ตอนที่133 อดีต ถึง ปัจจุบัน
วันนี้ผมมานั่งมุมสงบๆอยู่สวนสาธารณะคนเดียว กับหนังสือจิตวิทยาอีกเล่ม ที่นั่งให้ผมเครียดเล่น ลองนึกดู ถ้าอยู่ไทยแล้วเรียนวิชาจิตวิทยา เป็นแค่วิชาผ่านๆไป มันก็คงเครียดพออยู่แล้ว แล้วก็ต้องบ่นต่างๆนาๆว่ายาก แต่แล้วก็ต้องมาเจอของที่ยากกว่า อย่างที่เค้าว่าเหนือฟ้ายังมีฟ้า เจอทั้งเล่มเป็นภาษาอังกฤษเลยไง
ปีนี้เข้าปีที่สองแล้ว ไอ้ตาร์รับปริญญาเรียบร้อย วันรับปริญญามันดูท่าจะวุ่นวายน่าดู จากที่มันส่งรูปมาให้ผม โดยส่วนมากเป็นฝีมือไอ้เข็มที่เป็นคนถ่าย เพราะว่ามันเรียนมาทางด้านนี้ซะส่วนมาก มันไปงานวันรับปริญญาไอ้ตาร์กันหมด ในรูปคงมีขาดผมคนเดียว ใจหวิวๆเหมือนกันครับ
ตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้ มันล่วงเลยมานานแสนนานสำหรับผม ผมกับไอ้ตาร์ยังคนดีกันอยู่เหมือน ทะเลาะกันบ้าง ก็จะเรื่องอะไรละครับ นอกจากเรื่องโทรศัพท์ ไม่มีอะไรนอกไปกว่านั้น หรือว่าเกิดอะไรเล็กน้อยขึ้นที่นี่ ผมก็ไม่เล่าให้มันฟังหรอกครับ เพราะกลัวมันไม่สบายใจ มันยิ่งเป็นคนคิดมากอยู่
“มานั่งอะไรตรงนี้คนเดียวย๊ะ.”ผมหันไปตามเสียง
“ฟาง..”เสียงเล็ดลอดออกมาเบาๆจากปากผม ผมกับฟางตอนนี้เป็นเพื่อนที่ดีต่อกันไปแล้ว จากวันนั้น วันที่เธอตามตื้อผมอยู่สักพัก และก็ได้รู้ ว่าเธอคงจะชอบผมเข้าจริงๆ
........................ณ เหตุการณ์ในอดีต.........................
“นี่ คิดว่าตัวเองหล่อมากเลยรึไง”ผมเดินหนี ฟางที่มาหาผมถึงมหาวิทยาลัย ด้วยที่ว่า ไม่มีใครเคยปฏิเสธการคบหากับเธอ มีแต่ผม
“ผมไม่ได้คิดว่าผมหล่อมากหรอกครับ..แต่คุณนี่โรคจิตรึเปล่า ตามผมอยู่นั้นแหละ”ผมหันกลับไปสีหน้าเรียบ
“นี่นายว่าชั้นหรอย๊ะ”เธอเริ่มอารมณ์ขึ้น เธอตามผมอย่างนี้อยู่ประมาณอาทิตย์กว่าๆ แต่ก็ไม่ได้ตามไปถึงห้องหรอกนะครับ ถ้าตามถึงห้อง ผมก็คงไม่ได้อ่านหนังสือพอดี เพราะตอนแรกเหมือนเธอจะเป็นสาวมั่นใจในตัวเองสูงมาก แต่ตัวเก่ง ดูดี ทุกอย่างไม่มีที่ติ ยกเว้น นิสัย เอาแต่ใจตัวเองมาก จนมีผมเนี้ยแหละครับที่มาขัดใจเธอ เธอเลยของขึ้นแบบนี้ ถ้าเป็นไอ้ข้าวแต่ก่อน จะฟันแล้วทิ้งให้ดูเลย แรงดีนัก
“แล้วแต่คุณจะคิด..”ผมหันไปตอก
“นี่..ชั้นอุตส่าห์มาตามตื้อ นายคิดว่านายเป็นใครไม่ทราบ”ฟางว่าให้
“ผมก็เป็นผม. ทำไม หรือว่าคุณชอบผม”ผมหันไปถาม เธอหน้านิ่งไปนิด เหมือนฉุดคิด ทำเอาผมตกใจ หรือว่าเธอชอบผมจริงๆ
“หลงตัวเอง”เธอพูด
“หึ..ไม่หรอกมั้ง..ผมดูออกนะ..”ผมพูด แล้วยิ้มเจ้าเล่ห์ เธอหน้าแดงทันที
“แต่เสียใจ ผมมีแฟนอยู่แล้ว”ผมพูด
“มีก็เลิกได้.”เธอตอกกลับ
“นี่คุณ ผมจะพูดเป็นครั้งสุดท้ายนะ..คุณอย่าเอาความแต่ใจของคุณ มาวัดกับขีดจำกัดของผม ถ้ามันระเบิดออกมา ผมจะไม่ขอเตือน”ผมพูด หน้าเธอชะงักไปเล็กน้อย
“ทำไม..แล้วนายจะทำอะไรชั้นไม่ทราบ”เธอทำหน้าหยิ่งพร้อมกับท้าทายไปในตัว
“หึ..ทำไม หรืออยากให้ทำ.”ผมเดินเข้าไปใกล้ ดูเธออึ้งเล็กน้อง หน้าแดง เมื่อผมเอาหน้าไปใกล้ จมูกเกือบชนกัน
“ไอ้บ้า..”ฟางผลักผมออกอย่างแรง จนตัวเธอล้มไป แต่ผมยังยืนอยู่กับที่ ก็ดันใส่ส้นสูงซะขนาดนั้น
“เป็นไรมากรึเปล่า..ปากเก่งดีนักนิ”ผมลงไปพยุงเธอ
“ไม่ต้องมายุ่ง..คอยดูนะ ชั้นจะทำให้นายหลงรักชั้นให้ได้เลย”เธอพูด พรางชี้หน้าผม
“นี่คุณ..ผมบอกแล้วใช่มั้ยว่าผมมีขีดจำกัด”ผมลุกขึ้นอย่างโมโห โดยที่ไม่ได้ช่วยพยุงเธอให้ลุกขึ้นตาม เธอนั่งอยู่กับพื้นมองผมด้วยสีหน้าตกใจ
“คุณจะพยายามแค่ไหนมันก็ไม่เป็นผลหรอก”ผมพูดเสียงเบาลง
“เพราะผมมีคนที่รักอยู่แล้ว..ผมกับเค้ารักกันมาก..แล้วเค้าก็เป็นผู้ชาย...”ผมพูด สีหน้าเธอตกตะลึงทันทีเมื่อได้ยิน
“ผมขอโทษด้วยแล้วกันที่ทำอะไรหลายๆอย่างขัดใจคุณ..ผมไม่ได้เป็นเกย์หรอกนะบอกไว้ก่อน..แต่ผมแค่รักผู้ชายคนนี้หมดใจ..คุณจะพยายามมากแค่ไหนมันก็ไม่ได้ผลหรอก.อีกอย่างคุณอย่างเอาความเอาแต่ใจของคุณมาล้อเล่นกับความรัก..มันไม่ดีหรอกนะ รู้มั้ยว่ามันจะเจ็บ”ผมพูด เธอสีหน้าฉุดคิด
“การที่คุณจะเอาชนะใจผม ไม่ว่าด้วยเหตุผลใดก็ตาม สักวันต้องมีใครสักคนที่เจ็บแน่นอน..แล้วอีกอย่าง ถ้าคุณยังใช้ชีวิตที่คิดว่าทุกอย่างได้มาด้วยเงิน กับความสวยของคุณละก็ คุณก็คงจะไม่ได้เจอรักแท้หรอกครับ”ผมพูด เธอเงียบกริบ มองพื้นที่เธอนั่ง
“หึ...นี่นายสอนชั้นหรอ”เธอเงยหน้าขึ้นมาแสยะยิ้มให้ผม
“ผมไม่ได้สอน แต่ผมเตือนในความหวังดี..หรือไม่จริง คุณลองถามตัวเองรึยัง ถามให้ดี ให้แน่ใจสิ ว่าตอนนี้คุณเล่นตลกอะไรกับชีวิตคุณอยู่.. ผมนะเคยเลวกว่าที่คุณเห็นตอนนี้เยอะ. แต่ตอนนี้ผมก็คิดได้แล้ว เปลี่ยนได้ด้วยคนๆนั้น แล้วคุณละ ไม่คิดจะเปลี่ยนเพื่อใครบ้างหรอ”ผมนั่งยองๆลองตรงหน้าเธอ
“หึ..ใครเค้าจะมารักชั้น..เค้าก็หวังแค่เงินกับรูปลักษณ์ภายนอกนั้นแหละ”เธอพูดด้วยอาการน้อยใจ
“มีสิ..ถ้าคุณไม่ใช้ชีวิตแบบนี้..คนดีๆนะมีเยอะกว่าที่คุณเห็น แต่มันคงไม่ใช่สถานที่แบบนั้น คุณลองมองรอบตัวคุณสิ คุณคบคนไม่น้อยเลยนิ..ผู้ชายคนไหนที่ดีจริงบ้าง แทบไม่มีเลยด้วยซ้ำ แล้วคุณจะเอาศักดิ์ศรีคุณไปจมกับพวกเค้างั้นหรอ”ผมพูด เธอเงียบ
“ขอโทษนะที่ผมพูดแบบนี้. แต่ยังไงเราก็ยังเป็นเพื่อนกันได้.”ผมพูดบอกพร้อมกับจับมือเธอ เธอกำมือผมแน่น
“งั้นเป็นนายไม่ได้หรอ.”ผมก้มหน้าพูด สักพักเธอก็เงยมองหน้าผมเมื่อผมเงียบ
“ขอโทษนะครับ.มันคงเป็นไปไม่ได้จริงๆ..ผมคงรับรักคุณไม่ได้.ผมรักเค้ามากเกินกว่าที่จะรักใครได้อีกแล้ว”ผมพูด อยู่ดีๆเธอก็น้ำตาไหลออกมา
“อึก...”
“เออ..คือ..ขอโทษ”ผมไม่รู้จะทำยังไงครับ ตกใจ เออคุณก็รู้ใช่ป่ะว่าผมง้อคนไม่เป็น เวรกรรม
“นายมันบ้า.”
“ชั้นตามตื้อขนาดนี้ บ้าที่สุด”เออ สงสัยกรูบ้าจริงๆ ผู้หญิงสวยขนาดนี้กรูไม่เอา รวยอีกต่างหาก
“เรายังเป็นเพื่อนกันได้นะ”ผมพูด พร้อมกับจับแก้มเธอเบาๆ เช็ดน้ำตาให้เธอ
“นายไม่เกลียดชั้นหรอ”เธอถาม
“หึ..จะไปเกลียดทำไมละ..คุณไม่ได้ทำอะไรผมสักหน่อย”ผมพูดบอก
“เค้าคนนั้นโชคดีจังเลยนะ..น้อยคนจะตายที่อยู่ที่นี่แล้วจะไม่มีแฟนที่นี่ แล้วก็น้อยคนอีกนั้นแหละที่จะปฏิเสธชั้น”เธอพูดยิ้มเศร้าๆ
“อืม..ผมโชคดี โชคดีมาก จนผมต้องทำให้เค้ารู้สึกเหมือนกันว่าโชคดีที่มีผมเหมือนกัน..ผมขอโทษจริงๆนะ”
“แล้วเมื่อไหร่ชั้นจะเจอคนแบบนายละเนี้ย”เธอพูดขำๆ
“สักวันแหละ..มันยังไม่ถึงเวลา อย่าได้เอาตัวเข้าหา..รอเวลา มันจะมาเอง”ผมพูด วันนั้นเธอกับผมไปกินข้าวด้วยกัน หลายๆวันเริ่มสนิทกันมากขึ้นเรื่อยๆ
มันก็เลยทำให้โน ที่ไม่ค่อยชอบฟางเท่าไหร่ในตอนแรก รู้ถึงนิสัยของฟางที่แท้จริง ว่าเธอเป็นคนขี้เหงา เลยชอบเรียกร้องความสนใจ อีกอย่างเธอเป็นคนจริงใจมากๆ แต่ตอนที่เธออยู่ในสังคมแบบนั้น เธอหาคนจริงใจไม่ได้ เลยกลายเป็นว่า ผมได้เพื่อนสนิทใหม่อีกคน ฟาง เริ่มสนิทกับพวกผมขึ้นเรื่อยๆ ไปมาหาสู่กัน ฟางเลิกไปเที่ยวในที่แบบนั้น แล้วเธอก็หันกลับมาตั้งใจเรียน เธออยู่ที่นี่มาก่อนผมสองปีแล้ว มาเรียนตั้งแต่ปีหนึ่ง ตอนไฮสคูลเรียนอยู่ที่อเมริกา เลยทำให้ไม่ค่อยสนิทกับที่บ้าน เลยทำให้เธอนิสัยเป็นแบบนี้แหละครับ เอาแต่ใจ เงินลูกเดียว ก็เลยโดนไอ้โนสวนใหญ่ จนเป็นเพื่อนซี้กันไปครับ
................................ณ ปัจจุบัน................................
“แล้วฟางมาได้ไง”ผมถาม
“ก็เซ็งๆอะ..นี่เรียนใกล้จบแล้วสิ ได้ข่าวว่าผ่านหมด เทพพอตัวนิย๊ะ”ฟางพูดแกมประชด ใช่ครับ ถ้าใครผ่านหมดเนี้ย ถือว่าขั้นเทพเลย แล้วก็จะเป็นที่เล่าขานดีๆนี่เอง
“หึ..ไม่ขนาดนั้นหรอก.แค่อยากรีบกลับอะ”ผมบอก
“ไปหาเค้าคนนั้นหรอ”ฟางพูด บางทีผมก็แอบคิดไม่ได้ ว่าฟางเอาใจใส่ผมเป็นพิเศษ เวลามีคนมาชอบผม ฟางก็จะกันๆท่าให้ แล้วฟางก็จะอยู่ตอนผมเครียดๆ ไม่ก็จะทำหน้าเศร้าๆ ผมอดคิดไม่ได้ว่าฟางยังชอบผมอยู่ แต่ผมก็ทำเฉยๆ เอาคำว่าเพื่อนเข้าว่า ซึ่งมันหมายถึงบอกระยะระหว่างเราได้
“อืม..”ผมตอบกลับ
“อยากเห็นหน้าจริงๆ.”ฟางพูด
“แล้วจะทำไม.”ผมถาม
“เปล่าหรอก.จะไปบอกว่า คุณโชคดีจังเลยนะ”ฟางพูด แล้วมองไปที่ทะเลสาบด้านหน้า
“หึ..ฟางรู้อะไรมั้ย.”ผมพูดขึ้น แล้วยิ้ม
ฟางหันมามองหน้าผม
“ผมนะโชคดีมากกว่าอีกทีได้ตาร์มันเป็นแฟน. มันดีกับผมทุกอย่าง มีแต่ผม ที่ทำเรื่องเลวร้ายไว้เป็นความทรงจำหลายๆครั้ง..”ผมพูด
“เช่นอะไรบ้างละ”ฟางถาม
“อยากรู้จริงๆหรอ”ผมถามกลับ
“อืม..จริงสิ..เรื่องของเพื่อนทำไมจะไม่อยากรู้ละ”ฟางพูด
“ครั้งแรกมันมาจีบข้าว แต่ข้าวก็ไม่ได้สนใจหรอก อีกอย่างข้าวยังชอบผู้หญิงอยู่ มันตามตื้อทุกวิถีทาง ข้าวมีคนอื่นต่อหน้าต่อตาบ้างแหละ แต่ที่เลวร้ายที่สุดจนถึงตอนนี้ข้าวก็ยังจำได้ เหตุการณ์ครั้งนั้นมันเหมือนพิสูจน์เหมือนกัน ว่าข้าวรักมันเข้าให้แล้ว ข้าวเมาแล้วไปมีอะไรกับผู้หญิงคนหนึ่งอย่างคึกคะนองตามประสาวัยรุ่น ตาร์มันมาเห็นพอดี หึ...มันร้องไห้เป็นวักเป็นเวร แถมด่าข้าวไม่เลี้ยงเลย..”
“จริงดิ..แล้วเค้าทำไง ยกโทษให้ข้าวด้วยหรอ..โห ถ้าเป็นฟางนะ ต้องคลั่งตายแน่เลยอะ”ฟางพูด
“กว่ามันจะยกโทษให้นะหรอ..ห้าเดือนเต็มๆ ข้าวตามง้อมันห้าเดือน ทำทุกอย่างที่ให้มันใจอ่อน..แล้วรู้มั้ยสุดท้ายคืออะไรที่ทำให้มันใจอ่อน”ผมพูด
ฟางทำหน้าอยากรู้
“ข้าวบอกรักมัน.แค่คำว่ารักแค่นั้นเอง มันยกโทษให้ข้าว..แต่มันบอกนะว่าครั้งนี้จะเป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้าย ข้าวก็เลยต้องระวังตัวแล้วก็เปลี่ยนตัวเองใหม่”ผมพูด
“แล้วทำได้ไงอะ..บางคนมั่นคงขนาดไหน ก็มาตายรังที่นี่ตลอดแหละข้าว มันเป็นจริงๆนะ..นอกจากคนแต่งงานแล้วบางคนแหละ”ฟางพูด
“ก็ไม่รู้สิ..มันเป็นไปเองโดยปริยาย ตอนนั้นข้าววัยรุ่นอยู่นะ..เลยไม่คิดว่าจะมีรักแท้มั่นคง พอมาเจอเข้าจริงๆมันรักไปเอง มันหยุดไปเองเลย”ผมพูด
“กี่ปีแล้วอะที่คบกัน”ฟางถาม
“เจ็ดปีได้แล้วประมาณนั้น”ผมพูด
“นานเนอะ”ฟางพูดบอก ผมกับฟางคุยกันไปเรื่อยเปื่อย แล้วฟางก็สอนจิตวิทยาให้ผม เพราะเธอเรียนเอกนี้มา อีกอย่าง เธอก็เก่งภาษากว่าผมด้วย อยู่มานานกว่านิ
................................... ตัดให้ขาดเลยฉับๆๆ................................
จบปีสี่ของเพื่อนๆที่ไทย มาหลายเดือนแล้วเหมือนกัน ตอนนี้ผมกำลังตามเรื่องเรียนให้จบ คาดว่าน่าจะสองปีครึ่ง แต่ก็ยังไม่ได้บอกไอ้ตาร์ อยากจะเซอร์ไฟร์มากกว่า มันคงคิดว่าสามปีอยู่นะครับ ตอนนี้ไอ้พวกเวรนั้นได้งานกันหมดแล้วครับ
อีกอย่าง ตอนนี้พี่ตังกับไอ้โนก็กลับไทยไปแล้วด้วย พี่ตังมันหัวดี คาดว่าบ้านผมหัวดีทั้งบ้าน ได้เชื้อพ่อกับแม่ เป็นกรรมพันธุ์ พี่ตังเรียนปริญญาโทสองปี บวกกับไอ้โนที่เรียนมาแล้วสองปี ก็จบพอดี กลับไปพร้อมกันเลยครับ
ข่าวของไอ้พวกตะกั่วทั้งหลายที่ไทย ผมได้มาจากไอ้เป้ มันโทรมารายงานด้วยตัวเองเลยครับ
ป๊อดได้ทำงานอยู่บริษัทเดียวกันกับไอ้ตาร์ ด้วยที่ว่ามันติดลูกพี่มันมาก บริษัทไอ้ตาร์ก็เป็นบริษัทที่มีชื่อเสียงมาก บวกกับไอ้ตาร์ช่วยแนะนำวิธีการสมัครงานให้ มันก็ผ่านไปได้ฉะลุยเลยครับ
ไอ้แมนหรอครับ พูดถึงมันหน่อยแล้วกัน มันจบมันก็ถ่ายรูปปริญญามันเต็มๆส่งมาให้ผม พร้อมกับหน้ามันแนบมาด้วย มีการบอกว่ากรูจบแล้วนะ มันก็ไปตามฝันของมันแหละครับ มันเอาใบปริญญาไปตั้งให้ป๋ามันดู พร้อมกับบอกป๋ามันว่า
“ป๋า แมนจะเปิดร้านเหล้านะ..”มันพูดจบ ป๋ามันกับพี่ชายมันอึ้งแดกมีมันนั่นแหละครับผ่าเหล้าไม่ยอมเรียน
“ไอ้แมนแกทำไมไม่ทำงานดีๆห๊ะ”แม่มันด่า
“โห่มี้ แมนอยากเปิดร้านเหล้า..เนี้ยแมนฝันไว้นะ เอาเป็นร้านไวน์สักร้าน พอได้กำไรค่อยเปิดสาขา เสร็จแล้วนะมี้ แมนอยากเปิดร้านเหล้านั่งชิวดีๆสักร้าน ร่วมไปด้วย อีกอย่างมี้ แมนขอเงินซื้อบ้านที่กรุงเทพด้วยนะ เพราะว่าแมนคงเปิดที่กรุงเทพอะ ไม่อยากเปิดที่บ้านเรา”นั่นแหละครับ แม่มันเป็นลมล้มไปเลย แต่นั้นก็ไม่ได้ทำให้มันหมดความพยายาม มันก็ได้เปิดร้านเหล้าของมันสมดังใจหมาย
ไอ้เป้ ยังเรียนอยู่วิทยาลัยการอาหาร ได้ข่าวว่าปีหน้า มันจะไปสวิสด้วย มันก็ยังคงไม่แน่ใจ เพราะว่ารอไอ้เข็มไปด้วยกัน เพราะว่าปีหน้าเค้าจัดนักเรียนส่งไปแล้ว มันรอไอ้เข็มอยู่อย่างใจจดใจจ่อครับ แต่ดูท่าแล้วน่าจะไม่ได้ไป เพราะว่าไอ้เข็มบอกว่า รอให้ไอ้เป้เรียนจบที่นี่ก่อน แล้วค่อยไปเรียนใหม่ก็ได้ ไอ้เข็มมันอยากทำงานครับ อีกอย่าง ไอ้เป้ไม่ยอมทิ้งไอ้เข็มไว้คนเดียวแน่ เพราะว่าไอ้เข็มมันเจ้าชู้ แล้วมันคงไม่มีที่ระบายความไคล่ของมันด้วยแหละครับผมว่า
ส่วนไอ้เข็ม ทำงานอยู่บริษัทหนังสือโดยมันได้เป็นนักเขียนคอลั่มเล็กๆ งานพิเศษมันก็นั่นแหละครับ ไกด์นำเที่ยวที่มันอยากจะทำ ความใฝ่ฝันของไอ้เข็มคือนักเขียน นักแปล ล่าม มันอยากเป็นมากที่สุด อันนี้ก็คงเป็นจุดเริ่มต้นของมัน
ไอ้แสบ ทำงานอยู่บริษัททนาย พร้อมกับศึกษาต่อปริญญาโท ไปพร้อมๆกัน และด้วยความฟิตของมันเรียนทีเดียวสองปริญญาแม่งเลยครับ โคตรเทพอะ ผมบอกแล้วว่าไอ้แสบมันหัวดี หัวดีมากๆเลยครับ จะว่าไปมันหัวดีกว่าผมอีกด้วยซ้ำ แต่มันไม่ค่อยเรียน ส่วนมากทุ่มเทไปทางเหี้ยซะมากกว่า แล้วอีกอย่าง ภาษาอังกฤษของมันนะ เหี้ยกว่านิสัยมันอีกกกก
น้องปาน เป็นนักศึกษาแพทย์ได้ดั่งใจหวังครับ
ไอ้โน เป็นครูสอนดนตรีอยู่ที่จังหวัดผมนั้นแหละครับ มันบอกว่ามันอยากอยู่บ้าน ไม่อยากไปอยู่กรุงเทพ การสอบของมันเป็นครูของที่โรงเรียนดนตรีชื่อดัง มันก็ติดจนได้ เค้าจะให้มันอยู่กรุงเทพด้วยซ้ำ เพราะว่าเงินดี แต่ว่าไอ้โนบอกว่าไม่เอา มันอยากให้น้องๆมันที่นั้นได้เรียนมากกว่า ไปสอนลูกคุณหญิงคุณนาย ผมเลยบอกมันว่า อย่างกับคนที่มาเรียนที่บ้านเรา ไม่ลูกคุณหญิงคุณนายงั้นแหละ อีกเหตุผลหนึ่ง ผมว่ามันคงอยากอยู่กับพี่ตังแหละครับ
พี่ตังก็ไปบริหารโรงเรียนต่อจากพ่อ ซึ่งมันก็ต้องยอมแต่โดยดี เพราะว่าไม่มีใครรับช่วง ผมไม่เอาคนหนึ่งแหละ ส่วนพี่เจ้าเค้าก็รักในงานเค้า ไอ้พี่ตังมันก็เลยยอมๆไปครับ เพราะว่าถ้ามันไม่ทำ พ่อก็ต้องผ.อ.บริหารแทนอีก เป็นเรื่องราวมากมาย
ไอ้ทศ สืบสานตำนานมาเฟียพ่อมันต่อไป โดยเอาปริญญาตั้งโชว์ไว้แบบนั้นแหละครับ เหมือนไอ้แมนเลยอะ ผมว่าชีวิตมันสองคนคล้ายๆกัน มันไม่เหมือนตรงพ่อกับแม่มันแค่นั้นแหละครับ
ไอ้เอ็ม กับไอ้นิล ทำงานอยู่บริษัทเดียวกันครับ
ส่วนพี่เจ้า พี่สุดที่รักของผม บอกผมเมื่อวานนี้ว่า ถ้าผมกลับไปแล้ว พี่ข้าวจะไปเรียนต่อทันทีที่อเมริกา ตอนนี้อยากให้ผมกลับมาก่อน เพราะว่าอยากเจอผม ผมก็บอกว่าไม่นานหรอกครับ รอก่อนแล้วกัน พี่เจ้าได้ทุนของบริษัท กลับมาก็ต้องมาทำงานชดใช้ทุน กว่าจะหมดทุนก็แล้วแต่คุณ อยากไปไหนก็ไป แต่ถ้าจบผม ผมว่าเค้าคงไม่ปล่อยง่ายๆหรอกครับ พี่ผมค่อนข้างบ้างานมาก ทุ่มเทสุดๆ อีกอย่าง ข่าวดีสำหรับผม
“นี่พี่ป่านคบกับพี่ตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมข้าวไม่รู้”ผมรีบโทรหาพี่ชายผม หลังจากที่รู้เรื่องจากไอ้พี่ตัง
“ก็...เออ..นานแล้วครับ”พี่เจ้าพูด
“อะไรอะ.ไม่บอกข้าวสักคำ..เคือง”ผมพูด
“ก็พี่ไม่รู้จะพูดยังไงนิครับ..”พี่เจ้าพูดอายๆ
“เอาให้เคลียร์เลย แล้วไปรู้จักมักจี่กันได้ไง”ผมพูด
“ก็วันที่ไปส่งข้าวที่สนามบินนั้นแหละครับ..ก็เห็น แล้วก็ชอบอะ.ก็ให้ไอ้ตาร์มันติดต่อให้”พี่ตังพูด กรูว่าพี่กรูตอนนี้คงยิ้มอยู่เป็นแน่
“โหนะ..ชอบข้าวก็ไม่ได้ว่าสักหน่อย นี่เล่นปิดกันทั้งพี่ทั้งพี่ป่านเลย..น้อยใจวะ”ผมพูดบอก
“ก็ป่านไม่ให้บอกอะครับ”พี่เจ้ารีบแก้ตัว
“ทำไม”ผมรีบถาม
“ป่านบอกว่าอาย.เหอะๆ”พี่เจ้าหัวเราะ ก็สมควรอายหรอกครับ มาชอบพี่ผมอะ ก็คงไม่คิดว่าจะบังเอิญขนาดนั้น
“ดีมาก..เดี๋ยวข้าวจะโทรไปต่อว่าสักหน่อย..”ผมพูด
“เฮ้ย..อย่าไปว่าป่านนะครับ..เดี๋ยวป่านอายมาว่าพี่อีก”พี่เจ้ารีบท้วง กรูไม่เคยเห็นพี่กรูตื่นเต้นอย่างนี้สักที
“แหมๆ..ออกรับแทนกันเชียวนะ..ปิดข้าวมาได้ตั้งสองปี นี่ถ้าพี่ตังไม่กลับไปข้าวก็คงเป็นควายใช่ป่ะ”ผมพูด
“ข้าวจะเป็นควายได้ไงครับ..ยังไงข้าวก็เป็นน้องน้อยหอยสังข์ของพี่อยู่ดีนั้นแหละครับ”พี่เจ้าพูด ทำเอาผมยิ้มออกมา
“หึหึ..”ผมหัวเราะอย่างเขินๆ
“ดูแลพี่ป่านดีๆด้วยละ..พี่ป่านเป็นคนดีมากเลยนะ.”ผมพูด
“ครับ..รู้แล้ว”พี่เจ้าพูด
“แล้วนี่จะไปอเมริกา ไม่คิดถึงพี่ป่านรึไง”ผมถาม
“ก็ว่าอยู่..”พี่เจ้าพูด
“ก็เอาไปด้วยดิ”ผมพูด
“พี่บอกแล้ว.แต่ป่านไม่ยอมไป..”พี่เจ้าตอบ
“ทำไมอะ.”
“ไม่รู้สิข้าวก็น่าจะเห็นป่านเป็นคนยังไง..หัวรั้นจะตาย อีกอย่างแม่คุณตามใครที่ไหน..จะทำงานลูกเดียวเลย.สถาปนิกใหญ่แห่งวงการแล้วมั้ง”พี่เจ้าพูดกัดๆ
“จะฟ้องพี่ป่าน.”ผมพูด
“เฮ้ยๆ..พี่พูดเล่น.ก็คงไม่ไปหรอก..พี่แค่เรียนปริญญาโทเอง.สองปีเดี๋ยวก็จบจะให้ขายหน้าน้องได้ไง น้องจบปริญญาโทไปคนละ พี่ยังดักดานส่งน้องอีกคนเรียนอยู่เลย”พี่เจ้าพูดแซวๆ
“เชอะ..พ่อส่งเหอะ อย่ามา”ผมพูดบอก
“ก็นะ..แล้วไอ้ค่ากินที่โทรมาให้โอนให้โอนนี่ละ”พี่เจ้าแซวอีก ที่จริงให้โอนมาผมก็ไม่ได้ใช้หรอกครับ พี่เจ้าก็ไม่รู้หรอก เพราะว่าเงินที่พ่อให้นะ ผมก็ใช้เหลืออยู่แล้ว อยากเก็บไว้เป็นทุนเฉยๆ เอาไปทำอะไรนะหรอ เป็นความลับ ตอนนี้ก็เร่งทำโปรเจคให้ดี จะได้ๆเงินเยอะเข้าไปอีก ดูเหมือนข้าวจะเค็มเนอะ
“อ่านะ..”
หลังจากจบบทสนทนากับพี่เจ้า ผมก็ต้องไปตั้งหน้าตั้งตา ทำงานให้ดี ตอนนี้ผมอยากเก็บเงินให้มากที่สุด ประหยัดตรงไหนได้ประหยัดเลยครับ ตอนนี้มีบริษัทมาจองตัวหลายบริษัทแล้ว ไม่ใช่แค่ผม แต่กับเพื่อนๆหลายๆคน ถ้าใครคะแนนเข้าตา เค้ายื่นข้อเสนอให้ มันก็เป็นสิทธิ์ที่เราแล้วครับ ตอนนี้บริษัทที่ลอนดอนสองบริษัท ที่ญี่ปุ่นอีกบริษัท ที่ไทยอีกสี่บริษัท ผมอ่านสัญญาคร่าวๆอยู่ ปรึกษาหารือกับเพื่อนๆว่าเอายังไง ที่ไหนดี เป็นไงบ้าง รุ่นพี่เค้าก็มาแนะนำนะครับ ว่าบริษัทไหนดียังไง ใครอยู่บริษัทไหน เค้ามาให้คำแนะนำอย่างดีเลย ทั้งคนไทย ทั้งฝรั่งหัวทองนั้นแหละครับ
ตอนนี้ผมชั่งใจหลายๆอย่าง รักพี่เสียดายน้อง กลายเป็นว่าอยากอยู่นี่แล้วเหมือนกัน เพราะว่าเงินมันเสนอดีเหลือเกินครับ แต่ว่าก็ต้องกลับนิครับ เราเลยต้องตัดไอ้พวกนี้ไปเลย เหลือแต่ที่ไทยอะครับ
...
มาต่ออีกรอบ
ฝานดีนะทุกคน จะตัดฉับๆๆ แล้วน้า เตรียมตัวรับมือให้ดี กร๊ากก มาให้รอเก้ออีกกรู
หัวข้อ: [นิยาย]สุดท้ายกรูก็รักมึงจนได้..ไอ้โรคจิต (ไม่อนุญาตให้นำนิยายไปโพสเวปอื่นค่ะ) (อ่าน 2650601 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก