ชายหนุ่มยืดตัวขึ้น สายตาเป็นประกายลึกลับ คิดไว้อยู่แล้วจึงไม่แปลกใจนักเพราะวันที่ลอบออกมาจากจวนสกุลเสิ่น เขาได้ประมือกับองครักษ์ทั้งสอง ไม่นานฮ่องเต้ต้องส่งคนมาหาตนแน่
“ไม่ต้องกังวล”ชายหนุ่มเอ่ยเสียงแผ่ว ยกยิ้มเล็กน้อย “ข้าต้องกลับไปด้านใน คุณหนูฉินรออยู่ คุณชายเสิ่นรักษาตัวด้วยข้างนอกอากาศหนาวกลัวว่าท่านจะป่วยอีก ข้าเป็นห่วง”เขาส่งสายตาคมปราบไปให้ก่อนหมุนตัวจากมา ทันมองเห็นสีหน้าหงุดหงิดของคุณชายรูปงามก็หัวเราะเบาๆในลำคอ
“คุณชายไป๋ ท่านระวังหน่อย นายท่านเริ่มสงสัยแล้ว”เว่ยหลงเตือนเสียงเบา เดินจากมาจากกลุ่มคนที่มารอรับน้ำชา จากที่ได้กลิ่นดูท่าจะเป็นชาดี ไป๋ผูอวี้มองผู้ติดตาม “ข้าน่าสงสัยขนาดนั้นเชียวรึ”
เว่ยหลงกลอกตาไปมา “ข้าเคยได้ยินคุณชายเสิ่นเรียกท่านว่าท่อนไม้ ตอนนี้ท่านยังเป็นท่อนไม้อยู่หรือไม่เล่า”
ชายหนุ่มเลิกคิ้ว สงสัยว่าเว่ยหลงไปได้ยินตอนไหน ท่อนไม้รึ?เขาก็ชอบเป็นอยู่หรอก แต่ในเมื่อเสิ่นจิ้งเฟยชอบมาแกล้ง ผู้ใดจะยอมทนเป็นท่อนไม้ไหวเล่า?
-------------------------------------
จบไปอีกตอนนน ตอนนี้ไม่รู้เขียนncเป็นไงไม่ได้เขียนนานมากแล้วยิ่งมาเขียนน้องจื่อกะพี่ไป๋ก็รู้สึกขัดๆเขินๆอย่างบอกไม่ถูก หน้าปกร่างเสร็จแล้ว ถ้าอาจารย์ลงสีเสร็จเมื่อไหร่จะเอามาให้ยลโฉมเนอะ ขอบคุณที่ยังติดตามจ้า