✧ แค่รักคุณ ✧ : แจ้งเกี่ยวกับการหยุดอัปนิยายเป็นการชั่วคราว [05/07/2018]
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: ✧ แค่รักคุณ ✧ : แจ้งเกี่ยวกับการหยุดอัปนิยายเป็นการชั่วคราว [05/07/2018]  (อ่าน 7134 ครั้ง)

ออฟไลน์ utamon

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 695
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +15/-2
คลื่นนี่วอแวรักจังเลย  :m16:
เดี๋ยวก่อนๆ เดี๋ยวให้พี่ชาญจัดการ ดูสิ หึงน้องซะขนาดนั้น

ออฟไลน์ ammchun

  • Don't Worry,Be Happy
  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1389
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +54/-4
คลื่นนี่ถือวิสาสะมาก  รำคาญญญญญแทน :katai1:

ออฟไลน์ iceman555

  • เป็ดHades
  • *
  • กระทู้: 8196
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +149/-11
พี่ชาญหึงแล้วนะ น้องรักไม่รู้อะไรบ้างเลย :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:

ออฟไลน์ SM_day

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 86
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +3/-2
   เขาลุกขึ้นแล้วเดินนำหน้าผมออกไปอย่างรวดเร็ว ทำให้ผมต้องวิ่งตามเขาไปจนหอบแฮ่กๆ

คนอะไรขายาวชะมัดเลย

พี่ชาญเดินไปจ่ายตังค์ค่าอาหารเสร็จเรียบร้อยก่อนจะเดินกลับไปที่รถ เขาขึ้นไปนั่งคร่อมรถรอผมที่เดินอ้อยอิ่งตามมาอย่างอืดอาด

พออิ่มแล้วทำอะไรมันก็ดูช้าไปหมดเลย เริ่มง่วงขึ้นมาแล้วด้วยเนี่ย

งงๆนะครับ กินข้าวเสร็จรักวิ่งตามจนหอบนี่ ตามจริงนี่บะหมี่ไหลออกทางเดิมเลยนะ ตอนแรกวิ่งจนหอบพอจ่ายตังเสร็จเดินอ้อยอิ่งมันแย้งๆนิดนึงอ่ะ อยากให้คนเขียนใส่ใจตรงนี้นิดนึง

เรื่องน่าสนใจดีครับ แต่อยากให้ใส่ใจรายละเอียดอีกหน่อย ตัวละครยังงงๆนิดนึง แต่ยังไงก็สู้ๆครับ

ออฟไลน์ cavalli

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 5358
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +195/-19

ออฟไลน์ Punmile09

  • '...Cause we were just kids when we fell in love...'
  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 139
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +81/-4
   เขาลุกขึ้นแล้วเดินนำหน้าผมออกไปอย่างรวดเร็ว ทำให้ผมต้องวิ่งตามเขาไปจนหอบแฮ่กๆ

คนอะไรขายาวชะมัดเลย

พี่ชาญเดินไปจ่ายตังค์ค่าอาหารเสร็จเรียบร้อยก่อนจะเดินกลับไปที่รถ เขาขึ้นไปนั่งคร่อมรถรอผมที่เดินอ้อยอิ่งตามมาอย่างอืดอาด

พออิ่มแล้วทำอะไรมันก็ดูช้าไปหมดเลย เริ่มง่วงขึ้นมาแล้วด้วยเนี่ย

งงๆนะครับ กินข้าวเสร็จรักวิ่งตามจนหอบนี่ ตามจริงนี่บะหมี่ไหลออกทางเดิมเลยนะ ตอนแรกวิ่งจนหอบพอจ่ายตังเสร็จเดินอ้อยอิ่งมันแย้งๆนิดนึงอ่ะ อยากให้คนเขียนใส่ใจตรงนี้นิดนึง

เรื่องน่าสนใจดีครับ แต่อยากให้ใส่ใจรายละเอียดอีกหน่อย ตัวละครยังงงๆนิดนึง แต่ยังไงก็สู้ๆครับ


ขอบคุณสำหรับคำแนะนำนะคะ พันไมล์จะนำไปปรับปรุงอย่างแน่นอนค่ะ

 :pig4: :pig4:

ออฟไลน์ Punmile09

  • '...Cause we were just kids when we fell in love...'
  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 139
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +81/-4
Re: ✧ แค่รักคุณ ✧ : CHAPTER - ใกล้ : 15 May 2018
«ตอบ #36 เมื่อ15-05-2018 00:36:24 »

✧ CHAPTER 5 –  ใกล้ ✧


.
.
.


   วันนี้เป็นวันเสาร์ผมเลยได้ถือโอกาสตื่นสายกว่าเดิมเล็กน้อย อ่า...เก้าโมงเช้านี่ถือว่าสายรึเปล่า? ปกติผมตื่นไม่เคยเกินแปดโมงตลอดเลยนะ เพราะด้วยความที่บ้านอยู่ต่างจังหวัดแถมยังอยู่แถบๆชานเมืองผมเลยชอบที่จะตื่นมาสูดอากาศบริสุทธิ์ซะมากกว่า มันเลยติดเป็นนิสัยมาจนถึงตอนนี้
มีหลังๆนี่แหละตื่นสายบ่อยเพราะต้องนอนดึกบางทีนอนเช้าเลยก็มี แรกๆผมก็ปรับตัวยังไม่ค่อยจะได้ แต่หลังๆมาเริ่มชินแล้วครับ

   เมื่อคืนกว่าจะได้กลับหอก็ปาเข้าไปเกือบห้าทุ่มแล้ว เพราะหลังจากที่ออกมาจากคณะ เต๋อกับเนี๊ยบมันก็ลากผมไปกินร้านบะหมี่เจ้าประจำ
ก็ร้านที่ผมพาพี่ชาญไปกินนั่นแหละ
พอนึกถึงเขาผมก็อดที่จะหงุดหงิดขึ้นมาไม่ได้ ก็เมื่อวานนี้นอกจากเขาจะไม่คุยกับผมแล้วยังแสดงออกชัดเจนเลยด้วยซ้ำว่าตั้งใจจะหลบหน้ากันอ่ะ
   แล้ววันนี้ผมก็ต้องไปช่วยงานที่ร้านกาแฟตามที่ตกลงกับเขาไว้ด้วย ไม่รู้จะทำหน้ายังไงเลย กลัวว่าจะทำตัวไม่ถูกอยู่เหมือนกัน ขนาดเวลาปกติพี่ชาญก็พูดน้อยอยู่แล้ว แล้วเมื่อวานนี้ก็ไม่รู้ไปกินรังผึ้งที่ไหนมาจู่ๆก็มามึนตึงใส่ผมเฉยเลย ปรับตัวตามไม่ทันแล้วนะ

แต่...แต่พี่เขาก็คงมีเรื่องให้คิดแหละ อยู่ปีสี่แล้วด้วยคงจะเครียดเรื่องโปรเจคมั้ง แถมเขายังพ่วงตำแหน่งประธานรุ่นอีก เห็นเมื่อวานบอกกำลังประชุมสโมสรนิสิต ฉะนั้นก็คงจะเครียดเรื่องงานในส่วนนี้ด้วย

ผมถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่  ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมต้องพยายามหาเหตุผลมาเข้าข้างเขาด้วย ทั้งๆที่มันไม่จำเป็นเลยสักนิดเดียว ที่จริงเขาจะหงุดหงิดเรื่องอะไรอยู่ก็เรื่องของเขาสิ ผมไม่เห็นจะต้องสนใจเลย

ใช่! ไม่สนใจแล้ว!
ไปอาบน้ำดีกว่าจะได้สดชื่น เลิกคิดๆๆ

เพราะวันนี้ต้องไปช่วยงานที่ร้านชุดที่ใส่เลยต้องดูสุภาพนิดนึง ผมเลือกใส่เป็นกางเกงขายาวสีดำจั๊มขึ้นเปิดโชว์ข้อเท้า ใส่คู่กับเสื้อยืดสีขาวโอเวอร์ไซส์แขนเสื้อยาวเลยข้อศอกมานิดหน่อย ส่วนรองเท้าก็เลือกเป็นรองเท้าผ้าใบคู่เก่งถึงมันจะมอๆไปนิดแต่ดูรวมๆแล้วก็โอเค ผมจัดการเอาชายเสื้อยัดเก็บเข้าไปในกางเกงให้เรียบร้อยก่อนจะยืนส่องกระจกตรวจดูความเรียบร้อยอีกหน

อื้ม..ก็ใช้ได้
ถ่ายรูปไปให้แม่ดูดีกว่า

เพราะแม่ชอบให้ผมแต่งตัวแบบนี้มากก วันไหนแต่งตัวได้ถูกใจแม่จะอารมณ์ดีไปทั้งวัน เดี๋ยวก็จับผมถ่ายรูปมุมนั้นมุมนี้ไม่หยุด เห็นบอกจะอัพลงเฟสอวดเพื่อนๆว่ามีลูกชายหล่อ ผมก็เลยตามใจแม่เพราะถ้าทำให้แม่มีความสุขผมก็โอเค

The R Family(5)

Rukkn : /ส่งรูป

   พอส่งรูปไปก็ขึ้นจำนวนอ่านอยู่แค่คนเดียว แต่ไม่ทันไรหน้าจอก็เปลี่ยนเป็นขึ้นเตือนว่ามีคนโทรเข้ามา
จะใครซะอีกแม่ผมเองแหละ

“ครับแม่”

[วันนี้แต่งตัวหล่อเชียว จะออกไปเที่ยวไหนครับ]

   เสียงแม่ถามอย่างอารมณ์ดีพร้อมกับมีเสียงกระทบกันของเครื่องครัวที่ดังแทรกเข้ามาในสายเป็นระยะ สงสัยน่าจะกำลังทำกับข้าว เพราะแอบได้ยินเสียงบ่นงึมงำของป๊าลอดเข้ามาด้วยว่าหิวแล้ว

“รักจะไปช่วยงานรุ่นพี่ที่คณะหน่อยครับ”

[หืม ช่วยงานอะไรลูก]

“เอ่อ...โปรเจคครับ ไปช่วยพี่เขาตัดโมเดล”

   ผมเม้มปากลงอย่างตื่นเต้นนิดหน่อยที่ต้องโกหกออกไป
คือถ้าบอกความจริงไปว่าจะไปช่วยงานร้านกาแฟเดี๋ยวจะโดนถามยาว แล้วถ้าโดนจี้หนักๆเข้าผมอาจจะเผลอสารภาพความผิดออกไปก็ได้ เพราะทุกวันนี้ป๊ากับแม่ยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าผมไปก่อวีรกรรมอะไรเอาไว้ เห้ออ

[ดีแล้วครับ ไปช่วยพี่เขาพี่รักจะได้เรียนรู้งานไว้ด้วย]

“แหะๆ ครับ”

   ผมแนบโทรศัพท์ไว้กับไหล่ แล้วก็สละมือมาจัดของจำเป็นใส่กระเป๋าสะพายของตัวเอง อย่างเช่นพวกกระเป๋าตังค์ แว่นสายตา ตลับและน้ำยาล้างคอนแทค น้ำตาเทียม แล้วก็ไม่ลืมลูกอมเคี้ยวหนึบที่ผมชอบด้วย รสผลไม้หลากหลายสี ผมชอบพกใส่กระเป๋าไว้ประจำกินจนติดไปแล้ว บางทีก็ต้องแอบแม่พกด้วยเพราะเดี๋ยวจะโดนดุเรื่องฟันผุ

[แล้วนี่พี่รักจะกลับบ้านอาทิตย์หน้าใช่ไหมครับ เห็นปะป๊าเขาบอกมา]

“ใช่ครับ รักจะกลับอาทิตย์หน้า แล้วนี่เฮียรบกลับบ้านบ้างไหมครับแม่”

[พี่รบก็พึ่งถึงบ้านเมื่อวานตอนเย็นๆนี้เอง พึ่งกลับมาจากโคราชไปตรวจงานให้ปะป๊ามา]

   เฮียรบเป็นพี่ชายคนโตของบ้านอายุห่างจากผมห้าปีเฮียเรียนจบวิศวะโยธา จบมาได้สองสามปีแล้วก็ไม่ได้ไปทำงานที่ไหนไกล ก็มาทำงานกับป๊านนี่แหละครับ เฮียมีหน้าที่ช่วยคุมโรงงานบางทีก็รับคุมงานก่อสร้างด้วย เพราะป๊าก็อายุไม่น้อยแล้ว เลยเริ่มๆที่จะวางมือแล้วให้เฮียมารับช่วงต่อแทน

   บ้านผมเป็นครอบครัวเสี้ยวจีนนิดๆเพราะมีแค่ป๊าเท่านั้นที่มีเชื้อจีน ส่วนแม่ก็เป็นคนไทยแท้ๆ บ้านเราทำธุรกิจเกี่ยวกับสดุก่อสร้างรวมไปถึงพวกเครื่องมือช่าง เพราะฉะนั้นเฮียกับผมเลยเลือกที่จะเรียนมาทางสายนี้ เพราะนอกจากจบไปจะทำอาชีพส่วนตัวได้แล้ว ยังได้เปรียบคนอื่นในด้านวัสดุก่อสร้างอีก อย่างกับกดสูตรโกงเกมเดอะซิมได้ยังไงยังงั้น

“งั้นเดี๋ยวรักโทรไปหาใหม่นะครับแม่ ต้องไปแล้ว รักแม่นะครับ”

[ค้าบบ แม่ก็รักพี่รัก อย่าลืมทานข้าวด้วยนะลูก]

“ครับผม”

   พอวางสายจากแม่ไปจิตใจก็ห่อเหี่ยวลงอย่างชัดเจน ไม่รู้สิ มันแอบเหงาๆขึ้นมานิดหน่อย แต่สุดท้ายผมก็สูดหายใจเข้าลึกๆเพื่อเรียกกำลังใจให้ตัวเองเฮือกใหญ่ ก่อนจะล็อคกุญแจห้องตัวเองให้เรียบร้อยแล้วเดินออกไปเคาะประตูห้องข้างๆ


ก๊อก ก๊อก

“…”

   ไร้เสียงตอบรับ...สงสัยน่าจะยังไม่ตื่น

“เต๋อออ”

“...”

“เต๋อ ยืมรถหน่อยดิ”

   รออยู่สักพักก็ได้ยินเสียงฝีเท้ากำลังเดินมาทางประตู พอเจ้าของห้องเปิดมันออกก็เผยให้เห็นสภาพที่ดูยังไงก็ถือว่ายังห่างไกลจากความเป็นคน ตาที่เล็กอยู่แล้วพอมันหยีลงเพราะความง่วงแบบนี้แทบจะเห็นเป็นเส้นขีดๆเลยทีเดียว

“จะไปไหน”

   ถามออกมาแล้วก็เปิดปากหาวกว้างๆชนิดที่ไม่เหลือมาดว่าที่เดือนสาขาเลยสักนิด
เต๋อมันจัดได้ว่าเป็นคนที่ดูดีเลยแหละ หุ่นดี ตัวสูง หน้าตี๋ขาวใสแบบสมัยนิยม แต่ด้วยความที่ผมสนิทกับมันมาตั้งแต่มัธยมนี่แหละ ไอ้สภาพเปลือยท่อนบนเหลือติดตัวไว้แค่บ็อกเซอร์เปื่อยๆมันเลยเป็นภาพที่ชินตาไปแล้ว

“จะไปช่วยงานที่ร้านพี่ชาญ”

“หือ?”
   คราวนี้ตามันลืมขึ้นนิดหน่อยด้วยความสงสัย แต่ก็ยังคงเล็กเหมือนเดิมนั่นแหละ
เหมือนเพื่อนละเมอมาคุยด้วยอ่ะ

“ร้านกาแฟหน้าคณะไง ร้านพี่กวางอ่ะ”
“ห้ะ?”
“ยืมรถหน่อยดิ”
“พอเลย เดี๋ยวกูไปส่งเอง รอแปป”

   พอพูดจบไอ้ตี๋มันก็ใช้เวลาประมวลผลนิดหน่อย ก่อนจะรีบวิ่งกลับเข้าไปอาบน้ำล้างหน้าแปรงฟัน ใช้เวลาไม่ถึงห้านาทีมันก็เดินออกมาจากห้อง พร้อมกับเดินกอดคอผมระหว่างที่กำลังลงบันไดไปด้วยอย่างอารมณ์ดี
ท่าทางที่ผิดปกติของเพื่อนสร้างความงุนงงให้ผมอยู่ไม่น้อย แต่พอนึกดูดีๆแล้วก็ถึงบางอ้อ เพราะเนี๊ยบเคยบอกว่าตอนนี้เต๋อมันแอบปลื้มพี่กวางอยู่
มิน่า ถึงกระตือรือร้นที่จะไปส่งผมนัก ถ้าเป็นเวลาปกตินะ ทั้งลากทั้งขุดมันก็ไม่ยอมลุกจากเตียงหรอก

   ผมโดนเต๋อเดินกอดคอออกมาจนถึงโรงจอดรถหน้าหอ ในระหว่างที่กำลังจะขึ้นซ้อนท้ายมันสายตาก็เหลือบไปเห็นรถช็อปเปอร์สีดำคันคุ้นตาจอดอยู่ตรงหน้าประตูหอโดยที่เจ้าของรถนั้นยืนพิงกำแพงอยู่ข้างๆกัน
พี่ชาญกำลังจะหยิบไฟแช็คขึ้นมาจุดบุหรี่ที่คาบไว้ที่ปาก
แต่จู่ๆเขาก็หันหน้ามามองทางพวกผมและแล้วหลังจากนั้นก็เก็บไฟแช็คลงไปในกระเป๋าเสื้อแจ็คเก็ต ก่อนจะโยนมวนบุหรี่ที่คาบไว้ทิ้งลงถังขยะที่อยู่ใกล้ๆแทน

“รัก พี่เขามาทำไรวะ”

“เอ่อ...ไม่รู้เหมือนกัน”

   ไอ้เต๋อหันมากระซิบกับผมราวกับกลัวว่าพี่เขาจะได้ยิน
พี่ชาญเดินหน้านิ่งๆเข้ามาหาพวกผม แล้วมือตัวเองที่เผลอไปกำชายเสื้อเต๋อไว้แน่นขนาดนี้ตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้ เพียงแค่เขามองมาก็พาลที่จะเริ่มอยู่ไม่สุขแล้ว ยอมรับเลยว่าเหตุการณ์เมื่อวานนี้มันยังทำให้ผมรู้สึกเคืองเขาอยู่ไม่น้อย

   ไม่อยากจะมองหน้าเลยด้วยซ้ำ
   ไม่ได้โกรธหรือเกลียดอะไรนะ
        ผมจะไปมีสิทธิ์ทำตัวงี่เง่าแบบนั้นได้ยังไง
   ไม่รู้สิ...
   อาจจะเป็นแค่อารมณ์น้อยใจมั้ง
        ที่อีกคนทำเหมือนว่าเราไม่มีตัวตนในสายตาเขา

   ฮึ่ยย ยิ่งคิดก็ยิ่งหงุดหงิด!

“พี่ชาญหวัดดีครับ มาหาเพื่อนเหรอพี่”

   เสียงของเต๋อดูประหม่าจนรู้สึกได้ แต่ด้วยความอัธยาศัยดี มันเลยทำใจกล้าทักพี่เขาไป ส่วนผมก็ทำเมินไม่สนใจบทสนทนานั้นซะเลย ทำทีเป็นมองต้นกล้วยไม้ที่ป้าเจ้าของหอปลูกอย่างสนอกสนใจ ทั้งๆที่ผ่านมาไม่เคยจะสนใจมันด้วยด้วยซ้ำ แต่อย่างน้อยวันนี้สีของกล้วยไม้ก็ยังน่ามองกว่าหมีขี้หงุดหงิดซะอีก
 
เห็นแล้วเซ็ง!

“เปล่า”

“อ้าว แล้ว..”

มารับเพื่อนมึง

   เพราะมัวแต่สนใจกล้วยไม้เลยไม่ทันได้สังเกตเลยว่าไอ้ตี๋มันหันมามองผมด้วยอาการช็อกสุดๆ นี่ตั้งแต่เป็นเพื่อนกันมาหลายปีก็มีครั้งนี้แหละที่รู้สึกว่าจะเห็นตาดำของมันชัดที่สุดแล้ว
 
เล่นใหญ่มาก ก็แค่พี่เขามารับผมแค่นั้นเอง

แต่เดี๋ยวนะ...

   เมื่อกี้พี่ชาญบอกว่าเขามารับผมงั้นเหรอ!?

“อ..อ้อ เอ่อ...ไอ้รัก พี่เขามารับอ่ะ”

“คือ..”

   ผมงงไปหมดแล้ว ทั้งๆที่เมื่อวานเขายังทำตัวเหมือนไม่รู้จักกันอยู่แท้ๆนะ แต่ไหงวันนี้ขับรถมารอรับอยู่หน้าหอเฉยเลย งงนิดหน่อยแต่ไม่เข้าใจอย่างถึงที่สุด
แต่รู้ตัวอีกทีผมก็โดนเต๋อลากลงมาจากรถแล้ว แถมมันยังดันตัวผมให้ไปยืนอยู่ข้างๆพี่ชาญอีก พร้อมกับฝากฝังไว้อย่างดิบดี โดยที่ไม่เว้นช่องว่างให้ผมได้มีโอกาสพูดเลยแม้แต่น้อย

“งั้น...งั้นมึงจะกลับตอนไหนก็โทรมาบอกกูละกั--”

“ไม่ต้องหรอก”

“...”

“เดี๋ยวมาส่ง”

“อ่าครับๆ หวัดดีครับพี่”   

   เต๋อยังคงดูมึนงงอยู่ไม่น้อยก็ต้องเออออๆตามไปด้วย สุดท้ายก็ไม่ลืมส่งสายตามาบอกประมาณว่าเรื่องนี้ต้องมีการอธิบายกันยาวแน่ๆ
 รู้สึกตัวอีกทีแผ่นหลังมันก็หายกลับเข้าไปในหอแล้ว พอเหลือกันแค่สองคนผมก็รู้สึกถึงบรรยากาศที่อึดอัดและกดดันขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก คนข้างๆเขาไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก เพียงแค่ออกเดินนำไปที่รถ ส่วนผมที่ไม่มีทางเลือกก็ต้องจำใจเดินตามเขาออกไป

   พี่ชาญหยิบหมวกกันน็อคอีกใบที่แขวนไว้ตรงแฮนด์ด้านซ้ายขึ้นมาใส่ให้ผมโดยไม่ทันได้ตั้งตัว ก่อนจะเป็นฝ่ายขึ้นไปนั่งคร่อมรอบนพอไซค์ แต่พอเห็นว่าผมมัวแต่ยืนนิ่งๆไม่ยอมขึ้นไปนั่งซะทีเขาก็ใช้สายตาดุๆหันมามองจนผมต้องรีบกระโดดขึ้นซ้อนหลังเขาอย่างไว


   ตลอดทางที่อยู่บนรถจนกระทั่งตอนติดไฟแดงผมกับเขาก็ไม่ได้คุยอะไรกันเลย แม้แต่ช่องว่างระหว่างกันผมก็เขยิบออกมาให้ห่างเขาที่สุดด้วย พี่ชาญหันมามองนิดหน่อยเห็นด้วยว่าคิ้วเขาขมวด แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไรจนมาถึงร้านนี่แหละ

   ฮู่วว อึดอัดชะมัด

“เอ้า น้องรักมาเช้าจัง”

 “พี่กวางหวัดดีครับ”

   เสียงพี่กวางร้องทักขึ้นมาทันทีที่ผมก้าวเข้าไปในร้าน ตอนนี้เป็นเวลาสิบโมงกว่าแล้ว แต่ร้านเปิดให้บริการตอนสิบโมงครึ่ง ผมเลยไปช่วยพี่กวางเช็ดโต๊ะและจัดของเตรียมเปิดร้าน
ส่วนคนที่ไปรับมาผมน่ะเหรอ
นู่น ไปนั่งเท่ห์สูบบุหรี่อยู่ข้างนอกนู่น หมั่นไส้ชะมัดเลย ทำไมต้องเท่ห์ตลอดเวลาด้วยก็ไม่รู้

“รักเดี๋ยวพี่วานเอากาแฟไปให้ชาญหน่อยนะ”พี่กวางสะกิดเรียกก่อนจะยื่นแก้วอเมริกาโน่เย็นมาให้ผม
“อ่า..ครับ”

   ผมรับมาถืออย่างไม่อาจที่จะปฏิเสธได้
ก่อนจะต้องวางมือจากการเช็ดโต๊ะแล้วเดินออกไปหาหมีตัวโตที่นั่งพ่นควันทำหน้าเบื่อโลกอยู่ข้างนอก พอเขาเห็นว่าผมเดินออกมา พี่ชาญก็จัดการขยี้เจ้ามวนขาวๆลงไปบนที่เขี่ยบุหรี่ ก่อนจะหันมาเลิกคิ้วให้ผมเป็นเชิงถามว่ามีปัญหาอะไรทำนองนั้น
 โอเค มันก็ไม่ขนาดนั้น เขาก็ทำหน้าเนือยๆเฉยๆตามปกติของเขานั่นแหละ แต่เพราะความพาลมันบังตา อะไรมันก็ดูขัดหูขัดตาไปหมด เข้าใจไหมครับ
   
“คือ...พี่กวางให้เอากาแฟมาให้ครับ”

   เสียงผมเกร็งจนตัวเองยังรู้สึกได้เลย พี่ชาญมองเลยเข้าไปข้างในร้านแล้วก็หันกลับมาพยักหน้ารับนิดหน่อย เขาลุกขึ้นยืนเต็มความสูงก่อนจะเดินเข้ามารับกาแฟไปจากผม
   พอยืนใกล้ๆกันแบบนี้มันทำให้ผมดูตัวหดลงไปเยอะเลยทั้งที่ผมก็สูงมาตรฐานชายไทยนะ ตั้งร้อยเจ็ดสิบสามแน่ะ แต่คนตรงหน้าผมเนี่ยกะจากสายตายังไงก็เกินร้อยเก้าสิบแน่ๆ เพราะหัวผมเลยไหล่เขามาแค่นิดเดียวเท่านั้นเอง แถมตัวเขายังหนาเป็นหมีอีก

“เลิกแล้วรออยู่นี่ เดี๋ยวออกมารับ”

   จบประโยคนั้นมันก็สร้างความงุนงงให้ผมอยู่ไม่น้อย
อ้าว...พี่เขาไม่ได้จะมาช่วยงานที่ร้านหรอกเหรอวันนี้?
ก็เห็นเขาไปรับผมที่หอนี่นา นึกว่าจะมาที่ร้านอยู่แล้วซะอีก

“อ้าว แล้ว...แล้วพี่ชาญจะไม่อยู่ร้านเหรอครับ”

“ไม่ได้อยู่ จะกลับไปเขียนแบบต่อที่ห้อง” เขาพูดเนือยๆพร้อมกับดูดกาแฟตามเข้าไปอึกใหญ่
 
ผมพึ่งสังเกตเห็นรอยคล้ำที่ใต้ตาของเขาก็ตอนนี้เอง โอ้โห จากหมีกริซลี อัพเกรดเป็นแพนด้าซะแล้ว ไหนจะตอหนวดเขียวๆที่เริ่มขึ้นมาอีก หน้าแอบมันนิดนึงด้วยคงเพราะจ้องหน้าคอมนานเกินไป แถมตายังแดงก่ำคล้ายกับคนที่อดหลับอดนอนมาหลายชั่วโมง
   พอเห็นสภาพของพี่ชาญตอนนี้ แรงอารมณ์กรุ่นๆในใจและความน้อยใจบ้าบอของผมมันก็สลายหายไปหมดเลยไม่เหลือแม้แต่ฝุ่นผง กลับกลายเป็นว่าตอนนี้รู้สึกสงสารพี่เขาขึ้นมาแทน
ปีสี่เนี่ยงานหนักเอาการเลยเพราะเมื่อคืนพี่ต้นก็ส่งรูปเซลฟ์ฟี่พร้อมกับซากขวดเอ็มร้อยที่วางเกลื่อนพื้นห้องเข้ามาในไลน์กลุ่มสายรหัสด้วย

“งั้น...งั้นเดี๋ยวรักให้เต๋อมารับก็ได้ พี่ชาญไม่ต้องลำบากหรอก”

   ผมบอกเขาอย่างเกรงใจ เพราะผมเข้าใจว่าเขาคงยุ่งมาก ไม่จำเป็นต้องลำบากออกมารับส่งผมก็ได้ เสียเวลาทำงางนพี่เขาเปล่าๆ

“เดี๋ยวมารับเอง จะไปกวนเพื่อนทำไม”

   เอ้า..ไม่กวนเพื่อน แต่ก็กวนพี่เขาอยู่ดีรึเปล่า?

        คิดได้แค่ในใจครับไม่กล้าเถียงออกไป

        กลัวเขาจับทุ่มลงพื้น 

“ก็...ก็ได้ครับ”

“แล้วเมื่อวาน”

“ครับ?”

”กลับยังไง”

“อ๋อ กลับกับเต๋อครับ” นี่ผมคิดไปเองรึเปล่าว่าเขาดูจะอารมณ์ดีขึ้นจากเมื่อกี้ลิบลับเลย

“อืม”

“เอ่อ...พี่ชาญ”

“ว่าไง”

“คือ”

“...”
   สีหน้าที่ตั้งใจฟังผมพูดแบบสุดๆนี่คืออะไรเนี่ย จ้องกันไม่วางตาแบบนี้ทำเอาความตั้งใจของผมพังไม่เป็นท่าเอาซะเลย

สู้ๆนะครับ

พูดออกไปแล้ววววววว ฮือออออ ผมไม่กล้ามองหน้าพี่เขาแล้ว ไม่อยากมองแล้วด้วยว่าพี่เขาจะมีสีหน้ายังไง แล้วตัวผมจะบิดไปไหนเนี่ยแค่นี้ทำไมต้องเขินด้วยไม่เข้าใจตัวเอง แค่ให้กำลังใจรุ่นพี่แค่นี้เอง
ไม่รู้แล้ว ตอนนี้รู้สึกได้ว่าหน้าตัวเองร้อนมากๆ

“ขอบใจ”
“...”
ตั้งใจทำงานนะ

   เสียงทุ้มนุ่มที่ครั้งนี้ฟังยังไงมันก็นุ่มมากๆมันดูอบอุ่นกว่าครั้งไหนๆเลยด้วย
และถึงแม้ว่าเขาจะพูดเสียงไม่ดังเท่าไหร่ แต่มันกลับชัดเจนมากในความรู้สึกของผม ก่อนจะสัมผัสได้ถึงความอุ่นที่แนบลงมาบนศีรษะ ฝ่ามือใหญ่ๆคู่นี้มันอบอุ่นเอามากๆ มันทำให้ผมรู้สึกไม่อยากจะให้เขาเอามือออกไปเลย
   พี่ชาญเดินออกไปตอนไหนก็ไม่รู้ รู้ตัวอีกทีเสียงเครื่องยนต์ของรถช็อปเปอร์ของเขาก็ขับออกไปแล้ว

   แย่แล้ว...แย่แน่ๆ

   แบบนี้ไม่ดีเลย

   ใจเต้นแรงจนปวดไปหมดแล้ว





   พอได้เวลาร้านเปิดลูกค้าก็ทยอยกันเข้ามาไม่ขาดสาย ส่วนมากจะเป็นนิสิตหลายๆคณะที่มานั่งจับกลุ่มกันเพื่อติวหนังสือ บ้างก็จับกลุ่มกันนั่งทำงาน 
   ส่วนผมก็มีหน้าที่แค่เดินเสิร์ฟแล้วก็เช็ดโต๊ะเก็บโต๊ะช่วยพี่จ๋าพนักงานหญิงอีกคนของร้านร้าน โห นี่ขนาดเดินได้ยังไม่ถึงวันก็แอบเมื่อยขาซะแล้ว แล้วนี่ที่ผ่านมาพี่ๆสองคนที่เป็นผู้หญิงต้องทำทุกอย่างขนาดนี้ไม่เมื่อยแย่เลยเหรอเนี่ย

   พอถึงเวลาพักเที่ยงพวกเราสามคนเลยจับกลุ่มนั่งทานข้าวกันอยู่ตรงบริเวณหลังเคาน์เตอร์ เพราะช่วงนี้ลูกค้าไม่ค่อยมีแล้ว เลยไม่ต้องเข้าไปนั่งกินที่หลังร้าน ระหว่างนั้นผมก็มีหน้าที่แค่นั่งฟังพี่จ๋ากับพี่กวางคุยกัน และยังได้แอบเก็บข้อมูลเล็กๆน้อยๆมาด้วย

พี่กวางเล่าให้ฟังว่าเมื่อก่อนพี่ชาญมักจะมาช่วยงานที่ร้านประจำ แต่ช่วงหลังๆก็มาไม่บ่อยแล้วเพราะงานเยอะไหนจะโปรเจคที่รุมเร้าจนแทบจะไม่มีเวลาหายใจที่ร้านเลยขาดกำลังเสริมที่สำคัญไปอีกหนึ่ง พี่กวางยังบอกอีกด้วยว่าฝีมือการชงเครื่องดื่มของพี่ชาญนี่เข้าขั้นที่ป็นบาริสต้าได้เลย

 แล้วก็ยังได้รู้เพิ่มมาอีกด้วยว่าพี่ชาญมักจะกลับไปนอนที่บ้านเสมอในช่วงที่งานไม่เยอะ แต่มีอยู่ช่วงนึงที่ไม่ยอมกลับมานอนหอเลยเพราะได้หมาตัวใหม่มาเลี้ยง จนแม่ต้องยกเรื่องเปลืองค่าเช่าขึ้นมาเป็นข้ออ้างนี่แหละเขาถึงจะยอมกลับมา
ผมนั่งฟังพี่กวางเม้าน้องชายตัวเองไปเรื่อยๆ ทุกสิ่งที่พี่กวางพูดออกมามันก็ทำให้ผมรู้เลยว่าเขาเป็นผู้ชายที่รักครอบครัวมากๆ จะมีผู้ชายในวัยนี้สักกี่คนที่สนิทกับแม่และพี่สาวแถมยังติดบ้านมากขนาดนี้ ถึงแม้เขาจะเป็นคนที่ไม่ค่อยพูดและแสดงความรู้สึกไม่เก่งเท่าไหร่ แต่การกระทำทุกอย่างของเขานั่นแหละที่ทำให้ผมรู้ว่าเขานั้นใส่ใจคนรอบข้างมากแค่ไหน

“เออน้องรัก พี่มีอะไรจะถาม”

   ระหว่างที่กำลังช่วยกันเก็บจานชามไปล้างจู่ๆพี่กวางก็หันหน้ามาถามผมด้วยสีหน้าที่สงสัยแบบสุดๆ

“ครับ?”
“เมื่อวานนี้ที่คณะมีเรื่องอะไรกันรึเปล่า”

   ผมซึ่งอาสาเป็นคนล้างจานเงยหน้าขึ้นมามองพี่กวางเป็นระยะ สีหน้าเธอดูเป็นกังวลเอามากๆ ถ้าให้เดาก็คงไม่พ้นเรื่องเป็นห่วงน้องชายตัวเองนั่นแหละ

“รักก็ไม่รู้ครับ”

“เหรอ”

“ทำไมเหรอครับพี่กวาง”

“ก็เมื่อวาน ชาญมันกลับมาเอาของที่บ้าน ดูอารมณ์ไม่ดีเอามากๆเลยนะขนาดแม่กับพี่ถามก็ไม่ยอมตอบ ไม่รู้ไปกินรังแตนที่ไหนมา” พี่กวางยู่หน้าขึ้นมาอย่างเซ็งๆ

 “สงสัยเครียดเรื่องโปรเจคล่ะมั้งครับพี่กวาง”

“เหรอ คงงั้นแหละมั้ง”

   เธอพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ ก่อนจะหันไปรับออเดอร์ลูกค้าที่พึ่งเข้ามาใหม่ ส่วนผมก็แยกตัวออกไปเก็บโต๊ะบริเวณหน้าร้านที่ลูกค้าพึ่งจะลุกออกไป
   

พอตกบ่ายลูกค้าก็ไม่เยอะเท่าไหร่แล้ว พี่กวางเลยชวนผมเข้าไปทำขนมในครัวส่วนหน้าร้านก็ปล่อยให้พี่จ๋าดูแลไป เห็นบอกว่าวันนี้จะลองทำเค้กช็อคโกแลตหน้านิ่มเพราะเธอพึ่งได้ตัวดาร์คช็อคโกแลตมาใหม่ ผมก็เลยอาสาเป็นลูกมือช่วยอย่างขยันขันแข็ง นี่ไม่ได้เห็นแก่กินเลยนะเนี่ย จริงๆ เชื่อผมสิ

ครั้งนี้ผมไม่ค่อยจะมีส่วนร่วมเท่าไหร่นักเพราะขั้นตอนมันค่อนข้างยุ่งยากนิดหน่อย ส่วนมากพี่กวางจะให้หยิบของช่วยซะมากกว่า
และตอนนี้เจ้าเค้กช็อคโกแลตเนื้อเนียนนุ่มก็ถูกจัดเรียงใส่กล่องฟอยล์ขนาดเล็กอย่างเป็นระเบียบ พี่กวางแบ่งส่วนหนึ่งไว้แช่ขายในวันพรุ่งนี้ส่วนอันที่เหลือก็แบ่งให้ผมกับพี่จ๋าไปกิน

แหะๆ ได้ขนมมากินฟรีอีกแล้ว



“น้องรักกลับเลยก็ได้นะ มีงานต้องทำรึเปล่า เดี๋ยวพี่กับจ๋าเคลียร์ร้านกันต่อเอง”

   เธอหันมาบอกผมหลังจากที่ทำออเดอร์ให้ลูกค้าคิวสุดท้ายเสร็จเรียบร้อย ตอนนี้เป็นเวลาหกโมงเย็นกว่าๆแล้วลูกค้าจึงเริ่มบางตาลงไปมาก

“ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวรักอยู่ช่วยเก็บร้านก่อนดีกว่า”

“จะดีเหรอ?”

“ดีครับ มาเดี๋ยวรักช่วย”

   ผมยิ้มยืนยันคำตอบกับพี่กวางอีกครั้งก่อนจะช่วยเธอทำความสะอาดเคาน์เตอร์กาแฟให้สะอาดพร้อมกับเก็บพวกแกลลอนนมและขวดไซรัปบางชนิดเข้าไปแช่ไว้ในตู้เย็นให้เรียบร้อย


   กว่าจะเคลียร์ทุกอย่างเสร็จก็ปาเข้าไปเกือบจะสองทุ่มแล้ว พอดีกับที่ได้ยินเสียงเครื่องยนต์ของรถชอปเปอร์คันที่คุ้นเคยขับเข้ามาจอดที่บริเวณหน้าร้าน พอมองออกไปก็เห็นพี่ชาญถอดหมวกกันน็อคห้อยไว้บนแฮนด์รถ ก่อนจะเดินเข้ามาในร้าน

“อ้าว มาทำไรเนี่ย”

   พี่กวางหันไปมองน้องชายตัวเองด้วยสีหน้าที่งุนงงอยู่ไม่น้อย ส่วนเจ้าตัวเขาก็ไม่ได้ตอบอะไรกลับทำเพียงแค่พยักหน้ามาทางผมครั้งนึงแทนคำตอบ
 
“มารับน้อง?”

“อืม”

“อ้ออ เห้ยย จ๋าๆ มดมาจากไหนวะ” พี่กวางหันไปพูดกับพี่จ๋าพร้อมกับปัดแขนปัดขาตัวเองไปด้วย
   
   มด? มีมดด้วยเหรอ?

        เมื่อกี้ผมก็พึ่งทำความสะอาดไปเองนะไม่เห็นจะมีสักตัวเลย

   เสียงถอนหายใจอย่างเบื่อหน่ายจากคนตัวสูงข้างๆผมดังขึ้นขัดจังหวะการกำจัดมดของพี่ทั้งสองคน พี่กวางหันมาทำหน้าตาทะเล้นที่ผมมองยังไงมันก็น่ารักมากๆใส่น้องชายตัวเอง ก่อนจะก้มลงไปหยิบกล่องเค้กของผมที่ฝากไว้ในตู้แช่ขึ้นมาแล้วก็ยื่นมาให้

“อ่ะนี่ ของน้องรัก เดี๋ยวลืม”   

“แหะๆ ขอบคุณครับ”

   ผมรับถุงขนมมาถือไว้ก่อนจะเดินไปเอากระเป๋าของตัวเองขึ้นมาสะพายไว้ข้างตัว พอเดินกลับมาก็เห็นพี่ชาญก้มลงมองถุงเค้กในมือพร้อมกับเลิกคิ้วมองผมนิดหน่อยแต่แล้วก็หันไปพูดกับพี่สาวตัวเองแทน

“ทำขนมให้น้องกินอีกแล้ว?”

“อื้ม พอดีกวางได้ดาร์กช็อคมาใหม่เลยกะจะลองทำเล่นๆดู แต่น้องรักชิมแล้วบอกอร่อยมาก เลยทำเผื่อขายด้วยเลย ใช่มั้ยน้องรักๆ”

“เอ่อ...ช...ใช่ครับ”

   ผมพยักหน้าเห็นด้วยไปกับพี่กวางด้วยสติที่ไม่เต็มร้อยนัก
เมื่อกี้ถ้าหูไม่ได้เพี้ยนเหมือนจะได้ยินพี่ชาญเรียกแทนตัวผมว่าน้องด้วย....
 โอเค มันอาจจะเป็นคำธรรมดาทั่วไปที่ได้ยินจนชิน แต่พอเขาเป็นคนพูดแล้วมันทำให้ผมรู้สึกแปลกๆยังไงไม่รู้...มันแบบว่า เขินๆอ่ะ บอกไม่ถูกเหมือนกัน ฮือออ

แก้มจะแตกแล้ว

   จู่ๆฝ่ามือใหญ่ข้างหนึ่งก็ยกขึ้นมาบีบแก้มผมไว้จนปากยู่เข้าหากันอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว

เห้ยยย เดี๋ยวดิ

   ตอนนี้ผมรู้สึกได้ว่าหูดับไปเรียบร้อย ได้ยินแต่เสียงวิ้งๆที่ข้างหูแถมอุณภูมิที่ใบหน้ายังสูงขึ้นแบบฉับพลัน โดยที่ไม่มองกระจกก็รู้เลยว่ามันต้องแดงมากแน่ๆ
สติผมหลุดออกจากตัวกะทันหันไม่รู้จะทำตัวยังไงเพราะคิดคำพูดไม่ออก เลยทำได้เพียงแค่ช้อนตาขึ้นไปมองคนตัวสูงตรงหน้าแทน แต่นั่นเหมือนจะเป็นการตัดสินใจที่ผิดเอามากๆเพราะเขาก็ก้มลงมามองผมเหมือนกัน..

        ทันใดนั้น

   ทุกๆอย่างรอบตัวก็คล้ายกับโดนใครบางคนกดปุ่มหยุดช่วงเวลานี้เอาไว้เมื่อได้สบตากับคนตรงหน้า

   และถึงแม้จะเป็นเพียงเสี้ยวระยะเวลาสั้นๆเท่านั้น

   แต่ผมรู้สึกได้ว่า...

        แววตาดุๆที่ผมคุ้นเคย...ตอนนี้กลับดูสั่นไหวจนน่าตกใจ

        คล้ายกับว่ากำลังพยายามปิดบังความรู้สึกบางอย่างเอาไว้

        ถึงผมจะไม่รู้ว่าไอ้ความรู้สึกที่ว่านี่มันคืออะไรกันแน่ แต่ผมรู้สึกว่ามันส่งผมที่ร้ายกาจต่อตัวผมเอามากๆเลย



ตึก ตัก..


จู่ๆรอบด้านก็เงียบสนิท

เสียงเพลงบรรเลงที่มักเปิดคลอไปกับบรรยากาศร้านก็ยังไม่สามารถที่จะแทรกเข้ามาในความรู้สึกได้เลยสักนิดเดียว

..มันเงียบมากเสียจนได้ยินแม้กระทั่งเสียงเครื่องปรับอากาศ

และเสียงจังหวะการเต้นของเจ้าก้อนเนื้อที่อกซ้าย มันเกเรจนผมกลัวว่าคนตรงหน้านี้จะได้ยินเสียงของมัน...


แต่รู้สึกตัวอีกทีคนตรงหน้าก็ปล่อยมือออกจากแก้มผมไปแล้ว เหลือทิ้งไว้แต่เพียงไออุ่นเจือจางจากฝ่ามือข้างนั้นแทน
“ฮ...แฮ่ม”
เสียงกระแอมของพี่กวางเรียกสติที่หลุดลอยของผมให้กลับคืนมา และเมื่อนึกขึ้นได้ว่าตอนนี้ในร้านยังมีพี่กวางกับพี่จ๋าอยู่ใบหน้าผมก็ร้อนเห่อขึ้นมาอีกครั้ง ความอายมันแล่นโจมตีไปทั่วจนผมไม่กล้าที่จะเงยหน้าขึ้นมามองรอบๆตัวเลย

“กลับกันเถอะ”

   เสียงทุ้มนุ่มดังขึ้นอยู่เหนือศีรษะก่อนจะรู้สึกได้ถึงสัมผัสอุ่นๆที่โอบรอบข้อมือของผมเอาไว้
   พี่ชาญพูดแค่นั้นก่อนจะหันไปบอกกับพี่สาวตัวเองให้ขับรถกลับบ้านดีๆเหมือนอย่างเคย พร้อมกับออกแรงดึงให้ผมเดินตามติดเขาไปด้วย
   ระหว่างที่กำลังก้าวเท้าเดินไปพร้อมกัน ผมก็ก้มลงมองดูข้อมือของตัวเองที่ตอนนี้โดนมือของใครอีกคนกุมไว้อย่างแน่นหนา

   ความรู้สึกสับสนและวุ่นวายที่เกิดขึ้นเวลาที่ผมอยู่ใกล้กับเขามันก่อกวนจนผมไม่เป็นตัวของตัวเองเอาซะเลย

   แต่พอเห็นแผ่นหลังกว้างๆของเขาที่กำลังเดินนำหน้าผมอยู่ความว้าวุ่นต่างๆมันกลับสงบลงได้อย่างน่าประหลาด

   แถมยังรู้สึกได้ว่าระยะห่างระหว่างผมกับพี่ชาญมันเริ่ม’ใกล้’กันเข้ามาทีละนิด โดยที่เราทั้งสองคนไม่ได้สังเกตถึงการเปลี่ยนแปลงเล็กๆนี้เลยด้วยซ้ำ

   แต่ก็ช่างเถอะ...

   แบบนี้ก็...อุ่นดีเหมือนกัน


_______

หวังว่านิยายเรื่องนี้จะสร้างรอยยิ้มให้คนอ่านไม่มากก็น้อยนะคะ

ไม่ต้องการอะไรเลย เพียงแค่อยากให้ทุกคนยิ้มได้ แค่มุมปากก็ยังดี ฮ่าๆ  :-[


ใครเหงาๆก็มาฟังเพลงกันค่ะ จากชื่อตอนเลย แหะๆ <3

ใกล้ - scrubb


ขอบคุณทุกคอมเม้นต์และทุกๆกำลังใจรวมไปถึงคำแนะนำต่างๆด้วยนะคะ อ่านแล้วมีความสุขม้ากมาก :กอด1:

ฝากแท็ค #แค่รักคุณ ด้วยนะคะ ลัฟยูวว

ออฟไลน์ iceman555

  • เป็ดHades
  • *
  • กระทู้: 8196
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +149/-11
Re: ✧ แค่รักคุณ ✧ : CHAPTER - 5 ใกล้ : 15 May 2018
«ตอบ #37 เมื่อ15-05-2018 01:03:49 »

 :o8: :o8: :o8:

ออฟไลน์ ammchun

  • Don't Worry,Be Happy
  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1389
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +54/-4
Re: ✧ แค่รักคุณ ✧ : CHAPTER - 5 ใกล้ : 15 May 2018
«ตอบ #38 เมื่อ15-05-2018 01:08:00 »

ตอนนี้ละมุนดีจัง เรียกนงเรียกน้องซะด้วย :katai3:

ออฟไลน์ cavalli

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 5358
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +195/-19
Re: ✧ แค่รักคุณ ✧ : CHAPTER - 5 ใกล้ : 15 May 2018
«ตอบ #39 เมื่อ15-05-2018 01:11:03 »

 :katai2-1:


คนจริงไม่คงตัองพุด ทำเลย

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

Re: ✧ แค่รักคุณ ✧ : CHAPTER - 5 ใกล้ : 15 May 2018
« ตอบ #39 เมื่อ: 15-05-2018 01:11:03 »
ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ B52

  • เป็ดZeus
  • *
  • กระทู้: 13215
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +420/-26
Re: ✧ แค่รักคุณ ✧ : CHAPTER - 5 ใกล้ : 15 May 2018
«ตอบ #40 เมื่อ15-05-2018 03:04:25 »

 :man1:

ออฟไลน์ goosongta

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1521
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +94/-6
Re: ✧ แค่รักคุณ ✧ : CHAPTER - 5 ใกล้ : 15 May 2018
«ตอบ #41 เมื่อ15-05-2018 05:13:33 »

ทำไมพี่ชาญไม่เปิดใจกะน้องไปตรงๆเลยจะรออะไร

ออฟไลน์ donut4top

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 396
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +16/-0
Re: ✧ แค่รักคุณ ✧ : CHAPTER - 5 ใกล้ : 15 May 2018
«ตอบ #42 เมื่อ15-05-2018 11:00:12 »

พบเด็กขี้เขินแถวนี้ 1 อัตรา

ออฟไลน์ Al2iskiren

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1775
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +80/-3
Re: ✧ แค่รักคุณ ✧ : CHAPTER - 5 ใกล้ : 15 May 2018
«ตอบ #43 เมื่อ15-05-2018 11:11:57 »

พี่ชาญคนซึนทำน้องเขิน แอร๊ยยยย :-[

ออฟไลน์ utamon

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 695
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +15/-2
Re: ✧ แค่รักคุณ ✧ : CHAPTER - 5 ใกล้ : 15 May 2018
«ตอบ #44 เมื่อ22-05-2018 09:25:30 »

ชัดเจนขนาดนี้แล้ว พี่ชาญอย่ามาทำซึนนะ :hao7:

ออฟไลน์ Januarysky

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 507
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +19/-0
Re: ✧ แค่รักคุณ ✧ : CHAPTER - 5 ใกล้ : 15 May 2018
«ตอบ #45 เมื่อ22-05-2018 09:40:17 »

คนซึนเจอกะคนซึน
รักเราละมุนๆๆๆๆ
 :mew3:

ออฟไลน์ Punmile09

  • '...Cause we were just kids when we fell in love...'
  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 139
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +81/-4
สวัสดีค่ะ
[/b]

ก่อนอื่นต้องอภัยด้วยนะคะที่ได้หายหน้าไปเนิ่นนาน แต่วันนี้พันไมล์มีเรื่องที่คิดว่าน่าจะสำคัญมาแจ้งให้ทุกคนที่ติดตามนิยายเรื่อง แค่รักคุณ ได้ทราบค่ะ

หลังจากที่ไม่ได้อัปเดตนิยายเรื่องนี้มาเป็นเวลาร่วมสองเดือนกว่าเพราะเนื่องจากไม่ค่อยมีเวลาเท่าใดนักและอีกเหตุผลหนึ่งก็คือพันไมล์ต้องการที่จะเขียนนิยายอีกเรื่องซึ่งแต่งก่อนหน้านี้ให้จบก่อนค่ะถึงจะกลับมาแต่งน้องรักต่อ โดยมีเหตุผลประกอบการพักการเขียนเรื่องแค่รักคุณไว้เป็นการชั่วคราว ดังนี้

1. เนื่องจากนิยายอีกเรื่องมีลักษณะอารมณ์การถ่ายทอดเรื่อง ภาษา และตัวละคร ที่แตกต่างกันมากพอสมควร จึงไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่พันไมล์จะสามารถเขียนนิยายทั้งสองเรื่องไปพร้อมกันได้ (หรือบางทีอาจจะได้ แต่คิดว่าคงออกมาไม่เป็นที่น่าพอใจค่ะ) พูดง่ายๆเลยก็คือพันไมล์ยังไม่มีความสามารถมากพอที่จะดำเนินการเขียนนิยายทั้งสองเรื่องนี้ไปพร้อมกันได้ค่ะ

2.พันไมล์ต้องการที่จะกลับไปเขียนนิยายเรื่องที่กล่าวมาให้จบก่อน เพราะต้องการโฟกัสไปทีละจุด ทีละเรื่องค่ะ

3.
ที่กล่าวมาทั้งหมดนั้นเป็นเพียงแค่การหยุดอัปเดตเป็นการชั่วคราวเท่านั้นนะคะ พันไมล์ไม่ได้ทิ้งหรือเทนิยายเรื่องนี้แต่อย่างใด แต่ระยะเวลานั้นไม่สามารถระบุได้จริงๆค่ะว่าจะกลับมาตอนไหน เร็วสุดอาจจะปีหน้า ฮ่าๆๆ

4.เนื้อเรื่องที่อัปลงก่อนหน้านี้จะไม่มีการปิดหรือลบออกใดๆทั้งสิ้นนะคะ

5.เมื่อถึงโอกาสที่อะไรๆลงตัวแล้วพันไมล์ตั้งใจที่ทำการรีไรท์นิยายเรื่องแค่รักคุณใหม่ทั้งหมดค่ะ เพราะตอนนี้เล็งเห็นว่าเนื้อเรื่องยังไม่สมูธในบางจุดค่ะ


สุดท้ายแล้วต้องขออภัยนักอ่านที่ติดตามมา ณ ที่นี้ด้วยนะคะ

ตอนแรกพันไมล์ตั้งใจจะเก็บเงียบไปเลย แต่คิดไปคิดมาแล้วมาแจ้งอย่างเป็นเรื่องเป็นราวดีกว่าหายหน้าไปเฉยๆเนอะ
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านค่ะ
เจอกันใหม่ฉบับรีไรท์จ้าา : )


พันไมล์


 :กอด1:


ปล.ฝากนิยายอีกเรื่องที่กล่าวมาข้างต้นด้วยนะคะ ชื่อเรื่อง 'ดอกแก้วกุมภัณฑ์' ค่ะ เป็นแนวพีเรียดไทยผสมแฟนตาซีนิดหน่อยๆ หากท่านใดสนใจอยากลองไปอ่านก็ขอเรียนเชิญอย่างเป็นทางการเลยค่ะตรงนี้ ไทอินไปด้วยเลย 5555555 :hao7:

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด