หัวข้อ: [รวมนิยายตอนเดียวจบ] "รั ก ลื ม" 02/07/60

[เพียงคุณยอม...]

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ... 
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง 
  (กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี  ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข  ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้

18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที  ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน   เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ

เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................                                                           

วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17



เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

*****************************************************************************************

[เพียงคุณยอม...]

“มีน”

เสียงเล็กๆดังลอดเข้ามาในประสาทสัมผัส สติสัมปชัญะของผมกลับมาตื่นตัวอีกครั้ง อากาศหนาวจากเครื่องปรับอากาศกระทบกับใบหน้า ผมขยับยกมือขึ้นมาขยี้ตานิดๆเหมือนคนไม่ถูกแสงสว่างมานาน พอปรับสภาพโฟกัสได้ ภาพตรงหน้าที่เห็นก็สร้างความประหลาดใจให้แก่ผมไม่น้อย

“ตื่นแล้วเหรอครับมีน?”

ผู้ชายแปลกหน้าตรงหน้าผมพูดพร้อมยิ้มกว้างให้

ผมสะบัดศีรษะไล่ความมึนงงออกไปจนหมดก่อนจะพยายามมองไปรอบ ๆ ห้องพร้อมทบทวนเรื่องราวทั้งหมด

...แต่ผมกลับไม่สามารถจำอะไรได้เลย

แม้กระทั้งชื่อผมหรือผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าผมก็จำไม่ได้...

“ขอโทษนะครับ แต่ผมจำไม่ได้ว่าคุณเป็นใคร..จริง ๆ ผมจำตัวเองไม่ได้ด้วยซ้ำ”

ผมพูดไปก่อนจะเกาหัวแก้เก้อ ผู้ชายคนตรงหน้าผมหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะทิ้งตัวลงมานั่งบนเตียงข้าง ๆ ผม

“คุณชื่อมีน ผมชื่อเมษ และเราเป็นแฟนกัน”

“ผมกับคุณ?”

“ใช่ คุณกับผม เราเป็นแฟนกัน ปีนี้จะเข้าปีที่ 4 แล้วครับ”

เมษว่า

ผมขมวดคิ้วผูกเป็นโบว์ พอมองไปรอบๆห้องก็พบว่าห้องนี้ถูกประดับไปด้วยภาพถ่ายตามสถานที่ต่าง ๆ ที่มีผมกับเมษเป็นจุดเชื่อมโยง กระทั้งหัวเตียงที่ผมนอนยังมีภาพครบรอบและวันสำคัญต่าง ๆ ทั้งหมดเป็นหลักฐานที่ทำให้ผมเชื่อสนิทใจว่าผมกับเขาเป็นแฟนกันจริง ๆ เพียงแต่ แล้วทำไมผมถึงจำเรื่องทั้งหมดไม่ได้ละ ?

“เกิดอะไรขึ้นกับผม?” ผมถาม

เมษถอนหายใจออกสายหนึ่ง ก่อนจะคว้านหารีโมทโทรศัพท์มือถือออกมาแล้วกดเล่นคลิปวิดีโอ ๆ หนึ่งขึ้นมาให้ผมชม
ภาพค่อยๆฉายออกช้าๆ เป็นผมและเมษที่อยู่ในภาพ ผมอยู่ในชุดสีฟ้าอ่อนคล้ายผู้ป่วยที่เห็นตามหนังสักเรื่อง เมษนั่งข้าง ๆก่อนผมจะค่อย ๆ พูด

‘หลังจากนี้แล้วคงต้องดูวิดิโอนี้เป็นร้อยเป็นพันหนแล้วสินะ’

ตัวผมในโทรศัพท์มือถือรำพึง เมษกระชับอ้อมไหล่ที่กอดผมไว้ก่อนผมจะพูดต่อ

‘เรา..ไม่สิ หมายถึงตัวฉันเองเนี้ยนะที่ป่วย เราขับรถจะไปงานวันเกิดของเพื่อนสนิท และประสบอุบัติเหตุอย่างที่นายเห็น เคราะห์ดีคือเรายังไม่ตาย เคราะห์รายคือสมองของเรากระทบกระเทือนและมันแย่ตรงที่ว่า...เราจะลืมเรื่องทุกอย่างแบบไม่สามารถคาดการณ์ได้เลยว่ามันจะเกิดขึ้นตอนไหน แม้กระทั้งวินาทีถัดไป เราอาจจะลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่าเราเป็นใคร’

ผมพูด น้ำตาค่อย ๆ ไหลออกมา เมษยิ่งกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้น

....เหมือน ๆ กับที่เขากำลังนั่งกอดผมในตอนนี้

‘ไม่เป็นไรหรอก’

เมษในคลิปค่อยๆพูดก่อนจะยิ้มแล้วกอดผมแน่น ๆ

‘ไม่ว่าคุณจะลืมผมสักกี่ครั้ง ผมจะทำให้คุณจำได้ว่าผมรักคุณมากขนาดไหน’

“ไม่ว่าคุณจะลืมผมสักกี่ครั้ง ผมจะทำให้คุณจำได้ว่าผมรักคุณมากขนาดไหน”

เมษในคลิปวีดีโอและเมษที่นอนกอดผมพูดขึ้นมาพร้อมๆกัน อ้อมกอดของเขาทำให้ผมอบอุ่นและมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก เรากอดกันแบบนั้นจนกระทั้งคลิปจบลง เมษจรดจมูกลงก่อนจะพ่นลมหายใจอุ่น ๆ ใส่ใบหน้าของผมช้า ๆ

“4 ปีแล้วเหรอ?”

“อื้ม”

“4 ปีแล้วเหรอที่คุณดูแลผมมา ? ผม..ผมลืมคุณบ่อยไหม?”

เขาชันตัวขึ้นมามองผมก่อนจะตอบ

“ไม่มากไม่มาย ช่วงปีแรก ๆ คุณยังจำผมได้เป็นเดือน ๆ จำหลาย ๆ อย่างได้ แต่มันเหมือนแรมค่อยๆลดลง คุณจำผมได้สั้นขึ้น จากเดือนเป็นสัปดาห์ จากสัปดาห์เป็นวัน และปัจจุบัน คุณจำผมได้แค่ราว ๆ หนึ่งวันหรือแค่ 24 ชมเท่านั้นเอง...”

เขาว่า สีหน้าไม่ได้แสดงท่าที่เหนื่อยอ่อนหรือไม่พอใจที่จะต้องคอยมาดูแลคนป่วยแบบผม

“คุณ ...ไม่เหนื่อยเหรอกับการพยายามทำให้ผมจำคุณได้?”

ผมว่า เขาส่ายหน้าก่อนจะฝั่งสันจมูกเข้าที่แก้มของผม

“รักคุณผมไม่เหนื่อยเลย”

เขาพูดยิ้มๆ

“สนุกดีที่ในแต่ละวันผมต้องมานั่งคอยลุ้นกับความทรงจำของคุณ บางครั้งคุณก็พูดง่ายแบบวันนี้ บางวันก็เหวี่ยงวีน บางครั้งผมก็ได้จีบคุณใหม่ ดีซะอีก รักเรารีสตาร์ทกันได้เรื่อย ๆ ”

เขาพูดเหมือนเป็นเรื่องสนุกที่ได้ทำ แต่ผมฟังแล้วกลับรู้สึกเหนื่อยแทน

การต้องคอยมานั่งทำให้อีกฝ่ายยังจำเราได้ ทั้ง ๆ ที่เขารักเรามาก ๆ มันคงเป็นเรื่อยแย่เรื่องหนึ่งสินะ

เรานอนกอดกันสักพัก ก่อนเมษจะพาผมลุกขึ้นไปทานข้าวที่เขาเตรียมเอาไว้ เมษพาผมทำกิจกรรมต่างๆ ใช้ชีวิตแบบที่มันควรจะเกิดขึ้นในความสัมพันธ์ของคนสองคน ผมทำตามที่เขาบอกอย่างว่าง่าย กินข้าว อาบน้ำ ดูหนัง ฟังเพลง เขาเล่าทุกอย่างที่เกี่ยวกับเรา ผมฟังไปเรื่อย ๆ อย่างไม่เบื่อ ก่อนเขาจะบอกให้ผมไปแต่งตัวเพื่อออกไปข้างนอก

เมษขับรถพาผมมาถึงห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง เขาเดินนำผมไปถึงร้านของหวานชื่อดังร้านหนึ่ง ตามคำบอกเล่า ผมชอบกินนมสดของร้านนี้มาก ชนิดที่ว่าเขาต้องพาผมมากินเกือบทุกอาทิตย์เลยที่เดียว

“มากี่ท่านคะ?” พนักงานหน้าร้านถาม

“สองครับ”

เธอพยักหน้าตกลงตามคำพูดของผม ก่อนจะเดินนำหน้าเราไปถึงโต๊ะตัวหนึ่ง เราทั้งคู่สั่งขนมและนมสดคนละแก้ว น่าแปลกที่มีสายตาในร้านหลายคู่มองมาที่ผมกับเมษ

คงแปลกใจที่มีผู้ชายตัวโต ๆ สองคนมานั่งกันแบบนี้สินะ...

เรากินขนมและดื่มนมสดแก้วโตจนหมดแก้ว ผมจิ้มเค้กชิ้นสุดท้ายเข้าปากก่อนเมษจะพาผมไปซื้อของจิปาถะต่างๆเข้าบ้านของเรา ปกติแล้วเราจะมาห้างกันไม่บ่อยช่วงหลังจากที่ผมป่วย ผมกับเมษเข็นรถเข็นซื้อของจนเต็มคันรถ ก่อนเขาจะขอตัวไปเข้าห้องน้ำสักครู่

ผมยืนรอจนเมษเดินกลับมา เราจ่ายเงินก่อนจะช่วยกันขนของทั้งหมดขึ้นรถ เมษขับรถพาผมกลับมาถึงบ้าน เราลำเลียงข้าวของต่าง ๆ เก็บเข้าตามที่ ๆ มันควรจะอยู่

เมษเปิดหนังเรื่องมีบีฟอร์ยูให้ผมดู เขาเล่าว่ามันเป็นหนังใหม่ที่กำลังดังในช่วงนี้ ผมกระชับอ้อมกอดของเขาก่อนจะนั่งดูหนังไปเรื่อย ๆ เราใช้เวลาเกือบทั้งวันในการอยู่ด้วยกัน กินข้าวเย็นด้วยกัน ก่อนจะกลับมาดูหนังอีกครั้ง พอดูหนังจบก็เป็นเวลาเกือบ ๆ จะเที่ยงคืน เมษไปเข้าห้องน้ำอีกครั้งส่วนผมก็นั่งจ้องหน้าจอทีวีไปเรื่อย ๆ

‘พรึ้บ’

แสงสว่างในห้องทั้งหมดดับลง ผมตกใจจนเผลอสบถออกมา คิดว่าฟิล์วคงขาด ในขนาดที่กำลังจะลุกขึ้น แสงสว่างสีนวลก็เดินเข้ามาในห้อง

“แฮปปี้เบิร์ดเดย์ ทู ยู แฮปปี้เบิร์ดเดย์ ทู ยู แฮปปี้เบิร์ดเดย์ แฮปปี้เบิร์ดเดย์...แฮปปี้เบิร์ดเดย์ ทู~~ ยู”

เมษเดินถือเค้กเข้ามาในห้องก่อนจะร้องเพลงวันเกิดให้กับผม รอยยิ้มประดับใบหน้าเฉิดฉาย เข้าวางเค้กลงบนโต๊ะกระจกก่อนจะลูบหัวผมไปมา

“ตกใจเลยเหรอ?” เขาว่า

“...”

“มีน เป็นอะไรครับ ร้องไห้ทำไม?”

เมษทำหน้าตกใจก่อนจะดึงผมเข้ามากอด

“ทำไมต้องทำเพื่อผมขนาดนี้ ?”

ผมว่า น้ำตาไหลแบบไม่สามารถห้ามได้ เมษนั่งกอดผมแน่นก่อนจะขยับตัวช้า ๆ ไปมา

“เพราะผมรักมีนยังไงละ มันไม่ใช่เรื่องแย่หรอกนะ กับการพยายามทำให้มีนจำเมษได้ เมษเต็มใจมาก ๆ ”

“มีนรู้ มีนสัมผัสได้ มีนเข้าใจทุกอย่างเลยจริง ๆ เมษ มีนรู้ว่าเมษรักมีนมากขนาดไหน”

ผมยิ้ม กระชับอ้อมกอดแน่น ๆ ก่อนจะคลายออกแล้วมองหน้าเมษ


“แต่เมษต้องยอมรับความจริงให้ได้นะว่ามีนตายไปแล้ว”


ฉับพลันนั้นเหมือนภาพทั้งหมดสะท้อนกลับเข้ามาในสมองของผม

ผมตายไปแล้ว

ตายไปตั้งแต่เมื่อ 4 ปีที่แล้ว

ผมตายในคืนเดียวที่ประสบอุบัติเหตุนั้น

“มีน..มีนพูดเรื่องอะไร?” เมษว่า ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความสับสน

“มีนตายไปแล้วจริง ๆ ...สิ่งที่เมษเห็น มันเป็นเพียงแค่ความทรงจำที่เมษยังมีให้มีน และมันคือสิ่งที่เมษคิดไปเองทั้งหมด”

ผมกล่าวช้า ๆ ก่อนจะจับใบหน้าของเขา

“มีนจะบอกเมษว่าทั้งหมดนั้น ...ทั้งหมดที่เกิดขึ้น ....เมษ คิดไปเองคนเดียวงั้นเหรอ?”

“ไม่เลย....”

“....”

“ความรักของเราเป็นเรื่องจริงเสมอ”


“อย่าเสียใจไปเลยนะเมษ สักวันหนึ่ง...สักวัน...เราคงได้พบกัน”

เมษนั่งร้องไห้เสียใจแบบนั้น ผมกอดเขา กอดให้แน่นที่สุดเท่าที่จะทำได้

“ถึงเวลา ไม่ว่าใครก็ต้องจากไปทั้งนั้น ไม่ต้องเป็นห่วงนะครับเมษ ถึงตอนนั้นแล้ว..เราคงได้พบกันอีกครั้ง”

ผมว่า เขาพยักหน้ารับทั้งน้ำตา เรากอดกันแบบนั้น กอดกันให้ได้แน่นมากที่สุด ก่อนสัมผัสของผมจะค่อย ๆ จางหายไป

ร่างของผมโปร่งใสขึ้นเรื่อย ๆ ผมยิ้มออกมาเป็นครั้งสุดท้ายให้กับเมษ

“โชคดีนะครับเมษ ...หวังว่าเราจะได้พบกันอีกครั้งนะครับ”

นั้นคือคำกล่าวสุดท้าย ก่อนทุกอย่างจะสิ้นสุดลง.....


......

มวลสสารสีขาวขุ่นคล้ายหมอกหมุนวนอยู่กลางอากาศสองสาย ก่อนจะค่อย ๆ ค้างและลอยเอื่อยๆ เป็นวงรีอย่างช้า ๆ ผมมองภาพที่เกิดขึ้นตรงหน้าก่อนจะขยับขวดแก้วสีขาวขุ่นในมือพลางเปิดจุกที่ขวดออก

“กักเก็บจตุญาณ”

สิ้นเสียงของผม มวลสีขาวสายหนึ่งค่อย ๆ ลอยเอื่อย ๆ เข้ามาในขวดแก้วสีขุ่น เมื่อเข้ามาทั้งหมดผมหยิบจุกขึ้นมาก่อนจะปิดปากมันไว้ตามเดิม

“ใจดีจังเลยนะพ่อคุณ”

ร่างกายสีทองแดงค่อยๆโผล่ออกมาจากความมืดข้างๆผม ผมไม่ได้ตกใจ และไม่ได้สนใจกับคำเหน็บแหนมนั้น

“กับวิญญาณหลงทางจำเป็นต้องใจร้ายทำแบบที่คุณทำรึยังไง? ..ทำตามหน้าที่ของคุณให้เรียบร้อยเถอะ”

ผมกล่าวเชิงตำหนิเมื่ออีกฝ่ายยืนมองมวลสั้นนั้นเฉย ๆ โดยไม่มีท่าที่จะทำอะไร

“ดุจริง ๆ แหะเจ้านี้”

ผมยักไหล่เบา ๆ ไม่สนใจก่อนจะกอดอกมองสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้า

“นายเมษา สะสมทรัพย์ ชาตะ 18 เมษา 2531 ปี มรณะ 18 ตุลาคม 2560 จากอุปทวะเหตุ เฉลี่ยอายุขัย 29 ปีบริบูรณ์ ณ บัดนี้จะทำการนำพาวิญญาณไปยังชั้นไต่สวนเพื่อคัดเลือกต่อไปอีกครังว่าควรมุ่งหน้าไปสู่เส้นทางใด ...จงมา !!”

ชายผิวทองแดงกล่าวจบมวลสสารสีขาวพุ่งเข้ามายังแทปเลตของชายทองแดงตรงหน้า เขาสไลด์นิ้วไปมาเพื่อจัดการกับ ‘ข้อมูลใหม่’ ที่เพิ่งถูกดูดเข้าไป ผมเลิกสนใจเขาหลังเสร็จสิ้นกระบวนการทั้งหมด กดโทรศัพท์โทรออกหานายจ้างอีกครั้ง ก่อนจะบอกกับเขา

“ผมจัดการวิญญาณที่ติดในบ้านคุณให้แล้ว”

‘ขอบคุณมากครับอาจารย์ ผมจะได้ขายบ้านหลังนั้นออกเสียที ไม่ไหว ๆ คนตายไม่ยอมตาย คนเป็นก็อยู่ไม่เป็นสุขครับ’

“และค่าแรงที่เหลือ?” ผมทวงเงินอีกก้อนตามที่ตกลงกันไว้ อีกฝ่ายส่งเสียงอ่อยาว ๆ ก่อนจะพูดต่อ

‘ไม่ต้องเป็นห่วงครับอาจารย์ ผมจะจัดการให้เรียบร้อยครับ ..อ๊ะ โรม มาพอดีเลย อาจารย์จัดการให้เรียบร้อยแล้วนะ ผมจะขายบ้านหลังนั้นออกสักที.. นี่คุณ อย่าเพิ่งแกล้งผมสิ...อาจารย์ครับ งั้นเดี๋ยวผมขอวางสายก่อนนะครับ ..นี่โรม ผมบอกว่าอย่าเพิ่งไง’

น้ำเสียงปลายสายยอกเย้าแกมออดอ้อน

“ตามสบายครับจัดการให้ผมด้วยแล้วกันนะครับ”

ผมว่าก่อนจะกดตัดสายไป ไม่ได้สนใจอีกว่าทางนั้นจะเกิดการจราจลอะไรขึ้นบนเตียง นั้นไม่ใช่เรื่องของผม

“หึ...ไอ้ ‘ความรักของเราเป็นเรื่องจริงเสมอ’ นั้นคืออะไร ผัวตายยังไม่ถึงปีเลย ขายบ้านที่อยู่ด้วยกันมาตั้งนานซะแล้ว”

ชายผิวทองแดงกล่าวก่อนจะสะบัดหมวกเสื้อฮู๊ดขึ้นคลุมศีรษะปิดบังเขาเล็ก ๆ สองข้างบนหัว

“เขาก็ไม่ผิดอะไร ความรักเกิดขึ้นดับลงเป็นเรื่องธรรมดา อีกฝ่ายก็ตายไปแล้ว ยังยึดติดถึงขนาดไม่ยอมไปผุดไม่เกิด ต่อให้ไม่ว่าจะเป็นเรื่องจริงหรือเรื่องโกหก แค่หมอนั้นยอมไปเกิดใหม่เพราะหมดห่วงฉันก็สบายใจแล้วที่ปิดงานลงได้”

“นายนี่สุดยอดจริงๆ คนอะไร๊หลอกได้กระทั้งผี ฉันละซูฮกเลยจริง ๆ ”

ชายหนุ่มผิวทองแดงกล่าว ผมยกนิ้วกลางชูให้แทนคำตอบรับ ก่อนร่างของเขาจะค่อย ๆ หายไป

ผมยักไหล่อีกครั้งก่อนจะเดินจากไปจากบ้านหลังนี้

งานของผมจบลงแล้ว....