ตอนที่123 รู้สึกผิด
ผมให้แท็กซี่พาไปที่คอนโดไอ้ตาร์ก่อน แต่ก็ไม่เจอรถผม เลยกลับมาที่คอนโดผม ก็เห็นว่ารถผมจอดอยู่ สงสัยมันคงอยู่ข้างบน
ผมกลับมาถึงคอนโด ก็หยิบกุญแจ ผมมีให้มันหนึ่งดอกนะครับ เพราะว่าก็เข้าออกได้สะดวกกว่าที่จะมารอกัน
ผมเดินเข้าไปในห้อง ไม่มีการเปิดไฟไว้ ทุกอย่างมืดสนิททั้งห้อง ผมเดินคลำๆไปเปิดไฟ พร้อมกับเดินเข้าไปในห้องนอน แต่ว่าห้องมันล๊อกนะครับ สงสัยมันคงอยู่ข้างใน
ก๊อก ก๊อก
................... ไม่มีเสียงตอบรับ
ยืนรอสักพัก
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
.................. ไม่มีเสียงรอบรับอีกครั้ง
ยืนรออีก สามนาที
ก๊อก ก๊อก
“ตาร์ เปิดประตูให้หน่อย”ผมพูด เสียงปกติ เพราะว่าห้องมันเงียบมากนะครับ
ยืนรออีกห้านาที
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“จะให้ข้าวนอกข้างนอกหรอครับตาร์.”ผมเรียกมันด้วยเสียงอ้อนๆอีกครั้ง เพื่อว่าเป็นผล
อีกห้าวินาที
“ถ้าไม่เปิดจะโกรธแล้วนะครับ”ผมพูดด้วยเสียงเรียบ
หนึ่ง
สอง
สาม
แกร๊ก
ไอ้ตาร์เดินมาเปิดประตูหน้ามุ่ย แต่ไม่มองผมสักตา แล้วเดินหนี หันหลังเข้าห้อง แล้วมุดตัวไปใต้ผ้าบนเตียงซะงั้น เอาผมงงเลยครับ กรูทำอะไรผิดวะเนี้ย กรูลองลำดับความดู กรูยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ จากความที่กรูจำได้นะ
ผมเดินไปนั่งอยู่บนเตียง ฝั่งที่มันนอนอยู่ แล้วเท้าแขนเพื่อหยั่งน้ำหนักตัวเองไว้ พร้อมกับกระซิบถามมันเบาๆที่ข้างหู
“เป็นอะไรครับ.ทำไมหนีกลับมาคนเดียว”ผมพูดถาม กระซิบที่หูมันเบาๆ พร้อมกับจูบลงตรงใบหู ไอ้ตาร์ไม่ยอมลืมตา ผมเอามือลูบหน้าผากมันเบาๆ มันก็ยังหลับตาไม่ยอมลืมขึ้น
“ขอบคุณนะ..”ผมกระซิบบอกมันอีกครั้งให้รับรู้ ได้ผล ไอ้ตาร์เงยหน้ามามองผม สายตาที่เหมือนคนเศร้ายังไงอย่างนั้น
“ข้าวไม่เสียใจหรอ”มันหลุดพูดออกมา ผมมองหน้ามันด้วยอาการงง
“เรื่องอะไร..”ผมถาม
“ก็ที่พี่ทำแบบนั้นไป”ไอ้ตาร์พูดบอก
“หึ...เสียใจตรงไหน สะใจนะสิไม่ว่า”ผมยิ้มให้มัน
“ไม่จริง..ข้าวผิดหวังในตัวพี่ใช่มั้ย”ไอ้ตาร์มันพูดบอก
“ผิดหวังยังไง มึงเคยทำตัวให้กรูผิดหวังด้วยหรอ”ผมพูดถาม ด้วยสีหน้างงๆอีกครั้ง
“ก็พี่เป็นแบบเมื่อกี้ ทั้งๆที่พี่คิดว่าพี่จะไม่กลับไปเป็นแบบนั้นอีกแล้ว เพราะข้าวพี่พยายามทำทุกอย่างให้มันดีเพราะข้าว แต่พี่กลับทนไม่ได้ เมื่อกี้พี่น่าจะระงับอารมณ์ได้มากกว่านี้”ไอ้ตาร์มันพูดบอก
“แค่เนี้ย....”ผมพูด แล้วขมวดคิ้วเข้าหากัน
“กรูจะบอกให้ว่ากรูไม่เคยผิดหวังในตัวมึงเลยนะตาร์.. การที่มึงรู้สึกผิดแสดงว่ามึงก็มีหัวใจ การกระทำเมื่อกี้มันก็สมควรได้รับ การที่มึงจะเป็นคนดีไม่ว่าเพื่ออะไรมันก็ดีทั้งนั้น แต่กับคนอย่างนั้นเราก็ต้องละเว้นบ้าง มึงไม่ใช่โจร หรือว่าฆาตกรสักหน่อยถึงจะเกือบก็เถอะ ดีที่ส่งโรงบาลทัน”ผมพูด แกมประชดมันนิดนึง
“ข้าว..”ไอ้ตาร์มันเรียกชื่อผมเป็นการปรามว่าตกลงจะเข้าข้างใคร
“แต่ว่าเราอยู่บนโลกเพื่อการเอาตัวรอด เราไม่ใช่พระนะตาร์ที่จะมาละเว้นซะทุกอย่าง เราทำได้ดีที่สุดแค่ไหนก็แค่นั้น แต่เมื่อกี้มึงทำไปเพราะว่ามึงเป็นห่วงกรู แล้วมันก็ควรได้รับ ดังนั้นมึงไม่เห็นต้องรู้สึกผิดหรอก แล้วก็ไม่ต้องคิดว่ากรูจะผิดหวังด้วย เพราะกรูไม่เคยรู้สึกว่ามึงทำตัวให้กรูรู้สึกว่าผิดหวังในตัวมึงเลย เมื่อกี้กรูรู้สึกดีด้วยซ้ำ ที่มีคนที่รักกรูขนาดยอมตายแทนกรูขนาดนี้”ผมพูดแล้วยิ้ม ไอ้ตาร์มันหลุดยิ้มออกมา
“ถ้าเป็นพี่ข้าวจะยอมตายแทนพี่มั้ย.”มันถามอย่างกับเด็ก
“เรื่องดิ..กรูยังไม่อยากตาย”ผมรีบแกล้งมัน
“..”ไอ้ตาร์ทำหน้างอนๆ พร้อมกับไม่ยอมตอบโต้ใดๆ ซึ่งมันไม่เคยเป็นเท่าไหร่
“กรูไม่มีทางตายที่หลังมึงหรอกตาร์ กรูคงอยู่ไม่ได้แน่ถ้าไม่มีมึง”ผมกระซิบที่หูมันเบาๆ มันหันหน้ามามองผม ผมยิ้มให้มัน
“อย่าพูดแบบนี้อีกนะ.ถึงมันจะดีใจ แต่ยังไงก็รู้สึกหดหู่พิกล”ไอ้ตาร์มันบอก พร้อมกับยิ้มๆ อย่างอ่อนโยนในสไตน์มัน
“นอนดิ.”ไอ้ตาร์ออกเสียงเชิงสั่ง ที่จริงมีแต่คนกลัวไอ้ตาร์นะครับ มีผมคนเดียวมั้งที่ไม่เห็นต้องรู้สึกว่ากลัวมันเลยสักนิด
“อาบน้ำก่อน.”ผมบอกมัน
“ไม่เอา..นอนเลยไม่ต้องอาบแล้ว”ไอ้ตาร์เสือกงอแงซะงั้น
“โตอย่างกับควายละพูดให้รู้เรื่อง.แล้วนี่มึงก็ยังไม่ได้อาบนี่หว่า”ผมเหลือบมาเห็นกางเกงยีนส์มันที่ยังไม่ได้ถอด ไอ้ตาร์หยุดยิ้มออกมาเหมือนเด็กที่ผมจับมันได้
“ไปอาบน้ำก่อนเลยมึงไม่งั้นก็นอนข้างล่าง”ผมบอกมันด้วยการยื่นคำขาด ไอ้ตาร์มันต้องจำยอมขึ้นด้วยสีหน้างอๆ เพราะมันรู้ว่าผมทำจริงครับ
“ไหนดูมือหน่อยสิ”ผมรีบทัก เพราะไอ้ตาร์เหมือนมันเอามือหลบๆผม ผมนึกได้เมื่อกี้ไม่รู้ว่าเลือดมันหรือว่าเลือดไอ้ชาย
“ไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย..”ไอ้ตาร์บอกพร้อมกับยื่นมือให้ผมดูนิดเดียว ไฟมันมืดอยู่เพราะว่าในห้องนอนยังไม่ได้เปิดไฟ
“เดี๋ยวก่อน..เดี๋ยวจะโดน.”ผมขู่มัน แล้วเดินไปเปิดไฟดวงใหญ่ในห้อง ไอ้ตาร์นั่งนิ่ง พร้อมกับมองหน้าผมที่เดินกลับมาหามันที่เตียง
“เจ็บมากรึเปล่า”ผมถามมัน แล้วนั่งยองๆอยู่ตรงหน้ามันที่นั่งอยู่ปลายเตียง ถึงผมจะรู้ว่ามันถูกฝึกซ้อมมาเป็นอย่างดี แต่ก็อดเป็นห่วงไม่ได้
“หึ...”ไอ้ตาร์ยิ้มออกมาน้อยๆ ทำเอาผมเริ่มหมันไส้มันละ
“เดี๋ยวกรูกัดนิ้วขาดเลย”ผมทำหน้าโหดใส่มัน
“ฮ่าๆ..”ไอ้ตาร์หัวเราะออกมา
“ยังรักพี่อยู่ใช่มั้ย”อยู่ดีๆไอ้ตาร์มันก็ถามย้ำ เหมือนมันกลัวอะไรอย่างนั้นแหละ
“ไม่ให้กรูรักมึงแล้วให้กรูรักใครวะ..ถามแปลก มึงไม่ต้องห่วงเรื่องวันนี้หรอกน่าว่ากรูจะรู้สึกแปลกไป ยังไงกรูก็รักที่มึงเป็นมึง มึงยังรับกรูได้เลย ทำไมกรูจะรับมึงไม่ได้ โหดๆดีกรูชอบ”ผมพูดบอกแล้วยักคิ้วให้ ไอ้ตาร์ยิ้มเจ้าเล่ห์ จนผมอยากตืบมันแทนละ มันนั่งจ้องหน้าผม ผมก็จ้องหน้ามันกลับดิใครจะยอม
“ขอให้รักต่อจากนี้ ให้รักเราผลิบาน ให้ฟ้าช่วยประทานพร ดลบันดาลต่อจากนี้ ให้สองเราผูกพัน เกิดเป็นความทรงจำที่ดี”อยู่ดีๆไอ้ตาร์มันก็ร้องออกมาที่จริงเพลงมันทำนองค่อนข้างเร็วนิดนึง ไอ้ตาร์มันเล่นร้องซะช้าเอาซึ้งเลยครับ
“อะไรของมึง.”ผมยิ้มอย่างอายๆแล้วลุกขึ้น เดินหนี ไม่รู้เป็นอะไรครับ เวลามันร้องเพลงนะ ผมต้องอายทุกที เสียงมันนุ่มมากๆ หรือเวลามันพูดว่าขอโทษตอนมันผิดอะไร ใจผมแทบหล่นไปอยู่ตะตุ่ม มันออดอ้อนได้ดีเหลือเกินครับ จนผมต้องใจอ่อนตลอด ตอนมันพูดว่ารักอีก พระเจ้า ฆ่ากรูเลยดีกว่าครับ แม่ง บาดใจสุดๆอะ เสียงมันนุ่มทุ้มจริงๆครับ ยอมรับเลย ว่าฟังเสียงมันในระยะที่บอกมานี่ทีไร ใจหวั่นทุกที ทั้งๆที่ก็คบกันมานานแล้ว
“ขอให้ต่อจากนี้............. ให้รักเราผลิบาน ให้ฟ้าช่วยประทานพร....”ก่อนที่มันจะร้องจบ
“หุบปากซะ..ไอ้เวรนี่...หึหึ..”มันเดินเข้ามาใกล้ก่อนที่ผมจะพูดจบ ก็เอาหน้ามาซุกไซร์ซะละ
“ไปอาบน้ำ จะได้มาทำแผล.”ผมรีบผลักหัวมันออกก่อนที่จะเลยเถิด
“อาบให้หน่อย..นะ”ไอ้ตาร์ทำหน้าทำตาอ้อนอีก
“ไม่..เข้าไปอาบเองเลยเร็วๆด้วย”ผมพูดเด็ดขาด พร้อมกับ เดินไปหยิบผ้าขนหนูให้มัน ไอ้ตาร์ยืนทำหน้าเป็นหมาผิดหวังที่ไม่ได้กระดูกยังไงอย่างนั้น แล้วเดินคอตกเข้าห้องน้ำไป ผมได้แต่ยืนขำกับการกระทำของมันเมื่อกี้ ตลกวะ มันก็น่ารักดีเหมือนกันแหละ
ผมนั่งรอมันเลยเปิดโทรทัศน์ดู ผมเปิดดูหนังที่ค้างไว้ ที่จริงเป็นหนังจากเพื่อนนะครับ ส่วนมากหนังไทยผมจะไม่ดูในโรง และ ไม่เช่า ถ้าไม่เป็นหนังใหญ่จริงๆ ก็จะยืมเพื่อนเอา ถ้าใครบอกสนุกก็ดู แต่ถ้าไม่สนใจจริงๆนี่ไม่ดูเลยครับ ผมกับไอ้ตาร์คอเดียวกัน ชอบดูหนังฝรั่ง แนว บู้ ยิง ฆ่า ป่าเถื่อนอะไรแบบนี้ เลยไปด้วยกันได้ ส่วนหนังผี ไอ้ตาร์มันกลัวครับ ไม่ยอมดู ดูทีไรมานอนกอดผมทุกที ตัวก็อย่างกับควาย บางทีก็หนังรักโรแมนติกของฝรั่ง มันทำดีไงครับ ทำให้ผมดูได้
เมื่อวันก่อนผมนั่งดูบุญชูอยู่ตั้งนานละ ดูเกือบหมดแผ่นแล้ว ยอมรับ ชอบพระเอกเรื่องนี้มากๆ แล้วก็โดนไอ้ตาร์มันปิดโทรทัศน์ เพราะว่าผมพร่ำพูดว่า น่ารักดีวะ น่ารักดีวะ จนไอ้ตาร์มันโมโห แล้วลุกมาปิดโทรทัศน์ มีการบอกว่าถ้าผมเปิดดูอีกจะโกรธ มันหึงได้แม้กระทั่งดาราครับ แต่นี่ก็กระไร ไอ้น้องคนนี้ก็ยังไม่เท่าน้องพีชของกระผม กร๊ากก บ้าได้อีก บ้าได้อีก เห็นน้องทีไรพี่แทบคลั่ง ตัวเล็กน่ารักมากเลยครับ ปากอมชมพูดเล็กๆบางๆ และนั่นก็เป็นเหตุให้ไอ้ตาร์มันเกลียดหนังเรื่องที่น้องพีชสุดที่รักผมแสดงเป็นที่สุด
แกร๊ก
เสียงประดูห้องน้ำเปิดออก
“ใครให้ดูอะ..เปลี่ยนเรื่องเลยถ้าจะดู”ไอ้ตาร์มันสั่ง
“กรูดูหมดแล้วนี่หว่า”ผมบอก หนังที่ซื้อมา บางเรื่องไม่ค่อยอยากได้เพราะว่าไม่ชอบพระเอกหรือนางเอกก็จะเช่าเอาครับ
“เปลี่ยนๆ”ไอ้ตาร์มันสั่งเสียงแข็ง
“ไรวะ.แล้วเมื่อไหร่กรูจะดูจบ.”ผมบ่น
“แล้วนี่ไม่คิดจะโทรไปถามสารทุกข์สุขดิบไอ้ชายกับไอ้เชนมันหน่อยหรอ”ผมพูด เพราะผมกับมันทำตัวปกติเหมือนที่ไอ้ทศมันบอกเกินไปแล้วมั้งครับ
“ไม่จำเป็น..พี่บอกไอ้ทศแล้วนิ ถ้ามีอะไรเดี๋ยวมันก็คงโทรบอกเอง”ไอ้ตาร์พูดไม่รู้ร้อนรู้หนาว
“ดีมาก.แฟนกรูเป็นฆาตกรโรคจิต”ผมพูด
“กรูเพิ่งโหลดNever back down เสร็จเมื่อวาน ดูมั้ย”ผมถามมัน หนังบางเรื่องยังไม่ได้เข้าโรงที่ไทย บางเรื่องยังไม่ลงแผ่นด้วยซ้ำ แต่ว่าเพื่อนผมมันเรียนคอมมันทำให้นะครับ เราต้องเรียนรู้ที่จะทำสักหน่อย มันดีตรงที่พูดภาษาอังกฤษ แล้วยังมีsubtitle เป็นภาษาอังกฤษ ผมกับไอ้ตาร์จะดูแบบนี้บ่อยๆ ถ้าหนังที่ต้องการแบบถึงลู่ถึงคนหน่อยก็ไปดูในโรงครับ ดังดี แต่ถ้าไม่อยากเสียเงินก็โหลดเอา ไม่ใช่จะทำกันง่ายๆนะครับ ต้องมีนู้นี่นั่น ยุ่งยากไปหมด กว่าจะทำเป็นก็เหนื่อยๆไปเลยครับ
“ดู..”ไอ้ตาร์มันตอบไม่คิด เพราะว่าเรื่องนี้มันชอบเพราะว่าต่อยดีเหลือเกินครับ ผมเปิดแล้วลุกไปอาบน้ำก่อน ไอ้ตาร์มันหนังทำไงก็ได้อะครับ ให้ผมออกมาแล้วมีดูในโทรทัศน์ พอผมอาบน้ำเสร็จ ก็ต้องทำแผลให้มันอีก
ผมนอนดูหนังกับมันบนเตียง เหมือนพรุ่งนี้จะไม่มีอะไรเกิดขึ้น และวันนี้ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นอย่างนั้นแหละครับ นั่งดูไปดูมา พระเอกเรื่องนี้นิสัยคล้ายๆไอ้ตาร์เลยแฮะ ใครได้ดูก็ลองมองๆดูนะครับ ซื่อๆซึมๆ บื้อๆ แต่พอมีอะไรมากระตุกต่อมเหี้ยเหมือนวันนี้ มันก็แตกซ่าน ตอนจบบทสุดท้าย ซะงั้นอะครับ หุ่นพระเอกเรื่องนี้ก็คล้ายๆไอ้ตาร์เลย กำหมัดทีไร กล้ามันขึ้นเป็นมัดๆแบบนี้เลยครับ
ดูไปดูมาจากที่ง่วงอยูดีๆ ดูไปดูมาหายง่วงไปซะงั้น เจ็บแทนพระเอกตอนโดนชกนะครับ เพราะผมจำได้ตอนผมซ้อมเทควันโดนะ โดนที จุกชิบหาย จุกอย่าบอกใครเลยครับ โดนเข้าชายโครงเต็มๆนี่โคตรเจ็บโคตรเสียวเลย กว่าจะหาย ช้ำไปเหอะเป็นอาทิตย์ พอหนังจบ กว่าจะหลับได้นี่ ต้องข่มตาแล้วข่มตาอีกครับ
ตื่นขึ้นมาอีกทีปาเข้าไปสิบโมงเช้า ไอ้ตาร์มันจัดกระเป๋าเรียบร้อยหมดแล้ว ที่จริงเสื้อผ้าที่บ้านก็มีอยู่บ้างนะครับ เพราะว่าผมขี้เกียจขนไปขนมาทั้งผมแล้วก็ไอ้ตาร์
พอจัดการอะไรเรียบร้อยเสร็จ ก็ไปกินข้าวเช้าที่เกือบเที่ยงแล้วก็ออกเดินทาง ไอ้ตาร์ขับรถสบายใจเฉิบ ผมนึกถึงเรื่องเมื่อคืนได้เลยโทรหาไอ้ทศสักหน่อย
“เป็นไงบ้างวะมันสองตัว”ผมถามเมื่อไอ้ทศรับสาย
“จัดการเรียบร้อยแล้ว.ไอ้เชนก็ไม่กล้ายุ่งอีก มันก็กลัวพ่อมันเหมือนกัน โดนพ่อกรูขู่ฆ่าไปด้วยแล้ว หายเงียบ...ส่วนไอ้ชายนั้น ไม่ต้องห่วง เรื่องเนตไม่มีมาก้าวก่ายอีก เพราะว่ากรูมีคริปที่มันไปข่มขืนเด็กไว้ อายุยังไม่ถึงสิบเจ็ดเลย กรูขู่ว่าถ้ามันตุกติกอีกกรูจะแจ้งตำรวจ มันเลยไม่กล้าแล้ว แล้วมันก็ไม่กล้าเอาเรื่องเฮียด้วย สบายใจได้ โดนไปขนาดนั้น ถ้ามันยังกล้าอีก กรูว่าไม่เฮียก็มันแหละที่ตาย”ไอ้ทศบอก ทำให้ผมสบายใจขึ้นเยอะเลย
“ทำไมวะ.”ผมงงกับประโยคมันครับ ว่าถ้ามีเรื่องอีก ไม่ไอ้ตาร์ก็ไอ้ชายที่ตาย
“อ่าว..เฮียยิ่งบ้าเลือดขนาดนั้น ถ้ามีเรื่องอีกกรูว่าได้ฆ่าไอ้เหี้ยชายแน่เลย”ไอ้ทศพูดกระทั่งเสียงไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไร
“เหอะๆ..”ผมได้แต่หัวเราะในลำคอ ไม่รู้จะพูดอะไรครับ ไอ้ตาร์หันมามองหน้าผมแล้วยิ้ม มันรู้ครับว่าผมพูดเรื่องอะไร แต่มันก็คงไม่ได้ยินรายละเอียดหรอกครับ
“ไงก็ขอบใจมึงมากนะเว้ย..เดี๋ยวกรูกลับจากบ้านแล้วจะไปเล่าให้ฟัง”ผมบอก
“บายมาก..มีไรโทรมาละกันวะ.”ไอ้ทศบอก
“เออบาย”ผมบอกมันก่อนที่จะวางโทรศัพท์ไป
“ไอ้สองตัวนั้นไม่เป็นไรแล้ว.”ผมบอกไอ้ตาร์ลอยๆ
“อืม..”ไอ้ตาร์อืมในลำคอ เหมือนไม่ได้อยากรู้เท่าไหร่
“นี่..”ผมเรียกมัน
“ครับ.”มันขานรับ
“ถ้าเกิดมันตายขึ้นมาจริงๆมึงจะทำไงวะ”ผมถาม เพราะว่าอยากรูความรู้สึกมันจริงๆครับ
“ตายก็ตายครับ..คงพื้นไม่ได้อะ”ไอ้ตาร์ตอบกวนส้นตีนดีมากครับ
“งามไส้แฟนกรูชักจะเยือกเย็นเข้าไปทุกวัน..”ผมบอกมัน ไอ้ตาร์หัวเราะออกมา
“ไม่มีทางตายหรอกน่า.โดนแค่นั้นเอง”ไอ้ตาร์พูดหน้าตาเฉย ผมว่าผมเลวแล้วนะครับ เจอเหี้ยตาร์ เลวกว่าผมอีก รู้ด้วยครับว่าเอาแค่ไหน ตายหรือไม่ตาย
ผมนั่งเงียบไม่ตอบอะไร เพราะไม่รู้จะพูดอะไรมากกว่านั้น ดีแล้วที่มันสองตัวไม่ตาย ถึงจะโดนหนักก็เหอะ ยังไงตายก็ไม่น่ากลัวตาราง เท่ากับบาปหรอกครับ เชื่อป่ะ ตอนผมมีเรื่องแต่ละครั้ง ผมกลัวบาปมากกว่ากลัวเข้าคุกอีกอะ เหอะๆ
นั่งรถมาเกือบร่วมสองชั่วโมงกว่าจะออกจากตัวกรุงเทพได้ ไอ้ตาร์ขับรถชิวๆครับ เหมือนไม่ได้มีเรื่องที่บ้านอย่างนั้นแหละ ผมอยากกินอะไรมันก็แวะหมด ขับมาอีกทีถึงบ้านซะแระครับ
ผมมองเข้าไปในบ้านผม มีรถจอดอยู่ครบทุกคัน แสดงว่าอยู่กันครบทุกคน รวมทั้งพี่เจ้าด้วย ซวยแล้วกรู
ผมให้ไอ้ตาร์มันจอดรถไว้หน้าบ้านไม่ได้เอาเข้า ส่วนผมกับมันเดินเข้าไปในบ้านอย่างเงียบๆ พอพ้นประตูบ้านเข้าไปได้ปุ๊บ ก็เจอไอ้พี่ตังปั๊บเลยครับ
“ดีพี่..”ไอ้ตาร์ยกมือไหว้พี่ตัง
“ไปทำไงเข้าแม่ถึงรู้ได้ห๊ะไอ้ข้าว”พี่ตังพูดเบาแทบกระซิบ
“เดี๋ยวเล่าให้ฟัง”ผมพูดตัดบทสั้นๆ
“แล้วนี่อยู่ไหนกัน...”ผมถามพี่ตัง
“ห้องรับแขก..พ่อกับแม่ไม่เท่าไหร่ มึงเจอพี่เจ้าแน่ไอ้ตาร์...”ไอ้ตาร์หน้าเสียทันที ด้วยคำขู่ของไอ้พี่ชายตัวดีของผม มันทำหน้าแบบจริงจังมากเลยครับ ผมเลยกลัวไปด้วยเลยไง
ผมเดินย่องๆ อย่างกับโจร ไปจนถึงหน้าห้องรับแขก ก่อนที่จะยกมือขึ้นเหนือหัวขอสิ่งศักดิ์สิทธิ์คุ้มครอง แล้วก้าวขาเข้าไป
พ่อกับแม่ และพี่เจ้านั่งอยู่ ทุกคนจับจ้องมาที่ผมกับไอ้ตาร์ รวมทั้ง......................
.......................................... ใครอะ ไม่รู้จัก .................................
งานเข้ากรูล๊อตใหญ่เลยนิ........................
...
มาต่อให้ยามดึก เพราะพรุ่งนี้ต้องไปเชียร์บอลกับเพื่อนๆ กลายเป็นว่าหมดแล้วนะที่เตรียมไว้อะ ยังไม่ได้ขึ้นตอนใหม่เลยนะ อันนี้ของแท้แน่นอน ถ้าพรุ่งนี้กลับมาทัน อาจรีบต่อให้นะค่ะ คนอ่านที่รัก
จุ๊บทีดิ อย่ามาลีลา :oo1:เดี๋ยวปัดตบหัวคว่ำ(เดี้ยยๆ ทำเป็นเล่นตัว) กร๊ากกก
ฝานดีเน้อ
หัวข้อ: [นิยาย]สุดท้ายกรูก็รักมึงจนได้..ไอ้โรคจิต (ไม่อนุญาตให้นำนิยายไปโพสเวปอื่นค่ะ) (อ่าน 2647837 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก