ตอนที่132 มาคุ
“ทำไมมึงต้องใส่อารมณ์ด้วยวะ”ผมด่ามันทางโทรศัพท์ ตอนนี้ผมอยู่ที่ห้อง เพิ่งกลับมาถึง เหนื่อยชิบหายเลยครับ
“พี่ไม่ได้ใส่อารมณ์”ไอ้ตาร์พูดเสียงเกือบตะคอก
“มึงใส่อยู่เนี้ย.”ผมตะคอกกลับ
“ข้าวก็ใส่เหมือนกัน..จะตะคอกพี่ทำไม”มันเถียงกลับมา
“มึงจะตะคอกกรูก่อนทำไมละวะ”ผมเริ่มอารมณ์ขึ้นมาขึ้นแล้วครับ
“........................................”ผม
“.........................................”และมัน
“งั้นแค่นี้ก่อนนะ”ผมบอก เพราะว่าเวลากรูมีจำกัด
“อีกแล้ว.”มันพูด
“ตกลงนี่กรูผิดใช่ป่ะ..”ผมถาม
“ก็ข้าวไม่มีเวลาให้พี่เลย”ใช่ครับ จากวันนั้นเหมือนจะเข้าใจ แล้วก็เป็นอีกครับ ใครที่อยู่ไกลกันจะรู้ดีครับ มันจะมีมาเป็นระยะๆ เหมือนคลื่นวิทยุ แล้วมันเหมือนอัดอั้นที่ผมไม่ค่อยมีเวลาให้มัน มันก็บอกว่ามันไม่มีเวลาเหมือนกัน ทำไมยังรับโทรศัพท์ ยังโทรหาผมได้เลย แต่เข้าใจป่ะครับ ว่าเวลามันไม่ตรงกัน มันก็เหมือนเข้าใจนะครับ ตอนแรกๆ แต่พอนานๆเข้า มันยิ่งมากขึ้น ทะเลาะกันมากขึ้นทีละนิดๆ จนวันนี้ต่างคนต่างระเบิดมันออกมา
“กรูบอกมึงกี่รอบแล้ว..กี่รอบแล้วที่กรูพูดซ้ำแล้วซ้ำอีกอะห๊ะ.”ผมพูดบอก
“.................................”เงียบครับ ผมนับหนึ่งถึงสิบในใจ นับไป นับไปลูก อย่าระเบิดแตกนะลูก เดี๋ยวศพไม่สวย
“อืม..งั้นวางไปเถอะ.”ไอ้ตาร์มันพูด
“.........................”ผมสูดหายใจเข้าลึกๆ เพื่อลำดับคำพูด
“ร้องไห้หรอ..”ผมถาม
“..................”เงียบอีก สาด กรูมองไม่เห็น มึงเข้าใจอารมณ์กรูป่ะ
“อย่าเงียบสิ”ผมบอก
“จะให้พูดอะไร.”มันใส่อารมณ์มาหน่อยๆ พร้อมกับเสียงสั่นๆ
“ขอโทษแล้วกัน.”ผมบอก
“ไม่เต็มใจก็ไม่ต้อง”นั้น งอนกรูได้อีก
“กรูขอโทษ..หายงอนกรูนะ”ผมก็ต้องเอาน้ำเสียงอ้อนเข้าว่า
“...................................”เงียบ
“กรูขอโทษที่กรูไม่มีเวลาให้..แต่กรูก็พยายามถึงที่สุดแล้ว..เข้าใจกรูนะ”
“.....................................”ได้อีก
“ต่อไปนี้ถ้าไม่ว่างจะส่งเมลหาบอกก่อนตลอดเลย ข้อความก็จะส่งให้บ่อยๆเลย ส่วนคุยโทรศัพท์ถ้าเวลาตรงกันจะโทรหาเลยแล้วกันนะ..”ผมเอาใจมันหน่อย
“..................................”
“ไม่ได้มีคนอื่นจริงๆ เรียนหนักมาก จะไปมีได้ยังไง”ผมพูดเล้าโลมอีกรอบ
“ขอให้มันจริง”มันพูดเสียงแข็ง
“จริงๆ..ไม่ได้โกหก..มึงก็รู้ว่ากรูโกหกไม่เก่ง”ผมพูดบอก
“หายโกรธแล้วใช่ป่ะ”ผมถามเสียงเล่นๆ
“อืม..”มันตอบปัดๆ
“งั้นเดี๋ยวไปอ่านหนังสือก่อนนะครับ..”ผมบอกมัน
“อืม..”มันตอบ
“แล้วอย่าคิดมากอีกละ...กรูจะตั้งใจเรียน จะได้รีบกลับไปหามึงไง..”ผมบอกมัน
“อืม.”มันตอบ
“แล้วถ้ากรูมีเวลา คราวนี้ให้คุยเกินห้านาทีแน่นอน”ผมบอกมัน เพราะว่าผมโทรไปด้วยความไม่มีเวลา โทรไปไม่ถึงห้านาทีก็วาง ทำให้มันเป็นปัญหา แล้วก็ทะเลาะกันจนบัดนี้
“มึงรู้มั้ย..คนที่นี่นะ..มีแฟนกันเกือบทุกคนอะ.”ผมบอกมัน
“แล้วไงครับ อยากมีบ้างรึไง”มันพูด
“เปล่าหรอก..กรูจะบอกให้มึงรู้ไว้ไง..ว่ากรูยังรักมึงคนเดียว อย่างที่กรูเคยสัญญา อยู่ที่นี่มันเหงามากเลยนะมึง กดดันหลายๆอย่าง การที่ใครหลายๆคนอยากมีคนมาคอยดูแลมันก็ไม่ใช่เรื่องแปลก ที่บางคนจะมีแฟนที่นี่ หรือบางคนเลิกกับแฟนที่ไทย แล้วมีที่นี่แทน”ผมพูด
“แล้วไงครับ.”ไอ้ตาร์ถามงงๆ
“ก็มึงไม่ภูมิใจหรอ..ที่มีกรูอะไม่ยอมเลิกกลับมึง..แต่ยังกลับรักมึงขึ้นทุกวัน”โอ้ย พระเจ้า ช่วยลูกด้วย กรูพูดไปได้ไงเนี้ย แต่เพื่อความสบายใจของมันครับ เอาเหอะ กรูยอมละความเถื่อนกรูหน่อยแล้วกัน
“จริงนะ..”มันพูดด้วยน้ำเสียงดีใจเล็กๆ
“อืม.”ผมตอบ
“เข้าใจแล้วใช่มั้ยทีนี้”ผมถามย้ำ
“อืม..”
“ไม่คิดมากแล้วนะ”ผมถามอีก
“อืม.”
“งั้นตั้งใจทำงานนะ..แล้วเดี๋ยวโทรหาใหม่”ผมบอกมัน
“ครับ.”และทุกอย่างก็จบลงด้วยดี
เฮ้อ เหนื่อยมากครับ
ผมทะเลาะกับมันเรื่องนี้บ่อยๆมาก จนมาวันนี้แหละที่หนักหน่อย มันไม่แปลกหรอกครับที่ใครจะมาพบรักกันที่นี่ บางคนรักหวานชื่อกับแฟนที่ไทยอยู่ดีๆ และตั้งใจว่าจะไม่มีทางเลิก แต่แล้วระยะทางก็ต้องทำให้เลิก คนที่เสียใจส่วนมากก็คนที่อยู่ที่ไทยแหละครับ เพราะว่ามันเลิกปุ๊บมันก็มีใหม่เลยครับ การคบหากันแบบเพื่อนไม่ค่อยจะมีมากนัก การอยู่ที่นี่ เรารู้จักกันหมด แทบทุกคน มันจะรู้จักต่อๆกันไปเอง แล้วพอเจอหน้ากัน ก็นะครับ คนนั้นสวย คนนี้หล่อ คนนี้น่ารัก มันเป็นไปไม่ได้หรอกครับที่จะไม่มองเลย
ตอนนี้มันขึ้นอยู่กับว่า จะทำยังไงให้รักของเรามั่นคงที่สุด ผมเป็นคนหนึ่งที่เรียกได้ว่าเจ้าชู้ แต่ผมรู้ใจผมดีครับ ก่อนที่ผมจะคบกับไอ้ตาร์ผมเล่นๆมาตลอด เพราะผมคิดว่าความรักแบบวัยรุ่นมันไม่มีอะไรแน่นอน งี่เง่า ไร้สาระ ผมเลยไม่คิดจะจริงจังกับใคร การคบแบบหวังเงิน การคบแบบหวังดัง มันอยู่ในช่วงวัยรุ่นที่ผมเคยได้รับมาก่อน อยู่ที่นี่ก็เหมือนกับ คล้ายๆกัน ใครรวย ใครเด็กทุน แล้วแต่สถานะที่จะจับกันเอง บางคนก็คบกันเพราะเจอในผับ บางคนคบกันเพราะว่าเรียนที่เดียวกัน รักวนเวียนไปมา มีแค่บางคนแหละครับที่เป็นเด็กทุน แล้วตั้งใจเรียนไม่สนใจอะไรเลยจริงๆ
และเมื่อผมมาที่นี่ ผมก็ได้เห็นความรักที่งี่เง่าอีกหลายๆรูปแบบ ไม่รู้สิ ผมไม่ชอบวัยรุ่นสมัยนี้ การเลียนแบบกัน การทำตามกัน จนไม่รู้ว่าอะไรจริง อะไรไม่จริง การที่ผมคบกับไอ้ตาร์อย่างมั่นคงมาตลอดเกือบปี ทำให้หลายๆคน เฝ้าถามผมว่า ผมมีแฟนรึเปล่า การที่ผมจะเอ่ยปากบอกว่ามีมันก็เขินๆนิดหนึ่ง แต่ถ้าบอกว่าไม่มีมันก็รู้สึกผิด
“มีครับ...”ผมตอบไป วันนี้เป็นวันที่ผมโดนไอ้แชมป์กับไอ้เก่งลากมาผับด้วย ทั้งๆที่ไม่อยากมาเลยครับ เคยมาอยู่หนึ่งครั้งตอนสอบเสร็จ ก็งั้นๆอะครับ จะเรียกว่าผมผ่านโลกมาเยอะมันเลยไม่ค่อยกระปี่กระเป่าไปแล้วก็ได้ครับ
“อ่าว..แฟนที่นี่หรือแฟนที่ไทยละ”พี่ตุ๊กถามผม พี่แกแก่กว่าผมแค่ปีเดียวเองแหละครับ วันนี้เป็นวันของผับคนไทย เลยทำให้คนไทยล้นหลาม
“แฟนที่ไทยครับ”ผมตอบ แล้วยิ้ม ก่อนจะจิบเบียร์นิดๆ
“อ่อหรอ..แล้วไม่คิดจะมีแฟนที่นี่บ้างหรอ”พี่แกถามอีก ประโยคตลาดที่ได้ยินบ่อยเหลือเกิน บ่อยเกินไปจนอยากจะอ้วก ใช้ครับ ผมบอกแล้วว่าการอยู่ที่นี่ มันไม่สบายเหมือนอยู่ที่ไทยหรอก เราต้องดิ้นรนทุกอย่างในการเอาตัวรอดด้วยตัวเราเอง ในสถานที่ๆไม่คุ้นเคย ไม่มีใครมาคอยประคองช่วยเราตลอดเวลา นั่นคือเรื่องจริง ดังนั้น การที่บางคนจะคบใครเป็นแฟนทั้งที่นี่และที่ไทยพร้อมๆกันก็มี เพื่อที่จะช่วยเหลือซึ่งกันและกัน ดูแลเอาใจใส่กัน ให้ความอบอุ่นกับสิ่งที่ขาดหายไป ทั้งพ่อแม่ เพื่อน และคนรัก
“ไม่ดีกว่าครับ.”ผมตอบส่งๆ
“อะไรจ๊ะ..คนชอบข้าวเยอะแยะเลยนะ..ไม่คิดจะเอาสักคนแก้เซ็งหน่อยหรอ”พี่ตุ๊กถาม แล้วส่งสายตาให้ผมไปมอง ฟาง หญิงสาวที่รุ่นราวคราวเดียวกับผม
“ไม่ดีกว่าครับ..”ผมตอบประโยคเดิม
“อะไร รักแฟนมากขนาดนั้นเลย”พี่แกถามด้วยสีหน้าตื่นเต้น
“ครับ..รักมาก.”ผมตอบไป พี่ตุ๊กแกอึ้งๆไปนิดหนึ่ง ก่อนที่จะพูดต่อ
“แฟนข้าวคงโชคดีมากเลยนะที่ได้ข้าวเป็นแฟน..”
“ข้าวต่างหากละครับโชคดี ที่ได้เค้าเป็นแฟน..”ผมตอบไป ทำเอาพี่แกเงียบไปเลยครับ ดีจะได้ให้รู้กันให้หมด ว่ากรูมีแฟนแล้ว กรูชักรำคาญแล้ว นี่ตกลงพวกมึงมาเรียนหรือมาหาแฟนกันวะ
และแล้วเรื่องมันก็ยังไม่จบแค่นั้นครับ ก่อนกลับ ผมกับพวกไอ้แชมป์ แล้วก็ไอ้เก่ง ที่กลับพร้อมกัน ไอ้เก่งเมาเป็นหมาเลยครับ
“ข้าวๆ..”เสียงหนึ่งเรียก ทำให้ผมต้องหันไป
“ครับพี่อั๋น”ผมเดินเข้าไปหา
“จะกลับแล้วหรอวะ.”พี่อั๋นถาม
“ครับ..กลับแล้วดึกแล้ว..พรุ่งนี้ต้องไปเรียน”ผมตอบ
“อยู่คุยกันหน่อยไม่ได้หรอวะ..มีคนเค้าอยากคุยด้วย”พี่อั๋นพูด
“ใครครับ”ผมถามด้วยความสงสัย
“ฟางนะ..”พี่อั๋นพูด แล้วยิ้มให้
“คือ...”ผมไม่รู้จะพูดยังไงอะครับ เกรงใจพี่อั๋น แล้วอีกอย่าง การที่เราจะปฏิเสธไปเลยมันจะเหมือนเราอวดดี นึกว่าตัวเองหล่อมากรึไง อะไรประมาณนี้นะครับ
“ก็ได้ครับพี่แต่แค่แป๊บเดียวนะครับ”ผมตอบตกลง
“เออๆ..เข้ามาก่อน.”ผมพยักหน้า ก่อนที่จะตะโกนบอกไอ้เก่งหน้าผับว่าเดี๋ยวออกมา
พี่อั๋นจัดแจงให้ผมนั่งข้างๆคนชื่อฟาง กับเพื่อนๆพี่อั๋นทั้งไทยและเทศอีกเป็นสิบคน
“จะกลับแล้วหรอ”ฟางถามผม
“ครับ.”ผมยิ้มตอบ ไม่อยากให้ประวัติศาสตร์ซ้ำรอยกับความเจ้าชู้ของผมในครั้งนั้น
“ไม่ไปต่อกับพวกพี่อั๋นหรอ เดี๋ยวจะไปบ้านพี่อั๋นกัน”ฟางถาม
“ไม่ดีกว่าครับ..ขอตัว คือผมมีเรียนเช้า”ผมตอบ
“ข้าวมีแฟนรึยัง.”ฟางถาม กรูบอกร้อยละยี่สิบแล้วมั้ง สาด
“มีแล้วครับ.”ผมตอบ
“ที่ไทยหรอ.”ฟางถามอีก
“ครับที่ไทย”.ผมตอบ
“แล้วไม่คิดจะมีที่นี่บ้างหรอ..”ประโยคที่กรูสามารถอ้วกได้
“ไม่ดีกว่าครับ..”ผมตอบเดิมๆ
“ทำไม รักคนที่นั้นมากเลยหรอ”ฟางถาม
“ครับ..”ผมตอบ แล้วไม่รู้จะมองไปทางไหนดีครับ เหมือนพี่อั๋นและเพื่อนพี่แกจะมองอยู่ตลอดเวลา เห็นกรูเงียบๆแบบนี้กรูสู้คนนะมึง นั่นไม่ค่อยพาลเลยกรู ผมมาที่นี่ผมค่อยข้างเงียบนะครับ ไม่หาเรื่องใครไม่ค่อยสุงสิงกับใคร เดินผ่านก็ทัก แต่ไม่ได้ประมาณว่าสนิทมาก ก็มีแค่ไอ้แชมป์กับไอ้เก่ง แล้วก็พี่นพ ไอ้โน พี่ตังแหละครับ ที่ไปไหนมาไหนบ้าง
“ที่นั้นกับที่นี่มันคงละที่กันนะ”นั้นแหละครับ รู้เลยว่าความรักกับคนๆนี่ก็คงไม่มีเช่นกัน ผมรู้ดี ผมเคยเป็นมาก่อน ทำไมผมจะไม่รู้ คิดว่าความรักเป็นเรื่องเล่นๆ จิบๆ สนุกๆ แต่ก็งั้นแหละครับ สงสัยลูกผู้ดีมีเงิน อย่าไปถือสา
“ขอโทษนะครับ..ถ้าฟางไม่มีอะไรแล้วผมขอตัว”ผมพูดขึ้น
“เดี๋ยวสิ..”ฟางหน้าเสียนิดๆ ก่อนที่จะลุกตาม
“ครับ.”ผมหันไปอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์กับประโยคที่ฟางพูดเมื่อกี้
“นี่นายกล้าปฏิเสธชั้นหรอ”อืมดี มึงกล้าถามกรูก็กล้าพูด
“ใช่..ผมไม่ได้ชอบคุณ ผมก็มีสิทธิ์ที่จะปฏิเสธไม่ใช่หรอครับ”.อาการปากหมาเริ่มออก ฟางหน้านิ่งไปสักพัก
“ขอตัวนะครับ.ขอบคุณมากที่ให้เกียรติคุยกับผม”ผมพูดเสร็จก็เดินออกไป
“เดี๋ยวข้าวๆ..”พี่อั๋นรีบวิ่งมา
“ครับพี่.”ผมหันไป
“แน่วะมึง..สวยขนาดนั้นปฏิเสธลงได้ไงวะ”พี่อั๋นพูด
“ก็ผมไม่ได้ชอบ อีกอย่าง ผมมีคนรักอยู่แล้ว แล้วเราก็รักกันมากด้วย..ฝากบอกฟางด้วยนะครับ ผมขอโทษด้วยละกัน เมื่อกี้ผมคงอารมณ์เสียไปหน่อย.”ผมพูด แล้วถอนหายใจเบาๆ
“ไม่เป็นไร..อย่านี้แหละอย่าถือสาเลยวะ..ฟางเค้าลูกคุณหนูโดนตามใจมาตั้งแต่เด็ก”พี่อั๋นพูดแล้วตบไหล่
“ครับพี่..ไงผมกลับก่อนนะครับ”ผมบอก ก่อนที่จะลาแล้วเดินออกมาด้วยอาการเซ็งๆ
“ไปมึง.”ผมบอกพวกมันสองตัวที่นั่งอยู่หน้าผับรอผม
“เมาเป็นหมา แถมให้พวกกรูมาแบกอีก..เดี๋ยวค่าแท็กซี่มึงหารสี่เลยนะ มึงออกสอง”ผมบ่น
“โฮฮฮ”ไอ้เก่งพึมพำ พอผมกลับมาถึงบ้าน อาบน้ำเสร็จ ก็โทรหาไอ้ตาร์มันหน่อยด้วยอาการคิดถึงสุดตรีน ไม่รู้ว่ามันจะตื่นรึยังเหมือนกันครับ ที่ไปเที่ยวนี่ก็ไม่ได้บอกมันด้วยไม่อยากให้มันคิดมาก
“อืม.”มันคงยังไม่รู้ว่าผมโทรมา
“ตื่นได้แล้วไม่ไปทำงานรึไง”ผมพูดกรอกสายไป
“หืม..ข้าวหรอ.”มันรีบทำเสียงตื่นเต้นทันที
“อืมกรูดิ คิดว่าใคร กิ๊กมึงรึไง”ผมแกล้งหาเรื่อง
“บ้าละ..”มันว่าแกมหัวเราะ
“หกโมงเช้าแล้ว ตื่นได้แล้วครับ”ผมบอก
“อืม..ก็กำลังจะตื่นเนี้ยแหละครับ”มันพูด
“ทำอย่างว่ากัน”นั้นไงครับ ไอ้เวรหื่นนี่ มันชวนผมรอบที่ร้อยเก้าได้ แต่ผมก็ไม่เคยยอมมันเลยครับ
“ส้นตีนนิ..ไปอาบน้ำได้แล้ว”ผมบอกมัน
“ไม่เอาอะ..ข้าวผลัดพี่กี่รอบแล้วอะ”มันทำเสียงงอนๆอีก
“ก็มันใช่เรื่องรึเปล่าละ..เดี๋ยวกรูก็จะนอนแล้ว”ผมพูดบอกมัน
“ไม่เอาๆ..ไม่งั้นไม่ให้วางอะ..เอาดิ”ดูมันครับ มึงจะเอาแต่ใจไปไหน
ผมเงียบสักพัก มันก็เงียบเหมือนลองใจผม
“เออๆ..ตามใจ อยากทำก็ทำ..ถ้ามึงทำให้กรูไม่มีอารมณ์ร่วมละมึงโดน”ผมขู่มัน
“มีอยู่แล้วหน่า.”มันพูด เสร็จปุ๊บมัน ก็เริ่มปฏิบัติการ เซ็กโฟนทันทีครับ ผมก็เออออ ตามมันไปเรื่อยๆ
เออ ก็เสียวดีเหมือนกันนี่หว่า ตื่นเต้นดีครับ (จิ้นกันเอาเองนะ กร๊ากก)
“อือ...ฮา..โอ๊ะ.ออกแล้ว ออกแล้ววว..”ไอ้เหี้ยตาร์มันครางได้อารมณ์สุดๆ ไม่แปลกที่ผมจะแตกตามมันติดๆเลยครับ
เสร็จปุ๊บผมก็ไล่มันไปอาบน้ำ มันถึงไป ว่าง่ายๆ ต้องให้โฟนก่อน หื่นชิบแฟนกรูเนี้ย
.........................................
สุดท้าย วันต่อๆมา ก็เป็นขี้ปากชาวบ้านล้านลอนดอนไปครับ ในหมู่คนไทยว่าผม หยิ่ง เฮ้ออ เซ็งเลย
วันนี้ผมกลับบ้านมาด้วยอาการเหนื่อยสุดๆ เครียดมาก ถ้ามีพรให้ผมขอ ผมคงขอให้เรียนปริญญาเอกจบภายในพริบตา นี่แค่ปริญญาตรีนะเนี้ย ยังเครียดได้ขนาดนี้ ปริญญาเอก กรูคงหัวหงอกพอดี
“ใครเปิดเพลงวะ.”ผมเดินกลับมาถึงห้องผม ก็ได้ยินเสียงเพลงดังลอดออกมา ผมเปิดเข้าไปแค่นั้นแหละครับ ก็ต้องถึงกับตลึงอึ้งแดกกันไป ฝรั่งมังค่ามาจากไหน เต็มบ้านกรูไปหมดเลยเนี้ย
“อ่าวพี่ข้าว กลับมาแล้วหรอพี่”ไอ้เก่งยืนอยู่ตรงโซฟา
“นี่มันอะไรกันวะ.”ผมถามมัน
“อ่อ..วันเกิดอยากจะกินอะพี่..”ไอ้เก่งบอก
“อืม..”ผมตอบแค่นั้น เริ่มไม่สบอารมณ์เอามากๆเลยครับ ผมเดินเข้าห้องเงียบๆ ไอ้เก่งมันคงดูอาการออก ผมไม่ชอบนะครับ นี่มันห้อง มันก็เหมือนบ้านผมด้วย การที่จะทำอะไรไมเห็นหัวผม ผมไม่ชอบ อีกอย่าง ผมชอบอยู่เงียบๆ ยิ่งอารมณ์ผมตอนนี้ ไม่เหมาะกับสังสรรค์ปาร์ตี้แล้วละก็จะไม่มีอารมณ์ร่วมจริงๆ ตอนอยู่ไทย ส่วนมากนัดเจอกันก็จะเจอกันที่ร้าน หรือถ้ากินเหล้า ก็จะห้องไอ้ป๊อดตลอด ไม่ค่อยมาคอนโดผมกับไอ้ตาร์หรอกครับ เพราะว่าผมไม่ชอบอะไรที่มันเลอะ เละเทะ สกปรก ขี้เกียจเก็บกวาด อีกอย่าง ถ้าผมอยู่ส่วนตัวกับไอ้ตาร์ ผมแทบจะไม่ออกไปจากห้องกันเลย อยู่แต่ในห้องอย่างเดียว ไม่สุงสิงกับใคร ถ้ายังไม่มีอารมณ์ แล้วมาเจอแบบนี้ มันก็ไม่สบอารมณ์ผมเลยครับ
ผมนั่งอ่านหนังสือได้สักพัก รู้สึกเพลงมันจะเข้าหัวผมมากกว่าหนังสืออีก ผมเลยโทรหาไอ้ตาร์ดีกว่า วันนี้พักยกแล้วกัน เสร็จแล้วก็ดูหนัง แล้วก็นอนไปในที่สุด
ตื่นเช้ามาผมคิดว่าน่าจะพูดอะไรสักอย่างกับพวกมันสองตัว
“ตื่นแล้วหรอพี่.”ไอ้เก่งทัก วันนี้วันหยุดนะครับ
“อืม..กรูมีเรื่องจะคุยกับมึงสองตัวหน่อย”ผมพูดบอก แล้วนั่งลงตรงโซฟา มันเดินมานั่งกันเงียบๆ
“เอาตรงๆเลยแล้วกันนะ..พี่เป็นคนพูดตรงๆ แล้วถ้ามึงสองคนมีอะไรอึดอัดก็บอกกรูมาเลยตรงๆนะ กรูรับได้ ไม่ต้องมาอ้อมค้อมหรือว่าอั้มอึ้งกับกรู กรูไม่ชอบ”ผมพูดจบ มันสองตัวก็พยักหน้า
“กรูไม่ชอบที่มึงสองตัวทำเมื่อคืน บ้านนี้มันก็เหมือนบ้านกรูด้วย มึงสองตัวไม่เห็นหัวกรู เอาพวกนั้นเข้ามาในนี้ เปิดเพลงเสียงดัง รบกวนคนอื่นเค้า อีกอย่างมึงก็น่าจะรู้ว่ากรูต้องอ่านหนังสือ”ผมพูดจบ มันสองตัว ต่างคนต่างมองหน้ากันไม่ติด
“ถ้ามึงไม่ชอบที่กรูพูดแบบนี้บอกกรูได้เลย..กรูจะไปเอง กรูจะหาห้องใหม่อยู่เองคนเดียว”ผมพูด
“เฮ้ยพี่..พี่จะไปได้ยังไง..พี่เป็นคนมาอยู่ก่อนผมนะ.”ไอ้เก่งรีบพูดดัก
“ก็ถ้ามึงชอบสังสรรค์กัน กรูคงอยู่ด้วยไม่ได้..กรูก็เกรงใจมึงนะ ที่มึงจะสังสรรค์กันแล้วมีกรูมาขัด..”ผมพูดบอก
“ขอโทษพี่..ผมลืมไปว่าพี่ต้องอ่านหนังสือ..เมื่อคืนแค่ไม่มีที่ไปเท่านั้น แล้วไอ้ขุนแผนมันอยากมาดูห้อง”ไอ้แชมป์ทำเสียงสำนึกผิด ไอ้ขุนแผน นั่นคือฝรั่งคนหนึ่ง ชื่อว่าโลชั่น ไม่รู้พ่อแม่มันคิดไงคิดชื่อลูกออกมาแบบนี้ แต่ว่ามันเจ้าชู้มาก ไอ้แชมป์เลยเรียกมันว่าไอ้ขุนแผน
“ไม่เป็นไรหรอก..กรูก็ลำบากใจนะที่ต้องพูด แต่กรูไม่พูดไม่ได้..กรูขอโทษแล้วกันที่กรูต้องพูดตรงๆ..กรูเข้าใจนะว่าวัยรุ่น มันก็ต้องมีสังสรรค์เป็นธรรมดา แต่ว่าตอนนี้มันไม่เหมือนเราอยู่ที่ไทยนะ เรามาเล่นๆไม่ได้ กรูก็อยากเตือนมึงเรื่องนี้ด้วย มึงมีไรไม่ชอบมึงก็บอกกรูตรงๆด้วยเหมือนกัน อยู่บ้านเดียวกัน มันต้องเคารพกันและกัน เข้าใจกัน พูดจากันปรึกษากัน..กรูไม่ชอบเมื่อคืนกรูพูดตรงๆ แล้วทีนี้ มึงมีไรบอกกรูมั้ย”ผมถามมัน
“ไม่ครับ..ผมขอโทษ พี่อย่าไปเลยนะ..พี่ไปแล้วพวกผมจะอยู่กับใครละ”ไอ้เก่งหน้าเสีย ไอ้เก่งนี่ถือว่าติดผมมากเลยครับ ติดผมมากๆ ผมเงียบไปสักพัก
“ผมจะไม่เอามาบ้านอีกแล้วพี่.ผมขอโทษ”ไอ้แชมป์พูด
“เฮ้ย..ถ้ามึงอยากเอามาก็บอกกรูได้.แต่ถ้าเอามาบ่อยๆกรูก็คงอยู่ไม่ได้กรูอยากให้มึงรู้ไว้แค่นี้ มึงไม่ต้องลำบากใจว่าเออ กรูไม่ชอบเลยไม่เอามา แต่ที่จริงอยากเอามาใจจะขาดแต่ทำไม่ได้ มึงบอกกรูได้เลย กรูจะไปเอง แล้วมึงก็ไม่ต้องคิดด้วยว่า กรูออกไปเพราะว่าพวกมึง ทำให้กรูออกไป ถ้ากรูจะออกไปนั่นหมายความว่ากรูเต็มใจออกไปเอง มึงไม่ต้องรู้สึกผิดกลัวกรูลำบากหรอก”ผมพูด
“ไม่พี่..ถ้าคนที่จะออกต้องเป็นพวกผมไม่ใช่พี่..ผมขอโทษพี่.แต่ว่าผมไม่ออกหรอก..ไม่ให้พี่ออกด้วย.ผมจะไม่พวกมันมาแล้วจริงๆพี่”ไอ้เก่งพูด
“อืมใช่ครับ”ไอ้แชมป์พูดบ้าง
“อืม.แล้วแต่มึงแล้วกัน”ผมพูด ไอ้เก่งกับไอ้แชมป์ยิ้มหน้าบาน ก่อนที่ไอ้เก่ง จะเข้ามากอดผม ดีมาก หน้าก็ไม่ได้ขาวตี๋น่ารักเลย ออกจะไปทางหล่อแมนมากกว่า เสือกทำตัวน่ารักซะอีกครับ
“พี่ไม่โกรธพวกผมแล้วใช่มั้ย”ไอ้เก่งถาม
“เออ..”ผมตอบมัน
“อีกอย่าง กรูบอกไว้เลยนะอยู่บ้านเดียวกัน มีไรปรึกษากัน อยู่แบบพี่แบบน้อง..กรูไม่ต้องการอยู่แบบคนรู้จักกัน แล้วต้องมาอยู่ด้วยกันแบบลำบากใจ กรูเปิดเผย กรูก็อยากให้มึงเปิดเผยเหมือนกัน..อยู่กับแบบครอบครัว”ผมบอก นี่คือเรื่องจริงที่ผมอยากให้มันทำแล้วรับให้ได้ ถ้ารับไม่ได้ก็คงอยู่ด้วยกันไม่ได้ ผมกับพวกไอ้ป๊อด ไอ้แมน เราอยู่กับแบบพี่แบบน้อง แบบเพื่อนกันมาตลอด มีเรื่องอะไรปรึกษากัน ไม่เคยเอาเรื่องของกันไปนินทาว่าร้าย หรือว่าเอาไปบอกคนอื่น ปากหมาไม่เลือก เราเคารพกันมากพอ มันจึงทำให้ไม่เคยที่จะทะเลาะกันเลยครับ
หลังจากวันนั้นมันสองตัวก็ไม่ได้เอาพวกเพื่อนมันมาอีกเลย เอามาก็มาติวหนังสือบ้าง ก็เพื่อนสนิทสองสามคน พวกผมเลยต้องทำอาหารไทยต้อนรับขับสู้ มีอะไรก็ยิ้มสยามเข้าไว้
อย่างเพื่อนในห้อง เค้าก็มีเกลียดกันรักกันแบบคนไทยแหละครับ มันก็เรื่องธรรมดาของสังคม ผมรู้ครับว่าใครเกลียดผม แต่ผมก็เฉยๆ พยายามเฉยเข้าไว้ เดี๋ยวมันก็เลิกเกลียดเราไปเองนั้นแหละ ผมพยายามยิ้ม มีอะไรก็ยิ้มไว้ก่อน เป็นดี มันจะหาว่าบ้าก็ช่างมัน ช่างหัวมันครับ ตอนนั้น อยู่ดีๆผมก็หัวเราะ ตอนเราอยู่ไทยนิดหน่อยเราก็หัวเราะใช่ป่ะครับ บางทีเห็นหน้ากันก็หัวเราะและ แล้วเพื่อนผม ไอ้คิม มันเป็นลูกครึ่งเกาหลี มันถามผมว่า หัวเราะทำไม อ่าว ตอบไม่ถูกเลยครับว่าหัวเราะทำไม อย่างเสียงบางเสียงเราจะทำแกล้งกันใช่ป่ะครับ ตอนอยู่ไทย แต่นี่ เสียงแม่งเหมือนเป็นโทนเดียว เค้าไม่ได้เล่นอะไรปัญญาอ่อนเหมือนเราหรอกครับ เราอยู่มหาวิทยาลัยแล้วบางทียังเล่นกันเป็นเด็กๆอยู่เลย แต่สังคมมันแตกต่างกัน แต่ยังไง ถ้าอยู่มหาวิทยาลัยในไทย ผมว่าก็คงมีความสุขมากกว่านี้ ได้ทำอะไรที่อยากทำ กับเพื่อนๆ คุยหัวเราะเฮฮา รู้ใจกันมากกว่านี้ บางทีอยู่นี่มันก็มีเรื่องให้ขำตลอดนะครับ ส่วนมากผมจะเป็นตัวโจ๊กของกลุ่ม เพราะว่าเค้าค่อนข้างที่จะเก็บๆกัน ไม่ค่อยที่จะพูดว่านินทากันต่อหน้า วันนั้นผมนินทาแม่งต่อหน้าเลยครับ พวกมันก็หัวเราะเฮฮากันใหญ่
มีบางอย่างเราอยากให้เค้าเป็นเพื่อนที่เปิดใจกับเรา ผมก็ต้องเปิดใจกับเค้าก่อน เราถึงอยู่ด้วยกันได้ เค้าช่วยเหลือเรา เราก็ต้องช่วยเหลือเค้าให้ถึงที่สุดเท่าที่จะทำได้เช่นกัน
การอยู่ด้วยอารมณ์กดดันแต่ว่าต้องทำเป็นมีความสุข ผมก็พยายามคิดว่า ขอให้ทุกนาทีของผมมีค่ากับความสุข ผมจะเรียนให้มีความสุข ผมไม่อยากเรียนแล้วลำบากใจแบบนี้ ผมก็เลยหยุดคิด แล้วก็ทำให้ทุกนาทีมีค่า มากกว่าตอนอยู่ไทยหลายเท่า
“ถ้ามึงดร๊อบตัวไหนนะ ไอ้เหี้ยป๊อด กรูจะฟ้องเนตว่ามึงอะมีชู้ บอกพ่อมึงด้วยว่ามึงเอาแต่เมา”ผมโทรไปด่าไอ้ป๊อดที่ทราบข่าวว่ามันดร๊อบวิชาภาษาอังกฤษ กับวิทย์
“โห ไอ้เหี้ย..มึงโทรมาด่ากรูแค่นี้หรอวะ”ไอ้ป๊อดทำเสียงเซ็งๆ
“มึงรู้มั้ยกรูลำบากแค่ไหนที่เรียนที่นี่ กรูกดดันทุกอย่าง ชีวิตกรูจะเอาไปเขียนหนังสือตีแผ่ได้อยู่แล้ว..มึงเรียนเลยนะ ห้ามดร๊อบด้วย..เรียนที่ไทยยังไม่รอดแล้วอย่างนี้จะเอาตัวรอดได้ยังไง..แค่เรียนแค่นี้อะห๊ะ”ผมตะโกนใส่หูมัน
“เออๆ..ไอ้ชิบหาย..ไม่ดร๊อบก็ไม่ดร๊อบ”ไอ้ป๊อดด่า
“เออดีมาก..มึงจำใส่กะลาหัวเลยนะ..เอาให้จบภายในสี่ปีด้วยแล้วรับปริญญาพร้อมเพื่อนมึงด้วย..ไม่ใช่ไปรับที่หลังเค้าละ..อีกอย่าง ถ้ากรูรู้ว่ามึงจะดร๊อบตัวไหนอีกนะ..กรูจะแฉมึงให้หมดเลย”ผมบอกมัน
“กรูแม่งมีเหี้ยไรให้แฉวะ.”ไอ้ป๊อดทำเสียงสงสัย มันก็ไม่มีจริงๆแหละครับ เพราะตอนนี้มันทุ่มเทให้กับเนตมาก
“ไม่มีแต่กรูทำให้มันมีได้..เดี๋ยวนะมึง..ตอนมึงเรียนมึงนึกถึงหน้ากรูไว้..ว่ากรูลำบากกว่ามึงจำใส่หัวไว้เลยไอ้เชี้ย แค่นี้นะ”แล้วผมก็วางไปเลยครับ ด้วยอาการโมโหสุดๆ เรียนที่ไทยมึงยังจะดร๊อบอีก นี่ถ้าผมอยู่ที่ไทยตอนนี้ แล้วผมทำตัวเหมือนอยู่อังกฤษตอนนี้ ผมก็คงสอบได้เกียรตินิยมไปแล้วละครับ
เซ็ง
...
มาต่อละ
ขอคุณสำหรับคอมเม้นทุกคอมเม้นเลยนะค่ะ เป็นกำลังใจให้ ดีจัง
มีคนเรียกร้องให้ตัดฉับเยอะมาก บางคนเรียกร้องให้ดำเนินต่อไปแล้วแต่ บางคนบอกให้เอาชีวิตที่นี่ก่อนสักตอนสองตอนค่อยตัดฉับ
คนเขียน นึกไว้แล้วอะค่ะ ไม่ต้องห่วงหรอก ไม่รอเก้อ เดี๋ยวก็ตัดฉับแล้ว กร๊ากก
เอาใจคนอ่านหน่อยนึงเนอะ
มีคนชมว่าเราสวยด้วย
แน่นอน สวยอยู่แล้วอะ กร๊ากกก :laugh:ลอย
รักพี่ไต๋เหมือนกันค่ะ :
:จุ๊บๆ แหมๆ ถึงกับเรียกว่าเสพเรื่องเบบี้เลยหรอ
มาเสพกันตัวต่อตัวที่ห้องดีป่ะ :oo1:กร๊ากกกก ว่าไปนั่นกรู
เดี๋ยวมาใหม่เน้อ
ไม่รู้ว่าวันนี้ :z1:หรือพรุ่งนี้ดี :z1:ไปแระค่ะ
รักคนอ่านทุกคน
จุ๊บๆๆ
หัวข้อ: [นิยาย]สุดท้ายกรูก็รักมึงจนได้..ไอ้โรคจิต (ไม่อนุญาตให้นำนิยายไปโพสเวปอื่นค่ะ) (อ่าน 2648473 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก