too short stories by treenature /// สั้นเกินไป หากหัวใจไม่ได้รัก 9 ( 26 Aug 18)
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: too short stories by treenature /// สั้นเกินไป หากหัวใจไม่ได้รัก 9 ( 26 Aug 18)  (อ่าน 4992 ครั้ง)

ออฟไลน์ treenature

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 423
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +134/-0
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ... 
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง 
  (กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)

เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................                                                           

วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย

เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม


++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ขอฝากเรื่องสั้นที่เขียนค่ะ
เรื่องสั้นของพัฒน์กับโอ๊ต    จบแล้ว
ป๊าครับผมจะไม่ดื้อ  ลบ (น้องเกมส์ลาวงการแล้วค่ะ)
นกขมิ้น  จบแล้ว
รับจ้าง  จบแล้ว
วิชารัก101  จบในตอน
แพ้  จบแล้ว
เป็นเช่นรัก จบแล้ว
❤|ตรรกะ|เวลา|ปูปา|ความรัก|❤ ยังไม่จบ
April fools me จบแล้ว

Share This Topic To FaceBook
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 26-08-2018 19:53:44 โดย treenature »

ออฟไลน์ treenature

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 423
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +134/-0

-1-


รัก-ชาดา-พิเศษ


ดาวัตกระวนกระวายยิ่งกว่าทั้งหมด รถราคาแพง แอรเย็นไม่สามารถช่วยผ่อนความร้อนรนของเขาได้
เมื่อคืน ตื่นเต้นจนนอนไม่หลับ ผลลัพธ์อีกทีคือ ตื่นสายเพราะหลับสนิทไปตอนฟ้าสาง
จากที่ตั้งใจจะออกจากบ้านตั้งแต่ตีห้าครึ่ง ก็กลายเป็นสายกว่านั้นเกือบชั่วโมง

รัชดาภิเษกในวันนี้ไม่ปราณีคนตื่นสายใดๆทั้งสิ้น
ติดยาว แบบเคลื่อนที่ได้แค่คืบแค่ศอก

เขาจะไปสายตั้งแต่การเริ่มงานวันแรกเลยหรือนี่
ช่างน่าประทับใจ


ลุงมีที่มองผ่านกระจกกลับมา เห็นคนที่กำลังนั่งไม่ติดเบาะ

“คุณดา ไม่ลองทบทวนดูอีกสักทีหรือครับ งานที่บริษัทเราก็มีให้ทำตั้งมาก ผมเห็นคุณดามาทำงานลำบากลำบนแล้วสงสาร”

“ดาของลองหน่อยเถอะลุงมี ถ้าเริ่มงานที่บ้านเลย คงไม่มีโอกาสได้ออกไปเห็นอย่างอื่นอีก” เขายังยืนยันความคิดเดิม

รถเคลื่อนมองเห็นตึกที่เขาต้องมาทำงาน เห็นตึกเด่นชัดเป็นเอกลักษณ์ มองดูเหมือนใกล้แค่เอื้อม แต่รถยนต์คันโตไม่สามารถฝ่าไปถึงได้

เหลือบดูเวลาแล้ว ยิ่งกังวลมากขึ้น

ต้องทันสิ เขาจะไม่มีวันทำวันแรกของเขาพังหรอก
ถ้าลงเดิน น่าจะถึงทันเวลา


ตัดสินใจบอกลุงมีแค่สั้นๆ แล้วเปิดประตูลงไปไม่ฟังเสียงทัดทาน

แค่เปิดประตูลงมาก็ต้องสะดุ้งสุดตัวกับรถมอเตอร์ไซค์ที่วิ่งเฉียดมา

เขารีบยกมือขอโทษ

การจราจรกรุงเทพน่ากลัวจริงๆ

ถนนสองเลนส์ที่มีการก่อสร้างรถไฟฟ้าคั่นกลาง
 
ไม่มีสะพานลอย

ข้ามยังไงดี

รถทุกคนแล่นเร็วเมื่อได้จังหวะไฟเขียว เมื่อรถยนต์ชะลอ แต่มอเตอร์ไซค์ กลัววิ่งเร็วจี๋

เขาไม่กล้าข้าม ไม่มีจังหวะเลย

เขาไม่ได้โตในกรุงเทพ แต่โตมาในประเทศที่การจราจรมีระเบียบกว่านี้มาก ทุกคนเคารพกฏจราจร และการข้ามถนนง่ายกว่านี้มากๆ

น่าตลกที่อายุตั้งเท่านี้ กลับข้ามถนนรัชดาภิเษกไม่ได้

เขาตัดสินใจก้าวเท้าลงถนนอีกหน เมื่อคิดว่าได้จังหวะที่เหมาะสม

ตึกช้างอยู่ข้างหน้า ต้องข้ามให้ได้
วิ่งไปได้แค่สามก้าว เสียงบีบแตรยาวจากรถที่กรูกันมาจากทางแยก
เขาหน้าซีด และรีบถอยกลับไปยืนที่เดิม

แย่ชะมัด แค่นี้ก็ทำไม่ได้

แล้วก็รู้สึกว่า มีคนกระตุกแขนเสื้อของเขา
เมื่อหันมองด้านหลัง
หนุ่มออฟฟิศที่เสื้อเรียบกริบ แว่นทรงกลม เหมือนแฮรรี่ พอตเตอร์ สวมหูฟังสีขาว

ครับ?

ผู้ชายคนนั้นไม่พูดอะไรเลย แต่คว้ามือของดาวัต แล้วออกเดิน วินาทีแรก ดาวัตขืนตัวไว้ เขากลับมาขมวดคิ้วใส่

“อย่าช้าดิ”

ดาวัตเข้าใจได้ในไม่ช้า มีคนใจดีกำลังพาข้ามถนน

มันก็ดูน่าอาย ที่เขายอมให้ผู้ชายตัวโตจูงข้ามถนน

มือของดาวัตในอุ้งมือของเขาชื้นเหงื่อ

ระหว่างที่ขาก้าวเร็วๆเพื่อให้พ้นไปครึ่งถนน ดาวัตก็เกิดพยายามบิดมือออก ตั้งใจให้เหลือแค่นิ้วเดียวในมือนั้น

ก็มือมันเปียก กลัวเขาจะรังเกียจ

แต่คนที่เดินนำไม่ยอมให้บิดมือออกง่าย

บีบมือแน่นเข้า แถมกระตุกแขนให้ดาวัตเดินมาเคียงกัน
ตอนนี้ต้องหยุดรอที่เกาะกลางถนน

เห็นตึกช้างใกล้เข้ามาอีกนิด

รถจากอีกแยกยังไหลมาไม่หยุด

เมื่อได้จังหวะ

เขาบีบมือดาวัตสองที คล้ายเป็นสัญญาณว่าข้ามได้

เมื่อถึงอีกฝั่งถนนโดยปลอดภัย

มือกร้านและหยาบของอีกคน ก็คลายมือเขาลง

“ขอบคุณนะครับ”

“ไม่เป็นไร ข้ามไม่เป็น อย่าข้ามเอง เดี๋ยวรถชน”

“จำเป็นครับ แต่ยังไงก็ขอบคุณ”

“เหรอ อืม แล้วเย็นนี้ต้องข้ามถนนอีกไหม”

“น่าจะไม่ต้องแล้วครับ คงขึ้นรถจากฝั่งนี้เลย”

“เหรอ น่าเสียดาย”

“ครับ?”

ผู้ชายคนนั้นปฏิเสธจะกล่าวย้ำคำเดิม ยิ้มกว้าง แล้วออกเดินนำไป

โดยไม่หันกลับมา เขาโบกมือ และกล่าวลา

“ไว้เจอกัน”

“เดี๋ยวครับ คุณชื่ออะไร”

“บูชา”

--จบ--

ออฟไลน์ treenature

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 423
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +134/-0
-2-

The expectation l-รัก คาดหวัง พิเศษ- l

จบงานวันนี้แล้ว เขาแบกความรู้สึกหลากหลายไว้จนเต็มสองไหล่
เขาทุ่มเทกับงานนี้มาก
ตั้งใจทำมัน
ลงใจไปกับมัน
จริงอยู่ ว่าพลังและแรงใจมันเทียบเป็นมูลค่าไม่ได้
แต่เขารักงานชิ้นนี้
มากเท่าที่มาก เพราะมันกลั่นมาจากเรื่องราวหนึ่ง
หวังให้เป็นบันทึก เป็นที่ระลึกให้นึกถึง

แต่
หลุมพรางก่อตัวในรูปของความคาดหวัง
ทั้งของเขาและของคนที่คิดว่ามีสิทธิ์เป็นเจ้าของ


บางทีคนเราก็มีความมุ่งหวังที่ค่อนข้างเปราะบาง
แถมเข้าใจว่าความรู้สึกสูญเสียของตนใหญ่ที่สุด

มีเหตุผิดพลาดบางอย่าง

“แย่มาก”

“รับผิดชอบได้ดีที่สุดเท่านี้หรือ”

ใช่ เขารับผิดชอบได้เท่านี้
อยากทำมากกว่านี้นะ
ถ้าหากทำได้คือ อยากย้อนเวลากลับไป

แล้วไม่แบ่งมันให้ใครเลย

เขาตัดสินใจผิดไปหรือเปล่า
เลือกทำให้สิ่งที่มีค่ามากสำหรับเขาและอีกคน กลายเป็นสิ่งที่หลายคนเอาไปเหยียบย่ำได้ง่ายๆ

แตกละเอียด

ความรู้สึกของเขาตอนนี้เป็นอย่างนั้น
เท้าเปลือยคู่นี้จึงลดน้ำหนักขณะย่ำลงบนเม็ดทราย
หวังจะถนอมสิ่งที่อยู่ใต้ฝ่าเท้า
เพื่อทดแทน เพื่อชดเชย

แต่ทรายที่ชายหาดก็เพียงแต่ยุบลง ไม่ได้เสียหายไปมากกว่านี้

เออนั่นสินะ

ทรายก็ยังเป็นทราย แม้ว่าจะมีรอยเท้าของเขาประทับอยู่แต่มันก็ไม่กลายเป็นอย่างอื่นเพียงเพราะถูกเหยียบ

เขาชะลอฝีเท้า
วางรองเท้าหนังมันปลาบที่ถอดมาถือไว้ตั้งแต่เริ่มออกเดิน
ทิ้งตัวลงนั่ง โดยไม่กลัวว่าเสื้อเชิ้ตขาวตัวนี้จะเปื้อน

แดดเกือบหมดแล้ว ฟ้าเริ่มมืด
เขาล้วงโทรศัพท์ที่ปิดไว้ตั้งแต่หุนหันขับรถออกมาจากกรุงเทพ

คนเราพออะไรหลายๆอย่างรุมเร้า
การหนีก็เป็นวิธีเดียวที่นึกออก

ทันทีที่เปิดเครื่อง

เขารู้ว่าใครจะเป็นคนโทรเข้ามาเป็นคนแรก

“อือ” นี่คือวลีแทนคำว่า ฮัลโหล สำหรับเขาสองคน

“อย่า มา ทำ อย่าง นี้ นะ โว้ย”

เสียงโวยวาย ที่เน้นทีละคำ ดังลั่นมาจากปลายสาย

“อือ” เขายังกรอกคำเดิม แบบเนือยๆ

“อือ เหี้ยอะไร พูดคำอื่นเดี๋ยวนี้” ทางนู้นยังออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงฉุนเฉียว แต่เขาได้ยินเสียงบางอย่างด้วย

“พี่ดีขึ้นแล้ว” เขาปลอบคนทางนู้น

“แล้วยังไงอีก พูดมาให้หมดนะไอ้พี่เหี้ย”

“หนู พูดเพราะๆหน่อย” เขาดุ แบบทุกครั้งที่พบว่า อีกฝั่งใช้คำไม่สมควร

“จะมาบ่นเรื่องมารยาทอะไรตอนนี้ บอกให้พูดไง เร็วๆเข้า ไม่รู้บ้างหรือไงว่า ทำเอาคนเค้าห่ว….” ปลายประโยคเครือ และจางหายไป

“ขอโทษ” เขากระซิบ

“เออ!” ปลายสายกระแทกเสียงกลับ แต่ดูท่าทางจะพอใจแล้ว

เพราะไม่ได้โวยวายอะไรอีก
เขาได้แต่นั่งฟังทางนั้นร้องไห้อยู่เงียบๆ

“ขี้แย”

“ก็ลองมาเป็นผมสิ จู่ๆพี่ก็ขับรถหายไปแบบนั้น” คนเด็กกว่าเถียงเสียงเครือ

“ขอโทษจริงๆ” กล่าวคำนี้ซ้ำสอง ขอโทษที่พามาเจอเรื่องแย่ๆทั้งหมดนี้ และขอโทษที่ทำให้ตกใจ ให้เป็นห่วง

“หนู หยุดร้องไห้ก่อน”

“ไม่ต้องมาสั่ง” ทางนั้นสะบัดเสียงแหบๆใส่

“ขับรถไหวไหม” ก็ถ้าร้องไห้แบบนั้นจะขับรถได้ยังไง

“ที่ไหน”

“ที่ของเรา”

“อือ” คราวนี้ เป็นทางนู้นบ้างที่รับคำสั้นๆ แล้ววางสายไป

เขาโกหก ที่บอกว่า ดีขึ้นแล้ว

ยังหรอก
จนกว่าจะได้เห็นหน้า คนที่กำลังขับรถมาหา

ไม่นาน คนที่รอก็มา
ถือรองเท้าไว้ในมือ แล้วเดินเท้าเปล่าแบบเดียวกัน

ทิ้งตัวลงนั่ง

“ถล่มแม่ง” เด็กเลือดร้อน

เขาส่ายหน้า

“ทำอะไรไปแล้วบ้าง”

“นิดหน่อย” เจ้าเด็กอุบอิบ

ขอบคุณที่พยายามปกป้อง

เขาไม่ได้พูดประโยคนี้ออกไป แต่จับหัวคนนั่งข้างๆ โยกไปมาแรงๆ

“แต่จริงๆ ฝ่ายนั้นก็ไม่ผิด” เขาเริ่มสอน

“ชิ”

“หนู” เขากดเสียงหนัก

คนถูกปรามหดคอ แต่ทำปากยื่น

“ก็จริง”

“เขามีความคาดหวังของเขา ที่บังเอิญ เราทำให้ไม่ได้”

เด็กเงียบ แต่รู้ว่า ในใจยังเถียงอยู่

“ถ้าพี่ทำของกินหนูตกพื้น”

“หนูโกรธพี่สามวันอ่ะ” เด็กมักจะเผลอเรียกตัวเองตามที่เขาหลอกล่อให้เรียก

“นี่ไง”

เด็กเงียบอีก

“ตอนนี้ เราต่างทำร้ายความรู้สึกกัน โดยไม่ตั้งใจ” เขาบอกน้อง พร้อมทั้งบอกตัวเอง

การตีความตอนอารมณ์ร้อนอาจทำให้ไฟลามทุ่ง

จริงๆเรื่องนี้แก้ไม่ยาก

จู่ๆก็นึกได้แบบนั้น

ปัญหาที่รู้สึกหนักหนากลับเล็กลง ในเวลาที่มีเด็กคนนี้ใกล้ๆ ทั้งๆที่เด็กไม่ได้ปลอบใจอะไรเขาเลย กลับเป็นเขาเองที่ต้องปลอบต้องสอน

บางที แค่มาอยู่ใกล้ๆก็พอแล้ว
มา ให้รู้ว่า ถึงแม้ในยามที่หลังชนฝา เขายังมีอีกคนหนึ่งอยู่

“หนู”

“ไร”

“รัก”

“อือ”

มันมืดแล้วล่ะ
เลยเห็นแค่เงา ของคนๆหนึ่งที่ยืดตัวเข้าหา อีกคนเอียงหน้าแล้วโน้มเข้าใกล้

จูบเถอะ

จูบกันให้พอใจ

ให้เยียวยา ให้ปลอบประโลม ให้รู้ว่ารักกัน

แล้วกลับมาเข้มแข็ง

ยิ้มรับกับชีวิตที่ไม่มีอะไรสมบูรณ์แบบ

เว้าแหว่งกันไปสองคน
แบบนี้ตลอดไปเลย

—จบ—

ออฟไลน์ ืniyataan

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3333
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +64/-1
สั้นๆแต่...สวยงาม  o13 o13 o13

ออฟไลน์ Cloudnine

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 731
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +18/-0
เรื่องแรกมันค้างคา อยากรู้ว่าเขาจะสานต่อกันยังไง

ออฟไลน์ treenature

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 423
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +134/-0
-3-

แด่เพลง Marvin Gaye และ Versace on the Floor

(In fantasy level)

เขาเป็นโรคอย่างหนึ่ง
ไม่มีทางรักษาหาย
หรือหากมีทางรักษา เขาก็ไม่ยินดีจะรับการรักษา
แต่มีบางอย่างเยียวยาเขาได้
แต่ก็ยังไม่มาเสียที

เขาปลดกระดุมเสื้อออกทั้งหมด
มันหายใจลำบาก
และเริ่มคันไปทั้งตัว
ผื่นแดงเห่อลามอย่างรวดเร็ว

เขาเกา ถู จิกลงไปทุกที่ที่รู้สึกคัน
มันน่ารำคาญ
เมื่อไหร่จะมา
เขาไม่สนใจจะหายาทา
ไม่สนใจจะกินยาใดๆ
มันไม่หายหรอก ลองมาทุกแบบแล้ว

ยาอะไรก็บรรเทาไม่ได้
ทำให้ทุเลาไม่ได้

ต่อสายหาใครคนหนึ่ง

“อยู่ไหนแล้ว…เร็วหน่อย”

ไม่นานคนที่โทรหาก็ปรากฏตัวขึ้น
ด้วยชุดสูทล่าสุดของ Versace
ผมดำสนิทที่ถูกเซ็ตเป็นทรงอย่างดี
น้ำหอมอ่อนๆเข้ากับตัว

แต่หัวเสียน่าดู

“กินอะไรเข้าไปไม่รู้จักยั้งคิด ก็รู้ดีอยู่ว่า แพ้อะไรบ้าง ยังจะดันทุรัง แล้วก็ต้องโทรตามผมออกมาด่วนแบบนี้ หัดเกรงใจกันบ้าง ชุดนี้โคตรแพง และผมยังอยู่ในงานไม่ถึงยี่สิบนาทีด้วยซ้ำ”

คนที่บ่นยืดยาวทิ้งตัวลงนั่งที่ปลายเตียง

เขาไม่ได้ใส่ใจกับคำบ่น
เริ่มหอบและตาพร่า
อาการคันเริ่มลามไปทั่วแผ่นอก
จึงพยุงตัวขึ้น คว้าเอาคนขี้บ่น ให้ถลาเข้าหา

“อุ๊บส์ เบาๆหน่อยสิวะครับ” เจ้าของสูทราคาแพงยิ่งดูไม่พอใจมากขึ้นไปอีก

แต่เขาต้องได้เดี๋ยวนี้ ก่อนอาการน่ารำคาญนี่จะทำให้เขาแย่ไปกว่านี้

เขาเริ่มจูบปิดกั้นคำบ่นที่กำลังจะพรั่งพรูอีกรอบ
เรียกร้องให้ใครอีกคนเริ่มทำหน้าที่เสียที
หน้าที่สำคัญ
มีแต่เนื้อตัวของอีกฝ่ายเท่านั้น ที่จะทำให้เขาหายจากอาการแพ้แบบนี้

เขาบดจูบหนักหน่วงขึ้น

เร็วเถอะ

จูบนั้นเรียกร้อง ไม่นานอีกฝ่ายก็เข้าใจเสียที ว่าเขารอต่อไปไม่ไหวแล้ว จึงเริ่มตอบสนอง ด้วยจูบที่คล้อยตาม

คนไม่สบายถอนจูบออก เพื่อจ้องลึกลงไปในดวงตาของคนตรงหน้า
ลูบมือไปบนเนื้อผ้าเรียบลื่น

“ดูดีมากในเสื้อผ้าแบบนี้” ทำไมเขาจะไม่รู้ว่านี่เป็นยี่ห้อโปรดของอีกฝ่าย

คนถูกชมมองตอบ ด้วยตาปรือปรอย พิษจูบทำเอาเบลอจนตามเล่ห์เหลี่ยมไม่ทัน

ไม่รอให้ได้ต่อต้าน
เขาไล้ริมฝีปากไปที่หน้าผาก ก่อนกระซิบแนบกับเนื้อเย็นๆ

“แต่เนื้อตัวเปลือยๆของคุณดูดีที่สุด ถอดเถอะนะคุณหมอคนเก่ง มารักษาผมให้หายดีได้แล้ว”

เสียงกระซิบสะกดได้อยู่หมัด

สูทราคาแพงจึงร่วงหล่นลงพื้น

เผยให้เห็นเนื้อเนียนที่น่าดึงดูดยิ่งกว่าเป็นไหนๆ

เขากอดรัดคนตรงหน้า สองคนกลิ้งเกลือกอยู่บนเตียงคิงไซส์

การรักษายังดำเนินไปไม่หยุด

Sexually healing

ที่ต้องเป็นคนนี้เท่านั้น

“คราวหน้าก็อย่ากินของพวกนั้นอีก” อีกฝ่ายยังพยายามบ่นเขา ขณะขยุ้มผ้าปูที่นอนเอาไว้ระบายความรู้สึก

“ถ้าต้องระวังถึงขนาดนั้น ก็คงเหลือกินได้แต่น้ำเปล่า” เขาพูดให้เกินจริงไปอย่างนั้นเอง

จูบที่หัวไหล่ซ้าย แล้วประกบมือลงกับมือที่ยังขยุ้มผ้าปูไว้แน่น

กดตัวลงอีกนิด ผ้าปูก็ยับย่นเพิ่มมากขึ้นอีกนิด

คนใต้ร่างยังไม่สิ้นฤทธิ์

“พรุ่งนี้กินแต่ผลไม้ไปเลยนะ …อื๊อ” แต่บ่นไม่จบดีหรอก เพราะคนโดนจำกัดอาหารประท้วงด้วยการขยับตัวให้รุนแรงขึ้น

“เลิก บ่น แล้วย้ายมาดูแลผมจริงๆสักที” น้ำเสียงของเขาเองก็กระท่อนกระแท่นตามแรงเคลื่อนกาย

จู่ๆก็ชวนมาสร้างข้อผูกมัดที่มากขึ้นในสถานการณ์แบบนี้

คนถูกชวนหน้าแดง เบือนหนี ไม่ตอบอะไร

เขาจึงเร่งเอาคำตอบ "ว่าไง" จังหวะบางอย่างก็เพิ่มขึ้นด้วย

"อื้อ" เสียงนี้มันแปลว่าอะไรกันนะ เขาจะขอรวบรัดเอาเองว่ามามันคือการตกลงก็แล้วกัน

คนขี้บ่นไม่พูดอะไรอีกเลย

สติกระเจิงไปไกล เลิกคิดเรื่องอื่นแล้วตั้งใจทำหน้าที่เยียวยาเขาเพียงอย่างเดียว

มีเพียงสีหน้าและเสียงครางเท่านั้นที่สื่อสารออกมา

บางคราร้องให้พอ

Mercy mercy please

บางคราร้องขอ

สองคนต่างขยับกาย เหงื่อไหลเป็นสาย

และอาการแพ้ของเขาดีขึ้นตั้งนานแล้ว

แต่เรื่องอะไรเขาจะบอกคุณหมอตรงหน้า

ขอให้อยู่แบบนี้จวบจนฟ้าสางก่อนสิ เขาถึงจะปล่อยตัวไป

--จบ--
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 21-09-2017 19:59:15 โดย treenature »

ออฟไลน์ ืniyataan

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3333
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +64/-1
เซ็กซี่ขยี้ใจ..ชอบ...บบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ    :m10: :m10: :m10:

ออฟไลน์ treenature

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 423
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +134/-0
Too short stories, number 4
สั้นเกินไปหากหัวใจไม่ได้รัก

รัก-ประหลาด-พิเศษ

(แฟนตาซี -จึงควรวางความจริงของคุณทิ้งลงก่อน-enjoy!)




สิการะตั้งใจทำงานของตนอย่างเต็มที่

“นักศึกษาดูแบบฝึกหัดหน้าถัดไปนิดนึง” เขาพลิกหน้าหนังสือ ตั้งใจจะฝากการบ้านชิ้นใหญ่

“หน้านี้มีคำถามอยู่สิบห้าข้อ ค่อนข้างซับซ้อนนิดหน่อย แต่ไม่น่าจะยาก….. อึก” เขาหยุดพูดกระทันหัน มือจิกขอบหนังสือแน่น

ไอ้บ้านั่น แกล้งกันอีกแล้ว

เขาตวัดสายตามองตัวต้นเหตุที่นั่งทำหน้าไม่รู้เรื่องราว อยู่แถวหน้าต่าง

“จารย์ เป็นไรป่าวฮะ” เด็กเนิร์ดหน้าห้องคนหนึ่งสังเกตเห็นความผิดปกติ

“ไม่มีอะไร เอาเป็นว่า คราวนี้ทำมาแค่ห้าข้อก่อน ที่เหลือค่อยมา discuss กันในห้องนะ”

ได้ยินเสียงเฮเบาๆ

“ขอบคุณอาจารย์ที่เมตตา”

เขายิ้มตอบ พยายามให้มันดูอบอุ่นที่สุด ถึงแม้เหงื่อจะเริ่มผุดพลายตามริมขมับ

เจ้านั่นเป็นคนสุดท้ายที่กำลังจะย่องออกไปเงียบๆ

แต่เขาคว้าคอเสื้อไว้ทัน

“เลิกส่งภาพบ้าๆแบบนั้นเข้าหัวผมเสียที”

ใช่แล้ว

เขากับไอ้บ้านี่มีเรื่องประหลาดที่บอกใครไม่ได้

หลายเรื่องเลยล่ะ

“อาจารย์สิการะ ไม่สุภาพกับนักศึกษาเลยนะครับ”

สิการะปล่อยคอเสื้อที่กระชากไว้ทันที ได้แต่ยืนกัดฟันกรอด ยิ่งเห็นรอยยิ้มมุมปากแบบนั้นแล้ว ยิ่งอยากทำลายจรรยาบรรณของตน

“เลิกทำให้ผมเห็นภาพพวกนั้น เวลาผมสอน”

ความประหลาดลำดับที่หนึ่ง

เขาจะเห็นภาพอะไรก็ตามที่เจ้าเด็กกวนตีนตรงหน้าส่งมาให้

เห็นชัดอยู่ข้างใน ในระดับ ฟูลเอชดี

จะปิดกั้น ไม่รับภาพพวกนั้นก็ไม่ได้

ส่งภาพอะไรกลับไปด่าก็ไม่ได้

ไม่ยุติธรรม!

เมื่อครู่ ไอ้เด็กบ้า มันส่งภาพเมื่อคืนมาให้
ภาพขณะที่เขา…
เป็นภาพที่เขาตั้งใจจะลืมมัน
เป็นใครก็คงไม่ประทับใจกับภาพ ในอิริยาบถนั้น ที่กำลังตกเป็นรองเสียขนาดนั้น

“ผมแค่อยากให้เห็น ว่าคุณเซ็กซี่แค่ไหน ตอนขยับตัวแบบนั้น”

หน้าของเขาร้อน ลามเรื่อยไปจนถึงกกหู

ทั้งอายทั้งโกรธ

“คุณแกล้งไม่ให้ผมสั่งการบ้านเยอะๆ”

“ผมแค่ไม่อยากให้มันรบกวนเวลาของเรา”

“ต่อไปนี้ไม่มีเวลาของเรา งด จนกว่าคุณจะสอบมิดเทอมเสร็จ”

เขาปิดtextbook ที่ใช้สอนดัง ฉับ!

หนุ่มนักศึกษาตรงหน้า ทำหน้าแบบ

อะไรนะ ไม่เอาน่า

หึๆ

ขอทำหน้าเหนือกว่า สักหน่อยเถอะ

สิการะเริ่มต้นผิวปาก ขณะเก็บอุปกรณ์การสอนและเครื่องเขียนทั้งหมดเข้ากระเป๋า

เริ่มอารมณ์ดีขึ้นมานิดแล้ว

เมื่อถึงบ้าน
อาจารย์หนุ่ม พับแขนเสื้อขึ้นถึงข้อศอก แล้วเริ่มต้นทำอาหาร

มื้อเย็นมักเป็นอะไรเบาๆ ย่อยง่าย

เพราะอายุเขาก็เริ่มเยอะขึ้น ระบบย่อยอาหารไม่ดีเหมือนแต่ก่อน
และเพราะ ”เพื่อนร่วมบ้าน” อีกคนมีโรคประจำตัว มักปวดท้องอยู่บ่อยๆ

เสียงเปิดประตูรั้วบ้านดังเอี๊ยดอ๊าด

เจ้านั่นคงกลับมาแล้ว

เขาไม่ได้หันไปมอง

กลิ่นอายของเหงื่อไคล ทั้งชื้นทั้งเค็มลอยตามลมมา

ไปเล่นฟุตบอลมาอีกแล้วล่ะสิ

ก่อนที่เจ้าของกลิ่นกายคุ้นเคยจะเดินเข้ามากอดจากด้านหลัง

สิการะ ก็หันกลับ ชี้มีดปลายคมในมือเข้าที่ปลายคางพอดิบพอดี

คนถูกจี้ รีบยกมือยอมแพ้

“ถอยห่างสามเมตร”

“โธ่” นักฟุตบอลหนุ่มโอดเสียงยาว “ทำไมล่ะครับ”

“เหม็น!”

“ไม่ใช่เพราะยังงอนผมอยู่เหรอ”


ปลายมีดเกือบพลาดโดนนิ้วของพ่อครัวแทนผักคะน้าบนเขียง

“ถอยออกไปแล้วหุบปาก” สิการะพูดเสียงลอดไรฟัน แล้วทำท่าตั้งใจหั่นผักต่อไป

“คร้าบ” คนข้างหลังทำเสียงร่าเริง แล้วถอยออกไปตามคำสั่ง

เกือบจะไว้ใจได้แล้วล่ะ

ถ้าไม่ใช่เพราะ ทันที ที่เขาวางมีด แล้วเริ่มต้นล้างผัก
ภาพบางอย่างก็ปรากฏขึ้นในหัว

ในภาพนั้น ตัวของเขาครึ่งหนึ่งพาดอยู่กับอ่างล้างจาน

มือกำท่อของก๊อกน้ำ ใช้มันพยุงตัว

ท่อนล่างเปลือยปล่า

มีสิ่งแปลกปลอม บรรจุเข้า แล้วเคลื่อนออกจากตัวของเขา

ส่วนที่เขาไม่ชอบมากที่สุดในภาพเคลื่อนไหวที่กำลังมองเห็น คือใบหน้าของเขาเอง

ที่มัน เบี้ยว เบ้ 

ด้วยความพึงใจ

“ปัตตะ” เขากระแทกผักทั้งหมดลงในอ่าง แล้วเรียกชื่อจริงของคนข้างหลังเสียงดังลั่น

“ครับผม” ยังจะมายิ้มสดใส

“หยุดเดี๋ยวนี้! อยากให้งดไปจนถึงไฟนอลเลยใช่ไหม”

“คุณอาจารย์จอมโหด ผมยังไม่ได้ขัดคำสั่งคุณเลยนะ ให้ยืนห่างสามเมตร เนี่ยผมแถมให้เป็นสามเมตรสิบห้าเซ็นเลยด้วยซ้ำ”

“หยุดสร้างภาพพวกนั้นในหัวผม”

ตาของปัตตะวาวแสงขึ้นเล็กน้อย
แต่สิการะก็ทันเห็นมันอยู่ดี เขาแอบกลืนน้ำลายอึกเล็กๆ

“คุณก็รู้ว่า ผมสร้างภาพล่วงหน้าไม่ได้ มันไม่ใช่ภาพในจินตนาการ มันเป็นภาพในหน่วยความจำของผม” น้ำเสียงปัตตะ ทุ้มลึกและแฝงอำนาจบางอย่าง

สิการะ ปิดตาลง
หนีสายตาแบบนั้น สายตาที่ทำให้เขาทั้งสั่นทั้งหวิว

นี่เป็นเรื่องประหลาดลำดับที่สองระหว่างเขากับนักศึกษาหนุ่ม

ใช้ชีวิตร่วมกัน มีความสัมพันธ์กัน

ละเมิดจากเส้นขีดของ อาจารย์-ศิษย์

ผิดไปไกล

แต่เป็นความไม่ถูกต้องที่เขาเต็มใจกระทำ

อย่างไม่หลาบจำ

ปัตตะเดินเข้าหา ตาสบตา
ครั้งนี้สิการะไม่คิดจะห้ามอีกแล้ว

ปัตตะคุกเข่าลง
ตาจับจ้องที่ใบหน้าของคนที่อายุมากกว่า ขณะยกเท้าของสิการะขึ้น

การเคลื่อนไหวเชื่องช้า

ภาพจำนวนมากตัดสลับไปมาในหัวของสิการะ

เป็นสีหน้าของเขาในแบบต่างๆ และในมุมต่างๆของบ้านหลังนี้

“ปัตตะ” สิการะกระซิบชื่อนั้น

ราวกับคำอนุญาต

คนที่ยังอยู่ในชุดนักบอล จรดจมูกลงที่หลังเท้าของสิการะ ที่ตอนนี้ถูกยกสูงขึ้นที่ระดับคางของคนคุกเข่า

ทันทีที่ปลายจมูกแตะลง

ภาพต่างๆดับวูบ ขาอ่อนยวบ

สิการะหายใจแรง และจดจ่ออยู่กับความรู้สึกที่นิ้วหัวแม่โป้ง นิ้วกลาง ไล่เรื่อยไปจนครบทั้งห้า
จากนั้นรับรู้ถึงลิ้นสากที่ลากลงไปกลางฝ่าเท้า

ยินยอม

ทุกอย่างในตัวสิการะบอกแบบนั้น

ปัตตะได้ยินเสียงพร่ำเรียกชื่อของเขาแว่วอยู่ในหู
แม้แต่เสียงครางบางเบา ที่สิการะเพียรสะกดกลั้น
เขาก็ได้ยินมัน
เขาเงยมอง
จดจำใบหน้ายามนี้เอาไว้

หลายอย่างดำเนินต่อไป

เสียงกรีดร้องในหูปัตตะ ดังถี่ขึ้น

เสียงครางเรียกเขา ดังขึ้นอีกราวเร่งเร้า แม้ว่าสิการะจะไม่ได้เปิดปากแม้สักนิด

สิการะเองก็รู้ดีว่าวิธีไหนที่จะยั่วเขาให้คลั่งได้

ส่งเสียงแบบไหนให้เขาได้ยินชัดอยู่ในจิต

แบบไหนที่ทำให้เขาลงแรง และลืมยับยั้งตัวตน



เมื่อโรมรันกันจนเสร็จสม

สิการะพลิกกายขึ้นเหนือปัตตะที่เลิกคิ้วสูง

“ต้องให้ครบห้าครั้ง เพราะผมสั่งคุณไว้ห้าข้อ” ยิ้มของสิการะในยามนี้ซุกซน

ปัตตะยิ้มตอบ ปล่อยให้กายของตนตอบสนอง

“งั้นคราวหน้า สั่งสิบข้อเลยก็ได้”

-จบ-

ต่อว่ากันได้ที่ twitter  #สั้นเกินไปหากหัวใจไม่ได้รัก
ขอบคุณค่ะ
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 23-09-2017 21:06:54 โดย treenature »

ออฟไลน์ ืniyataan

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3333
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +64/-1
โว๊ะ!!!! เป็นแนวแฟนตาซีเรียกเลือด...ช๊อบ ชอบ  :m10: :m10: :m10:

ออฟไลน์ treenature

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 423
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +134/-0
Too short stories number 5 by treenature

#สั้นเกินไปหากหัวใจไม่ได้รัก

ลืม



หลายปีมากแล้ว
เขาควรจะลืมผมไป

แต่ไม่เลย
เขายังมาเยี่ยมผมในทุกปี
มองหาผมในที่โปรดของผม
มองหาทำไมกัน
คนโง่

ลืมๆเสียบ้างเถอะ
พอไม่ลืม มันเจ็บรู้ไหม
ผมน่ะที่เจ็บ
เพราะทำอะไรไม่ได้เลย
ไม่ได้อีกต่อไป

คุณครับ ผมกระซิบผ่านสายลม
ขอโอกาสให้ผมสักครั้งได้ไหม
ขอให้เขาได้เจอผม
ขอให้ผมได้ถามเขา

ครั้งเดียว

ไม่มีลมวูบใหญ่ ไม่มีแม้ลมบางเบาพัดผ่าน
คำขอของผมส่งไปไม่ถึงสินะ
หรือไม่ มันก็ไม่ได้รับอนุญาต

เมฆครึ้มจัง ฟ้าเป็นสีเข้มจนเหมือนกำลังไม่พอใจอะไรอยู่

ครับ ไม่เป็นไร

เป็นที่ผมเอง
เคยได้รับยิ่งกว่าโอกาส มีเวลานานหลายปี
แต่ไม่เคยใช้มันทำเรื่องที่ควรทำ

ผมได้แต่ยืนมองเขาเดินผ่านไป
ดอกบัวดอกเก่าโรยรา กลีบสีคล้ำหล่นเกลื่อน เขาเก็บมันทั้งหมด
ควันธูปลอยคลุ้ง
กลิ่นมันเป็นแบบไหนนะ ชักจะลืมๆไปแล้ว

ฝนกำลังจะตกเหรอ
ลมพัดเสียงหวีดหวิว

มันเริ่มพัดแรงขึ้น ควันธูปเปลี่ยนทิศ
มันทำให้เขาแสบตา น่าจะมีขี้ธูปด้วยละมั้ง
เขาเลยขยี้ตาแรงๆ
คงเคืองน่าดู

ผมเดินเข้าไปชะโงกดู เขาขยี้ตาจนน่ากลัวว่ามันจะอักเสบเอาทีหลัง

แตะมือที่แขนเบาๆ

อย่าขยี้

พยายามทำแบบนั้น ทั้งๆที่รู้ว่า ไม่เป็นผลอะไร

เมื่อเขาหยุดขยี้ตา ผมเลยโน้มตัวลงไปใกล้กว่าเดิม จ้องลงไปในดวงตาของเขา เพื่อช่วยดูว่า มีอะไรติดอยู่ไหม แดงมากหรือเปล่า

เป็นท่าทางที่ผมทำอยู่บ่อยๆ ตอนที่เขาเจ็บตรงนู้นตรงนี้
จ้องใกล้กว่านี้ จนเห็นขนตาเรียงเป็นเส้นก็ทำมาแล้ว

ก็เขาไม่เห็นนี่นา
จะทำแบบไหนเขาก็ไม่เห็นอยู่แล้ว

ผมมองตาเขา ตั้งใจดูโดยละเอียด

น่าแปลก ที่คราวนี้เขาจ้องกลับ
มีภาพของผมสะท้อนอยู่ในแก้วตาคู่นั้น

ภาพของผมจริงๆ
เขากลั้นหายใจ
ผมรู้สึกได้

ตาจ้องค้างอยู่ที่ผม มันไม่กระพริบเลย

“พี่เห็นผมเหรอ” ผมกระซิบถาม

คำตอบคือน้ำตาที่หล่นพรูจากสองตานั้น

“วิ่น” เขากระซิบเรียก

มีเขาแค่คนเดียวที่เรียกผมด้วยชื่อนี้

“ไม่ใช่วิ่น ผมชื่อมาวิน” เรายังคุยกันด้วยเสียงกระซิบ

กลัวว่า ถ้านี่เป็นช่องว่างที่เกิดขึ้นด้วยความผิดพลาด ใครบนนั้นจะได้ยิน แล้วทำให้ผมหายไปจากเขาเร็วจนเกินไป

เขายิ้ม น้ำตาเปื้อนแก้ม “จำได้”

มันเป็นบทสนทนาประจำ ที่เขามักแกล้งเรียกผมแบบนั้น ผมไม่ชอบ และจะแก้ไขชื่อตัวเองให้ถูกต้องเสมอ

มาวิน

คนที่หลงอยู่ในแสงไฟ จนหมดโอกาสจะได้ใช้ชีวิตที่เหลือกันคนที่รัก

“สิบสามปี” ผมเริ่มต้นประโยค หยุดกลืนน้ำลาย ทั้งๆที่มันไม่มีมานานแล้ว “ทำไมไม่ลืมผมไป”

“ไม่มีทางลืม”

“ทำไมกัน ผมก็ไม่ใช่คนรักที่ดี พี่หยุดอยู่ที่ผมทำไม”

“พี่ไม่ได้จำวิ่นเอาไว้เพราะความดี พี่จำวิ่นเอาไว้เพราะพี่…” เขาหยุดพูดไปเสียเฉยๆ

แต่ผมยังรอที่จะฟัง

“…รัก”

ถ้อยคำนั้นแห้งผาก แหบ สั่น คงเพราะร่างกายตึงเครียดจนเกินไป

คำสั้นๆ จึงพูดได้ยากมาก แต่เขาก็พูด

ผมไม่ควรมีน้ำตา แต่ก็มี มันไหลลงมา ลืมไปนานแล้วว่าน้ำตามีรสชาติแบบไหน

“อย่ารอ ลืมเถอะ”

เขายิ้ม มันอ่อนโยนเช่นที่เคยเป็น “แล้วจะเหลืออะไรให้จำ ถ้าพี่ลืมวิ่นไป พี่จะเป็นคนกลวงๆ ที่ไม่มีหัวใจ ไม่มีแรงที่จะอยู่ต่อไป ขอพี่เก็บวิ่นไว้เถอะ”

เขาทาบมือลงบนศีรษะตัวเอง “ขอให้ความทรงจำ ในเรื่องของเรายังชัดเจน”

ยังรั้นเหมือนเคย “ไม่เจ็บบ้างหรือไง รอคนที่ไม่มีทางกลับมาแบบนี้”

“ด้วยความยินดี”

ผมไม่เข้าใจ

“พี่ยินดีที่จะเจ็บในเรื่องของวิ่น ในเรื่องเรา เพราะมันเป็นสิ่งยืนยัน ว่าพี่ยังไม่ลืมวิ่นไป”

ยังรั้นเหมือนเดิมเลย

ผมยอมแพ้

งั้นจงจำต่อไป จำไว้อย่าให้ผมหายไปไหนก็แล้วกัน

ผมยิ้ม

เข้าใจแล้ว

“ขอโทษนะ” ผมพูด

เขาฟัง

“ที่อยู่ด้วยไม่ได้ ที่ต้องปล่อยให้ไม่สบายอยู่คนเดียว ผมข้างหลังเริ่มหงอกแล้วนะ มองไม่เห็นละสิ แล้วน้ำอัดลมก็เลิกกินเถอะ เลิกแบ่งให้ผมด้วย ยี่ห้อนี้ไม่อร่อย มันหวานเกินไป”

เขาหัวเราะ

“เรื่องมากเหมือนเคย”

ผมก็หัวเราะ ใช่แล้ว ผมก็ยังเหมือนเดิม

“ขอโทษเรื่องคืนนั้นด้วย” ที่ไปเที่ยว ที่ไม่เชื่อ

เขาหยุดหัวเราะ

“ขอโทษที่ตายไปก่อน” ผมมองเขาให้ชัดๆ ส่งทุกอย่างที่อยากขอโทษออกไปทางสายตา

มีเรื่องต้องขอโทษเยอะเลย เวลาคงไม่พอ

“ถ้ายกโทษให้ วิ่นจะหายไปหรือเปล่า”

ลมพัดจนใบไม้ปลิดปลิว

“ผมคงต้องไปแล้ว” มันรู้ได้เอง ว่าหมดเวลา

ผมรู้สึกว่า ตัวของผมเบาลง เมื่อก้มมอง มันก็ค่อยๆจางหายช้าๆ

“วิ่น”

พี่รีบเรียกผมไว้

“ครับ”

“รอพี่นะ”

น้ำตารสเค็มไหลอีกครั้ง

“ครับ”

“ไม่ยกโทษให้นะ ห้ามหายไปไหน”

“ขี้โกง” ผมต่อว่า เป็นคำสุดท้าย เสียงผมหายไปแล้ว แต่ริมฝีปากยังคงขยับ

มันขยับเป็นประโยคนั้น

“ผมรักพี่”

เขาทันได้รับรู้หรือเปล่านะ ไม่แน่ใจ

พี่มองไม่เห็นผมแล้ว

แต่ยังเอื้อมมือออกมา

มือนั้นลูบอยู่ที่ข้างแก้ม ถึงเขาไม่เห็นแต่ยังจำได้แม่นดี ว่าผมเป็นอย่างไร สูงเท่าไหน และชอบให้เขาลูบแก้มแบบนี้

“รักที่สุดเท่าที่มี รอ รับปากนะ”

แย่เลย ผมจะไปไหนได้อย่างไร

“ครับ” ผมตอบ แม้พี่จะไม่ได้ยิน “ผมจะอยู่ตรงนี้ จะรอ”

สักวัน

-จบ-

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ INDY-POET

  • อินดี้กวีเกรียน✍
  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 320
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +918/-22
เพิ่งได้อ่านแต่เรื่องล่าสุดนะครับ หมายเลข 5
ชอบมากๆนะ เขียนได้ดีเลย ตั้งแต่เริ่มต้น จนถึงก่อนมีภาพสะท้อนในดวงตา อ่านแล้วรู้สึกหนึบๆในใจ เศร้าและโหยหาตามเลย

ขอบคุณครับและขอเป็นกำลังใจให้คนเขียนด้วย

 :L2:

ออฟไลน์ ืniyataan

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3333
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +64/-1

ออฟไลน์ treenature

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 423
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +134/-0
รัก-ประจำ-พิเศษ

อากาศวันนี้หนาวจนแทบแข็ง
เขาเร่งจังหวะการเดิน เพื่อให้ถึงที่หมายโดยไว
เนื่องจากคิดถึงอากาศอุ่นๆในตัวอาคาร
แล้วก็คิดถึงใครอีกคนที่รออยู่

เขาเปิดประตูเข้ามา
ใครอีกคนยิ้มกว้างแล้วเดินเข้ามาซุก ทั้งๆที่ยังไม่ทันได้ถอดเสื้อตัวนอก

“งื้อ เย็น” คนที่เข้ามากอด กลิ้งใบหน้าไปมากับเสื้อกันหนาวของเขา

แกล้งผลักหัวของคนที่นัวเนียออกห่าง

“ถอยเลย เพิ่งออกไปข้างนอกมา สกปรก”

“ไม่สกปรก” ยังจะเงยหน้ามาเถียง

แต่ก็ยอมถอยออกไป

เขาจึงเริ่มต้นปลดซิบเสื้อตัวนอก เพื่อถอดมันออก

เจ้าคนตรงหน้ากลับคว้ามือเข้าไว้ แนบแก้มอุ่นลงมากับฝ่ามือของเขา

“ทำไร” เขาถามเสียงกวนตามสไตล์

“ก็มือเย็น” แล้วเอาหน้าไถๆ

ต้องยิ้มจนได้ ทนทำหน้านิ่งๆเพื่อแกล้งเจ้าเด็กตรงหน้าต่อไปไม่ไหวแล้ว

“ยิ้มแล้ว” เด็กช่างแหย่ยิ้มร่า “ตอนแรกใจแป้วเลย ลูขี้แกล้ง” ยิ้มได้นิดนึงก็ทำปากยื่น พยายามบอกให้รู้ว่าไม่พอใจ

แต่เขาไม่หลงกลหรอก

เขายักไหล่ เหนื่อยเต็มที อยากพักแล้ว
จึงเริ่มต้นถอดเสื้อผ้า
เริ่มจากชิ้นนอกสุด
จากนั้นก็ปลดมันลงไปเรื่อยๆ
คนที่โผเข้าหาเมื่อกี้ถอยห่างเพื่อให้เห็นภาพกว้าง แกล้งทำท่าบิดไปราวกับเขินอายเสียมากมาย
แต่กลับจับจ้องเขาทุกการเคลื่อนไหว

เชิญรับชม

คนโชว์อย่างเขาผายมือและทำสายตาแพรวพราว

เกมนี้ เขาไม่แพ้หรอก

เขาถอดมันออกเรื่อยๆ ด้วยท่าทางสบายๆ
โยนบางชิ้นให้คนที่ถอยไปนั่งดูอยู่ที่โซฟา
มูมูของเขายังพยายามทำหน้าเก่งกาจ ทั้งที่แก้มแดงหูแดงไปหมด

ขณะนี้ เสื้อหลุดไปหมดแล้ว

ยังอีก

คนที่นั่งชมยังไม่ยอมแพ้

“ลูช้า… ให้มูช่วยถอดดีไหม”

ไอ้เด็กแก่แดด

เขาเลิกคิ้วแล้วเดินเข้าใกล้ ปลดตะขอและซิบกางเกงยีนส์
มูมู เอาหลังพิงโซฟา เพื่อเพิ่มระยะห่าง
มือจิกหมอนในมือแน่น
แต่ยังทำปากเก่ง

“ถอดเล้ย รอนานแล้วเนี่ย”

พรวด!

เขาถอดตามสั่ง
พร้อมกับผู้ชมที่กระโดดผลุง แล้ววิ่งจู๊ดเข้าห้องน้ำไป

เขาหัวเราะดังลั่น พร้อมตะโกนถาม “อ้าว ไม่อยู่ดูล่ะ”

“ไปเตรียมน้าม” เสียงตะโกนแถมาจากในห้องน้ำ

เขาให้เวลาคนในห้องน้ำสักพัก
ให้หัวใจได้กลับมาเต้นในจังหวะปกติ
มูมูของเขารออยู่ในอ่างแล้ว พยายามอย่างหนักที่จะทำหน้านิ่ง

เขาก้าวลงอ่าง

ปล่อยทุกอย่างให้เป็นหน้าที่ของมู

การชำระล้างเริ่มต้นขึ้น

มันก็แค่การอาบน้ำธรรมดา

ทุกอย่างเป็นไปเหมือนทุกวัน

เราต่างรู้ดีว่าต้องทำอะไร

เมื่อออกจากห้องน้ำ
ต่างนั่งประจำที่
มูนั่งข้างบน
อ้าขาเล็กน้อยให้เขาเข้านั่งระหว่างกลาง
แผ่นหลังพิงเตียง
หัวพิงกับพุงนุ่มนิ่ม
เขาแกล้งสะบัดหัวไปมา
ให้หยาดน้ำจากผม กระเซ็นใส่คนด้านบน

”อื้อ! อย่าสะบัดดิ เปียก”

คนที่ทำหน้าที่เช็ดผมให้เขาโวยวาย แล้วแกล้งโยกหัวของเขาไปมา
จากนั้นค่อยเริ่มเช็ดผมให้เขา
เขาหลับตา เพื่อซึมซับความสบายจากมือคู่นั้น แรงนวดเบาๆ ช่วยคลายความล้า

เมื่อเช็ดและเป่าจนผมแห้งดี
คราวนี้ก็ถึงตาของเขาบ้าง
ขวดโลชั่นอยู่ไม่ไกลมือนัก
ขยับขาเนียนของคนที่นั่งด้านบนพาดบนไหล่ของตนเอง
จูบซับน่องสวยนั่นหนึ่งที

เจ้าของเรียวขาเอ่ยห้ามตะกุกตะกัก “ฮื้อ ห้ามแกล้ง”

เขาเงยหน้าขึ้นไปยักคิ้วให้ทีหนึ่ง ก่อนจะเริ่มต้นทาโลชั่นจนทั่ว

อย่างที่บอก ทุกอย่างดำเนินไปตามปกติ
แต่นี่เป็นหน้าที่ประจำ ที่เขาชอบมากที่สุด

มูมูขาสวย

เขาชอบ ไม่สิ หลงต่างหาก
การได้ไล้มือไปตามปลีน่อง ให้ความรู้สึกหนึ่ง
มันเป็นความรู้สึกที่เขาอยากมีทุกวัน
ยินดีทำให้ทุกวัน

“ลูไม่ค่อยบอกรักเลย”

นี่เป็นคำบ่นที่เขามักได้ยินอีกคนมาง้องแง้งใส่

เขาย้อนนึกถึงประโยคนั้น พลางลูบโลชั่นไปตามขา นุ่มนวลกว่าเคย ถนอมกว่าเคย

ใช่

เขาไม่ค่อยสื่อมันออกมาเป็นคำพูด
แต่มูมูของเขาจะรับรู้ได้หรือเปล่า
ผ่านสัมผัสนี้ ผ่านความตั้งใจนี้

ว่า เขารัก

จึงทำสิ่งเหล่านี้ให้
ด้วยความเต็มใจ

“ลู” คนนั่งบนเตียง โน้มตัวลงมากระซิบเรียก

“ครับ”

“ขอบคุณ”

“เรื่อง?”

“ขอบคุณที่รักกัน ขอบคุณที่ทำแบบนี้ให้”

“ครับ”

“มูมูรักลู…อือ”

ถ้อยคำขาดหาย

-เรื่องหลังจากตรงนี้ไม่ได้รับอนุญาตให้เผยแพร่-
-จึงต้องจบลงเพียงเท่านี้-

ขอขอบคุณผู้มีอุปการะคุณ

หมายเหตุ แต่งขึ้นด้วยทักษะความคิดสร้างสรรค์ในศตวรรษที่21
Code คือ ลู =หลัว มู =เมีย
จริงๆเรื่องนี้ควร ติด #ลูและมูมู  นะคะ 5555

@tonstreenature

#สั้นเกินไปหากหัวใจไม่ได้รัก
Too short stories by Treenature

ออฟไลน์ ืniyataan

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3333
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +64/-1
ตัดเข้าโคมไฟเฉยเลย...ใจ่ร้าย    o6 o6 o6

ออฟไลน์ Ginny Jinny

  • ความเป็นจริงมันวุ่นวาย ก็ขอให้ใจมันสบายๆในความฝัน
  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2115
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +51/-4

ออฟไลน์ คุณบี๋

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 119
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2/-0
โง้ยยย ลูมูมูสัมผัสได้ถึงความหวานความรัก ชอบอะไรแบบนี้~~ :katai2-1:

ออฟไลน์ Petit.K

  • Petit parapluie
  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 840
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +10/-0
โง้บยบยยยย ชอบทุกเรื่องเลยค่า โดยเฉพาะลูกับมูมู เขินตัวบิดด

ออฟไลน์ treenature

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 423
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +134/-0

-7-

คำรัก พิเศษ

“ผู้ชาย ไม่พูดคำว่ารักพร่ำเพรื่อ” เขาเคยบอกผมแบบนั้น

อะไรกัน ผมก็เป็นผู้ชายนะ ผมยังอยากบอกรักพี่ทุกวัน
มีแต่ผมฝ่ายเดียวหรือไงที่รักพี่อยู่

“มึงอย่างอแงนักเลย” เขาเอ็ดผมเบาๆ แล้วคว้าคอเข้าใกล้ แกล้งล็อคคอไว้แล้วกดลงต่ำแบบที่ชอบเล่นเสมอ

“ไม่เอา” ผมสะบัดตัวออก ตอนนี้ผมอารมณ์ไม่ค่อยดี เพราะเกิดรู้สึกไม่มั่นคงขึ้นมา

มีแต่ผมที่รัก พี่ไม่ได้รัก

“อะไรวะ” เขาก็ฉุนขึ้นมา “เล่นด้วยดีๆมาทำงอน”

ในเวลาปกติเขาก็ชอบดุผมอยู่แล้ว พอหงุดหงิดก็ยิ่งดูน่าเกรงเข้าไปใหญ่

ผมเริ่มจะหงอแต่ยังทำเชิดหน้าสู้ไว้
ครั้งนี้ผมไม่ผิด ผมไม่ยอมจริงๆด้วย

“อย่าทำตัวเป็นเด็ก”

เขาปรามผมแบบที่เคยบ่นอยู่บ่อยๆ

“แล้วเด็กคนนี้ไม่ใช่แฟนพี่หรือยังไง”

เขาชะงักเท้าที่กำลังจะก้าวเข้าหา “กูพูดตอนไหนว่ามึงไม่ใช่แฟนกู”

“พี่ไม่ได้พูด แต่พี่ก็ไม่บอกว่ารักผม”

เขาจ้องมองผมนิ่ง มองลึกเหมือนค้นหา เหมือนผมเป็นคนแปลกหน้า

ผมมองตอบ ตอนนี้ ความน้อยใจทุกอย่างที่มี มันเกินจะเก็บ

“มึงคิดแบบนั้นเหรอ มีเหตุผลหน่อย”

เสียงผมเครือ แต่ยังตั้งท่าเถียงไม่ยอมถอย

“ผมมันคนไม่มีเหตุผลหรอก ทำอะไรก็เด็กให้พี่ต้องดุอยู่ตลอด ผมไม่ได้เป็นผู้ใหญ่อะไรทั้งนั้น ที่พยายามจะโตขึ้นก็เพราะพี่ แต่ทำอะไรพี่ก็ไม่ถูกใจทั้งนั้นแหละ เพราะพี่ไม่ได้รักผมไง”

ผมรู้ตัว ว่าพูดจาวกวน

เนื้อหามีแค่พี่ไม่รัก ทั้งที่ผมพยายามแล้ว

มีแค่นั้นจริงๆ

“มึงย้ำแต่ว่า กูไม่รัก มึงแน่ใจใช่ไหมว่า กูไม่รัก”

“ก็ผมขอให้พี่พูด”

“คำพูดมันสำคัญขนาดนั้นเลยเหรอเตี้ย”

“พี่ไม่ยอมพูดเพราะพี่ไม่รู้สึกแบบนั้นไง”

ทำไมเวลาเถียงกัน เราต้องพูดกันไม่รู้เรื่องด้วย

“กูไม่พูดเพราะว่ากูไม่ชอบ”

ผมถึงกับปล่อยโฮ

“นี่ไง ฮึก ในที่สุดพี่ก็ยอมรับ ฮึก”

เจ็บฉิบเลย

ไม่คิดว่าพอได้ยินตรงๆ แล้วมันจะทำให้แย่ขนาดนี้

“โอ้ยยยย ไม่ใช่ กูไม่ได้…” พี่ตะโกนเสียงดัง ดูอึดอัดและไม่ได้ดั่งใจ

ผมไม่ทำอะไรแล้ว ไม่คิดจะเถียง หรือคาดคั้นอะไรอีก
เข่ามันอ่อน
สมองมีประโยคนั้นดังก้อง

เขาหายใจแรง พยายามสงบอารมณ์

“กูว่า เอาไว้ใจเย็นกว่านี้แล้วเราค่อยคุยกัน”


พี่ไปแล้ว
ทิ้งผมไว้ตรงนี้
หมดท่ายิ่งกว่าเมื่อกี้
ไม่ต้องกลั้นอะไรแล้ว
ผมทรุดลงนั่ง กอดเข่าแล้วร้องไห้เสียงดัง

ก็ใช่ ผมเป็นผู้ชาย
แต่ผู้ชายร้องไห้ไม่ได้หรือไง

เหนื่อย
ผมรักเขามาตลอด พยายามอย่างดีที่สุดเพื่อให้เขารักผม
เหมือนวิ่งตามก้อนเมฆ
วิ่งไปเรื่อยๆ
ก้อนเมฆก็ลอยไปเรื่อยๆเหมือนกัน

นานจนห้องมืดสนิท
ผมร้องไห้อยู่อย่างนั้น
จนไม่มีน้ำตาไหล

ก็ดีแล้วนี่ รู้ตัวเสียที
ที่ผ่านมา พี่อาจรำคาญผมมาตลอด ที่คอยนัวเนีย เดี๋ยวกอด เดี๋ยวหอม พี่รำคาญแต่พี่ไม่พูดใช่ไหม
คอยตามไปไหนๆด้วย ขอให้ช่วยนู่นนี่อยู่ตลอด
ต่อไปนี้ผมจะไม่ทำแล้วล่ะ
พอเสียที

ไหนพี่บอกให้ผมรอ
สักวัน ถ้าพี่พร้อมแล้วพี่จะรักผม
ไหนกัน
โกหกนี่นา

รักผมสักนิดสิ
นิดเดียวได้ไหม

ฮือ… ผมรักพี่นะ
ต่อไปนี้จะให้ผมไปรักใคร


ในหัวผมตอนนี้เหมือนทางแยกที่ไม่มีไฟจราจร ทุกความคิดวิ่งชนกันจนปั่นป่วน
สุดท้าย ตอนนี้ผมก็ไม่แน่ใจตัวเอง
ว่าการที่โวยวายจนพี่ทิ้งผมไปแบบนี้ มันดีแล้วเหรอ

ดีสิ จบๆไปสักที

ใครว่าล่ะ ไม่ดีเลยสักนิด

แย่ที่สุด

เจ็บจัง


ขณะที่ความคิดกำลังโจมตีผมเหมือนคนบ้า
โทรศัพท์ก็สั่น

พี่ส่งอะไรมาให้ผม?

เขาส่งรูป
ซึ่งทำให้ผมร้องไห้โฮอีกครั้ง ตั้งแต่เห็นรูปแรก

ท้องฟ้าบนภูสูง ถ่ายในวันที่อาจนับได้ว่าเป็นวันที่หนึ่ง สำหรับ “เรา”

รูปที่สองเป็นรองเท้า คู่ที่ผมสวมเดินขึ้นภูเป็นครั้งที่สอง วันนั้นเท้าผมเป็นแผล เจ็บจนต้องร้องไห้ออกมา พี่ให้ผมขี่หลัง ทั้งๆที่พี่ก็เหนื่อยเหมือนกัน

น้ำตาผมหยดไม่ขาดสาย
ผมคงยังเด็กไปจริงๆ

รูปที่สามเป็นรูปหิมะขาว ผมล้ม แบบที่เล่นสกีต่อไปไม่ไหว พี่ก็เลยเลิกเล่นเหมือนกัน ทั้งๆที่เราไม่ได้มีโอกาสมาเที่ยวแบบนี้กันบ่อยๆ แต่พี่บอกว่าไม่เป็นไร และนั่งลงป็นเพื่อนผม

รูปที่สี่ เป็นรูปดอกไม้ วันนั้นผมเหนื่อย และบ่นงอแงว่า อยากดูดอกไม้สวยๆ พี่ไม่พูดอะไร จนผมคิดว่าพี่ไม่สนใจ แต่เปล่าเลย สุดสัปดาห์นั้นผมได้ดูดอกไม้ อย่างที่อยากดู

ผมมันแย่
เอาแต่ใจไม่เข้าเรื่องจริงๆ
โง่ด้วย
พี่ทำให้ผมมาตลอด ใส่ใจผมมาตลอด
มองข้ามไปได้ยังไง

คำพูดนั้นเบาหวิว การกระทำสิหนักแน่น

ผมต่อสายทันที
ภาวนาให้พี่รับ
ขอให้พี่อย่างเพิ่งหมดใจกับเด็กอย่างผม
คนขี้โวยวายคนนี้

“ฮัลโหล”

“พี่ ฮือ…” ผมไม่รู้จะพูดยังไง ง้อยังไงให้พี่รู้ว่าผมผิดไปแล้ว

“ยังคิดว่าไม่รักอยู่อีกไหม”

“ไม่แล้ว”

“ยังอยากให้พูดอีกไหม”

ผมไม่กล้าเถียงอะไรอีก นาทีนี้ยอมจำนนโดยดุษฎี

“ไม่แล้ว”

“กูไม่พูด ไม่ได้หมายความว่ากูไม่รัก กูไม่พูดเพราะกูไม่ชอบพูด กูก็เขินของกู มึงเข้าใจกูบ้าง”

“ผมขอโทษ ฮือ ก็พี่ไม่พูดเลย ขอเท่าไหร่ก็ไม่ยอม ผมก็นึกว่าเพราะพี่ฝืนใจ”

“เตี้ยเอ้ยยย” เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่ “เปิดประตู”

“หะ?”

“เปิดประตู กูอยู่หน้าห้องเนี่ย”

ผมโผเข้ากอดเขาทันทีที่ประตูเปิด กอดเอาไว้แน่น
ผมมันงี่เง่า
ผมขอโทษ

“กูรักมึง”

อะไรนะ

เหมือนผมหูแว่ว

“กูรักมึงเตี้ย อย่าให้ต้องพูดซ้ำบ่อย กูบอกแล้วว่ากูเขิน”

ผมร้องไห้อีกแล้ว
คราวนี้เพราะดีใจที่สุด มีความสุขที่สุด

“อย่างอแงมาก กูไม่พูดทุกวันหรอกนะ”

ผมไม่ตอบ ซุกหน้าซ่อนยิ้มอยู่กับตัวของพี่

แล้วก็คิดได้ว่า ควรบอกรักพี่บ้าง

“ผมรักพี่” ผมจุ๊บที่ปลายคางเขา

“ผมรักพี่ ผมจะบอกพี่ทุกวันเลย” แล้วก็จุ๊บตรงปลายจมูกเขาอีก

“รัก รัก รัก” คราวนี้ผมแกล้งจุ๊บไปทั่วหน้า กะให้เขารำคาญเล่น

พี่บีบคางผมให้อยู่นิ่ง

แย่แล้ว~
ช่วยด้วย
ผมต้องหัวใจหยุดเต้นลงตรงนี้แน่ๆ
อย่ามองแบบนั้น


พี่ค่อยๆโน้มลงมาหา
ใกล้จนปากเราแตะกัน

จูบนั้นจริงจัง
มันบอกทั้งหมด

“กูไม่ชอบพูด” เขากระซิบทั้งๆที่ริมฝีปากยังเกลี่ยไปมาบนริมฝีปากของผม

ผมกระซิบตอบ

“ถ้าอย่างนั้นพี่ไม่ต้องบอกรักผมก็ได้ ผมแค่ขอจูบแบบนี้ทุกวันก็พอ”

พี่ไม่เห็นบอกว่าตกลงหรือเปล่า
แต่กลับจูบผมอย่างหนัก ดูดดึง ไล้เล็มจนเกินต้านทานไหว

รู้แล้วครับ
ขอบคุณนะที่รักกัน
ขอบคุณที่อดทนกับเด็กคนนี้

**ขอขอบพระคุณที่ติดตาม**

แฟนคลับอย่าเพิ่งโกรธกันเลย มันเป็น fan fiction

พี่ไหว้

ออฟไลน์ lizzii

  • เป็ดAthena
  • *
  • กระทู้: 6284
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +271/-2

ออฟไลน์ ืniyataan

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3333
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +64/-1

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE






ออฟไลน์ Cloudnine

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 731
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +18/-0

ออฟไลน์ oki

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 300
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +14/-0
ชอบบ ดีใจที่เข้าใจกันนะ
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 15-05-2018 04:09:40 โดย oki »

ออฟไลน์ Ginny Jinny

  • ความเป็นจริงมันวุ่นวาย ก็ขอให้ใจมันสบายๆในความฝัน
  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2115
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +51/-4

ออฟไลน์ yunjae123

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 948
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +65/-1
บางคนไม่ชอบพูด
แต่ชอบทำให้เห็น
อ่านแล้วท้ายๆก็ฟิน ก็เขินตาม อิอิ

ออฟไลน์ sripaerrr

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 219
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +4/-1
เขินนนนนน ชอบที่ต่อให้งอแงงี่เง่าขนาดไหน อีกคนก็ยังอยู่ >////<
ตอนนี้คำว่ารักมันดูพิเศษมากกกเลย

ออฟไลน์ treenature

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 423
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +134/-0
 สัญญา พิเศษ

ในปีที่ทุกสิ่งเปลี่ยนไป จนไม่เหลืออารยธรรมเดิม
โลกก้าวหน้า มีเทคโนโลยีที่คาดไม่ถึงมากมาย
แต่ความเป็นอยู่ของคนบางกลุ่มกลับตกต่ำลง
เงินเพื่อปากท้องนั้นหายาก
เป่าปิงไม่ได้อยากทำอย่างนี้เลย
แต่ไหนล่ะ ทางเลือก
ยามหิวใครช่วยได้บ้าง
ชายตาบอด ตัวผอมแห้ง อาจไม่เป็นที่ต้องการในอุตสาหกรรมอื่นๆ
แต่ในยุคที่มีการใช้ของประดิษฐ์และหุ่นเสมือนจริงเพื่อรองรับความต้องการ
เนื้อสัมผัสสดๆ นั้นกลับมีราคาดีในตลาดมืด
ในยามค่ำคืน ในแหล่งนั้น ไม่มีใครไม่รู้จักเป่าปิง
คืนนี้ก็เช่นกัน
เป่าปิงรวบผมที่รุ่ยร่าย
และรออยู่ที่เดิม
เสียงสวบสาบใกล้หู
เป่าปิงถอนหายใจ

“บอกกี่ครั้งว่าไม่ให้ตามมา”

เสียงพ่นลมออกจมูกด้วยความขัดใจ ก่อนจะใครคนหนึ่งจะเดินเข้าใกล้

“บอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่าทำ” เด็กชายอายุไม่เกินสิบสามทำเสียงฉุนเฉียว
เป่าปิงเลือกจะนิ่งเฉยต่อคำนั้น

“กลับเถอะ ปิงปิง”

“ครั้งสุดท้าย”

คราวนี้หวังว่าเงินจะพอจ่ายค่ารักษา
มีรถคันหนึ่งโฉบเข้ามาใกล้

“เท่าไหร่”

เป่าปิงบอกราคา
เด็กคนนั้นรั้งเขาไว้ก่อนขึ้นรถ
เป่าปิงมองไม่เห็น แต่รู้ว่า เด็กคนนั้นกำลังร้องไห้

“อย่าร้องเลย คนดี ไปรอที่โรงพยาบาล บอกหมอว่า เรามีเงินพอจ่ายแล้ว อย่าให้ช้ากว่านี้”

“ปิงปิง” เสียงนั้นเว้าวอน

“คนดี เชื่อปิงปิงนะ” โสเภณีชายตาบอดกล่าวปลอบ

“ครั้งสุดท้ายนะ” เด็กคนนั้นย้ำสัญญา

“ครั้งสุดท้าย” เป่าปิงยิ้ม

จวบจนฟ้าสว่าง
ที่โรงพยาบาลไม่ปรากฏร่องรอยของเป่าปิง

มันเป็นครั้งสุดท้ายจริงๆ

--treenature--

ออฟไลน์ ืniyataan

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3333
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +64/-1
กลับมาพร้อมน้ำตา.... :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:

ออฟไลน์ kosmos

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 237
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +10/-0
 :sad4: เหมือนจะดี แต่เศร้าจัง

ออฟไลน์ A_Narciso

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 879
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +20/-2

ออฟไลน์ Ginny Jinny

  • ความเป็นจริงมันวุ่นวาย ก็ขอให้ใจมันสบายๆในความฝัน
  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2115
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +51/-4
คิดอยู่นานว่าจะอ่านดีมั๊ย? สุดท้ายก็อ่านน้ำตาไหลออกมาเลย  :ling3: :ling3:

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด