หัวข้อ: NO.409 ห้องเห็ดหรรษา last ep. update 8/3/18 จบแล้วคร้าบบบบ

[ichiichi]

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ... 
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง 
  (กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................                                                           
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

[ichiichi]

แนะนำตัวละครนี้ดนึงนะ

ภูเมษ  ศศิธร (เมษ)
รุ่นพี่ปี 3 คณะรัฐศาสตร์ เป็นคนขี้โมโห ขี้หงุดหงิด แต่โกรธง่ายหายเร็ว รักใครรักจริง และถ้าเกลียดก็จะเกลียดจริง เจ้าชู้นิดๆ แต่ถ้ามีแฟนแล้วจะรักแค่คนเดียว เกลียดคนโกหกและการหักหลัง เพราะมีความหลังฝังใจ

(เพื่อนวาดรูปน้องเห็ดมาให้ด้วย อิๆ)
จิตริน คงทรัพย์วิเศษ (เห็ด)
ปี 2 คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ แค่ชื่อคณะก็รู้แล้วว่าติสท์แตกแน่นอน แต่จริงๆ เป็นเด็กมุ้งมิ้งน่ารัก (?) มีน้ำใจ จริงใจ ชอบเข้าสังคม รักสนุก ซกมกนิดๆ ถ้าชอบใครแล้วจะลุยแบบดับเครื่องชน อ่อนไหวง่าย

พิชญ์
เพื่อนสนิทตั้งแต่สมัยอนุบาลของเห็ด เป็นเหมือนพ่ออีกคนกลายๆ เพราะต้องคอยสั่งสอนและดูแลเห็ดมาตลอด อยากจะหาคนมาช่วยเลี้ยงลูกเห็ดอยู่เหมือนกัน เรียนคณะเดียวกับน้องเห็ด

กันต์
รุ่นน้องปี 1 สายรหัสของเห็ดที่สนิทกันตั้งแต่เจอหน้า เป็นเด็กติดเกมและชอบอยู่คนเดียว ไม่ค่อยมีเพื่อน แต่มักจะไปไหนมาไหนกับเห็ดตลอดจนเหมือนคู่หูดูโอ้

******

ปล. เรื่องนี้น้องเห็ดเป็นคนเล่า และใช้คำแทนตัวเองว่า "น้อง" อาจจะสับสนกันนิดหน่อย แต่เพื่อความมุ้งมิ้งของน้องเห็ด ขอให้ทำใจในการอ่านนะครับผม

คำเตือนด้วย！！！！18+ หยาบคายเล็กน้อยถึงปานกลาง

[ichiichi]

NO.409 ห้องเห็ดหันษา

 

ตั้งแต่เปิดเทอมมามีแต่เรื่องปวดหัวไม่เว้นแต่ละวัน

 

ไหนจะรับน้อง เข้าเรียน ส่งงาน ซ้อมดนตรี

 

แล้วยังมีปัญหากับรูมเมทคนใหม่!

 

“ไอ้เห็ดแสบ!”

 

“เหี้ย พี่เมษ!!!”

 

******

 

“วันนี้มีอะไรอีกล่ะ กูได้ยินเสียงมึงกับพี่เมษดังไปถึงชั้น 4 อาจารย์นี่ต้องเดินไปปิดหน้าต่างรูดม่านเลยทีเดียว” พิชญ์ เพื่อนสนิทเพียงคนเดียวตั้งแต่สมัยอนุบาลของน้องเห็ดเองครับ มันเดินมาจับไหล่น้องแล้วดันตัวเองลงนั่งเบียดข้างๆ เพราะมีไอ้กันต์ น้องรหัสสายเปลี่ยว (เพราะมันไม่ค่อยมีเพื่อนคบ) นั่งอยู่ข้างน้องแล้ว พูดง่ายๆ คือ พิชญ์มันแทรกตัวเข้ามานั่งคั่นระหว่างเรานั่นเอง (แล้วน้องเห็ดจะอธิบายยาวเพื่อ?)

 

“ไม่มีไรน่า พี่เมษแม่งขี้โวยวาย คนอะไรวะ แค่ยืมของใช้นิดหน่อย ก็บ่น” น้องว่าพลางโยนขนมเม็ดกลมๆ รสปลาหมึกแล้วงับเข้าปาก เหมือนเวลาให้อาหารปลาอ่ะครับ อ้อๆๆๆ พี่ๆ อาจจะยังไม่รู้จักน้อง น้องชื่อเห็ดครับผม จะเรียกว่าน้องเห็ดก็ได้ ป๊าน้องบอกว่าม๊าชอบกินเห็ดทุกชนิดเลยตอนตั้งท้อง ก็เลยตั้งชื่อน้องว่าเห็ดอ่ะครับ แล้วน้องก็ชอบเรียกตัวเองแบบนี้ด้วย ส่วนชื่อจริงน้องน่ะเท๊เท่บอกเลย ชื่อ จิตริน ครับผ๊ม

 

“แล้วมึงไปยืมอะไรเขามาใช้อีก คราวก่อนกูเห็นพี่เมษแทบจะฆ่ามึงทีละ เสือกไปหยิบเสื้อนักศึกษาเขามาใส่แล้วทำขาดเนี่ย” ไอ้พิชญ์แย่งขนมน้องไปกินอ่า น้องมองตามมือเพื่อนที่หยิบขนมใส่ปากอย่างโหยหา ไอ้ห่าพิชญ์ นั่นเม็ดสุดท้ายของกู๊วววว

 

“กางเกงใน” น้องตอบแล้วตบหัวเพื่อนไปทีที่มาเอาขนมชิ้นสุดท้ายของน้องไปแดรกหน้าตาเฉย โมโหๆๆๆ

 

“ไอ้เหี้ยเห็ดสะด๋ำ!” เชี่ยพิชญ์ อย่าพ่นน้ำลายใส่หน้ากูได้ป่ะเนี่ย น้องยู่หน้า กระชากแขนเสื้อของไอ้พิชญ์มาเช็ดๆ ที่หน้า รังเกียจมากบอกเลย “มึงยืมเหี้ยไรก็ได้ แต่ต้องไม่ใช่กางเกงใน!!! ใครเขาใส่กางเกงในร่วมกันมั่งวะ ไอ้เพื่อนชั่ว!”

 

อย่ามาถลึงตาใส่กูนะพิชชี่ “ทำไม? ก็กูซักไม่ทันอ่ะ มันไม่มีให้ใส่ จะให้กูเดินสะบัดหำมาเรียนรึไง!” น้องเห็ดเถียงอย่างมีเหตุผลด้วยหน้าตามุ่งมั่นจริงจัง แต่ไอ้พิชญ์มันตบหัวน้องกลับมาครับ ฮืออออ เกิดมาป๊าม๊าไม่เคยตีกูสักแอะนะ มีแต่เชี่ยพิชญ์เนี่ยที่ตบเอาๆ ตั้งแต่อนุบาลยันมหาลัย จนสมองน้องจะไหลมากองที่ตาอยู่แล้ว

 

“สมควรโดนพี่เมษด่า” ไอ้น้องกันต์หน้าตาเจี๋ยมเจี้ยมที่นั่งเงียบอยู่นานเงยหน้าจากเกมในมือถือของมันมาสมทบกับไอ้พิชญ์ อะไรวะ ไม่มีใครเข้าข้างน้องเห็ดเลย น้องงอนแล้วนะ

 

“ไม่ต้องทำหน้าเป็นตูด โตเป็นควายแล้วยังสันดานเสีย ป๊าม๊ามึงตามใจ แต่กูจะไม่ตามใจลูกควายๆ อย่างมึงแน่! เอากางเกงในไปคืนพี่เมษยัง? ขอโทษพี่เขาด้วยนะไอ้เห็ดสะด๋ำ” ไอ้พิชญ์ได้ทีใส่น้องใหญ่เลย ป๊าม๊าช่วยน้องด้วยคร้าบบบบ

 

“จะให้กูถอดเลยมั้ยล่ะ” น้องลุกขึ้นแกะเข็มขัด จนไอ้พิชญ์กับไอ้กันต์ร่วมแรงร่วมใจกันดึงแขนไว้แทบไม่ทัน “อะไรของพวกมึงเนี่ย ก็กูจะเอาไปคืนพี่เมษไง!”

 

“แต่มึงจะมาถอดตรงนี้ไม่ได้ ไอ้เหี้ยเห็ด!!!!”

[ichiichi]

น้องเห็ดมีความย้อนแย้ง เรียกตัวเองซะน่ารัก แต่จริงๆ แม่งโครตหยาบคาย ฮ่าๆๆๆ



1

#เห็ดพิชญ์ #เห็ดพิษ VS #เห็ดกันต์

 

“อะไรคือแฮ่ดแท่ก”

 

“แฮชแทคไอ้เห็ดควาย!” แล้วทำไมมึงต้องออกเสียงกระแดะแบบนั้นด้วยวะพิชชี่ น้องมองหน้าเพื่อนอย่างไม่เข้าใจ ก็ไอ้กันต์มันเอาไอแพดมาเปิดให้ดูทวิตเตอร์ที่มีการติดแฮ่ดแท่กอะไรสักอย่าง เป็นชื่อน้อง? ใช่มั้ยนะ? แต่รูปมันรูปน้องไง หลายอิริยาบถเลยด้วย โห~มุมดีมาก หล่อเชียวกู เสียดายไม่น่าติดไอ้พิชญ์กับไอ้กันต์มาบดบังรัศมีความหล่อ

 

“ช่วงนี้สาววายในมอเราฮิตลงรูปพวกพี่มากเลยนะ แถมยังเผื่อแผ่มาถึงผม ทั้งที่ไม่ได้ต้องการ...” กันต์ทำหน้าเซ็งๆ แถมยังถอนหายใจอีก

 

“สาววาย? คืออะไรวะพิชญ์?” น้องหันไปทำตาปริบๆ ใส่คุณพ่อพิชญ์ ใครเห็นความน่ารักใสๆ ของน้องเป็นต้องเอ็นดูทุกราย เชื่อมั้ย!? เออ ไม่เชื่อก็ได้ ไอ้พิชญ์มันไม่เอ็นดูน้องหรอก ลำไยว่ะ!

 

“กูจะรู้มั้ยล่ะ ถามไอ้กันต์สิ”

 

“สาววายก็คือผู้หญิงที่ชอบจิ้นผู้ชายกับผู้ชายไงพี่ แค่ยืนด้วยกันก็เอาไปจิ้นได้แล้ว” ไอ้กันต์เฉลยข้อสงสัย แต่น้องก็ยังสงสัยอยู่ดีว่ะ

 

“จิ้นอะไร? อะไรคือจิ้นอ่ะ พิชญ์?” น้องหันไปทำตาแบ๊วใส่เพื่อนอีกครั้ง คราวนี้ไอ้พิชญ์แทบจะประเคนตีนกลับมา อะไรวะ ไม่เอ็นดูกูหน่อยเหรอ เชี่ยพิชญ์ เย็นนี้กูจะแย่งไก่ทอดมึงแดก! (หนูเป็นหมาเรอะลูก?)

 

“จิ้นก็มาจาก Imagine Imagination ย่อสั้นๆ ว่าจิ้น คือจินตนาการ หรือมโนนั่นเอง” ไอ้กันต์ช่วยอธิบายต่อ โดยที่น้องก็ไม่คิดจะหันไปถามคนรู้จริงอย่างมัน ไม่มีอะไรหรอก น้องแค่อยากกวนตีนไอ้พิชญ์เฉยๆ ฮ่าๆๆๆ

 

“แล้วรูปกูกับมึงแล้วก็ไอ้พิชญ์มันเกี่ยวอะไรวะ” อ๊ะ! แต่ #เห็ดพิษ นี่แม่งโครตเท่ เข้าท่าดีว่ะ ถ้าน้องกับพิชญ์ไปเป็นนักร้องดูโอจะใช้ชื่อวงว่าอันนี้เลย

 

“เอ่อ...” ไอ้กันต์ทำหน้าเหม็นเบื่อเหมือนขี้เกียจอธิบายแล้ว “ก็เขามโนว่าพวกเราสามคนเป็นแฟนกันไรงี้ไง”

 

“อ๋อออออ” น้องลากเสียงยาวพลางหยักหน้าหงึกหงัก แต่เดี๋ยวนะ... “ไอ้เหี้ย!!! ใครเป็นแฟนพวกมึง!” แล้วสามคนเลยเรอะ!

 

“พี่...มันก็แค่จินตนาการของสาวๆ สาววายที่บอกอ่ะ เขาชอบชายรักชายไง ผมก็เป็นหนุ่มวายนะ แต่ผมจิ้นหญิงxหญิงว่ะ ฮ่าๆ” มึงยังมีหน้าด้านๆ มาหัวเราะอีกนะไอ้กันต์

 

น้องจะฟ้องป๊าม๊า!!! ใครมันเอาน้องไปปู้ยี่ปู้ยำรวมกับไอ้บักหำสองตัวนี้วะ!!! เจอตัวกูจะกระทืบไม่เลี้ยง!!!

 

๕๕๕๕๕๕

 

“พี่เห็ดคะ หนูซื้อขนมมาฝาก” ว้าวๆๆๆ น้องสาวสุดน่ารักของน้องเห็ดเองครับ แต่จำชื่อไม่ได้หรอก สาวน้อยคนนี้ชอบเอาขนมมาให้น้องกินแทบทุกวันเลย น้องชอบมาก ขนมอ่ะนะ

 

“ขอบคุณครับ” น้องยิ้มหวานรับของกินมาด้วยความเต็มใจ สาวน้อยตาโตหน้าแดงก่ำ คงจะดีใจสุดขีดที่ได้เห็นรอยยิ้มของน้องสินะ

 

“กะ กินเยอะๆ นะคะพี่เห็ด” แล้วสาวน้อยก็วิ่งเอียงอายหายไป อะไรของเขาวะ

 

“โห พี่แม่ง ได้ขนมอีกละ ทำไมกูไม่ได้มั่งวะเนี่ย” ไอ้กันต์ที่นั่งเล่นเกมอยู่ใกล้ๆ คว้าถุงขนมในมือน้องไปดู มีหลายอย่างเลย ทั้งคาราx ป๊อกx โคอาล่าx เยลลี่หมีน้อย และขนมอากาศ (เพราะข้างในแม่งมีนิดเดียว ที่เหลืออัดลมมาเต็ม) แถมน้ำอัดลมอีกสามขวด สงสัยจะเผื่อสัมภเวสีสองตัวที่นั่งอยู่ด้วย

 

“กูเห็นมีคนทวิตว่า เห็ดน้อยชอบกินขนม โดยเฉพาะคาราx” ไอ้พิชญ์มันเอานิ้วเลื่อนๆ หน้าจอมือถืออ่านข้อความให้น้องฟัง คือมือถือน้องไม่ได้กากนะครับ แต่น้องไม่ชอบเล่นโซเชี่ยล มีแค่ไลน์ เอาไว้ให้พวกมันตามตัว แล้วก็เผื่อเวลาอาจารย์สั่งงานหรือยกเลิกคลาส

 

“พี่มึงน่าจะลองสมัครเฟซบุ๊ค ทวิตเตอร์หรือ IG มั่งนะ จะได้รู้ความเคลื่อนไหวของตัวเองและผู้อื่นบ้าง” กันต์หยิบโคอาล่าx ของน้องไปเปิดกินหน้าตาเฉย ไอ้สัส กูยังไม่ได้บอกจะให้แดก

 

“กูไม่ชอบ จบมั้ย” น้องแย่งขนมคืนมา แล้วนั่งลงข้างๆ ไอ้พิชญ์ สักพักเสียงแจ้งเตือนประหลาดๆ ในไอแพดของไอ้กันต์ก็ดัง

 

“พี่ๆ มึงดูดิ แค่พี่นั่งข้างพี่พิชญ์ ก็โดนแล้ว” ไอ้กันต์ส่งไอแพดมาให้น้องกับไอ้พิชญ์ดู เป็นหน้าเพจเฟซบุ๊คอะไรสักอย่างคิ้วคิ้ว คิ้วพ่อง

 

“รูปกู?” น้องขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ นี่มัน...รูปตอนนี้เลยนี่หว่า อะไรมันจะอัพเดทปานนั้น น้องนี่เสียวสันหลังวาบ หันรอบทิศเผื่อมีสตอล์คเกอร์ซุ่มอยู่แถวนี้ เหี้ย น่ากลัวเกินไปแล้วสาวอะไรนะ? เออ ช่างแม่ง

 

“พี่ลองทำอะไรสักอย่างกับพี่พิชญ์ดิ น่าจะได้ของเด็ด” ไอ้กันต์ยักคิ้วหลิ่วตามาให้พวกน้อง ไอ้พิชญ์กับน้องมองหน้ากันงงๆ แล้วพิชญ์มันก็ยักไหล่หันกลับไปทำงานของมันต่อ

 

“เฮ้ย! มึงเริ่มแล้วเหรอวะ” งานที่ไอ้พิชญ์ทำอยู่ มันคืองานที่จารย์เพิ่งสั่งเมื่อวานเองนะเว้ยเฮ้ย อะไรจะรีบปานนี้ น้องตกใจตาโตเขยิบเข้าไปเบียดไอ้พิชญ์เพื่อจะแย่งงานของมันมาดู แต่ไอ้พิชญ์มันไม่ให้ไง ก็เลยตีกันไปมา

 

แล้วเสียงไอแพดไอ้กันต์ก็ดังระรัว

 

๕๕๕๕๕๕

 

ตกเย็น มีกิจกรรมรับน้องที่พวกน้องไม่เคยคิดจะเข้าร่วม ให้คนอื่นทำไป แค่ไปยืนดูแล้วกลับพอ

 

“เดี๋ยวไปแดกไรหน้ามอกันป่ะ” พิชญ์หันมาชวนน้องที่เดินตามหลังมันอยู่ ไอ้กันต์ก็เดินอยู่ข้างไอ้พิชญ์นั่นแหละ เพราะน้องกำลังง่วนกับการเปิดอ่านไลน์และตอบคำถามของพี่เมษอยู่

 

“พวกมึงไปก่อนเลย กูจะแวะไปหาพี่เมษแป้ป” น้องเงยหน้ามองเพื่อนกับรุ่นน้องแล้วโบกมือลา ก่อนจะรีบวิ่งเลี้ยวไปทางคณะรัฐศาสตร์ อ้อ ลืมบอกไป ไอ้พี่เมษมันเรียนคณะนี้ครับ อยู่ปี 3 แล้ว ส่วนน้องอยู่ปี 2 ถาปัด

 

พอมาถึงหน้าตึกคณะก็เจอไอ้พี่เมษยืนกอดอกรออยู่

 

“กูซักไว้ให้มึงแล้ว กลับไปเปลี่ยนแล้วเอาของกูคืนมา” พี่มันว่าหน้านิ่งๆ โหหหห ใจดีอ่ะ ใจดีมากเลย ซักกางเกงในให้น้องด้วย ตั้งแต่อายุ 10 ขวบ แม่ก็ไม่ซักกางเกงในให้น้องแล้ว พี่เมษ มึงเป็นคนแรกที่ได้ซักกางเกงในกูเลยเนี่ยยยยย

 

“จะให้ผมคืนที่ห้องหรือเอามาคืนที่นี่?” พอถามไปแบบนั้น พี่มันก็ตบหัวน้องจนหน้าแทบคว่ำ

 

“มึงกวนตีนรึไงวะ คืนไว้ที่ห้องสิเว้ย จะถ่อเอามาที่นี่อีกทำเชี่ยไร”

 

“พี่ไปส่งผมที่หอหน่อยสิ” น้องยื่นหน้าไปหามันแล้วทำหน้าแบ๊วสุดฤทธิ์ เจอลูกอ้อนกูมึงต้องใจอ่อน ไอ้หน้าโหด!

 

“เอากุญแจรถไป แล้วขับกลับมาคืนกูด้วย” อ่ะโด่ แม่งไม่ไปส่ง แต่ก็ยังดียอมให้กุญแจรถมา มันขี่มอเตอร์ไซค์ครับ Yamaha M-SLAZ อย่างเท่เวลาขี่ แต่เวลาซ้อนแม่งลำบากฉิบหาย

 

“แต้งกิ้วครับ เดี๋ยวผมมารับพี่กลับห้องนะ จุ๊บๆ” น้องส่งจูบให้พี่เมษเลยโดนมันตบกลับมาอีกรอบ แม่งจะโหดไปไหนไอ้ห่าพี่เมษ ไม่ใจดีกับกูเลย

 

๕๕๕๕๕๕

 

แล้วน้องก็เลยต้องรีบขี่ลูกรักของไอ้พี่เมษกลับหอไปเปลี่ยนกางเกงในที่พี่มันซักไว้ให้ โหวววว มันซักให้ทุกตัวเลยด้วยเว้ย ตากเรียงกันเป็นตับบนราวผ้าหน้าระเบียงแบบเรียงสี! นี่มึงไม่คุมโทนสีกางเกงในให้กูไปเลยล่ะพี่เมษ!!!

 

น้องเห็ดรีบเปลี่ยนกางเกงในตัวใหม่ใส่สบายทันที ใส่ของพี่เมษแม่งอึดอัดจะตายห่าอยู่แล้ว แต่ทำไงได้ล่ะ ก็ไม่มีใส่ จะให้เดินโทงเทงไปยืมของไอ้พิชญ์เรอะ!

 

พอเปลี่ยนเสร็จก็กะจะโยนของพี่เมษใส่ตะกร้าข้างเตียงมันเนี่ยแหละ แต่สายตาก็เหลือบไปเห็นโพสอิสสีเขียวๆ แสบตาบนโต๊ะของพี่มันเข้า

 

ตารางเรียนกับประชุมคณะ กิจกรรมแม่งเพียบเลยนี่หว่า จะกลับมาทันหอปิดมั้ยวะ โห เหนื่อยตายห่า แล้วจะมีเวลาแดกข้าวแดกน้ำมั้ยน่ะ

 

แบบนี้น้องเห็ดซื้อข้าวกล่องกับขนมมาฝากพี่เมษเป็นการขอบคุณด้วยแล้วกัน

[ichiichi]

แต่ละตอนมันก็จะสั้นๆ ดูเรื่อยๆ เอื่อยๆ พักดราม่าจากอีกเรื่องไว้ก่อน อึนมากตอนนี้

2
ตอนนี้น้องเห็ดกำลังเอร็ดอร่อยกับบุฟเฟ่อาหารทะเลหน้ามออยู่ครับ น้องชอบกินปลาหมึกกับกุ้งมากๆๆๆ ถึงมากที่สุด โดยเฉพาะไข่ปลาหมึกกกก มันคือที่สุดของบรรดาอาหารทั้งหมดในโลกนี้ก็ว่าได้ อย่าหาว่าน้องเห็ดเว่อร์นะ!!! เดี๋ยวฟ้องป๊าม๊าเลยนี่!!!

“อ้าว? แป้ปเดียวจะสามทุ่มครึ่งละ รีบแดกแล้วกลับหอเหอะ” เสียงไอ้พิชญ์ดังขึ้นทำลายความสุข

“พี่พิชญ์ ไปส่งผมด้วยนะ” ไอ้กันต์กระตุกแขนเสื้อไอ้พิชญ์ยิกๆ ไอ้กันต์มันต้องกลับบ้านไง ส่วนพวกผมน่ะอยู่หอในกันหมด ที่บอกว่าไปส่ง ก็คือส่งกันต์ขึ้นรถตู้นั่นเอง

“เออๆ อย่าดึง เสื้อยับหมด” ไอ้พิชญ์ขยับแขนหนีคล้ายจะรำคาญ น้องมองพวกมันแล้วก็ส่ายหน้า กินต่อดีกว่า เดี๋ยวต้องกลับห้องแล้ว ไม่รู้ป่านนี้ไอ้พี่เมษมันซ้อมดนตรีเสร็จรึยัง น้องไม่ค่อยได้คุยกับพี่เมษหรอก หน้าแทบจะเจอกันนับครั้งได้ตั้งแต่เปิดเทอมมา เพราะพี่มันเป็นเด็กกิจกรรม ไม่เหมือนน้องที่เลิกเรียน ถ้าไม่มีงานต้องทำส่ง ก็เอ้อระเหยลอยชายไปเรื่อยเปื่อย

ไอ้พี่เมษมันทั้งเรียน ทั้งเป็นพี่ว้าก แล้วยังต้องซ้อมดนตรีกับชมรมของมันด้วย ปีที่แล้วน้องเคยไปดูมันเล่นในงานเฟรชชี่ไนท์ มันตีกลองโครตเท่อ่ะ ในห้องก็มีกีต้าร์โปร่งด้วย มันเล่นดนตรีได้หลายชนิดเลย น้องก็อยากจะเล่นเป็นนะ อยากให้มันสอน แต่ดูมันไม่ว่างเอาเสียเลย

ติ้วๆๆๆๆ

โอ๊ะๆ เสียงมือถือน้องเองครับ ขอรับสายก่อน ป๊าโทรมาหา “ครับป๊า”

[พรุ่งนี้กลับบ้านหรือเปล่าน้องเห็ด]

“อ่า...” นี่เพิ่งเปิดเทอมมาอาทิตย์เดียวเองครับป๊า!!! ไม่ต้องคิดถึงน้องขนาดนี้ก็ได้ ให้น้องได้อยู่กับเพื่อนฝูงบ้างไรบ้าง “คงยังนะป๊า เพิ่งเปิดเทอม อะไรๆ มันยังไม่ลงตัวหลายอย่าง ถ้าน้องจัดการทางนี้เรียบร้อยแล้วจะกลับไปกอดป๊าม๊าทุกอาทิตย์เลยนะครับ” ต้องงัดสกิลการอ้อนขั้นสิบมาใช้เสียหน่อย เสียงงุ้งงิ้งๆ ของน้องคงไปสะกิดต่อมไตไอ้เวรสองตัวข้างหน้า แม่งกลั้นขำกันสุดฤทธิ์ สัส กวนตีนนะพวกมึง!!! เดี๋ยวกูหลุดหยาบใส่มือถือ ได้โดนป๊าตีตายห่า

[อาทิตย์นี้ป๊ายอมก็ได้ แต่อาทิตย์หน้าน้องเห็ดต้องกลับบ้านนะ]

“โอเคครับ บ๊ายบายครับป๊า” น้องถลึงตาใส่ไอ้สองตัวที่ระเบิดเสียงหัวเราะทันทีที่เห็นน้องกดวางสาย “ขำมากมั้ยไอ้สัส! พวกมึงไม่แดกกูเหมาหมดนะ”

******

พอกินเสร็จเดินออกจากร้าน (จ่ายตังแล้วด้วยครับ) เสียงมือถือก็แผดเสียงขึ้นมาอีก รอบนี้เป็นไอ้พี่เมษ

“ไงพี่ กลับหอยัง”

“ไอ้เห็ด กูไปส่งกันต์ขึ้นรถนะ” เสียงไอ้พิชญ์แทรกเข้ามา พร้อมเสียงสตาร์ทมอเตอร์ไซค์ของมัน น้องเห็นไอ้กันต์กระโดดขึ้นไปซ้อนท้ายเรียบร้อย ก็พยักหน้าให้พวกมันแล้วคุยกับพี่เมษต่อ

“โทษทีพี่ เมื่อกี้ว่าไงนะ”

[เอารถกูมา] เหี้ยแม่งหลอน! ไอ้พี่เมษพูดทวงรถของมันด้วยเสียงเย็นๆ ใส่โทรศัพท์ ทำเอาน้องขนลุกซู่เลยดูดิ

“เอ้ย ผมลืมเลยพี่ เดี๋ยวไปรับ พี่อยู่หน้าตึกรัดสาดป่าว” ผมรีบขึ้นคร่อมมอเตอร์ไซค์แล้วสตาร์ทเครื่อง

[เออ เร็วๆ ด้วย] เสียงมันเหมือนคนง่วงนอนมากกว่าว่ะ น้องขอวางสายแล้วรีบบึ่งไปรับพี่เมษโดยด่วน

******

“มึงช้า เหี้ยเห็ด!” หวาย มาถึงแม่งก็จะแดกหัวผมก่อนเลย เวลามันง่วงแล้วเป็นแบบนี้เหรอวะ น้องกลัวนะไอ้พี่เมษ หัวใจกูวายตายทำไง

“ขอโทษๆๆๆๆ ขึ้นมาดิ” น้องยกมือไหว้ขอโทษมันปลกๆ แล้วเรียกมันมาซ้อนท้าย หน้าง่วงขนาดนั้นให้มันขี่มีหวังตายโค้งหน้านี่แหละ

มันทำฮึดฮัดไม่พอใจแต่ก็เดินมาซ้อนท้าย แล้วพอน้องจะบิดรถออกไป ไอ้พี่เมษก็ทิ้งน้ำหนักตัวลงบนหลังของน้อง

“เฮ้ย พี่ หลับเลยเหรอวะ?” น้องเอี้ยวตัวไปมองมันที่เอนหน้ามาซบที่หลัง มันหลับตาพูดเสียงอู้อี้

“ขี่ๆ ไป” มันพูดแค่นั้นแล้วก็เหมือนจะนิ่งสนิทไปเลย ไอ้เราก็กลัวมันจะไหลตกรถ ช่วยไม่ได้ ดึงมือมันมาจับไว้ข้างหนึ่งแล้วกันวะ

พอมาถึงห้อง น้องก็วางข้าวกล่องกับขนมให้มันบนโต๊ะ ไอ้พี่เมษดูจะตาสว่างขึ้นมาเล็กน้อย มันเงยหน้ามองน้อง งงๆ

“อะไรวะ?”

“ข้าวไง ผมซื้อมาเผื่อ ไม่รู้ว่าพี่กินรึยัง อุตส่าห์กลับมาซักกางเกงในให้ผมนี่ เลยอยากตอบแทนบ้าง” น้องย่นจมูกนิดๆ เขินเหมือนกันที่ต้องพูดอะไรแบบนี้กับมัน “ขอบคุณนะพี่”

พี่เมษขมวดคิ้ว จ้องน้องแล้วนิ่งไปนานมาก “เออ...ไม่เป็นไร แต่ทีหลังมึงจะหยิบอะไรถามกูก่อนด้วย”

“ครับ ก็ถ้าพี่อยู่ให้ถามอ่ะนะ” ใช่แล้วครับ ก็ตอนที่น้องต้องการจะหยิบยืมอะไรสักอย่าง เชี่ยพี่แม่งเสือกไม่อยู่ตลอดเลยนี่หว่า “แล้วผมก็ส่งไลน์ไปบอกแล้วด้วย”

“แล้วมันใช่เรื่องที่กูต้องให้มึงยืมกระทั่งกางเกงในไปใส่มั้ยวะ” มันทำหน้าโหดใส่อีกแล้ว

“โห พี่ ก็ผมลืมซักไว้” น้องใช้เสียงสองอ้อนมันดู เผื่อมันจะยอมใจอ่อนกับน้อง

“งั้นกูจะตั้งเตือนมึงไว้ทุกอาทิตย์ว่าได้เวลาซักตอนไหนดีมั้ย ไอ้เห็ด!”

“เราเลิกพูดเรื่องนี้กันดีมั้ยพี่ แดก เอ๊ย กินข้าวดีกว่านะ” พอมันเสียงแข็งกลับ น้องก็หงอแล้วครับ ไม่เอาดีกว่า จบเรื่องกางเกงในสักทีเหอะว่ะพี่เมษ เดี๋ยวข้าวมึงก็เป็นหมันพอดี

“ป้อนกูสิ กูขี้เกียจขยับตัว และโทษฐานที่กูต้องมานั่งซักผ้าให้มึง โครตเสียเวลา” โห นี่ทวงบุญคุณกันขนาดนี้เชียว มันยกเท้ามาวางบนตักน้อง เพราะน้องนั่งบนเก้าอี้ ส่วนมันนั่งบนเตียง แถมยังกระดิกนิ้วตีนอีก ความเหี้ยระดับสิบ

“พี่เป็นง่อยเหรอ”

“อย่ากวนตีน”

“ก็พี่กวนตีนใส่ผมก่อน”

“จะป้อนไม่ป้อน!” หยึย แม่งยกเท้าเกือบโดนหน้าน้องแน่ะ ไอ้พี่เมษแม่งเหี้ยกว่าที่คิด อยากให้แฟนคลับมันมาเห็นจริงๆ ไอ้นิสัยแบบเนี้ย แล้วน้องจะทำอะไรได้ล่ะ! นอกจาก...

“ป้อนก็ได้ครับ”

******

“เห็ดไม่สำ” น้องหันขวับ เพราะได้ยินชื่อตัวเอง วันนี้วันเสาร์ ไม่มีเรียน และพวกเราก็ไม่ยอมกลับบ้าน จริงๆ บ้านน้องอยู่ในเมือง จะกลับก็กลับได้ แต่น้องยังไม่อยากกลับไง ส่วนพี่เมษบ้านมันอยู่ต่างจังหวัดโครตไกล มันเลยกลับแค่ตอนปิดเทอม

อยากรู้มั้ยครับว่าทำไมน้องกับมันถึงมาอยู่ห้องเดียวกันได้ ก็แค่รูมเมทของน้องกับของไอ้พี่มันย้ายออกไง พวกเราก็เลยโดนจับโยนมาอยู่ห้องเดียวกัน ไม่ใช่ว่ารูมเมทเก่าพวกเราทนนิสัยพวกเราไม่ได้นะ ไม่ใช่จริงจริ๊งงงงง

“อะไรพี่ เรียกแล้วเงียบ”

“เปล่า ไม่มีไร หึๆ” อ้าว? เชี่ยนี่ เรียกกูแล้วบอกเปล่าแล้วก็หัวเราะคนเดียว นี่มึงบ้าหรือบ้าวะพี่ น้องไม่อยากสนใจแม่งละ หนีไปหาอะไรกินข้างล่างดีกว่า

“จะไปไหนอ่ะเห็ด” พอน้องจะออกจากห้อง มันก็เบรกไว้อีก น้องหันไปมองหน้ามัน

“ไปหาหนมกิน หิว” แล้วจะได้มีสมองมาคิดงานต่อด้วย เปิดมาอาทิตย์แรกอาจารย์แม่งก็สั่งงานกันแล้วอ่ะ ไอ้เพื่อนเลวก็เสร่อรีบทำด้วย น้องไม่อยากแพ้ไอ้พิชญ์ เป็นเพื่อนและคู่แข่งกันมาตั้งแต่อนุบาลเชียวนะเว้ยเฮ้ย!

“ซื้อมาฝากด้วย ตังมึงนะ” มันทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ อ่านหนังสือการ์ตูนในมือต่อ อ้าวเฮ้ย...ไอ้พี่ ได้ไงวะ เป็นพี่ต้องเลี้ยงน้องสิวะ

“ไรวะ” ทำไงได้ อยู่กับรุ่นพี่ก็ต้องยอมมันไปก่อนอ่ะ น้องไม่สู้คนนะบอกเลย โดยเฉพาะกับคนอย่างมัน

น้องเดินลงมาจากชั้น 4 ของหอพัก แวะทักทายเพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ แถวหน้าเคาน์เตอร์แล้วก็ออกไปซื้อของที่ร้านสะดวกซื้อด้านนอกตึก

“พี่เห็ด!” ก้าวขาออกจากหอไม่ทันไรก็มีสาวๆ มาทักแล้วอ่ะ ทำไงได้ คนมันฮอต อุคริๆ

“พวกหนูมารอพี่ตั้งนานแน่ะ มีขนมมาฝากด้วยค่ะ” อ้าวๆๆๆ แบบนี้น้องเห็ดไม่ต้องเสียเงินซื้อแล้ว เยอะขนาดนี้ สามสี่ถุงแน่ะ สาวๆ ใจป้ำอ่ะ น่ารักทุกคนเลยคร้าบ แหม พี่ล่ะอยากจิหยิกแก้มคนละที

“ขอบคุณมากครับ โหววว มีแต่ขนมที่พี่ชอบกินทั้งนั้นเลย” น้องตาลุกวาวเหมือนเด็กๆ พวกสาวๆ ก็กรี้ดกร้าดกันใหญ่ ชมว่าน้องน่ารักด้วย น้องชอบให้คนชม ไม่ชอบไอ้ที่เอาแต่ด่าเหมือนพี่เมษหรอก

ได้ของแบบไม่ต้องเสียตังแล้วก็กลับห้องครับ แบ่งให้เพื่อนๆ ใต้ตึกไปสามถุง เพราะน้องกับพี่เมษเอาแค่ถุงเดียวก็พอ พี่เมษมันกินน้อยจะตายไป ข้าวกล่องที่ซื้อให้ก็ยังบ่นๆ ว่าไม่อร่อย แล้วแม่งก็แดกเหลือตั้งเกือบครึ่งกล่อง น้องต้องกินต่อให้หมดอีก เสียดายของ!

“อ่ะ” น้องโยนขนมให้พี่เมษมันห่อหนึ่ง อีกสองห่อที่เหลือนี่ของน้องนะ ห้ามยุ่งๆ ทำมือกั้นๆ อาณาเขตไว้เลย ไอ้พี่เมษทำหน้าเอ๋อแดกอีก

“ทำไรของมึงไอ้เห็ด”

“กั้นเขตไง สองถุงนี่ของผม พี่ห้ามเข้ามาหยิบนะ ถ้าจะกินต้องขอผมก่อน” น้องยู่ปากใส่มันอย่างน่ารัก หรือใครจะเถียงว่าน้องไม่น่ารัก!

“ทีของกูมึงเสือกหยิบไม่ขอ เลวนะมึงน่ะ!” ไอ้พี่เมษหน้าตาถมึงทึง ลุกพรวดมาจะแย่งขนมของน้อง

“เฮ้ยๆๆๆ ไม่เอาพี่เมษ ไม่แกล้งน้อง!” น้องถอยๆๆ ไปจนชนขอบโต๊ะแล้ว ไอ้พี่เมษมันยังทะลึ่งเบียดเข้ามาอี๊ก ตัวก็เตี้ย ยังริอาจจะยื้อแย่งของกับน้อง

“กูจะกินอันนี้” แล้วมันก็แย่งขนมในมือน้องไปจนได้ แต่เฮ้ยยย นั่นมันคาราx ของกูววววว

“ไม่ได้พี่! นั่นมันของโปรดผมนะ!” น้องหน้ามุ่ย พี่มันเดินหนีกลับเตียงมันไปแล้ว น้องก็วิ่งตามไป จะเอาของโปรดคืน แบมือรอด้วย

“อะไรของมึงอีกไอ้เห็ดไม่สำ!” มันมองหน้าน้องแล้วเลื่อนสายตาลงข้างล่าง แล้วก็เลื่อนมามองหน้าอีกรอบ

“เห็ดไม่สำห่าไรของพี่ ผมขอถุงนั้นคืนนะ ผมชอบกินที่สุดเลย ให้ผมเหอะนะ” ไม่ให้กูจะดิ้นเร่าๆ บนพื้นร้องแรกแหกกระเชิงให้ลั่นหอเลย เอาดิ

“มึงนี่เป็นเด็กประถมรึไง กะอีแค่ขนม” พี่เมษถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย แต่ก็ยอมส่งขนมคืนมา “แกะเลย กูกินด้วย กูก็ชอบอันนี้เหมือนกัน” เอ้า รสนิยมเดียวกันก็ไม่บอกแต่แรก

เอาจริงๆ น้องรู้จักพี่เมษแบบผ่านๆ จากงานเฟชชี่ไนท์ที่ว่าแหละ แล้วก็เคยคุยกันก่อนหน้านี้สองสามครั้ง เพราะอยู่หอเดียวกัน และพี่มันก็รู้จักพวกพี่ๆ ในถาปัดของน้อง แต่น้องไม่เคยคิดนะ ว่าไอ้พี่เมษจะหยาบคาย หยาบกระด้าง แล้วก็ขี้แกล้งได้ขนาดนี้ พอมาอยู่ห้องเดียวกันนี่รู้ซึ้งเลย กับสันดานพี่เมษ แต่ว่า...มันก็มีข้อดีแหละ อย่างที่เสียเวลามาซักผ้าให้น้อง ก็ถือเป็นข้อดี ถ้าไม่ติดว่าแม่งมาทวงบุญคุณกันยิกๆ ทีหลัง ใช้งานน้องอย่างกับทาสอ่ะนะ และถึงมันจะขี้โมโห ขี้วีน เวลาที่น้องไปหยิบของมันมาใช้ แต่มันก็ไม่เคยโกรธจริงๆ จังๆ สักที แป้ปๆ แม่งก็กลับมาดีเหมือนเดิมละ เหมือนคนวัยทองแบบม๊าน้องเลย

เพราะพี่เมษบอกว่าชอบกินเหมือนกัน น้องก็เลยแกะห่อขนมแล้วนั่งลงข้างๆ มันบนเตียงมันนั่นแหละ มดขึ้นก็ขึ้นเตียงมึงนะพี่

แบ่งกันกินก็ได้ ไม่ได้หวงนักหรอก แค่ขนมถุงเดียวเองเนอะ

[areenart1984]

นับถือใจพี่เมษเลย ลงทุนซักกกน.น้องเห็ดแลกกับกกน.ของตัวเอง 

[wanirahot]

หรรษา แบบนี้รึเปล่าคะไรท์

[วายซ่า]

พี่ลงทุนซัก กกน ให้น้องทั้งหมดเลยเหรอ นับถืิือๆ

[ichiichi]

นับถือใจพี่เมษเลย ลงทุนซักกกน.น้องเห็ดแลกกับกกน.ของตัวเอง 

#คนหวงกางเกงใน2018 5555

[ichiichi]

 

หรรษา แบบนี้รึเปล่าคะไรท์

ใช่คับ เรากะจะเล่นคำ แต่ดูไม่น่าเกต ฮ่าๆ เด๋วมาเปลี่ยนนะ

[ichiichi]

พี่ลงทุนซัก กกน ให้น้องทั้งหมดเลยเหรอ นับถืิือๆ

พี่เมษว่างงาน

[ichiichi]

https://my.dek-d.com/takakanata/writer/viewlongc.php?id=1769792&chapter=1

มีรูปพี่เมษกับน้องเห็ดมาฝากฮะ แต่ลงรูปในนี้ไม่เป็น เข้าไปดูในเด็กดีแล้วกันนะ เพื่อนวาดให้

[ichiichi]

หลายเรื่องก็จะมึนๆ หน่อย

3
“ไอ้เหี้ยเห็ด!!!!”

โอยยยย หนวกหูแต่เช้าเลยครับท่านผู้อ่าน ไม่รู้อีพี่เมษมันแดกโทรโข่งเข้าไปหรือไง หูจะแตกแต่เช้าตรู่ วันนี้วันอาทิตย์นะเฮ้ย

“นี่มึงคืนกูทั้งอย่างนี้เลยเรอะ! ทำไมไม่ซักมาคืน ไอ้เด็กเปรต ไอ้ซกมก ไอ้...ด่าไรดีวะ เหี้ย! มึงแม่ง! ทำไมกูต้องมาเจอะมาเจอคนอย่างมึงด้วยวะ เอาไปซักเดี๋ยวนี้!” มันโวยวายหัวฟัดหัวเหวี่ยงโยนกางเกงในคุ้นตาใส่หัวน้อง อี๋ สกปรก!

น้องใช้ปลายนิ้วคีบกางเกงในของมันออกจากหัว เอ๊ะ หน้าตามันคุ้นๆ ว่ะ ใช่ไอ้ตัวที่ถอดคืนมันเมื่อวันศุกร์รึเปล่าวะ

“อะไรอ่าพี่เมษ” น้องเห็ดต้องทำตัวแบ๊วเข้าไว้ครับ ป๊าม๊าบอกว่าเวลาเจอคนดุ เราต้องอ้อนเข้าไว้ ให้เขาใจอ่อน ใจเย็น เพราะน้องน่ารัก น้องทำอะไรเขาก็จะได้ไม่โกรธ (สอนดีมาก)


“มึงไม่ต้องมาใช้เสียงสองออดอ้อนด้วยหน้าตาตอแหล! ซักมาคืนกูเดี๋ยวนี้! ไม่ใช่มาโยนใส่ไว้ในตะกร้าให้กูซักเอง ไอ้เวรตะไล!” ทำไมพี่เมษปากจัดจังวะ หูยยย น้องเห็ดรับไม่ได้ ไอ้สัส

“แต่ผมยังง่วงอยู่เลย บ่ายๆ ค่อยซักนะ” ว่าแล้วน้องเห็ดก็ล้มตัวลงนอนต่อดีกว่า กอดกางเกงในพี่เมษไว้ในอ้อมอกด้วย

“...” พี่เมษมันเงียบไป แต่น้องรู้สึกว่ามีรังสีแปลกๆ รอบตัวจนนอนไม่ค่อยหลับเลย มันอะไรกันน้า

“กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดด”

******

ฮือออออออออ

ทำไมน้องต้องตื่นแต่ไก่โห่มานั่งซักกางเกงในให้พี่มันด้วยเนี่ย (ได้ข่าวหนูเอาของพี่เขาไปใส่...) เกิดมาก็ไม่เคยซักของคนอื่นเลยเนี่ย ของไอ้พิชญ์น้องยังไม่แตะ แค่เอาตีนเขี่ยๆ

ฮึ่มๆๆๆ ไม่พอใจแล้วนะ พี่เมษแม่งใช้แรงงานเด็ก

“กางเกงในตัวเดียว ทำหน้าเหมือนจะตาย ไอ้ห่าเห็ด”

“โอ๊ยยย” ดูมันดิ เหี้ยแค่ไหน น้องนั่งซักผ้าอยู่ในห้องน้ำ แม่งก็เดินมาเอาขาเตะ เตะเอวด้วย เจ็บฉิบหาย ไอ้สัสพี่เมษ นี่ถ้าไม่ใช่เพราะมึงบีบคอกูเมื่อกี้ กูไม่ลุกมาซักให้หรอกนะ ไอ้โหด ไอ้พี่ชั่ว

“ร้องเหมือนโดนเชือด ตัวอย่างกับควาย ทำสำออยเหรอวะ!!”

“โอ๊ยๆๆๆ” ฮืออออ ป๊าครับ พี่มันเตะน้องจนช้ำหมดแล้ว “ถ้าพี่ไม่เลิกเตะนะ ผมจะ!”

“จะอะไรของมึง!” มันถลึงตาใส่อ่า หนูกลัว

“จะ...จะ...นี่ไง!” วักน้ำซักกางเกงในใส่แม่งเลย กวนตีนดีนัก

“เหี้ยเห็ด! มันเปียก ไอ้ชั่ว!”

๕๕๕๕๕๕

นี่เพิ่งจะ 8 โมงตรงเคารพธงชาติเองนะ น้องต้องโดนปลุกแต่ไก่โห่ (หกโมงเช้า) มานั่งซักกางเกงในของพี่เมษ แล้วก็เลยซักของตัวเองไปด้วยเลย กว่าจะตากเสร็จไรเสร็จ แล้วยังต้องมาล้างจานทำความสะอาดห้องให้พี่มันอีก เชี่ยพี่แม่งนอนกระดิกตีนสบายใจเฉิบบนเตียง อ่านการ์ตูนเล่มที่ร้อย การ์ตูนเหี้ยไรออกไม่จบไม่สิ้น อ่านจนคนเขียนตาย คนอ่านง่อยแดก

“พี่ ยืมนี่นะ” น้องหยิบโลชั่นทาผิวของมันมาแล้วเปิดฝาเหยาะๆ ใส่มือ ไม่รอให้มันอนุญาต เพราะยังไงก็จะใช้

“ไอ้เหี้ยเห็ด! กูยังไม่ได้บอกจะให้” มันลุกพรวดมาคว้าขวดโลชั่นไปซะงั้น

“ของผมหมดอ่ะ เนี่ยซักผ้ามือด้านหมดแล้ว ใช้นิดหน่อยเอง” น้องยู่ปากใส่มัน

“หมดหรือมึงไม่ได้ซื้อแต่แรก อย่าตอแหล แล้วนิดหน่อยของมึงนี่เกือบหมดขวด! ส้นตีนเหอะ” ด่าอีกละ ทำไมเป็นคนกักขฬะเยี่ยงนี้นะพี่เมษ

“เดี๋ยวผมซื้อคืนให้ก็ได้ ไม่ทาแล้วมือแห้ง เดี๋ยวสาวๆ จับแล้วไม่นิ่ม” น้องเบะปากทำหน้าแบ๊วใส่มันสุดฤทธิ์ มึงต้องใจอ่อนกับกู อ่อนๆๆๆๆ เดี๋ยวนี้!!!

“กูทาให้เอง ให้มึงเท หมดขวดแน่” แล้วมันก็เทโลชั่นใส่ฝ่ามือ ดึงมือน้องไปแล้วก็ลูบไล้ทาถู (อย่าคิดลึกนะครับ แค่ทาที่มือ) “แบบนี้จะได้ทาทีเดียวสองคน”

“งั้นพี่ก็ต้องทาให้ผมทุกวัน”

“งั้นมึงหารค่าโลชั่นกับกู”

งกอ่ะ น้องย่นหัวคิ้วเข้าหากันแล้วเบะปากใส่มัน มันก้มหน้าทาครีมให้อยู่ไม่เห็นหรอก

“มึงนี่โตมายังไงวะ ทั้งเอาแต่ใจ ไร้มารยาท กวนตีน กวนประสาท ไร้จิตสำนึกสุดๆ” ไอ้พี่เมษกลับไปนั่งอ่านการ์ตูนต่อ แต่ไม่วายแขวะน้องอีก

“แล้วพี่ล่ะโตมายังไง ทั้งหยาบคาย สันดานเสีย ขี้โมโห ขี้งก ขี้แกล้ง สารพัดจะขี้!” น้องแขวะมันกลับ มันหน้าตึงวางหนังสือในมือดังพั่บแล้วปรี่เข้ามาประชิดตัวน้องทันที ไอ้เหี้ยพี่เมษ น่ากลั๊ววววววว

“มึงกล้าด่ากูเหรอเห็ด!” หน้าตามันเอาเรื่องมากอ่ะ น้องนี่ใจหล่นไปใต้ฝ่าเท้าแล้ว แถมเหมือนจะเหยียบเละด้วยตีนตัวเองไปแล้วด้วย

“ผมไม่ได้ด่า ผมชม!” หลับหูหลับตาเถียงมันข้างๆ คูๆ น้องหลับตาปี๋ ไม่กล้ามองตาพี่เมษ

“บ้านพ่องเรียกว่าชมเหรอ ไอ้เห็ดไม่สำ! ไอ้แหตอเหล็ด! (เห็ดตอแหล...) ไอ้เด็กเหี้ย!” โอยยยย แม่งเอากำปั้นมาปั่นข้างหัวน้อง

“ผมเจ็บนะพี่เมษ!” มันเจ็บจริงๆ เพราะพี่แม่งออกแรงมาเต็ม ถึงมันจะตัวไม่ใหญ่ แต่แรงแม่งโครตเยอะบอกเลย บ้าพลัง ไอ้บ้าพลัง! น้องก่นด่ามันในใจ เจ็บจนน้ำตาเล็ด เลยต้องผลักมันออก แต่คงจะแรงไปหน่อย มันหงายหลังร้องเสียงหลง หน้างี้เหวอ น้องลืมตาเห็นมันจะล้มตึง เลยรีบดึงแขนคว้าเอวมันไว้แบบเส้นยาแดงผ่าแปด

ดูมีโมเม้นท์...ไอ้สัส เม้นพ่องเม้นแม่งสิ น้องเสียหลักร่วงไปด้วยเลย กรี้ดดดดดด

โป๊ก!

นั่นเป็นเสียงหัวพี่เมษโขกเตียงครับ ส่วนน้องก็ล้มทับพี่มันทั้งตัว

“เหี้ยเห็ด! ลุก! กูหนัก” มันโวยวายอีกแล้ว หนวกหู หูจะแตกแล้ว!

“ผมลุกไม่ขึ้นอ่ะ พี่ช่วยดันหน่อย” น้องหมดแรงข้าวต้มแล้ว ข้าวเช้ายังไม่ทันได้กินเลย แถมนอนไม่พอ พอแลนดิ้งลงไปนอนบนอะไรนิ่มๆ แล้วมันอยากหลับขึ้นมาทันที

“ไอ้เด็กเปรตนี่!” มันด่าไปเอามือดันตัวน้องไป สงสัยจะหนักจริง แต่เพราะน้องไม่อยากลุกด้วยแหละ ง่วงงงงงง จะนอนตรงเน้

“มึงอย่าหลับ เห็ด! ไอ้เหี้ยยยยยย!!!”

******

น้องได้หลับสนิทไปราวๆ ครึ่งชั่วโมง ตื่นมาอีกทีก็กลิ้งอยู่บนพื้นหน้าเตียงพี่เมษ ส่วนไอ้คนที่น้องนอนทับจนหลับปุ๋ย ไม่รู้มันหายไปไหนแล้ว น้องไม่ได้สนใจว่ามันจะไปไหน ก็เลยออกไปกินข้าวดีกว่า

“ไอ้โตนบอกห้องข้างๆ เสียงดังแต่เช้า พวกมึงเล่นอะไรกันอีกวะ เห็ด” พอมาถึงโรงอาหารหน้าหอ ไอ้พิชญ์ก็เข้ามาถามทันที ไอ้โตนที่มันพูดถึงคือเพื่อนร่วมหอ อยู่ห้องข้างๆ น้องกับพี่เมษตัวร้าย

“ไม่ได้เล่น” น้องตอบหน้าหงิกหน้างอ พูดถึงแล้วรมณ์เสียนะ ที่ต้องตื่นเช้ามาซักผ้าอ่ะ

“แล้วเสียงดังอะไรกันแต่เช้าล่ะ รบกวนคนอื่นรู้มั้ยน้องเห็ดสะด๋ำ” ไอ้พิชญ์ทำตัวเหมือนพ่อน้องเข้าไปทุกที มาโบกหัวน้องสั่งสอนอีก งอน

“อย่าทำหน้าเป็นตูดไอ้เห็ด แดกไร เดี๋ยวกูไปซื้อให้ก็ได้ เห็นหน้านอยๆ ของมึงแล้วเซ็ง” มันต้องอย่างนี้สิเพื่อนรัก! พิชญ์มันเป็นคนกวนตีนก็จริง แต่มันใจดี มันดูแลน้องมาตลอด พ่อพิชญ์ของน้องเห็ด

“เอาราดหน้าปลาหมึก พิเศษเพิ่มปลาหมึกนะ ปรุงเปรี้ยวๆ ด้วย” เพราะน้องชอบกินเปรี้ยวครับ อิๆ พิชญ์มันปรุงก๋วยเตี๋ยวให้น้องจนชินแล้ว ฝากมันซื้อฝากมันปรุงได้เลย มันรู้ว่าน้องกินแบบไหน ไม่กินแบบไหน

พอสั่งไอ้พิชญ์เสร็จ น้องก็หาที่นั่งรอแถวๆ หน้าร้านขายน้ำ เพราะจะได้ซื้อน้ำตรงนี้เลยทีเดียว เห็นไอ้คนที่ลงมาก่อนนั่งอยู่โต๊ะในสุดตรงข้ามกับที่น้องนั่งอยู่ พี่เมษกับเพื่อนๆ มัน นั่งแหกปากคุยกันดังมาถึงนี่ น้องส่ายหน้าเอือมๆ เด็กรัดสาดทำไมป่าเถื่อนเยี่ยงนี้วะ จบไปมันต้องทำงานด้านกฎหมายไม่ใช่เหรอ อีแบบนี้สงสัยไปเป็นนักกางเมืองกากๆ แหง แต่จะว่าไป มันไม่ได้มีแค่เด็กรัดสาดหรอกครับ เหมือนจะมีพวกวิดวะกับบริหารด้วย

ป่าเถื่อนทั้งแก๊งอ่ะ บอกเลย

ส่วนใหญ่ก็เป็นพวกหน้าคุ้นๆ ที่น้องรู้จักแหละ อย่างที่นั่งด้านซ้ายของไอ้พี่เมษก็เดือนคณะวิดวะ ไม่รู้ได้ตำแหน่งมาเพราะซื้อโหวตหรือเปล่า (เขาให้โหวตแค่ตำแหน่งป๊อปปูล่าลูก) แม่งกวนตีนจะตาย เจอน้องทีไรชอบยักคิ้วใส่แล้วก็ยิ้มเยาะๆ ด้วย ชอบมาเกาะแกะ น่ารำคาญสุดๆ คนขวามือของพี่เมษเป็นเพื่อนในคณะมัน ชื่อพี่จอน คนนี้ค่อยดีหน่อย แต่ปากอย่างหมา แต่มันจริงใจ ไม่มีไก่กา แค่พูดตรงไปหน่อย ไอ้ที่หันข้างให้น้อง รู้สึกจะชื่อพี่ปาล์ม อยู่บริหาร คนนี้น้องไม่ค่อยได้คุยด้วย มันดูขรึมๆ แต่เวลาอยู่กับเพื่อนมันจะเฮฮานะ เหมือนพวกไม่ชอบเข้าสังคม ไม่สนิทไม่คุยไรงั้น ส่วนอีกคนชื่อพี่นัด รัดสาด นิสัยเหมือนๆ เพื่อนมันแหละ กวนตีน

“อ้าวๆๆๆ” ไอ้เหี้ยเดือนวิดวะแม่งเสือกหันมาเห็นน้องที่นั่งตัวลีบมุมโต๊ะ กูหลบแล้วยังเสือกเห็นอีกไอ้ห่าเอ๊ย “นั่นมันน้องเห็ดน้อยน่ารัก” แล้วมันก็เดินดุ่มๆ เข้ามานั่งด้วย นั่งข้างน้องแล้วก็กอดคอโอบไหล่ ได้ข่าวว่าไม่สนิทนะมึง พอมันมา เพื่อนมันก็มากันหมดสิครับ! ปัดถ่อววว

“หวัดดีพี่...” ชื่อไรวะ กูลืม

“อะไรวะน้องเห็ด ทำไมจำชื่อพี่ไม่ได้อีกแล้ว บอกว่าชื่อ ตะวัน ไง ตะวันๆๆๆ ไหนพูดสิครับ” แม่งอย่ายื่นหน้ามาใกล้ๆ กูวววว

“ครับๆ พี่ตะวัน” น้องพยายามเอนตัวหนีมัน

“แกล้งไรน้องเห็ดกูวะไอ้วัน” พี่นัดตบหัวเพื่อนมันแล้วนั่งลงข้างน้อง พวกพี่แม่งขี้แกล้ง เหมือนไอ้พี่เมษเพื่อนมันเลย โดนล้อมแล้วกู เอาไงดีวะ

“ไม่ได้แกล้งเว้ย เขาเรียกเอ็นดู” ไอ้ตะวัน (ไม่อยากเรียกมันว่าพี่อ่ะ ไม่ชอบขี้หน้า) มันยักคิ้วให้พี่นัด พี่จอน พี่ปาล์มนั่งลงฝั่งตรงข้ามน้อง พี่เมษ...ยืน สงสัยแม่งริดสีดวงกำเริบ อ้าว เวรล่ะ น้องเอากุงเกงในมันไปใส่ จะติดเชื้อมั้ยวะเนี่ย

“เอ็นดูหรือดูเอ็น สัส นั่งเบียดมันซะขนาดนั้น อยากได้ไอ้เห็ดเป็นผัวหรือไง ไม่นั่งตักมันเลยล่ะ ดูดปากด๊วบๆ ให้พวกกูดูเลยสิ” ปากตะไกรมาเลยพี่จอน คนจริง ไอ้ตะวันก็ชูนิ้วกลางใส่หน้าเพื่อนมันไป แล้วดูดปากอะไรของพี่จอนวะครับ ใครจะยอมเสียซิงปากให้คนหน้าเหี้ยอย่างไอ้ตะวันกันเล่า เอ้อ

“ปีหน้ากูจะบอกไอ้ตั้มให้เอามึงเป็นพี่ว้ากถาปัด” จู่ๆ ไอ้ตะวันมันก็เปลี่ยนเรื่อง แถมยังเอามือมาจับๆ ที่นมน้อง กูนี่สะดุ้งโหยง ตัวเกร็งเลย “หน่วยก้านดี กล้ามแน่น...”

“น้ำลายหกแล้วอีวันทอง” เสียงพี่เมษลอยมา มันยังไม่ยอมนั่งลงเลยอ่ะ อะไรของมัน

“กูชื่อตะวัน!” ไอ้ตะวันโวยใส่เพื่อนมันหน้าตาถมึงทึง “แล้วมึงริดซี่แดกรึไง ไม่นั่งล่ะ” เออ มีคนถามสักที

“เดี๋ยวก็ไปแล้ว จะนั่งทำไมอีก” พี่เมษตอบหน้าตาย น่าจะตายๆ ไปเลยด้วยนะ

“จะรีบไปไหนวะเมษ กูยังไม่ทันหายคิดถึงน้องเห็ดเลย” อี๋ อย่ามาคิดถึงกู ไอ้ตะวัน!

“เห็ด ของมึง” โอ้ โชคช่วย ไอ้พิชญ์กลับมาพอดี “หวัดดีพี่ๆ กูลดน้ำส้มนะ เดี๋ยวมึงกะเพราะทะลุ ป๊ามึงจะมาด่ากูได้” มันบ่นๆ ไรไม่รู้ แล้วก็นั่งลงข้างพี่จอน

“แต้งกิ้วพิชชี่” น้องยิ้มแป้น หิวมาก ไม่สนคนรอบข้างแล้วนาทีนี้

“ต้องดูแลกันขนาดนี้เลยเหรอวะพิชญ์” เสียงพี่นัดที่อยู่ข้างๆ ดังขึ้น น้องเลยเงยหน้าจากราดหน้าร้อนๆ มองหน้าพี่นัดกับไอ้พิชญ์

“ก็ไม่หรอกพี่ นานๆ ที”

“ถามจริง ไอ้เห็ด มึงกับไอ้พิชญ์เป็นผัวเมียกันเหรอวะ” อันนี้พี่จอนคนจริงถาม แต่คำถามแม่งทำกูเกือบสำลักราดหน้า

“ถ้าให้ผมเป็นผัว ผมอาจจะพิจารณา แต่ถึกๆ อย่างไอ้เห็ดปี๋นี่ ผมไม่เอาว่ะ” ไอ้พิชญ์ชิงตอบก่อน กูก็ไม่อยากเป็นทั้งผัวทั้งเมียของมึงเหมือนกันเว้ย

“แสดงว่าถ้าเป็นผู้ชายน่ารักๆ ตัวเล็กๆ...” ไอ้ตะวันเหลือบสายตาขึ้นมองเพื่อนมันที่ยืนอยู่ “มึงโอเคเหรอพิชญ์”

“ทำไมต้องมองมาทางกู เดี๋ยวต่อยตาแหก” หวาย ไอ้หน้าโหดยกหมัดขึ้นขู่เพื่อนมัน น้องนี่สะดุ้งเฮือก พี่เมษมันตัวไม่ใหญ่ แต่ก็ไม่ได้ตัวเล็กน่ารักอย่างที่พูดถึงเลยสักนี้ด

“แล้วทำไมจะต้องผู้ชายวะพี่!” เออ นั่นดิ ไอ้พิชญ์มันแมนทั้งแท่งนะ น้องเคยเห็นมาแล้ว ตอนเข้าค่ายสมัยป.5 มั้ง

“กูก็แค่ถามไง” ไอ้ตะวันว่า

“ไม่โอเคอ่ะพี่ ผมไม่ได้ชอบผู้ชาย” ไอ้พิชญ์ตอบหน้านิ่ง พวกมันก็เลยเลิกถามแล้วแยกย้าย เพราะพวกน้องกำลังจะกินข้าวเช้ากัน

******

ข้าวเช้าผ่านไป น้องนี่อิ่มแปล้ เพราะมีสาวๆ หอในมาส่งขนมให้อีก ทำไมเขาใจดีกันจัง ชอบซื้อขนมอร่อยๆ มาฝากน้องทุกวันเลย ตั้งแต่ตอนปี 1 ละ พี่รหัสน้องยังไม่เทคแคร์ดีขนาดนี้

“เห็ด เย็นนี้กูมีธุระ มึงไปกินข้าวกับพวกไอ้โตนนะ” ตอนจะก้าวขาขึ้นบันได ไอ้พิชญ์ก็พูดขึ้น มันอยู่ชั้น 3 ส่วนน้องอยู่ชั้น 4 ห้อง 409 เลขสวยมวากกกก เพราะน้องชอบเลข 4 กับเลข 9 อย่าถามเหตุผล! หยุด! ฮึบไว้ซะ!

“มึงไปไหน พากูไปด้วยดิพิชญ์” น้องไม่ยอมนะ ถ้าพิชชี่จะหนีเที่ยวคนเดียว กอดแขนอ้อนมันรัวๆ เลย

“บอกว่าไปธุระไง จะกระเตงลูกไปด้วยได้ไงวะ” ไอ้พิชญ์ปัดมือน้องออกแบบไม่ใยดี ฮืออออ จะฟ้องป๊า!!!

“บู่วววว” น้องบึนปากใส่

“สกปรกไอ้เหี้ย! น้ำลายกระเด็น!” ไอ้พิชญ์รีบยกแขนปิดหน้า “กูมีเดทกับสาวคณะอักษรว่ะ ซอรี่นะเพื่อน”

“เดท!? คืออะไรวะ?” แล้วกูจะตกใจตอนแรกทำไม มันคืออะไร น้องไม่รู้จัก โง่อิ้ง (ENG)

“ก็แบบ ชายหญิงไปเที่ยวกันสองต่อสอง กินข้าว ดูหนัง แล้วก็...” ลุ้นๆๆๆ แล้วก็อะไรวะ ไอ้พิชญ์แม่งเลียปากทำหน้าเจ้าเล่ห์มากอ่ะ “โลกของผู้ใหญ่น่ะ เด็กอย่างมึงคงไม่เข้าใจหรอก กูไปล่ะ ถ้าไม่มีธุระห้ามมาเคาะห้องกูนะ” แล้วมันก็โบกมือบ๊ายบาย จะเดินหนีเข้าห้อง

“เดี๋ยวพิชญ์!!! แล้วก็อะไรของมึง!!! กูอยากรู้ววววว!!!”

******

พิชญ์แม่งไม่ใจเลย หนีไปเดทกับสาวสวย แล้วยังเสือกถ่ายรูปส่งไลน์มาอวดอีก! ไอ้เพื่อนเลว เพื่อนชั่ว อย่าให้กูมีมั่งนะ จะส่งไปให้มันดูทุก 5 นาทีเลย

“นั่งหน้าเป็นตูด โดนเพื่อนทิ้งดิ” พี่เมษเปิดประตูเข้าห้องมาก็ทักทายกันด้วยถ้อยคำที่ทำน้องไม่สบอารมณ์ตามเคย

น้องไม่ตอบ วางมือถือลงบนโต๊ะหนังสือแล้วนอนตะแคงหันหน้าเข้ากำแพงห้อง

“อะไรของมึงวะ งอนไอ้พิชญ์แล้วมาลงกับกูเหรอเห็ด” พี่มันหัวเราะคิกคัก นั่งลงบนเตียงน้อง ที่รู้เพราะเตียงมันยวบๆ ลง และเสียงมันก็อยู่ใกล้ๆ “กูเห็นพิชญ์แม่งอวดลงเฟซกับ IG รัวเชียวเนี่ย ดาวอักษรเลยนะมึง โครตน่ารัก”

น้องเงียบ แกล้งหลับแม่ง

“ขี้งอนว่ะ โครตเด็ก ไปตีแบดกับพวกพี่มั้ยน้องเห็ด ขากลับพาไปเลี้ยงไอติม”

ห๊ะ ไอติม! น้องเด้งตัวขึ้นทันที เกาะไหล่พี่เมษทำตาวิ้งๆ จนพี่มันขำใหญ่

“ไปๆๆๆ”

[areenart1984]

น้องเห็ดไม่รู้จัก "เดท" หรอเนี่ย 

[ichiichi]

น้องเห็ดไม่รู้จัก "เดท" หรอเนี่ย 

ถ้าเห็นตัวหนังสือนางก็รู้ฮะ พอเพื่อนพูดมาเลยงงๆ

[ichiichi]

 :jul1:4
ติ้ง!

PiTz: กูไปรับหนิง เจอกันที่ตึก

น้องยืนมองข้อความในไลน์ที่เพื่อนพิชญ์ส่งมาอย่างเจ็บปวด...ฮือออออ ไอ้เพื่อนเลว เพื่อนชั่ว มันเทน้องงงงงง แล้วแบบนี้กูจะไปคณะยังไง แม่งเดินตั้งไกลเป็นกิโล น้องไม่ชอบเดิน น้องขี้เกียจมากด้วย มองหาใครสักคนที่จะติดรถไปด้วยได้ดีกว่า

“ไม่ไปเรียนไงมึง ยืนบื้อไรตรงนี้” เสียงดังมาจากข้างหลัง น้องหันควับไปมองด้วงดวงตากลมโตประกายวิ้งๆๆๆ

“พิชญ์มันเทผมอ่ะพี่” บีบน้ำตานิดๆ เหมือนจะร้องไห้ด้วย ไอ้พี่เมษทำหน้าเหมือนแดกยาขมเลย

“อย่าทำหน้าตาตอแหลใส่กูได้ป่ะ ไปกับกูก็ได้”

“เย้!”

******

จริงๆ คณะของพี่มันถึงก่อนแหละ แต่มันใจดี อุตส่าห์ขี่มอไซค์มาส่งน้องที่คณะถาปัดก่อน แล้วค่อยวนรถกลับไป พี่เมษแม่งคนดีย์ว่ะ ต้องมองมันใหม่แล้วเนี่ย

“พี่เห็ด!” พอมาถึงใต้ตึกคณะปุ๊บ ไอ้กันต์ก็โผล่หน้ามาหาปั๊บ สายรหัสเพียงหนึ่งเดียวที่เจอกันตั้งแต่ปิดเทอมคนนี้ ถูกชะตากันตั้งแต่แรกพบ เหมือนพรหมลิขิต ถุ้ย!

“ไงมึง” น้องทักทายอย่างเป็นกันเอง พากันไปนั่งที่โต๊ะม้าหินใต้ตึกที่เดิม พวกพี่ๆ เพื่อนๆ เดินผ่านก็ทักทายไปตามเรื่องตามราว น้องไม่ชอบทำกิจกรรมก็จริง แต่น้องชอบมีเพื่อนเยอะๆ เจอใครก็ทักก็คุยหมด รู้จักแม่งทั้งคณะ

“ผมเห็นพี่พิชญ์ไปกับสาว ในทวิตแทบถล่ม พวกสาววายโกรธเป็นฟืนเป็นไฟเลย” ไอ้กันต์เอานิ้วไถๆ หน้าจอไอแพดของมันแล้วยื่นส่งมาให้น้องดู “เนี่ย ดูดิ ดาวอักษรปีก่อนป่ะ พี่หนิง? โครตน่ารักอ่ะบอกเลย พี่พิชญ์แม่งไปคั่วมาตอนไหนวะ”

“น่ารักขนาดนั้นเลยเหรอวะ” น้องสงสัย จากที่เห็นในรูปก็งั้นๆ อ่ะ

“ก็ดาวเชียวนะพี่ คณะนี้ขึ้นชื่อว่ามีแต่สาวน่ารัก ขนาดผู้ชายยังสวย ถามจริง พี่สนใจอะไรมั่งเนี่ย นอกจากกินกับนอน” อ้าว? ทำไมมึงถามงี้วะ

“เรียนไง” น้องตอบหน้าตาเฉย แล้วจู่ๆ ก็มีคนมาสะกิดเรียก

“น้องเห็ดคะ” พี่สาวคนสวยคนนี้เป็นพี่รหัสของน้องเห็ดเองครับ ใจดีมวากกกกก (ก.ไก่ยี่สิบล้านตัว) ชื่อพี่เอย เป็นสาวเหนือ พูดเพราะ สมเป็นกุลสตรี (น้องจะชมว่าสวยหรือน่ารักก็ต่อเมื่อเป็นคนใจดีเอาขนมมาให้น้องกินเท่านั้น!!!)

“พี่เอยยยยย” น้องเห็ดลากเสียงยาวให้ดูน่ารักน่าหยิกแล้วยิ้มแป้นให้พี่สาวคนสวย “ตั้งแต่เปิดเทอมมายังไม่เจอกันเลย นี่น้องรหัสของพวกเรานะพี่” น้องหันไปชี้ไอ้กันต์ ที่เงยหน้าจากเกมมามองพี่เอย งงๆ

“เอ่อ สวัสดีครับ ไอ้กันต์ยกมือไหว้พี่เอย พี่เขาก็รับไหว้อย่างสวยงาม “ผมชื่อกันต์”

“สวัสดีค่ะ พี่ชื่อเอยนะ” พี่เอยยิ้มให้มันแล้วหันมาหาผมต่อ “พอดีเลย พี่กำลังจะมาถามเราเรื่องสายรหัส พอดีพี่นนท์โทรมาบอกว่าพุธนี้จะขอเลี้ยงสายช่วงเย็น น้องกันต์สะดวกมั้ยคะ” เธอหันไปหาไอ้กันต์อีกรอบ

“สะดวกครับ”

“น้องกันต์อยู่หอรึเปล่าคะ หรือไปกลับ พี่กลัวจะดึกน่ะ”

“ไปกลับครับ”

“งั้น...พอจะมีเพื่อนให้ไปค้างที่ห้องได้มั้ย”

ไอ้กันต์หันมามองหน้าน้อง น้องก็มองมันกลับ อย่าบอกนะว่ามึง...

“พี่เห็ดครับ ผมขอไปนอนค้างห้องพี่นะ”

******

วันพุธ น้องไปกินข้าวกับสายรหัส มีพี่นนท์ปี 4 เป็นตัวตั้งตัวตี พี่เอยคนสวย แล้วก็พี่ที่จบไปแล้วอีกสองคน พี่โอ๊ต กับพี่ตั๋ง ส่วนใหญ่คณะน้องมีแต่ผู้ชาย ผู้หญิงนั้นหายาก หรือถึงหาเจอก็จะออกแนวเถื่อนๆ ลุยๆ น่ากลัวไปอีก มีพี่เอยเนี่ย นางฟ้าชัดๆ

“ไอ้เห็ด กูรู้ว่ามึงชอบกินเนื้อติดมัน” พี่โอ๊ตที่จบไปปีที่แล้ว และทันได้ดูแลน้องเป็นพี่ชายที่น่ารักมากๆ จำได้ว่าน้องชอบกินอะไรด้วย

“นี่ๆ ปลาหมึกมันก็ชอบเว้ย” พี่นนท์รีบคีบปลาหมึกมาใส่ถ้วยน้อง พี่นนท์ก็น่ารักกกก

“พวกพี่นี่เหมือนเดิมเลยเนอะ แย่งกันเอาใจน้องเห็ดจัง ผู้หญิงคนเดียวในสายอย่างเอยนี่สุนัขเลยอ่ะค่ะ” พี่เอยพูดกลั้วหัวเราะ คนอะไรขนาดหัวเราะยังสวย

“โธ่ๆ น้องเอย พวกพี่รักน้องเท่ากันหมดแหละคร้าบ แต่ไอ้เห็ดมันเหมือนลูกไง ดูดิ เคี้ยวแก้มตุ่ยเลย” พี่นนท์ว่าพลางยื่นทิชชู่มาเช็ดปากน้อง “แดกเลอะเทอะเหมือนหมา น่ารักจะตาย”

“พี่ไม่ต้องชมผมแบบนั้นก็ได้ เอาจริงๆ” น้องค้อนขวับใส่มัน เชี่ยแม่งหลอกด่ากูเห็นๆ ไอ้พี่นนท์ มึงไม่น่ารักแล้ว

“พี่พิชญ์ พี่นนท์ แล้วยังพี่โอ๊ตอีกเหรอ พี่เห็ดนี่แม่ง...เสน่ห์แรงนะเนี่ย” ไอ้กันต์ส่งเสียงแซวเอาฮา พวกพี่ๆ หัวเราะกันครืน

“พูดมาก ปั๊ดเอาตะเกียบยัดปาก” น้องหันไปด่ามันแล้วกินต่อ

ทำไมชีวิตน้องถึงได้มีแต่คนชอบดูแลงั้นเหรอ นั่นสินะ น้องก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน แต่เพราะน้องดูเหมือนเด็กล่ะมั้ง ตั้งแต่เล็กจนโต มีไอ้พิชญ์เป็นเหมือนเพื่อนและพี่ชาย ตอนอนุบาล น้องตัวเล็กมาก ผอมแห้งหัวโต แล้วก็โดนคนอื่นล้อว่าเหมือนเห็ดจริงๆ โดนแกล้งทุกวัน น้องก็ไม่สู้คน ได้แต่ยืนร้องไห้ให้พวกมันล้อให้พวกมันแกล้ง แต่อยู่มาวันหนึ่ง ไอ้พิชญ์ก็เข้ามาช่วย ตอนนั้นอยู่คนละห้องด้วยซ้ำ สักอนุบาล 2 ได้มั้ง น้องจำไม่ค่อยได้ว่าหลังจากนั้นยังไงต่อ รู้แค่พิชญ์มันจัดการพวกที่มาแกล้งน้องให้ แล้วก็คอยอยู่ข้างๆ น้องมาตลอด

จริงๆ ตอนเด็กๆ น้องเกลียดชื่อนี้มากนะ เกลียดที่พ่อแม่ตั้งชื่อน่าเกลียดแบบนี้ให้ แต่ตอนที่พิชญ์บอกว่า จงภูมิใจในสิ่งที่พ่อแม่ให้มา น้องก็เลยเปลี่ยนความคิดใหม่ และมั่นใจในชื่อตัวเองมากขึ้น

พิชญ์เป็นเพื่อนรักที่สุดของน้อง พวกเราแทบไม่เคยทะเลาะกันแรงๆ เลยสักครั้ง พิชญ์เป็นคนมีเหตุผล เวลาน้องทำอะไรผิดหรือไม่เข้าท่า มันจะคอยบอกคอยสอนตลอด แต่น้องก็ชอบที่จะกวนประสาทมันเล่น ฮ่าๆ ก็มันสนุกดี พอสักม.ต้น น้องก็เริ่มโตขึ้น สูงกว่าพิชญ์ด้วย ช่วงนั้นไอ้พิชญ์มันสอนน้องเล่นกีฬาหลายอย่างเลย มันบอกว่าน้องจะได้แข็งแรง เพราะน้องขี้โรค ป่วยบ่อยมาก แต่เดี๋ยวนี้ไม่ค่อยป่วยแล้ว

นอกจากพิชญ์แล้ว หลายๆ คนก็เหมือนจะเอ็นดูน้องไปด้วย เพราะน้องน่ารักไง น้องเข้าใจนะอันนี้ อิๆ

“พี่บอกพี่เมษยัง ว่าจะให้ผมไปนอนด้วยคืนนี้” หลังเลี้ยงสายเสร็จ พวกพี่ๆ ก็แยกย้ายกันกลับ ส่วนไอ้กันต์ จริงๆ ให้มันติดรถพี่ตั๋งพี่โอ๊ตไปก็ได้ แต่ก็ดันคุยกันแล้วว่าจะให้ค้าง

“เออว่ะ” น้องเพิ่งนึกขึ้นได้อ่ะ “กูลืม”

“ไอ้ห่าพี่! แล้วพี่เมษมันจะแดกหัวผมมั้ยเนี่ย ไปรบกวนมัน” ไอ้กันต์หน้าเสียเลยทีเดียว ทำไมใครๆ ก็กลัวพี่เมษกันจังวะ

“เอาน่า เดี๋ยวกูคุยให้” น้องว่าพลางกดโทรศัพท์หาพี่เมษ จะให้มันมารับพวกน้องกลับด้วยพอดี “พี่เมษ? มารับผมหน่อยดิ อือๆ หน้ามออ่ะ ร้านหมูกระทะลุง ไอ้กันต์ไปค้างด้วยนะ ครับๆ เจอกันพี่” น้องคุยรวดเดียวก็วางสาย

“พี่เห็ด...นี่สนิทกับพี่เมษขนาดนี้แล้วเหรอวะ” ไอ้กันต์มองหน้าน้องอย่าง งงๆ

“พี่เมษไม่ใช่หมาร็อตไวเลอร์สักหน่อยมึง คุยกันดีๆ ก็เข้าใจแล้ว พี่มันใจดีกว่าที่เห็นเยอะนะ” ทั้งซักผ้าให้น้อง แบ่งโลชั่นให้น้องทา (แถมทาให้ทุกวันจริงๆ อย่างที่มันเคยพูดเลย) พาน้องไปกินไอติม แล้วยังมาส่งน้องที่คณะอีก

“แต่ก่อนหน้านี้ผมเห็นพวกพี่ตีกันทุกเช้า ตั้งแต่ยังไม่ทันเปิดเทอมด้วยซ้ำ” ก็จริงครับ ที่มหาลัยพวกเราเปิดให้มาทำกิจกรรมรับน้องและอยู่หอพักได้ตั้งแต่ก่อนเปิดเทอมล่วงหน้าสองอาทิตย์ และช่วงสามอาทิตย์ที่ผ่านมา น้องโดนพี่เมษประทุษร้ายมาโดยตลอด แถมตอนเปิดเทอมมันตามมาทุบตีด่าทอน้องถึงคณะถาปัดเลยด้วย เอากับมันสิ

“มันเป็นพวกปากร้ายใจดีว่ะ กูก็เพิ่งจะเข้าใจมันเมื่อไม่นานนี้แหละ ตอนกูโดนไอ้พิชญ์เท” น้องพูดตามจริง ยิ่งรู้จักและอยู่กับมัน ก็พอจะรู้นิสัยบ้าง มันปากหมาอย่างนั้น แต่ใจมันโครตดี

“อ๋อ ที่เห็นพี่เมษมาส่งพี่หน้าคณะช่วงนี้สินะ ก็เลยสนิทกันว่างั้น” ไอ้กันต์พยักหน้าหงึกๆ เหมือนเข้าใจห่าไรอยู่คนเดียว

“มันก็ไม่ถึงขนาดสนิทป่ะวะ”

“แต่ก็สนิทนี่”

“เออๆ สนิทก็สนิท” ลำไย ขี้เกียจเถียงไร้สาระ

“ไอ้เห็ด!” อ้าว แหม ตายยากนะเฮีย พูดถึงก็มาเลย พี่เมษมันขี่ลูกรักของมันมารับพวกน้องแล้วครับ

“พี่เมษหวัดดีครับ” ไอ้กันต์ยกมือไหว้อย่างนอบน้อม พี่มันก็รับไหว้ด้วย ที่พวกมันรู้จักกันก็เพราะน้องนี่แหละ

“รถกูซ้อนลำบากหน่อยนะ ไอ้เห็ด มึงขี่ดีกว่ากูว่า” แหม มันรู้ตัวด้วยว่ารถแม่งซ้อนลำบาก

“ได้พี่” น้องตอบรับแล้วสลับขึ้นไปเป็นคนขับแทนมัน ไอ้พี่เมษอยู่กลางเพราะตัวเล็กสุด

“ผมกอดเอวพี่ได้ป่ะ” พอซ้อนท้ายกันครบเรียบร้อย เสียงไอ้กันต์ก็ลอยมา น้องหูกระดิกนิดๆ กำลังจะบิดรถออกไปพอดี

“ทะลึ่งละสัส เกาะท้ายรถสิวะ” พี่เมษว่าเสียงแข็งๆ สงสัยจะหงุดหงิดไอ้กันต์ที่มันเรื่องเยอะ

“เกาะแล้ว แต่มืออีกข้างมันว่างพี่ กลัวหงายหลัง” ไอ้กันต์มันเถียง น้องบิดรถออกจากร้านหมูกระทะ ข้ามฝั่งไปก็เป็นทางเข้ามหาลัยแล้ว

“น้องมึงเรื่องมากนะเห็ด พอๆ กับมึงเลย” เอ้า โยงกูซะงั้น

“กันต์ มึงนั่งดีๆ อย่ากวนพี่เขา” น้องเลยต้องดุสายรหัสตัวเองสักหน่อย พี่มันอุตส่าห์ใจดีขี่รถมารับ แถมให้นอนค้างแล้วนะเว้ย

“พี่เมษก็กอดเอวพี่เห็ดไว้ดิ ผมจะได้เกาะไหล่พี่ ผมกลัวตก ดูดิ ตูดเกยขอบแล้วเนี่ย จะหล่นแล้ว” ไอ้กันต์บ่นยกใหญ่

“ไอ้เห็ด มึงก็เขยิบขึ้นหน้าไปสิวะ”

“ทำอย่างกับรถพี่มันยอมให้ผมเขยิบ ผมไม่บ้าจี้ กอดได้เลย” น้องว่าพลางเลี้ยวรถเข้ามอ อีกแป้ปก็ถึงหอพักแล้ว สรุปพี่เมษยอมเกาะเอวน้อง แต่ใช้แขนข้างเดียวเกี่ยวไว้แบบหลวมๆ มือก็คว้าจับเสื้อนักศึกษาขยำซะยับยู่ยี่ ไม่บี้พุงกูเลยล่ะพี่ รู้สึกเหมือนมันเอาคางมาเกยๆ แถวบ่าข้างหลังด้วย ก็เบาะรถแม่งเสือกสูงไง เบรคทีสไลด์ลงมาตามๆ กัน

จะว่าไป พี่เมษแม่งตัวห๊อมหอมเนอะ กลิ่นต้นไม้ใบหญ้าข้างทางโดนกลบมิดเลย นี่ขนาดจะเข้านอนแล้วนะ ยังใส่น้ำหอมอีกเหรอวะ ประหลาดคน

ในที่สุดพวกเราก็มาถึงหอพักโดยสวัสดิภาพ ก่อนหอปิดพอดีเด๊ะ หอในที่นี่ปิด 5 ทุ่มครับ ถ้าช่วงสอบจะเปิดตลอดเลย เพราะบางคนก็ไปนอนอ่านหนังสือที่ห้องสมุด กลับมาตี 2 ตี 3 มั่ง เช้ามั่ง


“มึงนอนพื้นนะกันต์ เดี๋ยวกูปูผ้าให้” น้องเตรียมผ้าปูที่นอนมาปูพื้นให้มัน แต่ไอ้กันต์รีบยื้อแย่งไป

“พี่ให้ผมนอนบนเตียงพี่ได้ป่าว พื้นมันแข็งอ่ะ ผมปวดหลัง นะๆๆๆ พี่เห็ด ขอนอนเตียงพี่นะ” ไอ้กันต์ส่งสายตาอ้อนตีนสุดฤทธิ์ กูอ้อนแล้วน่ารัก แต่มึงไม่ว่ะ กันต์

“แล้วกูจะนอนไงล่ะ เตียงมันแคบมึงเห็นมั้ย กูกับมึงก็ตัวพอๆ กัน มึงนึกสภาพยักษ์สองตัวนอนเบียดกันดิ”

“หูยยยย ขนลุกซู่เลยไอ้ห่าพี่” ยังมีหน้ามาทำขนลุกให้กูดู

“เพราะงั้นมึงนอนพื้นแหละถูกแล้ว” น้องยักคิ้วพยักเพยิดหน้าไปทางพื้นเย็นๆ เดี๋ยวปูผ้ารองไว้ก็ไม่เย็นแล้วน่า มั้งนะ “กูใจดีให้มานอนด้วย มึงอย่าเรื่องมากว่ะ” น้องเริ่มหงุดหงิดแล้วนะ

“ไอ้เห็ด จะไปดุน้องมันทำไมล่ะ มึงมานอนกับกูก็ได้ ให้กันต์นอนเตียงมึงไป” พี่เมษแทรกขึ้นระหว่างที่พวกน้องเถียงกันไปมา พี่แกคงง่วงมากและรำคาญเสียงพวกเรา เลยลุกมาดูพลางหาวหวอดๆ

“จะดีเหรอพี่ ผมตัวใหญ่นะ”

“แต่กูตัวเล็กไง เร็วๆ ง่วงแล้ว ให้น้องมันนอนสักที พรุ่งนี้กูมีซ้อมเช้านะเว้ย” พี่มันคงหมายถึงซ้อมดนตรี เพราะอีกไม่นานจะมีงานเฟรชชี่ไนท์ วงพี่มันต้องขึ้นเล่น ก็เลยซ้อมกันหนัก ทั้งเช้าเย็น นับถือในความจริงจังของคนไม่จริงจังเลยว่ะพี่

“เออๆ ก็ได้ มึงนอนบนเตียงกูไป อย่าทำลูกกูตกเตียงนะ” ตุ๊กตาปิกาชูของน้องเองครับ ไซส์กลาง พอดีกอด ไอ้พิชญ์ซื้อให้ตอนวันเกิดสมัยม.ปลาย น้องเลยเอามานอนกอดแทนหมอนข้าง บอกแล้วว่าพิชญ์แม่งรู้ใจ ซื้อของขวัญให้ถูกใจตลอด แต่ไม่ได้ซื้อให้ทุกปีนะ ปีไหนได้ของจากมันเนี่ย หูยยยย น้องเห็ดต้องไปทำบุญเก้าวัดเลยทีเดียว

บอกไอ้กันต์เสร็จ น้องเห็ดก็เดินหอบหมอนไปวางบนเตียงพี่เมษ พี่มันเขยิบตัวไปเกือบชิดผนังห้อง เว้นที่ให้น้องมากมาย คงกลัวน้องตกเตียง น้องก็ตบๆ หมอนสองสามทีไล่ฝุ่นแล้วทิ้งตัวลงนอนตะแคงหันหลังชนกับพี่เมษ พยายามทำตัวเล็กที่สุดเท่าที่จะทำได้ ก่อนจะค่อยๆ ผล็อยหลับไปแบบไม่รู้เนื้อรู้ตัว

ตี๊ดๆๆๆๆ

อืออออ เสียงอารายวะ น้องขมวดคิ้วทั้งที่หลับตา มือควานหาต้นเสียง แต่ลืมไปว่าไม่ได้อยู่ที่เตียงตัวเอง โต๊ะของน้องอยู่ฝั่งประตูห้อง มีโต๊ะหนังสืออยู่ข้างเตียงตรงหัวเตียง แต่เตียงพี่เมษ โต๊ะมันจะอยู่ปลายเตียง เพราะงั้น พอเอื้อมมือไปแล้วไม่เจออะไร ก็...ตกเตียงอ่ะดิครับ

ตึงงงง

“โอ๊ยยยย” เสียงน้องร่วงจากเตียงกระแทกพื้นอย่างดัง โครตเจ็บบอกเลย น้ำตานี่เล็ด

“ไอ้เห็ด!”
“พี่เห็ด!”

สองคนที่อยู่ในห้องเดียวกันร้องเสียงหลง พี่เมษที่อยู่ใกล้สุดรีบลุกมาช่วยพยุงน้องขึ้น ส่วนไอ้กันต์ก็คอยมองอย่างห่วงๆ อยู่ห่างๆ ตัวก็ใหญ่ไม่มาช่วยพี่เมษยกกูวะ ปัดถ่อววว

“เล่นอะไรแต่เช้าเนี่ยมึง” พี่เมษบ่นเลยง่ะ น้องเบ้หน้าทั้งเจ็บและนอยด์ มือลูบเอวที่กระแทกกับขอบเตียงตอนร่วงลงมา แขนขวาที่โดนทับเมื่อกี้อีก

“ไม่ได้เล่นพี่ ลืมไปว่านี่เตียงพี่”

“เจ็บมากป่ะเนี่ย หัวกระแทกด้วยรึเปล่า ตัวใหญ่แบบมึงเวลาโดนแรงโน้มถ่วงดึงลงไปมันคงเจ็บโครตๆ” พี่เมษมันพูดอะไรของมันไม่รู้ แล้วก็จับๆ ที่แขนที่ตัวน้อง “แขนโอเคมั้ย?”

“โอเคพี่...เจ็บนิดหน่อย แต่ปวดเอว” น้องชี้ให้มันดู

“ไปหาหมอมั้ยอ่ะ วันนี้มึงมีเรียนเช้ารึเปล่า?” พี่มันเข้ามาลูบๆ เอวน้อง ดีที่น้องไม่บ้าจี้

“มีตอน 10 โมง”

“งั้นฝากไอ้พิชญ์บอกอาจารย์ ไปโรงพยาบาลกันก่อนดีกว่า”

“เอายาแก้ปวดมาทาๆ นวดๆ เดี๋ยวก็หายมั้งพี่” ไอ้กันต์ที่เงียบอยู่ตั้งนานสองนาน จนนึกว่าไม่ได้อยู่ในห้องด้วยโพล่งขึ้นมา “เดี๋ยวผมไปซื้อมาให้ ยืมรถด้วยพี่เมษ”

“เออๆ เอางั้นก็ได้ อ่ะ” แล้วพี่เมษก็โยนกุญแจรถให้ไอ้กันต์ ดูเหมือนไอ้กันต์มันจะตื่นอยู่นานแล้ว ตอนที่น้องตกเตียงมันเดินออกมาจากห้องน้ำพอดี

พอไอ้กันต์ไปแล้ว พี่เมษก็ลุกไปเข้าห้องน้ำ อาบน้ำแต่งตัวตามปกติ เห็นบอกว่ามีซ้อมนี่นา แล้วต้องรอรถจากไอ้กันต์อีก

“ผมขอโทษนะพี่ เดือดร้อนกันหมดเลย” เพราะน้องซุ่มซ่ามแท้ๆ เลย ต้องให้เพื่อนกับพี่ดูแลไม่พอ ยังลามไปถึงรุ่นน้องแล้วตอนนี้ เห็ดเศร้าอ่ะ

“ช่างเหอะน่า เดี๋ยวถ้ามันไม่ทัน กูจะไปรถไอ้นัดก่อน” พี่เมษยืนเสยผมเอาเจลขยี้ๆ จัดทรงอยู่หน้ากระจก โหย ทรงผมมันอ่ะอย่างเฟี้ยวเลยครับ น้องอิจฉาอยากทำมั่ง แต่น้องผมหยักศก ไว้ยาวมากไม่ได้ ต้องซอยสั้นหั่นแหลกตลอด เป็นทรงม้าเต่ออย่างที่เห็น

“พี่ฉีดน้ำหอมด้วยเหรอ” น้องอดไม่ได้ที่จะถาม เพราะเห็นมันทำผมเสร็จแล้ว แต่ไม่เห็นทำอะไรต่อ มันนั่งเอาก้นพักตรงขอบโต๊ะ กอดอกมองน้องนิ่งๆ

“เปล่า ทำไม?”

“อ้าวเหรอ” สงสัยกลิ่นสบู่มั้ง เอ๊ะ แต่น้องก็ใช้สบู่ไอ้พี่เมษนี่หว่า “ไม่มีไรพี่ ช่างมันเหอะ”

“ยังปวดมากมั้ย ลุกได้เปล่า” พี่เมษขยับออกจากตรงนั้นและเดินมาก้มดูน้องที่นั่งอยู่บนเตียง “ไหนดูดิ” แล้วก็ดึงเสื้อนอนลายกระต่ายน้อยของน้องถลกขึ้น

“ไม่ค่อยปวดมากแล้วพี่ แต่ขยับแล้วมันจี๊ดๆ” น้องว่าพลางเบ้หน้านิดๆ เจ็บจริงเจ็บจัง แค่กระแทกขอบเตียง ไม่คิดว่าจะขนาดนี้

“ไปอาบน้ำรอมั้ย กว่าไอ้กันต์จะมา จะได้ทายาทีเดียวเลยด้วย” พี่มันพูดพลางช่วยพยุงน้องให้ลุกขึ้น เดินเป๋เลยอ่ะ เจ็บเอว

“อือ ครับ”

พออาบน้ำเสร็จ น้องก็ออกมาแต่งตัวหน้าตู้เสื้อผ้า พี่เมษนั่งรออยู่บนเตียงมัน “กันต์ซื้อยามาให้แล้ว เดี๋ยวกูทาให้” มันว่างั้น น้องก็พยักหน้ารับ แต่ก็รู้สึกเกรงใจมันนิดๆ

“พี่ไปก่อนมั้ยอ่ะ ต้องซ้อมดนตรีไม่ใช่เหรอ ผมทาเองก็ได้นะ”

“กูโทรบอกไอ้ปาล์มแล้ว ไว้ซ้อมเย็นทีเดียว อย่าเพิ่งใส่เสื้อ เดี๋ยวกูทายาให้” พี่เมษเอามือมาคว้าเสื้อเชิ้ตสีขาวไปจากมือน้อง แล้วจับตัวน้องให้หมุนเข้าหา ก้มๆ เงยๆ แถวเอวน้อง ซึ่งตอนนี้ใส่แค่บ็อกเซอร์ตัวเดียว “ขืนให้มึงทาเอง กูว่ายาหมดหลอด”

“พี่ก็พูดเว่อร์ว่ะ ผมก็ทำอะไรเองพอได้น่า” น้องหน้ามุ่ย จริงอยู่ที่น้องชอบให้คนเอาอกเอาใจ แต่บางเรื่องก็ต้องดูแลตัวเองได้เปล่าวะ

“อย่างเช่นอะไรล่ะ ขนาดกางเกงในยังต้องให้กูซัก” พี่เมษแม่งขุดว่ะ

“ก็แค่ครั้งเดียวเอง ผมลืมจริงๆ นี่ เมื่อไหร่พี่จะเลิกพูดเรื่องนี้วะ” น้องชักไม่พอใจ ตั้งแต่มันซักให้ มันก็ทั้งทวงบุญคุณ ทั้งเอาเรื่องนี้มาล้อน้องไม่หยุดเลย

“มึงโกรธเป็นด้วยเหรอเห็ด” พี่มันอมยิ้มขำๆ

“อยากเห็นผมโกรธรึไงล่ะ” โรคจิตเหรอพี่เมษ!

“เปล่าๆ กูก็แค่สงสัย เอ้า เสร็จแล้ว ดีขึ้นมั้ย?” มันยื่นเสื้อคืนให้

“อือ เย็นๆ ดี ไม่ค่อยเจ็บแล้ว” น้องว่าพลางสวมเสื้อติดกระดุม น้องชอบใส่เสื้อก่อนแล้วค่อยสวมกางเกงทีหลัง พี่เมษยังยืนอยู่ข้างๆ มาดูคนอื่นแต่งตัวอยู่ได้เว้ย ไอ้พี่โรคจิต

“ออกกำลังมั่งนะ แดกเยอะจนอ้วนแล้วเนี่ย” อ๊า อย่าดึงพุงกูววววว

“พี่เมษมันเจ็บ!” น้องโวยวายปัดมือมัน ตีด้วยดังเพี๊ยะๆ ไอ้พี่เมษยังเสือกหัวเราะร่า กวนตีนว่ะ

“มึงนี่แม่ง...” มันหมุนตัวเดินไปข้างหลังแล้ว แต่บ่นอะไรไม่รู้ น้องกำลังจะใส่กางเกง

“อะไรพี่!” น้องหันขวับ

“เปล๊า”

******

“วันนี้มึงเลิกกี่โมง” นี่คือคำถามประจำของพี่เมษมันครับ ตั้งแต่ที่มาส่งน้องเมื่อวันจันทร์ มันก็จะมารับกลับให้ด้วย ถ้าเลิกเรียนพอดีกันน่ะนะ ถ้าไม่ น้องก็กลับเอง เพราะไอ้เพื่อนชั่วมันทิ้งน้องไปแล้ว ไม่เห็นหัวเลยช่วงนี้ แม่งติดสาว นี่มันเดือนสิบสองหรือไง

“สี่โมงเย็น”

“งั้นไปนั่งรอกูซ้อมก่อนได้มั้ย สักสองชั่วโมง”

“ได้พี่” ไม่ได้ก็ต้องเดินกลับสิครับ เรื่องอะไรล่ะ ยอมเสียเวลาสองชั่วโมงดีกว่า เดี๋ยวนั่งคิดงานเพลินๆ รอ สาขาที่น้องเรียนเป็นสถาปัตย์หลักครับ หรือที่เรียกกันสั้นๆ ว่า เด็กเตค (architect) ออกแบบพวกอาคารบ้านเรือนนั่นแหละ เทอมนี้เริ่มลงลึก มีงานออกแบบแปลนมาทุกอาทิตย์ แก้กันไม่หวาดไม่ไหว ดูเหมือนน้องว่างใช่มั้ย จริงๆ งานแม่งโครตเยอะ แค่อาทิตย์แรกอาจารย์ก็สั่งงานรัวมาก แต่ตอนอยู่ที่ห้อง พี่เมษมันก็คอยช่วยดูแลเรื่องอาหารการกินกับทำความสะอาดให้ น้องถึงได้บอกว่าพี่มันปากร้ายใจดี

ตกเย็นพี่เมษก็มารับน้องไปที่ห้องซ้อมดนตรี ซึ่งอยู่ระหว่างคณะรัฐศาสตร์กับดุริยางค์ เป็นตึก 3 ชั้นเล็กๆ มีพวกชมรมต่างๆ รวมตัวกันอยู่ น้องเองก็เคยสมัครเข้าชมรมกับไอ้พิชญ์ไว้ตอนปี 1 เพราะบังคับให้ไปเดินเลือกในงานเปิดโลกชมรม แต่แบบ...เคยแวะเข้าไปแนะนำตัวครั้งเดียวเท่านั้นแหละ ที่เหลือโดด

พอมาถึงก็เจอพี่ปาล์มหน้าโหด คือหน้าแม่งนิ่งไง น่ากลัว มันก็มองๆ มา น้องยกมือไหว้ยิ้มให้ มันก็พยักหน้ารับเฉยๆ แล้วเดินไปประจำที่ พี่ปาล์มเป็นมือกีต้าร์ พี่นัดเป็นมือเบส พี่เมษเคยบอกแล้วว่าเล่นไร อีกสองคนน้องไม่รู้จักหรอก จำชื่อไม่ได้

“นี่พี่โอม อักษรปี 4 แล้วนี่ก็ไอ้ต้า เด็กดุปี 2 อายุเท่ามึงนะ” พี่เมษแนะนำสองคนที่น้องยังไม่รู้จักให้ พี่โอมพยักหน้ายิ้มทักทาย ส่วนต้าก็ขอจับไม้จับมือ ดูหน้าตาลูกครึ่ง

“น้องเห็ดใช่มั้ย เห็นในเพจมหาลัยบ่อยๆ” ได้ข่าวว่าปีเดียวกันเฟ้ย คนชื่อต้า หน้าตากวนๆ เจาะหูหลายรู ย้อมผมทองๆ ใส่แหวนเต็มสิบนิ้ว...จะเยอะไปไหน นี่มันเด็กแว๊นชัดๆ ต้ามันเดินมากอดคอน้อง เหมือนสนิทกันแล้วเลย

แล้วน้องอ่ะเฟรนลี่ไง “ครับ” ยิ้มไว้ครับ เพื่อมิตรภาพ

“ตัวโตกว่าที่คิดอ่ะ” แล้วคิดว่าน้องตัวแค่ไหนล่ะครับคุณมึง

“มันแดกเก่งอย่างกับอะไร กินของตัวเองไม่พอ ลามมากินของกูด้วยทุกที” พี่เมษมันว่ากลั้วหัวเราะ

“ก็พี่ชอบกินเหลือ เสียดายของ” น้องเถียงสิครับ พี่มันกินน้อยเกินไป ไม่ใช่น้องกินเยอะเลยจริงจริ๊ง

“ก็แม่งไม่อร่อย ทีหลังมึงก็ซื้ออะไรที่มันอร่อยๆ สิวะ” ยังมีหน้าเถียงกลับอีกแน่ะ ดูมัน

“สนิทกันดีเนอะพวกพี่” ต้ามันแทรกขึ้นมา ทำเอาพวกเราหันมองหน้ากันทันที

“ตรงไหนวะ/ครับ”

“ฮ่าๆๆๆ” ต้าหัวเราะใหญ่เลย เส้นตื้นนะคุณมึง เฮ้อ~ใครๆ ก็คิดว่าพวกเราสนิทกันไปหมดแล้วเนี่ย เพราะพี่เมษเลยทีเดียว

จากนั้นน้องก็นั่งรอพี่เมษซ้อมดนตรี เลยได้รู้ว่าต้าเป็นนักร้องนำนี่เอง เสียงดี เสียงคล้ายใครน้า...พี่หนึ่ง ETC ล่ะมั้ง แบบเท่อ่ะ เพราะดี แต่เพลงที่ซ้อมกันนี่น้องไม่รู้จักหรอก

ประมาณ 6 โมงนิดๆ ก็ซ้อมเสร็จ พี่เมษเหงื่อโชกเลยเชียว ตีกลองมันต้องใช้พลังงานมากขนาดนี้เลยเหรอ น้องเพิ่งรู้ เสื้อนักศึกษาพี่แกนี่ชุ่มโชก แนบเนื้อจนเห็นไปไหนต่อไหน

“ร้อนว่ะ พัดให้หน่อยดิ” พอเดินออกจากห้องซ้อม ไอ้พี่เมษก็ได้ทีใช้งานน้องเลย ทำไงได้ครับ มันเป็นสารถีให้เช้าเย็น เอาใจมันหน่อยก็ได้ ขนาดกับไอ้พิชญ์น้องยังไม่ค่อยได้ทำอะไรแบบนี้ให้เลยนะ

น้องหยิบสมุดวาดรูปที่พกติดตัวตลอด (เผื่อเจออะไรน่าสนใจให้สเก็ตซ์ภาพไว้เป็นแนวคิด) มาพัดๆ ให้พี่มัน

“เดี๋ยวแวะโรงอาหารก่อนนะ หิวมาก” อันนี้มันหันไปบอกเพื่อนมัน พี่ปาล์มกับพี่นัดที่อยู่หอด้วยกันนั่นเอง ส่วนอีกสองคนรู้สึกหอนอก แยกกันไปคนละทางแล้ว

“เออ กูไลน์บอกพวกไอ้วันให้ลงมาจองที่แล้ว ไอ้เห็ดมึงนั่งกับพวกกูเปล่า ไอ้พิชญ์มันอยู่รึเปล่าวะ” พี่นัดหันมาถามน้องต่อ

น้องส่ายหน้า “พิชญ์บอกว่าไปกินกับหนิง...” ฮือออ พูดแล้วเจ็บช้ำว้อยยยย

“โอ๋ๆ ไม่ร้องนะลูก เดี๋ยวให้พ่อนัดดูแลเอง” พี่นัดโอบหัวน้องไปกอดไว้ อยากจิร้องไห้ซบอก แต่ไม่เอาครับ อาย

“พอเลยๆ ไอ้เห็ด! มานี่ ไปได้แล้ว!” โอ๊ยยยย ทำไมต้องดุกูด้วยเนี่ยพี่เมษ จะอ้อนพี่นัดสักหน่อย ลำไยจริงว่ะ! ผีพี่ว้ากเข้าสิงมันรึไงวะเนี่ย! แหกปากซะลั่นมอ

******

ยังคงไม่มีอะไรคืบหน้าต่อไป ฮ่าๆๆๆ แต่งคลายเครียดไปเรื่อยๆ ก่อนแล้วกันเนาะ
หรือยิ่งเครียดกว่าเดิมหว่า?

[wanirahot]

เอ้า พึ่งรู้ว่าน้องตัวใหญ่ คิดมาตลอดว่าน้องตัวเล็ก พี่ตัวใหญ่ ยังไงละเนี่ย แล่วๆๆๆ

[ichiichi]

น้องเห็ดอาจจะดูใสซื่อ บ๊องแบ๊ว แต่เห็ดไม่เล็กนะครับ ฮ่าๆๆๆ
สนุกมั้ยก็ไม่รู้ แต่คนแต่งแต่งแล้วสบายใจ ฟู่วววว
ดราม่ากันนิดหน่อย พอกรุ้มกริ่ม อยากให้ชิพใครดีๆๆๆ

5
PiTz: มึงอยู่ไหน ว่างเปล่า

หืม? ถามแบบนี้แม่งต้องมีเรื่องให้น้องทำแน่ๆ เปิดอ่านไปแล้ว แต่แกล้งไม่ว่าง ไม่ตอบได้มั้ยวะ

PiTz: อ่านไม่ตอบ อาทิตย์นี้กลับบ้านคนเดียวนะ

ฮึ่ยยยยยย ตอบก็ได้วะ แม่งขู่ ก็ต้องอาศัยซ้อนมอไซค์มันกลับบ้านอ่า

Huge MUSHROOM: ว่าง มีไร


PiTz: กูลืมเลคเชอร์จารย์ศักดิ์ไว้ที่ห้อง 208 ฝากเอามาให้ที่ตึกอักษรที

โหยยย ตั้งไกลนะตึกนั้นอ่ะ คนละทางกันเลย

Huge MUSHROOM: แล้วกูจะไปยังไง มึงมาเอาเองดิ มารับกูด้วย

PiTz: เดี๋ยวมึงมารอหน้าคณะ รถโตโยต้า วีออส สีแดง ทะเบียน xxxx

ไอ้พิชญ์มันขับรถใครมาวะ น้อง งงๆ แต่ก็ตอบเออออไปแล้ว ก่อนจะรีบเดินขึ้นตึกคณะไปเอาสมุดเลคเชอร์ให้มัน แล้วก็รีบวิ่งกลับลงมาที่หน้าคณะ มองหารถเลขทะเบียนที่ว่า อ๊ะ! เจอแล้ว สีแดงๆๆๆๆ (น้องไม่ใช่หนูผึ้งในเรื่องล่านะเฮ้ย อย่าไปออกเสียงตามนั้นล่ะ)

น้องวิ่งๆ มาที่รถ ฟิล์มโครตทึบอ่ะ ใครวะ ไอ้พิชญ์รึเปล่า?

แกร๊ก

อุ้ย ประตูเปิดแล้ว ขาเรียวๆ สวยๆ ไม่ใช่ไอ้พิชญ์แน่นอน เพราะใส่กระโปรง ผู้หญิงนี่!

“เห็ดใช่มั้ยคะ? ผู้หญิงรูปร่างสูงเพรียว หุ่นเหมือนนางแบบ ผมยาวตรงสีน้ำตาลอ่อนแบบย้อมมา ยาวสยายถึงกลางหลัง สวมแว่นกันแดดสีดำ ก้าวลงมาจากรถ ยื่นมือมาที่เลคเชอร์

“พิชญ์ให้มารับเห็ดกับเลคเชอร์” เธอยิ้มสวยมาก ทาลิปสีแดงเข้มตัดกับผิวสีขาว ขาวแทบใสเห็นไปถึงเครื่องใน เล็บยาวแต่งไว้เรียวสวยทาเล็บด้วย แต่สีอะไรไม่รู้บอกไม่ถูก มันเป็นประกายๆ สีขาวๆ

“คะ ครับ” อึ้งอยู่ครับ คือ ปกติน้องไม่เคยสนใจมองใครว่าสวยหรือน่ารักไง ยกเว้นคนที่เอาขนมให้กิน แต่คนนี้ยอมรับว่าสวยจริงจังมาก ตอนที่เธอถอดแว่นกันแดด น้องนี่ตกตะลึงตึงตึง

“ขึ้นรถสิคะ เดี๋ยวพาไปหาพิชญ์เนาะ” เธอเปิดประตูให้น้องเข้าไปนั่งข้างคนขับ ตายห่า นี่กูต้องให้ผู้หญิงเปิดประตูรถให้ เขินเว้ยยยย ไม่รู้หน้าแดงหรือเปล่า แต่หน้ามันร้อนๆ อยู่เหมือนกัน มันอายยยย

“ขอบคุณครับ” น้องยิ้มเก้อๆ แล้วนั่งบนเบาะแบบตัวเกร็งๆ นิดหน่อย

“เราชื่อ อิงอิง นะ เป็นเพื่อนของหนิง แฟนพิชญ์อ่ะ” อ้อ งี้นี่เอง

“ครับ” น้องยิ้มๆ ให้เธอ คือ ที่ผ่านมาแทบไม่เคยได้อยู่ใกล้ๆ ผู้หญิงคนไหน ยกเว้นม๊า เพราะน้องกับพิชญ์เรียนโรงเรียนชายล้วน ไอ้สมัยอนุบาลประถมนี่ไม่นับ เพราะตอนนั้นไม่ได้แยกเพศอะไรเท่าไหร่ พอต้องมาอยู่ในรถแคบๆ กับสาวสวยสองต่อสองมันเกร็งเว้ยยย

“เห็นหนิงกับพิชญ์บอกว่าเห็ดเฟรนลี่นี่นา ทำไมคุยน้อยจังคะ” กับผู้ชายด้วยกันอ่ะเฟรนลี่ครับ ผู้หญิงในคณะก็ไม่นับ เพราะมีน้อยแล้วแม่งแมนไง

“แหะๆ ก็เพิ่งรู้จักกัน” น้องเกาหัวอย่างเก้อเขิน เธอก็ยิ้มอย่างเอ็นดู บรรยากาศเริ่มผ่อนคลายลงทีละน้อย รู้ตัวอีกทีก็คุยกันปกติได้แล้ว

******

“นี่หนิง แฟนกู มึงเห็นจากรูปในไลน์แล้วนี่” พอมาถึงตึกอักษร ไอ้พิชญ์ที่ยืนรออยู่หน้าตึกแล้ว (กับแฟนมัน) ก็แนะนำหนิงให้น้องรู้จัก

“สวัสดีครับหนิง” น้องยิ้มทักทายไป

“ดีค่ะน้องเห็ด” ทำไมเรียกกูอย่างนี้อีกคนละ ไอ้ต้า นักร้องนำวงพี่เมษก็ทีนึง นี่มาแฟนเพื่อนอีก

“เขาอายุเท่าเราไม่ใช่เหรอหนิง” อันนี้เพื่อนหนิง อิงอิง เป็นคนถาม

“อ้าว ก็แหม ใครๆ ก็เรียกน้องเห็ดนี่นา น่ารักดีออก ดูสิ เนี่ย” แล้วเจ้าหล่อนก็เลื่อนๆ หน้าจอมือถือส่งให้เพื่อนดู

“อ๋อ อืม มันก็น่ารักดี แต่เห็ดชอบหรือเปล่าล่ะ” อิงอิงหันมามองน้อง เธอดูเคารพสิทธิส่วนบุคคลของน้องมาก ไม่เคยมีใครถามแบบนี้เลย

“ก็ไม่ได้ไม่ชอบอ่ะครับ ยังไงก็ได้” น้องว่ายิ้มๆ น้องไม่ซีเรียสหรอกเอาจริงๆ

“แต่เราขอเรียกเห็ดเฉยๆ นะ แค่นี้ก็น่ารักแล้ว” อุ มาหยิกแก้มด้วย มือนิ๊มนิ่มมมมม อ๊า~ฟินคร้าบบบบ

“ทำหน้าอะไรของมึง ไปได้แล้ว วันนี้ไปกินข้าวด้วยกัน” ไอ้พิชญ์ตบบ่าน้องดังผัวะ ไอ้เพื่อนเวร ไม่เอาให้ลูกตากูหลุดเลยล่ะ ช่วงนี้งอนมันครับ แม่งเทน้องมาสองอาทิตย์แล้วเนี่ย อาทิตย์นี้บอกจะพากลับบ้าน ถ้าเทอีกมีต่อย

ตรู๊ดดดด

โอ๊ะ มีคนคอลมาครับ

“ครับพี่” น้องกดรับสายทันทีพลางเดินไปที่รถของอิงอิง คนอื่นๆ ขึ้นไปนั่งกันเรียบร้อย ส่วนน้องขอตัวรับสายพี่เมษก่อน

[มึงหายไปไหนเนี่ย กูมารับไม่เจอ ไอ้กันต์ก็บอกเพิ่งเลิกเรียน ไม่เจอมึงเหมือนกัน] ฉิบหาย! น้องลืมไลน์ไปบอกพี่มัน เอาไงดีวะ

“มีอะไรรึเปล่าคะเห็ด” อิงอิงเห็นน้องยึกยักๆ ไม่ขึ้นรถเลยเลื่อนกระจกลงแล้วถาม

“เออ พี่...”

[อ๋อ กูรู้แล้ว แค่นี้นะ] อ้าว? เอ๊ย พี่แม่งวางสายอ่ะ ยังไม่ทันพูดอะไรเลยนะเว้ย อะไรของมันวะ

น้องโครตไม่เข้าใจความติสท์ของพี่เมษ แม่งติสท์ยิ่งกว่าเด็กถาปัดอย่างน้องอีกเอาจริง มันวางสายไปเองแล้วก็ไม่เป็นไรแล้วมั้ง น้องไปดีกว่า

******

วันนี้กินโครตอิ่มอ่ะบอกเลย ไอ้พิชญ์มันให้อิงอิงขับรถพาไปกินที่ห้างในเมือง ไม่ได้กินอาหารญี่ปุ่นมานานมากกกกก ตั้งแต่มาที่มอ กลับบ้านก็กินแต่อาหารจีนฝีมือม๊า แต่จริงๆ น้องชอบกินปลาดิบมากกกกกก โดยเฉพาะปลาทูน่า

ตอนขากลับ อิงอิงขับรถกลับมาส่งพวกเราที่มอ ส่วนเธอกับหนิงก็กลับบ้านไปด้วยกัน ไอ้พิชญ์ก็ขี่มอไซค์พาน้องกลับหอ น้องเอาซูชิมาฝากพี่เมษด้วยนะ ไม่เคยลืมหรอก น้องรู้ว่าพี่เมษชอบกินปลาหมึกเหมือนกัน แล้วก็ชอบปลาดิบทูน่าเหมือนกันด้วย

“พี่เมษ ผมซื้อซูชิกับปลาดิบมาฝาก” น้องเดินเข้าไปในห้องก็เห็นพี่มันกำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ที่โต๊ะ สงสัยมีรายงานมั้ง เห็นขีดๆ เขียนๆ อะไรไม่รู้ แล้วมีโน๊ตบุ๊คด้วย

มันแค่เหลือบสายตามามองน้องแล้วก็ทำงานต่อ น้องวางกล่องซูชิลงบนโต๊ะมัน หลบมุมๆ จะได้ไม่เกะกะงานมัน “กินเลยมั้ยพี่ เดี๋ยวผมแกะให้”

“กูกินข้าวแล้ว”

“ก็กินอีกได้ ไม่อ้วนหรอกพี่ พี่ตัวนิดเดียวแค่เนี้ย กินเยอะๆ หน่อยดิ” น้องกะจะแซวมันเล่นขำๆ แต่มันทำหน้าไม่พอใจซะงั้น

“เรื่องของกู มึงกินเองไปเลย เอาไปให้ไอ้ก๋วยเตี๋ยวหน้าหอก็ได้” ก๋วยเตี๋ยว เป็นชื่อหมาที่ลุงประจำหอแกชอบเอาข้าวไปให้ครับ เห็นว่าอยู่มาก่อนพวกน้องจะเข้ามาเรียนที่นี่อีก

“อะไรอ่ะพี่ งอนอะไรผมรึเปล่าเนี่ย” น้องยู่ปากน้อยๆ เอานิ้วจิ้มๆ แขนมัน “อย่าดึงหน้าดิพี่ ไม่ใช่เวลาว้ากแล้ว”

พี่เมษมันคงรำคาญ เขยิบหนีสะบัดแขนใส่อีก “กูจะทำงาน อย่ากวน”

“โอเค งั้นผมไปเล่นห้องไอ้โตนนะ ถ้าพี่ไม่กิน ผมให้พวกไอ้โตนกินก็ได้” ไม่ง้อมึงหรอกพี่ เชอะ คนอย่างน้องไม่เคยง้อใครนะบอกเลย ทำเป็นงอน น้องคว้าถุงซูชิที่อุตส่าห์ตั้งใจซื้อมาขอโทษที่ลืมมันเมื่อเย็นเดินออกจากห้องไป มาเคาะประตูห้องไอ้โตน ก็เงียบสนิท สงสัยไม่อยู่ ลงไปชั้นล่างก็ได้ เจอใครก็ให้กินไปเลย ไม่งั้นก็ลาภปากไอ้ก๋วยไปแล้วกัน

“อ้าว? กลับมาแล้วเหรอวะ” พอลงมาข้างล่างก็เจอพวกพี่นัดเดินกลับมาจากโรงอาหารพอดี ทำไมพวกพี่เพิ่งมาอ่ะ?

“ครับ มาเมื่อกี้ พวกพี่กินซูชิมั้ย ผมซื้อมาให้พี่เมษ แต่พี่มันบอกว่าอิ่มแล้ว” น้องชูถุงให้ดู พี่นัดเลิกคิ้วขึ้น

“อะไร อิ่มได้ไง พวกกูชวนมันมากินข้าว แต่มันบอกจะรอมึงไง”

“จริงเหรอพี่?” น้องขมวดคิ้ว งงใจครับ อะไรของไอ้พี่เมษมัน

“จริงน่ะสิ เนี่ยพวกกูเพิ่งเดินกลับมาจากโรงอาหารเอง มันงอนมึงมั้งไอ้เห็ด” พี่จอนว่า น้องก็คิดอยู่หรอกว่าพี่มันงอน แต่ไม่รู้จะต้องง้อยังไงอ่ะ

“น้องเห็ดน้อยหนีไปเที่ยวกับสาวที่ไหนมาล่ะครับ เมษมันถึงได้งอนเอาน่ะ” ไอ้ตะวันเสนอหน้ามาเลย อย่ามาเกาะไหล่กูววววว

“ผมเปล่าหนี...ก็จะบอกแล้ว พี่เมษไม่รอให้พูด” น้องหน้างอ ก็น้องไม่ได้ทำอะไรผิดนี่นา

“คิดดีๆ ก่อนพูด” พี่ปาล์มที่แทบไม่เคยคุยกันมากกว่าสามคำ จู่ๆ ก็บอกออกมาหน้านิ่งๆ น้องนี่กะพริบตาปริบๆ มองพี่ปาล์มเลย ปกติพี่เขาไม่พูดกับน้องก่อนหรอก

“มีอะไรกันพี่ ไอ้เห็ดมันกวนอะไรรึเปล่า ทำไมหน้าตาซีเรียสกันจัง” เพื่อนพิชญ์คนดีย์ของน้องโผล่มาได้จังหวะ น้องหันไปมองมันอย่างเว้าวอน ขอตัวช่วย

“เห็ดไม่ได้ทำอะไรพวกพี่หรอกครับน้องพิชญ์” ตะวันมันตอบก่อนเพื่อนเลย “แค่มันทำให้ไอ้เมษโกรธ แล้วไม่รู้ตัว ไม่รู้จะง้อพี่มันยังไง”

“อ๋อ” ไอ้พิชญ์ทำหน้าเหมือนรู้เรื่องทันที “มึงขอโทษพี่เขายังล่ะ”

“มึงน่าจะหัดให้มันคิดอะไรเองมั่งนะพิชญ์” เสียงพี่ปาล์มลอยมาอีกแล้ว วันนี้พี่มันพูดเยอะว่ะเฮ้ย แต่แม่งพูดทีโครตจี้ใจดำกูเลย

“ผมจะพยายามแล้วกันพี่ ไปมึง ขึ้นไปขอโทษพี่เขาก่อน กูเองก็ลืมเตือนให้มึงบอกเขาด้วยแหละ” ไอ้พิชญ์ตบบ่าน้องปั่บๆ ดันหลังให้เดินกลับขึ้นไปบนห้อง คือกูก็เพิ่งเดินลงมาไง แต่ไปก็ได้วะ

“พิชญ์แม่งเหมือนพ่อไอ้เห็ดจริงๆ ว่ะ” น้องได้ยินเสียงพี่ๆ มันดังแว่วมาจากด้านหลัง แต่ไม่ได้สนใจแล้ว น้องรีบไปขอโทษพี่เมษก่อน

“พี่เมษ!” น้องเปิดประตูปังจนพี่เมษสะดุ้งตูดเด้งจากเก้าอี้ (แอบขำอ่ะ) “ผมขอโทษที่ไม่ได้ไลน์ไปบอกก่อน ไปกินข้าวกันเหอะ!” แล้วก็เดินไปฉุดแขนมันเลย น้องเห็ดเป็นคนใจร้อนครับ ถ้าคิดว่าต้องทำ ก็จะทำเลย

“อะไรมึง! เดี๋ยว ไอ้เห็ด!” พี่เมษโดนฉุดกระชากจากเก้าอี้ ลุกมาแบบงงๆ “กูบอกว่าอิ่มแล้วไง”

“ผมเจอพวกพี่นัดเมื่อกี้ เขาบอกพี่ยังไม่ลงไปกินข้าว”

“ก็...กูกินบนนี้ไง” พูดแล้วหลบตาแบบนั้น ถึงน้องโง่ก็รู้นะว่าโกหก

“แล้วไหนกล่องข้าวที่พี่กิน? ถุงที่ใส่มาก็ได้” น้องกวาดสายตามองตามถังขยะและที่วางจาน พี่เมษเหมือนเถียงไม่ออก สุดท้ายก็ยอมลงไปกินข้าวด้วยกัน

“กะเพราปลาหมึกไข่ดาว ของโปรดพี่ใช่ม้า ผมจำได้หรอก” น้องให้พี่เมษนั่งรอแล้วก็เดินไปสั่งข้าวมาให้ ดีที่ครัวยังไม่ปิด เพราะเพิ่งจะสองทุ่ม ของน้องก็กะเพราปลาหมึก แต่ไม่เอาไข่ดาว กินแล้วกินอีกก็ได้ ถ้าพี่มันจะรอขนาดนี้ “แล้วเดี๋ยวกินซูชิด้วยกัน ผมเลือกมาแต่ของที่พี่ชอบเลยนะ ไม่กินจะเสียใจ” ยักคิ้วให้มันทีหนึ่งด้วย

พี่เมษถอนหายใจปุแล้วก็ลงมือกินข้าวเงียบๆ น้องก็เลยกินบ้าง คอยมองหน้าพี่มันตอนกินก็เหมือนจะดูอารมณ์ดีขึ้นมานิดหน่อยแล้วมั้ง

“พี่ชอบใส่วาซาบิในโชยุ ผมจำได้” เพราะเคยไปนั่งกินด้วยกันครั้งหนึ่ง ตอนวันที่ไปตีแบด แล้วพี่มันพาไปกินซูชิกับไอติม ซูชิหารกัน แต่ไอติมมันเลี้ยงน่ะ

“ทีงี้ทำเป็นความจำดี แต่เสือกลืมว่ากูจะไปรับ” แหม มีบ่นแล้วครับ มันพูดออกมาแบบนี้ก็ค่อยยังชั่วหน่อย น้องไม่ชอบให้เงียบ ไม่บอกว่าโกรธอะไร งอนอะไร เพราะจะไม่รู้ว่าต้องทำตัวยังไง

“โห่ พี่ ก็ผมมัวแต่ตื่นเต้นอ่ะ เจอสาวสวยด้วย เพื่อนแฟนไอ้พิชญ์มัน สวยมากเลย เด็กอักษร” พอน้องพูดขึ้นมา พี่มันก็หน้าตึงๆ อีกละ อะไรวะ

“เหรอ” มันวางตะเกียบเลยอ่ะ

“อ้าว? เพิ่งกินไปคำเดียวเองพี่ อิ่มแล้วเหรอ?” เหลืออีกตั้งหลายชิ้นเนี่ย ปลาดิบยังไม่ได้แตะเลยสักชิ้น “ร้านนี้อร่อยนะ อิงอิง เพื่อนหนิงอ่ะ เขาบอกมา ผมเลยคิดว่าพี่ต้องชอบ”

“อิ่มแล้ว! กูจะกลับไปอ่านหนังสือ มึงไม่ต้องตามมานะ” แล้วพี่เมษมันก็ลุกพรวด เดินตึงตังกลับหอไปเลย

“อ้าว? พี่ เฮ้ย! ไม่ให้ตามไงวะ ก็ผมนอนห้องเดียวกับพี่! ไอ้พี่เมษ!” งงไปครับ แม่งหาว่าน้องขี้งอน มันน่ะขี้โครตงอนยิ่งกว่าน้องอีกเนี่ย ดูดิ แม่ง...เซ็งเลย

******

วันต่อมา พี่เมษแม่งชิ่งหนี ออกไปแต่เช้ามืดเลย ไม่รอไปส่งน้องด้วย มันโกรธอะไรอีกวะ ไม่เคยเข้าหน้ากันไม่ติดแบบนี้มาก่อนเลย ทุกทีต่อให้ทำมันโกรธยังไง มันก็จะตามมาไล่เตะ ไล่ด่า แล้วมันก็จะหายโกรธเอง มาแกล้งมาแหย่น้องเล่นเอง แล้วทำไมครั้งนี้มันถึงไม่หายโกรธสักทีล่ะ น้องก็ขอโทษไปแล้วนี่นา

แล้วน้องจะทำไงล่ะ ก็ต้องเดินไปเรียนน่ะสิ เฮ้อ~

ปิ๊นๆ

เสียงบีบแตรจากรถที่สวนมาทำให้น้องหันไปมอง รถคันสีแดงชะลออยู่ข้างๆ อิงอิงนั่นเอง

“ให้เราไปส่งมั้ย เห็นเดินก้มหน้าก้มตา” นางฟ้ามาโปรดชัดๆ นั่งในรถแอร์เย็นๆ ก็ดีเหมือนกัน

“จะดีเหรอ?”

“เรามาเร็วน่ะ ยังไม่เข้าเรียนหรอก วนรถไปส่งเห็ดก่อนค่อยไปก็ทัน” เธอว่าพลางปลดล็อคประตูให้น้อง แล้วจะไม่ขึ้นได้ไงล่ะครับ

“เหะๆ กำลังร้อนพอดีเลย” น้องขอแอร์โหน่ยจิ๊ เอาหน้ายื่นๆ ไปให้ลมพัดเย็นๆ สักที อา~สดชื่นนนน

“ปกติเดินไปเรียนเหรอ”

“ปกติไปกับไอ้พิชญ์ แต่มัน...” น้องหน้าสลดลง จะให้พูดถึงเพื่อนของอิงอิงเชิงไม่ดีได้ไงล่ะ

“อ๋อ เราเข้าใจนะ ตั้งแต่หนิงเป็นแฟนพิชญ์ ก็ไม่ค่อยไปไหนมาไหนกับเราเหมือนกัน ทั้งที่เคยอยู่ด้วยกันมาตลอด ตั้งแต่ม.ต้น” อิงอิงถอนหายใจ “คนมีแฟนก็งี้ล่ะมั้ง”

“อิงอิงไม่เคยมีแฟนเหรอ” น้องสงสัย สวยๆ แบบนี้น่าจะมีคนมาขายขนมจีบเพียบเลยนี่นา

“ไม่เคยหรอกค่ะ อิงเอาแต่เรียน จนสอบเข้าได้ เมื่อก่อนขี้เหร่ด้วยแหละ” เธอว่ายิ้มๆ เคยขี้เหร่ด้วยเหรอเนี่ย ไม่น่าเชื่อ

“แต่ตอนนี้สวยมากเลยนะ น่าจะมีคนจีบเยอะรึเปล่า”

“ไม่มีเลย คณะเราผู้ชายมีเท่าหยิบมือเองมั้ง แล้วเราก็เป็นพวกไม่ค่อยเข้าสังคมด้วย ไม่ได้ไปเดินให้คนมอง อยู่แต่ห้องสมุด” โห เด็กเรียนนี่เอง “แล้วเห็ดเคยมีแฟนมั้ยคะ เห็นออกจะดัง”

“ไม่เคยครับ ใครจะทนคนอย่างผมได้ คบๆ ไปจะรำคาญแล้วก็เลิกหมดน่ะสิ มีแต่ไอ้พิชญ์แหละที่ยอมคบด้วย แบบเพื่อนอ่ะนะ...อ้อ ตอนนี้มีพี่...” อ่า แต่ว่า พี่เมษไม่ใจดีกับน้องแล้ว แถมยังโกรธอะไรน้องก็ไม่รู้

“พี่? มีพี่ด้วยเหรอคะ” อิงอิงเอียงคออย่างสงสัย

“เปล่าครับ ผมเป็นลูกคนเดียว” น้องยิ้มฝืนๆ ไปให้ ก็พอคิดถึงพี่เมษแล้วใจมันโหวงๆ แปลกๆ ทำไมต้องโกรธน้องด้วยนะ น้องทำอะไรผิดอีกแล้วเหรอ เรื่องที่ไม่ไลน์บอกว่าไปกับพิชญ์ก็ขอโทษแล้วไง แล้วมันมีเรื่องอะไรอีกล่ะเนี่ย คิดไม่ออกจริงๆ

อิงอิงมาส่งน้องที่หน้าคณะเสร็จก็ขับรถกลับคณะตัวเอง น้องขอบคุณเธอเรียบร้อย ก่อนจะเดินเข้าตึกไป วันนี้ยังไม่เจอไอ้กันต์แฮะ ช่วงนี้ทุกคนดูแยกย้ายกันไปหมดเลย น้องรู้สึกเหงาๆ ขึ้นมาเลย

กว่าจะเรียนเสร็จก็สี่โมงเย็นแล้ว ถ้าจำไม่ผิดพี่เมษมีซ้อมทุกวันอังคารกับพฤหัส จะลองไปดูหน่อยดีมั้ย เผื่อว่าพี่มันจะหายโกรธแล้ว จะได้กลับห้องด้วยกัน

แต่เดินไปก็ไกลอีกอ่ะ เอาไงดีว้า

ติ้ง!

อ๊ะ! ใครไลน์มาหา หยิบมาดูสิ

IngIng: เลิกเรียนรึยังคะ ให้เราไปรับกลับหอมั้ย

OMG!!! นี่มันโครตนางฟ้าแล้ววววว เทพธิดาชัดๆ น้องรีบตอบตกลงไปแบบไม่คิดเลย มีเพื่อนแบบอิงอิงเนี่ย โครตจะดี บอกเลย

“รอนานมั้ย ป่ะ เราไปส่งที่หอ” อิงอิงเปิดประตูให้ น้องก็ขึ้นไปนั่งทันที แอร์เย็นๆ มาแล้ววววว เย็นสบายสุดๆ ไปเลย

“แวะนั่งเล่นที่โรงอาหารหน้าหอเรามั้ย อิงอิงรีบหรือเปล่าครับ” เริ่มสนิทแล้วครับ น้องสนิทกับคนง่ายจะตาย เปลี่ยนมาเรียกตัวเองว่า เรา เลยดีกว่า ดูกันเองดี

“ก็ได้นะ สักทุ่มนึงค่อยกลับก็ได้” เธอยิ้มรับ แล้วเราก็ไปนั่งเล่นที่โรงอาหารหน้าหอของน้องกัน

“เราเพิ่งเคยเข้ามาถึงที่นี่นะเนี่ย เพราะเป็นหอชายด้วยอ่ะ เลยไม่ค่อยได้เฉียดเข้ามา” อิงอิงนั่งลงบนโต๊ะม้าหินริมสระน้ำ ส่วนน้องก็เดินไปซื้อน้ำหวานเย็นๆ กับขนมมาเสิร์ฟ อุตส่าห์ขับรถมาส่งทั้งที น้องเลยใจดีเลี้ยงเพื่อนสักหน่อย

“มุมนี้อ่ะ บรรยากาศดีมาก ตอนค่ำๆ จะเห็นแสงไฟสะท้อนในน้ำ ดาวบนฟ้าก็เยอะ ที่นี่เห็นดาวเยอะกว่าในเมืองมากอ่ะ” น้องเล่าให้เธอฟังไปกินขนมไป

“เห็ดโรแมนติกดีจัง ชอบดูดาวเหรอ” อิงอิงดูดน้ำหวานด้วยความกระหาย นอกรถมันร้อนโครตอ่ะนะ

“ชอบสิ เราชอบไปนอนดูดาวตามต่างจังหวัด เวลาที่ป๊าม๊าพาไปเที่ยว แล้วก็ชอบท้องฟ้าจำลองมากเลย ที่บ้านเรามีกล้องโทรทรรศน์ด้วยนะ แต่ไม่ได้ของแพงหรอก ของเด็กเล่นนี่แหละ” พอได้คุยเรื่องที่ชอบมันก็จะยาวหน่อยๆ ครับ

“โห จริงจังมากเลยนะเนี่ย เราก็ชอบดูดาวบนฟ้านะ เวลาไปเที่ยวต่างจังหวัด แต่ไม่ได้สนใจเป็นพิเศษขนาดนั้น”

“อ้าวๆๆๆ น้องเห็ดน้อยที่น่ารักของพี่ตะวัน” โอยยย มาอีกละ ไอ้ตัวป่วน ตะวันมันเข้ามาขัดจังหวะที่พวกเราคุยกันไม่พอ ถือวิสาสะนั่งเบียดน้องเอาแขนมากอดคอเหมือนเคย อิงอิงดูจะงงๆ เพราะเธอคงไม่รู้จักมันหรอก “วันนี้อยู่กับสาวสวยเหรอครับ มีแฟนไม่บอกพี่บอกเชื้อนะเรา”

“ไม่ใช่แฟนกัน นี่เพื่อนผม” น้องเขยิบหนีพลางส่ายหน้าเซ็งๆ อิงอิงก็ดูจะกลัวๆ ไอ้ตะวันนิดหน่อย เด็กวิดวะแม่งป่าเถื่อนจะตาย

“จริงป่าวววว” ไม่ต้องมาลากเสียงยาวเลยมึง ลำไยว่ะ

“จริงค่ะพี่ หนูชื่ออิงอิงนะคะ อยู่อักษรปี 2” อิงอิงรีบแนะนำตัว ไอ้ตะวันมันก็ผิวปากหวือ โครตจะไม่มีมารยาทอ่ะ เฮ้อ~

“ถ้าแค่เพื่อน งั้นพี่ก็จีบได้สิครับ” อ้าวเฮ้ยยยย ไอ้นี่! ม่อเพื่อนน้องซะงั้น มันเอาแขนออกจากคอน้องแล้วหันไปยิ้มหวานให้อิงอิง แถมยังยื่นหน้าไปหาด้วย คนอะไรวะ โครตด้านเลย ส่วนอิงอิงก็แก้มแดงๆ นิดหน่อย ไปเขินมันทำม้ายยยยย ไอ้หน้าเห้เนี่ย!

จากนั้นก็กลายเป็นว่า ไอ้ตะวันมันนั่งเต๊าะอิงอิงไปเรื่อยเปื่อย น้องก็นั่งกินขนมดูดน้ำคอยขัดคอมันเป็นระยะ อย่าบอกนะว่ามันจะจีบอิงอิงจริงๆ หน้าตาท่าทางเจ้าชู้ประตูดินอย่างมันจะจริงจังกับใครได้ แค่เห็นเพื่อนน้องสวยเข้าหน่อยก็มายุ่มย่าม ผู้ชายแบบนี้ ป๊าน้องบอกว่าไม่ควรเอาเป็นเยี่ยงอย่างเด็ดขาด จะรักใครก็ต้องมั่นคงกับคนคนนั้นคนเดียว

“ขอโทษนะอิงอิง ไอ้ต...เอ่อ พี่ตะวันมันกวนประสาทอย่างนั้นแหละ” น้องเดินมาส่งอิงอิงที่รถ เพราะค่ำแล้ว เธอก็ยิ้มๆ

“ไม่เป็นไร พี่เขาตลกดี คุยสนุกด้วย เพิ่งเคยเจอคนแบบนี้” งั้นยิ่งต้องระวังเลยครับเพื่อน

“อย่าไปสนใจมันมากเลย เรากลัวมันทำอิงอิงรำคาญ”

“ไม่หรอกๆ น่ารักดีออก ไว้เรามาส่งเห็ดวันไหน จะเอาขนมมาฝากพี่เขาด้วย” อย่าบอกนะว่าไอ้ตะวันมันเต๊าะเพื่อนน้องจนติดแล้วเนี่ย ไอ้ห่าไวไฟเว่อร์ อิงอิงผู้น่าสงสารของน้อง

“มันขี้หลีจะตายไป อิงอิงต้องระวังด้วยนะ” น้องบอกด้วยความเป็นห่วง อิงอิงก็ได้แต่ส่งยิ้มสวยๆ มาให้

“ไม่ต้องห่วงน่า เราแค่อยากคุยกับเขาเฉยๆ ไม่ได้จะคบเป็นแฟนเลยสักหน่อย” งั้นก็แล้วไป “ไปนะเห็ด พรุ่งนี้ถ้าทันเราจะมารับ”

“เฮ้ย ไม่เป็นไร ขอบใจมากวันนี้” น้องรีบโบกมือปฏิเสธ รบกวนบ่อยๆ ไม่ดีหรอก ถ้าเธออยู่หอในด้วยกันก็ว่าไปอย่าง จากนั้นเธอก็ขับรถออกไป ส่วนน้องก็โบกมือบ๊ายบายตามหลัง ก่อนจะหันหลังเดินกลับหอ แต่...

ไอ้พี่เมษ! อูยยย ตกใจหัวใจเกือบวาย แม่งมายืนอยู่ข้างหลังตั้งเมื่อไหร่วะเนี่ย

“พี่...ผมตกใจนะเนี่ย เล่นเป็นผีเฝ้าสระรึไง”

“ดีนี่ มีรถรับส่งส่วนตัวแล้ว จากนี้ไปก็ไม่ต้องให้กูเป็นสารถีแล้วสินะ” หน้าตาแม่งโครตบึ้งอ่ะ ยังโกรธอะไรอีกเนี่ย ปกติมันโกรธง่ายหายเร็วนี่หว่า

“อะไรพี่ ไม่ใช่รถส่วนตัวสักหน่อย ถ้าพี่ไม่อยากไปรับส่งผมก็น่าจะบอกกันดีๆ ดิวะ ไม่ต้องประชดกันก็ได้” น้องไม่ค่อยโกรธหรือโมโหใครนะ ถึงหงุดหงิดแค่ไหนก็เก็บไว้ในใจ ไม่ค่อยชอบพูดออกมาหรอก แต่กับพี่เมษ น้องรู้สึกว่าต้องพูดมันออกมาให้หมด ไม่อย่างนั้นจะต้องคาใจและเป็นแบบนี้กันอีกนาน ทั้งที่เราต้องอยู่ห้องเดียวกันเป็นปี

“มึงคิดว่ากูทำประชดเหรอ ทำไมกูต้องประชดมึงด้วย! กูก็แค่พูดตามที่เห็นไง เมื่อเช้าเขาก็ไปส่งมึงนี่ ทั้งที่กู...”

“อะไรอีกอ่ะพี่ อยากพูดอะไรก็พูดมาดิ”

“เรื่องของกู คืนนี้กูจะไปนอนห้องไอ้นัด มึงนอนคนเดียวไปเลย” แล้วมันก็ผลักอกน้องก่อนจะเดินหนีกลับหอลิ่วๆ

น้องโครตจะไม่เข้าใจอ่ะ แม่งอารมณ์ขึ้นๆ ลงๆ อย่างกับมีประจำเดือน หรือพี่แม่งเป็นผู้หญิงปลอมตัวมาวะ!?

เฮ้อ~กูนี่แหละ ท่าจะบ้าแล้ว

[ichiichi]

 

เอ้า พึ่งรู้ว่าน้องตัวใหญ่ คิดมาตลอดว่าน้องตัวเล็ก พี่ตัวใหญ่ ยังไงละเนี่ย แล่วๆๆๆ

เห็ดมันแอ๊บอยู่ ฮ่าๆๆ

[areenart1984]

ต่อไปเรียก "พี่เมษ กับ น้องเห็ด" ไม่ได้แล้ว ต้องเรียก "พี่ตัวเล็ก กับ น้องตัวใหญ่" แทน 

[insomniac]

สนุกอ่านเพลินมากเลยครับ

[วายซ่า]

พี่เมษคิดอะไรกะน้องเห็ดแล้วใช่ไหมคะ ออกอาการหึงซะแล้ว

[ichiichi]

มาดูมุมมองของพี่เมษบ้างครัช ขอบคุณที่ติชมกันน้า~

6
ตั้งแต่เปิดเทอมมา ชีวิตที่ไม่สงบสุขอยู่แล้ว ก็ยิ่งไม่สงบมากขึ้นอีก จะเพราะอะไรล่ะ ก็เพราะ...

“ไอ้เหี้ยเห็ด!”

ชื่อนี้เป็นชื่อของรูมเมทคนใหม่ปีนี้ เพราะรุ่นพี่ที่เคยเป็นรูมเมทเก่าของผมเรียนจบแล้ว ผมจำไอ้เด็กนี่ได้ ตอนมันอยู่ปี 1 รูมเมทของมันเป็นรุ่นน้องคณะผมเอง มาบ่นให้ฟังประจำเรื่องของมัน มันเหมือนเด็กขาดสามัญสำนึก ชอบหยิบของคนอื่นไปใช้ ถึงจะขอก็เถอะ แต่แม่งเสือกขอปุ๊บเอาไปปั๊บ ไม่รอคำอนุญาตห่าเหวอะไรเลย กินก็จุฉิบหาย ผ้าก็ชอบหมกไว้ไม่ยอมซัก พอไม่มีเสื้อผ้าใส่ก็มาหยิบของรูมเมทไปใส่อีก เอากับมันสิ

แต่ก็พอเข้าใจนะ เพราะมันเรียนสถาปัตย์ งานแม่งโครตเยอะ วันๆ ต้องเรียนแล้วก็กลับมาทำงาน มันก็เลยซกมกไปบ้าง (แต่ทำไมไอ้พิชญ์ เพื่อนมัน โครตจะสำอางวะ) พอได้มาอยู่ร่วมห้องกับมัน ผมแม่งรู้ซึ้งถึงสันดานมันเลย แต่ผมไม่ยักกะรังเกียจ แถมเห็นใจเวลามันนั่งทำงานงกๆ หน้าเครียดๆ ด้วย อาจจะเพราะปกติเห็ดมันไม่ค่อยทำหน้าเครียดมั้ง เวลาทำงานส่งมันดูจริงจังดี ผมก็เลยช่วยมันเก็บกวาดบ้าง หาข้าวให้มันกินบ้าง วันไหนมันเลิกเร็ว มันก็จะซื้อข้าวไว้ให้ผม หรือลงไปกินด้วยกันบ้าง ถ้าผมไม่ติดไปกับเพื่อนๆ ที่ซ้อมดนตรีด้วยกัน

ก็ไม่รู้ว่าเราสนิทกันหรือเปล่า แต่ผมทั้งไปรับไปส่งมันที่คณะ (หลังจากที่มันโดนไอ้พิชญ์เท) อยู่กับมันหลังเลิกเรียนจนเข้านอน แค่นั่งดูมันทำงานไปเรื่อยๆ จนหลับ ถ้าวันไหนมันไม่ทำงาน เราก็จะนั่งอ่านการ์ตูนหรือฟังเพลงด้วยกัน ไอ้เห็ดมันเหมือนเด็กประถม ทั้งที่ตัวโครตควาย ตัวมันใหญ่กว่าผมเยอะ เวลายืนหัวผมอยู่แค่ปลายคางมันเอง ตัวก็อ้วนหนา ก็แม่งชอบกินแต่ขนม เพราะมีคนเอามาให้บ่อย มันก็แดกเกลี้ยงหมด เฮ้อ~

แต่แล้วก็มีเรื่องที่ทำให้ผมไม่พอใจมันมากถึงมากที่สุด

มันอาจจะดูงี่เง่า และผมเองก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงทำตัวแบบนี้ ผมเป็นคนโกรธง่ายหายเร็ว เพียงแค่คำขอโทษก็ใจอ่อนได้แล้ว หรือแค่ทำอะไรที่ดูเป็นการไถ่โทษ ผมก็ยอมยกโทษให้มันเสมอ แต่ครั้งนี้มันก็แค่ลืมผม

ใช่...แม่งลืมกู

แค่ไลน์มาบอกสักสองสามคำว่าจะไปเดทกับสาวก็ได้ป่ะวะ ทำไมแม่งต้องลืม แล้วทำให้ผมเสียเวลาขี่รถวนไปหา ทั้งที่ผมต้องไปซ้อมดนตรี แต่ต้องวิ่งวุ่นตามหามันไปทั่วคณะสถาปัตย์ ถามทุกคนที่เจอว่ามันหายไปไหน มันกลับไปรึยัง

คอลไลน์ไปหลายรอบแม่งก็ไม่รับ เหมือนตอนแรกมันปิดเนต หรือไม่ได้ยินเสียงก็ไม่รู้ แต่สุดท้าย มันก็รับสายผมในตอนที่ผมโครตจะของขึ้นสุดๆ แล้ว กะว่าถ้าสายนี้ไม่รับ จะตัดขาดกับแม่งสักวันเลย

แล้วมันก็กลายเป็นเรื่องไร้สาระที่สุดเท่าที่ผมเคยโกรธใครสักคน

มันไปกับผู้หญิง แม้จะมีไอ้พิชญ์กับแฟนไอ้พิชญ์ไปด้วย แต่ผมก็หงุดหงิดอยู่ดี ถ้าจะไปเต๊าะสาวที่ไหน จนลืมพี่คนนี้ ก็น่าจะบอกกันบ้าง ไม่ใช่ปล่อยให้ผมเหมือนคนบ้าอยู่คนเดียว

แต่ผมยังใจดี นั่งรอมันกลับมา เพื่อจะได้ไปกินข้าวด้วยกัน แล้วพอมันกลับมาพร้อมไอ้ของที่มันซื้อมาฝาก ผมก็รู้แล้วว่าแม่งแดกมาแล้วไง โครตหงุดหงิดหนักกว่าเก่า

สุดท้ายมันก็มาง้อผม พาผมไปกินข้าว แต่ก็ยังเสร่อพูดถึงสาวสวยอะไรนั่นให้ผมของขึ้นอีกรอบ

ที่ผมหงุดหงิดมันเพราะอะไรก็ไม่รู้หรอก แต่ผมไม่อยากฟังเรื่องคนอื่นจากปากมัน คนที่ผมไม่รู้จัก คนที่มันอาจจะกำลังชอบ

ผมก็เลยแกล้งออกมาจากหอก่อนมันตื่น กะจะดัดนิสัยเสียๆ ของมันให้เข็ด การลืมผมและเอาแต่สนใจคนอื่น เป็นเรื่องที่ผมโครตเกลียด ผมแอบอยู่แถวๆ หอนั่นแหละ พอเห็นมันเดินคอตกหงอยๆ ก็สงสารแล้ว อยากจะเข้าไปหา แต่จู่ๆ มันก็ขึ้นรถไปกับใครไม่รู้

ตกเย็น หลังซ้อมดนตรีเสร็จ ผมกลับมาที่หอก็เจอมันอีก แต่มันอยู่กับผู้หญิงคนหนึ่ง คงเป็นคนที่มันพูดถึงนั่นแหละ ไอ้เห็ดมันไม่ค่อยมีเพื่อนผู้หญิง มีแต่สาวๆ เอาขนมมาให้ กับพี่รหัสมันที่ผมเคยเจอสองสามครั้งแถวหน้าหอ แต่คนนี้มันดูสนิทกัน พอผมเดินไปใกล้ๆ ก็ได้ยินว่าเขาจะมารับมาส่งมันให้

แม่งโครตปรี๊ดอ่ะ

ในหัวผมเหมือนมีเสียงน้ำเดือดปุดๆ ที่มันทิ้งผม ลืมผม ทั้งที่ผมไม่เคยคิดจะทิ้งหรือลืมมัน เพราะมันมีผู้หญิงคนนั้นแล้ว โกรธและโมโหมากถึงมากที่สุด แล้วเราก็ยืนเถียงกันด้วยเรื่องไร้สาระอย่างที่ไม่เคยมาก่อน

มันโครตจะไร้สาระ ผมรู้ดี

แต่มันอดไม่ไหวที่จะพูดแบบนั้นออกไป เพราะผมน้อยใจมัน ก็ไม่รู้เหมือนกันทำไมต้องน้อยใจไอ้เด็กเห็ดไร้สามัญสำนึกนี่ แต่มันเป็นไปแล้ว มันหาว่าผมประชด ก็คงจริงมั้ง ผมพูดจาประชดมัน ทั้งที่ถามมันดีๆ ก็ได้ คุยกันดีๆ ก็ได้ กับอีแค่มันมีคนมารับมาส่งแทนผม แทนไอ้พิชญ์ เห็ดมันก็ขี้ร้อน นั่งรถเก๋งแอร์เย็นๆ น่าจะสบายกว่าด้วย แล้วทำไมผมต้องโกรธล่ะ?

ผมอาจจะเคยชินกับการที่ได้ดูแลใครสักคน และใครคนนั้นดันเสือกเป็นไอ้เห็ด

ก็แค่นั้นแหละมั้ง

“เฮ้ยๆๆๆ ไอ้เห็ดมาว่ะ” ไอ้ตะวัน เพื่อนต่างคณะของผมเอาศอกมาสะกิดๆ ผมเงยหน้าขึ้น เจอไอ้เด็กโข่งยืนทำหน้าตึงเหมือนยักษ์วัดแจ้งตรงหน้าโต๊ะที่พวกผมนั่งอยู่ เราอยู่ที่โรงอาหารหน้าหอกันครับ ช่วงนี้ผมไม่ได้กลับไปนอนที่ห้อง อาศัยนอนพื้นอยู่กับพวกไอ้นัดบ้าง ไอ้ตะวันบ้าง

“เมื่อไหร่พี่จะเลิกโกรธผม” มันเปิดประเด็น อาทิตย์กว่าๆ ที่ผ่านมา มันคงหัวร้อนแทบระเบิดแล้วมั้ง ผมเชิดหน้าใส่ หยิ่งไว้ก่อน

“กูไม่ได้โกรธมึง”

“งั้นพี่ก็กลับไปนอนที่ห้องดิ” มันว่าหน้าโครตนิ่ง ปกติไอ้เห็ดไม่ค่อยโกรธใครหรอก มีแต่โดนคนอื่นโกรธ

“ก็กูไม่อยากกลับ มึงจะทำไม” ผมก็นิ่งกลับไปครับ ต่างคนต่างจ้องหน้ากัน เพื่อนๆ ผมเริ่มรู้สึกถึงบรรยากาศมาคุ พวกมันเลยเขยิบๆ หนี

“พี่โกรธหรืองอนอะไรผมก็บอกสิวะ ทำแบบนี้ให้ผมย้ายออกไปเลยยังง่ายกว่า ผมรู้ว่าทำให้พี่ไม่พอใจ ทำพี่เดือดร้อน แต่ผมขอโทษแล้วไง พี่จะเอาอะไรอีกก็บอกดิ” นานๆ ทีจะเห็นไอ้เห็ดหัวเสียว่ะ ก็ตลกดีเหมือนกัน ดูมันทำหน้าตึงใส่ ไอ้เด็กโข่งชอบอ้อนออเซาะคนอื่นไปทั่วแบบมึง ต้องหัดทำหน้าตึงๆ ไว้บ้าง

“ไอ้เห็ดไปแดกยาอะไรผิดขวดมาป่าววะ โครตน่ากลัว...” เสียงไอ้นัดดังแว่วๆ มา พวกมันชอบแกล้งแหย่ไอ้เห็ดเล่น เพราะน้องมันไม่เคยโกรธ พอเห็นโหมดนี้เลยหวาดๆ กันขึ้นมาสินะ ตัวมันใหญ่ เวลาโกรธแม่งเลยดูน่ากลัว เพราะแบบนี้หรือเปล่า ที่มันพยายามจะไม่โกรธใคร เอาแต่ฝืนยิ้มเห่ยๆ ของมันไป

“เห็ด มึงใจเอาๆ เอ๊ย ใจเย็นๆ” ไอ้จอนเข้ามาขัดตาทัพ จอนเป็นคนที่ไอ้เห็ดมันเชื่อฟังที่สุด

“นี่ผมเย็นจนเป็นน้ำแข็งขั้วโลกแล้วพี่ พี่จะเอาไงวะ บอกมาเลย ผมไปทำเรื่องย้ายหอเดี๋ยวนี้เลยก็ได้” มันหันไปพูดเสียงอ่อนกับไอ้จอน แต่กลับมาตาขวางใส่ผมอีก ผมก็หงุดหงิดเป็นนะเว้ย

“กูไม่เอาไง! มึงอยากทำไรก็เรื่องของมึงเลย!” แล้วผมก็ลุกพรวดเดินหนีแม่ง

ทำไมผมถึงป๊อดอย่างนี้วะ แค่บอกไปว่างอนน้องมันเพราะมันไปหลีหญิงไม่บอก แค่เนี้ยยย แค่หัวเราะแล้วบอกไม่มีอะไร กูแกล้งมึงเล่น เหมือนทุกที แค่เนี้ย ทำไมแม่งทำไม่ได้วะ

แล้วถ้าไอ้เห็ดมันขอย้ายออกจริงๆ ผมจะทำยังไง

“เฮ้ย! ไอ้เหี้ยเมษ! มึงก็คุยกับน้องมันดีๆ สิวะ โธ่เว้ย” เสียงไอ้ปาล์มดังไล่หลังมา แต่ผมก็ไม่ได้หันไปมองแล้ว ผมรีบเดินฉับๆ ออกจากโรงอาหาร แม่ง...ทำไมกูต้องเครียดวะ

“พี่เมษ!” แรงกระชากที่แขนทำเอาตัวผมปลิวติดมือไอ้เห็ด ผมหันไปสะบัดแขน แต่มันไม่ยอมปล่อย “คุยกันดีๆ ได้มั้ย” แววตาและเสียงของมันอ่อนลง แต่ก็ยังดูเกรี้ยวกราด สภาพพวกเราตอนนี้แม่ง เหมือนพระเอกนางเอกนิยายน้ำเน่ากำลังงอนง้อกันเลยว่ะ

“คืนนี้กูจะกลับห้อง” ผมกัดฟันกรอดแล้วพูดออกมาแค่นั้น มันเลยยอมปล่อยมือ “พอใจยัง?”

“พี่อย่าประชดดิวะ” ดูเหมือนมันจะเริ่มหงุดหงิดอีกครั้ง คิ้วหนาๆ ขมวดบึ้งตึง มันกัดปากแล้วก็แลบลิ้นเลีย ท่าทางเหมือนครุ่นคิดอะไรสักอย่าง

“ไม่ได้ประชด” ก็จะกลับห้องจริงๆ ไง มันจะได้ไม่ต้องย้ายออก นี่ผมก็ยอมอ่อนให้แล้วนะ แต่ได้แค่นี้แหละ จะคุยก็คุย

“ก็ที่พูดแบบนี้แหละ เขาเรียกประชด จะให้ผมทำยังไงพี่ถึงจะหายโกรธ ผมจะทำทุกอย่าง แค่พี่บอกมา ถึงจะไม่รู้ว่าโกรธอะไรก็เหอะว่ะ”

“แน่ใจว่ามึงจะทำทุกอย่าง?” เข้าทางล่ะมึง หึๆๆๆ กูหายโกรธให้ก็ได้ ถ้ามึงจะยอมกูขนาดนี้

“เออ แต่อย่าให้ทำผิดกฎหมายก็พอ” แหม ทำเป็นมีจิตสำนึกนะมึง ไอ้เด็กไร้สามัญสำนึก!

“ดี! จากนี้ไป มึงต้องขี่รถไปรับไปส่งกูที่คณะ ที่ห้องซ้อมด้วย ต้องอยู่รอกูซ้อมดนตรี ต้องกินข้าวกับกู จะไปไหนกับใครต้องรายงานกูด้วย เสาร์อาทิตย์ถ้ามึงไม่กลับบ้านต้องไปออกกำลังกายกับกู ต้องช่วยกูทำความสะอาดห้อง ช่วยกูซักผ้าล้างจาน ต้องทำตามที่กูสั่ง โอเคมั้ย!?”

“โหยยย ร่ายยาวแบบนี้ ผมจำไม่ได้หรอก” มันโอดครวญ สีหน้าอิดออดแบบเดิมกลับมาแล้ว

“งั้นกูจะพิมพ์ใส่กระดาษแปะไว้หน้าโต๊ะมึง ผิดสัญญา เป็นหมา!” ผมชี้หน้าคาดโทษไว้ มันพยักหน้าหงึกๆ อย่างร้อนรน

“พี่ไม่โกรธผมแล้วใช่มั้ย?” แววตามันกลับมาเปล่งประกายปิ๊งๆ เหมือนลูกหมาตัวโตที่เจ้าของสั่งเลิกอดข้าว

“เออ ถ้ามึงทำได้ตามที่กูสั่ง”

“ผมจะทำให้ได้! แต่พี่ต้องไม่โมโหใส่ผม มีอะไรต้องพูดออกมาเลยนะ” แน่ะ ยังจะมีหน้ามาต่อรองกับกูอีก

“นั่นมันเรื่องของกู มึงไม่มีสิทธิมาสั่ง” ผมเอานิ้วชี้จิ้มหน้าผากมันแรงๆ มันก็เอามือมาปัดๆ ทำหน้ายู่ยี่ ลูบหน้าผากตัวเองป้อยๆ

“อะไรวะ พี่แม่งขี้โกง”

******

อยากจะบอกว่า ไอ้เห็ดแม่ง...

น่ารักว่ะ

หลังจากที่เราคืนดีกัน (ทำไมพูดแล้วมันสยิวกิ้วพิกลวะ) เออ เอาน่า พอกลับมาอยู่ด้วยกันเหมือนเดิมแล้ว ไอ้เห็ดก็ดูจะทำตัวดีขึ้นพอสมควร แม้จะยังเอาแต่ใจและไร้สามัญสำนึกเหมือนเดิมก็ตาม

“ตื่น! จะเจ็ดโมงแล้ว” ผมเอาขาเตะๆ ที่ลำตัวมันซึ่งนอนหงายหลับแบบอ้าปากหวอน้ำลายยืดอยู่บนเตียง เชี่ย โครตซกมก...

“อือ...แจ๊บๆ” นั่น ยังเสือกกลิ้งหลบเข้ากำแพงห้อง นอนกอดไอ้ตุ๊กตาปิกาชูเหลืองอ่อยละเมออะไรไม่รู้

“เห็ด! ไอ้เหี้ยเห็ด! จะตื่นไม่ตื่น!” ผมเตะป้าบๆ เข้าให้อีกหลายที แต่แม่งก็ยังหลับเหอะ ดูๆ ไป หน้าตอนหลับมันก็น่ารักดีนะ เหมือนเด็กน้อย ถ้าไม่ติดไอ้คราบน้ำลายสกปรกๆ ของมันอ่ะนะ

“งืม” เหมือนจะได้สติแล้วครับ กว่าแม่งจะยอมตื่น ไอ้ห่าเห็ด!

“ลุกไปอาบน้ำแต่งตัว เราจะออกไปวิ่งรอบมอกัน” เพราะวันนี้เป็นวันเสาร์ครับ และมันไม่ได้กลับบ้าน เพราะไอ้พิชญ์มีนัดเดทกับแฟนมัน บ้านแฟนไอ้พิชญ์ (รู้สึกจะชื่อน้องหนิงหรือไงเนี่ย) อยู่ที่จังหวัดนี้ แต่คนละอำเภอกับมหาลัยเรา

มันลุกขึ้นนั่งงัวเงียกอดตุ๊กตาเอาคางเกยไว้ โอ๊ยยยย หนูน้อยเอ๊ย มึงจะน่ารักไปไหนวะ แล้วดูชุดนอนมัน ลายกระต่ายน้อยสีฟ้า เป็นแบบแขนสั้น แต่ขายาว ผมเคยเห็นมีอีกชุดลายเดียวกันแต่สีชมพู นานๆ มันจะใส่ที สงสัยแม่มันซื้อให้ ฮ่าๆๆ

“ยังง่วงอยู่เลย วิ่งตอนบ่ายไม่ได้เหรอ” มันทำท่าจะล้มตัวลงนอนต่อ ผมรีบดึงแขนมันทันที

“วิ่งบ่ายได้ร้อนตับแตกไอ้สัส ลุกเร็วๆ เดี๋ยวแดดออก” ต้องพามันไปวิ่งครับ แม่งแดกจนพุงปลิ้นหมดแล้ว เสียดายหุ่น ตอนแรกๆ มันโครตเฟิร์ม ที่ไอ้ตะวันเคยบอกกล้ามแน่นนั่นแหละ แล้วดูตอนนี้ดิ อย่างกับหมูตอน!

“อุ้มไปโหน่ย” แม่งอ้าแขนสองข้างทำท่าเหมือนเด็กสองขวบขอให้พ่ออุ้ม ส้นตีนเหอะเห็ด! เลยจัดการโบกหัวมันไปสองป้าบ

“พ่อง!”

******

“โอยยย หิวววว จะเป็นลมแล้วพี่เมษ...” เสียงบ่นดังมาเป็นระยะตั้งแต่เริ่มสตาร์ทที่หลังหอ

“วิ่งให้ได้ 30 นาที แล้วกูจะเลี้ยงขนมที่มึงชอบ” ใจดีกับมันหน่อยวะ พามาลำบากนี่นะ “แล้วพูดไปวิ่งไปมันจะยิ่งเหนื่อยและจุก มึงควรหุบปาก” แต่ผมพูดได้ครับ เพราะวิ่งทุกอาทิตย์ ร่างกายมันเลยชิน รู้จังหวะในการหายใจเข้าออก

ไอ้เห็ดมันก็เชื่อฟังดีมาก ยอมหุบปากวิ่งตามผมไปเรื่อยๆ จนครบ 30 นาที ผมก็พามันเดินกลับไปที่โรงอาหาร หาข้าวเช้ากินกัน

“บังคับน้องออกมาวิ่งอีกแล้วเหรอวะ” ไอ้นัดเสียงดังมาแต่ไกล พวกมันครบเซททิ้งตัวลงนั่งรวมกับพวกผม ไอ้ตะวันนี่ก็ไม่รู้เป็นห่าอะไร ชอบแกล้งไอ้เห็ด ทั้งที่ดูหน้าก็รู้ว่าน้องมันไม่ชอบ ง่ายๆ คือโครตจะรังเกียจ

ทำไมพวกผมถึงได้ชอบแกล้งไอ้เห็ดน่ะเหรอ ก็...ดูมันดิ ทำตัวน่าแกล้งจะตาย ตัวใหญ่ซะเปล่า แม่งโครตใจเสาะ วันๆ ได้แต่งุ้งงิ้งๆ ของมันไปเรื่อย อ้อนคนนั้นทีคนนี้ที ตั้งแต่ไอ้พิชญ์มีแฟนมันก็เกาะแกะไปทั่วเลย ถ้าผมไม่คอยเบรกไว้คงได้ผัวหมดหอ เอ๊ะ หรือเมียวะ เออ ช่างแม่งเหอะ แต่เห็นเวลามันอยู่กับเพื่อน มันก็กวนตีนอยู่นะ เหมือนเด็กผู้ชายอายุสัก 12-13 มากกว่านักศึกษามหาลัย คงเพราะมันเป็นลูกคนเดียว พ่อแม่เลี้ยงมาแบบประคบประหงมจัด เลยดูปวกเปียกน่าแกล้ง

“ไม่บังคับแม่งก็ได้อืดเป็นศพลอยน้ำในห้องกูสิ” ผมว่าพลางยัดขนมใส่ปากมัน บอกว่าจะเลี้ยงก็เลี้ยงจริง แต่นอกจากซื้อมาให้แล้ว กูต้องป้อนด้วย คืออะไรวะ? ให้อาหารหมารึไงเนี่ย

“อยากให้น้องมันหุ่นฟิตเฟิร์มก็บอก แต่กูแนะนำ ถ้าจะเอาไว้นอนกกนะ ต้องอวบๆ หน่อย เนื้อนิดๆ จะได้นุ่มมือ”

“ค...ยเหอะ” ยกนิ้วกลางให้อีวันทองไปหนึ่งดอก “กูไม่ได้รสนิยมเดียวกับมึงมั้ย”

“กูก็ไม่ได้รสนิยมเดียวกับมึงเหมือนกัน สัสเมษ” ไอ้ตะวันแม่งส่งของลับกลับให้ผมอีก ดูเพื่อนกูแต่ละคน น่าคบมั้ยเนี่ยถามจริง

“แล้ววันนี้ทำไรกันดีวะ ไอ้เห็ดมีงานส่งป่ะเนี่ย กูเห็นไอ้พิชญ์ตื่นมาทำแต่ไก่โห่ เห็นบอกบ่ายมีนัดเดท” พอดีไอ้จอนมันอยู่ห้องเดียวกับไอ้พิชญ์ครับ

“มันยังคบกับสาวอักษรคนนั้นอยู่เหรอวะ” งานนินทาต้องมาครับ เรื่องไอ้พิชญ์ดูเป็นที่สนอกสนใจอยู่ช่วงนี้ เพราะเสือกได้ควงดาวอักษรปีก่อน แต่จริงๆ ไอ้พิชญ์มันก็หน้าตาดีนะ ตัวสูงกว่าผมนิดหน่อย สูงโปร่ง หน้าเรียว ตาคม ออร่าจับเหมือนพวกดารา ไม่รู้คนเพอร์เฟคขนาดนั้นมาเป็นเพื่อนไอ้เห็ดได้ไง อย่างกับคนละโลก เสียดายที่พิชญ์มันไม่ชอบทำกิจกรรมเหมือนไอ้เห็ด พากันโดดรับน้องตั้งแต่ปี 1 พวกรุ่นพี่ตามจับตัวไม่ได้ เลยไม่ได้เป็นเดือนคณะ เผลอๆ ถ้าแม่งประกวดอาจได้เดือนมหาลัยเลยด้วยซ้ำ คนเหี้ยอะไร รูปหล่อพ่อรวย ค...ไม่รู้ครับ ไม่เคยพิสูจน์ รู้แค่มันโครตของโครตเก่ง ท็อปของชั้นปี เห็นไอ้เห็ดมันชมเพื่อนมันให้ฟังตลอดแหละ บอกว่าพิชญ์เก่งมาตั้งแต่เด็กแล้ว แถมยังเรียนศิลปะการต่อสู้มาเกือบทุกแขนง กีฬาเล่นเป็นหลายชนิดเลย และเป็นคนสอนไอ้เห็ดเล่นบาสฯ กับเทควันโดด้วย แต่ไอ้เห็ดเสือกเล่นเทควันโดได้แค่สายแดง แล้วแม่งก็เลิก เพราะเบื่อ...ดูมันดิ

มึงควรเอาอย่างเพื่อนมึงมั้ยเห็ด กูพูดจริงๆ

“ก็ดูไปกันได้ดีอยู่นะ พิชญ์มันก็ทั้งหล่อทั้งรวย หัวดีกีฬาเด่น” ไอ้จอนว่า เพราะอยู่ห้องเดียวกันมาสองปีแล้ว ไอ้จอนก็เลยค่อนข้างสนิทกับพิชญ์อยู่ไม่น้อย

“จริงๆ พิชญ์น่าจะสอบเข้ามอดังๆ ในกรุงเทพฯ ด้วยซ้ำ แต่ก็ตามมาอยู่ที่นี่เป็นเพื่อนผม...” ไอ้เห็ดมันหน้าสลดลงอย่างชัดเจน “ผมรู้ว่าเป็นตัวถ่วงมันมาตลอด แต่...ถ้าไม่มีพิชญ์ ก็ไม่รู้จะเป็นยังไง”

“ตอนนี้มึงก็ไม่มีมันแล้วไม่ใช่รึไง อยู่กับกู มึงก็อยู่ได้นี่” ผมโพล่งออกมาแค่นั้นแล้วลุกขึ้น เอามือขยี้หัวมันคล้ายจะปลอบใจ ก็ปลอบใจมันนั่นแหละ แล้วก็เดินไปซื้อขนมมาเพิ่ม ยัดให้ตัวแตกไปเลยมึง

ผมรู้นะว่ามันติดไอ้พิชญ์มาก ตอนปี 1 เห็นพวกมันอยู่ด้วยกันตลอด ทั้งที่อยู่หอคนละห้อง เพราะไอ้พิชญ์บอกว่า อยากให้มันอยู่กับคนอื่นบ้าง อยากให้ช่วยเหลือตัวเองได้ ก็เลยแยกกันอยู่ แต่พอเอาเข้าจริง พิชญ์กับไอ้เห็ดก็ยังตัวติดกันแทบตลอดเวลาอยู่ดี ถึงขนาดมีสาวๆ จับไปลงเพจคู่จิ้นอะไรสักอย่าง แต่พอไอ้พิชญ์มีข่าวว่าควงสาว ทวิตเตอร์กับเพจนั่นแทบถล่ม ผมเองก็เช็คข่าวสารอยู่บ้าง เพราะทำวงดนตรี ก็ต้องอยู่ในโลกโซเชียลหน่อย แต่รู้สึกไอ้เห็ดมันจะไม่เล่นอะไรพวกนี้เลย มีแค่ไลน์ไว้ติดต่อกันเฉยๆ

“มึงไม่หาแฟนมั่งล่ะเห็ด เผื่อจะได้ไม่เหงาแบบนี้” ผมเดินกลับมาที่โต๊ะ ได้ยินเสียงไอ้นัดมันเสี้ยมน้องแว่วๆ มา

“อืม...” ไอ้เห็ดส่งเสียงในคอเหมือนกำลังคิด “แค่พี่เมษก็พอแล้วมั้ง ถึงไม่มีพิชญ์ ก็มีพี่เมษอยู่ด้วย ไม่เหงาหรอกครับ”

มือสั่นเลยกู...ไอ้เห็ดน้อยเอ๊ยยยย ทำไมมึงน่ารักอย่างเน้~

[ichiichi]

ต่อไปเรียก "พี่เมษ กับ น้องเห็ด" ไม่ได้แล้ว ต้องเรียก "พี่ตัวเล็ก กับ น้องตัวใหญ่" แทน 

จะได้ไม่งงสินะๆๆๆ

[ichiichi]

สนุกอ่านเพลินมากเลยครับ

ดีใจที่สนุกน้า เราแต่งแนวนี้ไม่เก่ง จะพยายามน้า

[ichiichi]

พี่เมษคิดอะไรกะน้องเห็ดแล้วใช่ไหมคะ ออกอาการหึงซะแล้ว

พี่มันบร้าาาาา

[Billie]

คู่เพี้ยน

 

[darinsaya]

 

[areenart1984]

เล่นหยอดคำพูดแบบนี้ เล่นเอาพี่ตัวเล็กมือไม้ระทวยไปหมดเลย 

[ichiichi]

น้องเห็ดก็ยังคงเห็ดอยู่วันยันค่ำ...ด้วยนิสัยไม่สนโลกของนาง กว่านางจะรู้สึกตัวคงอีกนาน

7
วันนี้น้องเห็ดขับมอไซค์ของพี่เมษไปส่งพี่มันที่คณะ แล้วก็ขี่มาคณะตัวเองต่อ ตามสัญญาที่เคยให้ไว้น่ะครับ มันให้กุญแจน้องไว้ถาวรเลย ส่วนค่าน้ำมันก็หารกัน

“พี่เห็ด!” พอลงจากมอไซค์ปุ๊บ ไอ้กันต์ สายรหัสที่หายตัวไปพักหนึ่งก็โผล่หัวมาทันที “ข่าวล่ามาแรงอีกแล้วพี่!”

“อะไรของมึงวะ” น้องทำหน้ายุ่งใส่ เมื่อคืนกว่าจะได้นอนก็เกือบตีสาม ช่วงนี้งานแม่งมาถี่มาก แก้แล้วแก้อีก ไอ้พิชญ์ก็หายหัว ไม่มาช่วยกันเล้ย ยังดีพี่เมษมันว่าง มาช่วยตัดโมเดลจนถึงเที่ยงคืน

“นี่ๆ” มันส่งไอแพดมาให้น้องดู ก็ไอ้หน้าเพจเดิมๆ เอ๊ะ! แต่มันมีรูปน้องกับ...พี่เมษ!!!

“อะไรเนี่ย” น้องขมวดคิ้ว ไอ้รูปที่ถ่ายๆ มา มันมีรูปตอนอยู่ในห้องด้วย เหี้ย แม่ง ใครแอบถ่ายพวกกูเนี่ย โครตโรคจิต

“พวกพี่ถึงขั้นไหนกันแล้วถามจริง นี่ไม่ต้องชิพ แต่คู่จริงเลยป่ะวะ โครตเรียล” ศัพท์ประหลาดๆ แม่งมาเต็ม กูไม่เข้าใจมึงหรอกไอ้กันต์

“ขั้นไหนอะไรของมึงวะ”

“ก็พวกพี่เป็นแฟนกันจริงๆ รึเปล่าอ่ะ ดูดิ แต่ละรูปแม่งเหมือนคู่รักเหี้ยๆ เลย เนี่ย” มันจิ้มไปที่รูปตอนพี่เมษทาโลชั่นให้น้อง ทั้งที่อยู่ในห้อง แต่ยังมีคนซูมถ่ายจนเห็นหน้าน้องโครตชัดอ่ะ แต่พี่มันหันหลัง

“แฟนเหี้ยไร พี่น้องมั้ยวะ” น้องยื่นไอแพดคืนไอ้กันต์ ทนดูไม่ได้ ถ้าจะถ่ายได้มุมเหมือนยืนจูบกันหรือเอากันชัดเจนขนาดนี้ ขนลุกฉิบหายเลย สาวอะไรนะ แม่งน่ากลัวโครต

“จริงดิ? พี่น้องเขาทำให้กันขนาดนี้เลยเหรอ นี่ทำไรกันถามจริง” มันยื่นอีกรูปมาให้ดู เป็นรูปที่น้องอยู่ที่สตูฯ กับพี่เมษ รอพวกเพื่อนพี่มันมาซ้อมดนตรี แล้วเศษผงมันเข้าตา น้องเลยก้มลงไปให้พี่เมษดูให้ แต่แม่งเสือกถ่ายข้างหลังน้องไง มุมมันเลยเหมือนก้มไปประกบปากกัน

“มึงคิดว่ากูกล้าจูบผู้ชายด้วยกันมั้ยล่ะ” น้องว่าหน้าตึงๆ ขึ้นมานิดหน่อย คือตั้งแต่โดนจับคู่กับไอ้พิชญ์ ไอ้กันต์แล้วอ่ะ ทำไมต้องคิดว่าน้องจะเอาแต่ผู้ชายไม่ทราบ!!! ไม่เคยมีแฟน ไม่เคยจีบสาวที่ไหน แต่ไม่ได้หมายความว่าน้องจะอยากได้ผู้ชายนะเว้ย!

“อย่างพี่ผมว่าไม่น่าเหลือ” อ้าว ไอ้สัสนี่ “แต่พี่เมษเขาก็...ดูแลพี่พอๆ กับพี่พิชญ์เลยเนาะ ขนาดเพิ่งรู้จักไม่กี่เดือน”

มันก็จริงนะ พิชญ์มันคบมาเป็นสิบปีไง ก็ไม่แปลก แต่คนนี้เพิ่งรู้จักไม่นาน ทำไมพี่มันใจดีกับน้องจังวะ

“ระวังน้าพี่ เดี๋ยวจะได้เสียกันแบบไม่ทันตั้งตัว” ไอ้กันต์หัวเราะลั่น แต่กูไม่ขำเว้ย

“มึงมาได้เสียกับตีนกูก่อนเลยมา!”

******

พอมีเรื่องคู่จิ้นบ้าบออะไรที่ไอ้กันต์มันเอาให้ดู น้องก็รู้สึกว่ามองหน้าพี่เมษมันไม่ค่อยติดบอกไม่ถูก รู้สึกว่าการอยู่ใกล้กันเกินไปมันทำให้คนอื่นคิดและเอาพี่มันไปนินทาเสียๆ หายๆ หรือเปล่า น้องไม่อยากให้พี่เมษเดือดร้อนไปมากกว่านี้ แค่ที่ดูแลอยู่ทุกวันนี้ก็เกินพอแล้ว

“วันนี้น้องเห็ดเป็นอะไร ทำไมซึมๆ” นักร้องนำสุดแนวของวงพี่เมษ (ชื่อวงจำไม่ได้สักที) เดินเข้ามากอดคอน้องตามเคย ตั้งแต่น้องต้องมานั่งเฝ้าพี่มันซ้อมทุกเย็นวันพฤหัส ก็สนิทสนมกับพวกเพื่อนๆ ในวงมันไปโดยปริยาย

“หิวรึไงวะ” ไอ้พี่นัดแซวน้องอีก คนเงียบนี่คือหิวอย่างเดียวเลยใช่มั้ย

“เปล่าสักหน่อย...” น้องนิ่วหน้าใส่พี่นัด “แค่คิดงานอยู่” ไม่ได้โกหกนะ คิดงานด้วย คิดเรื่องที่โดนแอบถ่ายไปด้วย

“เลิกแล้วไปหาไรแดกกันข้างนอกมั่งมั้ย ชวนพวกไอ้วันมาด้วย” เสียงพี่โอม ผู้อาวุโสสุดเอ่ยขึ้น ดูเหมือนคนอื่นๆ จะเห็นด้วย ส่วนน้องยังไงก็ได้ “หรือจะไปปาร์ตี้กันหน่อยวะ ตั้งแต่เปิดเทอมแม่งไม่ได้เข้าผับหลีหญิงเลย”

“เออ ก็ดีนะ ไอ้เห็ดมึงเคยเที่ยวป่ะวะ” พี่นัดหันมามองน้อง หน้าตาน้องออกจะเรียบร้อยขนาดนี้

“ไม่เคยครับ”

“งั้นดีเลย พาน้องเห็ดไปเปิดหูเปิดตากัน!” อันนี้เสียงไอ้ต้าที่กอดคอน้องอยู่ มันชูแขนขึ้นเฮโลเต็มที่

“แต่พรุ่งนี้มีเรียนนะพี่” น้องไม่ได้จะขัดอะไรนะ แต่มันจะดีเหรอวะ

“เฮ้ย แค่ไปแป้ปๆ ไม่ดึกมาก แล้วก็อย่าดื่มเยอะสิวะ มึงโอเคป่ะล่ะ ได้ไปกัน” พี่โอมว่างั้น น้องก็ว่าตามแล้วกันครับ

******

และแล้วน้องก็มานั่งหน้าแป้นในผับมืดๆ เหม็นๆ แถมยังเสียงดังอีก พวกพี่โอมชงเหล้ากินกันเรื่อยๆ ไหนพี่มึงบอกจะไม่ดื่มเยอะไงวะ ส่วนน้องเห็ดไม่เคยดื่มเหล้าครับ ป๊าม๊าดุมาก ไม่เคยปล่อยให้มาเที่ยวแบบนี้หรอก ไอ้พิชญ์ด้วย นี่ถ้ามันรู้ว่าน้องมาที่แบบนี้ ได้โดนรายงานป๊าแน่เลย

“ถ้าไม่สนุกก็กลับมั้ย” พี่เมษทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ น้อง หน้าตาน้องคงดูไม่ค่อยอินกับเสียงเพลงเท่าไหร่ ค่อนข้างหนวกหูเลยล่ะ

“ไม่เป็นไรพี่ ไหวอยู่” น้องฝืนยิ้มกลับไป แต่น้องไม่เคยโกหกสายตาพี่เมษได้เลยจริงๆ

“ไม่ได้ถามว่าไหวไม่ไหว ถ้าไม่ชอบ ไม่โอเคก็บอก จะได้พากลับก่อน” พี่เมษแม่งโครตดี เป็นห่วงความรู้สึกน้องสุดๆ

“อีกสักพักค่อยกลับแล้วกันพี่ เพิ่งมาเอง” เผื่อจะชินจนชอบบรรยากาศแบบนี้ขึ้นมาสักนิด ลองดูวะ พอบอกไปแบบนั้น พี่มันก็เลิกตอแย กลับไปเฮฮากับเพื่อนมันต่อ น้องก็นั่งดูพวกมันจีบสาวคนนั้นคนนี้ที พอเริ่มเมาก็เต้นแร้งเต้นกาอะไรกันไม่รู้

“เหย น้องเห~ด ไปเต้นกับพี่มั้ยจ๊ะ” เอ่อ...ไอ้ต้า กูไม่ใช่สาวนั่งดริ้งค์มั้ยวะ แม่งเมาแล้วเรื้อนมากอดน้องเฉย แถมนั่งตักอีก...ดีนะที่มันตัวเล็กเลยไม่ได้หนักอะไร แต่ก็รำคาญอ่ะ

“ต้า มึงนอนมั้ย” น้องเอามือตบเบาะปุๆ เรียกให้มันนอนลงกับโซฟา จะได้หายเรื้อน แต่แม่งส่ายหน้าอีก

“ม่ายอาวๆ น้องเห็ดดื่มเป็นเพื่อนพี่ต้าหน่อยสิจ๊ะ” มันดันแก้วมาจ่อปากน้อง อี๋ โครตเหม็นอ่ะ แหวะๆๆๆ

“ไอ้ต้า! อย่ายุ่งของกู!” ห๊ะ? อะไรนะ? น้องหันไปตามต้นเสียง เห็นไอ้พี่เมษเดินเซแป้ดๆ เข้ามากระชากคอไอ้ต้าออก แล้วทิ้งตัวลงมานั่งทับต้นขาน้องแทน...โห ไม่ได้ช่วยอะไรกูเลยป่ะครับเนี่ย แล้วไม่ใช่แค่นั่งตักนะ แม่งซบหน้าลงมาบนไหล่ไปอีก น้องเหลือบตาไปมองไอ้ต้า แน่นิ่งไปแล้วเว้ยเฮ้ย

“พี่...เดี๋ยว อย่าไซร้คอ!” ไอ้ห่าพี่เมษ! เรื้อนยิ่งกว่าไอ้ต้าอีก โอ๊ย กูจะบ้า “พี่โอม! ช่วยด้วย!” เห็นไอ้พี่โอมเดินผ่านแว้บๆ พอดีเลยตะโกนเรียก แต่มันเสือกเมินกู เพลงแม่งดังลั่น คงไม่ได้ยินมั้ง ไอ้พวกพี่นัดก็หายหัวไปไหนวะ

“อือ...ง่วง” อ้าว? เฮ้ย มาง่วงอะไรตอนนี้ พี่เมษแม่งผละจากคอน้องตาปรือเต็มที มันคล้องแขนกอดคอน้อง ทำตาเยิ้มใส่ (เพราะง่วง) เผยอปากนิดๆ อุ แหวะ เหม็นเหล้าฉิบหาย นี่แดกหรืออาบ

“พี่อย่าเพิ่งหลับนะ เฮ้ย! ต้า” น้องโอบเอวพี่เมษพยุงให้ลุกขึ้นพร้อมกัน แล้วเอาตีนเขี่ยๆ ไอ้ต้าที่นอนครางงึมงำบนโซฟา “กูกลับก่อนนะ ฝากบอกพวกพี่ๆ ด้วย”

“เออๆ เอิ้ก...” มันโบกมือไปมา ตกลงรู้เรื่องกับกูมั้ยวะ แต่ช่างแม่งละกัน พาพี่เมษกลับห้องก่อนดีกว่า พี่เมษแม่งตัวหนักกว่าไอ้ต้าอีกอ่ะ คงเพราะมันออกกำลังบ่อยเลยกล้ามเนื้อเยอะ เวรกรรมของน้องจริงๆ ไม่น่ามาเลยกู

“พี่ดีๆ” น้องพยายามหิ้วปีกไอ้พี่เมษออกมาจากร้านจนได้ มือข้างหนึ่งต้องคอยประคองมัน อีกข้างล้วงหากุญแจรถ ไม่เคยต้องแบกคนเมาด้วยสิ แม่งโครตวุ่นวาย เพราะไอ้พี่เมษตัวดีไม่ยอมอยู่นิ่งๆ เนี่ย เดี๋ยวกอดเดี๋ยวไซร้อยู่ได้ว้อยยยย กูไม่ใช่เด็กนั่งดริ้งค์นะเว้ย

พอหากุญแจเจอ น้องก็รีบจับพี่เมษให้นั่งคร่อมมอเตอร์ไซค์ คือทุลักทุเลมากจริงๆ ไอ้คนเมาแม่งไม่ช่วยอะไรเลย เอาแต่ตัวอ่อนปวกเปียกส่ายไปมา น้องเลยอุ้มแม่งขึ้นไปนั่งบนเบาะท้ายซะ แล้วเบาะท้ายแม่งสูงอีก มันก็ทำท่าจะไหลพรืดลงมาตลอด น้องต้องเอามือยันไว้แล้วรีบคร่อมมอไซค์ ดึงแขนมันมากอดเอวเอามือข้างหนึ่งจับไว้ แล้วค่อยสตาร์ทรถออกไป

งานหนักมากบอกเลย การดูแลคนเมาเนี่ย เกิดมาน้องไม่เคยทำอะไรให้ใคร มีแต่คนคอยทำให้ตลอด เพราะฉะนั้นอย่าถามว่าน้องผ่านค่ำคืนนั้นมาได้อย่างไร ยังดีไอ้พี่เมษไม่อ้วกแตกอ้วกแตนเหมือนที่เห็นในหนังบ่อยๆ ที่พอเมามากๆ จะต้องอ้วก ให้พระเอกไม่ก็นางเอกมาคอยเช็ดให้ ไม่งั้นพระเอกอย่างน้องคงแย่อ่ะครับ มีหวังได้อ้วกตามมันแน่

“เฮ้อ~” น้องนั่งปาดเหงื่อกระพือเสื้อพั่บๆ คือเปิดแอร์นะ แต่แม่งก็ยังเหงื่อแตกอยู่ดี เพราะต้องวุ่นวายกับไอ้ขี้เมาจอมเรื้อน กว่ามันจะหลับคร่อก น้องนี่เกือบเสียความบริสุทธิ์ กระดุมเสื้อน้องหลุดลุ่ยเกือบหมด แถมโดนไอ้พี่เมษตัวดีมันทำรอยทิ้งไว้ที่แถวๆ เหนืออกด้วย ก็แม่งกัดมาเต็มแรง นึกว่าเลือดจะไหลแล้ว ไม่รู้มันเกิดหื่นกามอะไรขึ้นมา เมาแล้วต้องหื่นเหรอวะ เพิ่งรู้เนี่ยแหละ ดีนะที่กูไม่ใช่สายเมา เกิดมาน้องไม่เคยข้องแวะสาวใด อาจจะมีดู AV บ้างตามประสาวัยรุ่น แต่ก็ไม่ค่อยหมกมุ่นกามารมณ์นะ แต่ถ้าน้องเกิดเมาเหล้าแล้วหื่นเนี่ย คงน่ากลัวอ่ะ บรึ๋ยยย ไม่กล้าคิด

“อืออออ” พี่เมษที่นอนหลับกางแขนกางขาบนเตียงมันเองครางอย่างไม่สบายตัว น้องก็เลยช่วยถอดเสื้อและปลดเข็มขัดกางเกงออกให้ พี่มันไม่ใช่คนผิวขาวใสอะไร ผิวสีน้ำตาลอ่อนๆ รูปร่างก็แบบผู้ชายทั่วไปเนี่ยแหละ ภายนอกมันดูผอมบางนะ แต่จริงๆ ก็มีกล้ามเนื้อพอสมควร สมกับที่มันชอบออกกำลังกาย นอกจากชวนน้องวิ่งตอนเช้าๆ เสาร์อาทิตย์ มันยังไปตีแบดบ้าง ว่ายน้ำบ้าง เล่นบาสหรือเตะบอลกับเพื่อนๆ มันตลอดแหละ โครตจะฟิต ไม่เหมือนน้องที่โครตจะขี้เกียจ ถ้ามันไม่จับไปวิ่งก็คงลงพุง อ้วนเป็นหมีพูห์ไปแล้ว

จัดการคนเมาเสร็จแล้ว ถึงตาน้องนอนบ้างล่ะ นี่ก็ตี 1 เข้าไปแล้ว นอนดึกอีกแล้วกู เฮ้อ~~~

******

“โอ๊ยยยยย ปวดหัว” ตื่นเช้ามาก็ได้ยินเสียงคนบ่นเลยครับ แหงล่ะ แดกเหมือนอาบขนาดนั้น ไม่ปวดหัวก็แปลกแล้วมั้ง ไอ้พี่เมษมันนั่งขัดสมาธิกุมหัวอยู่บนเตียงมัน ส่ายหัวไปมา

“ไหนบอกจะไม่ดื่มเยอะไงพี่ แล้วนี่มีเรียนอีก ไหวป่ะเนี่ย” เพราะวันนี้เป็นวันศุกร์แห่งชาติ และพวกเราต่างก็มีเรียนเช้าทั้งคู่ น้องน่ะอาบน้ำแล้ว ออกมาจากห้องน้ำก็เห็นพี่มันตื่นมานั่งบ่นพอดีเนี่ย

“ไหวๆ เดี๋ยวแวะซื้อยาที่คณะเภสัชที เผื่อจะได้นั่งเรียนจนหมดคาบได้” พี่เมษว่าพลางลุกขึ้นยืนสะบัดหัว

“ไม่ไหวก็นอนมั้ยอ่ะ บ่ายค่อยไป” น้องชักเป็นห่วง มันยังเดินเซๆ อยู่เลยอ่ะ

“ไม่ได้ๆ คาบนี้อาจารย์โหดว่ะ เช็คชื่อด้วย” อย่างนี้นี่เอง แหม กูก็นึกว่ามึงขยันนะพี่

“มา ผมช่วย” น้องรีบเข้าไปช่วยประคองมันให้ค่อยๆ เดินเข้าห้องน้ำ บางคนอาจจะอาบน้ำแล้วสดชื่นขึ้น แต่ถ้ายังไม่หายเมาค้างจริงๆ ก็คงต้องลองพึ่งยาดู
และเพราะพี่เมษมันยังดูมึนๆ อยู่ น้องก็เลยบอกให้มันนั่งรอที่โรงอาหารแล้วไปซื้อยามาให้ก่อน แต่อ่านในเนตมา เขาบอกว่ามันไม่ใช่ว่าจะได้ผลอ่ะนะ ก็เลยเลือกๆ มาหลายอย่าง ทั้ง Alka-Seltzer, แอสไพริน แล้วก็เครื่องดื่มที่เขาบอกช่วยแก้แฮงค์ ตบท้ายด้วยเกลือแร่

“จะให้กูแดกอันไหนก่อนดีเนี่ย” พี่เมษมันเอานิ้วเขี่ยๆ ถุงดู

“ลองไอ้นี่ก่อน ถ้าไม่หายค่อยกินยา” น้องเลือกอันที่น่าจะกินง่ายที่สุด เป็นเครื่องดื่มแก้แฮงค์ยี่ห้อหนึ่ง แวะซื้อในเซเว่นข้างมอ พี่เมษมันก็เปิดดื่มจนหมดขวด

“กินข้าวมั้ยพี่”

“ยังอ่ะ กูกลัวจะอ้วก” มันว่าพลางฟุบหน้าลงบนโต๊ะ น้องก็เลยเดินไปซื้อข้าวกิน 

“เป็นไงวะไอ้เมษ” ระหว่างกินข้าวและให้พี่เมษนอนพัก พวกพี่จอนก็มาพอดี ไอ้พี่นัดดูจะเซๆ เหมือนกัน เมื่อคืนไปด้วยกันเนี่ยแหละ แต่พี่ปาล์มแม่งดูไม่เป็นไรเลยแฮะ มันคงไม่ได้ดื่มเยอะมั้ง น้องก็ไม่ทันสังเกตหรอก เพราะตอนพี่เมษมาวุ่นวาย พวกพี่แม่งหายไปหมดแก๊งเลย

“ยังไม่ตาย” พี่เมษเงยหน้ามาตอบแล้วก็ฟุบต่อ

“กูบอกแล้วว่าอย่าเยอะ เป็นไงพวกมึง” พี่จอนหัวเราะเยาะใส่อีก เพราะสภาพพี่นัดกับพี่เมษแม่งพอกัน จริงๆ พี่โอมมันชวนทุกคนนะ แต่ไม่มีใครไป เพราะมันไม่ใช่วันศุกร์ไง

“เผลอไปหน่อยว่ะ” พี่นัดว่าพลางเอามือท้าวหัวไว้ หน้าตาเหยเก น้องเห็นแล้วสงสารเลยหยิบยาแบ่งให้พี่นัดไป พอกินข้าวกันเสร็จ โดยที่พี่เมษกับพี่นัดไม่กล้ากินอะไร พวกเราก็แยกย้ายกันไปเรียนตามปกติ

******

พอเรียนคาบเช้าเสร็จราวๆ 11 โมงครึ่ง น้องก็ซื้อของกินเล็กๆ น้อยๆ พวกขนมปังกับน้ำหวาน กะว่าจะเอาไปฝากพี่เมษสักหน่อย เป็นห่วงมัน เพราะมันไม่ได้กินข้าวเช้า แล้วไม่รู้ป่านนี้หายเมาค้างรึยังด้วย ก่อนไปก็ส่งไลน์ไปบอกมันแล้วเรียบร้อย มันอ่านแล้วส่งสติ๊กเกอร์รูป OK มาให้

“มึงจะไปกินที่ตึกรัดสาดเลยเหรอ” ก่อนจะไปหาพี่เมษ ก็ต้องบอกเพื่อนซี้ก่อนครับ ไอ้พิชญ์เจ้าเก่า แม้เช้าเย็นจะไม่ค่อยได้เจอหน้า แต่กลางวันยังได้เจอบ้าง เพราะบางทีแฟนมันก็มีเรียนเที่ยงไง ไม่ได้มากินข้าวด้วยกัน แล้วยังไงพวกเราก็เรียนด้วยกันอยู่ดี ไม่ได้จะแยกจากกันไปไหนเล้ย

“เออ แล้วมึงอ่ะ ไปด้วยกันป่ะ” น้องชวนมัน ไอ้พิชญ์ทำหน้าเหมือนครุ่นคิดอะไรสักอย่างแล้วเอามือมาวางบนบ่าน้อง

“กูดีใจด้วยนะเห็ด”

น้องขมวดคิ้ว อะไรของมันวะ “พูดเหี้ยไรมึง”

“กูเพิ่งเคยเห็นมึงสนใจดูแลคนอื่นว่ะ รู้สึกเหมือนมึงดูเป็นผู้เป็นคนขึ้นบอกไม่ถูก” มันทำสีหน้าปลาบปลื้มยินดี เอานิ้วเช็ดตาทำเหมือนร้องไห้น้ำตาคลอ โครตตอแหลอ่ะ

“แปลกเหรอวะ ก็เขาเป็นรุ่นพี่ที่นอนอยู่ด้วยกันทุกคืน”

“...” ไอ้พิชญ์มันเงียบไปแป้ปหนึ่ง “ถึงคำพูดมึงจะฟังดูทะแม่งๆ แต่กูก็ดีใจจริงๆ นะ ที่มึงรู้จักเอาใจใส่คนอื่น ขนาดกับกู คบมาเป็นสิบปี มึงยังทำอะไรให้กูแทบจะนับครั้งได้”

“มึงก็เว่อร์ไป ก็เพื่อนกูเสือกเพอร์เฟคไง ไม่มีอะไรที่คนอย่างกูจะช่วยมึงได้หรอกพิชญ์” ที่ผ่านมา ไอ้พิชญ์มันดูแลตัวเองได้ดีมาก รวมทั้งดูแลน้องไปด้วยในตัว แล้วมันจะเหลืออะไรที่น้องทำให้มันได้อีกล่ะ ในเมื่อมันทำได้ทุกอย่าง อย่างกับซูเปอร์แมน

ไอ้พิชญ์สบตาผมปริบๆ พลางพ่นลมหายใจสั้นๆ “ไม่มีใครเพอร์เฟคทุกเรื่องหรอก เห็ด กูเองก็มีเรื่องที่ทำไม่ได้ แต่มันต้องอาศัยการเรียนรู้ และมึง...ก็ต้องเรียนรู้เหมือนกัน อย่าดูถูกตัวเอง”

มือของไอ้พิชญ์ตบที่บ่าน้องอีกสองสามที มันยิ้มให้น้องแล้วก็ขอตัวไปหาข้าวกลางวันกิน สรุปว่า ให้น้องไปหาพี่เมษคนเดียวนั่นเอง

คำพูดของไอ้พิชญ์ น้องมาคิดดูแล้วมันก็จริงนะ บางอย่างไม่เคยทำ แต่ก็ใช่ว่าจะทำไม่ได้ มันต้องลองดู ต้องอาศัยการเรียนรู้และจดจำ อย่างตอนนี้น้องก็เป็นห่วงพี่เมษ อะไรที่ไม่เคยทำก็ได้ทำกับพี่เมษนี่แหละ คนแรกเลย หลังจากนี้ก็อาจจะมีเรื่องต้องทำกับพี่เมษอีกเยอะแยะก็ได้ ยังต้องอยู่ด้วยกันอีกเทอมกว่าๆ เลย ปีหน้าไม่รู้ว่าพี่มันจะย้ายหนีน้องหรือเปล่า

คิดเพลินไปหน่อย มาถึงหน้าคณะพี่มันแล้ว น้องส่งไลน์ไปบอกว่ารออยู่หน้าตึก เพราะไม่เคยเข้าไปด้านใน เดี๋ยวจะหลงทาง ไม่นานพี่เมษมันก็เดินลงมาหา พร้อมกับเพื่อนๆ มันที่น่าจะเพิ่งเรียนด้วยกันมาเมื่อกี้ พี่นัดพี่จอนหน้าเก่า กับพี่ๆ ที่ไม่รู้จักอีกสองสามคน

“ผมแวะซื้อขนมปังมาให้ เผื่อบ่ายๆ พี่หิวอีก” น้องยื่นถุงเซเว่นให้มัน พี่เมษบอกขอบใจเบาๆ แล้วรับไปถือไว้

“โอ้โห กูเพิ่งเคยเห็นไอ้เห็ดเทคแคร์คนอื่นก็วันนี้ว่ะ” เสียงพี่จอนดังลอยมาเข้าหู น้องหันไปมองหน้ามัน

“อะไรพี่ ผมก็มีสำนึกบ้างไรบ้าง พี่เมษมันเคยดูแลผม ผมก็ตอบแทนไง”

“กูก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่ ไปๆ แดกข้าวกันเหอะ ไอ้เห็ด มึงเพิ่งเคยมากินข้าวที่คณะกูใช่มั้ยวะ” ไอ้พี่จอนหัวเราะอารมณ์ดี คว้าคอน้องไปกอดไว้แล้วลากให้เดินไปด้วยกันซะงั้น

“นี่เลย ร้านป้านิ่ม กูโครตชอบ วุ้นเส้นต้มยำ” พี่จอนชอบแล้วเกี่ยวอะไรกับน้องวะครับ น้องมองหน้าไอ้คนที่กอดคอลากมาหน้าร้านอาหารตามสั่งที่คณะมันอย่าง งงๆ

“งั้นผมสั่งซุปมักกะโรนีทะเล” น้องหันไปบอกพี่เมษที่ยืนถือปากกากับกระดาษรอจดเมนู

“ไอ้เห็ดแม่งกวนตีนว่ะ” ด่าน้องอีก อิพี่จอน นี่ “กูเอาวุ้นเส้นต้มยำกุ้งนะ เผ็ดๆ ด้วย” เพิ่งรู้ว่าพี่จอนชอบกินเผ็ด พี่เมษมันก็จดๆ ตามที่ทุกคนบอกแล้วยื่นกระดาษให้ป้าคนขาย จากนั้นเราก็ไปหาที่นั่งกัน โต๊ะว่างเยอะ ไม่รีบร้อน

พอมานั่งที่โต๊ะรออาหารตามสั่ง พี่เมษมันถึงเพิ่งจะแนะนำพี่ๆ อีกสามคนให้รู้จัก ซึ่งน้องเห็ดก็จำไม่ค่อยได้หรอกว่าใครเป็นใคร แม่งพูดเร็วเหมือนรีบไปตามควาย น้องก็แค่ยิ้มทักทายพี่ๆ ทั้งสามแบบรวมๆ

ติ๊ง

โอ๊ะ เสียงไลน์ของน้องเองครับ

IngIng: เห็ดว่างมั้ย เรามีเรื่องอยากรบกวน

หือ? อิงอิงนี่นา ไม่เจอกันพักใหญ่เลย น้องรีบตอบไปว่าว่างทันที

IngIng: พอดีอาทิตย์หน้าวันเกิดพี่ตะวัน เห็ดพอจะรู้มั้ยว่าพี่เขาชอบอะไรหรืออยากได้อะไร

ใครจะไปรู้ฟะ ไม่ได้สนิทกัน ไม่อยากสนิทด้วยเลย แล้วนี่ไอ้ตะวันมันคุยกับอิงอิงไปถึงขั้นไหนแล้ววะ ถึงมีโมเม้นท์ซื้อของขวัญวันเกิดให้กันเนี่ย

Huge MUSHROOM: เดี๋ยวเราถามเพื่อนพี่เขาให้ อิงจะไปซื้อวันไหน

IngIng: ว่าจะไปเย็นนี้เลย เห็ดไปกับเราได้มั้ย เดี๋ยวเราไปรับหน้าคณะตอนสี่โมงเย็น

Huge MUSHROOM: ได้ครับ เจอกัน

“ใครไลน์มา มัวแต่พิมพ์อยู่ได้ ไอ้พิชญ์ตามตัวรึไง” พี่เมษที่นั่งอยู่ข้างๆ ชะโงกหน้ามาดู พอดีกับที่น้องกดปิดหน้าจอ

“เปล่าพี่ เพื่อนคณะอื่น เขาจะชวนไปซื้อของตอนเย็น” เออ จริงสิ ให้พี่เมษไปด้วยดีมั้ยวะ “พี่ว่างมั้ย ไปเป็นเพื่อนผมหน่อยสิ ตอนสี่โมงเย็น”

“เพื่อนมึงชวนไม่ใช่รึไง กูจะไปทำบ้าไร” พี่เมษขมวดคิ้วงุนงง

“ก็...เพื่อนผมเขาอยากซื้อของขวัญให้คนที่พี่รู้จัก อยากให้พี่ไปช่วยเลือกหน่อย” กะจะถามมันเลยนะ แต่คนอยู่เยอะ น้องกลัวว่าอิงอิงจะไม่ได้อยากให้คนอื่นรู้ เอามันไปด้วยน่าจะดีที่สุด มันดูสนิทกับไอ้ตะวันที่สุดแล้ว

พี่มันทำหน้าเหมือนคิดหนักอยู่พักใหญ่ “ไปในเมืองเหรอ?”

“ครับ ก็คงห้างฯในเมือง เออ ถ้าไงพี่เลยไปนอนค้างบ้านผมก็ได้ ผมกลับบ้านคืนนี้เลยทีเดียวดีกว่า” ใช่ๆ ติดรถอิงอิงกลับบ้านซะเลย ไม่ง้อไอ้พิชญ์แล้วเว้ย คราวนี้พี่เมษดูจะคิดหนักกว่าเก่าอีก

“ต้องขนาดนั้นเลยเหรอวะ”

“เออน่าพี่ ช่วยเพื่อนผมหน่อยนะ” ลองเกาะแขนมัน ใช้ลูกอ้อนสักนิด พี่เมษใจอ่อนชัวร์ สกิลการอ้อนของน้องเห็ดระดับสิบเชียวนะครับ แหม่~

พี่เมษมันก็ทำหน้าเหมือนกลืนไม่เข้าคายไม่ออก ดูลนๆ แปลกๆ ก่อนจะตอบออกมาว่า “ไปก็ไปวะ”