หัวข้อ: IN CONTROL ... ในปกครอง : Special Chapter : NubNab : July 17, 18 : P.115

[klaew]

ตอนทำพิธีนี่นึกถึงไปว่าเจิ้นหลอกเจ้าจันทร์เข้าพิธียกน้ำชาแล้วนะ  ^^
ลุงหยางเป็นสปอนเซอร์ให้นี่คิดดอกเบี้ยเป็นอะไรคะคุณลุง

[full]

จันทร์หนูปรึกษาถูกคนมากกกก5555 วางแผนคราวนี้ขอให้ไม่ล่มนะลูก 

[Pepor]

   งานทำบุญเหมือนงานแต่งงานของเจิ้นกับจันทร์เลยค่ะ  ขาดแต่ยกน้ำชาให้ปู่และพ่อแม่นะเนี่ย  ^_____^

[PHA_]

ชอบเวลาสุริยะอยู่กับกระต่ายขนปุย

[megatef4]

หนูเลิกวางแผนเถอะลูก เดี๋ยวก็พัง 555  เอ็นดูน้องสุดๆ ทำไมน่ารักขนาดนี้ 

[mystery Y]

จะวางแผนอะไรอีกจันทร์

[Nachar]

หมั่นไส้เจิ้นอ่า เจิ้นนั่นแหละเอาเปรียบมูนนี่  ตกลงนี่ลุงหยางจะเป็นสปอนเซอร์ให้มูนนี่ไปขอเจิ้นถูกม๊ะ ฮ่าาา

[donut4top]

โอ้ยเจิ้น ไปหลอกซะน้องเป็นจริงเป็นจัง เจ้าเล่ห์จริงๆ

[NuTonKaw]

หนูจะวางแผนอีกแล้วเหรอลูก

[korner]

มูนนี่จะวางแผนอีกจริงๆเหรอ เอ็นดูน้องจริงๆน้องจะรู้มั้ยว่าเจิ้นร้ายกาจแค่ไหน

[~ณิมมานรฎี~]

โถหนูมูนนี่ หนูลืมแล้วหรือเปล่าว่ามีกี่แผนก็ล่มมัยหมดทุกแผนนนน  ยกนี้ยกความดีความชอบฝห้ลุงหยางค่ะ!!!

[XXIXII]

เห็นกวนๆ แต่ลุงหยางเป็นที่ปรึกษาที่ดีในจันทร์ได้ แถมจะเป็นสปอนเซอร์ให้ด้วย พูดจริงหรือพูดเล่นเนี่ย 5555

[imymild]

เกียมปวดหัวกับแผน

[พิรุณสีเงิน]

มูนนี่เด็กดี ทำไมน่ารักแบบนี้
อ่านไปยิ้มไปเจ้าจันทร์น่ารักจริงๆ น้าาาาา

[▲TEACHCHY▼]

มูนนี่รูกกกกก
เจิ้นรายกาจมาก บอกให้น้องมาขอตัวเองพ่อตองจะได้ขัดไม่ได้ หัวหน้ากองทัพเท้าปุยรู้นายโดนแน่
ตอนนี้ลุงหยางทำดีค่ะ ให้ยืมเงินไปขอเจิ้นด้วย
จริงๆก็คิดว่าลุงเค้าเท่มานานล่ะ แต่เพราะเจิ้นอะเราเลยลืมหวีดลุง5555
ชอบแท็กทวงคืนตองกันติชาจากพระอาทิตย์
นี่ขอร่วมด้วยได้มั้ยคะ
ไม่ได้อยากได้คืนจริงๆนะแค่อยากเกาะติดชีวิตเค้า555

ตอนพ่อตองบอกจันทร์เลี้ยงควายไม่ได้หรอกนี่รู้นะว่าพ่อพูดตามความจริง เราเองที่คิดมากไปว่าเหมือนโดนด่า555  รู้สึกเข้าตัว แต่เลี้ยงควายมันก็ไม่ง่ายจริงๆนะมูนนี่
ที่บอกน้องช่วยงานเจิ้นได้นี่คงคิดผิด ลืมไปว่าน้องไม่ถนัดเลข อยู่ให้เจิ้นรักและให้คนอ่านเอ็นดูแบบนี้แหละลูก

[super hero]

ถ้าพ่อตองรู้ ประโยค ‘ไอ้เจิ้น มึงทำอะไรลูกกู!’ ลอยมาทันที 55555

[a_tapha]

+1  สนุกทุกตอนเลย  55+  กระต่ายคิดหนักแน่งานนี้

[meaqxz]

  เจิ้นทะนุถนอมน้องมากกกอร๊ายยยยยยยยย

[Januarysky]

อย่างนี้ต้องวางแผน อยากได้เจิ้นเป็นแฟนก็ต้องปวดหมองนิดนุง
อินโทรลอยมาเลย
"จันทร์อยากมีแฟน"
 

[R.michi]

 

[bambooiihallo]

Chapter 35 Bride Price



   รักเจิ้นแบบไหน?



   ทำไมอยู่ๆสิ่งที่ผมก็เข้าใจมาตลอดก็เกิดมีหลายเวอร์ชั่นขึ้นมาได้ ผมรักเจิ้นมาตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้ พอมาคิดแล้วมันก็เหมือนจะมีแบบเดียว ก็แบบที่รักเจิ้นอ้ะ



    ผมนั่งคิด นอนคิด คุยกับสินเชื่อก็แล้วกับหลักทรัพย์ ออมทรัพย์ก็แล้วมันก็ยังไม่ได้คำตอบ เหมือนพายเรือในอ่างวนไปวนมา



   หรือผมจะอยู่กับเจิ้นมานานเลยไม่ค่อยจะสังเกตตัวเองว่ารักแบบไหน จะว่าไป...แล้วเจิ้นรักผมแบบไหน? ถ้าเราจะอยู่ด้วยกันไปตลอดชีวิตบางทีผมก็ต้องถามเจิ้นก่อนดีกว่าว่าเจิ้นรักผมแบบไหน



   แล้วผมก็ค่อยมาดูว่ามันตรงกับที่ผมรักเจิ้นไหม ถ้ามันตรงกันเราก็แต่งงานกัน ถ้ามันไม่ตรงก็ต้องปรับให้ตรง ถ้าปรับไม่ได้?... แค่คิดว่าต้องแยกกับเจิ้นผมก็ว่า...ผมยอมปรับดีกว่า เจิ้นไม่ต้องปรับก็ได้ ผมจะยอมเพื่อให้เราได้อยู่ด้วยกัน



   มันจินตนาการไม่ออกเลยว่าตัวเองจะอยู่ยังไงถ้าไม่มีเจิ้น เอาล่ะแผนการของผมก็มีแค่ไปถามเจิ้น สำรวจตัวเอง ปรับตัว แล้วก็แต่งงาน



   จะว่าไปผมก็ไม่เคยได้ไปงานแต่งอะไรเท่าไหร่ จำได้แค่ของกินอร่อย เค้กอร่อยแล้วก็มีพวกวิดิโอแนะนำคู่แต่งงานที่ผมก็ไม่ค่อยจะได้สนใจมัวแต่ห่วงกิน



   การแต่งงานก็คือการที่จะได้อยู่ด้วยกันแบบถูกต้อง แต่...ผมก็อยู่กับเจิ้นอยู่แล้วถ้าอยู่ต่อไปมันจะไม่ถูกต้องยังไงอ่ะ โอยสับสนจัง










   เทศกาลสอบกลับมาอีกครั้ง คิวต้องมาติวให้ผมเหมือนเดิมไม่งั้นผมคงไม่ผ่าน นี่แค่ปีสองเองนะทำไมมันยากขนาดนี้ แล้วที่เขาบอกกันว่าปีสามอยากสุด ผมจะผ่านมันไปได้ไหมเนี่ย



   ผมบ่นกับเจิ้นทุกวันว่าผมคงจะไม่เหมาะกับคณะนี้ เจิ้นก็บอกให้ผมย้ายแต่ผมรู้ว่าเป้าหมายผมคืออยากทำงานกับเจิ้น ผมก็ต้องผ่านมันไปให้ได้



   เรื่องที่จะถามเจิ้นก็ยังไม่ได้ถามเพราะผมต้องมุ่งมั่นกับการอ่านหนังสือจนเรื่องเจิ้นต้องปัดตกไป เรื่องไปขอเจิ้นแต่งงานอ่ะอีกไม่กี่เดือนข้างหน้า แต่สอบนี่อาทิตย์หน้าแล้วนะ โอยยยไม่เข้าหัวเลยยยย



   “ดื่มนมก่อน”



   เจิ้นถือนมเข้ามาให้ผมเอง จับจุกหน้าม้าที่ผมรวบเปิดหน้าเป็นน้ำพุ



   “งื้อออ จันทร์เบื่อจัง”



   “พี่เชื่อว่าจันทร์ทำได้”



   ผมแหงนหน้ามองเจิ้น เขายืนยิ้มน้อยๆตามปกติของเขา



   “จันทร์ไม่เห็นมั่นใจเลย”



   “จันทร์ต้องเริ่มจากให้กำลังใจตัวเอง พอจันทร์เชื่อว่าทำได้ทุกอย่างมันก็จะง่ายไปหมด”



   เจิ้นงุ้งงิ้งกับผมอีกสักพักก็เดินออกไปพร้อมแก้วนมที่ผมดื่มจนหมด ผมเห็นด้วยหน่อยๆกับคำพูดเจิ้น ผมอาจจะต้องเริ่มจากการให้กำลังใจตัวเอง



   การสอบมันก็แค่ด่านแรกๆของชีวิตที่ผมจะต้องผ่านมันไปให้ได้....เฮ้อ ทำไมด้านแรกมันยากจังอ่ะ เอาแบบเลเวลต่ำๆก่อนไม่ได้หรอ ด่านแรกยังขนาดนี้ด่านสุดท้ายนี่จะขนาดไหน



   หลังเลิกเรียนผมก็ต้องไปติวกับคิวที่ห้องสมุด ผมรู้สึกตัวเองโชคดีที่มีคิวเป็นเพื่อน คิวช่วยเหลือผมแทบจะทุกเรื่องแต่ผมตอบแทนอะไรไม่ค่อยได้นอกจากพยายามเป็นเพื่อนที่ดี



   ผมเลยทำข้าวกล่องมาให้คิวแทน บรรดาอาหารที่ผมพยายามเรียนมาทุกอาทิตย์นั่นแหละ แต่ก็ไม่ได้ทำทุกวันเพราะพอทำทุกวันเจิ้นก็หึง ดึงหูผม...แล้ววันนั้นก็กัด! ก็เลยต้องตกลงกันว่าบางวันก็พอเจิ้นถึงยอม ยอมแบบเพราะผมบังคับด้วย



   เจิ้นขี้หวง



   ไม่เคยสังเกตมาก่อนจนกระทั่งช่วงนี้ เจิ้นเป็นคนขี้หวงมากกกกกกกกกก มากแบบว่ามากกกกกกก แล้วก็รู้สึกสิ่งที่เจิ้นหวงคือผมเอง



   เจิ้นไม่ชอบให้ผมคุยกับคนอื่นนานๆหรือสนใจใครมากกว่าเจิ้น ขนาดพูดเรื่องเรียนทำอาหารแล้วพูดถึงครูที่สอนเยอะไปหน่อยเจิ้นก็ไม่พอใจ



   เพราะเจิ้นไม่มีเพื่อนคบแล้วหรือเปล่า? แบบว่าเหลือผมคนเดียวก็เลยกลัวผมไม่คบเจิ้นไปอีกคน แต่ผมไม่ได้จะเลิกคบเจิ้นสักหน่อยนี่



   การจัดการกับความขี้หวงของเจิ้นนื่ทำผมทั้งเหนื่อยทั้งขำ เจิ้นยุบยิบไปหมดเลยอะไรก็ไม่รู้ เหมือนเด็กงอแงแต่เจิ้นไม่ใช่เด็ก เจิ้นงอแงแบบดื้อเงียบ



   น่ารักจัง...



   ถ้าเจิ้นมีลูกต้องดื้อแบบเจิ้นแน่เลย ว่าแต่...ถ้าเจิ้นแต่งงานกับผมแล้วเจิ้นจะมีลูกตอนไหนอ่ะ? คนทั่วไปแต่งงานแล้วก็ต้องมีลูก แต่ผมมีไม่ได้เจิ้นก็อดมีลูกสิ เพราะผมไปรังแกเจิ้น เจิ้นก็เลยอดมีลูกใช่ไหม?



   มันเป็นความรู้สึกเสียดายปนๆดีใจแปลกๆ เสียดายที่จะอดเจอเจิ้นน้อยๆ แต่ก็ดีใจที่เจิ้นจะไม่ไปมีลูกกับคนอื่น ถ้าวันหนึ่งผมต้องเจอผู้หญิงอีกคนที่มามีลูกให้เจิ้น...



   แค่คิดเจ้าหลุมดำจอมเขมือบก็เหมือนถูกปลุกให้ตื่น...



   จริงๆผมอาจจะหวงเจิ้น มากกว่าที่เจิ้นหวงผมก็ได้








   ก่อนสอบวิชาสุดท้ายเป็นช่วงที่หลักทรัพย์กับออมทรัพย์ต้องตรวจสุขภาพประจำปี สัตวแพทย์มาตรวจสุขภาพเจ้าสองตัวนี้ที่ช่อฟ้า มันอยู่ด้วยกันมาหลายปีไม่เห็นจะมีลูกสักที คุณหมอบอกว่าบางทีตัวผู้อยากจะมีแต่ตัวเมียดันไม่อยาก พอตัวเมียอยากตัวผู้ดันไม่อยากแล้ว



   คุณหมอบอกว่าสุขภาพพวกมันแข็งแรงตามปกติ เจิ้นขมวดคิ้วมุ่นเพราะเจิ้นก็อยากให้มันมีลูกสักที นกตัวผู้ตัวเมียอยู่คู่กันก็ต้องมีลูกสิ หรือว่าที่เจิ้นอยากให้นกมีลูกเพราะตัวเองจะมีไม่ได้?



   ผมเป็นคนทำลายโอกาสที่จะมีเจิ้นน้อยมาหรือเปล่า...







   
   “คิวอยากมีลูกไหม?”



   “หา? ไม่รู้ดิ ไม่เคยคิด”



   “คิวว่าเจิ้นอยากมีลูกไหม?”



   “แล้วจะไปรู้ได้ไง ก็อาจจะอยากก็ได้ มาสืบทอดกิจการ แต่ก็อาจจะไม่อยาก หรืออาจจะเฉยๆ เรื่องนี้ต้องถามเจ้าตัวมาถามเรา เราจะตอบแทนได้ไง”



   ก็จริง...แต่ผมกลัวคำตอบนี่นา ถ้าถามแล้วกลายเป็นว่าเจิ้นอยากมีแต่มีไม่ได้เพราะโดนผมรังแก ผมก็คงรู้สึกผิดมาก แบบว่าทำลายโอกาสเจิ้นเลยอ่ะ ...ผมอยากให้เจิ้นไม่อยากมีลูกจัง



   เพราะผมมีให้เจิ้นไม่ได้...หรือผมจะไปทำผู้หญิงท้องเหมือนพ่อดี?



แต่ผลลัพธ์ที่ได้มันก็แย่อ่ะ ดูจากของพ่อแล้วถ้าการมีลูกไม่เกิดจากพื้นฐานความรัก มันยุ่งยากมากเลย แล้วลูกของผมก็อาจจะนอยด์แบบผม อาจจะนอยด์กว่าด้วยเพราะผมคงเลี้ยงลูกไม่รอด นกก็เจิ้นเลี้ยง หมาก็ยกให้พ่อกับแม่เลี้ยง... เจิ้นต้องเลี้ยงลูกผมอีกคนแน่เลย หรือให้เจิ้นไปมีกับคนอื่น? แล้วผมช่วยเลี้ยง ผมก็จะอยู่ในสเตตัสแบบลุงหยาง แต่ลูกเจิ้นคงไม่เป็นลูกกระต่ายแบบผมแน่อ่ะ ต้องเป็น...ลูกปลาหมึก



คิก...



“เดี๋ยวก็ขำ เดี๋ยวก็ขมวดคิ้ว อ่านหนังสือจนเพี้ยนหรอจันทร์?”



ง่ะ...








ผมคิดว่าผมควรเจรจากับเจิ้นเรื่องลูกอย่าจริงจัง ถ้าเจิ้นอยากจะมีลูกผมจะได้หาทางรับผิดชอบในรูปแบบอื่นที่ไม่ใช่การแต่งงาน



การคุยครั้งนี้จริงจังมากผมเลยนัดคิวเจิ้นผ่านพี่เลขา พี่เขาก็งงๆว่าทำไมผมโทรมานัด ก็มันเรื่องจริงจังอ้ะ เจิ้นจะได้ไม่คิดว่าผมเล่นๆ ผมอยากรับผิดชอบเจิ้นจริงๆนี่ก็ต้องแสดงออกว่ามันไม่ใช่เรี่องเล็กๆนะ



พี่เลขาบอกว่าขอถามเจิ้นก่อนแล้วจะติดต่อกลับมา ผมได้คิวตอนวันศุกร์บ่ายสองที่ผมไม่มีเรียนตอนบ่าย เจิ้นแอบถามผมตอนกินข้าวด้วยว่ามีเรื่องอะไร ดูเจิ้นจะตื่นเต้นนิดๆ นิดมากๆ นิดจนเกือบดูไม่ออก



“เรื่องจริงจังต้องคุยเวลางานนะ”



“มูนนี่ของพี่มีเรื่องจริงจังกับเขาแล้วด้วย”



“เรื่องนี้ไม่มูนนี่เหอะ”



เจิ้นเห็นผมจริงจังก็เลยเลิกถาม พอวันศุกร์ตอนเช้าเจิ้นก็อารมณ์ดีแต่เช้าพอผมถามว่าอารมณ์ดีอะไร เขาก็บอกจะมีกระต่ายมาคุยธุระตอนบ่ายสอง เจิ้นเรียกผมตามลุงหยางไปอีกคน



หรือผมควรเรียกเจิ้นว่าปลาหมึกมั่ง? ใครๆก็ชอบบอกว่าเจิ้นเป็นมังกร บ้างก็เป็นสิงห์ เจิ้นไม่รับสักฉายาเพราะเขาบอกว่าเขาเป็นเจิ้น แค่เจิ้นก็พอ



“อื้อ จันทร์ก็มีนัดกับปลาหมึก”



ผมแกล้งดูท่าทีของเจิ้น คิ้วของเขาขมวดมุ่น...ง่ะ เจิ้นดูไม่อยากจะเป็นปลาหมึกเท่าไหร่



“ใครปลาหมึก?”



“แหะๆ...เจิ้นไง...ง่ะ ไม่ชอบปลาหมึกหรอ”



ผมโดนดึงรวบไปนั่งตัก เจิ้นหรี่ตามองผมทำให้ผมชักหวั่นใจ ก็เจิ้นเหมือนปลาหมึกนี่นา เจิ้นหัวปลาหมึก...มีผมยาวๆ เป็นหนวดย้วยไปย้วยมา



“ทำไมพี่เป็นปลาหมึก”



“เก๊าะ...มีผมยาวๆแบบว่าปลาหมึก”



“มันคาว พี่ไม่ชอบ”



“งั้นเป็นอะไรดีอ่ะ”



“เป็นคนรักของจันทร์ ดีไหม?”



“อ้าว เจิ้นไม่ได้เป็นของจันทร์อยู่แล้วหรอ? เราก็รักกันอยู่แล้วนี่”



“งั้น..ตกลงนะ?”



“ก็ตกลงสิ เฮ้อ บอกแล้วไงว่าจันทร์รักเจิ้นตั้งเยอะตั้งแยะ ก็รักกันอยู่แล้ว เจิ้นไม่มั่นใจว่าจันทร์รักเจิ้นหรอ เนี่ยยย รักมากกว่าพุงอ้วนๆของจันทร์อีก”



“พี่จิตใจอ่อนไหว”



“โอ๋...รักน้าปลาหมึกของจันทร์”



“ไม่เอาปลาหมึก”



เจิ้นบ่นเซ็งๆส่วนผมก็กอดคอเจิ้นหัวเราะอารมณ์ดี เจิ้นเหมือนปลาหมึกจะตาย เวลาโกรธถ้าทำปากจู่พ่นหมึกได้นะ คิกคิกคิก ปลาหมึกกก



“พี่เป็นกระต่ายกับจันทร์ไม่ได้หรอ? เจิ้น เดอะ แรบบิทไง”



“แต่กระต่ายต้องน่ารักแบบจันทร์ แบบพ่อ”



“พี่ก็น่ารัก...ไม่งั้นจันทร์จะรักพี่หรอ?”



คำถามของเจิ้นทำให้ผมเถียงไม่ได้ ก็จริงอ่ะ ถ้าไม่น่ารักจะรักได้ยังไง



“งั้น เป็น...พันธมิตรกระต่ายก็ได้อ้ะ”



เราขำกันไปตลอดทางไปมหาวิทยาลัย ผมก็งงทำไมผมกับเจิ้นต้องเถียงกันจริงจังด้วยแค่เรื่องไม่เป็นปลาหมึกจะเป็นกระต่าย แต่เพราะมันไร้สาระมั้ง...ก็เลยแฮปปี้จัง








ผมมาหาเจิ้นตามเวลานัด ตื่นเต้นหน่อยๆเพราะมันค่อนข้างจะจริงจังและสุ่มเสี่ยงถ้าเกิดความเข้าใจผิด ผมจะต้องอธิบายให้เจิ้นเข้าใจให้ได้ แล้วนอกจากเรื่องลูกผมต้องคุยเรื่องความรู้สึกของเราทั้งคู่ด้วย



“ว่าไง? มีเรื่องอะไรครับคุณมูนนี่”



“ฮื้อออ ตอนนี้ไม่มีคุณมูนนี่นะ ต้องเป็นคุณศศิมณฑลก่อน”



“อ้อ...ว่าไงครับคุณศศิมณฑล”



เจิ้นแอบยิ้มอ้ะ ผมเม้มปากแน่นจะไม่หลุดยิ้มตามไม่งั้นมันจะดูไม่โปรเฟชชั่นแนลแน่ๆ ผมจะต้องเคร่งขรึม! และพูดจาฉะฉาน



“เจิ้น...มีลูกกันไหม”



“หืม? จันทร์ชวนพี่วางแผนครอบครัว?”



“เอ้ย ไม่ใช่ คือว่า เจิ้นอยากมีลูกไหม เพราะจันทร์มีให้เจิ้นไม่ได้ ละ แล้วถ้าแต่งกับจันทร์จะอดมีนะ หรือเจิ้นจะแต่งกับจันทร์แล้วก็ไปให้คนอื่นท้องให้ แล้วเดี๋ยวจันทร์ช่วยเลี้ยง”



“จันทร์อยากให้พี่ไปไนท์แคร์กับคนอื่น?”



เจิ้นเลิกคิ้ว กำลังไม่พอใจแน่ๆอ่ะ



“ไม่ใช่แบบนั้น ก็คือถ้าเจิ้นอยากมีลูกแต่มีไม่ได้เพราะต้องอยู่กับจันทร์ จันทร์ก็จะไม่แฮปปี้เลยที่ไปทำลายโอกาสมีลูกของเจิ้น ถ้ามีเจิ้นเล็กๆสองสามคนก็....น่าจะดีใช่ไหม?”



“มีมูนนี่เล็กๆก็ดีเหมือนกัน”



“งั้นเจิ้นก็อยากให้จันทร์มีลูกหรอ? แบบเจิ้นก็มีของเจิ้น จันทร์ก็มีของจันทร์?”



“ทำไมไม่เป็น...ลูกของเรา?”



“โอ้ยยยจันทร์ท้องไม่ได้นี่ ถ้าท้องได้พุงกลมๆนี่คงมีลูกเจิ้นกับจันทร์แล้วอ้ะไม่ใช่บวมขนมแบบนี้!”



เจิ้นหัวเราะ แล้วก็ลุกขึ้นเดินอ้อมโต๊ะมาจูงมือผมไปนั่งที่ชุดโซฟาด้วยกัน เจิ้นดึงผมนั่งตักแล้วกอดเอวไว้ คางเขาเกยลงบ่นไหล่ทำให้ลมหายใจอุ่นๆรดต้นคอผม



“พี่เฉยๆเรื่องมีลูก...แต่ถ้ามีกับจันทร์พี่ก็อยากมี ถ้ามีไม่ได้เราก็อยู่กันสองคน”



“แล้ว...ใครจะดูแลช่อฟ้าต่ออ่ะ”



“ขายทิ้ง”



“ไม่เสียดายหรอ”



“พี่ทำงานก็เพื่อเรา...พี่กับจันทร์ ถ้าวันหนึ่งเราไม่ต้องทำงานแล้วก็ไม่จำเป็นต้องอยู่ที่นี่”



เจิ้นสามารถทิ้งช่อฟ้าได้จริงๆหรอ...ถึงบ้านเราจะมีอาณาเขตแค่ชั้นห้าสิบเก้าแต่มันก็ต้องผ่านรั้วธนาคารทุกวัน ได้เดินเล่น ได้เจอพนักงาน เจิ้นจะไปจากช่อฟ้าจริงหรอ



“ไม่เสียดายหรอ”



“ชีวิตนี้พี่มีจันทร์คนเดียวที่เสียดาย ห้ามหายไปจากพี่เข้าใจไหม?”



“จันทร์อยากอยู่กับเจิ้นตลอดชีวิตเลย”



ผมยกแขนกอดคอเจิ้นแน่นเหมือนที่เขาโอบเอวผมแน่นขึ้น ถ้าเจิ้นไปจากช่อฟ้าจริงๆผมก็คงหิ้วกรงนกกอดสินเชื่อตามเจิ้นไปด้วย ไปไหนก็ได้



“ตกลงธุระคุณเรียบร้อยนะครับคุณศศิมณฑล?”



เจิ้นจุ้บปากผมเบาๆ เขาหัวเราะที่ผมย่นจมูกใส่



“งื้อออ เอ้ะ ยัง มีอีกเรื่องนะ”



“ธุระเยอะจริงตัวแค่นี้”



“ฮื้ออออ อย่าหอมแก้ม ธุระยังไม่จบนะ จริงจังก่อน”



เจิ้นยอมเลิกจุ้บผมแล้วเอาคางมาเกยไหล่เหมือนเดิม จริงๆเราควรคุยกันที่โต๊ะทำงานสิทำไมกลายเป็นผมมานั่งกอดเจิ้นบนโซฟาได้เนี่ย



“จันทร์...สงสัย...ว่าความรักของจันทร์กับเจิ้นมันเหมือนกันไหม จันทร์กลัวว่าถ้ามันไม่เหมือนกันแล้ววันหนึ่งเราจะต้องแยกกัน เราจะไม่ได้อยู่ด้วยกัน”



“แล้วจันทร์รักพี่แบบไหน...”



“จันทร์ไม่แน่ใจ...ทำไมอยู่ๆความรักของเรามันถึงมีหลายรูปแบบอ่ะ จันทร์ก็แค่อยากรักเจิ้นแบบนี้ไปเรื่อยๆ แต่มันเหมือนจะไม่ได้นะ เงื่อนไขของความรักมันเข้าใจยากจัง”



“พี่รักจันทร์...แบบที่อยากให้จันทร์อยู่กับพี่ตลอดไป จะรักแบบไหนก็ได้ รักเหมือนที่จันทร์รักสินเชื่อ รักขนม รักนมอุ่นๆ รักการ์ตูน...แบบไหนก็ได้ที่เราจะได้อยู่ด้วยกัน”



“งั้น...จันทร์ก้อปปี้คำตอบเจิ้นได้ไหมอ่ะ จันทร์ว่ามันน่าจะแบบนั้นแหละ แล้วมันมีชื่อเรียกไหม? รักแบบที่เรารักกัน แบบที่จะอยู่ด้วยกัน”



“คนรัก”



“เพราะเรารักกันใช่ไหม?”



“พี่รักจันทร์”



“จันทร์ก็รักเจิ้น...”









ผมนัดเจอลุงหยางอีกครั้งหลังจากสอบเสร็จ ลุงหยางมารับผมที่มหาวิทยาลัย ผมบอกเจิ้นว่าคิวจะไปส่ง แต่เปล่า...ผมไม่กล้าบอกเจิ้นอ่ะว่าจะมาขอเงินลุงหยางไปขอเจิ้นแต่งงาน เรามาคุยกันที่ร้านอาหารจีนในห้างชิดลม



“รักแบบคนรัก?”



“อื้อ จะไม่แยกกันด้วยถ้าแต่งแล้ว จะอยู่ด้วยกัน”



“หึ....แต่มันก็มีเงื่อนไขอื่นอีก”



“ยังมีอีกหรอ?”



ลุงหยางพยักหน้าแต่ก็ไม่ยอมบอกว่ามีเงื่อนไขอะไร ลุงหยางบอกให้กินข้าวก่อนค่อยคุย ร้านนี้ผมก็ชอบกิน กับข้าวเขาอร่อยมาก ยิ่งหอยเชลล์ผัดซอสนี่ของโปรดผมเลย



“กระต่ายอะไรกินหอย”



“พระอาทิตย์อะไรกินเป็ด”



ลุงหัวเราะในลำคอแบบว่าวายร้าย จริงๆพอดูๆแล้วลุงหยางนี่เหมาะจะเป็นมาเฟียมากกว่าเจิ้นอีก เจิ้นอาจจะนิ่งๆเงียบๆแต่ไม่ได้มีสายตาแบบ...แบบว่าต้องชนะตลอดเวลาแบบนี้



แถมลุงยังปากจัด... ค่อนแคะไปเรื่อยเปื่อย บังคับให้ผมกินผักที่ผมไม่ชอบด้วย ฮึ่ยย พ่ออยู่กับลุงได้ยังไงเนี่ย พ่อต้องโดนบังคับกินผักเหม็นๆแบบผมแน่เลย สงสารพ่อจัง



กินจนเสร็จจนครบลุงหยางถึงยอมคุยกับผมเรื่องเจิ้นต่อ ลุงถามว่าผมรู้ได้ยังไงว่ารักเจิ้นแบบคนรัก ผมก็อธิบายแบบที่เจิ้นอธิบายนั่นแหละเพราะมันเหมือนของผมสุดๆ...รักที่อยากจะอยู่ด้วยกันตลอดไปไม่ว่าจะในรูปแบบไหนก็ตาม



“งั้นต่อไปก็ไปบอกพ่อเธอซะ”



“อันนี้ยากอ่ะ...พ่อน่ากลัวกว่าเจิ้นอีก ลุงมีวิธีช่วยผมไหม?”



“มี...ก็ให้เจิ้นไปบอกพ่อเธอไง แล้วตกลงกันได้ก็ค่อยไปบอกพ่อแม่เจิ้น”



เออเนอะ ถ้าเจิ้นไปช่วยพูดมันก็อาจจะง่ายกว่าผมไปพูดเอง



“แล้วเรื่องเงินที่จะให้ยืม”



“ให้พ่อเธออนุญาตค่อยมาเอาเงิน”



ข้อตกลงเราก็จบลงแบบนั้น ลุงหยางหัวเราะอารมณ์ดีแบบชวนผมระแวงยังไงก็ไม่รู้ หรือลุงหยางจะแกล้ง? ก็ถ้าแกล้งก็คงไม่ช่วยคิด เอาเหอะ...



แผนการขั้นแรกผมสำเร็จไปได้ด้วยดี แผนที่สองก็คือต้องพาเจิ้นไปหาพ่อให้เขาคุยกันว่าผมกับเจิ้นจะแต่งงาน ผมต้องเตรียมคำอธิบายให้พ่อเข้าใจด้วยว่าผมเผลอไปรังแกเจิ้นเลยต้องรับผิดชอบ







   ผมจะอายุยี่สิบแล้วในอีกไม่กี่วันข้างหน้า...ผมคิดว่าอาจจะรอตัวเองอายุยี่สิบก่อนแล้วค่อยให้เจิ้นไปคุยกับพ่อ แล้วก็ไปคุยกับพ่อแม่เจิ้น การบรรลุนิติภาวะจะทำให้ผู้ใหญ่มองว่าผมโตขึ้นนิดหน่อย ดีกว่าตอนนี้อ่ะ



   เจิ้นบอกว่างานวันเกิดปีนี้ของผมจะจัดใหญ่หน่อยเพราะฉลองบรรลุนิติภาวะก้าวสู่ความเป็นผู้ใหญ่ เราจะจัดงานกันที่ช่อฟ้า ชวนทั้งเพื่อนเจิ้นเพื่อนผมและพ่อๆแม่ๆ



   แต่มันจะใหญ่ไปไหมอ่ะถึงขนาดต้องให้ห้องเสื้อมาตัดชุดใหม่ให้ ชุดในงานวันเกิดผมจะเป็นชุดสีจีนสีขาว แบบแขนกว้างผูกเอวเหมือนในหนังจีนเลยมีลวดลายสีทองเข้ม



ส่วนเจิ้นก็ใส่ชุดจีนสีดำสนิทปักลายสีทองเข้มคู่กัน ตอนแรกจะมีมงกุฎแบบฮ่องเต้จีนด้วยแต่เจิ้นบอกเวอร์เกินไปเลยแค่รวบผมธรรมดา ทำไมตอนวันตรุษจีนพอผมบอกรำคาญบ้างทุกคนไม่เห็นเอาหมวกออกให้แบบเจิ้นเลย



ที่เราต้องใส่เวอร์วังอลังการแบบนี้ก็เพราะจะทำพิธีอะไรไม่รู้แบบจีนด้วยในตอนเช้า คุณปู่บอกว่าทำบุญเปลี่ยนดวงชะตา ยกน้ำชากราบไหว้ฟ้าดิน ชุดผมกับเจิ้นนี่โคตรยุ่งยากพอกัน ประมาณว่าใส่เองกันไม่ได้ทั้งคู่



ปาร์ตี้ตอนเย็นน่ะอีกเรื่องแต่กราบไหว้ตอนเช้าน่ะปู่จัดเต็ม เจิ้นก็เกิดวันเดียวกับผมยิ่งซินแสบอกปีนี้วันเกิดของผม ผมต้องรับพลังงานแสงอาทิตย์เสริมดวงชะตามหาโชคดี ที่ผมก็คิดว่ามันคือการเอาหัวเหม่งผมไปรับแดดให้หน้ามืดเล่นนั่นแหละ



บางทีบ้านเราก็เชื่อดวงชะตามากเกินไป ผมกับเจิ้นมองกันขำๆเหมือนเราจะไปแสดงงิ้วยังไงก็ไม่รู้ แต่เจิ้นใส่ชุดสีดำดำเลียนแบบจักรพรรดิจีนแบบนี้มันเท่มาก เวลาเจิ้นสะบัดแขนเสื้อกว้างๆนั่นก็ดูเท่ เจิ้นอาจจะเหมาะกับบทฮ่องเต้ในหนังจีน แต่คงเป็นพระเอกไม่ได้เพราะเจิ้นดูเหมือนตัวร้ายมากกว่า เอาแบบบทที่ต้องฆ่าพ่อแย่งบัลลังก์มังกรทองน่าจะไหว



“เหมือนองค์ชายน้อยๆเลยค่ะคุณจันทร์”



“จันทร์หล่อไหม”



ผมหมุนตัวให้คุณป้าแม่บ้านดูแต่เสียงดุๆก็ดังขึ้นก่อน



“อย่าขยับเยอะเดี๋ยวเข็มทิ่ม”



ชุดเรายังไม่ใช่ไซส์พอดี ช่างเลยเอาเข็มหมุดปักไว้ตามขนาดตัว แต่ผมว่าชุดเจิ้นมันเหมือนเกิดมาเพื่อเจิ้นอ่ะ อลังการตระการตามาก เสียดายที่เป็นแค่พิธีในบ้านเรา ถ้าจัดแบบวันตรุษจีนนะ ไม่มองว่าเท่ก็มองว่าบ้า อยู่ๆมาแต่งตัวอะไรก็ไม่รู้



ผมรู้สึกตัวเองชักติดนิสัยแดกดันมาจากลุงหยาง...ต้องพยายามปรับเปลี่ยนแล้วอ่ะ ไม่งั้นผมต้องกลายเป็นคนปากร้ายแน่ๆ เอ๊ะ หรือเป็นไปแล้วเพราะผมก็เอามาเรียกเจิ้นว่า...ปลาหมึก



...เจิ้นหัวปลาหมึกใส่ชุดจีน...ฮ่องเต้ปลาหมึก



มีลูกน้องเป็นปลาหมึกตัวเล็กๆแบบพี่เลขา ปากจู๋พ่นหมึกไปๆมา แล้วพนักงานช่อฟ้าก็เป็นปลาหมึก เป็นธนาคารปลาหมึก โง้ยน่ารักจัง คิก... ธนาคารปลาหมึกแห่งประเทศไทย Siam Octopus Bank…



“โอ้ย”



“จันทร์!”



เจิ้นขมวดคิ้วใส่ผมเพราะผมขำจนเข็มมันเลื่อนมาทิ่ม มันไม่เจ็บแต่แบบสะดุ้งๆอ่ะ ช่างก็เตือนแล้วว่าผ้ามันหนาเข็มอาจจะเลื่อน พอลองชุดเสร็จเจิ้นเลยรีบดึงเสื้อขึ้นดูหลังผม มันแค่เป็นรอยเข็มนิดหน่อยไม่ถึงกับเลือดออก



“ถ้าเลือดออกพี่จะพาไปฉีดยากันบาดทะยัก”



“งื้อออ จันทร์คิดอะไรเพลินๆนิดหน่อยเอง”



“คิดอะไร? ปลาหมึก?”



“ง่ะ รู้ด้วยหรอ”



“คิดอะไรนักหนาหืมมูนนี่?”



ผมรีบสอดแขนเข้าไปกอดเอวเจิ้น



“จันทร์ไม่ให้เจิ้นเป็นปลาหมึกแล้วก็ได้ แต่มันก็แค่ๆแวบๆเข้ามาในหัวนิดหน่อยเองอ่ะ ต่อไปเป็นเจิ้น เดอะ แรบบิทแหละเนอะ เป็นแฟมิลี่กระต่าย”



“ต่อให้พี่เป็นปลาหมึก กระต่ายกับปลาหมึกก็เป็นแฟมิลี่กันได้”



“แล้วลูกออกมาเป็นไงอ่ะ เง้อออ หน้ากระต่ายแต่มีแปดขาหรอ ไม่เอาอ่ะเจิ้นน่ากลัวมากเลยนะ เจิ้นไม่ต้องเป็นปลาหมึกแล้วอ่ะ เป็นเจิ้น เดอะ แรบบิทดีแล้ว ไม่เอาธนาคารปลาหมึกด้วย”



“ธนาคารปลาหมึก? เฮ้อ...พี่จะทำยังไงกับจันทร์ดี”



“ไม่ต้องทำไง รักจันทร์เยอะๆก็พอ จันทร์เติบโตด้วยความรักกกกกกกก”










เจิ้นหลุดขำคนเติบโตด้วยความรัก ยิ่งท่าลูบพุงป่องๆยิ่งชวนขำ มุกเสี่ยวอะไรของศศิมณฑลมันก็ดูน่ารักไปหมด แล้วความคิดเรื่องปลาหมึกอะไรนี่ก็ไม่รู้ได้ไอเดียมาจากไหน หัวสมองน้อยๆช่างจินตนาการเหลือเกิน แล้วพอปล่อยให้พูดก็มีแต่เรื่องอะไรก็ไม่รู้ บางทีก็ขำ...ไม่ได้ขำเพราะเรื่องที่พูดแต่ขำที่คนช่างเล่าช่างจินตนาการว่าจะอินอะไรขนาดนั้น



ทำตาโตบ้าง ขมวดคิ้วบ้าง...เจ้าจันทร์คงโตมาด้วยความรักจริงๆ เป็นก้อนความสุขอะไรสักอย่างที่ทำให้สบายใจตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกัน



ไม่รู้ซึมซับเอาความสุขมากมายมหาศาลแบบนี้มาจากที่ไหน...ชีวิตที่เคร่งเครียดถึงได้ผ่อนคลายลงทุกทีที่อยู่ด้วยกัน...เขาเสพติดพระจันทร์รสนมจนถอนตัวไม่ขึ้น พระจันทร์ที่ทำให้โลกอันเงียบงันมีเฉดสีที่แตกต่างออกไป



“แบ่งความสุขให้พี่ด้วยนะมูนนี่”



“จันทร์ให้เจิ้นหมดอยู่แล้วต่างหาก”



เจิ้นก้มมองก้อนความสุขที่กอดตัวเองแน่น เสียงหัวเราะเล็กๆดังอยู่ข้างกายพูดนั่นพูดนี่ไปเรื่อย ก่อนจะเริ่มยู่ปากเพราะหิวข้าว พอพาไปกินข้าวก็กลับมาอารมณ์ดี กินอิ่ม นอนหลับ



พระจันทร์ของเขา...คงจะเป็นคนที่มีความสุขที่สุดในโลก







“เอ้อ เจิ้น จันทร์ลืมบอก”



“หืม?”



“เจิ้นไปบอกพ่อให้หน่อยสิว่าจันทร์จะไปขอเจิ้นอ่ะ...จันทร์ไม่กล้าบอกเอง แหะๆ”



มือที่กำลังลูบเอวบางใต้ผ้าห่มชะงัก ลอบยิ้มกับสีหน้ากังวลของคนในอ้อมแขน บ่นงุ้งงิ้งกับกระต่ายเพื่อนซี้ไปเรื่อยเปื่อย



“งั้นถ้าพี่ไปบอกพ่อจันทร์แล้วพ่อจันทร์ไม่ให้แต่งล่ะ?”



“อ่าว พ่อไม่อยากให้เราอยู่ด้วยกันหรอ”



“พ่ออาจจะหวงจันทร์”



“งั้นจันทร์ก็จะบอกพ่อว่าจันทร์ก็หวงพ่อห้ามอยู่กับลุงหยางเหมือนกัน พ่อต้องยอมสิ จันทร์ต้องเป็นคนพูดคำไหนคำนั้นนะ เจิ้นไม่ต้องคิดมากนะ เราต้องได้แต่งงานกันแน่ๆ จันทร์จะปกป้องเจิ้นเอง พ่อไม่แกล้งเจิ้นหรอก”



เจิ้นเกือบหลุดขำคนทำท่าจริงจัง จะปกป้องทั้งๆที่แววตายังวูบไหวกลัวพ่อไม่ให้แต่งงาน...มูนนี่รสนมของเขาเข้มแข็งจริงๆ มีการเอามิสเตอร์หยางไปต่อรองกับพ่อด้วย



งานนี้อาตองคงต้องยอม...ตกม้าตายเองนะอาตอง ไม่ใช่แผนการของเขาด้วย...ลูกอาตองนั่นล่ะคิดเอง



“พี่ควรเอาของอะไรถือไปด้วยไหม? เผื่อพ่อจันทร์จะใจอ่อนง่ายๆ”



“ถือโฉนดช่อฟ้าไปเลย บอกว่าจะให้จันทร์พ่อต้องยอมแน่ๆอ่ะเพราะจันทร์จะดูรวยทันทีแล้วจันทร์ก็จะเอาช่อฟ้าที่เป็นของจันทร์แล้วไปขอเจิ้นต่อ ฉลาดใช่ม๊า ไม่เสียเงินซักบาทมีช่อฟ้าไปขอเจิ้นด้วย คิก..”



เหมือนมีเส้นความอดทนขาดอยู่ในหัว ต้องโน้มตัวไปจูบปากเล็กช่างเจรจา...แผนการแต่ละอย่างที่เจ้าตัวคิดมันชวนอมยิ้มทุกที...เจ้าก้อนความสุข...พระจันทร์รสนม



ร้ายกาจจริงๆ... บางทีคนที่ร้ายที่สุดคงจะเป็นมูนนี่ขี้มโนนี่ล่ะ




============================

[พัดลม]

  เก่งมากมูนี่

[catka12]

  มูนนี่น่ารักกกก 

[AeAng11]

หลงรักจันทร์อย่างถอนตัวไม่ขึ้นความบริสุทธิ์ที่ดูไม่มีพิษภัยจะเป็นปราการป้องกันจันทร์

[Piima]

แงงงง มูนนี้น่ารักอะ

อยากจับเคี้ยวๆ แล้วก็กินเลย

[mybear_sr]

ชอบคำว่า ก้อนความสุขจัง ฮือ

[pktherabbit]

จริง

[vy0Cik]

ลุงหยางนี่วางแผนเล่นอะไรอีกค่ะ แต่ถึงจะร้ายกน่อยๆแต่เท่ค่ะ ปาใจๆๆๆ ส่วนมูนนี่ลูกน่าเอ็นดูจริง ถึงจะขี้มโน แต่ก็ยิ้มตามทุกที ทำไมน่ารักงี้ รู้แล้วทำไมเจิ้นถึงอยากพรากผู้เยาว์  ร่วมขบวนการพรากผู้เยาว์เถอะ ไม่ไหวแล้ว หยั่กบีบบบ

[♥►MAGNOLIA◄♥]

สุดยอดดดดด จันทร์มโนเรื่องปลาหมึก  ธนาคารปลาหมึก 
จันทร์ น่ารักจริงๆ

เรื่องขู่พ่ออีก ถ้าพ่อไม่ยอมให้จันทร์แต่งกับเจิ้น
จันทร์ก็ไม่ให้พ่ออยู่กับลุงหยาง  เก่งมากกกกก จันทร์

มี ออกอุบายให้เจิ้นกำโฉนดช่อฟ้าไปขอจันทร์กับพ่อ
แล้วจันทร์เอาโฉนดไปขอเจิ้นต่ออีกที   
       
 

[Namshine]

น่ารักกกกกก ไม่รู้จะพูดคำไหนเลยนอกจากน่ารัก ยิ้มในความเป็นเจ้าจันทร์เหมือนที่เจิ้นยิ้มอะ