กาแฟคาปูหมดไปครึ่งแก้ว. ชายหนุ่มยังนั่งรอในมุมหนึ่งร้านกาแฟมีชื่อ
"โทษที รถติดหนักเลยช่วงนี้. กว่าจะวนหาที่จอดรถอีก..."
ชายหนุ่มร่ายยาวถึงเหตุผลการมาสาย. ผิดกลับอีกคนที่ยังนั่งเนือย ปล่อยอารมณ์ให้ไหลเลื่อน โดยไม่มีทีท่าว่า จะรำคาญ หรือไม่พอใจ
"ทำไม นัดคุยข้างนอก ไลน์มาก็ได้ วิดีโอคอล มาก็ไว ทำเป็นเด็กหลงยุค."เค สบถไปเรื่อย
"เบื่อที่บ้าน ปิดเทอมเป็นเดือนเลย อยู่บ้านก็ญาติเยอะทำตัวไม่ถูก ว่าจะไปญี่ปุ่นสัปดาห์หน้า " พีตอบกลับ
"ว่าจะไปไต้หวันเหมือนกันไม่เคยไปเลย ลองแบ๊คแพ็คดู" เค กล่าวย้อน
"ไม่ไปเกาหลีเหรอ"
"เบื่ออะ ไม่มีไรน่าเที่ยว ไปจนปรุ"
"นี่ เรียกมานี่ ชวนมาคุยแค่นี้นะ เสียเวลามากมาย รถก็ติด.........." เค บ่นตามสไตล์
"ไม่หรอก ก็เรื่องเจ้าB นั่นแหละ "
"ได้ความงัยบ้าง" เค ถามด้วยความสงสัย
"กินน้ำอะไรก่อนไหม"พีถาม
"โห ทีเรื่องสำคัญไม่รีบเล่า"
"คือกูก็ไม่รู้จะเล่าอย่างไรดี .....พีหน้าตาเริ่มซีเรียสขึ้น
..........................
หลังเช็คเอาท์จากรีสอร์ตตอนสายๆ ทั้งคู่ก็มารอเรือกลับแผ่นดินใหญ่
เหมือนเดิม นั่งเรือปกติกลับ ดูทีท่าทั้งสองคนเหมือนจะไม่ยอมให้เวลาเดินเร็วขึ้นแม้แต่เศษเสี้ยววินาที ทั้งที่เวลามันก็เดินตามปกติไม่เคยลำเอียงหรือรังเกียจผู้ใด.
แน่หล่ะสำหรับคนเจ็บการไปพบหมอแม้แต่เสี้ยววินาทีที่รอก็ยาวนานมหาศาลเหมือนตายเกิดหลายครั้ง
สำหรับผู้ที่กลัวการสูญเสีย แม้นาทีรู้สึกว่าก็รู้สึกเหมือนว่ามันเร็วกว่าพระอาทิตย์ตกดิน
บางทีชีวิตคนเราก็ไม่ได้สมหวังเสมอไป และก็ใช่ว่าผิดหวังทุกครั้งครา.
ขากลับเปลี่ยนเป็นBหลับคาไหล่ของเขา ตลอดที่เรือแล่นกลับ เหมือนกลับว่ากลางคืนไม่ได้พักผ่อนออมแรงกัน ซึ่งก็รวมกับเขาด้วย ที่สัปหงกเป็นบางเวลา
เรือเทียบท่าแล้ว เขาไปรับมอเตอร์ไซค์ที่ฝากไว้ และมารับB กลับที่พักเขา แต่Bขอแวะซื้อของใช้ก่อน ทั้งคู่ ไม่สิเธอเป็นคนเลือกฝ่ายเดียวต่างหาก เพราะเขากลายเป็นผู้ถือของที่เริ่มมากขึ้นเรื่อยๆและมากพอที่จะทำให้กล้ามแขนของเขาเส้นเลือดนูนปูดขึ้นมา
หลังจากที่เขาแอบบ่นว่า ของเยอะเกินไปแล้ว เธอตอบโดยไม่หันหลังว่า "งั้นแค่นี้ก่อน สัปดาห์หน้ามาใหม่"
"ได้ครับผม เงินจะหมดกับการชอปนี่แหละ" เขากึ่งล้อกึ่งขำ
เบ็ดเสร็จก็สี่ถุงใหญ่ เขากำลังจัดแจงในการถือและนำกลับขึ้นรถ เธอก็จ่ายไปเรียบร้อยแล้ว
เขาก็บ่นอุบอิบว่า มาหาก็ควรเป็นเขาในการดูแล เธอก็เฉเรื่องอื่นคุยไป
กว่าจะถึงที่พักก็เป็นเย็นวันอาทิตย์ พรุ่งนี้เขาก็ต้องทำงานและเปลี่ยนสถานะเป็นนายช่าง ตามที่คนที่นี่คุ้นเคยกัน
บ้านน้อยคนน้อย บ้านมากคนมาก นั้นคือสิ่งเหมาะสม ทั้งสองกินแซนด์วิชที่ซื้อติดมานิดหน่อย อาบน้ำ นอนกอดกันฟังเสียงฝน
ที่นี่ฝนดุจริงๆ ค่ำมาเธอมาตรงเวลาเสมอ
อาทิตย์หนึ่งผ่านไปไวจริงๆ เหมือนหายใจสองครั้งก็หมดสัปดาห์ B ได้แต่คิดในใจ
บ่อยครั้งที่มีคำอ้างเรื่องของบุพเพอาละวาด ว่าต้องเคยมีวาสนาผูกพันกันมาก่อน สำหรับทั้งคู่แล้วก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าเข้าข่ายนี้ไหม
ดูพื้นฐานครอบครัวแต่ละคนก็แต่ละสายกัน บ้านนึงสายราชการ อีกบ้านนึงเป็นสายวานิช ทั้งเค พี B นามสกุลของพวกเขาลงท้ายด้วยวานิช กับพณิชเสมอ คนนึงเรื่องรายละเอียดไม่ให้ความสำคัญนักกับอีกคนนึง ทุกอย่างต้องมีขั้นตอนและลำดับการทำงาน
ขัดหรือแย้ง สนับสนุนหรือดึงรั้งก็ยากจะเดา
หัวข้อ: [เรื่องสั้น]เดือนเดียว (อ่าน 2534 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก