ตอนที่124 ครบวงจร
พ่อกับแม่และพี่เจ้านั่งอยู่ ทุกคนจับจ้องมองมาที่ผมกับไอ้ตาร์ รวมทั้ง..................
.....................................ใครอะ ไม่รู้จัก ......................................
ไม่รู้จักซะเมื่อไหร่ งานเข้าแล้วไงกรู ( กวนตีนมั้ยคนเขียน เขียนให้คนอ่านลุ้นเล่นซะงั้น)
ทั้งพ่อทั้งแม่ผม และพ่อแม่ไอ้ตาร์ มาแบบไม่ได้นัดหมาย เค้าคงนัดกันไว้ แต่กระผมสองคนไม่รู้ แล้วทำไมอีพี่ตังเมื่อกี้มันไม่บอกวะ ไอ้พี่เวร กรูจะได้เตรียมใจ
ผมกับไอ้ตาร์ยกมือไหว้ทุกคน อย่างเป็นทางการ
“นั่งนี่สิข้าว..”แม่ผมเรียกผม แล้วตบโซฟา เหมือนให้ผมนั่งลงข้างๆ ผมหันหน้าไปมองหน้าไอ้ตาร์
“มานั่งตรงนี้สิตาร์..ข้างพ่อนี่.”พ่อไอ้ตาร์เรียกไอ้ตาร์ ไอ้ตาร์มันพงกหัว ก่อนที่จะเดินก้มๆไปนั่งข้างพ่อมัน ด้านผมติดทั้งพี่เจ้ากับแม่เลยครับ ส่วนพ่อนั่งอยู่ข้างๆแม่ หน้าไอ้ตาร์เผชิญกับหน้าผม พ่อกับแม่มันก็นั่งอยู่ด้วย สักพักพี่ตังมันก็ยกของกินเข้ามา แม่ง มันอึดอัด มึนๆ ทึบๆยังไงไม่รู้ครับ เหมือนกลืนไม่เข้าคายไม่ออกยังไงอย่างนั้น
“เอาละ..เข้าเรื่องกันเลยแล้วกัน”พ่อผมเปิดฉาก
“ตั้งแต่เมื่อไหร่ลูกที่คบกัน”พ่อผมตรงประเด็นเกินไปแล้วครับ ตรงเกินไปแล้วพ่อ
“ผมม.หก ข้าวม.สี่ครับ.”ไอ้ตาร์ตอบฉะฉานมากๆครับ
“งั้นก็สี่ห้าปีได้แล้วสิ..”พ่อไอ้ตาร์พูด
“ครับพ่อ.”ไอ้ตาร์ตอบ
ไอ้ตาร์เป็นคนคุยกับพ่อแม่เพราะนะครับ เพราะมาก แต่ผมจะคุยไม่ค่อยมีหางเสียงเท่าไหร่ นอกจากขานรับอะไรแบบนี้ถึงจะมีครับ
“จะเลิกมั้ย.”เสียงแม่ของไอ้ตาร์ฟังแล้วดูเด็ดขาดจนหืดผมขึ้นคอแล้วครับ นั่งตัวเกร็งเลย อีกมือหนึ่งนี่จับมือพี่เจ้าแน่นเลยครับ ตอนนี้ผมไม่สงสัยอะว่าพี่เจ้ามันมาได้ไง ยังไม่ใช่เวลาครับ พี่เจ้าคงรู้ว่าผมตื่นเต้น เลยกำมือผมแน่นเลย
“ขอโทษด้วยนะครับแม่.ตาร์เลิกให้แม่ไม่ได้หรอก”ไอ้ตาร์มันพูด พร้อมกับหันไปมองหน้าแม่มัน
“แล้วข้าวละ..เลิกเพื่อแม่ได้มั้ย.”เสียงแม่ผมหันมาถามผมบ้าง ผมเหลือบหันไปมองแม่
“แม่จะขออะไรข้าวนอกจากนี้ก็ได้นะ ข้าวยอมทุกอย่าง..ยกเว้นเรื่องนี้.ข้าวขอ”ผมพูดบอก
ทุกคนเงียบกริบ อย่างกับถูกสาบ
ผมยิ่งเกร็งกว่าเดิมอีกครับ ว่าประโยคต่อไปจะพูดว่าอะไร และจะหลุดออกมาจากปากของใคร
“แม่ก็ไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย..”เสียงหลุดออกมาจากปากของแม่ไอ้ตาร์ ผมรีบหันไปมองด้วยสีหน้างง สุดตรีน แม่ไอ้ตาร์ยิ้ม
“อะไรอะแม่..”ไอ้ตาร์มันถาม
แม่ไอ้ตาร์เลิกคิ้วนิดๆ แล้วยักไหล่อย่างกับวัยรุ่น
“ในเมื่อมันเกิดขึ้นแล้วก็ต้องยอมรับ..แม่กับพ่อจะไปบังคับให้เราสองคนเลิกกันได้ไง ในเมื่อคนมันรักกัน”แม่ไอ้ตาร์พูดออกมาทำเอาผมอึ้งรอบสอง
อึ้งแดกครับ อึ้งแดก
“อะ เออ........ คือ ว่า หมายความว่าไงครับ...”ผมถามเรียกความมั่นใจกับความหมายในหัวผมอีกครั้ง
“ก็อนุญาตให้คบกันไงจ๊ะ”แม่ไอ้ตาร์ยิ้มหน้าบาน ผมหันกลับมามองหน้าแม่ผม
“แต่แม่ขอปริญญาเอกงามๆสักใบนะ..เอาของนอกด้วยแม่ไม่ชอบของใน”แม่ผมพูด แล้วยักคิ้ว ผมหันไปมองพ่อผม พ่อผมนั่งยิ้ม
“แม่ไม่เสียใจหรอที่ข้าวเป็น เออ... แบบนี้....”ผมถาม เพราะอยากรู้จริงๆครับ
“..ข้าว.... ข้าวคิดว่าแม่โง่รึไงกัน....”แม่ผมพูดแล้วลูบหัวผมเบาๆ
“คนเจ้าชู้อย่างแก..เอาตาตาร์เข้าบ้านเป็นว่าเล่น แถมยังไม่ออกไปเที่ยวไหนบ่อยๆเหมือนเดิมอีก.. ไปไหนมาไหนก็ตาร์ตลอด ที่จริงแม่คิดมาตั้งนานแล้ว แต่ก็ไม่ได้ปลักใจเชื่อก็เท่านั้น... พอได้ยินจากโทรศัพท์ แม่เลยคิดว่าน่าจะมาคุยกันให้รู้เรื่องทั้งครอบครัวเราและตาร์ วันข้างหน้าจะได้ไม่ผิดใจกัน”แม่ผมบอก ผมถึงกับต้องก้มหน้าลง แม่รู้มาตั้งนานแล้วหรอเนี้ย ที่จริงผมก็สองจิตสองใจนะครับว่าแม่จะรู้รึเปล่า แต่ก็ไม่เคยได้สนใจมาก เพราะแม่ก็มีท่าทีปกติ เหมือนไม่รู้ไม่เห็นอะไร
ผมหันไปมองหน้าพี่ตัง ประมาณว่ามึงรู้เรื่องนี้มั้ยวะไอ้พี่เวร ไอ้พี่ตังทำหน้าเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นแล้วหันไปหาไอ้ตาร์ทาง มองผมทาง จนน่าถีบ กรูจะถีบพี่ตัวเองละ
“จะบอกว่าแม่ไม่เสียใจมันก็เป็นไปไม่ได้”แม่ผมพูดออกมา ทำเอาเงียบ ผมหันไปมองแม่ แม่น้ำตาคลออย่างที่แม่ไม่เคยเป็นมาก่อน ผมรู้สึกผิดขึ้นมาจับใจ
“แต่จะให้แม่ทำยังไงในเมื่อเรื่องมันเกิดขึ้นแล้ว.. แม่คงทำได้ดีที่สุดแค่นี้ ให้ความสุขลูก ข้าวต้องอยู่ด้วยขาของตัวเอง แม่ไม่ได้อยู่ค้ำฟ้าจนหนูตายซะเมื่อไหร่ ในเมื่อข้าวรักใครแม่ก็รักด้วย”แม่ผมพูด ทำเอาผมน้ำตาคลอ เข้าไปกอดแม่ไว้ แล้วน้ำตามันก็ไหลออกมาเองไม่หยุด
“ข้าวขอโทษ... ข้าวขอโทษ”ผมได้แต่พร่ำพูดคำๆนี้ ที่มันไม่สามารถแก้สถานการณ์ตอนนี้ได้เท่าไหร่นัก ผมไม่สามารถย้อนเวลาให้ไม่รักไอ้ตาร์ได้ มันมาถึงจุดนี้แล้ว ถึงบทนี้ ความรักของผมกับไอ้ตาร์ มันไม่สามารถหยุดได้อีก นอกจากไอ้ตาร์จะเป็นคนหยุดมันเอง
แม่กอดผมไว้แน่นเหมือนกับปลอบใจ พร้อมกับลูบหัวผมเบาๆ
“สัญญากับแม่นะใบปริญญาเอกก่อนที่หนูจะอายุสามสิบสอง”นั่นครับ มีการกำหนดอายุอีก
“ไรอะแม่..”ผมเช็ดน้ำตาแล้วเงยหน้ามองแม่ตัวเอง ที่ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ ผมถึงกับเหนื่อยใจเลยครับ
“ได้รึเปล่าละ..ไม่งั้นแม่จะจับแกแต่งงานให้รู้แล้วรู้รอดกับลูกคนแถวนี้แหละ”แม่ผมพูดประชดซะงั้น
“รู้แล้วนะแม่..เอกก็เอกนอกก็นอก..”ผมพูดแล้วคิ้วขมวดแบบไม่ได้เอาความอะไร แล้วต่างคนก็ต่างยิ้มให้
“ต่อไปนี้มีอะไรก็ค่อยพูดค่อยจากันนะลูก.. มีอะไรก็บอกพ่อแม่ละไม่ใช่เก็บไว้คนเดียว การที่พ่อกับแม่ยอมรับครั้งนี้มันเป็นเหมือนการให้โอกาส ที่หนูทั้งสองคนจะได้ไม่ต้องปิดบังแล้วก็หลบๆซ่อนๆโกหกพ่อกับแม่ เข้าใจมั้ย..เจ้าตาร์”แม่ไอ้ตาร์พูดเหมือนสอนผมสองคน แล้วหันกลับไปลูบหัวลูกชายตัวดีของแม่มัน
“ครับแม่...ตาร์รู้ว่าตาร์ต้องทำอะไร เป็นอะไรแม่ไม่ต้องห่วงนะ..ตาร์ขอโทษจริงๆที่ทำให้แม่ไม่สบายใจ แม่ไม่ผิดหวังในตัวตาร์ใช่มั้ย ที่ตาร์เป็นแบบนี้”ไอ้ห่าตาร์นี่มันจะกลัวเรื่องผิดหวังไปไหนวะครับ ตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว มันกลัวผมจะผิดหวัง สงสัยเป็นเอามาก
“หึ... ลูกแม่เป็นคนดี ไม่ไปตีรันฟันแทงเหมือนแต่ก่อนก็ดีนักหนาแล้ว.”แม่ไอ้ตาร์พูดประชด
“อะไรละแม่..ตาร์ไม่เคยอะ..ถึงจะเคยแต่ตาร์ก็ไม่เคยเสียการเรียนนะ แม่ชอบพูดให้ตาร์เสียตลอดอะ”ไอ้ตาร์มันพูดเชิงน้อยใจที่แม่ว่ามันซะงั้นครับ
“อ่าว..ไหงแกหันมาว่าชั้นย๊ะ”แม่ไอ้ตาร์หันไปดุมัน
“เอาน่าคุณ...ไปหาอะไรฉลองกันดีกว่า ในเมื่อเรื่องมันก็เข้าใจกันหมดแล้ว หมดห่วงสักที คราวนี้ก็หมดไปเปราะนึง ไม่มีหลานให้อุ้มไปหนึ่งคู่”พ่อไอ้ตาร์พูด ขำๆ
“เออ ว่าไปแล้ว ไอ้เจ้าเมื่อไหร่แกจะเอาเมียแกมาอวดพ่อกับแม่สักทีห๊ะ ตัวคนเดียวอยู่นั่นแหละ ตกลงแกไม่ได้เป็นไปกับเค้าด้วยหรอกนะ ไอ้ตังด้วยอีกคนไปเรียนกลับมาก็แต่งเลยแล้วกัน”พ่อผมหันไปหาพี่เจ้า กับพี่ตัง
“เป็นที่ไหนละพ่อ.ยังไม่เจอคนที่ถูกใจ เดี๋ยวเจอเมื่อไหร่ก็บอกเองนั่นแหละครับ”พี่เจ้าพูดเซ็งๆ
“พ่ออย่ามาว่าพี่เจ้านะ.”.ผมหันไปเข้าข้างพี่ตัวเอง แล้วกอดแขนพี่เจ้าไว้ พี่เจ้ายิ้มให้
“เออ..ไอ้นี่ ตัวอย่างกับควายแล้ว ยังไปอ้อนพี่เค้าอีก..แล้วอย่างนี้เมื่อไหร่มันจะมีเมีย”พ่อผมบ่น แล้วลุกขึ้นยืน
“ไปๆ หาอะไรกินกันข้างนอกดีกว่า”พ่อผมพูด ผมไม่ฟัง หันไปยิ้มให้พี่เจ้า ไอ้พี่เจ้ามันลูบหัวผมอย่างกับหมาแนะ
“เป็นเด็กดีรู้มั้ยครับ.”พี่เจ้าบอก
“รู้แล้วละน่า..”ผมจับมือพี่เจ้าลง
“ปะ..ข้าว..”เสียงไอ้ตาร์เดินมาทางผม ผมหันไป พวกพ่อๆแม่ๆ กำลังเดินออกไปนอกห้อง
“นั่งรถพี่ละกันนะ.”พี่เจ้าบอกผม ผมพยักหน้าให้
“มึงก็ไปขับรถพ่อกับแม่นู้นไปไอ้ตาร์...”เสียงพี่เจ้าสั่ง ผมหันไปมองหน้าพี่ตัง พี่ตังทำหน้ากวนส้นตีนเหรอหราใส่อีกครับ
“เออ..ครับ.”เสียงไอ้ตาร์ตอบรับอย่างงงๆ ก็พี่เจ้ากับไอ้ตาร์แต่ก่อนก็อยู่ดีๆนี่หว่า ทำไมวันนี้มันแปลกๆวะ
ผมขึ้นมานั่งรถของพี่เจ้า กับพี่ตัง ผมไล่ไอ้พี่ตังให้ไปนั่งข้างหลัง ส่วนผมนั่งข้างคนขับ
“พี่เจ้า ข้าวอยากกินสายไหมอะ.”ระหว่างทางไปห้องอาหารที่โรงแรมที่จองไว้นะครับ
พี่เจ้าจอดรถให้ผม ผมก็สั่งผ่านกระจกนั่นแหละครับ ขี้เกียจลงไป มันร้อน
“ทำไมซื้อเยอะจังครับ.”เสียงพี่เจ้าทักผม เพราะว่าทั้งบ้านมีผมกินอยู่คนเดียวแหละครับ
“ให้ไอ้ตาร์ด้วย”ผมหันไปบอก แบบไม่ได้คิดอะไร พอออกรถมา ก็ปกติดี เงียบ............... ตลอดทางจนผมงง พี่เจ้าก็ถามคำตอบคำจนผมกลัวไปเลยครับ
พอถึงร้านอาหารก็จัดแจงที่นั่งกันตามสะดวก ผมนั่งข้างพี่เจ้ากับแม่ผม
แล้วผมก็ลุกไปเข้าห้องน้ำอย่างเงียบๆ เมื่อผู้ใหญ่กำลังคุยกันอย่างสนุก
“ข้าว..”ผมหันไปตามเสียง
“ว่า..”ผมถามไอ้ตาร์อย่างงงๆ
“เปล่า..คิดถึง.”ไอ้ตาร์มันพูดแล้วยิ้มให้ ผมทำหน้างง มึงมาไม้ไหนของมึง ผมเดินเข้าห้องน้ำ ไอ้ตาร์มันก็เดินตามมา
“ดีใจเนอะ”ไอ้ตาร์มันพูด
“อืม..”ผมตอบรับ ใช่สิ เมื่อกี้มีเรื่องน่าดีใจกับผมจะตายไป พ่อแม่ผมเข้าใจผมดีจัง ในโลกนี้ ผมคงไม่อยากได้พ่อแม่คนอื่น ไม่ว่าจะรวยเป็นเศรษฐีระดับโลกผมก็ไม่ต้องการ ขอแค่เป็นพ่อกับแม่ผม ผมก็ไม่ต้องการใคร
“อ่าว..ทำไมไม่ฉี่ข้างนอกอะ”ไอ้ตาร์มันถาม เมื่อผมผลักประตูห้องน้ำเล็กจะเข้า
“ยุ่ง...”ผมหันไปค้อนมัน แล้วเข้ามาฉี่ในห้องน้ำ พอเดินออกมา ไอ้ตาร์มันยืนรอผมอยู่ตรงกระจก พร้อมกับพี่เจ้า
“พี่เจ้าปวดฉี่หรอ..”ผมถามพี่เจ้า ห้องน้ำในโรงแรมระดับหรูนะครับ คนไม่ค่อยมีหรอก นานๆทีถึงจะมีสักสองสามคน
“เปล่า..พี่มารับ..”พี่เจ้าบอกผม ทำเอาผมงง มองหน้าไอ้ตาร์ ไอ้ตาร์ก็หน้างงไม่ได้แพ้ผมเลยครับ
ก่อนที่พี่เจ้าจะจับข้อมือผม แล้วเดินนำออกไปนอกห้องน้ำ
“เดี๋ยวครับพี่..”ไอ้ตาร์มันเรียกทักไว้ ผมหันไปมองหน้าไอ้ตาร์ หน้ามันนิ่งมากเลยครับ
“มึงมีอะไร..”พี่เจ้าถามเสียงแข็ง
“นั่นแฟนผม.”ไอ้ตาร์มันพูด
“นี่น้องกรู.”พี่เจ้าตอบ เกิดอะไรขึ้นกับกรูเนี้ย ก็เมื่อกี้ยังดีๆอยู่เลยนี่หว่า แถมพี่เจ้ากับไอ้ตาร์ก็ไม่เคยกัดกันมาก่อนด้วย แล้ววันนี้มันเกิดอะไรขึ้นวะเนี้ย ปวดหัวโว้ย ทำไมชีวิตกรูมีแต่เรื่อง
“มึงมีปัญหาอะไร.”พี่เจ้าถาม นักเลงเก่า กับ เด็กเดนเก่ามาเจอกันครับ ชิหาย เดี๋ยวห้องน้ำได้มีแต่เลือดหรอก
“ผมไม่ได้มีปัญหาอะไรหรอกพี่..แต่พี่นั่นแหละมีปัญหาอะไรกับผม”โอ้ย เหี้ยตาร์ นี่พี่กรูนะ พูดไม่กวนตีนหน่อยได้มั้ย
“..พ่อแม่ยอมรับ แต่กรูก็ไม่ได้ยอมรับไปด้วยหรอกนะ.”พี่เจ้าพูดเสียงแข็ง
“แต่ผมรักกัน”ไอ้ตาร์มันพูดออกมา บทสนทนาข้างหน้าไม่ได้มีบทของผมเลยครับ มีแต่ของพี่เจ้ากับไอ้ตาร์นี่แหละ
“นั่นมันเรื่องของมึง..น้องกรู กรูก็รัก..ออกไปจากชีวิตน้องกรูซะ”พี่เจ้าพูด
“พี่เจ้า..”ผมอุทานชื่อพี่เจ้าออกมาเบาๆ อย่างงงๆ กับคำพูดของพี่เจ้าเมื่อกี้
“เสียใจวะพี่..ผมนับถือพี่นะ..แต่พี่ไม่สมควรทำแบบนี้”ไอ้ตาร์พูดบอก
“หึ...รักแล้วแดกห่าอะไรบนโลกได้มั้ย..มึงรักกันแต่มึงไม่แดกได้มั้ย..น้องกรูต้องอยู่กับสังคมบนโลกนี้ ข้าวสมควรจะได้คนดี ซึ่งต้องเป็นผู้หญิงที่ดี ไม่ใช่มึง”พี่เจ้าพูด
“พี่เจ้า..หยุดว่าตาร์นะ”ผมรีบท้วง ผมรักพี่ชายผมมากนะครับ รักมากๆเลยด้วย ส่วนมากผมจะเข้าข้างพี่เจ้าตลอด ไม่ว่าใครก็ห้ามว่า แต่วันนี้พี่เจ้าเป็นอะไร ทั้งๆที่พี่เจ้าก็โตพอสมควรที่จะคิดอะไรได้แล้ว ทำไมต้องมาว่าไอ้ตาร์แบบนี้ด้วย ผมก็รักของผมนะ กร๊าก
“ทำไมพี่จะว่าไม่ได้..”พี่เจ้าหันมาค้อนใส่ผม
“ข้าวรักมันนะพี่เจ้า พี่เจ้าทำไมไม่เข้าใจข้าวละ”ผมรีบถาม เพราะคนที่ผมอยากให้เข้าใจมากที่สุดคือครอบครัวผม และเพื่อนสนิท ในเมื่อพี่เจ้าไม่เข้าใจผมในจุดนี้ ทั้งๆที่พี่ตังยังเข้าใจเลย ผมก็ยิ่งรู้สึกเสียใจ
“ไม่ได้..ข้าวจะต้องไม่คบกับมันอีก..ถ้ายังเห็นพี่เป็นพี่อยู่”พี่เจ้าหันมาตะคอกเสียงดัง ผมสะดุ้งด้วยความตกใจ
“พี่เจ้า..”เสียงผมสั่นเครือ อยู่ดีๆน้ำตาก็ไหลออกมาซะงั้น มันเสียใจ ที่พี่ชายที่ผมรักที่สุด ไม่เข้าใจผม ทำไมละ ทีพ่อกับแม่ยังเข้าใจเลย
“ข้าวครับ..อย่าร้องนะ.”ไอ้ตาร์เดินเข้ามาจะปลอบ
“มึงไม่ต้องมาแตะตัวน้องกรู น้องกรู กรูดูแลเองได้”พี่เจ้าผลักไอ้ตาร์
“ข้าวครับ..พี่หวังดีนะครับ.”พี่เจ้าลูบหัวผมเบาๆที่ยืนก้มหน้าอยู่
“ไม่..พี่เจ้าไม่เข้าใจข้าว..อึก..”ผมร้องไห้ออกมา อย่างกับเด็ก ไม่จริง กรูไม่ใช่เด็ก แต่กรูเสียใจ ที่พี่ชายสุดที่รักของกรู บอกให้กรูหยุดรักกับคนที่กรูรัก
“ข้าวครับ..พี่ขอโทษ..อย่างอแงสิครับนะ..ไปกินข้าวกันนะ”พี่เจ้าพูด พร้อมกับจะลากผมไป แต่ว่าผมหยุดยืนไว้
“ข้าว..”เสียงไอ้ตาร์เรียกไว้ พร้อมกับรีบดึงข้อมือผม ไอ้พี่เจ้าก็รีบดึงกลับทันที พร้อมกับผลักที่อกไอ้ตาร์จนเซ ไปกระแทกของอ่าง อย่างไม่ได้ตั้งตัว
“ไหน.พิสูจน์รักแท้หรอมึง”พี่เจ้าเดินเข้าไปใกล้ไอ้ตาร์
ผลัก
ผลัก
ผลัก
พี่เจ้าลงหมัดที่หน้าไอ้ตาร์สามทีรวด
“ไม่สู้กรูด้วย..ทำไม.จะเอาชนะใจกรูหรอมึง”พี่เจ้าพูด พร้อมกับกระชากคอเสื้อไอ้ตาร์ขึ้น
ผลัก
ปั้ก
พี่เจ้าทั้งชกหน้าไอ้ตาร์ ทั้งต่อยท้อง ไอ้ตาร์ไม่หยุด
“พี่เจ้าหยุดเถอะ..”ผมพูดซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่ว่าไม่กล้าห้ามเยอะมาก กลัวพี่ตัวเองโกรธอะครับ ระหว่างที่พี่เจ้าต่อยไอ้ตาร์ ไอ้ตาร์มันไม่เคยสวนหมัดกลับเลยสักหมัดเดียว
คิ้วไอ้ตาร์เริ่มแตก เลือดเริ่มไหลออกมา ปากแตก ผมรีบเข้าไปกอดพี่เจ้าจากด้านหลัง
“หยุดนะ..ข้าวขอโทษ..จะชกก็ชกข้าวนะพี่เจ้า..”ผมกอดพี่เจ้าไว้แน่น ไม่ได้เป็นการกอดที่เหมือนการห้าม แต่มันเหมือนเป็นการควบคุมสติให้พี่เจ้าเห็นว่าผมเสียใจซะมากกว่า
“ข้าว..”พี่เจ้าหันมามองหน้าผม ที่ร้องไห้ตาบวม พี่เจ้ามองผมหน้าเสียแล้วหันไปมองไอ้ตาร์
“อ่าว..ลุกขึ้นยืนสิไอ้ตาร์..จะนอนในห้องน้ำรึไงวะ”เสียงพี่เจ้าหันไปบอกไอ้ตาร์ เล่นเอาผมงง หมายความว่าไงกับความหมายเมื่อกี้
ไอ้ตาร์เงยหน้ามองพี่เจ้า พร้อมกับพยุงตัวเองขึ้น
“กรูล้อเล่นนะเรื่องเมื่อกี้..หึหึ..กรูแค่จะลองใจเล่นเฉยๆ..อย่าโกรธนะโว้ย.”เสียงพี่เจ้าหลุดสารภาพออกมาจากปาก ทำเอาผมโมโหไฟแลบ
“พี่เจ้า..”ผมเรียกชื่อพี่เจ้าดัง
“อะ อะไรครับ..”พี่เจ้าหน้าเสีย
“พี่ขอโทษ.แค่ทำรับน้องใหม่อะ สมาชิกในบ้านไง ตอนแรกกะว่าเอาเล่นๆเฉยๆ แต่ไอ้ตาร์มันเสือกไม่สู้อะ ก็เลยมันส์มือ หยุดไม่อยู่”พี่เจ้าพูดยิ้มๆ
“ตกลงนี่พี่แกล้งผมหรอ”ไอ้ตาร์มันพูดเสียงอ่อยๆ พร้อมกับจับมุมปากตัวเอง ที่เลือดไหลซิบๆ
“หึหึ..โทษทีวะไอ้น้อง..ก็จะรู้ไง ว่ารักน้องกรูจริงรึเปล่า”พี่เจ้าพูด พร้อมกับเดินไปตบไหล่ไอ้ตาร์ แล้วกอดคอไอ้ตาร์ซะงั้น
“ตกลงนี่พี่ไม่ได้เกลียดผมใช่มั้ยเนี้ย”ไอ้ตาร์มันถาม พร้อมกับค้อนพี่เจ้า
“เออ..กรูจะเกลียดมึงทำเหี้ยไรละ”พี่เจ้าพูดบอก
“โล่งอกหน่อย..ไงก็คุ้มอะ แลกกันแล้วกันพี่”ไอ้ตาร์มันพูด
“เฮ้ย..แต่ถ้ามึงทำน้องกรูเสียใจเมื่อไหร่.มึงโดนแน่ ลูกตะกั่วนะ รู้จักมั้ย”พี่เจ้าพูด พร้อมกับยิ้มให้ไอ้ตาร์แบบโหดๆ แล้วตบไหล่
“รู้น่าพี่..ไปบอกน้องพี่ดีกว่า อย่าทำให้ผมร้องไห้แล้วกัน”ไอ้ตาร์มันพูด ผมยืนหน้างอ ยังโกรธไอ้พี่เจ้าอยู่ครับ
“โอ๋ ๆ ขอโทษนะครับ.”พี่เจ้าเดินมาหาผม ผมยิ่งโกรธไปใหญ่เลยครับ
“ดี ไม่ต้องกินข้าวเลย ทั้งคู่”ผมพูดเด็ดขาด ด้วยความโมโห
“อ่าว เกี่ยวอะไรกับพี่อะ”ไอ้ตาร์มันรีบถาม
“เกี่ยวหมดนั่นแหละ กรูโมโหแล้วกรูพาน พามันไปทำแผลเลยนะ แล้วกลับเข้าไปที่โต๊ะอาหาร ใครแตะอะไรแม้แต่นิดเดียว ขาดกัน.”ผมยื่นคำขาดด้วยความโมโห ผมไม่รู้ว่าจะแก้แค้นไอ้พี่ชายตัวดีที่มันทำให้ผมร้องไห้ บวกกับทำไอ้ตาร์เมื่อกี้ได้ยังไง เลยลงสถานเบาแบบนี้ไปก่อน ส่วนไอ้ตาร์นั่นโดนร่างแหติดไปด้วย สมน้ำหน้า มันเสือกเข้าขากับพี่ผมได้ดีๆนัก
ผมพูดจบก็เดินกลับมานั่งที่โต๊ะอาหาร
“อ่าว..สองคนนั่นไปไหนซะละแล้วนี่ร้องไห้ทำไมข้าว”พ่อผมถาม
“ไม่มีไรหรอกพ่อ.เมื่อกี้ฟังเพลงแม่แล้วซึ้งนะ”ดูคำแก้ตัวของกรู ขึ้นมากครับ
“ไอ้พี่เจ้ากับไอ้ตาร์ไปมีเรื่องกับเพื่อนเก่ามันข้างนอก ทำแผลอยู่”ผมบอกอย่างไม่สบอารมณ์ พ่องงๆ กับอาการของผมเลยครับ
ประมาณยี่สิบนาที ไอ้พี่ชายตัวดี กับไอ้แฟนกวนส้นตีนของผมมันก็เดินกลับเข้ามาครับ
“ว้าย..ไปทำอะไรมาลูก ข้าวบอกว่ามีเรื่องกับเพื่อนเก่าหรอลูก”แม่ไอ้ตาร์ทัก ไอ้ตาร์ทำหน้างงๆ ก่อนที่จะตอบ
“คะ ครับ..”ไอ้ตาร์ตอบ พร้อมกับมองหน้ามาที่ผม แล้วยิ้มให้ ผมทำหน้าเฉย แล้วหันมาตักอาหารตรงหน้ากิน พวกพ่อๆแม่ๆก็ซักไซ้มันใหญ่เลยครับ กว่าจะพูดเรื่องอื่นนี่ก็นานพอดูเหมือนกัน
พี่เจ้า กับไอ้ตาร์ ไม่แตะอะไรเลยสักอย่าง จนพ่อแม่ป้อนแล้วป้อนอีก ก็ไม่มีใครกล้าแตะเลยครับ ลองมีคนกล้าแตะดูสิ ถ้ามันแตะก็เหมือนกับว่า คำที่ผมขู่เมื่อกี้มันไม่มีทางเชื่อหรอกว่าจะเป็นไปได้ ก็ลองดูครับ จะได้รู้ว่า ตอนกรูโกรธนะ ยิ่งกว่าเสือกหิว
...
กลับมาแล้ว ไปดูบอลแต่เช้า ง่วงเหี้ยๆอะ แต่แม่งก็ต้องตื่น
แพ้ไป 2-0 เย้ๆ
ตอนแรกกะไปดูเฉยๆ เรานั่งดูนิ่งๆ ทุกคนเชียร์กันสนุกสนาน
“นี่มึงมีอารมณ์ร่วมกับพวกกรูหน่อยได้มั้ยเนี้ย”เสียงเพื่อนคนหนึ่งทักเบบี้
“เออ..มึงดูต้องดูแบบมีชั้นเชิงดิวะ.นิ่งๆ
”เบบี้พูดบอก
โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ ว้ากกกกกกกกกกกก กองเชียร์ทีมกรู
โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ ฮิ้วววววววววววววววววววว ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก กองเชียร์ทีมฝั่งตรงข้าม
สักพักมันก็โฮ ไปว๊ากไป จนกรูลำคาญ
แม่ง ทีมมึงก็เตะไม่เข้าโก กรู มึงจะโฮ ว๊ากก กันทำไมให้นักบอลกรูเสียขวัญ
อีกทีมมีแต่ผู้ชาย ไม่มีผู้หญิงสักคน ทีมเบบี้ ชายครึ่งหญิงครึ่ง ดีกมาก คนน้อยกว่าพวกมันอีก จนกรูเริ่มรำคาญ
ไฟเริ่มก่อตัวเป็นลูกๆ ควัญตลบอบอวนน
“วู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ.............ฮิ้ววววววววววววววววววว............”ยังไม่ทันจะขาดคำของฝ่ายตรงข้าม
“โว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย หัวค ว ยยยยยยยยยยยยยยยยย
เตะแค่นี้ก็ไม่เข้า โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ หาญาติมึงหรอ สาดดดดดดดดดดดดดดดดด (ตบท้าย) ค ว ย (หนักๆเน้นๆ)
”อันนี้ไม่รู้เบบี้ผีเข้าแต่อย่างใด
แต่ว่าเสียงกองเชียร์ทั้งเบบี้และทีมฝั่งตรงข้าม ต้องหยุดและมองเบ้บี้คนเดียว อย่างใจจดจ่อ ไม่รู้ว่าเสียงเบบี้ออกไปได้ไง บอกแล้วว่าใครอย่ามากระตุกต่อมกรู อยากบอกว่าเสียงแมนมาก
แมนมากๆ ถึงมากที่สุด
หมดเลยผู้หญิงสวยๆอย่างเบบี้ อ้าปากกว้างมาก
ไม่คิดว่าเสียงกรูจะเหมือนผู้ชายขนาดนี้ตอนโห่
ไม่ได้กรี๊ดนะ โห่กระแทกด้วย
และแล้วหลังจากนั้น เสียงเชียร์ฝั่งตรงข้ามก็ไม่เหลือบล้ำเสียงออกมาอีกเลย
รู้สึกผิดตะงิดๆ
ผู้ชายมากหน้าหลายตามองมาที่ผู้หญิงสวยๆอย่างกรู
แต่กรูไม่สนหรอก
กรูเป็นหญิงใจชายเว้ย
และแล้วบอลแพ้คนไม่แพ้ก็เริ่มขึ้น ทีมเบบี้ตอแหลดีมากๆ พอมันกรรมการเผลอ เราจัดไป
“นอนเลยนอนเลย”เบบี้สั่ง
“5555555555555555555+” แอ๊คติ้งเวอร์สุดๆ กรูสั่งให้นอนเฉยๆ เค้าจะได้เป่าพาว ไอ้เหี้ยนี่นอนไม่พอ มีกลิ้งด้วย
ฮากันไปครับ พี่น้อง
ผู้เล่นบาดเจ็บนับแสน ฝ่ายตรงข้ามไม่เป็นอะไรเลย ชนะขาดลอย แต่ว่าแอ๊กติ้งทีมเบบี้แรงงงงงงง
:m20:ไม่แพ้ใคร
คิดว่ากลับมาถึงบ้านได้นี่ก็บุญแล้วนะ เพราะว่าปากหมามาก ตาขวากระตุก
งืดๆ คิดว่าจะโดนฟันหัวก่อนออกมาจากสนามแล้ว
เฮฮา ปาร์ตี้ มาเล่าเรื่องบอลให้ฟังเอิ้กๆ เป็นประสบการชีวิตเพื่อใครจะเอาไปใช้บ้าง ข่มคู่ต่อสู้
จาก............
maxtorpis “กรูรักคนแต่งเรื่องนี้ ฮาๆ”
ตอบ...........
“กรูก็รักมึงเหมือนกันวะ”
และยินดีให้กับ ใคร????????????????
ที่ทายถูกว่าพ่อกับแม่เฮียตาร์มาด้วย
เอ้า ปรบมืออออออออออออออออ
เปาะแปะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ...............
เย้ๆ ยินดีด้วยค่ะ ฉลาดนะมึง ทายถูกกันด้วย
ฮ่าๆ ล้อเล่นๆ
เบบี้ก็ปากหมางี้แหละ คนอ่านรับให้ได้ด้วยเน้อ รักคนอ่านทุกคน ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นค่ะ จุ๊บๆ
หัวข้อ: [นิยาย]สุดท้ายกรูก็รักมึงจนได้..ไอ้โรคจิต (ไม่อนุญาตให้นำนิยายไปโพสเวปอื่นค่ะ) (อ่าน 2650935 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก