-4- เปลี่ยนแปลง
Ray Part
ผมตื่นนอนด้วยสภาพหัวชี้ฟูขี้ตาเกรอะกรังมาเปิดประตูให้คุณยายที่มักจะมาหาผมทุกวันเสาร์อาทิตย์ของสัปดาห์
เมื่อคืนหลังจากทำงานเสร็จไอ่เฮดีสมันก็พาผมมาส่งที่หน้าคอนโด แล้วก็ขับรถกลับไป ไม่น่าเชื่อว่าคนอย่างมันจะมีความอดทนสูงขนาดนี้
ความจริงมันก็ขอขึ้นมาที่ห้องแหละแต่อย่าหวังครับคนแมนอย่างผมไม่มีทางให้ไอ้ตัวที่จ้องจะสอยประตูหลังผมได้ย่างกรายเข้าไปในห้องเป็นอันขาด หึหึหึหึ...
ด้วยการที่ไม่มีอะไรทำเพราะงานอาจารย์ผมก็ทำเสร็จหมดแล้วแถมยังไม่ง่วงด้วยผมก็เลยนั่งเล่นเกมจนถึงตีสามทำให้สภาพแลดูอนาถแบบนี้แหละ
“นี่น้องเรทำไมแต่งตัวแบบนี้ละหืม….ดูไม่ได้เลยนะเรา” คุณยายว่าเสียงนุ่มผมเลยได้แต่ยิ้มแหยๆไปให้แต่ยังไม่ทันที่จะปิด ประตูมือใหญ่ๆของใครบางคนก็ดันปรตูเอาไว้ก่อน
“เฮ้ย!! สัดหมามึงมาได้ไงวะ o_o” ผมอุทานอย่างตกใจเมื่อเจ้าของมือหนาคือไอ่เวรเฮดีสเท่าที่จำได้เมื่อวานผมไม่ได้บอกมัน นะว่าผมอยู่ห้องไหนแล้วแม่งมาถูกได้ไงว่ะครับ =_=^
“นี่น้องเร…พูดกับพี่เค้าดีๆหน่อยสิลูกพี่เค้าอุตส่าห์มาหา..แล้วทำไมไม่บอกพี่เค้าละว่าอยู่ห้องไหนดีนะเนี่ยที่ยายพามา” อ้อ..ต้นเหตุอยู่ที่คุณยายสุดสวยของผมนี่เองไม่น่าเลยคุณยายที่รัก T^T
“มาไมอ่ะ” ผมหันไปถามไอ่เฮดีสที่กำลังยิ้มประจบคุณยายอยู่
“มารับไง…” หืม….น้ำเสียงตอแหลนี่มันคืออะไรแล้วกูบอกตอนไหนวะว่าจะไปกับมึงน่ะไอ่ตับห่านสตอเบอรี่ -_-^^
“มารับไปไหนกูจำไม่ได้นะว่านัดกะมึงอ่ะสัส”
“น้องเร! บอกให้พูดกับพี่เขาดีๆไงลูกไม่น่ารักเลย” คุณยายทำเสียงดุใส่ผมเลยได้แต่ยิ้มแหยๆไปให้ก่อนจะลากไอ่ตัวปัญหา คุยกันในห้องครัว
“อะไรของมึงเนี่ย..มาทำเชี่ยไรแต่เช้ากูไม่ได้บอกว่าจะไปไหนกับมึงเลยนะ-*-“
“อ้าว…ก็กูบอกว่าจะจีบมึงกูก็ต้องพามึงเดทเพื่อทำการเรียนรู้ซึ่งกันและกันสิ”
“ก็เรื่องของมึงดิ…อย่าเอากูไปเกี่ยว”
“ไม่เกี่ยวได้ไงในเมื่อกูจะจีบมึงอ่ะ”
“กูไม่ไป”
“แต่ว่า….”
“น้องเร..มานี่หน่อยสิลูกยายมีเรื่องจะคุยด้วย” ยังไม่ทันที่ไอ่เฮดีสจะหาเหตุผลมาโน้มน้าวผม คุณยายก็เรียกผมไปหาซะก่อนผมเลย เดินออกมาหาท่านที่นั่งอยู่บนโซฟาพร้อมกับไอ่เฮดีสที่ตามหลังผมมา
“อะไรครับคนสวยมีอะไรจะพูดกับสุดหล่อคนนี้ครับ”
“หึๆ..น้องเร..มีความสุขดีใช่ไหมลูก”
“หืม…ทำไมถามแบบนั้นล่ะครับ” ผมถามอย่างสงสัยเพราะคุณยายไม่เคยถามอะไรแบบนี้
“คือ…ยายต้องบินไปดูแลธุรกิจที่อเมริกาหน่อยน่ะลูก..พ่อเราบอกว่ากำลังมีปัญหา”
“แล้วทำไมแด๊ดไม่ไปเองล่ะครับ ทำไมไต้องให้คุณยายไปด้วยแล้วเราล่ะ..เรจะอยู่กับใคร..ฮึกกก”
“เอ้า…ร้องไห้ซะแล้วหลานขี้แยคนนี้นี่…ยายไปไม่นานหรอกสักสองสามเดือนเอง”
“ตั้งนานอ่ะ!! ทำไมแด๊ดทำแบบนี้..นี่เขาต้องการอะไรจากเรนักหนาอะครับฮึก..คราวที่แล้วไล่เรออกจากบ้านไม่พอคราวนี้จะมาเอา คุณยายไปอีก..ฮึก.เรไม่ยอม” ผมพูดพร้อมกับน้ำตาไหลพรากไม่สนใจว่าไอ่เฮดีสจะมองอยู่ คุณยายลูบหัวผมเบาๆ แล้วยิ้มให้
“ยายไปแป๊บเดียวเองลูกพออะไรๆเข้าที่แล้วยายก็กลับมา..แต่ระหว่างนี้น้องเรก็ดูแลตัวเองไปก่อนนะลูก”
“ครับ..ฮึก..ผมจะดูแลตัวเอง ฮึก..ฮือออ”
“น้องเร…ที่พ่อเค้าทำไปเค้ามีเหตุผลนะลูก” คุณยายบอกผมเสียงอ่อน
“เหตุผลอะไรครับ...เหตุผลที่ว่าแด๊ดเกลียดผมเพราะผมทำให้แม่ตายงั้นเหรอครับ”
“มันไม่ใช่อย่างนั้น...แต่ที่พ่อเค้าทำแบบนี้ก็เพื่อความปลอดภัยของเรนะ..ยิ่งเรรู้น้อยเท่าไหร่มันจะปลอดภัยสำหรับเรมากเท่านั้นนะลูก”
ผมอยากจะเชื่อคุณยายว่าพ่อเป็นห่วงผมแต่การกระทำของแด๊ดมันทำให้ผมทำใจเชื่อไม่ลงจริงๆ
“......” ผมไม่ตอบอะไรนอกจากก้มหน้าก้มตาร้องไห้ต่อไป
“เดี๋ยวผมจะช่วยดูแลเรให้เองครับคุณยาย” เสียงไอ่เฮดีสแทรกขึ้นมาก่อนจะยิ้มให้คุณยายบางๆ
“แล้วมันจะไม่รบกวนเกินไปเหรอพ่อหนุ่ม หลานยายมันดื้อนะ 55555”
“ไม่เป็นไรครับ…ผมถนัดในการปราบเด็กดื้ออยู่แล้ว” พูดจบมันก็มองหน้าผมที่กำลังเช็ดน้ำตายิ้มๆ
“อืม..ได้ยินแบบนี้แล้วยายค่อยสบายใจขึ้นหน่อย...น้องเรไว้ยายจะโทรหาบ่อยๆนะลูก” ประโยคหลังคุณยายพูดกับผมพร้อมกับลูบหัวอย่างเอ็นดุ
“ฮึก..แล้ววันเสาร์อาทิตย์ใครจะมาทำกับข้าวให้เรกิน..ใครจะอยู่ให้เรอ้อนล่ะ”
“ไม่งอแงนะเร..เดี๋ยวยายก็กลับมาแล้ว..นะครับคนเก่ง” ให้ตายสิ..พอเป็นเรื่องครอบครัวทีไรทำไมบ่อน้ำตากูตื้นจังวะ ไอ่เวรเฮดีสแม่ต้องกำลังหัวเราะเยาะผมในใจแน่เลย
“ยังไงก็ฝากดูแลหลานยายด้วยนะพ่อหนุ่ม....ว่าแต่พ่อหนุ่มชื่ออะไรล่ะ”
“ชื่อเฮดีสครับคุณยาย ^^” ไอ่เฮดีสยิ้มประจบคุณยายอีกครั้ง จนผมรู้สึกหมั่นไส้
“อ้อ..พ่อน้องเรหายดีแล้วนะลูกได้ไปเยี่ยมเค้าบ้างหรือเปล่า” คุณยายหันมาถามผมที่กำลังเบะปากเพราะหมั่นไส้ไอ่เวร
เฮดีสอยู่
“ไปแล้วครับ..แต่โดนไล่กลับมาอย่างกับหมูหมา เค้าจะเป็นยังไงก็ช่างเค้าเถอะครับ..ถ้าเค้าไม่เห็นผมเป็นลูกก็ไม่จำเป็นที่ผม จะต้องเห็นเค้าเป็นพ่อนี่ครับ” ผมตอบเสียงเรียบน้ำตาหยุดไหลไปแล้วครับเหลือแต่ความเจ็บปวดและน้อยใจที่ผมกดไว้ ลึกๆในใจ
“เฮ้อออออ…เรานี่น้า…อ๊ะ..เดี๋ยวยายต้องกลับไปเก็บของก่อนฝากดูแลหลานยายด้วยนะพ่อเฮดีสถ้าน้องเรดื้อ ก็ทำโทษได้เลย ^^”
“ด้วยความเต็มใจครับ ”
“คุณยายอ่ะ..ผมไม่ใช่เด็กแล้วนะ -3-“ ผมทำปากจู๋อย่างเคืองๆแล้วเดินไปส่งคุณยยายลงลิฟต์
“ดูแลตัวเองดีๆนะน้องเร”
“ครับคุณยาย” ผมกอดคุณยายครังสุดท้ายก่อนคุณยายจะลงลิฟต์ไป
“ยืนเหม่ออะไรไปอาบน้ำแต่งตัวได้แล้ว” เสียงกระซิบเบาๆที่ข้างหูทำเอาผมสะดุ้งหันไปมองคนกระทำตาเขียวปั๊ด
“เล่นเชี่ยไรของมึงเนี่ยกูตกใจหมด!”
“ไม่ได้เล่นเชี่ยแต่มาเร่งมึง…ไปอาบน้ำได้แล้ว”
“แล้วทำไมต้องเป็นวันนี้ด้วยว่ะสัดกูง่วง -*-“
“เดี๋ยวค่อยไปนอนต่อในรถกู..เร็วๆกูหิวข้าวแล้วจะได้รีบไปกินข้าวกัน”
“โธ่..ไอ่เหี้ยลากสังขารมาซะเช้าเสือกยังไม่แดกข้าวนี่มึงโง่หรือมึงควายว่ะเฮดีส”
“เรื่องของกูน่ารีบอาบน้ำเร็วๆหรือจะให้กูกินมึงแทนอาหารเช้าล่ะ” ไอ่เฮดีสพูดด้วยเสียงเจ้าเล่ห์แล้วสาวเท้าเข้ามาใกล้ผม ผมเลยต้องรีบวิ่งเข้าไปอาบน้ำในห้องอย่างรวดเร็วเพื่อสวัสดิภาพของตัวเองและประตูหลัง
ถึงจะบอกว่าส่วนสูงไม่มีผล ในแนวราบก็เถอะแต่ขนาดตัวแม่งมีผลในการคุมเกมครับและผมนายเรวัฒน์ไม่ขอเสี่ยงในเรื่องแบบนี้
หลังจากใช้เวลาอาบน้ำแต่งตัวโดยใช้เวลาชั่วโมงครึ่งก็ได้ฤกษ์ออกเดินทาง
ความจริงผมอาบน้ำเสร็จตั้งแต่ครึ่งชั่วโมงแรกแล้วล่ะครับแต่อยากแกล้งไอ่เวรเฮดีสเลยนั่งเล่นเกมในโทรศัพท์ในห้องน้ำกะว่าจะเล่นแปบเดียวครับแต่ดันติดลมนี่ถ้ามันไม่มาเคาะประตูห้องน้ำนี่ผมคงยังไม่ออกมาอ่ะ 55555
“มึงจะพากูไปไหนอ่ะ” ผมถามขณะที่มือก็กดเลือกเพลงในรถมันเล่น
“เดี๋ยวถึงมึงก็รู้เอง” มันบอกแล้วยิ้มมุมปากแบบไม่น่าไว้ใจจนผมขมวดคิ้วอย่างระแวง
“กูไม่พามึงไปปล้ำหรอกไม่ต้องทำหน้าระแวงขนาดนั้น หึหึหึ” ไม่ให้กูระแวงแล้วไอ่รอยยิ้มหลอนๆของมึงคืออะไรไอ่สัส ผมไม่ได้กลัวมันนะผมแค่ระแวงไง
ไม่นานนักรถมันก็เลี้ยวเข้ามาจอดยังคอนโดแห่งหนึ่งซึ่งอยู่ห่างจากคอนโดผมไม่มากแต่ดูหรูหรากว่าคอนโดผมพอสมควร
“มึงพากูมานี่ทำไม”
“อ้าว...ก็กูรู้จักห้องมึงแล้วกูก็อยากให้มึงมารู้จักห้องของกูบ้างแฟร์ๆไง”
“แฟร์เหี้ยไร...กูไม่ได้อยากมาสักหน่อย”
“เอาน่า..รู้เค้ารู้เราไงสาวๆออกจะอยากมาที่นี่เยอะแยะแต่มีมึงคนเดียวนะเนี่ยที่กูพามา”
“นี่กูต้องปลื้มปริ่มจนน้ำตาไหลไหม” ผมพูดกวนๆก่อนที่เฮดีสมันจะพาผมขึ้นลิฟต์มายังชั้นเกือบบนสุดทั้งชั้นแม่งมีห้องอยู่ไม่กี่ห้องเองครับผมนี่อึ้งในความหรูหรามาก
แต่ข้างนอกว่าหรูแล้วเทียบข้างในไม่ติดเลยครับหรูกว่าเยอะห้องผมนี่เทียบไม่ติดเพราะห้องมันมีชั้นลอยด้วยครับแถมระเบียงก็โคตรกว้างควายนี่วิ่งเล่นได้เป็นฝูง มาเฟียนี่แม่งรวยขนาดนี้เลยเหรอวะ
“อ้าปากค้างจนแมลงวันบินเข้าปากละมึง”
“สัส..กูก็แค่ตกใจนิดหน่อย..ทำไมมึงรวยจังวะค้ายารึเปล่า”
“ปากมึงนี่นะ...พูดแบบนี้อยากโดนดูดปากเหรอ..หืม..”
“สัสลองดูสิมึงได้ปากแตกแน่!!” ผมพูดพร้อมกับโชวืกำปั้นคนแมนให้มันดูไอ่เฮดีสส่ายหัวก่อนจะเดินไปทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟากลางห้อง
“มานั่งนี่สิ” มันพูดแล้วตบที่ว่างข้างๆตัวแปะๆ สัดกูไม่ใช่เด็กนั่งดริ๊งนะเว้ย
“กูบอกให้มานั่งนี่” ไอ่เฮดีสพูดอีกครั้งเมื่อผมไปนั่งโซฟาตัวข้างๆแทนที่จะเป็นข้างๆมัน
“นั่งตรงไหนก็เหมือนกันแหละมึงอย่าเยอะ ละพากูมาที่นี่ทำไมมึงพูดมาเลยดีกว่ามันน่าจะมีเหตุผลมากกว่าที่มึงบอกกูแน่นอนใช่ไหม”
“หึหึ..ฉลาดเหมือนกันนี่น่า”
“อ่าววว..นี่มึงจะบอกว่าที่ผ่านมากูโง่เหรอสัส!!!”
“ใจเย็นก่อนสิ..มึงนี่หัวร้อนตลอดเวลาเลยนะโดนคนรอบข้างสปอยเยอะล่ะสิ”
“มันก็เรื่องของกู..มีไรก็พูดมาเลยดีกว่า”
“กูอยากรู้เรื่องมึงกะพ่อ”
“.......” ผมเงียบทันทีที่เฮดีสมันพูดจบผมไม่อยากจะพูดถึงเท่าไหร่ เพราะยิ่งพูดถึงเหมือนมันยิ่งตอกย้ำว่าพ่อไม่รักผมพ่อเห็นคนอื่นดีกว่าและพ่อคิดว่าผมป็นสาเหตุทำให้แม่ตาย มันเจ็บ แม้แต่พวกไอ่แสงกับไอ่แปงผมยังไม่เคยเล่าอะไรให้มันฟังเลย ไม่รู้สิ..คงเพราะไม่อยากให้พวกมันคิดมากมั้ง
“กูรู้...ว่ามึงเจ็บปวดเหมือนกัน..ปากมึงบอกไม่สนใจเค้าแต่ความจริงแล้วมึงเป็นห่วงเค้ามากใช่ไหมล่ะไม่งั้นมึงคงไม่ยอมโดดเรียทันทีที่รู้ว่าเค้าป่วยหรอก..จริงไหม?”
“อย่างมึงจะไปรู้อะไรล่ะ..คนอย่างมึงที่มีแต่คนมารุมรักมารุมให้ความสนใจ..คนอย่างมึงที่มีทั้งพ่อและแม่..มึงจะมาเข้าใจอะไรกู..อย่ามาทำเป็นรู้จักกูดีหน่อยเลย”
“ใช่...กูไม่เข้าใจมึงหรอก..แต่กูแค่อยากให้มึงเข้าใจกูว่าความรู้สึกที่กูมีให้มึงอ่ะมันคือความจริง..เพราะมึงคิดว่าไม่มีใครรักไงกูเลยอยากให้มึงรู้ว่ายังมีกูที่ตกหลุมรักมึงตรงนี้”
“.............”
“มึงไม่ต้องรีบรักกูหรอกแต่กูแค่อยากให้มึงรู้ว่ากูอยู่ตรงนี้กูพร้อมจะรีบฟังทุกอย่าง..และกูสัญญาว่ากูจะไม่ไปไหน” ไอ่เฮดีสพูดพร้อมกับลุกขึ้นแล้วเดินมานั่งข้างๆผม
“ถ้ามึงพร้อมจะเล่าให้กูฟังเมื่อไหร่ก็บอกนะ ” รอยยิ้มแบบนี้อีกแล้ว...รอยยิ้มที่ทำให้ผมอบอุ่นหัวใจแต่ก็ทำให้ใจเต้นแรงไปด้วยเหมือนกัน
“ไหนมึงบอกอยากรู้อะไรก็รู้ได้ไง..เรื่องแค่นี้มึงไม่ต้องมาถามกูก้ได้มั้งแค่ใช้คนของมึงไปสืบก็น่าจะรู้เรื่องแล้วมั้ง”
“หึ...ก็จริง...แต่เรื่องบางเรื่องกูก็อยากให้มึงเล่าให้กูฟังเองมากกว่า..เพราะกูอยากเป็นคนที่มึงไว้ใจ” เหอะ...
หล่อสาสสสสสสสสสส..ไอ่เหี้ยยยยยดาเมจทั้งคำพูดและรอยยิ้มทำเอากูเป๋ไปหมดแล้วขอกล่องพยาบาลมาฮีลตัวเองด้วยครับผมกำลังแพ้..แพ้อย่างแรงหัวใจสั่นไหวจนเหมือนเกิดสึนามิในอกแล้วครับ น้องเรอ่อนแอออออออ T^T
แต่เราจะเสียฟอร์มไม่ได้ครับเดี๋ยวคนอื่นจะมองคนแมนๆอย่างผมว่าใจง่าย..มันต้องมีชั้นเชิงในการพูดกันหน่อย
“เหอะ...เห็นแก่ความเสือกของมึงนะ..กูจะเล่าให้ฟังก็ได้”
“ครับๆน้องเร” ไอ่เหี้ยยยยย..ยิ้มอีกแล้วนี่มึงรู้ใช่ไหมว่ารอยยิ้มมึงมีผลรุนแรงเลยขยันยิ้มเนี่ยสัสสสส
“อะแฮ่มมม..ก็อย่างที่มึงรู้ว่าแม่กูเสียตั้งแต่กูอายุ 16 ซึ่งแด๊ดกูก็คิดว่าสาเหตุมาจากกูถ้าวันนั้นกูไม่ขอให้แม่พาไปเที่ยวทะเลเพราะดีใจที่สอบได้ที่หนึ่ง...ถ้าวันนั้นกูฟังคำห้ามของแด๊ดว่าให้ไปอาทิตย์หน้าเพราะอาทิตย์นี้แด๊ดไม่ว่าง...ถ้ากูฟัง..กูก็คงไม่เสียแม่”
“............”
“แม่พากูไปทะเล..แอบหนีแด๊ดไปกันสองคนกับคนขับรถอีกหนึ่ง..แต่ไปได้แค่ครึ่งทางรถมันก็ส่ายแปลกๆเหตุการณ์มันเกิดขึ้นเร็วมาก..ฮึก”
พูดถึงตอนนี้น้ำตาผมก็ไหลผมพยายามกลั้นแล้วแต่นึกถึงทีไรผมรู้สึกอ่อนแอกลายเป็นคนไม่แมนทุกที เฮดีสดึงผมเข้าไปกอดก่อนจะลูบหัวเบาๆ
“แม่กอดกูแน่นมาก..รู้สึกตัวอีกทีรถที่นั่งมาก็คว่ำไปหลายตลบแล้ว..คนขับรถไม่รอดเหลือแค่กูกับแม่..ฮึก..กูพยายามเรียกแม่ที่กอดกูไว้..แต่แม่ก็ไม่ตอบ”
“กูเรียกแม่ซ้ำๆ..กูกลัวมาก..กูกลัวว่าแม่จะไม่ตื่น..กลัวว่าจะไม่ได้เห็นรอยยิ้มอบอุ่นของแม่..น้ำเสียงที่คอยดุและตักเตือนกู
กูรีบดึงแม่ออกมาจากรถก่อนจะรีบโทรเรียกรถพยาบาลเพราะจุดที่รถคว่ำมันยังมีสัญญาณโทรศัพท์อยู่”
“กูพาแม่ไปโรงพยาบาลทัน..แต่มึงรู้ไหม..ฮึก...แม่กูไม่รอด..ฮึกกก”
“พอเถอะ..กูไม่อยากรู้แล้วถ้าไม่ไหวก็พอนะเร กูไม่อยากเห็นน้ำตามึง” เฮดีสพูดพร้อมกับปาดน้ำตาที่ไหลเปรอะเต็มใบหน้าของผม
“ไม่..กูจะเล่า..ฮึกกก..นั่นเป็นครั้งแรกที่แด๊ดตบหน้ากูและเป็นครั้งสุดท้ายที่แด๊ดเรียกกูว่าลูก...แด๊ดเกลียดกูก็คงจะไม่ผิดหรอกเพราะมันเป็นอย่างที่แด๊ดพูดทุกอย่าง..เพราะกูแม่เลยตาย”
“อย่าโทษตัวเองสิ..มันเป็นอุบัติเหตุ..ไม่มีใครอยากให้มันเกิดขึ้นหรอก”
“แต่ถ้ากูไม่ดื้อ..ถ้ากูไม่อ้อนแม่..แม่ก็คงไม่ตายแด๊ดก็คงไม่เกลียดกู..ฮึกกกก..ฮืออออ..กูเลวมากเลยใช่ไหม
ขนาดป้าป่านโดนวางยาแด๊ดยังคิดว่ากูเป็นคนทำเลยแค่เพราะว่ากูทะเลาะกับป้าป่านบ่อย แด๊ดไล่กูออกจากบ้านโดยไม่ฟังกูอธิบายเลยด้วยซ้ำ..ฮึกกกก”
“ไม่เอา..ไม่ร้องไห้ละนะ..กูรู้มึงไม่ได้เป็นคนทำแล้วก็เลิกโทษตัวเองซะนะ..สักวันพ่อมึงก็เข้าใจเองแหละว่าอะไรเป็นอะไร
เพราะฉะนั้นมึงต้องเข้มแข็งไว้นะ..น้ำตาไม่เหมาะกับคนแมนๆอย่างมึงไม่ใช่เหรอ..หืมมมม”
ไอ่เฮดีสพูดแล้วกอดผมแน่นขึ้นก่อนจะลูบหลังผมเบาๆ น้ำตาผมไหลเรื่อยๆ แต่พอมีคนรับฟังแบบนี้แล้วเหมือนความรู้สึกหนักอึ้งที่ผมแบกเอาไว้มันเบาบางลงเยอะ..ทั้งๆที่ไม่เคยคิดจะร้องไห้ให้ใครเห็นแท้ๆ..แต่กับมันแค่คำพูดสองสามคำกับรอยยิ้มอบอุ่นที่มันมอบให้ทำไมผมถึงปล่อยตัวเองขนาดนี้ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน..แต่มันก็ทำให้ผมสบายใจขึ้นมากเลยล่ะ...
ไม่รู้ผมร้องไห้หนักแค่ไหนแต่หนังตาผมมันเริ่มหนักแล้วล่ะสงสัยเมื่อคืนพักผ่อนน้อยแล้วยังมาร้องไห้ติดๆกันแบบนี้อีกแต่ก่อนที่สติผมจะเลือนหายไปผมได้ยินเสียงกระซิบเบาๆข้างๆหู
“มึงยังมีกูนะน้องเร”
เฮดีส part
เรหลับไปแล้วครับ..หลับไปทั้งๆที่ใบหน้าเต็มไปด้วยหยาดน้ำตา..เห้อออ..ผมไม่ชอบเลยที่มันร้องไห้มันจี๊ดใจแปลกๆใบหน้าของมันเหมาะกับรอยยิ้มมากกว่านะผมว่า
ผมค่อยๆอุ้มมันขึ้นมาเบาๆแล้วพาเข้าไปนอนในห้องนอนก่อนจะกดจูบที่หน้าผากเนียนแล้วห่มผ้าให้
“กูสัญญาว่าจะไม่มีใครจะทำให้มึงร้องไห้อีก..ฏูจะปกป้องรอยยิ้มมึงเองน้องเร” ผมพูดเบาๆก่อนจะเดินออกไปจากห้อง
หิวครับ...ตั้งแต่เช้ายังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลยเรตื่นมาก็คงหิวสงสัยต้องทำกับข้าวไว้ให้สักหน่อยแล้วล่ะ
อย่ามองผมด้วยสายตาแบบนั้นครับเพราะผมทำอาหารเป็น..นอกจากหล่อรวยและกระบวยใหญ่แล้วการทำอาหารก็เป็นอีกหนึ่งอย่างที่ผมถนัดมากเพื่อนๆนี่มาฝากท้องประจำถึงมันจะไม่เข้ากับเง้าหน้าแต่ผมหล่อครับผมไม่ผิด หึหึหึ
ของสดในตู้เย็นผมมีเพียบเลยครับแต่ผมหิวเลยทำอาหารแบบเร่งด่วนดีกว่าและสิ่งที่ผมทำคือข้าวผัดอเมริกันกับน่องไก่ ทอดอีกหกชิ้นครับ ทำเสร็จก็ยกมาวางไว้บนโต๊ะกินข้าว
“มึงทำกับข้าวเป็นด้วยเหรอ” เสียงงัวเงียดังขึ้นทางด้านหลังพร้อมกับเจ้าของเสียงที่เดินขยี้ตามาทางโต๊ะกินข้าว
“จมูกดีจังนะมึงนี่ตื่นมาก็เดินตามกลิ่นมาเลย”
“สัสกูไม่ใช่หมา!!”
“กูยังไม่ได้พูดเลยว่าเป็น...ร้อนตัวขนาดนี้แสดงว่าเป็นสินะ”
“ไอ่เหี้ยยยยยยยยยย!!!!” 555555 เห็นมันโวยวายแบบนี้แล้วตลกดีครับน่ารักกว่าตอนที่ร้องไห้อีกไม่อยากเห็นน้ำตามันเลย
“กูเป็นรุ่นพี่มึงนะน้องเรช่วยเรียกกู พี่ หน่อยได้ไหม”
“ฝันไปเถอะห่า!!”
“หึ..งั้น..ถ้ามึงพูดคำหยาบกูจับดูดปากนะ”
“คิดว่ากูจะยอมเหรอ!!”
“มันก็ต้องลองดู”
“เหอะ...แล้วทำไรกินเนี่ยแดกได้เหรอ???”
“กินได้สิเพื่อนกูก้มากินบ่อยๆ”
“มึงมีคนคบด้วยเหรอ..ปกติเห็นเดินไปไหนมาไหนคนเดียวนึกว่าไม่มีคนคบ” กวนตีนไปแล้วครับน้องเรสงสัยคิดว่าผมไม่กล้าทำอะไร รู้จักพี่เฮดีสน้อยไปซะแล้วครับหนู
“อะ..อื้อออออ” ผมไม่ตอบคำถามแสนกวนตีนของมันแต่เปลี่ยนเป็นดึงมันเข้ามาแล้วประกบริมฝีปากลงไปบนปากนุ่มๆของเร มันยืนค้างเติ่งอย่างตกใจปล่อยให้ผมดูดปากมันตามสบาย ก่อนที่ผมจะค่อยๆแทรกลิ้นเข้าไปในโพรงปากหวาน เกี่ยวเล่นกับลิ้นเร ลิ้นร้อนลามเลียสำรวจไปทั่วโพรงปากหวานของเรอย่างช่ำชอง
ผมบดจูดอย่างดูดดื่มมือก็ลูบไล้ไปทั่วแผ่นหลังบางอย่างช้าๆก่อนจะค่อยๆแทรกเข้าไปในเสื้อตัวบางเพื่อสัมผัสกับผิวขาวและเนียนนุ่มของเร ให้ตายเหอะ..ยิ่งจูบยิ่งหวานยิ่งสัมผัสผมยิ่งมีอารมณ์จนกลางกายผมปวดหนึบไปหมดจนผมจะคลั่งแล้วเนี่ย!!! แข้งขาของเรเริ่มไม่มีแรงจนต้องใช้แขนคล้องคอผมไว้เพราะไม่งั้นได้คงลงไปกองกับพื้นแน่
“หวานจัง…” ผมกระซิบที่ข้างหูเรเบาๆหลังจากที่ผละออกมา เพราะเห็นว่าคนตัวเล็กเริ่มจะไม่ไหวแล้ว เล่นเอาเรหน้าแดง ดวงตากลมโตที่มีน้ำตาคลออยู่ตรงขอบตาช้อนมามองผมนิ่งจนผมแทบอยากจะกดมันซะตรงนี้..ให้ตายย..
“ไอ่..ไอ่..มึง... >//////<”
“ด่าอีกกูต่อจากเมื่อกี้นะ” ผมขู่ก่อนจะหอมแก้มมันอีกรอบ
“ไอ่..หึ้ยยยยยยย!!!!!”
“หึๆ…รีบกินข้าวกันเถอะน้องเรก่อนที่กูจะอดใจไหวกินมึงแทนข้าว”
“สัสเอ้ย!! อย่าให้ถึงตากูบ้างนะมึง..ร้องไม่ออกแน่!!!!” มันโวยวายเบาๆแล้วรีบดึงตัวออกจากอ้อมกอดผมก่อนจะเดินไปนั่งฝั่งตรงข้าม เพื่อกินข้าวของตัวเอง
“มึงพูดไรนะ..กูได้ยินไม่ชัด”
“แดกข้าวไปอย่ามายุ่งกับกู” เรโวยวายทั้งๆที่หน้ายังแดงอยู่..ให้ตายมันน่ากลัวตรงไหนวะนั่น 5555
“มึงกินก่อนเลย”
“อ่าว..แล้วไม่กินด้วยกันล่ะ”
“ได้นะ..ถ้ามึงไปช่วยกูเอาออกก่อน” ผมพูดแล้วเหลือบตามองลงตรงแก่นกายของผมที่แข็นเป็นท่อนอย่างเห็นได้ชัด เรมองตามสายตาผมก่อนจะโวยวายออกมาเสียงดัง
“มึงจะไปตายที่ไหนก็ไปเลยไอ่โรคจิตไอ่เหี้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”
55555555555+ ให้ตายเหอะโวยวายแต่หน้าแดงแป๊ดนี่คืออะไรครับ อะไรมันจะน่ารักขนาดนี้นะว่าที่เมีย ยิ่งรู้จักยิ่งหลงรักนะเนี่ยสงสัยต้องรีบจีบแล้วล่ะครับจะได้ไม่เป็นภาระของแม่นางทั้งห้าอีก หึหึหึ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/Smileys/Smilies/hao7.gifมาแว้ววววววววววววววววววววววววววว...
น้องเรโดนจ้องจับกดแล้วเด้อออออ ถถถถถถถถถถ....
ถ้างป่วงๆหน่อยก้ขออภัยนะครัชช่วงนี้สมองไม่ค่อยแล่น 555555
ขอบพะใจทุกคนที่เข้ามาอ่านและติดตามเน้อเจ้า เป็นกำลังใจที่ดีให้แต่งต่อเลยล่ะค่ะ
ผิดพลาดประการใดก็ขออภัยนะคะ
ดรั๊กกกกกกกกกกกกกกกกกก
ปล. ใส่สติกเกอร์เป็นแล้วค่ะขอบคุณที่บอกนะคะ อิอิ
พูดคุยกันได้ที่นี่นะจ๊ะ
https://www.facebook.com/themoonlightyaoi/จะรีบตอบเลยจร้าา(พึ่งสร้างเสร็จเมื่อกี้จ่ะ 55555)