อืม..
นี่ที่ไหน
คุ้นๆ แฮะฝ้าเพดานขาว โคมไฟสีอมส้มแบบนี้
ผมกระเถิบตัวลุกขึ้นนั่งหันมองไปรอบๆ นี่มันโรงแรมที่เราพักกันนี่ ทั้งรูปแบบห้องทั้งเฟอร์นิเจอร์คล้ายกับห้องผม ต่างกันแค่การจัดวางตำแหน่งกับพวกของใช้บางส่วนที่ทำให้รู้ได้ว่าไม่ใช่ห้องผมแน่แล้ว
ทำไมมาอยู่นี่ได้ล่ะ
ลองนึกถึงความทรงจำสุดท้ายดูผมหน้ามืดเป็นลมคาร้านอาหาร จากการสันนิษฐานของผมฝาแฝดคงแบกผมมาแน่ แต่พอคิดถึงสาเหตที่ทำให้ล้มพับกลางร้านใบหน้าก็รู้สึกร้อนวูบวาบขึ้นมาทันที
มันไม่เหมือนกับตอนภรรยาตอบรับผมเป็นแฟนเลยสักนิด
ทั้งตกใจ สงสัย งุนงง ไม่อยากยอมรับ รวมถึงความหวาดกลัวต่อพวกเขานิดหน่อย ต่างกับความรู้สึกในอกพองฟูมีผีเสื้อบินว่อนทุ่งดอกไม้รายล้อมเมื่อตอนวันวานยังหวานอยู่ลิบลับ แต่ถึงอย่างนั้นกลับมีความรู้สึกจั๊กกะจี้นิดๆ แปลกๆ อย่างที่ไม่ควรมีซะได้ ผมล่ะงงตัวเองจริงๆ บอกตรงๆ เลยว่าถึงตอนนี้ผมยังไม่อยากจะเชื่ออยู่ดี
“กันต์ตื่นแล้วเหรอ”
เฮือก!
ผมสะดุ้งสุดตัวเพราะเสียงที่ดังขึ้นกับสัมผัสอุ่นร้อนของแขนล่ำๆ ที่โอบรอบเอว ไม่ทันสังเกตเลยว่ามีคนนอนอยู่บนเตียงด้วยกันตั้งนาน เซ่อจริงเลยผม
“อะ อือ ตื่นแล้ว ขอบใจนะที่พามาส่ง” ถึงจะไม่ใช่ห้องผมก็ตามทีเถอะ
ผมพยายามแกะมือออก แต่มันเหนียวเกินไป ไม่สามารถขยับได้แม้แต่มิลเดียว เบนเข็มไปทางเจ้าของแทน พ่อแฝดน้องนอนยิ้มหน้าแป้นแล้นไม่สะดุ้งสะเทือนกับการที่ผมพยายามยกแขนเขาออกอย่างเอาเป็นเอาตาย
“เอ่อ คือว่า ปะ ปล่อยเอวพี่ก่อนนะ” ผมบอกกับเจ้าตัวทั้งที่ยังก้มหน้าก้มตาแกะแขนเหนียวเหมือนกาวนี้อยู่ ไม่กล้าหันไปสบตาเลยจริงๆ
“หือ ว่าไงนะ ไม่ได้ยินเลย” ไม่เพียงแค่ไม่ปล่อย แถมยังรัดแน่นขึ้นอีกต่างหาก กลายเป็นเด็กพูดไม่รู้เรื่องตั้งแต่เมื่อไหร่ห้ะ
“อ่าว ตื่นแล้วเหรอครับ” เสียงนุ่มทุ้มดังออกมาจากห้องนั่งเล่น ก่อนที่เจ้าตัวจะปรากฏกายออกมาพร้อมกับแก้วน้ำดื่ม
“ดื่มน้ำหน่อยไหมครับ”
“อืม” ผมยื่นมือไปรับน้ำดื่มจากมือเรียวสวยนั้น ยกแก้วขึ้นดื่มจนหมดก่อนส่งคืนให้
“เอาอีกมั้ยครับ”
“ไม่ล่ะ ขอบใจนะ”
หลังจากนำแก้วน้ำไปเก็บแฝดพี่ก็ตามมานั่งบนเตียงด้วยกันอีกคน รู้สึกเดจาวูอย่างน่าประหลาด
“นี่กี่โมงแล้ว”
“สองทุ่มครับ” บอสหันมาสบตาระหว่างพูด ผมหลบแนวสายตาเฉไปทางอื่นทันที ไม่กล้ามองหน้าคนรุ่นหลานหลังจากผ่านการสารภาพรักมาสดๆ ร้อนๆ ถึงอยากจะทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้นแต่มันก็ยังยากอยู่ดี ตั้งแต่เกิดจนแก่เพิ่งเคยถูกบอกรักก่อนครั้งแรกนี่แหละ บอกตรงนี้เลยว่าใจรับไม่ไหวอย่างยิ่ง
“งั้นพี่กลับห้องก่อนนะ” ว่าเสร็จก็รีบไถตัวลงจากเตียง แต่ลืมไปว่ายังโดนล็อคเอวอยู่ จะไปไหนได้ โถ่ถัง
“พี่บอกให้ปล่อยไงวิน” ผมบอกอีกรอบ คราวนี้ลองใช้เสียงเข้มขึ้นกว่าเดิม อย่าให้ต้องเอาจริงนะ จะได้เห็นฤทธิ์เดชหัวหน้าฝ่ายบัญชีกันบ้าง
“พวกเราคงปล่อยกันต์กลับห้องไปไม่ได้หรอกครับ”
“ทำไม” เริ่มอารมณ์บ่จอยแล้วครับ อีกฝ่ายยังคงพูดด้วยโทนเสียงเรียบเฉื่อยทำเหมือนไม่รับรู้ถ้อยคำของผมทำให้ทนไม่ไหวจนต้องเงยหน้าขึ้นไปหาแผดพี่คนพูด
อึก
เข้ามาใกล้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน
ใบหน้าที่ดูสุภาพเรียบร้อยอยู่ตลอดยังคงแย้มยิ้มเหมือนลูกหมาน้อย แต่กลับมีบรรยากาศเหมือนหมาป่าเตรียมพร้อมขย่ำเหยื่อ ดวงตาคมเลื่อนเข้ามาใกล้เอ่ยประโยคที่ทำให้ผมหน้าซีด
“วันนี้กันต์ต้องอยู่กับพวกผมทั้งวัน จำไม่ได้หรือครับ” เสียงนุ่มทุ้มระยะประชิดทำให้จากซีดเปลี่ยนเป็นไร้สีไปแล้ว
“พี่ก็ไปเที่ยวกับเราแล้วไง” ผมแย้งทันนที ทำตามสัญญาไปแล้วนี่ ทีนี้ปล่อยกลับห้องได้รึยัง?
บอสส่ายหน้าเอานิ้วจุ๊ปากพลางยิ้มอ่อน “พวกเราบอกแล้วไม่ใช่หรือครับว่าขอจองตัวพี่ไว้
ทั้งวัน”
อย่าให้เป็นแบบที่ผมคิดนะ ไม่นะ หลังจากได้ยินคำพูดนั้นอาการหลีกหนีความจริงก็ถามหา ความเอ๋อก็เริ่มแทรกซ้อนกวักมือเรียกก่อนที่คำพูดต่อมาของคนน้องจะทำคอมโบฮิตตามมาติดๆ ไม่ให้พักหายใจหายคอ
“ที่บอกว่าอยู่เที่ยวทั้งวันน่ะรวมถึง
อยู่เที่ยวห้องผมทั้งวันด้วยนะ พรุ่งนี้เช้าเราถึงจะยอมปล่อยให้พี่กันต์กลับไปได้” ว่าแล้วก็หันหน้าซุกพุงผมต่อหลังจากขยิบตาให้อย่างน่ารัก
เป๊งๆๆๆๆๆ
K.O. น็อคกลางอากาศไปเรียบร้อย
“พี่คงไม่ผิดสัญญาใช่ไหมครับ หื้ม” บรรยากาศหมาป่าจางหายไปจากพ่อหนุ่มเรียบร้อยเหมือนไม่เคยมีมาก่อนเหลือแต่ลูกหมาโกลเด้นแสนซนให้เห็น แต่ยังสามารถเอ่ยคำพูดตอกประตูปิดฝาโลงได้อย่างไร้ปราณี
สติสติ! สติมาปัญญาเกิด! อย่าปล่อยให้เด็กมาปั่นหัวเราเล่นได้
ฮึบๆ สู้เว้ย!
“นอนตักกันต์สบายจังเลย” มัวแต่ตกใจ ลืมไปเลยว่ามีตัวอะไรนอนทับอยู่
“โอเคๆ พี่ไม่กลับห้องก็ได้ ปล่อยพี่ก่อน” ได้แต่ถอนหายใจยอมลงให้คนละครึ่งทาง เป็นผมเองที่ไปสัญญิงสัญญากับพวกเขา ไม่อยากกลายเป็นผู้ใหญ่ผิดคำพูดขี้โกหก
“เมื่อก่อนไม่เห็นจะว่าอะไรเลยอ่ะ น้อยใจนะเนี่ย”
ยังมีหน้ามาตัดพ้อ มันเพราะใครกันละห้ะ
น้องพีชช่วยพ่อด้วย ฮือ
“ว่าแต่....พี่กันต์จะอาบน้ำเลยไหมครับ” บอสยิ้มอย่างสุภาพเช่นเดิมแต่ทำไมนะรู้สึกว่านัยตาคมนั่นมันวิบวับ
“พี่ว่าไปอาบห้องตัวเองดีกว่านะ” ห้องอยู่ห่างกันแค่ผนังกั้น ไปอาบแล้วค่อยกลับมาก็ได้จะได้ไปทำใจด้วยสักนิดก็ยังดี
“อาบที่ห้องผมก็ได้นี่” ร่างที่กองแผละอยู่บนตักทำเสียงกระเง้ากระหงอดเหมือนสาวน้อยแรกแย้ม ไม่ได้เข้ากับหน้าตาเลยนะพวกนาย
“นั่นสิครับ ยังไงอาบห้องพวกเราก็ได้ สบู่ยาสระผมก็มี แปรงสีฟันพวกเราเผลอซื้อมาเกินหนึ่งอันกันต์ใช้ได้พอดีเลย” น้องโจมดีพี่ปิดช่องว่าง นี่มันการโจมตีประสานของฝาแฝด
“เฮ้อ ก็ได้ก็ได้” อาบก็อาบ คงไม่มีอะไรหรอกก็แค่อาบน้ำ
“นี่ครับฝ้าเช็ดตัว”
“อืม ขอบใจนะ” ผมรับผ้าขนหนูสีขาวผืนใหญ่มาจากบอสซึ่งทางโรงแรมมีเตรียมไว้ให้อยู่แล้วทุกห้องก่อนจะลุกไปเข้าห้องน้ำ ซึ่งคราวนี้คนที่เกาะหนึบอยู่ยอมปล่อยไปแต่โดยดีแสดงสายตาพึงพอใจอย่างชัดเจน
ในห้องน้ำที่เหมือนกับห้องของผมเป๊ะเดินเข้าไปเจออ่างล้างหน้าเป็นอย่างแรก ผมเห็นแปรงสีฟันที่ยังไม่ได้แกะอยู่บนชั้นวางของบนเคาน์เตอร์จึงหยิบมาแกะห่อมาใช้งานทันที
ว่าแต่สองคนนั้นใช้ยี่ห้อเดียวกันเลยแหะ
ผมบ้วนปากด้วยน้ำเปล่าหลังแปรงจนฟองฟูฟ่องเต็มปากอย่างใจจนสะอาดเอี่ยมทุกซอกมุมไร้กลิ่นไม่พึงประสงค์ในช่องปาก เสร็จแล้วเข้าไปเปิดฝักบัวในที่กั้นกระจกราดตัวราดหัวให้เย็นลง
ว่าจะเอายังไงกับชีวิตดี
ไม่สิ
เอาแค่ให้รอดคืนนี้ไปก่อนดีกว่าเรา
ดวงตาชั้นเดียวแบบตี๋อินเทรนของผมเหม่อมองทะลุเพดานไปถึงท้องฟ้าในมโนจิต แต่เพิ่งมาสำนึกได้ทีหลังว่ายังมีคนรออาบน้ำจิตใจที่ฟุ้งซ่านจึงกลับมาหาร่าง
แต่เอ๊ะ ครีมอาบน้ำกับแชมพูนี่มัน....
ถ้าเป็นของโรงแรมก็จะไม่ตะขิตตะขวางใจ แต่ดันเป็นยี่ห้อที่ผมใช้ประจำหมดนี่สิ แม้แต่ครีมนวดผมก็ด้วยยังเป็นยี่ห้อที่(น้องพีชซื้อให้)ผมใช้
หรือจะบังเอิญ?
แต่พวกดาราไอดอลเขาไม่ได้ใช้ของแพงกันเหรอ อย่างพวกพวกแบรนด์ดังอะไรแบบนั้นเหมือนคุณชายพอทที่ใช้แต่ของแบรนด์ไฮเอนด์?
ช่างเถอะ อาบๆ ไปแล้วกัน ยี่ห้อเหมือนกันก็ดีแล้วนี่
“ฮัดเช่ย!”
หลังจากอาบน้ำอุ่นอย่างสะใจสิ่งที่พบถัดไปคือความเย็น การเปลี่ยนแปลงกระทันหันทำให้ร่างกายเกิดอาการใจเสาะจามฟุดฟิดคันจมูกหนักมาก ผมรีบเช็ดตัวให้แห้งก่อนพันผ้าขนหนูรอบเอวแล้วออกไป
“....”
ลืมไปซะสนิทเลย ไม่ได้อยู่บ้าน ไม่ได้อยู่ห้องตัวเอง เสื้อผ้าไม่มี ยืนเปลือยอกต่อหน้าคนที่มาสารภาพรักอีก
น้องพีชจ๋าช่วยพ่อด้วย~
“ผมเตรียมชุดนอนไว้ให้แล้วครับ ใส่ของผมไปก่อนนะ เป็นแบบผูกเชื่อกกันต์น่าจะใส่ได้” บอสเดินถือเสื้อยืดสีขาวกับกางเกงขาสั้นไม่มากสีเทาส่งมาให้ถึงมือ ถึงจะติดสตั้นอยู่แต่แอบเห็นนะว่าแอบกวาดสายตามองผมก่อนจะแอ๊บหน้าเรียบร้อยเหมือนเดิมน่ะทั้งพี่ทั้งน้องเลย
“อืม ขอบใจนะ เดี๋ยวขอพี่ไปแต่งตัวแปปหนึ่ง” ว่าแล้วก็หันหลังเข้าห้องน้ำอีกครั้งอย่างว่องไว
ปกติผมไม่เคยเขินอายเลยนะ กับไอ้พอทก็แต่งตัวตรงหน้ามันทุกครั้งอย่างไม่สะทกสะท้าน แต่หนนี้สัญชาตญาณลึกๆ มันร้องเตือนว่าครั้งนี้ควรที่จะหน้าบางบ้าง ไม่อย่างนั้นอาจจะเกิดอะไรที่ไม่ปลอดภัยต่ออะไรในตัวผมขึ้นมาก็ได้
คิดแล้วก็ขนลุก
ทั้งๆ ที่คิดว่าส่วนสูงไม่ได้ต่างกันมากขนาดนั้นแต่พอใส่เสื้อของแฝดพี่คอดันกว้างจนเห็นไหปลาร้า แขนเสื้อยาวคลุมหมดทั้งมือ ดีที่กางเกงเป็นขาสั้น ไม่อย่างนั้นผมต้องเดินสะดุดขากางเกงแน่เลย
“พี่เสร็จแล้ว เข้าไปอาบต่อได้เลย”
พูดเสร็มผมก็มานั่งบนโซฟานำผ้าขนหนูสีขาวผืนเล็กมาเช็ดผมให้แห้งขยี้ไปมาหลายทีจนหมาด ส่วนบอสนั้นลุกไปเข้าห้องน้ำต่อจากผมเรียบร้อย
“เดี๋ยวผมช่วยเช็ดดีไหม” วินที่นั่งอยู่ไม่ไกลส่งสายตาเศร้าใจทนไม่ไหวกับการทำร้ายหนังศีรษะของผมจนต้องขันอาสาทำให้
“เอาสิ” ด้วยความมึนจากการกระชากหนังหัวหรืออย่างไรผมถึงตอบตกลงไป
ร่างสูงของหนุ่มไอดอลขยับมาใกล้ มือเรียวยาวค่อยๆ บรรจงเช็ดผมให้อย่างเบามือ สัมผัสแผ่วเบาชวนให้เคลิบเคลิ้ม ดวงตาหรี่ปรือจากความสบายที่ได้รับ
นวดหัวให้ด้วย ดีจัง ฮ้า~
ผมปล่อยให้ปลายนิ้วขาวแบบคนตะวันตกไล้วนไปทั่วหนังศีรษะ หลับตาพริ้มจนเกือบหลับ น้อมรับการปรนนิบัติพัดวีอย่างดียิ่ง
“เรียบร้อยแล้วครับ”
เฮือก!!
ผมสะดุ้งยกมือขวากุมหูทันที
อย่ามาพูดเสียงกระเส่าใส่หูแบบนี้สิ ผมยิ่งเป็นคนขี้ตกใจ เกิดหัวใจวายขึ้นมาจะทำยังไงห้ะ ขนลุกวูบเลย
จะแอบฉวยโอกาสตอนที่ผมเผลอหวังให้หันหน้าไปชนแบบในหนังล่ะลิ ไม่ได้แอ้มหร๊อก~ มุกนี้ภรรยาผมเคยใช้แล้วไม่หลงกลแน่นอน
“เล่นอะไรไม่รู้เรื่อง” ผมเอ็ดใส่เด็กนิสัยไม่ดี
แต่ถึงจะเอ็ดไปแล้ววินก็ยังไม่ขยับหน้าออกไป ในที่สุดก็ต้องเขยิบตัวเองออกมาจากร่างแฝดน้อง นั่งท่องพุทธ-โทให้จิตใจสงบ พอดีกับแฝดพี่ที่เดินออกมาจากห้องน้ำเลยสบโอกาสไล่ไปอาบน้ำ
บอสเดินมาแบบเปลือยท่อนบนอวดแผงอกล่ำที่สาวๆ หลายคนอยากซบชวนให้ผู้ชายหลายคนอิจฉาตาร้อน ผิวขาวออร่าแบบสุขภาพดีคงทำให้โอเมก้าหลายคนน้ำลายหก
ถ้าผมมีแบบนี้บ้างน้องพีชจะมาซบป๊ะป๋าไหมนะ
“จ้องผมขนาดนี้คิดอะไรอยู่ครับเนี่ย” ดวงตาคมหรี่ลงเล็กน้อยคล้ายยั่วเย้าและล้อเลียนในทีชวนให้รู้สึกหนาวๆ ร้อนๆ
“เปล่านะ ไม่ได้คิดอะไรนี่” ใครจะบอกล่ะครับว่าผมกำลังจินตนาการถึงตัวเองที่มีหุ่นแบบนั้นอยู่แล้วน้องพีชก็ถลาโผเข้าซบออดอ้อนเอาใจเลยเผลอมองนานไปหน่อย แหม่ คิดแล้วมันดีต่อใจ อยากไปฟิตหุ่นเลย
“ไม่ได้คิดอะไรจริงเหรอครับ”
ทำไมต้องยิ้มมุมปาก ทำไมต้องเดินเข้ามาใกล้ ไปแต่งตัวสิเดี๋ยวเป็นหวัดนะ
“อ่า..อืม แต่กล้ามสวยดีนะ”
พูดชมไปหนึ่งคำ ยิ้มแห้งๆ ให้หนึ่งที นี่ผมพูดความจริงแล้วนะทำไมยังรู้สึกวูบๆ อยู่ล่ะ คนแก่ใจบ่ดี~
“อย่างนั้นเหรอครับ”
เสียงนุ่มทุ้มลากยาวเล็กน้อยเหมือนไม่ติดใจเอาความ แต่หลังจากเอ่ยคำนั้นร่างสูงชะลูดก็ค่อยๆ เยื้องย่างมาอย่างช้าๆ มั่นคง ไม่ให้เหยื่อที่หมายตาตื่นตกใจ แต่ก็ไม่สามารถหนีไปไหนได้ จนในที่สุดก็ทรุดตัวลงนั่งบนโซฟาข้างผม ทิ้งช่องว่างระหว่างกันห่างแค่คืบเดียว
“ถ้ากล้ามผมสวย”
มือข้างซ้ายของแฝดพี่เอื้อมมือมาจับมือผมไว้
“ก็จับสิครับ”
แล้วก็แปะลงไปบนหกห่อนั่น
อ๊ากๆๆๆๆๆ!!
ผมรีบชักมือกลับสปริงตัวเด้งก้นออกมาจากพื้นที่อันตรายทันที ทางนั้นเองก็ยอมปล่อยมือผมออกมาอย่างง่ายดาย ดวงตาสีฟ้าที่มองมาเหมือนมีประกายล้อเลียนขำขันผมอยู่เล็กๆ
เด็กสมัยนี้รุกหนักเกินไปแล้ว! ตอนผมจีบภรรยาผมยังค่อยเป็นค่อยไปเลยนะ ใจคอจะไม่ให้ตั้งตัวกันเลยรึไง
“มะ...ไม่เป็นไร ไม่ต้องก็ได้” ไม่ได้อยากจับเลย แต่ว่ามันก็แข็งดีนะ
เฮ่ย! ไม่ใช่แล้ว
“คิดว่ากันต์อยากลองลูบดูซะอีก ผมอุตส่าใจดี ปกติไม่เคยให้ใครจับเลยนะครับ” บอสเปลี่ยนเป็นเอามือมาลูบหน้าท้องตัวเองเบาๆ ชวนให้รู้สึกสยิวกิ้ว ริมฝีปากบางหยักสวยเยียดยิ้ม
“เพราะกันต์เป็นคนพิเศษหรอกนะครับผมถึงยอม” เสียงทุ้มแหบพร่ามีเสน่ห์ชวนให้ผู้คนทั้งหลายพากันตกหลุมพรางของพ่อหนุ่มหล่อราวกับเทวดาปั้นได้อย่างไม่ยากเย็น อยู่ดีๆ ก็รู้สึกมือไม้ติดขัดเกะกะไปหมดจากคำพูดนั้น อุณภูมิของร่างกายคล้ายเพิ่มสูงขึ้นอย่างรวดเร็วแล่นพล่านไปทั้งร่างกาย สุดท้ายก็มากองบนใบหน้าจนรู้สึกเห่อร้อนเหมือนเป็นไข้
อึก....โดนดาเมจอย่างแรงครับ
ไม่ได้ๆๆๆๆๆ! ใจเราต้องมีแค่น้องพีชและภรรยาที่รักยิ่งเท่านั้นนะ!
“พี่ว่าพี่ไปนอนก่อนดีกว่าวันนี้เหนื่อยมาก บอสเองก็รีบไปแต่งตัวได้แล้ว” เพื่อเป็นการเรียกสติสตังของตัวเองกลับมาผมจึงรีบลุกขึ้นเตรียมเผ่นหนีไปก่อน ว่าแล้วก็รีบจ้ำไปห้องนอนทันที
ใครว่าปอดก็ช่าง ขอไปตั้งหลักสักแปบหนึ่ง
ได้ยินเสียงตอบรับ ‘ครับๆ’ ด้วยน้ำเสียงยียวนลอยตามหลังแต่ตอนนี้ไม่สนใจแล้วครับต้องรีบ
รู้สึกตัวจะระเบิดแล้ว อ๊ากๆๆๆๆ
กลับเข้าห้องมาก็มานั่งแหมะ ณ จุดๆ เดิมที่เคยนอน แต่แปลกใจอยู่อย่างเดียว สิ่งที่ในห้องนอนนี้ไม่เหมือนกับห้องของผมซึ่งตั้งแต่เข้ามาซึ่งผมลืมสังเกตไปซะสนิท
ทำไมห้องนี้ถึงเป็นเตียงเดี่ยวไม่ใช่เตียงคู่ฟะ!
เตียงสีขาวขนาดคิงไซส์ดูหรูหรามีระดับปูทับด้วยผ้านวมหนานุ่มฟูพร้อมหมอนสามใบที่จัดวางอย่างสวยงามบนหัวนอน
สงสัยคืนนี้ต้องไปนอนโซฟาแล้วล่ะเรา เฮ้อ~
ตือดือดื่อดึ้ง~ตือดื่อดือดึ้ง~
เสียงโทรศัทพ์ของผมที่วางเอาไว้ในห้องนอนดังขึ้น ใครโทรมานะตอนนี้
ผมรีบดูที่หน้าจอทันทีปรากฎว่าเป็น....
น้องพีชโทรมา! น้องพีชโทรหาป๊ะป๋าด้วย!
ถ้าใครมาถามว่าแค่ลูกสาวโทรมาทำไมต้องดีใจขนาดนั้นด้วย ก็แหม ปกติน้องพีชไม่เคยโทรมาหาผมเลยทุกครั้งที่มาออกทริปกับบริษัทมีแต่ผมที่ต้องโทรหาก่อน แต่น้องพีชคราวนี้โทรมาหาก่อนเชียวนะ โทรมาหาก่อนเชียวนะ! จะไม่ให้ผมดีใจได้ยังไงเล่า ผมน่ะอยากจะคุยกับลูกสาวทุกวันเลยด้วยซ้ำ อ๊ะ รีบรับดีกว่า
“หวัดดีครับน้องพีช เป็นยังไงบ้างลูก”
‘ดีค่ะป๊ะป๋า ใกล้จะนอนหรือยังคะ’ อ้า~ เสียงยังน่ารักเหมือนเดิม
“ยังครับ อีกนานเลย” เพื่อน้องพีช ไม่ต้องนอนเลยก็ได้
‘ไปเที่ยวเป็นยังไงบ้าง สนุกมั้ยคะ’
“ก็สนุกดีครับ มีหลายที่เลยปะป๋าคิดว่าน้องพีชน่าจะชอบอย่างพวกฟาร์ม ไว้คราวหน้าเดี๋ยวป๊ะป๋าพามาดีมั้ย” ไม่ได้มาเที่ยวกับน้องพีชนานแล้วอยากมาลั้ลลากับลูกบ้างเหมือนกัน
‘ไม่เป็นไรหรอกค่ะ วันหยุดหนูอยากให้คุณพ่อพักผ่อนมากกว่านะคะ’ เป็นเด็กดีจริงๆ ลูกสาวผม
“ได้ไงล่ะ นานๆ ทีเราจะไปเที่ยวกัน ป๊ะป๋าเองก็อยากไปกับน้องพีชนะ” คิดถึงตอนน้องพีชเด็กๆเลย ผมชอบพาลูกไปสวนสัตว์ แต่พักหลังช่วงวัยรุ่นเปลี่ยนเป็นไปสวนสนุกแทน แต่สังขารผมไม่ไหวเลยปล่อยให้ไปกับเพื่อน กลัวลูกไม่สนุกครับต้องมาคอยดูแลผมที่เป็นลมเป็นแล้ง
“แล้วอยู่คนเดียวได้รึเปล่า หรือไปนอนบ้านป้าน้อย” ป้าน้อยคือแม่ของเพื่อนสนิทน้องพีชที่ชื่อนิดครับ เราเคยเจอกันหลายครั้งตอนงานประชุมผู้ปกครองตั้งแต่ตอนน้องพีชเรียนม.ต้น บางครั้งน้องพีชก็ไปนอนกับเพื่อนหรือเพื่อนน้องพีชมาที่บ้านผมก็ได้ฝากฝังลูกสาวอยู่บ่อยๆ รวมถึงคุณน้อยที่ฝากลูกสาวกับผมด้วยเช่นกัน อย่างช่วงที่มาออกทริปผมก็จะฝากคุณน้อยช่วยดูแลน้องพีชให้อีกทาง
‘ค่ะ วันนี้มานอนบ้านนิดค่ะ’ ค่อยโล่งใจครับ ดีกว่าให้ลูกอยู่บ้านคนเดียว
“กันต์จะนอนหรือยัง” ฝาแฝดคนน้องโผล่มาทั้งเสียงและตัวเดินอาดๆ เข้ามาในห้องใส่ชุดนอนเสื้อยืดกางเกงขายาวเรียบร้อย ก่อนฝาแฝดคนพี่จะเดินตามหลังเข้ามาโดยที่ใส่ชุดคล้ายกันต่างแค่สีเท่านั้น
‘คุณพ่อคะ นั่นเสียงใครเหรอคะคุ้นจังเลย’
ตายล่ะ เสียงมันดังเข้าไปในโทรศัพท์ด้วย เกิดน้องพีชจำได้ขึ้นมาล่ะแย่เลย
“เสียงพอทเพื่อนป๊ะป๋าไงลูก อาพอทเคยไปที่บ้านเราด้วยนี่ จะคุ้นเสียงก็ไม่แปลก” ใช่ๆ สมอ้างไปก่อนแล้วกัน ขอยือชื่อแกมาใช้นะเพื่อนพอท
‘แต่ไม่เห็นเหมือนที่เคยได้ยินเลยค่ะ เสียงอาพอทปกติไม่ใช่แบบนี้นี่คะ’
“อ๋อ อาพอทไม่สบายนิดหนึ่งน่ะลูก วันนี้อาเค้าเล่นน้ำหนักไปหน่อย” วันนี้เป็นวันที่ผมอยากให้น้องพีชคิดน้อยๆ จังครับ เหงื่อตกเลยทั้งที่แอร์เย็น
“วันนี้กันนอนตรงกลางแล้วกันนะครับ พวกผมขอนอนริมเหมือนเดิมแล้วกัน” บอสเดินเข้ามาใกล้จัดวางตำแหน่งการนอนของวันนี้ แต่! ไม่เห็นเหรอว่าผมคุยโทรศัพท์กับลูกอยู่น่ะ อย่าเพิ่งพูดสิ! ปกติออกจะฉลาดแท้ๆ
“อ่า แล้วน้องพีชจะนอนรึยังครับลูก” รีบเปลี่ยนเรื่องดีกว่า น้องพีชจะได้นอนเร็วด้วย เด็กต้องพักผ่อนให้เพียงพอเพื่อสุขภาพที่ดี
“น้องพีชครับ....ฮัลโหล” ทำไมถึงเงียบไปล่ะลูก ปะป๋าใจคอไม่ดี
‘อ๊ะ ขอโทษนะคะคุณพ่อ คือว่าพอดีมีคนแอบกินขนมของน้องพีชก่อนเวลาน่ะค่ะ น่าหงุดหงิดมากเลย ต้องลงโทษซะหน่อยแล้ว’ หืม น้องพีชจะเล่นบทโหด?
“ยังไงก็คุยดีๆ กับเพื่อนนะลูก” สมัยวัยรุ่นเรื่องกินเรื่องใหญ่ครับสำหรับผม และน้องพีชก็คงเหมือนกัน แต่ยังไงก็ต้องไม่ทำให้มิตรภาพร้าวฉาน เคยมีเพื่อนคนหนึ่งสมัยมัธยมงอนที่ผมแกะขนมกินก่อนมันนานมากจนกลายเป็นห่างเหินไป กว่าจะต่อติดได้ก็ยาก ผมไม่อยากให้เกิดเรื่องแบบนั้นกับลูกผม
‘ฮะๆ ค่ะป๊ะป๋า ยังไงเค้าก็ไม่กล้างอนหนูหรอกค่ะ เดี๋ยวหนูจะไม่เอาขนมให้อีกคงมาร้องห่มร้องไห้ใส่หนูแน่เลย’ ได้ฟังแบบนี้ค่อยสบายใจครับ
“งั้นนอนได้แล้วนะลูก เดี๋ยวนอนดึกผิวไม่สวยน้า”
‘ค่ะป๊ะป๋า ดูแลตัวเองดีๆ ระวังตัวด้วยนะคะ ป๊ะป๋ายิ่งแพ้อะไรง่ายอยู่ด้วย’
“ครับผม ฝันดีนะลูก”
‘ฝันดีค่ะ’
น้องพีชตัดสายไปแล้วผมก็หันไปจ้องหน้าสองพี่น้องด้วยสายตากรุ่นโกรธ มาพูดตอนคุยโทรศัพท์กับน้องพีชอภัยให้ไม่ได้ ถ้าเกิดน้องพีชรู้ขึ้นมาว่าไอดอลที่ตัวเองเคยปลื้มอยู่ใกล้ตัวล่ะก็จะต้องลืมผมแน่นอน แถมยังจะโกรธที่ไม่ยอมบอกเรื่องนี้กับลูกอีก ผมมันคนมีชนักติดหลัง
ไม่ได้! ให้ลูกรู้ไม่ได้เด็ดขาด!
“ผมขอโทษนะครับ เราไม่ได้ตั้งใจ” นัยตาสีฟ้าสองคู่ส่งท่าพิฆาตหมาหงอยออกมา คล้ายว่ามีภาพเสมือนหูลู่หางตกอยู่ลางๆ
อย่าใจอ่อนนะ ฮึ่ย
“อย่าพูดตอนพี่โทรคุยกับลูกอีกนะ” ทำเสียงเข้มให้สมกับเป็นหัวหน้าฝ่ายบัญชี ผมจ้องเขม็งไปที่ฝาแฝด นั่งไขว่ห้างกอดอกตรงปลายเตียงอย่างมาดมั้น
“ครับ เราจะไม่ทำอีกแล้วครับ” ทั้งสองคนพูดขึ้นพร้อมกัน ทรุดตัวลงนั่งตรงหน้าผมราวกับยอมศิโรราบแต่โดยดี
“อืม ครั้งนี้แล้วไป ทีหลังอย่าทำอีก” สุดท้ายก็ใจอ่อน ผมมันเป็นพวกทนลูกอ้อนไม่ได้จริงๆ ฮื่อ~
“ขอบคุณครับ!” บอสกับวินพูดด้วยน้ำเสียงตื้นตันก่อนจะกระโดดมาตะครุบขาผม
เฮ้ยๆ เกินไปแล้วนะ อะไรจะขนาดนั้น
ทั้งสองคนเงยหน้าขึ้นมาสบตาผม ทำไมเสียวสันหลังแปลกๆ อ่ะ
“ทีนี้เรามาคุยกันต่อดีกว่าครับ” ใบหน้าหมาน้อยหายไปกลายเป็นหมาป่าอีกแล้ว ทำไมเปลี่ยนอารมณ์กันไวจังวะ
“เรื่องอะไรเหรอ?”
ขณะที่ยังนั่งงงทั้งคู่ก็ยืนขึ้นเต็มความสูงแล้วหิ้วปีกผมทั้งสองข้างก่อนจะโยนตุ๊บลงไปบนเตียง
นี่มันอะไรก๊าน~
แล้วเสียงแหบเสน่ห์อันเจ้าเล่ห์ของฝาแฝดก็ดังขึ้นเพื่อเฉลยทุกสิ่งพร้อมกับเงาดำมืดที่ทาบทับลงมาบดบังแสงสีนวลจากเพดานจนหมดสิ้น
นัยตาอความารีนสวยที่ย้อนแสงไม่ได้ทำให้รู้สึกดีขึ้นเลยสักนิด
“ก็เรื่อง
การนอนของพวกเรายังไงล่ะ/ครับ”
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
กราบขออภัยที่หายตัวไปนานเจ้าค่ะ พอดีรู้สึกเฟลกับหลายๆเรื่องทำให้หมดอารมณ์ไป ตอนนี้ come back แล้วค่ะ อาจจะมาประมาณอาทิตย์ละครั้งหรืออาจเร็วกว่านั้นแล้วแต่อารมณ์ ขอโทษจริงๆนะคะ
เรื่องนี้เป็นแนวแฮปปี้โอเมก้าเวิลด์สไตล์ใสค่ะ 5555555
มีฉากกรุ๊งกริ๊งตามสมควร
ขอขอบคุณทุกคนที่ยังติดตามอยู่นะคะ
หัวข้อ: [omegaverse] 3p It's not destiny รักร้ายนายไอดอล ตอนที่ 6 26/4/61 P.3 (อ่าน 15145 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก