ตอนที่ 2 : ลูกชายของเมธ
เสียงบีบแตรรถเรียกให้ตะวันหันกลับไปมอง รถชะลอตัวเข้าจอดริมฟุตบาลข้างจุดที่เขายืนอยู่ ใบหน้าคมสันชะโงกออกมานอกหน้าต่างรถ
“ตะวัน”
“คุณเมธ สวัสดีครับ” ตะวันค้อมศีรษะเป็นการทักทาย
“คิดแล้วว่าต้องใช่ จะไปไหนครับ”
“ป้ายรถเมล์ครับ”
“ผมกำลังจะกลับบ้าน ตะวันไปทางไหนเผื่อไปทางเดียวกัน ติดรถผมไปก็ได้”
“ไม่เป็นไรครับ ผมเกรงใจ” ตะวันรีบปฏิเสธ
“ขึ้นมาเถอะครับ รถข้างหลังมาแล้ว”
ตะวันจำใจต้องขึ้นรถ เพราะกลัวชายหนุ่มจะถูกต่อว่าที่จอดรถในพื้นที่ห้ามจอด
“พี่ใจดี” ตะวันหันไปมองเบาะหลัง เด็กชายตัวน้อยนั่งอยู่บนคาร์ซีทสำหรับเด็ก ส่งยิ้มอายๆ ให้เขา
“ลูกผมจำชื่อตะวันไม่ได้ เอาแต่เรียกว่าพี่ใจดี” ตะวันแปลกใจนิดหน่อย เอาแต่เรียก..แปลว่าพูดถึงเขาบ่อยหรือ
“จับหนังสือเล่มนั้นทีไร เป็นต้องพูดว่าพี่ใจดีให้ทุกที”
“พี่ใจดีให้” เด็กชายหยิบหนังสือขึ้นมากอด
“เห็นไหมครับ” เมธยิ้มกว้าง ตะวันบอกได้เลยว่าผู้ชายคนนี้รักลูกมาก เวลาพูดถึงเด็กชายดวงตาคนเป็นพ่อจะอ่อนโยนลง
“ตะวันจะไปไหน พี่จะได้ไปส่งถูก” เขาเกือบลืมไปเลยขึ้นมานั่งในรถเฉย ตะวันขำตัวเอง
“คุณเมธไปทางไหนครับ เดี๋ยวผมหาที่ลงต่อรถเองจะดีกว่า”
“ไม่เป็นไรผมไปส่งได้” ตะวันเป็นคนขี้เกรงใจ เขาจึงคิดหนัก
“โอเค ผมยอมบอกแล้ว” เสียงคนพูดเหมือนขำเขา “บ้านผมอยู่ในหมู่บ้านวรากร ขับตรงไปจนเกือบสุดถนนใหญ่” ตะวันเลิกคิ้ว
“ทำไมเหรอครับ” ใบหน้าคมสันหันมามองเขาพอดี
“ผมอยู่หมู่บ้านวราลีครับ โครงการติดกันเลย”
“ถ้าอย่างนั้นก็ทางเดียวกันแน่นอน เดี๋ยวผมไปส่งให้ถึงหน้าบ้าน”
“ขอบคุณครับ” ตะวันคิดว่ามันบังเอิญมากแต่ก็เป็นไปได้ เพราะอย่างนั้นพวกเขาถึงแวะร้านหนังสือเร้านดียวกัน แถวนี้ก็มีแต่ร้านพี่หลินที่มีหนังสือหลากหลายประเภท รวมทั้งหนังสือเก่าที่หายากด้วย
“ตะวันรีบกลับหรือเปล่า”
“ไม่ครับ”
“ผมอยากแวะซุปเปอร์มาเก็ตซื้อของให้ดลสองสามอย่าง สะดวกไหมครับ”
“ได้ครับ” ตะวันไม่มีปัญหาอะไร เขาเพิ่งรู้จักกับเมธก็จริง แต่เพราะเห็นหน้ากันมานานเป็นแรมเดือน จึงรู้สึกเหมือนคุ้นเคยกันมานาน
“กลัว” เสียงเด็กชายดลร้องเบาๆ ก่อนหนูน้อยจะกอดขาคุณพ่อ ซุกหน้านิ่งไม่ยอมเดินต่อ ตะวันมองไปรอบๆ เพื่อหาว่าเด็กชายกลัวอะไร แต่เขาไม่เห็นว่ามีอะไรที่น่ากลัว
“ไม่เป็นไรครับลูก” เมธนั่งคุกเข่าลงข้างลูกชาย ดึงเด็กน้อยเข้ามากอด โยกตัวไปมาเบาๆ “พี่ๆ ไม่ได้เดินมาหาดลเห็นไหมครับ เดินไปซื้อของเล่นกับคุณพ่อคุณแม่” ฟังจนจบประโยคตะวันถึงรู้ว่าเด็กชายตัวน้อยกลัวอะไร แต่ก็ยิ่งทำให้เขาไม่เข้าใจมากขึ้น ทำไมถึงกลัวเด็กชายสองคนที่เพิ่งเดินผ่านไป
“กลัว” หนูน้อยไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมองตามที่พ่อบอก ยังคงกอดคนเป็นพ่อไว้แน่น
“ไม่เป็นไรครับ งั้นเรากลับบ้านกัน” เมธอุ้มลูกชายขึ้น ส่งยิ้มขอโทษให้ตะวัน
“ขอโทษด้วยนะตะวัน แต่คงต้องกลับเลย””
“ได้ครับ ว่าแต่ของที่จะซื้อคุณเมธรีบใช้ไหมครับ ถ้ารีบคุณเมธเข้าไปซื้อไหมครับ เดี๋ยวผมอยู่เป็นเพื่อนหนูดลเอง”
“ผมคิดว่าแกคงไม่ยอม” เมธปฏิเสธ แต่ก็ลองก้มหน้าลงไปคุยกับลูกชายที่ซุกหน้าอยู่กับอก
“ดลครับ พ่อต้องไปซื้อของ ดลอยู่กับพี่ตะวันได้ไหม” ตะวันคิดว่าเด็กน้อยคงไม่ยอมเพราะเงียบไป แต่ใบหน้าเล็กค่อยๆ เบือนมามองเขา
“พี่ใจดีเหรอ”
“ครับ อยู่กับพี่ใจดี” เด็กน้อยคิดสักพักก่อนพยักหน้าช้าๆ ตะวันจึงส่งมือไปหา หนูน้อยทำท่าจะปฏิเสธแต่สักพักก็ยอมยื่นแขนให้ตะวันรับมาอุ้ม
“ผมฝากลูกสักครู่ ถ้าเป็นไปได้อย่าให้เจอกับเด็กสองคนเมื่อกี้ก็ดีครับ คือหมายถึงเด็กอายุประมาณนี้ ผมกำลังพยายามสอนลูกไม่ให้กลัว แต่ตอนนี้ยังไม่สำเร็จ”
“ได้ครับ” ตะวันรับปากทั้งที่ไม่เข้าใจ เขารู้แต่ว่าเด็กชายดลกลัวมากและเขาต้องระวัง
ตะวันมองซ้ายมองขวา เห็นที่นั่งที่ทางซุปเปอร์มาเก็ตจัดวางไว้ให้ จึงอุ้มเด็กชายตัวน้อยเดินไป ไม่ไกลจากจุดที่รอเมธมากนัก ชายหนุ่มน่าจะมองเห็น
ตะวันนั่งลง วางเด็กชายลงบนตัก กอดไว้หลวมๆ หนูน้อยมีสายตาหวาดระแวง เขาชั่งใจว่าจะคุยเรื่องนี้ดีไหม ก่อนเปลี่ยนใจ
ตะวันชี้มือไปที่หน้าร้านแห่งหนึ่ง ที่แขวนรูปพระจันทร์เอาไว้
“นั่นอะไรครับ ดลรู้จักไหมเอ่ย” เด็กชายขยับศีรษะที่ซุกอกเขาอยู่หันไปมอง
“พระจันทร์”
“เก่งมากครับ” เขามองไปรอบๆ เพื่อหาอย่างอื่นที่คิดว่าเด็กน้อยน่าจะสนใจ
“แล้วนั่นล่ะครับ”
“ดาว” เมื่อเห็นว่าเด็กชายสนใจ ตะวันจึงหยิบมือถือขึ้นมา เปิดหารูปภาพที่คิดว่าเด็กชายน่าจะชอบ เขาถามบ้าง อ่านให้ฟังบ้าง ไม่นานเด็กชายก็กลับมาเป็นปกติ นั่งเอาหลังพิงอกเขา ไม่ซ่อนหน้าหนีอีกต่อไป
ตะวันไม่รู้ว่าเมธมายืนมองตั้งแต่เมื่อไหร่ รู้ตัวอีกทีตอนที่เขารู้สึกว่ามีคนมอง เงยหน้าขึ้นก็เห็นดวงตาคมเข้มมองมา
“รอนานไหม”
“ไม่ครับ เรากำลังสนุกกันเลย”
“สนุก” เด็กน้อยตัวน้อยพูดตาม ใบหน้าเริ่มมีรอยยิ้ม
“ไหนครับ ขอพ่อดูหน่อย” เมธนั่งลงข้างตะวัน วางถุงข้าวของลงข้างตัว ก่อนยื่นมือมาหยิบโทรศัพท์ มือของพวกเขาแตะโดนกันโดยบังเอิญ ความร้อนแล่นผ่านวูบหนึ่งตะวันจึงเผลอกระตุกมือออก ก่อนจะรีบส่งสายตาขอโทษเมธให้รู้ว่าเขาไม่ได้รังเกียจเพียงแต่ตกใจ
“พลูโต” เด็กน้อยชี้รูปที่เปิดอยู่ให้พ่อดู
“หนูดลเก่งมากเลยครับ รู้จักชื่อดาวเยอะมาก”
“เรื่องโปรดครับ ต้องได้ดูรูปทุกคืน”
“นักดาราศาสตร์ตัวน้อย” ตะวันลูบมือบนผมนุ่ม “กลับเลยไหมครับ” เขาถามชายหนุ่มที่นั่งอยู่ข้างๆ
“ครับ” เมธส่งโทรศัพท์คืนให้ตะวัน ลุกขึ้นยืนก่อนยื่นมือเข้ามาอุ้มลูกชาย
“คุณเมธถือของเถอะครับ ผมอุ้มหนูดลเอง”
“ตะวันจะหนักนะ ไหวเหรอ”
“ไม่หนักเลยครับ หนูดลตัวนิดเดียว”
“ตะวันก็ตัวนิดเดียว”
“ไม่ใช่สักหน่อย” ตะวันหันไปประท้วงก่อนเจอเข้ากับดวงตาพราว แซ็วเขาเล่นใช่ไหมเนี่ย
“ใช่สิ ผมว่าผมอุ้มพร้อมกันสองคนยังไหว” ตะวันรู้ว่ามันคือวิธีการพูดเปรียบเทียบแต่เขาก็อดหน้าแดงไม่ได้ ในหัวดันคิดภาพนั้นขึ้นมาจริงๆ
“ไม่ขนาดนั้นหรอกครับ” เขาทำจมูกย่น ที่เมธพูดก็เกินไป
“หึๆ ผมเคยคิดว่าตะวันต้องเรียบร้อย เป็นผู้ใหญ่มากแน่ๆ แต่ตัวจริงเหมือนเด็กๆ น่ารักดี”
“คุณเมธก็ไม่เห็นขรึมเหมือนที่ผมคิดเลย” ตะวันไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเขากับเมธถึงพูดจาสนิทสนมกันได้เร็วขนาดนี้ ไอ้เรื่องคุ้นหน้าก็เรื่องหนึ่ง แต่การพูดแซ็วกันได้แบบเป็นธรรมชาติไม่ควรเกิดขึ้น แถมอารมณ์ของเขาก็ขึ้นๆ ลงๆ ทั้งที่ปกติเขาเป็นแบบที่เมธพูดไว้ไม่มีผิด
“แปลว่าตะวันเคยนินทาผมในใจเวลาเราเจอหน้ากัน”
“ไม่ใช่นะครับ” ตะวันขึ้นเสียงสูง ตาโต
“หึๆ เห็นไหม ตะวันน่ารักจริงๆ ด้วย” ตะวันก้มหน้างุด ทำเป็นคุยกับเด็กชายตัวน้อยในอ้อมแขน ทำไมคนพ่อถึงร้ายกาจแบบนี้ ไม่เหมือนที่คิดเหมือนกันนั่นแหละ
รถแล่นออกจากซุปเปอร์มาเก็ตมาได้ไม่นานหนูน้อยก็หลับปุ๋ย ตะวันถือวิสาสะเบาอุณหภูมิของแอร์พื่อไม่ให้เด็กชายหนาวจนเกินไป
“คุณเมธครับ”
“ครับ”
“คือผม..” ตะวันกัดริมฝีปากช่างใจว่าควรถามดีไหม เขาไม่ชอบยุ่งเรื่องส่วนตัวของคนอื่น แต่ครั้งนี้มันแปลกเกินไปจนเขาอยากถาม
“ตะวันจะถามเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อกี้ใช่ไหม”
“ครับ ผมถามได้หรือเปล่า”
“ได้สิ”
“ทำไมหนูดลถึงกลัวเด็กๆ พวกนั้นครับ ทั้งที่ไม่ได้รู้จักกัน”
“ปกติผมไม่เล่าเรื่องนี้ให้คนเพิ่งรู้จักฟัง แต่ผมเชื่อว่าผมเล่าให้ตะวันฟังได้ รบกวนเก็บเรื่องนี้ไว้ได้ไหม มันไม่ใช่ความลับแต่ถ้าคนรู้กันน้อยก็ดี”
“ได้ครับ ผมสัญญา” เขารับคำหนักแน่น
“ผมเชื่อ” ตะวันรู้สึกได้ว่าเมธเชื่อเขาจริงๆ จากรอยยิ้มและดวงตาที่มองมา
“ดลไม่ใช่ลูกชายแท้ๆ ของผม ผมกับอดีตภรรยารับดลมาจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า ตอนที่เจอแกไม่เข้าใกล้คน หวาดกลัว สอบถามถึงรู้ว่าโดนเด็กโตกว่าที่นั่นแกล้ง เพราะเป็นเด็กตัวเล็ก ขี้อาย เลยโดนแกล้งทุกวัน” ตะวันใจหายวาบ หันไปมองเด็กน้อยที่นอนอยู่ข้างหลังด้วยความสงสาร
“ในเมื่อที่นั่นก็รู้ ทำไมไม่ทำอะไรครับ” เขารู้สึกเป็นเดือดเป็นร้อนขึ้นมา ถึงจะรู้ว่ามันผ่านไปแล้ว
“ไม่ใช่ไม่ทำ แต่เด็กที่นั่นมีเยอะมาก ระวังแค่ไหน พยายามแยกให้ห่างกัน มันก็ยังต้องอยู่ที่เดียวกัน คนคอยดูแลไม่เพียงพอ สถานเลี้ยงเด็กกำพร้ามีเด็กถูกทิ้งเยอะกว่าที่เราคิด”
“ผมลืมไปครับ”
“ผมถูกชะตากับแกมาก ก็เลยทำเรื่องขอรับเลี้ยง ใช้เวลาอยู่นานแต่ก็เรียบร้อยดี”
“ถ้าอย่างนั้นชื่อดล?”
“ผมตั้งให้เอง เดิมทีผมจะไปทำบุญอีกที่หนึ่ง แต่มันมีเหตุหลายๆ อย่างทำให้ต้องเปลี่ยนไปที่นั่น ผมคิดว่าคงมีบางอย่างดลใจ ผมถึงตั้งชื่อแกว่าดล” ผมพยักหน้ารับรู้
“เดี๋ยวนะ” เมธละสายตาจากถนน ชะโงกดูหน้าคนที่นั่งข้างๆ “ตะวันร้องไห้เหรอ”
“เปล่านะครับ” คนปฏิเสธรีบปาดน้ำตา
“ตะวันเป็นคนใจดี”
“คุณเมธต่างหากครับเป็นคนใจดี ผมนับถือน้ำใจจริงๆ”
“ไม่หรอก คนมักคิดว่าผมต้องใจกว้างมากแค่ไหนที่รับลูกคนอื่นเป็นลูกตัวเอง แต่ที่ทุกคนไม่รู้คือผมขอบคุณสิ่งศักดิ์สิทธิ์อยู่ทุกวัน ที่ดลใจให้ผมได้เจอกับลูก ดลเป็นความสุขของผม”
ตะวันมองสายตาอ่อนโยนของเมธ รับรู้ถึงความรักที่อีกฝ่ายมีให้เด็กชายตัวน้อย หนูดลโชคดีจริงๆ ที่ได้พบกับคนๆ นี้ อย่างน้อยโลกก็ไม่ได้โหดร้ายกับเด็กชายจนเกินไป
“ไปทางไหน”
“ครับ?” ตะวันมัวแต่คิดอะไรเพลินๆ จึงไมได้ยินที่เมธถาม
“บ้านของตะวันอยู่ซอยไหน”
“ซอย 3 ครับ”
“อืม” เพราะสองหมู่บ้านเป็นของบริษัทเดียวกัน จึงมีทางทะลุไปหากันได้ บัตรผ่านจึงสามารถใช้ได้ทั้งสองหมู่บ้าน
“ขอบคุณมากครับ” ตะวันกล่าวขอบคุณเมธเมื่อรถมาจอดที่หน้าบ้าน
“แล้วเจอกันใหม่ครับ”
“ครับ”
“พี่ตะวัน!” ตะวันสะดุ้งโหยงเมื่อมีเสียงเรียกดังมาจากข้างหลัง ขณะที่เขายืนส่งเมธ “ตกลใจหมดจันทร์”
“รู้จักเหรอ”
“อืม” เขาไม่อยากเล่าเรื่องเพราะมันยาวจึงตอบรับไปเลย
“เห็นไหม จันทร์บอกแล้วว่าพระพรหมท่านศักดิ์สิทธิ์ ขอแล้วต้องได้แน่นอน พี่ตะวันไม่เชื่อจันทร์”
“ขออะไร”
“ก็ขอหนุ่มหล่อๆ ไง”
"เพ้อใหญ่แล้วเรา ไปเข้าบ้าน” ตะวันกอดคอน้องสาว
“เพ้อที่ไหน ก็นั่นนะสุดหล่อของจันทร์”
“หือ? คนนี้เหรอที่จันทร์ชอบพูดถึง” ตะวันหยุดเดิน หันไปมองหน้าน้องสาว
“คนนี้แหละที่จันทร์อยากได้มาเป็นลูกเขยบ้านนี้ ทีนี้พี่ตะวันเชื่อจันทร์หรือยังล่ะว่าพรหมลิขิตมีจริง”
“แต่ไม่ใช่กับเด็กมอสี่อย่างเราแน่” ตะวันเขกนิ้วลงบนหัวน้องสาวเบาๆ “ ชักแก่แดดใหญ่แล้ว”
“บ้านนี้มีลูกสองคน ถ้าไม่ใช่จันทร์ก็ต้องพี่ตะวันแล้วล่ะนะ ฮ่าๆ” จันทร์แลบลิ้นให้พี่ชายก่อนวิ่งหนีเข้าบ้าน ตะวันได้แต่ถอนใจในความแสบของน้องสาว ดูพูดเข้า ชักล้นไปใหญ่แล้ว
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
.
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
