ตอนที่141 พิเศษ ปานแสบ<จบนิรันดร>
“วันนี้หมอเลิกเวรห้าโมงไปกินข้าวกับพวกเรามั้ยค่ะ”พยาบาลสาว ที่สนิทกับผมดีนะครับ คุณเธอชวนผมไปด้วยหลายรอบแล้ว แต่ไปไม่ได้สักที ก็มีมารมาผจญไงครับ
“เออวันนี้หรอ..”ผมนึก มันจะมารับรึเปล่าวะ เอ๊ะ หรือว่าแอบไปดูมันที่มหาลัยดี ว่าไปว่ามา ตั้งแต่คบกันมา ก็เคยไปไม่กี่ครั้ง ตอนนั้นไปพร้อมมันนะครับ แต่ว่าไม่เคยแอบไปดูสักที ดีเหมือนกัน จะได้รู้ว่าตกลงมันโกหกรึเปล่า
“วันนี้ปานไม่ว่างอะครับ.”ผมบอกแล้วยิ้มให้
“อีกแล้วนะค่ะหมอ..สุดหล่อมารับอีกรึไงค่ะ”ป้าพยาบาลที่เป็นผู้ช่วยมือดีของผมแซว
“เปล่าหรอกครับ..แต่วันนี้จะไปจับผิดไอ้สุดหล่อป้านั้นแหละ.”ผมบอก แล้วทุกคนก็ทำหน้าอยากรู้อยากเห็นทันทีครับ
“ไม่มีอะไรหรอกครับ.ปานพูดเล่น”ผมต้องรีบตัดบท แล้วเดินไปเก็บของ
“หมอค่ะหมอ..”พี่จิต พยาบาลอีกคนวิ่งหน้าตั้งมาหาผม
“ครับ..”
“วันนี้หมออยู่เวรหน่อยได้มั้ยค่ะ..พอดีว่า.หมอชินจะมาสายอะค่ะ..”พี่จิตทำหน้าลำบากใจ
“กี่โมงหรอครับ.”ผมถาม
“ก็เย็นนี้ประมาณทุ่มก็ได้ค่ะ หมอจะได้พักก่อน.จนกว่าหมอชินจะมาเห็นหมอบอกว่ามีธุระด่วน..แล้วคงจะมาประมาณสี่ห้าทุ่มอะค่ะ”พี่จิตบอก
“ได้ครับ..ไม่มีอะไรแล้วใช่มั้ยครับ.”ผมเหลือบไปดูนาฬิกา
“ค่ะ..”
“งั้นเดี๋ยวหกโมงกว่าๆผมจะกลับมาแล้วกัน.”ผมยิ้มบอก เพราะดูพี่แกจะเกรงใจผมเหลือเกิน
“ขอบคุณค่ะ.”พี่จิตรีบพูด ผมเดินไปเปลี่ยนเสื้อผ้า เวลาประมาณ ห้าโมงพอดี
“ไปมหาลัย..............................”ครับ ผมบอกคนขับแท็กซี่ ก่อนที่จะหันไปดูนาฬิกาอีกที ดูทำไมบ่อยมากมายวะ
พอไปถึงมหาลัย ผมลงหน้าตึกไอ้พี่แสบ แล้วเดินด้อมๆมองๆ เหมือนคนโรคจิตเลยครับ กร๊าก ผมเดินขึ้นไปห้องพักอาจารย์ ก็ห้องที่มันอยู่นั้นแหละครับ
“ขอโทษนะครับ..อาจารย์...............อยู่มั้ยครับ.”อ่าวแล้วนี่กรูจะมาถามเค้าทำไม ก็กรูจะมาจับผิดมัน
“ไม่อยู่ค่ะ..เห็นออกไปกับอาจารย์กุมพ์ประมาณชั่วโมงได้.”อาจารย์คนหนึ่งตอบ
“ขอบคุณครับ.”ผมก้มหัวให้นิดๆ ก่อนที่จะเดินออกมา ข้างล่างตึก
“พี่ปาน..พี่ปานครับ..”ผมหันไปตามเสียงเรียก
“เออ..ครับ..”ใครวะ จำไม่ได้ จำไม่ได้จริงๆครับ
“ผม..กบไงพี่จำไม่ได้หรอ..”มันแนะนำตัวเอง
“เออ..ขอโทษครับ.”ผมเกาหัวงงๆ
“โหพี่ไรวะเนี้ย..จำผมไม่ได้ซะงั้น..คืนนั้นที่ไปกินเลี้ยงบ้านจารย์อะผมก็ไปนะ.”น้องแกบอก
“อ่อ.หรอครับ..ขอโทษทีครับ คือพี่ เป็นโรคปลาทองนะครับ..”ผมยิ้มแหยๆ
“ไม่เป็นไรครับ..แล้วนี่พี่มาทำไมอะ”น้องมันถาม
“มาหาพี่แสบนะ..เห็นบ้างรึเปล่าครับ.”ผมถาม
“อ่อ..อยู่หลังตึกนะครับ..เพิ่งปล่อยพวกผมออกมา เมื่อกี้ปรึกษาเรื่องงานกับจารย์แกนิดหน่อย.”น้องกบบอก
“หรอครับ..แล้วอยู่กับใครหรอ.”ผมถาม
“อยู่กับอาจารย์กุมพ์นะครับ..เมื่อกี้ ก็นักศึกษาแหละครับ เต็มหมด..แต่ว่าปล่อยออกมาแล้ว..ตอนนี้คงออกมากันหมดแล้วมั้งครับ.”น้องแกบอก
“หรอครับ..”ผมทำหน้าอืม กรูเข้าใจละ
“ให้ผมพาไปมั้ยครับ..”น้องแกมองนาฬิกาแล้วถามผม
“ไม่เป็นไรหรอกครับ..เดี๋ยวพี่ไปเอง..ด้านหลังใช่มั้ย”ผมถาม
“ครับ..ตรงสวน ลานไม้หินอ่อนนั้นแหละ”น้องแกบอก
“งั้นพี่ไปนะครับ..ขอบคุณครับ...เออ...น้องกบ.”ผมทำหน้าประมาณจำชื่อและหน้าน้องแกไว้ เดี๋ยวเสียมารยาทอีก
“โชคดีครับ..”น้องแกโบกมือให้ แล้วเดินไป
ผมเดินไปหลังตึก เดินไปอย่างงงๆ เพราะว่าตึกมันกว้างนะครับ เคยมาแล้ว แต่ก็จำทางไม่ได้สักที ก็ไม่ได้มาอยู่จนชินนิ ลองให้บอกแผนที่โรงบาลป่ะละ กร๊ากก
ผมเดินมาเรื่อยๆ
.................
“ไอ้แสบ..กรูบอกว่า..มันไม่ใช่คนๆเดียวกัน..มึงดูหน้าสิวะ.”เสียงใครอะ เรียกชื่อพี่แสบด้วย แต่คุ้นๆแฮะ
“เอ๊ะ..กรูบอกว่าใช่..นี่มึงใส่แว่นดูแล้วใช่ป่ะเนี้ย.”ผมรีบเดินไปหลบมุมตึก แล้วเหลือบดู เฮ้ย พี่กุมพ์นี่หว่า
“อ่าว..ไอ้เชี้ยนี่นิ..”พี่กุมพ์ยืนเท้าเอวแบบไม่พอใจ
“เดี๋ยวเด็กมาเห็นนะมึง..รักษาภาพพจน์บ้างอะไรบ้าง”พี่แสบพูดยิ้มๆ
“กรูจะถีบมึงโชว์เด็กนี่แหละ...เอามานี่เลย”พี่กุมพ์พูดจบก็หยิบมือถือมาจากมือพี่แสบ
“โอ้ย...ร้อนชิบหาย..เมืองไทย.กรูว่าปิดเทอมไปเที่ยวแคนาดากันมั้ย.”พี่กุมพ์บ่น พร้อมกับเอาหนังสือไปพัด
“หน้าอย่างมึงอะไปแคนาดา..กรูว่าไปปักขี้ควายดีกว่า.”พี่แสบตอกกลับ เออ อะไรวะเนี้ย นี่ตกลงกรูโดนพี่แสบมันหรอกจริงๆหรอวะ ไม่ใช่สิ บทสนทนาแบบนี้ ไม่ใช่แค่พี่แสบ แต่พี่กุมพ์ก็เล่นด้วยงั้นหรอ
โหหหห ของกรูขึ้น บึดๆๆเลยครับ
“โห หล่อตายละ ไอ้หน้าเขียด”พี่กุมพ์ด่าจบแค่นั้น ผมก็เปิดตัวทันทีครับ
“ไอ้พี่แสบ....”ผมเดินก้าวออกไป พร้อมกับกำหมัดแน่น ด้วยความโมโห แต่คิดดูว่ามันจะน่ากลัวรึเปล่า เพราะว่าตัวกรูเล็กแค่นี้
พี่แสบกับพี่กุมพ์อ้าปากเหวอพร้อมกัน พี่กุมพ์หยุดมือพัดทันที
“เออ..ดีค่ะน้องปาน..มาได้ไงค่ะเนี้ย..แล้วมานานรึยังค่ะ”พี่กุมพ์รีบเปลี่ยนเสียงอย่างเห็นได้ชัด
“พี่กุมพ์....”ผมกระชากเสียงเรียกพี่กุมพ์
“ค่า...”พี่กุมพ์รีบร้อนพูดตอบทันที
“มึงมาได้ไง...”พี่แสบพูด ทำหน้างงๆ
“ก็มาพอทันบทสนทนาแบบนั้นแหละ.นี่พี่หลอกปาน..สนุกมากงั้นสิ..”ผมเดินไปใกล้
“เออ..ไปนะมึง..โชคดีนะมึงนะ...แฮะๆ..พี่ไม่ได้ตั้งใจนะค่ะ..มันบังคับพี่...ตามสบายเลยค่ะ.”พี่กุมพ์ไม่พูดเปล่า ก้มหัวให้ผม อย่างกับคนญี่ปุ่น แล้วรีบวิ่งจากไป อาจารย์สองคนนี้มันอะไรกันวะ แม่ง บ้าบอคอแตก ใครอยากเรียนคณะนิติศาสตร์กรูว่าเรียนมหาลัยนี้ไม่รุ่งแน่
พี่แสบขยับก้นหนีจากผม
“เพี้ยยยย..”มือผมปะทะเข้าที่หัวพี่แสบอย่างแรง
“ไอ้ปาน..นี่มึง..กล้าตบหัวกรูเรอะ”.พี่แสบกุมหัวตัวเอง แล้วด่าผมด้วยสีหน้าเหยเก
“กล้าตะคอกปานหรอ ห๊ะ..”ผมตะคอกกลับ พี่แสบ รีบก้มหน้า แบบเจ็บ ๆพร้อมกับบ่นพึมพำ
“สนุกมากมั้ยห่า...”ผมบีดหูพี่แสบอย่างแรง จนหูมันแดง
“โอ้ยยยย..ปล่อย...มึงให้เกียรติกรูบ้างได้มั้ย..นี่มหาลัยกรูนะ.”พี่แสบพูดพร้อมกับกุมมือผมที่บีดหูพี่แสบอย่างแรง
“หึ้ยยยยย..”ผมสบถเสียงออกมาอย่างโมโห แต่ไม่รู้จะทำยังไงกับมันดีครับ
“สัดนี่..”พี่แสบมันกุมหูแดงๆของมันไว้
“จารย์ครับ..” ผมกับพี่แสบหันไปตามเสียงเรียก ใครไม่รู้ครับเด็ก ห้าหกคน
“มีไรวะ..”พี่แสบหันไปถาม แต่ยังคงเก็บอาการนิ่ง เด็กพวกนั้นมองหน้าผมงงๆ
“ผมจะถามเรื่องงานหน่อยอะครับ.”น้องมันพูด
“แล้วเมื่อกี้กรูเปิดทั้งชั่วโมงให้มึงถาม มึงหายหัวไปไหนกันมา.”พี่แสบเริ่มบทโหดกับลูกศิษย์ตัวเอง เออ ที่จริงมันไม่ต้องเล่นก็ได้ครับ เพราะปกติ สันดารมันก็เป็นอย่างนี้อยู่แล้ว
“โห จารย์..ผมเลิกช้าอะ..นะครับ..”น้องอีกคนอ้อนวอน
“เมื่อกี้เค้าอยู่กันเป็นสิบ..กรูเหนื่อย..ไปไกลตีนกรูไป..”พี่แสบมันพูด แต่ดูเหมือน ความใกล้ชิดกับคำพูดของพี่แสบ มันทำให้ เด็กๆพวกนั้นไม่กลัวแต่อย่างใดครับ เพราะมันคงรู้ว่ายังไงจารย์ของมันก็ต้องให้โอกาสอยู่แล้ว ผมเข้าใจนะครับ ตอนผมเรียนมัธยม อาจารย์ที่พูดแบบนี้ เด็กๆจะรักทุกคน เพราะว่าเข้ากับคนง่าย ทำให้เด็กไว้ใจ และกล้าที่จะพูด กล้าที่จะถาม มากกว่าอาจารย์ที่วางมาดอยู่ตลอดเวลา
“จารย์อะ...เนี้ยแล้วจารย์ก็กำหนดส่งสิ้นเดือน จารย์ไม่สงสารพวกผมหรอ..งานวิชาอื่นผมก็มีนะจารย์”ไอ้เด็กอีกคนนั่งคุกเข่าขอร้องเลยครับ
“งั้นมึงไม่ต้องส่งงานกรูได้มั้ยละ..ยังไง มึงเห็นว่าส่งงานคนอื่นก่อนได้..แต่งานกรูส่งที่หลังได้งั้นดิ..ถ้ามึงส่งช้ากว่ากำหนด กรูจะหักวันละสองคะแนน..”พี่แสบมันพูด พร้อมกับทำหน้ากวนส้นตีนใส่ลูกศิษย์มัน
ไอ้เด็กพวกนั้นทำหน้าซังกะตายทันที พี่แสบมันถอนหายใจนิดนึง
“เดี๋ยวกรูมีสอนอีกสองชั่วโมง..ทุ่มนึงไปรอกรูที่ห้องสมุดแล้วกัน..”พี่แสบมันพูดเหนื่อยๆ
“ขอบคุณครับ..”แล้วมันก็ประสานเสียงกันตอบทันทีครับ เหมือนซานตาครอสให้ของ
“แล้วก็ไปได้แล้วไป...นั่งหาไร เดี๋ยวกรูมีสอน”พี่แสบมันทำเหมือนจะง้างเท้าครับ ไอ้พวกนั้นถอยกันกรูเลย
“ไปนะจารย์. เบาๆหน่อยแล้วกันนะครับน้องครับ.ผมสงสารจารย์ผม.”ไอ้น้องคนหนึ่งมันลุกขึ้นพูด ผมหน้าชาทันที มันเห็นหรอวะ แต่กรูไม่ได้ทำอะไรแบบล่อแหลมเลยนะ พี่แสบลุกขึ้นยืน
“ไอ้.......อืม หืมมม..เดี๋ยวมึงโดน..”พี่แสบมันลุกแบบ ไม่รู้จะด่าอะไรกับลูกศิษย์มันครับ ไอ้พวกนั้นวิ่งหนี โบกไม้โบกมือ ล้อเลียนอาจารย์มันอย่างสนุก
อีกอย่าง กรูแก่กว่าพวกมึงอีก..มาเรียกกรูน้อง ไอ้ห่าพวกนี้นิ ผมยืนเท้าเอว พี่แสบหันมามองหน้า
“มีไรอีก..มีสอน..”พี่แสบมันพูด แล้วเก็บหนังสือ
“อย่าทำแบบนี้อีก..”ผมพูดนิ่งๆ พี่แสบเงยหน้ามามอง
“กรูทำอะไร.”พี่แสบหันมาทำหน้าใส่
“ก็ทำประชดปานแบบนี้..ปานไม่ชอบ..”ผมพูด
“กรูก็แค่เล่นขำๆ.กรูเห็นมึงนิ่งๆ หงอยๆนี่หว่า.ก็ไม่รู้จะทำยังไง..มึงไม่ค่อยพูดกรูก็คิดว่า............”พี่แสบมันตัดคำไปก่อน
“คิดว่าอะไร..”ผมถาม
“เปล่า..”พี่แสบมันบอกส่งๆ
“คิดว่าอะไร..”ผมถามย้ำอีกครั้ง การใช้ชีวิตร่วมกับมันมานาน ทำให้รู้นิสัยบางอย่างของมันมากนะครับ มันจะโง่เรื่องรักๆมากๆเลยครับ ก็อย่างที่เห็น มันไม่ค่อยกล้าที่จะแสดงออกว่ารักเท่าไหร่ ผมถึงต้องคอยแกล้ง คอยว่ามันตลอด แต่ที่จริง ผมลืมไปได้ยังไง ว่ามันรักผมมากขนาดไหน บางทีเราอาจคิดไปเอง อย่างที่ไม่น่าจะคิดด้วยซ้ำ รกสมองเปล่าๆ
“กรูบอกว่าเปล่า..รอกรูก่อนแล้วกัน.กลับพร้อมกัน..”พี่แสบพูดเปลี่ยนเรื่อง
“ไม่อะ..ถ้าไม่บอกก่อน.”ผมทำหน้าเหนือกว่า แล้วเท้าโต๊ะ มองหน้าพี่แสบ ที่ยืนถือหนังสือเตรียมเดินเรียบร้อยแล้ว
“นี่มึงจะเอาชนะกรูใช่มั้ย.”พี่แสบมันจ้องตาผม
“เปล่า..แค่อยากรู้ ว่าคิดอะไร..บอกไม่ได้รึไง.”ผมทำหน้านิ่ง
พี่แสบมันมองหน้าไปอีกทาง
“คิดว่าเบื่อ..”
“ห๊ะ...อะไรนะ..”ผมถามไม่ใช่ไม่ได้ยินหรอกนะครับ ถึงเสียงมันจะเบา แล้วมันก็พูดหันหน้าหนีผมด้วย แต่ผมก็ได้ยินชัดแจ๋ว
“มึงก็ได้ยินแล้ว จะถามเหี้ยไรอีกวะ.”พี่แสบคิ้วขมวดมาด่าผม อย่างกับกลัวเสียฟอร์ม ผมยิ้มให้
“ไปเหอะ..”ผมบอกยิ้มๆ
“มึงหยุดยิ้มเลย..เดี๋ยวกรูยันให้”พี่แสบมันขู่ฝ่อๆ
“งั้นปานไปนะ..”ผมบอก พร้อมกับจะก้าวเดิน
“อะไร..ก็มึงบอกให้กรูบอก กรูก็บอกแล้ว.แล้วนี่มึงจะไปไหน”พี่แสบรีบเดินมาขวาง
“ไปเข้าเวร..วันนี้เข้าเวรอีก ถึงสี่ห้าทุ่ม.หมออีกคนไม่มา.”ผมบอก
“อะไรวะ..”พี่แสบมันทำหน้าโมโหทันที
“ไปละนะ”ผมยิ้มให้
“เอ้...อะไรของพี่”ผมรีบดันหน้ามันไว้ ขนาดมือมันถือหนังสือ ยังจะก้มหน้ามาได้อีก
“ปานเลิกประมาณสี่ห้าทุ่ม ไปรับด้วยนะฮะ.”ผมบอกแล้วเดินออกมา
“หึ.....”พี่แสบมันยิ้ม พร้อมกับหัวเราะในลำคอ
ผมเดินออกมา มีความสุขอีกแระ เคยป่ะครับ เวลาสบายใจอะไรสักอย่าง พอคิดเรื่องนั้น เราจะมีความสุขบอกไม่ถูก เหมือนหัวใจมันพองโตอะ นี่กรูเป็นเด็กอายุสิบสี่เพิ่งมีความรักใช่ป่ะ
ผมกลับมาที่โรงพยาบาลอีกครั้ง เปลี่ยนเสื้อผ้าอีกละ เบื่อๆ เข้าเวรกรรมอีกแล้ว
วันนี้ก็คนไข้หลายเคสเลยครับ บางทีเราก็ไม่รู้รายละเอียด เพราะบางรายไม่ได้อยู่ในการดูแลของเรา ก็ต้องมานั่งอ่านประวัติ เครียดไปอีกครับ
“หมอค่ะ..โอวันตินมั้ยค่ะ.”พยาบาลคนหนึ่งถามเมื่อผมเพิ่งเดินหน้าเครียดออกมาจากห้อง ฉัน เห็น คุณ (กร๊ากก คนเขียนกล้าเล่นเนอะ)
“ขอบคุณครับ.”ผมตอบรับ พยาบาล รู้เวลานะครับ ถ้าผมกินกาแฟตอนไหนแล้ว หนึ่งแก้ว ผมจะกินเป็นเวลา ไม่กินพร่ำเพื่อเป็นของกินเล่น เพราะกินมากๆมันก็ไม่ได้ดีต่อสุขภาพหรอกครับ
“หมอค่ะ..เออไปตรวงคนไข้อีกรายห้อง.306 ค่ะ”พยาบาลเดินมาหาผม
“ครับ.”ผมลุกไป พร้อมกับพยาบาลอีกคน เมื่อตรวจเสร็จ ผมดูนาฬิกา เกือบห้าทุ่มแล้ว
“อ่าว..พี่เทน..มาทำไรแถวนี้ครับเนี้ย.”ผมเจอพี่หมอเทนพอดี พยาบาลก็เลยรู้มารยาท เดินกลับเข้าห้องไปแล้วครับ
“มาหาคนน่ารักไงครับ.”พี่เทนหยอดได้อีก
“หึ...”ผมหัวเราะเบาๆ
“แล้วนี่ไปทานข้าวกับพี่ได้รึยังครับ..เดี๋ยวพี่ก็เลิกแล้ว.”พี่เทนพูดพร้อมกับสีหน้าอ้อนวอน
“เออ..คือ..”จะบอกไงว่า แฟนมารับอะครับ
“..ไม่ได้อีกแล้วหรอครับ..แล้วอย่างนี้เมื่อไหร่พี่จะมีโอกาสได้ไปด้วยสักทีอะ.”พี่เทนทำหน้าผิดหวัง
“ก็...วันรืนดีมั้ยฮะ..ข้าวกลางวัน.พรุ่งนี้ปานหยุด..แต่ว่าวันรืนปานเข้าเวรเช้า.”ผมบอก
“อืม..พรุ่งนี้พี่เข้าเวรด้วยสิ..ลาป่วยดีป่ะ.”พี่เทนทำหน้าจริงจัง
“เฮ้ยพี่..ไม่ได้นะ..คนหลายชีวิตนะฮะ..”ผมรีบเตือน
“เออจริง..”พี่แกเกาหัว
“วันรืนก็ได้ครับ..กลางวันนะ..อย่าลืมนะครับ.”พี่แกรีบยิ้มหน้าบาน
“ฮะ..ไม่ลืมฮะ.”ผมยิ้มให้
“ยิ้มหวานแบบนี้ไง..พี่เลยโงหัวไม่ขึ้น”พี่เทนพูด ก่อนที่จะ
จุ๊บ
เข้าให้ ผมจับแก้มตัวเอง อย่างอึ้งแดกนิดหน่อย
“ไปนะครับ..น้องยิ้มหวาน.”พี่เทนลูบหัวผมเบาๆ แล้วเดินหันหลังไปอย่างสบายอารมณ์
“เพี้ยยยยย..”หัวผมทิ่มเลยครับ
ผมหันไปดู จะด่าก็ไม่ได้นี่ไม่ใช่บ้านตัวเอง เฮ้ย พี่แสบ ผมรีบวิ่งสุดแรงตีน เพราะว่าพี่แสบมันเดินดุ่ยๆๆ ไปหาพี่เทนแล้วครับ พี่เทนก็ไม่รู้อะไรเลย มารมาเอาชีวิตนะนั้นอะ เทวดาอย่างผม ก็รีบวิ่ง จู๊ดดด ไปกอดเอวพี่แสบไว้ทันที แต่ว่าอะ แรงมันแรงเยอะมากอะครับ ผมกอดพี่แสบดิ้นให้ปล่อย ตัวผมก็เลยเหวี่ยงไปมา
“ปล่อยกรู..”พี่แสบก็คงรู้สถานการณ์ว่านี่โรงพยาบาลเสียงดังไม่ได้นะครับ
ผมไม่ตอบครับ กอดแน่ขึ้นกว่าเดิม ผมหันไปมองพี่เทน จะลงแล้ว จะลงแล้ว เดินเร็วๆหน่อยได้มั้ยครับพี่ครับ
ผลัก
แล้วมันก็ผลักผมสำเร็จ ก้นจ้ำเบ้าเลยครับ
“หมอเป็นอะไรค่ะ.”พยาบาลคนหนึ่งมาเห็นพอดี ผมวิ่งไปสนใจ แล้วคว้า หมับเข้าใจ ทั้งขาทั้งแขน สภาพกรูตอนนี้คงน่าเกลียดสุดๆ
“เฮ้อออ...”แล้วผมก็ถอนหายใจเหนื่อยๆกับตัวเอง เพราะว่าพี่หมอเทน เดินหายไปแล้วครับ
“ใคร...”แล้วงานก็เข้าครับ พี่แสบหันมาค้อน
“มีอะไรมั้ยค่ะคุณหมอ..”พยาบาลนางเดิมเดินมาถามผม
“ไม่มีครับ..เพื่อนนะครับ.”ผมบอก พยาบาลเดินยิ้มแล้วเดินจากไป
“เดี๋ยวจะโดน..”พี่แสบมันพูดเพราะผมยิ้มหน้าบานให้ แบบแก้ความผิด แล้วมันก็ลากแขนผมไปทันที
“เลิกรึยัง..”มันถามเสียงแข็ง
“เลิกแล้ว..”ผมรีบตอบ เจ็บอะ
“ก็เลยมาอี๋อ๋อกับผู้ชาย..นี่กรูอยู่ห่างแค่นี้มึงยังไปหว่านเสน่ห์ได้เลยนะ.”พี่แสบไม่พูดเปล่า แล้วเดินมาห้องพักผมครับ
“อ่าว.คุณแสบ..”พยาบาลที่รู้ดีว่าผมกับไอ้แสบเป็นอะไรกัน ยิ้มแย้มหน้าบาน เพราะว่าปลื้มความหล่อของไอ้พี่แสบ
“ขอ..ของใช้ของปานด้วยครับ..”มันยืนพูดอยู่หน้าห้อง
“ปานต้องเปลี่ยนชุดก่อนนะ.”ผมบอก พร้อมกับจะแกะมือออก พยาบาลก็เข้าอกเข้าใจไอ้แสบดีเหลือเกินครับ เดินไปหยิบของไอ้ซะงั้น
“ใส่ชุดนี้กลับจะเป็นไรไป.”พี่แสบหันมาดุ แล้วหันไปยิ้มให้พยาบาล
“ขอบคุณครับ..”ไอ้ ตอแหล
แล้วมันก็ลากๆผมมาจนถึงรถ ผมพยายามรั้งไว้แล้วนะครับ เพราะว่าคนเริ่มมอง แต่เข้าใจป่ะครับ ใครตัวเล็กจะรู้ดี เวลาคนตัวโตหรือว่ามีแรงเยอะกว่า ดึง มันจะไปตามแรง ถึงเรารั้งไว้ มันก็รั้งไม่หยุด เพราะว่ายิ่งรั้งยิ่งเจ็บแขน เลยต้องปล่อยไปแบบเดินๆ หยุดๆแบบนั้นแล้วพี่แสบมันก็ทิ้งตัวผมบนรถ
แต่มันกลับทิ้งตัวผมด้านหลังรถ
“เจ็บนะ..”ผมตะโกนด่า พี่แสบไม่สนใจ ปิดประตู แล้วเดินไปด้านคนขับ
“ทำบ้าอะไรของพี่เนี้ย..ฟังอะไรที่ปานจะพูดหน่อยได้มั้ย.”ผมตะโกน
“เออ..งั้นมึงไม่ได้หว่านเสน่ห์..แต่มันมาชอบมึงเอง..กรูเข้าใจละ”พี่แสบมันพูด เหมือนรู้ที่ผมจะแก้ตัว แล้วขับรถออกไป แต่กระชากอย่างแรง
เพี้ยยย ผมตบหัวพี่แสบเข้าให้
“มึงทำบ้าไรของมึงวะเนี้ย.”พี่แสบหัวเสียหันมาด่าผม
“ทำไม..ทีพี่ยังทำบ้าๆกับปานได้เลย.เล่นเอาปานออกมาแบบนั้น.ไม่คิดรึไงว่าเค้าจะเอาไปพูดยังไง.”ผมเถียงกลับถี่ยิบ
“ไม่สน เค้าจะคิดยังไงก็เรื่องของเค้า.มีความรู้ติดตัวกลัวห่าอะไร.ถึงตกงานกรูก็เลี้ยงได้”พี่แสบด่ากลับมา
“ทำไม..หรือว่าแคร์ไอ้หมอหน้าอ่อนนั้น..ไม่ยักนึกว่ามึงเปลี่ยนรสนิยมแล้ว”พี่แสบพูดพร้อมกับยิ้ม โห เคืองมากเลยครับ เลยจิกเข้าหน้ามันให้เต็มๆ
“โอ้ย..โอ้ยยย..เจ็บๆ..ปล่อยๆ..กรูมองไม่เห็นทาง อยากตายรึไง.”พี่แสบรีบตะโกน แต่กรูไม่สน เพราะกรูเห็นทางอยู่
“กรูบอกให้ปล่อย..”พี่แสบพูด ไม่ทันจบ ผมตะกายหน้าพี่แสบมากขึ้น จนมันร้องเสียงหลง แล้วกัดมือผมเข้าเต็มๆเลยครับ
“โอ้ยยย...เจ็บน้า..”ผมร้องออกมา พี่แสบมันหยุดรถเข้าข้างทาง แล้วเดินมาด้านหลังรถ
“ชอบให้กรูบังคับนะมึง.”พี่แสบมันพุ่งตัวเข้ามา ผมรีบถอยหนี
“ทำบ้าอะไร..อย่านะ..”ผมรีบร้องบอก เพราะหน้ามันเลวมากอะครับตอนนี้ พี่แสบ หยิบเนคไทน์ ของตัวเองที่อยู่ตรงด้านวางของ หลังรถ แล้วจับข้อมือผมไว้ มัดผมทันที ทั้งที่พยายามดิ้นแล้วแต่ไม่เป็นผลครับ ผมก็ร้องด่ามันไปครับ ไม่เป็นผลอีกเช่นกัน พี่แสบได้แต่หัวเราะอย่างสะใจ แต่ไม่หยุดแค่นั้น มันมัดขาผมด้วยครับถอดรองเท้าให้ผมเสร็จสรรพ แล้วเอาเนคไทน์อีกอัน คือใรรถมันเนทไทน์เยอะมากอะครับ เพราะว่าพี่แสบมันไม่ชอบผูก แต่มันจะผูกตอนจำเป็นเท่านั้น ผมเลยซื้อไว้แล้ววางเรียงไว้ในในรถ แต่ไม่คิดว่ามันจะเป็นโอกาสเหมาะแบบนี้ ใช่ครับ ใครจะไปคิด แล้วพี่แสบมันก็มัดเข้ากับที่เปิดปิดรถ เหมือนกับไม่ให้ผมขยับขา ก่อนที่จะลงมาอีกข้างด้วยความพยายามของมัน นี่ไม่มีใครเห็นว่ามันทำอะไรกรูเลยรึไง มันจะได้เข้าคุกไป ไอ้บ้า นี่ ผมได้แต่ดิ้นและร้อง แค่นั้นแหละครับ แล้วมันก็ขับรถกลับบ้านอย่างสบายใจเฉิบ
................................
ถึงบ้านมันก็อุ้มผมขึ้นมาบนห้อง ทั้งๆที่โดนมัดอยู่นั้นแหละครับ
“เจ็บนะโว้ย..”ผมร้องออกมา เพราะว่าพี่แสบมันทุ่มตัวผมลงบนเตียงอย่างแรง
“เก็บเสียงไว้ร้องตอนอื่นดีกว่ามั้ย.”ไม่พูดเปล่า มันถอดเสื้อเชิตของมัน แล้วก็เออ ถอดเข็มขัด กับรูดซิบ บอกละเอียดไปรึเปล่าวะกรู ทำให้มันโมโหแบบนี้ วันหยุดกรูพรุ่งนี้ กรูนอนซมทั้งวันแน่เลยมึงเอ้ย หน้าพี่แสบเป็นรอยเล็บผมนิดหน่อย แล้วแค่นั้น มันถอดหมดเลยครับ เหลือให้เห็นอย่างเดียว น้องชายมันครับ ผมรีบถอยหนี แต่จะหนีไปไหนพ้นครับ อยากรู้จริงๆ
พี่แสบมันแกะกระดุมผมออก ชุดกาวน์ที่สวมอยู่บนตัวผม มันก็ไม่เอาออกครับ ด้วยมือที่โดนมัดไว้ เสื้อมันก็ถอดออกไม่ได้ใช่ป่ะครับ พี่แสบแกะมัดที่ขาออก แล้วมันก็รีบถอดกางเกงอย่างเร็ว
“เดี๋ยว..”ผมรีบกระเถิบหนี เพราะมันเล่นไม่ปิดไฟ พี่แสบยิ้มเหมือนรู้ทันว่าผมอาย แล้วมันก็จับข้อเท้าผมทั้งสองข้าง กระชาก อืม ซาดิสดีแท้ เข้าหาลำตัวมันครับ
“เซ็กซี่เป็นบ้าเลยครับหมอ..”พี่แสบมันยิ้มให้อย่างเจ้าเล่ห์
“ไอ้บะ...”ยังไม่ทันได้ด่าจบ พี่แสบก็ประกบปากทันที พี่แสบจูบอยู่นาน จนต่างคนต่างหอบ เสียงแหบพร่า
“อา....อึก...”ผมต้องครางออกมาอย่างไม่ได้ตั้งตัว เมื่อโดนลูบเข้าที่น้องชาย แล้วโดนเลียยอดอกพร้อมๆกัน ผมแอ่นหน้าอกโดนไม่รู้ตัวอีกเช่นกัน
“มึงรู้ตัวมั้ย...มึงน่าเอาไปทั้งตัวเลย..”พี่แสบมันกระซิบเข้าที่หู ผมรีบหันหน้าหนี พี่แสบจูบลงที่หน้าผมเบาๆ แล้วเลีย ไอ้บ้า โรคจิต ก่อนจะไล่ลิ้นมาเรื่อยๆ
“โอะ....”ผมร้องเสียงหลง เมื่อพี่แสบมันก้มไปจุดๆนั้น ผมกระเถิบก้นหนี ด้วยความเสีย แต่ก็ต้องโดนลากกลับไปหามันอีกครั้ง พี่แสบมันบรรทมจูบไปทั่ว ทั้งดูดทั้งจูบเลยครับ ตรงหน้าอกนี้ เป็นรอยแดงเลย
พี่แสบมันควานๆหา ของบนหัวเตียง แล้วก็สำมะเร็จมันครับ
“อึก....ฮะ..”ต่างคนต่างส่งเสียออกมา
“ห้ามให้ใครหอมแก้มอีกรู้มั้ย.”พี่แสบมันพูดข้างหูด้วยเสียงดุๆ ทั้งๆที่น้องชายยังคาอยู่ตรงนั้น
“อึก...”ผมร้องเบาๆ แล้วพยักหน้าไปก่อน เค้าจะหอมกรู กรูจะห้ามทันมั้ย ไอ้บ้า
“โอ้ยยย...”และนั้นแหละครับ ความไม่อ่อนโยนของมัน กระแทกเข้าเต็มตัว ผมสะดุ้งสุดตัวเลยครับ
“เดี๋ยวกรูจะทำให้มึงเดินให้มันรู้เลยว่ามึงมีผัวแล้ว.”ไม่พูดเปล่า นั้นแหละครับ ไปตามจินตนาการ(จิ้นเอาเองตามปรารถนา) ผมโดน จนเกือบเช้า ตูดระบมหมดเลยครับ ระบมจริงๆ ลุกไม่ไหวอะครับ เอาง่ายๆ พี่แสบมันต้องมาป้อนโจ๊กให้ผม แล้วก็เช็ดตัวให้ผมด้วยเพราะกลัวผมเป็นไข้ แล้วมันก็โทรไปลาอีกวันให้ผมอีกครับ ดูมันครับ จัดการดีเหลือเกินครับ ผมก็นอนแหละครับ ไม่ไหวจริงๆ ก่อนมันไปครับ
“เดี๋ยวกรูจะลาอีกวันด้วย..จะได้อยู่กับมึง.ทั้งวันทั้งคืน..ดีมั้ยจ๊ะที่รัก...”แค่นั้นแหละครับ กรูรู้ชะตากรรมตัวเองเลย แล้วมึงจะให้กรูลาเพื่อ ถ้ากรูลาอีก กรูก็โดนอีก แล้วเมื่อไหร่กรูจะหายวะ
...
มาตามคำเรียกร้อง พรุ่งนี้เบบี้สอบ วันนี้ยังไม่ได้อ่านเลย กร๊ากก :laugh:เหนื่อยมากๆเลยอะค่ะ ไม่รู้จะบรรยายออกมาเป็นคำพูดใดๆ
บอกไม่ถูก
เรื่องของแสบกับปานของจบลงเพียงเท่านี้ จบนิรันดรนะค่ะ
ตอนต่อไปที่รอคอย เป้กับเข็มค่ะ
รอก่อนนะคะ จันทร์หน้า เบบี้ก็สอบเสร็จแล้ว ไม่แน่ วันเสาร์หรืออาทิตย์อาจมาต่อให้ :z2:แต่ถ้าไม่มาต่อก็ต้องขอโทษด้วยนะค่ะ
ไปละค่ะ รักคนอ่านทุกคน
ขอบคุณสำหรับคอมเม้นทุกคอมเม้น
และทุกกำลังใจนะค่ะ สมพรปากนะค่ะ อยากได้เอจริง
รักและคิดถึง
บับบาย
ป.ล.เบบี้เคยทำตอนมัธยมแล้วแหละค่ะ ตื่นตีสามด้วยซ้ำ แต่ว่ามันทำได้ตอนนั้น มันนอนหัวค่ำ
แต่นี่มันมหาลัยอ่า ก็อ่านตั้งแต่บ่ายหลังจากกลับจากสอบ จนตีหนึ่ง เมื่อวันอังคารตื่นตีสี่ เกือบตายเลยค่ะ หนักหัวมาก เพราะว่านอนไม่พอ แล้วก็แบบ ง่วงสุดตีนน
วันนี้เลยตื่นตีห้าครึ่ง ยังง่วงได้อีก เลยไม่มีอารมณ์อ่านเลย เพราะว่ามันง่วงสุดๆ เลยพึ่งอ่านเอาตอนกลางคืนเอาอะ
ขอบคุณสำหรับคำแนะนำนะค่ะ และขอบคุณที่เป็นห่วง พรุ่งนี้วิชาเอกที่เกลียดที่สุด เศรษฐศาสตร์ เซ็งเป็ด ไปดีกว่า พรุ่งนี้อาจได้ส่งกระดาษเปล่า ข้อเขียนเหี้ยๆ เบื่อจริงๆ
หัวข้อ: [นิยาย]สุดท้ายกรูก็รักมึงจนได้..ไอ้โรคจิต (ไม่อนุญาตให้นำนิยายไปโพสเวปอื่นค่ะ) (อ่าน 2650564 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก