ตอนที่ 3
แต่งโดย : Jaebeommark
ลงวันที่ 28/01/61
หน้าแรกตอนก่อนหน้าตอนถัดไปการเรียนการสอนของโรงเรียนเจวายปาร์คดำเนินต่อไปเรื่อยๆนักเรียนทุกคนเข้าสู่โหมดเรียนกันเต็มตัวแล้วหลังจากที่เปิดเทอมมาได้หนึ่งสัปดาห์
คิมมี่ยังคงหาพี่รหัสม.6 ของตัวเองไม่เจอแต่พี่รหัสม.5 เขาเจอแล้วเป็นผู้ชายที่หล่อม๊ากกกก แค่เห็นครั้งแรกก็ตกหลุมรักแล้ว เขาถือว่าตัวเองโชคดีอยู่เหมือนกันเพราะตอนแรกเขาคิดเอาไว้ว่าตัวเองอาจจะได้ผู้หญิงใครจะไปคิดล่ะว่าผู้นำเชียร์จะหล่อลากไส้ขนาดนี้
“คิม” เสียงเข้มของใครบางคนดังมาจากด้านหลังของคิมมี่ตอนนี้พวกเขากำลังเดินลงไปใต้อาคารเรียนเพื่อเปลี่ยนวิชาเรียน “อ้าว พี่มินสวัสดีครั” คิมมี่เมื่อหันไปเห็นพี่มินพี่รหัสม.5 ของตัวเองก็ยิ้มกว้างออกมาทันที “นี่ขนมเอาไว้กินตอนกลางวันนะ” พี่มินยื่นถุงขนมขนาดไม่ใหญ่มากมาให้คิมมี่ก่อนจะขอตัวไปเรียนวิชาต่อไป
“มึงนี่ดีเนอะพี่เอาขนมมาให้ถึงที่เลย” เนียร์เริ่มแซวเพราะตัวเองยังไม่ได้ของจากพี่รหัสตัวเองสักชิ้นเลย บอมมองเพื่อนตัวเองทั้งสองคนเดินเถียงกันไปตามทางเดินในใจก็คิดแค่ว่าเมื่อไหร่เขาจะเจอพี่รหัสของตัวเองสักทีเพราะเหลือแค่พี่ม.5 เท่านั้นเอง
“เห้ยพวกมึงหลังกินข้าวเสร็จไปตามหาพี่รหัสต่อกัน” บอมพูดไล่หลังเพื่อนที่เดินนำหน้าไปก่อนแล้ว คิมมี่และเนียร์หันมากระพริบตาปริบๆใส่ไม่อยากจะเชื่อหูตัวเองว่าบอมจะเป็นคนพูดให้ไปตามหาพี่รหัสทั้งๆที่วันแรกที่ให้ตามหาเขาบอกเองว่าไม่อยากหาแล้ว “นี่กูกำลังฝันเปล่าวะ ไอบอมจะไปตามหาพี่รหัสเนี่ยนะ”
“กูทำให้ตื่นมั้ยมึง” เนียร์ชูกำปั้นก่อนจะยกไปใกล้ๆหน้าคิมมี่ “กูประชดไอสัส” คิมมี่ปัดมือของเนียร์ออกก่อนจะเดินเข้าไปควงแขนบอม “ที่รักอยากไปตามหาพี่รหัสเค้าก็ไม่ว่าอะไรนะ” คิมมี่อ้อนทำตาหวานเยิ้มส่งไปให้บอม ส่วนคนที่ถูกเกาะอยู่ถึงกับถอนหายใจเฮือกใหญ่กับท่าทางของเพื่อนตัวเองทันที
“นี่กูคิดถูกใช่ป่ะที่เลือกคบมึงเนี่ย” บอมหันไปมองหน้าคิมมี่ที่แกล้งทำหน้าเสียใจที่บอมพูดแบบนั้นออกไป “ไม่คบกูแล้วมึงจะไปคบใคร กูสวยสุดในห้องละนะบอม” บอมเหลือบตามองบนทันทีเมื่อเพื่อนสาวของเขากำลังเข้าสู่โหมดหลงตัวเองชนิดที่ GPS ยังช่วยให้ออกมาไม่ได้ “กูล่ะหน่าย”
บอมเดินนำลิ่วไปที่ห้องเรียนทันทีไม่อยากจะเถียงกับเพื่อนต่อเพราะเถียงไปยังไงมันก็แถชมตัวเองได้เสมอ คิมมี่และเนียร์วิ่งตามบอมที่เดินนำลิ่วไปเรียบร้อยแล้ว คาบที่สามของวันนี้พวกเขาต้องเจอกับวิชานาฏศิลป์ วิชาที่บอม และเนียร์ไม่ถนัดเอามากๆแต่เป็นคิมมี่ที่ชอบมากเพราะเขาชอบรำ นิ้วเรียวสวยของเขาเหมาะกับการรำไทยอะไรแบบนี้ที่สุด
คุณครูสั่งงานชิ้นแรกให้นักเรียนทุกคนไปจับกลุ่ม 4-6 คนแล้วมาตั้งจีบให้ดูว่าแต่ละท่าจะต้องจีบอย่างไร ทั้งห้องวุ่นวายกันอีกครั้งเพราะทุกคนกลุ่มมันไม่ลงตัวบางกลุ่มมากเกินไป บางกลุ่มคนน้อยเกินไป เช่นเดียวกับกลุ่มของบอมที่ต้องหาเพื่อนเพิ่มมาอีก “บอมกลุ่มนายครบยัง” เพื่อนผู้หญิงท่าทางห้าวๆเล็กน้อยเดินเข้ามาถามบอม
“ยังไม่ครบ” บอมและเพื่อนต่างกลุ่มตกลงกันว่ากลุ่มเราเอา 6 คนได้มั้ยเพราะฝั่งเธอมี 3 คนเหมือนกันบอมตกลงเพราะไม่ได้เดือดร้อนอะไรมากมายดีสะอีกท่าไหนที่เขาทำไม่ได้ก็น่าจะให้พวกนี้สอนได้เพราะผู้หญิงยังไงก็น่าจะรำดีกว่าผู้ชายแบบเขาล่ะนะ
การสอบจีบผ่านไปได้อย่างดีเพราะทั้งกลุ่มช่วยกันสอนท่าที่ตัวเองไม่ถนัด ส่วนมากคิมมี่จะช่วยบอกสะมากกว่าว่าท่านี้จีบมันควรอยู่ตรงไหน กลุ่มของบอมสอบเป็นกลุ่มที่เจ็ดคะแนนแบ่งออกเป็นคนๆไปเพราะคุณครูให้เลือกว่าจะเอาคะแนนรวมหรือแยกพวกเขาเลือกแยกเพราะไม่อยากเป็นตัวถ่วงให้ใครคะแนนออกมาดีเกินคาดเพราะเนียร์คิดว่าตัวเองจะได้น้อยแต่เปล่าเลยเขาได้คะแนนเท่ากับบอมและคิมมี่เลยต่างหาก คะแนนเต็ม 10 ทั้งสามคนได้เท่ากันคือ 8.5 เพราะบางท่าพวกเขาก็ลืมว่ามันควรจีบอย่างไร
คาบที่สามหมดลงอย่างรวดเร็วด้วยความสนุกสนานปนเครียดของเพื่อนๆทุกคน คุณครูปล่อยให้นักเรียนทุกคนไปทานข้าวได้เพราะหมดกลุ่มที่จะสอบแล้ว พวกเขาทั้งสามคนกำลังเดินไปที่โรงอาหารจากที่พวกเขาสังเกตมาโรงอาหารไม่ได้เปลี่ยนเมนูการทำกับข้าวเลยมีแต่แบบเดิมๆ “กูเบื่อข้าวที่โรงอาหารว่ะ” เนียร์เดินเอื่อยปากก็บ่นไปเรื่อย “มึงคิดว่าตัวเองเบื่ออยู่คนเดียวเหรอวะ”
คิมมี่เดินมาคล้องคอเนียร์มองจากมุมคนอื่นก็คิดว่าเพื่อนกอดคอกันธรรมดา ถ้ามองจากสายตาสาววายก็เหมือนเมะกอดคอเคะแต่ความจริงคือสาวน้อยร่างบาง?กำลังพร่ำพรรณากับเพื่อนชายของมันก็เท่านั้น หลังจากที่ทั้งสามคนกินข้าวกันเสร็จแล้วก็ถึงเวลาที่ต้องไปตามหาพี่รหัสของตัวเองอีกครั้ง คิมมี่และเนียร์ไปตามหาพี่ม.6 ส่วนบอมไปตามพี่ม.5
ห้องม.5/5
“ขอโทษนะครับ” บอมชะเง้อคอมองพี่ๆที่นั่งอยู่ภายในห้องก่อนจะเดินเข้าไปสะกิดพี่ที่นั่งใกล้ประตู “ค่ะ คะ?” เธอตกใจเล็กน้อยเพราะเธอกำลังอ่านหนังสืออยู่เลยไม่ทันสังเกตเห็นบอม “พี่พอจะรู้คำใบ้นี้มั้ยครับว่าเป็นใคร” บอมยื่นแผ่นกระดาษคำใบ้ให้เธอดู “อ๋อ รู้ค่ะๆแต่ตอนนี้ยังไม่ขึ้นมานะ” บอมขอบคุณเธอที่บอกว่าคนในคำใบ้อีกเดี๋ยวก็ขึ้นมาแล้วล่ะมั้ง เพราะนี่ก็ใกล้เวลาขึ้นเรียนแล้ว
บอมนั่งรอพี่รหัสของเขาที่หน้าห้องสายตามากมายจากพวกผู้หญิงในห้องและตรงระเบียงหน้าห้องต่างให้ความสนใจบอม เธออยากเป็นพี่รหัสของบอมและก็อยากรู้ว่าพี่รหัสของบอมคือใคร คนนั้นต้องโชคดีมากแน่ๆ เสียงพูดคุยดังมาจากทางบันไดบอมหันไปมองเผื่อจะใช่พี่รหัสของเขาแต่เขาไม่รู้นี่สิว่าคือคนไหน บอมเดินเข้าไปถามพี่คนเดิมว่าพี่รหัสของเขาชื่ออะไรแล้วหน้าตาเป็นแบบไหน
“ชื่อจุ๊บแจง หน้าตาก็น่ารักๆชอบยิ้มถ้าน้องเห็นรอยยิ้มของเขาน้องก็จะรู้เลยเพราะจุ๊บแจงยิ้มสวยมาก” บอมขอบคุณเธออีกครั้งจุ๊บแจงเหรอขอให้เจอด้วยเถอะเขาไม่อยากมานั่งเป็นจุดสนใจแบบนี้นานๆมันน่าเบื่อ “ไอบอมมมมม” เสียงแหลมของคิมมี่ตะโกนขึ้นมาตากชั้น2
"มีไร" ผมก้มหน้าลงไปคุยกับมัน เดินขึ้นมาคุยกันดีๆไม่ได้รึไง "เจอพี่รหัสมึงยัง" คิมมี่ป้องปากถามเพราะเสียงรอบข้างตอนนี้ดังมาก เพื่อนๆในห้องของเขาก็มาหารุ่นพี่ด้วยเหมือนกันบางคนโดนให้เต้นไปแล้ว บางคนโดนให้ไปสารภาพรักกับพี่อีกคนด้วย "ยังไม่เจอ ยังไม่ขึ้นมา"
"เหมือนกูเลยพี่เขาไปกินข้าวนานชิบ" คิมมี่โบกมือขอไปตามหาพี่รหัสต่อก่อนเพราะเหลือเวลาพักเที่ยงอีกไม่กี่นาทีแล้ว อย่าว่าแต่พี่รหัสของคิมเลย พี่รหัสของบอมก็ช้าไม่ต่างกัน งี้ล่ะนะผู้หญิงกินข้าวไหนจะต้องเข้าห้องน้ำเติมหน้าอีก "โอยยยยย ร้อน" บอมนั่งสะบัดเสื้อนักเรียนของตัวเองแก้ร้อนสายตาก็พรางมองไปที่บันได
"เห้ยนี่น้องรหัสแกยังไม่มาตามหาแกอีกเหรอจุ๊บแจง" จุ๊บแจง? บอมหันไปตามเสียงผู้หญิงที่ดังมาจากทางบันได ขอให้เป็นพี่รหัสของเขาเถอะ "ยังไม่มาอ่ะ ไม่ต้องรีบหรอกถ้าจะมาเดี๋ยวก็มาละน่า ฮ่าๆ" เสียงหัวเราะอร่อยสะด้วยเหมือนในใบคำใบ้ของเขาเลยนิ
บอมเด้งตัวเองจากที่นั่งวิ่งตรงไปที่บันไดก่อนจะยืนดักกลุ่มรุ่นพี่ม.5 ที่กำลังเดินขึ้นมาพอดี "เอ่อ...คนไหนชื่อจุ๊บแจงเหรอครับ?"
นิ้วชี้เรียวของเพื่อนร่วมกลุ่มต่างชี้ไปที่เด็กสาวผมเปียใบหน้าจิ้มลิ้มที่ยืนมองบอมอย่างตาไม่กระพริบ "ถามชื่อพี่ทำไมเหรอ?"
"นี่ใช่คำใบ้พี่รึเปล่าครับ?" บอมยื่นกระดาษให้จุ๊บแจงดู ก่อนจะเก็บกลับไปที่เดิม "ใช่คำใบ้นั้นคือพี่เอง น้องเป็นน้องรหัสของพี่เหรอ?" จุ๊บแจงฉีกยิ้มกว้างเผยฟันซี่เรียงสวย รอยยิ้มสวยจริงๆด้วยแหะ
"ชะ ใช่ครับผมบอมนะครับ" บอมยื่นมือไปเพื่อจะทักทายแต่ก็ลืมตัวไปว่าคนตรงหน้าเป็นผู้หญิงไม่ใช่ผู้ชายจะไปแตะเนื้อต้องตัวเขาได้ยังไง "ขะ ขอโทษครับ แฮ่ๆ" บอมเขินทำตัวผิดๆถูกๆ เก้ๆกังๆ เรียกเสียงหัวเราะให้กับเพื่อนในกลุ่มของจุ๊บแจง
"ออดเข้าเรียนดังแล้ว บอมไปเรียนเถอะจ้ะ" จุ๊บแจงดันหลังของบอมให้เดินลงบันไดเพื่อไปเข้าเรียนคาบต่อไปได้แล้วก่อนที่จะเข้าห้องสาย บอมเดินลงบันไดไปแล้วแต่รอยยิ้มที่อยู่บนใบหน้าของจุ๊บแจงยังไม่หายไป จุ๊บแจงยังคงยิ้มให้บอมอยู่อย่างนั้นจนเพื่อนๆของเธอเริ่มแซว
"ฮั่นแน่!! ยิ้มไม่หุบเลยนะแจง~"
"หรือว่าตกหลุมรักน้องรหัสตัวเองเข้าแล้วนะ?"
"บะ บ้าพวกเธอก็...ไม่ใช่อย่างนั้นสะหน่อย" จุ๊บแจงเขินที่เพื่อนๆของเธอแซวรีบเดินเข้าห้องเรียนไปทันที บอมเหรอ...ยินดีที่ได้รู้จักนะบอม ฮิ~
คาบที่แปดหมดลงนักเรียนทุกคนทยอยกันเก็บของลงกระเป๋า บอมยืนจัดเสื้อผ้าของตัวเองให้เรียบร้อยก่อนจะเดินออกไปสวมรองเท้าของตัวเอง คิมมี่และเนียร์เดินตามออกมาติดๆวันนี้ก็สมองตื้อเหมือนเดิมเนื้อหาที่อัดแน่นจนรับแทบไม่ไหวถูกอัดเข้ามาอย่างเต็มที่
"กูจะเป็นเอ๋ออยู่แล้ว เรียนหนักอะไรขนาดนี้วะเนี้ยยย~!"
"เอาหน่ามึง เรียนไปสักพักเดี๋ยวก็ชินละ"
เนียร์และคิมมี่คุยกันเกี่ยวกับเรื่องเรียนไปตามทางเดินลงบันได บอมไม่ได้มีปากเสียงอะไรเพราะไม่รู้ว่าจะพูดไปทำไมยังไงก็ต้องเรียนอยู่ดี
"บอม" เสียงเรียกชื่อบอมดังมาจากทางด้านหลังของเขา บอมหันหลังไปมองก่อนจะเจอกับพี่รหัสของตัวเอง "ครับ?"
"พี่กลับบ้านด้วยสิ"
"พี่หวัดดีครับ" ทั้งคิมมี่และเนียร์ยังไม่รู้จักชื่อของรุ่นพี่คนนี้เลยไม่รู้ว่าจะทักยังไง ได้แต่ยกมือไหว้ตามประสารุ่นน้องทักรุ่นพี่ก็เท่านั้น "ดีๆ"
"เออ ยังไม่แนะนำให้รู้จักเลยนี่พี่มาร์คพี่รหัสกู ส่วนสองคนนี้คิมกับเนียร์เพื่อนผมครับ"
"คิมมี่เถอะยะ!"
"ฮ่าๆ ยินดีที่ได้รู้จักนะพี่เจอเราเมื่อเที่ยงนิ" มาร์คชี้ไปที่คิมมี่ก่อนจะทักว่าตอนเที่ยงก็เจอกัน ตอนที่คิมมี่ไปตามหาพี่รหัสหน้าห้องของเขา "ใช่ครับ ผมได้เพื่อนพี่เป็นพี่รหัสนะครับ"
คิมมี่ทำหน้าเบื่อหน่ายทันทีเมื่อนึกไปถึงเมื่อตอนเที่ยงเขารอพี่รหัสนานไม่เท่าไหร่ พอเจอหน้ากันแล้วเหมือนกำลังจะวางมวยกันสะอย่างนั้นล่ะ
ย้อนไปเมื่อพักเที่ยง
ห้องม.6/5
"รอฉันรอเธออยู่ แต่ไม่รู้เธออยู่หนดะ...."
"มึงหยุดร้องได้มั้ย กูร้อนจะตายยังต้องมาฟังเสียงมึงร้องเพลงอีกสงสารกูบ้างเถอะ"
"ถุยยย!! เค็มเว้ยไอเนียร์เสียงกูออกจะเพราะแค่นี้ทำเป็นฟังไม่ได้"
คิมมี่นั่งรอพี่รหัสของตัวเองหน้าห้องเพราะเดินเข้าไปถามเพื่อนๆของพี่เขาแล้วได้คำตอบมาว่ายังไม่ขึ้นมาครับน้องรอไปก่อนนะ จ้าาา รอจ้านานแค่ไหนก็จะรอจ้าเพราะไม่อยากมาตามหาอีกแล้วจ้า~
"พี่รหัสมึงนี่แดกทั้งโรงอาหารเลยเปล่าวะ"
"พูดมาก เดี๋ยวจูบเลย" คิมมี่หันไปพูดขู่เนียร์ที่เอาแต่นั่งบ่นอยู่นั่นล่ะคิดว่าร้อนคนเดียว เมื่อยคนเดียวรึไงเขาก็ร้อน ก็เมื่อยไม่แพ้กันหรอก "เออ ตอนมึงไปสารภาพรักกับพี่คนเมื่อกี้โคตรรพีคเลยอ่ะ"
คิมมี่นึกขึ้นได้เพราะเมื่อตอนที่เนียร์ไปหาพี่รหัสแต่กลับโดนพี่รหัสสั่งให้ไปสารภาพรักกับพี่ข้างห้องแต่ข้างห้องกลับไม่มีใครอยู่มีเพียงพี่รูปหล่อ(ประชด) กล้ามปูนั่งฟังเพลงอยู่คนเดียว มันเดินเข้าไปแบบกล้าๆกลัวๆ รอดกลับมาได้แกคือผู้ชนะเลยนะเว้ยเพื่อน!!
"อะ เอ่อพี่ครับ" เนียร์เดินเข้าไปสะกิดแขนของพี่เขาเบาๆ ก่อนที่พี่กล้ามปูจะเงยหน้าขึ้นมามอง "มีอะไร" เชี้ยแล้วกูจะสารภาพรักยังไงวะเนี้ย "เอ่อ ผมโดนพี่รหัสให้มาสารภาพรักกับพี่"
"อืม"
"คือ ผมรักพี่นะครับ ขอบคุณครับ!!"
เนียร์รีบพูดแล้ววิ่งออกจากห้องทันที คิมมี่ปล่อยก๊ากออกมาอย่างหนักไม่คิดเลยว่าเพื่อนตัวน้อยของเขาจะกล้าสารภาพรักรุนแรงขนาดนี้
"ไอ้เหี้ยโคตรจี๊ดอะ ฮ่าๆ"
"มึงหุบปากไปเลย"
เนียร์นั่งเซ็งไม่คิดไม่ฝันว่าจะต้องมาสารภาพรักกับรุ่นพี่แถมยังเป็นคนที่ไม่ได้ชอบอีก อยากตายยยยย
"ชื่อเนียร์สินะ พี่ชื่อท็อปเราเป็นพี่น้องรหัสกันละนะ"
"ครับ"
เนียร์กับพี่รหัสนั่งคุยกันไปเรื่อยเปื่อยจนเพื่อนของพี่ท็อปมาเรียกให้เข้าไปช่วยดูการบ้านให้หน่อย พี่เขาท่าทางจะเก่งและคงฉลาดจริงๆตามที่เขียนไว้ในใบคำใบ้ล่ะนะ งี้ก็ให้พี่ท็อปสอนการบ้านได้ดิวะ โหหหมีพี่ดีมีชัยไปกว่าครึ่งล่ะเว้ย!
"ยิ้มเหี้ยอะไรคนเดียว เมาแดดเปล่าเนี่ย"
"เมื่อไหร่พี่มึงจะมากูรอจนกูได้พี่รหัสแล้วเนี่ย"
"เออ ก็รอก่อนสิวะเขาคงไปช่วยแม่บ้านล้างจานทั้งโรงอาหารด้วยล่ะมั้ง"
คิมมี่นั่งแซวพี่รหัสตัวเองกับเนียร์ที่ริมระเบียงหน้าห้องของพี่รหัส เมื่อไหร่จะมาสักที
"เห้ย มึงเห็นหน้าน้องคนนั้นป่ะ เหี้ยอย่างฮาอะ ฮ่าๆ"
"เออมึงก็ไปแกล้งน้องเขา นิสัยเสียเหมือนหน้าตาจริงๆนะมึง"
ทั้งคิมมี่และเนียร์ต่างก็หันไปสนใจเสียงผู้ชายที่ดังขึ้นมาถึงระเบียงที่พวกเขานั่งอยู่ รุ่นพี่กลุ่มไม่ใหญ่มากเดินขึ้นมาหยุดอยู่หน้าห้องก่อนจะเดินเข้าห้องไป ไม่ทันไรเสียงตะโกนจากในห้องก็ดังออกมาทำให้คิมมี่และเนียร์หันไปสนใจอีกครั้ง
"เห้ยน้องนี่ไงพี่รหัสน้องมาแล้ว!"
"เห้ย ไอ้คิมมี่ไปดิพี่มึงมาแล้วๆ"
"เออๆ"
คิมมี่พุ่งตัวเข้าไปในห้องของพวกพี่ๆก่อนจะเดินไปตามที่พี่คนที่ตะโกนบอกพี่รหัสของเราปากหมา ตัวไม่สูงไม่เตี้ย ปากหมา ไม่สูง ไม่เตี้ย....
"พี่ใช่พี่รหัสผมป่ะ"
"มาถามงี้กูจะรู้กับมึงมั้ยเนี่ย"
คิมมี่ยื่นใบคำใบ้ให้พี่เขาอ่านก่อนที่พี่เขาจะเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้
"เออกูเนี่ยละปากหมาตัวพ่อเลย"
"เตี้ยสมฉายาจริงๆ"
"มึงว่าใคร!"
"ป เปล่าครับผมแค่คิดดังไปหน่อย"
รุ่นพี่ตัวไม่สูงไม่เตี้ยตรงหน้าคิมมี่กำลังมองเขาด้วยสายตาขุ่นเคือง เขาไม่ชอบให้ใครมาพูดว่าเขาเตี้ย สูง 170+ ก็ถือว่าสูงแล้วเว้ยไอประเภทที่เกิน 180 เนี่ยมันเรียกว่าเปรต
"ถ้าอยากเป็นน้องกูมึงต้องไปเต้นหน้าห้องให้จบตามเพลงที่กูเปิด เข้าใจ๊?"
"เอาอย่างอื่นไม่ได้อ๋อพี่"
"อย่ามาเรื่องมาก งั้นมึงก็ไปจูบถังขยะสะถ้าไม่เต้น"
ไอพี่เหี้.... ใครเขาจะจูบวะ เออๆเต้นก็เต้นแม้งเอ้ย มาก็ช้ายังจะมาบังคับกันอีก เห็นแววความเป็นพี่น้องที่ดีมาแต่ไกลเลย
"เอาล่ะครับตอนนี้ผมรับหน้าที่เป็นเจดี เอ้ยดีเจ เอ้ยถูกแล้ว วันนี้เรามีแขกพิเศษเป็นเกียรติมาเต้นให้พวกเราชาวม.6/5 ดูกันนะครับ"
เสียงเพลงแด๊นซ์ดังขึ้นเรื่อยๆ เสียงโห่ เสียงกรี้ดดังกระหึ่มห้อง คิมมี่ยืนนิ่งไม่กล้าแม้แต่จะออกสเต็บทั้งๆที่เขาคือเจ้าแม่แห่งวงการแด๊นซ์สะบัดช่อ ไม่ว่าใครก็เต้นแพ้เขามาตลอดแต่ครั้งนี้เขากลับไม่กล้าแม้แต่จะโยกตามจังหวะเพลง
"เอ้ายืนบื้อทำไมเต้นสิวะ เต้น!!"
โอยก็ไม่ได้อยากเต้นไงจะมาบังคับกันทำไมวะ!! คิมมี่เริ่มโยกตามจังหวะเพลงเต้นนิดๆหน่อยก็พอละมั้ง
"มากกว่านี้ เต้นมากกว่านี้เว้ย!"
ไอพี่บ้านั่นเอาแต่พูดอยู่ได้แหกตาดูสิก็เต้นอยู่นี่ไง เห็นเรานั่งสมาธิรึไงวะ คิมมี่เริ่มยกไม้ยกมือขึ้นมาหมุนๆ สะบัดเอวไปมาบ้างบางทีก่อนที่เพลงจะเงียบลง
"เต้นท่าบ้าอะไรของมึงวะ โคตรไร้อารมณ์เลย" รุ่นพี่คนเดิมเพิ่มเติมคือเริ่มเกลียดเดินตรงมาที่คิมมี่ก่อนจะพูดคำที่ทำให้คิมมี่แทบพุ่งหมัดไปเสยคาง "เป็นตุ๊ดสะเปล่าเต้นได้ห่วยขนาดนี้อย่าเป็นเลยว่ะ ขนลุก"
"เป็นแล้วมันไปหนักส่วนไหนของพี่วะ!!"
"เห้ยไอคิมอย่า"
เนียร์รีบวิ่งเข้ามาห้ามไม่ให้คิมมี่ปล่อยหมัดใส่รุ่นพี่ตัวเองก่อนจะลากออกมาจากห้อง "มึงจะห้ามกูทำไมวะ! ไม่เห็นไงไอเหี้ยนั่นมันว่ากูอ่ะ!" คิมมี่ชี้เข้าไปในห้องก่อนจะมองกลับเข้าไปอีกครั้ง เสียงทุ้มของพี่รหัสตัวเองก็ดังออกมาทันที
"กูไม่รับมึงเป็นน้องรหัสจะไปไหนก็ไป!!"
"กูก็ไม่ได้อยากได้มึงเป็นพี่นักหรอก!!"
คิมมี่เหลืออดจริงๆเขาไม่ได้ไปว่าเพศของพี่เขาเลยแล้วทำไมพี่เขาต้องมาเหยียดเพศของเขาด้วยล่ะเป็นเพศทางเลือกแล้วมันไม่ดีตรงไหน ทำไมต้องมาพูดดูถูกเขาขนาดนี้ด้วย
กลับมาที่ปัจจุบัน
"ผมขอโทษนะครับที่ไปก่อความวุ่นวายในห้องของพวกพี่"
คิมมี่กำลังจะยกมือไหว้ขอโทษมาร์คที่ตัวเองไปก่อเหตุเอาไว้ แต่มาร์คคว้ามือหนาเอาไว้ก่อนพร้อมกันฉีกยิ้มกว้างออกมา "ไม่เป็นไรคิม เพื่อนพี่ก็ปากหมาเหมือนกันมันไม่น่าไปพูดแบบนั้นกับน้องเลย พี่ขอโทษแทนมันด้วยนะ"
"ให้พี่เขามาขอโทษผมเองเถอะครับ คนปากแบบนั้นถ้าคิดไม่ได้ก็ไม่สมควรโตมาจริงๆ" คิมมี่เดินออกไปจากตรงบันไดเป็นคนแรกเพราะพื้นที่ตรงนั้นมันแคบถ้าจะคุยกันออกมาคุยข้างนอกเถอะเกะกะทางเดินคนอื่นเขาด้วย
"แล้วพี่มาร์คมาหาผมทำไมครับ?" บอมเริ่มเอ่ยปากถามอีกครั้ง "พี่เอานี่มาให้น่ะ แล้วก็อยากกลับบ้านพร้อมเราด้วย"
"กลับพร้อมกัน?"
"อื้ม บ้านเราอยู่ระแวกเดียวกันเลยนะ"
บอมทำหน้างงอีกครั้งบ้านเขาเนี่ยนะอยู่ระแวกเดียวกับพี่มาร์ค? เป็นไปได้เหรอวะอะไรจะบังเอิญขนาดนั้น "บ้านพี่อยู่ซอย 3 บ้านเราอยู่ซอย 4 ถูกมั้ย"
รู้ยันเลขซอย...
"ใช่พี่แล้วพี่รู้ได้ไงอ่ะ ผมยังไม่หายงงเลยเนี่ย"
"ก็วันที่เราจับพี่รหัสกันแล้วตอนกลับบ้านพี่เห็นเราเดินกลับทางเดียวกับพี่พอดีเลยลองตามไปดู สรุปบ้านเราอยู่หมู่บ้านเดียวกันแต่คนละซอย"
"บังเอิญไปอีกกก"
เสียงเนียร์โผล่แทรกขึ้นมาก่อนจะโดนคิมมี่ปิดปากอีกครั้ง "เสียมารยาท! คนอื่นเขาคุยกันอยู่"
"อื้อๆ!!"
คิมมี่และเนียร์ขอตัวกลับบ้านก่อนเพราะนี่มันก็เย็นมากแล้วเดี๋ยวจะกลับบ้านดึก บอมและมาร์คทั้งสองคนเดินพูดคุยทำความรู้จักกันไปตลอดทางมีแลกเบอร์และไอดีไลน์กันด้วยเผื่อมีอะไรฉุกเฉินก็โทรหากันได้
"อย่าลืมทักมานะ"
"ครับ"
บอมแยกกับมาร์คตรงทางเดินเข้าซอย บอมเดินไปส่งมาร์คถึงหน้าปากซอยก่อนที่ตัวเองจะเดินเข้าซอยบ้านตัวเองไป วันวุ่นๆก็ผ่านไปอีกวันแล้วสินะเฮ้อ…เหนื่อยชะมัดเลย
ติดตามตอนต่อไป
ข้อฝากจากผู้แต่ง
1. ใครเล่นแท็กในทวิตเชิญตามมาที่ #lovebusy
2. แต่งโดยJaebeommark
หัวข้อ: Love busy รักวุ่นวายนายรุ่นน้อง Update Chapter 32 The End [08/04/61] (อ่าน 18210 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก