หัวข้อ: [Incest] ‘Our love is twin…’ รักของพวกเรา สองแสน 19.2 up 13/3/61

[Destiny]

  ถ่างตารอๆ ไม่ได้อ่านเราไม่นอน

[khunchoq]

‘Our love is twin…’



( สองแสน - ห้า : สับสน )


เราไม่ได้พูดอะไรกันอีก หลังจากยืนจ้องหน้ากันซักพักผมก็เดินออกมาหาไอ้มิ้นท์ที่โรงอาหาร โดยไม่สนใจไอ้คนที่เดินตามมาข้างหลัง

“มาๆ มากินข้าวกัน” ไอ้โต้งบอกตอนที่ผมเดินมาถึงโต๊ะ พวกมันมองหน้าผมแล้วเหลือบไปทางไอ้แสน คงจะรับรู้ถึงบรรยากาศไม่สู้ดีถึงไม่มีใครพูดอะไรออกมา

“มึงมาได้ยังไงโต้ง” ผมถามทันทีที่นั่งลงเก้าอี้หางตาผมเห็นไอ้แสนเดินเลี่ยงไปทางอื่น ช่างมันจะไปไหนช่างมัน

“อืม..ก็นัดกับไอ้แสนไว้”

“แล้วทำไมมึงไม่ห้าม” ไอ้โต้งทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก มันสนิทกับไอ้แสนมากกว่าผมและคงคิดว่าไม่อยากขายเพื่อน ถึงได้อ้ำอึ้งแบบนี้

“มึงบอกมาเหอะ พวกกูจะได้หายสงสัย” ผมหันมองไอ้เก่ง มันสนิทกับไอ้โต้งตั้งแต่เมื่อไหร่ ขึ้นมึงกูสนิทปากเชียวนะ แต่ผมก็ไม่ได้ค้านอะไร อยากรู้เหมือนกัน

“เฮ้อ.. ไอ้แสนมันให้เพื่อนสืบเรื่องคนที่ตีกับมึงตั้งแต่วันแรกแล้ว กูมารู้ทีหลัง” ไอ้โต้งพูดพร้อมกับมองไปด้านหลังผม พอผมหันตามก็เห็นแสนมันยืนต่อคิวร้านข้าวมันไก่ที่ผมชอบกินอยู่ด้วยหน้านิ่งๆของมันแต่วันนี้ดูจะอึมครึมกว่าปกติ เพราะเรื่องอะไรนั้นผมก็ไม่แน่ใจ

“พอมันรู้ว่าใครทำก็ให้เพื่อนมันจับตาไว้เพราะมันยังห่างจากมึงไม่ได้ มึงเป็นไข้ไม่สบายนี่ตอนนั้น” ผมพยักหน้ารับ เท่าที่จำได้ลืมตามาเมื่อไหร่ก็เห็นมันนั่งอยู่ข้างๆเสมอจนไม่ได้เอะใจอะไรซักนิด

“หลังจากที่เพื่อนไอ้แสนมันคอยดูอยู่ก็เห็นพวกของมันมาป้วนเปี้ยนหน้าคณะมึง” เข้าล็อคกับที่ไอ้เก่งเล่าเมื่อเช้าพอดี ผมเม้มปากตั้งใจฟังมันเล่าต่อ

“พวกนั้นมันวางแผนจะเล่นมึงคืนอยู่ แต่ไอ้แสนรู้ก่อน ก็อย่างที่เห็น” โต้งมันพูดจบก็ตักข้าวใส่ปากเป็นอันว่ามันเล่าจบแล้ว ผมได้แต่กำหมัดแน่น สรุปแล้วเรื่องทุกอย่างมันก็เริ่มมาจากผมเอง ..

ถึงแสนจะอยู่ในสภาพปกติไม่มีร่องรอยฟกช้ำตรงไหนแต่ผมก็ไม่ชอบที่มันต้องมีเรื่องชกต่อย ถ้าเกิดว่าฝ่ายนั้นหายดีแล้วมันจะไม่มาเอาคืนหรือยังไง ... เพราะผมไม่เคยคิดถึงเรื่องพวกนี้มาก่อนถึงได้กระโดดเข้าไปยุ่งกับเรื่องชาวบ้าน แต่จะให้ผมมองผ่านคนที่โดนรุมซ้อมขนาดนั้นก็ทำไม่ลง ไม่ว่าจะพยายามโยนเรื่องออกไปเท่าไหร่มันก็ไม่พ้นตัว เป็นผมเองที่ดึงเรื่องเข้ามา..

เริ่มเข้าใจความรู้สึกของแสนก่อนหน้านี้แล้วว่าเป็นยังไง ผมไม่ควรจะโกรธหรือโมโหมันด้วยซ้ำเพราะต้นเรื่องที่ทำให้ทุกอย่างเป็นนี้คือตัวผมเอง

 “คิ้วแทบจะผูกกันอยู่แล้วมึง” แรงจิ้มกลางหน้าผากจากมิ้นท์ทำให้ผมหลุดออกจากความคิดตัวเอง ก่อนที่จะได้พูดอะไรกันต่อ ไอ้แสนก็เดินกลับมาพร้อมกับจานข้าวมันไก่ มันวางลงตรงหน้าผมแล้วทิ้งตัวลงนั่ง

“ดูแลกันดีจริงๆ”

“ก็พี่น้องกัน” ไอ้แสนตอบด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งแต่ทำไมผมรู้สึกเหมือนมันกำลังประชดก็ไม่รู้

“หรอ..” ไอ้โต้งส่งเสียงล้อเลียนและยังไม่ทันจะได้พูดถามอะไรมัน ไอ้แสนก็ลากคอมันออกไปทันทีผมเลยก้มลงมาสนใจจานข้าวมันไก่ ไม่มีหนังไก่แบบที่ชอบด้วย!

“ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เลยนะ” ผมชะงักช้อนที่กำลังจะตักข้าวเงยหน้ามองไอ้บีมที่เป็นคนพูดแล้วขมวดคิ้วไม่เข้าใจ ไอ้มัดเป็นคนเฉลยข้อสงสัยชี้มาที่หน้าผม  พอปล่อยส้อมลงแตะที่หน้าตัวเองถึงได้รู้ตัวว่ายิ้มอยู่ก็รีบเม้มปาก

“กินๆกันไปเถอะน่า!”


ตลอดช่วงบ่ายผมเรียนไม่รู้เรื่องเลยซักนิด สายตาผมจับจ้องไปที่ปากของอาจารย์ที่ขยับไม่หยุดแต่สมองและใจตอนนี้ลอยไปถึงเรื่อไอ้แสนเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ก่อนจะกลับมาเรียนคาบบ่ายไอ้โต้งก็มาล่ำลาพวกผมเพราะมันก็มีเรียนบ่ายเหมือนกัน มันนัดแนะกับไอ้เก่งและไอ้บีมไว้ว่าจะไปก๊งกันคราวหลัง ไม่รู้ไปสนิทกันตอนไหน ส่วนไอ้แสนมันยืนอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่หน้าตึกมองผมด้วยสายตาแปลกๆ ผมไม่เข้าใจความหมายของมัน แต่ใจผมดันรู้สึกหน่วงๆอย่างบอกไม่ถูก

ผมคิดไปถึงเรื่องที่ตัวเองพูดไปก่อนหน้านั้น มันแรงไปหรือเปล่า แสนมันก็คือแสน จะให้ไปเป็นใคร สำหรับเด็กผู้ชายมันก็ต้องมีเรื่องชกต่อยบ้างเป็นธรรมดาไม่ใช่หรอ ขนาดตัวเองก็ยังมีเรื่องมีราวแบบนี้... คิดมาถึงตรงนี้ผมก็เม้มปาก ผมห่วงมัน รักมันมากเกินไปหรือเปล่า.. ใช่สิ มันต้องใช่แน่ๆ ถึงได้มีอาการแปลกๆมาด้วย น้องมันก็อายุเท่าผมไม่ต่างกันเลย มันโตแล้ว ผมโตแล้ว ผมไม่ควรไปกะเกณฑ์ชีวิตมันเสียหน่อย

พอความคิดเริ่มไปในทิศทางที่ดี ผมก็นึกบางอย่างออก ในเมื่อมันชกต่อยเก่งขนาดนี้ ผมควรจะให้มันสอนสิ!! นึกถึงหน้ามันออกเลยถ้าผมไปบอกแบบนั้น มันคงจะจ้องผมจนร่างพรุนแล้วพูดออกมาสั้นๆ ‘ประสาท’ แน่ ฮ่าๆ

“....อง”

“ไอ้สอง!!!” ป๊าบ! เสียงเรียกตามด้วยแรงฟาดไม่เบาบนไหล่ทำให้ผมสะดุ้งสุดตัวทำหน้าตาตื่น

“ทำไม! แสนเป็นอะไร!” พลาด...รู้สึกได้ว่าตัวเองพลาดแล้วก็เมื่อสายตาล้อเลียนจากเพื่อนทั้งสี่คน แม้กระทั่งไอ้มัดที่นั่งเล่นเกมส์มือถืออยู่ยังเงยหน้าขึ้นมา

“เหม่อคิดถึงแสนนี่เอง”

“เปล่า! ไม่ได้คิด! วู้!” พลาดรอบสองเมื่อยังปฏิเสธความจริง ทั้งๆที่ความแตกไปแล้ว เป็นครั้งแรกที่รู้สึกว่าตัวเองโง่ โง่ที่สุด พวกมันยังส่งรอยยิ้มแปลกๆ จนหน้าผมร้อนไปหมด

“อะๆ ไม่ได้คิดก็ไม่ได้คิด กูมีเรื่องไอ้แสนจะมาพูดให้ฟัง” พอได้ยินแบบนั้นผมก็หูตั้งทันที มิ้นท์ชะโงกหน้าเข้ามาใกล้ พร้อมๆกับคนอื่นที่สุมหัวลงมาเหมือนคุยเรื่องลับระดับชาติ

“กูได้ยินมาว่า แสนมัน...มัน” ท่าทางอึกๆอักๆของมิ้นท์ทำให้ใจผมล่วงไปอยู่ตะตุ่ม หรือว่ามันโดนอาจารย์เรียก เพราะถ้าแบบนั้นมันอาจจะโดนพักการเรียนหรือไล่ออกเลยนะ หรือว่าพวกนั้นมันแจ้งตำรวจ หรือมันโดนดักตี มันเกิดอะไรขึ้น!!

“มึงก็รีบบอกสิมิ้นท์ ดูหน้าไอ้สองดิ! ซีดแล้วซีดอีก” ไอ้บีมเป็นคนเร่งเร้าไม่แน่ใจว่าเป็นห่วงผมหรืออยากเสือกเองอันนี้ ผมลูบหน้าลูบตาตัวเองเรียกสติ

“มึงอย่าเร่งดิ เรื่องนี้แม่งสำคัญนะเว้ย” เพียงครู่อาการ อึกอักหายไปแล้วเหลือเพียงสายตาเจ้าเล่ห์ของมิ้นท์  มันเปลี่ยนกะทันหันเลยทำผมมึนไปแปปนึงก่อนจะรู้เหตุผล

“ไอ้แสนมัน...มันรอมึงอยู่หน้าตึกนะ กร้ากกกกกก” มันพูดจบก็วิ่งลิ่วหนีบาทาทันที ตั้งแต่เกิดมากูไม่เคยด่าผู้หญิงเลย ขอซักทีเถอะวะ

“ไอ้เหี้ยยยยยยยยยยยยยย” ผมวิ่งไล่มันด้วยความโมโหปนโล่งใจ ส่วนไอ้สามตัวที่เหลือหรอครับหัวเราะสะใจไง ไอ้พวก )%I(%(#+_O)#$(()#%#(%U^

ผมวิ่งไล่มิ้นท์จนตัวเองหอบแฮกไม่ต่างกับอีกคนที่ยืนหัวฟูอยู่ไม่ไกล เล่นกันเป็นเด็กไปได้ พวกเราเก็บข้าวของลงมาชั้นล่างก็เห็นไอ้แสนนั่งอยู่ที่โต๊ะหินอ่อนตัวประจำของพวกผม มันเงยหน้าขึ้นมามองผมและผมก็ยิ้มให้มัน

ผมเห็นมันถอนหายใจแรงๆอยู่เฮือกนึงก่อนจะลุกขึ้นรอผม มึงถอนหายใจทำไมเนี่ย หมายความว่าไงฟะ!!

“เจอกันพรุ่งนี้วะพวกมึง” ผมหันไปลาพวกเพื่อนที่ยังมองมาแบบล้อๆ นี่พวกมึงล้ออะไรกันวะ ไม่ได้พูดออกไปหรอกครับได้แต่ตีหน้ายุ่งใส่ พวกมันหันไปมองหน้ากันแล้วยิ้มกะลิ้มกะเหลี่ย

“กลับไปก็อย่าลืมคุยกันละ”
“เออน่า”
“เบาๆเรื่องเอาแต่ใจหน่อยละ”
“อะไรวะ?”
“เดี๋ยวแสนมันทนไม่ไหวเอา หึหึ”
“อะไรของพวกมึงเนี่ย!” ชักจะงงไปกันใหญ่ผมเลยถีบไอ้เก่งที่อยู่ใกล้สุดเชิงไล่พวกมันทั้งสี่คน แต่ถามว่ามันโกรธไหม ไม่มีอะหัวเราะร่ากันเลยทีเดียว

“เป็นอะไร”
“เพื่อนกวนตีน เออ กูขอโทษ” ผมตอบมันก่อนจะนึกว่าต้องพูดอะไรซักอย่างให้บรรยากาศมันเป็นเหมือนเคย
“อืม..เหมือนกัน”
“กูแค่สับสนไปหน่อย มึงเข้าใจใช่ปะแสน”
“อืม..เข้าใจ”
“ดีกันแล้วนะ”
“หึ...อือ” พอได้คำตอบแบบนั้นผมก็ยิ้มหันไปยักคิ้วให้มันจึกๆ มันเหลือบมองผมด้วยสายตาที่แปลได้ว่า
‘ปัญญาอ่อน’

เออแม่ง ฝากไว้ก่อนเถอะมึง!

( จบสองแสน - ห้า : สับสน )
-----------------------------------------------

มาแล้วววววววว มาดึกนิสนึงงง แต่มาแล้วววววววว
ไปตบตีกับเวิร์ดมาขอรับ มันมาตายอะไรกันตอนนี้
เกือบจะไม่ได้ลงกันแล้วเชียว
แต่ศรัทธาอันแรงกล้า!! ยังไงก็ต้องลงให้ได้ 

ขอขอบคุณคนที่ยังติดตามกันอยู่ด้วยนะขอรับบบ
ไม่ได้ตอบคอมเม้นต์เลยแต่อ่านทุกอันนะขอรับบบ
ขอบคุณมากๆขอรับครับผมมมม 

ดาวเสาร์

[แฟนตาเซีย]

 

[FeaRes]

ดีกันไว้น้าาาา
สองเหม่อคิดถึงเรื่องแสนด้วยยย
 

[♥►MAGNOLIA◄♥]

เหมือนเพื่อนๆรู้กันนะ

[Destiny]

รออยู่น้า เมื่อวานไม่มา ก็ยังรอคนเขียนอยู่จนวันนี้ 

[nunda]

รอตอนต่อไป ^^

[khunchoq]

‘Our love is twin…’


( สองแสน - หก : โลกกลม )


เช้านี้ผมตื่นมาด้วยความง่วงและหงุดหงิดขั้นสุด เมื่อคืนกว่าจะหลับก็เกือบถึงเวลาไก่ขันแล้ว! แต่!! ต้องแหกตาตื่นเพราะเสียงโครมครามมาจากข้างบ้าน!!

หลังจากพยายามคลุมโปง พลิกซ้าย พลิกขวาเท่าไหร่ก็ไม่สามารถหลับลงได้เลยลุกขึ้นนั่งขยี้หัวตัวเองแรงๆ พอหันไปมองที่เตียงสามฟุตของไอ้แสน เจ้าของมันก็มีสภาพไม่ต่างจากผม คิ้วขมวดแน่นหน้ายุ่งผิดคอนเซ็ปนิ่งของมันเลย

“แสน มึงไปดูดิ” ด้วยความที่หน้าต่างบานใหญ่ของห้องมันอยู่ระหว่างเตียงของเรา แล้วตอนนี้ผมก็โดนเตียงดูดอยู่ลุกไม่ชึ้น ใช้มันนี่ละดีที่สุด ไอ้แสนมันถอนหายใจแล้วลุกพรึบจากที่นอนในสภาพกางเกงนอนขายาวตัวเดียว เอิ่ม..

น้องชายมึงแข็งแรงดีจัง... ไม่ได้ทะลึ่งนะเว้ย ก็รู้ละว่าพวกเราเหล่าผู้ชายเวลาตื่นใหม่ๆมันก็มีปึ๋งปั๋งกันบ้าง ของตัวเองก็ไม่รอดอะแต่อยู่ใต้ผ้าห่มไม่มีใครเห็นไง

“คนย้ายเข้า” ไอ้แสนมองอยู่แปปก็เดินมาที่เตียงผมแล้วทิ้งตัวลงนอนเบียดทันที

“ไรมึงเนี่ย”

“นอนด้วย” ไอ้มึน ไอ้หน้ามึน ไม่ว่าผมจะพยายามดันมันออกไปยังไงไอ้นี่ก็มือเหนียวอย่างกับตีนตุ๊กแกกอดผมไว้ซะแน่นเลย เลยปล่อยเลยตามเลยหันหลังให้แม่งแล้วพยายามข่มตาให้หลับ

ปัง!!

“ไอ้)^*()*$_)(()#&*@*(&)” ผมกับไอ้แสนลุกขึ้นนั่งสบถเป็นเสียงเดียวกัน การนอนตื่นสายในวันหยุดเป็นอันต้องหยุดลงเพราะมันดังมาอย่างต่อเนื่อง นี่มึงย้ายบ้านหรือระเบิดบ้านกันแน่วะ!!

“แสน! กูง่วง!” พอนอนไม่พอผมก็จะหงุดหงิดและงี่เง่าเป็นปกติ ซึ่งไอ้แสนเป็นคนที่โดนหงุดหงิดใส่ตลอด

“....”

“กูง่วง!!” ย้ำอีกทีเผื่อแม่งไม่เข้าใจเพราะมันยังนั่งนิ่ง

“....นอน”

“มึงแม่ง ไปเลย!” ผมถีบมันตกเตียงแล้วทิ้งตัวลงนอนแบบหงุดหงิด นอนไม่ได้ไงเพราะเสียงดัง ไมแม่งไม่เข้าใจวะ!

“เอาแต่ใจ..” เออเรื่องกู ผมยกผ้าขึ้นคลุมโปง มันง่วงจนหงุดหงิดงุ่นง่าน อยากนอนอะอยากนอนโว้ยยย เสียงกุกกักๆอยู่ไม่ห่างจากเตียงก่อนผ้าห่มผมจะถูกเปิดออก กำลังจะหันไปด่าเฮดโฟนแบบกันเสียงรบกวนด้านนอกก็ถูกใส่มา

“นอนซะ” มันบอกก่อนจะครอบลงหูสนิท จะว่าไปหลังจากมีเรื่องเมื่ออาทิตย์ก่อนนี่เป็นครั้งแรกที่ได้สบตาตรงๆกับแสน แววตาวันนี้มันแปลกๆทำให้ผมคันยุบยิบในอก  มันจ้องอยู่พักนึงก็เดินหนีไปเข้าห้องน้ำ ผมเลยได้ฤกษ์หลับซักที


ตื่นมาอีกทีคราวนี้ถอดเฮดโฟนออกแล้วด้านนอกก็เงียบลงแล้ว ผมบิดตัวไล่ความเมื่อยของร่างกายก่อนจะเหลือบตาขึ้นมองเวลา เรือหาย! บ่ายสาม นี่ผมนอนหรือซ้อมตายโดนแม่กับพ่อบ่นเป็นแน่แท้ ตาลีตาเหลือกวิ่งเข้าห้องน้ำจัดการตัวเองเลยครับ

สิบนาทีพอดีไม่ขาดไม่เกินผมออกมาจากห้องน้ำทั้งผ้าขนหนูพันช่วงเอว

“อ้าว” ไอ้แสนครับ เมื่อกี้มันไม่อยู่สงสัยเพิ่งขึ้นมาตอนนี้มันเก็บที่นอนให้ผมเรียบร้อยเลย ไม่ขอบคุณหรอกนะมึงทำเอง ฮ่า ๆ

“ไวๆ พ่อกับแม่จะพาไปข้างนอก” ผมเลิกคิ้วเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้ารับรู้ รีบเดินไปหาชุดสำหรับออกไปข้างนอกทันที


“กว่าจะตื่นนะเจ้าสอง” ทันทีที่เท้าแตะพื้นชั้นล่างหม่อมแม่ก็แซะทันทีครับ ผมหัวเราะแห้งๆเดินไปกอดแล้วหอมแก้มพ่อกับแม่คนละฟอด

“วันหยุดทั้งทีนี่ครับแม่”

“จ้าๆ เดี๋ยวเราไปกินข้าวกัน เลี้ยงฉลองเจอเพื่อนเก่าแม่กับพ่อซักหน่อย” ผมเลิกคิ้วไม่นานก็พบชายหญิงคู่หนึงเดินเข้ามาในบ้านพอดี

“ตายแล้ว สองแสนกับแสนสอง ทำไมโตกันไวจังลูก” ผมทำหน้าเอ๋อแต่ก็ยกมือไหว้อีกฝ่าย

“มันก็หลายปีแล้วนะมล”

“หน้าตาหล่อเหลาได้พ่อมาเต็มๆเลยนะ” พ่อผมก็ยิ้มหน้าบานสิครับ โดนชมขนาดนี้ ผมก็ยิ้มเอ่อยขอบคุณเบาๆผิดกับไอ้แสนที่จ้องไปที่คนด้านหลังเขม็ง

“อ่ะ นี่ลูกชายฉัน ชื่อซาย” พอได้ยินชื่อตัวเองอีกฝ่ายก็ยอมออกมาให้เห็นหน้า ตากลมนั่นเบิกเล็กน้อยก่อนจะถลาเข้ามาจับมือผมเขย่า

“เฮ้ย! หาเจอซักที” มึงจะเขย่าอีกนานไหม เครื่องในกูเละรวมกันแล้วมั้ง!! ผมยังไม่ทันได้ดึงมือตัวเองออกไอ้แสนก็กลายเป็นคนหิ้วคอเสื้อไอ้ชายให้มายืนห่างๆแล้ว แม่งแรงควายจริงๆไอ้แสนเนี่ย หรือเพราะไอ้นี่มันตัวเบา

“รู้จักกันหรอจ๊ะ” แม่ผมเป็นคนถาม นั่นสิ รู้จักกันหรอวะ

“ครับ” มันตอบแม่ผมก่อนจะหันมายิ้มกว้างใส่ โอ้ยกูแสบตา กูไม่เคยรู้จักมึงซักหน่อย เอ๊ะ จะว่าไปก็คุ้นๆวะ

“งั้นดีเลย พวกเราแยกกันไปดีกว่า พวกลูกๆก็ไปหาอะไรกินกัน เดี๋ยวพวกแม่จะไปร้านประจำ” แม่ผมพูดแบบม้วนเดียวจบยัดกุญแจรถของพ่อมาให้เรียบร้อยพร้อมกับบัตรเครดิตใบหนึ่งที่ดึงมาจากกระเป๋าพ่อจนพ่อทำหน้าเหวอ

“อย่ากลับกันค่ำนักละ” แม่ของไอ้ซายกำชับพวกผมอีกทีก่อนจะหันหลังออกไปเลย ผมหันมองหน้าแสนที่ตอนนี้มันดู...จะหงุดหงิด ไม่รู้หงุดหงิดอะไรแต่ไม่เสี่ยงตีนมันแล้วกันหันมาหาอีกคนแทน

“มึงเป็นใครวะ?”

“เมื่ออาทิตย์ก่อนที่ข้างตึก” ผมยืนนิ่งประมวลผล เมื่ออาทิตย์ก่อนก็ช่วงมีเรื่องน่ะสิ...งั้นหมายความว่า

“ไอ้ผักเปื่อยนั่นมึงหรอ!”

“ใช่แล้วพวก...บอกให้กูหาของเซ่นแต่ไม่บอกชื่อไม่บอกอะไรเลย มึงคิดว่ามหาลัยมันเล็กนักหรอวะ”

“กูลืม จะว่าไปกูนึกว่ามึงตายไปแล้วนะเนี่ย”

“กวนตีนแล้ว แต่กูได้ข่าวว่าพวกนั้นโดนคนจริงกระทืบเละไปเลย”

“หึหึ...นี่ไงคนจริง” ผมชี้ไปที่ไอ้คนข้างๆที่ยังยืนเงียบเป็นสากกะเบืออยู่ ไอ้ซายเลิกคิ้วแล้วมองหน้าไอ้แสน

“จริงดิ?”

“เออ”

“โห เจ๋งวะ!” ไอ้แสนมันปรายตามองก่อนส่ายหัวคว้ากุญแจรถในมือเดินนำไปที่รถพ่อทันที ไอ้ซายถึงกับเอ๋อไปชั่วขณะ โดนเมินเห็นๆ อยากจะขำให้ฟันร่วงกับหน้ามันตอนนี้ ผมตบหัวมันเรียกสติก่อนจะลากไปขึ้นรถเดี๋ยวโดนไอ้แสนทิ้งไว้บ้านครับ


ระหว่างอยู่บนรถผมก็ถามมันละเอียดยิบว่าแม่งเรียนคณะอะไร ได้คำตอบมาว่ามันเรียนอยู่คณะอักษร เอก ภาษาญี่ปุ่นครับ พอถามต่อว่าทำไมถึงโดนกระทืบ

“กูหล่อเกินไปเลยโดน”

“เพราะมึงมั่นเกินไปถึงโดนกระทืบ! พูดแล้วกูคันตีนเลยเนี่ย!!” ผมสวนกลับทำท่าจะปีนเบาะไปหามันที่นั่งข้างหลัง

“ฮ่าๆ ทีมึงยังมั่นอกมั่นใจในความหล่อของตัวเองเลย ไอ้น่ารัก”

เอี๊ยด!! อยู่ดีๆไอ้เชี้ยแสนก็เบรกจนผมแทบจะหัวทิ่มโชคดีมากที่คาดเบลล์ไว้ แต่ไอ้ซายไม่เป็นงั้นครับ มันแทบพุ่งพรวดไปชนกับกระจกหน้า ดีที่ผมดึงไว้

“อะไรวะแสน!”

“หมาตัดหน้ารถ” มันแผ่ออร่าทมึนมาอีกแล้วครับ แค่หมาตัดหน้ามึงไม่เห็นต้องทำหน้าเข้มเลยวะ มันออกรถอีกครั้ง

“เอาดีๆตกลงทำไมถึงมีเรื่องวะ”

“ก็พวกแม่งหาว่ากูไปแย่งเมียมัน กูเลยบอกว่า กูไม่ได้แย่ง กูหล่อของกูอยู่เฉยๆ เมียพวกมึงก็เข้ามาหากูเอง เท่านั้นละแม่งชกกูเลย”

คำเดียวที่นึกออกสมควร.. ผมทำหน้าเอือมใส่มัน แต่ไอ้ห่านี่แม่งดันยกมือขึ้นมาบีบแก้มผม

“ปล่อยแก้มกู”

“นิ่มดี ไม่ปล่อย” ผมก็พยายามจะตบหัวมัน มันก็โยกตัวหลบแล้วหัวเราะร่า

“น่ารักดีวะ มีแฟนยังวะสอง กูจีบได้ปะ”

เอี๊ยด!!

“โอ้ย อะไรวะแสน!!” คือตกใจทั้งคำพูดไอ้ซาย ทั้งเจ็บที่สายเบลท์รัดเวลารถกระตุก ครั้งนี้ผมไม่ได้จับไอ้ซายไว้ครับ มันคว้าเบาะผมไว้ทัน

“แมวตัดหน้ารถ” เสียงเรียบนิ่งตอบกลับมา

“ไหนวะ!” ผมพยายามมองหาแมวที่ว่าแต่ไอ้แสนไม่ได้พูดอะไร ออกรถต่อ เออสงสัยแม่งไปแล้วมั้ง

“มึงสองคนนี่ดูบางทีก็เหมือนกัน บางทีก็ไม่เหมือนกัน” ตอนนี้ไอ้แซนมันขยับไปนั่งดีๆแล้วครับ สงสัยกลัวหัวทิ่มกระจก

“หรอ..อะไรที่ไม่เหมือนละ” ผมถามกลับไป

“ความรู้สึกน่ะ”

---------------------

“กินไรกันดีวะ?” ทันทีที่เข้ามาในตัวห้างผมก็ถามทันที วันนี้วันหยุดพวกร้านอาหารน่าจะคนเยอะ กินอะไรดีวะ คิดไปก็สอดส่ายสายตาไปทั่วบริเวณ

“อะไรก็ได้แล้วแต่มึง” ไอ้ซายเป็นคนตอบครับส่วนไอ้แสนหรอ

“.............” ความเงียบคือคำตอบ งั้นกูตัดสินใจเองแล้วกัน มองซ้ายมองขวาไปตลอดทางจนเจอร้านอาหารญี่ปุ่น ผมรีบลากมันทั้งสองคนเข้าไปทันที

“งานนี้กูเลี้ยงเองนะ ถือว่าเลี้ยงขอบคุณที่มึงช่วยกูคราวนั้น” ผมพยักหน้าตกลงทันที คนจะเลี้ยงอย่าขัดศรัทธา!! ฮ่าๆ


ว่าแต่... ไอ้แสนมันเงียบผิดปกตินะวันนี้


ว่าไหม?


( สองแสน - หก : โลกกลม )


---------------------------------------------
คนเขียนขอกราบประทานอภัยเป็นอย่างสูง
เนื่องจากเหนื่อยและเพลียต่อการทำงานเลยไม่ได้มาอัพเลย 
อุส่าตั้งเป้าจะลงทุกวันพอมืดมาเผลอหลับทุกที
ขอโทษคนอ่านด้วยขอรับบบ
ดาวเสาร์

คลานออกจากเล้า   

[Red_sister]

สู้จ้า  ชอบความเยนชาของแสนสองงง

[205arr]

แสนสองใจเย็นๆ นะ อย่าเพิ่งพ่นไฟ

[FeaRes]

จะพูดแหย่ขอจีบใครก็ดูด้วยน้าาาา เขามีคนแอบรักอยู่ข้างๆ 55555
แสนใจเย็นน้าาาาาาา สองเป็นห่วงงง
 

[♥►MAGNOLIA◄♥]

ความรู้สึกแบบเป็นพี่น้อง เป็นแฝด เป็นคนรัก
มันทำให้แสน ทั้งน่ารัก อบอุ่น เอาใจสอง
แสนยึดติดกับสองสุดๆ ตามใจตลอด

ขำกร๊ากกก เลย หมาตัดหน้า แมวตัดหน้า 
เวลาที่ซาย ชมสองน่ารัก ขอจีบ 
ซาย รีบๆ รู้ซะทีว่าสองนะแสนโคตรหวง
ไม่งั้นจะโดนยำตีนจากคนใกล้ตัวอีกนะ
       
 

[Destiny]

จากต้นเรื่องบรรยายว่า 2 แฝดเหมือนกันมากๆ เลยอยากให้บรรยายเพิ่มอีกนิดว่าซายแยกได้ยังไงว่าคนไหนที่เข้าไปช่วยวันนั้น เช่นดูจากบรรยากาศรอบตัว หรือไฝใต้ตา ประมาณนี้จ้า แต่ชอบฉากที่แสนไปขอนอนเตียงเดียวกับสองมากมาย น่ารักสุดๆๆ อยากให้มีฉากน่ารักอย่างนี้เยอะๆเลย 

[nunda]

เอ็นดูแสน ^^

[mutyamania]

สไตล์แฝดที้ชอบเรยค่ะ น้องชายร้ายๆ กับพีชายกวนๆ ชอบความหึงหวงของแสนมาก

[khunchoq]

'Our love is twin'

( สองแสน - เจ็ด : ผิด  )


ผมไม่เข้าใจเลยวะ...ทั้งที่เรียนคนละคณะ คนละตึก ทำไมทุกครั้งที่ผมว่าง ผมต้องเจอมันด้วยเนี่ย!

“สอง เนื้อคู่มึงมาละ” ถ้าบีมมันพูดแบบนี้แล้วละก็...

“สองงงงง” ไอ้เชี้ยซาย  ไอ้เห็บติดหมา! ไอ้หมากฝรั่งติดรองเท้า โอ้ย อะไรของแม่งวะเนี่ย หลังจากที่ได้ไปกินข้าวกระชับมิตรกันแล้ว ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาเป็นเวลา สองอาทิตย์มันติดผมหนึบจนรำคาญ! ยังไม่พอ

“อ้าวแสนไปไหนวะ” เก่งเป็นคนทักมันครับ ผมหันควับทันที ไอ้แสนก็ทำตัวแปลกๆ ทุกครั้งที่ซายมามันจะหนีหายไปไหนก็ไม่รู้

“มีเรียน” มันตอบสั้นๆตวัดตามองไปด้านหลังผมแล้วเดินเลี่ยงไป

“อ้าวไปแล้วหรอแฝดน้อง บายๆมึง” ไอ้ซายตะโกนแหกปากโบกมือส่งคนที่เพิ่งเดินไป มึงสังเกตบ้างไหมว่าแม่งไม่เคยหันมามองอะ สลัดดดด เฮ้อ กูเพลีย..

“มึงมาทำไร” มันนั่งลงปุ๊บผมก็ถามปั๊บ

“หิวข้าว มาหาข้าวกิน” ตึกอักษรมันก็มีโรงอาหารปะสัด โคตรไม่เข้าใจแม่งเลย

“หึ..มาทำอย่างอื่นมากกว่ามั้ง” เออจะว่าไปไอ้เก่งกับไอ้ซายนี่ก็เขม่นกันแปลกๆ ตั้งแต่วันแรกที่มันเจอกันเลย

“เสือกไรอะ”

“อ้าวสัด! ไม่ได้อยากเสือกนักหรอกแต่เหม็นหน้า!!”

“หน้าบ้านมึงเหม็นได้หรอ” ไอ้ซายทำหน้ายียวนกวนประสาทใส่ไอ้เก่ง ไอ้เชี้ยเก่งจึงไม่ทนอีกต่อไปทำท่าจะปีนโต๊ะมาต่อยไอ้ซายด้วยใบหน้าทมึงถึง ส่วนผู้เคราะห์ร้ายที่ต้องคอยดึงไอ้เก่งวันนี้ได้แก่ นายมัดครับผม ฮ่าๆ

“พวกมึงเจอกันทีไรกัดกันอย่างกับหมา!” มิ้นท์เอาหนังสือที่อ่านอยู่ตบลงบนโต๊ะเสียงดังจนพวกผมสะดุ้ง

“สอง! บีม! จับมันไว้!” ผมเลิกคิ้ว มิ้นท์แม่งจะเล่นไรวะแต่ผมก็ล็อคตัวซายไว้ ส่วนไอ้บีมลุกมาล็อคไอ้เก่งอีกที

“จับกูทำไม ปล่อย” ไอ้เก่งโวยวายพยายามดิ้น ส่วนไอ้ซายที่ผมจับอยู่มันมองจ้องผมด้วยประกายวิบวับน่าจิ้มตาบอดฉิบหาย!! ขนตูดกูลุกแล้วเนี่ย!!

“มัด ขอของ” เสียงก้องแก๊งดังขึ้นก่อนไอ้มัดดึงมันออกมาจากกระเป๋า

กุญแจมือ กุญแจมือแท้ๆเลยครับท่าน!! พ่อไอ้มัดมันเป็นตำรวจ สงสัยแม่งขโมยของพ่อมา!

“ไอ้มิ้นท์ กูไม่เล่นนะโว้ยยย” ไอ้เก่งมองกุญแจมือแล้วมองหน้ามิ้นท์แบบหวาดๆ

“เดี๋ยวๆ มิ้นท์จะทำอะไร” มึงเริ่มกลัวเป็นแล้วหรอซาย พอผมเห็นหน้าตื่นๆของแม่งก็หลุดหัวเราะออกมา

“ในเมื่อพวกมึงดีกันเองไม่ได้ งั้นนี่เลย”

แกร๊ก..

“เฮ้ย!” มิ้นท์ใส่กุญแจมือเข้ากับข้อมือพวกมันคนละข้าง และหย่อนกุญแจดอกเล็กๆไว้ในเสื้อ...เอ่อ.... มึงเหน็บชั้นในหรอมิ้นท์...

“อันนี้ของจริง กุญแจอยู่กับกู แล้วตอนบ่ายก็ไม่มีเรียนแล้วสำหรับเรา ส่วนมึงจะลากมันไปเรียนด้วยก็ตามใจ พรุ่งนี้กูจะมาไขให้ ปะ กลับ!” มิ้นท์พูดแบบรวบรัดตัดตอนแล้วลุกหนีไปเลย ผมปล่อยไอ้ซายแล้วนั่งขำ คงสนุกพิลึกละมึงงานนี้ กัดกันจะเป็นจะตาย ฮ่าๆ

“ไอ้มัด มึงมีกุญแจสำรองไหม”

“..เอ่อ... ทั้งพวง มิ้นท์เอาไปหมดแล้วอะ” มัดหัวเราะแหะๆใส่ก่อนจะรีบเก็บข้าวของทันทีที่ไอ้เก่งยกเท้าขึ้นมา ฮ่าๆ แม่งจี้

“สอง...” ซายมันเรียกผมเสียงอ่อนคงอยากให้ช่วยละสิ แต่งานนี้กูช่วยไม่ได้วะ ผมยักไหล่

“ช่วยไม่ได้วะพวก สู้เขานะทั้งสองคน” ผมทำหน้าจริงจังกำหมัดเชิงให้กำลังใจ แต่เปล่าหรอก กูกวนตีน กร้ากกกกกกกกกก

“ไอ้เชี้ยสอง!” อยู่ทำไมละครับบบบ หอบของวิ่งหลบตีนออกมาพร้อมไอ้บีมเลย ฮ่าๆ

“มึงว่ามันจะเป็นไงวะ”  ไอ้บีมถาม

“พรุ่งนี้เดี๋ยวก็รู้” ผมตบไหล่ไอ้บีมแล้วเดินแยกออกมา ไอ้เก่งมันอยู่หอครับดูท่าคืนนี้ซายต้องไปนอนหอไอ้เก่งสินะ หวังว่าพรุ่งนี้มันจะดีกันแล้ว...


ผมเดินเตร็ดเตร่มาแถวที่จอดรถ เออ ผมลืมเล่าให้ฟัง ตอนนี้พ่อกับแม่ออกรถให้พวกผมใช้แล้วเนื่องจากเข้าหน้าฝนไม่สามารถขี่มอเตอร์ไซด์มาเรียนได้ ถนนลื่น อันตราย บลาๆ เป็นผมนี่ละที่กล่อมแม่กับพ่อทั้งๆที่ตัวเองก็ขับไม่เป็นหรอก แต่ไอ้แสนมันขับเป็นไง ยังไงผมก็ต้องไปกลับพร้อมมันอยู่แล้วเพราะงั้นเอาความสบายไว้ก่อน วะฮาฮ่า 

ก่อนอื่นปลดล็อคแล้วติดเครื่องเปิดแอร์ครับ ถ้าถามว่าขับรถไม่เป็นแต่ติดเครื่องเป็นได้ไงคำตอบคือ ไอ้แสนสอนเรียบร้อยครับ มันบอกว่าถ้าระหว่างรออยากนอนให้มานอนในรถติดเครื่องเอา อันที่จริงก็รู้ละครับว่าไม่ควรทำเพราะมันเพิ่มมลพิษ แต่ผมไม่ได้ทำบ่อยๆนี่นา...ขอนิดนึงแล้วกัน

เอื้อมมือไปหยิบเสื้อคลุมของไอ้แสนที่คลุมอยู่เบาะคนขับมาห่ม กลิ่นน้ำยาปรับผ้านุ่มผสมกับกลิ่นประจำตัวมันลอยปะทะเข้ากับจมูกให้ความรู้สึกอุ่นๆจนผมเผลอยิ้มขึ้นมาแบบไม่รู้ตัวจนเหลือบไปเห็นกระจกมองข้างที่สะท้อนภาพตัวเองอยู่ถึงได้สะดุ้ง

กูยิ้มอะไร?



ผมนอนไปนานแค่ไหนไม่รู้จนกระทั่งหูได้ยินเสียงเพลงที่ตัวเองชอบดังคลอเบาๆ ปรือตาขึ้นมองก็เห็นภาพแฝดตัวเองแม้ภาพพร่ามัวเพราะยังไม่ตื่นเต็มตาขี้แมลงวันเม็ดเล็กๆใต้ตาซ้ายกลับเด่นชัด ดูมันจะผ่อนคลายกว่าเมื่อตอนบ่ายจนเผลอยิ้มออกมา ผมปิดตาลงอีกครั้งพร้อมกับเอื้อมมือไปวางบนแขนมันแบบเผลอตัว ไม่ได้สงสัยในการกระทำตัวเอง ไม่ได้ลืมตามองว่ามันทำหน้ายังไง

สัมผัสบางเบาลูบไล้อยู่บนหัวผมทำให้ต้องขยับตัวเข้าไปใกล้ ใกล้กว่านี้ เอียงตัวกอดแขนอีกฝ่ายไว้จนได้ยินเสียงหัวเราะในคอ ง่วงงุนเกินกว่าจะสนใจอะไรปล่อยให้ความเย็นของแอร์ในรถและเสียงเพลงที่ดังจากวิทยุพัดพาไปอีกครั้ง

“...สอง” เสียงนุ่มคุ้นหูทำให้ผมเริ่มขยับตัว และความปวดเมื่อยแถวต้นคอก็เริ่มโจมตี

“เมื่อย...” ได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆดังมาจึงต้องเปิดตาขึ้น ขมวดคิ้วหรี่ตาลงมองจนเห็นหน้าแสนในระยะประชิด

“หาอะไรกินก่อนค่อยเข้าบ้าน แม่กับพ่อกลับดึก” เป็นประโยคที่ยาวที่สุดในรอบอาทิตย์ก็ว่าได้ และผมยังมึนๆอยู่เลยพยักหน้ารับไป ตาใกล้จะปิดอีกครั้ง

“ตื่นสิ”

“ง่วง” แปลกที่คราวนี้ตัวเองไม่หงุดหงิดเท่าที่ควรแต่ผมก็เลือกที่จะมองข้ามมัน ช่างมัน ไม่เห็นต้องมาคิดวิเคราะห์อาการของตัวเองเลย

“ตื่น”

“........” ไม่ตอบแม่ง ให้เข้าใจว่าหลับไปแล้วละกัน แล้วผมก็ไม่ได้ยินอะไรอีกคิดว่ามันลามือไปแล้ว รู้สึกชนะจนต้องลอบยิ้มออกมา เตรียมนอนอีกครั้ง

แต่ว่า... เหมือนรู้สึกถึงลมหายใจร้อนๆกระทบกับผิวแก้มตัวเองตามด้วยความนุ่มยุ่นถูกกดลงบนริมฝีปาก ผมตกใจจนเผลอกลั้นลมหายใจไว้ มันกดแนบสนิทไม่ขยับไปไหนและผมก็ไม่กล้าขยับด้วยเช่นกัน จนความอุ่นนุ่มเริ่มขยับตัวมันเม้มดึงที่กลีบปากของผมก่อนความเปียกชื้นจะตามมา

ผมสะดุ้งลืมตาเบิกกว้างด้วยความตกใจ ในหัวนึกอะไรไม่ออก ลืมแม้กระทั้งจะผลักมันออกไป มองสบตาคมดุนั่นแล้วคล้ายกับตัวเองถูกดูดกลืนเข้าไป มึนเบลอไปหมดรู้ตัวอีกทีลิ้นผมก็ถูกมันชักนำอยู่ในปากตัวเองเรียบร้อยแล้ว ลมหายใจติดขัดเพราะถูกช่วงชิงทำให้ผมรู้สึกตัวขึ้นมา กำมือทุบซ้ำๆที่ไหล่ของมันแต่ก็ไม่ถูกปล่อย

ท้ายทอยถูกช้อนกดไว้ผมกำลังตกลงไปในหลุมของมัน สายตาที่จับจ้องมามันเปิดเผยอะไรหลายๆอย่างจนไม่กล้าเบือนหนี ช่วงที่มันเอียงหน้าเบียดจูบเข้ามากกว่าเดิมผมก็เริ่มรู้สึกเหมือนจะขาดใจ รวบรวมแรงเฮือกสุดท้ายผลักมันออกหันหน้าหนีกอบโกยอากาศเข้าปอด

“ม...มึง..มึงทำบ้าอะไรวะ” เป็นคำถามโง่ๆที่พ่นออกมาเพราะคิดอะไรไม่ออก ผมใช้หลังมือเช็ดน้ำลายที่ไหลเยิ้มเปรอะคางตัวเอง ความอุ่นร้อนยังคงติดอยู่จนต้องเม้มริมฝีปากไว้ ใจก็เต้นรัวจนเจ็บไปทั้งอก 

“ไม่ขอโทษ...หรอกนะ” ผมหันมองมันทันที มันจะบอกว่าเผลอตัว ไม่ได้ตั้งใจหรือลืมตัว หรืออะไรก็ได้ ไม่ใช่แบบนี้!! มันไม่ถูก มันไม่ถูกต้องเลย!! เพราะมัน....

“มึงเป็นน้องกู”

“............”

“มึงเป็นแฝดกู” พอพูดมาถึงตรงนี้ผมก็รู้สึกเจ็บแปรบขึ้นมาทันที ไม่รู้ว่าเพราะอะไร อาจเป็นเพราะ...ใบหน้าที่เหมือนกับผมกำลังแสดงออกถึงความเจ็บปวด

ทุกอย่างที่มันรู้สึกกำลังส่งตรงมาถึงผมด้วยความที่เราเป็นแฝด...และในบางครั้ง... ความนึกคิดหรือความรู้สึก...

เราก็แชร์กัน

“.................”

“กลับกันเถอะ” เป็นผมที่เบือนหน้าหนีมันมองออกไปนอกหน้าต่างมองรถที่ค่อยๆขยับออกจากที่จอด ผมได้ยินเสียงมันกัดฟัน รับรู้ถึงความเสียใจ แต่ผมจะไม่ปลอบมันหรอก...

ปลอบไม่ได้...


ปล่อยให้รู้สึกไม่ได้...


มันผิด...


( สองแสน - เจ็ด : ผิด )   

ดราม่าเล็กๆสำหรับค่ำคืนนี้ครับผมมมม
มาดึกนิดนึงนะขอรับ มาตอบคอมเม้นต์กันก่อนดีกว่า!!

เหมือนเพื่อนๆรู้กันนะ

สปอยนิดนึงว่ามันจะมีเฉลยว่าเพื่อนของสองรู้ได้ยังไงในตอนพิเศษขอรับ!!

สู้จ้า  ชอบความเยนชาของแสนสองงง

ขอบคุณครับบบ

จากต้นเรื่องบรรยายว่า 2 แฝดเหมือนกันมากๆ เลยอยากให้บรรยายเพิ่มอีกนิดว่าซายแยกได้ยังไงว่าคนไหนที่เข้าไปช่วยวันนั้น เช่นดูจากบรรยากาศรอบตัว หรือไฝใต้ตา ประมาณนี้จ้า แต่ชอบฉากที่แสนไปขอนอนเตียงเดียวกับสองมากมาย น่ารักสุดๆๆ อยากให้มีฉากน่ารักอย่างนี้เยอะๆเลย 

จะพยายามสอดแทรกเข้าไปเรื่อยนะครับผมม ขอบคุณมากๆครับที่แนะนำ แฮ่ 


สำหรับคอมเม้นต์ไหนไม่ได้ตอบอย่าน้อยใจเด้อ ขอบคุณมากๆเลยครับที่ติดตามกันมาขนาดนี้
ตรงไหนอยากให้ อยากติชมบอกมาได้เลย คนเขียนพร้อมที่จะปรับปรุงซำเหมอ
รักคนอ่านทุกคนนนน //// คลานออก 
ดาวเสาร์

[Destiny]

  โถน้องแสน ลูกกก น่าเอ็นดู สองก็รีบๆรู้ใจซะทีน้า

[FeaRes]

"ไม่ขอโทษ...หรอกนะ"
ดีแล้วว ไม่ต้องไปขอโทษ เรื่องของความรู้สึก โทษใครไม่ได้!
สงสารแสนนน คำว่าแฝด คำว่าพี่น้องมันเจ็บมากแน่เลยยยยย
แต่เราก็เข้าใจว่าสองสับสนนะ...
 

[nunda]

กรี๊ดดดดดดดดดดดด

[205arr]

มันไม่ใช่เรื่องของความถูกต้องหรือไม่ถูกต้องหรอกนะสองแสน
เราไม่ควรเอาคำๆ นี้มาตีกรอบความรู้สึกที่เกิดขึ้น
ค่อยๆ พิจารณาและยอมรับมัน
เพราะเราต่างก็แค่ใช้ชีวิตอยู่เพื่อทำตามใจปรารถนาโดยไม่เดือดร้อนใครเท่านั้นเอง
 

[♥►MAGNOLIA◄♥]

"ไม่ขอโทษ...หรอกนะ"
ดีแล้วว ไม่ต้องไปขอโทษ เรื่องของความรู้สึก โทษใครไม่ได้!
สงสารแสนนน คำว่าแฝด คำว่าพี่น้องมันเจ็บมากแน่เลยยยยย
แต่เราก็เข้าใจว่าสองสับสนนะ...
 

มันไม่ใช่เรื่องของความถูกต้องหรือไม่ถูกต้องหรอกนะสองแสน
เราไม่ควรเอาคำๆ นี้มาตีกรอบความรู้สึกที่เกิดขึ้น
ค่อยๆ พิจารณาและยอมรับมัน
เพราะเราต่างก็แค่ใช้ชีวิตอยู่เพื่อทำตามใจปรารถนาโดยไม่เดือดร้อนใครเท่านั้นเอง
 

อืมมม......คิดเหมือน 
ชอบที่สองเวลาเบลอๆ แล้วปล่อยความรู้สึกวางใจกับสอง
อิงแอบแนบชิด ไม่เว้นระยะห่าง แบบจับแขน ถูกเนื้อต้องตัวแสน
ให้ความรู้สึกฟินดี แต่แสนคงยิ่งสุขใจ ถูกสุดๆ 
       
 

[Altasia]

สองเอ๊ย อย่าไปยึดติดศีลธรรมมากนักเลย

[catka12]

  ถ้าไม่อยากทานมาม่า....พี่สองขาาาาจงมองข้ามศิลธรรมไปค่ะ.... น้องแสนพร้อมลุยเสมอค่ะ.... 

[Red_sister]

โอ้ยยยยยย แสนนนนนนน จิบ้าตายยย ชอบอ่ะะ

[mutyamania]

หน่วงอ่า....อีกคู่ก็น่าลุ้นนะคะ

[khunchoq]

เมื่อเช้าไปเจอรูปนึงมา ช่างเหมาะกับสองแสนและแสนสองมากๆ

เลยเอามาแปะให้ค้าบบ

เอามาจาก weibo มันถูกวาดโดยชาวจีนคนหนึ่ง

คนเขียนเลยจับมาอยู่ในเฟรมเดียวกันซะ!!

และปรับมุมปากนิดๆให้มันเข้ากัน

อะ... พบกันเลย แสนสองและสองแสน!!



ถูกใจคนเขียนฝุดๆ อ๊ากกกก 

// ดาวเสาร์ //

‘Our love is twin’


( สองแสน - แปด :รู้ตัว รู้ใจ แต่ทำอะไรไม่ได้ )


อึดอัด..

เป็นบรรยากาศที่ผมไม่ชอบเอาเสียเลย บางครั้งที่เหลือบมองหน้าคนขับก็ไม่รู้ว่ามันกำลังคิดอะไรอยู่ ผมควรจะเริ่มต้นยังไง หรือควรปล่อยให้มันเป็นแบบนี้ต่อไป

จูบกับผู้ชายและยังเป็นพี่น้องของตัวเอง มันไม่ได้แย่.. ผมไม่ได้รังเกียจ ไม่ได้อยากอ้วก นั่นละคือปัญหาเพราะที่จริงแล้วความรู้สึกพวกนั้นควรจะเกิดขึ้น ผมขมวดคิ้วเม้มริมฝีปากตัวเองไว้แน่นมองไปท้ายรถของคันหน้าราวกับจะมีอะไรโผล่ออกมา

รถที่ติดไฟแดงนานทำให้ผมเริ่มรู้สึกหงุดหงิด อยากถึงบ้านให้เร็วกว่านี้ อยากแยกตัวออกจากบรรยากาศที่พาคิดอะไรไม่ออกอย่างนี้ซักพัก.. ผมต้องการเวลา เช่นเดียวกับมันที่ต้องการเวลา

ในที่สุดผมก็ทนต่อความเงียบไม่ไหว เอื้อมมือเปิดวิทยุจากหน้ารถ เสียงอินโทรของเพลงไม่คุ้นหูดังขึ้น..


( เบื่อที่ต้องแสดงแกล้งทำเป็นไม่สนใจ ทำเป็นไม่รักเธอในทุกครั้งที่เจอกัน )


ผมได้ยินเสียงลมหายใจของคนข้างๆสะดุดจนต้องหันกลับมามอง มันยกมือขึ้นเสยผมลวกคิ้วเข้มขมวดจนหัวคิ้วเกือบคนกัน ใบหน้ายังไม่คลายความเจ็บปวดลง

( เหนื่อยที่ต้องแสดงแกล้งทำว่าใจของฉัน
ไม่ได้รู้สึกกับเธอสักนิดเลย
ที่ในใจฉัน มันมีแต่ความหวั่นไหว
และทั้งที่ในหัวใจ มันมีแต่เธอคนเดียว

หยุดรักครั้งนี้ต้องทำยังไง ยิ่งคิดยิ่งเหมือนว่าในหัวใจ มีเธอเข้ามาอยู่กลาง หัวใจฉัน
เจ็บที่ฉันยิ่งคิดยิ่งลืมเธอไป ยิ่งทรมานจิตใจทุกครั้ง ฉันไม่เหลือทางที่จะไป )

*เพลง หยุดรักยังไง – zeal

ยิ่งเพลงร้องมาถึงท่อนฮุก มือที่จับพวงมาลัยก็เริ่มบีบแน่นจนข้อนิ้วขาวไปหมด ผมเอื้อมมือไปวางทับมือมันไว้ด้วยความลืมตัว ต่างคนต่างหันมามองหน้ากันด้วยความตกใจ ผมเม้มริมฝีปากตัวเองไว้แน่น

ตอนนั้นผมคิดแค่ว่า ... กลัวมันจะเจ็บ... มันไม่ได้พูดอะไรแต่คลายมือลงจากพวงมาลัยให้ผมจับทับไว้แบบนั้น 

สงสัยตัวเองว่าทำไมยังไม่ยอมปล่อยมือ

สงสัยว่าทำไมตอนที่เห็นหน้ามันเจ็บปวดถึงได้หน่วงขนาดนี้

เพลงหยุดไปนานแล้วเพราะผมปิดแต่มือเรายังจับทับกันอยู่ตรงนั้น ความเงียบคืบคลานเข้ามาอีกครั้ง ได้ยินเพียงเสียงแอร์และลมหายใจของตัวเอง ผมกับมันต่างฝ่ายต่างหันมองไปทางอื่นจนกระทั่งสัญญาณไฟเขียว ผมผละมือออกแต่อีกฝ่ายกลับคว้าไว้เหมือนลืมตัว มันทำหน้าตกใจเม้มปากก่อนคลายมือให้ผมชักกลับมาวางไว้บนตักตัวเอง

ความเงียบยังคงอยู่ตลอดทางจนถึงบ้าน ทุกครั้งมันจะหักหน้ารถไปจ่อรอให้ผมลงไปเปิดประตูแต่วันนี้มันจอดขนาบข้าง มันมองนิ่งไปข้างหน้าไม่แม้จะเหลือบตามามองผม มีแค่ผมที่หันมองเสี้ยวหน้ามันได้แต่อ้าปากแล้วหุบ อยากถามมันแต่ไม่กล้า

“จะไม่กลับ..ซักพัก” ในที่สุดมันก็เป็นคนพูดก่อนแต่เป็นประโยคที่ผมรู้สึกใจหายวาบ

“...ไปไหน”

“หอเพื่อน” นั่นสิ มันก็มีเพื่อนของมัน มันไม่ได้มีแค่ผมซักหน่อย แต่ทำไมผมถึงรู้สึกหวิวในอกแบบนี้ละ ผมบีบมือบนตักแน่น

“แล้วแม่กับพ่อ...มึงบอกแล้วหรอ”

“เดี๋ยวโทรมาเอง” ผมกับมันไม่เคยห่างกัน นอกจากเวลาเรียน ผมทำตัวไม่ถูก ไม่อยากให้มันไป ถึงจะต้องใช้เวลาแต่..แต่ไม่ใช่แบบนี้...

“อยู่...บ้านไม่ได้หรอ” เสียงที่พูดออกไปแผ่วเบาจนแทบไม่ได้ยิน แต่ผมมั่นใจว่ามันได้ยิน

“รู้ใช่ไหมว่าคิดอะไร”

“รู้...ต..แต่ว่า” ผมเงยหน้าขึ้นพอดีกับแสนที่มองจ้องมาพอดี สีหน้าของมันเจ็บปวดจนผมปวดหนึบไปทั้งอก

“ถ้ามึงจะพูดเรื่องพี่น้อง หรือฝาแฝดก็หยุดเถอะ”

“....”

“กูไม่อยากได้ยินแล้ว..” เสียงมันสั่นพร่าพร้อมกับหลับตาลงราวกับไม่อยากเห็น

ผมเปิดประตูรถแล้วเดินลงด้วยความรู้สึกวูบโหวง ไม่รู้ว่าเข้าบ้านมาแล้วตอบอะไรพ่อกับแม่ไปบ้าง พาตัวเองมาถึงห้องก็ทิ้งตัวลงบนที่นอนสีขาวสะอาดตะแคงหน้ามองไปที่เตียงอีกฝาก กลิ่นหอมๆเย็นๆประจำตัวใครบางคนลอยเข้าจมูกถึงได้รู้ว่า ผมไม่ได้นอนลงบนเตียงตัวเอง

แสน..

แสนสอง...

ผมกัดริมฝีปากล่างมือกำขยุ้มเข้ากับผ้าปูที่นอน สับสน ว้าวุ่นใจไปหมด คิดทบทวนไปทีละเรื่อง ก็ยังไม่มีคำตอบให้ตัวเอง... อาการเจ็บหนึบก็ยังไม่หายไปและตอนนี้มันเริ่มแปรสภาพมาเป็นน้ำใสที่คลอเต็มหน่วยตา

บ้าจริงๆ ที่ดันนึกถึงหน้าของมันตอนเจ็บปวด แล้วผมควรทำยังไง...







“โอ้โห หน้าอย่างกับศพเลยเพื่อนกู” เช้านี้เป็นบีมที่มารับผม เพราะผมส่งข้อความไปบอกกับไอ้แสนว่าไม่ต้องมา ผมนอนไม่หลับมาตลอดคืน คิดเรื่องของมันและคิดเรื่องตัวเอง พอเช้ามาเลยตัดสินใจได้ว่า ควรจะห่างกันแบบนี้แม้จะเจ็บปวด

“นอนไม่ค่อยหลับน่ะ”

“แล้วไอ้แสนละ รถไม่อยู่ด้วยนี่” มันถามพร้อมกับออกรถ ผมถอนหายใจหลับตาลงพิงกับเบาะก่อนจะตอบมันเบาๆ

“นอนหอเพื่อน”

“มึงเป็นอะไรหรือเปล่า?” หรี่ตาขึ้นมองแล้วเห็นไอ้บีมทำหน้าไม่ค่อยดีเลยตอบกลับไปให้มันสบายใจ

“เปล่า...”

“หืม...ทะเลาะกันหรอวะ ทุกทีไอ้แสนมันตัวติดมึงเป็นอะไรเลย แปลกๆนะเนี่ย” แอบสะอึกไปเล็กน้อย ฝืนหัวเราะออกมาเสียงแปร่งๆ

“ไม่ได้ทะเลาะหรอกน่า โตแล้วแยกกันบ้างเว้ย!”

“มึง...โอเคปะวะ” เลิกถามกูซักที

“โอเคดิ ไรมึงเนี่ย ฮะ ฮะ ฮะ”

“มีอะไรก็บอกกันได้นะเว้ย เพื่อนกัน” ถ้าพูดได้กูคงพูดไปแล้ว ผมฝืนยิ้มแล้วตอบกลับไป

“.มึงคิดมากไปแล้ว”

“แล้วมึงร้องไห้ทำไม”

เอ๊ะ... ผมจับที่หน้าตัวเองก็พบกับความเปียกชื้น ผมเลิกลั่กก่อนเสียงสะอื้นจะหลุดออกมาจากปากตัวเอง

ผม.. ร้องไห้ทำไม... ยิ่งปาดเท่าไหร่มันก็ยิ่งไหลจนสุดท้ายก็ทนไม่ไหว ยกขาขึ้นมาเหยียบเบาะกอดเข่าแล้วซุกหน้าร้องไห้ออกมา เสียงครางสะอื้นดังออกมาด้วยความเจ็บปวด มือข้างหนึ่งกำขยุ้มที่อกตัวเอง ยังเจ็บ... หลอกตัวเองเท่าไหร่ก็ยิ่งเจ็บเท่านั้น

ผมขาดมันไม่ได้

พอๆกับที่ผมรักมันไม่ได้...

คิดมาทั้งคืน...ถึงได้พบกับใจตัวเองว่ารักมัน ผมเพิ่งเข้าใจว่าทำไมผมสามารถอยู่ได้โดยไม่เคยมีแฟนมาก่อนแม้แต่คนเดียว ผมเพิ่งเข้าใจว่าแค่มีมันอยู่ก็ไม่เป็นไร

แต่สุดท้าย... ก็ต้องยอมรับว่า

ผมกับมันเป็นพี่น้องกัน

รถจอดสนิทที่ไหนซักที่ผมไม่รู้เพราะยังคงก้มหน้าก้มตาระบายความเจ็บปวดของตัวเอง สัมผัสอุ่นๆวางลงบนหัวของผมแล้วลูบเบาๆเหมือนปลอบโยนยิ่งทำให้ผมร้องไห้สะอึกสะอื้นจนตัวโยน

“ร้องออกมาให้พอเถอะมึง”

พระเจ้า..ทำไมถึงทำร้ายผมแบบนี้

ทำไมต้องให้ผมกับมันเกิดมาจากแม่คนเดียวกัน

ทำไมรักแรก และ รักเดียวของผม

ถึงเจ็บปวดจนอยากจะหยุดหายใจแบบนี้


( สองแสน - แปด : รู้ตัว รู้ใจ แต่ทำอะไรไม่ได้ )


บอกได้คำเดียวว่าปวดใจ... 
เห็นสองร้องไห้แล้วทางแสนละ..
จะเป็นยังไงกันนะ..
ขอบคุณสำหรับการติดตามด้วยครับผม
ดาวเสาร์

[FeaRes]

สองไม่ร้องน้าาาาา น้องมันแค่สับสน แสนไม่ได้จะทิ้งสองสักหน่อย
จะแสนหรือสองก็เจ็บคนละแบบ งือออ
ไม่ร้องน้าทั้งสองคนนนน //กอดโอ๋เอ๋

[♥►MAGNOLIA◄♥]

ในที่สุดสอง ก็รู้ตัวว่ารักแสน
แต่มันรักไม่ได้  เพราะเป็นพี่น้องกัน
คนพี่คิดแบบนี้

แต่คนน้อง แสน ยังไงก็รัก
       
 

[nunda]

หนักใจ จะหาทางออกยังไง...

[205arr]

เจ็บทั้งคู่