ตอนที่7 มีเรื่องอีกแล้วไอ้ข้าว(ข้อตกลงระหว่างเรา)
เวลาก็ผ่านมาเป็นเดือนแล้ว เวลาเดินเร็วเป็นบ้าเลยแฮะ ไอ้ตาร์ก็วนเวียนอยู่บ้านผมเช้าถึงเย็นถึง ผมก็ไม่ได้สนใจหรอกครับ ก็คนมันไม่ได้ชอบจะให้ชอบได้ยังไง ส่วนมากมันมาก็ไปขลุกอยู่กับพี่ตังมันบอกให้พี่ตังสอนเรื่องกฎหมายให้มันครับ
ณ โรงเรียน แล้ววันนี้ก็เกิดเรื่องอีกมากมายอีกแล้วครับ
“มึงกล้ามากนะแค่ม.4เด็กใหม่มึงคิดจะมาปีกเกลียวกรูหรอ”ไอ้รุ่นพี่ม.5มันพูดหลังจากที่เรามีเรื่องในสาเหตุที่ว่าไอ้แมนครับ มันเอาเหล้ามากินที่โรงเรียนแล้วเสือกเมา ไปหาเรื่องไอ้รุ่นพี่พวกนี้เพราะเกลียดขี้หน้ามานานแล้ว แล้วตอนแรกพวกผมได้ขอโทษแทนไปเรียบร้อยแล้วแต่ว่าไอ้แมนมันไม่วายปากหมาไปท้าพวกพี่พวกนี้อีก คราวนี้เลยมีเรื่องกันจริงๆเลยครับ
“กรูก็ขอโทษมึงแล้วไงวะมึงจะเอาอะไรอีก”ไอ้เป้มันพูด แต่ตอนนี้พวกผมมีกันอยู่แค่หกคนในกลุ่มเท่านั้น เพื่อนตัวเหี้ยทั้งหลายไม่ได้ไปตามมันมาไปตามไม่ทันมันขึ้นเรียนกันหมดแล้วอะครับ แต่ไอ้พวกรุ่นพี่นี่สิบกว่าคนเลยครับ
“ไม่..กรูต้องการให้เพื่อนปากหมาของพวกมึงนะมากราบตีนกรูงามๆ”นั่นครับไอ้รุ่นพี่ที่ดูเป็นหัวโจกพูด
“ถุ้ย”ไอ้เหี้ยแมนทำเสียงถุยซะดังเชียวครับพี่น้อง มึงเมามึงทำอะไรมึงไม่รู้ตัวแต่คนที่จะไม่รู้สึกตัวนะมันพวกกรูนะไอ้แมน ไอ้พวกรุ่นพี่มันมองหน้ากันเลยครับ
“พี่จะเอายังไงว่ามาเลยดีกว่า”ผมพูดให้ประนีประนอมที่สุดครับเพื่อจะได้ไม่มีเรื่องไปมากกว่านี้
“ฮ่าๆๆ...จับเอาน้องเป็นเมียพี่ดีมั้ยครับ”น้าน ดูมันพูดครับ กรูของขึ้นเลยไงให้กรูเป็นผัวกรูจะไม่ว่ามึงหรอกนะ ตื่นๆ ตื่นลูกตื่น พ่อมีเรื่องแล้ว ปลุกเรียกขวัญและกำลังใจอยู่ในอก เพราะพวกมันเยอะกว่า
“ฮ่าๆๆๆ.......”ผมหัวเราะเสียงดัง พวกมันเงียบกันหมดเลยครับ คงสงสัยว่าผมเป็นอะไร
“แต่กรูอยากเอาหน้ามึงมาซบที่ใต้ตีนกรูมากกว่าวะ”ผมพูดไม่ทันขาดคำ กระโดดถีบมันเลยครับ และตอนนั้นเองตะรุมบอลกันเลยครับ มั่วไปหมดจำได้อย่างเดียวตอนนั้นคือ อย่าต่อยเพื่อนตัวเองเป็นพอ ตอนนั้นผมก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรแต่หันไปเห็น เอ๊ะทำไมคนมันเยอะขึ้นวะ หรือเพื่อนพวกมันมาช่วยเพิ่ม แต่เอ๊ะ ไม่ใช่พวกเพื่อนมันนี่หว่าถ้าเป็นพวกเพื่อนมันแล้วทำไมมันมาช่วยเพื่อนกรูวะ หันไปหันมา งงไปงงมา
ผลัว เข้าหน้าผมจังๆเลยคราบพี่น้อง อ่า มึงต่อยกรูไอ้เหี้ย ในขณะที่ไอ้ควายข้าวกำลังงงอยู่นั่นเอง
ผลัว เข้าที่หน้าจังๆ คราวนี้ไม่ใช่หน้าผมนะครับ หน้าไอ้รุ่นพี่คนนั้นแหละครับ ก็ไอ้โรคจิตนะสิครับมันมาจากไหนไม่รู้ต่อไอ้เหี้ยนั่นเอา จนไอ้นั่นตั้งตัวไม่ติด มันต่อยไปมันก็พูดไปด้วยครับ
“มึงต่อยเมียกรูหรอ” ผลัว แล้วมันก็หัวเราะครับ
“จะเอาเมียกรูทำเมียมึงหรอ...ข้ามศพกรูไปก่อนเหอะ”ผลัว แล้วมันก็หัวเราะอีกครับ ผมได้แต่ยืนงง ง่า ไอ้โรคจิตมึงจะเอาอารมณ์ไหนกรูชักกลัวมึงแล้วน้า
“ถ้าเกิดหน้าเมียกรูเสียโฉมขึ้นมา..มึงรับผิดชอบไหวมั้ย”ผลัว คราวนี้ครับ มันถีบไอ้เหี้ยนั้นกระเดนเลยครับมันลุกไม่ไหว เพื่อนมันหยุดตีกับพวกผมไปช่วยไอ้เหี้ยนั่นเลยครับ แล้วไอ้โรคจิตมันกำลังจะเข้าไปซ้ำมั้งครับ
“อย่าพี่....”เสียงหนึ่งจากไอ้พวกรุ่นพี่ม.5พูดขึ้น
“ผมขอ”มันพูดซ้ำ
“หึหึ.....ฮ่าๆๆๆๆ....”ง่า ไอ้โรคจิตมึงบ้าไปแล้ว มึงบ้าไปแล้วจริงๆ มันเหมือนคนบ้าเลยอ่าครับ ผมไม่รู้ว่ามันแกล้งทำเล่นๆหรือว่ามันเป็นจริงๆ แต่ตามันครับน่ากลัวมากเลยครับ
“ไอ้เนย์..มันไม่ได้ตั้งใจนะพี่ตาร์”เสียงเพื่อนไอ้รุ่นพี่พูดขึ้น นี่ขนาดเพื่อนมึงไม่ได้ตั้งใจนะยังจะจับกรูทำเมีย ถ้าเพื่อนมึงตั้งใจกรูคงไปอำเภอจดทะเบียนสมรสกับมันเลยมั่ง สาด แต่ไอ้โรคจิตมันเงียบครับ ไม่มีเสียงตอนรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก ใช่เวลาเล่นมั้ยไอ้ข้าว งะ
“ไอ้เนย์...”มันเรียกชื่อไอ้คนที่จะเอาผมทำเมียนั้นแหละครับ อ่าวมึงรู้จักกันด้วยหรอวะ
“มึงจะเล่นใครกรูไม่ว่านะ แต่ให้เช็คคนด้วยว่าคนของใคร นี่น้องในชมรมกรู นี่น้องเพื่อนสนิทกรู ถ้าพี่มันรู้มึงไม่ตายก็เลี้ยงไม่โต(มันชี้ไปที่ตัวไอ้แสบครับ) นี่เมียกรู”อ่าวเกี่ยวไรกับกรูนิ แล้วกรูไปเป็นเมียมึงตอนหนายวะ
“เฮ้ย..ไอ้ตาร์กรูไปเป็นเมียมึงตอนไหนวะ”ผมด่ามัน
“น่า...เดี๋ยวก็เป็นครับอีกไม่นานหรอก”ดูมันพูด แล้วมันก็เดินไปที่ไอ้เนย์ที่นอนอยู่
“แน่นักนะมึง..”มันจับปลายคางไอ้เนย์บีบ
“ถุ้ย”แหวะ ไอ้ตาร์ครับถุยน้ำลายใส่หน้าไอ้เนย์เต็มๆเลยอ่าครับ แล้วมันก็เดินมาที่ผม
“ไอ้สัด”เฮ้ยเสียงนี่มัน
“ไอ้ตาร์ระวัง”ผมตะโกนใส่มัน ไอ้โรคจิตหันหลังไป ผลัก ชกไอ้เหี้ยนั่นครั้งเดียวล้มตึงเลยครับ วงสวิงสวยมาก สงสัยไอ้นั่นมันแค้นแทนเพื่อนมันครับ แล้วไอ้โรคจิตมันไม่ยอมหยุดอีกแล้วอ่าครับ ผมว่ามันเป็นคนโหดนิ่งๆไม่แสดงออกแน่เลย โรคจิตหลบใน กรูว่ามันน่ากลัวว่าโรคจิตเปิดเผยอีกอ่า
“เฮ้ย...ตาร์พอเหอะมึงเดี๋ยวมันตายหรอก”ไอ้พี่ปองมันพูดครับ เพราะตอนนี้ไอ้ตาร์มันบีบคอไอ้นั่นมือเดียวแบบหน้าไอ้ห่านั้นเหยเกเลยครับ สงสัยขาดลมหายใจ เออดี ตายห่าไปเลยมึง กวนตีนดีนัก แต่ไอ้ตาร์มันไม่ปล่อยอะครับ เฮ้ยไอ้ตาร์มึงเอาจริงหรอวะ ฆ่าคนเลยนะนั่นนะ
“พี่ตาร์ครับ..ผมไหว้หละครับ ปล่อยเพื่อนผมเถอะนะครับ”เพื่อนไอ้นี่มันคุกเข่าไหว้ไอ้ตาร์ แต่มันไม่ยอมปล่อยครับ บีบแน่กว่าเดิมเห็นได้จากการเกร็งข้อมือเลยครับ ไอ้นั่นดิ้นใหญ่เลยครับ ผมเห็นไม่ได้การ พวกพี่ๆเพื่อนไอ้ตาร์ก็ไม่กล้าห้าม จะทำไงดีวะถ้าไอ้เหี้ยนั่นตายได้เป็นเรื่องใหญ่แน่ มันจะซวยกันหมดนี่แหละ ถ้าเป็นผมมันคงไม่ทำอะไรหรอกมั่ง อย่าฆ่ากรูนะไอ้ตาร์ กรูกลัว แล้วผมก็เดินเข้าไป
“ไอ้ตาร์....มึงปล่อยมันเหอะ..เดี๋ยวมันก็ตายหรอกมึง”ผมพูดมองหน้ามัน แล้วมันก็หันมามองหน้าผมแล้วยิ้มครับ แล้วก็ปล่อยมือง่ายๆ ซะงั้นอะ กรูละงง อารมณ์มึงจริงๆ
“จุ๊บ”งะ มันหันมาจุ๊บปากผมครับ
“เฮ้ย”ความรู้สึกช้าอีกนะมึงไอ้ข้าว ตกใจอ่า
“ฮ่าๆๆๆ...”ดูมันยังมีหน้ามาหัวเราะอีกครับ มึงอารมณ์ไหนเนี้ยไอ้โรคจิต แล้วมันก็กลับหันไปมองไอ้พวกนั้น มันลุกขึ้นยืนอย่างกับเจ้าพ่อ นี่มึงจะเก๊กเพื่อ....
“พวกมึงจะใส่กระบานพวกมึงไว้ อย่ามายุ่งกับพวกกรูอีก ถ้าพวกมึงมายุ่งอีกกรูจะทำให้พวกมึงตายทั้งเป็น”มันตะโกนเลยครับ ง่า....กรูเริ่มกลัวมึงละนะไอ้โรคจิต
“แต่ถ้าพวกมึงคิดจะไม่หยุด อยากแก้แค้นกรูก็ได้กรูพร้อมเสมอ คนเท่ากันกรูก็ไม่ว่า หรือว่าจะเดี่ยวๆกรูก็ไม่เกี่ยง” มันพูดต่อ
“แต่ถ้า...”มันเน้นเสียงหนักแน่นขึ้นครับ
“มึงคิดจะลอบกัดกรูด้านหลังละก็ มึงเตรียมใจได้เลย” มันพูดแล้วก็ลงนั่งข้างล่าง แล้วบีบคอไอ้คนนั้นแหละครับ
“ถ้าพวกมึงทำให้กรูเจ็บมากเท่าไหร่ กรูจะทำให้พวกมึงเจ็บมากกว่ากรูร้อยเท่า หึหึ..ไม่ใช่สิ ถ้ามึงเอากรูไม่ตาย กรูนี่แหละจะทำให้พวกมึงเป็นผีรุ่นพี่กรูก่อนเอง....ฮ่าๆๆๆ...”งะ พอมันพูดเสร็จมันก็ปล่อมมือจากไอ้คนนั้น
ทุกคนอึ้งแดกเลยครับ
“ครับพี่...ผมจะไม่มายุ่งแล้วครับ”เพื่อนไอ้นั่นมันพูดแล้วช่วยกันพยุงเพื่อนที่เจ็บวิ่งออกไปเลยครับ
เมื่อต่างก็แยกย้ายไปพวกเพื่อนๆผมก็บ่นนู้บ่นนี่กันใหญ่
“มึงมาตอนไหนวะไอ้ตาร์”ผมหันไปถามมันเมื่อสถานการณ์เป็นปกติดี
“มาตั้งนานแล้วครับ... ยืนดูอยู่ห่างๆอย่างห่วงๆ”ดูมันพูดไปยิ้มไป
“กูจะอ้วก”พี่คนหนึ่งเพื่อนไอ้ตาร์มันพูดขึ้นครับ แล้วทั้งหมดก็พากันหัวเราะกระจายกับความเน่าของไอ้ตาร์
“ส้นตีนไปไกลๆเลยพวกมึงกรูจะจู๋จี๋กับแฟนกรู”แล้วทุกคนก็หัวเราะแล้วเดินออกไปนั่งม้านั่งข้างนอก ผมทำท่าจะเดินไปครับ
“จะไปไหนครับ”มันรีบถาม
“อ่าว...ก็มึงจะจู๋จี๋กับแฟนมึงไม่ใช่ไงกรูก็กำลังจะไปให้นี่ไง”ผมบอกมัน แกล้งมันหน่อยครับ
“ง่า...แฟนพี่ก็น้องข้าวไงครับที่รัก”มันยังเล่นต่อครับแล้วเข้ามากอดเอวผม
“ปล่อยเลยมึง...เดี๋ยวกรูถีบให้”ผมบอกมัน มันก็เอามือออกโดยดีแล้วยิ้มอยู่นั่นแหละ
“คนตั้งใจมาช่วยยังโดนหมางเมินอีกอะ”มันพูดแกมน้อยใจ
“กรูไม่ได้ขอสักหน่อย เสือกมาเองทำไมละ”ผมบอกมันแล้วหันหน้าหนีตามันครับ
“อานะ...งั้นให้รางวัลหน่อยดิ..อย่างน้อยก็เข้ามาช่วยละน้า..เดี๋ยวก็ได้เป็นเมียไอ้เนย์หรอกเป็นเมียพี่สนุกกว่าเยอะ”นี่มึงจะเลิกกวนตีนกรูสักห้านาทีได้มั้ยวะ สาด ผมลุกขึ้นไปนั่งบนโต๊ะที่วางอยู่ข้างเวทีครับ ตรงนี้เป็นหอประชุมเล็กๆนะครับติดกับสนามบอล มีเวทีอยู่ด้วยครับ แล้วมันก็นั่งตาม.. ต่างคนต่างเงียบ ตาผมก็มองออกไปที่สนามข้างหน้าต้นไม้เยอะแยะเลยครับ โรงเรียนผมต้นไม้เยอะมากผมชอบมากเลยครับ เย็นเป็นธรรมชาติดีครับ ผมเห็นด้วยหางตามันก็มองหน้าผมครับ แต่ผมไม่สนใจ มันก็ไม่ได้พูดอะไร ต่างคนต่างเงียบนะครับนั่งอยู่อย่างนั้นไม่รู้นานเท่าไหร่ จนอยู่ดีๆมันก็พูดขึ้น
“พี่มีความรู้สึกดีๆให้กับข้าวนะครับ”มันพูดขึ้นครับ แต่ผมก็ยังไม่มองหน้ามันอยู่ดีเงียบดีที่สุดครับ
“ตอนนี้พี่รู้ว่าพี่ชอบข้าว ชอบมาก ทั้งชอบ ทั้งหลง ทั้งห่วง ทั้งหวง”เฮ้ย กรูเขินนะโว้ย ไอ้บ้าแต่ยังเงียบอยู่ครับ
“ข้าวอาจจะไม่แน่ใจในตัวพี่ว่าพี่จะชอบข้าวจริงรึป่าว แต่พี่รู้สึกแบบนั้นจริงๆ อีกไม่นานพี่เชื่อว่ามันคงจะพัฒนาเป็นความรัก”เมื่อไหร่มึงจะหยุดพูดเน่าๆห๊ะ ผมคิดในใจ และนั่งเงียบต่อไป ต่างคนต่างเงียบอีกครับผมคิดทบทวนคำพูดเมื่อกี้ของมันซ้ำแล้วซ้ำอีก
“ถ้าข้าวเกลียดพี่ หรือว่าไม่ชอบพี่ หรือไม่อยากให้พี่ยุ่งอีกก็บอกมาตรงๆได้นะครับพี่รับได้ บอกตอนนี้ดีกว่าที่มันจะสายไปแล้วทำให้ทั้งสองฝ่ายต้องเสียใจ”มันพูดแล้วยิ้มครับ อีประโยคนี้เองผมต้องหันไปจ้องตากับมันเลยครับ จ้องนานมากในใจผมก็ถามตัวเองว่าผมเกลียดมันรึป่าว ก็ป่าวนิ ประทับใจในการกระทำที่มันคอยช่วยเหลือตลอดรึป่าว ก็รู้สึกดีนะไม่ได้รังเกลียดอะไรมากมาย ชอบมันมั้ย อันนี้กรูไม่รู้วะกรูรู้อย่างเดียวคือตอนที่กรูอยู่กับมันแล้วกรูปวดหัว รักมันมั้ย อันนี้กรูตอบได้เลยว่า ไม่ได้รัก
“กรูไม่ได้เกลียดมึงนะ”ผมบอกมัน มันยิ้มหน้าบานเลยครับ
“แต่กรูก็ไม่ได้รักมึงเหมือนกัน”แล้วมันกรูหุบยิ้มทันทีเลยครับ เอาไงดีวะไอข้าว ทำไมมึงไม่ปฏิเสธมันไปเลยละมันจะได้ไม่ต้องมายุ่งกับชีวิตมึงไง แต่ว่ากรู...(มึงลังเลเหี้ยอะไรอีก) กรูกลัวมันเสียใจอะ...(อ่าว..มึงไม่ได้ชอบมันแล้วมึงจะกลัวมันเสียใจเพื่อ) อ่าวมารยาทอะการรักษาน้ำใจอะรู้จักมั้ย สาด เอาแล้วครับข้าวดีกับข้าวเลวกำลังจะตีกันแล้วครับ
“คือ...มึงเข้าใจกรูมั้ยว่ากรูไม่ใช่เกย์”มันก้มหน้าตีหน้าเศร้า อย่าทำหน้าแบบนั้นสิวะ
“มึงยังเป็นพี่กรูได้นะ”ผมบอกมัน
“แต่ว่าพี่ไม่อยากเป็นแค่พี่”มันหันหน้ามามองหน้าผม นี่มึงจะมักมากไปไหนเนี้ย
ต่างคนต่างเงียบอีกเหมือนเข้าโหมดเครียดอ่าครับ
“ให้โอกาสพี่ได้มั้ยครับ”มันถามขึ้น ต่างคนต่างมองหน้ากันอีกแล้วครับ ผมก็เงียบ เงียบเพราะต้องใช้ความคิดต่างๆมากมายครับ ผมเป็นผู้ชายคบกับผู้หญิงมาหลายคน ได้ก็หลายคน หิหิ รักบ้างไม่ได้รักบ้างเคล้ากันไป แต่ไม่เคยรู้สึกถึงการเสียใจอย่างหนัก แต่ถ้าผมมาคบกับมันลองมองในมุมที่กลับกัน ถ้าเกิดผมรักมันขึ้นมาจริงๆละ(อ่าวตกลงมึงจะเอายังไงวะไอ้ข้าว) กรูจะทำยังไง แต่เอ๊ะ ไม่มีทางหรอก กรูจะไปรักมันได้ยังไง กรูเป็นใคร ไอ้ข้าวนะโว้ย ไอ้ข้าวเสือผู้หญิง แต่เอาไงดีวะ แล้วทำไมกรูต้องไม่มั่นใจในตัวกรูเองด้วยเนี้ย.....แม่ง....งงโว้ยยยย
“ให้โอกาสพี่ได้มั้ยครับ...ยังไม่เป็นแฟนก็ได้...ยังไม่ต้องชอบพี่ตอนนี้ก็ได้ครับ..แค่เปิดใจให้พี่”มันพูดอย่างกับหลุดมาในละคร ผมมองหน้ามัน หน้าตาจริงจังของมัน สายตาที่ดูแล้วจริงใจของมัน ที่มันแสดงออกมา
หรือว่ามันจะชอบกรูจริงๆวะ คิดอยู่นาน...............................................................เอาก็เอาวะ
“ก็ได้...”มันยิ้มหน้าบานเลยครับ
“กรูจะให้โอกาสมึง....แต่กรูไม่รับปากนะว่าจะชอบมึงรึป่าว....ถ้าสักวันกรูทำให้มึงต้องเสียใจกรูก็ขอโทษ”ผมพูดต่อมันก็ยังไม่หุบยิ้ม นี่มึงจะดีใจไปไหนวะ
“กรูไม่รู้ว่าตอนนี้มึงคิดอะไรอยู่ มึงอาจโกหกว่าชอบกรูก็ได้”ผมพูดแล้วมันก็แย่งซีนผมเลยครับ มันลุกขึ้นยืนข้างหน้าผม
“พี่ไม่ได้โกหกนะ..พี่พูดจริงๆ ..พี่ไม่เคยเป็นแบบนี้ พี่ไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อน”มันพูดบอก
“แต่มึงต้องฟังกรูทุกอย่าง ห้ามแตะเนื้อต้องตัวกรูถ้ากรูไม่ได้อนุญาต เข้าใจ๋”ผมบอกมัน
“ครับ”มันตอบรับ
“พี่ไม่รู้ว่าพี่จะทำได้แค่ไหน..พี่ไม่รู้ว่าพี่จะทำให้ข้าวหันมารักพี่และคบกับพี่ได้รึป่าว เพราะมันเป็นเรื่องของอนาคต... แต่พี่จะพยายามทำทุกอย่าง และทุกๆวันให้เป็นวันที่ทำให้ข้าวมีความสุขนะครับ”โห มึงไปเป็นพระเอกริเกมารึไงไอ้ตาร์ เน่าชิบหาย แต่กรูก็ซึ้งวะ
“อีกอย่าง....เรายังไม่ได้คบกันเรายังไม่ได้เป็นแฟนกัน...แค่กรูเปิดใจให้มึงเฉยๆ..ดังนั้นถ้ากรูมีใคร มึงก็ห้ามยุ่ง”ผมบอกมันเด็ดขาด
“แต่..........”มันอั้มอึ้งครับ
“ไม่มีแต่”ผมยื่นคำขาด
“ครับ”มันก้มหน้าตอบรับ มันหันมายิ้มแล้วมองตาผม นี่มึงมองเหี้ยอะไรนักหนา แล้วผมก็เดินหนีมันเลยครับ มันก็มาต้อนหน้าต้อนหลัง พาผมไปหาพวกเพื่อนๆที่นั่งทำแผลกันอยู่ แล้วเดินไปส่งผมที่ห้องเรียน
...
ขอบคุณสำหรับทุกคำติชมนะค่ะ
ช่วยคอมเม้นกันบ่อยๆนะค่ะ
ขอบคุณมากเลยค่ะ
ประทับใจทุกคอมเม้นเลย
บ้ายบายค้า
หัวข้อ: [นิยาย]สุดท้ายกรูก็รักมึงจนได้..ไอ้โรคจิต (ไม่อนุญาตให้นำนิยายไปโพสเวปอื่นค่ะ) (อ่าน 2483708 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก