ตอนที่119 ความไม่ลับ
“ไอ้เกิร์กมึงว่าเราใช้แบบนี้ดีมั้ยวะ”เสียงไอ้ตาร์ถามพี่เกิร์ก ตอนนี้พี่เกิร์กมาอยู่ที่คอนโดผมนะครับ มาทำงานกับไอ้ตาร์ เสาร์อาทิตย์ ที่จริงมันมีหลายงานอยู่ แต่เห็นว่ามันอยากให้งานนี้ออกมาดีที่สุด
“อืม..ก็ดี..แต่กรูว่าลองเปลี่ยนแล้วผสมผสานแบบใหม่ดูมั้ยวะ”พี่เกิร์กพูด ตอนนี้ผมนั่งสูบบุหรี่อยู่นอกระเบียงนะครับ ผมจะไปนอน ก็ไม่ให้ไป บอกให้นั่งเฝ้าหน่อย เออดี นั่งเฝ้าแล้วไม่รู้ว่างานมันจะออกมาดีมั้ย
และแล้วบทสนทนาก็มีต่อไปอย่างต่อเนื่องครับ ผมนั่งมองวิวนอกห้องไปเรื่อยๆ
“เฮ้ออออออออ”ถอนหายใจยาวออกมา เบื่อวะ ชีวิตกรูมีไรตื่นเต้นกว่านี้หน่อยได้ปะวะ
ตื้ด ๆ ๆ ๆ
“ว่าไงวะ.”ผมรับโทรศัพท์ที่วางอยู่ข้างตัว ไอ้แสบมันโทรมาครับ
“อยู่ไหนวะ”ไอ้แสบถาม
“ห้องกรูดิ”ผมบอกมัน
“เดี๋ยวกรูไปหา..”มันพูดบอก
“มาไม”ผมถามมัน ก็อยากรู้ไง ว่ามาทำไม
“อ่าวไอ้นี่กรูไปหาไม่ได้เลย..”ไอ้แสบพูดบอก
“เหงาKยหรอมึง”ผมพูดขำๆ
“สัด..เดี๋ยวเจอกัน”ไอ้แสบมันด่าแล้วก็วางไป
“คุยกับใครครับ”อยู่ๆมันก็เดินมาถาม
“ไอ้แสบ”ผมบอก แบบเซ็งๆ
“ไปเที่ยวกันมั้ย”มันพูด
“งานไม่เสร็จอย่าเสือกหาเรื่องใส่ตัว”ผมบอกมัน
“ก็พี่เห็นข้าวเซ็งๆอะ”มันบอก
“ป่าว..กรูก็เป็นงี้ของกรูแหละ..คิดไรมากวะ”ผมบอก
“งั้นเดี๋ยวทำกับข้าวให้กินนะ”มันพูด มึงจะเอาใจไรกรูนักหนาวะ บางทีเริ่มรำคาญแล้วครับ
“อืม..”ผมตอบปัดๆ
“เอาอะไรครับ..”มันถาม
“สปาเก็ตตี้ปลากระป๋องอะมึงทำได้มั้ย”ผมพูดประชดมันครับ
“ได้ครับ..”ไอ้สาด กรูจะให้มึงจุก ไม่ได้ให้กรูจุก ผมก็แม่ง นั่งหน้าแตกดิ มันบอกทำได้
“รอแป๊บนะครับ.”มันคิดว่าผมไม่ได้พูดประชดมันมั้งครับเมื่อกี้ แต่ก็เอาเหอะ อยากรู้เหมือนกันว่ามันจะทำออกมาแบบไหน
แล้วมันก็หายตัวไปเลยครับ
“ขอแก้เครียดให้พี่สักมวนได้มั้ยครับ”พี่เกิร์กเดินยิ้มมาหาผมที่ระเบียง
“ได้ครับ.”.ผมยื่นซองบุหรี่ให้ พร้อมกับจุดไฟให้พี่แก
พี่เกิร์กหน้าตาออกไปแนวฝรั่งลูกครึ่งมากๆอะครับ สงสัยจะเป็นลูกครึ่ง
“งานเป็นไงครับพี่”ผมถาม
“ก็แย่วะพี่ว่า”พี่เกิร์กพูด
“เอาหน่าพี่..เดี๋ยวก็ดี”ผมบอก
“ไอ้ตาร์มันเก่งมากเลยนะน้อง..มีแต่คนอยากอยู่กับมัน.พี่ก็ดีใจนะที่ได้อยู่กับคนมีความรับผิดชอบแบบมัน..แต่ตอนนี้งานเข้ามาเยอะมากเกิน มันก็ดูเครียดๆ”พี่เกิร์กบอก
“ครับ..”ผมพูด
“ตอนนี้แข่งกันมาก..หัวหมุนไปหมด..ไอ้เหี้ยลูกกลอกนั้นก็แม่งกวนตีนพี่จะยำตีนหลายรอบแล้วไอ้ตาร์ห้ามไว้”พี่เกิร์กเล่า
“ใครวะพี่ลูกกลอก”ผมถามงงๆ
“ก็ไอ้คนที่อยู่กลุ่มเดียวกับพี่กับไอ้ตาร์ไง ไอ้เหี้ยพริก แม่งกวนส้นตีนชิบหาย เจอหน้าเป็นทำหน้ากวนตีนเหมือนแม่งไม่สนอะไรเลย”พี่เกิร์กบอก
“เอาเลยมั้ยพี่”ผมพูดไปด้วยความอาฆาตแทนไอ้ตาร์
“ไอ้ตาร์รู้แม่งตายเป็นเขียดพอดี..”พี่เกิร์กทำหน้าหวาดๆ
“ทำไมอะ.”ผมถาม
“ก็ไอ้ตาร์มันไม่อยากให้มีเรื่องกัน..มันบอกว่าเฉยๆมันอยากทำอะไรก็ปล่อยไป..กรูทำคนเดียวได้ ถ้ามึงจะไม่ช่วยกรูอีกคน”พี่เกิร์กบอก
“พี่ไม่รู้ว่ามันคิดอะไรอยู่เหมือนกัน..ไอ้นั้นเห็นแก่ตัวจะตาย ไอ้ตาร์ไม่หมันไส้บ้างรึไงวะ”พี่เกิร์กพูดโมโหๆ
“หึ...งั้นก็ปล่อยมันไปเหอะพี่”ผมยิ้มบอก
“คุยไรกันอะ..”อยู่ดีๆมันก็เดินโผล่หัวออกมาครับ
“ก็เรื่อยๆ”ผมบอก
“ทำไมเสร็จแล้วหรอ..”ผมถามมัน
“ยังครับ ต้มเส้นอยู่.แล้วก็เตรียมเครื่องปรุงเสร็จแล้ว”ไอ้ตาร์มันยิ้มบอก
“ทำให้แดกได้ด้วยละมึง.ถ้ากรูท้องเสียขึ้นมานะมึงโดน”ผมบอกมัน
“คราบ..วันนี้มวนที่เท่าไหร่แล้ว”ไอ้ตาร์มันเปลี่ยนเรื่อง
“สอง..”ผมบอก เพราะผมต้องสูบเป็นเวลา ตามที่ไอ้ตาร์มันเป็นห่วง ผมก็อยากทำให้ได้นะครับ ลดๆ บ้าง บางวันก็มวนเดียว ไม่ก็ไม่สูบ เครียดก็เยอะหน่อย แอบมัน แต่ก็ไม่บ่อยนัก
“พอได้แล้วนะครับ”มันพูดบอก ทุกการสนทนาอยู่ในสายตาของพี่เกิร์กที่ยิ้มๆ
“ไอ้โหดอย่างมึงหวานเป็นด้วยหรอวะ”พี่เกิร์กพูด ไอ้ตาร์หันไปค้อน
“เออ..กับเฉพาะคนนี้เท่านั้นเว้ย”ไอ้ตาร์ตะโกนบอก แล้วเดินไปเลยครับ พี่เกิร์กยิ้มให้ผมจนผมเขินหน้าแดงไปกันครับ
“สาวในคณะติดตรึมๆ”พี่เกิร์กพูดลอยๆ ทำหน้าลอยชายไปมา
“อะไรพี่..”ผมพูดขำๆ
“ป้าว..ก็แค่พูดลอยๆ..”พี่เกิร์กพูดบอก ทำเอาผมต้องขำออกมากับท่าทางพี่แกที่จะแกล้งผมกับไอ้ตาร์
ติ๊งต๊อง
“กรูเปิดเอง”ผมบอก เพราะว่ารู้ว่าต้องเป็นไอ้แสบครับ
“ดีเฮีย.”ไอ้แสบเดินเข้าห้องผมได้มันหันไปเห็นไอ้ตาร์ที่ยืนอยู่หน้าประตูห้องครัว มันก็ยกมือไหว้
“กองไว้ตรงนั้นแหละ”ไอ้ตาร์มันตอบกวนกลับ
“ไรว้า..”ไอ้แสบทำท่าทะลึ่ง
“มาไม.”ผมถามมันอีกครั้ง
“แดกของฟรี.เงินหมด”ไอ้แสบพูด
“เอาไปทำเหี้ยไรหมดวะ”ผมถามมัน
“แดกเหล้า.ปี้หญิง”มันพูด
“แดกเหล้านี่กรูพอเข้าใจ แต่ปี้หญิงนี่แน่หรอวะ”ผมถามมันแล้วมองหน้าแบบจับผิด
“เอามาดีๆ.”ผมพูดซ้ำ เพราะว่ามันยักคิ้วให้
“ป่าวปี้.พูดเล่นนะครับ”มันบอก แล้วยกมือไหว้
“ดีมากไอ้น้อง..เดี๋ยวเลือดหัวน้องก็ออกหรอก”ผมตบไหล่มัน
“เออนี่มึง..นี่พี่เกิร์กเพื่อนไอ้ตาร์มัน”ผมแนะนำพี่เกิร์กให้ไอ้แสบรู้จัก
“ดีครับพี่..”ไอ้แสบยกมือไหว้ก่อนที่จะหยิบบุหรี่ไปดูดบ้าง ควันคลุ้งเชียว แต่ในห้องนอนนี่ไม่ได้เลยนะครับ ไอ้ตาร์มันไม่ยอมให้สูบในห้องนอนแล้ว
ผมนั่งคุยกับไอ้แสบ แล้วก็พี่เกิร์กไป ได้กลิ่นหอมๆลอยออกมาจากในครัว และไม่เกินสิบห้านาที มันก็มาครับ
“เสร็จแล้วครับ”ไอ้ตาร์เดินยิ้มหน้าบานมาเลยครับ
มันใส่ชุดกันเปื้อนลายตุ๊กตาหมีที่ผมเลือก แล้วก็จานใบใหญ่ที่ผมเลือกอีกนั้นแหละ ผมชอบใหญ่ๆนะครับ พอทำออกมาแล้วมันดูน่ากินดีครับ
“โหอะไรวะ..จานเดียว”พี่เกิร์กกับไอ้แสบพูดพร้อมกัน
“ให้แฟนกรูกินก่อนดิวะ..พวกมึงที่หลัง”ไอ้ตาร์พูด แล้ววางจานไว้ตรงหน้า มันก็ทำออกมาได้นะครับ ฮ่าๆๆ แต่ก็ดูสวยแล้วก็น่ารักดีมันช่างแต่งจริงๆครับ
“ใส่อะไรไปบ้างวะ..กรูต้องกินยาก่อนป่าววะเนี้ย”ผมยิ้มให้มัน
“อะไรอะ..ออกจะอร่อยพี่ลองชิมแล้วเหอะ”ไอ้ตาร์พูดบอก ผมหยิบซ่อมแล้วหมุนเส้นแล้วนำมันเข้าปาก
อร่อยดีเหมือนกันวะ ทำได้เนอะคนเรา ออก เปรี้ยวๆหวานๆเค็มรสปลากระป๋องนิดๆ มันใส่แครอทกับหอมหัวใหญ่ไป แล้วก็ปลาหมึกกับกุ้งด้วย มันก็คิดได้ครับ
“เป็นไง”มันทำหน้าตื่นเต้นอย่างกับผมเป็นกรรมการ
“อร่อยดี..”ผมบอกมัน
“เออพอแล้วมึงไม่ต้องปราบปลื้มมาก ไปตักมาให้กรูด้วยหิวจนจะแดกคนได้ทั้งตัวแล้ว”พี่เกิร์กบอก
“เออๆ..”ไอ้ตาร์พูดก่อนที่จะหายตัวเข้าครัวอีกครั้ง ออกมาอีกทีก็มานั่งกินกับพวกผม กินไปคุยไปครับ อากาศข้างนอกก็ดี หยุดคิดเรื่องเครียดๆก่อนก็ดีเหมือนกันครับ
....................และเวลาก็ผ่านไป....................
“เออไอ้ข้าวแล้วเรื่องเรียนต่อมึงละว่าไง”ไอ้แสบพูดไม่ได้คิดเลยไอ้เหี้ย ผมหน้าเหวอหันไปมองไอ้แสบแบบ มึงพูดทำไมวะ
“เรื่องอะไรหรอครับ”ไอ้ตาร์ถาม
“เออ.....”ผมงง พอดีตกใจ นึกคำตอบไม่ถูก ไอ้แสบยังทำหน้างงได้อีก ไอ้เหี้ย
“ก็เรียนต่อที่นี่ไง..เรียนต่อ”ผมพูดปัดๆยิ้มๆแก้สถานการณ์
“ใช่เฮียเรียนต่อที่นี่”ไอ้แสบมันสมทบ
“ก็เรียนอยู่แล้ว..แล้วยังไง.เมื่อกี้ความหมายที่ไอ้แสบถามมันไม่น่าจะใช่คำตอบนี้นิครับ”ไอ้ตาร์เสือกฉลาดอีก
“พี่ก็ว่างั้น.”.นั่นครับพี่เกิร์กภาคสมทบ
“มีอะไรปิดบังอยู่รึป่าวครับ”ไอ้ตาร์มันเห็นผมทำหน้าแบบนึกคำพูดอยู่มั้งครับ แม่ง ไม่เคยมีครั้งไหนจับกรูไม่ได้บ้างเนี้ย
“ไม่มีอะไรหรอกมึง..คิดมาก”ผมบอกมัน
“เดี๋ยวกรูเก็บจานให้นะ”ผมพูดบอก แล้วลุกจะเก็บจาน แล้วเก็บเดินเข้ามาในครัวเลยครับ
“ไหนบอกมาสิครับว่ามีเรื่องอะไร.”แล้วเสียงมันก็เดินเข้ามาใกล้ตัวผมที่กำลังเก็บจานไว้ในอ่างล้างจาน
“บอกว่าไม่มีอะไรก็ไม่มีสิ..มึงอย่าเซ้าซี้ได้ป่ะ”ผมเอาอารมณ์โกรธเข้าว่าไว้ก่อนครับ มันจะได้ไม่ถามมาก
“ไม่จริงหรอกครับ..ร้อยวันพันปีไม่เคยเก็บจานเอง”มันพูดข้างหูผมที่หันหลังไม่ยอมหันหน้ามองมันอีก
“ไหนบอกมาสิครับ”มันพูดอีกครั้ง
“กรู...คือกรู....”ผมตะกุกตะกักที่จะพูดออกไป เพราะว่าคิดอยู่ว่าพูดดีหรือไม่พูดดีนะครับ
“อะไรครับ..”ไอ้ตาร์ถามอีกครั้ง
“กรูยังไม่พร้อม..เดี๋ยวกรูค่อยบอกวันหลังนะ”ผมบอกมัน แล้วเดินออกมาจากครัวทันที เพื่อที่มันจะได้ไม่เซ้าซี้อีกนะครับ
ผมเดินมานั่งตรงโซฟาเงียบๆคนเดียว ตามองโทรทัศน์แต่ในหัวสมองหาคำแก้ตัวว่าเอาไงดีหว่า หรือว่าจังหวะเป็นใจบอกมันไปเลยดีวะ
ไอ้ตาร์มันเดินไปที่ระเบียงแล้วสักพักพี่เกิร์กกับไอ้แสบก็ขอตัวกลับบ้าน ผมเริ่มตะหงิกๆแล้วครับ กลิ่นตุๆ
“พี่กลับก่อนนะครับข้าว..”พี่เกิร์กบอกผม
“ครับ.”ผมยกมือไหว้พี่แก
“ไปนะมึง.”ไอ้แสบบอก
“เออ”ผมตอบมัน ก่อนที่พี่เกิร์กกับไอ้แสบจะกลับไป ไอ้ตาร์มันเดินไปส่งหน้าประตู แล้วกลับมานั่งลงข้างๆผม
“ว่ามา..”มันพูดสั้นๆ แข็งด้วยอ่า ผมหันไปมองหน้ามันแล้วยิ้ม
“อะไรอะ.”ผมแกล้งทำเป็นไม่รู้
“พูดมาครับว่ามีอะไรปิดบังพี่อยู่..”ไอ้ตาร์มันพูดหน้านิ่งเชียว
“อยากให้บอกจริงๆหรอ.”ผมพูดถามมันด้วยสีหน้าจริงจังบ้าง
“ครับ..อะไรที่เป็นเรื่องเกี่ยวกับข้าวพี่ก็อยากรู้หมดนั้นแหละ..มีอะไรทำไมไม่บอกพี่ละครับ”มันพูดแล้วเอามือมาลูบหัวผมอย่างกับผมเป็นเด็กอย่างนั้นแหละ กรูโตแล้วเฟ้ย แต่ก็ชอบอ่า
“กรูอยากไปเรียนต่อที่อังกฤษ”ผมพูดออกไป เมื่อทุกอย่างนิ่งเงียบสักพัก มือไอ้ตาร์หยุดลูบหัวผมทันที ผมต้องหลบสายตามัน เพราะว่ากลัวมันโกรธที่ไม่บอกมันตั้งแต่แรก
“คิดไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่”มันถาม แล้วเอาศอกมันไปชันขาตัวเองไว้
“ตอนขึ้นปีสอง”ผมบอกไปตามความจริง
“แล้วทำไมไม่ปรึกษาพี่..คนอื่นรู้แต่พี่ไม่รู้”มันพูด สีหน้าเครียด มองไปทางโต๊ะกินข้าวที่อยู่ฝั่งตรงข้าม
“กรูเห็นมึงเหนื่อยๆเครียดๆกรูยังหาจังหวะบอกมึงไม่ได้”ผมบอกไปตามความจริงอีกนั้นแหละ
“ยังไงพี่ก็อยากรู้คนแรก”เห็นมั้ยครับว่ามันต้องน้อยใจแน่ๆอะที่มันไม่ได้รู้คนแรก
“กรูขอโทษ”ผมบอกมัน แล้วเอาแขนไปคล้องแขนมัน เอาหัวพิงไหล่มัน
“มึงว่าไง..กรูจะไปดีมั้ย”ผมถามันเบาๆ
“มันอนาคตของข้าวคิดว่าอะไรทำแล้วดีก็ทำไปเถอะครับ”มันพูดแต่ผมก็รู้อยู่ดีว่ามันคงหมายถึงว่าไม่อยากให้ไป
“ตาร์..กรูไม่ได้อยากทิ้งมึงไปเลยนะ..แต่กรูก็อยากไปเรียน.กรูอยากเรียนจริงๆ”ผมบอกมัน ถ้าเรื่องไอ้ตาร์เคลียร์ผมก็คงไม่มีอะไรต้องเป็นห่วงอีก
“ครับ..พี่รู้..”ไอ้ตาร์มันพูดนิ่งๆ ตามันก็ยังมองที่โต๊ะเหมือนเดิม
“ไปปีไหน.”มันถาม
“ปีหน้า.ถ้าตกลงก็เอาคะแนนไปยื่นพรุ่งนี้เลย.”ผมบอกมัน
“ไปเถอะครับ..พี่ไม่เป็นไรหรอก..พี่อยู่ได้.”มันพูดบอก
“ตาร์..อย่าพูดเหมือนกรูทิ้งมึงดิ..”ผมบอกมัน
“หึ..พี่อยู่ได้จริงๆไง.”มันพูดซ้ำ
“ขอโทษ..อย่าทำเสียงแบบนั้นดิวะ..”ผมรีบพูด แม่ง เหมือนมึงจะร้องไห้เลยอะ
ผมกอดเอวมันไว้แล้วเอาหน้าซบที่ไหล่มัน ผมจับหน้ามันมาจะจูบแต่มันดันหันหน้าหนี ผมรั้งไว้อีกครั้ง จนสามารถแตะปากไปจนได้ ผมจูบลงที่ปากมันแต่ไอ้ตาร์เหมือนไม่ยอมเผยปากออก
“ไม่ไปได้มั้ย..”อยูดีๆมันก็พูดขึ้น สีหน้าเหมือนคนจะร้องไห้ ผมกลืนน้ำลายลงคอ ไม่รู้จะตอบมันว่ายังไงดี
“ตาร์....”ผมเรียกชื่อมันเบาๆ เพราะว่าน้ำตามันไหลออกมา
“ทำอย่างกับกรูจะไม่กลับมาหาแล้วงั้นแหละ..มึงคิดถึงกรูมึงก็บินไปหากรูดิ..”ผมพูดบอก แล้วพิงลงบนโซฟา จับตัวมันให้มาพิงที่อกผม
“พี่อยากอยู่กับข้าวตลอดเวลา”มันพูดบอก
“สามปีเอง..แป๊บเดียว.ตดไม่ทันหายเหม็นก็เจอหน้ากรูละ”ผมบอกมัน
“ไม่คิดถึงพี่หรอ.ไม่รักพี่แล้วรึไง”มันพูดขึ้น
“มึงอย่าพูดอย่างนี้..กรูไม่ชอบ.กรูเคยบอกมึงรึไงว่ากรูไม่คิดถึงมึง ไม่รักมึง..อยู่ใกล้ขนาดนี้ยังคิดถึงเลยเนี้ย”ผมพูดปลอบมัน ไอ้ตาร์เงียบลง ผมกับมันนั่งอยู่อย่างนั้นสักพัก
“งั้นก็ไปเถอะครับ..”ไอ้ตาร์มันพูดบอก
“มึง..กรูขอโทษนะที่ไม่ได้บอกมึงคนแรก..กรูไม่อยากให้มึงคิดมากจนไม่เป็นการทำงาน”ผมบอกมัน
“ครับ.พี่เข้าใจ”มันพูด หน้ามันก็ยังซบที่อกผม
“ขอโทษจริงๆนะ.”ผมพูดซ้ำอีกครั้ง ไอ้ตาร์มันหัวเราะในลำคอเบาๆ ผมกับมันนั่งอยู่นานเท่าไหร่ไม่รู้ แต่ว่าสุดท้ายก็ไปหลับที่เตียงกันสองคน ตื่นมาอีกทีหกโมงเย็นเข้าไปแล้วครับ ผมมองหน้าไอ้ตาร์ที่หลับอยู่
“ตาร์....ตาร์..หกโมงเย็นแล้วนะ”ผมเรียกมันเบาๆ พร้อมกับเขย่าตัว
“ตื่นได้แล้ว..”ผมบอกอีก
“อืมมม..”มันพลิกตัวมาบิดขี้เกียจ แล้วมองหน้าผม ผมยิ้มให้มัน
“ไปกินไอติมกันมั้ย..”ผมพูดบอก มันพยักหน้าให้ มันรู้นะครับว่าผมชอบกินไอติม แล้วมันจะไม่ยอมขัดผมเลยสักรอบ การกินไอติมตอนเย็น บางครั้งเหมือนเป็นกิจกรรมประจำวันไปแล้ว ที่จริงไอ้ตาร์มันก็ชอบด้วย ซึ่งไม่เคยบ่นว่าเบื่อเลย
แล้วผมก็ลุกไปล้างหน้าล้างตาก่อนที่จะไปหยิบกางเกงยีนส์มาใส่ ไอ้ตาร์มันก็แต่งตัว ก่อนที่จะออกไปกินไอติมพร้อมกับ เงียบทั้งคันรถ ทำไมมันเหมือนโกรธกันแบบนี้วะ ที่จริงก็คงไม่ได้โกรธหรอกครับ แต่ว่าคงคิดอะไรของมันอยู่ ผมก็ไม่อยากขัด
พอถึงร้าน ผมก็เป็นคนสั่งแหละครับ ดูมันเงียบๆ
“ตาร์...”ผมเรียกมัน ไอ้ตาร์หันมายิ้มให้ แต่ดูแล้วฝืนยิ้มมากกว่าครับ
“กรูยังไม่ได้ไปพรุ่งนี้สักหน่อย”ผมบอกมัน ไอ้ตาร์มันหุบยิ้มลง แล้วทำหน้าเฉย ก้มหน้า
“ตาร์.....”ผมเรียกมันอีกครั้ง แต่มันไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมาอีกครับ ผมลุกไปนั่งอยู่ข้างมัน แล้วจับมือมันไว้
“รักกรูมั้ย..”ผมถามมันเบาๆ ไอ้ตาร์ผงกหัว
“กรูก็รักมึง”ผมบอกมัน ไอ้ตาร์เงยหน้ามามองหน้าผม
“กรูไม่มีคนอื่นหรอกน่าเชื่อกรูเหอะ..มึงนั่นแหละอย่ามีแล้วกัน”ผมบอกมัน แล้วยักคิ้วให้
“ป่าว..แต่มันใจหาย”ไอ้ตาร์พูด
“กรูก็บอกแล้วไง อีกตั้งปีหน้า.”ผมบอกมัน
“แล้วไม่อยู่รอรับปริญญาพี่หรอ”มันถาม หน้าเศร้าเป็นหมาหงอยเลยครับ
“ขอโทษ..”ผมบอกมันอีกครั้ง พร้อมใช้นิ้วโป้ง ลูบหลังมือมัน
“อืม...”ผมอืมเบาๆ แล้วก้มหน้าอีก
เอาไงละกรูทีนี้
“มึงอย่าทำอย่างนี้สิวะ..กรูไม่สบายใจเลย”ผมบอกมัน
“เห็นมั้ยพอกรูบอกมึงแล้วมึงเป็นอย่างนี้อะ กรูอยากจะบอกมั้ยละ”ผมพูด มันเงยหน้ามองผมหน้างออีกครับ งอได้อีก
“ไอศกรีมที่สั่งได้แล้วค่ะ.”แล้วน้องปัดก็มาเสริฟ
“วันนี้ทางเราได้เพิ่มวิปปิ้งครีมแบบไม่เสียเงินเพิ่มนะค่ะ..คุณนันท์เห็นว่ามีคนงอนกันแถวนี้เลยช่วยง้อ”น้องปัดพูดไปยิ้มไป ผมยิ้มให้ แล้วหันไปมองเจ้าของร้าน ที่ยืนอยู่ตรงเคาร์เตอร์คิดเงิน ผมก้มหัวให้ประมาณว่าขอบคุณ เจ้าของร้านนี่จะใจดีไปไหน
“แล้วช่วยบอกพี่อีกอย่างนึงได้รึป่าวครับปัด..ทำยังไงให้หายงอนอีกเนี้ย”ผมพูดถามน้องปัดแล้วยิ้ม เพราะไอ้คนข้างๆยังก้มหน้าไม่หยุด
“อันนี้เออ........คงขึ้นอยู่กับความสามารถส่วนตัวแล้วละค่ะ”น้องปัดบอก
“โห.ช่วยพี่ได้มากเลยครับ”ผมแซวน้องปัด
“ขอบคุณมากครับ”ผมบอก ก่อนที่น้องปัดจะเดินยิ้มๆไป
“ตาร์คราบ.กินนะเดี๋ยวละลายหรอก”ผมบอกมันแล้วก้มหน้าจะดูหน้ามัน กรูโต๊ะข้างๆก็มองกรูแบบไม่กลัวกรูอายเลย ชิหาย
“ตาร์....”ผมเรียกมันอีกครั้ง มันก็ยังไม่ยอมเงยหน้าอีก
“ตาร์.ครับ..”ผมเรียกซ้ำ
“ก็ได้.งั้นกรูก็ไม่กินเหมือนกัน”ผมบอกมัน แล้วเอนหลังตัวเองพิงเก้าอี้
สักพักไอ้ตาร์มันก็เงยหน้าขึ้น แล้วหยิบถ้วยไอศกรีมมาใกล้ๆ แล้วหยิบช้อนอีกอัน หันมาทางผมครับ ผมเลยหยิบมากิน นั่งข้างๆกัน กินถ้วยเดียวกัน ดีมากครับ คนไม่มองให้ถีบอะ
ผมตักเยลลี่ให้มัน แต่มันเขี่ยออกอีกครับ ดูมัน จะงอนไรกรูนิ ผมจำได้ว่าผมยังไม่ได้ทำอะไรให้มันน่างอนเลยนะครับ ผมเลยตักเยลลี่แล้วเอาไปจ่อที่ปากมัน มันจะกันหน้าหนีอีกครับ ผมเลยเอาหน้าไปใกล้ ไอ้ตาร์รีบถอยหน้าหนีตามสัญชาตญาณความอาย แล้วมันก็หน้าแดงครับ ทำเอาผมหลุดยิ้มออกมาเลย
“ข้าว..”มันขึ้นเสียงใส่ผม แล้วหันไปมองคนรอบข้างที่นั่งยิ้มกันอยู่ รวมทั้งพนักงานและเจ้าของร้านอีกเช่นกันครับ
“โอ๋ๆ...อย่างอนนะครับ...ไม่แกล้งแล้ว..อะ”ผมพูด แล้วเอาช้อนไปจ่อปากมัน
“ไม่กิน.”มันพูดห้วนๆแบบคนโกรธ
“กินนะ..”ผมเอาไปจ่อปากมันอีก
“ไม่..”มันบอก นี่มึงคิดว่ามึงเป็นสาวน้อยอายุสิบหกรึไง ที่จะทำแล้วน่ารักนะ แต่ก็น่ารักเหมือนกันนะผมว่า นานๆเห็นมันงอนแปลกๆ
“เดี๋ยวกรูเอาไปป้อนโต๊ะข้างๆเลยนิ.ดูดิเค้ามองกรูด้วยสงสัยจะสนใจกรูเหมือนกัน”ผมขู่มัน ไอ้ตาร์หันมาทำตาขวางก่อนที่จะรีบกินเยลลี่สีแดงเข้าไปในปาก ทำให้ผมยิ้มหน้าบานออกมา แต่มันหน้างอเป็นช้อนเลยครับ
...
มาต่อตอนเช้าๆ ไม่เช้าแล้วมั้ง แต่ว่าคนเขียนเพิ่งตื่นแล้วเพิ่งตรวจทานเสร็จเมื่อกี้ น้ำยังไม่ได้อาบเลยอะ ที่จริงเบบี้จะต่อตั้งกะเมื่อคืนแล้ว แล้วก็ตอบเม้นด้วย แต่ว่าก็โพสไม่ได้สักที ไม่รู้ว่าเป็นอะไรเหมือนกันอะ เลยเก็บไว้มาต่อตอนเช้า ซึ่งก็คืนสายๆหน่อย เช้าของเบ้บี้ละ
ขอบคุณสำหรับเม้นที่ต้อนรับการกลับมาของเบบี้ทุกคนนะค่ะ ขอบคุณมากจริงๆ มีคนบอกว่าเบบี้มีกลิ่นอายการเขียนที่แปลกไป เบบี้ก็ว่างั้นอะค่ะ ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงแปลกไป แปลกไปในทางทีดีหรือไม่ดีก็ไม่รู้อ่า เบบี้ก็รู้สึกเหมือนกันนะ
เมื่อวานให้พี่เจ้าออกนิดเดียว ทำเอาคนอ่านกรี๊ดกร๊าดกันใหญ่ เบบี้ก็ไม่รู้ว่าทำไมชอบพี่เจ้ากันนัก ตอนแรกเขียนพี่เจ้าออกมาให้เป็นพี่ชายธรรมดาที่แสนดีคนหนึ่ง
แต่กลายเป็นว่าผลตอบรับเมื่อไหร่ที่พี่เจ้าออก ผู้คนกรี๊ดกร๊ากสลบเลย
เหอะๆ งงมากๆเลยนิ
เรื่องคงยังไม่จบง่ายๆหรอกค่ะ ตอนแรกกะว่าให้จบเร็วๆ กลายเป็นว่าเบบี้เขียนพล๊อตเรื่องเสร็จ อ่าว ทำไมมันยาวจังวะ งงเลยไง คิดก็เหนื่อยเลยอะ ส่วนเรื่องตอนพิเศษจะมีแน่นอนไม่ต้องห่วง เบบี้แค่บอกว่าจะต่อตอนให้จบทีเดียว แล้วพอเรื่องจบ จะมีการชี้แจงแถลงไขกับบทของทุกคนว่าเป็นไปยังไง พร้อมกับตอนพิเศษที่รอคอย ทั้งปานแสบ เป้เข็ม ตาร์ข้าวตอนพิเศษอีกรอบก่อนจบอย่างแน่นอนค่ะ
วันนี้ก็อิ่มหนำสำราญไปกับตอนนี้ก่อนนะค่ะ คนอ่านขอตัวไปอาบน้ำก่อน กินข้าวด้วย ไปละ
บับบาย
จุ๊บๆ
หัวข้อ: [นิยาย]สุดท้ายกรูก็รักมึงจนได้..ไอ้โรคจิต (ไม่อนุญาตให้นำนิยายไปโพสเวปอื่นค่ะ) (อ่าน 2649780 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก