**คำแนะนำก่อนอ่าน**
เรื่องนี้เกิดจากที่มีคนอ่านบางท่านอยากให้ตัวละครจากหลายเรื่องมาเจอกัน อยู่ในตอนเดียวกัน คนเขียนเลยคิดอะไรประหลาดกว่านั้น
ด้วยการเอามารวมอยู่ในคนเดียวกันเสียเลย จึงเกิด "คนโปรด" ขึ้นมา หนุ่มน้อยที่รวมเอาความ "โต๊ะ" กับความ "จุน" เข้าไว้ด้วยกัน
เป็นเด็กหนุ่มที่อยู่เหนือคำบรรยาย อย่าได้ถามถึงระบบความคิดของนาง มันก็จะประหลาดๆ นิด เหนือชีวิตจริงหน่อยๆ
(ดังนั้นขอคนอ่านที่ทำใจได้นะคะ 555)
❀✿ ทฤษฎีร้อยเล่มเกวียน ♥
-Darin-
บทนำ"ถ้ากูเดินชนแล้วแกล้งล้ม มึงว่าพี่เขาจะหยุดช่วยกูไหมวะ"
"......"
"ถ้ากูเดินผ่านหน้าบ่อยๆ มึงว่าพี่เขาจะจำหน้ากูได้ไหมวะ"
"......"
"ถ้ากูกดไลค์รูปพี่เขาทุกใบ มึงว่าพี่เขาจะสนใจกูหรือเปล่าวะ"
"......"
"ถ้ากูส่งดอกกุหลาบช่อใหญ่ๆ ไปให้พี่เขาที่คณะ มึงว่าพี่เขาจะจำชื่อกูได้ไหม"
!!!
"ไอ้เหี้ย ผู้ชายที่ไหนอยากได้กุหลาบ โดยเฉพาะผู้ชายอย่างคนที่มึงชอบ แล้วยิ่งมึงเอาไปให้ที่คณะกูแม่งไม่อยากจะคิด"
"เห็นไหม" คนโปรดยิ้มหน้าบาน "ขนาดมึงยังสนใจตอบกูมันต้องได้ผลชัวร์ กูเอาอันนี้แหละ" ท่าทางดีอกดีใจของเพื่อนทำให้ไทยสยอง มึงจะตามจีบพี่เขาหรือมึงจะกลายเป็นเจ้ากรรมนายเวรพี่เขากันแน่วะ ไอ้คนโปรด!
✪✣✤✥✦✣✤✥✦✧✪
“มึงหาที่ยืนดีๆ ไม่ได้เหรอวะ” ไทยบ่นอุบ เมื่อเพื่อนพามายืนแอบเอาตัวแนบชิดกำแพงทางขึ้นชั้นสี่เหมือนโจรมุมตึก
“มึงอย่าบ่นนักสิวะ ทนเอาหน่อยพี่กูจะมาแล้ว”
“เออ”
“ตะวันรุ่นน้องมึงพร้อมแน่นะ”
“อืม นั่นไงยืนรออยู่ตรงโน้น” ตะวันชี้มือไปที่เด็กหนุ่มใส่แว่นท่าทางเนิร์ดๆ ถือดอกไม้ช่อใหญ่ยืนสแตนบายรออยู่
“มาแล้วมึง” คนโปรดใจเต้นตึกตักรีบหลบเข้ามาซ่อน เมื่อเห็นรุ่นพีที่เขาหลงรักเดินออกจากห้องเรียนตรงตามเวลา
“พี่ครับมีคนฝากดอกไม้มาให้” การจู่โจมทำเวลาได้ตามกำหนด
“ใคร” ร่างสูงมองคนส่งดอกไม้ด้วยสายตาเย็นชา
“ผมไม่ทราบครับพี่ รับไปเถอะ” อาการยัดเยียดเกิดขึ้น ก่อนที่เด็กรุ่นน้องของตะวันจะวิ่งตัวสั่นขาขวิดหนีไป
“สาวที่ไหนให้มึงวะ”
“มีการ์ดด้วยนี่หว่าเปิดดูก็รู้” เสียงบุคคลที่สี่ดังขึ้น คนโปรดพยายามเยี่ยมหน้าออกไปมองแต่ต้องรีบหดหัวกลับเข้าไปเมื่อเห็นสายตาของรหัสมองมา
“ไหนเขียนว่าอะไร ผมรักพี่ครับ”
“เหี้ย! ผู้ชายซะด้วย”
“มึงอ่านชื่อมา อย่าให้กูรู้นะว่าใครเล่นเหี้ยๆ แบบนี้” ไทยกับตะวันหน้าซีดเผือด ในขณะที่เจ้าของดอกไม้ปากอ้าตาค้าง
“เหี้ยแล้วมึง ตายคาตีนพี่รหัสแน่ๆ” ไทยเสียงสั่น ได้แต่กระซิบไม่กล้าพูดเสียงดัง ตัวแทบจะแทรกเข้าไปกับกำแพง
“เผ่นกันก่อนไหม” ตะวันยังคงรักษาสีหน้าเอาไว้ได้แม้น้ำเสียงจะกังวลมากก็ตาม
“เดี๋ยว” คนโปรดร้องห้ามเพื่อน
“มึงจะอยู่ให้พี่เขาเหยียบหน้าหรือไงวะ” ไทยอยากหายตัวไปตอนนี้เลย
“เปล่า กูก้าวขาไม่ออก” คนโปรดขาสั่นกลัวจนฉี่จะราด
“ว่าไง ชื่ออะไร”
“ไม่มีว่ะ”
“ไม่มี!” ไทยกับตะวันพร้อมใจกันหันหน้าไปมองเพื่อน คนโปรดหน้าเหวอ กะพริบตาปริบๆ ก่อนยิ้มกว้างออกมา
“เออว่ะกูลืมเขียนชื่อ มัวแต่ตื่นเต้นไปหน่อย”
“ไอ้เหี้ยคนโปรด!” ไทยไม่รู้ว่าควรจะดีใจหรือเสียใจ พวกเขาก็ลืมตรวจดูให้เพื่อนก่อนมา
“หู้ย~โล่งอก” คนโปรดตบหน้าอกตัวเองดังปุๆ
“มึงเอาการ์ดมานี่”
“มึงจะเอาไปทำไม อย่าบอกว่าสนใจเจ้าของดอกไม้ขึ้นมา” เสียงแซ็วปนเสียงหัวเราะลอยมาเข้าหู
“กูจะเก็บไว้เป็นหลักฐาน กระทืบเมื่อไหร่จะได้รู้ว่าไม่ผิดตัว” สามเพื่อนซี้หน้าซีดปากสั่น คนโปรดรีบซ่อนมือไว้ข้างหลัง กลัวว่าอีกฝ่ายจะบังคับให้เขาเขียนตัวหนังสือให้ดู
“แล้วดอกไม้ล่ะ”
“ทิ้งสิวะ จะเก็บไว้ทำซากอะไร”
“ใจร้าย นั่นสองพันเชียวนะมึง” คนโปรดบ่นอุบเมื่อได้ยินว่าดอกไม้ของเขาจะถูกทิ้ง อุตส่าห์ลงทุนสั่งช่อใหญ่แบบโอบมือไม่รอบเพื่อหวังสร้างความแตกต่างและการจดจำ ที่ไม่ใช่จำติดบัญชีหนังหมาแบบนี้
“มึงอย่าเพิ่งห่วงเรื่องเงินเลยห่วงชีวิตมึงก่อนดีไหม” ไทยอยากจะเบิ๊ดกะโหลกเพื่อน ที่ไม่รู้จักลำดับความสำคัญ
“พี่มันไม่รู้หรอกว่าเป็นกู” คนโปรดให้กำลังใจตัวเอง ตัวหนังสือเขาออกจะธรรมดา แถมคนเอาดอกไม้มาส่งก็อยู่คนละคณะ ไม่เจอกันง่ายๆ หรอก
“ให้มันจริงเถอะมึง ถ้าพี่มันจับได้กูจะบอกว่ากูไม่เกี่ยว”
“รักเพื่อนฉิบหาย” คนโปรดค้อนให้ไทยวงใหญ่ เพราะมัวแต่ต่อล้อต่อเถียงกับเพื่อนจึงไม่ทันได้สังเกตว่ากลุ่มของรุ่นพี่ที่เขาหลงรักเงียบเสียลงแล้ว
“มายืนทำอะไรกันตรงนี้” เสียงของพี่สายฟ้าเพื่อนสนิทของพี่รหัสทักขึ้น คนโปรดถึงเห็นว่าทั้งกลุ่มเดิมมาถึงบันไดตรงที่พวกเขายืนอยู่
“อ่า..” ไทยคิดอะไรไม่ออก ดีที่มีเพื่อนสติดีอย่างตะวันอยู่ด้วย “กำลังจะลงไปห้องปฏิบัติการชั้นล่างครับ”
“อ๋อ แล้วที่ตั้งกว้างจะเดินเบียดกันทำไมวะ” คนพูดส่ายหัว เป็นการบ่นกับตัวเองมากกว่าต้องการคำตอบ
“ดอก..ดอกไม้สวยดีนะพี่ ช่อใหญ่เบ้อเริ่มเชียวเข้ากับพี่ดี” ไทยเข่าแทบทรุด ไอ้คนโปรด!! ถ้ามึงคิดคำพูดอะไรไม่ออกมึงกลืนน้ำลายเล่นก็ได้กูไม่ว่า ไม่ใช่หาตีนมาให้เพื่อนแบบนี้
"ชื่ออะไรเรา" เสียงเย็นมาพร้อมกับดวงตาที่จ้องเขม็ง คนโปรดกลืนน้ำลายลงคอ พูดออกมาด้วยเสียงสั่นๆ
"ชะ..ชื่อคน..."
"กวนตีนรุ่นพี่เหรอ"
!!!
“มันชื่อคนโปรดพี่ ชื่อคนโปรดจริงๆ” ไทยร้องบอกเสียงหลงเมื่อเห็นรหัสย่างสามขุมเข้าหาเพื่อน
“คนอะไรวะชื่อประหลาด จะไปเรียนก็ไปเถอะ” รหัสหลีกทางให้รุ่นน้อง ตะวันรีบดึงมือเพื่อนเดินตัวลีบผ่านหน้า
“เดี๋ยว!” เสียงเรียกของรหัสเกือบทำให้ไทยอยากวิ่งหนีมากกว่าจะหยุด สามเพื่อนซี้ค่อยๆ หันไปมองด้วยสายตาระแวง
“ฝากทิ้งด้วย” ดอกไม้ช่อโตถูกยื่นให้กับคนโปรด “ขอบใจ”
ร่างสูงเดินทางออกไปโดยมีสายตาละห้อยของคนโปรดมองตาม ดอกไม้ในมือส่งกลิ่มหอมฟุ้ง
“มึง”
“อะไร”
“พี่รหัสจำชื่อกูได้แล้ว กูบอกพวกมึงแล้วว่ามันต้องได้ผล” คนโปรดยิ้มหวานสายตาเพ้อฝัน ไทยมองเพื่อนนิ่งไม่พูดอะไรเพราะจนคำพูดเกินกว่าจะสบถอะไรออกมาได้ ในขณะที่ตะวันสายหน้าน้อยๆ
“มึงจะทำยังไงกับดอกไม้” ไทยมองดอกไม้ช่อโตในอ้อมแขนของเพื่อน มันใหญ่เกินกว่าจะเดินหอบไปไหนมาไหนได้
“กูก็จะเอาไปเก็บสิวะ นี่มันดอกไม้สื่อรักกูเลยนะเว้ย”
“เออ เก็บดีๆ นะมึง”
“ไม่ต้องห่วงกูเก็บดีอยู่แล้ว มันเป็นของรักของหวงของกู”
“เปล่า กูไม่ได้หมายถึงแบบนั้น”
“อ้าวแล้วมึงหมายถึงอะไร” คนโปรดเงยหน้ามองไทย
“กูหมายถึงให้มึงเก็บซ่อนไว้ให้ดี พี่มันเจอเข้าวันไหนมึงจมตีนแน่”
“เออว่ะ พวกมึงก็ทำลืมๆ ไปนะ คิดเสียว่ากูไม่ได้ซื้อกูไม่ใช่คนส่งให้พี่เขา หมาที่ไหนไม่รู้ให้ไม่ใชกู”
“ไอ้เหี้ย! สมองมึงนี่มีโอเมก้าสามไปเลี้ยงบ้างหรือเปล่าวะ แม่งเอ๊ย”
“เอาน่าอย่าไปว่าคนโปรดมันเลย มันเป็นแบบนี้ก็ดีแล้ว”
“ใช่ๆ” คนโปรดรีบพยักหน้าเห็นด้วยกับตะวัน
“ดีตรงไหนวะ” ไทยส่ายหัวไปมาไม่เห็นด้วยกับเพื่อน
“ตรงที่ไม่มีอะไรดีนี่แหละ”
“ตะวัน~”
ฮ่าๆ
คนโปรดกอดดอกไม้ช่อโตไว้แน่นซบหน้าลงไปสูดกลิ่น ช่างเถอะเขาไม่โกรธเพื่อนหรอก พี่รหัสรู้จักชื่อเขาแล้ว ต่อไปต้องทักเขาทุกครั้งที่เจอแน่ๆ พี่รหัสกับน้องคนโปรด งื้อ น่ารัก~
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
ทนๆ คนโปรดกันหน่อยนะคะ 555 #คนโปรด #ทฤษฎีร้อยเล่มเกวียน
ปล. พระเอกชื่อ "รหัส" นะคะ ไม่ได้หมายถึง พี่รหัสน้องรหัสแต่อย่างใด ><
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin 
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
