ความรักของผม
[/font][/color]
ครั้งแรกที่ผมเห็นน้องเขา ผมบอกตัวเองไม่ได้ว่ารู้สึกอย่างไร แต่ความรู้สึกนั้นทำให้ชีวิตผมไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป...สายตาผมจ้องค้างไปที่รอยยิ้มของเด็กหนุ่ม ยิ้มที่สดใสบนใบหน้าที่หล่อเหลา อ่า... หัวใจผมเต้นแรง
อาการตื่นเต้นบวกกับเขินอายเวลานี้มันช่างเป็นความรู้สึกแปลกใหม่ที่ผมไม่เคยได้ประสบมาก่อน
ผมไม่ควรจะประหลาดใจดอกหรือ ก็ในเมื่อผมเป็นผู้ชาย และคนที่ทำให้ผมหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะอยู่นี้ก็เป็นผู้ชาย
แต่ก่อนที่ความรู้สึกกฏเกณฑ์สังคมจะเข้ามาวิพากษ์วิจารณ์ว่าผมไม่ใช่ผู้ชายปกติ ตอนนี้ผมรู้แต่ว่าใจผมลอยไปกับรอยยิ้มอันเบิกบานของเขา
ผมไม่ได้พูดเกินจริงมากไปกว่าความรู้สึกของผมที่เกิดขึ้นตอนนั้น หากคุณเคยรู้สึกอย่างผมสักครั้งคุณคงจะจดจำมันได้ไม่มีวันลืม
วันนั้น ผมนั่งทานข้าวที่โรงอาหารช่วงคาบพักเที่ยง ชีวิตก็เหมือนเช่นเคยๆ ตามประสาเด็กวัยรุ่นม.ปลายทั่วไป
ตื่นมาด้วยความเร่งรีบ อาบน้ำ แต่งตัวแล้วรีบบึ่งมาโรงเรียน เหมือนกับทุกๆวันที่ผมไม่เคยมาทันเข้าแถวเคารพธงชาติเลย
มีอยู่สองทางที่จะเข้าโรงเรียนเมื่อมาสาย ทางแรกคือเดินเข้าประตูหน้าและถูกจดชื่อหักคะแนนความประพฤติ
อีกทางหนึ่งปีนรั้วเข้าไป แล้วทำเดินเนียนเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่หากเจอแจ็คพอต ก็อาจจะเจอครูเวรดักซุ่มอยู่
ที่ใช่คำว่า "ดักซุ่ม' ก็เพราะครูต้องคอยแอบซ่อนตัวไม่ให้นักเรียนที่ปีนรั้วเข้ามาเห็น พอนักเรียนโดดเข้ามาเท้าถึงพื้นปุ๊บ
ครูก็จะเข้ามาจ๊ะเอ๋ พร้อมกับทำหน้ากระหยิ่มยิ้มย่องอย่างมีชัย ประหนึ่งซ่อนความหมายว่า ให้มันรู้ซะบ้างว่าสอนมากี่ปีแล้ว
กรณีถ้าโดนจับได้ก็ขึ้นกับว่าเป็นครูคนไหน ถ้าเฮี้ยบหน่อยก็โดนตีแล้วถูกจดชื่อหักคะแนน ถ้าครูใจดีหรือซี้กันก็แค่ถูกหักคะแนนไม่โดนตีก้น
สำหรับพวกเด็กเรียนเรียบร้อยที่นานๆทีจะมาสายก็คงเลือกอย่างแรก เพราะโดนหักคะแนนนิดหน่อยคงไม่มีผลอะไร
แต่สำหรับพวกสายประจำอย่างผม ก็คงมีแต่ทางเลือกอย่างหลัง หามุมอับสายตาเหมาะๆแล้วปีนกำแพงกระโดดเข้าไป
บางวันมาทันคาบแรก บางวันก็คาบสาม บางวันก็คาบบ่าย ฮ่าๆ ก็ตามแต่ความขี้เกียจจะเข้าโจมตี
วันนี้ถึงแม้จะสายแต่ก็มาทันคาบแรก แต่การเรียนคาบเช้าก็เป็นไปด้วยความง่วงเหงา ผมก็แอบงีบหลับตามประสาเด็กหลังห้อง
พอเสียงกริ่งเวลาพักเที่ยงดัง ไม่รู้ความกระปี้กระเป่ามันมาจากไหน หายง่วงขึ้นมาเป็นปลิดทิ้ง เดินลงบันไดไปโรงอาหารกับเพื่อนๆอย่างรวดเร็ว
โรงอาหารในโรงเรียนผมอัดแน่นไปด้วยเด็กนักเรียน ถึงแม้ว่าจะแบ่งให้เด็กม.ต้นพักเที่ยงคาบ4 แล้วม.ปลายพักคาบ5 คนก็ยังเยอะอยู่ดี
กริ่งดังแล้วก็จะมัวอ้อยอิ่งไม่ได้ เพราะอาหารจะหมด เหลือแต่กับข้าวที่ไม่อร่อย หรือพวกก๋วยเตี๋ยวหมูไก่ก็จะหมดมีแต่ลูกชิ้นกับเส้นให้สั่ง
ต่างคนก็ต่างรีบเข้าไปร้านประจำต่อคิว จะมัวมาพินิจพิเคราะห์ดูร้านอื่นๆไปเรื่อยก็จะเสียเวลา ฟังดูชุลมุนวุ่นวายจะได้ทานข้าวแต่ละที
ก็อย่างว่า โรงเรียนต่างจังหวัดส่วนใหญ่คงเป็นอย่างนี้ ยิ่งเป็นโรงเรียนประจำจังหวัดแล้วก็มีแต่คนแย่งกันมาเรียน มาแย่งกันกิน ฮ่าๆ
พอผมได้ข้าวก็มองหาที่นั่ง โต๊ะข้าวในโรงอาหารจะเป็นโต๊ะ คู่กับเก้าอี้ยาวๆ นั่งได้ทั้งสองฝั่งเรียงๆกันไป
นึกถึงในโรงอาหารในเรือนจำนั่นแหละครับ โต๊ะเก้าอี้แต่ละชุดก็ต้องเรียงชิดกันมาก พอนั่งไปแล้วหลังแทบจะชนกัน
โชคดีที่นั่งตรงข้ามไอ้นุ ไอ้แม็กว่าง ผมวางจานลงนั่งก็เริ่มบ่นทันที
"เชี่ย คนเยอะฉิบหาย ข้าวก็ไม่มีอะไรจะแดก แดกแต่เขียวหวานทุกวัน กูเบื่อ"ไอ้แม็ก
"มึงก็บ่นอยู่ได้ อยู่มาตั้ง5ปีแล้ว มึงยังไม่ชินอีกเหรอ มันก็เป็นอย่างนี้ทุกวัน"ไอ้นุพูดสวนทันที
"ไอ้เหี้ยโก้ มันก็ขี้บ่นอย่างนี้แหละ กูก็เห็นมันสั่งแต่เขียวหวานสิ้นคิดมาแดกทุกวัน"ผม
"ไอ้สาดดดด พูดมาก กูก็บ่นเฉยๆ ทีมึงแดกแต่ก๋วยเตี๋ยว ไหนถ้ามึงเบื่อเอาลูกชิ้นมาให้กู" ไม่พูดเปล่าผมเอาส้อมเอื้อมไปจิ้มลูกชิ้นในชามไอ้นุเข้าปาก ไอ้นุรีบโวยวาย
"อ้าว ไอ้เหี้ยนี่ มึงนี่นิสัย กูอุตส่าห์เก็บไว้กินตอนสุดท้าย"ไอ้แม็กเริ่มรำคาญ หันมาเอ็ดพวกผม
"สองคนมึงทะเลาะกันอยู่ได้ จะแดกก็รีบแดก คนเยอะกูรำคาญ แดกเสร็จจะรีบได้รีบไปเตะบอลกัน"ระหว่างที่ไอ้แม็กหันมาด่าผม ไอ้นุก็ฉวยโอกาสลูกชุลมุนขโมยหมูทอดในจานไอ้แม็กไปกิน แล้วยิ้มสาแก่ใจมัน ผมก็หัวเราะ
ไอ้แม็กอดกินหมูทอดชิ้นสุดท้ายทำหน้าอารมณ์เสีย ไอ้นุปลอบถ้าวันนี้เตะบอลชนะห้อง9 มันจะไปเลี้ยงไก่ปิ้งไอ้แม็กเป็นการชดเชย
ขณะที่พวกมันกำลังวางแผนเรื่องบอล ว่าจะเอาใครลงตำแหน่งไหน ผมเริ่มอิ่ม ก็เริ่มมองออกไปรอบๆ
สายตามองไปกลุ่มรุ่นน้องที่กำลังจับกลุ่มคุยกันอย่างออกรส ด้านหลังไอ้นุไอ้แม็คออกไปไม่ไกลนัก
ตาผมไปสะดุดที่น้องคนหนึ่งในกลุ่ม หน้าตาสดใส ยิ้มน่ารัก น่าจะสูง170กว่าๆ กำลังคุยหัวเราะกับเพื่อนๆอยู่
โลกทั้งโลกแทบจะหยุดลงชั่วคราว ยิ้มนั้นทำให้ผมแทบหยุดหายใจ โอ้ ประกายตาวิ้งๆ บนใบหน้าอันเกลี้ยงเกลา
ผมยิ้มเขินอยู่คนเดียว เลือดสูบฉีดมาที่ใบหน้าจนมีสีแดง ใจก็เต้นตึกตักอยากรู้จักว่าน้องเป็นใคร
ตาก็เพ่งไปที่ตัวอักษรที่ปักบนเสื้อนักเรียน แต่ก็มองไม่ชัดเพราะน้องอยู่ห่างออกไป อืมใช่ เทดินทร์ รึเปล่าว่ะ คนอะไรชื่อแปลกๆ
แต่ผมเห็นสีประจำห้องที่ปักอยู่บนปกเสื้อได้ชัดเจนมันเป็นสีเขียว น้องเทดินทร์ของผม ไม่อยู่ห้อง4/4 ก็ต้องอยู่ห้อง4/11 อย่างแน่นอน
อ่านต่อคราวหน้านะครับ...
หัวข้อ: ความรักของผม (อ่าน 6456 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก