♥Loving Bear ʕ·ᴥ·ʔ คุณหมีที่รัก♥
[6] – Starting
“น้องเมตคะ พี่จะย้ายไปอยู่เชียงรายแล้ว พี่จะขายคูหาของพี่ด้วย น้องเมตสนใจจะซื้อไหมคะ”เมตตาหันไปมองพี่ตุ๊กตา เจ้าของร้านกิ๊ฟช็อปร้านข้างๆ
“อ้าว จะย้ายซะแล้วหรอครับ งี้เมตก็เหงาแย่สิ”เมตตาแซวพี่ตุ๊กตากลับ เจ้าของร้านกิ๊ฟช็อปออกอาการเขินเบาๆ
“ใช่ค่ะ พอดีแฟนพี่ต้องย้ายไปประจำที่เชียงราย พี่เลยต้องย้ายตามค่ะ ทีแรกพี่ว่าจะติดประกาศขาย แต่เห็นพักหลังมานี้ร้านน้องเมตคนเยอะมาก คิดว่าน่าจะอยากขยายร้าน”
“อยากสิครับ พักหลังๆมานี้คนเยอะจนไม่มีที่นั่งเลยครับ พี่จะขายให้เมตเท่าไหร่หละครับ”
“น้องเมตมีงบเท่าไหร่หละ”
“ซักห้าล้านก็พอสู้ไหวอยู่ครับ”
“หูย เยอะไปค่ะ พี่ขายให้น้องเมตสี่ล้านพอละ ที่เหลือเอาไว้ให้น้องเมตต่อเติมร้าน”
“ขอบคุณครับพี่ตุ๊กตา”
เวลาผ่านไปกว่าสองเดือน ตั้งแต่ที่เมตตาต้องเข้าเฝือกขา เมตตาให้หมีอาบน้ำให้ทุกวัน จนหมอถอดเฝือกให้ เมตตาถึงได้กลับมาอาบน้ำเอง และพอพี่ตุ๊กตาย้ายออกไป นั่นจึงเป็นเหตุผลที่ตอนนี้เมตตาต้องยกชั้นวางกับข้าวออกมานอกร้าน เพื่อทุบกำแพงระหว่างคูหาของร้านข้าวราดแกงป้าจุ๋ม กับร้านกิ๊ฟช็อปที่อยู่ข้างๆ ลูกค้าหลายคนก็เข้าใจ เลยซื้อแกงถุงหรือไม่ก็ข้าวกล่องไปแทน
แถมเมตตายังเปิดรับพนักงานเพิ่มอีกสองคน เพราะหลังจากร้านเสร็จแล้ว ลูกค้าคงจะเยอะขึ้นกว่าเดิม กลัวพี่เป็ดกับพี่น้อยจะเหนื่อยเกินไป ส่วนเจ้าหมีไม่ต้องกลัวเหนื่อย เจ้าคนตัวโตมีแรงเหลือเฟือจะทำงาน ขนาดตอนนี้เจ้าหมีตัวโตยังไปช่วยคนงานเก็บเศษปูนบนพื้น รายนั้นเห็นร้านสกปรกไม่ได้ เลยคอยปัดกวาดเช็ดถูเศษฝุ่นเศษปูนตลอด
พนักงานใหม่สองคนเป็นเพื่อนในที่ทำงานเก่าของพี่เป็ดกับพี่น้อย คราวนี้เมตตาตัดสินใจจ้างผู้ชายทั้งคู่ เผื่อยกของหรือทำงานหนักๆ เจ้าหมีจะได้ไม่ต้องเหนื่อยคนเดียว
เมตตาสาบานเลยว่าไม่ได้คัดหน้าตาตอนรับเข้าทำงาน เพราะสองคนนี้มาสมัครตามคำแนะนำของพี่เป็ดและพี่น้อย เมตตารับเข้าทำงานเพราะดูไม่มีพิษภัย หน้าตาค่อนไปทางดูดี หุ่นก็กำยำล่ำสัน คงใช้งานได้เยอะเลย
แต่ดูเหมือนจะมีคนไม่ค่อยพอใจอยู่คนหนึ่ง
“คุณเมตขยายร้านทำไมครับ คุณไม่กลัวเหนื่อยหรอครับ”เจ้าหมีบ่นหลังจากที่เจ้าตัวปิดไฟห้องนอนแล้ว
“ฉันก็จ้างคนมาช่วยทำงานแล้วไง ไม่เห็นต้องกลัวเหนื่อยเลย ที่ต้องทำก็มีแค่ทำกับข้าวกับเก็บเงิน”
“แล้วคนพวกนั้นไว้ใจได้หรอครับ หน้าตาก็ดูน่ากลัว”บ่นเสร็จก็คว้าตัวของเมตตาเข้าไปกอด
เมตตาไม่รู้ว่ามันเริ่มเมื่อไหร่ที่นอนกอดกันแบบนี้ แต่ในทุกๆเช้า ถ้าหมีไม่กอดเมตตา ก็เป็นเมตตาเองที่กอดหมี และมันก็มีความสุขดีที่ลืมตาตื่นขึ้นมาก็เห็นว่าตัวเองกำลังถูกใครอีกคนกอดอยู่ เมตตามองว่ามันเป็นสิ่งที่เพื่อนผู้ชายที่สนิทกันมากๆทำกันเป็นเรื่องปกติ
“สองคนนั้นเป็นเพื่อนของพี่เป็ดกับพี่น้อยนะหมี เพราะงั้นก็ไว้ใจได้น่า”
“แต่ผมไม่ชอบตอนคุณเมตเข้าใกล้สองคนนั้น”ทันทีที่หมีพูดจบ เมตตาก็ต้องพลิกตัวกลับมามองคนที่กอดอยู่ด้านหลังทันที
“หมี.... นาย....หวงฉันหรอ?”เจ้าหมีนิ่งไป ก่อนจะใช้แขนแข็งแรงทั้งสองข้างโอบกอดเมตตาแน่นกว่าเดิม
“ใช่ครับ ผมหวงคุณ”
“...........”
“ผมรู้สึกหวงคุณมากๆ ตอนคุณคุยกับผู้หญิง ตอนคุณเข้าใกล้ผู้ชายคนอื่น”
“นาย.....นายชอบฉันหรอหมี”เมตตาถามด้วยเสียงตะกุกตะกัก
“ไม่ครับ.... ผมรักคุณเมต รักคุณเมตมาตั้งนานแล้ว”
“.................”
“แต่ผมกลัว ผมเป็นแค่คนจรจัดที่คุณเมตเก็บผมมาเลี้ยง ผมไม่คู่ควรกับคนดีๆแบบคุณ”
“................”
“คุณเมตไม่ต้องรักผมตอบก็ได้... แค่ให้ผมได้รักคุณเมตแบบนี้ นอนกอดคุณเมตทุกๆวันแบบนี้ ถ้ามันไม่ทำให้คุณเมตลำบากใจ ผมก็ขอแค่นี้ก็พอแล้วครับ”
“.........” เมตตาอึ้ง เขานิ่งเงียบ ไม่รู้จะพูดอะไรออกไป เมตตาคิดเพียงว่าหมีเหมือนน้องชายหรือพี่ชายของเขาเท่านั้น
“ผมขอโทษครับ ผมคงจะพูดเยอะไป แต่ผมอึดอัดมานานมาก คุณเมตอย่าคิดมากเลยครับ ลืมมันไปดีกว่า”
“ไม่ๆ...คือ...ฉันแค่ตกใจหนะ... คืองี้ ฉันเห็นนายเป็นเหมือนเพื่อน เหมือนพี่เหมือนน้องคนหนึ่ง”
“.......”เป็นฝ่ายคนตัวโตกว่าที่เงียบฟังบ้าง หลังจากที่เจ้าตัวพูดออกมาซะหมดเปลือก
“คือ....ฉันก็รู้สึกดีตอนอยู่ใกล้ๆนายนะ.... แต่ฉันเป็นผู้ชาย ฉันไม่ได้ชอบหรือรักนายหรอกนะหมี”
“แล้ว...แล้วที่คุณเมตให้ผมกอด ให้ผมจับมือคุณหละ”
“ฉันไม่รู้ ฉันแค่อยากมีน้องชายหรือพี่ชาย ฉันคิดว่ากอดหรือจับมือเป็นเรื่องปกติ”
“.........”
“ฉันเป็นผู้ชาย ฉันชอบผู้หญิง และฉันเห็นนายเหมือนเพื่อนสนิท”
“ครับ”
“แต่มันก็ไม่ได้แปลว่าฉันจะไม่ชอบนายนะ”เมตตาหัวเราะเบาๆปิดท้าย แล้วก็ต้องจมลงไปในอ้อมกอดอุ่นๆของเจ้าหมีตัวโตดังเช่นทุกๆคืน
ตอนนี้ร้านข้าวราดแกงป้าจุ๋มก็ได้ทำการขยายร้านเสร็จเรียบร้อยแล้ว ตึกแถวจำนวนสองคูหากลายเป็นร้านข้าวราดแกงที่พูดได้เลยว่าใหญ่ที่สุดแล้วในละแวกนี้ ลูกจ้างคนใหม่สองคนเริ่มงานแล้ว คนหนึ่งชื่อพี่คม อีกคนชื่อพี่รัก ทั้งสองคนทำงานได้ดีไม่มีบกพร่อง เมตตาดูเหมือนจะสบายขึ้นตรงที่ไม่ต้องไปซื้อของเองแล้ว แต่ให้พี่รักกับพี่คมไปซื้อของให้แทน เจ้าหมีก็มีหน้าที่แค่ทำความสะอาดร้านกับให้อาหารเจ้าตัวเล็ก
“น้องเมตครับ เก็บตังค์โต๊ะสิบเจ็ดหน่อยครับ”พี่คมเดินมาบอกเมตตา เจ้าของร้านสุดหล่อเดินไปเก็บเงินแล้วเดินกลับมาที่เดิม สังเกตสายตาที่ลูกค้าสาวมองพี่คมแล้วก็ยิ้มเบาๆ พี่คมเขาคมสมชื่อ หล่อคมเข้มแบบคนใต้ กล้ามเป็นมัดๆ ส่วนพี่รักคนนั้นออกแนวหล่อแบบใสๆ ดูเด็กกว่าวัย รายนั้นเป็นขวัญใจคนใหม่ของพี่ติ๋มไปแล้ว สองคนนั้นยิ้มเก่ง อัธยาศัยดี ทำให้ลูกค้าสาวๆชอบ ผิดกับเจ้าหมีหน้านิ่งที่แทบจะไม่เคยยิ้มเลย เมตตาเคยถามว่าทำไมไม่ยิ้มตอนเอาข้าวไปเสิร์ฟบ้าง ลูกค้าจะได้ชอบ เจ้าตัวก็ตอบว่า ไม่อยากยิ้มให้ใคร อยากให้คุณเมตเห็นคนเดียว ทำเอาเมตตาเขินไม่น้อย
Rrrrrrr
เสียงโทรศัพท์ของเมตตาดังขึ้น เป็นแม่ของเขานั่นเองที่โทรมา จริงสิ เขายังไม่ได้บอกแม่เลยว่าเขาขยายร้าน
“เจ้าเมต มารับแม่ไปที่ร้านเดี๋ยวนี้เลย”เสียงกึ่งตวาดดังมาจากโทรศัพท์ เมตตายู่หน้าก่อนตอบกลับไป
“มาทำไมอะแม่ ที่ร้านไม่ได้มีปัญหาอะไรเลยครับ”
“อย่ามาทำเป็นซื่อ คิดว่าแม่ไม่รู้หรอว่าลูกขยายร้านแม่หนะ”
“ใครบอกแม่อะ”
“แม่ไปได้ยินมาจากยายศรีขายผักที่ตลาดหนะสิ มารับแม่เดี๋ยวนี้เลย”
“ครับๆ เดี๋ยวไปรับ”แล้วเมตตาก็เดินไปหยิบกุญแจรถยนต์เพื่อที่จะขับไปรับแม่ของเขาที่อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล
“คุณเมตจะไปไหนครับ”เจ้าหมีโผล่มาจากประตูหลังร้าน
“ไปรับแม่มาที่ร้าน นายช่วยพี่ๆเขาดูร้านหน่อยนะ”
“อ่าครับ”
“แม่เดินเองได้น่า ไม่ต้องมาพยุงแม่เลย”
“ครับๆ”เมตตาปล่อยให้มารดาของเขาเดินเอง ถึงแม้อายุจะห้าสิบห้าเข้าไปแล้ว แต่ป้าจุ๋มก็ยังคงแข็งแรงดี เดินเหินได้สบายๆ
“ป้าจุ๋ม สวัสดีค่ะ”สองสาวลูกจ้างประจำร้านยกมือไหว้ป้าจุ๋ม คนอาวุสโสรับไหว้แล้วหันมาสนใจกับเจ้าลูกคนเดียวของตน
“นิมนต์พระมาสวดทำบุญหรือยัง”
“ทำแล้วครับ”
“แล้วสีทำไมไม่ทาสีฟ้าให้เหมือนฝั่งนี้ ทำไมปล่อยเป็นสีชมพูจ๋าแบบนี้”
“มันเป็นสีชมพูอ่อนต่างหากหละแม่ ผมเห็นว่ามันสวยดี เลยไม่ได้ทาสีใหม่”
“แล้วผู้ชายสองสามคนนี่ใครเนี่ย”
“เมตจ้างมาช่วยงานครับ เป็นเพื่อนพี่เป็ดกับพี่น้อยครับแม่”
“เห้อ เจ้าลูกคนนี้ ทำไรไม่เคยปรึกษาแม่เลย”แล้วป้าจุ๋มก็เดินเข้าร้านไป ทักทายลูกค้าเก่าๆที่คุ้นหน้าคุ้นตากันดี เมตตาเดินตามเข้าไป ได้แต่ถอนหายใจ ยังดีที่แม่เขาไม่ว่าอะไรมาก ดูจะดีใจเสียด้วยซ้ำที่ร้านข้าวแกงเล็กๆได้ขยับขยายเสียที ที่บ่นๆนี่ก็เพราะเป็นนิสัยของป้าจุ๋มอยู่แล้ว คนที่รู้จักป้าจุ๋มดีก็จะรู้ว่าแกบ่นเพราะแกเป็นห่วง
“น้องเมต ทำกับข้าวเพิ่มหน่อยค่ะ เดี๋ยวจะถึงเวลาคนที่โรงงานเลิกงานกันแล้ว”
“ได้ครับพี่น้อย”เมตตาพยักหน้ารับแล้วเดินเข้าไปในครัว เจ้าหมีเดินตามเข้ามาเป็นลูกมือ
“เจ้าเมต !!! ขึ้นมาข้างบนเดี่ยวนี้ !!”เสียงตะโกนมาจากชั้นสองของร้าน เมตตารีบเทกับข้าวอย่างสุดท้ายลงถาดแล้วให้หมียกไปไว้หน้าร้าน ก่อนที่ตัวเองจะเดินขึ้นไปตามเสียงเรียกจากสวรรค์
“มีอะไรครับแม่”เมตตาโผล่หัวไปถามคนเป็นแม่ที่อยู่ในห้องน้ำ มือที่เริ่มมีรอยเหี่ยวหยิบแปรงสีฟันสองอันที่วางอยู่หน้ากระจก
“ลูกเอาใครมานอนด้วย ทำไมมีแปรงสีฟันสองอัน”
อรึก.....
“ผมเองครับ ผมมาขออาศัยอยู่กับคุณเมตครับ”เมตตาหันไปมองอีกคนที่ยืนอยู่ด้านหลังทันที
เมตตาตัดสินใจเล่าเรื่องทั้งหมดให้แม่ตัวเองฟัง ป้าจุ๋มฟังจบก็ถึงกับน้ำตาไหล สงสารหนุ่มหล่อตรงหน้าจับใจ
“โถ่ลูก งั้นก็อยู่ที่นี่แหละนะ แล้วเจ้าเมตใช้งานหนูหนักหรือเปล่า ให้ค่าจ้างหนูไหมลูก”
“ไม่ครับ ผมไม่เอาค่าจ้าง แค่มีที่นอน มีข้าวกิน ผมต้องการแค่นี้แหละครับ ส่วนงาน คุณเมตแทบจะไม่ใช้งานผมเลยครับ มีแต่ผมที่อาสาทำเอง”เจ้าหมีตอบไปแบบซื่อๆ ทำเอาป้าจุ๋มถึงกับหันมาคาดโทษลูกชายคนเดียวของตัวเอง
“เมต ห้องนอนคูหาข้างๆนี่ก็ว่างหนิ ซื้อเตียงซื้อเฟอร์นิเจอร์ให้หมีไปนอนห้องนู้นนะ จะได้ไม่ต้องมานอนฟูกหลังขดหลังแข็ง”
โหยแม่ มันนอนฟูกที่ไหน นู่นนน บนเตียงกับเมตนู่น
“ครับ”เมตตาได้แต่ตอบรับไป ไม่กล้าบอกแม่ว่าเจ้าหมีนอนร่วมเตียงกับตัวเอง ขืนแม่รู้หละก็ เจ้าหมีจะโดนตะเพิดออกไปหนะสิ
“ไปๆ ลงไปช่วยเป็ดกับน้อยขายข้าวได้แล้ว”
“ครับ”
แล้วทั้งสามคนก็ลงมาจากชั้นสองของร้าน เย็นวันนี้ร้านข้าวแกงป้าจุ๋มขายดีเป็นเทน้ำเทท่า แถมป้าจุ๋มยังลงมือเข้าครัวเองอีกด้วย ทำเอาคนแน่นร้าน ถึงแม้จะเพิ่มโต๊ะเป็นสามสิบโต๊ะก็ยังไม่พอนั่ง จนถึงเวลาสามทุ่ม ของในครัวก็หมด กับข้าวก็หมด เมตตาจึงไปส่งแม่กลับบ้าน โดยปล่อยให้คนอื่นๆเก็บกวาดร้านไป
“คนที่ชื่อหมีนี่หล่อดีนะ แม่ชอบ ลูกอย่าพึ่งไล่เขาไปไหนหละ สงสารเขานะลูก”
“ครับแม่ ผมก็ไล่เขาไปที่อื่นไม่ลงหรอกครับ”
“ดีแล้ว ขายดีๆนะลูก ถ้ามีปัญหาอะไรก็มาบอกแม่ อย่าลืมกลับมาเที่ยวบ้านบ้างนะ ปล่อยให้แม่อยู่กับพ่อสองคน แม่เหงา”
“ค้าบแม่”
“ไปๆ กลับไปดูร้านได้ละ ขับรถดีๆนะลูก”
“ครับแม่ รักแม่นะ”เมตตากอดแม่ ก่อนจะเดินไปส่งแม่ที่หน้าบ้าน เสร็จแล้วก็ขับรถออกมาจากหมู่บ้าน ตรงกลับไปยังร้าน
แต่พอขับเลยสะพานข้ามแยกมาได้นิดเดียวเมตตาก็ต้องเหยียบเบรกเสียงดังสนั่น เพราะเขาเห็นว่าตรงฟุตบาทข้างทาง กำลังมีคนถูกซ้อมอยู่ ....ถ้าจำไม่ผิด รถจักรยานยนต์รุ่นเวฟ125นั่นก็เป็นของพี่คมกับพี่รัก
“มึงต้องหาเงินมาจ่ายให้กู ไม่งั้นลูกตะกั่วนี่จะเข้าไปอยู่ในหัวมึง”เสียงของผู้ชายตัวใหญ่ตะคอก พร้อมกับเล็งกระบอกสีดำขลับไปยังศีรษะของพี่คม
“ครับพี่ เดี๋ยวพวกผมจะหาเงินมาให้นะครับ พี่อย่าทำอะไรพวกผมเลยนะ”รักพยายามขอร้องและเข้าไปห้ามคนตัวใหญ่ไม่ให้ทำอะไรคม
“กูให้เวลาสามวัน ถ้าเกินสามวัน กูจะตามไปยิงมึงถึงบ้านแน่”
“เท่าไหร่ครับ”เมตตาเดินเข้าไปขวางหน้าคนตัวใหญ่ที่กำลังจะเดินออกไป
“มึงเป็นใคร”
“ที่สองคนนั้นติดพี่อยู่ กี่บาทครับ ผมจะจ่ายให้”
“น้องเมต”รักอุทานเรียกชื่อเจ้านายใหม่ สองแขนยังคงประคองคนตัวโตกว่าไม่ให้ล้มลงไป
“สามหมื่น รวมดอกก็สี่หมื่นพอดี”
“ผมไม่มีเงินสดติดตัว ผมโอนให้ละกัน เอาเลขบัญชีมาครับ”เมตตาล้วงโทรศัพท์ออกมา เข้าแอพธนาคาร จัดการโอนเงินจำนวนสี่หมื่นบาทไปยังเลขบัญชีที่คนตัวใหญ่คนนั้นบอก
“เออ ครบ จบเรื่อง กลับเว้ย”คนตัวใหญ่หันไปบอกลูกน้องแล้วก็ขึ้นรถกระบะคันสีดำไป เมตตาเดินเข้าไปหาลูกจ้างคนใหม่ของตัวเอง
“เอาพี่คมขึ้นไปบนรถก่อนนะครับ แล้วพี่ก็มาช่วยผมยกมอไซต์ขึ้นท้ายรถ”
“ครับ”
เมตตาเอาเวฟ125ไปไว้ที่อู่ซ่อมรถ สะภาพพังยับเยิน คงใช้เวลาซ่อมอยู่ซักพัก เสร็จแล้วก็พาพี่คมไปโรงพยาบาลทำแผลเสร็จ จ่ายค่ารักษาพยาบาลให้ ก็ขับกลับไปส่งที่ที่พักของทั้งสองคน
“ไปทำอะไรมาครับ เงินสี่หมื่นมันไม่ใช่น้อยๆเลยนะ”เมตตาเอ่ยถาม
“คมมันเอาไปแทงบอลมาครับ พอเสียมาก็เสียเยอะ พี่ห้ามมันแล้วแต่มันไม่ฟัง”เป็นพี่รักที่ตอบ พี่คมนิ่งเงียบไปแล้ว คงกำลังจะคิดอะไรอยู่
“เงินที่ผมจ่ายให้ พี่สองคนค่อยๆทำงานใช้คืนผมก็ได้ครับ ผมจะเพิ่มงานให้พี่สองคน แล้วขึ้นเงินเดือนให้”เมตตาบอก มองผ่านกระจกหลังไปยังคนที่ยังคงนิ่งเงียบ
“ขอบคุณมากครับน้องเมต”
“ไม่เป็นไรครับ”เมตตาขับรถเข้าไปจอดยังที่พักของทั้งสองคน ทันทีที่ลงรถได้เมตตาก็ต้องกุมขมับ
“ไอ้คม ไอ้รัก เก็บของมึงออกไปเลยนะ กูไม่ให้พวกมึงอยู่แล้ว ค่าเช่าไม่ยอมจ่าย ยังจะหน้าด้านกลับมาอยู่อีก !#$%^&%&#$#@!” เมตตามองตามป้าคนหนึ่ง ท่าทางจะเป็นเจ้าของห้องแถวนี้ เธอกำลังโยนข้าวของออกจากห้องพักที่เมตตาคิดว่าน่าจะเป็นห้องของพี่คมกับพี่รัก
“ป้าครับๆ ใจเย็นๆนะ สองคนนั้นค้างค่าเช่าเท่าไหร่ครับ ผมจะจ่ายให้”เมตตาเดินเข้าไปห้ามป้าเจ้าของห้องแถว
“ห้าเดือน หมื่นห้า” แล้วเมตตาก็ล้วงโทรศัพท์ขึ้นมา กดโอนเงินให้ป้าเจ้าของห้องแถว
“เสร็จแล้วครับ”
“เสร็จแล้วก็ขนของออกไปได้แล้ว พรุ่งนี้คนใหม่เขาจะย้ายของเข้ามาอยู่แล้ว”
สุดท้ายเมตตาก็ไม่ได้ทักท้วงอะไร และจบลงที่เมตตาขับรถพาทั้งสองคนกลับมาที่ร้านพร้อมกับข้าวของและเสื้อผ้าของทั้งสองคน
“หมี มาช่วยขนของขึ้นไปหน่อย เอาไปไว้บนห้องใหม่นะ”เมตตาเรียกเจ้าคนตัวโตที่นั่งรอเขาอยู่หน้าร้านให้มาช่วยขนของไปไว้บนห้องใหม่ ห้องนั้นเป็นห้องโล่งๆ มีเฟอร์นิเจอร์แค่ตู้เสื้อผ้ากับโต๊ะเครื่องแป้ง
พี่เป็ดกับพี่น้อยกลับบ้านไปแล้ว จึงเหลือแค่ผู้ชายสี่คนที่ช่วยกันขนของขึ้นไปด้านบน พี่คมเงียบไปอย่างเห็นได้ชัด เมตตาลอบมองแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจ สงสัยขนของเสร็จต้องนั่งคุยกันซักหน่อยแล้ว
ขนของขึ้นไปบนห้องจนหมดเมตตาก็สั่งให้หมีเอาฟูกกับหมอนที่อยู่ในห้องของเขาไปไว้ที่ห้องใหม่ แล้วเรียกทั้งพี่คมกับพี่รักมานั่งคุย
“ตอนนี้พี่สองคนติดเงินผมอยู่ห้าหมื่นห้า ผมลดให้เหลือห้าหมื่นถ้วน ค่อยๆทำงานใช้คืนผม ส่วนห้องนอนนั้นผมยกให้ พี่สองคนอยู่ได้ ผมไม่คิดค่าเช่า ข้าวก็ทำกินที่ร้าน ไม่ต้องไปซื้อข้างนอก”
“ขอบคุณครับน้องเมต”พี่รักเอ่ยขอบคุณพร้อมยกมือไหว้
“ผมขอแค่....”
“ทำไมต้องช่วยพี่สองคนเยอะขนาดนี้”พี่คมพูดขึ้นมา หลังจากที่เงียบไปนาน ใบหน้าคมที่ชอบส่งยิ้มหล่อ บัดนี้กลับเศร้าสร้อย ราวกับพร้อมจะร้องไห้ออกมาทุกเมื่อ
“พี่สองคนเป็นลูกจ้างผม อะไรที่ผมช่วยได้ผมก็จะช่วย”
“พวกพี่เป็นแค่ลูกจ้าง ทำไมต้องช่วยขนาดนี้ น้องเมตไม่กลัวพี่จะหนีหรอครับ” ใบหน้าคมเงยหน้าขึ้นมาสบตากับคนตรงหน้า เมตตาส่งยิ้มบางๆให้
“งั้นพี่ก็คิดซะว่าผมเป็นน้องชายของพี่สองคนแล้วกันนะครับ คิดซะว่าพี่เป็นคนในครอบครัวของผม เพราะงั้น ไม่ต้องถามแล้วนะ ว่าทำไมผมถึงตัดสินใจช่วยพี่สองคน เงินผมมีเยอะ ผมไม่เสียดายหรอกถ้าผมจะเสียไป แต่ชีวิตคนต่างหากหละครับ ที่สำคัญกว่า ถ้าวันนี้ผมไม่จ่ายเงินให้เจ้าหนี้พี่ ถ้ามันมายิงพี่สองคนหละ ถ้าวันนี้ผมไม่พาพี่มาอยู่ด้วย พวกพี่จะไปนอนที่ไหน พวกพี่ไม่ต้องคิดว่ามันเป็นบุญคุณมากมายอะไรหรอกครับ ผมขอแค่ให้พี่เริ่มต้นใหม่ อะไรที่มันไม่ดีก็เลิกซะ ขยันทำงานดีกว่า ไม่ต้องหวังไปรวยทางลัด คิดซะว่าผมเป็นน้องชายคนหนึ่ง ถ้าพี่สองคนมีเรื่องเดือดร้อนอะไรผมก็เต็มใจจะช่วยเสมอ”เมตตาพูดยาว น้ำเสียงไม่ได้มีการดุด่าแต่อย่างใด เป็นเหมือนกับการตักเตือนกันมากกว่า
“ฮึก พี่ขอโทษครับน้องเมต พี่จะไม่ทำอีกแล้ว”สุดท้ายน้ำตาลูกผู้ชายก็ไหลออกจากตาคม พี่คมร้องไห้เสียงดังแล้วโผเข้ากอดเมตตา เมตตากอดปลอบ พี่รักมองแล้วก็ได้แต่หัวเราะเบาๆ
คบไอ้คมมาเป็นเพื่อนมาเป็นสิบปี ไม่เคยเห็นมันร้องไห้งอแงขนาดนี้
แตกต่างกับใครอีกคนที่ยืนมองอยู่ห่างๆ ตากลมมองภาพตรงหน้านิ่งๆ
คุณเมตใจดีแบบนี้กับทุกคนสินะ... เขาไม่ได้พิเศษอะไรเลย
“ไปอาบน้ำนอนได้แล้วครับพี่ พรุ่งนี้ต้องตื่นเช้าไปซื้อของมาให้ผมนะ”เมตตาดันตัวเองออกจากอ้อมกอดใหญ่ของพี่คม
“ขอบคุณมากนะครับน้องเมต”
“ยินดีครับ”
หลังจากแยกย้ายกันไป หมีก็เดินไปปิดประตูหน้าร้านแล้วเดินกลับขึ้นไปบนชั้นสอง เมตตามองตามแล้วก็ได้แต่สงสัย
เป็นอะไรของเขานะ ปกติต้องมาเดินจูงมือเขาขึ้นไปสิ เมตตารีบเดินตามขึ้นไปบนชั้นสอง
“หมี อาบน้ำกัน”เปิดประตูห้องนอนเรียกใครอีกคนให้ไปอาบน้ำด้วยกัน แต่หมีเพียงแค่หันหน้าหนีไปเฉยๆ
“คุณเมตอาบก่อนเลยครับ”
แหนะ งอนแน่ๆ
“มาอาบด้วยกันดีกว่า เดี๋ยวฉันถูหลังให้”
“...........”
ยัง ยังไม่ลุกมาอีก
เมตตาตัดสินใจเดินเข้าไปหาแล้วจูงมือเจ้าหมีสีน้ำตาลให้ลุกขึ้นตามมา ทีแรกแขนแข็งแรงเหมือนจะขืนๆหน่อย แต่สุดท้ายก็ขัดคำสั่งเมตตาไม่ได้ ยอมลุกเดินตามเมตตาเข้าไปในห้องน้ำ
“ผมยาวแล้วนะเนี่ย พรุ่งนี้ว่างไปตัดผมกันไหม”เมตตาใช้มือสางผมสีหม่นของคนตัวสูงกว่า หมีเพียงแค่พยักหน้าให้เท่านั้น แต่สายตากลับจ้องมองเมตตาไม่ยอมห่าง
“คุณเมต...เพื่อนสนิทต้องอาบน้ำด้วยกันด้วยหรอครับ”
“เอ่อ... ก็คงงั้น... มีคนถูหลังให้มันก็สะอาดกว่าถูเองใช่ไหมหละ”เมตตาดันให้เจ้าหมีตัวโตหันหลังไป มือเรียวบีบสบู่ใส่มือตัวเองแล้วถูลงไปบนหลังกว้าง
“คุณเมต...คุณใจดีแบบนี้กับทุกคนหรือเปล่า”
“ฉันช่วยคนที่ควรจะช่วย สองคนนั้นเป็นลูกจ้างฉัน ถ้าเดือดร้อนฉันก็ต้องช่วยเหลือ”
“แต่ผมไม่ใช่ลูกจ้างคุณ ทำไมคุณถึงยังช่วยเหลือผม”เจ้าหมีตัวโตหันกลับมาแล้วดันให้เมตตาหันหลังบ้าง
“แรกๆก็สงสาร กะว่าพอนายตั้งตัวได้ก็จะให้ออกไปหางานทำ ไปใช้ชีวิตเอง แต่ตอนนี้ฉันชอบที่นายเป็นคนขยัน ไม่ย่อท้อ ไม่ยอมแพ้ต่อชะตาชีวิตตัวเอง”
“........”
“อันที่จริง ฉันให้เงินเดือนนายนะหมี เก็บไว้ให้ทุกเดือนเลย ตอนนี้ก็คงมีหลายหมื่นแหละ”เมตตาเริ่มรู้สึกถึงมือหนาที่ค่อยๆถูลงต่ำเรื่อยๆ และก่อนที่มันจะเลยไปถึงสะโพก มือทั้งสองข้างก็อ้อมมาด้านหน้า หมีโอบกอดเมตตาภายใต้สายน้ำจากฝักบัว คางมนเกยลงบนไหล่บางของคนตัวเล็กกว่า
“ขอบคุณนะครับ คุณเมต”เมตตาชะงัก ตกใจเล็กน้อยกับอ้อมกอดของคนตัวโต แต่เขากลับไม่ได้ผลักใสใครอีกคนออกไป รู้สึกดีเสียอีกที่ถูกกอดอยู่แบบนี้
“พะ....พอแล้ว... รีบๆอาบน้ำให้เสร็จแล้วไปนอนดีกว่า”เมตตาหันกลับมาเผชิญหน้ากับเจ้าหมีตัวโต พยายามขืนตัวเองออกจากอ้อมกอด แต่ก็ถูกแขนแข็งแรงโอบไว้แน่นกว่าเดิม
“เดี๋ยวครับ...ตอบคำถามผมมาก่อน”
“คำถามอะไร...?”
“สำหรับคุณเมต... ผมพิเศษกว่าคนอื่นหรือเปล่า”ถามพร้อมกับจ้องเข้าไปในตาคมของเมตตา ตาคมที่ดูสวย ขนตายาวเป็นแพ นัยน์ตาสีดำสนิทดูลึกลับน่าค้นหา คิ้วหนาได้รูป จมูกโด่งปลายโค้งมนเล็กน้อย กับริมฝีปากบางๆสีชมพูระเรื่อ มีไรหนวดเล็กน้อยพอแต่งแต้มให้ใบน่านั้นดูหล่อเหลาและน่ารักในเวลาพร้อมๆกัน
“ถามบ้าอะไรของนาย ไอ้หมีบ้า”เมตตาหลบสายตากลมที่จ้องมองตน พยายามใช้แขนดันอกเกร่งออกห่าง เจ้าหมีใช้แขนแข็งแรงข้างเดียวในการโอบกอดเมตตาไว้ แล้วใช้แขนอีกข้างจับหน้าเมตตาให้หันมาสบตากับตน
“ถ้าคุณเมตไม่ตอบผม... ผมจะจูบคุณ”พูดขู่พร้อมกับใช้มือหนาบีบคางเล็กไว้เบาๆ
“ก็....ก็....พิเศษสิ ...อื้อ !!”พูดจบประโยคปุ๊บ เจ้าหมีสีน้ำตาลก็เข้าจู่โจมริมฝีปากบาง
คนตัวโตกว่ากดจูบเพียงครู่เดียวก็ผละออก หัวเราะเบาๆแล้วอาบน้ำอย่างสบายใจ ต่างกับอีกคนที่ยืนอึ้ง....
...ครั้งแรกเลยที่ถูกผู้ชายจูบ
“ไอ้หมีบ้า ! จูบฉันทำไม !”
“ขอโทษครับ แต่มันอดไม่ได้จริงๆ หึหึ”
****************************************************
บอกรักกันแล้วววว จูบกันด้วย หว่ายยยยย
สปอยตอนหน้า เหล่าชายชุดดำจะกลับมา และความจริงจะเปิดเผย
เจอกันอีกทีเร็วสุดคือต้นเดือนหน้าครับ
คอมเมนท์เป็นกำลังใจให้ด้วยนะครับ หลังๆมารู้สึกคอมเมนท์จะเริ่มหายแล้ว ขอบคุณทุกๆคอมเมนท์ที่ให้กำลังใจนะครับ
#คุณหมีที่รัก
หัวข้อ: ♥Loving Bear ʕ·ᴥ·ʔ คุณหมีที่รัก♥ ประกาศยุติการเขียนชั่วคราว หน้า5 (อ่าน 18443 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก