ตอนใหม่นี้เป็นตอนที่ไม่ได้ลงในหนังสือ และ ตอนพิเศษในหนังสือไม่ได้เอาลงที่เวปนะคะ
ปล.ขอย้ำอีกครั้งว่า ขอให้ใช้วิจารณญาณในการอ่านด้วยนะคะ เพราะมันคือนิยายและเขียนเป็นกลางมากที่สุดตามสถานการณ์ความเป็นจริงของคนที่ใช้ชีวิตปกตินะคะ
ขอบคุณค่ะพิเศษนอกรอบ2
แสบกะปาน
(จะไปไม่ไป-จะมาไม่มา)
“พี่แสบบบบบบบบบบบบบ”ผมเรียกไอ้คนข้างๆที่นอนนิ่งไม่ไหวติงใดๆ
“พี่แสบ”ผมเรียกอีก มันก็ยังสนใจกับฟุตบอลบ้าไรไม่รู้ตรงหน้า ผมดูไม่เห็นรู้เรื่องเลย คู่ไรกับคู่ไรก็ไม่รู้จักด้วย
“พี่แสบบบบบบบบบบบบบบบบอ่า”ผมเขย่าอีกฝ่ายให้มาสนใจตัวเองอย่างช่วยไม่ได้ ทั้งเอาขาก่าย ทั้งเอาแขนเข้าไปกอด
“ไร”มันพูดแค่นั้น
“ออกไปข้างนอกกันเหอะนะ”ผมบอก
“ร้อน”มันบอกนิ่งๆตาก็ยังจ้องทีวีอยู่
“วันหยุดทั้งทีนะ วันเสาร์ด้วยอ่ะ”ผมบอกแล้วเอาหัวไปซุกมันเผื่อว่าจะได้ผล
“ขี้เกียจ”มันพูดอีก เสียงแม่งโคตรเรียบ
“ปานอยากได้เสื้อที่ร้านพี่เก่งอ่ะ ไปซื้อกันเหอะนะๆ..อยากได้อ่ะ”ผมเงยหน้ามองหน้ามัน
“ร้อน”มันยังย้ำไอ้คำเดิมของมัน
“ไรก็ร้อนๆ ไม่ร้อนหรอกน่า”ผมลุกขึ้นพูดอย่างหงุดหงิด
“นะๆ”ผมเขย่าแขนมัน แต่ตามันไม่มองผมเลยสักตา
“ติดม๊อบ”มันบอกพร้อมกับเอาขาไปเกี่ยวหมอนข้างอย่างไม่สนใจอะไร
“มีที่ไหนเล่า”ผมพูดเลี่ยงไปก่อน ทั้งๆที่ใจจริงก็รู้แหละ
“น้า..ไปกันเหอะ อยากกินซเวนเซ่นด้วยอ่ะ ฟูจิด้วย หิวๆ”ผมบอกมัน แล้วทำตัวไปบังสายตามันที่จ้องทีวีอยู่
“อย่าบังสิ”มันพูดนิ่งๆ
“พี่แสบ”ผมกระแทกเสียงอย่างโมโห
“ไรมึงเล่า”พี่แสบตอบกลับอย่างหงุดหงิดเช่นกัน
“ไปเจเจกันเหอะนะ..น้า แค่ไปร้านเสื้อพี่เก่งก็กลับเลยก็ได้”ผมรีบลงไปอ้อนทันที อยากได้เสื้อร้านพี่เค้ามาก พี่เค้าบอกว่าจะเอาของมาลงอาทิตย์นี้ด้วยอ่ะ เหอะๆ
“ก็ไปเองสิ”มันบอก
“พูดจริงอ่ะ”ผมจ้องหน้ามันทันที
“อืม”มันตอบส่งๆ
“พูดจริงใช่ไหม”ผมกระแทกเสียง
“เออ”มันตอบอีก
“ไอ้พี่แสบบบบบบบบบบบบบบบบบบ”ผมลุกขึ้นนั่งคร่อมมันพร้อมกับเอามือบีบคอมันทันที
“ให้ปานไปคนเดียวได้ยังไงห๊ะ”ผมบีบไปก็เอาคอมันจะจับกระแทกกับหมอนไป
“มึงบ้ารึไงเนี้ย”พี่แสบจับมือผมจะให้ผมปล่อย
“จะไปไม่ไป”ผมพูด
“โอ้ย ร้อน!!”มันตะโกนเสียงดัง
“แป๊บเดียวเองอ่ะ”ผมบอก
“รำคาญว่ะ”มันบ่นแล้วจับเอวผมกระชากให้ผมลงจากตัวมันอย่างแรง
“...............”ช็อก
“...............”กูงอน
“...............”กูเคือง
“...............”กูน้อยใจแล้วนะ ผมนั่งจ้องหน้าไอ้พี่แสบที่มันเหลือบหันมามองผมหน่อยเดียวก็หันกลับไปจ้องโทรทัศน์อีกครั้ง ผมนั่งค้างอยู่ท่านั้นอยู่อย่างนั้น กำมือแน่นเพราะน้อยใจมันจริงๆอ่ะ
“...............”ผมลุกขึ้นอย่างเงียบๆ เดินออกจากห้องนั่งเล่นเดินขึ้นไปบนห้องนอน ก่อนที่จะหยิบเลือกเสื้อผ้าที่ตัวเองใส่สบายที่สุด เสื้อยืด กางเกงขาสั้น ก่อนที่จะเดินเข้าไปล้างหน้าล้างตา ล้างเท้า ออกมาแต่งตัวแล้วหยิบของสำคัญใส่กระเป๋าสะพาย รถก็ไม่เอาไปแม่งละขี้เกียจขับ คาดแล้วด้วยว่ารถแม่งต้องติดโคตรๆและปกติผมไม่ค่อยชอบขับด้วย ส่วนมากพี่แสบขับ ผมเดินลงจากห้องไปใส่รองเท้าไม่มองมันแม่ง งอนๆ
ผมนั่งพี่วินขาประจำออกไปหน้าปากซอย ก่อนที่จะรีบเรียกแท็กซี่อย่างเร็วเว่อร์เพราะทนไม่ไหวกับความร้อนที่มันกำลังแผดเผาผิวอันเบาะบางของผมอยู่นี่ แม่ง แดดจะแรงห่าเหี้ยไรวะเนี้ย ร้อนเกินไปไหม ถ้าประเทศกูละลายได้ก็คงละลายไปแล้ว ไอ้ห่า
“เฮ้ออออออออออออ”ผมถอนหายใจอย่างเซ็งๆเมื่อถึงที่หมาย มาคนเดียว งั้นกูก็เดินคนเดียวชิวๆแล้วล่ะวะ ไม่สนใจแม่งละ กลับให้มันดึกๆแม่งเลย
แล้ววันนี้ก็ใกล้สงกรานต์แล้วด้วย คนก็เยอะอย่างกับอะไร ฝรั่งแม่งบ้าเทศกาลกูยิ่งกว่าคนบ้านกูเองอีก ห่า เล่นกันล่วงหน้ากูอีกนะไอ้พวกฝรั่งบ้า
“เหวออออออออออออ”ผมร้องแล้วรีบกระโดดหลบเพราะว่าโดนฝรั่งมันฉีดน้ำเข้าให้อ่ะดิ พอมันเห็นผมกระโดดหลบมันก็ยืนขำกันอีก เหอะๆ ไอ้บ้า
ผมเลยเดินเข้าซอกหลืบไปเดินไปตามตรอกซอกซอยต่างๆ
“คนถือของก็ไม่มาด้วย”ผมคิด บางทีมาซื้อผมก็จะซื้อเยอะมากๆ พอจะหยิบเงินจ่ายอะไรงี้ตอนไม่มีคนช่วยถือของมันจะลำบากง่า
“แต่ช่างหัวมันสิ ไอ้บ้า ดูแต่บอล..แถมยังไล่ให้มาคนเดียว แถมบอกว่ารำคาญอีก เออแม่ง”ผมได้แต่บ่นกับตัวเองในใจ อากาศก็ร้อน เฮ้อ..ดีนะที่เอาผ้าขนหนูผืนเล็กมาด้วย เอาพาดบ่าแม่งเลยแล้วกันร้อนขนาดนี้อ่ะ เหอะๆ
ผมเดินดูของซื้อเสื้อผ้าไปเรื่อยเปื่อย พอเห็นของที่อยากได้แต่มันใหญ่ไม่มีคนช่วยถือก็ต้องเซ็งเดินหนีไป เหอะๆ จนมาถึงร้านพี่เก่งที่ผมจะซื้อเสื้อนี่แหละ
“ง่ะ..อะไรวะ”ผมนึกในใจ มองไปรอบๆตัวเอง เหมือนมันกำลังดำมืดไปหมด ทำไมพี่เก่งยังไม่เปิดร้านวะเนี้ย ผมรีบหยิบมือถือออกมากดเปิดพี่เก่งที่บันทึกไว้
“ฮัลโหลพี่เก่ง”
“อ่าๆ ว่าไงๆ”พี่แกตะโกนกลับ เสียงรอบตัวดังโหวกเหวกโวยวายไปหมด
“พี่อยู่ไหน ทำไมยังไม่เปิดร้านเนี้ย”ผมพูดอย่างขึ้นเสียงหน่อยๆ
“เฮ้ย ติดม๊อบๆ”พี่เก่งตะโกนเสียงดัง
“ห๊ะ!!..ติดม๊อบ”ผมตะโกนกลับ
“จะมาไหมเนี้ย จะซื้อเสื้ออ่ะ”ผมตะโกนไม่หยุด ไม่สนใจไอ้เด็กวัยรุ่นแนวๆทั้งหลายที่แม่งนั่งมองผมอยู่ประมาณว่า มึงจะตะโกนหาอะไร
“อีกนานเลยว่ะ มาวันหลังๆเด้ปาน”พี่เค้าตะโกน
“โหยยยย จะเอาวันนี้โว้ย”ผมบอกอย่างหัวเสีย
“ติดม๊อบโว้ยยยยยยยยยยย”พี่เก่งตะโกนกลับ พอดีว่าผมมาซื้อเสื้อร้านพี่เก่งและคุยกันถูกคอมากๆเลยอ่ะครับเลยสนิทกัน
“พี่เก่งอ่า เออไม่ซื้อแล้ว”ผมพูด
“เออน่า มาวันหลังๆเดี๋ยวลดให้พิเศษ”พี่เค้าบอก
“อืมๆ แค่นี้นะฮะ”ผมบอกก่อนที่จะวางสายไป
“เฮ้ออออ..ไรฟร่ะ อุตส่าห์ออกมาแถมงอนพี่แสบด้วย จะให้กลับตอนนี้กูไม่กลับหรอกนะเว้ย เสื้อผ้าก็ยังซื้อไม่สะใจเลย หิวด้วยอ่ะ อยากนั่งตากแอร์เย็นๆ กินอะไรเย็นๆ”ผมยืนนึกคนเดียวก่อนที่จะก้าวขาเดินออกมาจากหน้าร้าน
ตื้ดด.ๆ...ๆ....ๆ ผมเอามือควานหาโทรศัพท์ตัวเองในกระเป๋าสะพาย
“พี่แสบ0_0!” มันโชว์เบอร์อย่างงี้อ่ะ เฮ้อ อะไรจะเข้าผมอีกเนี้ย
“โหล”ผมกดรับเสียงห้วน
“อยู่ไหน”มันถาม
“...............”ผมไม่ตอบมันเอาแต่เดินไปเงียบๆ แต่หูยังฟังอยู่
“อยู่ไหน”มันลากเสียงอย่างโมโหนิดหน่อย
“หน้าร้านพี่เก่ง”ผมบอก
“มา...............ดิ”มันบอกชื่อห้าง
“ไปไม”ผมถามเสียงห้วน ยังงอนอยู่โว้ย
“ที่นั่นมันร้อน กูไม่เดิน”มันบอกเสียงเรียบ
“ที่นั่นมันเย็น ปานไม่เดิน”ผมบอกบ้าง
“มาเร็วๆ”มันกระแทกเสียง
“ไม่ไป”ผมพูด
“กูบอกให้มาเร็วๆ เดี๋ยวแม่งติดเสื้อแดงอีก”มันพูดไปบ่นไป
“ทำไมปานต้องเชื่อพี่ด้วย ตอนปานให้พี่ออกมาพี่ยังไม่เชื่อปานเลย พี่อยากเดินที่นั่นก็เดินไปคนเดียวดิ”ผมย้อน
“มึง จะ มา ไม่ มา”มันเน้นคำเหมือนขู่อีกอ่ะ
“...............”ผมเงียบเพราะกำลังคิดอยู่
“เออ!!”ผมกระแทกเสียงเพราะว่าผมดันขัดมันไม่ได้อ่ะ
“ไปถึงแล้วจะโทรหา”ผมพูดเสียงดังแล้วกดวางแม่งเลย ไอ้บ้า ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ผมใช้เวลาเดินทางไปหาไอ้พี่แสบโดยที่แบบว่ารถติดมากมาย จนมันเริ่มใกล้เข้ามาเรื่อยๆ
ตื้ดด.ๆ...ๆ......ๆ
“ถึงไหนแล้วเนี้ย”มันพูดเสียงห้วน
“ใกล้ถึงแล้ว รถติดอ่ะ..พี่แสบเสื้อแดงเต็มไปหมดเลยอ่า ให้ปานมาทำไมเนี้ย”ผมพูดและเริ่มมองไปมาด้วยความระแวง ทำไมวันนี้คนมันเยอะจังวะ ก็รู้ว่าวันนี้เค้าจะเคลื่อนไหวอะไรนั่น แต่ไม่คิดว่าจะมากันเยอะขนาดนี้อ่ะ
“อยู่ตรงไหน”พี่แสบถาม
“จะถึงสะพานลอยหน้าห้างแล้วอ่ะ”ผมบอกพร้อมกับมองไปด้านหน้า คนเต็มสะพานลอยไปหมดเลย แถมสองฝั่งข้างทางก็แดงเถือกไปหมด
“พี่แสบกลับเหอะ”ผมบอก
“ในห้างมันไม่ได้มีด้วยสักหน่อย ถึงสะพานลอยแล้วลงมากำลังไปหา”มันบอก
“ไม่เอา”ผมบอกก่อน กลัวอ่ะ อยางกับเชียร์กีฬาสี ผมกลัวแพ้ กร๊าก
“ลงมา มึงอย่าให้กูพูดมากได้ไหม”มันสั่งอย่างหงุดหงิด
“แต่ว่า..”
“ถึงยัง”มันถามเสียงกระแทก
“ถึงแล้ว..พี่ครับๆจอดตรงนี้อ่ะ”ผมบอกพี่คนขับแท็กซี่แล้วรีบหยิบเงินจ่ายให้ ก่อนที่จะหยิบของที่ซื้อมาเมื่อกี้ลงมาด้วย พอลงมาเสียงมันก็ดังมากๆจนกลบเสียงปลายสายไปหมดเลยอ่ะครับ ตาผมเริ่มลายเพราะยังไม่ได้กินอะไร มองไปที่สะพานลอยก็ไม่เห็นพี่แสบเลยเพราะว่าแดงไปหมด รถที่กำลังติดอยู่ตอนนี้ก็ร่าเริงเต็มที่ ผมรีบวิงไปให้ถึงที่ๆผมควรอยู่อ่ะนะ ผมยืนอยู่ตรงฟุตบาทแถวนั้น มองไปรอบๆตัวเองก็ยังไม่เห็นพี่แสบ เอาวะ เค้าบอกให้รอตรงนี้ก็รอตรงนี้นี่แหละ ผมกดโทรออกหาพี่แสบอีกครั้ง
“พี่แสบปานอยู่ตรงสะพานลอยแล้วววววววววววว!!”ผมตะโกนเสียงดังมันจะได้ยินผมชัดๆ
“..............”เสียงปลายสายพูดอะไรไม่รู้ผมไม่ได้ยินเลย เพราะเสียงลำโพงมันดังไปหมด ผมกดวางแล้วยืนรออยู่ตรงนั้น ไม่นานไอ้พี่แสบมันก็เดินลงมาจากสะพานลอยด้วยสีหน้าที่แบบว่าบอกบุญไม่รับมากๆ
“ซื้อไรมา”มันถามหน้ามันก็งอคิ้วผูกโบว์กันเลยทีเดียว
“เสื้อผ้าอ่ะ พี่เก่งไม่เปิดร้านด้วย”ผมบอกหน้าหงอยเช่นกัน
“ปานหิว”ผมบอก ร้อนก็ร้อน จะไม่มีแรงแล้วอ่ะ
“ใครบอกให้มึงออกมาคนเดียวล่ะ”มันพูดอย่างโมโหนิดหน่อย
“เฮอะ!!..”ผมกระแทกเสียงใส่หน้ามัน
“ใครวะบอกให้ปานออกมาคนเดียวน่ะ”ผมย้อนจนไอ้พี่แสบมันยืนจ้องหน้า
“กูประชด”มันตะคอกกลับ
“ก็ปานอยากออก พี่ก็เอาแต่ดูบอลห่าเหวนั่นอยู่ได้”ผมด้วยความหงุดหงิดก็ด่าไปเรื่อยเลยครับตอนนี้
“พูดไม่เพราะนะมึง”มันเอามือมาตบปากผมเบาๆ
“ไม่ต้องมายุ่ง”ผมปัดมือมันออกบ้าง
“งอนไม่เข้าเรื่อง”มันพูดแล้วเอามือมาจับมือผมไว้ ผมจะกระชากออกแต่มันดันกำมือผมไว้แน่น
“หิวววววววววว!!”ผมพูดใส่หน้ามัน
“กูรู้แล้ว มึงจะตะโกนหาพ่อมึงรึไง”พี่แสบว่าให้
“จะฟ้องป๊า”ผมบอก
“ชิร์”พี่แสบมันทำเสียงใส่แล้วดึงมือผมให้เดินตามฝูงชนเสื้อแดงเต็มไปหมด
“ไม่ขึ้นสะพานลอยล่ะ”ผมพูดบอกเมื่อมันจะพาผมข้ามถนน
“ขี้เกียจ มึงคิดว่าข้างบนดีกว่าข้างล่างไหมล่ะ”มันพูดใส่ ผมมองขึ้นไปข้างบน คนแม่งกี่ร้อยวะนั่น พอมองมาข้างล่าง ก็ยังดีวะถึงรถจะติดเพราะรถเสื้อแดงไปหมดแต่ก็น่าจะข้ามง่ายกว่า แต่ที่น่ากลัวสำหรับผมก็คือข้างถนนทั้งสองฝั่งเสื้อแดงเต็มไปหมดประมาณว่าถ้าผมเดินผ่าไปแม่งก็เด่นเลยอ่ะ เหอะๆ
“พี่แสบเดี๋ยวๆ กลัวอ่ะ”ผมรั้งมือมันไว้ก่อนเมื่อไอ้พี่แสบจะพาข้าม
“มีเหี้ยไรเล่ามึงนี่ เค้าจะทำไรมึง”มันว่าให้
“กลับบ้านกันเหอะ”ผมบอก
“มึงเองนะเป็นคนอยากซื้อของน่ะ”พี่แสบย้อน
“ก็..”ผมย้อนไม่ได้ ถ้าถามว่าตอนนี้ผมยังอยากช็อปปิ้งอยู่ไหม ก็อยากเต็มร้อยเลยอ่ะ
“ขอโทษนะคะ”ผมกับพี่แสบหันไปมองผู้หญิงตัวเล็กๆหน้าตาน่ารักที่มายืนอยู่ข้างๆผม
“ครับ”ผมตอบงงๆ
“จะข้ามถนนหรอคะ ขอข้ามด้วยได้ไหมคะ”หน้าตาบ่งบอกถึงอาการที่กลัวไม่แพ้ผมสักเท่าไหร่
“ได้ครับ”ผมตอบยิ้มๆ
“จับมือผมไหมครับ”พี่แสบพูด
“เสือก”ผมกัดฟันด่าพร้อมกับค้อนให้หนึ่งดอก ไอ้พี่แสบได้แต่ยิ้มแกล้งผม พอได้จังหวะมันก็จับมือผมให้ข้ามตาม ผมหันไปมองผู้หญิงให้เค้าเดินตามมาด้วย เค้าก็รีบก้าวเท้าตามผมทันที พอถึงที่หมายเค้าก็ขอบคุณเป็นการใหญ่
“เออพี่แสบไม่กลัวหรอ”ผมรีบถาม เพราะเมื่อกี้มันเดินชนคนพวกนั้นแบบไม่สนใจอะไรเลย ประมาณว่าพอมันชนคนพวกนั้นที่มันก็เลยกว้างให้ผมเดินตามไปได้ง่ายๆ ผมก็ได้แต่ทำตัวลีบๆเดินตามมันไป
“ฮึ..”มันตอบพร้อมกับส่ายหัว
“เหอะๆ ตัวอย่างกับควายนิเนอะ หนังก็ด้าน”ผมพูดบ่นคนเดียว
“พูดไรอ่ะ”มันหันมาถามเหมือนหาเรื่อง
“เปล่า”ผมตอบหน้าตาย
“กินไร”มันถามเมื่อก้าวขาเข้าห้าง
“ฟูจิ แล้วก็ไปกินซเวนเซ่น”ผมตอบพร้อมกับรอยยิ้มที่เปี่ยมด้วยความสุขทันที
“ตกลงเอ็มเคแล้วกัน”มันพูดหน้าตายพร้อมกับรอยยิ้มให้ผมเช่นกัน
“ไม่กิน”ผมรีบย้อนพร้อมกับรั้งตัวเองที่โดนพี่แสบมันจะดึงเข้าเอ็มเค
“ไม่เกนนนนนนนนนนนนนน”ผมร้องเสียงไม่ได้ดังอะไร แต่ยานคางไม่ยอมไปด้วย
“กู อยาก กิน”มันพูดย้ำ
“ปานอยากกินฟูจิ”มันเอาขาไปเกี่ยวกับขามันไว้ ทำเอาพนักงานเอ็มเคที่ยืนต้อนรับมองผมสองคนยิ้มๆแต่เป็นยิ้มแหยๆ
“ปาน”มันหันมาทำเสียงขู่ๆ
“สองที่ครับ”ไอ้พี่แสบมันพูดบอกพนักงานแล้วยิ้มให้เธอ
“ปานไม่กิน พี่กินไปคนเดียวเหอะ”ผมบอกอย่างเซ็งๆ ตอนจะมามันก็บังคับ ตอนนี้แทนที่มันจะเอาใจผม มันกลับเลือกสิ่งที่มันอยากกินอ่ะ
“สองที่ครับ”มันย้ำพนักงานที่ยังดูงงๆมองพวกผม
“ปานไม่กิน”ผมบอกแล้วสะบัดแขนออกแล้วเดินหนีมันออกมาเลยทันที ผมอยากจะเหลียวหลังไปมองเหมือนกันนะครับว่ามันเดินตามมาไหม แต่ไม่อยากเสียฟอร์มอ่ะ ผมเลยเดินไปที่ฟูจิเลยทันที
พอไปถึงผมก็นั่งลงแล้วสั่งแม่งสะบั้นหั่นแหลก กร๊าก สั่งประชดความหงุดหงิด ผมเหลือบไปเห็นไอ้พี่แสบมันเดินเข้ามาเพราะว่ามันตัวสูงก็เลยมองเห็นเป็นพิเศษ พอมันเห็นผมมันก็รีบเดินเข้ามานั่งฝั่งตรงข้ามเลยทันที
“...............”ผมนั่งเงียบไม่มองหน้ามัน เอาตะเกียบมาเล่นตีกันไปมา
“อย่าปัญญาอ่อน”มันพูดบอกแล้วพิงพนักพิง
“กูไม่ชอบแดกมึงก็รู้”มันพูดบอก ใช่ครับ พี่แสบมันเกลียดอาหารญี่ปุ่นมากๆ และมันก็ไม่ชอบกินฟูจิหรือว่าอะไรเกี่ยวกับอาหารญี่ปุ่นด้วย
“...............”ผมเงียบไม่อยากตอบโต้กับมัน
“เคยตามใจกูบ้างไหม”มันพูดเสียงตัดพ้อ
“เฮอะ”ผมแสยะปากใส่ มันกล้าพูดมากอ่ะ ทุกวันนี้ผมตามใจมันทุกอย่าง
“พี่นั่นแหละตามใจปานบ้างไหม บังคับให้ปานออกมาแล้วยังบังคับให้ปานกินแบบที่พี่อยากกินอีก กี่รอบแล้ว”ผมพูดยาวเสียงดัง คนที่นั่งโต๊ะข้างๆก็เริ่มหันมามอง
“เฮอะ”มันทำเสียงใส่บ้างแล้วหันหน้าหนีผม
“กูก็ตามใจมึงแล้วนี่ไง”มันบอก
“นี่พี่ไล่ปานมาเหอะ”ผมย้อน
“อ่าวหรอ”มันทำหน้าตายใส่อีก
“เบื่อแม่ง”ผมพูดอย่างอารมณ์เสียงแล้วเอาตะเกียบขว้างใส่หน้ามันแม่งเลย
“ไอ้ปาน”พี่แสบขึ้นเสียง มันไม่เจ็บหรอก แต่มันคงเสียหน้า คนก็เริ่มมองกันเป็นตาเดียว มันหยิบตะเกียบมาวางไว้บนโต๊ะเหมือนเดิม
“................”ผมหันหน้าหนี เพราะไม่ง้อหรอก อยากทำไรก็ทำไปดิ
“................”และทั้งผมและมันก็เงียบ พี่แสบมันถอนหายใจอย่างเซ็งๆ แล้วอาหารแม่งก็มาเสิร์ฟ ผมขยับอาหารตรงหน้าให้เข้าที่เข้าทาง
“รับอะไรเพิ่มไหมคะ”พนักงานถาม คงหมายถึงไอ้พี่แสบที่พึ่งมานั่ง
“ไม่ครับ เค้าไม่ชอบทานอาหารที่นี่น่ะ”ผมบอกอย่างกัดๆ พนักงานหน้าเสียไปเลย แล้วเธอก็เดินไป
“อย่าทำตัวเหมือนเด็กได้ไหมวะ”พี่แสบพูด
“ปานไม่ดีอะไรสักอย่างอยู่แล้วนี่”ผมบอกแล้วตั้งหน้าตั้งตากินไม่มองหน้ามัน
“จะหายงอนไหม”มันพูดขึ้น
“.................”ผมเงียบไม่ตอบและกินต่อไป
“อะไรๆพี่ก็ไม่เคยตามใจปานหรอก”ผมพูดเสียงเบา แถมเครืออีกต่างหาก ปากก็กินไปทำไมน้ำตามันถึงจะไหลวะ
“...................”พี่แสบมันก็ยังนั่งเงียบอีก
“อะไรๆปานก็ผิดตลอด”ผมพูดอีกพร้อมกับคีบปลาดิบเข้าปาก น้ำตาแม่งหยดแหมะลงที่แขนอีกข้างที่เท้าโต๊ะอยู่
“พี่ปล่อยให้ปานออกมาคนเดียวได้ไงอ่ะ”ผมพูดพร้อมกับจกซูชิเข้าปาก น้ำตาแม่งอาบแก้มละ
“ไอ้ปาน มึงจะร้องไห้ทำไมเนี้ย”พี่แสบเอาหน้ามาใกล้แล้วกระซิบพูด
“ไม่สน จะสนใจอะไร”ผมพูดเงยหน้ามองหน้ามันแล้วหันไปค้อนคนโต๊ะข้างๆ พอเค้าเห็นหน้าผมเค้าก็รีบหันกลับกันทันที
“อยากไปไหนก็ไปเลยป่ะ ปานอยากนั่งคนเดียว”กูประชดไปงั้นแหละ มึงลองไปสิ กูงอนยันชาติหน้าแน่อ่ะ
“เฮ้ออออออออออ”มันถอนหายใจอย่างเซ็งๆ แล้วแย่งตะเกียบไปจากมือผม
“งอนไรไม่เข้าเรื่องนะมึง”มันพูดว่าแล้วคีบซูชิเข้าปากตัวเอง
“เช็ดหน้ามึงเลยนะ”มันบอกเสียงเรียบแล้วหยิบกระดาษทิชชู่ยื่นให้ผม ผมก็รับมาแบบงอนๆแล้วเอาไปเช็ดหน้าตัวเอง ก่อนที่จะสูดขี้มูกด้วย เหอะๆ
“เอ้พี่แสบ”ผมร้องเบาๆเอาปากหนี เพราะว่าพี่แสบมันดันคีบซูชิแล้วมาจ่ออยู่ตรงปากผม
“ไร แดกเข้าไปจะได้หายปัญญาอ่อน”มันพูดยิ้มๆ ผมหน้างอเอาปากหนีมันไม่เลิก แต่ว่าอีโต๊ะข้างๆแม่งก็เหลือบมามองอีกแล้ว ผมเลยต้องรีบอ้าปากงับกินเข้าไปจะได้จบๆ
“หึ..”มันหัวเราะ
“เล่นบ้าไรเนี่ย”ผมพูด ยังหน้างออยู่ ที่จริงกูหายงอนละ ฮ่าๆๆ
“รีบๆกินให้หมด แล้วไปนั่งเฝ้ากูกินบ้าง”มันบอก
“ไรนี่อย่าบอกนะว่าจะกลับไปกินเอ็ม..”ผมพูดยังไม่ทันจบ ไอ้พี่แสบมันก็เอาปลามายัดปากผมอีก
“เออ”มันตอบแล้วยักคิ้วให้
“ไอ้อ้า”ผมด่ามันทั้งๆที่อาหารอยู่เต็มปาก
“หึ”พี่แสบมันหัวเราะ แล้วมันก็คีบอาหารป้อนผมไม่หยุด จนมันหมดนั่นแหละ พอเรียกคิดเงินผมก็นั่งเฉยๆไม่ยอมจ่ายจนพี่แสบมันต้องควักเงินจ่ายเองในที่สุด และหลังจากนั้นผมก็ต้องพามันไปกินเอ็มเคโดยผมนั่งเฝ้ามันแต่ผมก็กินเป็ดย่างแย่งมันด้วย เลยโดนมันด่าให้อีกหนึ่งดอกว่าระวังอ้วนหรอก เลยมีการงอนกันเกิดขึ้น หลังจากนั้นมันก็พาผมไปซื้อเสื้อผ้าและอะไรต่อมิอะไรจนดึกดื่นค่ำมืดเลยแหละครับ
เฮ้อออออออออออออ..กลับมาบ้านอีกทีก็หมดสภาพไปตามๆกันเลยแหละ ทั้งปวดขา ปวดแขน ไร้เรี่ยวแรงไปหมด
....................................................
ตอนต่อไปต่อนิยาย "เมตรกับสลิ่ม" นะคะ ตามที่หลังเรื่อง "เมตรกับสลิ่ม" ได้ว่าเบบี้จะต่อเรื่องอะไรหลังจากนั้น
ขอบคุณค่ะ 
หัวข้อ: [นิยาย]สุดท้ายกรูก็รักมึงจนได้..ไอ้โรคจิต (ไม่อนุญาตให้นำนิยายไปโพสเวปอื่นค่ะ) (อ่าน 2645303 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก