หัวข้อ: ( เรื่องสั้น ) “ โ พ โ ก ชิ บ พ อ ” ( I miss you ) : Chapter 6 ( End )

[hip]

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ... 
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง 
  (กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี  ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข  ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้

18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที  ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน   เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ

เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................                                                           

วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17



เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

ถ้าฉันเกลียดคุณ
ถ้าเกิดฉันเกลียดคุณขึ้นมาละ


ฉันเลยถอยมาอยู่ตรงนั้น
หยุดอยู่ตรงนั้น ..
ตรงที่ฉันใช้มันเพื่อรอคุณ .


โ พ โ ก ชิ บ พ อ
( I miss you )

         ตอนที่ 1

“ หลายปีมากแล้วนะ
ที่เราสองคนรู้จักกันมา ..  ”

“ อืม แปดปีได้แล้วมั้ง ” ฉันตอบ


เราสองคนเพื่อนสนิท
นั่งอยู่ในร้านกาแฟ

แกนั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามของฉัน
และเป็นฉันที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามของแก ..

“ อืม .. ”
“ แกนัดฉันมาวันนี้ มีอะไรเปล่าวะ .. บูม  ” ฉันถาม

“ มีดิบอส ”
“ ผมมาบอกคุณคนแรก ”

ฉันไม่ชอบเลย
ไอ้การแทนชื่อฉันด้วยคำว่า “ คุณ ” เนี่ย
มันทำให้ฉันรู้สึกเหมือนกับว่าฉันไม่ใช่คนสนิทของบูม  ..

“ เรียกชื่อฉันดีๆมันจะตายมั้ยแกอะ บอสไง บอสสสสส ”

“ ก็คนมันติดเรียกมาตั้งแต่เด็กนี่หว่า ”
“ กูกับมึง เราก็ไม่เคยพูดกัน ” บูมตอบ

“ เออๆ ”
“ แล้วสรุปมีเรื่องไรวะ ? ”

“ ผมจะไปเรียนโทต่อที่ต่างประเทศน่ะ ”
“ ผมสนใจเรื่องการทำธุรกิจ ก็เลยขอที่บ้านไปเรียนต่อ ”
“ แล้วเขาก็ตอบโอเคนะ ”
“ ก็เลยรีบวิ่งมาบอกคุณก่อนใครเลยไง ”

เจ็บที่อกแหะ ..

“ เรียนตรีพึ่งจบนี่ ทำไมถึงรีบต่อโทเร็วขนาดนั้น ” ฉันถาม

“ ผมอยากรีบเรียนแล้วกลับมาทำงานที่ตัวเองชอบเร็วๆ ”
“ ผมเลยต้องรีบไปหาความรู้ ไปหาประสบการณ์ ” เขาตอบ

“ แล้วฉันละ ”
“ ฉันจะอยู่กับใคร ”
“ เพื่อนที่ไว้ใจได้ตอนนี้ก็มีเหลือแค่แกแล้วนะบูม ”

“ อย่าพูดให้ผมลำบากใจสิบอส ”
“ สองปีเองเดี๋ยวผมก็กลับมา ”
“ คุณรอผมนะ ”
“ แล้วเดี๋ยวเราสองคนมาทำงานร่วมกัน ”
“ สัญญากับผมหน่อย ”
“ ว่าถ้าผมกลับมาแล้ว คุณจะมาทำงานให้ผม ”

“ ถ้าฉันตอบว่าไม่ละ ”
“ แกจะทำยังไง ”

“ ผมก็จะตามตื้อคุณมาทำงานกับผมให้ได้ ”

“ ฉันมันไม่ได้เก่งอะไร ทำไมต้องเป็นฉันวะ จบมาเกรดก็น้อย ไปหาคนสมองดีๆทำงานด้วยนู้นไป ”

เขาหัวเราะ

“ หัวเราะอะไรเล่า ”
“ แล้วจะไปวันไหน ”

“ พรุ่งนี้เลย ” เขาตอบ

ทำไมเหลือเวลาให้ฉันทำใจน้อยจังวะบูม ..

“ ไปอยู่นู้น ผมคงคิดถึงแม่คุณ แม่ผม ครอบครัวของเราสองคนมากเลยเนอะ ”

“ อย่ามาดราม่าน่ะ ไปอยู่นู้น เดี๋ยวแกก็มีเพื่อน และบางทีแกอาจจะมีแฟนเลยก็ได้ ”

และแกก็อาจจะลืมฉัน ..
คนที่แอบรักแกมาหลายปี
 
เราสองคนรู้กันในวันที่ฝนตกหนัก
ฝนกระหน่ำลงมาและเสียงฟ้าผ่าเหมือนฟ้าทะล่ม

ฉันถือร่มสีแดงยืนอยู่หน้าป้ายรถประจำทาง ที่อยู่ตรงหัวมุมซอยหน้าบ้าน
รออยู่นาน
แต่รถประจำทางก็ยังไม่มา

“ ทำไมถึงยังไม่มาสักทีนะ จะไปโรงเรียนสายอยู่แล้ว ” ฉันบ่นพึมพรำกับตัวเอง

แต่แล้วก็มีเด็กนักเรียนคนนึง
ใส่ชุดโรงเรียนเดียวกันกับฉัน
เดินเข้ามาถามฉันว่า

“ ขอโทษครับ คุณจะไปโรงเรียน xxx ใช่มั้ยครับ ”
“ พอดี ผมพึ่งย้ายบ้านมาอยู่ที่นี้ ไม่รู้จักใคร และก็ไม่รู้จักทางไปโรงเรียนน่ะครับ
เช้านี้คุณพ่อกับคุณแม่ผมติดธุระด่วน เลยไปส่งไม่ได้
รบกวนคุณพาผมไปได้มั้ย ”

โห่ พูดดีนะเนี่ย
ครอบครัวคงอบรมมาดี

“ ดะ.. ได้สิ ”
“ แล้วคุณเรียนชั้นไหน ? ” ฉันถาม

“ ม.2 ครับ ”
“ ผมชื่อ บูม ครับ ”
“ ยินดีที่ได้รู้จัก ”

“ ฉัน บอส ”
“ ยินดีที่ได้รู้จัก ”
“ แต่ .. ”
“ เราทำไมต้องพูดทางการกันขนาดนั้นวะ ”
“ พูดธรรมดาก็ได้ ” ฉันตอบ

“ ผมติดพูดเพราะน่ะครับ ผมไม่ค่อยพูดคำหยาบ ”

“ อ๋อ ”

ปี๊บ ปี๊บบบบบ

“ เห้ย รถมาแล้ว ”
“ รถมาแล้ว มานี่เร็วๆ ” ฉันบอกบูม

เราสองคนนั่งรถประจำทางไปโรงเรียนพร้อมกัน
พร้อมกับฉันที่ได้เพื่อนใหม่ที่ไม่สนิทเพิ่มมา 1 คน

นั่นแหละ
จุดเริ่มต้นของเพื่อนสนิทของฉันคนนี้

แล้วความรู้สึกเดิมก็เริ่มหาย..
เพื่อนฉันทำไมกลายเป็นเหมือนเพื่อนใหม่ .. ♫ ♪

- สนามบาสโรงเรียน -

กาลเวลาเปลี่ยนไป
คนก็เปลี่ยนด้วย

เราสองคนขึ้นมอปลาย
ได้เรียนในห้องเดียวกัน

บูมเริ่มเล่นกีฬา
หั่นมาออกกำลังกาย
ทำให้หุ่นพี่แกโคตรแฮนด์ซั่ม

ทั้งหุ่นทั้งหน้าอย่างหล่ออย่างที่สาวๆหลายคนหลงใหล

แต่งงานกับฉันมั้ย ..

เหี้ย
คิดเรื่องไรเนี่ย ( ตบหัวตัวเอง )

.. แต่โห่
ยิ่งตอนเสยผมนะ

โห้

เป็นสามีฉันมั้ย ? ..

ยิ่งเวลาที่มองมาด้วยสายตาเหมือนจะกลืนกินแบบนั้นนะน่ะ

โอ้ว
น้ำเดิน


“ คุณบอส ”

“ ( ทำหน้าเหม่อ ) ”

“ คุณบอส ”

“ ( ยังคงเหม่อ ) ”

“ คุณบอส ! ”

“ ห้ะๆ ว่าไงนะ ? ”

“ ผมเล่นบาสเสร็จแล้ว ”
“ ไปหาไรกินกัน ”

“ ไม่เรียกคุณได้มั้ยอะ ”
“ เรียกบอสธรรมดาได้มั้ย ”
“ กับเพื่อนคนอื่นบูมยังพูดกูมึงด้วยเลย ”
“ ทำไมกับบอส บูมถึงพูดกูมึงด้วยไม่ได้ ”

“ ไม่ได้หรอก ”

“ ทำไมอะ ” ฉันถาม

“ ผมไม่บอก ”
“ ลุกขึ้นเร็ว จะพาไปกินนม ”

“ หึ ( หน้าหงิก ) ”
“ โอ๋  ไม่งอนนะครับคุณบอส ”
“ งั้นวันนี้ผมเลี้ยง ”

“ หึ ( หันหน้าหนี ) ”

“ เฮ้อ ” บอสถอนหายใจ
“ เป็นผู้ชายทำไมงอนง่ายแบบนี้นะ ”
“ ก็ได้ ”
“ ผมจะให้คุณขี่หลัง แทนการง้อละกันนะ ”
“ จะให้ขี่จนกว่าจะเดินไปถึงที่จอดรถ ”

“ ( เริ่มสนใจ ) จริงนะ ”

“ จริงดิ ”

“ พูดแล้วนะ ”

 “ ครับ ”

ฟึ่บ พึ่บ

“ เห้อ ทำไมตัวคุณหนักแบบนี้ ”
“ ออกกำลังกายบ้างสิ ”

“ ฉันหนักหกสิบเอง ทำมาเป็นบ่น ”

“ ก็มันหนักหนิ ”

บูมค่อยๆเดินข้ามจากสนามบาสมายังที่จอดรถ
ระหว่างทางเดินกลับมาที่จอดรถ
ฉันค่อยๆซบหน้าลงบนไหลกว้างของบูม
ให้ความรู้สึกอบอุ่นเหมือนพระเอกให้นางเอกขี่หลังในละครเลยนะ
อืม .. ไหลกว้างแบบนี้
คงกอดอุ่นน่าดู
ฉันไม่อยากนึกถึงวันที่แกมีคนให้กอดแล้วเลยวะบูม

บางทีฉันคนนี้อาจจะรับไม่ไหว  ..

ยิ่งได้อยู่ใกล้
ยิ่งหวง

ฉันจะปล่อยแกไปไกลๆได้ยังไง
แค่คิดหัวใจก็สั่นไหวแล้ว ..


“ คุณบอส ”
“ คุณบอส ! ”

“ ห่ะ ”

บูมปลุกฉันจากวังวนความทรงจำให้กลับมายังปัจจุบัน .. 

“ เหม่ออีกแล้วนะคุณ ”
“ ได้ฟังที่ผมพูดมั้ยเนี่ย ”

“ อ๋อ ”
“ ว่าไงนะ ? ”

“ คุณนี่ ! ” บูมทำหน้าหงิก
“ ผมจะบอกคุณว่า ผมต้องไปเตรียมตัวต่อ ไว้พรุ่งนี้แล้วผมจะโทรหานะ ”

“ อ๋อ ”
“ ได้ดิ ”

“ งั้นแยกกันเลยนะ ”

“ อืม ” ฉันตอบ



เช้าวันใหม่มาถึงแล้ว ..

ถึงเวลาต้องลาจากแล้วสินะ ..


“ เจอกันสนามบินนะเพื่อนรัก ” Boom send message

เวลาแบบนี้ฉันควรพูดอะไรกับแกดีนะ ..

ถ้าเป็นฉัน
จะรั้งไว้ไม่ให้แกไปได้มั้ย

ฉันจะมีค่าพอที่แกจะอยู่ต่อหรือเปล่า ..

และถ้าเกิดแกกลับมาแล้วจำฉันไม่ได้ละ

ยังคงมีคำถามที่เกิดขึ้นมาในหัวมากมาย

และบางที .. ฉันจะไม่ไปส่งแกดีมั้ย

และถ้าเกิดฉันร้องไห้ต่อหน้าแกขึ้นมาละ

“ Stay with me
Darkness is near by me
Sometimes I’m lonely
But I can see ..
I won’t ask
even though trying to far away ”

( Han Soo Ji – Beautiful Sad )

“ ไง ”

สรุปแล้วฉันก็มาจนได้ ..

“ มาช้าจริงนะ ”
“ ผมรอคุณอยู่คนเดียวเลยเนี่ย ”

“ แล้วคนอื่นๆละ ” ฉันถาม

“ ครอบครัวผมเค้าบินไปรอผมที่นู้นตั้งแต่เมื่อคืน ”
“ เค้าคงเป็นห่วงผมละมั้ง ”
“ เห็นว่าจะไปอยู่ด้วยสักอาทิตย์ ”
“ แต่ผมคิดว่าคงไม่ได้เป็นห่วงผมหรอก ”
“ ถือโอกาสไปเที่ยวกันแน่ๆ ”
“ 55555 ” เขาหัวเราะ


ยังจะหัวเราะออกอีกนะเวลาแบบนี้ ..


“ ทำไมทำหน้าเศร้าแบบนั้นละ  ” บูมมองมาด้วยสายตากังวล

“ ก็กลัวเหงา .. ” ฉันตอบบูมไปแบบเสียงสั่นๆ ..

“ ผมจะโทรหาคุณบ่อยๆนะ ถ้าผมว่าง ”

“ สัญญาแล้วนะ ”

“ ผมสัญญา ”
“ คุณจำปีใหม่ตอนเราอยู่มอหกได้มั้ย ” เขาถาม

“ จำได้สิ ”
“ ปีใหม่ ”
“ ปีที่เราถูกทิ้งให้ไปเที่ยวกันแค่สองคน ” ฉันตอบ

“ คืนนั้น ”
“ ผมแอบไปซื้อของขวัญให้คุณ แต่ไม่ได้ให้ ”
“ ไว้อีก 2 ปีผมจะกลับมามอบมันให้กับคุณนะ ”

“ ทำไมละ ”
“ ตอนปีหนึ่งก็ให้ได้ ทำไมไม่ให้ ”

“ ความลับน่ะ ”
“ รอผมกลับมามอบมันให้กับคุณนะ ”




.. This is a Final Call of Thai xxx
Flight TG534 To London ,
It's now boarding at gate number 22 ,
Please board a gate number 22 ,
Immediately ,
Thank You .

“ บอส ”
“ ถึงเวลาที่ผมต้องบอกลาคุณจริงๆแล้วนะ ”

“ อื้ม ( น้ำตาคลอ ) ”
“ ดูแลตัวเองดีๆนะ ”
“ ส่วนเรื่องสัญญาฉันไม่สัญญาหรอกนะ ”
“ กลับมาให้ได้ละ ” ฉันยิ้ม

“ แหน่ะ ”
“ งั้นผมไปก่อนนะ ”
เขายิ้มกลับมา ยกมือขึ้นและพร้อมส่งสัญญาณมือ

“ บ้ายบาย ”

“ บ้ายบาย ”
“ ลาก่อน ( พูดในใจ ) ” ฉันตอบกลับไป

.
.

“ บูม ! ” ฉันตะโกนเรียกบูมในวินาทีสุดท้ายก่อนบูมจะเดินเข้า gate
“ ตามหาฉันและตามมาตื้อฉันด้วยนะ ”

“ ได้ ! ” บูมตะโกนกลับมา และหายเข้าไปใน gate

ถ้าเป็นไปได้
หวังว่าเราคงพบกันอีกนะ .. บูม


- หนึ่งชั่วโมงที่แล้ว -

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

“ เข้ามาเลยครับ ”
“ อ้าวแม่ ”

แววตาของแม่มีความเศร้าโศก ราวกับว่ามีเรื่องทุกข์ใจอยากจะกล่าว

“ แม่มีเรื่องอะไรรึเปล่า ” ฉันถาม

“ เราต้องย้ายกลับบ้านเก่าแล้วละลูก ”
“ บริษัทที่พ่อเราทำงานล้มละลาย ”
“ แม่ก็กะไว้แล้วว่าบริษัทของพ่อจะต้องจบแบบนี้ ”
“ ครอบครัวเราพอมีเงินเก็บอยู่ก้อนนึง แม่แพลนกับพ่อไว้ว่าจะกลับไปเปิดร้านอาหารที่บ้านพ่อน่ะ ”
“ อาทิตย์หน้าเราต้องเริ่มย้ายของแล้ว จะทำอะไรที่นี่ก็รีบทำนะลูก ”

“ ครับแม่ ”

ฉันจะรอวันที่แกกลับมานะบูม ..

[FeaRes]

อ้าว บอสก็ต้องย้ายบ้าน ถ้าบูมกลับมาจะได้เจอกันไหมนี่
แต่ติดต่อกันได้นี่!... ใช่ม่ะ... บูมอย่าลืมบอสส

[ืniyataan]

อีกกี่ปีกว่าจะหากันเจอ...งือๆๆๆๆๆๆๆๆ 

[hip]

ตอนที่  2

เวลาล่วงเลยมาเกือบ 2 เดือนแล้ว

ดีใจนะที่บูมยังติดต่อกลับมา
ถึงแม้จะแค่อาทิตย์ละ 1 วัน

เราคุยกันว่าจะไม่เฟสทามหากัน
ส่งอีเมลล์หากันดูจะคลาสสิคกว่า ..


วันนี้เป็นวันอาทิตย์
ท้องฟ้าแจ่มใส
พยากรณ์ของบอสวันนี้ ฝนไม่ตกแน่นอน !
สายลมเย็นๆพัดผ่าน
แม้จะเป็นวันที่แดดแรงมาก
แต่สายลมช่วยบรรเทาความร้อนให้เย็นขึ้นมา
เมื่อไหร่บูมจะเมลล์มานะ ..

ติ่ง ..

เฮ้ย
ตายฉิบหายยย

มาแล้วๆ

- Boom thannapat -

อยู่ที่นี่ช่วงนี้อากาศหนาวมากเลยคุณบอส
อยากจะเก็บหิมะที่ตกลงมาไปฝากคุณจัง
ช่วงนี้อาจจะตอบช้าไปบ้างนะ
บางอาทิตย์ผมอาจจะไม่ได้ตอบเมลล์ของคุณเลย
การบ้านเริ่มเยอะขึ้น
เรียนก็หนักขึ้น
แต่ผมจะพยายามหาเวลามาตอบคุณนะ

แล้วคุณเป็นยังไงบ้าง
ผมได้ยินว่าคุณย้ายบ้านหรอ
ตั้งสองเดือนแล้ว
ทำไมคุณไม่บอกผม
ผมเป็นห่วงคุณนะ

เอาละ
ถึงเวลาที่ผมต้องไปทำการบ้านต่อแล้ว
ไว้ผมจะเมลล์หาใหม่นะ

คิดถึงคุณ
บูม .

.. อ่านไปหัวใจเต้นไป

ตึก ตึก ตึก

เหมือนคนเป็นแฟนกันส่งข้อความหากันเลยเนอะ .. ( หน้าแดง )


บ้า บ้า บ้า
คิดไรก็ไม่รู้

เลิกคิด !
ตอบข้อความดีกว่า


- Boss Monapat -

ใช่แล้วละ
พ่อของฉันตกงาน
เลยจำเป็นที่ต้องย้ายกลับมาที่บ้านเก่าของพ่อน่ะ

ตอนนี้คุณพ่อคุณแม่เปิดร้านอาหาร
ตอนนี้ฉันนี้ฉันกลายเป็นผู้ช่วยกุ๊กและก็เป็นคนส่งอาหาร
สนุกมากเลยละ
เป็นตัวป่วนในครัว
แล้วก็ยังต้องขี่รถไปส่งอาหารอีก

ฉันมั่นใจว่าฉันทำอาหารอร่อยขึ้นนะ
กลับมาเมื่อไหร่จะทำให้ชิม

เอ้ออ
อีกเรื่อง ตอนนี้ฉันไม่เหงาแล้ว
มีเพื่อนตัวสูงคอยเล่นเป็นเพื่อนกับฉันอยู่

เค้าเป็นกุ๊กที่ร้านของฉันนี่แหละ
พึ่งเข้ามาใหม่แต่เราสนิทกันเร็วมากเลย
ที่บอกว่าเป็นผู้ช่วยกุ๊กก็นี่แหละ
ผู้ช่วยป่วน
กุ๊กคนนี้ชื่อ เฮียบอนน์

ไว้รอบหน้าจะเล่าให้ฟังนะว่าเค้าเป็นใครมาจากไหน
ตอนนี้ฉันต้องรีบไปส่งข้าวแล้วละ
เฮียเค้าทำข้าวกล่องเสร็จแล้ว

บาย
คิดถึงเสมอ
บอส .

“ ไอ้บอสสสสสส ”

“ อะไรวะเฮียยยยยยย ”
“ ใจเย็นๆดิ กำลังจะไปเดี๋ยวนี้แหละ ”
“ เรียกอยู่นั่นแหละ  ”

“ เร็วสิวะ ”
“ จะให้ลูกค้ารอนานไม่ได้นะ รีบไปส่ง ”

“ จะไปเดี๋ยวนี้แหละ ”
“ ทำตัวเป็นพ่อไปได้  ”

“ หืมมมมม ”
“ เดี๋ยวโดนมะเงก ”

“ โอ้ยๆ ไม่เอาาา ”
“ พอแล้ว ”

นั่นแหละ เฮียบอนน์ 
มนุษย์ที่อยู่ด้วยแล้วไม่เหงา

“ ไปๆ ไปส่งข้าวได้แล้ว ”

“ ใจเย็นนน  จะไปเดี๋ยวนี้แหละเฮีย ”


..


เอ๋
บ้านหลังนี้มันอยู่ตรงไหนน่าาา

โอะ
นี่ไง

ติ่งน่อง ติ่งน่อง

“ ข้าวมาส่งครับบบบ ”

“ รอเดี๋ยวนะจ๊ะ กำลังออกไปจ้ะ ” 



“ นี่ครับ ข้าวกล่อง 5 กล่อง ”

“ เท่าไหร่จ๊ะ ?  ” คนป้าหน้าสวยที่เดินออกมาจากหน้าบ้านถาม

“ 225 บาทครับผม ( ยิ้ม ) ”

“ นี่จ๊ะ ”

“ ขอบคุณมากนะครับ ”


 ตึ่ง
- Mom send message -

ส่งข้าวเสร็จแล้วกลับมาล้างจานก่อนนะลูกก่นอที่จะออกไปไหน


โห่แม่
กะจะไปขี่รถเล่นสักหน่อย

ฮือ

แค่คิดก็เหนื่อยแล้วอะ
ฮืออออออออออออออ



- หลังครัว -

“ เฮียยยยยยย ”
“ วันนี้บอสไม่ล้างจานได้เปล่า ”

“ ไปถามแม่แกนู้นไป มาถามอะไรเฮียเนี่ยะ ”
“ เฮียไม่ใช่เจ้าของร้าน ตอบไม่ได้หรอก ”

“ วันนี้อากาศดีอะ ”
“ น่าออกไปขับรถเล่น ( น้ำตาคอลเบ้า ทำหน้าผิดหวังเหมือนลูกหมา ) ”

“ จานมันก็ไม่เยอะสักหน่อย ”
“ ล้างแปปเดียวก็เสร็จแล้ว ” เฮียตอบ

“ โห่ เฮียอะไม่ติสท์เลย ”
“ ก็ feel มันไม่ได้ละอะ ”
“ กว่าจะเสร็จก็ขี้เกียจแล้ว ”
“ เพราะฉะนั้น เฮียต้องไปเฝ้าบอสล้างจาน ”
“ ลูกค้าเข้าเมื่อไหร่ บอสถึงจะปล่อยเฮียออกมา ( ทำหน้าจริงจัง ) ”

“ โอ้ว ท่าจะเอาจริงวะ ”

“ จริงดิเฮีย ”
“ ไปนั่งเล่นเป็นเพื่อนบอสเลย ”

“ เออ ก็ได้ ”
“ อยากพักอยู่พอดี ”


“ อะ เฮียนั่งตรงนี้ ”
“ เดี๋ยวบอสไปเอาตั่ง ( เกาอี้เล็ก ทรงเตี้ย ) แปป  ”

ฮึบ ฮึบบบ

“ มาแล้วว ”

ฉันบรรจงผสมน้ำยาล้างจานและน้ำสะอาดที่เปิดใส่ถังให้เข้ากัน
พร้อมทิ้งสก็อตไบท์ลงไปขยี้ให้เข้าน้ำอีกครั้ง


“ บอส ”

“ ว่าไงเฮีย ”

“ บอสรู้มั้ย บอสทำให้เฮียคิดถึงเพื่อนเฮียคนนึง ”

ฉันเงยหน้าขึ้นมามองที่หน้าเฮีย
แววตาปนเศร้านี้คืออะไร ..

“ ทำไมเฮียว่างั้นอะ ”

“ มองบอสแล้วเฮียคิดถึงเพื่อนเฮียคนนึง ”
“ ตอนนี้แต่งงานไปแล้วละ ”
“ งานแต่งเฮียก็ไม่ได้ไป ”

“ เพื่อนเฮียคนนั้นเค้าเป็นผู้หญิงหรอ ”

“ เปล่าหรอก ”
“ เป็นผู้ชายที่เหมือนผู้หญิง ”
“ เฮียเคยทำร้ายเค้าน่ะ ”

“ ห่ะ ? ”
“ ยังไง ” ฉันถาม

“ เฮียเคยชอบเขา ”
“ แต่เฮียไม่อยากให้เขาจมอยู่กับเฮียนะ ”
“ เขาเป็นเพื่อนสมัยเรียนมอปลายของเฮีย ”
“ เฮียไปรับไปส่ง ”
“ ไปไหนด้วยกันตลอด ”
“ ตัวอ้วนๆ น่ารักเหมือนเด็กญี่ปุ่นเลยละ ”

“ แล้วเกิดเรื่องอะไรกันอะเฮีย ? ” ฉันถาม

“ ก็ .. ”
“ เฮียไปชอบมัน ”
“ แล้วเฮียก็รู้ว่ามันชอบเฮีย ”
“ แต่ตอนนั้นเฮียยังเด็ก เพราความอยากรู้ของเฮีย เฮียคิดว่าอยากลองห่างกับมันดูสักพัก ”
“ เฮียเลยย้ายโรงเรียน ตัดการติดต่อกับมันเลย ”
“ เฮียคิดแค่ว่าถ้าลองห่างกันบ้าง อาจจะทำให้เรารักกันมากขึ้นมั้ย ”
“ และเฮียก็รู้ว่ามันทรมานมากกับการที่เฮียเดินออกมา ”
“ ต่างคนต่างไม่ได้ติดต่อกัน ”
“ เฮียก็รอวันนั้น วันที่มันจะติดต่อมา ”
“ แต่กลับไม่ .. ”
“ เฮียเคยลองที่จะโทรไปหามันนะ ”
“ แต่ข่าวมาว่า มันมีแฟนแล้ว ”
“ เฮียก็เลยถอยห่างออกมา ”
“ ดูเป็นคนอ่อนแอใช่มั้ยละ ”
“ แต่เฮียว่า ถึงเฮียจะโทรไปหามันตอนนั้น ความรู้สึกที่มันมีให้เฮียคงเปลี่ยนไปแล้ว ”
“ ตัดใจดีกว่า ”
“ แต่สุดท้ายมันก็มีความสุข ”
“ ได้แต่งงาน ”
“ เจอคนที่มันรักจริงๆ ”
“ เฮียเลยกลายเป็นคนเลวในสายตาของมัน ”
“ งานแต่งถึงไม่กล้าไปยังไงละ ”
“ แต่เฮียก็โอเคนะ กับการได้รักมัน ”
“ ถึงแม้เฮียจะเป็นคนทำผิดพลาด และก็ไม่สมหวังกับมันก็ตาม ”

“ แต่บอสว่าไม่ .. ” ฉันแย้ง
“ บอสว่า เค้าอาจจะอยากขอบคุณเฮียมากกว่าที่ทำให้เค้าได้เจอกับคู่ชีวิตของเค้าจริงๆ ”
“ และเฮียก็ไม่ต้องเศร้านะ ”
“ เพราะตอนนี้เฮียมีตัวป่วนอยู่ข้างๆ ”
“ ไม่เหงาหรอก ”
“ แล้วเค้าชื่ออะไรละเฮีย ”

“ อุ่น ”
“ ไออุ่นน่ะ” เฮียตอบ

“ ( ตาโต ) โห่ ชื่อน่ารักนะเนี่ย ”

เฮียขำ
แล้วโน้มตัวลงมาพร้อมกับทอดสายตาลงมาข้างล่างสบตากับฉันพอดี
เฮียยิ้ม
แล้วยกมือขวาขึ้นลูบหัวของฉัน

“ ขอบใจนะ ”
“ เฮียไม่เหงาหรอก ”
“ มีแกอยู่เป็นเพื่อนหนิ ”

“ แน่นอนเฮียต้องไม่เหงา ”
“ และมันก็ไม่เห็นจะยากเลย ”
“ เฮียก็แค่หาคนใหม่ ”
“ หน้าตาก็หล่ออยู่แล้วหนิ ”
“ สูงด้วย ”
“ ใครเห็นก็ชอบ ” ฉันตอบ

“แล้วบอสละ ชอบเฮียมั้ย ?  ” เฮียถาม

“ ก็ถ้าบอสไม่มีคนที่ชอบอยู่แล้ว ”
“ เฮียอาจจะเป็นคนต่อไปที่บอสพิจารณาก็ได้ ( หัวเราะ ) ”

“ เฮ้ยยยยย  ใครวะบอกเฮียมาเดี๋ยวนี้นะ ”

“ ไม่บอกหรอก ”
“ อย่ามาทำตัวหวงน้องหน่อยเลยนะ ”

 
เฮียยยยย
ลูกค้ามาแล้ว
มาทำกับข้าวได้แล้ว


“ นั่น เขาเรียกแล้ว ไปทำงานไป ”

“ ครับบบบ  ผมจะไปเดี๋ยวนี้ ” เฮียตะโกนบอกลูกน้องในครัวของเฮีย
“ บอส ”
“ เฮียไปทำอาหารก่อนนะ ”
“ เดี๋ยวไว้มาจีบใหม่ ”

“ ห่ะ ? ”
“ อะไรนะ ไอ้เฮียยยยยยย ”

เฮียยิ้มแล้วเดินจากไป
ปล่อยให้ผู้ชายตัวเล็กนั่งงงและล้างจานอยู่คนเดียว ..

จริงหรือเปล่า
ที่ใครเขาบอก ว่าคนรักกัน ต้องอยู่ด้วยกันเรื่อยไป
จริงแค่ไหน ว่าความเหินห่าง จืดจางรักได้
แต่ฉันไม่เชื่ออย่างนั้น ..
https://www.youtube.com/watch?v=e5qTvjdws_Q

[ืniyataan]

มีคู่แข่งซะแล้น..นนนนนนนนน   

[hip]

ตอนที่ 3

-  หน้าคอมพิวเตอร์  -

ผ่านไป 2 อาทิตย์แล้ว
แต่ยังไม่มีวี่แววการตอบกลับมาของบูมเลย

หายไปไหนกันนะ ..


“ บอสสสส ” ไม่ใช่ใครเฮียบอนน์นั่นแหละ

“ ว่าาาา ” ฉันตอบกลับ

“ เฮียลองทำเมนูใหม่ที่เฮียคิดเอาไว้อาทิตย์ที่แล้ว ”
“ มาลองชิมให้หน่อยยย ”

อาเฮียหลีอาหลีบอนน์หนิชอบขัดอารมณ์จังวะ

“ รอแปป ”
“ กำลังไป ”


“ มาแล่ว ”

“ อานี่ เดี๋ยวเฮียเป่าให้ ”

“ มันคืออะไรวะเฮีย ? ” ฉันถาม

“ มันคือแกงกะหรี่ใส่หอยเชลล์ กับ ชิกุวะ แต่เฮียลองผสมปูลงไปนิดหน่อย ”
“ เลยอยากลองให้บอสมาชิมให้น่ะ ”

“ โห่ น่ากินอ่ะ ”

“ อะ อ้าปาก ”
“ เดี๋ยวเฮียป้อน ”

“ อ้าาาา ”
“ อั้มมมม ”
“ หู้ววววว ”
“ อร่อยวะเฮีย ”
“ ขออีกคำได้ปะ ? ”

“ เอาไปทั้งจานเลยอา ”

“ หู้ยยยยยย ”
“ ขอบคุณนะเฮียยยย ”

ไม่ขอรอช้าละครับ
ให้กินมุมมามกว่านี้ก็ยอมครับ
อร่อย
55555555555555555

“ ดู ”
“ ดู ”
“ ดูมันกิน ”
“ เบาๆสิวะไอ้บอสส ”

“ ก็มันอร่อยนิเฮีย ”

“ อยู่นิ่งๆสิ ”

ร่างสูงค่อยๆเดินเข้ามาประชิดข้างลำตัว
ก้มหน้ามองลงมาที่มุมปาก
พร้อมกับใช้นิ้วมือเรียวยาวข้างขวาเช็ดคาบเลอะที่มุมปาก

นัยน์ตาสีน้ำตาลของเฮียที่กำลังมองลงมาที่มุมปากของฉัน
พอมองเข้าไปลึกๆแล้ว
รู้สึกถึงความอบอุ่นแฝงไปด้วยความอ่อนโยน

 
( กระพรึ่บตา )
ไม่ได้การแล้ว

“ เฮีย ”
“ ขอบคุณนะ ”
“ เดี๋ยวบอสขอตัวไปล้างจานก่อน ”

ร่างสูงค่อยๆเคลื่อนตัวออกจากฉันอย่างช้าๆ

“ อืม ”
“ ทีหลังก็ถึงจะอร่อยแค่ไหน ก็อย่ากินมุมมามขนาดนี้รู้มั้ย ( พูดไปเกาหัวไป ) ”

“ อื้ม ”
“ จะพยายามไม่กินมุมมาม ”
“ งั้นไปละนะ ”


โหยยยยยยย
ไอ้บรรยากาศน่าใจสั่นนั่นมันอะไรวะ

ไม่ได้ๆ
เราจะใจสั่นกับพี่ตัวเองไม่ได้นะ
ถ้าบูมรู้เข้า
แย่แน่เลย
ฉันคงต้องโดนตาหน้าว่าผู้ชายหลายใจ

มันต้องเป็นอารมณ์ชั่ววูบ
ต้องเป็นอารมณ์ชั่ววูบแน่ๆ
( สายหัวไป พึมพรำไป )

“ ไหนบอกจะไปล้างจาน ”
“ มายืนสั่นหัวอะไรอยู่นี่ ”

เชี้ย
เฮียยยย

“ กะ..ก็ กำลังจะไปนี่แหละ ! ”

“ ฮึ ( ยิ้มเจ้าเหล่ ) ”

ฮึ้ยยยยย
แกน่ะมันร้ายยยยย
ไอ้เฮี้ยบ้าาาาา
ฮึ้ยยยยยยยยย
ไม่น่าไปมองตาเลย
ก็รู้อยู่แล้วเป็นโรคเขินเวลามองตาผู้ชาย


 
สายลมยามเย็นในฤดูหนาวยังคงพัดมาอย่างต่อเนื่อง
หญ้าน้ำพุพลัดปลิวไสวตามทิศทางของสายลม ..

นี่มันจะค่ำแล้วนะ
เมลล์ยังไม่มาอีกหรอ ..

“ บอส ”

ใครวะ ?

เฮียอีกละ ..

“ ว่าาา ”

“ มานั่งให้ลมพัดหน้าบ้านทำไมเนี่ย ”
“ เดี๋ยวก็เป็นหวัดหรอก ”

“ กำลังคิดถึงใครบางคนอยู่นะเฮีย ”

“ นอกจากเฮียแล้วยังมีใครให้คิดถึงอีห่ะ ไอ้บอส ? ”

“ นี่เฮียอย่ามโนน่า ”
“ บอสยังไม่ได้ชอบเฮียสักหน่อย ”
“ แบร่ ”

“ แล้วใครละที่คิดถึง ? ” เฮียถาม

“ เพื่อนสนิทน่ะ ”  ฉันตอบ

“ คิดไม่ซื่อป่ะ ? ” เฮียถาม

“ อื้ม ”
“ ใช่เฮีย ”
“ เขาไปเรียนต่างประเทศน่ะ ”
“ ก่อนไปเขาบอกกับบอสว่า มีของบางอย่างจะให้ แล้วเขาก็บอกให้บอสรอ ”
“ แต่ไม่ใช่ว่าเค้าชอบบอสหรอกนะ ”
“ มีแค่บอสที่แอบชอบเขาข้างเดียว ”
“ ปกติแล้ว เค้าจะส่งอีเมลล์หาบอสทุกวันอาทิตย์ ”
“ แต่นี่ 2 อาทิตย์แล้ว เมลล์ยังไม่มาเลย .. ”

“ ถ้าอยากร้องไห้ ร้องได้นะ ” เฮียบอก

“ เฮีย .. ( น้ำตาคล่อยๆเกาะรวมกันเป็นเม็ด ก่อนหลั่งไหลลงมาจากดวงตา ) ”
“ ทำไมเค้าปล่อยให้บอสรอวะ ”
“ หรือเกิดอะไรขึ้นกับเค้าหรือเปล่า  ”

ร่างสูงโน้มตัวลงมาข้างหน้าพร้อมกับโอบกอดฉันเอาไว้
ค่อยๆใช้มือเรียวยางลูบหัวอย่างช้าๆ
เหมือนกับเป็นสิ่งของที่อ่อนโยน
กลัวว่าถ้าลูบแรงมากเกินไปจะละคายเคืองหรือแตกหัก

“ ไม่เป็นไรนะบอส เดี๋ยวเขาคงตอบมา ”
“ เขาคงเรียนหนักมากละมั้ง ”
“ ไม่เอานะคนเก่งของเฮีย ไม่ร้อง ไม่อ่อนแอนะ เรื่องแค่นี้เอง ”

“ เฮีย บอสก็ไม่ได้อยากอ่อนแอหรอกนะ แต่มันเจ็บวะ ”
“ เค้าไม่รู้ว่าเราชอบ แล้วก็ไม่รู้ว่าเรารอเค้าอีก ”
“ ทำไมทรมานจังวะ ”

“ ไม่ต้องกลัวนะ เดี๋ยวเฮียช่วยบอสเอง ”
“ เฮียผ่านมาแล้ว ”
“ เรื่องแค่นี้เอง เฮียช่วยได้ ”

“ จริงนะ ”

“ จริงสิ ” เขาตอบ

ฉันจึงก้มหน้าลงไปซบที่อกของชายร่างสูง

อบอุ่นดีจัง ..

“ ขอบคุณนะเฮีย ”

“ ได้เสมอ..  น้องชาย ” เขาตอบ

* W a r n i n g *
 น่ารักกันมาสองตอนแล้ว
เตรียมตัวรับมือกับตอนหน้านิดนึงเนอะ . 
#บอสมนุษย์ที่เข้มแข็ง
#บอนน์พี่ชายที่ดูแลน้อง
#ชายที่กลับมา .

[ืniyataan]

กลิ่นมาม่าโชยมาแล่ว..ววววววว

[hip]

ตอนที่ 4

เวลาค่อยๆผ่านไปช้าๆ
วันเวลาที่เหมือนผ่านไปเร็ว
แต่สำหรับฉันมันช่างช้าเหลือเกิน
การจะผ่านแต่ละวันไปได้
ช่างยากเย็นเหลือเกิน ..


“ ผ่านมาเป็นเดือนแล้วนะ ”
“ เขายังไม่ตอบอีกหรอ ” เฮียถาม

“ ใช่เฮีย ”
“ ผ่านวันนี้ไปบอสคงเลิกรอแล้วละ ”

“ โอเคมั้ยเนี่ย ห่ะ ? ” เฮียถาม

“ โอเคดิเฮีย ”
“ ก็จะเจ็บๆที่ใจนิดหน่อย ”
“ อีกเดี๋ยวก็หาย ”
“ บอสมีเฮียเป็นไอดอลไง ”
“ เดี๋ยวก็เก่งเหมือนเฮียเองนั่นแหละ ”

“ ปั๊ดโถ่วทำมาเป็นพูด ”
“ คาบน้ำตาบนแก้มอะ เช็ดออกหน่อย ”

อ้าวเหี้ย
เป็นคาบเลยหรอ ? ..

“ เออน่า ”
“ คนเรามันต้องมีสักวันแหละน่าที่หายเจ็บ ”

“ เลิกทำหน้ามุ่ยแล้วไปส่งข้าวได้แล้วไป ”


..

เวลายังคงเดินต่อไปเรื่อยๆ
การหายไปของบูมยังคงเป็นข้อสงสัย
เฮียบอนน์ก็ยังคงเป็นเฮียบอนน์คนที่ห่วงน้องเหมือนเดิม


ส่วนตัวฉัน ..
เริ่มโอเคขึ้นแล้ว

มันชิน .. และชาไปหมดแล้วละ



2 ปีต่อมา ..


ลมหนาววนกลับมาอีกครั้ง ..


รู้สึกดีจังเวลาที่สายลมพัดผ่าน
ผ่านที่หน้าฉัน
ผ่านต้นหญ้า
ผ่านแม่น้ำ
ผ่านใจเย็นชาของฉัน


ฉันกลับมาเป็นตัวเองอีกครั้ง
ตั้งใจทำงาน
ไม่ยุ่งเรื่องรัก

ไม่ถามหา ไม่ติดตามคนที่ออกไปจากชีวิตของฉัน ..


“ ที่รักกกกกก ” ไอ้เฮียนั่นแหละ

“ แหม ”
“ เดี๋ยวนี้สนิทกันแล้วเอาใหญ่เลยนะ ”
“ ใครไปเป็นที่รักเฮียหะ ? ตอบ ”

“ โถ่วภรรยา  ขี้บ่นจัง แกล้งเล่นนิดเดียวเอง ”

“ เดี๊ยะๆ ยังไม่หยุดอีก ”

“ โถ่วภรรยา ”

“ ไอ้เฮียบอนน์ ”

“ ว่าไงจ้ะ ศรีภรรยา ”

“ โอ้ยยยยย ไม่คุยด้วยแล่ว ”


เฮียหัวเราะเสียงดังชอบใจ
ได้แกล้งน้องนี่มีความสุขมากใช่มั้ย ?


“ บอสลูกกก ” เถ้าแก่เนี้ยประจำร้านนั่นแหละ

“ ค้าบแมมมมม่ ”

“ วันนี้ไปซื้อของในเมืองให้แม่หน่อยสิ ”
“ แม่อยากได้ผ้าห่มผืนใหม่สักผืนน่ะลูก อันที่เรามีมันเก่ามากแล้ว ”
“ ถึงเวลาต้องซื้อใหม่แล้วละ ”

“ ได้ครับบบบ ”

“ เดี๋ยวให้เฮียเค้าขับรถให้ละกัน ”
“ จะได้ไม่เหงา ”

“ โถ่แม่ค้าบ บอสไปเองได้น่า ”

“ ไม่ได้ ”
“ ให้เฮียเค้าขับรถให้น่ะดีแล้ว ”
“ แม่เป็นห่วง ”
“ ยังไงวันนี้แม่ก็จะปิดร้าน หยุดพักผ่อนสักวัน ”
“ ฝากไปบอกเฮียด้วยละ วันนี้ไม่ต้องทำงาน ”
“ แม่หยุดให้หนึ่งวัน ”
“ พวกแกก็ถือซะว่าหยุดพักไปเที่ยวละกันนะ ”
“ เดี๋ยวแม่ให้ค่าขนม ”

“ ก็ได้ครับ ”
“ บอสกีมีของที่อยากได้อยู่พอดี ”
“ ถือโอกาสพักบ้างก็ได้ ” ฉันยิ้ม


“ งั้นบอสไปแล้วนะแม่ ” ฉันยิ้มและกล่าวลาหญิงสาวอันเป็นที่รัก หญิงสาวที่เป็นพระเหนือหัวของฉัน



ตุ๊ดดด
ตุ๊ดดดดดด

ทำไมไม่รับสักทีวะ ..

“ ฮัลโหลครับ ”

“ เฮียยยยย ทำไมรับโทรศัพท์ช้าจังห่ะ ”
“ แม่บอกให้เฮียพาบอสออกไปซื้อของให้แม่ในเมืองหน่อยน่ะ ”
“ แล้วนี่ อยู่.. ”

“ ขอโทษครับ ”
“ ผมไม่ใช่เฮียของคุณนะ ”
“ เค้าลืมโทรศัพท์ไว้ที่ร้านกาแฟเมื่อกี้น่ะครับ ”
“ เห็นคุณโทรมา ไม่มีใครกล้ารีบสักที ผมก็เลยถือวิสาสะน่ะครับ ”


“ อ๋อ ”
“ งั้นหรอครับ ”
“ รบกวนคุณบอกที่อยู่ได้มั้ยครับ เดี๋ยวผมจะไปรับโทรศัพท์ ”

“  ได้ครับ ”
“ ที่อยู่คือ .. ”

“ อ๋อ ”
“ ขอบคุณมากนะครับ ”

“ ครับ ”


เฮ้อ
เฮียนี่ไม่คิดว่าจะเป็นคนขี้ลืมกับเค้าน่ะเนี่ย

“ บอสสสสส ” นั่นไง ตะโกนมานู้นแล้ว

“ หายหัวไปไหนมาห่ะเฮีย คนเค้าตามหาเนี่ย ”

“ เอากาแฟเปล่า เฮียซื้อมาฝาก ”

“ วางไว้ตรงโต๊ะข้างๆก่อน ”
“ แล้วตอบบอสมาซิว่าโทรศัพท์เฮียอยู่ไหน ”

“ ก็อยู่ .. ”
“ อ้าวเห้ย ”
“ มันหายไปแล้ววะบอส ”
“ เฮียต้องลืมไว้ที่ร้านแน่เลย ”

“ ให้มันได้อย่างงี้สิเฮีย ”
“ บอสคุยกับคนที่เก็บโทรศัพท์เฮียได้แล่ว ”
“ เค้าบอกว่าเดี๋ยวเค้าจะเก็บไว้ให้ ”

“ โอ้ ”
“ โลกนี้ยังมีคนใจดีแบบนี้หลงเหลืออีกหรอวะ ” เฮียถาม

“ 55555555555555 ”
“ ก็มีดิเฮีย ยกตัวอย่างอย่าง คนข้างหน้าเฮียนี่ไง ”
“ ออกจะเป็นคนดี หน้าตาก็ดีด้วยนะ ”

“ ปั๊ดโถ่ว อวยตัวเองเก๊งงงงเก่ง ”
“ เลิกมโนแปปนะหนู ”

“ ( หน้าหงิก ) หยุดเลย ”
“ จะเอามั้ยโทรศัพท์อะ ”

“ เอาสิครับ ”
“ เดี๋ยวเฮียกลับไปเอาแพ้บนึง ”
“ แล้วจะกลับมาเตรียมของทำกับข้าว ”

“ เอ้อออเฮียยย ”
“ ลืมบอก ”
“ วันนี้แม่ปิดร้านนะ ”
“ แม่บอกให้เฮียพาบอสไปซื้อของให้แม่ในเมืองแล้วเราก็แวะเที่ยวด้วยเลย ”

“ เห้ยยยย จริงดิ ”

“ จริงสิ ”
“ ไปเที่ยวกัน ”

“ เยยยยยยยยย้ ”

“ โห้ยย ”
“ จะดีใจอะไรขนาดนั้น ”

ฉันขำกับท่าทางดีใจของเฮีย
ยิ่งดูยิ่งขำ
ไม่น่าพลาดไปทำเรื่องเลวร้ายกับคนอื่นไว้เลย
ถ้าไม่ทิ้งคนชื่ออุ่นคนนั้นนะ
ป่านนี้คงมีความสุขกันไปนานแล้ว

นิสัยดีแบบนี้
ใครๆก็อยากได้ ..

“ งั้นเฮียไปเอาโทรศัพท์ก่อนนะ ”

“ เห้ยเฮีย เดี๋ยวๆ ”
“ บอสไปด้วย ”
“ แล้วเดี๋ยวเราเลยเข้าเมืองกันเลย ”


- หน้าร้านกาแฟ -

“ เฮียเข้าไปเอาเลยนะ ”
“ เดี๋ยวบอสยืนรอข้างนอก ” ฉันบอกเฮียที่กำลังทำหน้าลุ้นอยู่ว่าโทรศัพท์ยังอยู่มั้ย ?
ก็ต้องอยู่ดิวะเฮีย
ก็บอกอยู่ว่ามีคนเก็บไว้ให้ ..

“ เค ”
“ งั้นรอเฮียข้างนอกแปปนะ ”


และนั่นแหละ ..
ฉันยืนรออยู่ข้างนอก

10 นาทีผ่านไป ..

ทำไมยังไม่ออกมาวะ ?

20 นาทีผ่านไป

จะทนไม่ไหวแล้วนะเว้ย

5 นาทีต่อมา

ไม่ทนแล้วเว้ย !


กริ๊งกริ๊ง ..
เสียงกระดิ่งประตูร้านกาแฟ เริ่มดังกังวานขึ้น
เมื่อชายตัวเล็กเปิดประตูเข้าไป


ร่างเล็กเดินเข้ามาในร้าน
ปิดตาลงและเริ่มพ้นคำที่อยู่ในใจออกมา 

“ เฮียยยยยยย !  ”
“ ทำไมช้าอย่างงี้วะ ”
“ มันจะ สามสิบนาทีแล้วนะ ”
“ ยืนรอมันเหนื่อยนะเว้ย ! ”

หลังจากคนตัวเล็กพ้นคำที่อยากพ้นออกไป
ก็ถึงเวลาที่จะลืมตาเสียที

คนตัวเล็กค่อยๆลืมตาขึ้นมา
แล้วพบว่า
ชายร่างสูงที่มากับตนนั้น
กำลังนั่งจิบกาแฟกับผู้หวังดีที่เก็บโทรศัพท์เอาไว้ให้

เสียงเพลงในร้านค่อยๆคลอไป
ค่อยๆทำให้ใจคนมีน้ำหูค่อยๆอ่อนลง
แต่เจ้าตัวยังคงพบว่าน้ำหูตัวไม่ได้หมดลงง่ายๆ
จะยอมไม่ได้
ร่างเล็กจึงเร็งฝีเท้าพร้อมกับนำอารมณ์หัวเสียไปที่โต๊ะเบอร์สองข้างหน้า
ก่อนจะปล่อยพลังคลื่นเต่าที่ไม่มีใครสามารถต้านทานได้

แป๊ะ !
( ตบไหล่เฮีย )

“ โอ้ย ”
“ เฮียเจ็บนะเว้ยบอสสส ”
“ มีอะไรวะ ”

“ ก็ดูเฮียทำดิวะ เฮียปล่อยน้องรอข้างนอกได้ไงตั้งสามสิบนาที ”
“ นี่น้องนะเว้ย ไม่ใช่หมา ”
“ แล้วดูดิ มานั่งจิบกาแฟเฉยเลย ”
“ ทำไมทำกับน้องแบบนี้วะ ”
“ แล้วก็คุณคนนี้อีกคน ”

พาลไง
บ่นไปหลับตาไป

“ เค้าไม่ได้บอกคุณหรอว่าเค้ามีคนมาด้วย ทำไมถึงชวนเค้าจิบกาแฟนานขนาดนี้ห่ะ ? ”
“ รมณ์เสียโว้ย ”

“ บ่นเสร็จรึยังครับ ” ชายผู้หวังดีโต้ตอบ ..

 
ร่างเล็กพอได้ยินประโยคนี้
ความร้อนลุ่มในใจก็ปะทุขึ้นมาอีก
ร่างเล็กจึงลืมตาขึ้นมาดู
ว่าชายที่กล้าเถียงนี่หน้าเป็นอย่างไร

ร่างเล็กจึงค่อยๆลืมตาขึ้นมาอย่างช้าๆ
มองตั้งแต่เท้าขึ้นมาจรดหัวของชายที่นั่งอยู่ตรงหน้า
แล้วจึงพบว่าชายที่ตนกำลังบ่นอยู่ คือ ..

“ บ่นเสร็จรึยังครับ ”

ผู้ชายคนนั้น
น้ำเสียงแบบนี้ ..

ใช่

ใช่มั้ย ..

“ ผมถามว่าคุณบ่นเสร็จรึยัง ”

“ สะ..เสร็จแล้ว ”
“ ถะ..ทำไมหรอ ” ฉันถามเขา

“ ผมจะได้อธิบายว่าทำไมเพื่อนคุณถึงได้มานั่งกินกาแฟร่วมกันกับผม ”

“  ก็ว่ามาสิ .. ”

แววตาของเขาแข็งกระด้าง
ไม่เหมือนกับเพื่อนของฉันคนก่อน ..

“ ผมเอาโทรศัพท์คืนเค้าไป ”
“ เค้าขอบคุณผม ”
“ เราคุยกันถูกคอ ”
“ ผมก็เลยชวนเค้ามานั่งดื่มกาแฟด้วยกัน ”
“ ไม่ทราบมาก่อนว่าคุณมากับเค้าด้วย ”
“ ขอโทษด้วยนะครับ ”

พอพูดจบ
ชายคนนี้ก็ลุกขึ้น
เตรียมพร้อมจะกล่าวลา

“ ผมรบกวนเวลาพี่มากแล้วครับพี่บอนน์ ”
“ งั้นผมขอตัวนะ ”

ห่ะ
จะเดินจากไปง่ายๆแบบนี้เลยหรอ ?

“ ขะ..ขอโทษนะ ” เสียงสั่น ..
“ เราเคยเจอกันที่ไหนมาก่อนหรือเปล่าครับ ” ฉันถาม

“ ไม่ครับ ”
“ ผมไม่รู้จักคุณ ”
“ หน้าคุณผมก็ไม่อยากจำ ”

ห่ะ .. 

“ ผมไปละครับพี่บอนน์ ”


สายตาที่มองมาที่ตัวฉัน
ราวกับว่า
ฉันมันเป็นตัวน่ารังเกียจ
 

“ เดี๋ยว คุณบูม ”

ชายคนนั้นหยุดนิ่ง
และสักพักจึงหันกลับมา

“ คุณรู้จักชื่อผมได้ยังไง ” ท่าทางเขาดูหัวเสีย

“ ลาก่อนครับ ” ฉันตอบไปเพียงแค่นั้น

ฉันยิ้มและกล่าวลา
ก่อนจะเดินกลับไปที่รถเพียงลำพัง ..

ไม่ว่าฉันจะพบกับใคร
ฉันก็มักจะถามอยู่เสมอเกี่ยวกับการเลิกรา

ฉันควรทำอย่างนี้มั้ย ?
หลังจากนั้นฉันจะลืมเธอได้หรือเปล่า ..

ฉันค่อยๆเรียนรู้ได้ทีละอย่างแล้ว
 
ข้อแรก ที่ฉันได้เรียนรู้ คือ จะไม่ร้องไห้ แม้ไม่มีเธออีกแล้ว
ข้อสอง คือ จะไม่เดินคนเดียวเพียงลำพัง
  ข้อสาม แม้ว่าจะเจ็บปวดแค่ไหน ก็จะไม่เรียกชื่อเธอ
และจะไม่เรียกหามือที่แสนอบอุ่นของเธออีกแล้ว

แม้ไม่มีเธออยู่แล้วก็จะยิ้มเสมอ
จะไม่พูดว่าคิดถึงเธออีกแล้วละ

ถึงแม้ว่าจะฉันจะเสียใจ
จะเจ็บปวดแค่ไหน

จะไม่เรียกชื่อเธอ
.. และมือที่แสนอบอุ่นของเธออีกแล้ว .

Three things I have left -  Baek A Yeon

...............

ทำไมถึงจำกันไม่ได้
ทำไมบูมถึงจำบอสไม่ได้ว้าาาา

 

[ืniyataan]

ความจำเสื่อม?? หรือแกล้งจำไม่ได้?? 

[hip]

ตอนที่ 5

“ บอส ”
“ เดี๋ยวดิบอส ”
“ รอก่อน ”
“ บอส ”

ชายหนุ่มร่างสูงวิ่งตามหลังฉันมาติดๆ

“ บอส  หยุดก่อน ”

เฮียจะตามออกมาทำไมวะ ( น้ำตายังคงไหลอย่างต่อเนื่อง )

“ เฮีย ”
“ วันนี้บอสขอไปซื้อของเองคนเดียวนะ ”

ฉันหยุดนิ่งและบอกเจ้าของร่างสูงไปแบบนั้น ..

“ ขอบอสอยู่คนเดียวสักพัก ”

“ บอส ” เฮียตอบ

“ แค่วันเดียว ”
“ ขอแค่วันเดียวเท่านั้นนะเฮีย ”

ไม่มีเสียงตอบกลับใดๆทั้งสิ้น 

ขอบคุณเฮียนะที่เข้าใจ ..



- ห้างสรรพสินค้าในเมือง –

เพื่อความอิน เปิดคลอไปด้วยนะ
( https://www.youtube.com/watch?v=LXLt8yHGqYA )

Autumn Tale (가을동화)

ทำไมกัน
ทำไมถึงลืมกันได้ลง

ฉันได้แต่ถามตัวเองตลอดทางที่เดินมาแบบนั้น

ถึงจะไม่อยากคุยกันแล้ว
ก็ไม่ควรทำสายตาหน้ารังเกียจกับฉันขนาดนั้นมั้ย

อย่างน้อยก็เคยเป็นเพื่อนกันนะเว้ย

ตุ้บ !

“ นี่คุณ เดินให้มันระมัดระวังหน่อยซิ ไม่มีตารึยังไง ”

“ คะ คะ ..ขอโทษครับ  ”

ฮึก ฮึก ( สะอื้น )

น่าสมเพชเป็นที่สุด

ฮึก ฮึก


หมับ !

“ โอ้ย ”
“ คุณเป็นใคร มาดึงแขนฉันทำไม ? ”

ใช้เวลาไม่เกิน 2 วิ
ชายตัวเล็กก็ค้นพบว่า
ใบหน้าที่ตนกำลังมองอยู่นั่น ..

คือบูม

เห้ย
ไอ้บูม

“ คุณร้องไห้ทำไม ” เขาถาม

“ มันก็เรื่องของฉัน ”
“ คุณจะตามฉันมาทำไม ”

ชายผู้เคยเป็นเพื่อนเก่า
มีสีหน้าหงุดหงิดเล็กน้อย
ก่อนจะเอ๋ยออกมาว่า

“ คุณทำให้ผมหงุดหงิด ”
“ ผมอยากรู้ว่าคุณรู้จักผมได้ไง ”

“ คุณไม่ต้องรู้หรอกว่าเรารู้จักกันได้ยังไง ”
“ มันไม่มีประโยชน์อะไรกับคุณหรอก ”

“ แต่ผมอยากรู้ ! ”

น้ำเสียงของบูมดูเปลี่ยนเป็นแข็งกระด่าง
แต่ก่อนแกไม่เคยเป็นแบบนี้กับฉันเลนนะบูม ..

“ คุณบอกมาก่อนสิ ว่าคุณอยากจะรู้ไปทำไม ? ”

“ แค่ตอบมาว่ารู้จักได้ยังไง แค่นี้มันจะตายหรอ ? ”
“ ห้ะ ? ” เขาตอบกลับมา

นี่ใช่บูมคนเดิมของฉันจริงๆหรอ
แกดูไม่เหมือนคนเดิมของฉันเลยนะ

“ ก็ถ้าคุณไม่บอก ฉันก็ไม่มีอะไรจะต้องบอกคุณ ”
“ เราไม่ต้องรู้จักกันก็ได้ ”
“ ไหนคุณบอกหน้าฉันคุณก็ไม่อยากจำอยู่แล้วนี่ ? ”

“ จะประชดทำไม ”
“ เอาเป็นว่าในร้านกาแฟผมขอโทษ ”
“ ผมหงุดหงิดเวลาได้ยินเสียงบ่น ”
“ แค่แฟนผมบ่นคนเดียว ผมก็จะแย่แล้ว ”
“ ยังต้องมาเจอคนอื่นบ่นอีก ผมรำคาญ ”

แฟน ?

มีแฟนแล้วหรอ ?

ตอนไหนวะ

ไอ้คนเลว ..

“ อ๋อ ”
“ อย่างงั้นเองหรอ ”
“ ต้องขอโทษด้วยนะคุณ ฉันมีธุระที่ต้องทำต่อ ”
“ เรื่องของฉันกับคุณมันไม่ได้สำคัญอะไรหรอก ”
“ คุณไม่จำเป็นต้องหงุดหงิดอะไรไปหรอกนะ ”
“ ฉันไม่ใช่คนขี้บ่น คนใจร้าย หรือคนนิสัยไม่ได้หรอก ”
“ และฉันก็ไมได้กุมความลับอะไรของคุณไว้ ”
“ สบายใจได้ ”

เขาหน้านิ่งไปสักพัก ..

“ ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ”
“ ฉันขอตัวนะ ”

“ เดี๋ยวสิคุณ ”
“ คุณ ”
“ คุณ ! ”

ฉันไม่รอช้า
ที่จะพาตัวเองเดินออกมาจากจุดที่ต่ำตมนั่น
เป็นฉันที่คอยแก
คอยมาตลอด
หรอกตัวเองว่าไม่มีแกต้องอยู่ได้
แต่กลับกัน
แกอยู่ได้อย่างสบาย
โดยที่ไม่มีฉันเลย

อืม

สมน้ำหน้าแกแล้วละบอส
เชื่อแค่คำสัญญาโง่ๆ



“ แม่ ”
“ บอสเอาของผ้าห่มที่ซื้อใหม่ไปวางไว้ในห้องแม่แล้วนะ ”

“ อืม ”
“ ขอบใจนะลูก ”
“ แต่เดี๋ยวบอส ”
“ หน้าแกไปโดนอะไรมา ”
“ ทำไมแดงก่ำเหมือนจะระเบิดออกมาขนาดนั้น ”
“ ไหนตายังบวมอีก ”

“ นั่งรถตากลมมาน่ะแม่ ”

ใครจะไปกล้าบอกแม่ว่านั่งร้องไห้มาตลอดทางกลับบ้าน

“ ดูแลตัวเองหน่อยสิลูก ”
“ เดี๋ยวไม่สบายขึ้นมาจะทำยังไง ”

“ บอสไม่เป็นไรหรอกแม่ ”
“ เดี๋ยวบอสขอตัวไปนอนก่อนนะ ”
“ เพลียมากเลย ”


ตึง
( ปิดประตู )

พึ่บ..
ร่างเล็กค่อยๆวางตัวราบลงบนเตียง


ปวดร้าว
ปวดร้าวเหลือเกิน

“ แค่แฟนผมบ่น.. ”

แค่คิดน้ำตาก็ไหล่ลงมาอาบแก้ม..

“ ใจร้าย ”
“ คนใจร้าย ”
“ ลืมกันไปได้ยังไง ”
“ ไอ้คนใจร้าย .. ( ปวดร้าว ) ”



..


อื้อออออออ ..
( บิดขี้เกียจ )

“ กว่าจะตื่นได้นะคุณ ”

หือ
เสียงใคร ?

อื้ออออออ
( ยกแขนบิดขี้เกียจ แล้วจึงเบิกตาดูชัดๆ )

เห้ย !

“ นี่คุณ ”
“ เข้ามาในห้องคนอื่นได้ยังไง ”

“ ก็ .. ”

“ ออกไปเลยนะ ! ” ฉันไล่เขา

“ ผมไม่ออก ” เขาตอบ

“ งั้นก็บอกมาว่าคุณเข้ามาในห้องฉันได้ยังไง ?! ”

“ ผมให้คนมาสืบที่อยู่ของคุณให้ ”
“ ผมยังคาใจในสิ่งที่คุณพูดเมื่อวาน ผมว่ามันต้องมีอะไรแน่ๆ ”
“ แล้วผมก็มาที่หน้าบ้านคุณเมื่อเช้า ”
“ แล้วจู่ๆ แม่คุณก็ตะโกนเรียกผมใหญ่เลย ”
“ บูมๆ ”
“ บูมลูก กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ ”
“ ทำไมแม่ไม่เห็นรู้เรื่องเลย ”
“ แกพูดแบบนี้แหละ ”
“ แล้วไหนคุณบอกว่า เรื่องผมกับคุณมันไม่สำคัญหรอก ”
“ โกหกผมทำไม ”
“ ทั้งคุณ ”
“ แม่คุณรู้จักผมได้ยังไง ”
“ บอกผมมาให้หมดเดี๋ยวนี้เลยนะ ”
“ ถ้าเกิดคุณไม่บอก ”
“ ผมก็จะตามตื้อคุณจนกว่าคุณจะบอกให้ได้ ”

รู้มั้ย
เมื่อคืนกูนอนกี่โมงห่ะบูม
กูนั่งร้องไห้อยู่ทั้งคืนเพื่อที่จะลืมมึง
แต่กลับโผล่มาให้เห็นหน้าหลังจากที่ตั้งใจลืมแล้วเนี่ยนะ
หัวร้อนนนน !! ( ฮือ )

“ จ้องหน้าผมทำไม ” เขาถาม

“ ก็กำลังคิดว่าจะบอกคุณดีมั้ย ” ตอแหลไปอี๊กกก

“ ผมบอกแล้วไง ”
“ ถ้าไม่บอก ”
“ ผมจะตามตื๊อคุณ จนกว่าคุณจะบอก ”

“ หึ ”
“ ถ้าคิดว่าคุณแน่ก็เอาซี้ ! ”
“ หลบไป ”
“ ฉันจะออกไปอาบน้ำ ”

“ ให้ผมเข้าไปตื๊อในห้องน้ำด้วยได้มั้ย ”

“ ไอ่ทะลึ่ง !! ”

เขาหัวเราะชอบใจกับท่าทางที่ผมด่าเขา
ไบโพล่ามั้ยวะ
เมื่อกี้ยังซีเรียสอยู่เลย
ยิ้มออกง่ายไปปะ ?




“ แมมมมมมมมมมมม่ ”
“ เฮียมารึยังงงง ? “ ฉันตะโกนถามแม่ที่กำลังนั่งเตรียมของอยู่หน้าร้าน

“ มาแล้ว ”
“ อยู่ในครัวนู้น ”
“ แล้วบูมละลูก ”

“ ผมอยู่นี่ครับ ” ชายหนุ่มเดินตามผมออกมาติดๆ

“ หิวมั้ยลูก ”
“ เดี๋ยวแม่บอกเฮียเค้าทำข้าวให้กิน ”

“ ได้หรอครับคุณแม่ ”

“ ถ้าสิลูก ”
“ เพื่อนสนิทลูกชายแม่ ได้อยู่แล้ว ”

“ เพื่อนสนิทหรอครับ.. ”

ฉันยิงสีหน้าใส่แม่ทันที
“ โถ่ แม่ ! ”
ให้ตายสิ แม่ไม่ควรบอกมันไปแบบนั้นนนนน ( หน้าร้องไห้ )
แต่แม่ก็ไม่ผิดหรอก
แม่ไม่รู้เรื่องอะไร ( ฮืออ )

ชายผู้เป็นเพื่อนเก่าทำสีหน้าได้ใจเหมือนกำลังถือไผ่เหนือกว่า ..

“ เพื่อนสนิทงั้นหรอ .. ”
“ งั้นคุณแม่ครับ ”
“ ผมขอเกาเหลาข้าวเปล่านะครับ ”

“ ได้ ”
“ รอแปปนึงนะ เดี๋ยวแม่เข้าไปบอกในครัวให้ ”
“ แล้วนี่ ! ”
“ ไอ้บอส ทำไมวันนี้ตื่นสายจังวะ ”
“ เมื่อคืนมัวทำอะไรอยู่ ”
“ ไปเตรียมตัวส่งข้าวได้แล้ว ”
“ เมื่อเช้ามีออร์เดอร์เข้ามาเยอะ ”

“ จ้าแม่ “ ตอบแบบเฉื่อยๆ

“ ยังจะมาทำตัวเฉื่อยอยู่อีก ”
“ ไปเดี๋ยวนี้ ! ”
“ ช่วยพ่อแม่ทำมาหากิน ”

ชายหนุ่มข้างหลัง
มองดูบทสนทนาพาทีของฉันกับแม่
มองไปหัวเราะไป

ดู
ดูมันมอง
ดู !
ดูมันขำ !

ตลกนักรึไงวะ
เขกกบาลมันสักทีดีมั้ยเนี่ย !

“ แต่แม่ครับ ”
“ ให้บอสรอผมกินข้าวเสร็จก่อนค่อยไปส่งได้มั้ยครับ ”
“ ใช้เวลาไม่นาน กินข้าว 10 นาที ผมก็หมดแล้ว ”
“ ผมขอไปส่งของกับบอสด้วยได้มั้ยครับ ” เขาถามแม่

“ ได้สิลูก ”
“ ยิ่งดี บอสมันจะได้มีเพื่อน ”

“ โห้ยแม่ ไม่เอาหรอก บอสไปคนเดียวได้ ”

“ จิ๊ ! ”
“ อย่าเถียงแม่ ” แม่หันมาชัดสีหน้าใส่ฉัน
“ นะบูมนะ ไปเป็นเพื่อนบอสมันนะลูกนะ ” เห้ยยยย ทำไมเปลี่ยนอารมณ์ เปลี่ยนสีหน้าเร็วขนาดน้าาาน !

“ ได้ครับคุณแม่ ( ยิ้ม ) ”



..

- หลังจากกินข้าว -

“ นี่คุณ ”
“ ทำไมต้องตามฉันมาด้วยห่ะ ? ”

“ ก็ผมบอกแล้วไงว่าจะตามตื๊อคุณ ”

“ เวลายังมีอีกตั้งเยอะ ”
“ วันหลังก็ได้มั้ย ”
“ ฉันยังไม่ตาย ไม่หนีหายไปไหนหรอก ”
“ แล้วงานการนี่ไม่มีทำหรือไง ? ”

“ ผมกำลังทำธุรกิจบางอย่างอยู่ แต่วันนี้ผมหยุด ”

“ วันนี้วันหยุดของบริษัทคุณ ? ”

“ เปล่า ”
“ ผมเป็นบอส ผมหยุดเอง ”

“ ได้หรอ ? ”

“ ได้สิ ” เขาตอบ

“ เห้ยยยยย คุณนี่มัน ”
“ เออๆ จะไปก็ตามมา ”

“ เยส ! ”


..


“ นี่ครับ กะเพราหมูกรอบไข่ดาวพิเศษ 3 กล่อง ”

“ นี่ครับ คะน้าหมูกรอบไข่ดาว ”

“ นี่ครับ.. ”

อิเดาะ
นี่ส่งข้าวหรือเดินสายโปรโมทคอนเสิร์ต
ทำไมวันนี้มันเยอะแบบนี้วะ ..

“ เอานี่ ” เขายื่นขวดน้ำมาให้ฉัน
“ เหงื่อไหล่เต็มหน้าแล่ว ”
“ เอ่า รับไป ”

“ ขอบใจนะ ”

ฟิ้ววว ..
สายลมกำลังพัดผ่าน
เราสองคนกำลังนั่งพักกันที่เก้าอี้บนทางเดินข้างหนองใกล้บ้าน

“ คุณจะเล่าได้หรือยัง ว่าเรารู้จักกันได้ยังไง ” เขาถาม

“ ถ้าฉันบอก ”
“ คุณจะเลิกตื๊อฉันใช่มั้ย ”

“ ก็.. ”
“ ถ้าผมพอใจในคำตอบ ”

“ เราสองคนเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่สมัยเรียนมัธยม ”
“ คุณเป็นคนเข้ามาทักฉันก่อน ”
“ จากนั้นเราก็สนิทกันจนมาถึงวันที่คุณต้องไปเมืองนอกนั่นแหละ ”
“ เราสนิทกันมากถึงขั้นที่ว่า ไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด ไปเที่ยวด้วยกัน วันสำคัญ อะไรต่างๆ ”
“ ส่วนเรื่องของแม่ฉัน ”
“ ท่านเอ็นดูคุณมาตั้งแต่เด็กๆ ชอบเลี้ยงข้าว สอนทำนู้นทำนี้ สอนให้เรียนรู้ในสิ่งที่เรายังไม่เคยรู้ ”
“ มันก็แค่นี้แหละ ”

ฉันจะไม่มีทางบอกว่าแกคือคนที่ฉันเฝ้ารอมานานอย่างแน่นอน ..

“ อ๋อ ”
“ อย่างงี้นี่เอง ” เขาตอบ
“ ผมพอใจกับคำตอบนะ ”

อืม
งั้นแกก็ช่วยเดินออกไปจากชีวิตของฉันสักที
ฉันจะได้ใช้เวลาเพื่อเยี่ยวยาหัวใจของฉันที่มันยังคงมีแต่แกเต็มหัวใจต่อ
ต่อไปฉันคงเรียกแกว่าแกแบบนี้ไม่ได้แล้วละสิ
คุณช่วยเดินออกไปจากชีวิตของฉันตอนนี้เลยได้มั้ย
 
ฉันเฝ้ารอคุณทุกวัน
วันแล้ววันเล่า
เดือนแล้วเดือนเล่า
หนึ่งปี
สองปี ..
แต่ก็ไม่ได้ข่าวคราวของคุณเลย

สำหรับฉันตอนนั้น ..
จดหมาย
มันเป็นความทรงจำที่ดีมาก
วันๆเพ้อฝันแต่เรื่องไร้สาระ

ฉันมีความสุข
กับการรอการตอบกลับมาของคุณ
แต่แล้วอยู่ๆ
คุณก็หายไป
มันทรมานมากเลยรู้มั้ย

เขาหายไปแล้ว ..

ความรู้สึกนั้น .. เหมือนจะไมได้เจอกันอีกแล้ว

ฉันพยายามจะลืมคุณไป
พยายามอย่างหนัก

แต่คุณรู้มั้ย ..

แม้จะพยายามลืมคุณไปสักเท่าไร
แม้จะทำเป็นเหมือนว่าคุณไม่มีความสำคัญอะไรกับฉันอีกแล้ว
แต่ว่าลึกๆ
คุณยังอยู่ในใจของฉันตลอดเวลา ..


ถ้าฉันเกลียดคุณ
ถ้าเกิดฉันเกลียดคุณขึ้นมาละ

ฉันเลยถอยมาอยู่ตรงนั้น
หยุดอยู่ตรงนั้น ..
ตรงที่ฉันใช้มันเพื่อรอคุณ ..


“ แล้วคุณละ ”
“ มีคำถามอยากถามผมมั้ย ? ” เขาถาม

ฉันควรจะถามดีมั้ย
หรือควรจะปล่อยให้บทสนทนาครั้งนี้มันจบไป
จะได้แยกย้าย
และฉันจะได้ทำใจ
แต่มันก็มีบางอย่างยังค้างอยู่ในหัวใจ ..

“ ทำไมคุณถึงจำฉันไม่ได้ ” ฉันถาม

“ ตอนที่เรียนอยู่นู้น ผมเกิดอุบัติเหตุน่ะ ”
“ ผมจำได้แค่ว่า ผมกำลังรีบกลับบ้านเพื่อมาทำอะไรสักอย่าง .. ในคืนนั้นหิมะตก และถนนก็ลื่นมาก .. ”
“ ผมรถคว่ำน่ะ ”
“ ดีนะที่ร่างกายไม่ได้บาดเจ็บมากมายอะไร แต่ศีรษะของผมได้รับผลกระทบนิดหน่อย “
“ ความทรงก่อนที่จะมาอยู่ที่นั่นมันหายไป ”
“ นี่แหละ ผมก็เลยไม่รู้ว่า ใครที่รู้ชื่อ หรือสนิทกับผมบ้าง ”
“ ไม่รู้ว่า มีเพื่อนกี่คน มีใครบ้าง ? ”

“ แล้วเรื่องแฟนคุณล่ะ ? ” ฉันถาม

“ อ๋อ เรื่องนั้นน่ะหรอ ? ” เขาหัวเราะ
“ เธอน่ารักมากเลยละ เป็นคนไทยที่ไปเรียนที่นั่นเหมือนกัน ”
“ เธอเป็นคนโทรแจ้งโรงพยาบาลในวันที่เกิดเหตุน่ะ ”
“ เธอชื่ออิง ”
“ เอ้อออ อีกเรื่อง ”
“ เรื่องเมลล์ ”
“ คนที่เมลล์คุยกับผมคือคุณใช่มั้ย ”
“ ขอโทษนะ ที่ผมไม่ตอบ ”
“ ผมจำไมได้จริงๆว่าคุณเป็นใคร ”

“ อ๋อ .. ”
“ เรื่องเมลล์ ”
“ อืม ไม่เป็นไรหรอก ”

“ ผมมีอีกหนึ่งคำถาม ”
“ คุณเคยรู้สึกคิดถึงใครสักคนมากๆ แต่นึกไม่ออกว่าเค้าเป็นใครบ้างมั้ย ? ”

“ ไม่เคยหรอก ” ฉันตอบ
“ แต่ฉันเข้าใจนะ ว่ามันทรมานแค่ไหน ”
“ มันคงไม่ต่างกับ .. ”
“ คิดถึงแค่ไหน แต่ก็บอกไม่ได้ ”
“ รักมากแค่ไหน แต่เค้าก็ไม่เคยรู้เลย ”
“ ความเจ็บปวดมันคงไม่ต่างกัน ”

“ ว้าวว เป็นกูรูเรื่องรักหรอคุณ ? ” เขาถาม

“ กวนตีน ”
“ กลับกันเถอะ ”
“ เราออกมานานมาแล้ว ”
“ พอถึงบ้านฉันแล้ว คุณก็ควรจะกลับได้แล้วนะ เดี๋ยวที่บริษัทเป็นห่วง ไหนจะแฟนคุณอีก
โทรบอกเธอหรือยัง ? ”

“ ผมน้อยใจน่ะเนี้ย ทำไมรีบไล่ผมกลับจัง ”

“ ก็คุณอยากได้คำตอบแค่นั้นไม่ใช่หรอ ”
“ เดี๋ยวแฟนคุณเป็นห่วงเอาน่ะ ”

“ แต่ผมยังไม่อยากกลับเลย ”
“ มันรู้สึกเหมือนยิ่งอยู่กับคุณ ผมยิ่งมีความสุข ”
“ มันแปลกๆน่ะ ”

“ เพ้อเจ้ออะไรของคุณเนี่ย ”

อย่าพูดว่ามีความสุขเวลาอยู่ใกล้ฉันสิ
มันยิ่งทำให้ฉันอยากจะรั้งคุณไว้
แต่ฉันก็ไม่แน่ใจ
ว่าถ้าเกิดปล่อยคุณไป
ในอนาคตข้างหน้าฉันจะเกลียดคุณหรือเปล่า
คุณคนที่ใจร้าย
คุณคนที่ลืมสัญญา
คุณคนเดิมที่ไม่ได้กลับมา
แต่มันไม่ใช่ความผิดของคุณหรอก
โชคชะตาอาจจะเล่นตลก
มันคงถูกกำหนดให้เรากลายเป็นแบบนี้ละมั้ง


ฉันคิดถึงคุณ .. คุณคนเดิม


“ ผมไมได้เพ้อเจ้อนะ ผมรู้สึกจริงๆ ”
“ มันไม่เหมือนตอนเจอคุณที่ร้านกาแฟ ผมมองคุณผิดไป ”

“ อย่าเลย .. ”
“ ฉันไม่ใช่คนดีอะไรหรอก .. ”
“ คุณต้องสัญญากับฉันนะ หลังจากนี้ ตอนที่คุณกลับไปทำงาน คุณต้องตั้งใจ ไม่วอกแวก ทุ่มเทกับมันที่สุด ”
“ เพราะสิ่งที่คุณกำลังทำอยู่ มันคือความฝันของคุณคนเดิมในอดีต ( ยิ้ม ) ”

“ ครับ ”
“ ผมสัญญา ”

“ และฉันขออะไรบางอย่างจากคุณได้มั้ย ( น้ำตาคลอ ) ”
“ มันอาจจะฟังดูแปลกๆนะ ”
“ ถ้าเกิดไม่จำเป็น อย่ามาหาฉัน ”
“ ให้คุณใช้เวลากับงาน กับคนที่คุณรักให้มากที่สุด ส่วนที่เหลือถ้าบังเอิญคุณไม่มีใครให้คิดถึง
 ขอให้แค่คุณคิดถึงฉันบ้างก็พอ ”
“ คิดถึงฉัน ในฐานะเคยเป็นเพื่อนสนิทของคุณมาก่อนน่ะ ”


เราค่อยๆเดินคุยกันไปเรื่อยๆ ..
จนมาถึงหน้าบ้านของฉัน

“ ถึงสักที ”
“ งั้นฉันถือโอกาสบอกลาเลยละกัน ”

“ ทำไมผมรู้สึกเศร้าจังนะ ” เขาบอก

“ เพ้อเจ้ออะไรอีกเนี่ย ”

“ บอส ผมขอเบอร์คุณไว้ได้มั้ย ? ”

“ ผมไม่มีโทรศัพท์หรอก ” ฉันโกหก ..
“ ถ้าเกิดคุณอยากติดต่อ ส่งข้อความหาฉันทางเมลล์ก็แล้วกัน ”

“ ก็ได้ครับ ”
“ งั้นผมกลับแล้วนะ ”

“ อื้ม ”
“ ลาก่อน ”

โ พ โ ก ชิ บ พ อ ..
( https://www.youtube.com/watch?v=43o6yCiSnaM )

[tuuili]

รู้สึกเศร้าไปกับบอสเลยอะ T T

[ืniyataan]

เศร้าไปอี๊ก..กกกกกกกก   

[hip]

“ ไ อ มิ ส ยู ”

“ ปลายขอบฟ้า  ห่างไกล
ฉันทำได้แค่มองดู ต่อให้เดินเข้าไปเท่าไรก็ยังห่าง .. ”

 

เป็นเวลาหลายสัปดาห์แล้ว
ที่บูมกลับไป
แล้วไม่กลับมาอีกเลย

คงจะมีความสุขดีสินะ
ทั้งเรื่องงาน
.. และก็เรื่องแฟน

ถ้าสมมุติว่าเราหายไป .. 
ถ้าฉันหายไป
เค้าจะรู้บ้างไหมนะ
ว่าฉันหายไป ..

“ ถ้าวันหนึ่งฉันหายไป  อยากรู้เหลือเกินว่าเธอนั้นจะรู้สึกบ้างไหม ..  ”

ถ้าฉันหายไป – เอิ๊ต ภัทรวี

ในหัว .. วนคิดอยู่แค่เรื่องนี้


แต่ .. มันก็ดีแล้วละ
ที่กลายมาเป็นแบบนี้
สักวันเราคงจะดีขึ้น


ลืมเล่าให้ฟังไปเลย
ตอนนี้ฉันรับจ็อบเพิ่มแล้วนะ
รับจ้างพิมพ์งานให้กับลูกค้า
รับออกแบบ
รับแต่งภาพ
ส่วนเรื่องงานเดิม หยุดทำแล้วละ

เหตุผลเป็นเพราะสุขภาพของฉัน
ออร์เดอร์เข้าเยอะทุกวัน
ฉันทั้งต้องตากแดดออกไปส่ง
บางทีทั้งลมทั้งฝนบ้างล่ะ

เป็นแบบนี้ แม่เลยจัดการจ้างคนอื่นมาแทน
แล้วหมู่นี้ ฉันก็เหนื่อยง่ายด้วย
ไม่รู้เป็นเพราะอะไร
แค่เดินหน่อย วิ่งหน่อยก็เหนื่อยแล้ว

“ ถ้าหากว่าฉันหายไป  จะมีสักครั้งบ้างไหม ที่เธอรู้สึกว่าเสียใจ .. ”

ไม่ใช่ว่าฉันไม่รู้หรอก
ว่าอาการที่กำลังเป็น เป็นสัญญาณแจ้งเตือนของโรคหัวใจ ..

ถ้าเกิดวันนึง ..
ฉันเกิดเป็นมันขึ้นมา
ถ้าเกิดวันนึง
มันไม่ได้เห็นหน้าแกอีกแล้วละ ..

( ยิ้ม )
สายลมเย็นๆกำลังพัดผ่าน ..
ฉัน .. กับร่มสีแดงคันโปรด
ยืนอยู่กลางถนนโล่งในซอยหน้าบ้าน รอบล้อมไปด้วยแปลงผักกาด

ลม ..
ฉันขออะไรบางอย่างกับแกได้มั้ย ..

ฝากความคิดถึงของฉัน ผ่านสายลม พัดไปหาเค้าที ..


ตึก ตึก

โอ้ย !

กำเริบอีกแล้ว ..

ถ้าเป็นไปได้ ..
ถ้าเกิด..
เรามีโอกาสได้เจอกันอีก
ขอให้แกจำเรื่องของฉันได้สักเรื่องได้มั้ย ..


คิดถึงแก ..
คิดถึงมากจริงๆ ..

สักวัน
ถ้ามีโอกาสสักวัน
ฉันอยากไปยืนอยู่ข้างๆแก
เล่นกับแก
คอยตามแก
เหมือนเมื่อก่อน ..

แย่จริง
หายใจติดขัดอีกแล้ว

เฮ่อ .. เฮ่อ
เฮ่อ เฮ่อ ..

ไม่ไหวแล้ว

บูม
บูม ..
( ภาพบูมลอยขึ้นมาบนหน้า )

ตุ้บ ! ..

“ บอส ”
“ บอส ! ”

ใครกันนะ ..
เสียงคุ้นๆแบบนี้
ใครกัน ..

. . .

 

พาร์ทของบูม

- โรงพยาบาลรัฐแห่งหนึ่ง -

ถ้าจะเป็นเรื่องที่ทำให้หัวใจผมสั่นไหวที่สุดในชีวิตคงเป็นเรื่องนี้
ภาพคนที่ผมรักที่สุดนอนฟุบอยู่กับพื้น ..

ความทรงจำของผม
กลับมาแล้ว ..

“ ร่มสีแดง กับ เด็กนักเรียนมัธยมในวันนั้น ”
ผมจำได้แล้ว

ขอโทษนะบอส
ที่ผมปล่อยให้คุณรอนาน

ต่อจากนี้ไป
ผมจะไม่ไปไหนจากคุณอีกแล้ว ..

ร่างเล็กบนเตียงคนไข้ ในห้องพิเศษ
ร่างเล็ก .. ที่ผมไม่เคยปกป้องเค้าได้เลย

เจ็บใจ ..

ร่างเล็กค่อยๆลืมตาขึ้นมา ..

“ บอส ”
“ บอส ! ”

“ คุณบูม ” ร่างเล็กมีสีหน้าตกใจ
“ คุณมาที่นี่ได้ยังไงครับ ? ”

“ บอส ผมคิดถึงคุณ ”
“ บอส ผมขอโทษ ” ความรู้สึกนึกคิดทุกอย่างอธิบายออกมาเป็นคาบน้ำตาที่ไหลลงมาจากดวงตาของผม

“ เดี๋ยวซิ คุณบูม ”
“ ฉันถามว่า คุณมาที่นี่ได้ยังไง ? ” ร่างบางกำลังสงสัยว่าทำไมผมตอบคนละคำถาม

“ หลายวันมาแล้ว ”
“ ผมหงุดหงิดเวลาที่ไม่ได้เห็นหน้าคุณ ”
“ มันกระวนกระวายไม่เป็นอันทำงาน ”
“ ผมเลยขับรถมาหาคุณที่ร้าน แต่กลับเห็นคุณนอนฟุบอยู่บนถนนทางกลับบ้าน ”
“ กับร่มสีแดง .. ที่คุณถืออยู่ ”
“ บอส .. ผมจำได้แล้วนะ ”
“ เพื่อนคนแรกที่ผมรู้จัก และจะเป็นเพื่อนที่ผมรักคนเดียวตลอดไป ”

ร่างเล็กเบิกตากว้างหลังจากผมพูดประโยคข้างต้นจบ ..

“ จริงหรอบูม ”
“ ใช่บูมจริงๆใช่ไหม ”

“ อืม ”
“ บูมเอง ”
“ บูมกลับมาหาบอสตามคำสัญญาแล้วนะ ”
“ และแน่นอนว่าบูมจะตามตื๊อบอสจนกว่าบอสจะไปทำงานด้วย ”

“ บูม .. ”

ทั้งสองสวมกอด และ มอบความอบอุ่นให้แก่กันและกัน
กี่ปีที่หายไป
กี่ปีแล้วที่ไม่ได้พบกัน ..

 

. . .

 

ฉันแทบไม่เชื่อกับตาตัวเอง .. คนที่อยู่ตรงหน้าฉันคือบูมจริงๆใช่มั้ย
คนที่ฉันสวมกอด และมอบความรัก
เป็นบูมคนนั้นจริงๆใช่มั้ย ..


“ บูม ”
“ แล้วแฟนของบูมละ ” ฉันถาม

“ ผมโกหก .. ”
“ อันที่จริง ผมยังไม่มีแฟน ”
“ ผมขอโทษนะ .. มันติดเป็นนิสัยตั้งแต่สมัยเรียน ”
“ ผมจะบอกว่าผมมีแฟนแล้ว ถ้ามีคนเข้ามาจีบ ”
“ จนเผลอกลายเป็นนิสัย ”
“ เพราะผมต้องการไปเรียนแล้วได้ความรู้กลับมา ไม่ใช่ไปเรียนเพื่อหาแฟน ”
“ อีกอย่าง .. ผมมีคนที่ผมต้องกลับไปหา ”
“ เรื่องอีเมลล์ ที่ไม่ได้ตอบกลับ ”
“ ผมรถคว่ำในเย็นวันนั้น วันที่ผมรีบกลับไปตอบข้อความของคุณที่สุด ”
“ เพราะกลัวว่าคุณจะโกรธ ”
“ ช่วงนั้น งานมันหนัก หนักมากจริงๆ ”
“ ผมต้องการอธิบาย แต่มันก็ไม่ทัน ”
“ ถนนของเย็นวันนั้นลื่นมาก .. ”
“ ผมคิดเรื่องของคุณอยู่ในหัวตลอดเวลา ”
“ นั่นอาจจะเป็นสาเหตุที่ทำให้ความทรงจำที่ผมมีต่อคุณหายไป ”


ก๊อก ก๊อก

“ ขออนุญาตนะคะ คุณหมอมาพบค่ะ ” พยาบาลสาวหน้าสวยกล่าว ..

“ สวัสดีครับคุณบอส ”

“ ครับหมอ ”

“ ผมมีข่าวดีมาบอกครับ แต่ก็มีข่าวร้ายด้วย ”

“ ครับ .. ”

หมอกำลังจะบอกว่าฉันเป็นโรคหัวใจสินะ ..

“ คุณพร้อมจะฟังแล้วใช่มั้ยครับ ”

“ ครับ ”

“ ข่าวดีก็คือ คุณไม่ได้เป็นโรคหัวใจนะครับ ”

ห๊ะ ?

“ แต่ข่าวร้ายก็คือ คุณมีสิทธิ์เป็นโรคหัวใจสูงมาก ต่อจากนี้คุณดูแลต้องเองให้ดีกว่านี้นะครับ ”
“ พักผ่อนให้เยอะๆ ห้ามทำงานหนักเกินไป หรือ หักโหมเกินไป ”
“ เมื่อไหร่ที่รู้สึกเหนื่อยให้พักทันที ”
“  และต้องกินยาตามที่หมอสั่งให้เป็นประจำ ”
“ ถ้าคุณไม่ทำตามที่หมอสั่ง คุณจะเหลือโอกาสอยู่กับคนที่คุณรักสั้นลงนะครับ ”

“ ครับหมอ ”
“ ผมจะทำตาม ”

“ โอเค ”
“ งั้น ถ้าไม่มีอะไรแล้ว หมอขอตัวนะครับ ”
“ เย็นวันนี้คุณไปรับยา และกลับบ้านได้เลยนะครับ ”

ในความโล่งใจนั้น .. ยังคงมีพลังงานบางอย่างจ้องจะเล่นงานฉันอยู่
สายตาอาฆาตที่มองมาใกล้ๆนี่คืออะไรวะ ..

“ ทำไมถึงไม่บอกผมว่าคุณป่วย ! ”
“ แล้วยังต้องทำงานหนักอีก ! ”

นั่นไง
ชัดเจน

“ กะ..ก็ ”
“ ก็ .. ตอนนั้นคุณไม่ได้อยู่กับฉันนี่ ”
“ คุณต้องทำงาน แล้วเราก็ไม่ได้สนิทกันขนาดที่ต้องบอกทุกอย่างให้กันฟังนี่นา ”
“ และฉันก็คิดว่าคุณคงอยู่กับแฟน ถ้าบอกอะไรไปคงไม่เหมาะ ” แถสุด

“ ผมจะพูดแค่ครั้งเดียวนะบอส ”

บรรยากาศมาคุ มาคุวะ จะโดนฆ่าไหมนะ ..

“ ผมจะไม่ปล่อยคุณไปไหนอีกแล้ว ”
“ ไม่ว่าคุณจะชอบหรือไม่ชอบ ผมจะไม่อยู่ห่างคุณ ไม่ทิ้งคุณให้อยู่คนเดียว ”
“ ไม่ว่าใครหน้าไหนมาห้าม ผมก็ไม่แคร์ ”
“ ของขวัญที่ผมบอกว่ากลับมาถึงจะเอามาให้คุณ คือ แหวนคู่ ”
“ เผื่อคุณอยากรู้ ผมรักคุณมากนะบอส ”
“ ผมจะบอกรักคุณทุกวัน ทุกชั่วโมง ทุกเวลา ถ้ามันจะทำให้คุณมั่นใจ ผมจะทำ ”
“ เชื่อใจผมนะ ขอให้ผมได้ดูแล ”
“ และผมต้องขอโทษที่ต้องปล่อยให้คุณรอนาน แต่ผมจะไม่ไปไหนอีกแล้ว ”
“ เรื่องงาน คุณเก่งครีเอท คุณมาทำงานกับผมนะ ”
“ และคุณไม่ต้องกลัวหรืออายที่จะยืนอยู่ข้างผม ผมไม่ใช่ประเภทที่ต้องหลบๆซ่อนๆ คุณก็รู้ ”
“ ผมจะเดินจับมือคุณ ควงแขนคุณ กอดคุณต่อหน้าที่สาธารณะก็ได้ ถ้าคุณอยาก ”
“ ผมเป็นให้คุณได้ทุกอย่าง ขอแค่คุณเชื่อใจผม ”

“ อืม .. ”
“ ฉันเชื่อคุณ ”

“ เยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย้ ! ”
“ ฮิ้ววววววววววว ”

“ นี่คุณ ”
“ คุณ ”
“ นี่มันโรงพยาบาลนะเว้ย อย่าเสียงดัง ”

ร่างสูง หน้าหล่อ หัวเราะชอบใจ
บูม แกดูมีความสุขมากเลยนะ ..

“ บูม ”

“ ครับ ”

“ ฉันคิดถึงแก ”

“ อืม ”
“ ผมก็คิดถึงคุณ ”

ทั้งสองสบตากัน
ร่างสูงค่อยๆก้มหน้าลงมาแนบริมฝีปากประกบเข้าหากันอย่างช้าๆ
มอบความรู้สึกโหยหา คิดถึง ให้แก่กันและกัน

ขอบคุณร่มสีแดง ที่ทำให้แกจำฉันได้
ขอบคุณโชคชะตา ที่นำพาให้ฉันได้พบกับแก ..
ขอบคุณเรื่องราวร้ายๆที่เกิดขึ้น ที่ทำให้รู้ว่าฉันรักแกมากแค่ไหน
และต้องขอบคุณเฮียบอนน์ที่เข้ามาเพิ่มสีสันในชีวิตในช่วงที่บูมหายไป
และสุดท้ายต้องขอบคุณครอบครัวที่ทำให้ฉันเดินทางมาได้ถึงทุกวันนี้
แม้จะยังสงสัยว่าทำไมถึงไม่มีคนในครอบครัวคนไหนเข้ามาเฝ้าฉันในห้องคนไข้ตอนนี้เลย
ยังคงสงสัยอยู่จริงๆนะ ..

แต่ก็นั่นแหละ
ฉันคงต้องจบเรื่องของฉันลงเพียงเท่านี้
ไว้มีโอกาสจะกลับมาเล่าเรื่องเล่าต่อไปให้ฟังใหม่
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่าน
และติดตาม
แม้แต่ละตอนจะสั้น มาช้า หรือเรื่องเดินเร็วไปหน่อย
แต่ก็นะ .. มันเรื่องสั้น

เอาละ
ฉันคงต้องบอกลาตรงนี้แล้ว
หวังว่าชีวิตในอนาคตของฉันจะมีความสุขมากขึ้นกว่านี้
ได้อยู่กับคนที่รัก
ได้อยู่กับสิ่งที่ชอบ
หวังว่าทุกคนก็คงจะเหมือนกัน
ขอให้พบแต่ความสุข แม้ในวันที่มีความทุกข์ถาโถมเข้ามา
แต่อย่าลืม
ไม่นานมันจะหายไป
ไม่มีเรื่องไหนที่จะสุข หรือ จะทุกข์ตลอดไป
ขอแค่ให้คุณ คิดให้ดี ใช้ชีวิตให้ดี แค่นี้คุณก็มีความสุขแล้ว

-  โ พ โ ก ชิ บ พ อ  ( I miss you ) .

- ส่งท้าย -

“ คุณพ่อ คุณแม่ครับ ”

“ ว่ายังไงลูก ”

“ ตอนนี้บอสปลอดภัยแล้ว เดี๋ยวผมดูแลบอสเองนะครับ ”
“ คุณพ่อคุณแม่กลับไปพักเถอะนะครับ ทำงานมาเหนื่อยทั้งวันแล้ว ”

“ เอาอย่างนั้นหรอลูก ” คุณแม่ถาม

“ ครับผม เดี๋ยวผมดูแลให้ ”

“ ขอบใจมากนะลูก ”
“ ถ้าไอ้บอสมันมีคนดีๆแบบบูมมาดูแล แม่คงหมดห่วง ”

“ ผมจะอยู่ข้างๆบอสแบบนี้ตลอดไปครับ ”

“ อยากเป็นลูกเขยแม่หรอ ”

“ เป็นได้หรอครับ ” ผมถาม

“ แม่อนุญาต แต่คนข้างๆแม่ไม่รู้นะ ”

สายตาจ้องจะฆ่าแบบนั้นคืออะไรวะ ..

“ อยากได้เจ้าน้อยของฉัน ต้องข้ามศพฉันไปก่อน ” ผู้เป็นพ่อกล่าว

“ ผมจะพยายามครับ ”

“ ก็ลองมาสู้กันดูสักตั้ง ”

…

เอ่อ
5555555555555555555555555555555555
สู้เค้านะ บูมเคชิ
อยากได้ลูก ต้องผ่านพ่อไปก่อนนะจ๊ะ

ไม่ว่าจะลูกชายหรือลูกสาว คุณพ่อก็หวงกันมากทั้งนั้นแหละ .


ดิเอ็น .

[ืniyataan]