หัวข้อ: IN CONTROL ... ในปกครอง : Special Chapter : NubNab : July 17, 18 : P.115

[พิศตะวัน]

55555. เซอไพรซ์

[Crossley]

ขอโทษนะคะ คืออ่านไปอ่านมาแล้วชอบคุณเลขากับเจิ้นเฉยเลยค่ะ ฮือ /นั่งหลบมุมในมิติคู่ขนาน 

[พัดลม]

ขำมาก. 

[full]

เอ็มเป็นคนตลก555  เซอร์ไพร์ืกันจริงๆเจิ้นจันทร์

[Natti]

ตอนนี้เอ็นดูพี่เอ็ม 

[B52]

  เขาเห็ยชื่อตอนเปลี่ยน

[bambooiihallo]

สวัสดีจ้า ขอพูดอะไรก่อนเริ่มตอนหน่อยนะคะ

ขอโทษที่ทำให้หลายๆคนหงุดหงิด ด้วยเนื้อเรื่อง ตัวละคร และหลายๆอย่าง แต่แบมก็ขอแต่งต่อไปแบบนี้นะคะ ส่วนเรื่องมูนนี่สับสน คนรัก กับ แฟน ก็ตามที่อธิบายไปแล้วในแฟนเพจว่าทำไมน้องยังเข้าใจแบบนั้น ใครสงสัยก็ไปอ่านในนั้นนะ 555 (โฆษณาเพจไปอีก) ส่วนคนไปต่อก็ขอบคุณค่ะ ขอบคุณสำหรับกำลังใจ

ใครเลิกอ่านก็ไม่โกรธจ้า ไม่เป็นไร ไว้เรื่องหน้าค่อยมาเจอกันก็ได้ >___<

ขอบคุณค่ะ




Chapter XII Damn Hot



   กลายเป็นว่าเจิ้นไปหาผมที่อเมริกาแทน เพราะพี่ๆเลขาทั้งสามคนตกใจที่เห็นผม ทำให้ผมเซอไพรส์แทนเพราะดันสวนทางกับเจิ้น แล้วเครื่องบินก็ไม่ใช่รถที่สวนกันแล้วจะโบกให้อีกคันหยุดได้



   แค่รู้ว่าเจิ้นไปหาหัวใจก็พองโต มันไม่ใช่แค่ผมคิดถึงเจิ้นฝ่ายเดียวแต่เขาเคลียร์งานมาเป็นเดือนเพื่อไปหาผมแล้วกะจะอยู่เที่ยวกับผมครึ่งเดือน แต่...ขำอ้ะที่เจิ้นจะต้องบินกลับมา แล้วทริปหลายอย่างก็เลยอดไปเลย



   ฮึ่ยยย พ่อปลาหมึกของผมยุบยับยุบยิบจังเลย!



   ถ้าเจิ้นกลับมาถึงต้องหงุดหงิดแน่ๆเพราะเขาต้องเดินทางแบบไม่ได้พักผ่อน ผมเลยคิดว่าจะต้องเตรียมตัวต้อนรับเจิ้นสักหน่อย ถือโอกาสอ้อนให้เขาไม่โกรธผม เพราะจริงๆคือผมแอบกลับมาโดยพลการไม่บอกเขาด้วยอ่ะ



   “คุณจันทร์จะให้รีดชุดนี้หรอคะ?”



   “ใช่ครับ เดี๋ยวเจิ้นกลับมาให้เจิ้นใส่”



   แผนการของผมก็คือจะชวนเจิ้นกินข้าวกันสองคนริมสระ ผมเลือกชุดจีนที่เจิ้นไม่ค่อยได้ใส่เพราะมันค่อนข้างจะลวดลายเยอะ... มันเป็นคอจีนแขนยาวปกตั้งกระดุมป้าย ชายเสื้อยาวถึงข้อเท้าที่ผ่าข้างมาถึงช่วงเอวเหมือนทุกครั้งที่เจิ้นชอบใส่ แต่ตัวนี้ปักไหมสีทองลายมังกรเต็มแผ่นหลัง และยังเล่นลายตรงคอเสื้อ ข้อมือ และขอบชุดทั้งตัว



   เวลาเจิ้นใส่มันดูดีมาก แต่เขามักจะใส่ในพิธีการสำคัญๆ ซึ่งไม่ได้ใส่มาซักพักแล้วเพราะเทศกาลงานต่างๆที่ผ่านมาใส่แต่สูทสากลหรือชุดที่ซินแสจัดให้ ถ้าเจิ้นกลับมาใส่...คงเท่น่าดู



   “ไม่ได้เห็นเจิ้นใส่มานานแล้วเหมือนกันนะคะ ไปทำงานก็ใส่แค่ลายๆนิดเดียว ลายมังกรเต็มตัวแบบนี้คิดถึงสมัยรับตำแหน่งเจ้าบ้านแรกๆเลยค่ะ”



   “เอารองเท้าด้วยนะครับ เจิ้นใส่คู่ไหนนะครับ?”



   “เดี๋ยวป้าช่วยเลือกค่ะ...แบบนี้ดีไหมคะ? เธอเคยบอกว่าใส่สบาย”



   รองเท้าแบบจีนเจิ้นก็มีอยู่หลายคู่ ส่วนมากก็จะเป็นแบบเรียบ ผมเลือกอันที่น่าจะเข้ากับชุดที่สุดมาหนึ่งคู่ส่งให้คุณป้าแม่บ้านจัดการเตรียมพร้อม



   ส่วนผมก็แอบไปเตรียมห้องน้ำให้พร้อม ผมไม่เคยทำอะไรแบบนี้หรอกแต่คิดว่ามันต้องแบบนี้แหละ การเตรียมน้ำอาบ ตอนนี้เจิ้นยังไม่มาก็เตรียมพวกเทียนหอมไว้ก่อน แล้วก็บาธบอมที่ผมอุตส่าห์หิ้วกลับมาด้วย มันจะกลิ่นหอมมะลิอ่อนๆช่วยให้ผ่อนคลาย



   ที่นอนก็เลือกผืนใหม่มาปูที่ผมจัดการให้ร้านซักรีดไปซักให้ น้ำยาปรับผ้านุ่มก็หอมกลิ่นที่เจิ้นชอบ เตรียมกาน้ำชาวางบนโต๊ะข้างเตียง



   ไฟลท์บินของเจิ้นจะมาถึงช่วงบ่ายของอีกวัน ทำให้ช่วงเช้าผมมีเวลาไปช้อปปิ้งเตรียมของสดมาทำอาหาร



   ผมจะเข้าครัวทำทุกเมนูเอง ผมได้ฝึกทำอาหารเยอะเลยที่อเมริกาเพราะผมกินอาหารของเขาไม่ค่อยได้ มันย่อยยากเกินไป วัตถุดิบที่มีก็เลยพลิกแพลงทำอาหารแบบฟิวชั่นไปเรื่อยๆ แต่วันนี้จะทำอาหารญี่ปุ่นที่ไม่ได้ทำมานาน



   ชุดจีนคงจะเข้ากับอาหารญี่ปุ่นหรอกมั้ง? ก็อาหารจีนมันยากเกินไปอ่ะ พวกผัดๆเหมือนจะง่ายนะแต่ถ้าทำไม่ดีก็ไม่อร่อยเลย



   คุณป้าแม่บ้านช่วยผมเตรียมอาหาร รวมถึงขนม แล้วก็ไวน์...ผมเลือกไวน์จากหนึ่งในคลังไวน์ของเจิ้นนั่นแหละ ในห้องครัวมันจะมีเชลฟ์วางชนิดชาสารพัดแต่เจิ้นอ่ะแอบไวน์แอบเหล้าไว้ตู้ด้านล่าง



   จริงๆเจิ้นชอบจิบไวน์...และชอบดื่มเหล้านอก คุณป้าแม่บ้านแอบบอกตอนผมเปิดเจอ คุณป้าแม่บ้านบอกว่าเจิ้นซ่อนไว้กลัวผมเข้าใจว่าดื่มของมึนเมาเป็นเรื่องดี



   แล้วยังมีบุหรี่ด้วย...เจิ้นแอบไว้ในตู้เล็กๆตู้หนึ่งในห้องครัวเช่นกัน ภาพชั้นวางกล่องชาสวยๆเลยกลายเป็นที่ซ่อนอบายมุกของเจิ้นดีๆนี่เอง



   “เจิ้นสูบจัดไหมครับ? ผมไม่เคยเห็นเลย”



   “เวลาเครียดๆค่ะ อย่าบอกเจิ้นนะคะว่าป้าบอก”



   “อื้อ! แล้ว...เครียดบ่อยไหมอ่ะครับ”



   “ช่วงนี้ก็บ่อยค่ะ...ดื่มบ่อยด้วย คิดถึงคุณจันทร์น่ะค่ะ เธอเลยนอนไม่หลับ”



   คนเราคงมีวิธีแสดงความคิดถึงต่างกัน เจิ้นอาจจะดื่ม สูบบุหรี่ทำให้หัวโล่งๆ ส่วนผม...จะว่าไปพฤติกรรมแปลกๆของผมก็คงไปปาร์ตี้นี่แหละ ไปเต้น ไปสะบัดให้หัวโล่งๆ หรือว่าผมจะคลายเครียดด้วยการเต้น?



   “งั้น...เอาบุหรี่ออกไปจัดด้วยดีกว่าครับ เผื่อเจิ้นอยากสูบ”



   “จะดีหรอคะ พวกควันไม่ดีนะคะคุณจันทร์”



   “ไม่เป็นไรหรอกครับ เจิ้นต้องเครียดแน่ๆไปอเมริกาไม่เจอผมอ่ะ ให้เขาสูบก็ได้ ถ้าเยอะไปเดี๋ยวผมห้ามเอง”



   ผมไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมอยู่ๆกับรับได้ถ้าเจิ้นจะเมา หรือสูบบุหรี่ อาจจะด้วยผมไม่เคยคิดเรื่องพวกนี้มาก่อน ไม่เคยคิดว่ามันดีหรือไม่ดี แต่คงรับได้เพราะปาร์ตี้ของฝรั่งมันยิ่งกว่าบุหรี่มั้ง ทั้งโคเคน กัญชา ...บุหรี่นี่อนุบาลไปเลย



   อีกอย่างคือวัยรุ่นที่นั่นสูบบุหรี่กันเยอะ ไม่ว่าผู้ชายหรือผู้หญิง แล้วดูเจิ้นมีบุหรี่เป็นคอตตอนๆแบบนี้ ผมไม่กล้าไปหักดิบเจิ้นหรอก...ก็แค่แอบคิดนิดๆว่าถ้าเจิ้นนั่งคีบบุหรี่เท่ๆพ่นควันสีเทาๆคงมีเสน่ห์น่าดู



   แล้วมันก็น่าตื้นเต้นดีถ้าเจิ้นรู้ว่าผมเป็นคนเตรียมบุหรี่ให้เองด้วย มันเหมือนผมจะรู้ทันว่าเจิ้นก็แอบซนเหมือนกัน เขาจะต้องทำหน้าแปลกๆแน่เลย...



   “คุณจันทร์ดูโตขึ้นนิดหน่อยหรือเปล่าคะ?”



   “เอ๋?...ยังไงหรอครับ”



   “ไม่รู้สิคะ ป้าแค่รู้สึกว่า...ดูนิ่งขึ้นมั้งคะ”



   “หรอครับ ไม่รู้เหมือนกันอ่ะ...”



   ผมว่าผมก็เหมือนเดิมนะ ที่บอกว่านิ่งหรือว่าเมื่อก่อนผมจะซน? แบบว่ายุบยิบๆตลอดเวลา แต่ผมก็ไม่ซนสักหน่อยคนที่ซนอ่ะเจิ้นต่างหากชอบเอาหนวดบงการนั่นนี่ยุบยับไปหมด






   พี่บอดี้การ์ดไปรับเจิ้นกลับที่สนามบิน เขาบอกผมก่อนจะไปเพราะผมจะได้เตรียมตัวเซอไพรส์เจิ้น โต๊ะริมสระก็ไม่มีอะไรเป็นพิเศษ แค่โต๊ะกินข้าวธรรมดา แต่ผมว่ามันพิเศษตรงผมก็ใส่ชุดเต็มยศเหมือนกัน



   ชุดจีนสีขาวแบบเมื่อก่อนที่ผมไม่ได้ใส่มานาน เสื้อกับกางเกงแบบจีนสีขาวและรองเท้าสีเดียวกัน มันจะตัดกับเจิ้นที่เป็นสีดำทองทั้งตัว



   พี่เลขาแอบไลน์มาบอกว่าเจิ้นมาถึงแล้วพร้อมพี่เอ็ม แต่พี่เอ็มคงไม่ขึ้นมาเพราะจะกลับไปพักผ่อน ผมยืนมองจอเหนือปุ่มกดลิฟต์ที่กำลังพาเจิ้นขึ้นมา



   ในมือมีผ้าเย็นกับน้ำชารอต้อนรับเจิ้นกลับบ้าน ผมให้คุณป้าแม่บ้านจุดเทียนหอมรอไว้รอบๆบ้านเราด้วย ถึงไฟลท์เจิ้นจะมาถึงตอนบ่อย แต่กว่าจะออกจากเกตกว่าจะฝ่ารถติดมาถึงช่อฟ้าก็หกโมงพอดี



   “เจิ้น...กลับมาแล้วหรอ”



   ผมรีบส่งผ้าเย็นให้เขา เจิ้นดูอ่อนล้าแต่เขาจ้องผมนิ่งจนผมเขิน มันไม่ใช่ความโกรธหรือหงุดหงิดแบบที่ผมคิด มันเหมือนมีไฟอยู่ในตาเขา แล้วผมก็ถูกดึงเข้าไปกอด



   “จับได้แล้ว”



   “ฮื้อออไม่ได้หนีเจิ้นไปสักหน่อย”



   “หนีพี่กลับมาก่อนนี่ไง”



   “ง่ะ ก็ว่าจะมาเซอไพรส์เจิ้นอ่ะ แต่เซอไพรส์เองไม่เจอใครเลย เหนื่อยไหมเช็ดหน้าก่อน จันทร์เตรียมผ้าเย็นไว้ให้”



   เจิ้นขยับออกนิดหน่อยแต่สองแขนเขาก็ยังโอบเอวผมไว้ ผมเลยต้องเอาผ้าเย็นเช็ดหน้าเข็ดคอเขาให้แทน ไม่เจอกันเจ็ดเดือนทำไมเจิ้นมองผมได้...ร้ายกาจแบบนี้อ่ะ มันเหมือนผมจะละลายเพราะสายตาเขาเลย



   “หยุดจ้องได้แล้ว...มองอะไรเล่า...”



   หน้าผมร้อนผ่าวขึ้นมาเฉยๆ เสียงหัวเราะเบาๆของเจิ้นทำให้ผมอาย



   “อ้วนขึ้นนะ...เหมาะมือพี่ดี”



   “ตกลงมันดีหรือไม่ดีเนี่ย?”



   “เป็นจันทร์...ก็ดีหมดทั้งนั้นล่ะ”



   “ก็แน่สิ...อื้อออออ”



   เจิ้นจับผมหมุนให้แผ่นหลังชนกับประตูลิฟต์ก่อนจะถูกเชยคางขึ้นจูบ จูบของเจิ้น...กลิ่นไอของเจิ้นล้อมรอบตัวผมจนมันเหมือนมีฟองสบู่เล็กๆในอากาศ



   ความคิดถึงมหาศาลทำให้ผมไม่อยากให้เขาผละออกไปเร็วนัก สองมือผมโอบรอบคอเจิ้นไว้เป็นหลัก อยากให้เจิ้นจูบอีกนานๆ...



   “คิดถึง..”



   จูบของเจิ้นขยับไล้ไปข้างแก้ม ใบหู เขาขบเม้มติ่งหูผมเบาๆก่อนจะใช้ฟันคมขบกัด...และผมก็หมดแรงเพียงเพราะเขากระซิบเรียกชื่อ...



   “จันทร์ของพี่”



   ผมถูกเจิ้นช้อนตัวอุ้มขึ้น ผมอยากจะประท้วงแต่เจิ้นเดินไวไป รู้ตัวอีกทีหลังผมก็ชนเตียง มันข้ามขั้นตอนไปนะ...เจิ้นยังไม่ได้ดื่มชาที่ผมเตรียมไว้เลย ยังไม่ได้อาบน้ำ ยังไม่ได้กินข้าว...แล้วก็ยังไม่ได้ใส่ชุดมังกร



   “จันทร์...”



   “อะ...”



   เจิ้นกระซิบเรียกผมไปเรื่อยๆ พร้อมกับที่ร่างกายผมไม่เป็นของผมอีกต่อไป ความชื้นจากสัมผัสยามเรียวปากเจิ้นขยับเคลื่อนผ่านร่างกายผมทำให้ตัวผมราวกับมีลูกไฟถูกจุดขึ้นทีละแห่ง



   ผมยกแขนให้เขาถอดเสื้อออกไปอย่างง่ายดาย...กางเกง...และตัวผมก็เปลือยเปล่าเพราะกางเกงในตัวสุดท้ายถูกเขาดึงออก เสื้อผ้าที่ผมเพิ่งจะรีดถูกเจิ้นโยนทิ้งไปหมด



   “พระจันทร์กลิ่นนมของพี่”



   “อื้อออ...”



   เจิ้นจูบลงที่ข้างเอว...และฝังฟันคมๆไว้ตรงนั้น ผมชอบที่เจิ้นกัด เขาเริ่มจูบสลับกัดไปทีละนิด ก่อนจะเคลื่อนมาขบกัดที่นมผม...



   ที่เราทำมันคือ Make Love ไม่ใช่ Sex เพราะผมรักเจิ้น....ที่เราทำกันมันเกิดจากความรัก การอยู่ในสังคมฝรั่งทำให้ผมรู้ว่า Night Care ที่เจิ้นเอ่ยถึงเป็นแค่คำเฉพาะที่เรารู้กันสองคน มันไม่ได้เกี่ยวกับการดูแลสุขภาพแต่มันคือการแสดงความรัก



   เพื่อนผู้หญิงในปาร์ตี้บอกว่าเจิ้นเซ็กซี่...และเป็นผู้ชายโซฮอตถึงกับคิดคำพูดพวกนี้ออกมาแทนคำหยาบโลน เพราะเขาอยากจะรักผมตั้งแต่ผมยังเด็ก เขาอาจจะกลัวผมตกใจแล้วผมก็ยิ่งดูเข้าใจยากด้วย



   แต่พอผมบอกว่าเจิ้นเข้ามาในตัวผมครั้งแรกตอนอายุยี่สิบ พวกเพื่อนๆยิ่งกริ๊ดกันเข้าไปใหญ่ พวกเธอบอกว่าที่เจิ้นแสดงออกมันหมายถึงผมเป็นคนสำคัญ เขาถึงยอมรอทั้งๆที่ผู้ชายวัยรุ่นส่วนใหญ่ก็มี Sex กันขำๆออกจะเยอะแยะ



   ผมเป็นคนพิเศษสำหรับเจิ้นจริงๆใช่ไหม...



   เจิ้นไนท์แคร์กับผมครั้งแรกตอนไหนนะ...อาจจะตอนผมอายุสิบสองสิบสาม...แสดงว่าผมก็อยากเมคเลิฟกับเจิ้นมาตั้งนานแล้ว แต่ผมแค่ไม่รู้ตัว



   แล้วพอรู้ว่าเจิ้นต้องอดทนรอผมโตมันยิ่งทำให้ผมรักเจิ้นขึ้นไปอีก...ผมรักที่เขาเป็นเขา รักที่เขาค่อยๆเชื้อเชิญผมให้หลงวนเวียนไปกับสัมผัสของเขาแบบนี้



   เวลาเจิ้นอยู่เหนือร่างกายผมแบบนี้...เขาช่างน่ากัด



   “ยิ้มอะไรหืม?”



   “จันทร์ยิ้มให้คนที่จันทร์รัก”



   สองมือผมยกขึ้นลูบใบหน้าของเจิ้น รอยหนักระหว่างคิ้วที่มันคงจะไม่มีวันหายไปไหนแล้ว...หรือหางตาที่บ่งบอกวัย...ปลาหมึกแก่ของผม



   “คนแก่”



   “หึหึ...ข่วยถอดเสื้อให้พี่หน่อย”



   เจิ้นพลิกตัวให้ผมมานั่งคร่อมตักเขา ก่อนเขาจะขยับตัวเองไปพิงหัวเตียง...แต่ตาคมก็ยังมองร่างกายเปล่าเปลือยผมอยู่อย่างนั้น มือหนึ่งเขายึดเอวผมไว้ แต่อีกมือก็ขยับมาบีบนมผมเล่น



   “เจิ้นซนอ่ะ”



   “ก็มันนิ่มไปหมด...”



   ผมย่นจมูกใส่เขาก่อนจะช่วยดึงเสื้อโปโลออกจากตัวของเจิ้น ไหปลาร้า ลาดไหล่...และแขนที่เห็นเส้นเลือดนูนออกมามันดูเซ็กซี่...



   ยิ่งเจิ้นเสยผมยาวปรกหน้าขึ้น...ก็ยิ่งน่ากัด ร่างกายผมขยับเสียดสีกับเจิ้น รู้สึกถึงบางสิ่งที่แข็นขันผ่านกางเกงเนื้อดีขึ้นมา...เจิ้นคงอยากเข้ามาในตัวผมแล้ว



   “อย่าซน”



   “งื้อออ จันทร์เปล่านะ..”



   มือผมเลื่อนต่ำลงไปช่วยเขาปลดกระดุม รูดซิบ...และค่อยขยับๆตัวออกจากตักเจิ้นพร้อมกับกางเกงขายาว แต่ยังไม่ทันดึงออกหมดเจิ้นก็พลิกตัวผมลงนอนใต้ร่างเขาอีกครั้งพร้อมกับกางเกงที่ถูกโยนออกไป



   ผมเห็นความต้องการของเจิ้นชัดเจนจนมันเขินไปหมด...มันใหญ่จัง แล้วก็ดูเส้นเลือดชัดมาก....ปากผมแห้งผากเมื่อคิดถึงตอนที่มันจะเข้ามาข้างในตัวผม



   เข้ามา...เข้ามานะเจิ้น





   “อ๊า...เจิ้น บะ เบาๆ”



   เจิ้นขยับเคลื่อนตัวเองเข้ามาในร่างกายผมจนหัวสั่นหัวคลอน อะไรที่ห่างหายไปนานพอได้กลับมาก็เหมือนจะโบยบินไปได้ง่ายๆ มือผมมันพยายามดันเขาออกเพราะความเสียวซ่าน แต่เจิ้นกลับรวบมือผมล็อคไว้บนหัว เขาควบอยู่บนตัวผม สองขาผมเกาะเกี่ยวกับสะโพกเขาไว้



   “จันทร์...จันทร์”



   “เจิ้น...อ๊า อะ อ๊ะ”



   น้ำตาผมไหลพรากเพราะอารมณ์ที่พุ่งสูงขึ้นไปเรื่อยๆ จนสุดท้ายผมก็จมน้ำลงไปและถูกเขาฉุดขึ้นมาแตะขอบทะเลอีกครั้ง...แต่เจิ้นยังไม่ปลดปล่อยเหมือนผม เขาพลิกตัวผมนอนคว่ำแล้วรั้งสะโพกเข้าไปหา สองแขนผมต้องยันผืนเตียงเอาไว้เป็นหลัก



   อารมณ์ที่เพิ่งจะหมดไปเริ่มกลับมาอีกครั้ง...เจิ้นฟาดก้นผมสองทีติดแล้วขยำแรงๆเป็นจังหวะเดียวกับที่เขาพาร่างกายกระแทกเข้ามา ร่างกายผมมันพยายามจะขยับหนีสุดท้ายก็ถูกเจิ้นล็อคให้ขึ้นมานั่งพิงตัวเขา แขนข้างหนึ่งเจิ้นรวบเอวผมขึ้นลงส่งแรงกระแทกกับตัวตนของเขา และอีกข้าง...เจิ้นก็เลื่อนมาปิดตาผมไว้



   ประสาทสัมผัสผมเลยลงไปกองอยู่ที่จุดเดียวคือร่างกายที่ถูกเจิ้นทำรัก...เสียงกระซิบของเจิ้นทำผมใกล้จะจมน้ำเป็นครั้งที่สอง...



   และผมก็โบยบินพร้อมกับที่น้ำอุ่นของเจิ้นทะลักท่วมเข้ามา...







   น้ำที่ผมเตรียมให้กลายเป็นว่าผมได้ใช้ด้วย ผมนั่งเกยเจิ้นในอ่างแคบๆของห้องน้ำเรา บาธบอมทำให้น้ำเป็นสีเขียวน้ำทะเลสวยและกลิ่นหอมอบอวลไปหมด



   ผมยาวของเจิ้นหมาดชื้น...ผมที่คร่อมอยู่บนตักเขาเลยรวบมันขึ้นเปิดใบหน้าที่ผมแสนคิดถึง ผมคิดถึงทุกอย่างที่เป็นเจิ้น...แววตา สันจมูก เรียวปาก...หรือรอยลึกระหว่างคิ้ว



   มันบ้ามากที่ผมสามารถพาตัวเองห่างเจิ้นไปได้นานขนาดนั้น...แค่คิดก็รู้สึกว่าผมใจร้าย ใจร้ายกับตัวเองเหลือเกิน ตอนนั้นมันทรมานมาก ผมทรมานตัวเองแบบนั้นได้ยังไง



   “ร้องไห้ทำไมเด็กดี..”



   “จันทร์ ฮึก..คิดถึงเจิ้น...ฮือออ จันทร์ห่างเจิ้นไปนานๆได้ไงไม่รู้”



   “อยู่ห่างๆกันจะได้รู้ว่าเราคิดถึงกันขนาดไหนยังไงครับ ขยับหน่อยจันทร์”



   “อื้อ...”



   สะโพกผมถูกยกขึ้นเพื่อให้พอดีกับที่เจิ้นสอดใส่เข้ามาได้อีกครั้ง...และคราวนี้ผมเป็นคนขยับ น้ำช่วยผ่อนแรงให้มันง่ายขึ้น และเจิ้นก็ซุกหน้าลงกับคอผมเพื่อกัด...ผมเรียกร้องให้เขากัด



   กัดเยอะๆ...กัดแรงๆ...เอาให้ตัวผมมีแต่รอยฟัน...รอยฟันของเจิ้น...
   




   เทียนหอมที่ตั้งไว้หน้าเคาน์เตอร์ถูกเจิ้นกวาดออกหมด มันดับลงกับพื้นห้องน้ำเปียกๆและแทนที่ด้วยผมที่ถูกจับหันหน้าเข้ากับบานกระจก...และเจิ้นซ้อนอยู่ด้านหลัง



   เจิ้นดึงมือผมขึ้นไปยันไว้กับกระจกที่ซะท้อนภาพเรา...ขาข้างหนึ่งผมก็ถูกยกขึ้นพาดกับเคาน์เตอร์ห้องน้ำ ผมเห็นใบหน้าตัวเองที่
ตาแดงก่ำ ร่างกายมีแต่รอยฟัน...หัวนมบวมแดง...และสองมือเจิ้นที่ยังขยำบี้มันทั้งสองข้างไม่หยุด



   ผมเห็นใบหน้าเจิ้น...แววตาร้ายกาจที่สบตาผมผ่านกระจก ลาดไหล่ที่มีรอยฟันของผม และได้ยินเสียงครางของตัวเองกับเจิ้นดังลั่นห้องน้ำ



   “จันทร์ของพี่สวย...”



   “อะ อ๊า...”



   “กลิ่นหอมไปทั้งตัว...”



   “จะ...เจิ้น...”



   “มูนนี่เด็กดี...”



   ผมร้องไห้ออกมารอบที่เท่าไหร่ไม่รู้ ร้องจนเจิ้นปลดปล่อยเข้ามาในตัวผมอีกครั้งแล้วแถวร่วงเพราะขาไม่สามรถยืนต่อไปได้แล้ว เจิ้นอาบน้ำให้ผมอีกรอบแล้วอุ้มออกมาข้างนอก



   ชุดจีนที่ผมเตรียมไว้ถูกเมินไปเพราะเจิ้นหยิบผ้าเช็ดตัวสีดำออกมาพันรอบเอวแทน...มันน่ามองยิ่งกว่าเวลาเขาใส่ชุดจีนอีก เขาเลือกชุดคลุมอาบน้ำผ้าแพรลื่นๆของเขามาสวมให้ผม



   “แค่นี้หมดแรง...หืม?”



   “งื้อ...จริงๆจันทร์อุตส่าห์เตรียมมื้อเย็นไว้ให้ด้วยอ่ะ เจิ้นอ่ะลัดขั้นตอน”



   “ทำให้พี่?”



   “อื้อ! ริมสระด้วย”



   “ไม่เป็นไร ไปกินตอนนี้ก็ทัน”





   เจิ้นอุ้มผมออกไปทั้งอย่างนั้น คุณป้าแม่บ้านทำตาโตที่เห็นผมถูกอุ้มออกมา แกรีบหลบฉากหายไปตลอดมื้อเย็นนั่น ส่วนเจิ้นก็ได้ใจเห็นผมไม่มีแรงจับผมนั่งตักตลอดทั้งมื้อ เขาแปลกใจที่เห็นบุหรี่กับไฟแช็คเตรียมไว้ข้างๆถังไวน์



   “เจิ้นอยากสูบหรือเปล่า?”



   “พี่ไม่อยาก มันไม่ดีกับจันทร์”



   “แค่มวนเดียวไม่เป็นไรหรอก...ถ้าเจิ้นอยากสูบ อย่าฝืนเพราะจันทร์นะ”



   “งั้นจุดบุหรี่ให้พี่หน่อย”



   ผมหยิบบุหรี่ให้เจิ้นคาบไว้ในปาก และค่อยๆจุดไฟแช็คให้จนไฟติด มือข้างหนึ่งของเจิ้นโอบเอวผมไว้อีกข้างคีบมวนบุหรี่ออกจากปากแล้วพ่นควันใส่หน้าผม



   “งื้อออ ไม่ได้ให้พ่นใส่จันทร์นะ!”



   “หึหึ...หอมไหม?”



   “ก็หอมอ่ะ ชอบสูบอันหอมๆหรอ?”



   “อืม...จันทร์จะได้ไม่เหม็น”



   เจิ้นจรดมวนบุหรี่ที่เรียวปากอีกครั้งคราวนี้เขาปล่อยควันไปทางอื่น แล้วก็บี้มันลงกับจานรอง



   “พอแล้วล่ะ...เดี๋ยวจันทร์สูบตาม”



   “จันทร์ไม่ชอบสูบหรอก...จุ้บเจิ้นก็เหมือนสูบแล้ว”



   ผมจุ้บปากเขารัวๆสองสามที เจิ้นยิ้มขำแล้วกดท้ายทอยผมจูบ...จูบที่มากกว่าการจุ้บเล่นๆ เพราะลิ้นนุ่มของเขาสอดเข้ามาในปากผม...



   รสชาติบุหรี่หอมๆปะปนไปกับกลิ่นไวน์ มื้อเย็นของเราผ่านไปอย่างเชื่องช้า จนชุดคลุมอาบน้ำผมร่วงมากองที่ไหล่...จนเจิ้นแหวกสาบเสื้อเพื่อดูดนมผมแกล้มไวน์...



   จนเขากวาดจานอาหารลงจากโต๊ะ แล้วยกผมขึ้นวางแทน...ผมเห็นขวดไวน์กลิ้งแตกไหลลงไปในสระน้ำ เห็นขอบฟ้าและวิวตึกรายล้อม...



   และสายตาก็มาหยุดอยู่ที่เจิ้น...ซึ่งมันทำให้ผมมองอย่างอื่นไม่ได้อีกเลย



=====================

เจิ้นทำไม...ดุ! -///-

[catka12]

  เร่าร้อนตามที่รอคอย     

[B52]

อีโรติกมากๆๆๆๆๆๆ

[labelle]

  เกรี้ยวกราด ร้อนแรง ดุดัน

จัดหนักจัดเต็ม ทบกับที่ห่างมือไปนาน
เจ้าจันทร์เป็นกับแกล้มชั้นดี พระจันทร์รสนม

โอ๊ยยยย ทำไมเจิ้นยุบยิบตลอดเลย
ของพังหมดค่ะ ทำการกวาดทุกสิ่ง เพื่อลิ้มรสพระจันทร์
ใจบางมากจริง ฟินลื้มมมมม

เจ้าจันทร์โตขึ้นแล้ว เข้าใจหลายอย่าง
กลับมาแบบไม่สนใจจริงใด
คนน่ารักก็ยังคิดน่ารักเหมือนกัน 
เป็นเจ้าลูกกระต่ายคนเดิมเพิ่มเติมคือร้อนแรง

[SheGame]

อึกกกกก ฉากเรียกเลือดตอนตีสอง
น้องเข้าใจอะไรๆดีขึ้นก็ขอให้เจิ้นไม่นกน้องเด้ออิ
อย่าโกรธพี่เค้าเเรงนะลูกกกกกกก

[monalism]

อีกสักพักเจิ้นคงลากน้องลงไปกินในสระ 

จันทร์ดูโตขึ้น การออกไปอยู่ในสังคมที่เปิดกว้างด้านเซ็กส์และของมึนเมาทำให้จันทร์ยอมรับและเข้าใจอะไรๆได้มากขึ้น

ก่อนหน้านี้จันทร์ก็เหมือนเด็กที่ถูกผู้ใหญ่(อย่างเจิ้น)ปลูกฝังว่าอันนั้นไม่ดีอย่างนั้น อันนี้ไม่ดีอย่างนี้ บวกกับการที่น้องอยู่แต่ในช่อฟ้าแทบไม่ออกไปเผชิญโลกเลยทำให้เชื่อเจิ้นหมดใจ โลกเล็กๆของจันทร์หมุนอยู่แค่รอบๆตัวเจิ้นเท่านั้น สิ่งที่จันทร์ได้รู้ เอามาคิด เอามาตัดสินใจ ส่วนใหญ่ล้วนมาจากข้อมูลที่เจิ้นเคยป้อนเอาไว้ให้ ทำให้จันทร์ดูไม่เข้าใจอะไรที่เราเข้าใจกันง่ายๆ เพราะการเลี้ยงดูของเจิ้นทำให้น้องมีประสบการณ์ด้านอื่นๆน้อยจนน่าตกใจ

พอห่างเจิ้นห่างสภาพแวดล้อมที่คุ้นเคยออกมาเจออะไรๆมากขึ้น น้องก็เข้าใจได้มากขึ้น ก่อนหน้านี้ที่จันทร์ดูงงๆไม่เข้าใจอะไรเลยเพราะเจิ้นไม่เคยสอน ส่วนสภาพแวดล้อมก็ไม่อำนวยให้จันทร์ได้เรียนรู้ มาตอนนี้จันทร์รู้ด้วยตัวเองแล้ว แต่เจิ้นยังรีๆรอๆไม่กล้าพูด กลัวเป็นคนไม่ดีในสายตาน้อง

ลุ้นๆว่าเจิ้นจะสารภาพไหมว่าคิดไม่ซื่อกับน้องมาตั้งแต่เด็ก แต่พี่เอ็มเชียร์ซะขนาดนั้นเจิ้นคงจะพูดเข้าสักวัน และคงจะเหวอน่าดูเพราะตอนนี้จันทร์เองก็เข้าใจมันแล้ว โตขึ้นจนเจิ้นตกใจได้ตีนกามาอีกหลายรอย

[Zalzah_iP]

จันทร์โตขึ้นแม่แต่ในความคิดกูไม่มีการจินตนาการแบบเพ้อๆ เหมือนแชปก่อนๆ แล้ว

[♥►MAGNOLIA◄♥]

เกรี้ยวกราด ร้อนแรง ดุดัน

จัดหนักจัดเต็ม ทบกับที่ห่างมือไปนาน
เจ้าจันทร์เป็นกับแกล้มชั้นดี พระจันทร์รสนม

โอ๊ยยยย ทำไมเจิ้นยุบยิบตลอดเลย
ของพังหมดค่ะ ทำการกวาดทุกสิ่ง เพื่อลิ้มรสพระจันทร์
ใจบางมากจริง ฟินลื้มมมมม

เจ้าจันทร์โตขึ้นแล้ว เข้าใจหลายอย่าง
กลับมาแบบไม่สนใจจริงใด
คนน่ารักก็ยังคิดน่ารักเหมือนกัน 
เป็นเจ้าลูกกระต่ายคนเดิมเพิ่มเติมคือร้อนแรง

คิดเหมือน 
โอยๆ............ดีต่อใจเจงๆ
ฉากแบบนี้ที่รอคอย อ๊าาาาา......ร้อนแรง....ชอบบบบบบ 
จันทร์  โตขึ้น เข้าใจโลก ตามความเป็นจริงแล้ว ไม่มโนงมงาย สุดยอดดดด
เจิ้น จันทร์ 
       
   

[IamLonelygirl]

 
ช่วยด้วยยย
เราว่าจันเข้าใจโลกมากขึ้นนนะ
เราว่าจันทร์แบบเข้าใจอ่ะ

ฮือออออ 7 เดือนนน มาถึงไม่พูดพร่ำทำเพลงงงงงง
Everywhere เลยเจิ้นนนนนนนนนนนนนนนน
กรี๊ดดดดด
ประเด็นคือ มูนนี่ยอมจ้าาา
มูนนี่ยอมมมมแบบบยอทเลยจ้าาา
หึหึหึหึ
ว้ายเขิง
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ

[TheWanFah]

เจิ้น โซฮอตมากจริงๆ
กินจันทร์ให้สมกับความคิดถึง
ดุดันมากอะเจิ้น

[Ginny Jinny]

เจ้าจันทร์โตแล้วเจ็ดเดีอนที่ห่างกันได้ผลๆ

[พัดลม]

 

เจิ้นจัดหนักจัดเต็มให้สมกับคิดถึง

[A_Narciso]

OMG!! So damn hot !!!

[PAiPEiPEi]

อยากอ่านเรื่องของพ่อตองกับลุงหยางมาตั้งนานแล้ว  แต่ไม่คิดว่าจะมีเรื่องของพี่เอ็มด้วย  ชอบคาเเร็กเตอร์พี่เอ็มนะนางกวนมาก  ไหวพริบดีสุดๆสมกับเป็นเลขาเจ้าบ้านเยว

[mybear_sr]

บทจะโตจะเข้าใจก็ง่ายๆเลยเนอะจันทร์...
เจิ้นนนนนนนนนนนนนนน โซฮอตมากเว่อร์ กุมใจ

[MyLavenderLand]

โอ๊ยยยยย ตายๆๆๆๆ    เข้าใจเจิ้นแหละห่างน้องนาน ยิ่งกลับมาหนนี้น้องโตขึ้น เข้าใจโลกได้ดีขึ้น แอบอวบเซกซี่ขึ้น  จะอดใจได้ไงเนอะเจิินเนอะ

[Petit.K]

ได้แต่อุทานว่าเจิ้น เจิ้น เจิ้นๆๆๆๆซ้ำไปซ้ำมา โอ้ยยยยสกิลคนแก่ แซ่บแบบนี้นี่เอก เสือเริ่มออกลายแล้วววว

[PharS]

 

[kinjikung]

แค่ขื่อตอนก็ร้อนมาก จันทร์โตขึ้นอีกหน่อยแล้ว

[พิศตะวัน]

 

[pigarea]

มูนนี่โตแล้วจริงๆ

[full]

ความคิดถึงให้เจิ้นเร่าร้อน ร้อนแรง ดุดัน แถมยังเซ็กซี่ มูนนี่โตขึ้นไปอีกขั้นเข้าใจอะไรๆมากขึ้น 

[AeAng11]

เติบโตขึ้นอย่างงดงามสำหรับจันทร์ส่วนเจิ้น so damn hotที่แท้ทรู

[punthipha]

ต้อนรับกลับบ้าน จัดเต็ม