หัวข้อ: [นิยาย]สุดท้ายกรูก็รักมึงจนได้..ไอ้โรคจิต (ไม่อนุญาตให้นำนิยายไปโพสเวปอื่นค่ะ)

[tsuya]

ไม่ได้เข้ามาอ่านตั้งนาน มาอีกทีได้อ่านยาวสะใจเลย

ขอคุณนะคะ

**ไม่ค่อยได้เข้าบอร์ดอ่ะ จารย์สั่งงานเยอะมาก ไม่ค่อยได้มาเม้นม่ายว่ากานน้า...

  <<<ให้นะ

[เบบี้]

ตอนที่89 พิเศษ เป้กะเข็ม<เพลงเจ็บๆ>
ผมหลังจากที่ลากลับบ้านก็พาไอ้ตัวดีของผมมันขึ้นรถ ผมกับไอ้เข็มมารถคันเดียวกันครับ เพราะตั้งแต่ตอนนั้นที่มันบอกว่าขอให้เป็นเหมือนเดิม ก็กลับมาเป็นเหมือนเดิม แต่ผมรู้ดีๆครับ ว่าบางความรู้สึกยังไงมันก็คงไม่เหมือนเดิมแล้ว
ผมขับรถออกมาด้วยความเงียบ ไม่มีเสียงใดๆในรถ ดูแล้วมันอึดอันน่าดูครับ ไอ้เข็มมันไม่พูดไม่ถามอะไร ไม่ว่าเรื่องอะไร เดี๋ยวนี้มันอยู่กับผมแล้วมันไม่ค่อยพูดเท่าไหร่ ทั้งๆที่จริงมันเป็นคนคุยเก่งด้วยซ้ำ ผมหันไปมองหน้าไอ้เข็มนิดนึง ก่อนที่จะหันกลับมา ไอ้เข็มมันหันหน้าออกไปนอกหน้าต่างรถ แล้วเอามือเท้าหัวไว้ ผมเอื้อมมือไปเปิดเพลงเพื่อคลายความเครียด เพราะผมคิดว่ามันกดดันเกินไปอะครับ ผมเปิดที่เก็บแผ่นซีดี ผมไลท์ไว้นะครับ เอาติดรถไว้ ทั้งแผ่นจริงทั้งไลท์จากคอมนั่นแหละครับ ผมชอบเล่นกีตาร์อยู่แล้ว เพราะว่าตอนอยู่โรงเรียนก็เข้าชมรมดนตรีด้วย เพราะว่าชอบเล่นดนตรีมาตั้งแต่เด็กนะครับ ในวงของผมตอนนั้นก็เป็นแบบวงเรื่อยเปื่อย เค้าให้เล่นก็เล่นนะครับ แต่ส่วนมากผมชอบเล่นกีตาร์คลาสสิกมากกว่า เพราะมันเพราะแล้วก็สึกซึ้งดีครับ ก็เลยชอบเล่นโฟลกซองไปด้วยครับ
เพลงที่ไลท์แล้วชอบซื้อส่วนมากเลยเป็นเพลงสบายๆมากกว่าครับ แต่คราวนี้ผมดันเสือกไปหยิบแผ่นที่ไม่หน้าหยิบเอาซะเลยครับ
............................... แค่ขึ้นอินโทรผมก็รู้ว่าเพลงอะไร จะเปลี่ยนก็ยังไงอยู่ครับ ก็เลยฟังต่อไป...................
นั่งมองภาพเธอทุกวัน และทุกๆครั้งฉันก็สุขใจ
เรื่องราวนั้นผ่านไปนานเท่าไหร่ ที่สองเราเคยใกล้กัน
ภาพถ่ายยังคงงดงาม รูปที่เธอยืนเคียงคู่ฉัน
วันนั้นเป็นวัน ที่ฉันช่างมีความสุข

นั่งอ่านลายมือของเธอ จากจดหมายสุดท้ายฉบับนั้น
อ่านวนไปมาทุกๆวัน แต่ฉันกลับไม่เศร้าใจ
กระดาษเริ่มเก่าและบาง ตัวหนังสือเรือนลางแค่ไหน
อย่างน้อยก็ทำ ให้ฉันพบเธอในใจ

ยังรอคอยเธอเสมอ ไม่ว่าเธออยู่ที่ใด
ยังรอรอยยิ้ม ที่แสนอบอุ่นมาจากหัวใจ
แม้จะไม่มีหนทาง และจะนานๆแสนนานเท่าไหร่
แต่ใจของฉัน จะมั่นคงอยู่ไม่ขอเปลี่ยนไป

กี่ปีที่เราไม่พบกัน แต่ฉันก็ยังสุขใจ
เรื่องราวนั้นผ่านไปนานเท่าไหร่ ที่เราสองคนเคยใกล้กัน
ภาพเก่าก็ยังสวยงาม และจดหมายในซองเหล่านั้น
ยังช่วยคอยทำ ให้ฉันมีเธอในใจ

ยังรอคอยเธอเสมอ ไม่ว่าเธออยู่ที่ใด
ยังรอรอยยิ้ม ที่แสนอบอุ่นมาจากหัวใจ
แม้จะไม่มีหนทาง และจะนานๆแสนนานเท่าไหร่
แต่ใจของฉัน จะมั่นคงอยู่ไม่ขอเปลี่ยนไป

เพราะเธอยังอยู่ เธออยู่ในหัวใจ
เธอคือพลังให้ฉัน ได้เจอวันดีๆเรื่อยไป
ในวันที่ตัวฉันแพ้ ในใจท้อแท้แม้ซักเท่าไหร่
ก็ยังมีเธอ คิดถึงอยู่ฉันก็อุ่นใจ

ยังรอคอยเธอเสมอ ไม่ว่าเธออยู่ที่ใด
ยังรอรอยยิ้ม ที่แสนอบอุ่นมาจากหัวใจ
แม้จะไม่มีหนทาง และจะนานๆแสนนานเท่าไหร่
แต่ใจของฉัน จะมั่นคงอยู่ไม่ขอเปลี่ยนไป

และใจของฉันจะมั่นคงอยู่ ไม่ขอเปลี่ยนไป
...........................................................
เพลงนี้เป็นเพลงที่ผมชอบมากครับ นั่งฟังทีไร น้ำตาไหลทุกที ผมก็ไม่รู้หรอกครับว่าความหมายที่สื่อออกมาไอ้คนข้างๆผมมันจะรับรู้รึป่าว เพราะมันคงไม่รู้ว่าผมนะ รู้สึกแบบเพลงนี้จริงๆ ไม่ว่ากี่ปีผมก็ยังคงรอมัน ยังคงรักมัน ยังคงรอให้มันหันมารักผมบ้าง ความใกล้ชิดแบบนี้ผมไม่ต้องการ แต่ผมกลับต้องยอมรับมัน ตอนผมอยู่ม.ปลาย ผมคอยที่จะทำการบ้านพร้อมกับมัน คอยที่จะเป็นคนเก็บสมุดการบ้านให้มัน เพราะชอบที่จะได้ทำอะไรให้กับคนที่ผมรัก แล้วของๆคนที่ผมรักมันอยู่กับผม แต่เจ้าตัวคงไม่ได้รับรู้ถึงความรู้สึกนี้เลยมั้งครับ ตลอดเวลาผมมีแต่มัน มันคนเดียวมาตลอดเวลา ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น แค่มันพูดปลอดใจในฐานะเพื่อน ผมก็รู้สึกดีมาก ผมไม่รู้เลยว่าผมต้องรอมันอีกนานเท่าไหร่ แต่คงต้องรอ รอจนกว่า วันนั้น วันที่มันเดินจากชีวิตผมไป ตอนนี้ผมก็คงต้องดำเนินอย่างนี้ต่อไป ยังไงผมก็คงเลิกรักมันไม่ได้ ผมคงรักมันมากจริงๆ
เพลงจบไปแล้ว เสียงเพลงเรียบๆ กับรถติด ทำให้ต้องฟังเพลงได้หลายเพลง ซึ่งก็ล้วนแล้ว เศร้าทั้งนั้นสำหรับผม เจ้าตัวยังคงเงียบต่อไป ไม่แม้แต่หันมามองหน้าผม คงอึดอัดมากสินะ มันคงไม่แตกต่างจากผมหรอก ถ้าผมเลือกได้ ผมอยากจะขอย้อนเวลากลับไป ไม่ขอบอกรักมัน ไม่บอกเลยตลอดไป
...........................................
ใคร คนที่เคยรู้ใจ
รอยยิ้มที่เคยรู้จัก
กำลังจะหายลับไปทุกที

คำพูดที่ซึ้งใจ
ที่เคยว่ารักมากมาย
ไม่มีอีกแล้วนับจากนี้

แต่คนจะไปก็ต้องไป
รักเท่าไหร่แต่ฉันคงทำได้เท่านี้

ได้แต่ยินยอมรับความเจ็บปวด
และฉันจะอดทนแม้แทบขาดใจ
ไม่อาจจะวิ่งหนีความจริงที่มันโหดร้าย
จะพร้อมจะยอมเข้าใจความเปลี่ยนแปลง

จะอยู่เพื่อเรียนรู้ความเจ็บปวด
จะฝืนเดินต่อไปแต่ไร้เรี่ยวแรง
และคงมีที่สักวันหนึ่งฉันจะเข้มแข็ง
ถึงแม้ไม่รู้ต้องนานซักเท่าไร

เธอ เธอเคยเป็นทุกสิ่ง
จะขอขอบคุนทุกอย่าง
ที่เคยให้ฉันจนวันนี้

แต่คนจะไปก็ต้องไป
รักเท่าไหร่แต่ฉันคงทำได้เท่านี้

ได้แต่ยินยอมรับความเจ็บปวด
และฉันจะอดทนแม้แทบขาดใจ
ไม่อาจจะวิ่งหนีความจิงที่มันโหดร้าย
จะพร้อมจะยอมเข้าใจความเปลี่ยนแปลง

จะอยู่เพื่อเรียนรู้ความเจ็บปวด
จะฝืนเดินต่อไปแต่ไร้เรี่ยวแรง
และคงมีที่สักวันหนึ่งฉันจะเข้มแข็ง
ถึงแม้ไม่รู้ต้องนานซักเท่าไร

และคงมีที่สักวันหนึ่งฉันจะเข้มแข็ง
ถึงแม้ไม่รู้ต้องนาน..ซักเท่าไร
........................................
เริ่มอินโทร เพลงนี้เคยชินกับผมมากครับ ที่จริงผมเกลียดเพลงพวกนี้มาก เพลงอกหักๆแบบนี้ ผมจะไม่ค่อยฟังเท่าไหร่ แต่ว่าตั้งแต่ ที่ผมบอกรักมันไป ความรู้สึกอยากฟังเพลงพวกนี้เพื่อตอกย้ำมันก็เอามาฟังเองโดยไม่รู้ตัว ผมเปิดเพลงนี้บ่อยๆ สองสามครั้งแรกขนลุก แล้วก็ร้องไห้ตามซะงั้น จนฟังจนชิน ผมเคยนั่งคิดนะครับ ผมฟังมันจนชินแล้ว สักวันผมก็คงต้องชินไปเอง ชินกับความรู้สึกแบบนี้ คนเราก็ต้องมีการเปลี่ยนแปลง ทั้งทางด้านจิตใจด้วย
ในรถเงียบกริบ หลังจากขับมานาน ผมก็ต้องเปิดเพลงต่อไป เพราะว่าจะปิดมันก็ยังไงอยู่ เพลงมันสไตน์นี้ทั้งนั้นเลย คนในรถผมก็คงอึดอัดเหมือนกัน ผมเองก็ไม่น่ามือบอลไปเปิดเลยครับ
“มึงไปคุยอะไรกับไอ้ข้าวรึป่าว”อยู่ดีๆเสียงก็ลอดออกมาจากปากคนข้างๆครับ ผมเงียบ
“คุย...”ผมตอบไปสั้นๆ ไอ้ฝ่ายตรงข้ามก็เงียบสักพักครับ
“เรื่องอะไร...บอกได้รึป่าว”มันพูด เหมือนเป็นเชิงถาม แต่กลับถามกลับว่าบอกได้รึป่าว
“ก็เรื่องทั่วไปแหละไม่มีอะไรหรอกวะ..”ผมตอบมัน ต่างคนต่างเงียบไปครับ  เพลงก็ดำเนินไปเรื่อยๆ จนผมต้องปิดลงด้วยความหงุดหงิด และเซ็ง จนถึงคอนโด ผมกับมันเดินมาอย่างเงียบๆอีกครั้ง กรูก็ไม่เห็นว่ามึงกับกรูมันจะเหมือนเดิมกันตรงไหนเลยไอ้เข็มเอ้ย ไอ้ตี๋ ผมนึกในใจ
“มึงจะออกไปไหนอีกแล้ววะ”ผมถามมัน ตอนนี้ผมอาบน้ำแล้วมานั่งเล่นกีตาร์อยู่ตรงระเบียงห้อง ตรงนี้เป็นอะไรที่ผมจัดได้พิเศษที่สุด ให้อาที่เป็นสถาปนิกมาดูให้เลยนะครับ เพราะว่าผมต้องเอาไว้นั่งกินอาหารเช้า แล้วก็ทำการบ้านด้วย เล่นกีตาร์คลาสสิกอีกก็เลยต้องมีอะไรเป็นพิเศษเลย โดนอาว่านิดหน่อย บอกว่าเล็กแค่นี้ แกยังให้ชั้นมาดู เหอะๆ แต่ผมชอบอะ สุดท้ายก็หมดไปสามหมื่น กับที่เล็กๆ ที่นั่งแล้วมองออกไปเห็นกรุงเทพสุดลูกหูลูกตาครับ
“ออกไปข้างนอกหน่อย”ไอ้เข็มบอก มันพูดอย่างนี้ตลอดแหละครับ ออกไปข้างนอกหน่อย ก็ออกไปกินเหล้านั่นแหละครับ
“มึงมีอะไรรึป่าว กรูไม่เห็นมึงค่อยอยู่ห้องเลย”ผมพูดถามมัน ตลอดเวลาที่ผ่านมา ผมก็ค่อนข้างสนิทกับมันที่สุดในกลุ่มก็จะเพราะว่าอะไรละครับ เพราะว่าความรักแบบชู้สาวไงครับ มันก็เลยทำให้ผมดูแลเอาใจใส่มันมาก แต่หลังจากที่ผมมาอยู่กับมันได้ไม่กี่เดือน ผมได้บอกรักมันไป มันก็เป็นเหมือนอีกคน แต่แสดงออกเหมือนว่าเหมือนเดิม แต่ผมรู้ดีครับ ว่าลึกๆแล้วมันไม่เหมือนเดิม
ผมเดินเข้าไปหามัน
“กรูไม่ได้เป็นอะไร..วันนี้กรูอาจกลับดึกนะ..ไม่ต้องรอ”ใช่ครับ ผมรอมันเกือบทุกครั้ง ถ้ามันไม่ได้บอกผมว่าออกไปไหน หรือตอนมันออกไปกินเหล้า
“อืม..อย่าเมามากนะมึง..มันอันตราย..กรูเป็นห่วง”ผมบอกมัน ผมเคยจะตามมันไปแล้วแหละครับ แต่ว่ามันบอกว่าไปเองได้ ผมเลยอืม แล้วแต่ ไม่อยากบังคับครับ
“อืม..ไปนะ”มันหันมาบอก แล้วเดินออกนอกห้องไป ผมเดินไปปิดประตู
แล้วก็ต้องมานั่งคุยกับกีตาร์อีกครั้ง อย่างเดียวที่ทำให้ผมหายเครียดได้ก็คือกีตาร์นี่แหละครับ ช่วยได้เยอะ แต่บางทีเล่นเพลงนี้ไม่ได้ อ่านโน้ตแล้วงงนี่ เครียดกว่าเดิมอีกครับ ฮ่าๆๆ
ผมลุกไปหาอะไรกิน ก่อนที่จะกลับมานั่งอ่านหนังสือ จนเกือบเที่ยงคืน ผมหันไปมองนาฬิกาอีกครั้ง มันยังไม่กลับมาเลยครับ ผมเลยกดโทรศัพท์ไปหามัน
“ค่ะ........”เสียงปลายสายรับ
“ขอสายไอ้เข็มหน่อยครับ”ผมพูดเสียงแข็ง
“เข็มเมาแล้วนะ....คงคุยไม่ได้หรอก”เสียงปลายสายตอบ
“เมาได้ยังไง..ทำไมปล่อยให้เมา”ผมเริ่มขึ้นเสียง
“เออ..คือ..ขอโทษนั่นใคร”เสียงปลายสายตะกุกตะกักที่จะพูด
“ตอนนี้มันอยู่ไหน..บอกมาเดี๋ยวจะไปรับกลับ”ผมพูดกดเสียงให้ตัวเองอารมณ์เย็นลง
“อยู่บ้านเราเองละ.....ตรง......................ข้างๆ................ถามคนแถวนั้นก็ได้ชื่อ......เออแต่ที่จริงไม่ต้องมารับก็ได้นะ..เพื่อนก็นอนกันเยอะแยะไม่ต้องเป็นห่วงหรอก”เสียงปลายสายพูดมา
“ไม่ต้อง..เดี๋ยวเราไปรับเอง”ผมพูด แล้วกดวางสายไปครับ
เดินเข้าไปล้างหน้าล้างตา แล้วหยิบกระเป๋าตัง กับโทรศัพท์ แล้วก็สนับมือ กับมีด ที่จริงผมพบติดตัวไว้อยู่แล้วนะครับ  ถ้าไปไหนก็เอาไปด้วยตลอด โดยเฉพาะตอนกลางคืนก็จะพกไว้ตลอดแหละครับ ในรถก็มีไว้อย่างละคู่เลยครับ เอาไว้ป้องกันตัวเฉยๆ ไม่ได้เอาไปมีเรื่องอะไรหรอกครับ เพราะว่าเราไม่รู้ว่าอนาคตเป็นยังไง ส่วนมากไม่ได้เอาออกมาใช้เลย พกไว้งั้นๆ จะได้ใช้ก็ตอนม.ปลายซะส่วนมากครับ ไม่ค่อยได้ใช้หรอกครับ แค่มือธรรมดาผมก็ใหญ่พออยู่แล้ว ใช้สนับอีกก็หน้าแตกตายห่า เข้าคุกกันพอดีครับ
ผมเดินออกมาแล้วเรียกแท็กซี่เพราะว่าเดี๋ยวต้องขับรถไอ้เข็มกลับ เมื่อวานเพิ่งกินไป มึงกินอีกแล้ว มึงเป็นเหี้ยไรนักหนาวะ ไอ้เข็ม ผมบอกทางแท็กซี่ แล้วก็คงพามาถูกซะด้วยครับ ก่อนจะลง ผมจ่ายเงินเสร็จ ก็เดินไปถามร้านป้าขายข้าวข้างหน้าปากซอย ว่าบ้านชื่อนี้อยู่ตรงไหน ป้าแกก็ชี้ไปครับ ผมเดินไปถึงหน้าบ้าน ใหญ่โตเชียวครับ ผมกดกริ่ง รอสักพักก็มีคนวิ่งออกมาเปิด เป็นผู้หญิง หน้าตาก็ใช้ได้ครับ
“มาหาใครค่ะ”ผู้หญิงคนนั้นถาม เสียงเดียวกับเสียงปลายสายเมื่อกี้เลย
“มาหาไอ้เข็ม”ผมพูด หน้ายังคงความนิ่งเฉย
“อ่อ..เพื่อนเข็มหรอ.เข้ามาสิ”ผู้หญิงคนนั้นเปิดประตู ผมเดินเข้าไป
“เข็มอยู่ไหน”ผมถาม
“นอนอยู่ในบ้านนะ..จะมารับกลับหรอ”ผู้หญิงคนนี้ถาม
“ถ้าไม่มารับกลับก็คงไม่ถ่อมาถึงนี่หรอก”ผมตอบด้วยคำกวนตีน จนผู้หญิงคนนี้หน้าเสียไป
“อืม..ตามมาสิ”ผู้หญิงคนนี้พูด ผมเดินตามไป จนเข้าไปในบ้าน และห้องรับแขก เพื่อนมันเต็มเลยครับ ทุกคนต่างหันมามองหน้าผม ผมหันไปหาตัวการ มันนอนแผ่อยู่ตรงโซฟา ผมเดินเข้าไปแล้วเรียกชื่อมันครับ แต่เหมือนจะไม่ได้สติสักเท่าไหร่
“ไอ้เข็ม”ผมเรียกแล้วเขย่าตัวมัน
“อือ....”มันเหมือนได้ยินเสียงที่ผมเรียกแต่ไม่มีแรงตอบครับ
“เข็มดื่มหนักไปหน่อยนะ..ก็เพิ่งนอนไปเมื่อกี้เอง”ผู้หญิงคนเมื่อกี้บอก ผมหันกลับมามองหน้าไอ้เข็มอีกครั้ง
แล้วหากุญแจรถมันครับ ผมเจอกุญแจรถมันอยู่ในกระเป๋ากางเกง
ตัวหนักอย่างกับควาย แล้วกรูจะอุ้มไปไงเนี้ย ถึงผมจะตัวใหญ่กว่ามันนะครับ แต่ก็หนักอยู่อะ แต่ถึงอุ้มจริงๆก็ต้องยกไหว แต่ว่ามันไม่มีแม้แต่แรงจะมากอดบ่าผมเนี้ยดิ เดี๋ยวมันจะทรงตัวไม่อยู่เอาครับ
“ไอ้เข็ม....ไอ้เข็ม..ตื่นสิวะ”ผมเรียกมันแล้วเขย่าตัวแรงๆ
“อืม....อย่ามายุ่ง”มันตอบมาครับ แต่ไม่ลืมตา
“ไอ้เหี้ยเข็ม...ตื่นสิวะ..กลับห้องกัน”ผมบอกมัน มันหันหน้าลืมตามามองผม
แล้วมันก็เงียบสักพัก
“มึงมาทำไม”มันถามคำแรก เสียงแข็ง
“กลับห้องกัน..กรูมารับ”ผมตอบมัน ดีๆ
“กรูไม่กลับ”สติมันกลับมาเมื่อเห็นหน้าผมครับ แล้วมันก็หันหน้าหนี
“กลับกัน..เร็วๆ..”ผมบอกมันอีกแล้วจับแขนมัน มันเอาแขนหลบมือผม ในห้องนั้นก็อยู่ในสายตาหญิงชายหลายๆคนครับ
“กรูไม่กลับ..อย่ามายุ่งกับกรู”ไอ้เข็มมันสะบัดแขนออก
“กรูมารับเพราะเป็นห่วงมึง.มึงอย่าทำตัวแบบนี้ได้มั้ยวะ”ผมตะคอกใส่มันเบาๆ
“ไม่ต้องเป็นห่วงกรู กรูดูแลตัวเองได้”ไอ้เข็มหันมาบอก
“ไอ้เข็ม..”ผมเรียกชื่อมันอีกครั้ง เพื่อเตือนสติมัน
“กรูบอกให้กลับก็ต้องกลับ”ผมพูดย้ำ
“มึงเป็นใครมาสั่งกรู..ห๊ะ”ไอ้เข็มมันหันมามองผมตาขวาง
“จะกลับไม่กลับ..อย่าหาว่ากรูไม่เตือนนะมึง”ผมกระซิบบอกมันเบาๆ สีหน้าจริงจังของผมที่แสดงออกมาครับ มันเงียบนิ่งไปเลย
“ไป..ลุก”ผมลุกขึ้นยืน ไอ้เข็มก็หันหน้าหนีแล้วนอนต่อ
“กรูบอกให้ลุก..หรือจะให้กรูอุ้มไปต่อหน้าเพื่อนมึงดี”ผมลงไปกระซิบมันอีกครั้ง มันหันหน้ามามองผม แล้วลุกขึ้น หยิบเสื้อมาใส่ครับ เดินหน้าถอยหลังอยู่อย่างนั้น
“ไปก่อนนะ..อ้อม”ไอ้เข็มหันไปบอกผู้หญิงคนที่ไปรับผมหน้าบ้านเมื่อกี้ เธอสีหน้าไม่ค่อยดีนิดหน่อย เมื่อเห็นหน้าโหดๆของผม ไอ้เข็มมันเดินนำหน้าไป ผมจะไปช่วยพยุงมัน แต่มันกลับสะบัดออกครับ กว่าจะถึงรถนี่ก็ใช้เวลานานพอตัวครับ
...

มาต่อแล้วนะค่ะ
เรื่องของเป้กับเข็มคงเป็นคู่สุดท้ายแล้วอะ คนอ่านทุกอ่าน อย่าขออีกเลยน่ะค่ะ เดี๋ยวคนเขียนจะตายไปซะก่อน แต่ว่าคู่อื่นๆนะ อาจมาลงให้บ้างตอนจบ คือว่าเรื่องของเป้กับเข็มจะดำเนินให้มันสั้นแล้วก็จบเร็วที่สุด คงไม่ให้ยืดเย้อเหมือนแสบกับปานเท่าไหร่ เพราะว่าเดี๋ยวคนแต่งต้องอ่านหนังสือมากๆแล้วอะค่ะ
แต่ส่วนมากเรื่องที่ดำเนินเป็นคู่เอกก็ต้องตาร์กับข้าวอยู่แล้ว  ตามเสียงเรียกร้องของหลายๆท่านนะค่ะ
อ่า มีคนขอมาว่าอย่ามีตอนเศร้าอีกเลยนะ ไม่อยากเสียน้ำตา ก็นะ คงไม่มีแล้วแหละค่ะ มั้งนะค่ะ กร๊ากก ดูกันเอาเองค่ะ อ่านและติดตามกันต่อไปค่ะ
จะเอาให้ครบคู่ทั้งแก๊งค์เลย มีคนขอมากอีกค่ะ คงไม่ไหวอะค่ะ ไอ้แมนนะ ขี้เหล้าเมายา แล้วชอบหญิงปล่อยให้มันไปผสมพันธ์กับหญิงเถอะค่ะ เพราะว่ามันมีเมียได้ตั้งสี่คนแนะ ฮ่าๆๆ
พี่Mint บอกว่ามีฉากล่อแหลมให้ใส่เครื่องหมายไว้ก็ได้ เป็นการเตือน ฮ่าๆ ถ้าฉากใต้สะดือนี้ก็ต้องใส่ทุกตอนเลยป่าวอะค่ะ กิ้วๆ แล้วอีกอย่างทำไมไปชอบแมนได้ละเนี้ย มันไม่ค่อยได้เด่นอะไรเลยนะนั้นอะ อยากรู้จริงๆ
ไปแระค่ะ
วันนี้ไม่รู้จะมาต่อรึป่าวเลยนะค่ะ
วันนี้มีเรียนแค่แป๊บเดียว ก็ต้องออกไปทำธุระข้างนอก กลายเป็นว่ากลับมาบ้านเหนื่อยมาก การบ้านไม่ได้ทำ แล้วก็ไม่อยากทำเลยด้วย เหอะๆ จะจบมั้ยเนี้ย
ไปแระค่ะ
รักคนอ่านทุกคนนะค่ะ
ขอบคุณสำหรับคอมเม้นทุกคอมเม้นค่ะ
ไปอาบน้ำก่อนนะ
จุ๊บๆ
รักทุกคนค่ะ

[Mint]

^

^

จิ้มก่อนอ่าน 


ฉากล่อแหลม คือฉากที่มีมีด และเข็ม  (มุขควายมาก ตบตัวเอง 18 ฉาด )

ที่ชอบแมน เพราะ....เพราะ..ไม่มีเหตุผล รู้แต่ว่าชอบอ่ะ ดูตัวละครนี้มันออกนอกลู่นอกทางดีนะ เพื่อนเรียนไหนก็ไม่เรียนกะเขา ชีวิต.... รู้สึกเถื่อนๆ คนละฟีลกะแสบอ่ะ พูดไม่ถูกกีซซซซซซ เจ๊ชอบ  

ป.ล. คืนนี้จะมาต่ออีกเปล่าอ่ะ??

[KJJ]

ตาร์หื่นทุกสถานการณ์ 555+
แต่ข้าวก็เคลิ้มทุกสถานการณ์เช่นกัน
เหมาะกันดีแท้  
ลุ้นกะเป้เข็มอยากให้คืบหน้าไวๆจางงง
เราก็เคยนะประมาณชอบเพื่อนตัวเองเนี่ย
แต่ตอนนั้นเด็กเกินคิดว่าชอบพอโตขึ้นก็รู้สึกว่ามันไม่ใช่แบบแฟนอ่ะ
แต่แค่เพื่อนที่สนิทเกิ๊น ปัจจุบันพอนึกกลับไปก็งงตัวเองอยู่ว่าไปคิดว่าตัวเองชอบมันได้ยังไง เหอๆ

แต่ยังไงก็ขอให้เป้เข็มรักกัล รักกัล

[IZE]

เข็มกะเป้ ๆๆๆๆ  เครียดๆๆๆเนอะๆๆๆๆ

[Ferfa]

  สงสารเป้กะเข็มอะ  สาธุขอให้ไปด้วยดีด้วยเทอด

[kurugmin]

เข็มจะหนีใจตัวเองรึเปล่าน๊า???

เชียร์ๆๆๆๆๆ

เบบี้เทพมากๆ เขียนออกมารวดเร็วเยอะแยะขนาดนี้



+1  ให้ครับ

[Jeremy_F]

ทำการบ้านบ้างเถอะนะคนดี  จุ๊บๆ   

 

[pongsj]

ลุ้นคู่นี้สุดๆเลย อิอิ

[[€]ŝĊörŦ]

เวงกำ...

ไม่รู้จะสงสารครายแบบนี้

    

[Bg LoVe NT]

จะลงอยกันังไงล่ะเนี่ยคู่นี้

  สงสารทั้งคู่อ่ะ เข็มเปิดใจเร็วๆนะ

[yee]

ไม่ได้อ่านมาหลายอาทิต...กว่าจะอ่านทัน
อิอิ....

[● MaYa~Boy ●]

สาธุรักกันเร็วๆ เหอะ เป้กับเข็ม

[Salim021]

ชีวิตจริงมันยิ่งกว่านิยาย 


เศร้า จิต 



ป.ล  ติดตามอยู่นะคะ เรื่องบางส่วนอ่านแล้วนึกถึงตัวเอง เขียนดีมากค่ะ

[anna1234]

 

[loginmymind]

ขอตอนพิเศษของ พี่แสบ กับ น้องปาน ตอนมหาลัยได้มั้ยค่ะ.....เหมือนมันยังไม่อิ่มกับคู่นี้อ่ะ.

ชอบพี่แสบอ่ะ....น่าร้ากกกกกกกกกกกกกกก

 

[andyus1]

แบบว่า ไม่ยอม ก๊าซๆๆๆๆๆ

ล้อเล่น เอาเปนว่าตามจัยผุ้เขียน กราผมรออ่าน คริๆๆๆ

เอาเปนฉาก หลังจบเรื่องก็ได้ แบบว่ามีมาเรื่อยๆ อ่ะ ได้ไหมจะได้พูดคุยกันเรื่อยๆๆ คิดถึงอ่ะคับ หรอว่าจะแต่งเรื่องไหม่

แว่วๆๆ ลางไม่ดี มรสุมครั้งสุดท้ายก่อนจบเรื่องของข้าวกะต้าร์ ไม่นะ คราวนี้ไม่ยอมนะ ทะเลาะกันได้ แต่อย่าหั้ยทั้งสองต้องไปหาคู่นอนชั่วคราวใหม่นะครับ มันดูไม่จืดอ่ะเบ่บี๋

จุ๊บๆๆ น่ารักมากมาย ขยันโพสต์ดีเเท้เนาะพี่มิ้นเนาะ คริๆๆ แอบกัดนิดนึง ไปและ เด๋วโดนทีนส์

[เบบี้]

ตอนที่90 พิเศษ เป้กะเข็ม<ทะเลาะกันรึป่าว>
ผมพามันกลับมาถึงห้อง มันเงียบมาตลอดทาง ผมถามอะไรมันก็ไม่ยอมตอบครับ มันเป็นเหี้ยไรของมันเนี้ย ผมละไม่เข้าใจมันจริงๆครับ
“มึงหิวมั้ย..”ผมถามมันเมื่อถึงห้องแล้ว มันถอดเสื้อออกครับ
มันเงียบไม่ตอบ
“กินยามั้ย..ปวดหัวรึป่าว”ผมถามมันอีกครั้ง เพื่อรอคำตอบจากมัน
แต่มันกลับเงียบเหมือนเดิม มันเปิดตู้เย็น แล้วหยิบเบียร์ออกมา ผมเดินไปกระชากขวดเบียร์ออกจากมือมันครับ แต่มันรั้งไว้ แล้วหันหน้ามามองหน้าผมทันที
“ปล่อย..”มันพูดบอก หน้าตานิ่งมากเลยครับ
“ไม่..มึงเมาแล้วนะ..มึงจะกินอะไรนักหนา”ผมบอกมัน แต่มันก็ยังยื้อขวดกับผมอีกครับ
“กรูจะกิน..มึงอย่ามาเสือก”ไอ้เข็มมันพูดอีก แต่ผมก็ดึงขวดกลับ
“กรูจะเสือกมึงจะทำไม”ผมต่อล้อต่อเถียงกับมันครับ
“กรูบอกให้ปล่อย..มึงจะเหี้ยไรกับกรูนักหนาห๊ะ”มันตะคอกใส่หน้าผม หน้าผมชาไปทันที แค่คำพูดนั้น
“กรูแค่ไม่อยากให้มึงกิน..กรูเป็นห่วงมึงนะ”ผมพูดบอกมัน น้ำตาเริ่มคลอ
“กรูจะกิน..ถอยไป”มันผลักอกผมแล้วกระชากขวดเหล้าไป
“เข็ม”ผมเรียกชื่อมันแล้วจับแขนมัน แต่มันสะบัดออกแล้วผลักผมอีกครั้ง
“มึงเป็นอะไร..มึงเครียดเรื่องอะไรรึป่าว..ทำไมมึงไม่พูดกับกรูละ..กรูเป็นห่วงมึงนะมึงรู้บ้างมั้ย”ผมบอกมัน แล้วเดินตามมันไปครับ มันจะเดินออกไปนอกระเบียง
“ไม่ต้องมายุ่งกับกรู..ไม่ต้องมายุ่งเรื่องของกรู”มันหันมาบอกผมเสียงแข็ง สายตาเย็นชาของมัน ทำให้ผมอึ้งไปสักพัก เพื่อนที่เคยร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมา มีแต่รอยยิ้มให้กัน มันแปลกไปตั้งแต่ผมบอกรักมันคราวนั้น
ผมเงียบ ยืนก้มหน้า
“มึง....เกลียดกรูมากขนาดนั้นเลยหรอ”ผมพูดออกไป พร้อมกับเช็ดน้ำตาที่ไหลลงช้าๆ ไอ้เข็มมันหยุดยืนหันหลังให้ผม
“มึงเกลียดกรูมาก...เลยหรอเข็ม”ผมพูด เสียงเครือๆแต่ก็ยังระงับอารมณ์ไม่ร้องให้มันมากกว่านั้นครับ ไอ้เข็มมันเงียบไป
มันยืนอยู่สักพัก มันไม่ตอบอะไรครับ แต่มันกลับ เดินออกไปนอกระเบียง แล้วดื่มเบียร์ต่อ ผมยืนค้างอยู่ตรงนั้น ขามันหนักมาก จนไม่สามารถก้าวออกไปได้ ผมหันไปมองไอ้เข็มที่นั่งสูบบุหรี่อยู่ข้างนอก ผมเลยเดินเข้าไปในห้อง ทำหัวให้มันเย็นลงสักพัก แล้วโทรหาไอ้ข้าว เพื่อนคนเดียวที่ตอนนี้รู้ว่าผมรักไอ้เข็ม
“ว่าไงวะ”ไอ้ข้าวมันรับ
“ข้าว..กรู”ผมเสียงเครือ พูดไม่ค่อยออกนัก
“เฮ้ย..มึงเป็นอะไร..ไอ้เป้”ไอ้ข้าวตกใจทันทีเมื่อได้ยินเสียงผม ผมเงียบสักพัก สูดลมหายใจเข้าลึกๆ
“กรูไม่รู้...เข็มมันโกรธกรู..มันเป็นอะไรไม่รู้”ผมพูดขาดๆหายๆ สะอึกไปด้วย ตกลงนี่กรูเป็นผู้ชายอ่อนไหวใช่มั้ยเนี้ย ร้องไห้ง่ายจริงๆกรู
“มึงๆใจเย็นๆก่อนนะ..อย่าเพิ่งคิดมาก..ตอนนี้มึงอยู่ไหน”ไอ้ข้าวรีบถาม เสียงมันเป็นห่วงผมมากๆเลยครับ
“อยู่ห้อง”ผมบอกมัน
“แล้วไอ้เข็มละ”ไอ้ข้าวมันถามกลับ
“นั่งกินเบียร์อยู่นอกห้อง...”ผมบอกมันอีก สูดน้ำมูกเข้าไปเพราะมันไหลอะ
“อืม..เดี๋ยวกรูไปหานะ..รออยู่ห้องนั่นแหละ”ไอ้ข้าวมันบอก
“ไม่ต้องมาหรอก..ลำบากมึงป่าวๆ”ผมบอกมัน แล้วเช็ดน้ำตา ยังรู้สึกดีครับ ที่ยังมีเพื่อนคอยห่วงใยแล้วก็รักผมอยู่
“มึงอย่าพูดงี้ดิวะ..เดี๋ยวกรูไปหา..รออยู่นั้นแหละ”ไอ้ข้าวมันพูดตัดบทว่าจะมาให้ได้ครับ ที่จริงผมไม่อยากให้มันมาหรอกครับ รถก็ติด รถเยอะจะตาย ถึงมันจะดึกแล้วก็เถอะ มันก็ไกลพอสมควรอะครับ
“อืม...”ผมอืมตอบมันเบาๆ เสียงแทบไม่มี
“แล้วเจอกันเพื่อน”ไอ้ข้าวมันพูดก่อนที่มันจะวางไปครับ
ผมนอนลงบนเตียงคิดอะไรเรื่อยเปื่อย มันรู้สึกเครียดมากอะครับ เลยลงมานอนพื้นข้างล่าง รู้สึกเย็นมากเหมือนตัวลอยเลยครับ หนาวมาก เริ่มหนาวขึ้นเรื่อยๆ ผมนอนแผ่อยู่ตรงนั้น กางแขนกางขา แล้วเงยหน้ามองเพดาน น้ำตาไหลลงมา ไม่ได้บีบกั้นแต่อย่างใด แต่มันซึมไหลไม่หยุด
กรูขอโทษนะเข็ม ที่ความต้องการของกรูมันมากเกินเพื่อน ถ้ากรูไม่โลภอยากได้มึงมากเกินเพื่อน กรูไม่มีกิเลศมากขนาดนี้ กรูคงไม่ต้องเสียเพื่อนที่ดีอย่างมึงไป ถ้าเป็นตอนนี้ มึงคงเล่าทุกเรื่องให้กรูฟังแล้ว แล้วก็คงเป็นกรูที่ไปไหนมาไหนกับมึงได้ตลอด มันเป็นเพราะกรูเอง ที่ต้องการความรักมากกว่าเพื่อนจากมึง กรูขอโทษ
ผมนอนอยู่ตรงนั้นนานเท่าไหร่ไม่รู้ครับ ตื่นมาอีกที ไอ้ยินเสียงโทรศัพท์ดัง
“อืม..”ผมรับ เพราะเห็นเป็นไอ้ข้าว
“จะให้กรูขึ้นไป..หรือจะลงมา”มันถามผม
“เดี๋ยวกรูลงไปหาเองดีกว่านะ”ผมบอกมัน
“อืม..กรูรออยู่ล่างตึกเลยนะ..นั่งรออยู่ตรงโซฟา”ไอ้ข้าวบอก
“อืม..แป๊บนึง”ผมบอกมัน ดีครับ ที่มันโทรมาถามผมก่อน เพราะว่าถ้าอยู่ๆไอ้ข้าวมาเดี๋ยวไอ้เข็มก็คงสงสัยอีก ว่าอยู่ๆไอ้ข้าวมันมาทำไม ผมเดินไปหยิบกระเป๋าตังที่หัวเตียง แล้วก็โทรศัพท์  เดินออกมานอกห้อง ก็เห็นไอ้เข็มมันยังนั่งอยู่เลยครับ เบียร์หมดไปสองขวดแล้ว  ผมไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไง ผมยืนมองมันอยู่หน้าประตูห้องผม จะไปบอกมันก็ไม่กล้า จะไปบอกเดี๋ยวก็หาว่าเสือกมาบอกทำไมอีก เลยหยิบโน้ตบนตู้เย็นในห้องครัวมาเขียน
“ออกไปข้างนอกนะ”ผมเขียนไปแค่นี้ เพราะไม่รู้จะเขียนอะไรไปมากกว่านี้ ผมยืนมองกระดาษอยู่นาน แล้วเอาใบใหม่แป๊ะลงบนตู้เย็น แล้วเดินออกไปเงียบๆ ผมไม่รู้ว่ามันจะเห็นผมรึป่าว เพราะว่าผมเดินหันหลัง แล้วตรงนั้น ข้างนอกคือมันนั่งหันข้างอยู่ ไม่ได้นั่งหันหลังให้ทางผม ผมปิดประตูลงช้าๆแล้วเดินเหมือนไร้วิญญาณไปขึ้นลิฟ แล้วเดินไปหาไอ้ข้าว พอเห็นไอ้ข้าว ก็ต้องเห็นพี่ตาร์ครับ พี่ตาร์นั่งอ่านหนังสืออยู่เงยหน้าขึ้นมาเห็นผมพอดี เลยเรียกไอ้ข้าว ไอ้ข้าวลุกขึ้นรีบเดินมาหาผม
“เป็นไงบ้างวะ...”ไอ้ข้าวมันจับไหล่ผม แล้วเอาผมไปกอด ผมรับรู้ได้ว่ามันคงเป็นห่วงผมมากจริงๆ ผมยืนกอดมันอยู่อย่างนั้น แค่อยากสื่อให้ถึงว่ากรูเครียดวะ
“ใจเย็นๆนะมึง..ยังไงก็เคยเป็นเพื่อนกันมาก่อน..มันไม่โกรธอะไรมึงหรอก”ไอ้ข้าวตบไหล่ผมเบาๆ ผมกับมันมองหน้ากันสักพัก
“ไปหาอะไรกินกันนะมึง....อย่าเพิ่งเครียด”ไอ้ข้าวบอก แล้วจับมือผม ผมเดินตามมันไป พี่ตาร์เดินนำหน้าไปแล้วครับ ไอ้ข้าวมันเปิดประตูให้ผมนั่งลงหลังคนขับ มันก็นั่งเป็นเพื่อนผมด้วยครับ ตกลงวันนี้พี่ตาร์เป็นคนขับรถไปครับ
ผมนั่งเหม่อออกไปนอกร้าน มองถนนข้างทาง แสงสีที่บางที่ยังคงความรื่นเริงอยู่ ผู้คนเดินไปมา พ่อค้าแม่ค้าที่ยังคงทำมาหากินอยู่ คนบนโลกนี้ไม่มีใครมีความสุขไปทุกคนหรอกใช่มั้ย ถ้าเรายืนอยู่นอกถนนตรงนั้นบ้าง จะมีคนในรถที่นั่งร้องไห้แบบเรามั้ย ตอนนี้ยังมีใครที่ทะเลาะกับแฟนอยู่รึป่าว ตอนนี้มีใครที่บอกรักเพื่อนสนิทอยู่มั้ย ตอนนี้มีใครที่กำลังมีความสุขกับคนที่รักอยู่รึป่าว มากมายไปหมดที่ผมคิดไปเรื่อยเปื่อย แล้วตอนนี้คนที่ผมรัก จะคิดถึงผมบ้างรึป่าว ผมนั่งคิดไปต่างๆนาๆ จนถึงร้าน ไอ้ข้าวก่อนเดินลงจากรถมันก็ตบไหล่ผมเบาๆเป็นการบอก
ร้านนี้เป็นร้านอาหาร มีวงดนตรีคลาสสิกบรรเลงเบาๆ ไอ้ข้าวมันคงรู้ใจผม ร้านอาหารแต่งสไตน์ครันทรีแบบที่ผมชอบ นั่งสบายๆ ผมไม่เคยมาร้านนี้เลยด้วยซ้ำ ไม่รู้ไอ้ข้าวมันไปรู้จักได้ยังไง ผมกับไอ้ข้าวแล้วก็พี่ตาร์เดินเข้ามาในร้าน พนักงานที่ดูมีมารยาท และแต่งตัวเรียบร้อย แสงไฟอ่อนๆทำให้บรรยากาศดูดีขึ้นมาก
“สามที่ครับ”ไอ้พี่ตาร์พูดบอกพนักงาน ถึงแม้ผมจะเดินมาหน้าสุด แต่ก็ไม่อยากพูดอะไรมาก พี่ตาร์คงรู้
แล้วพนักงานก็จัดที่นั่งให้พวกผม ในที่เป็นส่วนตัว แต่ก็เห็นนักร้องบนเวทีครับ
“มึงจะเอาอะไร”ไอ้ข้าวมันถามผมหลังจากรับเมนูจากทางร้าน
“ไม่เอาหรอก..มึงสั่งเหอะ..กรูกินได้หมดแหละ”ผมบอกมันเพราะว่าขี้เกียจสั่ง แล้วถ้าบอกไม่กินก็ยังไงอยู่ เพื่อนมันก็หวังดีนิครับ ไอ้ข้าวมันสั่งอาหารมาสามสี่อย่าง แล้วสั่งโค้กมากิน
“ไม่ต้องกินเหล้านะมึง..กรูไม่อยากให้มึงกินตอนอารมณ์แบบนี้”ไอ้ข้าวมันบอก ผมพยักหน้า แล้วมองไปที่เวที นักร้อง แต่งสูท แต่ว่าออกเซอร์ๆ ยังไม่แก่เลยครับ เล่นเบียโนได้เพราะมากจริงๆ
“มึงไปทะเลาะไรกับมันวะ”ไอ้ข้าวมันถามผมขึ้น หลังจากที่มันดื่มโค้กจากแก้วมันเสร็จ
“ก็ไม่เชิงทะเลาะหรอกมั้ง...”ผมพูดแล้วยิ้ม ไอ้ข้าวมันก็คงรู้ว่าเป็นยิ้มที่เศร้ามาก
“มันเมาไปอยู่บ้านเพื่อนกรูเป็นห่วงเลยไปรับกลับมา...แต่กลายเป็นว่ามันมากินต่อที่บ้านแต่กรูห้ามไว้..แต่มันไม่ฟัง...”ผมบอกไอ้ข้าว ที่ตั้งใจฟังผมเป็นอย่างดี และพี่ตาร์ก็ด้วย
“แต่มันก็ไม่ฟังกรู ไม่รู้มันไปโมโหอะไรมา..กรูถามว่ามีเรื่องอะไรทำไมไม่บอกกัน...มันก็บอกว่าอย่ามาเสือก”ผมบอกไอ้ข้าว
“อืม.....”ไอ้ข้าวรับคำเหมือนกับว่า มึงก็คงไม่รู้จะพูดอะไรไปมากกว่านี้
“กรูถามว่ามันเกลียดกรูแล้วหรอ..แต่มันไม่ยอมตอบกรู..ออกไปนั่งกินเบียร์ต่อ..ก่อนออกมามันยังนั่งอยู่เลย”ผมเล่าต่อ
“ไอ้เข็มมันเป็นเหี้ยไรของมันวะ”ไอ้ข้าวมันพูดงงๆ คิ้วขมวดเข้าหากัน เหมือนมันก็สงสัยไม่แพ้ผมครับ
“กรูไม่รู้.....”ผมบอกมัน
“ใจเย็นๆก่อนนะมึง...มันคงมีเรื่องอะไรไม่สบายใจก็ได้”พี่ตาร์บอก  ผมเงยหน้าแล้วพยักหน้าให้หนึ่งที
แล้วหันไปมองนักดนตรีบนเวที นักดนตรีกำลังเล่นเพลงของ Rob Thomas ในสไตน์อคูสติกอยู่
เพลง My my my ฟังยังไงก็ยังเพราะไม่เคยเปลี่ยน เสียงนักดนตรีนุ่มจับใจ แต่กลับมีพลัง ทำให้ผมเคลิ้มไปเลยครับ
ผมกับไอ้ข้าวและพี่ตาร์ นั่งคุยกันไปบ้าง กินบ้าง ผมก็กินครับ หิวเหมือนกัน เพลงที่คลออยู่ตลอดเวลาเป็นเพลงสากลทั้งนั้นเลยครับ ไม่ได้ร้องเพลงไทยเลย หันไปดูหน้าตาแขกรอบๆโต๊ะ ก็มีแต่คนมีอายุแล้วครับ ประมาณ สามสิบอัพ ไม่ค่อยมีวัยรุ่นเท่าไหร่ คนเป็นเฉพาะจับลูกค้าเป็นกลุ่มๆที่ชอบเพลงและดนตรีสไตน์นี้เท่านั้นแหละครับ
“แล้วมึงจะเอายังไงต่อ...คืนนี้จะกลับห้องรึป่าว”ไอ้ข้าวมันถาม แล้วมองหน้าผม
“กรูไม่รู้วะ...ยังไม่อยากเจอมันเลย..ไม่กล้ามองหน้ามัน ไม่รู้มันยังโกรธกรูอยู่รึป่าว”ผมบอก
“อืม....ไปนอนห้องกรูก่อนมั้ยละ”ไอ้ข้าวมันถาม ผมคิดอยู่สักพัก ถ้าไปนอนห้องไอ้ข้าว ต้องไปเรียนสายแน่ๆครับ
“ไม่เป็นไร..เดี๋ยวกรูไปนอนห้องไอ้แมนดีกว่า..เดี๋ยวกรูไปเรียนไม่ทัน”ผมบอก ที่จริงเพื่อนในคณะผมก็มีนะครับ ก็สนิท แต่ว่าไม่อยากรบกวน ถ้าอยู่กับไอ้แมน ยังไงก็รู้ใจมากกว่า แล้วถ้าผมเครียดขึ้นมาจริงๆ ผมก็ปรึกษามันได้ ยังไงก็เพื่อนสนิทกันนี่ครับ
“อืม.แล้วมึงจะเล่าให้ไอ้แมนฟังรึป่าว”ไอ้ข้าวมันถาม
“ก็คงเล่ามั้ง..เพื่อนกันนี่หว่า..”ผมบอก
“อืม.ก็ดี..ไม่ต้องเก็บไว้คนเดียว..อยากบอกใครก็บอก..เรื่องแบบนี้เก็บไว้มึงเครียดป่าวๆ”ไอ้ข้าวมันพูดแล้วกินอาหารข้างหน้า
“เฮ้ย..ตาร์รึป่าว”เสียงผู้ชายคนหนึ่งเดินมาที่โต๊ะผม ผมหันไปมองด้วยอาการงง พร้อมกับไอ้ข้าวครับ
“เฮ้ย..ไอ้เม่น”พี่ตาร์ดีใจหน้าบาน แล้วลุกขึ้น คนเหี้ยไรวะ ชื่อเม่น พี่ตาร์ลุกขึ้น แล้วเดินไปหาไอ้พี่คนชื่อเม่นนั้นครับ
“กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่วะ..กรูนึกว่ามึงยังอยู่อังกฤษอยู่นะเนี้ย”พี่ตาร์เดินเข้าไปกอดพี่คนชื่อเม่น แล้วตบไหล่กันเบาๆ
“กลับมาได้หลายเดือนแล้ว..แม่ให้มาดูกิจการที่ร้าน”พี่คนชื่อเม่นบอก
“เออ..เดี๋ยวๆ..นี่ชื่อข้าว..นี่ชื่อเป้..นี่แฟนกรู ส่วนนี่เพื่อนแฟนกรู”พี่ตาร์มันพูดตรงมากเลยครับ ผมกับไอ้ข้าวยกมือไหว้พี่แกแล้วยิ้ม ถ้าผมได้ไอ้เข็มเป็นแฟน ผมก็คงพูดแบบนี้ เพราะได้แต่คิดว่าคงจะได้ไงครับ ไม่ได้สักที
“หวัดดีครับ..นี่แฟนมึงหรอ..หล่อดีนี่หว่า..ไม่น่าคบกับมึงได้นะเนี้ย”พี่เม่นพูด
“ไอ้เชี้ย...”พี่ตาร์ตบหัวพี่เม่นเบาๆหยอกๆนะครับ
“สนใจขึ้นไปเล่นดนตรีป่าววะ..โชว์ฝีมือหน่อยดิ”พี่เม่นพูด
“ไม่เอาวะ..อายคนเค้า..ไม่ได้ซ้อมมาหลายเดินแล้ว..เล่นแต่กีตาร์อยู่บ้านเล่นเองฟังเอง”พี่ตาร์พูด แล้วเกาหัวมองแขกนอกร้าน
“เอาน่า..นิดนึง..เมื่อกี้แขกขอเพลงมา.เด็กกรูยังไม่ได้เล่นเลยเนี้ยไปพักอยู่.”พี่เม่นพูด
“เพลงไรวะ..”พี่ตาร์ถาม
“ของRob Thomasไงวะ..เพลงNow comes the night...สนป่าววะ”พี่เม่นพูดแล้วยิ้ม
“อย่าดีกว่าวะ..เดี๋ยวแขกมึงจะหนีหมด”พี่ตาร์พูด ผมยิ้มออกมาให้กับบทสนทนาข้างหน้าครับ เพลงนี้ก็เป็นเพลงที่ผมชอบเช่นกัน เพราะว่าผมชอบ Rob Thomas ครับ
“เออน่า..นิดนึง..นักดนตรีทั้งบ้าน....ฝีมือขนาดไหน..มึงอย่ามาถ่อมตัว.น้องสาวมึงก็ได้ดิบได้ดีเลยนะเห็นว่าได้ขึ้นโชว์ที่นั่นด้วย เออ มึง.เล่นให้กรูหน่อยดิ.แล้วเดี๋ยวอีกเพลงกรูขึ้นไปแจมด้วย”พี่เม่นพูด อ่าว ตกลงพี่เม่นก็เล่นดนตรีเป็นหรอเนี้ย น้องสาวที่พูดถึงก็คงเป็นไอ้โมที่ไปเรียนดนตรีอยู่ที่อังกฤษแหละครับ
“เอาจริงหรอวะ”พี่ตาร์ยังหันไปมองรอบๆ
“เออ..เดี๋ยวไอ้น้องที่เล่นกีตาร์เพลงนั้นเสร็จขึ้นเลย”พี่เม่นจัดการเสร็จสรรพ
“โอเคนะมึง”พี่เม่นตกลงให้ซะงั้นอะครับ แต่พี่ตาร์นี่ยังแบบเขินอยู่เลยครับ แล้วหันมามองหน้าไอ้ข้าว ที่นั่งยิ้มพยักหน้าอยู่แบบเอาสิ เล่นสิ ฮ่าๆๆ ผมนึกก็ขำคู่นี้ครับ เค้ารักกันดีจัง
“เฮ้ย..ไอ้เป้ก็เล่นดนตรีนะโว้ย”นั่นครับ พี่ตาร์หาขี้มาให้ผม
“ไม่เอาเฮีย..”ผมรีบปฏิเสธ
“ฮ่าๆๆ..มึงไม่ต้องรีบปฏิเสธขนาดนั้นก็ได้”พี่ตาร์พูดไปหัวเราะไป
แล้วพี่ตาร์ก็เดินไปกับพี่เม่นครับ พี่ตาร์ก็ไม่วาย ส่งตาหวานเยิ้มมาให้ไอ้ข้าวก่อนครับ ไอ้ข้าวเลยเปลี่ยนที่นั่ง ลุกมานั่งข้างๆผมที่สามารถเห็นเวทีได้ง่าย
พี่ตาร์เดินไปตรงเวที นักร้องบนเวทีที่เล่นกีตาร์อยู่เล่นเสร็จเดินลงมาจากเวที แล้วพี่เม่นก็ผลักพี่ตาร์ขึ้นไปบนเวทีครับ แขกปรบมือกันเป็นระยะๆ คงงงว่าพี่ตาร์เป็นใคร พี่ตาร์ยิ้มหน้าบานเลยครับ ฮ่าๆๆ
พี่ตาร์เดินไปนั่งที่เปียโนสีดำตัวใหญ่แล้วนั่งลง  
“สวัสดีครับ..แขกผู้มีเกียรติทุกท่าน ..ที่จริงวันนี้ผมมานั่งทานอาหาร..แล้วเจอเพื่อนเก่า..ก็เจ้าของร้านนั่นแหละครับ..”พี่ตาร์พูดไปยิ้มไป
“ท่านบอกให้ผมขึ้นมาเล่นเพลงที่แขกโต๊ะ5ขอมาครับ..ถ้าผิดผลาดประการใดต้องไปโทษเจ้าของร้านนะครับ..เพราะว่าผมโดนท่านผู้นั้นดันขึ้นมาครับ”พี่ตาร์เหมือนจะพูดหยาบแต่พูดไม่ได้ครับ เพราะไม่ใช่ร้านที่วัยรุ่นทั่วไปอย่าผับอยากบาร์มาเที่ยวกัน ผมเห็นพี่เม่นยืนยิ้มอยู่ข้างเวที
พี่ตาร์ตั้งหลักสักพัก แล้วเริ่มบรรเลงเพลงลงบนเสียงเปียโนที่หนักแน่น แต่แฝงไปด้วยความนุ่มนวล
เพลงNow comes the night เริ่มถูกบรรเลงโดนพี่ตาร์ เสียงเปียโน จากคนที่บอกไม่ได้เล่นมานานแล้ว แต่ฟังแล้วไม่ได้เป็นเช่นนั้นเลย เสียงดนตรีที่ถ่ายทอดออกมา พี่ตาร์ดูมีเสน่ห์มากๆ ผมหันไปมองไอ้ข้าวที่มันนั่งมองพี่ตาร์ตาไม่กระพริบ แล้วยิ้มอย่างมีความสุข มันคงมีความสุขมากๆเลยสินะ
.......................................
When the hour is upon us
And our beauty surely gone
No you will not be forgotten
No you will not be alone

And when the day has all but ended
And our echo starts to fade
No you will not be alone then
And you will not be afraid
No you will not be afraid

When the fog has finally lifted
From my cold and tired brow
No I will not leave you crying
And I will not let you down
No I will not let you down
I will not let you down

Now comes the night
Feel it fading away
And the soul underneath
Is it all that remains
So jus slide over here
Leave your fear in the fray
Let us hold to each other
Till the end of our days
.....................................
เสียงพี่ตาร์นุ่มไพเราะจับใจคนฟัง จนเสียงปรบมือเกรียวกราวครับ
“ขอบคุณมากครับ”พี่ตาร์พูดแล้วก้มหัวลงน้อยๆ
แล้วไม่วายที่พี่เม่นจะขึ้นมาบอกให้พี่ตาร์เล่นต่ออีกเพลง โดยพี่เม่นเล่นกีตาร์ แล้วพี่ตาร์เล่นเปียโนครับ ได้รับการตอบรับอย่างดีจากแขกที่เข้ามานั่งในร้านครับ จนพี่ตาร์เดินกลับมา ไอ้ข้าวก็ยังไม่ย้ายที่นั่งครับ
“ชอบมั้ยครับ”พี่ตาร์มาถึงก็ถามไอ้ข้าวทันที
“อืม..ก็ดีกว่าฟังเสียงเคาะกระทะหน่อยอะ”ไอ้ข้าวพูด เพื่อนผมมันปากดีนะครับ เหอะๆ
“ปากดีนะมึง”ผมว่ามันแล้วยิ้ม
“อ่าว..ยิ้มได้แล้วนี่หว่า..กรูค่อยสบายใจหน่อย”ไอ้ข้าวมันพูดแล้วกอดไหล่ผม
“เสียงดีมากเลยพี่ตาร์”ผมบอกพี่ตาร์
“จริงดิ”พี่ตาร์พูด
“จริงพี่...”ผมบอก
“ผมนะชอบRob Thomas มากเลยพี่”ผมบอกพี่ตาร์
“คอเดียวกันนี่หว่า”พี่ตาร์พูด ทำให้ผมเริ่มคลายเครียดลง แล้วยิ้มมากขึ้นจนรู้สึกได้
“John Denver อะพี่ชอบป่าว..ผมนะโคตรชอบเลยอะ”ผมบอกพี่ตาร์
“อ่าวสาด..คอเดียวกันเลยเนี้ย..ทำไมกรูไม่เคยรู้เลยวะ”พี่ตาร์พูด ก็ผมกับพี่ตาร์ไม่ค่อยได้คุยกันเรื่องนี้เท่าไหร่ ส่วนมากก็เรื่องอื่นๆทั่วไป แซวบ้างอะไรบ้างครับ
“พ่อกับแม่ผมฟังไง..ผมเลยต้องฟังจนชอบไปเลย..เลยไม่ค่อยชอบฟังเพลงไทยเท่าไหร่”ผมบอก
“เออ.พี่ก็ชอบฟังเพลงสบายๆ..ฟังง่ายดี..ดูมีหัวคิดในการแต่ง..ไม่ได้ไร้สมอง..มันทำให้ดึงดูดคนได้”พี่ตาร์พูด
“เออ..เอากันเข้าไป..กรูไม่รู้เรื่องดนตรี..ทิ้งกรูไว้กลางทางเลย..คุยเรื่องเต้นกับกรูมั้ยละ”ไอ้ข้าวมันพูดแทรกขึ้นมาเหมือนผมกับพี่ตาร์ทิ้งมันครับ
“สาด...ก็กรูดีใจนี่หว่า..นานๆทีมีคนฟังเพลงแบบกรู..ไม่ค่อยเจอโว้ย”ผมบอกไอ้ข้าว
“เออๆ..ตอนนี้อะไรที่เป็นความสุขมึงได้กรูก็ดีใจด้วยหมดแหละ..กรูแซวไปงั้นแหละ”ไอ้ข้าวมันพูดแล้วยิ้ม
“อ่าวน้องเป้..โชว์สักเพลงมั้ยครับ”พี่เม่นเดินมา
“นั่งก่อนมึง”พี่ตาร์เอาเก้าอี้ให้พี่เม่นนั่ง
“ไม่ดีกว่าครับ...”ผมยิ้มให้แล้วบอก
“มาร้านพี่ครั้งแรกรึป่าว”พี่เม่นถาม
“ครั้งแรกครับ..”ผมตอบ
“มาบ่อยๆแล้วกัน..ชอบเพลงแบบนี้รึป่าวละ”พี่เม่นถาม
“ชอบครับพี่”ผมตอบ
“เนี้ยถ้าลูกค้าประจำเรามีส่วนลดด้วย.แล้วเรากับน้องข้าวใช่มั้ยครับ..ถ้าอยากมาก็บอกพี่ได้..พี่ลดให้..แฟนไอ้ตาร์ทั้งที”พี่เม่นหันไปแซว ไอ้ข้าวมันยิ้มเขินๆ
“เดี๋ยวเซ็นชื่อกับทางร้านแล้วเดี๋ยวพี่เอาบัตรมาให้..”พี่เม่นทำท่าจะลุกขึ้น
“อ่าว..ให้กรูด้วยดิวะ..แม่ง”พี่ตาร์พูด
“ไร..มึงก็เอาใบเดียวกับน้องข้าวสิวะ..เปลืองโว้ย”พี่เม่นบอกพี่ตาร์ยิ้ม
“เออๆ..รักกรูมาก”พี่ตาร์พูด
“เดี๋ยวกรูมา”พี่เม่นบอก แล้วเดินไปครับ  
“มึงเป็นเพื่อนกับพี่คนนี้นานแล้วหรอวะ”ไอ้ข้าวถาม
“ก็มันอยู่แถวบ้านพี่ตั้งแต่พี่ยังเด็กเล่นด้วยกันมาเลยครับมันมาอยู่บ้านพี่เลยทำให้เล่นดนตรีด้วยกันตั้งแต่เด็ก..แต่ว่ามันต้องไปอยู่กับแม่มันที่อังกฤษตอนม.ห้า เนี้ยพี่ก็รู้แหละครับว่ามันเปิดร้านนี้ เพราะร้านนี้เปิดมาตั้งนานแล้ว พี่เลยพามา แต่ไม่รู้เลยครับว่ามันกลับมาแล้ว”พี่ตาร์เล่า
“อืม...เค้ารู้หรอว่ามึงเป็นแบบนี้ไม่เห็นเค้าตกใจเลย”ไอ้ข้าวมันถามอีก
“รู้ครับ”พี่ตาร์ตอบได้หน้าตาเฉยมาก ฮ่าๆๆ
“อืม..”ไอ้ข้าวมันก็กินต่อไป
สักพักพี่เม่นก็เอาเอกสารมาให้ผมกับไอ้ข้าวกรอก แล้วก็ได้บัตรสมาชิกมาครับ ส่วนลดพิเศษวีไอพีเลยครับ ผมกับไอ้ข้าวนี่ไม่ค่อยได้สิทธิ์พิเศษเลยครับ หน้าด้านสุดๆ ก็รับครับ ผมคิดว่าต้องมานั่งร้านนี้บ่อยๆแน่ๆครับ เพราะว่าชอบมากๆเลย
“เดี๋ยวมึงจะไปห้องไอ้แมนใช่มั้ย..กรูจะได้ไปส่งเลย”ไอ้ข้าวมันถามระหว่างที่เราสามคนล่ำลา พี่เม่นเสร็จ กำลังจะมาขึ้นรถ
“อืม..เดี๋ยวโทรไปบอกไอ้แมนก่อน”ผมบอก
“อืม..แล้วจะโทรบอกไอ้เข็มรึป่าว”ไอ้ข้าวถาม
“คงไม่หรอก..มันจะมาสนใจอะไรกรูละ”ผมบอกไอ้ข้าว
“แล้วแต่มึงนะ..กรูก็ไม่รู้จะให้คำปรึกษากับมึงยังไง..เพราะกรูไม่ใช่ผู้เชี่ยวชาญแต่ว่ายังไงกรูก็เพื่อนมึง..มีอะไรก็บอกกรูได้เสมอ กรูยินดีรับฟัง”ไอ้ข้าวมันพูด แล้วตบไหล่ผม ผมจับมือมัน เหมือนกรูรับรู้ความรักจากมึงจริงๆไอ้ข้าว ผมสามคนออกมาจากร้าน ผมโทรบอกไอ้แมนว่าจะไปนอนด้วย ไอ้แมนก็เออดี มาอยู่เป็นเพื่อนกรูหน่อย กรูเบื่อ ไม่มีเพื่อนกินเหล้า นี่ตกลงมันคงไม่ได้มาเรียนหรอกครับ มันคงมาแดกห่าเหล้า
พอถึงคอนโดไอ้แมน ไอ้แมนมันมารอรับข้างล่าง เพราะมันรู้ว่าไอ้ข้าวมาส่ง มันลงมาคุยกับไอ้ข้าวสักพักก่อนที่ไอ้ข้าวจะกลับไปครับ
...


มาต่อให้รอบดึก รอบสุดท้าย น่ะค่ะ

จุ๊บๆ
ตามเสียงเรียกร้องค่ะ

ขอบคุณทุกคอมเม้นน่ะค่ะ
รักคนอ่านทุกคนค่ะ
ฝันดีน่ค่ะ
จุ๊บอีกทีค่ะ

จุ๊บบบบบบบบบบบบบ

[TAMAKUNG]

 


ขอบคุณนะครับ



ที่เขียนเรื่องดีๆๆให้อ่าน




ชอบมากเลย



และ 


อีกครั้งนะครับถ้าไม่มี้เรื่องที่ต้องทำให้เสียน้ำตา




อิอิ



แบบว่านทรมานนะครับ




บอกตรงๆๆๆ ว่าเอาไปฝันอ่ะคับ    แล้วไม่มีกะจิตกะใจ ไปสอนเด็กอ่ะคับ




ถ้าเปงห่วงอนาคตของชาติก็อย่าให้ผมร้องให้อีกนะครับ



อิอิ

[||WiTHOuT_YoU||]

  เมื่อไหร่จะบอกความในใจออกไปทั้งคู่เนี่ย จะได้แฮปปี้ กันซักที เหนื่อยแทน

[Ferfa]

  กอดเป้

[TAMAKUNG]

 


ช่าย


อ่านแล้วเครียดอ่ะ




เข้าใจอารมย์เป้เลยอ่ะ




 

[abcd]

ความรักคับอก น่าจ๋งจ๋านนนน 

[dekchin]

ทรมานใจน่าดู

 :เศร้า1: :เศร้า1:

[OHmeza019]

นอนหลับฝันดี ปน เครียดเล๊กน้อย

วู้ ๆๆ คู่นี่ ท่าทางรันทดกว่าชาวบ้านชัวร์
คู่ เเสบหายไปไหนเเร้วหว่า ??

[Salim021]

 



เศร้า~~~~

[RN]

 :m15:เป้ที่รักกกกกกกกกกก

[[N]€ẃÿ{k}uñĢ]

เครียดมาก ดูหนักๆอะ

ตอนหน้าขอแบบสบายๆกว่านี้หน่อยนะคราบ อิๆ

 

[moonlight]

คู่นี้ออกแนวอึดอัดปนเศร้า :เศร้า1:

[YO DEA]

 

แอบร้องไห้