก่อนเลยว่าปีนี้สูสีมากต่างจากทุกๆปี
ปกติหากปีไหนมีชื่อคุณเจมส์เข้าชิงรางวัลเเล้วล่ะก็..ปีนั้นรางวัลคงจะไม่ตกเป็นของใครอื่น นอกจากอัจฉริยะเเห่งวงการมายาคนนี้!!~~ และสำหรับปีนี้.. คุณเจมส์ ถูกเสนอชื่อเข้าชิงรางวัลจากละครโทรทัศน์ เรื่อง 'ดุจห้วงเวหา' และภาพยนตร์ชุด(ซีรี่ย์) เรื่อง 'เพื่อนกันจนวันตาย' ภาพยนตร์แนวสยองขวัญ ลึกลับ กับมิตรภาพระหว่างเพื่อนที่ไม่มีใคร อยากหาคำตอบ!..ขอเสียงปรบมือให้กับคุณเจมส์ด้วยครับ!"
ผมลุกขึ้นไหว้ 360 องศา(ไหว้รอบทิศ) ก่อนจะนั่งลงอย่างเซ็งๆ
..มึงจะอวยอะไรกูนักหนาวะ..ไอ้พี่พิธีกร!..อวยจนกูหมั่นไส้ตัวเองอ่ะ..คิดดู!
"...แต่ปีนี้นะครับ!!.. ซูเปอร์สตาร์ดาวรุ่งชายที่โด่งดังมาอย่างต่อเนื่องอย่างคุณโทนี่ก็ได้รับการเสนอชื่อสำหรับรางวัลนี้เช่นกัน...กับภาพยนตร์ชุดเรื่อง 'Rules of survival' ภาพยนตร์แนวเอาชีวิตรอดในโลกยุคซอมบี้ที่กำลังฮิตมากๆในขณะนี้..ด้วยความดิบเถื่อน หล่อ เร้าใจ! และเข้าถึงบทบาทของความเป็นมนุษย์ที่ต้องเห็นแก่ตัวเพื่อเอาชีวิตให้รอด..
ขอเสียงปรบมือให้กับคุณโทนี่ด้วยครับ!!"
ซูเปอร์สตาร์หนุ่มรุ่นน้องลุกขึ้นก่อนจะหันไหว้รอบทิศเหมือนผม..
ไอ้เจ้าหมาป่าปรบมือเเปะๆ ก่อนจะทำปากบอกผมว่า
'ยังไงหมอนี่ก็แพ้พี่'
ผมตีมือมันไปเพี๊ยะหนึ่ง โทษฐานทำตัวหน้าหมั่นไส้เเละขี้อิจฉา(ฮ่า)
อ้อ ผมลืมบอกไปอย่างครับ..ตอนนี้เจ้าหมาป่าของผมเข้าไปช่วยงานของครอบครัวเขาอย่างเต็มตัวเเล้ว..
เขาออกจากวงการตั้งแต่ครึ่งปีที่แล้ว พร้อมกับเสียงบ่นเสียดายทั้งหน้าตา รูปร่าง ฝีมือ และบุคลิก(จอมปลอม(?!))ของเขาจากบรรดาแฟนคลับทั้งหลาย..
"และสำหรับรางวัล..นักแสดงนำชายยอดเยี่ยมปีนี้..ได้แก่...คุณ..."
เสียงดนตรีบันเลงเพลงประกอบเร้าใจดังขึ้น ..ผมใช้มือกดไหล่ไอ้คนข้างๆที่ทำท่าอยากลุกขึ้นแสดงความยินดีกับผมเต็มที..
"...คุณ.."
..ไอ้สัส ประกาศสักทีเหอะ! อย่าลีลา!
"..คุณโทนี่ครับ!!"
เสียงปรบมือดังขึ้นเกรียวกราวในเวลาเดียวกับที่ดาราซูเปอร์สตาร์รุ่นน้องลุกขึ้นไหว้รอบทิศแล้วเดินขึ้นไปบนเวที
ไอ้ชินหันมาทำท่าเจ็บปวดใจให้ผม ผมลูบหัวมันก่อนจะพูดว่า
"ไม่เป็นไรมึง ไม่เป็นไร!"
...อื้มม กูว่าบทเราสลับกันนะ?!
"ก่อนอื่นผมต้องขอขอบคุณทุกคนที่ทำให้ผมมีวันนี้ได้..รางวัลนี้เป็นรางวัลแรกที่การันตีความสามารถด้านการแสดงของผม..ผมเคยได้รับรางวัลอื่นๆมามากมาย ทั้งรางวัลดาวรุ่ง,รางวัลจริยธรรม,รางวัลขวัญใจประชาชน,ขวัญใจนักข่าว... แต่ไม่มีรางวัลไหนเลยที่ทำให้ผมภาคภูมิใจกับอาชีพนี้เท่ารางวัลนี้.. นอกจากนี้..ผมอยากขอบคุณแรงบันดาลใจของผม..เขาเป็นคนที่สมควรมาอยู่ตรงนี้แทนผมด้วยซ้ำ.. เป็นรุ่นพี่ที่ผมอยากเป็นเหมือนเขาตั้งแต่เข้าวงการเเรกๆ... ขอเสียงปรบมือให้พี่เจมส์..และขอบคุณทุกคนมากๆ..ขอบคุณครับ!!"
ผมพยักหน้ารับเบาๆ ก่อนจะคิดว่าผมกับโทนี่เคยคุยกันเกิน 10 ประโยคหรือไม่..
แรงบันดาลใจห่าอะไรของมึงวะ..หลังจากโทนี่ลงมาจากเวทีรับรางวัลเขาก็มายืนข้างๆผม
"พี่เจมส์จะมาปาร์ตี้ตอนเย็นไหมครับ"
ผมเหลือบไปมองคนข้างๆที่ทำหน้าบอกบุญไม่รับแล้วจึงบอกปฏิเสธไป
"ไม่ล่ะ, ยินดีด้วยนะโทนี่ ..กูดูเรื่อง Rule of survival ที่มึงแสดงอยู่ ..มันก็สมควรได้รับล่ะ"
ร่างสูงมองหน้าผมก่อนจะขมวดคิ้ว..
"ที่ผมพูดบนเวที ผมหมายความตามนั้นจริงๆนะพี่เจมส์..พี่เป็นแรงบันดาลใจของผม..ก่อนจะเข้าวงการ
ผมดูหนังที่พี่เเสดงแล้วคิดว่า..นักแสดงแบบนี้แหละ ที่ผมอยากจะเป็น..พี่เหมือนหลุดออกมาจากบทภาพยนตร์..เหมือนตัวละครที่คนเขียนเขียน.."
ผมกระพริบตาปริบๆ..การถูกชมต่อหน้าตรงๆแบบนี้กูก็อายเป็นเหมือนกันว่ะ..
"ถ้ามีโอกาส..ผมก็อยากไปทานข้าวกับพี่สักมื้อนะ..ผมหมายถึง.."
โทนี่พูดก่อนจะมองไอ้หมาป่าชินที่ยืนหน้านิ่งอยู่ข้างๆผมอย่างกังวล
"ผมเข้าใจครับ..ไม่เป็นไร"
ชินพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มอย่างใจกว้าง
"อ่า..นั่นแหละ..จะได้ไหมครับพี่เจมส์"
"มึงก็หาวันมา ถ้ากูว่างก็ไปได้"
ผมพูดอย่างไม่ใส่ใจอะไร ความจริงก็แค่นัดไปทานข้าว ไม่รู้จะพิธีรีตองอะไรนักหนา
หลังจากคุยกันตามมารยาทเล็กๆน้อยๆพอเป็นพิธี ถ่ายรูปออกสื่ออีกนิดหน่อย ผมก็ขอตัวกลับ
หมดหน้าที่แล้วครับ 1 วันในงาน..
จริงๆมีดินเนอร์กับปาร์ตี้ตอนเย็นต่อ..แต่อย่างที่ทุกคนคงจะรู้
ผมไม่ค่อยมีเพื่อนที่สนิทในวงการมายาเท่าไหร่นัก..แถมไอ้ลักษณะจะไปปาร์ตี้เย้วๆก็ไม่ใช่สไตล์ผม
เพราะฉะนั้นแทบทุกปีในงานนี้ ผมไม่เคยอยู่ถึงช่วงเย็นเลย
...................................
หลังจากออกมาจากงาน ผมก็ลากเจ้าชินให้พาไปซื้อวัตถุดิบสำหรับทำอาหารเย็น
ผมชอบทำอาหารกินเอง และการที่มาหาซื้อวัตถุดิบสำหรับเราสองคนก็ดูจะเป็นการเดทกลายๆ
มันน่ารักดี .. ผมเลยชวนมันมาด้วย
"เงียบจังวะมึง เป็นไรปะเนี้ย"
ผมถามเมื่อสังเกตเห็นว่าเจ้าหมาป่าดูเงียบๆนิ่งๆผิดปกติ
ปกติมันต้องหาเรื่องแซว กวนตีนผมไปแล้ว..
"เปล่า"
ร่างสูงพูดก่อนจะมองผมด้วยสีหน้าราบเรียบ..
...ไม่ได้เป็นอะไรเหรอ...มึงเป็นชัดๆ!
ผมขมวดคิ้ว ทบทวนสถานการณ์วันนี้ทั้งวันเพื่อหาสาเหตุ..
"คงไม่ใช่ว่ามึงหึงที่โทนี่เนียนมาตีซี้กูหรอกนะ?"ร่างสูงมองหน้าผม เงียบ ก่อนจะหยิบแครอทจากชั้นผักมาเคาะหัวผมเบาๆ
"พูดเรื่องอะไรของพี่ คนอย่างโทนี่จะมีอะไรมาเทียบผมได้"
ผมฟังคำตอบมันแล้วก็รู้สึกคันเท้ายิกๆ ...
"งั้นมึงเป็นไร? โอเค..ถ้ามึงไม่ซีเรียสอะไรเรื่องโทนี่ก็ดี เมื่อกี้มันไลน์มาชวนกูไปกินข้าวเย็นด้วยพรุ่งนี้ "
"ผมไปด้วย"
ร่างสูงรีบพูดเหมือนหลุดบท ส่วนผมหลุดขำ
"ไอ้ห่า มึงจะตามติดชีวิตกูถูกมะ"
"ก็ผมเป็นแฟนพี่"
"แฟนไม่ใช่ลูกกรอก ไม่ต้องตามตลอดก็ได้"
ปั้ดโธ่! ...ไอ้เจมส์! มึงนี่มันสุนทรโวหารเหลือร้าย!
"โอเค"อยู่ๆร่างสูงก็ตอบตกลงเสียง่ายๆอย่างนั้น.. ผมยิ้มให้คนรักก่อนจะหยิบของใส่รถเข็น
"บทจะยอมก็ยอมเอาง่ายๆเนาะมึง"
"จริงๆผมก็หึงแหละ"
ผมหันขวับก่อนจะทำสีหน้าบอกไม่ถูกใส่คนตรงหน้า
"แต่จะให้ไปโวยวาย ทำตัวเหมือนพวกพระเอกละครหึงนางเอกแบบนั้นมันก็ดูงี่เง่า ให้ไปพูดอะไรเกทับไอ้โทนี่ก็ดูเป็นพวกขาดวุฒิภาวะทางอารมณ์..ผมไม่อยากทำตัวเป็นเด็ก ผมอายุน้อยกว่าพี่ก็จริง แต่ผมก็อยากให้พี่รู้ว่าผมเป็นผู้ใหญ่พอจะดูแลพี่ได้.. และผมจะเข้าใจด้วยถ้าพี่อยากจะดินเนอร์กับคนอื่นที่ไม่ใช่ผมบ้าง"
ผมมองหน้าคนรักก่อนจะเข้าใจถึงความคิดและการกระทำที่ผ่านๆมาของเขาลึกซึ้งยิ่งขึ้น..
ผมรู้ว่าเขาไม่ใช่คนที่มีความคิดเป็นเด็กๆเลย..ทั้งมีความรับผิดชอบและวิสัยทัศน์ในสายงานต่างๆ
..แต่ไม่เคยรู้สึกชัดเจนเช่นนี้มาก่อน..
"โอเค , กูไม่ไปล่ะ"
ผมบอกก่อนจะเดินนำเขาไปจ่ายเงินที่เเคชเชียร์
"อ้าว ไหงเป็นงั้น"
"มึงเป็นผู้ใหญ่มากจนกูอยากทำตัวเป็นเด็กมั้ง ไอ้บ้านี่.."
ผมพูดก่อนจะทำหน้ามุ่ยเป็นเด็กๆ..
"ดินเนอร์เหรอ..โถพูดซะหรูพ่อนักเรียนนอก..อยู่กับกูก็ได้กินแค่อาหารบ้านๆเท่านั้นละวะ"
ผมบ่นเบาๆ
"ผมชอบกิน"
ร่างสูงพูดก่อนจะยิ้มมุมปากให้ผม..
ดูจากแววตาที่เริ่มกลายเป็นหมาป่าอีกรอบผมก็พอเดาได้..
"เย็นนี้งด"
ผมพูดก่อนจะส่งยิ้มหวานให้คนรัก
"ครั้งที่เเล้วตอนพี่พูดแบบนี้มันจบยังไงนะ..พี่จำได้ไหมครับ พี่เจมส์"
ชินพูดก่อนจะก้มหน้าลงมาใกล้ผมแล้วกระซิบเบาๆ
"ผมจะทำให้พี่ขอร้องจนลืมไปเลย""ไอ้สัส"
ผมพูด หน้าแดง และไม่กระซิบ
หัวข้อ: [เรื่องสั้น] ✈️ คู่จิ้นฟินเว่อร์ ❤️ [#ชินเจมส์ #คู่นี้เรียลมาก #ncไหมถ้าไม่ไม่อ่าน] #Junior&Senior(จ (อ่าน 13648 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก