หัวข้อ: [เรื่องสั้น] ในยามราตรี แจ้งข่าว 5/9/2017

[Earth112]

เรากำลังจะไปญี่ปุ่น ไม่ได้เอาคอมมา
กำลังลองใช้wordใน โทรศัพท์อยู่
ขอโทษสำหรับความล่าช้า
จะพยายามมาลงให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้นะ

[aoihimeko]

ไม่เป็นไรจ้า. ยังไงก็รอ

ขอแค่ไม่ทิ้งกันพอ

[Earth112]

คืนที่4 100%

“คุณหนูครับ ผมมาหาแล้ว ตื่นก่อนเถอะ” เสียงที่อบอุ่นพร้อมสัมผัสที่อ่อนโยนบนใบหน้าปลุกให้ผมตื่น
 
“นิล ได้เห็นหน้าแล้ว วันนี้นิลได้คุยอะไรกับหลวงลุงหรือเปล่า” ผมคลี่ยิ้มออกมาด้วยความดีใจ ถามออกไปด้วยความอยากรู้
 
“ครับหลวงพ่อมาเตือนความทรงจำนิดหน่อย ท่านบอกผมเกี่ยวกับเรื่องที่คุณหนูถาม”
 
“ท่านบอกอะไร”
 
“ผม... ไม่บอกได้ไหมครับคุณหนู” พอได้ยินประโยคนี้ ผมก็ชะงัก นิลไม่เคยมีอะไรปิดบังผม ผมถามอะไรเขาก็ตอบเสมอ ผมเงียบไปพักหนึ่งแล้วก็คิดได้ว่า ถ้าหลวงลุงอยากให้ผมรู้ท่านก็คงบอกต่อหน้าผมแล้ว ไม่ต้องไปคุยกับนิลตามลำพัง
 
“คุณหนูไม่โกรธผมใช่ไหมครับ” ผมส่ายหน้า
 
“ฉันเข้าใจ แต่ถ้ามีอะไรที่ฉันสามารถช่วยได้ก็รีบๆบอกฉันนะ”
 
“ครับคุณหนู ว่าแต่งานออกแบบของคุณหนูจะวางขายเมื่อไหร่เหรอ” นิลถาม ผมสงสัยนิดหน่อยแต่ก็ตอบออกไป
 
“เห็นบอกว่าจะเป็นช่วงกลางเดือนตุลา นี่ก็กันยาแล้ว คงอีกไม่กี่อาทิตย์” นิลพยักหน้ารับรู้ ความเงียบเข้าคลุมพื้นที่ ถึงจะเงียบไม่มีบทสนทนา แต่ก็ไม่ได้มีความอึดอัดในความเงียบนั้น ทั้งผมทั้งนิลมองหน้ากัน มันแปลกหรือเปล่าที่ผมรู้สึกว่าหน้าของพวกเราใกล้กัน
 
รู้ตัวอีกทีริมฝีปากของผมและของนิลก็บดเบียดกันแล้ว ผมปิดตาลงเพื่อที่จะเก็บสัมผัสของนิลไว้

จูบแรกของเรา

กลีบปากของเราบดเบียดกันอย่างเร่าร้อนถึงนี่จะเป็นเพียงฝัน มันก็คงเป็นฝันที่ดีที่สุดของผม นิลถอนปากออก กำลังจะเอ่ยปากพูดอะไรสักอย่างแต่ผมไม่ยอมหรอก ไหนๆเราก็ใจตรงกันแล้ว ฝันที่สามารถสัมผัสนิลได้ก็ไม่ใช่ว่าจะเกิดขึ้นบ่อยๆ ผมจะไม่ปล่อยโอกาสนี้ให้ผ่านไปอย่างไร้ความหมาย ผมกดปากลงไปอีกครั้งและอีกครั้งจนเราทั้งคู่หอบเพราะหายใจไม่ทัน ถึงจะเป็นคนเริ่มแต่ริ้วแดงๆบนใบหน้าของผมก็บ่งบอกว่าผมก็เขินเหมือนกัน

“คุณหนู... ไม่ควรเลย” ถ้าผมมองไม่ผิด หูของนิลก็เหมือนจะแดงขึ้นมาเหมือนกัน

“ทำไมถึงไม่ควร นิลไม่ชอบเหมือนที่ฉันชอบเหรอ”

“ชอบสิครับ แต่ถ้าผมยังเป็นเพียงแค่ความฝันของคุณหนู ถ้าเกิดเราไม่ได้เจอกันอีก คนที่จะเจ็บปวดก็คือคุณหนูไม่ใช่เหรอครับ”

“นิล! อย่าพูดแบบนั้นสิ มันต้องมีทางที่จะทำให้เราได้อยู่ด้วยกัน แต่ถึงแม้ว่าสิ่งที่ฉันหวังจะไม่เป็นจริง แต่ตอนนี้มันก็คือโอกาสของเรา เราควรจะคว้ามันไว้สิ อย่างน้อยเราทั้งคู่ก็ได้รับรู้ว่าพวกเรารักกันแค่ไหน เรามาสร้างความทรงจำด้วยกัน เพราะถ้าวันนั้นมาถึงเราจะได้ไม่เสียดายวันเวลาที่ผ่านไปไง เราจะได้มีความทรงจำดีๆให้นึกถึง” แค่คิดว่าต้องจากกัน น้ำตาก็พากันมาคลออยู่ที่ดวงตา

“คุณหนูอย่าร้องไห้เลยนะครับ ไม่ว่ายังไงผมจะพยายามทำให้สิ่งที่คุณหนูหวังไว้ให้เป็นจริง” ถึงแม้ว่าผมจะมองไม่เห็นเส้นทางเลยก็ตาม นิลคิดในใจพลางหยิบผ้าเช็ดหน้าเช็ดน้ำตาให้คุณหนู

“รัก ฉันรักนิลนะ”

“ครับ ผมก็รักคุณหนูเหมือนกัน” เสียงบอกรักของพวกเราดังก้องกังวานอยู่ในหู ในสมอง และในหัวใจ

ผมขอ ไม่ว่าสิ่งใดที่สร้างอุปสรรคให้ความรักของเรา ขอ ขอให้มันหายไป

[ืniyataan]

เอาใจช่วยทั้งคู่...

[winndy]

ขอให้เจอกันเร็ว ๆ

[♥►MAGNOLIA◄♥]

นิล คุณหนู เจอกันแบบกายจริงสักที 

[Earth112]

เราขอขอบคุณสำหรับทุกคอมเมนท์นะ
สำหรทุกคนที่รอ เราจะบอกว่าเรายังอยู่ญี่ปุ่น
คงแต่งนิยายไม่ค่อยสะดวก ถ้าไม่ติดธุระอะไรจะมาลงให้คืนวันที่8-9นะ
แจ้งมาเพื่อทราบจ้า

[aoihimeko]

สู้ๆนะนิล

คนแต่งด้วยค่ั

[Earth112]

สปอย


มันแปลกมาเลย ความฝันในคืนนี้มันไม่เหมือนทุกคืน ไม่มีเสียงของนิลที่เรียกชื่อของผม ไม่มีสัมผัสอันอ่อนโยนของนิ้วของนิลที่จะปลุกให้ผมตื่นจากนิทรา มีเพียงเสียงหวีดหวิวของลม เสียงของใบไม้ที่ไหวไปตามลมและเสียดสีกับอีกใบหนึ่ง เสียงนกร้อง นี่ผมอยู่ที่ไหนกันแน่


ขอโทษนะคะพอดีโดนลากไปประชุมด้วยแล้วจริงๆวันนี้ก็มีธุระ ถ้าไม่เหนือบ่ากว่าแรงจริงๆจะลงให้ช่วงเย็นๆ(อาจจะดึกหรือเป็นเช้ามืดของพรุ่งนี้ค่ะ)

[♥►MAGNOLIA◄♥]

รอ

[Earth112]

คืนที่ 5 (50%)

แปลก

มันแปลกมากเลย ความฝันในคืนนี้มันไม่เหมือนทุกคืน ไม่มีเสียงของนิลที่จะเรียกชื่อของผม ไม่มีสัมผัสอันอ่อนโยนของนิ้วของนิลที่จะปลุกให้ผมตื่นจากนิทรา มีเพียงเสียงหวีดหวิวของลม เสียงของใบไม้ที่ไหวไปตามลมและเสียงนกร้อง นี่ผมอยู่ที่ไหนกันแน่

ผมค่อยๆลืมตาขึ้น บ้านทรงไทยโบราณปรากฏแก่สายตา 'ที่ไหน' คำถามนี้วนขึ้นมาอีกรอบ

พอนึกขึ้นได้ว่ามันคงเป็นความฝัน ก็คิดว่ามันก็คงไม่มีอะไรเสียหายถ้าผมออกเดินสำรวจรอบๆ ถึงจะไม่เหมือนฝันก่อนๆแต่ผมก็ยังหวังอยู่ลึกๆว่าจะเจอนิลที่นี่ ผมเดินแบบหลบๆซ่อนๆอยู่พักใหญ่ๆ มีคนงานแต่งตัวเหมือนพวกบ่าวไพร่ในหนังเดินกันเต็มไปหมดแต่ก็เหมือนไม่มีใครสนใจผม

“นี่นาย” ผมเดินเข้าไปหาผู้ชายคนหนึ่ง จะถามว่าที่นี่ที่ไหนแต่เขาก็ทำเหมือนไม่เห็นผม เขาไม่แม้แต่หันหน้ามาด้วยซ้ำทั้งๆที่ผมก็เรียกเขาอยู่หลายรอบ เขาทำเหมือนกับผมไม่มีตัวตน ผมเลยจะสะกิดเขาแต่มือของผมก็ทะลุร่างชายคนนั้นไป

“เฮ้ย อะไรเนี่ย สัมผัสไม่ได้เหรอ” ผมพยายามอีกหลายครั้งแต่ผลลัพธ์ก็ยังเป็นเหมือนเดิม ผมเดินผละออกจากผู้ชายคนนั้นแล้วเดินไปทำสิ่งเดียวกันกับคนอื่นซึ่งผมก็แตะต้องใครหรืออะไรไม่ได้เลย ผมตัดสินใจเดินชมนกชมไม้รอบๆเรือนไทยหลังนี้ต่อ

“คุณแม่เจ้าคะ พวกเรารักกันจริงๆนะเจ้าคะ” เสียงของใครกัน ผมไม่ได้สอใส่เกือกนะแต่ไหนๆผมก็ไม่รู้จักใคร ไม่มีใครเห็นผมแล้วผมก็สัมผัสอะไรไม่ได้แล้ว ไปฟังว่าเขาพูดอะไรกันเผื่อจะได้อะไรจากฝันครั้งนี้บ้าง ใจหนึ่งคิดว่าบางทีนี่อาจจะเป็นเหตุผลที่ทำให้ผมฝันถึงที่นี่ก็ได้ แต่อีกใจหนึ่งคิดว่ามันอาจจะเป็นแค่ฝันธรรมดาๆไม่มีความหมายอะไรก็ได้

“แต่คุณหลวงเขามามั่นหมายแม่พลอยไว้แล้วนะ เจ้าคุณพ่อก็ตอบรับทางนั้นไปเช่นนี้แล้ว หากแม่พลอยปฏิเสธ ก็เท่ากับว่าแม่พลอยไม่ไว้หน้าเจ้าคุณพ่อเลย” สิ่งที่ผมเห็นคือแม่ลูกคู่หนึ่งทะเลาะกันอยู่บนเรือน ผมนั่งฟังไปก็จับใจความได้ประมาณว่าคนลูกไปรักกับผู้ชายคนหนึ่งแต่คนพ่อก็มั่นหมายลูกไว้กับลูกชายของเพื่อนที่มียศสูงกว่า ลูกเลยมาขอร้องแม่ให้ยกเลิกงานแต่งงาน แต่แม่ก็ปฏิเสธเพราะกลัวส่งผลกระทบต่อหน้าที่การงานของสามี

“ทำไมคุณแม่ไม่เข้าใจอิฉันเลย” หลังจากพูดจบเธอก็ไหว้ลาคุณแม่แล้วก็เดินไปที่ห้องๆหนึ่งด้วยกริยามารยาทงดงาม เดาว่าคงเป็นห้องของเธอ เธอก็ดีเหมือนกันนะเนี่ยขนาดน้อยใจคุณแม่ขนาดนี้ยังมีอารมณ์มาไหว้ลาแถมเดินอย่างสวยงามด้วย ถ้าเป็นคนในยุคปัจจุบันคงจะตะคอกใส่แล้วเดินกระทืบเท้าออกไปแสดงให้เห็นถึงความไม่พอใจ ดีไม่ดีอาจจะมีกระแทกประตูใส่ด้วยก็ได้

ผมเดินเล่นในเรือนไปเรื่อยๆ ดูบ่าวในเรือนทำนู่นทีนี่ที โผล่ไปห้องพระบ้าง ห้องทำงานบ้าง ห้องครัวบ้าง แต่ผมไม่กล้าเข้าไปในห้องของแม่พลอยอะไรนั่นหรอก กลัวจะไปจ๊ะเอ๋กับอะไรเข้า สุภาพบุรุษชะมัดเลยผม

ผ่านมาจนมืดผมก็ยังไม่เห็นมีอะไรเลย ทุกคนก็ดูจะปกติดี บ่าวก็วุ่นวายทำความสะอาด จัดสำรับ แม่พลอยก็ไม่เห็นจะออกจากห้องไปไหน ส่วนแม่ของแม่พลอยก็ไม่ได้ไปไหน เดินๆนั่งๆอยู่บนเรือน ตกเย็นทุกคนก็มากินข้าวด้วยกัน พ่อของแม่พลอยกลับมาตอนมื้อเย็นพอดี ระหว่างกินข้าวก็ไม่เห็นมีอะไรน่าสนใจ ขนาดหัวข้อที่แม่พลอยพูดเมื่อตอนบ่ายยังไม่ถูกยกขึ้นมาพูดเลย หลังมื้อค่ำทุกคนก็แยกย้ายกันไปทำหน้าที่ของตัวเอง

ผมรู้สึกเบื่อมากแต่ผมก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะตื่นจากฝัน ผมก็เลยมานั่งเล่นรับลมอยู่ตรงบันไดขึ้นเรือนเพราะเดินสำรวจมาจนเกือบจะครบแล้วเลยรู้สึกเบื่อนิดหน่อย ระหว่าที่ผมกำลังหาวอยู่ผมก็เห็นเงาตะคุ่มๆอยู่ข้างเรือนช่วงห้องแม่พลอย จะเป็นใครกันนะ ด้วยความสงสัยผมเลยเดินไปดู ถ้ามองไม่ผิดผมเหมือนเห็นผู้ชายแต่งตัวดูดีในระดับหนึ่ง คงไม่ใช่บ่าวไพร่ในเรือนนี้ หรือจะเป็นผี พอคิดได้อย่างนี้ผมเลยจะหันหลังกลับแต่ดันเห็นแม่พลอยเดินไปหาผู้ชายคนนั้นเสียก่อน

 ความคิดที่ว่าเขาอาจเป็นผีถูกตัดไป เขาจะใช่ท่านขุนที่แม่พลอยอินเลิฟอยู่ด้วยหรือเปล่านะ ผมเดินไปหาทั้งคู่หวังว่าจะได้เห็นหน้าของผู้ชายคนนั้น แต่ก่อนจะไปถึงตัวทั้งคู่ความจริงบางอย่างทำให้ผมต้องอุทานออกมา

“เฮ้ย” ไม่คิดเลย ไม่คิดเลยจริงๆว่าทั้งสองจะพากันหนี แม่พลอยเอาผ้าคลุมไหล่มาคลุมหัวแล้วจุดตะเกียงเพื่อนำทาง ทั้งคู่ค่อยๆย่องออกไปทางท่าเรือและพายเรือออกไป แล้วผมก็มองไม่เห็นอะไรอีก ทุกอย่างเป็นสีดำก่อนที่ผมจะรู้สึกเหมือนถูกดูด พอลืมตาขึ้นอีกทีก็เป็นเช้าวันใหม่ในโลกแห่งความจริงสะแล้ว

(ครึ่งแรก)

[aoihimeko]

อ่า.....พลอยจะเป็นนายเอกชาตินี้รึเปล่านะ?
 

รออีกครึ่งนะ

[ืniyataan]

 

[Earth112]

(ครึ่งหลัง)


ทุกสิ่งทุกอย่างที่คุณหนูฝันเห็น ผมก็เห็นเหมือนกัน ระหว่าที่ผมกำลังเฝ้ารอคุณหนูหลับและไปเข้าฝันเธอ ผมก็ถูกดูดเข้ามาในความฝันของคุณหนู ครั้งนี้คุณหนูมองไม่เห็นผมและผมไม่สามารถพูดคุยกับคุณหนูได้ไม่ว่าผมจะพยายามสักเท่าไหร่ แต่ผมได้ยินทุกสิ่งที่คุณหนูพูด เห็นทุกอย่างที่คุณหนูทำ

ต้นไม้ใหญ่ที่แปลกตาไม่เคยเห็นมาก่อน เสียงพูดคุยในสำเนียงที่ไม่คุ้นหู และกายแต่งกายที่ไม่คุ้นตา สภาพแวดล้อมอมของฝันครั้งนี้ทำให้ผมนึกถึงหนังย้อนยุค ตอนนี้ผมเหมือนอยู่ในสมัยรัชกาลที่๕

ผมเดินตามคุณหนูตลอดทั้งวัน รับรู้เรื่องของแม่พลอยและท่านขุน ยิ่งอยู่ในความฝันนี้นานเท่าไหร่ผมก็สงสัยมากขึ้นเท่านั้น ทำไมครั้งนี้ผมกับคุณหนูถึงคุยกันไม่ได้ แล้วทำไมเราต้องมาฝันย้อนยุคด้วย หรือว่าฝันนี้จะเกี่ยวของกับการที่ผมไม่มีกายหยาบ แต่ตลอดทั้งวันก็ไม่เห็นมีอะไรที่เกี่ยวข้องกับผมเลย

ผมนั่งนิ่งๆข้างคุณหนู ปล่อยให้ความคิดของตัวเองตกตะกอน พวกเรานั่งกันเงียบๆจนกระทั่งมีสิ่งหนึ่งมารบกวนความเงียบของเรา ผู้ชายคนนั้น ผมว่าผมกับคุณหนูคงคิดเหมือนกันว่าคนคนนั้นคือท่านขุน ผมรีบตามคุณหนูไปดูทั้งสอง แต่แล้วผมก็ต้องตกใจเพราะอยู่ดีๆคุณหนูก็หายไปตอนที่ทั้งสองพายเรือออกไป ผมนึกว่าผมจะตื่นเหมือนกับคุณหนูเพราะรู้สึกเหมือนโดนดูด แต่ผมก็ต้องตกใจอีกครั้งหนึ่งเพราะผมไม่ได้ตื่นอย่างที่คิด พอลืมตาอีกทีผมก็อยู่ในเรือที่แม่พลอยกำลังนั่งอยู่ ผมยืนงงอยู่สักพักแล้วก็คิดว่ามันคงมีเหตุผลอะไรสักอย่างให้ผมมาอยู่ตรงนี้

พอพวกเราออกมาจากท่าน้ำที่เรือนมาไกลแล้ว คนที่ผมคิดว่าเป็นท่านขุนก็ลดความเร็วของการพายลง แม่พลอยก็นำผ้าที่คลุมหัวไว้ลงก่อนจะหันมาคุยกับท่านขุน

“พี่นพ อิฉันรู้สึกไม่ดีเลย อิฉันหนีออกมาเยี่ยงนี้ เจ้าคุณพ่อและคุณแม่ต้องเป็นห่วงอิฉันมากเป็นแน่ อีกอย่างสิ่งที่อิฉันกำลังทำให้พวกท่านต้องอับอายที่ลูกสาวเพียงคนเดียวหนีไปกับผู้ชายเยี่ยงนี้” แม่พลอยพูดออกมาด้วยสีหน้ารู้สึกผิด

“พี่รู้ว่าน้องรู้สึกผิด แต่เราไม่มีทางเลือก หากมีโอกาสพี่จะพาเจ้ามากราบขอโทษท่านทั้งสองและจะมาขอน้องกับท่านเจ้าพระยาด้วยตัวเอง” ท่านขุนเงยหน้าขึ้นมาตอบแม่พลอย นั่นทำให้ผมตกใจ ถึงใบหน้าของเราจะไม่ได้เหมือนกันราวกับแกะแต่ความรู้สึกลึกๆก็ทำให้ผมรู้ว่าท่านขุนนพนี่ต้องเป็นผมในชาติก่อนแน่ๆ และสิ่งที่ท่านขุนกำลังทำอาจเป็นกรรมที่ส่งผลมาถึงผมในชาตินี้ก็ได้

ผมถูกดูดอีกครั้ง และเป็นอีกครั้งที่ผมเดาผิด ผมไม่ได้ตื่นอย่างที่คิดแต่กลับมาอยู่ที่เรือนที่มีเสียงโหวกเหวกโวยวายอยู่

“คุณหญิงเจ้าคะ แย่แล้วเจ้าคะ แย่แล้ว” ทันทีที่ผมเปิดตาผมเห็นบ่าวคนหนึ่งเดินอย่างเร่งรีบมาหาคุณหญิง แม่ของแม่พลอยที่นั่งอยู่กลางเรือน

“มีกระไรรึ เกิดกระไรขึ้นถึงวิ่งมาหาข้าหน้าตื่นเช่นนี้ หากไม่ใช่เรื่องสำคัญข้าจักเฆี่ยนให้หลังลายทีเดียว” คุณหญิงหยุดมือที่กำลังพัดอยู่แล้วหันมาถามบ่าวคนนั้นด้วยสีหน้าหงุดหงิด

“คุณหนูเจ้าคะ คุณหนู” เธอนั่งพับเพียบหน้าคุณหญิงและพูดออกมา แต่พูดออกมานิเดียวยังไม่สามารถจับใจความได้ก็หอบหายใจ

“มีกระไร แม่พลอยเป็นกระไรงั้นรึ เอ็งเร่งบอกข้ามา” คุณหญิงถามด้วยสีหน้าตกใจปนเป็นห่วงทำให้ผมที่รู้ทุกอย่างและพูดได้ว่าเป็นตัวก่อเหตุรู้สึกผิดไม่น้อย

“คุณหนูหายไปเจ้าค่ะ หาเท่าใดก็ไม่เจอ ในครัวก็ไม่มี ในห้องก็ไม่พบเจ้าคะ บ่าวออกหารอบๆตัวเรือนก็ไม่มีเจ้าค่ะ” บ่าวคนนั้นเอ่ยด้วยเสียงตื่นตระหนก จะไปเจอได้ไงเพราะตัวผมในชาตินี้พาแม่พลอยหนีไปแล้ว ผมคิดในใจ

“เอ็งว่ากระไรนะ แม่พลอยหายไป ตาเถร อกอีแป้นจะแตก” แล้วคุณหญิงก็เป็นลมล้มพับไปเลย บ่าวไพร่แถวนั้นต่างตกใจ รีบกระวีกระวาดไปหายาหอมให้คุณหญิงดมและพัดให้คุณหญิง

เสียงเอะอะโวยวายคงดังรบกวนท่านเจ้าพระยาเข้า ท่านเลยเดินออกมาจากห้องที่ผมคิดว่าน่าจะเป็นห้องทำงาน เห็นภรรยาเป็นลมจึงรีบเข้าไปประคองและสอบถามถึงเหตุผล พอได้รู้ว่าลูกสาวหายไปก็ตกใจและมีสีหน้าเคร่งเครียด ออกปากสั่งบ่าวผู้ชายให้ออกตามหาตัวลูกสาว ผมยิ่งรู้สึกผิดมากไปอีกเมื่อเห็นสีหน้าของท่าน ในความคิดของผมตอนนี้มีเพียงเรื่องการหายตัวไปของแม่พลอย ความคิดที่ว่าการที่เธอทิ้งจดหมายไว้สักฉบับเพื่อบอกว่าเธอสบายดีจะดีกว่าการหายตัวไปเฉยๆหรือเปล่า แต่ถ้าเธอทิ้งจดหมายไว้จริงๆมันจะไม่แปลว่าเธอตั้งใจทำให้พ่อแม่อับอายหรือ

ภาพที่ผมกำลังเห็นอยู่ ทุกสิ่งเคลื่อนไหวเร็วมากขึ้น เรื่องราวของผมในชาตินี้ ทุกสิ่งทุกอย่างถูกเก็บไว้ในความทรงจำของผม ความรู้สึกเหมือนโดนดูดกลับมาอีกครั้ง คราวนี้ผมคงตื่นจากฝันจริงๆสักที ภาพสุดท้ายที่ผมเห็นคือหญิงชราคนหนึ่งใส่ชุดเหมือนชาวบ้านก้มลงกราบพระ เสียงสุดท้ายที่ผมได้ยินคือ

“ถ้าหากชาติหน้ามีจริง อิฉันจักขอเกิดเป็นลูกของคุณแม่อีก”



มุมของนักเขียน

ขอโทษที่หายไปนานค่ะไม่มีข้อแก้ตัวใดๆทั้งสิ้นค่ะ
ขอโทษจริงๆนะคะ
ถ้าภาษาไม่ดีเท่าที่ทุกคนคาดหวังไว้ก็ขอโทษด้วยนะคะ
ขอบคุณที่ติดตามค่ะ

[ืniyataan]

รอค่ะ...

[aoihimeko]

เศร้าเน้อ

[Earth112]

เนื่องจากนักเขียนเปิดเทอมแล้ว คงไม่สะดวกมาลงบ่อยๆ
อาจอัพช้ากว่าเดิม ขอให้ทุกคนเข้าใจนะคะ
ถ้าว่างเราจะพยายามมาลงให้นะคะ

[aoihimeko]

เนื่องจากนักเขียนเปิดเทอมแล้ว คงไม่สะดวกมาลงบ่อยๆ
อาจอัพช้ากว่าเดิม ขอให้ทุกคนเข้าใจนะคะ
ถ้าว่างเราจะพยายามมาลงให้นะคะ

Ok รอจ้า

[Earth112]

คืนที่ 6

ผมเข้าใจแล้ว

ทุกสิ่งที่อยู่ในฝันของคุณหนู สิ่งที่หลวงพ่อเคยบอกไว้ ทุกๆอย่างกำลังปะติดปะต่อกัน เหมือนจิ๊กซอชิ้นสุดท้ายได้อยู่ในที่ที่มันควรอยู่แล้ว ในชาติก่อนผมได้พรากแม่พลอยจากบุพการีทั้งสอง นั่นเป็นกรรมเก่าที่ผมได้สร้างไว้ ในชาตินี้ผลกรรมที่ผมทำส่งผลให้ผมต้องพรากจากคนที่รัก ถ้ามันเป็นเหมือนที่ผมคิดจริงๆ ถ้าหากแม่พลอยคือคุณหนูในชาติก่อน ถ้าหากสิ่งที่แม่พลอยลั่นวาจาไว้เป็นจริง เจ้ากรรมนายเวรของผมก็คงเป็นคุณท่านทั้งสอง

หลวงพ่อพูดไว้ว่า ‘เมื่อใดสิ่งที่ผิดได้ถูกแก้ เมื่อเจ้ากรรมนายเวรอโหสิกรรมให้ เมื่อนั้นกายหยาบจงคืน อุปสรรคจงหายไป’ ในเมื่อผมไม่สามารถแก้ไขอดีตได้ สิ่งเดียวที่ผมทำได้คือทำให้ท่านทั้งสองอโหสิกรรมให้ผม ถึงจะไม่แน่ชัดมากนักแต่ก็มีความเป็นไปได้สูงที่คุณท่านจะเป็นเจ้ากรรมนายเวรของผม แต่ปัญหาที่ใหญ่กว่าการหาเจ้ากรรมนายเวรคือผมจะขอขมาท่านทั้งสองอย่างไรในเมื่อผมไม่มีร่างกาย

ตั้งแต่วันที่ผมฝันถึงเรื่องราวแปลกๆในอดีตผมก็ไม่ได้ฝันถึงนิลเลย ผมเป็นห่วงเขามากเลย เพราะไม่รู้ว่าเขาเป็นอยู่ยังไงใจของผมเลยกระวนกระวายมากกว่าปกติ แต่จะให้ลางานไปหาหลวงลุงบ่อยๆก็ดูจะไม่เหมาะสมสำหรับคนที่เป็นทั้งหัวหน้าแผนกและประธารบริษัทอย่างผม

วันนี้เป็นวันที่เครื่องประดับที่ผมออกแบบจะวางขาย จริงๆกก็ไม่เชิงวางขายหรอก เพราะของทุกชิ้นที่ออกแบบกันตอนนั้นจะมีจำนวนจำกัด แต่ละแบบจะมีเพียง20ชุดเท่านั้น ที่บริษัทจึงเปิดเป็นการประมูลราคาแทน ทางบริษัทจะให้ผู้ซื้อพิมพ์ราคาที่ต้องการไว้ในระบบ เราจะแสดงชื่อของ20คนที่ประมูลสูงสุด และขายในราคาที่ผู้ซื้อคนที่20หรือราคาประมูลที่ต่ำที่สุดใน20คน งานของแต่ละคนก็มีราคาที่แตกต่างออกไป งานของผมเป็นชิ้นสุดท้ายที่ประมูลกัน ตัวเลขสุดท้ายที่ออกมาทำให้ผมแปลกใจนิดหน่อย ผมไม่คิดว่าราคางานของผมจะแพงห่างจากราคาของคนอื่นมากขนาดนี้ เพื่อนร่วมงาน คุณหญิงคุณนายต่างพากันมาแสดงความดีใจกับผม ผมก็ยิ้มรับไป ผมยังไม่ลืมสิ่งที่ตั้งใจไว้ในตอนแรกหรอก

เงินทุกบาททุกสตางค์ที่ผมได้จากงานนี้ ผมจะนำไปบริจาคในนามของนิล


นับตั้งแต่วันที่ผมได้เงินรางวัลจากงานออกแบบของผม วันนี้ก็เกือบครบอาทิตย์แล้ว ผมนำเงินที่ได้มาทั้งหมดแบ่งเป็นส่วนๆเพื่อบริจาคให้บ้านเด็กกำพร้า บ้านพักคนชรา สมทบทุนช่วยสร้างโรงเรียนในพื้นที่ห่างไกล ซื้อเครื่องมือแพทย์ไปบริจาคให้โรงพยาบาลในชนบทและที่ลืมไม้ได้เลยคือผมนำเงินส่วนหนึ่งไปบริจาคให้วัดที่หลวงลุงอยู่ ผมทำเหมือนทุกครั้งที่ทำบุญคือกรวดน้ำไปให้นิล แต่ไม่ว่าจะทำยังไงผมก็ยังไม่ฝันถึงนิล เวลาล่วงเลยไปเกือบครบสามอาทิตย์ที่เราไม่ได้คุยกัน ผมทนต่อไปไม่ได้เลยไปหาหลวงลุงที่วัด ผมกราบพระประธารก่อนจะกราบหลวงลุง

“โยมธารมีเรื่องกังวลหรือ ถึงมาหาอาตมา”

“ครับ พอดีว่าเมื่อประมาณอาทิตย์ก่อนผมฝันแปลกๆแล้วหลังจากคืนนั้นผมก็ไม่ได้ฝันถึงนิลอีกเลยครับ ผมเป็นห่วงนิลไม่รู้จะเป็นยังไงบ้าง” ผมเล่าออกไป ความกังวลใจต่างๆถูกเผยออกมาทางสีหน้าและแววตา เมื่อได้ยินที่ผมพูด หลวงลุงก็หลับตาลงสักครู่ก่อนจะตอบผม

“ไม่ต้องเป็นห่วงไปหรอก โยมนิลไม่ได้เป็นอะไร เขายังอยู่ดีเพียงแต่กำลังพยายามอยู่เขาเลยยังมาหาโยมธารไม่ได้” พยายาม? พยายามอะไร นิลกำลังทำอะไรอยู่งั้นเหรอ พอนึกย้อนกลับไป ผมสงสัยว่าสิ่งที่นิลกำลังพยายามทำอยู่จะเกี่ยวกับเรื่องที่นิลกับหลวงลุงคุยกันแล้วไม่ยอมบอกผมหรือเปล่า แต่ไม่ว่าเขากำลังพยายามทำอะไรอยู่หน้าที่ของผมคือช่วยเขาและสิ่งที่ผมทำได้ตอนนี้คือทำบุญให้เขา

ผมกำลังพยายามอยู่

ผมไม่รู้หรอกว่าต้องทำยังไงผมถึงจะไปขอขมาคุณท่านทั้งสองได้ดังนั้นตอนนี้ผมกำลังหาวิธีอยู่ บุญที่คุณหนูทำให้ส่งถึงผมทำให้ผมมีพลังมากขึ้น บางครั้งผมก็รู้สึกเหมือนกับว่าผมสามารถแตะต้องสิ่งของได้ ที่คุณหนูคิดว่าผมหายไป ไม่ได้เข้าฝันคุณหนูจริงๆแล้วผมก็ยังอยู่ข้างๆคุณหนูไปไหนมาไหนด้วยตลอด แต่ไม่อยากให้คุณหนูเห็นความกังวลของผม ผมเลยเลือกที่จะไม่ไปเจอคุณหนูแทนการที่ต้องทำให้คุณหนูคิดมากไปด้วย

วันที่คุณหนูไปหาหลวงพ่อผมได้คุยกับท่านนิดหน่อย

“โยมนิล อาตมารู้ถึงความตั้งใจของโยมนิลแต่มันเป็นการทำร้ายทั้งตัวโยมนิลและโยมธาร อาตมาอยากให้โยมคิดดูใหม่อีกครั้งเกี่ยวกับสิ่งที่โยมทำอยู่ การหลบหน้าไม่ทำให้ใครเป็นสุขหรอก” หลวงพ่อสอน ผมมาคิดๆดูแล้วมันก็เป็นเรื่องจริงเพราะการไม่เจอกันทำให้คุณหนูเป็นห่วงผม ส่วนผมก็คิดถึงคุณหนู อยากพูดคุยด้วยแต่ผมก็ยังไม่อยากทำให้คุณหนูเครียดเพราะเรื่องของผมเหมือนกัน

“ผมทราบครับหลวงพ่อ ผมจะกลับไปคิดทบทวนอีกที” ผมตอบ ทั้งผมและหลวงพ่อเงียบไปสักพัก ผมเป็นคนทำลายความเงียบและถามถึงสิ่งที่ค้างคาใจผมอยู่
“หลวงพ่อครับ ผมมีเรื่องอยากจะถาม ความฝันครั้งนั้นผมย้อนกลับไปอยู่ชาติที่แล้ว ผมรู้ผมเห็นทุกอย่าง ตอนนี้ผมมีคำถามครับ ถ้าหากเจ้ากรรมนายเวรของผมคือคุณท่านทั้งสอง คุณพ่อคุณแม่ของคุณหนูในชาติปัจจุบัน ผมต้องทำยังไงผมถึงจะขอขมาพวกท่านได้เหรอครับ ตอนนี้ผมไม่มีร่างกายและก็เข้าฝันคุณท่านทั้งสองไม่ได้เหมือนกัน ผมไม่รู้จะทำยังไงแล้วครับ เหมือนกำลังจะเจอทางตัน”

“เมื่อถึงเวลาหนทางจะปรากฏ อุปสรรคจะจางหาย”
“โยมเคยได้ยินไหม ความพยายามอยู่หนใด ความสำเร็จอยู่ที่นั่น โยมทั้งสองกำลังพยายามด้วยกันทั้งคู่ สักวันความพยายามของโยมทั้งสองจะเห็นผล” หลวงพ่อพูดแค่นั้นก่อนที่ผมจะลาแล้วกลับบ้านไปกับคุณหนู

หลังจากวันนั้นผมก็กลับไปเจอคุณหนูในความฝันเหมือนเมื่อก่อนเพราะนำสิ่งที่ผมกังวลมาชั่งน้ำหนักแล้วการที่ผมไม่เจอคุณหนูก็ทำให้คุณหนูเครียดเหมือนกัน อย่างที่หลวงพ่อว่า การหลบหน้าไม่ได้ช่วยอะไรเลยจริงๆมีเพียงแต่ทำให้เราทั้งคู่ ทรมาน


“อรุณสวัสดิ์ครับคุณหนู เช้าแล้วนะครับเดี๋ยวจะไปทำงานสาย” แสงแดดจากหน้าต่างส่องมากระทบเปลือกตาของผม ผมว่าเมื่อคืนผมก็ปิดม่านนะ แล้วเมื่อกี้เสียของนิลเหรอ นี่ผมยังฝันอยู่หรืออะไร แต่เมื่อคืนก็ฝันถึงนิลไปแล้วนี่นา แถมตอนนี้ยังมีแดดด้วย ผมค่อยๆลืมตา สิ่งที่ผมเห็นทำให้ผมแทบหัวใจวาย

ผมตื่นมาในห้องของผมเหมือนทุกวัน นาฬิกาบอกเวลาหกโมงเข้า เวลาปกติที่ผมตื่น ทุกสิ่งทุกอย่างดูเหมือนเดิม ยกเว้นคนที่ยืนอยู่ข้าเตียง

“...” ดวงตาของผมค่อยๆเบิกกว้างขึ้น ปากของผมคงอ้าๆหุบๆเหมือนมีอะไรจะพูดแต่ไม่มีเสียงออกมาจากลำคอของผมเลย หน้าของผมตอนนี้คงตลกมากจนทำให้คนที่เคยเก๊กหน้าขรึมมาตลอดหลุดหัวเราะออกมา

“หึหึ ถ้าคุณหนูยังมัวแต่อึ้งอย่างนี้จะไปทำงานไม่ทันเอานะครับ” เสียงของนิลพูดเตือนสิติผม ทำให้ผมรู้สึกตัว นี่ผมเผลอทำหน้าประหลาดๆอะไรออกไปถึงทำให้นิลขำได้ขนาดนี้กันนะ พอคิดได้แบบนี้ก็อดจะอายไม่ได้ เลือดเริ่มมาหล่อเลี้ยงใบหน้าของผมมากเกินไปจนทำให้รู้สึกร้อน ตอนนี้หน้าผมต้องแดงมากๆแน่ๆเลย

“อาบน้ำเถอะครับคุณหนู หกโมงยี่สิบแล้วนะครับ เดี๋ยวออกมาผมจะเล่าให้ฟังเอง” นิลคงเดาได้ว่าผมมีคำถามมากมายอยากจะถามเขา เลยพูดดักทางผมไว้ก่อน พอเห็นนาฬิกาผมก็ต้องสะดุ้ง จะสายแล้วจริงๆด้วย

“ห้ามไปไหนนะ ถ้าฉันกลับมานิลต้องอยู่ตรงนี้นะ” ผมเดินเกือบจะถึงห้องน้ำอยู่แล้วแต่ด้วยความกลัวว่านี่จะเป็นเพียงแค่ฝันหรือภาพลวงตาหรืออะไรก็ตามเลยหันกลับมากำชับนิลให้รอผม

“ครับ ผมจะรอคุณหนูอยู่ตรงนี้ครับ” นิลส่งยิ้มขำขันมาให้ผมก่อนจะตอบตกลง

ผมก็ไม่ได้รีบอะไรมากหรอกครับแค่วันนี้ผมอาบน้ำเร็วที่สุดทำลายสถิติตอนที่ตื่นสายแล้วต้องรีบไปโรงเรียน จะว่าไปตั้งแต่จำความได้ก็ไม่เคยรีบอาบน้ำขนาดนี้มาก่อนเลย เพราะความเร่งรีบและความเคยชินทำให้ผมลืมหยิบเสื้อผ้าเข้ามาในห้องน้ำด้วยแล้วตอนนี้มันกำลังทำให้ผมเขิน

ทำไมนิลต้องจ้องผมขนาดนั้นด้วย ผมก็แค่พันผ้าเช็ดตัวออกมาผืนเดียวก็เท่านั้นเอง สายตาของนิลมันทำให้ผมทำอะไรถูกๆผิดๆไปหมด ผมเขินจนต้องหันไปตวาดนิลเพื่อกลบเกลื่อนอาการเขินของผม

“มองอะไรเล่า! คนจะแต่งตัว! หันไปอีกทางเลยนะ!” นิลยิ้มแล้วขำอีกรอบเหมือนจับได้ว่าผมทำโมโหกลบเกลื่อน นั่นทำให้ผมเขินอายมากกว่าเดิม แต่ถึงเขาจะขำแต่นิลก็หันหลังให้ผมตามที่ผมบอกเขา

ผมลงไปกินข้าวตามปกติแล้วออกไปทำงาน ในวันนี้แทนที่ผมจะขับรถไปเองเหมือนทุกวัน ผมให้คนขับรถขับให้เพื่อที่จะได้มีเวลาคุยกับนิล พอขึ้นรถผมก็ทำทีเป็นคุยโทรศัพท์ เอาหูฟังขึ้นมาใส่

“สรุปเป็นไงมาไง ทำไมฉันถึงเห็นนิลได้แล้วหละ” ผมเริ่มบทสนทนา

“เรื่องนี้ผมต้องขอบคุณคุณหนูครับ ผลบุญที่คุณหนูทำให้ผม ผมได้รับทั้งหมดเลยนะครับ และสิ่งนั้นก็ทำให้ผมมีพลังมากพอที่จะปรากฏกายให้คนที่ผมอยากให้เห็นเห็นได้ ผมมาให้คุณหนูเห็นคนแรกเลยนะครับ” นิลเอ่ยด้วยน้ำเสียงดีใจปนตื่นเต้น

“ไม่คิดว่าฉันจะตื่นมาเห็นนิลแล้วตกใจ หัวใจวายตายบ้างเหรอ อยู่ดีๆก็โผล่มา ไม่เคยเจอกันแบบนี้แท้ๆ” ผมเหน็บแหนมนิลไป ถ้าไม่ใช่นิลผมคงโวยวายบ้านแตกไปแล้วแน่ๆ อยู่ดีๆก็มีสิ่งที่ไม่ใช่คนมาปลุกแบบนี้

“โธ่ คุณหนูก็ว่าไปนั่น ผมรู้อยู่แล้วว่าคุณหนูไม่ขวัญอ่อนขนาดนั้น ขนาดผมที่หายไปไปหาคุณหนูในฝัน ทั้งๆที่มาแค่เสียงแท้ๆคุณหนูยังไม่กลัวเลยแถมยังเรียกร้องให้ผมปรากฏตัวอีก ผมรู้ว่าครั้งนี้คุณหนูก็จะไม่ตกใจเหมือนกัน จากที่ดูแล้วผมคิดว่าผมคิดถูกนะ ไม่ตกใจแต่ดีใจจนพูดอะไรไม่ออกเลย ฮะฮะฮะ” คนอะไรก็ไม่รู้ พูดเองเออเอง แถมยังมาล้อผมอีก ถ้าเป็นนิลแต่ก่อนนะคงรับฟังเงียบๆอย่างเดียวไม่ต่อปากต่อคำกับผมอย่างนี้หรอก

“นี่ พอไม่ได้อยู่ในฐานะเจ้านายลูกน้องก็เอาใหญ่เลยนะ แต่ก่อนไม่เห็นพูดมากอย่างนี้เลย”

“แต่ก่อนก็ส่วนแต่ก่อนสิครับ ตอนนี้เราใจตรงกันแล้วนะ มันก็ต้องมีอะไรที่เปลี่ยนไปบ้างสิ ไม่จริงเหรอครับ ที่รัก” ผมเหมือนได้ยินเสียง ช่า เลือดพากันมากองอยู่ที่แก้มของผม ใบหน้าของผมค่อยๆเปลี่ยนสีเป็นสีแดงเหมือนมะเขือเทศลามไปถึงใบหูและคอ ผมเขินจนต้องถอดหูฟังเป็นสัญญานบอกว่าผมจะไม่คุยกับนิลขี้แกล้งแล้ว เป็นการบ่งบอกกลายๆว่านิลแกล้งผม และผมจะงอน

มุมของนักเขียน
พี่นิลกับน้องธารเจอกันในโลกแห่งความจริงแล้ว จะเป็นยังไงต่อไปติดตามกันด้วยนะคะ อย่าเพิ่งทิ้งกัน

เราเรียนหนักมากจริงๆ การบ้านก็เยอะ แทบไม่มีเวลากระดิกตัวเลย
แต่ก่อนชอบดองการบ้านตอนนี้แบบไม่ต้องดองก็ทำไม่ทันอะ
ขอโทษที่ต้องลงแบบห่างๆนะคะ พยายามให้มันเร็วแล้วจริงๆ
ขอบคุณที่ติดตามค่ะ

[ืniyataan]

สกิลการอ้อยของพี่นิลไม่ธรรมดาอื้อหือไม่ธรรมดา 555 

[♥►MAGNOLIA◄♥]

รอ 

ขอให้นิลพบวิธีขอขมา อโหสิกรรมได้ไวๆ
     
 

[aoihimeko]

ขอให้ทุกอย่างรีบๆดีขึ้น

[Earth112]

นักเขียนขอแจ้งข่าวค่ะ

เมื่อช่วงสุดสัปดาห์ที่ผ่านมา คุณปู่ของเราเข้าโรงพยาบาลและจากไปในวันอาทิตย์
เราอยากให้ทุกคนเข้าใจว่าเราจะไม่สามารถมาแต่งนิยาให้อ่านได้จนกว่าจะจบงานสวด
ถ้าเราจัดการทุกอย่างเสร็จแล้วจะรีบกลับมาต่อให้นะ
เราสัญญาจะไม่ทิ้งพี่นิลและน้องธารแน่นอนค่ะ

[ืniyataan]

เสียใจด้วย..เป็นกำลังใจให้   

[Earth112]

เราขอเวลาหน่อยนะ ช่วงนี้เรียนหนักมากแล้วยังต้องไปไหว้คุณปู่ตามพิธีกรรมจีน
ยังยืนยันว่าจะไม่ทิ้งพี่นิลน้องธารแน่นอนค่ะ
ขอโทษด้วยที่หายไปนาน
จะพยายามมาลงให้เร็วที่สุดนะคะ

[lostinthelight]

ฮืออยากให้นิลกลับมาเป็นคนเหมือนเดิม รอนะคะ