ตอนที่ 14 : คนร้าย“ปัตย์”
“......”
“ปัตย์ออกมาคุยกันก่อน”
“เราง่วง”
“นี่มันไม่ใช่เสียงง่วงแล้ว ร้องไห้อยู่เหรอ”
“เปล่า” เสียงอู้อี้ดังออกมาจากในผ้าห่ม ปราณยืนมองก้อนกลมที่ม้วนอยู่บนเตียง ถอนใจออกมายาวๆ ก่อนดึงผ้าห่มที่คลุมร่างพี่ชายออก
“ไม่เอา” ปัตย์พยายามยื้อผ้าห่มแต่สู้แรงน้องชายไม่ไหว ต้องยอมลุกขึ้นนั่งกอดหมอนหูตาแดง
“อยากคุยอะไรหรือเปล่า” ปราณนั่งลงข้างพี่ชาย
“ใครโทรบอกปราณ” ปัตย์เดาได้เพราะช่วงนี้ปราณยุ่งกับงานกลับบ้านดึกทุกคืน พวกเขาจึงไม่ค่อยได้คุยกัน
“ฟ้าใส” ปราณไม่คิดจะปิด เขาเอนหลังพิงผนักเตียงดึงพี่ชายมานั่งพิงไหล่ “ทำสดใสไปก็เท่านั้นอย่านึกว่าเพื่อนไม่รู้ ยิ่งทำให้เป็นห่วงเปล่าๆ”
“อื้อ” ปัตย์พยักหน้า พิงศีรษะกับไหล่น้องชายปล่อยให้อีกฝ่ายลูบหัวเป็นการปลอบใจ “แต่เราไม่ได้ร้องนะตาแดงเฉยๆ”
“ยังจะมาอวด” ปราณยีผมพี่ชาย ปัตย์เป็นคนจิตใจดี มองโลกในแง่บวกเสมอ เลยยิ่งทำให้เขาห่วงมาก
“ไม่เป็นไรแน่นะ”
“สบายย” ปัตย์อวดตัว เอนหัวออกเพื่อจะมองหน้าน้องชายชัดๆ ก่อนส่งยิ้มกว้าง
“คุยไหม”
“ไม่ล่ะมันไม่มีอะไรให้คุย ก็อย่างที่ฟ้าใสเล่าไป” ปัตย์มั่นใจว่าฟ้าใสต้องเล่าเหตุการณ์ที่เจอให้ปราณฟังอย่างละเอียดไปแล้ว
“เสียใจมากไหม”
“อืม ก็มากอยู่แต่ทำใจได้ไหม ทำใจได้ ปราณก็รู้ว่าเราทำใจมาตั้งแต่แรกแล้ว รู้ตัวเองดี”
“ปัตย์” ปราณทำน้ำเสียงไม่เห็นด้วย เขาไม่ชอบให้พี่ชายพูดเหมือนตัวเองไม่ดีพอ
“โธ่ปราณ มันไม่เหมือนกันนะระหว่างยอมรับตัวเองกับไม่ภูมิใจในตัวเอง ปราณก็รู้ว่าเราเป็นอย่างแรกเรามีความสุขกับตัวเองดี ถึงจะชอบบ่นว่าปราณแย่งความหล่อเราไปหมดก็เถอะ” ปัตย์แกล้งต่อว่าน้องชาย ซึ่งมันได้ผลปราณหัวเราะออกมาเบาๆ ปัตย์ดีใจเพราะเขาไม่อยากให้น้องชายคิดหรือกังวลเรื่องของเขามากเกินไป
“ปราณ”
“หือ?”
“เราได้คิดอย่างหนึ่ง ว่าตอนแอบมองกับตอนได้เข้าใกล้มันรู้สึกต่างกันออกไป ดีคนละแบบ แบบหนึ่งสุขน้อยแบบหนึ่งสุขมาก แต่สุขน้อยก็จะเจ็บน้อย สุขมากก็จะเจ็บมากกว่า เราคงต้องคิดทบทวนอีกทีว่าเราชอบแบบไหนมากกว่ากัน”
“ดีแล้ว เลือกแบบไหนก็ได้ตามใจปัตย์ ปัตย์รู้นี่ว่าเราอยู่ข้างปัตย์เสมอ”
“รู้”
“หัวเราะอะไร” ปราณถามเมื่อจู่ๆ พี่ชายก็หัวเราะออกมาเบาๆ
“นึกว่าปราณจะขอให้เราเลิกชอบเสียอีก”
“อยากขอ แต่รู้ว่าปัตย์จะไม่มีความสุข วันแรกเราไม่ห้ามปัตย์ยังไงวันนี้ก็จะไม่ห้าม”
“ขอบใจนะปราณ”
“กินไอศกรีมไหม” ปัตย์เลิกคิ้วเมื่อน้องชายขยับตัวขึ้นนั่งหลังตรง หันมาถามเขาเหมือนก่อนหน้านี้ไม่ได้คุยเรื่องเศร้ากันอยู่
“กินไหม”
“ขี้เกียจออกไป” ปัตย์อยากจมอยู่กับที่นอนอีกสักพัก และสภาพเขาตอนนี้คงไม่น่าดูเท่าไหร่
“ออกไปทำไหม แวะซื้อมาให้แล้วสองถังใหญ่ๆ รสโปรดของปัตย์”
“งั้นดูหนังผีกันนะกินไปดูไป” ปัตย์รีบชวนน้องชายเพราะมีเรื่องที่เขาอยากดูนานแล้วแต่ไม่มีเพื่อน
“กลัวแล้วยังจะดู”
“ปราณอยู่ด้วยไม่กลัวหรอกแต่คืนนี้นอนด้วยกันนะ”
“หึหึ ได้ แต่ขอไปอาบน้ำก่อนเพิ่งกลับมาถึง ให้เวลาร้องไห้อีกครึ่งชั่วโมงเดี๋ยวจะกลับเข้าพร้อมกับไอศกรีม”
“ไม่ได้ร้อง!” ปัตย์ตะโกนตามหลังน้องชายแต่อีกฝ่ายเดินพ้นห้องไปแล้ว
“ก็บอกไม่ได้ร้อง” ปัตย์พึมพำอยู่ในคอแต่ต้องสะดุ้งเมื่อหันไปเจอกระจกบานใหญ่ที่ตั้งอยู่ข้างเตียง มองตาบวมแดงของตัวเองแล้วหัวเราะออกมาเบาๆ โธ่แล้วอย่างนี้ใครเขาจะเชื่อ
✪✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✪
ห้าทุ่มองศาเคาะนิ้วลงบนหน้าจอโทรศัพท์ ทำไมกระต่ายอ้วนถึงไม่ตอบข้อความเขา ทำอะไรอยู่ อยู่กับใคร องศาหยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่ขึ้นมาเปิดแอพอินสตาแกรม จ้องมองรูปล่าสุดที่rabbitboy เพิ่งโพสต์ไปไม่ถึงหนึ่งชั่วโมงที่ผ่านมา กระต่ายอ้วนเป็นอะไร เกิดอะไรขึ้น
รูปท้องฟ้ายามเย็น สีฟ้าสลับชมพูดูหงอยเหงา กับคำบรรยายสั้นๆ
เมฆควรอยู่บนฟ้า #appleofmyeye สุดที่รักของผมไม่มีอะไรหรอกน่า เขาเพิ่งส่งข้อความบอกrabbitboyไปเมื่อคืนว่าเขามีคนที่ชอบแล้ว ปัตย์อาจไม่รู้ตัวว่าเขาหมายถึงตัวเองก็ได้กระต่ายอ้วนของเขาใสซื่อจะตายไป แต่ทำไมข้อความกับรูปถึงเศร้านักวะ องศาคิดกลับไปกลับมาจนสับสน ยิ่งเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ยิ่งไร้วี่แววการตอบกลับข้อความที่เขาส่งผ่านไลน์ไปหาว่า...พรุ่งนี้ทานข้าวด้วยกันนะ ขอโทษที่วันนี้เลื่อนนัด..
ถามยูก็แล้วกัน องศากดหาเบอร์โทรศัพท์ก่อนโทรออก เขาร้อนใจจนไม่อยากเสียเวลาพิมพ์ข้อความหา
“สวัสดีครับ”
“ยู”
“องศา”
“วันนี้หลังจากแยกกันนายเจอปัตย์บ้างหรือเปล่า”
“ไม่เจอเลย”
“งั้นเหรอ”
“มีอะไรหรือเปล่า”
“เป็นห่วงน่ะส่งข้อความไปแต่ปัตย์เงียบอาจจะยุ่งอยู่ พรุ่งนี้นายถึงมหาลัยแล้วฝากดูให้หน่อย มีอะไรโทรบอกด้วย”
“ไม่ต้องห่วงเรารับปากไว้แล้วว่าจะเป็นหูเป็นตาให้ ไม่ให้ใครจีบพี่ปัตย์แน่นอน”
“ยังไงก็รบกวนนด้วยนะ ฉันไม่มีเพื่อนในคณะสถาปัตย์เลยฝากฝังนายได้คนเดียว”
“ไม่มีปัญหา ใครมาเกาะแกะเราจะรีบบอกองศาทันที”
“อย่าลืมฝากกระจายข่าวในคณะให้ด้วยว่าฉันจีบปัตย์อยู่”
“ไม่ลืมหรอกน่าว่าองศาจะแปะป้ายจองพี่ปัตย์” เสียงปลายสายหัวเราะเบาๆ “ยังไงเราอวยพรให้องศาจีบพี่ปัตย์ติดนะ อ้อ เราบอกแม่ด้วยว่าเจอองศา แม่ตื่นเต้นใหญ่ ฝากชวนให้แวะมากินข้าวที่บ้าน”
“ฝากสวัสดีคุณน้าด้วยบอกว่าจะหาเวลาเข้าไป”
“ได้ แล้วพรุ่งนี้เราโทรหา”
“ขอบใจมากยู” องศาวางสายจากเพื่อนสมัยเด็ก เขากับยูอยู่บ้านข้างกันจนถึงสิบขวบก่อนที่พ่อจะซื้อบ้านใหม่ เขาไม่ได้ติดต่อกับยูอีกเลย ยูเป็นเด็กตัวเล็กร่างกายอ่อนแอ เรียบร้อยเหมือนเด็กผู้หญิง เขาจึงเป็นฝ่ายปกป้อง โตมาแบบพี่ชายกับน้องชายเสียมากกว่า ด้วยความที่ห่างกันไปนานถึงได้ข่าวว่าอีกฝ่ายเรียนมหาลัยเดียวกันก็ไม่เคยได้เจอหน้ากันเลย จนวันนี้องศาเจอยูโดยบังเอิญเมื่อมาหาปัตย์ที่คณะจึงรีบเข้าไปทักทาย
เขามองเห็นช่องทางฝากฝังกระต่ายอ้วนประกอบกับไม่ได้เจอกันนาน จึงส่งข้อความไปขอเลื่อนนัดปัตย์เพื่อพูดคุยกับเพื่อนกึ่งน้องชายข้างบ้านให้สมกับที่ไม่ได้เจอกัน องศาอารมณ์ดีทั้งวันที่ได้เจอเพื่อนเก่าและได้คนเป็นหูเป็นตาให้ แต่ตอนนี้เขากลับนั่งไม่ติด
360ong_saa: @rabbitboy รูปสวย องศาลองทักผ่านทางอินสตาแกรมแต่ทุกอย่างเงียบสนิท ห้านาที สิบนาที จนครึ่งชั่วโมงก็ไร้วี่แววการตอบกลับ หรือกระต่ายอ้วนจะโกรธเขาเรื่องผิดนัด องศาอยากคิดอย่างนั้นเพื่อความสบายใจ แต่ลึกๆ เขารู้ว่ากระต่ายอ้วนไม่ใช่คนคิดเล็กคิดน้อยหรือไม่มีเหตุผล ถ้าอย่างนั้นเป็นเพราะอะไรกัน
อ้วนทำอะไรอยู่ ตอบกันสักคำเถอะ ทำคนจะบ้าตายอยู่แล้วรู้บ้างไหม
✪✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✪
ปัตย์ปิดเสียงโทรศัพท์เอาไว้ตลอดการดูหนัง เขาหยิบมาเปิดเสียงก่อนเข้านอนถึงห็นว่าองศาส่งข้อความมาหาทั้งทางไลน์และอินสตาแกรม
องศาอยากนัดเขาพรุ่งนี้ แต่ปัตย์ยังตรองไม่ตกว่าควรวางตำแหน่งตัวเองไว้ตรงไหน กลับไปเป็นแค่คนแอบมองอยู่ห่างๆ รักษาหัวใจตัวเองเอาไว้ หรือใช้เวลาที่ได้อยู่ใกล้ๆ ให้คุ้มค่าที่สุดก่อนที่องศาจะมีใครเข้ามาในชีวิต
ตราบใดที่เขายังคิดไม่ออก ปัตย์อยากชะลอเวลาเจอกันเอาไว้ก่อน เขาจึงตอบกลับไปว่า...
ไม่เป็นไร แต่พรุ่งนี้ผมมีธุระค่อยนัดกันอีกทีปัตย์ไมรู้เลยว่าข้อความสั้นๆ ของเขาทำให้คนได้รับร้อนรนแค่ไหน
✪✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✪
“สวัสดี” ชฎายุหยุดยืนเมื่อได้ยินเสียงทักทาย ร่างสูงยืนพิงผนังมองตรงมาที่เขา ชฎายุมองซ้ายขวาเพื่อให้แน่ใจว่าอีกฝ่ายคุยกับเขาไม่ใช่คนอื่น
“ครับ” เขาพยายามระมัดระวังคำพูดให้มากที่สุด ปกติชฎายุมักเลือกที่จะเดินผ่าน แต่เพราะสายตาของผู้ชายคนนี้ทำให้เขาหยุด
“รู้จักผมด้วยเหรอ” ชฎายุมองใบหน้าคนถาม รอยยิ้มที่ติดอยู่บนริมฝีปากทำให้เจ้าตัวมีเสน่ห์ในขณะเดียวกันก็ทำให้เขานึกถึงเสือที่กำลังรอขย้ำเหยื่อ
“ทำไมถึงคิดว่าผมจะรู้จักครับ”
“เพราะสีหน้าคุณไม่แปลกใจ”
“ถ้าอย่างนั้นก็รู้จักครับ” ร่างสูงเปลี่ยนจากท่าพิงพักขาสบายๆ เป็นยืนเต็มความสูง ชฎายุต้องเงยหน้าขึ้นเพื่อมองอีกฝ่าย
“ผมชื่อปราณ”
“ทราบครับ”
“ยูใช่ไหม”
“ครับ”
“ผมสนใจคุณ”
“อะ..อะไรนะครับ” ชฎายุเบิกตากว้างด้วยความแปลกใจ เขาคิดอะไรไว้มากมายในหัวแต่ไม่ใช่สิ่งนี้
“ผม..สนใจ..คุณ” ปราณพูดช้าๆ ด้วยน้ำเสียงทุ้มลึก “ตั้งใจเรียนนะ” มือใหญ่วางทาบทับลงบนศีรษะของชฎายุ ก่อนเจ้าของจะสอดมันลงในกระเป๋ากางเกง ร่างสูงขยับรอยยิ้มอ่อนโยนให้เขาก่อนเดินดุ่มๆ จากไป
ชฎายุยกมือขึ้นแตะกลางอก ทำไหมหัวใจของเขาเต้นรัวเร็ว ทำไมปราณถึงบอกว่าสนใจเขา สนใจแบบไหน สนใจเพราะเรื่องอะไรดีหรือไม่ดี
เสียงเพลงดังเบาๆ ในกระเป๋าทำให้ชฎายุชะงักความคิด เขาหยิบโทรศัพท์ออกมา เบอร์ที่ขึ้นโชว์เป็นเบอร์ที่เขาไม่รู้จัก
“สวัสดีครับ”
“ผมลืมบางคำถามไป”
“ใครพูดครับ?” ชฎายุขมวดคิ้ว เสียงที่ได้ยินทำไมถึงคุ้นหู
“ปราณ”
“ทำไมถึง...” ชฎายุคิดจะถามว่าเอาเบอร์เขามาได้อย่างไรแต่ก็เปลี่ยนใจ ถ้าเป็นปราณคงถามจากคนอื่นได้ไม่ยาก “ถามอะไรครับ”
“ยูมีแฟนหรือยัง ขอโทษที่ถามตรงๆ ผมไม่อยากเป็นคนร้าย”
“เขาเรียกว่ามือที่สามหรือเปล่าครับ”
“หึหึ แล้วผมเป็นหรือเปล่า”
“ทำไมถึงคิดว่าผมจะชอบผู้ชายครับ”
“แล้วชอบไหม”
“ผมไม่ตอบคำถามพวกนี้กับคนแปลกหน้า”
“เลิกเรียนกี่โมง”
“ถามทำไมครับ”
“จะไปให้เห็นหน้าจะได้ไม่แปลก”
“.....”
“ไปถึงหกโมงทันไหม”
“.....” ชฎายุยังคิดไม่ตกว่าเขาควรตอบอย่างไรดี
“ถ้าอย่างนั้นก็หกโมง”
“เดี๋ยวครับ! ผมยังไม่ได้รับปาก”
ไม่เป็นไร ถึงอยู่หรือไม่อยู่รอผมก็อยากลองไปหา ถ้ามันมีโอกาสว่าอาจจะได้เจอ”
“หก..หกโมงก็ได้ครับ”
“แปลว่ายังไม่มีแฟน”
“เดี๋ยว ผมยังไม่ได้พูด”
“หกโมงเจอกันครับ” แล้วปลายสายก็วางไปโดยไม่ฟังคำทักท้วงของเขาเลย
ชฎายุมองโทรศัพท์ในมือด้วยความงุนงง ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมากจนเขาตั้งตัวไม่ทัน ชีวิตนี้โดนผู้ชายจีบมาก็มากแต่ผู้ชายอย่างปราณเขาเพิ่งเคยเจอ หัวใจที่เต้นผิดจังหวะทำให้ชฎายุเริ่มสงสัยว่าเขาจะต้านทานเสน่ห์ผู้ชายคนนี้ได้ไหม
✪✣✤✥✦✧✣✤TBC✥✦✧✣✤✥✦✧✪
ตกลงเรื่องนี้มีพระเอกไหม หรือมีตัวร้ายสองคน ^^
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ✿ Apple of my eye ♥ สุดที่รักของผม [ตอนที่ 30 ] 02/09/17 ✿ P.62 (อ่าน 477299 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก