ตอนที่159 พิเศษ ตาร์กะข้าว<11>
ผมเดินเข้าห้องน้ำ โดยที่ก่อนเข้า จ้องตามันกลับเขม่งเลยครับ จ้องไปครับ ให้มันรู้ตัวว่าเรารู้แล้ว แต่มันก็ยังจ้องกลับ โว้ย ตามึงน่ากลัว กรูยอมรับ ไอ้ห่า ผมเดินเข้าห้องน้ำ ทำภารกิจเสร็จ ก็เดินออกมา ก็ไม่เห็นมันแล้วครับ ผมเลยเดินไปล้างมือ เงยหน้ามาอีกที มันมาโผล่อยู่ด้านหลังผม แทบจะติดกันอยู่แล้วครับ ด้วยความตกใจ ผมสะดุ้งนิดๆ ตกใจจริงๆครับ มันจ้องหน้าผมในกระจก นี่มึงเป็นโรคจิตเปล่าวะ น่ากลัวชิบหาย
“คุณมีปัญหาอะไรกับผมรึเปล่าครับ”ผมหันไปถาม ตามมารยาท มันยิ้มออกมา แต่เป็นยิ้มที่ดูเย้ยหยันซะมากกว่าครับ
“หึ......”มันหัวเราะในลำคอนิดๆ
“ครับ.ผมถามว่าคุณมีปัญหาอะไรกับผมรึเปล่า.ผมเห็นคุณมองหน้าผมตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว”ผมระงับสติอารมณ์
มันแสยะยิ้มอีกรอบ
“ถ้าไม่มีอะไร..ผมขอตัวละกันครับ”ผมพูดจบ ก็เดินเบี่ยงออกมา
แต่มันไวมากครับ มันกระชากแขนผมแรงมาก แต่ในเมื่อมึงคุยไม่รู้เรื่อง กรูก็ไม่ต้องพูดแล้วกัน ผมสวนหมัดเต็มๆเข้าที่หน้ามันทันที ก่อนที่มันจะร่วงไม่เป็นท่า
“เป็นเหี้ยไรห๊ะ..”ผมตะคอกเสียงดัง ตีนเหยียบที่อกมัน ที่นอนอยู่กับพื้น ด้วยหมัดผมเต็มๆเมื่อกี้ เจ็บมือชิบหาย คนในห้องน้ำมองกันเป็นตาเดียวแล้วครับ
มันเงยหน้ามองผม แต่สายตายังคงไม่เปลี่ยนแปลงจากเมื่อกี้ เฮ้ย ไอ้เหี้ยนี่ แม่ง เป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลยวะ ผมเริ่มกลัวมันอยู่ในอกนิดๆ
“แม่ง...เอ้ยยย.”ผมเอาเท้าออก แล้วเดินออกมานอกห้องน้ำ ยังไม่วายหันไปดูด้านหลัง เพราะเดี๋ยวมันมาเสียบด้านหลังละซวยเลยครับ ผมเดินกลับมาที่โต๊ะด้วยอารมณ์หงุดหงิด
“เป็นอะไรครับ..”ไอ้ตาร์มันถามขึ้น
“เปล่า...”ผมบอกไป ไม่อยากให้มันเป็นห่วงนะครับ มีหวัง ถ้าบอกเรื่องเมื่อกี้หมดนะ ไอ้ตาร์ต้องเข้าไปอัดไอ้ห่านั้นแน่ๆอะ แล้วเดี๋ยวจะเป็นเรื่องให้พี่ทีเค้าจัดการอีก เลยเงียบไว้ดีกว่าครับ
“หิวหรอครับ..”ไอ้ตาร์ยังถามไม่เลิก
“ไม่หิว..”ผมบอก แล้วจุดบุหรี่อีกมวน
“สามมวนแล้วนะครับ..มวนนี้มวนสุดท้ายนะครับ”มันพูด แล้วยิ้ม ผมพยักหน้าให้ ผมหันไปมองโต๊ะที่ไอ้นั้นที่มันเคยยืน มันกลับมาแล้วครับ ถ้าผมไม่ระแวงจนเกินไป ผมเห็นมันคุยอะไรกับเพื่อนมัน แล้วหันมามองผมด้วยครับ
ตอนนี้ไอ้ทศได้เด็กหนุ่มน้อยน่ารักมานั่งอยู่ในอ้อมกอดแล้วหนึ่ง ไอ้แมนได้หญิงมาสอง ไอ้นิลได้หญิงมาควงไปหนึ่ง พี่ปอง ก็ได้อีกหนึ่ง แต่ละคนครับ มีอ้อมกอดกันเกือบหมดแล้วครับ
นั่งจนเริ่มกรึ่มๆ ผมก็ยังคงมองไปที่โต๊ะไอ้ห่านั้นอีกครั้ง มันยกแก้วชูให้ผมแล้วยิ้ม แม่ง ไม่ชอบคนแบบนี้เลยวะ มันดูไม่เปิดเผย น่ากลัว แล้วก็ไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่ มันเหมือนซะใจด้วยซ้ำที่เมื่อกี้ผมทำไปแบบนั้น อะไรของมันวะ ไอ้ตาร์เห็นหน้าผมอารมณ์ไม่ดี มันก็ไม่ค่อยกระดกแก้วเลยครับ ยุงเข้าไปไข่ได้แล้วแหละมันนั่งลูบหัวผมอยู่นั้น
“กลับเหอะวะ.”ผมพูดขึ้น ไอ้แมนหันมามองหน้า
“เดี๋ยวดิวะ..”ไอ้แมนบอก เหมือนขัดใจนิดๆ
“กลับเหอะ..กรูรู้สึกไม่ค่อยดี”ผมพูดบอก พวกมันเริ่มหน้าเสีย
“เฮ้ย..เป็นไรวะ.”ไอ้ทศรีบถาม ผมส่ายหัว
“กลับเหอะ.”ผมบอกอีกครั้ง มันคงเห็นท่าไม่ดีจริงๆแหละครับ
“เออๆ..กลับก็กลับ..เดี๋ยวไปกินหาไรกินก่อนดีกว่า.ร้อนๆเพื่อจะรู้สึกดีขึ้น”ไอ้ทศบอก แล้วลุกขึ้น สงสัยไปหาพี่ทีนะครับ สักพักพี่ทีก็เดินมา
“ขอคุณนะครับพี่ที”พวกผมก็ยกมือไหว้ขอบคุณไปตามมารยาทขั้นพื้นฐาน
ผมเดินออกมานอกร้าน รถจอดไกลกันนะครับ ไม่ได้จอดติดกัน ส่วนไอ้ทศ ไอ้แมน พี่ปอง ไอ้นิล ไอ้เอ็ม พี่ป๊อป ก็ควงสาวกันมาคนละคนครับ
ผมก็ไม่ได้สนใจอะไรครับ แค่ไม่อยากอยู่ในสายตาของไอ้ห่านั้น กลับก่อนดีกว่า กลับไปกินที่บ้านก็ได้ครับ แล้วพวกผมก็แวะโต้รุ่ง นั่งกินข้าวกัน พร้อมกับซื้อไปฝากคนที่อยู่ที่บ้านด้วยครับ
“ตาร์..อยากกินเย็นตาโฟอะ”ผมพูดบอก บางคนไปกินข้าวต้มกุ๊ย ไม่ไกลมากนักครับ แต่ผมอยากกินเย็นตาโฟ กับข้าวมันไก่นิครับ ก็เลยแยกกันออกไป ใครอยากกินอะไร ตอนนี้ก็มีไอ้แสบ ผม ไอ้ตาร์ พี่ซัน กับพี่ไม้ครับ นอกนั้นก็บางคนไปกินข้าวต้ม บางคนก็ไปกินอะไรก็ว่ากันไปครับ
“ครับ..เดี๋ยวไปสั่งให้”มันลุกขึ้น ผมก็เลยลุกไปสั่งข้าวมันไก่ กับข้าวหมูกรอบให้มันกับผมด้วยครับ ผมกับมันตอนไปตลาดทีไรกินกันแบบนี้ทุกทีแหละครับ อยากกินหลายอย่าง ก็ช่วยกันกิน อย่างละนิดอย่างละหน่อย ก่อนที่ผมจะเห็นไอ้ตาร์เดินไปสั่งน้ำปั่นให้ผม มันก็คงรู้ดีว่าผมไม่โกโก้ นมสดและก็สตอร์เบอร์รี่ ปั่นแหละครับ มันจะสั่งมาสองแก้วตลอด เพราะว่าผมชอบสองอัน มันก็จะกินเป็นเพื่อนครับ
“มึงสองตัวนี่จะรักกันไปไหนวะ”พี่ไม้พูดขึ้น
“อิจฉาอะดิ”ผมแซวกลับ
“เออ... รักกันเกินไม่เบื่อกันบ้างรึไงวะ..กรูเห็นบ้างคู่ไม่ต้องเกย์หรอกห่า.ทอม หรือคู่ปกติเค้ายังเบื่อกันเลย”พี่ไม้บอก พวกทั้งโต๊ะก็พยักหน้ารับ
“..ทำไมวะ..”พี่ซันถาม ก็ผมส่ายหัวเป็นคำตอบ
“ไม่รู้ดิพี่..ถามงี้เอาไรไปตอบวะ”ผมบอก แล้วสักพักไอ้ตาร์มันก็ถือแก้วน้ำมาสองแก้ว
“เอาไรอีกรึเปล่า..กินขนมปังสังขยามั้ย.เดี๋ยวพี่ไปซื้อให้”มันเดินมาถาม ยิ้มอ่อนโยนตามสไตน์มัน
“มึงกินป่ะละ”ผมถามกลับ
“กินก็ได้อะ..”มันบอก
“แล้วแต่มึงอะ..มึงกินกรูก็กิน”
“งั้นเดี๋ยวมานะครับ..เอาไรป่ะพวกมึง”ไอ้ตาร์หันไปถาม
“โห..หันมาทางกรูนี่ภาษาพ่อขุนเชียวนะมึง..ห่า”พี่ไม้บอก ไอ้ตาร์ยิ้มตอบ
“เผื่อกรูด้วยละกัน..ซื้อปาท่องโก๋ให้กรูด้วย..น้ำเต้าหูด้วย”พี่ซันบอกไอ้ตาร์
“เอานมสดให้ด้วยเฮีย..ซื้อเผื่อไอ้ปานให้แสบด้วยนะ..ขนมปังเผื่อด้วย”ไอ้แสบบอก
“เออ..สรุปให้กรูซื้อทุกอย่างว่างั้น”ไอ้ตาร์บอก พวกมันพยักหน้าพร้อมกัน แล้วมันก็เดินไป สักพักอาหารก็มาเสริฟตรงหน้า ประมาณสิบห้านาทีไอ้ตาร์ก็เดินมา น้ำเต้าหู กับนมสด ประมาณยี่สิบกว่าถุงได้ครับ ปาท่องโก๋นี่เอามาเลี้ยงญาติเลยครับ ขนมปังนี่กินกันได้ทั้งหมู่คณะ
“ดีมากเฮีย.”ไอ้แสบบอก มันแดกหมดอยู่แล้วละครับ ไม่ต้องห่วงว่าจะเหลือ กระเพาะครากครับพวกผม
“เฮ้ย...”ไอ้ตาร์ทำเสียงตกใจเบาๆ ผมเงยหน้ามอง
“มีอะไร...”ผมถาม
“เปล่าครับ..”มันยิ้มตอบ แล้วนั่งลง ผมจัดจาดให้มันตรงหน้า ให้กินได้สะดวก ต่างคนต่างกิน แล้วก็แกล้งกันไปมาครับ ผมก็จะเอาหนัง มันก็จะเอาหนัง จะกินตรงกรอบๆ มันก็จะเอาครับ เหอะๆสนุกดี ไม่งั้นไม่อร่อยครับ
“อยากกินลูกชิ้นเนื้ออะ..”ไอ้ตาร์บ่น นี่ยังไม่อิ่มอีกหรอวะ
“เดี๋ยวอ้วนหรอก..”ผมเตือน
“ไม่หรอกน่า.เดี๋ยวกลับไปก็เอาออกได้”มันพูด
“เดี๋ยวมานะ.แดกกันเปล่าวะพวกมึง”สัญญาณตอบรับคือ พยักหน้าครับ หายไปสักพักก็ได้เกาเหลาลูกชิ้นเนื้อมาเพิ่ม พร้อมกับลูกชิ้นลวกอีกหลายถุง
แล้วพวกผมก็เดินกลับไปที่รถ ซื้อค่อนข้างไกลครับ เพราะว่ามันไม่มีที่จอดรถครับ ผมเดินตามหลังพวกพี่ๆทั้งหลาย พร้อมกับไอ้ตาร์
“ไอ้ตาร์..กรูฝากเด็กเข้าทำงานที่บริษัทมึงคนได้เปล่าวะ”พี่ไม้เริ่มชวนคุย
“ใครวะ..แล้วจบจากไหน..มึงก็ให้เด็กมันสมัครเองดิวะ.ตอนกรูหางานไม่เห็นต้องมีใครช่วยเลย”ไอ้ตาร์พูด แล้วเดินนำหน้าผมไป คุยกับพี่ไม้ แล้วบทสนทนาก็เริ่มขึ้นเรื่อยๆ
“พี่ค่ะ..ดอกกุหลาบมั้ยค่ะ”เด็กเดินมาทางผม ผมหยุดยืนมองหน้าเด็ก แล้วส่ายหัว
“ซื้อหนูหน่อยนะค่ะ..หนูอยากกลับบ้านแล้ว”เด็กบอก พร้อมกับจับแขนผม ผมก็ล้วงกระเป๋าด้านหลัง แล้วหยิบเงินให้เด็กไปหนึ่งร้อย
“พี่ไม่เอาหรอก..ไม่รู้จะเอาไปทำอะไร”ผมตอบไปตามตรง
“น้องเอาไปขายให้คนอื่นเถอะ”ผมบอก แล้วยื่นเงินให้ เด็กยกมือไหว้ก่อนที่จะเดินไป ระยะการเดินมันห่างออกไปมากพอสมควรครับ
“อึก....อืออ.”ผมดิ้นสุดชีวิตเลยครับ แต่ว่าโดนจับแขนกับเอวไว้หมด ผ้าเช็ดหน้าถูกปิดปากผมไว้ ผมเหลือบหันไปมอง ไอ้โรคจิตคนนั้นนี่หว่า มันยืนแสยะยิ้มอยู่ มันทำกับได้เงียบมากเลยอะครับ เงียบจริงๆ ผมนับถือ แล้วมันก็ลากผมมาด้านหลังตึก ดีครับที่มันไม่ได้โปะยาสลบกับผม เมื่อเข้ามาในที่มืด มืดสนิท
“เบาๆสิวะ.เดี๋ยวของกรูเสื่อมหมด”เสื่อมป้ามึงดิ ไอ้เหี้ย ผมตั้งสติ นับคนรอบข้าง ถ้ารวมไอ้โรคจิตด้วยแล้ว หกคนพอดี กรูจะสู้มันไหวมั้ยเนี้ย ไอ้เหี้ยตาร์ ไอ้สัด ไม่หันมามองกรูเลย ค วย เอ้ย
เมื่อผมตั้งสติได้ ก็เริ่มหยุดดิ้น ดูก่อนว่ามันจะทำอะไร
“หึ....ไม่ต้องดิ้นหรอกครับ.ยังไงก็หนีไม่พ้น..แล้วแฟนก็คงหาไม่เจอด้วย..”มันพูดแล้วจับคางผม ผมจ้องหน้ามัน จนมันหยุดยิ้ม แล้วจ้องกลับ
“ก็มึงเป็นอย่างนี้ไง..กรูถึงชอบ.”มันหลุดคำพูดออกมา แล้วหัวเราะอย่างเสียไม่ได้
“ปล่อยกรู...”ผมพูดเบาๆแทบกระซิบ ไม่รู้จะตะโกนไปทำไมนะครับ ให้มันแปลกบ้าง เผื่อมันจะเบี่ยงเบนความสนใจได้บ้าง
“ปล่อยแน่ครับ..แต่คืนนี้ต้องเป็นเมียพวกพี่ก่อนนะครับ”มันพูด พวกมันหัวเราะเบาๆตามๆกัน ไอ้เหี้ยพวกนี้ท่าจะทำบ่อย ห่า เชี่ยวกันจริงนะมึง ผมแสยะยิ้มให้มันบ้าง
“ยิ้มทำไม”มันถามหน้าเริ่มโมโห
“กรูถามว่ายิ้มทำไม”มันเริ่มขึ้นเสียงเข้ม
“หึ...ก็แค่อยากได้กรู..ทำไมไม่บอกดีๆตั้งแต่แรก..กรูก็ถามแล้วว่ามึงมีปัญหาอะไรกับกรูรึเปล่า..บอกกันดีๆ.จะต้องมาออกแรงกันแบบนี้มั้ย”ผมพูดบอก หน้ามันค่อนข้างสงสัย ปนกับโหดๆ
“มึงอย่ามาไม้นี้กับกรู”มันพูดขึ้น ผมยิ้มออกมา แล้วหัวเราะเบาๆ
“แล้วแต่มึงจะคิด.”ผมบอก
“ไปขึ้นรถ”มันสั่ง
“อย่าคิดร้องละมึง..เดี๋ยวตัวมึงจะช้ำซะเองก่อนจะเสร็จกิจซะก่อน”มันพูด ผมก็เดินตามมันไปอย่างว่าง่าย
อย่าให้กรูต้องนับเลย ไม่ถึงสิบหรอก เดี๋ยวมันต้องหากรูเจอ ผมพยายามเดินช้าๆ แต่ก็ยังคงไม่เล่นด้วย เพื่อยืดเวลาไว้ ไม่เอาหรอกครับ ยังไม่อยากเจ็บตัว จังหวะนั้นไอ้ตาร์มันไม่เห็นผม แต่เมื่อผมหายไป คือมันต้องเอ๊ะใจหันมามองบ้างแหละครับ ว่าผมหายไป
“เดินให้มันเร็วๆหน่อยได้มั้ย. ห๊ะ”มันไม่พูดเปล่า เสือกจิกผมของผม แล้วเอาจมูกซุกซอกคอผมเต็มๆ ไอ้เหี้ยเอ้ย ขยะแขยงชิบหาย อย่าให้กรูหลุดได้นะมึง.. เจอตีนกรู
มันปล่อยผมของผมแล้วยิ้มให้ หื่นมาก
“หอมใช่ย่อยนี่มึง”ไม่พูดเปล่า เสือกเอามือมาจับค วย กรูอีก เหี้ยเอ้ย เสียเชิงกรูหมด ตกลงมันจะถึงรถมั้ย ในเมื่อมึงลวนลามกรูอยู่แบบนี้ ผมไม่ได้รู้สึกกลัวมากขนาดนั้นครับ โอเค ผมกลัวในระดับหนึ่ง แต่ก็ต้องมีสติเตือนตัวเองอยู่ ถ้าพวกเพื่อนผมไม่หาผมจนเจอก่อน ก่อนถึงรถ ผมก็ต้องทำอะไรสักอย่าง แล้วรถก็อยู่ไม่ไกลแล้วด้วย รถตู้ขนาดใหญ่ รุ่นใหม่ สวยเชียว ไม่ใช่อารมณ์นั้น ไอ้ห่า
ปั้ง
และแล้วทุกคนก็หันไปตามเสียง รวมทั้งผมด้วย ครับ คงคล้ายๆกับเมียฆ่าใครอย่าแตะ แต่นี้ คงเป็นเพื่อนน้องกรูใครอย่าแตะมากกว่า ไม่คิดว่าจะเร็วด่วนขนาดนี้แฮะ ลูกน้องพี่ที ยืนกับเต็มซอย ปากซอยเห็นแค่เลือนราง เพราะว่าตรงที่ผมอยู่นี่ค่อนข้างมืดมากๆเลยครับ
“เหี้ยแล้วไงมึง..ไปเอาใครมาวะ”เสียงคนหนึ่งในนั้นพูด
“ไอ้สัดก่อมึงไปเอาใครมา”เสียงอีกคนเค้นหนัก
“กรูจะรู้มั้ย..เหี้ยเอ้ย..จับมันไว้ก่อนแล้วกัน”เสียงไอ้ก่อ ไอ้หื่นเนี้ยแหละครับ แล้วมันก็ชักปืนออกมา เสียวหลังวาบเลยครับผมอะ มันเล่นเอาปืนมาจ่อที่ระหว่างเอว ด้านหลังผมนะสิครับ
“ผัวมึงหรอ.”มันถามเน้นคำ
“เมียกรูเว้ย”ผมบอก
“กรูว่าปล่อยมันแล้วหนีเหอะ..กรูไม่อยากเสี่ยง”เสียงคนหนึ่งพูดมาจากด้านหลัง
“ปล่อยตอนนี้ก็เสียเชิงหมดสิวะ..”ไอ้ก่อมันพูด
“หรือมึงอยากกินตีนไอ้เหี้ย.กรูไปละ”เพื่อนคนหนึ่งของมันพูด มึงอย่านึกว่าจะไปง่ายๆ ไอ้เหี้ย มาลวนลามกรูกัน จับกรูมา คิดจะหนีก็หนีหรอวะ
“มึงไปสิกรูยิงมึงแน่ไอ้เชน”ไอ้ก่อหันเอาปืนไปขู่เพื่อนมันเอง ผมเห็นไอ้ตาร์กับไอ้แสบ ไอ้ทศเดินมาไกลๆ เริ่มใกล้เข้ามาเรื่อยๆ แต่ว่าพวกเพื่อนที่เหลือ ยังคงยืนอยู่ที่เดิม
“บอกพวกมันให้กลับไปซะ”ไอ้ก่อหันมาบอกผม
“กรูบอกให้บอก..เดี๋ยวกรูยิงเลยไอ้เหี้ย”มันเอาปืนดันหลังผมมากขึ้น เสียวนะโว้ย สัด
“พวกมึงหยุดอยู่ตรงนั้นแหละ”ผมบอก สายตาที่ปรับกับความมืดได้แล้ว มันได้แสงสว่างจากดวงจันทร์ด้วยนะครับ
“ข้าว.เป็นอะไรรึเปล่าครับ”เออมึงช่วยห่วงกรูจังหวะอื่นได้มั้ย ถ้ากรูบอกว่ามันเอาปืนจ่อหลังกรูเนี้ย มึงจะว่าไง ห่า
“.ไม่..”ผมตะโกนบอก
“หึ..ผัวมึงหรอ”มันกระซิบเข้าที่ข้างหูผมอีกรอบ ก็กรูบอกไปแล้วว่าเมียกรู
“เออ...ผัวกรู..มึงจะทำไม”ผมพูดกลับ
“กรูก็จะเป็นผัวมึงอีกคนไง”ยังไม่เลิก ชะตาจะขาด ยังไม่เลิก
“..หึ..”ผมหัวเราะเบาๆ เพื่อนมันอีกคนที่จับตัวผมไว้ กับไอ้ก่อนี่แหละครับ นอกนั้นอยู่ด้านหลังกันหมด
“อึก....”เต็มๆครับ เต็มๆ หัวเราะนิดเดียวมันเอาปืนกระแทบต้นคอผมเต็ม จนขาผมทรุดลงกับพื้นทันที
“ไอ้ข้าว..”
“ข้าว.”เสียงประสานกันเลยครับพวกมัน จังหวะนี้แหละครับ ถ้าไม่มีจังหวะนี้ ไม่รอด ยังไงต้องได้ไปกับมันแน่ ปืนไม่ได้จ่อผมแล้ว ผมรีบจับข้อมือไอ้ก่อ หัก แล้วแค่นั้นเอง พวกเพื่อนที่รักทั้งหลาย ก็กรูกันเข้ามาดังใจ
แต่ไม่ได้รุมนะครับ พวกการ์ดทั้งหลายยืนดู ส่วน หกต่อหกเลยครับ
“เผื่อกรูด้วย”ผมบอกไอ้ตาร์แค่นั้น พร้อมกับหยิบปืนได้ ไอ้ตาร์ก็ประเคนตีนสุดชีวิต ผมยืนดู ไม่ตาย ก็คงเดี้ยงไปหลายวันอะมึง
ไอ้ทศ ไอ้แมน ไอ้แสบ ไอ้เป้ ไอ้เข็ม พี่ไม้ พี่ตังก็เอากับเค้าด้วย เออ รุมไอ้พวกนั้นอยู่นะครับ สงสารมันบ้างเหอะ แต่ไม่เอาหรอก กรูไม่ห้าม กร๊าก
“..พาไปหาพี่ที..”เสียงไอ้ทศบอกลูกน้องมัน ก่อนที่จะลากไอ้พวกนั้นที่แทบเป็นศพขึ้นรถ ส่วนไอ้ก่อกรรมทำเข็นที่นอนอยู่นี่ ตาปิดไปเรียบร้อย เพราะว่า เลือดกลบหน้าหมดแล้วครับ มือไอ้ตาร์ก็มีแต่เลือดครับ ผมยืนมอง
“เ ย็ดแม่ง หมันไส้วะ.”ผมพูดเองแหละครับ แล้วก้มลง นั่งยองๆกับพื้น ก่อนที่จะถอดกางเกงไอ้เหี้ยนี่ออก พวกมันก็มองผมว่าผมจะทำอะไร ผมถอดแม่งหมดเลยครับ กางเกงใน เสื้อผ้ามัน ไอ้ตาร์ยืนมองผม
“เอากล้องมาดิไอ้เป้”ผมหันไปบอกไอ้เป้ ไอ้เป้มันจะพกกล้องติดตัวตลอดเลยนะครับ ผมหยิบมาถ่ายเอง จนหนำใจ
“จะให้กรูเอาไงกับพวกมัน”ไอ้ทศถาม
“มึงให้พี่ทีทำเหอะ..กรูว่ามันเหมือนผิดปกติมนุษย์ธรรมดา..ลองสืบประวัติดูดิ..กรูไม่อยากให้มีใครซวยแบบกรูอีก..จะแจ้งความก็ไม่ได้แล้วตอนนี้..เล่นรุมกันซะเละขนาดนั้น”ผมพูดบอก
“งั้นกรูให้เฮียจัดการเลยนะ..”ไอ้ทศพูด ผมพยักหน้าให้ แล้วยื่นกล้องให้ไอ้เป้ ไอ้เป้ยื่นให้ไอ้ทศ
“กลับเหอะวะ..หิวอยากกินน้ำเต้าหู้”ผมบอก พวกมันหัวเราะกันออกมา บอกว่าผมยังมีอารมณ์
“เป็นอะไร..”ผมเห็นมันเงียบตั้งแต่เดินมาเกือบถึงรถแล้วครับ มันส่ายหัว ผมเห็นมือที่เปื้อนเลือดก็เลยจับเบาๆ
“อย่าคิดมากเลย.มันจ้องกรูไว้อยู่แล้ว..”ผมปลอบมัน ผมรู้ครับว่ามันรู้สึกผิด ก็เหมือนคราวก่อนที่มีเรื่องที่มันไปยิงเค้าไว้ตอนที่ร้านไอ้ทศนั้นแหละครับ
“แต่ถ้าพี่หันไปดูแล้วก็อยู่ด้วยตลอดคงไม่เป็นแบบนี้..ทั้งๆที่พี่ก็เห็นมันก่อนหน้านั้นแท้ๆ”มันพูด หน้าเป็นหมาถูกทิ้งเลยครับ ผมจับมือมันไว้
“มึงเห็นมันหรอ”ผมรีบถาม
“ครับ..ก็ตอนที่เรากำลังกินข้าว.พี่เห็นแวบๆ..แต่ก็ไม่คิดว่าเป็นมัน เพราเห็นแค่หลังไวๆ”มันพูดไปก้มหน้าไปเหมือนเด็กกลัวความผิด
“กรูไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย..ช่างมันเถอะ”ผมบอก
“แต่ถ้าเกิดตามไปไม่ทันละ”
“กรูรู้อยู่แล้วว่ายังไงมึงต้องมาทัน”ผมยิ้มให้มัน ไอ้ตาร์หันมายิ้มน้อยๆ แบบเศร้าๆ
“ขอโทษ”มันพูดบอก
“มึงไม่ผิด..มันต่างหากที่ผิด..อย่าโทษตัวเองแบบนี้กรูไม่ชอบ”ผมบอกมัน มันเงียบ พวกพี่เจ้าพี่ตัง ถึงรถกันแล้วแหละครับแต่คงรู้ว่าผมคุยกับไอ้ตาร์ ก็ไม่ได้เรียกอะไร
“เรื่องมันผ่านไปแล้ว..มันไม่ได้ทำอะไรกรูเลย..อย่าคิดมากสิ.”ผมจับต้นคอมันบีบเบาๆเหมือนปลอบซะมากกว่า มันพยักหน้า
“กลับเหอะ..อยากอาบน้ำ..”ผมบอก
“ครับ..”มันตอบ
ก่อนที่พวกผมจะพากันแยกย้ายกันกลับ
...
มาต่ออีกแล้ว การบ้านไม่ได้ทำ หนังสือไม่ได้อ่าน เจริญครับพี่ท่าน
ฝานดีนะค่ะทุกคน
ไปละ บับบาย
ป.ล. เรื่องนี้ค่อนข้างมีบทบู้ และเหล้าบ่อยมาก เพราะมาจากนิสัยส่วนตัว และคนรอบข้างของคนเขียนเองโดยตรง ซะส่วนใหญ่ ต้องขอโทษที่ไม่ได้ไม่ดี มีเรื่องตลอด เพราะเบบี้ชอบโดยส่วนตัวอะ แล้วมันเหมือนเป็นคาแรกเตอร์ของตัวละครไปแล้วด้วย เลยไม่รู้จะปรับไปทางไหน ไม่ว่ากันนะค่ะ
หัวข้อ: [นิยาย]สุดท้ายกรูก็รักมึงจนได้..ไอ้โรคจิต (ไม่อนุญาตให้นำนิยายไปโพสเวปอื่นค่ะ) (อ่าน 2495402 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก