หัวข้อ: [จบแล้ว]Your Stranger รัก||ไม่||ลืม ตอนพิเศษ คห.1998 P.67 (13/3/63)

[WilpeR]

เมฆรู้อะไรมากขึ้นแล้ว แต่เรื่องสำคัญคือทำไมถึงเลิกกันเนี่ยซิ

[weedear]

อยากอ่านต่อเเล้ววววววว

[ต้นไม้ใบหญ้า]

ขออ่าน now ก่อนได้ม้อยยย
Then มาแล้วเรายังหวานไม่สุด โอเคล่ะที่รู้อดีตช่วงหวานๆ แต่เข้าใจอารมณ์คนดูโรมิโอแอนด์จูเลียตไหมคะ หวานให้ตายสุดท้ายตายคู่ ..แหงกๆ
อยากรู้ part now รัวๆ อยากรู้ว่าคุณเมฆาจะทำยังไงต่อไป แล้วคุณมธุวันจะซ่อนหมอกไว้ได้อีกนานแค่ไหน คุณชาวต่างชาติคนนั้นเข้าหาหมอกเพื่ออะไร เกี่ยวพันกับอดีตของหมอกหรือไม่
มีคำถามเยอะแยะไปหมดจนยอมรับเลยว่าเราอ่านข้าม then ไปหลายตอนแล้วค่ะ 5555
คนเขียนเหมาะกับนิยายสืบสวนสอบสวนนะคะเนี่ย ผูกปมได้ดี เดาลำบาก และลุ้นมาก ยกนิ้วให้เลยค่ะ

[Piima]

ฮึก เศร้าแทน

[shoi_toei]

อยากอ่าน now ฝุด ๆ จัดมารัว ๆ

[snowboxs]

ตายๆๆๆๆ หมอกจะทำไงดี เมฆกำลังจะไปสะกิดแผลใจของหมอก

[A_Narciso]

สงสารหมอกเหมือนกันนะ  คงเจ็บฝังใจกับการโดนบอกเลิกครั้งนั้นมาก

[EoBen]

ไปหาคำตอบเลยนะ คนที่ลืมก็แค่ลืม แต่คนที่จำได้นะสิ จะเจ็บปวดแค่ไหน

[Satin22]

ลุ้นๆๆ 

[winndy]

ค่อยรู้สึกว่าเมฆเป็นพระเอกก็ช่วงนี้ล่ะ ออกเยอะหน่อย เอาใจช่วย อยากรู้เหตุผลก่อนเกิดอุบัติเหตุมากเลย

[่KEI_jry]

ขอสารภาพว่าเราสับสนนิดหน่อยตอนที่ลงสลับthen now 

แต่ก็ตามมาทุกเรื่องเลยน้าา แต่เรื่องนี้เราอ่านแล้วงงๆ นิดหน่อย

เมฆจะจำเรื่องราวได้ตอนไหนเนี่ย อยากรู้ว่าบอกเลิกหมอกเพราะอะไร

[Tuffina]

กำลังคิดว่า then กับ now จะมาบรรจบกันตอนเมฆรู้ความจริงตอนรถชนรึป่าววว จริงๆตอนนี้ก็อยากอ่านแต่ now แต่ใจก็อยากรู้เรื่อง then ว่าทำไมถึงเลิกกับหมอก

[KARMI]

 

[pang_mingi]

อยากอ่าน now ไปเรื่อยๆ ฮืออออ

[ต้นไม้ใบหญ้า]

เราทำงานไม่ได้เลย ในหัวมีแต่เมฆกับหมอก 555
เราลองมาย้อนดูแล้ว จากการคาดเดาและเบาะแสอันน้อยนิด บวกกับความรักที่เมฆมีให้หมอก
เราเดาว่าเมฆคงไปรู้อะไรมาจากการได้ขึ้นเป็นรองประธานและกุมบังเหียนแทนพ่อหลังจากที่แม่เสีย เวลาหนึ่งปีที่หมอกบอกว่าเมฆแปลกไปนั่นอาจอยู่ในช่วงสืบ และมันดูเหมือนจะบังเอิญไปเกี่ยวข้องกับการที่วินเพื่อนของเมฆย้ายไปต่างประเทศ
อะไรที่เป็นจุดเชื่อม
อะไรที่เมฆไม่บอก
เราเชื่อว่าการที่เมฆลืมเรื่องของหมอกน่าจะเป็นคำสั่งของหัวใจส่งไปให้สมองเพื่อเป็นการปกป้องหมอกจากอะไรสักอย่าง และเมฆก็ลืมจริงๆ
คนที่กุมความลับเอาไว้คือเมฆ และคนที่จะไขมันออกมาได้ก็คือเมฆา (งงมะ อือ เราก็งง)
แม่ของหมอกเกี่ยวข้องอะไรกับชาวต่างชาติคนนั้น
ตาสีประหลาดของหมอกได้มาจากใคร
แม่ของหมอกเสียชีวิตเพราะอะไร (เราอาจอ่านข้ามไปเลยค่อนข้าง งงๆ แต่อย่างที่บอก เราอ่านพาร์ท then แล้วเฉ็บภวดด เอื้อออ เลยอ่านข้ามเป็นเขย่งก้าวกระโดดเลยค่ะพี่น้อง)
มิคาเอลนี่ชื่อใคร สายหมอกหรือ mist นี่มีความเกี่ยวข้องอะไรกับนิโคไล
แล้วแม่ของหมอกเป็นอะไรตาย เห็นแว๊บๆว่าแผลที่ท้องและขาในวันพายุกระหน่ำ
งืมๆๆ ประเด็นเยอะแยะไปหมด อยากไปลากคอเมฆมาให้คุณเมฆาซัก แต่คงโดนกระทืบตั้งแต่ยื่นมือไปจับคอเสื้อแล้วค่ะ
เอาเป็นว่าคนเขียนช่วยปราณีนักอ่านตัวน้อยๆผู้ที่วิญญาณโคนันเข้าสิงด้วยการอย่าปล่อยให้รอนานนะคะ นี่ก็ไม่เป็นอันทำอะไรแล้ว 555
ว่าจะเม้นท์สั้นๆ แต่ดูแล้วจะยาวไปไหน แหงกๆ

[namngern]

โอ้ยยย ลุ้ร
แล้วยิ่งหมอกนะ ใจอ่อนกับเมฆเสมอ
คิดว่าคงเก็บไม่ได้นานแน่ๆ
พอปมนี้คลาย ก็จะรู้เหตุผลที่เลิกตามมาใช่ไหมคะ?
ฮืออ รอออออออ

[fay 13]

 

[B52]

เธอเป็นคนทิ้งเขาเอง เขคงมีหน้ามาบอกหรอกว่ารู้จักกันจนถึงขั้นแฟน    ยังโกรธอยู่นะบอกเลย

[ChabaSri]

ก็ถ้าคุณเมฆเป็นคนเลือกเดินจากไป..แล้วทำไมน้องหมอกต้องหลบหน้าล่ะ...มันย้อนแย้งอยู่นา หรือคนบอกเลิกคือน้องหมอกหรืออะไรโอ้ยยยย เอาๆรออ่านๆ

[เป็ดอนุบาล]

เมฆกลายร่างเป็นโคนันเลยค่ะ
จะได้รู้ซะทีว่าตลอดที่ตัวเองลืมใครบางคน
ใครบางคน คนนั้นเค้ายังรออยู่นะค่ะ
รออ่านตอนต่อไปนะค่ะ

[่jum]

ไม่ได้เกลียดตอน Then ค่ะ  แค่ชอบตอน Now มากกว่า 

[JokerGirl]

เมฆจำได้ซะที เราใจจะขาด

[BAKA]

ลุ้นกับเหตุผลที่แท้จริงของการเลิกกันมากๆแล้วเนี่ย

[•♀NoM!_KunG♀•]

เห้ออเ

[wan]

ความจริงที่ค่อย ๆ เปิดทีละช๊อต ๆ
ว่าแต่เจ้าชายน้ำแข็ง จะยอมให้เปิดต่อหรือเปล่า น้าาาาา....
+1 ให้เป็นของกำนัล อย่าโหดร้ายกับหมอกให้มากนัก 

[Snowermyhae]

ทำไมเราไปโฟกัสที่เรื่องน้ำอุ่นกับแฟนหนุ่มมม 

[route rover]

โง่ยยย ทรมาน .. ทรมานคนอ่านเนี่ย  เมื่อไหร่จะได้รู้สักที 

[Soimilk]

ขอ now ยาวๆไปเลยได้ไหม จะลงแดงแล้ว

[kobyp_lu]

เอาแล้วไงพระเอกของเรากะลังปะติดปะต่อเรื่องราวได้แล้ว. หมอกต้องนิ่งๆนะ

[littlepig]

Chapter 11: [Then] ย้ายสำมะโนครัว



“พวกแกไม่อยู่หอแล้วแบบนี้ฉันจะไปสิงสถิตอยู่ที่ไหนล่ะเนี่ย”



ญาวิกาบ่น ตอนนี้พวกเขาขึ้นปีสองกันแล้ว วิชาเรียนในคณะเริ่มเยอะขึ้น ทำให้เวลาที่จะได้เจอกันก็น้อยลงอยู่แล้ว นี่ทั้งสองคนยังจะย้ายออกจากหออีีก ต่อไปคงจะได้เจอกันแค่ตอนพักกลางวันบางวันแน่ๆ



มธุวันยิ้มแห้ง พับเสื้อผ้าผ้าของตัวเองใส่กระเป๋าเดินทางอย่างประณีตเรียบร้อย เมฆพูดเรื่องอยากใหเขาย้ายออกมาสักพักแล้ว แต่มธุวันมักจะบ่ายเบี่ยงด้วยเหตุผลที่ว่าเพื่อนทั้งสองของเขาจะสงสัยเอาได้ แต่ไม่คิดเลยว่าคนที่ย้ายออกไปอยู่กับแฟนตั้งแต่เทอมสองจะกลายเป็นณัฐภาสเสียอย่างนั้น แต่รูมเมทของเขายังเหลือสัญญาเช่าจนถึงเดือนนี้ ทำให้ข้าวของบางส่วนของณัฐภาสยังอยู่ที่นี่ แต่เจ้าตัวมักจะมาค้างเฉพาะคืนที่ทะเลาะกับแฟนเท่านั้น และก่อนที่จะมาก็มักจะโทรมาบอกเขาก่อนเสมอ ทำให้มธุวันไม่มีปัญหาในการแอบออกไปไหนมาไหน หรือแม้กระทั่งนอนค้างที่คอนโดของเมฆ



“ขอโทษนะ ต้องทำให้มึงเดือดร้อนไปด้วยเลย”



ณัฐภาสเอ่ยด้วยน้ำเสียงสำนึกผิด ตอนนี้เพื่อนทั้งสองเข้าใจว่า เป็นเพราะการย้ายออกจากณัฐภาส ทำให้มธุวันที่ไม่อยากเข้าระบบสุ่มรูมเมทใหม่ไปเช่าหอนอกที่อยู่สะพานลอยฝั่งตรงข้ามมหาวิทยาลัยซึ่งมีราคาถูกกว่า



“ไม่เป็นไรหรอก นัทอย่าคิดมากสิ เราอยากอ่านหนังสือเงียบๆคนเดียวด้วยแหละ”



มธุวันยิ้มทั้งที่ในใจก็แอบรู้สึกผิดอยู่เล็กน้อยที่โกหกเพื่อน เมฆาจะมารับเขาในตอนเย็น ซึ่งกว่าจะถึงตอนนั้นณัฐภาสก็คงขนข้าวของใส่รถกะบะที่คนรักจอดรออยู่หน้าหอเรียบร้อยแล้ว



มธุวันยังคงรู้สึกประหลาดใจกับความรักของรูมเมทและเชฟชื่อดังที่อายุมากกว่าประมาณห้าหกปี ทีแรกเขารู้สึกว่าอีกฝ่ายชื่นชมเชฟโตมร หรือเชฟใหญ่คนนี้เสียจนอออกนอกหน้า แต่หลังจากที่เจอกันครั้งแรกก็เกลียดขี้หน้าเสียจนอยากเผาพริกเผาเกลือแช่ง แต่หลังจากนั้นมธุวันก็มักจะเห็นช็อปเปอร์คันใหญ่สีดำสนิทของร่างสูงมาจอดแถวๆหอเขา รู้ตัวอีกทีสองคนนี้ก็ประกาศตัวเป็นแฟนกันโจ่งแจ้งให้เพื่อนเงิบกันเป็นแถวเสียแล้ว



“เฮ้อ แบบนี้ฉันคงต้องย้ายกลับไปนอนที่บ้านแล้วสิ”




ญาวิกาบ่นอุบ การกลั่นแกล้งของโรคจิตในรั้วมหาวิทยาลัยไม่ได้หายไปตามกาลเวลาอย่างที่พวกเขาคิด มีอยู่ครั้งหนึ่งญาวิกากลับไปที่หอแล้วเจอแมวจรจัดที่ป้ายามให้อาหารบ่อยๆถูกวางยาเบื่อแล้วเอามาโยนไว้หน้าห้องของเธอ เพื่อนอีกคนในคณะยิ่งน่าสงสาร ถูกผลักตกบันไดจนขาต้องเข้าเฝือก แต่หาตัวคนทำไม่ได้ มธุวันไม่รู้จักเพื่อนที่บาดเจ็บมากนักนอกจากว่าเขาเคยได้ทำงานกลุ่มเดียวกับเด็กสาวก่อนที่เธอจะบาดเจ็บ เธอเปนคนอัธยาศัยดีและเป็นที่รัก ทำให้เพื่อนๆไม่มีใครเดาได้ว่าใครจะคิดร้ายกับเธอ




“เออ แบบนั้นก็ดี กูไม่อยากให้มึงอยู่หอคนเดียวเหมือนกัน”




ณัฐภาสเห็นด้วย ในช่วงปีหนึ่งรถจักรยานยนต์ของร่างโปร่งเคยถูกกรีดจนสีถลอกและเจาะลมยางจนแบนทั้งสองข้าง แต่โชคดีที่พระเอกขี่ช็อปเปอร์เข้ามาช่วยรับหน้าที่สารถีให้พักใหญ่ แต่หลังจากนั้นก็ไม่มีเหตุการณ์แปลกๆอะไรเกิดขึ้นอีก
เขารู้สึกโชคดีที่เมฆาอยู่คอนโดซึ่งมีระบบรักษาความปลอดภัยสูง ไม่อย่างนั้นเขาคงเป็นห่วงอีกฝ่ายไปด้วยแน่



แต่เรื่องนี้ก็เป็นอีกสาเหตุที่ร่างสูงยืนกรานจะให้เขาย้ายหอทันทีที่หมดสัญญา รวมกับเรื่องที่ไม่อยากจดรอดที่พงหญ้าด้านหลังหอที่มธุวันต้องมุดเพื่อที่จะออกไปหา หรือจอดหน้ามหาวิทยาลัยตอนมืดๆให้ร่างโปร่งเดินเข้าหอเองคนเดียว ทำให้ร่างโปร่งใจอ่อนในที่สุด



ว่าแต่...เขาจะบอกป้าเรื่องที่เขาไม่ต้องจ่ายค่าหอแล้วยังไงดีนะ?





“เมฆ หมอกถือเองได้ แค่นี้เอง...”




เจ้าของกระเป๋าเดินทางขนาดกลางที่ไม่ได้มีของอะไรมากมายท้วงเป็นรอบที่เท่าไหร่ไม่รู้ขณะที่เดินตามหลังอีกฝ่ายเข้ามา แค่ล็อบบี้ของคอนโดที่เหมือนโรงแรมห้าดาวก็ทำให้เขารู้สึกว่าตัวเองไม่เหมาะที่จะเข้ามาในนี้ด้วยซ้ำ




“ไม่เอา”




อีกฝ่ายตอบมาแค่นั้น ความดื้อของคนรักมากแค่ไหนทำไมมธุวันจะไม่รู้ แต่บางทีเขาก็รู้สึกเกรงใจที่อีกฝ่ายทำทุกอย่างให้เขา แต่ทุกครั้งที่เขาพูดแบบนั้นร่างสูงก็มักจะอ้างเสมอว่าถ้าเขาไม่ยอมให้ใช้แรงกาย เมฆาจะใช้เงินจ่ายค่าเทอมของเขาจนจบปริญญาไปเลย




พวกเขามาถึงห้องของเมฆาที่ถึงแม้จะมาหลายรอบ แต่มธุวันก็ยังรู้สึกตื่นเต้นทุกครั้งที่มา ภายในห้องของร่างสูงมีการเปลี่ยนแปลงเล็กๆน้อยๆหลังจากที่พวกเขาคบกัน ข้าวของบางอย่างที่อยู่ในห้องเมฆาเป็นคนขอให้เขาเลือกให้ หลายครั้งที่เข้ามา มธุวันมักจะรู้สึกว่าในห้องนี้มีกลิ่นอายของเขาแทรกอยู่ในห้องที่เคยมีเพียงเมฆาแค่คนเดียว



“เมฆเคลียร์ตู้ไว้ให้แล้ว หมอกจะให้ช่วยมั้ย”





ร่างสูงหันมาถามทั้งที่มีสีหน้าไม่อยากทำ มธุวันรู้ว่าเมฆาไม่ถนัดงานบ้านงานเรือนทุกชนิด ถึงแม้จะทำได้แบบงกๆเงิ่นๆแต่สุดท้ายร่างโปร่งก็ต้องมาทำงานซ้ำอยู่ดี ยิ่งหลังจากที่พวกเขาคบกันเมฆาเลิกจ้างแม่บ้านของคอนโดมาทำงานให้เพราะมธุวันกลัวว่าความลับของพวกเขาจะรั่วไหลออกไป ร่างโปร่งก็คุมตำแหน่งคนรักษาความสะอาดกลายๆไปโดยปริยาย



“ไม่ต้องหรอก เมฆไปเปลี่ยนชุดเถอะ จะลงไปฟิตเนสไม่ใช่เหรอ”




ร่างโปร่งเดินเข้าไปในห้องนอนแล้วเปิดประตูตู้เสื้อผ้า ก่อนจะเริ่มจัดข้าวของเข้าไปในช่องว่าง ดวงตาคู่สวยเหลือบไปเห็นกองเสื้อผ้าอีกฝั่งของตู้ที่ถึงแม้จะเรียกได้ว่าดูไม่จืด แต่ก็ดูออกว่าอีกฝ่ายพยายามพับอย่างเต็มที่แล้ว มธุวันอมยิ้ม ก่อนจะหอบเสื้อผ้าของเมฆาออกมา แล้วเริ่มต้นพับเสื้อผ้าของร่างสูงใหม่ตั้งแต่ตัวแรก





เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเวลาผ่านไปเป็นชั่วโมงแล้วตอนที่เขาจัดเก็บทุกอย่างเสร็จ มธุวันลุกขึ้นอย่างช้าๆ รู้สึกชาขาที่โดนทับจากการนั่งบนพื้นเป็นเวลานาน



ปึ้ก...ปึ้ก...




เสียงที่ดังขึ้นจากข้างนอกทำให้ร่างโปร่งแง้มประตูออกมาอย่างสงสัย เมฆาที่อยู่ในสภาพเปลือยท่อนบนและกางเกงบอลขาสั้นสีดำกำลังซิทอัพอยู่บนพื้นของห้องนั่งเล่น หน้าท้องและแผงอกที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามมีเหงื่อเกาะพราวเช่นเดียวกับใบหน้าและท่อนแขน มธุวันย้อนกลับไปเอาผ้าขนหนูผืนเล็กออกมาจากตู้เสื้อผ้า แล้วเดินมาย่อตัวลงนั่งยองข้างร่างสูง



“ทำอะไรน่ะเมฆ? ไม่ไปฟิตเนสเหรอ?”



“เข้าหอวันแรก...โบราณเขาถือ...”




ร่างสูงนอนแผ่ลงหอบหายใจบนพื้น แผ่นอกเปลือยเปล่าสะท้อนขึ้นลงอย่างเหนื่อยหอบเล่นเอามธุวันมีความรู้สึกอย่างแรงกล้าที่จะเลียเอาเม็ดเหงื่อที่เกาะพราว....




หมอก!หยุด!เด็กไม่ดี!




ร่างโปร่งดึงตัวเองออกมาจากความคิดนั้นก่อนที่ตัวเองจะได้แสดงออกทางสีหน้าให้เมฆาจับได้




ไม่ใช่สิ ประโยคที่เมฆาพูดเมื่อกี๊มันอะไรกัน?!




“พูดอะไรของเมฆเนี่ย เข้าหงเข้าหออะไร”มธุวันหน้าแดงก่ำ คนที่นอนหมดแรงอยู่บนพื้นกระตุกยิ้มมุมปากก่อนจะเด้งตัวกลับ
ขึ้นมานั่งชั่นเข่าบนพื้น



“จับเข่าให้หน่อย”



“จับ…แบบนี้เหรอ?”



มธุวันวางมือแปะลงบนหัวเข่าของอีกฝ่ายที่โผล่พ้นขากางเกงออกมาอย่างไม่แน่ใจ



“ใช้เข่ากดที่เท้าเมฆไว้ก็ได้ ทิ้งน้ำหนึกตัวลงมาบนเข่าเลย”



ร่างสูงอธิบาย มธุวันทำตามที่อีกฝ่ายบอก คุกเข่าทั้งสองข้างทับไม่ให้เท้าของร่างสูงขยับแล้วโน้มตัวมาด้านหน้า ถ่ายเทน้ำหนักลงบนฝ่ามือที่กดเข่าของร่างสูงไว้





เมฆาเริ่มต้นซิทอัพเซ็ทที่สอง มธุวันเคยคิดจะลองออกกำลังกายตามคนรักบ้างแต่นอกจากวิ่งบนลู่วิ่งให้หัวใจสูบฉีดเขาก็ไม่สามารถทำท่าออกกำลังที่ดูเหมือนกายกรรมดัดตัวของอีกฝ่ายได้สักท่า




“8…9…10….”




ร่างสูงพึมพำนับจำนวนครั้ง มธุวันไม่รู้ว่าตอนนั้นเขากำลังคิดอะไรอยู่ แต่จู่ๆร่างโปร่งก็โนมหน้าเข้าไปแตะริมฝีปากกับริมฝีปากของร่างสูงที่กำลังยกตัวขึ้นมา เมฆาชะงักค้างอยู่ในท่านั้น กระพริบตาปริบๆมองคนที่จุ๊บเขาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ยด้วยสีหน้างุนงง




“ให้รางวัล จะได้มีกำลังใจไง” มธุวันยิ้มเขิน




ปกติเมฆาจะซิทอัพประมาณหนึ่งรอยครั้งต่อวัน




แต่เมื่อคืนมธุวันไม่แน่ใจว่าอีกฝ่ายทำไปกี่ครั้ง รู้แค่เขาต้องขอร้องให้อีกฝ่ายหยุดเพราะรู้สึกว่าปากเริ่มเปื่อยจากการถูกชิมไปหลายครั้งจนนับไม่ทัน









ในที่สุด เวลาเข้านอนในคืนแรกที่มธุวันย้ายเข้ามาอยู่ที่นี่ก็มาถึง




ร่างโปร่งต้องยอมรับว่าถึงแม้เขาจะรู้สึกประหม่า แต่เขาก็แอบตั้งหน้าตั้งตารอให้คืนนี้มาถึงเช่นกัน หลังจากคบกันมาหนึ่งปี เขากับเมฆาไม่เคยทำอะไรเกินเลยมากกว่าจูบเลย แถมยังเป็นเพียงการทาบริมฝีปากลงบนริมฝีปากของกันและกันอีกด้วย
มธุวันดีใจที่เมฆให้เกียรติเขา แต่นานๆไปเขาก็ชักจะเริ่มไม่อยากได้รับเกียรตินั้นขึ้นมาเรื่อยๆ




“หอมจัง แฟนใครเนี่ย”



 มธุวันร้องออกมาเบาๆอย่างตกใจเมื่อถูกเมฆากอดจากด้านหลังตอนที่กำลังไดร์ผมอยู่ ร่างสูงถือโอกาสขโมยหอมแก้มของคนรักไปข้างละฟอดใหญ่ รู้ดีว่ามธุวันไม่ว่าอะไรกับความสุขเล็กๆน้อยๆนี้




“พอเลยเมฆ หัวเปียกแบบนี้เดี๋ยวก็หยดใส่หมอก...นี่ อย่าสะบัดสิ!”




คนในชุดนอนยกมือขึ้นป้องกันตัวเองเมื่อถูกคนข้างหลังสะบัดน้ำใส่เหมือนสุนัขตัวใหญ่ยักษ์ที่เพิ่งเล่นน้ำเสร็จ




“เป่าให้หน่อย”




“เป่าเองสิ ผมหมอกแห้งแล้ว”




“นะ...”




คำขอร้องตาแป๋วของคนตัวสูงทำให้ร่างโปร่งใจอ่อนในที่สุด มธุวันใช้เวลาต่อจากนั้นเป่าผมให้คนรักต่อจนแห้ง เมื่อผมแห้งสบายแล้ว เมฆาก็ช้อนตัวคนที่ยืนเป่าผมให้ตัวเองอยู่ขึ้นอุ้มโดยไม่สนใจเสียงร้องประท้วง ก่อนจะเดินออกมาจากห้องน้ำมาถึงเตียงหลังใหญ่ของตน เมฆาวางคนในอ้อมแขนลงอย่างนิ่มนวล ก่อนจะเดินกลับไปปิดไฟ เหลือเพียงไฟหัวเตียงข้างกายมธุวันที่เปิดไว้เมื่อครู่




ในที่สุดช่วงเวลานี้ก็มาถึง มธุวันแอบเช็คลมหายใจของตัวเองรอบสุดท้ายก่อนที่ร่างสูงจะเดินกลับมาที่เตียง เมฆาสอดกายเข้ามาใต้ผ้าห่มผืนหนา ขยับเข้ามาใกล้มธุวันที่ยังนั่งพิงหมอนอยู่บนเตียง




“…..”




เอาไงดี ยังไง ท่าไหน นานเท่าไหร่...




สมองของร่างโปร่งวนเวียนหาคำตอบจนไม่ทันสังเกตเมฆาที่โน้มตัวเข้ามา ร่างโปร่งรีบหลับตาพริ้ม  ยื่นริมฝีปากเตรียมรับสัมผัสนุ่มหยุ่นที่ตนคุ้นเคย



ทว่าเมฆาเพียงแต่ทาบริมฝีปากลงบนหน้าผากของเขาเท่านั้น




“ฮึ?”



มธุวันลืมตาขึ้นอย่างงุนงง




“มีอะไรเหรอ?” เมฆถามด้วยสีหน้าเป็นกังวลทันทีที่เห็นสีหน้าของคนรัก “เมฆ...ทำเกินไปเหรอ?”




ใช่...ทำ(น้อย)เกินไปมากเลย




“ปะ..เปล่า...”ร่างโปร่งตอบอ้อมแอ้ม “หมอกแค่....ตกใจ”




คำตอบนั้นเรียกรอยยิ้มกลับมาบนใบหน้าของร่่างสูง เมฆายกมือขึ้นประคองใบหน้าของคนรักอย่างทะนุถนอม ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงหนักแน่น



“ไม่ต้องห่วงหรอก เมฆรู้ว่าหมอกยังไม่พร้อม”




ไม่ๆ เมฆ...หมอกพร้อม หมอกพร้อมมาก




“เมฆไม่มีวันบังคับฝืนใจคนที่เมฆรักโดยที่ไม่เต็มใจหรอก”




โนๆ เมฆเข้าใจผิดแล้ว หมอกเต็มใจ หมอกเต็มใจมาเป็นปีแล้วเมฆ




“นอนซะ ไม่ต้องกังวล แค่ได้อยู่กับหมอกแบบนี้ เมฆก็เป็นผู้ชายที่มีความสุขที่สุดในโลกแล้ว”




ร่างสูงจุมพิตที่ริมฝีปากของเขาอย่างแผ่วเบา ก่อนจะดึงร่างโปร่งเข้ามาในอ้อมกอดของตัวเองแทนหมอนข้าง ถึงแม้จะรู้ตัวว่ามีความเสี่ยงจะโดนอีกฝ่ายถีบตกเตียงตอนกลางดึก




“เอ่อ...ราตรีสวัสดิ์นะเมฆ”




มธุวันฝืนยิ้มให้อีกฝ่าย เมฆายิ้มตอบ ก่อนจะเอื้อมมือผ่านมธุวันไปปิดไฟหัวเตียง




“กู๊ดไนท์ครับ”




แต่เมฆาไม่ได้รู้เลยว่า ภายใต้รอยยิ้มที่ปั้นแต่ง มีใบหน้าที่เหยเกอยากจะร้องไห้ของคนรักซ่อนอยู่




เขารู้ว่าเมฆาเห็นเขาเป็นเหมือนนักบุญแสนบริสุทธิ์ผุดผ่องที่ไม่เคยแตะต้องตัณหาหรือราคะบนโลก แต่สิ่งที่ร่างสูงไม่รู้ในตอนนี้ คือหากมธุวันมีสติน้อยกว่านี้ เขาอาจจะเป็นฝ่ายกระโจนใส่คนรักด้วยตัวเองก็เป็นได้




เขาไม่ใช่นักบวช...



เขาไม่ใช่ฤาษี...




เขาไม่ใช่พระอิฐพระปูน....





เขาเป็นมนุษย์โลกเดินดินที่มีความอยากและความต้องการ แต่มธุวันไม่อยากทำให้คนรักหัวใจวายด้วยการบอกอีกฝ่ายไปตรงๆ





เขาพยายามรอให้เมฆทนไม่ไหว แต่เห็นได้ชัดว่าความอดทนของใครกำลังจะหมดลงไปเร็วกว่ากัน





มธุวันรู้ว่าตัวเองต้องทำอะไรซักอย่าง ก่อนที่เขาจะหน้ามืดทำเรื่องที่ตัวเองจะต้องเสียใจและอับอายจนไม่กล้าสู้หน้าคนรักไปตลอดชีวิต


------------

รีบเอาThenมาแปะ เผื่อสอบเสร็จจะมีNow555555