ตอนที่ 30
แต่งโดย : Jaebeommark
ลงวันที่ 01/04/61
หน้าแรกตอนก่อนหน้าตอนถัดไปวันนี้เด็กๆทั้งโรงเรียนเจวายปาร์คต่างยุ่งวุ่นวายกันเพราะต้องจัดเตรียมอุปกรณ์ต่างๆเพื่อเตรียมสำหรับงานที่จะถึงเร็วๆนี้ “ ยกมาทางนี้เลยบอมๆ ” เพื่อนผู้หญิงในห้องขอความช่วยเหลือจากกลุ่มของบอมเพราะว่าถ้าให้เธอยกมาคนเดียวเกรงว่าจะไม่เสร็จภายในวันนี้แน่นอน “แล้วผ้าปูผืนนี้เอาไปวางไว้ไหนอ่ะ ”
“ จูเนียร์เอาไปวางไว้แถวๆหน้าห้องได้เลยเพราะจะเอาไปตกแต่งตรงประตู ” จูเนียร์เดินถือผ้าปูขนาดใหญ่ไปที่หน้าประตูทางเข้าที่ตอนนี้เพื่อนบางคนได้ยืนติดของประดับอยู่ “เอาจริงดิ” บอมมองหน้าคิมมี่เมื่อหันไปมองแล้วเห็นเพื่อนตัวเองกำลังทำอะไรบางอย่างอยู่ “ เออน่า...เชื่อดิว่าต้องออกมาดี ”
“ ไม่เชื่อได้ไหมวะ ” บอมทำหน้าตาคิดหนักความคิดที่เพื่อนกำลังจะทำมันไม่เวิคเลยสำหรับความคิดของเขา “ ไม่ได้! นี่กูเมียคนแรกของมึงนะทำไมไม่เชื่อเมีย ” คิมมี่ยืนขึ้นจ้องตาแข่งกับบอมก่อนจะทำหน้าตางอนเพื่อให้เพื่อนของตนง้อ “ ไม่ง้อกูอีกสามวิกูจะโป้งมึงละนะ ”
“ เออๆ ง้อ ง้อ ง้อเว้ยยยย ง้อแล้วเว้ยยย ” บอมตะโกนข้างหูคิมมี่เจ้าตัวหันมาทำหน้ายักษ์ใส่ทันที “ ง้อพ่..มึงสิไม่โรแมนติกเอาสะเลย เรียกกูเมียจ๋าก่อนแล้วจะหายงอน ” คิมมี่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ให้กับท่าทางมองแรงของบอม “ จะพูดไม่พูด! ”
“ เมียจ๋าาาาาา ” โอ้เลิศกระเทยปลื้มมม
“ ไอเหี้ยแจ็ค!! ” ร่างบางพยายามดันเพื่อนตัวเองที่กำลังจู่โจมเขาอยู่ “ มึงต้องใส่ไอมาร์ค! ” แจ็คสันพยายามจับแขนทั้งสองข้างของเพื่อนตัวเองรวบเอาไว้ด้วยกันแต่เห็นตัวบางร่างน้อยงี้แรงควายชิบเป๋งเลย ปั๊ก! “ อั๊ก….ไอเหี้ยไข่กู…… ” แจ็คสันนอนกองลงไปที่พื้นกระเบื้องใบหน้าคมเจ็บปวดเมื่อเท้าของมาร์คเข้าจุดสำคัญของเขาพอดิบพอดี “ อย่าเข้ามานะพวกมึง! ”
“ ถ้าไม่อยากไข่แตกอีกคน! ” มาร์คชี้หน้าเพื่อนอีกสองสามคนที่พยายามจะเข้ามาจับตัวของเขา “ เห้ย!!! ” ร่างบางของมาร์คถูกแขนแกร่งของท็อปรวบตัวเอาไว้ก่อนจะยกจนร่างบางลอยขึ้นเหนือพื้นเล็กน้อย “ เข้ามาช่วยกูสิเว้ยย….จะไม่ไหวแล้วเนี้ย อ๊ากกกก….. ” ท็อปตะโกนลั่นเมื่อเขี้ยวแหลมทั้งสองข้างของมาร์คกัดเข้าที่แขนแกร่งของท็อป
“ ปล่อยกู!! แง่ง!! ” ร่างบางพยายามจะกัดเพื่อนของเขาอีกคนที่พยายามเอาเสื้อกันหนาวมารัดตัวเขาเข้ากับเก้าอี้ “ อ๊ากกก!! กูไม่ใส่ไม่เอาไอสัสเอ้ยยยย ” กุก กัก กุก กัก เสียงเก้าอี้กระทบกับกระเบื้องเมื่อมาร์คดิ้นให้พล่านเหมือนคนโดนน้ำร้อนลวกเมื่อท็อปถือของที่เขาไม่อยากจะใส่มันอีกครั้งมาใกล้ตัวเขามากขึ้นเรื่อยๆ
“ แต่มึงต้องใส่ ” ท็อปชูสิ่งของแสลงลูกตามาให้ร่างบางดู
“ ต่อให้เป็นตายร้ายดียังไงกูก็ไม่กลับไปใส่ไอเสื้อห่านี่อีก!! ” โถ่เว้ย!! อุตส่าคิดว่าจะหลุดพ้นจากมันแล้วนะ! “ ไม่ได้ มึงต้องใส่เพราะมึงคือตัวเรียกลูกค้า!” แจ็คสันเมื่อตั้งตัวได้ก็ยืนขึ้นมาเถียงกับเขาต่อ “ กูไม่ใช่นางกวักนะไอแจ็ค!! ถ้ามึงอยากได้ลูกค้าก็มากวักเรียกเองสิเว้ยยยย!! ” คนหล่อปวดเฮดดดดดดดดดดดดด
ร่างบางหน้าตาบูดบึ้งเมื่อโดนเพื่อนตัวแสบทั้งหลายแหล่จับเขาแต่งตัว “ อย่าทำหน้าตาเหมือนเป็นริดสีดวงได้ไหมวะ ” ตากลมมองเพื่อนสนิทตัวเองด้วยหางตาเขาหมายหัวทุกคนเอาไว้หมดแล้วจบงานเมื่อไหร่ตายเรียงคนแน่นอน “ มึงใส่เป็นเพื่อนกูดิ ” แจ็คสันทำหน้าแหยทันทีเมื่อนึกสภาพตัวเองใส่เสื้อที่เพื่อนใส่อยู่ “ มึงจะให้กูระเบิดชุดรึไง ”
“ ป๊อด ”
“ เออ กูยอมป๊อดดีกว่ากูไประเบิดชุดเดี๋ยวพวกผู้หญิงทั้งหลายจะมาแหกอกกู ” ร่างบางหันหลังถอดเสื้อที่เขาอยากจะใส่เหลือเกิน?ออกอย่างรวดเร็ว “ พวกนั้นอ่ะว่างมากก็มาช่วยจัดของหน่อย ” เสียงเพื่อนผู้หญิงภายในห้องเอ่ยสั่งเมื่อเห็นว่าพวกของแจ็คสันไม่ได้ทำอะไรอยู่ “ มึงสั่งใครนี่แจ็คสันคนหล่อห้องห้านะเว้ย! ”
“ มึงจะมาหรือไม่มาทำ! ” เธอแผดเสียงดังลั่นห้องเมื่อแจ็คสันสวนเธอกลับ “ ทำครับ ” แจ็คสันเอ่ยเสียงแผ่วเบาก่อนจะเดินไปช่วยเพื่อนจัดของต่างๆ วันนี้ทั้งวันไม่มีการเรียนการสอนเพราะปล่อยให้จัดเตรียมของต่างๆให้ทันก่อนวันงานจะมาถึง….
วันงาน
“ ทำไม…. ” บอมมองร่างบางตั้งแต่หัวจรดเท้าไม่อยากจะเชื่อว่าคนตรงหน้าคือแฟนของเขาเพราะว่าจากหัวลงมาถึงเท้าไม่มีสิ่งไหนบอกเขาได้เลยว่าผู้ชายจะหยิบมันมาใส่ได้ง่ายๆ เพราะว่า….มันคือชุดกระโปรงสีชมพูหวานแหววน่ะสิ!!
“ ยะ อย่าจ้องนานๆสิมันรู้สึกแปลกๆ ” ร่างบางยืนบิดไปมาใบหน้าสวยแดงก่ำด้วยความอายปนเขินตอนแรกเขาไม่กล้าแม้แต่จะย่างก้าวออกมาจากห้องแต่กลับถูกแจ็คสันลากออกมายืนเรียกลูกค้าด้านนอก แล้วเขาก็เจอกับบอมโดยบังเอิญเพราะบอมต้องเดินเอาใบปลิวของห้องไปแจกให้ทั่ว
“ กระโปรงสั้นไปไหม ” สายตาคมก้มมองขาอ่อนขาวนวลของร่างบางก่อนจะเงยกลับมาจ้องใบหน้าสวยอีกครั้ง “ ค…เค้าไม่ได้อยากใส่เลยนะ ไอแจ็คมันบังคับให้ใส่ ” บอมยืนฟังมาร์คอธิบายเหตุผลด้วยใบหน้าเรียบนิ่งจนอีกคนเริ่มหวั่นใจกลัวว่าบอมจะรังเกียจที่เห็นเขาใส่ชุดแบบนี้ “ บอม…อย่ารังเกียจเค้านะ ”
“ ทำไมผมต้องรังเกียจพี่ด้วย? ” บอมยืนเท้าสะโพกมองร่างบางที่กำกระโปรงของตัวเองแน่น…เหมือนกระต่ายเลย “ ก็เค้าใส่ชุดผู้หญิงทั้งๆที่เค้าเป็น..ผู้ชาย ” มาร์คก้มหน้าเหมือนคนทำผิดทั้งๆที่บอมยังไม่ได้ว่าอะไรเขาสักอย่าง “ สวยจะตาย ” มือหนาจับคางมนให้เงยขึ้นก่อนจะก้มลงหอมแก้มแดงระเรื่อของมาร์ค มือเรียวยกขึ้นดันหน้าอกแกร่งออกเบาๆ “ บอม…คนเยอะแยะ ”
“ เยอะๆสิดี จะได้รู้ว่าคนสวยคนนี้เป็นของผมคนเดียว ” บอมบีบจมูกรั้นของมาร์คร่างบางย่นจมูกใส่หนึ่งทีก่อนจะฉีกยิ้มกว้างออกมา “ เข้าไปดื่มน้ำก่อนไหมเดี๋ยวเค้าบริการเอง ” มาร์คผายมือไปด้านข้างเชิญให้บอมเข้ามาด้านในห้องของเขาที่จัดคาเฟ่หนุ่มหล่อ…แต่เขากลับได้เป็นสาวสะงั้น “ บริการผมไม่ดีจะโดนลงโทษนะครับ ”
“ จะทำสุดความสามารถเลยครับ ” มาร์คก้มลงกระซิบที่ข้างหูแต่กลับถูกบอมสวนกลับทำให้ใบหน้าสวยขึ้นสีแดงระเรื่ออีกครั้ง “ เป็นผู้หญิงทำไมพูดครับล่ะ พูดใหม่สิไม่งั้นไม่พอใจนะครับ ” รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ยกยิ้มขึ้นที่มุมปากของบอม ริมฝีปากเรียวยกขึ้นเบะ “ ดะ เดี๋ยวจะไปหยิบเมนูมาให้นะ…คะ ” ผ่าง!! ความเขินอายขาดผึงมาร์ครีบเดินจ้ำๆไปหยิบกระดาษเมนูมาให้บอมเลือกเครื่องดื่มที่เขาต้องการ
" บอกกูทีว่านี่ไม่ใช่มึง " แจ็คสันยืนมองคิมมี่ตาค้างกะจะมาชวนไปกินข้าวเที่ยงพร้อมกันแต่เห็นสภาพแฟนตัวเองแล้วกินอยู่ที่ห้องไหม " ผมเองล่ะ สวยล่ะสิ " แจ็คสันทำหน้าตกใจสุดขีด " มึงเอาความมั่นใจผิดๆแบบนี้มาจากไหน "
" เอามาจากพี่มั้ง...สรุปไม่สวย?...ถอด " คิมมี่เตรียมจะถอดชุดที่ใส่แต่สถานที่จะถอดมันคือกลางทางเดินเนี้ยสิ " เห้ยๆหยุดเลยนะเว้ย ” แจ็คสันดันคิมมี่ให้เดินเข้าไปภายในห้องที่ไม่มีคนอยู่ “ อะไรของพี่เนี้ย ลากเข้ามาในนี้ทำไม ” คิมมี่เริ่มโวยวาย “ ถ้ามึงเกิดไปถอดต่อหน้าคนอื่นเดี๋ยวเขาก็หาว่าโรคจิตหรอก ”
“ เออโรคจิตแล้วไง สนใจสะที่ไหนล่ะ ”
“ แต่กูหวง ”
“ …… ”
คิมมี่หน้าร้อนขึ้นมาทันทีจู่ๆก็พูดว่าหวงออกมาหน้าตาจริงจังนั่นอีก ให้คนเขาตั้งตัวบ้างเหอะ “ มึงไม่ต้องถอดหรอกแบบนี้ก็น่ารักดี ” แจ็คสันจับมือคิมมี่ก่อนจะพาออกจากห้อง “ พะ…พี่…มือ ” คิมมี่มองมือตัวเองที่ถูกแจ็คสันจับ ถ้าจับข้างนอกจะไม่อายเท่านี้เลย “ ไม่มีใครเขาสนใจหรอก เขาคิดว่ามึงเป็นผู้หญิงร่างใหญ่ ”
จู่ๆผมก็ยิ้มขึ้นมาเองไม่รู้ทำไมรอบๆตัวมันเงียบไปหมด ได้ยินแต่เสียงของพี่แจ็คเท่านั้นวันนี้พี่เขาแต่งตัวหล่อมากสมเป็นคาเฟ่หนุ่มหล่อจนผมแทบไม่อยากปล่อยให้พี่เขากลับไปที่ห้องเลย เสื้อเชิ้ตสีขาวบวกกับกางเกงสแล็คสีดำไหนจะผมที่ถูกเซทให้ขึ้นไปข้างบนนั่นอีกหล่อกระชากใจเลยจริงๆ “ อยากกินอะไร ” พี่แจ็คสันหันมาถามผม “ เอาผัดไทย ”
“ น้องพี่ขอผัดไทยสองจาน ” พี่แจ็คสันเดินเข้าไปสั่งผัดไทยให้ผมแล้วสั่งอีกว่าไม่ต้องเดินเข้าไปเดี๋ยวกลิ่นผัดมันจะติดเสื้อแล้วจะเหม็น โอ้ยยยยทำไมถึงเป็นผู้ชายที่ทำให้หัวใจเต้นผิดจังหวะอยู่เรื่อยเลยนะ “ ยืนเมาแดดอะไรอยู่ได้ ” ขอถอนคำพูด….กวนตีนอีกละ “ พูดมาก…เราจะไปกินที่ไหนโต๊ะเต็มหมดละมั้ง ” ผมชะเง้อคอมองหาโต๊ะที่โรงอาหารคนแน่นชะมัด
“ กูมีที่นึง ” ผมเดินตามพี่แจ็คสันขึ้นมาบนอาคารเรียนก่อนจะมาโผล่ที่ดาดฟ้าเลี้ยวตรงหัวมุมนิดหน่อยก่อนจะเจอผ้าใบผืนใหญ่กางเป็นร่มที่พื้นมีเสื่อปูอยู่พร้อมกับโต๊ะขนาดเล็กๆ “ ของใครเขาอ่ะพี่ ” ผมหันไปถามแจ็คสันที่ยืนยิ้มให้กับของตรงหน้าพี่เมาแดดมากกว่าผมแล้วล่ะ “ ของกู ” ผมพยักหน้าเข้าใจพี่แจ็คเดินไปนั่งบนเสื่อก่อนจะดึงให้ผมนั่งลงตาม
ผมและพี่แจ็คสันนั่งกินผัดไทยกันอย่างเงียบๆแต่บางทีพี่แจ็คก็ทำให้ผมด่าได้แบบไม่มีสาเหตุพูดง่ายๆคืออยากกวนตีนตอนไหนก็กวนไม่บอกไม่กล่าวกันก่อนนั่นเอง เอิ้ก “ ชีวิตนี้คงไม่รู้จักคำว่ามารยาทจริงๆ ” ผมพัดลมจากหน้าตัวเองเมื่อพี่แจ็คสันเรอออกมาเสียงดัง “ มารยาทกูมีแต่กูไม่ใช้กับมึง ” ผมหยิกแขนแกร่งของพี่แจ็คสันก่อนจะหันหลังให้ “ อย่างอนกูนะมึง กูไม่ได้ทำไรผิด ”
ดักทางอีกละ “ ไม่ได้งอน…ทำไมไม่มีมารยาทกับผมอ่ะ ” ผมหันไปมองหน้าพี่แกอีกรอบ “ ถ้ากูมีมารยาทกับมึงกูก็จะเกรงพอกูเกรงเราก็คงไม่เป็นธรรมชาติต่อกันและก็จะอึดอัด ” ก็จริงของพี่แกถ้าพี่แจ็คเกรงผมก็เกรงแล้วถ้าเราต่างคนต่างอึดอัดต่อกันคงมาไม่ได้ถึงทุกวันนี้หรอก “ แต่พี่ก็ควรมีมารยาทกับผมบ้างนะ ”
“ กูก็มีเหอะ มึงแค่ไม่รู้เท่านั้นเอง ” พี่แจ็คล้มตัวลงนอนเอาหัวมาหนุนตักผม “ อีกสามสิบนาทีปลุกกูด้วยนะจะเข้าไปช่วยงานเพื่อนละ ” ผมลูบผมพี่แจ็คเบาๆถ้าปากไม่หมาก็หล่อมากเลยนะเนี่ยขนตาเรียงกันเป็นแพร จมูกโด่งรับกับใบหน้า ริมฝีปากหยัก สันคางได้รูปหล่อเหมือนเทพเจ้ากรีกโบราณขาดอย่างเดียวปากปีจอเหมือนเอาฟาร์มเข้าไปเลี้ยง ผมก้มลงกระกบริมฝีปากหยักของพี่แจ็คมือหนายกขึ้นมาลูบที่ใบหน้าของผมแต่เปลือกตาบางยังคงปิดสนิท “ รักนะ ” มีเพียงเสียงอืมในลำคอแกร่งตอบกลับมาแต่ก็ทำให้รู้ได้ว่าอีกคนกำลังเขินอยู่แน่นอนก็ดูใบหูสิ….มันกำลังแดงอยู่
ร่างบางเดินไปมาอยู่ในห้องเพียงคนเดียวเพื่อนอีกสองคนของเขาหายหัวไปหมด “ ไอพวกชั่วอย่าให้รู้นะว่าหนีไปหาแฟน พ่อจะเพ่นกระบาลให้! ” จูเนียร์วิ่งเข้าออกห้องเป็นว่าเล่นเนื่องจากลูกค้าทยอยกันเข้ามาเรื่อยๆ “ รับอะไรดีครับ ” จูเนียร์เดินเข้าไปรับลูกค้าที่เรียกเขา “ มีเมนูแนะนำไหมคะ ” เธอยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ให้จูเนียร์ก่อนจะยกมือขึ้นมาเท้าบนโต๊ะและมองหน้าอันแสนหวานของเขา “ มีครับผมขอแนะนำเมนูหมาป่าสีเลือดครับ ”
เธอทำหน้าตาเอะใจกับชื่อเมนู “ มันเป็นยังไงเหรอคะ ” จูเนียร์อธิบายรายละเอียดของอาหารแนะนำชนิดนี้ว่ามันคือข้าวที่ราดด้วยแกงกะหรี่แต่บนข้าวจะถูกตกแต่งให้เหมือนรูปหมาป่าสีเลือดก็คือสีของแกงกะหรี่นั่นเอง “ อ๋ออ งั้นเอาสองที่ค่ะ แต่เราต้องมานั่งกินด้วยกันนะ ” จูเนียร์กำลังจะรับออเดอร์ที่เข้ามาแต่ก็ต้องชะงักเมื่อเธอยื่นเงื่อนไขออกมา
“ ขอโทษด้วยนะครับ ลูกค้าเต็มร้านเลยผมคงนั่งทานด้วยไม่ได้ ” จูเนียร์ปฏิเสธเธออย่างสุภาพที่สุดเท่าที่เขาจะทำได้แต่ดูท่าเธอจะไม่ยอมเลิกราเขาเหมือนกัน “ น่า…นะ…นั่งด้วยกันแล้วฉันจะสั่งของกินมาอีกเยอะๆเลย ” จูเนียร์ปฏิเสธเธออีกครั้ง “ ขอโทษด้วยนะคะพอดีน้องคนนี้จะต้องไปรับออเดอร์ลูกค้าอีกโต๊ะแล้ว แต่ถ้าคุณลูกค้าอยากมีเพื่อนร่วมรับประทานอาหารด้วยเดี๋ยวดิฉันจะรับหน้าที่นั้นเองค่ะ ” เสียงแหลมเล็กของแบมเอ่ยขึ้นก่อนจะดึงให้จูเนียร์ถอยออกมา
“ หมาป่าสีเลือดสองจานใช่ไหมจ๊ะ ไปจัดออเดอร์มาเลยนะเดี๋ยวพี่จัดการตรงนี้เอง ” แบมนั่งลงตรงหน้าลูกค้าสาวก่อนจะส่งยิ้มอย่างเป็นมิตรให้กับเธอ “ คุณลูกค้ามาคนเดียวเหรอคะ ” เธอถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่ายใส่แบม “ อืม ” ทีกับจูเนียร์ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เชียวนะ “ ขอโทษที่ให้รอนานนะครับ ” รุ่นน้องเดินนำออเดอร์ที่สั่งมาเสิร์ฟให้ก่อนจะวางบิลเช็คเงินข้างๆ “ จ่ายตังค์เลย ” เธอบอกกับรุ่นน้องคนนั้นแบมยกยิ้มขึ้นอีกครั้งแต่ครั้งนี้กลับแตกต่างจากครั้งแรกมันเหมือนรอยยิ้มของผู้ชนะ….
หมดเวลาพักเที่ยงทุกคนต่างไปทำหน้าที่ของตัวเองบอมและคิมถูกจูเนียร์สวดไปสองสามยกให้หูชาเล่นๆก่อนจะไปทำงานของตัวเอง ส่วนมาร์ค แจ็คสัน และแบมก็ไปทำหน้าที่ของตนเองจนเวลาล่วงเลยมาจนถึงตอนเย็นที่ทุกคนจะต้องลงมาทำกิจกรรมสุดท้ายคือส่งตัวแทนออกมาห้องละหนึ่งคนแต่งตัวตามที่เหล่าคุณครูตกลงกันเอาไว้ “ไม่เอา…มึงก็ออกไปเองดิ กูออกหลายงานแล้วนะเว้ย” ร่างบางที่ถูกยัดเยียดให้ออกมาโวยลั่น “บอมก็ออกนะเว้ยมึงจะไม่ออกจริงๆอ๋อ”
“ออกก็ได้…” นี่เขาไม่ได้เห็นแก่แฟนนะกลัวเพื่อนเขินมากกว่าจริงจรี้งง ไม่เชื่อหรออ ทำหน้าอ้อนแล้วนะ งื้ออ… ‘เอาล่ะในเมื่อออกมาครบห้องแล้วนะให้ห้องที่เลขลงท้ายเหมือนกันไปอยู่รวมกันแยกหญิงชายด้วยนะจ๊ะเริ่มได้จ้า’ คุณครูประกาศให้ตัวแทนเลขห้องที่เหมือนกันไปอยู่รวมกันอย่างนี้บอมกับมาร์คก็อยู่ด้วยกันอีกแล้วน่ะสิ “นี่มันพรหมลิขิตหรือเปล่าคะเนี้ย ทำไมเจอทีไรสองคนนี้ก็อยู่ด้วยกันตลอดเลยล่ะ”
แบมเอ่ยแซวมาร์คและบอมเธอเป็นตัวแทนของม.5/5 ที่ออกมาร่วมทำกิจกรรม “พรหมลิขิตมั้งครับ” บอมโอบไหล่บางของมาร์คก่อนจะยกยิ้มให้แบมจนเจ้าตัวเขินแทนคนโดนโอบเลย ‘เอาล่ะจ๊ะครูจะแจกอุปกรณ์ให้แต่ละคนนะ’ คุณครูเดินแจกอุปกรณ์หรือเครื่องประดับให้แต่ละกลุ่ม กลุ่มของมาร์คได้หูกระต่ายและหูสุนัขจิ้งจอก “เหมือนกระต่ายกับหมาป่าเลยเนอะ” บอมก้มลงมากระซิบที่ข้างหูของมาร์คมือบางที่กำลังยกหูกระต่ายขึ้นเสียบหัวต้องหยุดกึกทันทีจู่ๆหัวใจดวงน้อยก็เต้นโครมครามขึ้นมาสะดื้อๆทำไมเขาถึงคิดไปถึงเรื่องนั้นได้นะ…..
‘เอาล่ะจ้ะในเมื่อทุกคนได้อุปกรณ์กันเรียบร้อยแล้ว กลุ่มที่ครูเรียกขอให้ออกมาด้านหน้าแผ่นกระดาษนี้นะจ้ะแล้วให้เพื่อนในห้องเป็นคนหมุนว่าเราจะได้แบบไหน ถ้าแพ้หมดสิทธิ์ได้ของรางวัลนะจ้ะ’ สิ่งที่คุณครูกำลังพูดถึงคือเกมส์twister game วิธีเล่นมีดังนี้
1. หมุนจานหมุนว่าจะให้วางมือหรือเท้าข้างไหนไว้ที่ช่องไหนในตาราง
2. ผู้เล่นทำตามจานหมุน ห้ามไม่ให้เข่าและข้อศอกแตะพื้น
3. ผู้เล่นคนไหนเข่าหรือศอกแตะพื้น ถือว่าแพ้ทันที ผู้ชนะคือคนที่อยู่รอดคนสุดท้าย
‘ถึงจะเป็นกลุ่มเดียวกันแต่รางวัลมีเพียงสองชิ้นเท่านั้นถ้าใครอยากได้ต้องเอาชนะเท่านั้นนะจ้ะ เอาล่ะห้องสี่กับห้องสามมาเริ่มก่อนเลยจ้ะ’ เสียงเพื่อนและน้องๆดังลั่นสนามเมื่อห้องสามและสี่ไปแข่งกัน
"ถ้ามึงไม่ชนะกูไม่ให้เข้ากลุ่มนะเว้ย" แจ็คสันตะโกนออกมาจากแถวที่ยืนอยู่ มาร์คหันไปทำหน้ายักษ์ใส่ทันที ชนะก็บ้าละคนแข่งเป็นสิบเมื่อเล่นไปได้สักพักก็ถึงคิวของห้องห้าและห้องหกแล้วมาร์ค บอม และแบมไปยืนประจำที่ด้านหน้าแผ่นกระดาน 'ม.4/5มือซ้ายสีเหลือง เท้าขวาสีน้ำเงิน'
บอมถึงกับทำหน้าเครียดเดินเข้าไปบนแผ่นกระดานก่อนจะก้มโค้งนำมือซ้ายและเท้าขวาไปแตะตามสีที่เพื่อนในห้องหมุนได้ "ท่าก้มโค้งบาดใจเมียมากค้าา" เสียงของคิมมี่ตะโกนออกมาจากในแถวบอมหันไปมองแรงใส่ทันที 'ม.6/5มือขวาสีเหลืองเท้าซ้ายสีน้ำเงิน'
ผมนี่เหงื่อตกเลยจะวางยังไงดีล่ะทีนี้ ผมเดินเข้าไปนำมือวางตามตำแหน่งสีแต่เท้านี่สิจะสอดเท้าไปในขาของบอมยังไงดี "พี่มาร์คเร็วๆค้า แบมสั่นไปหมดแล้วว" เสียงแหลมของแบมดังมาอีกฟากนึงท่าของแบมก็พิศดารไม่ต่างกันเลย ผมสอดขาเข้าไปด้านล่างของตัวบอมเสียงหายใจของบอมแรงมากเพราะเป็นคนแรกที่ต้องค้างท่านี้
เกมดำเนินต่อไปเรื่อยๆจนตอนนี้ท่าของผมกับบอมแทบจะรวมร่างกันอยู่แล้วมือขวาของผมอยู่ที่สีเหลืองมือซ้ายอยู่สีเขียว ส่วนเท้าขวาอยู่สีเหลืองเท้าซ้ายอยู่สีน้ำเงิน ส่วนของบอมมือขวาอยู่สีน้ำเงิน มือซ้ายสีเหลือง เท้าขวาอยู่สีน้ำเงิน เท้าซ้ายอยู่สีเขียว ตอนนี้เลยเหมือนผมก้มโค้งอยู่ใต้ตัวบอม
"ไม่ไหวแล้ววว~" เสียงของแบมดังพร้อมๆกับร่างเล็กที่ล้มลงนอนบนแผ่นกระดานก็นะฉีกแข้งฉีกขาสะ เป็นผมผมก็ไม่ไหวเหมือนกัน 'ร่วงลงไปอีกหนึ่งคนตอนนี้เหลือเพียงแค่สามคนเท่านั้นใครจะเป็นฝ่ายร่วงคนต่อไป!!' เสียงเชียร์ของน้องๆม.ต้นดังกระหึ่ม เพื่อนม.ปลายก็ไม่แพ้กัน "มาร์ค บอมสู้ๆนะเว้ยยย!!"
แขนของผมเริ่มสั่นมันจะไม่ไหวแล้วเมื่อยเว้ยยย "อ๊ะ..." วินาทีที่ผมจะล้มหน้าทิ่มมือหนาของบอมก็ช้อนเอวของผมไว้ก่อน ก่อนที่ผมจะพลิกตัวหันหน้าเอาหลังลงกับกระดานเสียงหวีดร้องดังขึ้นอีกครั้งเมื่อบอมคร่อมตัวของผมเอาไว้ "ไม่เจ็บตรงไหนใช่มั้ยครับ" ผมพยักหน้าตอบก่อนจะหันหน้าไปทางอื่นไม่อยากจ้องหน้าบอมนานๆ
'ร่วงไปอีกสองคนที่ชนะของห้องห้าคือ!!...ม.3/5 จ้า' บอมลุกขึ้นก่อนจะดึงมือผมให้ลุกขึ้นตาม "สู้ๆนะน้องเอารางวัลมาให้ได้" บอมเดินไปตบไหล่ของม.3เบาๆก่อนจะเดินออกจากแผ่นกระดานไปพร้อมกับผม "เขาให้มาเล่นเกมคู่นี้ก็จะมาสวีทกันให้ได้เลยสินะ" เสียงของไอแจ็คแซวพวกผมมาแต่ไกล "อิจฉาไง" แจ็คสันทำตาถลึงใส่ทันที "เออ"
"พี่คะขอถ่ายรูปหน่อยได้ไหมคะ" เสียงของใครบางคนดังที่ด้านหลังของผม "ได้ครับ" ผมกำลังจะเรียกให้น้องเขาเข้ามาถ่ายแต่กลับโดนน้องบอกว่า "ไม่ใช่ค่ะ หนูขอรูปคู่พี่สองคนพอ" ผมกับบอมทำหน้าสงสัยใส่กันทันทีปกติจะมีแต่คนขอเข้ามาถ่ายนี่คนขอถ่ายให้เราเองสะงั้น "โอบไหล่กันหน่อยค่ะ" บอมยกมือขึ้นวางแหมะลงบนไหล่ของผม "พี่ก้มหน้ามาชิดๆกับหน้าพี่มาร์คได้ไหมคะ"
บอมแอบกระแอมในลำคอก่อนจะก้มลงมาแนบใบหน้าลงกับใบหน้าของผม มีคนคอยบอกงี้มันเขินยังไงก็ไม่รู้นะ เมื่อน้องสองสามคนถ่ายรูปพวกผมเสร็จบอมก็ขอตัวกลับไปที่แถวอุปกรณ์ที่คุณครูแจกตอนเลิกแถวต้องนำไปคืนถ้าห้องไหนคืนไม่ครบห้องนั้นต้องรับหน้าที่ทำความสะอาดรอบสนามจนกว่าจะสะอาดถึงจะกลับบ้านได้
"กูกลับบ้านละนะ" ผมโบกมือลาเพื่อนๆที่เดินลงมาด้านล่างอาคารหลังจากที่เก็บของกันเรียบร้อยแล้ว
Rrrrr Rrrrr
'รักที่สุด'
ใบหน้าสวยยกยิ้มขึ้นรูปบนหน้าจอแสดงขึ้นมาชัดเจนว่าบุคคลที่โทรเข้ามาคือใคร "ฮัลโหลบอม"
"เก็บของเสร็จรึยังครับ"
"เสร็จแล้วครับ...บอมอยู่ไหนเหรอ"
"ผมรออยู่หลังเสาธงถ้าเสร็จแล้วก็รีบเดินมาหาผมสิ คิดถึงจะแย่แล้ว"
"อื้มม" มือเรียวกดวางสายก่อนจะยัดลงกระเป๋ากางเกงก่อนจะสาวเท้ารีบวิ่งไปหาร่างสูงที่ยืนเด่นอยู่ทันที "บอมเสร็จนานแล้วเหรอ" ร่างบางยืนหยุดตรงหน้าก่อนจะเงยหน้ามองใบหน้าคม "ได้สักพักแล้วครับ"
"ป่ะ...กลับบ้านกัน" มือเรียวและมือหนาจับกันตลอดทางเดินผ่านบ้านแล้วบ้านเล่าจนเกือบถึงทางแยกของบ้านตัวเอง “พรุ่งนี้เจอกันนะบอม” มือหนารั้งมือเรียวเอาไว้ก่อนที่มาร์คจะเดินกลับเข้าซอยบ้านตัวเองไป “ยังไม่อยากแยกกันเลย” ดวงตาคมจ้องเข้าไปในดวงตากลม “บอมทำไร….อ๊ะ!!” ร่างบางลอยขึ้นเหนือพื้นไปยืนตรงอิฐที่ล้อมรอบพุ่มไม้ มือหนาซ้อนหลังของร่างบางเอาไว้หน้าท้องแบนราบของร่างบางแนบชิดกับช่วงอกแกร่งของร่างสูงใบหน้าคมค่อยๆขยับเข้าไปใกล้ใบหน้าสวยมากขึ้นเรื่อยๆ จมูกโด่งแตะเข้าที่แก้มเนียนของบอมสองมือเรียวยกขึ้นวางบนไหล่หนา “อืม” เสียงครางในลำคอของมาร์คยิ่งปลุกอารมณ์ของบอมมากขึ้น “จูบนะ” ริมฝีปากหนาแตะจรดกับริมฝีปากบางก่อนจะดูดเม้มให้อารมณ์ที่คลุกกรุ่นเริ่มเร่าร้อนมากขึ้น “อืม…บอม” มือเรียวกำกลุ่มผมสีดำขลับของร่างสูงเพื่อระงับอารมณ์ของตัวเอง
“นี่มันที่สาธารณะนะ” เมื่อถอนจูบร่างบางก็รีบพูดขึ้นมาทันที “ผมรู้ถึงระเอาไว้แค่จูบนี่ไง” มือหนาเอื้อมขึ้นไปลูบใบหน้าสวยของมาร์คที่เริ่มมีน้ำสีใสเอ่อเล็กน้อย ใบหน้าคมชะโงกหน้าไปกระซิบที่ข้างหูแดงของร่างบางก่อนจะถูกมือเรียวตีเข้าเบาๆที่ไหล่หนา “งื้ออออ”
‘คืนพระจันทร์เต็มดวงครั้งหน้าผมจะมาทวงสัญญาที่ให้ไว้นะ’
ติดตามตอนต่อไป
ข้อความฝากจากนักแต่ง
1.ใครเล่นแท็กในทวิตเตอร์เชิญตามมาที่ #lovebusy
2.ฝาดคอมเมนท์ให้กำลังใจผู้แต่งด้วยนะคะ
3.นิยายเรื่องนี้อัพเดททุกวันอาทิตย์
4.แต่งโดย Jaebeommark
หัวข้อ: Love busy รักวุ่นวายนายรุ่นน้อง Update Chapter 32 The End [08/04/61] (อ่าน 18235 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก