Calorie ที่ 11 สาเหตุของความเศร้า ผมยังคงยืนอยู่หน้าเวที เขินจนไม่กล้าไปเจอหน้าพี่โรลเลยครับ คือยังไม่รู้จะพูดอะไร ฮ่าๆ ขอแอบอยู่ตรงนี้ก่อนดีกว่า รอดูว่าไอ้เมี่ยงจะได้ที่โหล่หรือเปล่า
แต่เอ๊ะ ต่อไปป็อปปูล่าโหวตนี่นา ผมที่เพิ่งนึกขึ้นได้ก็รีบวิ่งไปซื้อดอกไม้ทันที ผมซื้อดอกกุหลาบมาช่อใหญ่เลยทีเดียว จบนี่มึงต้องชดใช้กูสิบเท่า หึหึ
ผมมองไปบนเวทีก็เห็นว่าพี่โรลก็ยังคงยืนอยู่บนนั้นเพื่อเตรียมมอบสายสะพายให้แก่ผู้ที่ได้รางวัล พี่โรลที่ยืนอยู่นั้น กำลังชะเง้อคอไปมาเหมือนกำลังมองหาใครอยู่ ซึ่งน่าจะเป็นผม หึหึ
ผมแกล้งซ่อนตัวอยู่ในฝูงชน จริงๆ กุหลาบช่อนี้อ่ะอยากให้เดือนปีที่แล้วมากกว่าจริงๆ นะ อิอิ
และแล้วก็ถึงช่วงการมอบดอกกุหลาบให้แก่ตัวแทนเพื่อหาผู้ที่จะได้รับรางวัลป็อปปูล่าโหวต ผมเดินต่อแถวเข้าไปมอบดอกกุหลาบให้ไอ้เกรียนเพื่อนผม เพราะกลัวมันจะไม่ได้สักดอก แต่ก็ผิดคาด เพราะว่าในมือมันนั้นมีช่อดอกกุหลาบเยอะเหมือนกันครับ ฮอตเหมือนกันนะมึง หมั่นไส้ว่ะ
ผมแอบหยิกแขนมันตอนส่งช่อกุหลาบให้ จนมันทำหน้าเหยเกเลยทีเดียว สมน้ำหน้ามึง ฮ่าๆ
ผมเดินถอยมาหลังๆ อีกครั้งเพื่อให้คนอื่นได้ยื่นช่อดอกไม้กันโดยไม่เบียดเสียดมากนัก
แต่ผมที่ยืนอยู่ก็ต้องสะดุ้งน้อยๆ เพราะรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างมาสะกิดที่หลังผม และพอผมหันไปมองก็พบช่อดอกกุหลาบที่ใหญ่มากๆ มันซะใหญ่จนมองไม่เห็นคนที่ถือเลยทีเดียว
" ถ้าจะเอาไปให้ตัวแทนคณะก็เชิญหน้าเวทีเลยครับ " ผมพูดพลางถอยหลบทางให้ แต่ว่าคนที่ถือช่อดอกกุหลาบอยู่นั้นก็ยังเดินตามผมอยู่
" ไม่ได้เอามาให้ตัวแทนหรอก พี่เอามาให้ลี่ " ช่อดอกกุหลาบถูกถือให้ต่ำลง เผยให้เห็นใบหน้าของคนที่ถือมันอยู่
" พี่นาย " ผมตกใจก้าวถอยหลังหนี แต่ก็ถูกพี่นายดึงมือไว้
" พี่หาลี่แทบแย่เลย มาเจอก็ตอนอยู่บนเวทีกับเพื่อนเรานั่นแหละ วันนี้น่ารักจัง ทำไมไม่บอกพี่ว่าเราก็ขึ้นไปด้วย "
" ผม.. " ผมมองพี่นายด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
" รับไปสิลี่ " พี่นายพูดพลางยื่นช่อกุหลาบให้ แต่ผมก็ไม่รับมัน ผมไม่มีทางรับมันเด็ดขาด
" ลี่ เราเริ่มต้นใหม่ไม่ได้เหรอ "
" ไม่ " ผมพูดด้วยเสียงหนักแน่น จนพี่นายเริ่มทำหน้าเครียด
" ลี่เป็นคนทิ้งพี่นะ พี่ทำอะไรผิด อยู่ดีๆ ลี่ก็หายไป วันปัจฉิมพี่ก็รอลี่อยู่ ที่บอกว่าไม่สบายพี่รู้นะว่าโกหก พี่ตามหาลี่ พี่ไม่เข้าใจเลย " พี่นายเริ่มบีบแขนผมและเขย่าเบาๆ ผมไม่พูดอะไร ผมไม่อยากพูดถึงมัน
" ลี่จะอ้วนจะดำหรืออะไรพี่ก็ไม่สนหรอก เป็นแฟนพี่ เดี๋ยวพี่จะทำให้ลี่เป็นเหมือนเดิมเมื่อไหร่ก็ได้ "
" ผมไม่คิดจะลดหรอก แล้วก็อย่ามายุ่งกับผมอีก " ผมยังคงส่ายหน้าปฏิเสธ
" พี่ไม่เชื่อหรอก ลี่รักพี่มากแค่ไหนทำไมพี่จะไม่รู้ ยังเก็บของๆ พี่อยู่ใช่ไหม พี่รู้นะ " ผมหลบตาพี่นาย เพราะผมยังเก็บของพวกนั้นอยู่จริงๆ
" ผมจะกลับไปทิ้งมันวันนี้ ทุกอย่างมันจบไปนานแล้ว ผมเคยรักพี่มากก็จริง แต่ไม่ใช่อีกแล้ว " ผมพยายามดึงแขนจากการเกาะกุมของพี่นายที่เพิ่มแรงมากขึ้นเรื่อยๆ
" ลี่ลืมพี่ไม่ได้หรอก ให้โอกาสพี่นะ พี่จะรักแค่ลี่คนเดียว " ผมที่ได้ฟังแบบนั้นก็หลุดขำออกมาเลยทีเดียว
" นี่พี่ไม่รู้จริงๆ เหรอว่าทำไมผมถึงหายไป " ผมเริ่มคิดถึงวันเก่าๆ วันที่เคยมีเรา และมีเธออีกคน
" พี่ยังจำหนิงเพื่อนผมได้ไหม " ผมยิ้มให้พี่นายที่ทำหน้าตกใจที่ได้ยินชื่อนั้น ใช่แล้วล่ะ ผมที่ต้องเสียทั้งเพื่อนและคนรักในเวลาเดียวกัน มันทำให้ผม ไม่เคยลืมว่า ผมจะไม่มีวันกลับไปรักพี่อีกแล้ว
2 ปีก่อน " อาลี่ พี่นายเท่ห์ดีเนอะ โครตใจดีอ่ะ วันนั้นเห็นช่วยคนแก่อยู่หน้าโรงเรียน " ผมยิ้มให้หนิงที่พูดถึงพี่นายด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
หนิงเป็นเพื่อนสมัยเด็กอีกคนของผม เรียนด้วยกันมาตั้งแต่ชั้นประถม เป็นคนที่สวยมาก ตาโตผิวขาว และแก่นแก้วเป็นที่หนึ่ง ถึงบ้านหนิงจะอยู่ไกลจากผมและเมี่ยง แต่พวกเราก็เลือกเรียนด้วยกันเสมอ
" ชอบก็ไปบอกเขาเลยสิ " ผมพูดแหย่หนิงที่รีบส่ายหัวทันที
" บ้า ไม่ได้ชอบแบบนั้นจริงๆ " หนิงพูดและทำหน้าจริงจัง
" งั้นหนิงชอบเมี่ยงแบบนั้นได้ป่ะ " ไอ้เมี่ยงได้ทีจีบหนิงตลอด ซึ่งมันก็จีบมาตั้งแต่เด็กแล้วล่ะ แต่ดูแล้วจะแดกแห้วชั่วนิรันดร์
" จะให้ชอบแก สู้ชอบลี่ดีกว่า เนอะ ลี่โครตน่าร้ากก อยากหน้าใสกิ๊กแบบลี่อ่ะ " หนิงพูดพลางกอดผมและดึงแก้มผมอย่างหมั่นเขี้ยว
" อิจฉาเฟ้ย " ไอ้เมี่ยงงอแงฟึดฟัด ซึ่งพวกเราสามคนก็เป็นแบบนี้มาเสมอ เป็นช่วงเวลาที่มีค่าสำหรับผม
จนวันหนึ่งเป็นวันซวยของผมเพราะว่าไอ้เมี่ยงที่อยู่กับผมตลอดมันเสือกไม่มาโรงเรียนเพราะท้องเสีย และมันเสือกบอกให้ผมมาโรงเรียนก่อน มึงหลอกกูนี่หว่า และที่ซวยกว่านั้นก็คือ หนิงก็ไม่มาเหมือนกัน ผมที่เข้ากับใครไม่ค่อยจะได้ ก็รู้สึกว้าเหว่เหลือเกิน เอาวะ ปีนรั้วหนีกลับบ้านแม่งเลย
แต่ความที่รั้วของโรงเรียนนั้นสูงเกินไป ทำให้ความซวยที่ซวยสุดๆ บังเกิด ผมตกลงมาจากรั้ว และลงผิดท่าสุดๆทำให้ขาหักในที่สุด และขณะที่ผมต้องการความช่วยเหลือนั้น คนที่ยื่นมือมาก็คือ พี่นาย...
" ลี่หมิง เธอกำลังจะโดดเรียนใช่ไหม ครูจะเรียกผู้ปกครองของเธอมาพบ " จะมีอะไรซวยไปมากกว่านี้ไหม
" ไม่ใช่แบบนั้นหรอกครับ ผมเป็นคนให้น้องปีนขึ้นไปเอง ผมเห็นมีคนปีนรั้วออกไป เลยให้น้องช่วยปีนขึ้นไปดูเพราะน้องตัวเบากว่าผม คนที่ผิดก็คือผมครับ " ผมตาโตมองคำโกหกของรุ่นพี่ผู้เป็นดาวเด่นของโรงเรียน พี่ทำแบบนั้นเพื่ออะไรกัน
และหลังจากนั้นมาพวกเราก็สนิทกันมากขึ้นเรื่อยๆ พี่นายมักมาช่วยพยุงผมในช่วงที่ผมเดินไม่ได้ ทั้งๆ ที่ตึกเรียนพี่ก็อยู่คนละตึกแท้ๆ ทำเอาไอ้เมี่ยงว่างงานไปเลย
" อาลี่ หนิงว่าพี่นายเขาชอบลี่นะ " ผมยิ้มน้อยๆ ที่ได้ยินแบบนั้น
" ได้ข่าวว่าตอนนี้ก็คบเด็กม.4 อยู่นี่ พี่เขาก็ควงไปเรื่อยแหละ " พี่นายเป็นคนใจดีก็จริงแต่เจ้าชู้มากครับ ซึ่งผมก็รู้สึกไม่สบายใจกับเรื่องนี้เลย
" แล้วลี่ชอบพี่นายหรือเปล่าล่ะ "
" ไม่รู้สิ อาจจะละมั้ง แต่ให้คบคงไม่เอาหรอก ไม่อยากไปตบตีแย่งเขามา "
" หนิงจะช่วยให้ลี่คบกับพี่นายเองนะ " ผมมองหนิงที่ทำหน้าตื่นเต้นซะเหลือเกิน นี่อยากให้เพื่อนมีผัวจริงๆ เหรอ
ผมก็ตกใจตัวเองเหมือนกัน เพราะว่าเมื่อก่อนผมไม่เคยคิดว่าตัวเองจะชอบผู้ชาย แต่พอได้อยู่ใกล้ๆ พี่นายผมก็คิดว่า ผมไม่ได้ชอบผู้ชายจริงๆ นั่นแหละ ผมก็แค่ ชอบพี่นายเท่านั้นเอง
" ลี่ ไปกินข้าวกัน " พูดถึงก็มาเลยครับ พี่เขามาหาผมทุกวันช่วงพักเที่ยง มีผม เมี่ยง หนิง พี่นาย สี่คนโต๊ะเดียวกันเสมอ
ผมไม่รู้ว่าพี่นายคิดยังไงกับผม แต่ผมก็คิดว่าผมอาจจะมีหวัง เพราะว่าพี่เขาดูใส่ใจผมมาก ทั้งๆ ที่พี่เขาก็ไม่ได้ทำให้ผมบาดเจ็บสักหน่อย แถมเป็นคนช่วยผมด้วยซ้ำ เป็นคนใจดีจัง พี่จะชอบผมหรือเปล่านะ ชอบแค่ผมคนเดียวได้ไหม
ผมแอบถ่ายรูปพี่นายเก็บไว้เสมอ ในวันเกิด พี่นายก็ซื้อของขวัญให้ผม พวกเราดูเหมือนเป็นคนรักกันถึงแม้ว่าจะไม่ได้สารภาพรักกันเลยก็ตาม ในห้องนอนของผมนั้นมีแต่รูปพี่นายและของที่พี่นายให้เต็มไปหมด ผมชอบพี่นายจริงๆ
" พี่นายครับ พี่คิดยังไงกับผมเหรอ "
" ลี่เป็นคนพิเศษของพี่ ลี่ไม่เหมือนใคร " พี่นายมักพูดแบบนี้เสมอ เวลาที่ผมถาม
" ผมขอพี่เรื่องนึงได้ไหมครับ "
" ว่ามาสิ " พี่นายพูดพลางยิ้มให้ผม
" มองผมคนเดียวได้ไหมครับ " พี่นายถอนหายใจเล็กน้อยแต่ก็กลับมายิ้มเหมือนเดิมอย่างรวดเร็ว
" พี่จะ..พยายาม คือ พี่รู้จักคนเยอะต้องรักษาน้ำใจคนอื่นนะลี่ เข้าใจพี่ใช่ไหม " ผมไม่เข้าใจหรอก
" ขอโทษที่ทำให้ลำบากใจนะครับ " ผมพูดพลางยิ้มเศร้าๆ
" ลี่ ขอเวลาพี่หน่อย พี่จะเลิก พี่จะทำให้ได้พี่สัญญา "
" ขอบคุณนะครับ สัญญากันแล้วนะ " ผมยิ้มน้อยๆ ให้ผู้ชายคนแรกที่ผมรัก
เวลาผ่านไปเกือบปี และวันพรุ่งนี้ก็จะเป็นวันปัจฉิมอำลาพี่ม.6 ผมเตรียมของขวัญสุดพิเศษเพื่อพี่นายไว้แล้ว พี่นายจะต้องดีใจแน่ๆ ถ้าได้เห็นมัน
" ลี่เดี๋ยววันนี้ตอนเย็นพี่มีธุระนะ ขอโทษที่ไม่ได้ไปส่ง ลี่ไม่โกรธพี่ใช่ไหม " พี่นายเดินมาหาผมในช่วงพัก จริงๆ ผมรู้สึกเซ็งครับ เพราะพรุ่งนี้ก็จะเป็นวันสุดท้ายที่พวกเราจะได้เจอกันในโรงเรียนแล้วแท้ๆ แต่วันนี้พี่นายกลับจะหนีไปไหนซะนี่
" ครับ พรุ่งนี้เจอกันนะ " ผมยิ้มให้พี่นายที่เดินออกไป
" ลี่วันนี้หนิงกลับไวนะ ไม่ต้องรอล่ะ " ผมพยักหน้าให้หนิง เฮ้อ มีแต่คนทิ้งเราเนอะเมี่ยง ผมมองไอ้เมี่ยงที่มองผมด้วยใบหน้าเซ็งๆ เหมือนกัน
หลังเลิกเรียนผมแวะเอาของขวัญที่สั่งไว้ในร้านๆ หนึ่งที่อยู่ไกลนิดหน่อย แต่ร้านนี้ทำของสวยมาก ผมเลยอุตส่าห์มาถึงนี่เลยทีเดียว ผมมองกล่องของขวัญและยิ้มอย่างมีความสุข พรุ่งนี้ถึงจะเป็นวันสุดท้ายในโรงเรียน แต่มันก็ไม่ใช่วันสุดท้ายของเราสองคนหรอกนะ
ผมเดินลั้ลลาออกมาจากร้าน แต่เหมือนท้องฟ้าจะกลั่นแกล้ง โอ้ย ฝนบ้ามาตกอะไรตอนนี้ฟะ เดี๋ยวของเสียหายหมด
ผมกอดกล่องของขวัญแสนรักด้วยความทะนุถนอม พลางมองไปรอบๆ ตอนนี้ผมมายืนหลบฝนอยู่ใต้กันสาดที่ยื่นออกมาจากร้านอาหารร้านหนึ่ง ซึ่งร้านนี้จัดตกแต่งได้น่ารักและโรแมนติกทีเดียว ผมมองบริกรที่แต่งตัวน่ารัก ดอกไม้กระถางนั้นสวยจังและ...
ผมที่เอี้ยวตัวมองผ่านๆ แต่ตอนนี้กลับหันหน้าช้าๆ เข้าหากระจกของร้านแบบเต็มตา ผมยืนอยู่ตรงหน้ากระจก ตัวชาและสั่นน้อยๆ แต่ไม่ใช่เพราะความหนาวเย็นของสายฝน ริมฝีปากไม่อาจเปร่งเสียงได้ และหัวใจราวกับแตกสลาย
ดูเหมาะกันดีนะ ผู้หญิงสวย และผู้ชายก็หล่อมาก ใช่ ผู้หญิงกับผู้ชาย สวรรค์สร้างมาเพื่อเป็นคู่กัน ผมหัวเราะเบาๆ ทั้งๆ ที่น้ำตาไหลออกมา คงนานแล้วใช่ไหม ผมมองมือของทั้งสองที่ประสานกันดูมีความสุข ผมคงเป็นคนขัดขวางทั้งสองคนนั่น พี่ไม่ได้เลือกผมแต่แรกแล้ว พี่ก็แค่ลังเล พี่ต้องเลือกคนที่ดีกว่าอยู่แล้ว ทุกวันที่พี่มาหาผม พี่ไม่ได้มาเพื่อผม แต่มาเพื่อเธอ
ผมมองแผ่นหลังของผู้ชายที่บอกว่าผมนั้นสำคัญ กับใบหน้าของผู้หญิงที่คอยอยู่ข้างๆ ผม และบอกผมว่าพี่นายนั้นรักผมมากแค่ไหน แล้วทำไมถึงไม่บอกล่ะ ว่าเธอนั่นแหละที่รักผู้ชายคนนั้น
ผมมองดูแผ่นหลังของผู้ชายที่ผมรักเดินไปจากโต๊ะ มือที่สั่นเทาของผม มันทำให้กล่องของขวัญที่ผมถืออยู่นั้นพลันร่วงหล่นจนของด้านในแตกกระจาย
ผู้หญิงที่ผมนั้นไว้ใจมาเป็นเวลาหลายปีสะดุ้งตกใจ และค่อยๆ ลุกขึ้นช้าๆ สองมือกุมหน้าตัวเองไว้และร้องไห้ออกมาอย่างหนัก ผมถอยหลังหนีและพยายามจะวิ่ง แต่เธอก็จับแขนผมเอาไว้
" อาลี่ หนิงขอโทษ " เพื่อนรักของผมพูดพลางยกมือขึ้นไหว้ผมและร้องไห้อย่างปวดใจ แต่ผมก็ส่งยิ้มให้เธอ
" ถ้าพี่นายรักหนิง ลี่ก็ดีใจด้วย ไม่ต้องโกหกกันอีกแล้วเนอะ " ผมบีบไหล่หนิงเบาๆ และเดินจากมาด้วยหัวใจที่เจ็บปวดแสนสาหัส
หลังจากกลับมา ผมเปลี่ยนเบอร์ บอกป๊าม๊าไม่ให้บอกใครว่าผมอยู่ไหน และหนีไปอยู่บ้านยายของเมี่ยงที่ต่างจังหวัด
ผมเล่าทุกอย่างให้เมี่ยงที่มาอยู่เป็นเพื่อนผมฟัง และมันก็โกรธพี่นายมาก และที่เจ็บที่สุดก็คือหนิงซึ่งเป็นคนที่มันหลงรักและเป็นเพื่อนรักของเรากลับหักหลังผม มันร้องไห้เป็นเพื่อนผม เสียใจ โกรธแค้น ผมต้องห้ามมันไว้หลายครั้งไม่ให้มันไปแก้แค้นพี่นาย และผมก็ไม่ได้ไปโรงเรียนนับตั้งแต่วันนั้น เพราะจริงๆ ก็ใกล้จะปิดเทอมอยู่แล้ว
และข่าวที่ทำให้ช็อคที่สุดก็คือ หนิงย้ายโรงเรียนไปแล้ว เธอทิ้งพวกเราไปแล้ว และผมไม่ได้รู้เลยว่า พี่นายนั้นยังไม่รู้ตัวว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง และไม่รู้ว่าทำไมผมถึงได้หายตัวไป พี่นายที่แรกๆ ก็ตามหาผม และไม่นานก็หายไป เหมือนว่าเรานั้นได้เลิกกันไปแล้วจริงๆ
ปล่อยให้กาลเวลา เป็นตัวทำให้เราแยกจากกัน
หัวข้อ: [สนพ.เฮอร์มิท]Calorie ผมแค่มารอลี่~ [YAOI][#แจ้งข่าวรูปเล่มหน้า 12 นะคะ](7/9/61) (อ่าน 43251 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก