1 เขาสูบบุหรี่แม้ผมจะเคยบอกไปตั้งแต่ครั้งแรกว่าผมไม่ชอบกลิ่นของมัน เรื่องราวครั้งล่าสุดของเราคงจะเนิ่นนานเสียจนเขาจำรายละเอียดเล็กๆ ที่เขาเคยจดจำได้
“มวนที่สามแล้ว” ผมเอ่ยปาก
เขาหันมาเลิกคิ้ว “กระทั่งมึงก็จะบ่นกูเหรอ” เค้นหัวเราะราวกับสมเพชตัวเองเต็มประดา “แฟนเก่ากูก็บอกให้เลิกสูบเหมือนกัน”
“แล้วเลิกได้ไหมล่ะ”
“ตอนนั้นก็ได้อยู่”
“แล้วตอนนี้?”
เขาเงียบไป ท้ายที่สุดก็ขยี้มวนบุหรี่ลงบนที่รองกระถางต้นไม้ที่ผมเตรียมไว้ให้ “ก็เลิกแล้ว – แต่เลิกกับเขาแทนไง”
แม้น้ำเสียงนั่นจะหงุดหงิดแต่แววตาของเขากับเศร้าหมองเสียจนไม่น่ามอง ผมได้แต่คาดหวังให้ตัวเองมองไม่เห็นมันอีก เพราะฉะนั้นเลยเคลื่อนใบหน้าเขาใกล้และบดเบียดละเลียดชิมริมฝีปากของคนตรงหน้า
แน่นอนว่ามันได้ผล – เขาหลับตาลงน้อมรับจูบของผมแต่โดยดี
แลกกับการที่จูบกันโดยที่ยังมีกลิ่นฉุนของบุหรี่ติดอยู่ที่ปากของผมจัดว่าคุ้มค่า
2 เสื้อผ้าของเราถูกโยนทิ้งไว้ข้างเตียงตั้งแต่เราดื่มเบียร์กันหมดไปอีกสองขวด สติสัมปชัญญะของคนใต้ร่างคงจะเลือนหายไปไม่มากก็น้อย แต่ถึงเขาจะจำไม่ได้ว่าตัวเองตอบสนองเช่นไร พรุ่งนี้เขาคงจะจำได้กับร่องรอยต่างๆ ที่ผมแต่งแต้มลงไป
ผมรู้ดีว่าเรามีข้อตกลงว่าจะไม่ทำรอย แต่นั่นมันเป็นตอนก่อนหน้านี้ – ในเมื่อเขาเองก็จำไม่ได้ว่าผมไม่อนุญาตให้สูบบุหรี่ ผมเองก็คงแหกกฎได้เหมือนกัน
อีกฝ่ายเม้มปากแน่นตอนผมแทรกตัวตน จิกลงบนแผ่นหลังของผมอย่างแรงราวกับจะระบายความเจ็บปวดออกมาให้หมด และคงหมายถึงความเจ็บปวดทางใจด้วยเขาถึงดึงทึ้งผมอย่างไม่ปราณีเช่นนี้
“แรงอีก”
“มึงไม่ไหวหรอก”
“กูบอกแรงอีก!”
พยศ อวดเก่ง เย่อหยิ่งและชอบออกคำสั่ง นั่นแหละตัวตนของเขา
และผมเองก็ไม่ใช่คนช่างดื้อด้านขัดคำสั่งเสียด้วย อีกฝ่ายหวีดร้องอย่างไร้เสียงเมื่อผมเริ่มทำตามที่เขาปรารถนา ในเมื่อเขาอยากให้ผมเป็นพายุที่ทำลายทุกอย่างผมก็จะทำให้ดั่งที่เขาร้องขอ อีกคนโยกตามจังหวะที่ผมมอบให้ มือของเขาดึงรั้งผมให้โน้มตัวลงไป ตระโบมจูบผมอย่างตะกละตะกลาม นั่นยิ่งทำให้ผมมั่นใจว่าเขาเมามายมากแล้ว
เป็นครั้งแรกที่เขาจูบผมก่อนและคงจะเป็นครั้งสุดท้าย เพราะไม่มีทางที่เขาจะอยากจูบผมตอนที่ยังมีสติครบถ้วน
ในเมื่อเขาจำไม่ได้ก็ไม่เป็นไร
ผมยังจำได้ก็เพียงพอ
3 เขานอนหลับหลังจากพวกเราขึ้นสวรรค์จวบจนลงนรกกันไปราวสามรอบเห็นจะได้ ร่างกายเขาคงอ่อนเพลียมากเกินไปแล้ว ทั้งน้ำเมา ทั้งบุหรี่ ไหนจะต้องรองรับอารมณ์ของผมที่เขาเป็นคนขับเคลื่อนนั่นอีก
ผมเดินเข้าไปชำระล้างร่างกาย สวมกางเกงขายาวตัวเดียว ก่อนที่จะออกมาพร้อมผ้าขนหนูชุบน้ำมาดๆ เช็ดร่างกายให้อย่างน้อยเขาได้สบายตัว ช่องทางที่ผมเพิ่งแทรกตัวตนเขาไปเมื่อชั่วโมงก่อนบวมแดงทั้งยังชุ่มฉ่ำเสียจนผมต้องแทรกนิ้วเข้าไปคว้านคราบต่างๆ นานาออกมาเพราะเกรงว่าจะเป็นผลเสียต่อตัวเขาเอง
เขามีปฏิกิริยาขึ้นมาเล็กน้อย ปรือตาและบิดกายราวกับทรมาณ
“กูเอง” ผมกระซิบแผ่วเบา “ไม่เป็นไร ไม่ทำแล้ว”
อีกฝ่ายครางรับในลำคอ ยอมอยู่นิ่งๆ ให้ผมจัดการทุกอย่างโดยดี
ตอนผมเอาผ้ากลับไปซักในห้องน้ำ เดินออกมาใหม่ก็พบว่าเขาเข้าสู่ห้วงนิทราอีกรอบไปแล้ว และผมเองก็ไม่กล้าพอที่จะปลุกให้เขามาใส่เสื้อผ้าให้ดีๆ ท้ายที่สุดเลยต้องแบกผ้าห่มที่อยู่ในตู้ตั้งนานออกมาเพราะรู้ดีว่าผ้าห่มของผมบางเกินกว่าจะให้คนเปลือยกายใช้
ผมเดินไปหรี่แอร์ลง อย่างน้อยเขาจะได้ไม่ตื่นมาเป็นไข้เหมือนที่เคยเป็น
4 ตอนที่ผมตื่นมา นาฬิกาในมือถือบอกว่าตอนนี้เป็นเวลาเพียงแปดโมงเศษ แต่ข้างกายผมกลับว่างเปล่า มีเพียงผ้าห่มที่กองรวมกันเป็นก้อนที่ปลายเตียง
ผมพ่นลมหายใจ เดินออกมานอกห้องนอน
“...อือ เดี๋ยวเราไปหา”
เสียงพูดผะแผ่วดังให้ได้ยิน คนที่ควรจะนอนอยู่ข้างกายผมตอนนี้กลับถือโทรศัพท์มือถือ ใบหน้าที่ผมมองจนเผลอหลับไปหันมาสบตาผมแต่ไม่ยักกะพูดตัดสายกับปลายทางเสียที
ผมเดินไปที่ห้องครัว หยิบแฮมกับไข่ออกมาทำอาหารเช้าง่ายๆ สำหรับตัวเอง เพราะไม่มั่นใจนักว่าอีกฝ่ายยังต้องการอาหารเช้าจากผมอยู่หรือเปล่า
“มึง” ไม่นานอีกคนก็เดินเข้าห้องครัวมาพร้อมกับโทรศัพท์ในมือและเสื้อผ้าที่เขาใส่มาเมื่อวาน โชคดีเหลือเกินที่มันไม่ขาดวิ่นคามือผมไปก่อน“เดี๋ยวกูกลับแล้วนะ”
“...อื้อ”
เขาสบตาผมนิ่งๆ ก่อนที่จะก้มหน้าลง “เขาโทรมาหากูว่ะ”
“ก็ดีแล้วนี่” ผมพูด – ในสิ่งที่เขาอยากได้ยิน “เดี๋ยวไปกินข้าวกับเขาเหรอ”
“เออ คงไปกิน brunch ไปเลย”
ผมพยักหน้าไม่รู้จะพูดอะไรอีก ค่อยๆ พลิกแฮมที่ส่งกลิ่นหอมฉุย ผมคิดว่านั่นเป็นวิธีเดียวที่ทำให้ผมหลบตาจากใบหน้าของเขาได้อย่างไม่น่าผิดปกติ
“กูไปก่อนนะ”
“อื้อ” ผมตอบรับสั้นๆ เงยหน้าขึ้นมองเขาที่กำลังจะเดินออกไป “ถ้าวันไหน—”
เขาหันมาเลิกคิ้ว “อาฮะ?”
ผมกลืนคำพูดทั้งหมดลงคอ “ไม่มีอะไร ไปเถอะ”
เขาไม่ถาม ทำเพียงยกยิ้มให้กันน้อยๆ ก่อนที่จะเดินออกไป ทิ้งไว้เพียงเสียงปิดประตูลงอย่างแผ่วเบา
ผมปิดเตาไฟฟ้า จัดการเอาแฮมกับไข่ดาวไปวางบนโต๊ะกินข้าวสำหรับคนเดียว ขณะที่มีกลิ่นบางๆ แทรกมากับอากาศ ไม่ใช่แค่กลิ่นเนยหรืออาหารเช้าหอมๆ
กลิ่นบุหรี่
เพราะแบบนี้ไงผมถึงเกลียดบุหรี่ เพราะมันทิ้งตัวตนของเขาไว้ในห้องของผมแบบนี้ยังไงเล่า
----------------------
หายจากการเขียนนิยายไปนานค่ะ
จริงๆ ยังมีเขียนฟิคบ้าง (หนีไปติ่งเด็กมา) แต่ก็อัพช้ามากๆ
เพราะว่าเรียนหนักค่ะ ค่ะ คณะมีช็อปมีเกียร์นั่นแหละค่ะ 5555555
ตอนนี้เขียนมาแบบชั่ววูบมากๆ
จินตนาการได้เต็มที่ว่าผมเป็นใคร เขาเป็นใคร
ความสัมพันธ์แบบใดก็ไม่ได้เขียนระบุไว้
ดีใจนะคะที่ได้เจอ หวังว่าจะได้เจอกันอีกค่ะ
ไม่ได้ลาตายแต่ลาไปเรียนก็คล้ายๆ จะลาไปตายเหมือนกัน55555555555
@ninewnn_novel (ถ้าตอบช้าแนะนำทวิตหลักค่ะ แต่ก็รวนพอตัวเหมือนกัน 5555)
#เรื่องสั้นnn
หัวข้อ: [เรื่องสั้น | ตอนเดียวจบ] Friend's Cigarette (อ่าน 9641 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก