หัวข้อ: IN CONTROL ... ในปกครอง : Special Chapter : NubNab : July 17, 18 : P.115

[jimmyjimmy]

สงสารจันทร์... อดทนอีกนิด... เรื่องทุกอย่างกำลังจะจบ เจิ้นกำลังทำเพื่อจันทร์

[Namshine]

เนื้อเรืองใจร้ายมากไปแล้ววว หนักหนามาก ยัยแม่กับตาลุงนั่นเลวเกินนน เจ้าจันทร์ไม่ต้องกลัวว่าตัวเองจะทำให้เจิ้นเดือดร้อนนะลูก หนูไม่รู้หรอว่าเจิ้นรักหนูมาก ถ้าไม่มีหนูเจิ้นจะอยู่ยังไง อย่าดูถูกความรักของเจิ้นสิ
ปล.ไปๆมาๆ อยากอ่านคู่พ่อตองกับลุงหยางซะงั้น ถึงจะปากร้ายแต่มีความอ่อนโยนกับพ่อตองมากกก

[ปังอุ่น]

เหมือนโลกทั้งใบมันพังทลายลงมา เข้าใจความรู้สึกจันทร์เลย ฮืออออ 

[ระวังนะบ้านนี้หมาดุ]

  พีคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคค
มีความอยากอ่านคุณหยางกับพ่อตอง

[wikawee]

  อยู่หนายยยยย

[LomaPakpao]

                                 

[bambooiihallo]

Chapter 27 Punishment



น้ำในสระค่อนข้างเย็น ตัวผมลอยอยู่บนผิวน้ำมันไม่ได้โดดแล้วจะจม มันไม่จม... มันลอยอ่ะ เพราะว่าเรียนว่ายน้ำมาท่านี้มันเลยเหมือนจะเป็นท่าปลาดาวลอยตัวนิ่งๆ แต่ผมรู้ว่าสักพักมันจะเริ่มหายใจไม่ออก พื้นสระสีฟ้าเป็นเว้าโค้งเพราะการหักเหของแสง สระน้ำนี้ไม่ได้ลึก มันแค่ระดับที่ผมเขย่งตัวแล้วคอพ้นน้ำ



ถ้าผมตายที่นี่จะเป็นผีตัวเปียกหรือเปล่า? แบบที่เพื่อนเล่าตอนเข้าค่ายที่ผีนางพรายจะตัวเปียกๆ แล้ว...จะหนาวไหม เป็นผีก็ไม่มีผ้าห่มสิ ไม่มีสินเชื่อด้วย ไม่ได้กอดเจิ้นด้วย



   ชั่วแวบหนึ่งผมไม่อยากตาย แต่ก็คิดว่าตัวเองอยู่ไปก็ไม่มีประโยชน์อะไร ทำไมมันเหนื่อยจัง พ่อก็ไม่ได้อยากมีผม แม่ก็แค่เห็นแก่เงิน แล้วที่ผมไปนอนที่บ้าน ที่แม่ทำกับข้าว ที่เรากินข้าวกัน เย็บผ้าด้วยกัน ....พ่อปลูกต้นไม้ แม่ผูกเนคไทค์ให้พ่อ ไม่มีอะไรเป็นความจริง



   แล้ว....ที่เจิ้นดีกับผม มันเป็นความจริงหรือเปล่า? ถ้าเจิ้นต้องฝืนเหมือนที่พ่อกับแม่ฝืน....มันยาก ยากมาก แค่คิดก็ไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้ว



   ชาติหน้าผมขอเกิดในบ้านที่อยากจะมีผมได้ไหม? เราอาจจะไม่ต้องรวยก็ได้ ผมอาจจะต้องทำงานหนัก แต่...แค่ทุกอย่างมันเป็นความจริง ไม่ใช่ภาพเลื่อนลอยแบบนี้ มันแย่....



   ผมเริ่มหายใจไม่ออก สิ่งที่ผมเฝ้ารอกำลังมาถึง มันคงจะทรมานนิดหน่อยแต่สักพักทุกอย่างก็คงจะหายไปในตอนที่ผมไม่รู้สึกอะไรแล้ว มันคงจะเป็นแค่ความทรมานชั่วขณะเหมือนตอนผมโดนฉีดยา เจ็บนิดเดียวเหมือนมดกัด



   “จันทร์!!! พี่ซัน พี่ซันนน เจิ้น เจิ้น ”



   พ่อร้องไห้ทำไม? ผมจะไม่ทำให้พ่อลำบากแล้วนะ จันทร์ขอโทษ ขอโทษที่เกิดมา จันทร์อยากเป็นลูกพ่ออีก คราวหน้าพ่อจะเลิกชอบลุงหยางไหม แล้วจะอยากมีจันทร์ไหม? แล้ว...แม่จะรักจันทร์ไหม



   “จันทร์ทำอะไร ตอบพ่อว่าจันทร์ทำอะไร!!!”



   “ผม....ผมไม่รู้”



   เท้าผมแตะพื้นสระแล้ว จมูกก็ยังหายใจได้ ไม่อึดอัด ไม่เจ็บปวด ผมยังไม่ได้ไปไหน ยังอยู่ตรงนี้แล้วพ่อก็ร้องไห้ ผมทำอะไรลงไป? มันเหมือนสมองว่างๆ



   “ขึ้นจากสระเดี๋ยวนี้ เข้าไปคุยข้างใน!”



   “ไม่ ไม่ไป ฮึก ไม่ไป จะอยู่ตรงนี้”



   “จันทร์!!!”



   พ่อดึงผมไว้แต่ผมจะอยากไปกับพ่อทำไม? ในเมื่อมันไม่มีอะไรอีกแล้ว โลกผมพังไปแล้ว พังจนไม่รู้จะอยู่ไปทำไม?



   “ไม่อยากอยู่กับคนที่ไม่รักแล้ว พ่อไม่ได้อยากมีผม แม่ก็ไม่ใช่ ได้ยินนะที่คุยกัน ฮึก... เกิดมาทำไมก็ไม่รู้ เป็นตัวปัญหา มีแต่ปัญหา ตายๆไปซะจะได้ไม่ต้องเป็นปัญหาอีก ปล่อยผมตายไปสิ ฮือออ มาช่วยทำไม ตายไปจะได้อยู่กับลุงหยางไง ไม่ต้องปิดบังแล้ว ฮึก ไม่ต้องอยู่กับแม่แล้ว”



   เพี้ยะ!



   พ่อตบหน้าผม....ตบแรกมากจนผมหน้าชา



   “พูดอะไรออกมา! ศศิมณฑลขึ้นข้างบนเดี๋ยวนี้!”



   “เกิดอะไรขึ้น!”



   “พี่ซัน มาดึงจันทร์ขึ้นให้ตองหน่อย”



   ลุงหยางลงน้ำมาลากผมขึ้นฝั่ง เจิ้นยืนอยู่ตรงนั้น มองผมด้วยแววตาว่างเปล่า เจิ้นไม่เดินมาใกล้ผมเลยด้วยซ้ำ ปล่อยผมตัวเปียกโชกนั่งหนาวสั่นอยู่ข้างขอบสระ



เพี้ยะ!



พ่อนั่งลงข้างกันแล้วดึงมือผมไปตี...มันเจ็บมาก พ่อตบหน้า แล้วก็ตีผม ผมร้องไห้พ่อก็ร้องไห้ พ่อตีผมอีกหลายทีทั้งๆที่ร้องไห้แบบนั้น ร้องทำไม...คนเจ็บมันผมนะ



“ฮึก...”



“ใครสอนให้ทำแบบนี้ กว่าจันทร์จะโตมาได้ทั้งพ่อ ทั้งเจิ้น ทุกคนช่วยกันดูแลจันทร์ขนาดไหน ทำไมไม่เห็นค่าความรักของคนอื่นบ้าง คิดสั้นแบบนี้ได้ยังไง”



เพี้ยะ!



“พ่อตีจันทร์เพราะอะไร? เพราะจันทร์ทำตัวไม่ดี ไม่รักตัวเอง”



“ฮือ จันทร์ขอโทษ”



“มันหนาวไหม? น้ำเย็นไหม จะเป็นผีเฝ้าสระตัวเย็นๆเปียกๆใช่ไหม? สินเชื่อก็ไม่มี ผ้าห่มก็ไม่มี เพื่อนก็ไม่มี ไม่มีใครเห็นจันทร์อีก แล้วรู้ไหมคนฆ่าตัวตายต้องทำแบบนี้อีกกี่สิบชาติ?”



เพี้ยะ!



“ตอง พอแล้ว”



“พี่ซันอย่ายุ่ง ตองจะสอนลูก”



“พ่อรักจันทร์ไม่พอหรอ เจิ้นไม่รักจันทร์หรอ จันทร์ถึงต้องฆ่าตัวตาย แล้วจันทร์คิดไหมว่าพ่อจะมีชีวิตต่อไปยังไง? ทุกวันนี้พ่อก็ทำเพื่อจันทร์ ให้ทุกอย่างที่ให้ได้แต่จันทร์กลับไม่รักตัวเอง”



เพี้ยะ!



“ฮึก....เจ็บไหมที่ตีน่ะเจ็บไหม? พ่อก็เจ็บ เจ็บกว่าอีก แต่ไม่ตีไม่ได้ ครั้งนี้จันทร์ทำผิดมาก ความผิดร้ายแรง ถ้าพ่อไม่เดินมาแล้วช่วยจันทร์ไม่ทันจะเป็นยังไง ฮือ..”



“ตอง... พี่ขอ”



“ฮึก...พี่ซัน ลูกจะฆ่าตัวตายเพราะตอง ฮืออ ทำไมตองมันแย่แบบนี้ จันทร์จะโกรธพ่อก็ได้ แต่ห้ามพูดว่าพ่อไม่รัก... ถ้าไม่รัก จะ จะยอมขนาดนี้ไหม”



พ่อร้องไห้ในอ้อมกอดของลุงหยาง ในเวลาแบบนี้ลุงหยางไม่พูดอะไรสักคำแค่กอดพ่อไว้แน่นมาก พ่อดูตัวเล็กนิดเดียว เล็กมาก ผม... ผมทำอะไรลงไป?



“เจิ้น...”



เจิ้นยังยืนอยู่ที่เดิม เขามองผมแล้วเดินเข้ามาใกล้ เจิ้นกระชากแขนผมจนเซไปหาเขา แต่เจิ้นไม่กอดแค่มองผม มองทั้งตัว มือเจิ้นที่รั้งผมไว้มันสั่น สั่นมาก



ผมโดนเจิ้นอุ้มเข้าไปด้านใน คุณป้าแม่บ้านถือผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่เดินสวนออกไปด้านนอก คงจะไปห่มให้พ่อ ผมโดนเจิ้นปล่อยไว้ในอ่างอาบน้ำ ถูกคลุมด้วยผ้าเช็ดตัวผืนใหม่แล้วเจิ้นก็กอดผมแน่น



“เจิ้น...จันทร์ขอโทษ ฮึก...”



“พี่มีจันทร์เป็นครอบครัวคนเดียว... ชาตินี้พี่จะไปหามูนนี่อีกคนจากที่ไหน? ถ้าจันทร์หายไปแล้วทุกคืนพี่จะนอนกอดใคร ทุกเช้าพี่จะต้องปลุกใคร? ใครจะกินข้าวกับพี่ ใครจะไปเที่ยวกับพี่ ใครจะไปกินไอติมชิดลมกับพี่.... ไม่มีแล้วนะ แล้วพี่จะต้องทำยังไง จันทร์ตอบพี่สิ? พี่จะต้องไปขอพระจันทร์ของพี่คืนจากใครครับ?”



“ฮือออ จันทร์... จันทร์แย่เอง จันทร์เสียใจมาก พ่อไม่รัก แม่ไม่รัก จันทร์กลัว กลัวเป็นภาระ จันทร์ทำอะไรไม่ได้เลย ฮึก อยู่กับเจิ้นก็เป็นภาระ”



“จันทร์ไม่ใช่ภาระ....จันทร์เป็นความรักของพี่”



เจิ้นดึงมือผมที่ถูกพ่อตีจนแดงไปจูบ...ปากนุ่มแตะลงและทิ้งสัมผัสเนิ่นนาน



“อย่าสงสัยความรักของพี่อีก ศศิมณฑล”



หลังจากทุกคนใจเย็นลงและผมได้นอนพักผ่อน ไข้หวัดกินจนผมนอนป่วยไปสามวัน พ่อกลับมาเป็นพ่อคนเดิมและดูจะดุกว่าเดิมเพราะพ่อประกาศว่าผมต้องโดนทำโทษ



เจิ้นเห็นด้วยกับพ่อว่าการกระทำไม่รักชีวิตของผมเป็นความผิดร้ายแรงที่ต้องถูกลงโทษและประกาศเคอร์ฟิว ความผิดของผมโดนลงโทษหลายอย่างมากโดยมีลุงหยางเป็นคนคิดบทลงโทษ



ข้อแรกผมต้องแยกห้องนอนกับเจิ้นไปนอนห้องเล็กเพื่อเรียนรู้การอยู่คนเดียว เพราะถ้าตายก็ไม่มีใครอยู่เป็นเพื่อนจึงให้ทดลองใช้ชีวิตแบบต้องนอนคนเดียว ไม่มีสินเชื่อด้วย ประตูเชื่อมระหว่างห้องก็ห้ามเปิด



ระยะเวลาการลงโทษกินเวลานานหนึ่งเดือนเต็ม และเวลาเข้านอนของผมคือสองทุ่มครึ่ง ตั้งแต่สองทุ่มครึ่งห้ามออกจากห้องนอน ห้ามเจอเจิ้น ห้ามเจอใครเลย



มันแย่มาก ผมต้องคุยกับเจิ้นทุกคืนแต่บทลงโทษนี้ทำให้ผมต้องนอนมองเพดาน ไม่มีสินเชื่อด้วย คุยกับหมอนข้างก็ไม่เหมือนคุยกับสินเชื่อ ผ้าห่มนุ่มๆก็ไม่เหมือนผ้าห่มของเจิ้น คืนแรกผมนอนร้องไห้



การแยกห้องนอนสำหรับคนอื่นมันอาจจะปกติ แต่ผมนอนกับเจิ้นทุกคืน มันเป็นเรื่องเกินกว่าผมจะรับไหวแต่ผมก็ต้องอดทนเพราะผมทำผิด เจิ้นก็นอนไม่หลับแต่เขาบอกว่าจะไม่ยอมอ่อนข้อให้เพราะว่าผมจะต้องสำนึกผิดให้ได้



ผมอยากอ้อนวอนให้ทุกคนเห็นใจแต่ก็ไม่กล้า ยิ่งพ่อร้องไห้หนักมากวันนั้นทำให้ผมยิ่งต้องพยายาม บทลงโทษอย่างที่สองคือให้ผมไปถือศีลวันอาทิตย์ที่วัด



พ่อพาผมไปนุ่งขาวห่มขาวถือศีลแปด สวดมนต์ภาวนา ฟังเทศน์เรื่องพระคุณพ่อแม่ ดูคลิปการทำคลอดร้องห่มร้องไห้ให้ผมสำนึกว่ากว่าจะเกิดมามันลำบากขนาดไหน



และบทลงโทษข้อสุดท้ายคือผมต้องคัดลายมือทั้งหมดสามเล่มสมุดเอสี่หนาๆต่ออาทิตย์ ไปเรื่อยๆห้ามเว้นวรรค ‘ชีวิตมีค่าอย่าคิดสั้น’ ลุงหยางบอกว่าตัวไหนโย้ไม่สวยจะให้เขียนเพิ่ม ผมต้องคัดจนมือหงิกมืองอตัวบรรจงเต็มบรรทัด ผมคิดว่าลุงหยางมีความสุขที่ได้กลั่นแกล้งผม



ลุงหยางกลับมาเรียกผมว่าลูกกระต่ายอีกครั้ง ส่วนพ่อก็ไม่เรียกพี่ซันอีก ก็เพิ่งรู้ว่าจริงๆแล้วพ่อกับลุงหยางก็เรียกกันว่าพี่ซันกับตอง...แต่พออยู่ต่อหน้าผมก็กลายเป็นคุณสุริยะกับตองเหมือนเดิม



พ่อผมคงพยายามไม่ให้ผมอึดอัดส่วนลุงหยางพอสังเกตแล้วก็ไม่ปิดบังท่าทีอะไรเลย แถมยังชอบคุกคามพ่อผมด้วย! อย่างวันอาทิตย์ผมกับพ่อใส่ชุดขาวเตรียมไปวัดลุงหยางก็แซวพ่อว่าเหมือนหัวไชเท้าปลอกเปลือกตาโปน การแซวพ่อด้วยคำเรียกมากมายมหาศาลคือสิ่งที่ลุงชอบทำ



ส่วนผมมีฉายาเดียว...ลูกกระต่าย








ลุงหยางจะมาช่อฟ้าพร้อมพ่อตลอด ไปส่งพวกเราที่วัดแล้วก็ตอนเย็นมารับกลับ คำพูดกับพ่อก็ไม่เคยพูดดีเลยแต่พ่อกลับหัวเราะไปกับคำพูดลุงได้ เหมือน....มันเป็นธรรมชาติของลุงกับพ่อ



แต่เขาก็ไม่ได้อะไรกันมากหรอกเพราะมีผมจ้องเขม็งอยู่ ผมยังไม่ยอมรับ ผมหวงพ่อ หวงมากด้วย ถึงจะพอเข้าใจหน่อยๆว่าลุงก็ปากเสียไปอย่างนั้นแต่พ่อทั้งคนนะ จะยกให้ใครง่ายๆได้ยังไง?



ถ้าหมดเคอร์ฟิวแล้วผมจะกลับไปยึดพ่อคืน เพราะตอนนี้เรื่องพ่อเป็นประเด็นรอง ประเด็นหลักคือเรื่องเจิ้น เจิ้นเว้นระยะห่างจากผมเช่นกัน บทลงโทษเฉพาะของเจิ้นที่เพิ่มเข้ามาคือเขาจะไม่ไปส่งผมที่มหาลัยตอนเช้าด้วยกันแล้ว และจะไม่ไปกินไอติมชิดลม ไม่พาไปเที่ยวจนกว่าจะครบหนึ่งเดือน



ผมเป็นต้นไม้แห้งผาก...ขาดน้ำ และขาดอากาศ ใบของผมเหี่ยวเฉาแล้วคงจะร่วงเป็นต้นไม้หัวโล้น จะว่าไปช่วงนี้สระผมหวีผม...ผมมันก็ร่วงเยอะอ่ะ



อีกหน้าที่ที่ผมต้องรับผิดชอบเพิ่มขึ้นก็คือให้อาหารนกเช้าเย็นด้วยตัวเองเพื่อฝึกความเมตตา เจิ้นบอกไม่ใช่บทลงโทษแต่เป็นการสร้างจิตสำนึกที่ดี เห็นค่าของชีวิต ผมหงุดหงิดมากเลยที่ทุกคนตอกย้ำความผิดผมด้วยวิธีต่างๆแต่ก็เถียงไม่ได้ ทุกคนเย็นชากับผมกันหมด



“ออมทรัพย์กินเยอะๆนะ จะได้มีลูกสักที หลักทรัพย์ก็ด้วยนะ อ่ะกินอีกๆ”



เจ้านกแก้มแดงกลายเป็นความรื่นรมย์อย่างเดียวของผม มันยังร้องเพลงและทำเสียงน่ารักเหมือนคุยเป็นเพื่อน ถึงเราจะคุยกันไม่รู้เรื่องก็เถอะ ตุ๊กตายังคุยมาแล้วนับประสาอะไรกับนก



คิดถึงสินเชื่อจัง...







วันเข้าค่ายมาถึงทำให้ผมได้งดกิจกรรมเข้าวัดและคัดลายมือของลุงหยาง เจิ้นก็ไม่ใช่คนมาส่งผมเหมือนเดิมเพราะมันยังอยู่ในช่วงเคอร์ฟิว คิวรู้เรื่องทุกอย่างตั้งแต่ผมโดนทำโทษแรกๆ คิวด่าผมยาวเหยียดแต่ก็บอกว่าไม่โกรธเพราะทุกคนโกรธผมกันหมดแล้ว เฮ้อ...อย่างน้อยก็มีคิว



ผมโดนถอดออกจากสันทนาการในที่สุดเพราะชีวิตผมซังกะตายมากท่าเต้นมันห่วยยิ่งกว่าไก่ป่วยแต่เป็นไก่ไอซียู ก็เลยได้ปลดระวางกลายเป็นพี่สวัสดิการ



น้องรหัสของผมสวยมากแม้กิจกรรมฐานต่างๆจะทำให้หน้าเลอะเทอะเปรอะเปื้อน น้องรหัสคิวก็เป็นเดือนในหมู่ดาวโดนรุ่นพี่แซวทุกกลุ่ม คืนนี้จะเฉลยสายแล้วผมก็เตรียมของขวัญชิ้นใหญ่ไว้ให้น้องเหมือนกัน พ่อช่วยเลือกให้ทั้งๆที่มันควรจะเป็นเจิ้นแต่เจิ้นกับผมเราเว้นระยะห่างกัน



หัวใจผมเจ็บปวดจัง...



อยากให้เดือนนี้มันผ่านไปเร็วๆ อยากกลับไปเป็นเหมือนเดิม ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ผมจะไม่คิดฆ่าตัวตายเด็ดขาด ขนาดมีชีวิตอยู่ยังเสียใจขนาดนี้ ถ้าเป็นผีไม่ได้คุยกับเจิ้นทั้งชีวิตผมคงกลายเป็นผีอนาถ ร้องไห้วันละแปดล้านรอบจนตาหลุดกระเด็นออกมา



กิจกรรมเฉลยสายเป็นไปด้วยบรรยากาศซึ้งๆที่ปีก่อนผมไม่ได้ร่วม มีรุ่นน้องจำผมได้เยอะมากกลายเป็นพี่จันทร์คนเท่ผูกข้อมือน้องจนสายสิญจน์หมด มีน้องขอถ่ายรูปด้วย ประหลาดใจจัง



“จันทร์ ถ่ายรูปคู่กันหน่อย”



คิวเกี่ยวคอผมไปเซลฟี่ด้วยกัน ผมก็เลยชูสองนิ้วไป คิวบอกจะลงไอจี ผมไม่ได้เล่นไอจีเพราะไม่ได้ชอบถ่ายรูป ผมไม่ติดมือถือด้วยนั่นแหละ



เจิ้นเป็นคนใจแข็งมาก ไม่โทรหาผมเลย ไม่ไลน์มาด้วย... เราห่างกันจริงๆ ผมไม่มีอารมณ์จะไปเล่นไพ่กับเพื่อนขอใช้สิทธิ์นอนตั้งแต่หัวค่ำ ทุกวันนี้ผมนอนไวมากเพราะนอนเร็วๆจะได้ไม่คิดถึงเจิ้น อยากจะเปิดประตูที่กั้นห้องไว้ทุกคืนก็ทำไม่ได้



“เจิ้น....จันทร์คิดถึง ฮึก...”




ผมคิดว่าการสันนิษฐานของผมมันถูกต้อง เจ้าเส้นผมมันชักจะร่วงหล่นเยอะขึ้นทุกทีหรือเพิ่งจะมาแพ้ยาย้อมผม? ผมคงตาเบิกกว้างเป็นไข่ห่านเพราะแค่ลองดึงผมตัวเองเล่นเบาๆมันก็หลุดมาทั้งกระจุก


“คิว คิว!!!!”



มือถือกระจุกผมวิ่งไปหาคิว คิวสะลึมสะลือตื่นมางัวเงีย



“คิว คิว ผมร่วง ร่วมหมดแล้ว ดูๆ ดึงอีกก็ร่วงอีก ทำไงดี”



“หา เห้ย!!! ไปโรงบาลๆ โอยเข้าค่ายทีไรได้ไปโรงบาลทุกทีอะไรวะเนี่ย แต่วันนี้จะกลับแล้วหรือจะรอไปกรุงเทพ?”



“มัน...มันจะหมดหัวไหม ไม่ได้นะ ฮึก... ฮืออออออออออ”



“เชี่ย เอาไงดีวะ...เดี๋ยวโทรศัพท์ถามคนเก่งให้ ฮัลโหลตื่นยัง? เออจันทร์มันผมร่วง ร้องไห้งอแงอยู่เนี่ย ไม่เล่น กำลังซีเรียส อย่ากวนตีนดิธาม เออๆ แค่นี้นะ”



คิวบอกว่ากลับถึงกรุงเทพจะหาไปโรงพยาบาลเฉพาะทางแล้วกัน ให้คนขับรถผมพาไปก็ได้เดี๋ยวขับตามไปเป็นเพื่อน ผมกลัวมากว่าเดินๆอยู่ผมมันจะปลิวไปกับลม เลยเอาหมวกแก๊ปที่คุณป้าแม่บ้านจัดมาให้สวมหัวไว้แล้วบังคับให้คิวใส่หมวกของคิวด้วยเป็นเพื่อนกัน



กว่าจะถึงกรุงเทพก็สี่โมงเย็นเพราะต้องแวะเที่ยวตลาดน้ำก่อน คิวคุยกับคนขับรถให้พาผมไปโรงพยาบาลเฉพาะทางที่บอก ระหว่างทางได้ยินลุงคนขับโทรหาเจิ้น ผมคาดหวังว่าเจิ้นจะรีบตามมาที่โรงพยาบาลแต่หลังจากนั่งรอคิวตรวจเกือบชั่วโมงครึ่งเจิ้นก็ไม่มา โทรหาพ่อ พ่อก็มาทันทีในครึ่งชั่วโมง



“สาเหตุเกิดจากความเครียดครับ”



ผมมีสภาวะเครียดในตัวสูง....ทำให้ผมร่วง ผมกินได้ปกติแต่อาการมันไปแสดงออกตรงหัวแทน...คิวถึงกับกุมขมับ ส่วนผมก็ไม่รู้จะจัดการกับความเครียดตัวเองยังไง



พ่อคงคุยกับเจิ้นเพราะคืนนั้นผมได้สินเชื่อกลับมานอนด้วย....เหมือนกับรากผมแข็งแรงขึ้นยี่สิบเปอร์เซ็นต์ทันที



(ต่อด้านล่าง)

[bambooiihallo]

สัปดาห์สุดท้ายของการทำโทษพ่อพาผมไปนอนคอนโด คราวนี้ลุงหยางไม่ถูกเฉดหัวไปนอนโรงแรมแล้วแต่ได้นอนห้องนอนเล็กแทนเพราะผมยึดห้องใหญ่ไว้นอนกับพ่อ ลุงใส่ชุดจีนลายพระอาทิตย์ที่ผมเคยสงสัยว่าชุดใคร จะว่าไปลุงแทบจะเหมือนเจิ้นมาก ท่าทาง การใช้ตะเกียบ การเลือกถ้วยชา....



“มองอะไรลูกกระต่าย?”



“เจิ้นมีลุงเป็นไอดอลหรอ?”



ลุงหยางหัวเราะแล้วบังคับให้ผมถือถ้วยชาให้แก ตอนนี้ในห้องมีเราสองคนเพราะพ่อไปเอาของให้คุณปู่ ลุงหยางก็เลยชวนผมมาเช็ดถ้วยชา



“ทำไมคิดแบบนั้น?”



“ก็ลุงเหมือนเจิ้น แต่เจิ้นเกิดทีหลังก็เลยเป็นเจิ้นเหมือนลุง”



“หึ.... ก็เหมือน แม่เจิ้นโตมาในบ้านฉัน..... ไม่มีใครบอกรึไงว่าหยางกับเยว่เป็นญาติกัน ปู่เจิ้นเป็นลูกพี่ลูกน้องพ่อฉัน เยว่ค้าเงิน...หยางค้าศิลปะ ถ้วยชา ใบชา พิพิธภัณฑ์หลายที่ในจีนเป็นของหยาง ร้านที่ปู่เธอได้ล็อตใบชามาก็แบ่งจากทางหยาง บ้านที่พ่อเธอไปอยู่ที่จีนก็บ้านฉัน เราเป็นญาติแต่ก็ไม่ใช่หุ้นส่วนโดยตรงเพราะจับธุรกิจคนละแบบ เข้าใจยัง?  เลิกหวงพ่อได้แล้วเพราะฉันมาก่อนเธออีก”



“มาก่อนแต่พ่อก็ไม่เลือก ลุงก็เหมือน...ชู้!”



“หึ....แต่สุดท้ายพ่อเธอก็เลือกอยู่กับชู้ แล้วเธอก็ยังต้องมาอยู่บ้านชู้อย่างฉัน อย่ามาอวดดีให้มาก จะโดนถอนขนไม่รู้ตัว หรือไม่ต้องถอน? ได้ข่าวว่าผมร่วง จะหัวล้านก่อนฉันแล้วมั้ง?”



“ไอ้ลุงบ้า! อย่าหวังเลยจะยกพ่อให้! ฝันไปเหอะ”



“พ่อเธอยกตัวเองให้ฉันนานแล้ว ถ้าฉันไม่ใจดีบอกเลยว่าได้ไปอยู่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าแน่ ฉันนี่แหละจะเอาไปโยนริมรั้วเอาให้พ่อเธอตามไม่เจอเลย”



“ใจยักษ์ใจมาร นิสัยไม่ดี พ่อต้องได้เจอคนดีกว่านี้ จะขัดขวางให้สุดชีวิตเลย”



ลุงหยางหัวเราะแถมยังทำตาวาวโรจน์



“รู้ไหมพ่อเธอเขาชอบฉันตรงไหน? เพราะคนดีๆมันจืดชืดน่าเบื่อไงไอ้ลูกกระต่าย พ่อเธอเขาชอบความท้าทาย ชอบถูกว่า ชอบถูกตี...”



“อะไรนะ ลุงตีพ่อ!!! โอ้ยยยยยยแย่มาก แย่มากกกกกกกกกก”



ผมปาแก้วในมือนี่แหละใส่ลุงหยาง แต่ลุงก็หลบได้แล้วด่าผมรัวเพราะถ้วยที่ปามันมีอายุเก่าแก่ เรายืนเถียงกันยาวเหยียด ผมจะไม่ยอมแพ้เด็ดขาด พ่อจะต้องไม่ถูกว่า ต้องไม่ถูกตี!!!



“พ่อเธอชอบให้ฉันกัดด้วย”



“คนปกติที่ไหนเขาจะชอบโดนกัด มั่ว!! อ้ะ...”



ผมก็ชอบโดนเจิ้นกัด....ระ หรือว่า มันจะเป็นกรรมพันธุ์?



“ลุง....”



“อะไร?”



“พ่อชอบโดนกัดตรงไหนอ่ะ?”














ผั้วะ!!!



เจิ้นตาวาวเมื่อโดนว่าที่พ่อตาสวนหมัดใส่จนหน้าหัน คุณป้าแม่บ้านที่กำลังรินน้ำชาตกใจรีบเดินหลบเข้าไปในครัว



“มึงทำแบบนั้นกับจันทร์ได้ยังไง!!!”



“ทำอะไร?”



“มึง...มึงกอดจันทร์”



“แล้วยังไง?”



“ไอ้เจิ้น!”



“ตอง หยุดก่อน”



สุริยะ หยางเข้ามาถึงเอวคนโมโหให้ออกจากหลานชายหน้าช้ำ หลังจากตอนเย็นที่คุยกับจันทร์เรื่องกัดการตะล่อมถามเด็กที่ไม่รู้อะไรนั้นไม่ยากเลย ไม่นานก็รู้แล้วว่าจันทร์ไม่เข้าใจด้วยซ้ำว่าตัวเองทำอะไร และถูกทำอะไร



เรื่องพวกนี้เรียกได้ว่าเข้าข่ายการล่วงละเมิดทางเพศเด็ก และมักเกิดจากการที่เด็กไม่รู้ว่าตัวเองถูกล่วงละเมิด การพูดคุยแค่เรื่องการกัดมันชี้ชัดว่าเป็นมานาน และจันทร์ก็อยู่ติดบ้าน...คนที่จะทำก็มีแค่คนในบ้าน



“รู้ใช่ไหมว่าผิดกฎหมาย?”



“แล้วรู้ใช่ไหมว่ารู้สึกยังไง?”



คำถามไม่ถูกตอบไปยังคนถาม แต่ถูกส่งไปถึงพ่อที่อารมณ์ครุกกรุ่น



“ลูกกูยังไม่ยี่สิบ!”



“อาก็มีมิสเตอร์หยางตั้งแต่ก่อนอายุยี่สิบแล้วก็ทำผู้หญิงท้องก่อนยี่สิบ ตัวเองยังทำได้”



“แต่ลูกกูไม่รู้ด้วยซ้ำว่าสิ่งที่มึงทำคืออะไร ไอ้เจิ้น!”



“มีเวลาทั้งชีวิตจะอธิบายให้จันทร์เข้าใจ แล้วบอกกี่ครั้งว่าบ้านเราเลิกพูดคำหยาบไปนานแล้ว? ตัวเองเริ่มเองแล้วก็แหกกฎเอง มารยาทหายไปไหน?”



“กูเป็นอามึงนะ”



“แล้วจะเป็นพ่อตาในอีกไม่นานนี้ แค่นี้ใช่ไหม? ไม่พอใจก็ไปแจ้งความไป อย่ามาหาเรื่องกันให้มาก บทลงโทษปัญญาอ่อนของอาทำคนของผมเครียดจนผมร่วง อาเป็นพ่อนะถึงยังให้เกียรติ แค่เดือนเดียวจันทร์ก็จะผมร่วงหมดหัวแล้ว ตอนแรกใครจะทำโทษน้องสามเดือน?”



“เออกูมันพ่อที่แย่ แล้วมารักลูกกูทำไม กูไม่ยกให้มึงแล้วเจิ้น ไอ้เหี้ย!”



“ตอง พูดจาดีๆ”



“พี่ซันอย่าเสือก”



“ตอง!!!”



“ไร้สาระ อะไรแต่ละอย่างที่อาทำเพื่อปกป้องจันทร์ มันเคยมีอะไรที่ดีต่อจันทร์จริงๆไหม เลี้ยงงูเห่าจนจะแว้งกัดลูกตัวเอง จนลูกจะฆ่าตัวตาย มาขอให้ผมอย่าเลี้ยงน้องเหมือนเลี้ยงนกทั้งๆที่กรงอันแรกก็มาจากอา”



“พอทั้งคู่เลย นั่งคุยกันดีๆ เป็นอะไรกันนักกันหนา วางแผนห่าเหวก็คุยกันสองคนแล้วก็ทะเลาะกันเอง ถ้าตองใช้อารมณ์อีกพี่จะพากลับ ส่วนเจิ้นก็เข้าใจตองด้วย”



“เรื่องจันทร์...จันทร์จะต้องมาอยู่บ้านเรา”



“มาทำไม ก็ให้ลูกอยู่กับผัวไปสิ”



“พี่ซัน!”



“ตอง พี่คุยกับตองเพราะให้ตองเข้าใจว่าความสัมพันธ์ของทั้งคู่มันไปถึงไหนแล้วไม่ใช่ให้ตองมาอารมณ์เสีย หงุดหงิด พูดกันตรงๆนะตอง ก็เหมือนเราได้กันไปแล้ว เป็นผัวเป็นเมียพอแยกกันตองเสียใจไหม? เด็กมันก็เสียใจ แล้วอยู่กับเจิ้นมันยังไง? เจิ้นก็โอ๋ลูกตองจะตายห่า ไอ้กระต่ายนั่นถึงพองขนไม่รู้เรื่องรู้ราว ไม่ได้นอนกับเจิ้นก็ผมร่วง มาอยู่กับเราจริงๆคงแย่กว่านี้”



“แต่มันผิด”



“ไม่ถูกต้อง...หรือไม่ถูกใจ?”



คำพูดที่เคยใช้พูดกับเจิ้นถูกย้อนกลับมา...ไอ้เวร ไอ้เจิ้น มึงนะมึง



“ผมกอดจันทร์แล้วไง สุดท้ายจันทร์ก็แต่งกับผม บอกกี่ครั้งแล้วว่ารักลูกอา? อาการต่อต้านปัญญาอ่อนนี่ก็เลิกสักที หรือต้องให้พูดซ้ำๆว่าจะเอาลูกอาเป็นเมีย?”



“ตองแค่หวงลูกเฉยๆ เดี๋ยวมันก็ชิน...ควรจะกังวลว่ากระต่ายมันจะยอมรับเรื่องตองเป็นเมียพี่ได้เมื่อไหร่มากกว่านะ วันนี้มันปาถ้วยชาใส่พี่ด้วย”



“เลิกเรียกลูกว่ากระต่ายได้ไหม ปากพี่ซันหมาอย่างนี้ไงจันทร์เลยโมโห”



“ก็มันเป็นลูกกระต่าย...ตอนโมโหก็เหมือนตองสมัยก่อน....เมียพี่ขี้โมโหลูกเลยติดนิสัยมา”



มือหนายกขึ้นบีบหูของคนรักเบาๆ คนที่โมโหอยู่ความร้อนพุ่งขึ้นเต็มใบหน้าถลึงตากลับคนเกี้ยวพาราศีไม่ดูเวล่ำเวลา



“จะคุยกันจริงจังได้ยัง?”



พายุอารมณ์ผ่านไปอย่างรวดเร็วเมื่อถูกแทนที่ด้วยแผนการในอนาคต ต่างฝ่ายต่างรู้ดีว่าเรื่องพวกนี้ยังไงมันก็เกิดขึ้นสักวัน แต่ความเป็นพ่อที่มองว่าลูกยังเด็กก็ทำให้รับความจริงไม่ค่อยได้เท่าไหร่



“จะแต่งเมื่อไหร่?”



“ตอนจันทร์ 21 ฤกษ์มาแล้ว ขอไว้ตั้งแต่ปีก่อน”



“อีกสองปี”



“ใช่ อีกสองปี”



“จันทร์จะรักเจิ้นไหม? ลูกอาจะเข้าใจไหมว่าความสัมพันธ์ระหว่างจันทร์กับเจิ้นมันเรียกว่าอะไร? อาไม่อยากให้จันทร์เข้าใจว่าเป็นแค่พี่กับน้อง และการกอดก็ไม่ใช่เพราะความรักของคนรัก”



“ผมจะพยายาม”



“งั้นเงื่อนไขอาคงมีแค่ข้อเดียว....คือจันทร์ต้องรักเจิ้นในแบบคนรัก ถ้าเจิ้นทำให้น้องเข้าใจไม่ได้ อาไม่ให้แต่ง เงื่อนนี้เจิ้นผูกมันมาเอง และมันทับกันไปมาเป็นปมใหญ่ น้องไม่รู้ด้วยซ้ำว่าการจูบมันหมายถึงอะไร การมีแฟนกลายเป็นเรื่องไม่ถูกต้อง มันทำให้น้องแอนตี้เรื่องอากับคุณสุริยะด้วย เจิ้นต้องแก้ปัญหานี้ให้ได้”



“สิ่งที่เป็นห่วงคือตอนนี้จันทร์ไม่มั่นใจกับความสัมพันธ์ของพวกเราทุกคน การฆ่าตัวตายมันเป็นอารมณ์ชั่ววูบแต่ผลเสียคือความระแวงที่ยังอยู่”



“จันทร์ไม่เชื่อว่าอารักจันทร์”



“และเชื่อว่าตัวเองเป็นภาระของผม”



“ลูกกระต่ายมันมองว่าตัวเองเป็นสภาวะจำยอมอย่างหนึ่ง ซึ่งมันก็จริงในตอนแรก เป็นความถูกต้องที่รักษาเขาไว้แต่ไม่ถูกใจใครเลย....”



“พวกเราจะแก้ปัญหานี้ยังไง...”



เสียงกระซิบแห้งผากสะท้อนอารมณ์ความเสียใจที่ทำให้ลูกไม่มั่นใจในตัวเอง



“...ก็แค่ต้องทำให้เขาเชื่อ”



เจิ้นพูดเสียงเบาไม่ต่างกัน....รักขนาดนี้ยังไม่อาจทำให้จันทร์อยากมีชีวิตอยู่ได้เลย จะต้องรักมากกว่าเดิมขนาดไหน?

















ความสงบกลับคืนมาที่ยอดตึกช่อฟ้าหลังจากแขกทั้งคู่กลับไป บุหรี่ที่ทุกวันนี้ถูกสูบจนหมดไปหลายซองถูกบดขยี้ลงกับจานรอง ร่างสูงของเจ้าบ้านเยว่นั่งมองวิวขมุกขมัวของก้อนเมฆยามวิกาลอย่างเลื่อนลอย



การฆ่าตัวตายของจันทร์มันทำให้หัวใจเขามีแผล เหอะหวะ และเลือดทะลัก.... มันเจ็บจนแทบไม่อยากหายใจ ภาพอาตองเขย่าร่างเล็กในสระน้ำมันติดตาจนนอนไม่หลับ



การแยกห้องนอนจะทำให้ตัวเขาเองไม่เผลอกอดจันทร์ไว้แน่นจนเจ็บ...มือมันสั่นจนควบคุมไม่ได้เพียงแค่คิดว่าพระจันทร์จะหายไป...รักไม่พอใช่ไหมถึงทำให้อีกฝ่ายไม่มั่นใจได้ขนาดนี้?



ทางเลือกของจันทร์นำพาความเจ็บปวดมาสู่ทุกคน แต่เขารู้ว่าคนที่เจ็บที่สุดคือตัวเจ้าจันทร์เอง การตัดสินใจฆ่าตัวตายทั้งๆที่กลัวเจ็บ นิดหน่อยก็ร้องไห้ มันเหมือน...เหมือนโลกนี้ไม่เหลืออะไรแล้วถึงเลือกทางที่โหดร้ายกับตัวเองแบบนั้น



ทำไมต้องใจร้ายกับตัวเองด้วย...



 ถ้าโกรธ ถ้าไม่มีความสุขทำไมไม่มาลงกับพี่....ใจร้ายกับตัวเองทำไม



ทำแบบนั้นทำไม...ศศิมณฑล



================================

น้องจันทร์ผมร่วงไปแล้วววววววววววว

ต้องให้พ่อตองมาเจอเนอะ ให้คุณพ่อได้ซีนหน่อยยยยยย   

จริงๆเจิ้นเขาปากร้ายนะคะ แต่ดีกับน้องคนเดียว แล้วเรื่องนี้น้องเป็นคนดำเนินเรื่องเราเลยไม่เห็นมุมแบดๆของเจิ้นกันเท่าไหร่

ส่วนมิสเตอร์หยางในมุมมองจันทร์กะจะร้ายกาจแบบคูณสองหน่อยๆ 555+ ทั้งๆทีพอคุยก็ผู้ชายกวนๆเฉยๆ



อ่อ สำหรับใครที่คิดถึงคุณแม่ ก็รอก่อนนะคะ คุณแม่จะมาอีกไม่นาน อิอิ


ขอบคุณทุกคอมเม้นในตอนที่แล้ว ถล่มมากกกกก ซึ้งง่ะ ส่งสินเชื่อไปนอนกอดคนละคืน ส่วนเจิ้นกับลุงหยางเราจะดูแลเองขอบคุณค่ะ 

ตามหลักวิชาการ การเม้นเยอะๆเหมือนจะมีผลกับการประกอบการตัดสินใจของสำนักพิมพ์ ยิ่งคนสนใจปกยิ่งสวย เพราะปกสวยมันจะจ้างวาดแพง นี่ไม่ได้หลอกนะ เค้าบอกกันมา 5555+ เราก็เชื่อ แล้วเรื่องไหนคนไม่เม้น สนพ เขาก็อาจจะไม่มาติดต่อ แล้วเราเป็นนักเขียนไร้ความสามาระไม่สามารถพิมพ์นิยายเองได้เพราะงานยุ่งมาก ก็เลยต้องพยายามอาศัยใบบุญจากทุกๆคน

ตอนนนี้คือพิมพ์แน่นอนแล้ว แต่ไม่รู้เจิ้นจะหล่อไหม รักเจิ้นช่วยกันทำให้เจิ้นหล่อนะคะ (โฆษณาชวนเชื่อโปรดใช้วิจารณญาณ)

ปล. นี่เอาฮานะ 55555555555+ ห้ามจริงจัง จริงๆคือเม้นตามสะดวกจ้า

[supermyrainbow]

โอ้ยยยย พออ่านประโยคแรกของตอนนี้
ก็มีความฮ่านิดหน่อย ทำไมมันไม่จม
อยากให้มูนนี่กลับมาสดใสเหมือนเดิม

[krazy_kess]

มูนนี่ลูกกกกกก สงสาร กลัวลูกหัวล้าน  มันเป็นความกระทันหัน และรู้สึกว่าโดนหักหลัง เด็กที่เปราะบางอย่างมูนนี่ย่อม shock เป็นธรรมดา เลี้ยงกันมาแบบนี้ก็ต้องค่อยๆปั้น ค่อยๆประคองกันไป จริงๆก็อยากฟังมุมแม่กับลุงเหมือนกันนะคะว่าเห็นแก่เงินแล้วก็เกลียดมูนนี่ขนาดนั้นเลยเหรอ เข้าใจหล่ะว่าไม่ได้เต็มใจให้เกิด

[yymomo]

   ต้องมีตอนของพ่อตองกับตาแก่หยางสิ

ตอนนี้ทำให้ได้รู้ว่า  ในบ้านเยว่ พ่อตองใหญ่กว่ามูนนี่ แค่ขั้นเดียว 

ปล.ทำให้รู้อีกว่า เจิ้นแท้จริงแล้วไม่ใช่แค่เล่ห์เหลี่ยมเยอะ หมาในปากนี่พอกับเหลี่ยมบนตัวเลย   
อิตาแก่หยางก็หมาพอกัน แต่อันนั้นเขาเลี้ยงแบบเปิดเผย 555

[niza59]

เจิ้นกับพ่อตองต่อปากต่อคำกันได้มันจริงๆ
น่าสงสารเจ้าจันทร์เครียดจนผมร่วง 555

[Supparang-k]

พ่อตองกับน้องจันทร์นี่ถอดแบบความเป้นกระต่ายน้อยมาเลย คนพ่ออกแนวซน แต่คนลูกออกแนวกระต่ายตื่นตูม

ส่วนหยางนี้ชอบแกล้งคนที่ชอบ ลามมาแกล้งคนที่เอ็นดู

ในส่วนเจิ้นร้ายกับทุกคน แต่ดีได้แค่กับจันทร์ 555   

[เนเน่]

เจ้าจันทร์น่าสงสารที่สุดแต่ในขณะเดียวกันเจิ้นก็เจ็บปางตายเข้าใจนะว่ารักและทุ่มเทมากรักขนาดนี้น้องยังไม่มั่นใจมาค่ะเจอ้นเดียวเรากอดปลอบเองหายดีแล้วจะส่งคืนเจ้าจันทร์นะคะ

[taku_kimu]

ตอนนี้ตลกดีอะ

ชอบที่เขียนถึงเจิ้น ตอง และสุริยะในมุมอื่นบ้าง มันทำให้ตัวละครมีมิติขึ้นนะ

 

[Raccool]

เราไม่ชอบพ่อตองตอนนี้เลย
ตีลูกทำไม ในเมื่อเลี้ยงให้จันทร์มีความคิดอย่างนี้เอง แล้วก็มาตีที่จันทร์คิดอย่างนี้
น้ำตาคลอเลย ไม่เข้าใจพ่อตองจริงๆ ค่ะ T_T
เข้าใจว่าพ่อไม่อยากให้จันทร์คิดสั้น แล้วทำไมถึงโทษเจ้าจันทร์
ทั้งที่ความคิดความอ่านน้องก็มาจากพวกคุณทั้งนั้นอ่ะ
เราโกรธแทนจันทร์จนร้องไห้เลย แงง
น้องรับมือกับความผิดหวังไม่เป็น เพราะทุกคนโอ๋น้อง เลี้ยงน้องมาอย่างนั้น
พอเจอเรื่องผิดหวังแล้วทำอะไรที่มันไม่ถูกต้อง ทุกคนก็โทษน้องอ่ะ TT___TT
เข้าใจว่าอยากให้น้องได้เรียนรู้ แต่ก็คิดว่าไม่ใช่ความผิดจันทร์อ่ะ
น่าจะมีวิธีอื่นในการสั่งสอนมากกว่าใช้กำลังนะ
จันทร์ที่กำลังจิตใจอ่อนแออยู่แบบนั้นนี่นับถือเลยที่เข้าใจพ่อได้เร็วขนาดนี้
ให้คะแนนพ่อตองติดลบรัวๆ เลย
แถมยังทำจันทร์ขนร่วง เอ๊ย ผมร่วงอีก

ตอนหลังมาถึงค่อยชอบลุงสุริยะกับเจิ้นหน่อย ที่คิดว่าบทลงโทษของพ่อตองมันงี่เง่า
และโกรธพ่อตองอีกอย่างคือพูดไม่เพราะเลย ไม่เป็นผู้ใหญ่เลย ฮืออ
ลุงหยางคะ ตีภรรยาลุงให้หน่อย

ความจริงคือเราน่าจะอินไปหน่อยค่ะ5555
แต่โกรธพ่อตองมากจริงๆ นะฮื่อออ

[Namshine]

ตอนแรกก็แอบฮาเจ้าจันทร์ ทำไมมันไม่จม เพราะผมเรียนว่ายน้ำมา โถ่ลูกเอ้ย ยังน่าเอ็นดูเหมือนเดิม แต่ก็สงสารทั้งจันทร์และเจิ้นเลย เจิ้นก็คงจะเสียใจและคิดมากที่จันทร์ไม่นึกถึงความรักของเจิ้นเลย ก็นั่นแหละ น้องถูกเลี้ยงมาแบบไม่ค่อยเข้าใจอะไรเท่าไหร่ เฮ้อออ และในที่สุดก็โป๊ะแตกเพราะลุงหยาง ทำไมตอนทุกคนทะเลาะกันถึงได้น่ารักและสนุกล่าาา ยิ่งลุงหยางกับเจ้าจันทร์ยิ่งน่ารักกก
รีบๆ ทำเล่มน๊าาาา อิอิ

[Bluedock]

โถมูนนี่ของพี่ผมร่วงเลยสงสาร #ทีมมูนนี่ 

[arjinn]

บอกน้องไปเลยเจิ้นจ๋าว่ารักน้องกอดน้องนั้นแบบไหน แบบคนรัก เพราะรักแบบคนรัก การกอดจูบลูบคลำแถมกัดนั่นเป็นวิถีคู่รัก บลา บลา บลา educate น้องเลย น้องเชื่อเจิ้นเป็นทุนอยู่แล้ว และทำตัวให้ตัวเองเป็นภาระของน้องด้วย น้องจะได้เลิกคิดว่าเป็นภาระของเจิ้น

ตอนต่อไปรีบมาเลย
ขอให้ผมน้องยังคงอยู่ และขึ้นใหม่โดยเร็ว

[QueenPlai]

จันทร์ใจเย็นก่อนรู้กกกกกกกกกกกก

[punthipha]

กระต่ายน้อย เหมาะกับเจ้าจันทร์มาก

[jimmyjimmy]

พูดตรงๆคุยกันตรงๆ มั้ย อ้อมกันทำไม จันทร์เลยงงมาจนทุกวันนี้

ปล: ขอnc พ่อตองกะลุงหยางสักตอน5555

[theindiez]

#ทีมคุณสุริยะ 555 ลุงงง ชอบความกวนของลุงแต่ก็สงสารมูนนี่

[PAiPEiPEi]

จริง  นี่ชอบอ่านโมเม้นที่เจิ้นคุยกับคนอื่นที่ไม่ใช่จันทร์ ทำมห้ได้รู้จักตัวตนของเจิ้นอะ  คือเเซ่บนะจริงๆก็กวนทั้งมิสเตอร์หยางทั้งเจิ้นนั่นแหละชอบอะ   พ่อตองก็เป็นกระต่ายเเซ่บ คือชอบว่ะ แต่สงสัยคือเจิ้นประมาณ 30 ใช่มั้ยคะแล้วพ่อตองอายุเท่าไรเหรอ?

[Nattawat]

นักเขียนจะเขียนเรื่องของหยางตองแยกหรือจะให้จบในเรื่องนี้เลยหรือคะ อยากอ่านในตอนที่เขาได้เจอกันได้รักกันจัง

[BAKA]

ตอนจันทร์ผมร่วงนี่คือทั้งสงสารทั้งขำอ่ะ จันทร์ลูกกกกกก

คุณสุริยะกวน-ีนมากจริงๆ แต่ตอนพ่อตองเรียกพี่ซันนี่เราแอบใจบางอ่ะ ฮาาา

[HZtaoFan]

เราขำตอนจันทร์ผมร่วง ขำจนหายใจไม่ทัน ไหล่สั่นไปหมด หัวเราะแรงก็ไม่ได้ แม่นอนข้างห้องเดี๋ยวโดนด่า ทรมาณมากค่ะ

และชอบอันนี้
"อย่างวันอาทิตย์ผมกับพ่อใส่ชุดขาวเตรียมไปวัดลุงหยางก็แซวพ่อว่าเหมือนหัวไชเท้าปลอกเปลือกตาโปน"
ว้อยยยยย ลุงสุริยะ!!!! หัวไชเท้า!!!55555555555//5555

[sun.bunny]

งือ เจ้าจันทร์ยังคงความตลกอย่างคงเส้นคงวา แต่วิธีการของผู้ใหญ่ในเรื่องยังไม่ได้เรื่องเหมือนเดิม ทำไมกลายเป็นเจ้าจันทร์ผิดที่สุดซะงั้น ตอนที่พ่อตอถามว่าจันทร์ไม่รักตัวเองหรอ ไม่เห็นคุณค่าในชีวิตหรอ อะไรทำนองนี้ในใจเราคือโกรธพ่อตองมาก เพราะจริงๆเด็กจะรู้สึกแบบนี้ก็ต้องมาจากผู้ใหญ่ที่ให้การยอมรับในตัวเขา ให้ความรัก ให้คุณค่ากับสิ่งที่เขาเป็น แต่ความจริงที่เจ้าจันทร์รู้กับการกระทำต่างๆที่ทำกันมานั่นแหละที่ทำให้จันทร์เป็นแบบนี้ ยิ่งโกหกหลอกลวง มันก็เท่ากับเราไม่ยอมให้เขารับรู้ความจริง ไม่เชื่อใจว่าเขาจะผ่านมันไปได้ ยิ่งไม่เคยให้ต้องพึ่งพาตัวเอง เขาก็ยิ่งไม่มั่นใจว่าตัวเองทำอะไรได้ คุณค่าของตัวเองอยู่ตรงไหน ยิ่งอ่านยิ่งขัดใจ 5555

ตอนสุดท้ายที่เจิ้นถามว่ายังรักไม่พอหรอ เราว่าทุกคนในเรื่องก็รักจันทร์พอนะ แต่มีวิธีแปลกๆไปหน่อย แอบคิดไม่ได้ว่าถ้าลุงหยางมาช่วยเลี้ยงตั้งแต่เด็กคงจะไม่อิลุงตุงนังขนาดนี้

สมัครเป็นเอฟซีลุงหยางแล้วค่ะะ

นี่ชอบบทตอนจันทร์กัดกับลุงหยาง พ่อตองกัดกับเจิ้นมาก มันเป็นธรรมชาติมากๆ ทุกคนเป็นแบบที่เป็นไม่ได้เป็นแบบที่อยากให้จันทร์เห็น เป็นสีสันมากเลยค่ะ   

[่jjay]

สงสารลูกกระต่ายยยยย

[QueenPlai]

ได้แต่กลั้นขำตอนน้องจันทร์โดนลงโทษตอนไปวัด ฮือออ ช่วยด้วย พี่ขอโทษแต่พี่อดขำไม่ได้จริง แงง
พี่ซันกับตอง หืมมมม คือดี ชอบอะไรแบบนี้5555
จันทร์รีบกลับมาปลอบใจเจิ้นเร็ววววววว