WereWolf Game®
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: WereWolf Game®  (อ่าน 2945 ครั้ง)

ออฟไลน์ yod016912

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 24
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2/-0
WereWolf Game®
« เมื่อ21-11-2017 00:17:36 »

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ

ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิ์ส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรูปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ
หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสต์กระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทู้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพสต์ หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเว็บแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล์ บอกเมล์ แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสต์นิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insert quote ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เว็บ http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม้อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเว็บ แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสต์จนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสต์ในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรื่องบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสต์นิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสต์ให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเว็บบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ... 
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เว็บไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสต์ชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเว็บไซต์ที่อ้างอิง 
  (กรณีนี้จะโพสต์อ้างอิงชื่อผู้โพสต์หรือเว็บไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเว็บไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสต์และเว็บไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสต์ค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเว็บไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสต์ได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพสต์
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฎการซื้อขายของเล้าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี  ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข  ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้

18.ใครจะโพสต์เรื่องสั้นให้มาโพสต์ที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที  ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน   เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ

เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................                                                           

วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฎทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17

เว็บไซต์แห่งนี้เป็นเว็บไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฎหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเว็บไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเว็บไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเว็บไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
Share This Topic To FaceBook

ออฟไลน์ yod016912

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 24
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2/-0
บทนำ
«ตอบ #1 เมื่อ21-11-2017 00:22:09 »

สวัสดีท่านผู้อ่านทุกท่าน

WereWolf Game® เป็นนิยายวาย simulation ของปริศนาลึกลับ ซับซ้อนต่างๆ มากมายที่ดำเนินเรื่องไปกับตัวละครที่มีเอกลักษณ์เฉพาะตัว เพิ่มเติมเสริมแต่งด้วยความสัมพันธ์ชายรักชายหลากหลายคู่ ที่มาในรูปแบบต่างๆ ให้ท่านผู้อ่านได้สัมผัสกัน ไม่ว่าจะเป็น สมหวัง ผิดหวัง รักสามเศร้า รักแท้ รักจริงหวังแต่ง ความรักที่เป็นไปไม่ได้ ความคาดหวังที่มากเกินไป รวมถึงความลุ่มหลงในเรื่องของราคะ โลกี ซึ่งยากจะหลีกเลี่ยงในนิยายวาย

ψ ที่มาของนิยายเรื่องนี้ ไม่ต้องบอกก็น่าจะพอเดาๆ กันได้ว่ามีรูปแบบมาจาก werewolf game board ซึ่งตัวผู้แต่งเองนอกจากจะชอบเล่นแล้วก็ได้แรงบันดาลใจมาจากเกมบอร์ดนี้เนี้ยแหละ

Δ สุดท้ายนี้ ก็ขอบคุณท่านผู้อ่านทุกคนที่เข้ามาอ่านนิยายของนักเขียนฝึกหัดคนนี้ ผิดพลาดประการใดตรงส่นไหนสามารถบอกผู้เขียนได้ทันทีเลยนะ

ออฟไลน์ yod016912

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 24
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2/-0
Re: WereWolf Game® หมาป่า Werewolf
«ตอบ #2 เมื่อ21-11-2017 00:26:57 »

ProFile
“ได้เวลาออกล่า”
มนุษย์หมาป่า     อายุ : ???             ส่วนสูง : 190      น้ำหนัก : 75
ประวัติ : อมนุษย์ที่คอยแฝงตัวอยู่กับชาวบ้าน ในยามปกติก็จะทำตัวเหมือนกับชาวบ้านทั่วๆ ไป แต่พอเข้ายามวิกาลเมื่อใดจะกลายร่างเป็นหมาป่าออกล่าคนในหมู่บ้านสร้างความปั่นป่วน และคอยยั่วยุให้เกิดความแตกแยก คิดว่าตัวเองเป็นอมนุษย์หนึ่งเดียวในหมู่บ้าน แต่แท้จริงแล้วนั้น...
ความสามารถ : ออกล่าเหยื่อในตอนกลางคืน ส่วนในตอนกลางวันจะพยายามทำตัวเหมือนชาวบ้านธรรมดาทั่วไป เพื่อไม่ให้ถูกจับได้

Secret ProFile
-ข้างขึ้น-
“หึ” หมาป่าเค้นเสียงเย็น ก่อนจะค่อยๆ ลูบไล้ไปบนร่างขาวนวลที่ถูกมัดอยู่กับเตียงคนป่วย ก่อนจะเอ่ยถ้อยคำทิ่มแทงใจเจ้าของร่างขาวนวลนั่น “หมอ ผู้น่าสงสาร พ่อพระที่ค่อยช่วยเหลือผู้อื่นร่ำไป”
“หุบปาก!” คุณหมอสบถ
“แต่ดูเจ้าตอนนี้สิ ไม่เห็นมีใครจะมาช่วยสักคน” หมาป่าเย้ยหยันด้วยคำพูด ตอนนี้มันออยากให้คนตรงหน้านี้ ร้องขอ ร้องขออะไรนะหรอ? ตัวมันยังไงละ!?

-ข้างแรม-
"นะ แน่จริง ก็ปลดกุญแจมือนี่สิ อึก อ่าาา แล้วข้าจะแสดงให้ดู อะ เอง วะ ว่าเขาทำกันยังไง” แม้ว่าเสียงแหบแห้งจะพยายามพูดออกมาอย่างเย้อหยิ่ง แต่ภาพที่เห็นตรงหน้านั้นก็ไม่ได้ทำให้คนที่กำลังนั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่รู้สึกกลัวแม้แต่น้อย
“ขอ ของ อึกกก เจ้ามันคงเล็กเสียจนน่าอายหรือถือพรหมจรรย์แบบ หยะ หญิงสาวสินะ ถึงได้ให้ไอ้โรคจิตนี่จัดการแทนนะ” หมาป่ากำลังพยายามกล่าวยั้วยุบุคคลซึ่งเป็นคนจับตัวมันเองมา แต่เกรงว่าสภาพในยามนี้นั้น จะเป็นการยั้วให้มาทำอย่างอื่มากกว่าที่จพยายามหาทางรอด
“เจ้าหมาน้อยนี่มันปากดีจริงๆ” พูดจบ ผู้คุ้มกันก็ลุกขึ้นจากโซฟาที่นั่งอยู่ ตรงมาทางเตียงที่เจ้าหมาป่ากำลังถูกสั่งสอนให้เข็ดหลาบกับสิ่งที่ทำลงไปซะบ้าง ก่อนหันไปเอ็ดไอ้โรคจิตที่เพิ่งถูกกล่าวถึง
“นี่ นายช่าง ท่านนายกเทศมนตรีสั่งให้ลงโทษ เจ้าหมานี่นะ ไม่ใช่ให้มาระบายความใคร่” ผู้คุ้มกันพูดทีเล่นทีจริง ก่อนจะเอาหนังสือพิมพ์ที่ถืออยู่อุดปากหมาป่าที่ตอนนี้ เริ่มส่งเสียงครางเร้าอารมณ์จากการถูกบุกรุกประตูหลัง
“แฮกกก คะ ครับ แต่แน่น มันแน่นมากเลย” ช่างก่อสร้างพูดเสียงอ่อน ก่อนมือทั้งสองข้างจะค่อยๆ เลื่อนไปที่เนินอกกำยำของเจ้าหมาป่าก่อนนวดคลึงจุดที่ไวต่อความรู้สึกเป็นพิเศษ
“อึก อื้อ อื้ออออ อา อ่าาาาา” หมาป่าผู้ที่เมื่อกี้ยังปากดีอยู่ พอโดนอุดปากเอาไว้ ทำให้เสียงที่ครางออกมาฟังไม่ได้ศัพท์ และดูเหมือนตอนนี้ก็ใกล้จะเสร็จเต็มทีแล้ว คงเป็นเพราะถูกกระแทกในจุดที่ทำให้รู้สึกดีอย่างต่อเนื่อง

ออฟไลน์ yod016912

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 24
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2/-0
Re: WereWolf Game® ชาวบ้าน Villager
«ตอบ #3 เมื่อ21-11-2017 00:30:16 »

ProFile
ก็อก... ก็อก...
“ใคร? กันนะ” เขาคิด ก่อนที่จะค่อยๆ เปิดประตูออก...

หนุ่มชาวบ้าน     อายุ : 20             ส่วนสูง : 180      น้ำหนัก : 70
ประวัติ : หมุ่นชาวบ้านผู้น่าสงสาร ซึ่งอาศัยอยู่ในหมู่บ้านเล็กๆ ลึกลับกลางป่าทึบห่างไกลผู้คน ปกติแล้วจะทำงานทั่วๆ ไป เหมือนกับชาวบ้านคนอื่นๆ เช่น การปลูกข้าว ผัก ผลไม้ แล้วนำไปขายเพื่อหาเงินมาประทังชีวิต ในบ้างครั้งก็จะเข้าไปหาของป่าออกมาขาย ชีวิตไม่มีความตื่นเต้นใดๆ จนกระทั่ง...
ความสามารถ : ปรึกษาแลกเปลี่ยนความคิดเห็นกับคนอื่นๆ ในหมู่บ้านเพื่อตามหาหมาป่าที่ซ่อนตัวอยู่ให้เจอ ก่อนจะหาตัวมาลงโทษตัดสิน

Secret ProFile
-ข้างขึ้น-
"อึก... จะ จะออกแล้ว มะ.. มะ... ไม่ไหวแล้ว" หนุ่มชาวบ้านที่มีท่าทีกระเส่าสั่นกับความรู้สึกแปลกใหม่แบบที่ไม่เคยพบเจอมาก่อน ทั้งอบอุ่น ทั้งเร่าร้อน พร้อมที่จะหล่อมละลายเขาและคนตรงหน้าให้เป็นหนึ่งเดียวกัน

-ข้างแรม-
"อย่างที่เขาว่ากันไว้ มนุษย์นี่มันดีกว่าพวกสัตว์ป่าจริงๆ" หมาป่าเจ้าเล่ห์ ว่าพรางค่อยๆ ถอดอาพรชิ้นสุดท้าย ซึ่งเป็นสิ่งปกปิดหนึ่งเดียวตอนนี้ บนเรือนร่างของหมุ่นชาวบ้านออก ก่อนจะเลื่อนยื่นหน้าเข้ามาใกล้ไหปลาร้าได้รูปของคนตรงหน้า
"อึกกก เจ็บ มะ มันเจ็บ" หมุ่นชาวบ้านครางเสียงบาง พร้อมกับน้ำใสๆ ที่เริ่มเอ่อล้นบริเวณปลายหางตา จากความเจ็บปวดที่ถูกกัด
"อย่าเพิ่งร้องไปเจ้ามนุษย์ เพราะเจ้าจะได้เจ็บอีกทั้งคืน..."

ออฟไลน์ yod016912

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 24
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2/-0
Re: WereWolf Game® หมอ Doctor
«ตอบ #4 เมื่อ21-11-2017 00:32:49 »

ProFile
ฟริ้ว ฟริ้วว เฟรี้ยววว… เสียงลมแรงที่ได้ยินจากภายนอกหน้าต่าง
“ลมแรงจริงๆ หวังว่าคนในหมู่บ้านคงไม่เป็นไรนะ”

คุณหมอ     อายุ : 30             ส่วนสูง : 172      น้ำหนัก : 65
ประวัติ : หัวหน้าแพทย์ชื่อดัง มากประสบการณ์ จากในเมืองใหญ่ แต่ด้วยเหตุผลบางอย่างทำให้ต้องมาตั้งรกรากถิ่นฐานอาศัยอยู่ในหมู่บ้านกลางป่ากลางเขาแบบนี้ เป็นคนมีเมตตากรุณาอย่างมาก คอยช่วยเหลือและรักษาคนในหมู่บ้านโดยไม่เคยคิดค่าบริการใดๆ ทำให้บางครั้งก็ทำให้คนสงสัยเหมือนกันว่าเงินที่เอามาช่วยเหลือคนในหมู่บ้านนั้น มาจากไหน? แต่ด้วยความที่มีบุญคุณต่อชาวบ้านจึงไม่มีใครคิดที่จะอยากรู้เรื่องนั้นอย่างจริงจัง
ความสามารถ : แจกจ่ายยาสูตรพิเศษในเวลาพลบค่ำ ในแก่ชาวบ้านที่เขาคิดว่าจะเกิดโรคร้ายแรงขึ้น ซึ่งยาวิเศษตัวนี้นั้น มีผลกระทบประหลาดอยู่ คือไม่ว่าผู้ใดก็ไม่สามารถรับประทานมันติดต่อกัน 2 วันได้ ซึ่งปกติแล้วเขาจะไม่จ่ายยาซ้ำให้แก่ชาวบ้าน แต่ถ้ามันเกิดความผิดพลาดขึ้นละ...

Secret ProFile
-ข้างขึ้น-
“พวกเด็กหนุ่มๆ นี่มันแน่นดีจริงๆ” เป็นเสียงกระซิบในใจที่ดังออกมาจนคนที่นอนอยู่บนเตียถึงกับสะดุ้ง
“คะ คุณหมอ ผมจะไม่เป็นไรใช่ไหม? ครับ” หนุ่มน้อยถามเสียงอาย คุณหมอไม่ตอบตอบกลับทันที ก่อนหันไปหยิบของเหลวบางอย่างในขวดออกมาเทใส่ฝามือ แล้วจึงค่อยๆ นวดจากจุดกระสันไปจนถึงปากทางก่อนรุกล้ำเข้าไปในเขตหวงห้ามของร่างบุรุษหนุ่ม
“อ่ะ คะ คุณหมอ ค ครับ มันรู้สึก ปะ แปลก” แต่คุณหมอก็ยังไม่หยุดเพียงเท่านั้น ยิ่งนิ้วเข้าไปลึกเท่าใด หนุ่มน้อยก็ยิ่งครางเสียงสูงมากขึ้นเท่านั้น พอเห็นว่าเริ่มมีการตอบสนองแล้ว จึงเพิ่มแรงกดเข้าไปที่บริเวณต่อลูกหมากอย่างฉับพลัน
”อี๊อ อ่าาาาาาาาาาาา” ร่างที่ถูกกระทำส่งเสียงร้องอย่างควบคุมตัวเองไม่ได้ พร้อมๆ กับที่น้ำข้นใสที่ขาวนวลกระเด็นมาเลอะเปรอะเปื้อนเสื้อกาวน์ของคุณหมอ

-ข้างแรม-
“คูณณณ หมออออออ” ฆาตกรดึงเชือกที่รัดคอของคุณหมอให้แน่นขึ้น จนแทบขาดอากาศหายใจ ก่อนพูดต่อด้วยท่าทีสนุกสนาน
“ถ้าให้เลือกระหว่างมีเซ็กตอนนี้ กับตายที่นี่ จะเลือกอย่างไหนหรอ?” คุณหมอซึ่งโดนเชือกมัดอยู่ในท่าประหลาดพยายามจะดิ้นให้หลุด
“อ่ะ! ลืมไปว่าพูดไม่ได้” ก่อนจะจุมพิตลงไปบนหน้าผากเนียน “แต่ไม่เป็นไร เพราะคืนนี้ ข้าจะดูแลเจ้าทุกอย่างเอง ทั้งตรงนี้” ก่อนที่มือทั้งสองข้างจะละจากเส้นผมดกดำไล่ผ่านอุปกรณ์ที่รั้งปากไว้ แล้วจึงลงต่ำมาเรื่อยๆ จนหยุดที่ปลายยอด “และก็... ตรงนี้ด้วย”
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 05-12-2017 00:29:14 โดย yod016912 »

ออฟไลน์ yod016912

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 24
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2/-0
Re: WereWolf Game® ผู้หยั่งรู้ Seer
«ตอบ #5 เมื่อ21-11-2017 00:46:02 »

ProFile
“ใคร ใครกัน ที่ซ่อนตัวอยู่ในหมู่พวกชาวบ้าน”
ผู้หยั่งรู้     อายุ : 34   ส่วนสูง : 170      น้ำหนัก : 68
ประวัติ : ชายวัยกลางคน ผู้เกิดและเติบโตในตระกูลของผู้มีพลังลึกลับภายในหมู่บ้านเล็กๆ กลางป่าทึบ ถึงแม้ตาทั้งสองข้างจะบอดสนิทตั้งแต่เกิด แต่ด้วยความที่มีพลังแกร่งกล้าและสามารถควบคุมมันได้ตั้งแต่เยาว์วัย ทำให้เขาได้ขึ้นเป็นหัวหน้าผู้นำตระกูลคนปัจจุบัน แต่เมื่อไม่นานมานี้ เขาสัมผัสได้ถึงความแปลกประหลาดที่ปกคลุมทั้งหมู่บ้านเอาไว้...
ความสามารถ : เมื่อถึงยามวิกาลเขาจะเข้าฌาน นั่งสมาธิ เพื่อรวจสอบบุคคลที่น่าสงสัยภายในหมู่บ้าน ซึ่งไม่ว่าใครก็ไม่สามารถหลีกหนีจากพลังอันแข็งแกร่งของเขาไปได้

Secret ProFile
-ข้างขึ้น-
“อะ อาจารย์...” ศิษย์รักของเขาส่งเสียงอ่อย
“เจ้าไม่ต้องเป็นกังวลไป” ผู้หยั่งรู้เอ่ยปลอบ พร้อมกับลูบหัวคนตรงหน้าอย่างอ่อนโยน
“ตะ แต่ว่า...” เด็กหนุ่มยังมีท่าทีกังวลอยู่เล็กน้อย
“เจ้าคือผู้สืบทอดของข้านะ ไหนลองอ้าขาให้กว้างขึ้นสิ”

-ข้างแรม-
“แฮ่ก แฮ่ก เจ้ารู้ใช่ไหมมนุษย์ที่สมสู่กับเทพจะเป็นยังไง?” คนข้างบนพูด พร้อมกับกางปีกที่คล้ายกับปีกนก มันทั้งใหญ่และนุ่มกว่าสิ่งใดที่เขาเคยสัมผัสมา
“มะ มะ ไม่รู้ อึกกก...” ยังพูดไม่ทันจะขาดคำก็โดนกระแทบเข้าที่จุดกระสันภายในอย่างแรง
“งั้นก็จำความรู้สึกนี้ไว้นะ มนุษย์ผู้แสนดีของข้า” เจ้าของปีกคู่นั้นแม้จะพูดด้วยเสียงที่อ่อนโยน แต่ก็ยังคงไม่ได้ลดแรงกดทับ แถมกำลังส่งผ่านแรงกระแทกที่หนักขึ้นๆ มาอย่างต่อเนื่อง จนหัวเขาแถบขาวโพลนไปหมด แม้แต่สติที่ฝึกฝนมาอย่างดีตอนนี้ก็เริ่มที่จะเลือนลางเต็มที

ออฟไลน์ yod016912

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 24
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2/-0
Re: WereWolf Game® หนุ่มน้อย Little Boy
«ตอบ #6 เมื่อ21-11-2017 00:48:52 »

ProFile
“จับได้แล้ว เจ้าหมาป่า?” หรือ “มะ มะไม่เอานะ มะ ไม่ใช่ตรงนั้น!”
หนุ่มน้อย     อายุ : 18   ส่วนสูง : 172      น้ำหนัก : 66
ประวัติ : เด็กหนุ่มที่มีนิสัยร่าเริงเป็นกันเองกับทุกๆ คนในหมู่บ้าน แต่มีนิสัยเสียคือชอบสอดรู้สอดเห็นไปซะทุกเรื่อง จนบางทีก็จะโดนผู้ใหญ่ในหมู่บ้านดุเอาบ่อยๆ งานอดิเรกคือชอบออกไปเดินเล่นชมจันทร์เต็มดวงในเวลาเที่ยงคืน แต่เอ๊ะ!? คืนนี้ มันคืนเดือนมืดนี่นา...
ความสามารถ : เขาชอบที่จะไปเดินสำรวจตามบ้านหลังต่างๆ ในเมือง แอบชะโงกหน้าเข้าไปดูในบ้านว่าคนในนั้น เขากำลังทำอะไรกันอยู่  แต่ได้ข่าวว่าช่วงนี้ หมาป่าออกอาละวาดไม่แน่นะ เขาอาจจะไปเจอมันเข้าก็ได้ แล้วจะได้เอาไปบอกทุกๆ คนว่าใครเป็นเจ้าหมาป่า... อ่ะ!? อยู่ดีๆ ภาพตรงหน้าก็มืดสนิท...

Secret ProFile
-ข้างขึ้น-
“ให้ผมช่วยดีกว่านะ” หนุ่มน้อยแสยะยิ้มอย่างมีเล่ห์นัย ก่อนเดินตรงไปยังคนที่ยืนอยู่หน้าประตูบ้านหลังหนึ่ง ในคืนพระจันทร์เต็มดวงเช่นนี้ ทำให้เขาเห็นใบหน้าของคนๆ นั้น ได้ชัดเจนก่อนเอ่ยถามเรียบๆ
“ในยามวิกาลเช่นนี้ ท่านมีธุระอะไรเป็นพิเศษกับคนในนั้นหรือไม่”
“....” ไม่มีการขานตอบรับหรือให้คำตอบใดๆ แก่เขา
“เพราะข้าเกรงว่าในเวลานี้ เจ้าของบ้านเขาคงจะหลับไปแล้วเป็นแน่...” หนุ่มน้อยจงใจลากเสียงในคำสุดท้าย ก่อนจะเคลื่อนไหวอย่างฉับพลันเข้าจับกุมบุคคลตรงหน้า
“จับได้แล้ว เจ้าหมาป่าเจ้าเล่ห์” เขากดล็อคแขนหมาป่าไว้ พยายามให้มันหันหน้าเข้าหาบานประตู
“แต่คงเจ้าเล่ห์สู้เจ้าไม่ได้ ไอ้เด็กน้อย” หมาป่ากล่าวด้วยท่าทีไม่แยแสกับการกระทำของเด็กหนุ่ม
“’งั้น เดียวจะแสดงในดูเองว่าข้านะ เป็นเด็กน้อยอย่างที่เจ้าว่าหรือป่าว?” พูดจบหนุ่มน้อย ก็ขบฟันลงบนใบหูที่ไวต่อความรู้สึกของเจ้าหมาป่า
“อึกกก อ่ะ! เจ้าจะทำอะไร” หมาป่าเริ่มมีการตอบสนองบ้างแล้ว
“ชู่ววว อย่าส่งเสียงดังไป ชาวบ้านเขานอนกันอยู่” เขาขยับเข้ามาพูดใกล้ๆ หูของเจ้าสัตว์ร้าย ก่อนการกระทำต่อไปจะทำให้เจ้าหมาป่าต้องหอนครางทั้งคืน

-ข้างแรม-
“ออกไปเดินเล่นดีกว่า” หนุ่มน้อยว่ากับตัวเองพลางหยิบรองเท้าคู่โปรดบนชั้นขึ้นมาใส่ก่อนเดินออกไปตามถนนมุ่งสู่จตุรัสกลางเมืองที่ประจำในการชมจันท์ของเขา แต่พอเดินออกมาได้สักพักก็เพิ่งรู้ตัวว่าวันนี้ เป็นคืนเดือนมืดนี่นา
“เรานี่มันขี้ลืมจริงๆ” เขาต่อว่าตัวเอง “งั้นกลับบ้านดีกว่า” ก่อนจะเดินผิวปากอย่างสบายใจ แล้วคิดไปถึงเตียงนุ่มน่านอนที่รอเขาอยู่ที่บ้าน ทันใดนั้น ภาพตรงหน้าก็มืดสนิทลง
“เอ๊?”
“สายัณห์สวัสดิ์ พ่อหนุ่มน้อย” เสียงมีเสน่ห์เย้ายวนกระซิบเบาๆ ที่ข้างหู จนร่างกายสั่นสะท้านไปทั้งตัว ก่อนจะสัมผัสได้ถึงบางสิ่งที่รุกล้ำอย่างรวดเร็วบริเวณช่วงต้นคอ
“ไม่เอานะ มะ ไม่ใช่ตรงนั้น” หนุ่มน้อยพยายามจะส่งเสียงขัด แต่ฟังดูแล้วเหมือนเสียงครางไม่ได้ศัพท์ของสัตว์ตัวน้อยๆ มากกว่า
“อึกกก อ่า อะ อ่ะะะ” เจ้าหมาป่าบรรจงโลมเลียไปทั่วต้นคอ ก่อนขยับไปที่ใบหู ความรู้สึกดีจากการถูกเลียไปทั่งทั้งร่างนั้น ทำให้เขาไม่สามารถที่จะพูดอะไรออกมาได้อีก ทำได้มากสุดก็แค่ครางตามการกระทำของเจ้าหมาป่าเท่านั้น
“ไม่ต้องห่วงไป หนุ่มน้อย เจ้ากับข้ายังได้เล่นกันอีกทั้งคืน” เพียงเสี้ยววินาทีหลังจากสิ้นประโยคแสนโลกีนั้น เสื้อผ้าอาพรของเด็กหนุ่มก็ถูกเจ้าหมาป่าฉีกกระชากออกทันที

ออฟไลน์ yod016912

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 24
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2/-0
Re: WereWolf Game® นายกเทศมนตรี Mayor
«ตอบ #7 เมื่อ21-11-2017 01:01:56 »

ProFile
“ชั้นนะ ทิ้งอดีตไปแล้ว”
นายกเทศมนตรี     อายุ : 40   ส่วนสูง : 178      น้ำหนัก : 72
ประวัติ : อดีตลูกขุนนางผู้ร่ำรวยแต่ถูกดัดนิสัย ด้วยการส่งไปเรียนในโรงเรียนประจำ ปัจจุบันดำรงตำแหน่งนายกเทศมนตรีของหมู่บ้านเล็กๆ ลึกลับกลางป่าทึบ ถ้าใครทำอะไรไม่ถูกใจหรือทำผิดจากกฎที่เขาเป็นคนตั้งไว้ จะแสดงอาการไม่พอใจออกมาอย่างไม่มีปิดบัง เป็นคนมีความยุติธรรม ไม่ฝักใฝ่ในอำนาจ ถูกก็ว่าตามถูก ผิดก็ว่ากันตามความผิด และคนในหมู่บ้านก็ให้ความไว้วางใจ ในบางครั้งก็จะแสดงนิสัยเก่าๆ อย่างการเอาแต่ใจตัวเอง และการใช้งานผู้อื่นเยี่ยงทาส ซึ่งมักจะเกิดขึ้นช่วงที่เขามีความเครียดสะสม และตอนนี้ เขากำลังปวดหัวกับข่าวลือแปลกๆ ในหมู่ชาวบ้าน...
ความสามารถ : เขามีสิทธิโดยชอบธรรมในการบริหารหมู่บ้านเล็กๆ นี้ ให้อยู่กันอย่างสงบสุข อีกทั้งเขายังมีความสามรถในการพูดโน้มน้าวใจชาวบ้านให้คล้อยตามได้อีกด้วย ไม่งั้น คงไม่ได้เป็นนายกเทศมนตรีถึง 3 สมัยซ้อนมาจนถึงปัจจุบัน

Secret ProFile
-ข้างขึ้น-
“นั่งลง คุกเข่าลงซะ!” ตอนนี้ เขาเริ่มปวดหัวตึบๆ กับคนตรงหน้านี่เสียจริง ก่อนจะเดินเข้าไปใกล้ แล้วจึงปลดสิ่งที่พันธนาการช่วงล่างเพียงหนึ่งเดียวเอาไว้ออก
“อ้าปากสิ” อย่างน้อยๆ ตอนนี้ ก็ขอระบายมันออกมาซะหน่อย เพื่อจะรู้สึกดีขึ้นบ้าง ก่อนจะค่อยๆ ใส่เข้าในปาก แล้วเหมือนกับคนตรงหว่างขาเตอนนี้จะรู้งานเป็นอย่างดี
“สะ สุดยอด อึก ซี๊ดดด” คนที่ช่วยปลดปล่อยให้เขาอยู่นั้น เทคนิคดีกว่าที่คาดไว้ในตอนแรก จนเกือบจะเสร็จเต็มที
“มะ ไม่ไหว” นายกเทศมนตรีกดหัวของคนที่อยู่ตรงหว่างขาของเขาให้รับลิ้มรสของเหลวจากร่างกายเข้าไปเต็มๆ จนมันไหลเยิ้มออกมาทางริมฝีปากหนาที่ไม่สามารถรับเอาไว้ได้ทั้งหมด ก่อนจะค่อยๆ ปล่อยให้คนที่นั่งคุกเข่าอยู่ผละออกไป
“กลืนมันลงไป!” เขาสั่งเสียงแข็ง พอเห็นว่าคนตรงหน้าทำตามอย่างว่าง่าย อาการปวดหัวก็เริ่มเพลาลงบ้างแล้ว หรือจะเพราะเมื่อกี้เพิ่งได้ปลดปล่อยเขาก็เลยรู้สึกดีขึ้นก็ไม่รู้
“อย่าทำงานพลาดบ่อยๆ ละ คุณผู้คุ้มกัน” นายกเทศมนตรีว่าพลางโบกมือเป็นสัญญาณบอกว่าออกไปให้พ้นๆ หน้าซะ
“ครับ ท่าน” ผู้คุ้มกันตอบ ก่อนเดินออกจากห้องไปแล้วค่อยๆ ปิดประตูตามหลัง

-ข้างแรม-
“เฮ้ยยย นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้วเนี้ย” นายกเทศมนตรีที่กำลังยุ่งอยู่กับกองเอกสารตรงหน้าหันไปมองนาฬิกาเรือนงามบนผนัง บ่งบอกเวลาเที่ยงคืนพอดี ไม่อยากเชื่อว่าเขาจะต้องหอบเอางานเอกสารกองโตกลับมาทำที่บ้าน
“ไปนอนดีกว่า” เขาบ่นกับตัวเอง ก่อนจะได้ยินเสียงเคาะที่ประตู ก็อก... ก็อก... ใครกัน? เขานึกสงสัยในใจก่อนจะเดินไปเปิดประตูอย่างเบื่อหน่าย
“ไม่ได้เจอกันนานนะ” ยังไม่ทันที่จะได้เอื้อมมือไปเปิดประตู แค่ปลดสลักกลอนเท่านั้น ก็ถูกใครบ้างคนกระแทกประตูกลับอย่างแรง การกระทำดังกล่าวเกิดขึ้นพร้อมกับเสียงทักทายที่คุ้นเคย
“โลน...?” น้ำเสียงหวาดกลัวกึ่งประหลาดใจของเขาทำให้ผู้มาเยือนต้องขมวดคิ้ว
“พอได้เป็นนายกเทศมนตรี ก็ลืมข้าซะแล้วหรอ?” หมาป่าผู้โดดเดี่ยวกล่าวด้วยความผิดหวัง
“แต่ชั้นนึกว่าเจ้านะ ตะ…” ยังพูดไม่ทันขาดคำ ปากของเขาก็ถูกปิดด้วยจูบดูดดื่มจากโลน ผู้ที่ไม่ควรจะอยู่ตรงนี้ และในเวลาแบบนี้
“อย่าพูดอีกเลย ปากของเจ้านะ มีไว้ครางเสียงเพราะๆ ให้ข้าฟังเท่านั้นแหละ”
“โลน เดียว...” นายกเทศมนตรีพยายามขัดขืน แต่แรงของหมาป่าผู้โดดเดี่ยวนั้น ช่างมากมายนัก มันยกเขาพาดลงบนโต๊ะทำงานโดนกองเอกสารกระเด็นกระจัยกระจายเต็มไปหมด เขาคงทำอะไรไม่ได้ไปมากกว่านี้ มีแต่จะต้องปล่อยให้มันเลยตามเลยไป
“สัญญากับชั้นอย่างหนึ่งก่อน ว่าตอนเช้าจะต้องอยู่ช่วยกันเก็บกวาดเอกสารพวกนี้นะ” นายกเทศมนตรีชี้ไม้ชี้มือไปที่เอกสารบนพื้น
“บอกว่าอย่าพูดไง” โลนตะโกน แต่เหมือนเป็นการแกล้งกัน มันค่อยๆ ปลดกระดุมเสื้อของเขา ซึ่งครั้งนี้ เขาก็ไม่ได้ขัดขืนอะไร เพราะคิดว่าทำไปก็คงไม่มีประโยชน์อะไร
“ได้ ข้าสัญญา” หมาป่าผู้โดดเดี่ยวกระซิบกับนายกเทศมนตรีอย่างอ่อนโยน เขาก็ยิ้มรับอย่างอ่อนโยนเช่นกัน ไม่แน่ตัวเขาอาจจะกำลังต้องการสิ่งนี้อยู่ก็เป็นได้...

ออฟไลน์ yod016912

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 24
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2/-0
ProFile
“เพราะมีเขาอยู่ ข้าจึงไม่สูญเสียตัวตนความเป็นมนุษย์มาจนถึงตอนนี้” เขามองอย่าอ่อนโยนไปทางบานประตูที่ถูกล็อคอย่างแน่นหนา นัยน์ตาสะท้อนถึงความห่วงหาอาทร
นักวิทยาศาสตร์ผู้บ้าคลั่ง     อายุ : ???             ส่วนสูง : 179      น้ำหนัก : 66
ประวัติ : เขาทำการทดลองกับสิ่งต่างๆ มากมาย รวมถึงกับตัวเขาเองด้วยเช่นกัน ทำให้ไม่มีผู้ใดล่วงรู้ได้ถึงอายุที่แท้จริงของเขา และไม่มีใครสามารถทราบได้ว่านักวิทยาศาสตร์ผู้นี้ เข้ามาอยู่ในหมู่บ้านเล็กๆ นี้ ตั้งแต่เมื่อใด เขาจะใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่ในบ้านทำการทดลอง วิเคาระห์ สังเคาระห์ และหาเหตุผลของสิ่งต่างๆ รอบตัว ซึ่งช่วงนี้ เขากำลังบ้าทำยาบางอย่างที่ส่งผลกระทบต่อมนุษย์เป็นพิเศษ
ความสามารถ : เคยมีข่าวลือว่าในร่างกายของเขานั้น มีสารพิษร้ายแรงอยู่ ซึ่งมันเกิดจากการทดลองที่ผิดพลาดทำให้นักวิทยาศาสตร์ผู้บ้าคลั่งไม่ค่อยอยากจะสุงสิงกับใครนัก ว่ากันว่าสารพิษนั่นผสมปะปนอยู่ในเลือดของเขา มันสามารถฆ่าใครก็ตามที่บังเอิญไปสัมผัสมันเข้า

Secret ProFile
-ข้างขึ้น-
“นี่ คุณหมอ” นักวิทยาศาสตร์ผู้บ้าคลั่งกล่าวเสียงเรียบ แต่ดูเหมือนคุณหมอจะไม่ได้ยิน เพราะยังคงพยายามค้นหาอะไรบางอย่างในตู้เสื้อผ้าของเขา
“แมด นี่นายจัดตู้เสื้อผ้าซะบ้างนะ เสื้อที่ชั้นลืมไว้ ครั้งที่แล้วอยู่ไหนเนี้ย หาไม่เจอเลย”
“คุณหมอ” เขาเรียกย้ำ
“ฮ่ะ อะไรนะ เมื่อกี้ นายเรียกชั้นรึป่าว?” คุณหมอพูดขณะค่อยๆ ปิดตู้เสื้อผ้ารกรุงรังอย่างยอมแพ้ ในตอนที่กำลังจะเอ่ยประโยคถัดไปนั่นเอง ปากของเขาก็ถูกปิดด้วยริมฝีมือนุ่ม ก่อนที่จะสัมผัสได้ถึงลิ้นที่สอดแทรกเข้ามาภายในปาก นักวิทยาศาสตร์พยายามที่จะบังคับให้เขากลืนบางสิ่งลงไป จนกลายเป็นการจูบแลกน้ำลายกันไปมา จนหายใจแทบไม่ออก ก่อนที่เขาจะหมดแรงแล้วเผลอกลืนมันลงไปจนได้
“นะ นายเอาอะไรให้ชั้นกินเนี้ย?!” คุณหมอรีบผละตัวออกทันที ซึ่งนักวิทยาศาสตร์ผู้บ้าคลั่งก็ไม่ได้แยแสอะไร อารมณ์ประมาณว่าเขาได้ทำตามที่ต้องการแล้ว ก่อนที่จะหันกลับไปเขียนบทสรุปผลวิจัยต่อ
“คืนนี้ คุณค้างนี่แหละ เสื้อตัวที่คุณกำลังหาอยู่ผมก็ใส่อยู่นี้ไง” เขาว่าพลางจรดปลายปากกาลงบนกระดาษหน้าสุดท้าย...

-ข้างแรม-
“ผีสางอะไร ชั้นไม่เชื่อทั้งนั้นแหละ” นักวิทยาศาสตร์ผู้บ้าคลั่งพูดกับไอ้หมอผีที่ยืนอยู่ตรงหน้า ผู้ซึ่งมาบุกรุกบ้านเขาในยามวิกาลเช่นนี้
“งั้นหรอ? หิหิ แสดงให้ผู้ชายคนนี้ ดูหน่อยสิ เด็กๆ” สิ้นเสียงสั่งของหมอผี ก็พลันปรากฎผีสาวนับสิบตนเข้ามาห้อมล้อมเขาเอาไว้
“ไร้สาระ นางพวกนี้ ทำอะไรชั้นไม่ได้หรอก!” เขาตะโกนเสียงก้าว
“แต่ถ้าแค่จับตัวแกละก็นางพวกนั้น ทำได้แน่ ฮะ ฮะ ฮ่า” สถานการณ์ในตอนนี้ ไม่ค่อยสู้ดีนัก ถึงผีสาวเหล่านี้จะไม่สามารถทำให้เขาได้รับบาดเจ็บได้ก็จริงแต่พวกนางก็ล้อมเขาเอาไว้ไม่ให้ขยับไปไหนได้
“กรอดดด!” เขากัดฟัน
“คนสำคัญของเจ้านะ อยู่ข้างในนั้นสินะ” หมอผีชี้ไปทางประตูบานที่ล็อคลงกลอนแน่นหนาจนดูน่าสงสัยว่ามีอะไรอยู่ข้างใน “ข้าขอดูหน้าเขาหน่อยก็แล้วกัน ยังไงก็... เพื่อนเก่าข้านี่เนอะ” พูดจบมันก็นั่งลงตรงหน้าประตูบานนั้น ในตอนที่กำลังจะเริ่มประกอบการทำพิธีถอดจิตนั่น เจ้าหมอผีก็เหมือนนึกอะไรขึ้นได้จึงหันมาพูดกับนักวิทยาสาสตร์ผู้บ้าคลั่ง
“ส่วนแกนะเล่นกับเจ้านี้ไปก่อนละกันนะ” ผีสาวสิบกว่าตนแปรเปลี่ยนไปเป็นวิญญาณผีหมุ่นซึ่งใบหน้าถูกปกปิดไว้ด้วยหน้ากากรูปร่างประหลาด “อย่าหนักมือมากละ ไปรเอปรัส ยังไงเจ้านั่นก็ต้องไปโหวตเผาในวันพรุ่งนี้ ถ้าเกิดไปไม่ได้ขึ้นมาจะมีคนสงสัยเอา” วิญญาณผีหนุ่มพยักหน้ารับทราบ
“เจ้าตั้งใจจะทำอะไรกับเขากันแน่” นักวิทยาศาสตร์ผู้บ้าคลั่งตะโกนเสียงดังคาดคั้นคำตอบ
“เป็นห่วงตัวเองก่อนดีกว่านะ ข้าว่า หิหิ ฮะ ฮ่ะ ฮ่ะะะ”
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 21-11-2017 12:36:30 โดย yod016912 »

ออฟไลน์ areenart1984

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 4805
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +167/-7
Re: WereWolf Game®
«ตอบ #9 เมื่อ21-11-2017 01:15:15 »

แต่ละคู่แซ่บ ๆ ทั้งนั้น  :hao6:

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

Re: WereWolf Game®
« ตอบ #9 เมื่อ: 21-11-2017 01:15:15 »
ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ yod016912

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 24
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2/-0
Re: WereWolf Game® หมาป่าผู้โดดเดี่ยว Lone Wolf
«ตอบ #10 เมื่อ21-11-2017 01:25:27 »

ProFile
“ข้าจะชนะเกมนี้ เพื่อเรา” หมาป่าผู้โดดเดี่ยวสาบานต่อหน้ากัษษากรที่ท่อแสงสว่างสดใสในคือเดือนเพ็ญ แต่นั่นมิใช่ส่วนสุดท้ายของคำสาบาน “และพวกมันทุกคนจะต้องตาย”
มนุษย์หมาป่าผู้โดดเดี่ยว     อายุ : ???             ส่วนสูง : 188      น้ำหนัก : 75
ประวัติ : โดยปกติแล้วหมาป่าจะไม่อยู่แค่ตัวเดียว แต่พวกมันจะอยู่กันเป็นฝูง ออกล่าเหยื่อไปพร้อมๆ กัน แต่นั่นก็มิใช่นิยามที่จะใช้ได้กับเผ่าพันธุ์มนุษย์หมาป่า หมาป่าผู้นี้ เกิดและเติบโตมาอย่างเดียวดายไม่รู้จักใครเลย แม้กระทั้งพ่อแม่พี่น้อง ไม่มีใครเลยจนเมื่อได้เจอกับ... ผู้มาเติมเต็มหลายๆ สิ่งที่ขาดหายไปในชีวิต วันเวลาที่ได้อยู่ด้วยกันช่างแสนสุข แต่แน่นอนว่าช่วงเวลาแห่งความสุขนั้นมันผ่านไปไวเหมือนเรื่องโกหก แต่แล้วเหตุการณ์ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้นทำให้ทั้งสองต้องพรากจากกัน
ความสามารถ : เขาออกล่าเหยื่อในตอนกลางคืนเหมือนกับหมาป่าทั่วๆ ไป แต่ในทางกลับกันเขาจะสามารถทำให้ความปราถนาเป็นจริงได้ก็ต่อเมื่อในหมู่บ้านเหลือหมาป่าอยู่แค่ตัวเดียว ซึ่งแน่นอนว่าเขาต้องหาวิธีที่จะกำจัดหมาป่าตัวอื่น? ให้พ้นทาง ด้วยความร่วมมือจากผู้ช่วยปริศนา

Secret ProFile
-ข้างขึ้น-
“หมอผี หมาป่าที่เหลือคือใครบ้าง?” หมาป่าผู้โดดเดี่ยวถามเสียงเย็น
“โทษที แต่ยังไม่รู้ถึงขนาดนั้นหรอก” หมอผีตอบตามจริง “ข้ารู้นะว่าเจ้ารีบ แต่ทางนี้เองก็พยายามอยู่เหมือนกัน” ก่อนจะหันกลับไปสนใจหนังสือเก่าๆ บนโต๊ะ ซึ่งในนั้น มีสัญลักษณ์รูปเครื่องรางแปลกๆ ปรากฎอยู่
“แต่ข้าอยากเจอเขา” หมาป่าบ่นพึมพำ
“งั้น จะไปเจอไหมละ?” หมอผีถามอย่างดูเชิง ถึงจะรู้คำตอบของฝ่ายตรงข้ามดีอยู่แล้วก็ตาม
“เจ้าทำได้งั้นหรอ?” เขาลุกพรวดขึ้นอย่างควบคุมตัวเองไม่ได้
“หลับตาสิ” ก่อนที่หมอผีจะเริ่มร่ายคาถาอะไรบางอย่างซึ่งเขาฟังไม่รู้เรื่อง เพราะตอนนี้ใจของเขานั้น คิดไปถึงคนๆ นั้นแล้ว

-ข้างแรม-
“ท่านนักบวช” หมาป่าผู้โดดเดี่ยวพยายามเรียกให้คนดังกล่าวหันหน้าออกมาจากโบสถ์
“นี่เจ้าหมาป่า เราผู้ซึ่งเป็นนักบวชของพระผู้เป็นเจ้าจะต้องจากสถานที่ศักดิ์สิทธิ์นี้ไปแล้วหรือนี่” น้ำเสียงฟังดูมีความอาลัยอาวรณ์อย่างยิ่ง
“ไปกันได้แล้ว” เมื่อได้ยินดังนั้น นักบวชจึงสาวเท้าเดินมาขนาบข้างร่างของหมาป่า ก่อนจะออกเดินไปยังสถานที่ที่เป็นจุดหมายปลายทางพร้อมกัน
“แล้วเจ้าเตรียมของที่เราขอไว้แล้วหรือยัง?” นักบวชถามพร้อมกับแบมือออกเป็นเชิงบอกว่าไหนเอามาดูสิ
“ยัง” หมาป่าตอบเรียบ
“หนิ เราขอแค่น้ำกามของเจ้าเท่านั้นเอง มันหายากมากงั้นสิ” นักบวชพูดประชดประชัน พร้อมกับกอดอกไม่พอใจ เพราะสิ่งที่เขาต้องการจากหมาป่าตัวข้างๆ นี้ ก็เป็นคำขอที่เจ้าตัวต้องการเอง
 “ถึงที่หมายเมื่อไหร่เจ้าจะได้ในสิ่งที่เจ้าต้องการ” หมาป่าผู้โดดเดี่ยวว่า
“สิ่งที่เราต้องการนะ เจ้าให้เราไม่ได้หรอก แต่ในการจะฆ่ามนุษย์หมาป่าก็จำเป็นจะต้องใช้สิ่งที่มาจากมนุษย์หมาป่า พอไปถึงที่นั้นเมื่อไหร่ เราจะรีดออกมาไม่ให้เหลือไว้ในตัวเจ้าสักหยดเลยคอยดู คิคิ”
“ก็หวังว่าน้ำมนต์ของเจ้ามันจะใช้ได้จริงก็แล้วกัน” ในตอนนี้ เขายอมทำทุกวิธีทางเพื่อที่จะได้อยู่ด้วยกันกับ...

ออฟไลน์ yod016912

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 24
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2/-0
Re: WereWolf Game® ฆาตกรต่อเนื่อง Serial Killer
«ตอบ #11 เมื่อ21-11-2017 01:27:37 »

ProFile
“ขอขอบคุณความตายที่ทำให้ฉากสุดท้ายของชีวิตสมบรูณ์แบบ”
ฆาตกรต่อเนื่อง     อายุ : 5X             ส่วนสูง : 168       น้ำหนัก : 52
ประวัติ : คุณลุงฆาตกรต่อเนื่องผู้ซึ่งกำลังหนีการจับกุมของตำรวจ และได้มาซ่อนตัวอยู่ในหมู่บ้านเล็กๆ กลางป่าทึบลึกลับ แม้ว่าอายุจะเข้าเลขหลักห้าแล้วก็ตามแต่ด้วยหน้าตาที่ดูอ่อนเยาว์ ทำให้ในบางครั้งถูกเข้าใจผิดว่าเป็นเด็กน้อยอายุสิบต้นๆ บวกกับร่างกายที่ดูเหมือนไม่ได้มีการพัฒนาโครงสร้างให้โตขึ้นแบบผู้ใหญ่ แต่เจ้าตัวกลับมีพละกำลังแบบที่ชายวัยกลางคนคนหนึ่งควรจะมี ทำให้รอดจาการจับกุมมาได้จนถึงทุกวันนี้
ความสามารถ : ปกติอุปกรณ์คู่มือในการก่อเหตุของเขานั้นมักจะเป็นมืดสั้น แต่เขามีชำนาญรอบด้านในการใช้อุปกรณ์อื่นๆ อาทิ อาวุธสงครมต่างๆ เป็นต้น ซึ่งไม่สามารถทราบได้ว่าเขาไปเรียนรู้วิธีใช้ของพวกนั้นมาจากไหน ฆาตกรต่อเนื่องนั้น สามารถลงมีฆ่าเหยื่อที่เขาต้องการได้อย่างเฉียบคมและว่องไว ก่อนหนีการจับกุมเขามีฉายาว่า ‘อานูบิส’ ซึ่งพอเข้ามาแฝงตัวอยู่ในหมู่บ้านแห่งนี้นั้น ก็ไม่มีใครรู้จักเขาอีกเลย แต่เขาต้องการจะทำให้ตัวเองกลายเป็นที่หวาดผวาของผู้คนอีกครั้ง แต่ติดปัญหาอยู่อย่างหนึ่ง...

Secret ProFile
-ข้างขึ้น-
“เจ้าหมาป่า เรามาตายไปพร้อมๆ กันเถอะ” ฆาตกรต่อเนื่องเอ่ยคำเชิญชวนที่หอมหนาวสำหรับตัวเอง แต่ฟังดูเหมือนเสียงของยมทูตในมุมของคนฟัง
“ข้ายอมโดนไอ้นักวิทยาศาสตร์บ้านั่นจับไปทดลองเสียยังจะดีกว่ามาตายด้วยน้ำมือคนอย่างเจ้า” หมาป่าตอบกลับ
“หยาบคาย เจ้าไม่มีสิทธิ์พูดถึงคนอื่นเมื่อข้ายังยืนอยู่ตรงนี้” ถึงสีหน้าจะไม่เปลี่ยนไป แต่น้ำเสียงบ่งบอกให้รู้ว่าเจ้าฆาตกรเอาจริง
“จะฆ่าข้าก็เข้ามาเลย” หมาป่าท้าทาย
“คิคิ ข้าเปลี่ยนใจแล้ว ก่อนจะฆ่าเจ้า ขอเหยียบย่ำความมั่นใจนั้นของเจ้าให้จมดินก่อนก็แล้วกัน ฮิ ฮะ ฮ่ะ ฮ่าาา” เขาพูดก่อนกระโจนเข้าไปหมายจะตัดเส้นเอ็นทั่วร่างขอเจ้าหมาป่าทันที

-ข้างแรม-
“คิคิ ถูกจับได้ซะแล้ว” ฆาตกรต่อเนื่องพูดหยอกเล่นไม่ได้มีท่าทีสนใจร่างกายของตัวเองที่โดนกระสุนปืนยิงถึงสองนัด หนึ่งนัดเฉียดหัวใจทะลุปอดซ้าย เลือดค่อยๆ ไหลเข้าท่วมปอดกำลังจะขาดอากาศหายใจในไม่ช้ามาพร้อมกับการเสียเลือดมากจากการถูกยิง ส่วนอีกนัดหนึ่งเข้าที่หน้าท้องเติมๆ ทำให้เลือดออกภายในช่องท้องส่งผลโดยตรงต่อการเคลื่อนไหว เขาไม่ได้เจอมือปืนฝีมือดีขนาดนี้มานานแล้ว ถือว่าเป็นเซอร์ไพรส์ก่อนตายก็แล้วกัน
“ฆ่าข้าซะสิ” แม้ปากยังขยับได้ แต่ประสาทการมองเห็นของเขาตอนนี้ ก็เริ่มพร่ามัวแล้ว สิบห้าไม่สิ สิบนาที เขาน่าจะอยู่ได้อีกสิบนาที
“มาสนุกด้วยกันก่อนตายซะหน่อย เจ้าว่าดีไหมล่ะ?” มือปืนพูดทีเล่นทีจริง แต่น้ำเสียงก็หนักแน่นพอจะทำให้รู้ได้ว่าเอาฝั่งนั้นเอาจริง
“อึกกก หิ ฮิ ฮะ ฮ่าาา อึก” ฆาตกรต่อเนื่องระเบิดเสียงหัวเราะ พร้อมกับอาการกระอักเลือกเล็กน้อย “ก็เอาสิ ถ้าเจ้าไม่รังเกียจที่จะมีอะไรกับคนใกล้ตายละก็นะ”
“แน่นอน” มือปืนดึงร่างอาบเลือดของฆาตกรเข้ามาใกล้แล้วกระซิบเบาๆ “ชั้นไม่มีทางรังเกียจคนที่ตัวเองรักหรอก” เมื่อได้ยินดังนั้น ก็หวนนึกถึงนิทานเรื่อง ‘เจ้าสาวศพสวย’ ที่ใครคนหนึ่งเคยเล่าให้ฟังเมื่อนานมาแล้ว แต่เขาคงเป็นเจ้าสาวให้คนๆ นั้นไม่ได้เพราะเขาเป็นผู้ชายนี่นา หิหิ เหมือนประชดกันเลยที่มานึกออกเอาตอนนี้
“เจ้า เป็น ใคร กัน ?” คำถามสุดท้ายพร้อมกับลมหายใจของฆาตกรต่อเนื่องที่กำลังจะหมดลง
“” เขาอยากได้ยินสิ่งที่มือปืนพูด เขาอย่างรู้ แต่ดูเหมือนมันจะเป็นไปไม่ได้ ฆาตกรต่อเนื่องยิ้มก่อนสติสัมปชัญญะสุดท้ายจะหลุดลอยไป
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 21-11-2017 01:38:09 โดย yod016912 »

ออฟไลน์ yod016912

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 24
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2/-0
Re: WereWolf Game® นักล่า Hunter
«ตอบ #12 เมื่อ21-11-2017 01:29:57 »

ProFile
“หมาป่าแค่ได้ยินเสียงปืนมันก็วิ่งหางจุกตูดแล้ว ว่ะ ฮะ ฮ่า”
นักล่า   อายุ : 27             ส่วนสูง : 177       น้ำหนัก : 70
ประวัติ : ชายวัยกลางคนซึ่งหาเลี้ยงชีพโดยการออกล่าสัตว์ในป่า เขาไม่ได้กลัวข่าวลือเรื่องหมาป่าที่กำลังออกอาละวาดเลยสักนิด คงเพราะมั่นใจในฝีมือของตัวเองเป็นแน่ ด้วยความที่เป็นคนโง่ๆ ซื่อๆ ทำให้สนิทกับคนในหมู่บ้านได้ง่าย
ความสามารถ : สายตาดีเป็นเลิศ มีปืนล่าสัตว์คู่ใจที่ได้รับสืบทอดกันมาในตระกูลรุ่นสู่รุ่น ปกติเขาจะไม่ออกล่าสัตว์ในเวลากลางคืน แต่ถ้ามีเหตุจำเป็นก็จะออกไปบ้าง แต่ด้วยความที่ปืนไรเฟิลมันเก่าแล้ว บางครั้งมันก็จะลั่นขึ้นมาเอง แต่ก็ยังไม่เคยมีใครได้รับบาดเจ็บหรือตายนะ

Secret ProFile
-ข้างขึ้น-
“เป็นอะไรหรือป่าวครับ คุณนักล่า” หนุ่มชาวบ้านถามนักล่าที่เพิ่งลืมตาตื่นหลังจากนอนพักอย่างเป็นห่วง
“มะ ไม่เป็นไรมากหรอก แค่ปวดหัวนิดหน่อย” นักล่าจับแผลที่อยู่บริเวณเอว ซึ่งตอนนี้ หมอได้รักษาให้แล้ว
“แล้วหมอละ กลับไปแล้วหรอ?” เขาหันซ้ายหันขวาแต่ก็ไม่พบบุคคลดังกล่าว
“คุณหมอกลับไปแล้วครับ แล้วก็ขอบคุณมากนะครับที่ช่วยผมเอาไว้” หนุ่มชาวบ้านกล่าวขอบคุณ
“ไม่หรอกๆ ยังไงก็เป็นคนในหมู่บ้านเหมือนกัน” นักล่าว่า พลางตบไหล่หนุ่มชาวบ้านเบาๆ “ว่าแต่นายเถอะ เป็นอะไรมากรึป่าว? โดนหมาป่าทำร้ายมาเหมือนกันหนิ สีหน้าก็ดูไม่ค่อยดีเลย” เขาถาม
“มะ ไม่เป็นไรครับ เดียวผลหาวิธีจัดการเอง” คนตรงหน้าพยายามบ่ายเบี่ยง
“ไหนๆ ให้ชั้นดูหน่อยเถอะ ชั้นเคยเรียนวิธีปฐมพยาบาลเบื้องต้นนะเฟ้ย” ถึงจะพูดไปแบบนั้น แต่ในไม่กี่นาทีต่อมาก็รู้สึกอยากจะเอาหัวตัวเองโขกกำแพงตาย เพราะหนุ่มชาวบ้านค่อยๆ ถอดกางเกงออก ไม่เพียงแค่นั้น ชั้นในเพียงตัวเดียวก็ถอดออกด้วยเช่นกัน เผยให้เห็นผิวเรียบเนียบบริเวณแก้มก้น
“งั้น...” คนตรงหน้าลังเล “ช่วยเอามันออกทีได้ไหมครับ?” เขากลืนน้ำลายเฮือก เป็นจังหวะเดียวกับที่ขอเหลวสีขาวข้นไหลออกมาจากหว่างขาของหนุ่มชาวบ้าน

-ข้างแรม-
“คืนนี้ ลมแรงจริงๆ” นักล่าคิดในใจ ก่อนจะผลอยหลับไป

ออฟไลน์ yod016912

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 24
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2/-0
Re: WereWolf Game® พ่อมด Wizard
«ตอบ #13 เมื่อ21-11-2017 01:32:55 »

ProFile
ยามรุ่งเป็นวีรสตรี ยามค่ำเป็นมหาบุรุษ “นามของข้าคือเมอร์ลิน จอมเวทย์แห่งจิรัฐิติกาล”
พ่อมด     อายุ : ???             ส่วนสูง : 170      น้ำหนัก : 60
ประวัติ : โดยปกติแล้วแล้วพลังเวทย์นั้น ไม่สามารถอาศัยอยู่ในร่างของบุรุษเพศได้ ไม่ต้องถามว่าทำไมเพราะไม่มีใครรู้ จะเว้นก็แต่ตัวเมอร์ลินเองทำนั้น กล่าวได้ว่าเขาเป็นบุรุษเพียงผู้เดียวบนโลกที่สามารถใช้เวทมนตร์ได้ สตรีที่สามารถใช้เวทมนตร์ได้ เราจะเรียกว่า ‘แม่มด’ แต่แน่นอนอะไรที่ผิดแปลกกฎเกณฑ์ของธรรมชาติย่อมไม่สามารถมีชีวิตธรรมดาๆ ได้เช่นกัน ในช่วงเวลาที่พระอาทิตย์ฉายแสงสาดส่องเมอร์ลินจะอยู่ในร่างของอิสตรีรูปงาม ซึ่งสามารถใช้ศาสตร์เวทย์ต่างๆ ได้เหมือนกับแม่มดทั่วๆ ไป แต่เมื่อใดที่ดวงสุริยาลาลับขอบฟ้า และถูกแทนที่ด้วยดวงเดือนกลมโต เมื่อนั้น เขาจะกลับไปเป็นร่างชายชาตรี ซึ่งเป็นร่างดังเดิมของเขา และสามารถใช้เวทมนตร์ที่มีแต่เขาเท่านั้น ที่ทำใช้ได้ เมอร์ลินยังมีความลับอีกมากมายที่เรามิอาจล่วงรู้ได้ รวมถึงคำถามที่ว่าเขามาอาศัยอยู่ในหมู่บ้านเล็กๆ นี้ได้อย่างไร และทำไม?
ความสามารถ : ศาสตร์เวทย์ลึกลับที่ไม่สมควรจะมีอยู่บนโลกนี้ ซึ่งฝืนกฎสองข้อที่ร้ายแรงที่สุดของธรรมชาติ ได้แก่ คาถาชุบชีวิตและเวทย์สั่งตาย ซึ่งเมอร์ลินจะใช้ได้ก็ต่อเมื่ออยู่ในร่างบุรุษเพศเท่านั้น

Secret ProFile
-สุริยัน-
“เอ่อ... คือ... ขอถามทางหน่อยได้ไหม?” ชายแปลกหน้าคนหนึ่งเข้ามาทักเมอร์ลินขณะที่เธอกำลังเดินไปซื้อของที่ตลาด
“ได้สิ ไม่มีปัญหา แล้วนายจะไปที่ไหนละ?” เธอเสนอความช่วยเหลืออย่างเป็นมิตร
“จตุรัสกลางเมืองนะ พอจะรู้ไหม? ว่าไปทางไหน”
“ไกลจากที่นี่ ทีเดียวเชียวแหละ แต่ไม่เป็นไร ตามชั้นมาสิ เดียวจะพาไป” ชายหนุ่มพยักหน้ารับก่อนออกเดินตามเมอร์ลินไป
“เธอเป็นคนที่นี้หรอ?”
“ป่าว แค่อาศัยอยู่ที่นี่เฉยๆ” เธอกล่าวตอบ ระหว่างทางทั้งสอง ก็ได้พูดคุยแลกเปลี่ยนบทสนทนาและความรู้ต่างๆ มากมาย รวมถึงเรื่องตลกคบขันด้วย นานๆ ที ได้พูดคุยเรื่องผู้อื่นบ้าง ก็ดูจะเป็ความคิดที่ไม่เลว
“ถึงแล้วที่นี่แหละ จตุรัสกลางเมือง” เมอร์ลินผายมือไปทางจตุรัส ซึ่งเป็นเป้าหมายของผู้มาเยือน
“ขอบคุณมาก ว่าแต่... เธอชื่ออะไรหรอ?” ชายหนุ่มเอ่ยถามด้วยความอยากรู้
“เมอร์ลิน” เธอตอบสั้นๆ ก่อนโบกมือลา และผละจากไปทันที เมื่อเดินมาให้ตรอกลับตาคนแล้ว เมอร์ลินก็ร่ายเวทย์เคลื่อนย้าย ก่อนพาร่างของตนกลับมายังที่พำนักทันที
“เป็นแบบนี้ ท่าไม่ดีแน่ เห้ยยย” ด้วยความที่อยู่มาอย่างยาวนานมีประสบการณ์และผ่านโลกมาอย่างโชกโชน ทำให้เธอรู้ได้ทันทีว่าหนุ่มผู้มาเยือนคนนั้น เริ่มมีความรู้สึกดีต่อตัวเธอ

-จันทรา-
ตอนนี้ เมอร์ลินกำลังอารมร์เสีย เพราะไอ้เจ้าบ้าเมื่อตอนกลางวันทำให้เขาลืมเรื่องที่จะออกไปซื้อของที่ตลาดเสียสนิท
“คิดแล้วมันแค้นใจนัก” เมอร์ลินสบถ ถึงปกติเขาไม่จำเป็นจะต้องทานและไม่มีความหิวก็ตาม แต่ยังไงเขาก็ยังเป็นมนุษย์อยู่ ยังมีความอยาก และตอนนี้ เขาก็อยากกินเพรทเซลกับพิซซ่ามาก
“ไปหว่านเสน่ห์มาอีกแล้วหรอ? เมอร์ลิน” เสียงใสกังวาลน่าฟังขัดความคิดที่กำลังฟุ้งซ่านของเขา
“เห้อ เห้อ งามระดับข้าไม่ได้หาได้ง่ายๆ ในโลกหล้านี้หรอกนะ” เขาแขวะสวน
“แต่ข้าว่าเขาก็หน้าตาดีอยู่นะ หล่อเหลาเอาการทีเดียว” คนเสียงใสพูดตามจริง ถึงแม้แววตาจะมีบางอย่างซ่อนอยู่ก็ตาม
“รูปลักษณ์ภายนอกไม่ใช่สิ่งที่ข้าสนใจ” ใช่ เขาไม่เคยมองสิ่งต่างๆ เพียงแค่เปลือกนอกอยู่แล้ว “แต่เจ้าคงไปถามผู้หยั่งรู้มาแล้วสินะ ว่าเขาเป็นใคร? ถึงมาปั่นหัวข้าเล่นแบบนี้” เมอร์ลินมองคู่สนทนาด้วยสายตาคม
“ข้าก็แค่กลัวเจ้าจะเหงา จะได้ช่วยเป็นพ่อสื่อให้ คิก คิก” คำพูดแทงใจดำเขาเข้าเต็มๆ แถมเสียงหัวเราะก็ดูจะสะใจที่ได้แกล้งเขาเหลือเกิน “แต่ถ้า... เจ้าไม่ชอบมนุษย์คนนั้น เป็นข้าก็ได้นะ ข้ายินดี”
“หิ เทพตกสวรรค์กะล่อนอย่างเจ้านะ หรอ? พูดได้น่าขันนัก” ตอนนี้ เขาเริ่มรำคาญเต็มที ไม่อยากจะเสวนากับเทวดาเสเพลอีกต่อไป เลยร่ายเวทย์เคลื่อนย้ายพาตัวเองออกมาชมจันทร์ข้างนอก
“คืนนี้ ศศิธรงามตายิ่งนัก” เขายืนอยู่กลางอากาศเวิ้งว้างว่างเปล่าจากมุมนี้ เมอร์ลินสามารถเห็นทุกความเคลื่อนไหวในหมู่บ้านเล็กๆ ได้ และดูเหมือนจะไปเห็นเรื่องสนุกๆ เข้าพอดี
“ไม่ว่าจะมนุษย์หรืออมนุษย์ หรือแม้แต่ตัวข้าเองก็มีส่วนที่คล้ายกันอยู่” เขาพูดกับตัวเอง ก่อนนั่งลงกลางอากาศเตรียมชมมหรสพชั้นดีที่กำลังจะเริ่ม

ออฟไลน์ yod016912

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 24
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2/-0
Re: WereWolf Game® ผู้มีลางสังหรณ์ Harbinger
«ตอบ #14 เมื่อ21-11-2017 11:22:19 »

ProFile
“มองไม่เห็นอะไรเลย หมาป่า… มันเป็นใครกันแน่!?”
ผู้มีลางสังหรณ์    อายุ : 33             ส่วนสูง : 174       น้ำหนัก : 61
ประวัติ : เขาเป็นผู้ที่เกิดในครอบครัวรองของตระกูลของผู้มีพลังลึกลับภายในหมู่บ้านเล็กๆ กลางป่าทึบ แม้ว่าจะอายุไล่เลี่ยกับผู้หยั่งรู้ ผู้เป็นที่นับถือของชาวบ้าน แต่แทบไม่มีใครรู้จักเขาเลย ผู้มีลางสังหรณ์พยายามที่จะพิสูจน์ฝีมือของตัวเอง เพื่อให้ทุกคนได้รู้ว่าเขานั้น เก่งกล้าและมีความสารถพอๆ กับผู้หยั่งรู้ เมื่อเกิดเหตุหมาป่าอาละวาดขึ้น จึงไม่มีทางที่เขาจะปล่อยให้โอกาสอันดีนี้ หลุดลอยไป
ความสามารถ : ทุกคืนเขาพยายามที่จะเข้าฌานเพื่อค้นหาว่าใครคือหมาป่า แต่ด้วยพลังที่ไม่กล้าแกร่งมากพอทำให้บางครั้ง ต้องออกไปเดินสำรวจรอบๆ เมืองเพื่อหาหมาป่าด้วยตัวเองในตอนกลางคืน ซึ่งช่วงนี้ ยามค่ำคืนนั้น หนาวและลมแรงกว่าปกติ...?

Secret ProFile
-ข้างขึ้น-
“ใครคือหมาป่ากัน?” ผู้มีลางสังหรณ์พูดกับตัวเองที่กำลังเข้าฌานอยู่ แต่ดูเหมือนจะไม่สามารถมองเห็นอะไรใดๆ ได้ “ฮ้าววว” นี่เขาก็ตามหามันมาหลายวันอบหลับอดนอนไปหลายคืน พรุ่งนี้ก็จะถึงวันโหวตเผาแล้ว แต่ยังหาตัวเจ้าหมาป่าไม่เจอเลย
“เฮ้ยยย... ปวดขา ปวดคอชะมัด” เขาถอนหายใจยาว ความเหนื่อยล้าจากการเข้าฌานติดต่อกันหลายวันเริ่มเล่นงานเขาแล้ว...

-ข้างแรม-
“หนาว หนาวเป็นบ้าเลยให้ตายเถอะ” ผู้มีลางสังหรณ์บ่นอุบ ค่ำคืนที่สภาพอากาศแย่เช่นนี้ เขาคงหาเจ้าหมาป่าไม่เจอเป็นแน่ ในตอนที่กำลังจะก้าวเท้าเดินกลับบ้านนั่นเอง
“หิหิ คืนนี้ เจ้าเองหรอ? ที่จะมาเป็นเหยื่อของข้า” เสียงหนึ่งพูดขึ้นจากด้านหลัง
“ใครนะ!?” เขารีบหันหน้าไปทางต้นเสียงทันที แต่ดูเหมือนจะสายไปเสียแล้ว เพราะตอนนี้ แขนทั้งสองข้างของเขาถูกจับไขว้หลังเอาไว้ ไม่ว่าไอ้ที่จับเขาอยู่นี่จะเป็นใครหรือตัวอะไรก็ตาม แรงของมันก็เยอะมากจริงๆ
“ถ้าเจ้าหนาวมากนักละก็...” มันลากเสียง “ให้ข้าช่วยทำให้อุ่นขึ้นดีไหมละ!?” ก่อนจบประโยคล่อแหลม ด้วยการขบเบาๆ เข้าที่หลังคอของเขา

ออฟไลน์ yod016912

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 24
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2/-0
Re: WereWolf Game® ช่างก่อสร้าง Mason
«ตอบ #15 เมื่อ21-11-2017 23:19:02 »

ProFile
“พวกเราคือหนึ่ง หนึ่งคือพวกเรา”
ช่างก่อสร้าง   อายุ : 25 - 40           ส่วนสูง : 175Up       น้ำหนัก : 65Up
ประวัติ : เป็นกลุ่มคนที่ประกอบอาชีพช่างก่อสร้าง ภายในหมู่บ้านเล็กๆ กลางป่า ยามปกติก็จะรับจ้างสร้างบ้าน รวมถึงสถานที่ต่างๆ แต่โดยส่วนใหญ่จะทำงานให้กับนายกเทศมนตรี
ความสามารถ : เพราะมีจำนวนคนที่เยอะ งานที่ได้รับมอบหมายจึงเสร็จอย่างรวดเร็ว และคนที่อยู่ในกลุ่มช่างก่อสร้างนั้น ก็มีความสัมพันธ์ระหว่างกันที่เหนียวแน่นมาก หนึ่งคนรู้ทุกคนต้องรู้ พวกเขาผูกพันกันมากถึงขนาดที่ชาวบ้านบางคนยังตกใจในความสนิทสนมกันของพวกเขา

Secret ProFile
-ข้างขึ้น-
“มีคำสั่งโดยตรงลงมาจากท่านนายกเทศมนตรี” ผู้คุ้มกันนำสารจากนายกเทศมนตรีมาบอกแก่เหล่าช่างก่อสร้าง
“แล้วคำสั่งของท่านละ” หนึ่งในช่างก่อสร้างพูดขัดขึ้น
“เราไม่สิทธิ์ในการออกคำสั่งใดๆ” ผู้คุ้มกันเอ่ยอย่างไม่แยแสต่อสีหน้าไม่พอใจของช่างก่อสร้างคนนั้น ก่อนจะเดินไปหยิบหนังสือพิมพ์ขึ้นมา แล้วนั่งอ่านบนโซฟาตัวโปรด เหมือนกับกำลังจะบอกว่าหมดภาระหน้าที่ของตัวเองแล้ว
“ตะ ตะ แต่ว่า...” ช่างก่อสร้างอีกคนหนึ่งพูดขึ้น
“หุบปาก!” ผู้คุ้มกันเริ่มรำคาญ เขาเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว ถ้าต้องมานั่งต่อล้อต่อเถียงเรื่องไร้สาระอีก เขาคงเป็นบ้าพอดี
“...” เหล่าช่างก่อสร้างพร้อมใจกันปิดปากทันที ผู้คุ้มกันมองคนเหล่านั้น ด้วยสายตาเวทนา ก่อนจะพูดกับตัวเองว่า “อดีต... ก็คืออดีต”

-ข้างแรม-
“เราจะยุบกลุ่มช่างก่อสร้าง” ผู้คุ้มกันประกาศกร้าว ท่ามกลางสายตาของคนทั้งเมืองในวันโหวตเผา
“เจ้าจะทำได้ยังไง?” ชาวเมืองคนหนึ่งตะโกนถาม
“ได้สิ เพราะเราเป็นคนสร้างมันขึ้นมา” ความจริงอันน่าตกตะลึงที่เพิ่งถูกเปิดเผย ทำให้ชาวบ้านที่มารวมตัวกัน ณ จตุรัสกลางเมือง ถึงกับเงียบกริบ

ออฟไลน์ areenart1984

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 4805
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +167/-7
Re: WereWolf Game®
«ตอบ #16 เมื่อ22-11-2017 00:51:21 »

เหมือนเป็นเรื่องเล่าสั้น ๆ หลาย ๆ คู่ อ่านแล้วแปลกดี แต่ก็สนุก  :mew1:

ออฟไลน์ yod016912

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 24
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2/-0
Re: WereWolf Game® คุณตาผู้หัวร้อน Grumpy Grandpa
«ตอบ #17 เมื่อ23-11-2017 01:46:11 »

ProFile
“พวกวัยรุ่นสมัยนี้ นี่มันไม่ได้เรื่องกันเลยจริงๆ”
คุณตาผู้หัวร้อน   อายุ : 70           ส่วนสูง : 169       น้ำหนัก : 59
ประวัติ : ชายชราที่อาศัยอยู่ ณ หมู่บ้านลึกลับกลางป่าทึบ ตั้งแต่เริ่มก่อสร้าง พอแก่ตัวลงก็เลยกลายเป็นคนอารมณ์ร้อนง่าย ทำให้ไม่มีอยากจะยุ่งด้วย แม้กระทั้งครอบครัวของแกเองก็ตาม แต่เป็นคุณตาที่ตามใจหลานชายมาก ซึ่งหลานคนนั้น ก็มักจะเป็นผู้เดียวที่คอยเข้าไปพูดคุยกับแก
ความสามารถ : สิ่งที่คุณตาทำไปทุกอย่างก็เพื่อหมู่บ้าน ถึงนิสัยตอนนี้ ของแกจะชอบวีนเหวี่ยง แต่ชาวบ้านก็ยังให้ความเคารพ ถือว่าเป็นผู้อาวุโสที่มีพระคุณกับทุกคนมาอย่างช้านาน ถึงแม้จะขี้โมโหและชอบใช้อารมณ์ แต่ทุกอย่างที่ทำลงไปก็เพื่อคนในหมู่บ้านได้อยู่กันอย่างสงบสุข

Secret ProFile
-ข้างขึ้น-
“อยู่ในนั้น สำนึกความผิดสักสองสามวันก็แล้วกันนะ” คุณตาผู้หัวร้อนพูดอย่างใจเย็นที่สุดกับหลานรักเพียงคนเดียวของแก
กริ๊ก... เสียงล็อคแม่กุญแจดังกังวาลจนคนที่ถูกขังได้ยินชัดเจน
“คุณตา” หมุ่นชาวบ้านพยายามย้อนคิดทบทวนถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อหลายวันก่อน จนมาถึงเหตุการณ์ที่กำลังประสบอยู่ตอนนี้

-ข้างแรม-
“หลับให้สบายนะครับ คุณตา” หนุ่มชาวบ้านกล่าวคำอำลาสุดท้ายต่อหน้าป้ายสุสานของคุณตา ก่อนจะนำดอกพิทูเนียสีม่วงสดไปวางไว้ข้างๆ

ออฟไลน์ yod016912

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 24
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2/-0
Re: WereWolf Game® ลูกหมาป่า Junior Werewolf
«ตอบ #18 เมื่อ24-11-2017 00:43:29 »

ProFile
“ท่านพ่อ กลับบ้านเถอะครับ กลับไปอยู่กับพวกเรา”
ลูกมนุษย์หมาป่า      อายุ : ???           ส่วนสูง : 192       น้ำหนัก : 81
ประวัติ : มันได้ข่าวมาจากในหมู่อมนุษย์ว่ามนุษย์หมาป่าที่คาดว่าน่าจะเป็นพ่อของมัน ซึ่งได้หายตัวออกไปจากฝูงนานแล้ว อยู่ที่หมู่บ้านแห่งหนึ่งในป่าทึบ การเดินทางเพื่อตามหาพ่อของมันจึงเริ่มต้นขึ้น ใช้เวลาแรมเดือนกว่าจะมาถึงหมู่บ้านดังกล่าว และมันก็พบว่ามีปริศนา รวมถึงความลับต่างๆ อีกมากมายที่ซ่อนอยู่ในหมู่บ้าน แต่นั้นก็ไม่ได้ทำให้รู้สึกย่อท้อแต่อย่างใด กลับยิ่งจะต้องหาตัวท่านพ่อให้เจอเร็วขึ้น ก่อนจะเกิดเรื่องยุ่งๆ ขึ้น?
ความสามารถ : ก็เหมือนมนุษย์หมาป่าทั่วๆ ไป ที่มีประสาทสัมผัสและพละกำลังเป็นเลิศ แต่มนุษย์หมาป่าในรุ่นหลังๆ นั้น จะบอกว่ามีระดับสติปํญญาที่เพิ่มขึ้นก็ไม่ผิดนัก เพราะเริ่มมีการเข้าสังคมแบบคนธรรมดาทั่วไปเช่นกัน

Secret ProFile
-ข้างขึ้น-
“จูเนียร์!” ผู้ถูกสาปตกใจจนเผลอตะโกนชื่อนั้นออกมา ถึงแม้จะตัวโตขึ้น แต่เขาก็ไม่ได้ตาฝาดแน่ๆ นั้น ลูกชายที่ไม่ได้เจอกันนานของเขาเอง แต่ทำไมถึงมาอยู่ที่นี้? และตอนนี้?
“ใคร! ใครกันที่เอ่ยชื่อข้าเมื่อกี้” จูเนียร์พยายามหันสายหันขวา ใช้จมูกดมกลิ่น แต่ก็ดูเหมือนจะมีแต่กลิ่นของมนุษย์คละคลุ้งไปทั่วบริเวณ แม้สามลมแรงในยามค่ำคืนเช่นนี้ ก็ไม่อาจจะพัดกลิ่นของหมู่บ้านมนุษย์ออกไปได้ ที่นี้ไม่ใช่สถานที่ธรรมดาอย่างที่มันคิดจริงๆ ด้วย
“ท่านพ่อ ต้องเป็นท่านพ่อแน่ๆ” มันค่อนข้างมั่นใจว่าเจ้าของเสียงเมื่อกี้ จะต้องเป็นพ่อของมันแน่ เพราะไม่มีใครรู้จักมันที่นี้ แต่ก็ยังมีสิ่งที่น่าสงสัยอยู่ เพราะเสียงที่ได้ยินก็ไม่เหมือนกับเสียงของท่านพ่อเมื่อสมัยก่อน แม้แต่กลิ่นของท่าน มันก็สัมผัสไม่ได้ แต่อย่างน้อยๆ ก็ต้องจับตัวมาซักให้ได้ว่ารู้ชื่อของมันได้อย่างไร

-ข้างแรม-
“ท่านพ่อช่วยข้าด้วย” จูเนียร์คิดในใจ เพราะตอนนี้ มันกำลังจะถูกปู้ยี่ปู้ยำศักดิ์ศรีความเป็นมนุษย์หมาป่าจนหมดสิ้น ถูกพวกมนุษย์ล่อลวงจนยอมมีสัมพันธ์ด้วยครั้งหนึ่งก็ว่าแย่แล้ว แต่นี่ต้องมาตกเป็นของเล่นระบายกามอารมณ์ของพวกมนุษย์อีก อย่างที่ท่านพ่อเคยว่าไว้จริงๆ พวกมนุษย์นะ มันไว้ใจไม่ได้

ออฟไลน์ areenart1984

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 4805
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +167/-7
Re: WereWolf Game®
«ตอบ #19 เมื่อ24-11-2017 01:01:24 »

คุณตา บทสั้นจัง ไปซะแล้ว  :hao5:

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

Re: WereWolf Game®
« ตอบ #19 เมื่อ: 24-11-2017 01:01:24 »





ออฟไลน์ yod016912

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 24
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2/-0
Re: WereWolf Game® นักสวมรอย Doppelganger
«ตอบ #20 เมื่อ24-11-2017 16:08:01 »

ProFile
ณ ห้องนอนในบ้านเก่าหลังหนึ่ง ที่ถูกตกแต่งอย่างเรียบง่าย ทั้งเฟอร์นิเจอร์และข้าวของเครื่องใช้ต่างก็เป็นของที่หาได้ทั่วไป จะเว้นก็แต่กระจกเงาโบราณที่ตั้งตระหง่านอยู่กลางห้อง
“ฮื่ม?” ใครคนหนึ่งที่นอนแน่นิ่งอยู่บนเตียงค่อยๆ ลืมตาขึ้นก่อนจะพยายามมองสำรวจไปรอบๆ ห้องที่ดูไม่คุ้นตา ก่อนจะเดินตรงไปยังกระจกที่ดูจะเป็นสิ่งดึงดูดความสนใจมากที่สุด แต่เมื่อมองเข้าไปในเงาสะท้อนก็พบกับ...

นักสวมรอย   อายุ : 39           ส่วนสูง : 181       น้ำหนัก : 64
ประวัติ : ไม่มีใครจำได้ว่าคนๆ นี้ หายตัวไปตั้งแต่ตอนไหน แต่ก็มีข่าวลือแปลกๆ หลังจากที่เขาหายตัวไป เช่น ทุกๆ คืนเดือนมืดนักสวมรอยจะปรากฎตัวขึ้น?! และยังมีข้อสันนิษฐานอีกมาก บางคนก็บอกว่าได้พบเห็นเขาในคืนก่อนที่เขาจะหายตัวไป? บ้างก็ว่าเขาได้ย้ายออกไปจากหมู่บ้านแล้ว? แต่ไม่มีใครรู้ว่าความจริงเป็นอย่างไร?
ความสามารถ : ก่อนที่เขาจะหายตัวไปนั้น นักสวมรอยมีความสามารถด้านมายากลและการแสดงที่เป็นเลิศมากๆ ครั้งหนึ่ง เคยมีคนจากในเมืองใหญ่เข้ามาทาบทามให้ไปเล่นละครเวทีฟอร์มยักษ์

Secret ProFile
-ข้างขึ้น-
“เมื่อคืน ผมฝันว่าได้ไปแสดงในเมืองใหญ่ด้วยแหละ” เด็กน้อยผู้มีผมทองสว่างพูดกับเพื่อนสนิททั้งสองของเขา
“นายจะออกไปจากหมู่บ้านนี้ หรอ?” เพื่อนคนผู้ซึ่งมีผมสีเทาประกาย ถามด้วยแววตาเศร้า
“เป็นไปไม่ได้ที่จะออกจากหมู่บ้านนี้ ยายชั้นบอกมา” เพื่อนผิวแทนอีกคนหนึ่ง ขัดขึ้น
“แล้วถ้าวันหนึ่ง ผมสามารถไปโด่งดังที่ข้างนอกนั่นได้ละ พวกนายจะไปกับผมไหม?” เด็กผมทองถามอย่างร่าเริงพร้อมยื่นมือไปข้างหน้า คนหนึ่งจับมือของเขาทันที ส่วนอีกคนมีท่าทีลังเล จนต้องเอื้อมมือเข้าไป แล้วเด็กน้อยทั้งสามก็เดินกลับบ้านโดยจับมือกัน และร้องเพลงอย่างสนุกสนานตลอดทาง

-ข้างแรม-
“แมด! แมดดด!” นักสวมรอยร้องเรียกชื่อเพื่อนของเขา ก่อนเจ้าของชื่อจะรีบรุดมาดูอาการที่เตียงคนไข้ทันที
“ผะ ผะ ผม ผม” เขาพูดตะกุกตะกัก
“ไม่เป็นไรๆ นายจะต้องไม่เป็นอะไร” แมดเข้ามากอดและลูบศีรษะอย่างอ่อนโยน จนกระทั่งหมอรีบรุดเดินตามเข้ามา
“หมอครับ” แมดยังพูดไม่ทันจบ หมอก็ส่ายหน้าเป็นการปฏิเสธ เหมือนกับรู้ถึงสิ่งที่เขาจะถาม เป็นจังหวะเดียวกับที่หัวใจของคนในอ้อมกอดแตกสลาย หมอเห็นสีหน้าไม่สู้ดีของคนทั้งสองดังนั้น จึงแค่ผายมือไปทางนักสวมรอย เป็นสัญญาณบอกให้ใช้เวลาอยู่กับคนเจ็บให้นานที่สุด
“มะ แมด ผมคงแสดงไม่ได้อีกต่อ...” แมดประกบริมฝีปากเข้ากับนักสวมรอยที่กำลังสั่นเครือ เพื่อไม่ให้อีกฝ่ายได้พูดประโยคที่มีแต่จะทำร้ายตัวเองเพิ่มขึ้นอีก น้ำตาของคนถูกขโมยจูบไหลพราก
“คืนนี้ ชั้นจะอยู่เป็นเพื่อนนายเอง” แมดว่า ลึกๆ ข้างในเขารู้ว่ามันไม่ถูกต้อง ที่ช่วงชิงริมฝีปากนั้น ในเวลาที่คนตรงหน้ากำลังอ่อนแอ แต่มันก็ยากเหลือเกินที่จะห้ามไม่ให้ร่างกายมันกระทำไปเอง เมื่อได้เห็นคนที่เขาแอบรักอยู่ในสภาพเช่นนี้

ออฟไลน์ yod016912

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 24
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2/-0
Re: WereWolf Game® นักบวช Priest
«ตอบ #21 เมื่อ26-11-2017 15:26:03 »

ProFile
“ได้ทำให้จิตใจของคนที่ไม่เชื่อมืดไป” บทที่ 31 วรรคที่ 16 คำกล่างของซาตานของพระยะโฮวาในพระคัมภีร์
นักบวช      อายุ : 36           ส่วนสูง : 173       น้ำหนัก : 61
ประวัติ : อดีตมิชชันนารีนอกรีตจากดินแดนทางตะวันตก ซึ่งได้เดินทางไปยังที่ต่างๆ มากมายพร้อมกับขบวนคาราวานของพวกนอกรีตจากศาสนาอื่นๆ และคนเหล่านั้น ก็ได้มาตั้งรกราก แล้วก็ลงหลักปักฐานอยู่ที่หมู่บ้านแห่งนี้ แล้วจึงไปคุยกับนายกเทศมนตรีคนก่อน เรื่องที่จะสร้างโบสถ์ไว้เพื่อรวบรวมศรัทธาจากชาวบ้าน โดยมีความตั้งใจที่จะก่อตั้งศาสนาใหม่ และก็จำเป็นจะต้องหาอะไรที่สามารถยึดเหนี่ยวจิตใจของผู้คนมาให้ได้ เช่น เซียน นักพรต ผู้ปฏิบัติธรรมจนเป็นที่เลื่อมใส หรือถ้าเป็นไปได้ขอเทพสักองค์ ก็เป็นความคิดที่ไม่เลว...
 ความสามารถ : เขาสามารถจดจำพระคัมภีร์และคำสอนของศาสนาอื่นๆ ได้ทั้งหมด เป็นบุคคลที่มีจำเป็นเลิศ จนชาวเมืองบางคนถึงกับให้ฉายาเขาว่า ‘สิ่งใดได้เห็น มิรู้ลืม’ ทำให้เขาสามารถคิดค้นสิ่งที่นำมาสร้างศรัทธาให้กับโบสถ์ได้ ด้วยการต่อยอดจากความรู้เดิม หนึ่งในผลงานชิ้นเอกก็คือน้ำมนต์ ฝีมือเขานั้นเอง แต่มันก็มีผลร้ายแรงต่อมนุษย์ เขาเลยไม่ยอมทำน้ำมนต์ให้ใครสุ่มสี่สุ่มห้า เพราะอาจเกิดปัญหาตามมาที่หลังได้

Secret ProFile
-ข้างขึ้น-
“ข้าต้องการท่าน” นักบวชพูดขณะค่อยๆ ถอดชุดออกอย่างเย้ายวน ตอนนี้ เขาต้องใช้ทุกวิถีทางเพื่อให้เทวดาตรงหน้านี้ ยอมแบ่งพลังส่วนหนึ่งมาให้ แม้การสมสู่หรือมีสัมพันธ์กับพวกเผ่าพันธุ์เทพนั้น จะมีความเสี่ยงที่สูงก็ตาม
“งั้น ก็แสดงให้ข้าดูสิ เจ้ามนุษย์” สิ้นคำเขาก็โดนปีกกว้างโอบเข้าไปใกล้
“ท่านก็อย่าติดใจในฝีมือข้าเข้าซะละ” แม้เขาจะรู้ดีว่าเทวดาตรงหน้าคงจะช่ำชองเรื่องพวกนี้ อยู่ไม่ใช่น้อย แต่การจะซื้อใจพวกเทพเย้อหยิ่งนั้น ถ้าไม่ทวายกายทวายใจก็ยากยิ่งที่จะได้รับสิ่งที่ต้องการ “เอาว่ะ ต้องขายของกันหน่อย” นักบวชผู้กับตัวเองในใจ ก่อนจะก้มตัวลงไปเริ่มที่ช่วงล่างก่อน
“อื่อ อ่าาา ซึ๊ด” เขาได้ยินเสียงแห่งความสุขของคนข้างบน ทำให้พอจะเดาได้ว่ามาถูกทางแล้ว เขาเริ่มเลียจากโคนก่อนแล้วค่อยๆ ไล่ไปจนถึงส่วนปลาย ก่อนจะเริ่มโชว์ฝีไม้ลายมืออย่างที่ได้คุยโวเอาไว้
“นะ นี่เจ้า เป็นนักบวชแน่หรอ?” ผู้ที่ถูกกระทำจนตอนนี่เริ่มจะทนไม่ไหวแล้ว ถามแทรกขึ้น นักบวชไม่ตอบ แต่กลับใช้ฟันขบกัดเล็กน้อยจนคนถามทนไม่ไหว เลยต้องปล่อยออกมา
“อึก เฮือก แค่กกก แฮกๆ” เผลอกลืนลงไปแล้ว เกือบหายใจไม่ออก นักบวชคิด
“หิ เจ้านี่มันน่าสนใจจริงๆ” คนที่เพิ่งปลดปล่อยว่า ตอนนี้ เขารู้แล้วไม่ว่าสัตว์ มนุษย์ อมนุษย์หรือแม้กระทั่งเทพเองก็มีพื้นฐานทางด้านอารมณ์ความต้องการที่ไม่แตกต่างกัน แต่คืนนี้แหละ ที่เขาจะต้องได้พลังของเทวดาตนนี้มาครอบครองให้ได้

-ข้างแรม-
“นี่นี่ มาเข้าร่วมกับลัทธิข้าดีกว่าน่า” ผู้นำลัทธิที่กำลังเมาแอ๋ เริ่มเข้ามาคลอเคียเขา
“เซค นี่เจ้าเมาแล้วนะ” นักบวชบ่น พยายามยันไม้ยันมือไม่ให้อีกฝ่ายเข้ามาใกล้
“เอิ่กกก ยอมแพ้กับการศาสนงงศาสนาใหม่น่านนน แล้ว อึก มากับข้าดีกว่า” แต่เซคยังคงพูดต่อแบบจับใจความไม่ค่อยได้ “ข้าจะ เอิ่กกก ดู อึกกก แลเจ้าอย่างดีเองงง”
“เฮ้ยยยยยยยยย” นักบวชถึงกับถอดหายใจยาวนั่งกุมขมับกับไอ้เพื่อนขี้เมาคนนี้ จริงๆ
“น่านะน่าาาา นร้าาาาา” ผู้นำลัทธิยังไม่ยอมเลิกลา เขาเลยขอแกล้งหยอกคนเมาแล้วเรื้อนกลับซะหน่อยเถอะ
“ถ้าจะให้ข้าเข้าลัทธิเจ้าละก็...” เขาลากเสียง “ดื่มน้ำมนต์ฝีมือข้าสักอึกแทนเหล้าในมือเจ้าก่อนสิ รับรอง ข้าเข้าลัทธิเจ้าแน่”
“บ้าาาาาา” คนที่กำลังเมาโพล่งขึ้น “นะ น้ำนั้นนะ เอิกกก ขืนดื่นเข้าไปข้าก็ซี้แหงแก๋อะดี๊” หิหิเพื่อนเขาคนนี้ ขี้ระวังตัวเหลือเกินแม้แต่ตอนเมาก็ไม่ปล่อยให้มีช่องว่างเลย แต่เมาแอ๋จนต้องลำบากเขาแบบนี้ มันน่าเอาน้ำมนต์มาจับกรอกปากให้รู้แล้วรู้รอดไปเลยเสียจริง

ออฟไลน์ yod016912

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 24
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2/-0
ProFile
“อาจารย์... ท่านคือแสงสว่างของข้า”
ผู้หยั่งรู้ฝึกหัด      อายุ : 22           ส่วนสูง : 168       น้ำหนัก : 55
ประวัติ : เด็กกำพร้าผู้ถูกอุปถัมภ์จากตระกูลของผู้มีพลังลึกลับ เขาได้รับการสอนเหมือนกันกับเด็กคนอื่นๆ ในตระกูลซึ่งก็มีหลายคนที่ไม่เห็นด้วย ทำให้ผู้หยั่งรู้ต้องออกปากยืนยันด้วยตนเองว่าเด็กคนนี้ มีอะไรที่พิเศษกว่าคนอื่นๆ ทำให้ไม่มีใครกล้าแย้งอะไรอีก และผู้หยั่งรู้ฝึกหัดเองก็ได้พิสูจน์ให้คนในตระกูลได้เห็นด้วยการเบิกเนตร ซึ่งสามารถมองทะลุผ่านสิ่งของต่างๆได้ ในการสอบชิงตำแหน่งว่าที่ผู้หยั่งรู้ฝึกหัด ทำให้ข้อครหาเกี่ยวกับตัวของเขานั้นหมดไป
ความสามารถ : แม้ว่าพลังของเขาในตอนนี้นั้น จะยังไม่กล้าแกร่งมากพอที่จะช่วยแบ่งเบาภาระของอาจารย์ได้ แต่เขาก็หมั่นฝึกฝนตัวเองอยู่เสมอ ไม่ว่าจะเป็นการนั่งสมาธิ การเข้าณาน รวมถึงศึกษาหาความรู้ในตำราโบราณและศาสตร์ในแขนงต่างๆ เพื่อไม่ให้ผู้หยั่งรู้ต้องผิดหวังในตัวเขา

Secret ProFile
-ข้างขึ้น-
“ปะ ปะ เป็นไปไม่ได้” อดีตผู้หยั่งรู้ฝึกหัดที่ได้กลายมาเป็นผู้หยั่งรู้อย่างเต็มตัวแทนอาจารย์ของเขาที่เพิ่งเสียชีวิตไปเมื่อหนึ่งสัปดาห์ก่อน แต่ตอนนี้นั้น เขาไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเองเลยจริงๆ
“เป็นอะไรไปศิษย์รักของข้า” คนที่อยู่ตรงหน้าเขาตอนนี้ ทั้งรูปร่างหน้าตาและน้ำเสียงต่างก็เหมือนกับอาจารย์ของเขาไม่มีผิดเพี้ยน แต่อาจารย์ของเขาน่าจะตายไปแล้วหนิ 
“มาให้ข้ากอดหน่อยสิ ข้าคิดถึงเจ้าเหลือเกิน” อาจารย์ของเขาไม่มีทางพูดแบบนี้แน่ แล้วพอลองสังเกตดูดีๆ ก็แอบเห็นถึงความแต่งต่างซึ่งต้องเป็นคนที่ใกล้ชิดแบบเขาเท่านั้น ที่จะรู้ได้
“เจ้าเป็นใคร? อาจารย์ของข้านะ ตายไปแล้ว” เขาพูดเสียงแข็ง ทำให้ฝ่ายตรงข้ามเริ่มรู้ตัวแล้วว่าการหว่านล้อมด้วยคำพูดนั้น ใช้ไม่ได้ผล
“ฮึ ฮึ ฮี๊ ฮะ ฮ่ะ ฮ่าาาาาาาา” ก่อนจะระเบิดเสียงหัวเราะ แล้วเริ่มการจู่โจมที่หมายจะเอาชีวิตเขา
“ชิ!” เขาสบถ ก่อนจะรีบวิ่งเข้าไปในตัวเมือง กลางวันแสกๆ แบบนี้ มันคงไม่กล้าทำอะไรโจ่งแจ้งเป็นแน่ แต่ตอนนี้ ก็ยืนยันได้อย่างหนึ่งว่าเจ้านั้น ไม่ใช่อาจารย์ของเขาเป็นแน่
แต่มีสิ่งหนึ่งที่อดีตผู้หยั่งรู้ฝึกหัดไม่ทันได้สังเกตเห็นนั้นก็คือ ชายผิวแทนผู้ซึ่งแอบลอบสังเกตการณ์จับตาดูพวกเขาอยู่นั้นเอง...

-ข้างแรม-
“หยิบหนังสือในชั้นให้ข้าหน่อย” ผู้หยั่งรู้กล่าว
“ครับ” ถึงแม้ว่าท่านอาจารย์ของเขาจะไม่สามารถมองเห็นได้ เพราะดวงตานั้น บอกสนิททั้งสองข้าง แต่ท่านก็ยังสามารถศึกษาหาความรู้จากหนังสือได้ ช่างเป็นเรื่องที่น่าประหลาดใจยิ่งนัก
“ถ้าเจ้าคิดแต่จะหาความรู้จากหนังสือ มันก็จะบอกแต่สิ่งที่เจ้าอยากรู้” ผู้หยั่งรู้ว่าพลางลูบสันหนังสือเล่มที่เขาเพิ่งส่งให้ “แต่ถ้าเจ้าพูดคุยกับมัน หนังสือจะบอกสิ่งที่เจ้าไม่เคยรู้มาก่อน”
ท่านอาจารย์ของเขานี่ช่างน่านับถือจริงๆ แม้ว่าการพูดคุยกับหนังสือมันยังจะยากไปซะหน่อยสำหรับเขาในตอนนี้ก็เถอะ

ออฟไลน์ areenart1984

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 4805
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +167/-7
Re: WereWolf Game®
«ตอบ #23 เมื่อ28-11-2017 10:08:24 »

มีหลากหลายอาชีพเลยหมู่บ้่านนี้  :hao4:

ออฟไลน์ yod016912

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 24
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2/-0
Re: WereWolf Game® นักยั่วยวน Harlot
«ตอบ #24 เมื่อ29-11-2017 21:40:40 »

ProFile
ตำนานกล่าวไว้ว่า ‘มนุษย์ผู้มีจิตใจบริสุทธิ์เท่านั้น ที่สามารถพูดคุยกับเหล่าสัตว์ได้’
“แต่ไม่ใช่ร่างกายที่ต้องบริสุทธิ์สินะ”

นักยั่วยวน      อายุ : 25           ส่วนสูง : 171       น้ำหนัก : 60
ประวัติ : โสเภนีหนุ่มหน้าตาดี ซึ่งมีเพียงไม่กี่คนในหมู่บ้านที่ประกอบอาชีพนี้ เขาจะรับลูกค้าเฉพาะแค่ตอนกลางคืน และรับออเดอร์แค่คืนละคนเท่านั้น ถึงจะบอกว่าขายตัว แต่เขาก็เลือกนะ แถมเลือกมากเสียด้วย เป็นเหมือนสินค้าที่สามารถเลือกคนที่จะมาซื้อได้ ซึ่งเขาก็มีเหตุผลส่วนตัวที่ต้องทำอาชีพนี้...
ความสามารถ : ผู้ที่จะซื้อบริการของเขาจะต้องจองตัวเขาก่อนล่วงหน้าอย่างน้อยสามวันและจะต้องจ่ายค่าตัวเป็นเงินสดเต็มจำนวนก่อนวันจริงหนึ่งวัน ซึ่งถ้าลูกค้าคนใดไม่ปฏิบัติตามกฎที่เขาตั้งขึ้นมาก็เตรียมโบกมือลาสินค้าชิ้นนี้ได้เลย เขามักจะไปมีอะไรกันที่บ้านหรือสถานที่ลูกค้าจัดเตรียมไว้เสมอ และนักยั่วยวนจะไม่ยอมทำที่บ้านของตนเป็นอันขาด เมื่อเสร็จกิจกรรมเขาจะนอนกับลูกค้าจนถึงเช้า เป็นการบริการหลังการขายและจะรีบกลับบ้านของตัวเองทันที ก่อนตะวันจะโผล่พ้นขอบฟ้า ซึ่งจะเป็นแบบนี้ ทุกๆ ครั้ง และนักยั่วยวนยังสามารถพูดคุยกับพวกสัตว์ด้วยภาษามนุษย์ได้ ซึ่งเป็นความสามารถพิเศษที่ไม่ได้มีมาตั้งแต่เกิด แต่ได้มาเมื่อหลายปีก่อนตอนที่เขากำลังจะ...

Secret ProFile
-ข้างขึ้น-
“พี่ครับๆ ข้าวเช้าวันนี้ เป็นอะไร” เสียงใสถาม
“ขนมปังกับเบคอนเป็นไง?” นักยั่วยวนเสนอ
“เอาๆ งั้นผมขอสองเลย” น้องชายของเขาทำท่าทางดีใจ แม้ว่าจะอายุห่างกับเขาแค่ห้าปีและตัวก็เริ่มจะโตขึ้นเลื่อยๆ แล้ว แต่เขาก็ยังไม่กล้าที่จะให้น้องชายอยู่คนเดียวหรือออกไปไหนตามลำพัง ที่เขาต้องดูแลน้องขนาดนี้ ก็เพราะว่าน้องของเขานั้น มีความผิดปกติทางประสาทตั้งแต่เกิด และพ่อแม่ของพวกเขาก็ได้จากไปเพราะอุบัติเหตุเมื่อ 15 ปีก่อน ทำให้เขาต้องดูแลน้องตามลำพังมาโดยตลอด ซึ่งเขาก็รักและเอ็นดูน้องชายมาก ก็เหลือกันแค่พี่น้องสองคนนี่นา
“นี่พี่ คืนนี้ก็ต้องออกไปทำงานอีกหรอ?” น้องชายถามขณะเคี้ยวอาหารอยู่เต็มปาก
“เคี้ยวให้หมดปากก่อน มันเสียมารยาทนะ รู้ไหม?” นักยั่วยวนเอ็ด ก่อนจะยกจานในส่วนของตัวเองไปเก็บ แล้วหันไปรินน้ำส้มให้น้องชาย
“ถ้าผมโตขึ้น ผมอยากจะทำงานแบบพี่” ก่อนจะยกแก้วน้ำส้มขึ้นดื่มแล้วพูดต่อ “ผมจะได้เลี้ยงพี่บ้าง” เขาไม่เคยบอกน้องว่าเขาทำงานอะไร แต่น้องเขาก็รู้ว่างานของเขานั้น ได้เงินเยอะ ไม่งั้นไม่สามารถเลี้ยงพวกเขาทั้งสองคน แถมมีที่อยู่เป็นของตัวเองแบบนี้ได้แน่ ถึงน้องเขาจะสติไม่ดีแต่ไม่ได้โง่ เรื่องนั้น เขารู้ดี
“แค่นี้ แกก็โตพอแล้ว ถ้าอยากเลี้ยงพี่ให้ได้จริงๆ ละก็ นู้นออกไปช่วยงานหนุ่มชาวบ้านซะสิ ตอนนี้ ทางนั้นขาดคนไม่ใช่หรอ?” เขาหยอกเล่นเล็กน้อยก่อนเอ่ยปากถาม
“กินข้าวเช้าเสร็จก็จะไปอยู่นี่ไง” น้องเขาบ่นอุบ “พี่จะนอนหรอ?”
“อืม” นักยั่วยวนตอบก่อนเดินหายเข้าไปในห้องนอน แล้วตะโกนไล่หลังไปว่า “เอากุญแจไปด้วย แล้วก็อย่าลืมล็อคประตูบ้านละ”

-ข้างแรม-
“ฮืมมม อืม หืม ห๊าววว” นักยั่วยวนงัวเงียตื่นขึ้นมา ก่อนมองนาฬิกาบนผนัง มีเวลาอีกหลายชั่วโมงก่อนจะถึงเวลาที่นัดกับลูกค้าไว้ เขาค่อยๆ ลุกขึ้น กะว่าจะทำงานบ้านที่ค้างคาให้เสร็จและออกไปจ่ายตลาดซะหน่อย อีกประมานหนึ่งชั่วโมงน้องชายของเขาก็น่าจะกลับมา...
ใช้เวลาไปครู่ใหญ่กับการทำงานบ้าน แต่น้องชายก็ยังไม่กลับมา
“ไปจ่ายตลาดก่อนแล้วกัน” เขาคิด เพราะบางครั้งครอบครัวของหนุ่มชาวบ้านจะชวนน้องชายของเขาคุยเพลินจนลืมเวลา คิดได้ดังนั้นจึงหยิบถุงผ้าแล้วออกจากบ้านไปแบบไม่ได้ใส่ใจอะไรมากนัก
“พี่กลับมาแล้ว” นักยั่วยวนตะโกน แต่ก็ต้องแปลกใจเมื่อไม่มีเสียงตอบรับจากน้องชาย พอมองนาฬิกาดูปรากฎว่าอีกแค่ครึ่งชั่วโมงเท่านั้น ก่อนจะถึงเวลาที่เขานัดกับลูกค้าไว้ เขารวบรวมสติก่อนจะรีบวางของที่ซื้อมาไว้ บนโต๊ะในครัว แล้ววิ่งสุดฝีเท้าไปที่บ้านของหนุ่มชาวบ้าน...

ออฟไลน์ areenart1984

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 4805
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +167/-7
Re: WereWolf Game®
«ตอบ #25 เมื่อ30-11-2017 02:43:36 »

จะมีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้นมานะ  :confuse:

ออฟไลน์ yod016912

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 24
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2/-0
Re: WereWolf Game® ผู้ป่วยโรคมะเร็ง Cancer Patients
«ตอบ #26 เมื่อ30-11-2017 23:21:45 »

ProFile
“ผม... ฝันเห็นยมทูตอีกแล้วครับ หมอ”
“...”
“ทุกๆ ครั้งที่เห็น เขาจะยืนอยู่ที่หัวเตียงแล้วค่อยๆ ก้มตัวลงมา”
“...”
“แต่เมื่อคืนนี้... เขาก้มลงมาจูบผมครับหมอ”
“เพล้ง!” เสียงกระจกแตกดังกังวาลไปทั่วห้อง “ข้ามารับเจ้าแล้ว” เสียงเฉียบกล่าว

ผู้ป่วยโรคมะเร็ง      อายุ : 30           ส่วนสูง : 174       น้ำหนัก : 63
ประวัติ : เขาป่วยออดๆ แอดๆ มาตั้งแต่ยังเด็ก เกินครึ่งของเวลาชีวิตถูกใช้ไปกับการรักษาโรคในสถานพยาบาล จนกระทั่ง มีหมอฝีมือดีย้ายเข้ามาที่หมู่บ้าน ครอบครัวของเขาจึงตัดสินใจไปขอความช่วยเหลือทำให้เข้าไม่ต้องใช้เวลาอยู่แต่ในสถานพยาบาลอีกต่อไป
ความสามารถ : เป็นโรคมะเร็งร้ายแรง ซึ่งการแพทย์ยังไม่สามารถรักษาได้ หมอมักบอกกับเขาเสมอว่าร่างกายของเขานั้น รักษาไม่ได้อีกต่อไปแล้ว แต่เขายังสามารถรักษาจิตใจเอาไว้ได้ ถ้าตัวเขาเองไม่ยอมแพ้

Secret ProFile
-ข้างขึ้น-
“หมอครับ”
“...” ไม่มีเสียงตอบรับใดๆ จากคนที่กำลังพาเขาออกมาเดินเล่น
“วันนี้ ผมอยากเดินด้วยสองขาของตัวเอง” ผู้ป่วยโรคมะเร็งว่า
“...” ได้ฟังดังนั้น หมอจึงค่อยๆ ช่วยให้คนป่วยได้ลุกจากรถเข็น
“ขอบคุณครับ” แต่ดูเหมือนกำลังขาของเขาในวันนี้ จะไม่เอื้ออำนวยเอาเสียเลย หมอเห็นดังนั้นจึง...
“ควงแขนผมก็ได้ครับ” ผู้ป่วยโรคมะเร็งดีใจมาก เพราะปกติหมอไม่ค่อยจะพูดคุยกับเขาซะเท่าไหร่

-ข้างแรม-
“หมาป่า นายมาเอาชีวิตของผมงั้นหรอ? ครับ” ผู้ป่วยโรคมะเร็งที่กำลังนั่งมองดวงจันทร์อยู่บนเตียงผ่านหน้าต่างห้องถามขึ้น
“...” ทำไมใครๆ ต่างก็ชอบเงียบใส่เขากันนักนะ สงสัยคำกล่าวที่ว่า ‘พูดกับคนใกล้ตายไปมันก็ไม่มีประโยชน์’ คงจะจริง
“ได้ครับ ผมให้ แต่อย่าเสียงดังมากนะครับ ผมไม่อยากให้หมอเขาตื่น” เขาเสริมก่อนค่อยๆ หลับตาลง...

ออฟไลน์ yod016912

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 24
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2/-0
สารจากนักเล่าเรื่อง Message from The Narrator
«ตอบ #27 เมื่อ01-12-2017 19:08:33 »

“สวัสดีค่ะ นักอ่านทุกท่าน ทุกท่านเชื่อในเรื่องเหนือธรรมชาติหรือไม่คะ? และทุกท่านเชื่อในพลังแห่งรักหรือไม่คะ?”

“เอาเถอะค่ะ พวกท่านจะเชื่อหรือไม่? ก็ไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกับเรา แต่เรามีเรื่องเล่าที่พวกท่านอาจจะอยากรู้ มาฟังกันก่อนสิค่ะ” ก่อนเธอจะเริ่มเปิดหนังสือที่ถืออยู่ในมือ

“ภายหลังสงครามครั้งยิ่งใหญ่ระหว่างมนุษย์ด้วยกันเอง เหล่าเทพ และสิ่งต่างๆ อีกมากมายที่พวกท่านอาจยังไม่รู้จักได้สูญเสียความศรัทธาจากเหล่ามนุษย์ เพราะความทะเยอทะยานของมนุษย์นั้นไม่มีที่สิ้นสุด ซ้ำร้ายพวกมนุษย์ยังพยายามจะฆ่าพวกเขาเหล่านั้น ด้วยการสร้างหลักการและศาสตร์ต่างๆ ขึ้นมา ทำให้พวกมนุษย์มีพลังที่จะสร้างโลกนี้ เทียบเท่ากับเทพและสิ่งเหนือธรรมชาติอื่นๆ” เธอผลิกหน้าหนังสือ

“ท่านผู้อ่านเห็นถึงพลังของความเชื่อและความศรัทธาหรือยังคะ?”

“เมื่อไม่สามารถปรากฎตัวหรือแสดงพลังใดๆ ต่อมนุษย์ได้อีก พวกเขาเหล่านั้น จึงหลบหนีไปอยู่ในสถานที่ห่างไกล ซึ่งก็คือหมู่บ้านแห่งหนึ่ง กลางป่าลึกในประเทศรัสเซีย...”

“เอ๋????????” เสียงแหลมขัดขึ้น “ทำไมเป็นรัสเซียละ พื้นที่แถบนั้น ไม่ได้มีชื่อเรียกเชยๆ แบบนั้น สักหน่อย”

“ไม่ได้ๆ เราต้องใช้ชื่อที่ท่านผู้อ่านเขาคุ้นเคยสิค่ะ” เธอหันมาเอ็ด “ว่าแต่ข่าวลือได้แพร่ออกไปแล้ว ยังไม่รีบไปเตรียมตัวอีกหรือคะ?” ก่อนจะผลิกหนังสือไปหน้าถัดไป

“คิกคิก” เจ้าของเสียงแหลมหัวเราะก่อนเดินหายไป

“ต้องขอโทษด้วยนะค่ะ ที่ทำให้เรื่องเล่าต้องหยุดชะงักลง แต่เรามาต่อกันดีกว่าค่ะ”

“ที่พวกเขาเหล่านั้น เลือกหมู่บ้านแห่งนี้ ก็เพราะมนุษย์ทั้งหมดในหมู่บ้านยังเปี่ยมล้นไปด้วยศรัทธา และด้วยความที่อยู่กลางป่าลึกไกลผู้คนและเมืองใหญ่ ทำให้เทคโนโลยีและศาสตร์ต่างๆ ที่มนุษย์คิดค้นขึ้นยังเข้ามาไม่ถึง”

“จนเวลาผ่านไปเนิ่นนานหลายปี โลกภายนอกเริ่มส่อเคาแววจะเกิดมหาสงครามแห่งยุคมนุษย์ขึ้นเป็นครั้งที่ 2 ทำให้พวกเทพ และเหล่าอมนุษย์ ต้องช่วยกันปกป้องสถานที่นั้น แต่ความทะเยอทะยานและความมุ่งมั่นของมนุษย์ผู้เริ่มต้นสงครามนั้น ช่างแรงกล้านัก ถึงขนาดทำให้เทพบางองค์ อมนุษย์บางส่วน และเหล่าสิ่งเหนือธรรมชาติอื่นๆ ต้องดับสิ้นอย่างยากที่จะหวนคืน” หน้าหนังสือถูกพลิกไปหน้าแล้วหน้าเล่า

“ยามเมื่อสงครามแพร่ขยายไปยังทุกภูมิภาคบนโลก แน่นอนว่าหมู่บ้านนั้นเอง ก็ย่อมหนีไม่พ้นผลกระทบของสงครามเช่นกัน หมู่บ้านได้กลายเป็นสถานที่หลบหนีของทหารหนีทัพ แต่ก็มีบางส่วนที่ได้รับบาดเจ็บจากสงคราม ชาวบ้านเลยช่วยเอาไว้ และเพราะมนตรากำบังหมู่บ้าน ทำให้กองทัพตามหาตัวพวกเข้าไม่เจอ บ้างกลายเป็นผู้สูญหาย บ้างกลายเป็นผู้ตายในรายนามหลังจบสงครามแต่แท้จริงแล้ว พวกเขาหลายคนยังมีชีวิตอยู่ และตัดสินใจที่จะตั้งรกรากปักฐานสร้างครอบครัวอยู่ที่นั้น”

“หลังสงครามครั้งที่ 2 เวลาก็ล่วงเลยมาหลายปี ประชากรในหมู่บ้านเองก็เพิ่มมากขึ้น จนต้องขยับขยายกลายเป็นเมือง แต่บางคนก็ยังคงเรียกหมู่บ้านอยู่ด้วยความเคยชิน แต่จะว่าไปพวกเขาก็เก่งทีเดียว ที่ค่อยๆ แทรกตัวเข้าไปเป็นส่วนหนึ่งของสังคมมนุษย์ในนั้นได้” เธอยิ้ม

“ต่อมาก็เริ่มมีการติดต่อกับโลกภายนอกมากขึ้น โดยเฉพาะมนุษย์ที่สามารถเข้าออกจากหมู่บ้านได้อย่างอิสระ แต่กลับกันเหล่าสิ่งเหนือธรรมชาติไม่สามารถเดินทางระหว่างโลกภายนอกกับหมู่บ้านได้ง่ายนัก น่าจะเป็นผลกระทบของมนตรากำบังที่ร่ายไว้ ในอดีต บ้างเข้ามาแล้วไม่สามารถออกไปได้ บ้างออกไปแล้วไม่สามารถกลับเข้ามาได้”

“นักอ่านทุกท่านที่ฟังมาถึงตรงนี้ มีความคิดเห็นอย่างไรกับเรื่องที่เราเล่าให้ฟังกันบ้างคะ?” เธอปิดหนังสือ

“สำหรับตัวเรานั้น คิดว่ามันเป็นเรื่องที่น่าเบื่อมากเลยที่เดียวค่ะ” เธอว่าก่อนจะหยิบป๊อปคอร์นที่โผล่มาจากไหนไม่รู้เข้าปาก ก่อนจะปรากฎโรงละครขนาดใหญ่ ซึ่งเธอคนนั้น นั่งอยู่แถวหน้าสุด

“ที่เหลือฝากด้วยนะค่ะ คุณซาโมน่า เราไม่ได้อยากเห็นการนองเลือด แค่อยากดูมหรสพดีๆ แก้เบื่อเท่านั้นเอง”

ออฟไลน์ areenart1984

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 4805
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +167/-7
Re: WereWolf Game®
«ตอบ #28 เมื่อ02-12-2017 01:45:29 »

รอตอนต่อไป

ออฟไลน์ yod016912

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 24
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2/-0
วันเสาร์ที่ 19 เมษายน ปี 199X
“ได้ยินรึป่าว? เธอ มีข่าวลือว่ามีคนเจอสัตว์ประหลาดแหละ”
“ใช่ๆ คุณนายร้านขายของชำ หล่อนบอกว่าเลือดของมันเป็นสีม่วงด้วยนะ”
“ตายแล้วๆ จริงหรอ? น่ากลัวนะเนี้ย คงต้องบอกให้ลูกชายกับสามีชั้นระวังตัวแล้วแหละ ช่วงนี้ พวกเขายิ่งชอบออกไปล่าสัตว์ในป่ากันด้วย” เสียงเจี๊ยวจ๊าวของเหล่าแม่บ้านสูงวัยดังไม่หยุดหย่อยกับข่าวลือแปลกๆ ที่เกิดขึ้นภายในหมู่บ้าน
“ชั้นว่ามันไม่มีจริงหรอกว่ะ ไอ้สัตว์ประหลาดอะไรนั้นนะ เจอแค่กองเลือดเองไม่ใช่หรอ?”
“ถึงจะเป็นแค่กองเลือด แต่มันไม่ประหลาดไปหน่อยหรอ? ปกติเมืองเราไม่เคยเกิดเรื่องแบบนี้”
“เมื่อคืน พี่ชายข้า ก็บอกว่าได้ยินเสียงมันเหมือนกัน แต่พอเดินไปตรงต้นเสียงกลับไม่เจออะไรนอกจากรอยเท้าของสัตว์”
“มันเป็นรอยเท้าแบบไหนว่ะ?”
“พี่ข้าบอกว่ารอยเท้าคล้ายสุนัขขนาดใหญ่”
“หมาป่า! ข้าว่าต้องเป็นหมาป่าแน่ๆ”
“เพ้อเจ้อ หมู่บ้านเราหมาป่าไม่มีทางเข้าใกล้หรอก พวกมันรักสันโดษจะตาย”
“แต่ก็เคยเกิดเหตุการณ์หมาป่าอพยพเมื่อหลายปีก่อนไม่ใช่รึ?”
“นั่นสิ ตอนนั้น ข้ายังเด็กอยู่เลยจำได้แต่เพียงว่า หมาป่าจำนวนมหาศาลบุกเข้ามาภายในหมู่บ้าน แต่ไม่กี่วันหลังจากนั้น พวกมันก็หายตัวไปจนหมด”
“บ่งบอกอายุเลยนะ เพื่อยเอ้ย ว่ะ ฮะ ฮ่า”
“พวกเจ้าก็แก่พอๆ กับข้านั้นแหละ” กลุ่มชายฉกรรจ์พูดคุยกับอย่างสนุกสนาน แม้จะเริ่มออกนอกเรื่องจากประเด็นที่คุยกันตอนแรกก็ตาม
“ว่าแต่สต๊อง เจ้านะ ไปหม้อใส่สาวที่สถานพยาบาลมาอีกแล้วหรอ? ว่ะ” เพื่อนในกลุ่มคนหนึ่งถามขึ้น
“เห้ยๆ ไม่ใช่ความผิดชั้นนะ เธอเดินเข้ามาทักตอนไปตรวจสุขภาพเมื่อสุดสัปดาห์ที่แล้ว” สต๊องกล่าว
“โห่ ไม่น่าเชื่อ อย่างท่านสต๊องคนอึดประจำเมืองของเรา ต้องไปตรวจสุขภาพ” เพื่อนอีกคนล้อเลียน
“แม่ชั้นคะยั้นคะยอก็เลยต้องไป เรื่องแต่งงานก็อีก ยังอยากสนุกกับชีวิตให้มากกว่านี้อยู่เลย” เขาบ่นพลางยกของเหลวสีเหลืองขึ้นซด
“เอาเถอะน่านะ ยังไงๆ คืนนี้ก็สนุกกันให้เต็มที่ดีกว่า” ใช่แล้ว สถานที่พวกเขากำลังมาพบปะสังสรรค์กันอยู่นั้นก็คือโรงเหล้าประจำเมือง ซึ่งเปิดกิจการมาเป็นเวลาช้านาน แน่นอนว่าเหล่าชายชาตรีอย่างพวกเขาก็จะนัดมาพูดคุยทุกคืนวันเสาร์
จนกระทั่งเวลาล่วงเลยมาพอสมควร
“อ้าว? อีคลิปส์ไหน?” สต๊องถามถึงเพื่อนรักขี้เมาของเขา
“น่าจาปายเข้าห้องน้ำนร้าข้าว่า” เพื่อนอีกคนในกลุ่มซึ่งกำลังเมาได้ที่โพล่งขึ้น
“ให้ข้าไปดูให้ไหม?” เพื่อนคนที่ไม่เมาเสนอตัว
“ไม่เป็นไรๆ เดียวชั้นไปดูเอง” เขาว่า ก่อนลุกจากที่นั่งเดินตรงไปยังห้องน้ำ ตลอดทางพยายามจะเดินหลบพวกตาแก่ขี้เมา “เมาไม่ดูอายุเลยนะ ลุง” เขาพูดกับชายแก่คนหนึ่งที่เซมาชนเขา
“ขอโทษนะ พ่อหนุ่มข้าของทางหน่อย”
“ครับๆ” เขาขานรับ เมื่อหลีกทางให้ถึงเห็นว่าเจ้าของเสียงเมื่อกี้ ตัวเล็กว่าเขามาก แต่ที่น่าประหลาดคือผมที่ขาวหงอกทั่วหัวอย่างสม่ำเสมอจะว่าเหมือนคนมีอายุก็ใช่ แม้ผิวพรรณจะยังไม่ได้ดูแก่ขนาดนั้น แต่ลักษณะการพูดเมื่อกี้ ทำให้รู้ได้ว่าน่าจะมีอายุมากกว่าเขา
“อ่าว อ่าววว สาตร็องงง” เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นขัดความคิดของเขา
“นะ นายยย ไม่ต้องมากะ อึก ด้าย ผมโอเครร”
“โอเคกับผีนะสิ” เขาเขกกะโหลกคนเมาเบาๆ หนึ่งที
“อะ โอ้ย สาตร๊อง อ่าาา ชอบใช้ความรุนแรงกับผมทุกทีเลย” อีคลิปส์เซมาข้างหน้าเหมือนจะล้มคว่ำ เขาจึงรีบโผเข้าไปรับไว้อย่างรวดเร็ว
“เฮ้ยยย นายนี่นะ” เขาถอนหายใจ ก่อนเดินประคองคนเมากลับมาที่โต๊ะ
“อีคลิปส์เมาเละอีกแล้วหรอ?” เพื่อนที่ไม่เมา ซึ่งเหลือเพียงคนเดียวในกลุ่มถาม
“ก็ตามเคย งั้นชั้นพาเขากลับก่อนนะ” สต๊องว่า ก่อนหยิบเสื้อตัวนอกขึ้นสวมอย่างสบายๆ แม้หิมะจะยังไม่ตกเพราะเป็นหน้าร้อน แต่สภาพอากาศยามค่ำคืนในรัสเซียเองก็ดูถูกไม่ได้เช่นกัน แล้วยิ่งเป็นหมู่บ้านในป่าแบบที่นี่อีก
“บาย บรัย เพื่อน เอิ่กกก เพื่อน ไว้เจอกัน อึก นร้า” อีคลิปส์โบกมือลา แต่ไม่ใช่กับเพื่อนที่โต๊ะ แต่เป็นโต๊ะของพวกคุณป้าแม่บ้านข้างๆ ที่กำลังเม้าท์มอยกันอย่างเมามัน สต๊องก่ายหน้าผาตัวเอง
“เพื่อนผม หมายถึงให้พวกคุณผู้หญิงกลับบ้านได้แล้วนะครับ ถ้าค่ำมืดมากมันจะอันตราย” เขาจำต้องงัดคารมจีบสาวมาใช้เพื่อนแก้สถานการณ์
“คูณผู้หญิง อารายยยกัน ที่มันป้าแก่ๆ มีลูกมีผัวแล้ว ชาดดด ชัด ฮะ อึกกก ฮ่าาา” อีคลิปส์ตะโกน “เวร!” เขาปวดหัวจี๊ดทันที
“เอาเป็นว่าดูแลตัวเองนะครับ ป้า” ยกคนเมาพาดบ่าแล้วรีบวิ่งออกจากบริเวณนั้นทันที เมื่อพ้นออกมาจากโรงเหล้าเขาจึงหยุดเพื่อหายใจเล็กน้อย ก่อนหยิบนาฬิกาในกระเสื้อนอกออกมาดู...

เวลา 21.00 น.
ณ บ้านของแมด นักวิทยาศาสตร์ผู้บ้าคลั่ง
กริ๊ง กริ๊งง กริ๊งงง แมดเดินไปรับโทรศัพท์ที่ดังรบกวนเวลาการทำงานของเขา
“แมด นายว่างรึป่าว?” ปลายสายพูด ซึ่งไม่ต้องแนะนำตัวเขาก็รู้ว่าอีกฝ่ายเป็นใคร เพราะมีไม่กี่คนที่รู้เบอร์โทรศัพท์ของบ้านเขา
“คุณหมอ...”
“บอกให้เรื่องชื่อไง” ปลายสายท้วง
“อัลเฟรโด้...”
“อัล เฉยๆ ก็พอ”
“อัล มีอะไร?” แมดถามกลับด้วยเสียงเหนื่อยหน่ายที่จะคุย
“นายได้ยินข่าวลือแล้วใช่ไหม?” อัลเริ่มเข้าประเด็นทันที ก่อนที่คู่สนทนาผู้ไม่รู้ร้อนรู้หนาวของเขาจะตัดสายซะก่อน
“อืม”
“ชั้นคิดว่าหลังจากนี้ น่าจะเกิดเรื่องร้ายแรงขึ้น นายช่วยสังเคราะห์ตัวยาตามรายการที่ให้ไปคราวก่อนเพิ่มขึ้นเป็...” “ผมมีงาน” แมดแทรก ก่อนจะตัดสายทิ้งทันที
แมดเดินกลับมาที่โต๊ะซึ่งเต็มไปด้วยอุปกรณ์ทางวิทยาศาสตร์และหลอดทดลองมากมาย เหลือบมองประตูบานหนึ่งซึ่งลงกลอนไว้อย่างแน่นหนา ก่อนถอนหายใจยาว แล้วจึงเดินกลับไปที่โทรศัพท์ เขาไม่ใช่พวกชอบช่วยเหลือคนอื่น แต่ถ้าคุณหมอโกรธ แล้วไม่ยอมช่วยเขาขึ้นมาจะแย่เอา เลยต้องโทรกลับไปง้อ
“คุณหมอ...” เมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายรับแล้ว แมดจึงเริ่มพูด
“อัลๆ บอกอะไรไม่เคยฟัง”
“ผมขอโทษ” น้ำเสียงรู้สึกผิดจนปลายสายสัมผัสได้
“สองเท่านะ สองเท่า วันจันทร์ชั้นจะไปเอา” อัลเฟรโด้ย้ำ
“ไม่โกรธ ใช่ไหม?”
“ไม่โกรธๆ เอ๊ะ! เดียวนะ นี่นายลองยาบ้าๆ อะไรกับตัวเองอีกแล้วใช่ไหมห่ะ!” ลักษณะการพูดเปลี่ยนไปจนจับสังเกตได้ เพราะปกติแมดใส่ใจความรู้สึกของคนอื่นซะที่ไหนละ ยกเว้นก็แค่คนๆ เดียว
“ผม...” ครั้งนี้ อัลเฟรโด้เป็นคนตัดสายโทรศัพท์เอง
คืนนี้ เป็นคืนพระจันทร์เต็มดวง ทั้งแมดและอัลเฟรโด้ต่างก็อยากจะบอกว่ามันสวยอยู่หรอก แต่กลับรู้สึกขนลุกเสียมากกว่าเหมือนกับเป็นสัญญาณเตือนอะไรสักอย่าง...

เวลา 21.30 น.
“แม่ ผมไปบ้านวิลนะ” หนุ่มน้อยว่า
“อย่ากลับดึกมากละ”
“ไม่แน่ผมอาจจะค้างบ้านวิล”
“แต่อย่าลืมว่าพรุ่งนี้ ลูกต้องเข้าไปในเมืองกับพ่อเขาละ” แม่ของเขาย้ำ
“คร้าบบบ”
ก๊อก ก๊อก ก๊อก วิลเดินไปเปิดประตู
“สวัสดี วิล” หนุ่มน้อยเอ่ยทัก ก่อนจะเดินดุ่มๆ เข้าไปในบ้าน
“อ้าว!? โจนส์ วันนี้ ไม่เห็นบอกก่อนเลยนี่จ๊ะว่าจะมา” คุณป้าแม่ของวิลทัก
“สวัสดีครับ คุณป้า พอดีผมคิดถึง เอ้ย หมายถึงอยากเล่นกับวิลนะครับ” โจนส์มองอย่างมีเลศนัยไปทางวิล ก่อนอีกฝ่ายจะทึ่งตาใส่แบบคาดโทษทันที
“วันนี้ จะค้างรึป่าวจ๊ะ?” เธอถามอย่างคุ้นเคย เพราะเป็นปกติที่หนุ่มน้อยจะมาค้างที่บ้าน
“รบกวนด้วยนะครับ” เป็นจังหวะเดียวกับที่วิลเดินขึ้นบันไดเพื่อจะไปที่ห้องนอนของเขา
“จะขึ้นห้องแล้วหรอ? วิล” ผู้เป็นแม่หันไปถาม
“ครับ” วิลตอบสั้นๆ
“คืนนี้ คุณลุงไม่อยู่นะจ๊ะ” ก่อนจะไม่สนใจลูกชายของเธอ แล้วหันมาคุยกับหนุ่มน้อยต่อ
“แย่จังเลยนะครับ ผมมีเรื่องที่อยากให้คุณลุงเล่าให้ฟังอยู่ แต่ไว้โอกาสหน้าก้ได้ครับ” ยิ้มใสซื่อของหนุ่มน้อยคว้าใจแม่บ้านลูกหนึ่งไปเต็มๆ
“ทานอะไรมารึยังจ๊ะ?”
“ไม่เป็นไรครับ ผมทานมาจากบ้านแล้ว” โจนส์ชวนเธอคุยอีกสักพัก จึงขอตัวขึ้นไปหาวิล เธอมองไล่หลังเขา ซึ่งกำลังเดินขึ้นบันไดพลางคิดว่าลูกชายของเธอช่างโชคดีจริงๆ ที่มีเพื่อนแบบโจนส์...
ก๊อก ก๊อก “วิล ผมเข้าไปนะ” โจนส์บอก ก่อนจะเปิดประตูเข้าไปในห้องเจอวิลกำลังนั่งมองดวงจันทร์ผ่านหน้าต่าง ซึ่งการชมจันทร์ก็เป็นงานอดิเรกของเขาเหมือนกัน แต่มันยังไม่ถึงเวลา เพราะตอนนี้ มีอย่างอื่นน่าสนใจกว่า
“โกรธผมหรอ?” เขาถามเสียงอ่อย
“ถ้าแม่รู้ขึ้นมาจะว่ายังไง?”
“คุณป้าไม่รู้หรอกน่านะ ผมเป็นเด็กดีจะตาย”
“...” วิลยังทำเป็นไม่สนใจ
“แต่ที่บอกว่าคิดถึงน่ะ ผมพูดจริงนะ” เขาค่อยๆ เอื้อมมือไปถอดกางเกงของวิลออก “เจ้านี้น่ะนะ” ใช่แล้ววิลเป็นเซ็กเฟรนของเขานะเอง
“เดียวผมจะทำให้วิลหายโกรธเอง” ก่อนเขาอมของวิลที่กำลังแข็งตัวเกิดเพราะถูกเขาสัมผัส ถึงวิลจะชอบทำหน้านิ่ง แต่ตอนมีเซ็กกันนะ มีเสน่ห์ดึงดูดสุดๆ ไปเลย...

เวลา 22.00  น.
ณ ห้องนอนที่ถูกปิดตายในบ้านของนักวิทยาศาสตร์ผู้บ้าคลั่ง
“ริไค นายได้ยินชั้นไหม?”
“หืม?” เจ้าของชื่อเดินเข้าไปหาที่มาของเสียง ก่อนมาหยุดอยู่หน้ากระจก ซึ่งเป็นสิ่งที่เขาควรหลีกเลี่ยงเพราะถูกบอกมาแบบนั้น แต่ว่าใครกันที่เป็นคนบอกเขา ใครกันที่เอาอาหารมาให้เขากิน แม้จะไม่ได้เห็นหน้า เพราะเขาคนนั้น อยู่นอกบานประตูซึ่งเขาไม่สามารถเปิดได้ แต่ที่รู้ได้อย่างแน่นอนก็คือคนๆ นั้น มีเสียงที่อ่อนโยน และเขาก็รู้สึกคุ้นเคยอย่างน่าประหลาด
“ริไค” เสียงนั้น เรียกอีกครั้ง เขาจึงเดินเข้าไปใกล้จนสามารถมองเห็นเงาสะท้อนของตัวเอง
“ใคร? ใครกันนั่นไม่ใช่ตัวผม” เมื่อเห็นเงาสะท้อนของตัวเอง ริไคก็ต้องตกใจเพราะในนั้นไม่เหมือนกับตัวเขาที่เคยจำได้เลยสักนิด
“ใช่สิ นี่คือนายในตอนนี้ ยังไงละ” เงาในกระจกพูด “นายจำไม่ได้หรอ? ว่านายนะเคยประสบอุบัติเหตุ”
“อุบัติเหตุอะไร ผะ ผมไม่รู้ และนั้นก็ไม่ใช่ผม” เขาเริ่มมีอาการปวดหัว ขยี้ผมตัวเองไปมา ดวงตาแดงก่ำ มือเท้าสั่น
“แต่ชั้นช่วยนายได้นะ” เงาในกระจกพูดก่อนเป็นรูปร่างไปเป็นชายผู้มีผิวสีแทน
“ช่วยผมที ช่วยด้วย นั้นไม่ใช่ตัวผม” ริไคว่าพลางกอดตัวเอง ไม่อยากจะมองเข้าไปในกระจกอีกต่อไป เพราะตัวเขาที่เห็นในกระจกนั้น ช่างน่ากลัวไม่ต่างไปจากสัตว์ร้ายในเทพนิยายเลย
“ริไค” เสียงนั้น เรียกอีกครั้ง “มองมาทางนี้สิ ชั้นจะมอบตัวตนใหม่ให้กับนายเอง” สิ้นถ้อยคำนั้น เงาในกระจกก็สลับสับเปลี่ยนไปมาระหว่างภาพสะท้อนของริไคในอดีต ริไคปัจจุบัน และริไคในอนาคต เป็นอย่างนั้นไปสักพักก่อน ก่อนทุกสิ่งทุกอย่างจะหยุดลง พร้อมกับกระจกที่โชว์เงาสะท้อนสุดท้ายขึ้นมา
“นี่คือ... ตัวผมสินะ” เขาถาม
“ถูกต้อง” ...

“ท่านอาจารย์”
“วันรุ่ง พรุ่งนี้ เจ้าจงออกไปสืบเกี่ยวกับข่าวลือที่กำลังแพร่สะพัดซะ ริกลัก” ผู้หยั่งรู้กล่าวกับศิษย์รักของเขา
“ทราบแล้วครับ” ริกลักรับคำก่อนเดินจากไป
ณ โถงกลางของห้องวิปัสสนา
ผู้หยั่งรู้นั่งลงบนอาสนะพลางครุ่นคิดสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น แม้ว่าจะได้ถ่ายทอดคำสั่งให้แก่ศิษย์รักที่เขาไว้ใจที่สุดแล้วก็ตาม แต่ก็กลัวเหลือเกินว่ามันจะไม่ทันเวลา
“ถ้าทันเวลาก็คงจะดี... แล้วท่านมีความคิดเห็นเช่นไร” เขาเอ่ยถามร่างสูงโปร่งที่แอบนั่งพิงคานซึ่งอยู่สูงที่สุดของห้องวิปัสสนา
“เจ้าทำถูกแล้ว แม้เป็นเทพอย่างข้าก็มิอาจล่วงรู้อนาคต ใยมนุษย์อย่างเจ้าจะต้องใส่ใจ” ร่างนั้นว่า ก่อนสยายปีกคู่งามบินลงมาหาผู้หยั่งรู้
“ว่าแต่เจ้านะ ไม่ยอมสวมเสื้อนอกอีกแล้วนะ”
“เออ... ข้าลืมนะ ที่สำคัญข้าจำไม่ได้ว่าครั้งสุดท้ายว่างมันไว้ที่ไหน” และข้าก็ตาบอดีกด้วย ผู้หยั่งรู้ไม่ได้พูดประโยคสุดท้ายออกไปเพียงแค่เก็บมันไว้ในใจ การที่ถูกปรนนิบัติอย่างดี ถูกดูแลเอาใจใส่เหมือนกับเด็กนั้น บางครั้งก็ทำให้เขาไปไม่เป็นเหมือนกัน แล้วยิ่งความใจดีนั่น มาจากเทพจอมเสเพลนี่อีก
“ไม่เป็นไรๆ เดียวข้าจะให้ความอบอุ่นแก่เจ้าเอง” สิ้นคำปีกหนาก็เข้ามาโอบกอดเขาไว้
“ขะ ขอบคุณ ท่านมาก”
“เอ่ยนามข้าสิ” เจ้าของปีกอ้อน
“ขอบคุณมาก คิวปิด” ไม่รู้ว่าเพราะเป็นเทพแห่งความรักด้วยรึเปล่า ถึงชอบทำให้ผู้อื่นเคอะเขินและสามารถทำเรื่องหน้าไม่อายได้อย่างไม่สะทกสะท้าน แต่เขาเป็นคนธรรมดาและหน้าก็ไม่ได้หนาขนาดนั้น
“แล้ววันนี้ เจ้าไม่เข้าฌานรึ?”
“...” ผู้หยั่งรู้ไม่ตอบก่อนจะเริ่มเข้าสู่สมาธิ ไม่สนใจเทพจอมกวนประสาทอีกต่อไป
“ข้าอยู่ด้วย” คิวปิดว่า ก่อนจะนั่งลงข้างหลังเขา แล้วกระชับปีกให้แน่นกว่าเดิม
“เอ่อ คือถ้ามีคนมาเห็นเข้า ข้าว่าไม่ใช่เรื่องดีแน่”
“แล้วใครจะให้ความอบอุ่นกับเจ้ากันละ” คิวปิดแย้ง
“แต่แบบนี้ ข้าไม่มีสมาธิ”
“ไม่เอาๆ ข้าอยากอยู่กับเจ้าอะ” นอกจากจะชอบกวนประสาทแล้ว การแกล้งทำตัวแบบเด็กๆ ก็ไม่ได้ดูมีความน่ารักสักนิด ทำเอาเขาเริ่มเหนื่อยขึ้นมาตั้งแต่ยังไม่ได้เข้าฌานเลย
“ไหนท่านบอกว่าจะไม่ทำให้ข้าลำบากใจไง แล้วก็ถ้ากลัวข้าหนาวมากขนาดนั้น ก็ไปหาเสื้อมาให้ข้าใส่สิ ไม่ใช่มานั่งกกกันแบบนี้ มันอึดอัด” ผู้หยั่งรู้บ่นไปฉอดใหญ่ แต่ดูเหมือนจะไม่ได้ผลเลยสักนิด คิวปิดกลับสวมกอดเขาจากด้าน ก่อนซบหน้ากับหลังของเขา
“ไม่เอาๆๆๆ” โอ้ย เขาอยากจะบ้าตาย ทำไมเขาต้องถูกเทพบ้านี่เลือกด้วยนะ ถึงจะได้รับส่วนหนึ่งของพลังเทพมาเพราะสม... พอคิดไปถึงเรื่องเมื่อหนึ่งเดือนก่อนตอนที่เจอกับคิวปิดแล้ว อยู่ดีๆ ก็รู้สึกว่าหน้าร้อนขึ้นมา หัวใจเต้นเร็วผิดปกติสงสัยต้องไปให้อัลตรวจอีกรอบว่าเขาเป็นโรคอะไรกันแน่
“ท่านจะอยู่ก็ได้ เพราะห้ามไปก็คงไม่มีความหมาย”
“เย้” คิวปิดยิ้มดีใจ
“แต่ช่วยปล่อยข้าก่อน แล้วก็คลายปีกนี้ ออกหน่อย” เขากดปีกที่รัดรอบตัวลง ทั้งแขนทั้งปีกเลือกสักอย่างสิฟร่ะ ไม่ได้ๆ เขาจะต้องใจเย็น และแน่นอนว่าประโยคหลังเขาพูดกับตัวเองในใจ “สุดท้ายคือห้ามส่งเสียงรบกวนข้าเด็ดขาด” ผู้หยั่งรู้กำชับ
“จ้า จ๊ะ” เลิกทำตัวน่าขนลุกได้แล้วไอ้เทพกะล่อนเอ้ย เขาก่นด่าในใจเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะเริ่มเข้าฌานนั่งสมาธิอย่างจริงจัง
15 นาที ผ่านไป เขาเริ่มเห็นแล้ว เห็นผ่านญาณทิพย์ที่ฝึกฝนมาอย่างดีบวกกับพลังเทพที่ไหลเวียนอยู่ในกาย ผู้หยั่งรู้ทราบแล้วว่ารากเหง้าแห่งความสิ้นหวังกำลังกระจายเมล็ดพันธุ์ออกไปอย่างช้าๆ

เวลา 22.30 น.
“เอาเรื่องเหมือนกันนะ การถอดจิตเนี่ย” ผู้ซึ่งมีผิวสีแทนบ่นกับตัวเอง ก่อนจะนวดคลึงบริเวณขมับ
“ที่เหลือก็แค่เจ้าหมาป่าสินะ หิ”

เวลา 23.00 น.
“ห้าทุ่มแล้วหรอ? เนี่ย” สต๊องอุทาน ก่อนสัมผัสได้ถึงอาการสั่นน้อยๆ ของคนบนบ่า
“นะ หนาว” เขาเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าลืมหยิบเสื้อกันหนาวของอีคลิปส์มาด้วย และยิ่งเพื่อนรักของเขาคนนี้เป็นคนขี้หนาวอยู่ด้วย สต๊องถอดเสื้อนอกของตัวเองออกก่อนสวมให้กับอีคลิปส์ ถึงยังไงความหนาวระดับนี้ เขาก็ทนได้สบายๆ อยู่แล้ว
“เฮ้ยยย” เขาถอนหายใจยาว พากลับบ้านเลยดีไหม? แต่อีคลิปส์คงไม่อยากให้คุณลุงคุณป้าเห็นตัวเองสภาพแบบนี้เป็นแน่ ถึงปกติจะค้างบ้านเขาก่อนแล้วตอนเช้าค่อยกลับก็เถอะ แต่ช่วงนี้ เขาเองก็ยุ่งจนไม่มีเวลาเก็บห้องทำให้พื้นที่ว่างจะเดินแทบยังไม่มี จะมีก็แต่บนเตียงของเขา... “สงสัยคงต้องนอนด้วยกันบนเตียง” สต๊องพึมพำ เพราะยังไงซะ เขากับอีคลิปส์ก็โตมาด้วยกันตั้งแต่ยังเด็ก เมื่อตัดสินใจได้ดังนั้น จึงให้เพื่อนรักขึ้นขี่หลังแทน เพราะถ้าอุ้มพาดบ่าไปก็กลัวของที่กินที่ดื่มเข้าไปจะสำรอกออกมา
“สาต๊องงง นายตัวหอมจางงง” อีคลิปส์เอาหน้าเข้ามาซุกกับซอกคอของเขา
“ฮือ จริงหรอ?” เขาสงสัยก่อนก้มลงดมกลิ่นตัวเอง “ใช่จริงด้วยแฮะ” แต่วันนี้ เขาไม่ได้ใส่น้ำหอมหรือเข้าไปใกล้แตะต้องพวกเครื่องหอมเลยนะ แถมนี่ยังเป็นกลิ่นที่เขาไม่คุ้นเคยอีกด้วย
“อาจจะติดมาจากใครสักคนในโรงเหล้าละมั้ง?” เขาพึมพำอย่างไม่ใส่ใจ
“อืม อืมม” อีคลิปส์ตอบ แต่ไม่รู้ว่าตอบเขาหรือว่าจินตนาการในหัวตัวเองกันแน่ นี่คือสาหตุว่าทำไมเวลามาดื่มกับอีคลิปส์ถึงเมาไม่ได้เพราะว่าจะต้องคอยดูแลเจ้าเพื่อนขี้เมานี่ยังไงละ
หลังจากออกเดินมาได้สักพักอากาศก็เริ่มเย็นลงอีก เมื่อมองทอดสายตาไปบนท้องฟ้าก็เห็นหมู่ดาวนับร้อยพันแก่งแย่งกันส่องแสงสว่าง แต่ผู้ชนะในค่ำคืนนี้คงจะเป็นอื่นใดไปไม่ได้เด็ดขาดนอกจากศศิธรที่ท่อแสงเปร่งประกายยิ่งกว่าดาวดวงใดๆ
“ถ้านายไม่เมาก็คงจะได้เห็นความมหัศจรรย์ของธรรมชาตินี้” เขาละเสียดายแทนอีคลิปส์จริงๆ
สต๊องเดินมาจนเกือบจะถึงบ้านของเขา ก่อนจะหยุดพักสักหน่อยเพราะอีคลิปส์เองก็ตัวหนักไม่ใช่เล่นเหมือนกัน ก่อนจะพิงคนเมาไว้กับเก้าอี้ แล้วจึงนั่งลงข้างๆ สูดอากาศยามค่ำให้เต็มปอด ทันใดนั้นเอง...
“สายัณสวัสดิ์ เจ้ามนุษย์” ภาพเบื้อนหน้าพลันมืดลงพร้อมกับลมหายใจเย็นยะเยือกที่ต้นคอ
“...” เขาพยายามตั้งสติยังไม่ขยับตัวหรือตอบโต้ใดๆ
“หือ ใจเย็นใช่ได้หนิ” แม้จะถูกชมตอนนี้ ก็ไม่ดีใจเลยสักนิด แต่การกระทำต่อไปของไอ้เจ้าตัวอะไรสักอย่างที่จับกุมเขาเอาไว้ เล่นทำเอาเสียวไปทั่วทั้งร่างเพราะมันกำลังโลมเลียใบหูของเขาก่อนขบกัดเบาๆ
“อึก อ่า ยะ หยุด!” สต๊องพยายามขัดขืน
ตุ๊บ! เมื่อสัมผัสได้ว่าสิ่งที่จับเขาไว้นั้น ผ่อนแรงลง สต๊องรีบสะบัดตัวหนีทันที เป็นจังหวะเดียวกับที่หินอีกก้อนหนึ่งถูกปาไปข้างหลังเขา
“นิสัยไม่ดี เจ้าลูกหมา”  พอเขาหันไปยังต้นเสียง ก็พบว่าเป็นคนที่เขาเจอในโรงเหล้านะเอง แต่เมื่อสังเหตุดูดีๆ เขากลับรู้สึกว่าใบหน้าอ่อนเยาว์นั้น ช่างไม่เข้ากลับเสียงทุ่มต่ำแบบคนมีอายุเอาเสียเลย
“เจ้าเป็นใคร?” ส่วนนี่คือเสียงของอะไรก็ตามที่จะทำร้ายเขาเมื่อกี้
“มนุษย์หมาป่า” สต๊องถึงกับหลุดปากออก เมื่อเห็นว่าสิ่งที่เล่นงานเขาคืออะไร
“ข้าเจอเขาก่อนนะ” คนๆ นั้นว่าพร้อมกับปาก้อนหินใส่เจ้าหมาป่า แน่นอนว่ามันหลบได้
“...” หมาป่ายังไม่ได้ตอบโต้อะไร
“ถ้าอยากมากขนาดนั้น ก็ไม่หาคนใหม่ซะนะ เพราะนี่คือเหยื่อข้า ไอ้สิ่งมีชีวิตติดสัด” ก่อนก้อนหินอีกก้อนจะถูกปาออกไป หมาป่าหลบได้อย่างสบายๆ อีกครั้ง
“เป็นแค่มนุษย์แท้ๆ แต่สามหาวนัก” หมาป่าตะคอกใส่ ก่อนกระโจนเข้าใส่ หมายจะฆ่าให้ตาย
“นี่สินะ ที่เขาเรียกว่าเล่นกับหมา แล้วหมามันเลียปากนะ” เจ้าของผมขาวแซว หลบการโจตตีของเจ้าหมาป่าได้อย่างฉิวเฉียด
เขารีบอุ้มอีคลิปส์ แล้วออกวิ่งทันที เขาไม่สามารถทำอะไรได้เลยกับสถานการณ์ในตอนนี้ มีแต่ต้องหนีเท่านั้น อีกแค่สองซองก็จะถึงบ้านของเขาแล้ว
“จะหนีไปไหนนะ” ก่อนที่ตัวเขาจะล้มลงกับพื้นถนนทันที
“อึก!” สต๊องเบี่ยงตัวเพื่อไม่ให้หัวของอีคลิปส์กระแทกพื้น แต่นั้นกลับทำให้หลังของเขากระแทบกับพื้นถนนอย่างแรง จนต้องนอนแผ่หลาบนพื้นถนนเย็นๆ
“นอนตรงนั้น ไปก่อนนะ”
“ยังมีหน้าไปสนใจทางอื่นอีก”
ตอนนี้ เขามองไม่เห็นอะไรทั้งนั้น นอกจากท้องฟ้าสีนิล เจ็บหลังจนขยับไม่ได้รู้สึกเหมือนกระดูกน่าจะหัก ที่แน่ๆ คือข้อเท้าทั้งสองข้างไม่สามารถขยับได้
ผ่านไปสักพักเขาก็ยังได้ยินเสียงการต่อสู้ระหว่างมนุษย์หมาป่ากับใครหรืออะไรสักอย่างที่ไม่น่าใช่มนุษย์ เขาหวังแต่เพียงว่าถ้าชีวิตจะดับสิ้นลงในคืนนี้ อย่างน้อยก็ขอให้อีคลิปส์รอด เพื่อนรักเพียงคนเดียวตั้งแต่ยังเด็กของเขา ก่อนจะได้คิดอะไรไม่มากกว่านั้น มัจจุราชผมขาวก็ปรากฎตัวขึ้นทันที
“ดูเหมือนข้าจะต้องเล่นกับไอ้ลูกหมานั้นอีกนาน” คนผมขาวพูด ขณะกำลังยืนคร่อมร่างเขา
“...” สต๊องไม่ตอบโต้ใดๆ ได้แต่จ้องมองเข้าไปในดวงตาสีดำสนิท
“ขอฆ่าเจ้าก่อนละกันนะ ส่วนเพื่อนของเจ้าช่างโชคดีเหลือเกินที่ข้าถือคติไม่ปลิดชีพเหยื่อตอนเมา” นั้นคือสิ่งสุดท้ายที่เขาได้ยินก่อนจะสัมผัสได้ถึงบางสิ่งที่ผ่านทะลุกลางอก...
“เจ้า... ชิ!” หมาป่าที่เพิ่งจะลุกออกมาจากซากซุ้มขายของเพราะถูกถีบกระเด็นมาสบถอย่างไม่พอใจ เมื่อเห็นว่าเป้าหมายของตนถูกสังหารเสียแล้ว
“ถ้าครั้งหน้าข้าเจอเจ้าอีก เจ้านั้นแหละจะเป็นเหยื่อของข้า เจ้ามนุษย์หมาป่า ฮิ ฮิ ฮะ ฮ่ะ ฮ่าาา” เมื่อบรรลุเป้าหมายแล้ว เจ้าของนัยน์ตาสีดำสนิทตัดกับผมสีขาวของคนมีอายุก็หัวเราะพอใจ ก่อนผละจากไปด้ยความรวดเร็ว หมาป่าเองก็เช่นเดียวกัน จะเหลือไว้ก็แต่สต๊องที่นอนจมกองเลือดกับร่างที่หนาวสั่นของอีคลิปส์
“อึก ฮืด แฮก แฮก” เขาเริ่มหายใจไม่ค่อยออก น่าแปลกที่เขายังไม่ตายทันที สต๊องพยายามตะเกียกตะกายไปที่ร่างของอีคลิปส์ ซึ่งนอนหนาวอยู่ไม่ไกลจากเขาเท่าไหร่ บริเวณศีรษะและตามตัวของอีคลิปส์มีแค่แผลถลอกเล็กน้อยเท่านั้น เห็นยังงั้น เขาก็ดีใจที่เพื่อนรักของเขายังสามารถมีชีวิตต่อไปได้ ก่อนจะใช้แรงจากลมหายใจเฮือกสุดท้าย กระชับเสื้อตัวนอกของอีคลิปส์ที่หลุดลุ่ยตอนที่ล้มลงให้เข้าที่ ก่อนลูบเบาๆ ตรงแผลถลอกบริเวณหน้าผากของคนที่เมาจนตอนนี้ ดูเหมือนจะหลับไม่รู้เรื่องไปแล้ว
“สต๊อง” อีคลิปส์ละเมอ ก่อนจะประกบมือของตัวเองเข้ากับมือของเขา แม้ว่ามือของพวกเขาทั้งสองจะเย็นจนไม่สามารถรับรู้อะไรได้แล้ว แต่ภายในใจกลับอบอุ่นอย่างน่าประหลาด อาจจะเป็นวาระสุดท้ายที่ไม่ได้เลวร้ายอย่างที่เขาคิดก็เป็นได้...
“เพื่อนรัก” อีคลิปส์ละเมออีกครั้ง พร้อมกับของเหลวใสที่ค่อยๆ ไหลจากดวงตา

เวลา 00.00 น.
หมาป่ารู้สึกไม่สบอารมณ์อย่างมากที่วันนี้ ไม่สามารถทำตามเป้าหมายที่วางไว้ได้ ที่สำคัญกว่านั้น มันยังไม่ได้ระบายสัญชาตญาณสัตว์ป่าในตัวออกไปเลย
“พระจันทร์คืนนี้ สวยกว่าปกติจริงๆ ด้วย” หมาป่ารีบปีนขึ้นไปแอบบนต้นไม้บริเวณใกล้ๆ ทันที
“จะต้องมีเรื่องดีๆ เกิดขึ้นเป็นแน่” หนุ่มน้อยใจกล้าที่ชอบออกมาเดินเล่นชมจันทร์ในเวลาโปรดของเขา
“ใช่แล้ว พ่อหนุ่มน้อย เร็วๆ นี้ ระหว่างเจ้ากับข้าได้มีเรื่องดีๆ เกิดขึ้นแน่” หมาป่าพึมพำ มันคงต้องล่าถอยไปก่อนในคืนนี้ แต่มันจะกลับมาอย่างแน่นอน สาบานต่อหน้านิศากรที่ลอยเด็นอยู่บนผากฟ้า...

วันอาทิตย์ที่ 20 เมษายน ปี 199X
เวลา 8.00 น.

“ผู้ตายชื่อสต๊อง เบตรีเช่ อายุ 27 ปี คาดว่าเสียชีวิตระหว่างเวลา 23.00 – 00.00 ของเมื่อวาน”
“คุณและคุณนายเบตรีเช่กรุณาใจเย็นๆ ก่อนนะค่ะ”
“สาเหตุการตายคือเสียเลือดมากจากบาดแผลขนาดใหญ่กลางหน้าอก”
“แต่นั้นลูกผมนะ คุณ!”
“บาดแผลอื่นที่ตรวจสอบได้คือรอยถูกเฉือนขนาดเล็กบริเวณข้อเท้าทั้งสองข้าง และกระดูกร้าวบริเวณซี่โครงด้านหลัง”
“ว้ายยย ตายแล้วพวกเธอ หนุ่มอึดประจำเมืองเราอย่างสต๊องเสียชีวิตแล้ว”
“ซึ่งจากการวินิจฉัยเบื้องต้นพบว่าเอ็นข้อเท้าถูกตัด ทำให้ไม่สามารถเคลื่อนไหวได้ ก่อนจะถูกแทงที่หน้าอกซึ่งเป็นสาเหตุให้เสียเลือดจนถึงแก่ชีวิต”
“ได้โปรดเถอะค่ะ คุณตำรวจให้ชั้นเห็นหน้าลูกที”
“อาวุธสังหารคาดว่าน่าจะเป็นมีดสั้นที่มีความคมอย่างมาก และยังพบใบมีดโกนสองชิ้นในที่เกิดเหตุ”
“ได้ข่าวว่าเป็นการฆาตกรรมนะเธอ”
“ผู้ตายไม่ได้เสียชีวิตทันที และยังสามารถเคลื่อนไหวได้เล็กน้อยอีกประมาน 3-4 นาที อันเนื่องมาจากฆาตกรไม่ได้แทงตัดขั้วหัวใจ เพราะตำแหน่งปกติของหัวใจจะอยู่เยื้องมาทางด้านซ้ายของหน้าอก”
“...”
“พยานในที่เกิดเหตุละ”
“เพื่อนสนิทของผู้ตาย อีคลิปส์ ออกุสตุส ทายาทเพียงคนเดียวของตระกูลออกุสตุส ตระกูลเก่าแก่ซึ่งครอบครองอสังหาริมทรัพย์ส่วนใหญ่ภายในเมืองถึง 70% ในตอนเกิดเหตุอยู่ในสภาพเมามายสลบไสลจนกระทั่งมีผู้ไปพบเข้าจึงได้แจ้งมาถึงทางเรา”
“ตอนนี้ เขาเป็นอย่างไรบ้าง”
“สภาพจิตใจย่ำแย่เป็นอย่างมาก ต้องมีคนคอยดูแลอย่างใกล้ชิด ไม่สามารถสอบถามข้อมูลใดๆ ได้”
“ใครคือคนที่ไปถึงที่เกิดเหตุเป็นคนแรก?” นายกเทศมนตรีถาม
“เธอผู้นี้ครับท่าน” ผู้คุ้มกันเอ่ย
“สวัสดีค่ะ ดิชั้น ซาโมน่า นักสืบที่จะมาช่วยพวกคุณไขคดีนี้เองค่ะ คิกคิก”

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด