เสียงกรีดร้องของปลาในโหลแก้ว (เรื่องสั้นตอนเดียวจบ)
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: เสียงกรีดร้องของปลาในโหลแก้ว (เรื่องสั้นตอนเดียวจบ)  (อ่าน 8527 ครั้ง)

ออฟไลน์ แยมส้มขมคอ

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 140
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +136/-2
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ... 
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง 
  (กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี  ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข  ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้

18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที  ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน   เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ

เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................                                                           

วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17



เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม



************************************************************************************************************

ผลงานที่ผ่านมา :

➤➤ใจเย็นกับเป็นไท (#ใจเย็นกับเป็นไท ยังไม่จบ)

ถ้า 0072 คือนักโทษ คนทั้งโลกคงถูกจองจำ (เรื่องสั้น ตอนเดียวจบ)

ต่างขั้ว - THE CONTRAST (#เตติณ จบแล้ว)



Share This Topic To FaceBook
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 14-12-2017 22:15:25 โดย แยมส้มขมคอ »

ออฟไลน์ แยมส้มขมคอ

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 140
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +136/-2
เสียงกรีดร้องของปลาในโหลแก้ว



อาการเบื่อลุกลามไปทั่วตั้งแต่ลืมตาตื่น มันแผ่ขยายไล่ตามลงมาจากเตียงที่เตชัสไม่ได้เก็บให้เรียบร้อย เดินตามชายหนุ่มเข้าห้องน้ำคล้ายเป็นเงา นัยน์ตามืดดำมองเข้าไปในกระจก นอกจากดวงหน้าเหนื่อยหน่ายซึ่งสะท้อนออกมาแล้วความเบื่อยังสะท้อนออกมาสมทบเพิ่มเติม เบื่ออย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เบื่อจนรู้สึกอยากจะละลายกลายเป็นน้ำและนอนนิ่งอยู่อย่างนั้นก่อนระเหยกลายเป็นไอ ล่องลอยขึ้นสู่ชั้นบรรยากาศ รวมตัวเป็นเมฆหม่นหนาและควบแน่นเป็นหยาดฝน บางทีการเดินทางเช่นนั้นอาจทำให้เขาหายเบื่อ แต่ก็แค่วาบความคิดแรก เมื่อสำเร็จความคิดว่าจุดหมายปลายทางไม่มีอะไรนอกจากกลับลงสู่ธุลีดินเช่นเดิม เขาก็ไม่อยากจะละลายกลายเป็นน้ำอีก

เตชัสเบื่อจนรู้สึกอับจนหนทาง อยากนอนนิ่งๆ เฉยๆ ไม่ทำอะไรทั้งนั้น ทั้งวันทั้งคืน ไม่ขยับ ไม่กิน ไม่นอน ไม่รู้สึกอะไรแม้แต่ว่าตัวเองกำลังหลับตาหรือลืมตา แต่ความเป็นจริงจะไม่เป็นเช่นนั้น หากเขานอนนิ่งๆ ไปได้ไม่กี่ชั่วโมงกระเพาะจะเริ่มส่งเสียงประท้วง เนื้อตัวจะเริ่มเมื่อยจากการไม่ขยับ สุดท้ายอาจยอมแพ้จากอาการปวดเบาหรือหนักเป็นลำดับแรก เบื่อที่จะต้องมาเบื่อตัวเองมากกว่าในภายหลัง เบื่อที่จะต้องหิว เบื่อที่จะต้องเจ็บปวด เบื่อที่จะต้องจัดการกับความเจ็บนั้น เบื่อที่จะต้องรู้สึก เบื่อ เบื่อ เบื่อ และเบื่อ

สุดท้ายชายหนุ่มทอดถอนใจกับอารมณ์ที่สุดแสนจะรังเกียจแต่มันก็เกาะติดไม่ไปไหน หรือบางทีอาจแผ่อาณาเขตไปในทุกที่ที่เขาเดินไป และแน่นอนว่าในห้องของคอนโดแห่งนี้มันก็ได้ยึดครองไปแล้วเป็นที่เรียบร้อย ไล่ตั้งแต่พื้นห้อง ขึ้นชั้นหนังสือ โต๊ะทำงาน โซฟา โต๊ะกินข้าว ตู้เย็น ข้าวของเครื่องใช้ในครัว ไปยันข้าวของกระจุกกระจิกที่ไม่ใช่องค์ประกอบของปัจจัยสี่ ลุกลามไปยังบานประตูห้องนอน เข้าไปในห้องนอน กลืนกินลงไปในเตียงให้นอนหลับครั้งใดก็ไม่อยากตื่น ละลาบละล้วงแม้กระทั่งหมอนหนุนใบที่เขาไม่ได้แตะมันอีกนับแต่เจ้าของของมันจากไป

อันที่จริง ไม่ใช่แค่หมอนใบนั้น ถ้ามองย้อนกลับมาจะไล่ไปตั้งแต่หนังสือบนชั้นเกือบทั้งหมด มันเป็นของของกวินท์ ตั้งแต่วรรณกรรมเยาวชนไปถึงหนังสือปรัชญาที่เตชัสไม่คิดแตะ ลามไปถึงแผ่นเพลงที่เป็นของเขาเองแต่ชอบเปิดฟังร่วมกันตอนนั่งอิงแอบแนบชิดบนโซฟาสีเปลือกไม้ เหนือตู้หนังสือถ้ามองตอนนี้ก็รู้สึกเหมือนเห็นโหลปลากัดจีนสามโหลวางเรียงราย ต่างสะบัดครีบและหางสีแดง สีน้ำเงิน และสีดำประชันกัน วางคั่นระหว่างขวดโหลด้วยหนังสือเล่มบางสองเล่ม จำไม่ได้แล้วว่าเรื่องอะไร เพราะความเป็นจริงไม่มีโหลปลาทั้งสามอยู่ตรงนั้นแล้ว กวินท์พามันจากไปแล้วพร้อมกระเป๋าเดินทางสีทึมเทาที่ติดตา

ติดตา ใช่ ติดตาจนแผ่ขยายอำนาจของมันไปทั่วห้อง เขารู้สึกเหมือนกับแยกไม่ออกแล้วว่าของในห้องเป็นสีอะไรบ้าง มองหน้าตัวเองในกระจกก็เห็นเป็นสีที่ซีดเซียว เปลี่ยวดาย และซังกะตาย ถ้าไม่นับว่านัยน์ตาสีดำยังพอมีแววของชีวิตอยู่บ้างก็อาจคิดว่าตนเองเป็นแค่หุ่นเชิดตัวหนึ่งของพระเจ้า หรือว่าเป็นอยู่แล้วกันแน่นะ? ไร้ซึ่งคำตอบ ทอดถอนใจอีกครั้งเหมือนกระตุ้นให้สมองรับรู้ว่าตนเองยังหายใจ ยังมีชีวิต และยังต้องทำกิจวัตรซ้ำซากจำเจเป็นวัฏจักรต่อไป เขาเปิดน้ำ วักขึ้นล้างหน้าหลายครั้ง หวังให้เงยหน้าขึ้นมาแล้วพบสีอื่นบ้าง แต่ก็ไม่ ที่เห็นเป็นสีจริงก็อาจมีเพียงแค่นัยน์ตาสีดำ คิ้ว และผมที่ยุ่งไม่เป็นทรงนั่น





**





มันยังคงตามมา ความเบื่อยังตามเตชัสมาถึงที่ทำงาน แม้จะเป็นที่ทำงานที่ค่อนข้างอิสระ ทั้งเวลาในการเข้างานและบรรยากาศในการทำงาน ลุงยามหน้าบริษัทยิ้มแย้มเป็นมิตรเหมือนเคยเอ่ยทักทาย เตชัสเห็นเพียงสีขาวของฟันที่เรียงไม่เป็นระเบียบ ไม่ได้เอ่ยอะไร ไม่ได้ยิ้มตอบ แค่เดินผ่านมาเสียเฉยอย่างไร้มารยาท เดินเข้าลิฟต์และกดปิดไม่รอคนที่ร้องเรียกบอกให้รอเหมือนอย่างเคย เบื่อ เบื่อสิ่งมีชีวิตอื่น เบื่อจนอยากจะขังตัวเองไว้เพียงกล่องสี่เหลี่ยมที่ไหลเลื่อนขึ้นลงภายในตัวอาคารแห่งนี้

แต่สุดท้ายประตูลิฟต์ก็เปิดออก เขาจำเป็นต้องพาตัวเองออกมา สแกนนิ้วเข้าออฟฟิศและฟังเสียงอัตโนมัติน่ารำคาญหูอนุญาตให้ผ่านประตู ก้าวขายาวเดินผ่านห้องของสำนักพิมพ์อื่น ไม่มองหน้าไม่ทักทายใครจนกระทั่งมาถึงห้องของตนเอง โต๊ะของตนเอง ทิ้งตัวลงบนเก้าอี้อย่างเหนื่อยหน่าย และยังไม่ทันได้เบื่ออะไรต่อ เสียงนุ่มนิ่มของบรรณาธิการสำนักพิมพ์ที่เตชัสสังกัดก็ร้อยถ้อยคำเข้ามาพูดกับเขา

“ไง สายตาสั้นแล้วเหรอเตชัส” เขาเหลือบสายตาขึ้นมองพฤกษ์ แววตาขี้เล่นส่องประกายผ่านแว่นตาบนดวงหน้ามน แต่สิ่งที่เห็นก็เป็นเพียงภาพขาวดำที่ดูมีชีวิตชีวาโดดเด่นจากสิ่งอื่นขึ้นมาเพียงเล็กน้อย “เดินเข้ามาเหมือนไม่เห็นใครเลยนะ”

“ก็คงงั้น” เตชัสตอบอย่างเหนื่อยหน่าย

“อารมณ์บูดอะไรมาวะเต”

“ไม่รู้เหมือนกัน” อย่ายุ่งกับเขาเลย – เตชัสคิดในใจ แต่พฤกษ์คงไม่อาจหยั่งถึง

“ถ้าเบื่อๆ เย็นนี้ไปดูหนังกันไหม”

“ไม่อยากไป”

“ทำไมล่ะเต”

คิ้วของเตชัสเริ่มขมวด เขาเบือนหนีจากมุมปากที่สังเกตได้ว่าลดลงหลายองศา แม้จะไม่มาก แต่ก็สังเกตได้ น่าเบื่อ เบื่อที่จะต้องเปลี่ยนคำพูดเสียใหม่เพื่อเอาใจและคงสถานะแฟนกับคนตรงหน้าไว้ “พูดเล่น ไปดิ”

ไม่ต้องหันไปมองอีกครั้งก็เดาได้ว่ามุมปากของพฤกษ์เพิ่มองศาขึ้นดังเดิม หรืออาจจะมากกว่าเดิม

“ถึงจะอารมณ์บูดก็ยังขี้แกล้งนะเต” พฤกษ์หัวเราะคิกคัก “เออนี่ก็เที่ยงพอดี ไปกินข้าวกันไหม”

เตชัสทวนคำถามนั้นอยู่สองสามรอบในหัว กินข้าวกันไหม กินข้าวกันไหม อ้อ ร่างกายเขาจำเป็นต้องกินข้าวสินะ แมลงหิวในท้องร้องครวญคราญมาตั้งแต่เดินทางออกจากคอนโดแล้ว แต่ความเบื่อครอบงำจนเขาไม่ได้สนใจมัน พอถึงเวลานี้ถึงรู้ตัวว่าจำเป็นต้องกิน เพื่อไม่ให้เบื่อตัวเองที่เจ็บท้อง เพื่อไม่ให้เบื่อที่ต้องจัดการกับความเจ็บนั้นอีกระลอก

“อืม ไปสิ” ชายหนุ่มตอบ ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง เขาสูงกว่าพฤกษ์ประมาณสิบเซนฯ เห็นจะได้ อันที่จริงเขาก็สูงกว่าใครในที่นี้ทั้งหมด เขาสูงเกือบร้อยเก้าสิบเซนติเมตร สูงแบบยากที่เพศหญิงซึ่งมีมากกว่าแปดสิบเปอร์เซ็นต์ในออฟฟิศจะแตะถึง และผู้ชายอีกยี่สิบเปอร์เซ็นต์ก็เฉลี่ยแค่มาตรฐานชายไทย

และอาจเป็นเพราะความสูง ภาพที่เห็นในวันแสนเบื่อจึงผิดแปลก เหมือนว่าอะไรที่ไม่ได้อยู่ในระดับเดียวกับสายตาเขามันดูไม่จริงไปทั้งหมด แม้แต่กับพฤกษ์ซึ่งคบกันมาได้สองเดือนแล้ว

“เตนี่กินแต่ข้าวราดแกงจริงๆ” เสียงของพฤกษ์ออกความเห็นให้เขารู้ตัวว่าเดินมายังร้านข้าวแกงตรงข้ามตึกอีกแล้ว นั่นทำให้เขานึก อาจเป็นเพราะความเคยชิน อาจเป็นเพราะความใกล้และสะดวก หรืออาจเป็นเพราะเขาติดมาจากกวินท์ กวินท์ที่ชอบกินแต่ข้าวราดแกงแบบไทยๆ จนเมนูโปรดที่เป็นอาหารฝรั่งของเขาถูกลืมเลือนไปในบางที

เตชัสไม่ได้ตอบอะไร เขาสั่งพะแนงหมูกับทอดมันปลากราย ส่วนพฤกษ์สั่งผัดผักรวมกับไส้กรอก เมนูที่เห็นทีไรก็รู้สึกเหมือนอาหารกลางวันโรงเรียน แต่ไม่ได้ออกความเห็นเช่นวันก่อนๆ เขาเพียงนิ่งเงียบ เดินไปนั่งยังโต๊ะว่างภายในร้าน พฤกษ์เดินตามมาติดๆ และพากันนั่งลงเคียงข้าง คล้ายวันที่ผ่านมาช่วงสองเดือนที่คบกัน หรือถ้านับไปก่อนหน้านั้นเสียหน่อยก็ยังคงคล้าย

“พนักงานบริษัทนั้นกินกาแฟแพงๆ อีกแล้วเนอะ” พฤกษ์วิพากษ์วิจารณ์สิ่งที่เห็นขึ้นมาตามเคย แม้จะรู้สึกเบื่อ แม้ภาพในสายตายังดูเป็นสีขาวดำแต่เตชัสก็เห็นได้ในการกระทำทุนนิยมเหล่านั้น บางวันเขาอาจจะตอบไปว่าเรื่องของพวกเขาน่า บางวันเขาอาจจะตอบไปว่าไม่รู้คนพวกนั้นคิดอะไรอยู่ บางวันเขาอาจจะตอบรับเออออแล้วเปลี่ยนเรื่อง แต่วันนี้เขาเพียงนิ่งเงียบ ไม่ได้รู้สึกอะไรทั้งนั้นกับเรื่องของคนอื่น หรือแม้แต่เรื่องของตัวเอง แต่พฤกษ์ยังคงร้อยเรียงคำพูดพร่างพรูออกมา

“ถ้าไม่ใช่เพราะจะช่วยให้ทำงานดีขึ้น ตอนนี้กาแฟก็เป็นวัตถุดิบอย่างหนึ่งสำหรับชีวิตสโลว์ไล์ฟเลยนะ --- ซึ่งพูดถึงสโลว์ไล์ฟแล้วมันก็เป็นแค่ภาพลวงตาชั่วครั้งชั่วคราวของคนเมืองเท่านั้นแหละ เตรู้ไหมว่าเราถูกบีบให้อยู่ในระบบชีวิตแบบฟาสต์ไลฟ์มาเป็นสองสามร้อยปีแล้วตั้งแต่อังกฤษปฏิวัติอุตสาหกรรม ผู้หญิงต้องออกมาทำงาน ครอบครัวใหญ่ก็เปลี่ยนเป็นครอบครัวเดี่ยว ตั้งแต่ตอนนั้นถึงตอนนี้ก็ยังไม่เปลี่ยน ที่เปลี่ยนคือคนยุคนี้ปัจเจกชัดขึ้น ความโหยหาอิสระมากขึ้น แต่ก็นั่นแหละ มันไม่ใช่เรื่องง่าย เพราะงั้นการนั่งพักจิบกาแฟระหว่างวัน บางทีคงเป็นเวลาสั้นๆ ที่ได้หลบไปอีกมิติหนึ่ง...”

แล้วตอนนี้เขาอยู่ในมิติไหนกันล่ะ? เตชัสถามตัวเองขึ้นมาเมื่อจับใจความได้แค่ช่วงท้าย ก่อนที่จะจับใจความไม่ได้อีกเลยเมื่อเขาเริ่มจมกับความเบื่อของตัวเอง แม้จะตักข้าวเข้าปากอยู่แต่ก็เหมือนไม่ได้รสชาติ เหมือนมีแต่สีขาวดำที่สัมผัสปลายลิ้น นั่นสิ เขาอยู่มิติไหนกันนะ มิติสโลว์ไลฟ์? ฟาสต์ไลฟ์? มิติที่มีแฟนพูดเก่ง รู้มากแบบที่คนอ่านหนังสือเยอะควรจะเป็น มิติที่เขาเบื่อหน่าย เหลือบมองปากที่ขยับขึ้นลงไม่หยุดแต่เขาไม่สดับถึงถ้อยคำอีกแล้ว เขารู้แต่ว่าพฤกษ์พูดมาก เขารู้ว่านี่เป็นสิ่งที่เขาเคยคิดต้องการ แต่บางทีเขาอาจค้นพบแล้วว่าไม่ใช่

ในที่สุดพฤกษ์หยุดพูดแล้วตักข้าวคำที่มีบล็อกโคลี่เข้าปาก เป็นการคั่นรายการตามปกติ แต่เตชัสนึกไม่ออกว่าพฤกษ์พูดอะไรเป็นคำสุดท้ายก่อนจะเริ่มกินข้าว และเขารู้สึกเหมือนไม่ได้ยินคำพูดต่อมาหลังข้าวคำนั้นถูกกลืนลงไป

จู่ๆ เตชัสนึกถึงปลากัดสามโหลที่เคยวางเรียงรายเหนือตู้หนังสือ ปลากัดที่วันๆ ไม่พูดอะไร ว่ายเชื่องช้า เรียบนิ่ง หรือบางทีก็แค่ลอยตัวอย่างเหนื่อยหน่าย หากหยิบหนังสือที่กั้นระหว่างโหลออกจึงจะรำแพนหางออกและผรุสวาทใส่กันด้วยถ้อยคำที่มนุษย์ไม่ได้ยิน เตชัสนึกถึงปลา คิดถึงปลา ปลาที่ไร้ถ้อยคำ อยู่อย่างเงียบสงบและแสดงออกเท่าที่จำเป็น

กวินท์เป็นอย่างนั้น



พลันเขาก็ค้นพบว่าสิ่งที่ติดตามเขาคล้ายเงามาตลอดไม่ใช่ความเบื่อหน่าย แต่เป็นความคิดถึงที่อาละวาดขึ้นมาจากกรงที่เขากักขังไว้แรมปี ความคิดถึงที่หม่นเศร้าเป็นสีขาวดำ เพราะรู้ดีว่ากวินท์จะไม่กลับมาหาเขาอีกแล้ว






_____________________________________________________________________________
เรื่องนี้แต่งไว้ได้เป็นปีแล้วค่ะ รู้สึกช่วงนั้นกระแสสโลว์ไลฟ์ยังบูมอยู่ พฤกษ์ก็เลยพูดแนวๆนั้นค่ะ55
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 10-07-2017 21:09:04 โดย แยมส้มขมคอ »

ออฟไลน์ larynx

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 821
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +36/-1
งานเขียนของคุณอ่านมาสองเรื่องได้ อึดอัดมาก เป็นงานเขียนที่อึดอัดมากจริงๆ เปิดมาแรกๆนี่บรรยายความเบื่อของเตได้ลึกจนเรารู้สึกได้ถึงความไร้ค่าเลย 'เกิดมาทำไมวะ'  คำนี้ผุดขึ้นมาในหัวเลย ว่างเปล่าจริงๆ กวินท์น่าจะเป็นแฟนเก่าส่วนพฤกษ์คือแฟนคนปัจจุบันที่นิสัยคนละขั้วกันเลย  เอาเถอะยังไงชีวิตก็ต้องเดินต่อไปอยู่ดี เรื่องมันแล้วก็ให้มันแล้วไป ไม่ใช่ยึดกับอดีตจนตาบอดทำลายปัจจุบัน

ออฟไลน์ dereel_nx

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 32
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +0/-0
 เราอ่านที่คุณเขียนมาหลายเรื่อง และขอบอกว่าไม่เคยผิดหวังเลยค่ะ เป็นงานเขียนที่มีมิติ และเราว่านี่มันเป็นเอกลักษณ์เฉพาะมากเลย เราชอบที่คุณบรรยายเทียบจังเลย ความรู้สึกของตัวละครชัดขึ้นมาในมโนภาพมาก จากเดิมที่เรารู้สึกว่าเตเบื่อ แต่พออ่่านไปเรื่อยๆกลับซึมซับความเบื่อของเตเข้ามาจนรู้สึกได้เองว่าเบื่อขนาดไหนซะงั้น แถมจังหวะของเรื่องราวก็ดีไปอีก  :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: สมัครเป็นแฟนคลับคนเขียนค่ะ

ออฟไลน์ lnwgreankak

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 30
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1/-0
อ่านจนรู้สึกเบื่อ :mew5:

ออฟไลน์ Bb nale

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 559
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +9/-0
จะเป็นอะไรไหมถ้าอ่านเรื่องของคนติดต่อกันหลายเรื่องทำให้รู้สึกเหมือนทุกสรรพสิ่งล้วนปัจเจกในตัว และไร้ค่ามีอยู่ในทุกตัวตน แต่ชอบนะไม่ถึงกับทำให้คลั่งหรือเศร้าหมดหวังต่อชีวิตแต่ก็มีอารมณ์สีเทาคงอยู่ตลอดเรื่อง

ออฟไลน์ ChabaSri

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 602
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +24/-0

ออฟไลน์ FeaRes

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 738
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +6/-2

ออฟไลน์ LovelyPenGirl

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 49
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2/-0
นัวมากกก. ขอบคุณค่ะ.  :m15:

ออฟไลน์ Lisa_Pasta

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 5
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1/-0
อ่านแล้วเบื่อตามเตเลยอ่ะ

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ twinmonkey0311

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 5480
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +110/-9

ออฟไลน์ Wordslinger

  • แป้งจี่รีรีข้าวสาร
  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2383
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1180/-5
อ่านแล้วชอบมากเลยค่ะ ชอบที่เปรียบเปรยว่าความรู้สึกตอนนี้ของเตก็เหมือนกับปลาถูกขังไว้ในโหล เก็บกักความรู้สึกโหยหาและคิดถึงคนรักเก่า เหมือนกับว่าเป็นการพยายามนำพาชีวิตให้ดำเนินไปในแต่ละวัน ทั้งที่ในก้นบึ้งของหัวใจแล้วปรารถนาเหลือเกินที่จะได้พบกับคนรักเก่าซึ่งคงไม่กลับมาแล้ว...

ฮือ...ไม่ได้อ่านเรื่องสั้นที่คมและลึกซึ้งแบบนี้มาสักระยะหนึ่งแล้วค่ะ ขอบคุณคุณแยมส้มมากๆ นะคะที่เอาเรื่องสั้นเรื่องนี้มาแบ่งปันกันอ่าน กอดดดด  :mew1:

ป.ล. บางช่วงบางตอนของความรู้สึกเต เราคิดว่าเราก็กำลังเป็นอยู่เหมือนกัน 55+ เบื่อมันทุกอย่าง...

ออฟไลน์ P_Methayot

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 108
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +92/-0

ออฟไลน์ Keane

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 247
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +192/-0

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด