7
กลางความบ้าคือกล้าเป็นห่วง
ค่ำคืนนี้ยังมีดวงดาวเจิดจ้า ใช่ครับ ผมเห็นดาวเต็มไปหมด คนไม่ค่อยได้กินเหล้าแบบผมถึงกับมึนแต่ก็ยังมีสติ ไม่อยากจะอวดว่าผมไม่แน่จริง ผมว่าเหล้ามันไม่ใช่สไตล์สายกลางแบบผมเลยได้แต่นั่งคุย นั่งมองสาวๆ โต๊ะข้างๆ ก็พอจิบได้ครับ ไอ้กล้วยและไอ้ทัพเพื่อนผมนั่งกอดขวดเหล้าอยู่หน้าร้านรอไอ้เปาวนรถมารับ มันกินเหมือนไม่เคยรู้จักเหล้ามาก่อน ส่วนไอ้เบสกับพวกพี่จิ้มพึ่งร่ำลากลับกันไปไม่นาน นั่นก็ไร้สติพอกัน พากันกลับนี่หวังว่าคงไม่ได้ไปเมาจนปล้นชาวบ้านเค้านะ
จากคำถามที่ไอ้เปาตอบตอนประกวดเดือนมหาลัย ร้านเหล้าทุกร้านที่ไกลมหาลัยต้องปิดเที่ยงคืนครับ แต่พวกผับใกล้ๆ มออีกที่นึงก็เปิดเพื่อขายเหล้าให้หมดสต็อคก่อนปิดตัว ผมยืนรอไอ้เปามาซักพัก เริ่มรู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดี เพื่อนผมไปนานแล้วนะครับ รถก็ไม่มีเยอะนี่หว่า ผมเท้าเอวแล้วมืออีกข้างก็คอยปัดยุงให้เพื่อนที่นั่งอยู่ริมฟุตปาธ ชะเง้อไปมาซักพักก็ได้ยินเสียงคนตะโกนมาแว่วๆ
“เฮ้ยๆๆ เล่นมันๆ”
“เอาไงวะเก๋าหรอ”
นั่นไงประโยคคุ้นๆ ที่พวกนักเลงชอบใช้กัน ผมหันขวับไปตามเสียงที่ดังมาจากลานจอดรถ หรือว่าเพื่อนผมมันไปกวนตีนใครเข้า หน้าตายิ่งกวนบาทาอยู่ ผมตื่นตระหนกขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ เกิดมาไม่เคยได้ประชิดเหตุการณ์แบบนี้เลย จะทำไงดี ผมกระวนกระวายใจเมื่อตัดสินใจเดินเข้าไปใกล้เสียงและเห็นแน่ชัดว่านั่นมันไอ้เปาแน่ๆ
มันยืนหันหลังให้ผมแต่อยู่ในวงล้อมของพวกชายวัยรุ่นกลุ่มนึงประมาณ 3-4 คน อยู่ข้างหลังไม่รู้ว่าไอ้เปาแสดงสีหน้าอะไร แต่คิดว่าไม่ดีแน่นอน เพราะคนตรงข้ามมันแยกเขี้ยวใส่ด้วยท่าทางโกรธจัดแถมยังกำหมัดแน่นเตรียมพร้อมพุ่งชน
ทำไงดีๆๆๆ ผมจะทำยังไงดีวะ ขณะที่พวกล้อมวงเริ่มเดินมาผลักอกไอ้เปาสองสามที มันเซไปข้างหลังนิดหน่อย มันอาจจะยังไม่เมามากแต่ผมว่ามันไม่มีสติเต็มร้อย เสียงเซ็งแซ่ของชายกลุ่มนั้นดังขึ้นมาเรื่อยๆ มีหลายคนคาบบุหรี่ถือขวดเหล้ามายืนล้อม
หน้าสิ่วหน้าขวานสมองของผมกลับนึกไปถึงครั้งสุดท้ายก่อนที่เราจะแยกกัน ในวัยเด็กไอ้เปาถูกพวกไอ้เกมส์ยืนล้อมแบบนี้ ไม่อยากยอมรับว่าเหตุการณ์นี้มันเป็นสิ่งที่ติดค้างในใจผมเสมอ และตอนนี้มันจะเป็นแบบนั้นอีกครั้งงั้นหรอ
ไอ้เปาเริ่มกวนตีนคนอื่นด้วยเงยหน้ามองพวกมันนิ่งๆ และนั่นถือเป็นเหมือนระเบิดที่กำลังนับถอยหลัง เสี้ยววินาทีที่ไอ้หัวโจกตรงข้ามง้างหมัด หัวสมองผมขาวโพลน รู้เพียงแต่ว่าผมต้องช่วยมัน ผมอาจจะกลัวมันหนีไปอีกครั้ง ถ้าผมขี้ขลาด...
“ไอ้เปา!! ระวัง!!”
เท้าผมเหมือนติดสปริง วิ่งเข้าไปผลักไอ้เปาออกด้วยแรงทั้งหมดที่มี ผมสบตากับมันตอนที่มันหันมามอง ผมโล่งอกเป็นที่สุดแต่ในขณะที่มันเบิกตากว้างอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน กูช่วยมึงได้แล้วเพื่อน
“ผลัวะ!!”
“ไอ้กลาง!!”
เสียงหมัดกระทบแก้มขวาผมอย่างจังเบอเร้อ ตัวผมลอยคว้างไปด้านข้างแต่ไอ้เปาดึงสติกลับมาจากอารามตกใจได้สำเร็จ มันคว้าแขนผมไว้ก่อนที่ตัวผมจะไปนอนหมอบบนพื้นให้เท้าเกือบสิบคู่กระทืบ ไอ้เหี้ย นี่สินะ การโดนต่อย ผมไม่เคยมีปัญหากับใครเป็นคนกลางที่อยู่อย่างสันติ ในชีวิตนี้ผมมีเรื่องชกต่อยแล้ว...แต่นี่ไม่ใช่เวลานะไอ้กลาง
“ไอ้เหี้ยเอ๊ย ผลัวะ!”
“กลางๆ มึงอดทนไว้ ผลัวะ”
ไอ้เปาบอกน้ำเสียงร้อนรนหน้าตากังวลแบบที่ผมไม่เคยเห็น มึงไม่ต้องห่วงกู กูจะพยายามช่วยมึง ผมได้แต่คิดและพยักหน้ากับหลังมัน ไอ้เปาเอาตัวมาบังผมไว้จนมิด มันสวนหมัดออกไปอย่างทุลักทุกเล ตัวผมเหวี่ยงไปมาตามที่มันจะบังคับ ผมแทบไม่เหลือสติเพราะหมัดเดียวกูจอดเลย ไอ้เปาเริ่มล้ามันหายใจแรง ถูกต่อยไปหลายทีทั้งหน้าบ้าง หลังบ้าง แต่ก็ยังฮึดสู้ มันหลบหลีกได้ดีกว่าผม นี่ผมทำได้แค่มองมันงั้นหรอ...ผมไม่มีแรงขยับเลย ผมมันแย่ชะมัด
เชี่ยเอ้ย...ยอมแล้ว
อย่าต่อยมันเลย
“เปา...”
“ไอ้เหี้ยเอ้ย! มึงใช่มั้ย กล้าดีมาต่อยมันได้ยังไงวะ ผลัวะๆ!” ไอ้เปาเหมือนหมาบ้ามันต่อยไปข้างหน้าอย่างบ้าคลั่งเมื่อคว้าคอไอ้คนที่ต่อยผมได้ ไอ้นั่นก็หลบได้ต่อยคืนได้บ้างหน้าตาถมึงทึงเมื่อโดนหมัดเมาของไอ้เปา เสียงเอะอะโวยวายยังดังต่อเนื่อง
“โอ๊ย ไอ้บ้านี่ พวกมึงรุมกระทืบมันอีก จัดหนักมันเลย จับมันแยกออกมา”
ผลัวะๆ! ตุ๊บๆ!
“อย่ามาซ่าในถิ่นกูไอ้ชิบหาย”
“อั๊ก!”
ไอ้เปาร้องอย่างเจ็บปวดเมื่อฝ่าเท้าประทับมาที่หลังอย่างแรง ผมฮึดแรงครั้งสุดท้ายเหวี่ยงหมัดออกไปข้างหน้า โดนบ้างก็ยังดีวะ ในตอนที่ผมคิดว่าไม่รอดแน่ๆ ผมก็ได้ยินเสียงตะโกนโหวกเหวกดังขึ้น พร้อมกับเสียงฝีเท้าหลายคู่กำลังมุ่งตรงมาทางนี้ ใครก็ได้ขออย่าให้เป็นพวกมันมาเพิ่ม
“เฮ้ยๆๆๆ ทำไรกันวะ!!!!”
“เหี้ย ไอ้กลางนี่หว่า เฮ้ยๆๆ พี่ครับมาทางนี้เร็ว มีคนโดนรุมครับพี่!!!”
“เฮ้ย! พวกมึงไปเร็ว มีคนมาแล้ว”
“ไปๆ”
“ไปไอ้สัด!”
“ไว้เจอกูใหม่ไอ้หน้ากวนตีน!”
“เป็นไงบ้างวะพวกมึง”
เสียงคนมาใหม่คุ้นอย่างน่าประหลาดรวมถึงแก้มของผมที่แผลงฤทธิ์เจ็บเหี้ยๆ คนแปลกหน้าช่วยกันพยุงไอ้เปาขึ้นมา เสื้อผ้าเปื้อนฝุ่นและคราบรอยตีนหลายรอย ผมนั่งนิ่งๆ ไม่นานก็พยายามลุกขึ้นตามตัวผมมีแผลถลอกนิดหน่อยถ้าเทียบกับไอ้เปานี่ช่วยบังผมแล้ว ตอนนี้ผมเข้าใจคำว่ายืนงงในดงตีนแล้วครับ
“เปา มึงเจ็บเยอะเลยไปหาหมอกันนะ”
ผมถามมันเป็นประโยคแรก ไอ้เปานั่งหอบ หน้าอกกระเพื่อมรุนแรง หน้าตาเท่ๆ ที่ผมชอบมีรอยเต็มไปหมด มัวแต่มองหน้ามันจนมีคนมาคว้าไหล่
“ไอ้กลาง! มึงเป็นไงบ้างวะ ตายห่าอย่าให้ที่บ้านมึงรู้นะ”
“ไอ้โจ๊ก!” เสียงที่คุ้นนั้นทำให้ผมเงยหน้าขึ้นไปมองอย่างรวดเร็ว หน้าตาสงสัยเหมือนมันมีอะไรจะพูดอีกเยอะแต่ผมกลับอ้าปากร้องเรียกชื่อมันซะก่อน
“มึงช่วยไอ้เปาหน่อย มึงเร็วๆ เข้า”
ผมเจ็บบริเวณแก้มมากแต่ก็ยังพอพูดได้ ไอ้โจ๊กพยักหน้ารัวๆ พี่เจ้าของร้านวิ่งหน้าตาตื่นมาทีหลังพร้อมกับอุปกรณ์ทำแผลเบื้องต้น มันต้องไปโรงพยาบาลครับ เสียงตีนกระแทกหลังในดังอยู่ในหูผม ผมเล่าเหตุการณ์ให้เจ้าของร้านฟังคร่าวๆ พร้อมบอกหน้าตารูปพรรณไอ้แก็งค์เวรนั่น
“กลาง”
“อีกคนใส่เสื้อสีเหลืองครับ เจาะหูรูใหญ่ เห็นเพื่อนมันเรียกไอ้นุ๊ก ครับใช่ครับ ซี้ด...” ใครกวนตีนใครก่อนไม่รู้แต่มารุมทำร้ายแล้วหนีอย่างงี้ก็ต้องเอาผิดกันบ้างครับ
“กลาง”
“มึงทนแป๊บนึงนะ ไอ้โจ๊กกำลังไปเอารถมึง”
ผมยกมือไปแตะไหล่มันไว้ ไอ้เปาขมวดคิ้วแล้วเอื้อมมือมาจับมือผมที่พึ่งรู้ว่ามันสั่นมากแค่ไหน “กลางมึงใจเย็นๆ”
ผมที่กลัวแทบตายแต่พอมันพูดคำนั้นด้วยท่าทีนิ่งๆ ผมก็ระเบิดความรู้สึกทุกอย่างออกมา รวมถึงเรื่องอดีตด้วย เรื่องนี้มันต่างกับการแกล้งเล่นแบบมีแผลฟกช้ำเหมือนตอนที่ไอ้เกมส์ทำ มันยิ่งใหญ่และน่ากลัวต่อชีวิตมากกว่านั้น
“มึงจะให้ใจเย็นได้ไงวะ!! มึงโดนรุมกระทืบไม่ใช่หรือไง มันไม่ใช่เรื่องเล่นๆ นะเว้ย!”
“แล้วมึงเป็นอะไรวะ! มึงโผล่เข้ามาทำไม! กูจัดการได้ มึงเห็นตีนพวกมันมั้ย!”
ผมเริ่มขึ้นเสียงอย่างที่ผมคิดว่าไม่เคยทำมาก่อนในชีวิต ถ้าไม่มีผมมันจะจัดการได้งั้นหรอ ไอ้เปาจ้องผมเขม็ง สายตาแข็งกร้าวขึ้นแล้วมันก็ระเบิดออกมาไม่แพ้กัน นี่เป็นครั้งแรกที่เราเสียงดังใส่กันตั้งแต่รู้จักกันมา พี่พนักงานร้านที่อยู่ไม่ไกลจากนั้นก็ยังหันมามอง แต่ผมไม่สนใจ ตอนนี้ผมสนใจแค่มัน
“แล้วมึงทำไมไม่ยอมลงวะ! แต่ก่อนมึงยอมตลอดแค่ตอนนี้มึงไม่ไปกวนตีนมัน มึงจะไม่เจ็บขนาดนี้เว้ย!” เป็นผมเองที่กลับคำ ทั้งๆ ที่เคยบอกให้มันสู้ มันไม่เหมือนกันนี่...ใช่มั้ย เรื่องแบบนี้มันอาจถึงตายได้ ถ้ามันมีมีดหรือปืนล่ะจะทำยังไง ชีวิตคนเรามันมีค่านะ โดยเฉพาะชีวิตมึง
“แต่กูไม่เหมือนเดิมนะกลาง! กูไม่ใช่ไอ้ขี้แพ้เหมือนตอนนั้น กูไม่อยากให้มึงมาปกป้องกู!!”
ว่าไงนะ
“แต่กูจะช่วยมึง! ยังไงกูก็จะทำ!”
ผมตะโกนออกมา ผมไม่เคยเห็นไอ้เปาเป็นแบบนี้มาก่อน มันโกรธจัดเหมือนผมไปกดสวิตซ์บางอย่างในตัวมันเข้า
“แต่ตอนนี้กูปกป้องมึงได้แล้ว! กูไม่ใช่คนอ่อนแอที่หลบแค่หลังมึง กูไม่อยากมองแค่หลังมึงอีก มึงเข้าใจมั้ย!”
ผมได้แต่ยืนอึ้งอยู่ตรงนั้น พูดอะไรไม่ออกแม้แต่คำเดียว มันคิดแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ผมแค่อยากเป็นที่พึ่งให้มันเหมือนเดิม
“มึงมันไม่รู้อะไรหรอกกลาง” มันลดเสียงลงเบาแทบจะเป็นเสียงกระซิบ
นี่เรากำลังทะเลาะกันหรอ
ตลอดทางไปโรงพยาบาลทั้งรถมีแต่เสียงแอร์กับเสียงเมาอ้อแอ้ของไอ้กล้วยและไอ้ทัพ ไอ้โจ๊กที่เป็นคนขับรถจำเป็นกลอกตาซ้ายขวาอย่างกล้าๆ กลัวๆ มันบอกผมว่ามันทำงานเสร็จอยากหาอะไรคลายเครียดเลยชวนเพื่อนวิดยามันสองสามคนออกมากินเหล้า ไม่คิดว่าจะเจอผม ผมตอบอือออกลับไป ในหัวคิดถึงแต่เรื่องก่อนหน้านี้เต็มไปหมด
“เอ่อ...พวกมึงเข้าไปตรวจแล้วเดี๋ยวกูรอหน้าห้องรับยานะ โชคดีเว้ย เออ กูจะอวยพรทำไมวะ”
ไอ้โจ๊กบ่นพึมพำก่อนจะโบกมือให้พวกผมเดินไปห้องตรวจ และก็อีกเช่นกันที่เราไม่คุยอะไรกันเลย โรงพยาบาลในตอนเกือบตีหนึ่งนี่วังเวงดีชะมัด ผมเดินช้าลง ในขณะที่มันก็เดินเร็วขึ้น ผมได้แต่มองหลังมันเดินห่างไปเรื่อยๆ
“ไอ้เปา”
มันเดินช้าลงแต่ก็ยังไม่หยุดเดิน ผมไม่ชอบบรรยากาศเงียบๆ แบบนี้ ระหว่างที่มาโรงพยาบาลผมนั่งทบทวนเหตุการณ์ต่างๆ ผมไม่รู้ว่าเป็นเพราะผมหรืออะไรทำให้ไอ้เปาที่เคยอ่อนแอกลายเป็นคนแข็งแกร่งขึ้น บ้าดีเดือดขึ้น ระยะเวลาที่เราไม่เจอกันมันอาจจะมีหลายอย่างที่ทำให้มันเปลี่ยนแปลงตัวเอง ผมไม่อยากคิดเข้าข้างตัวเอง อย่าคิด นั่นสิ...ผมจะคิดอะไรให้มากมาย ผมสัญญากับตัวเองไม่ใช่หรอวะ ผมจะไม่ทำให้มันทุกข์ และเป็นผมเองที่ทนไม่ไหวและทำลายความเงียบนั้นลง
“มึงเป็นอะไรวะ”
ผมเร่งฝีเท้าไปข้างๆ มัน “มึงโกรธกูหรอวะ” สายตาคมกริบเบนมามองผมนิดหน่อยแล้วหันกลับไป เอ่อ คงโกรธกูมากสินะ
“เฮ้ยอย่าเงียบดิ”
“...”
“มึงโกรธที่กูวิ่งเข้าไปช่วยมึงหรอ”
กึก เสียงฝีเท้าชะงัก หน้าตามันบึ้งตึงแถมคิ้วยังขมวดแน่นอารมณ์ประมาณว่ายังจะถามอีกหรอ
“กูขอโทษที่เข้าไปแบบนั้น ถ้าเป็นมึง มึงจะไม่ทำแบบกูหรอวะ”
“กูจะทำยิ่งกว่านั้น”
“นั่นไง..ใช่มั้ยล่ะ” ผมยิ้มร่า ดีใจที่มันตอบผมแล้ว เราหยุดอยู่หน้าห้องตรวจพอดี ระหว่างห้องตรวจที่ 1 ของมัน และห้องตรวจที่ 2 ของผม
“แต่การที่มึงชกใครไม่เป็นแล้วยังวิ่งเข้าไป ยังไงกูก็โกรธ” เกือบจะดีใจอยู่แล้วเชียวถ้ามันไม่พูดประโยคหลังออกมา
“ก็กูขอโทษแล้วไงงง” ผมร้อง “แต่ที่กูทำกูเป็นห่วงมึงนะเว้ย”
“แล้วคิดว่ากูไม่ห่วงมึงงั้นหรอ” ไอ้เหี้ย สายตาจะคมบาดลึกไปไหน แต่ผมจะถือว่าระหว่างเราดีกันแล้วนะครับ
“งั้น...เจ๊ากัน เอาน่า ถ้ามีคราวหน้ากูจะไม่ทำอีก โอเค้ อ่ะสัญญา”
“ไม่มีคราวหน้าแล้ว”
ผมเอื้อมมือไปขยี้ผมนุ่มของมันเหมือนเดิม เลิกหงุดหงิดได้แล้วนกกระปูดแดง กูไม่โอเคที่มึงเป็นแบบนี้เลย มันหันมามองผมนิ่งๆ ไอ้ความนิ่งนี่มันไม่เข้ากับมันเลยครับ ผมยิ้มค้างรอมันรับคำขอโทษซักพักจนมันถอนหายใจแล้วก็พยักหน้า
โอเค กูยอมให้มึงเลยนะเนี่ย
หลังจากนั้นเราสองคนก็แยกเข้าห้องตรวจครับ ผมบอกย้ำกับพี่พยาบาลว่าตรวจร่างกายมันไปเลย โดนชก โดนถีบไปขนาดนั้น ส่วนของผมไม่เป็นอะไรมาก ทีแรกนึกว่ากรามจะหลุด มันเจ็บจริงๆ นะครับ ถ้าพี่น้องผมรู้ละก็โดนด่ายันลูกบวชแน่นอน โดยเฉพาะไอ้เล็ก ผมทำแผลเสร็จพร้อมกับฟังขั้นตอนการรักษาหน้าที่มันเริ่มบวม ฮือ ผมจะเป็นไอ้กลางเวอร์ชั่นหน้าบวมครับทุกคน ตอนวิ่งเข้าไปไม่ได้คิดอะไร พอเห็นหน้าตัวเองคิดหนักเลยครับ
“ไอ้โจ๊กกกก หน้ากูอ่ะ” ผมนั่งรอไอ้เปาตรวจเสร็จอยู่หน้าห้องรับยากับไอ้โจ๊กเพื่อนรัก มันนั่งกดมือถือยิกๆ เหมือนโดนเมียตาม นี่มึงไม่สนใจกูเรอะ
“ร้องหาพ่อมึงหรอ โตเป็นควายแล้ว”
“ก็มันเจ็บ มึงไม่ลองดูมั่ง” ยื่นหน้าที่เริ่มบวมให้มันดู มันเหลือบมองนิดนึง อะไรวะตอนวิ่งเข้ามาช่วยยังหน้าตาตื่นอยู่เลย
“กูผ่านมาทุกรูปแบบแล้วเว้ย ลืมไปแล้วหรอกูเด็กห้องท้ายนะ”
“เออ ไอ้ปัญหาสังคม”
“ส่วนมึงก็ไอ้คุณชายกลาง”
ไอ้โจ๊กมันเด็กห้องท้ายของจริงครับ เด็กห้องท้ายของโรงเรียนผมถือว่าสุดๆ โคตรบ้าดีเดือด ถึงแม้ตอนมัธยมมันจะมาสนิทกับผมแต่ไอ้โจ๊กก็ยังคงไปกับพวกหัวโจกเหมือนเดิม ชอบโดดรั้วโรงเรียนบ้าง เข้าสายบ้าง สารพัดสารเพจนผมเหนื่อยแล้วเหนื่อยอีกบอกกับมันครั้งสุดท้ายว่าถ้ามันยังไม่ตั้งใจเรียน ผมจะไม่สนมันอีกเลย จะสอบตกกูจะไม่มองมึงละ พอมันติดวิดยาที่เดียวกับผมได้กราบกูใหญ่
“แล้วนี่เป็นไงมาไงวะ”
ไอ้โจ๊กถามต่อ มันเป็นคนที่ตัวสูงหุ่นแมนแต่เสียงแหลมชิบหาย แถมหน้ายังเหมือนลิงอีกด้วย
“กูวิ่งไปช่วยเพื่อนอะ”
“โถถถถ ไอ้คนมีพลังเยอะ อย่างมึงจะไปสู้ใครได้”
“ก็นี่ไง หมัดเดียวนิ่งเลย”
“มันหรอ”
“กูเนี่ยแหละ”
“เด๋อนะมึง จำไว้ละกัน อย่าทำอีก มีปากก็ร้องให้คนช่วย เอาตัวเองไปเสี่ยง” ทำไมทุกคนต้องพูดทำนองนี้กับผมวะครับ
“โห วันนี้มีสาระว่ะ”
“แน่นอนการศึกษาทำให้กูพัฒนา เออ...”
“สะกิดไมวะ”
ไอ้โจ๊กสะกิดผมแล้วพยักเพยิดหน้าเมื่อเห็นไอ้เปาเดินออกมาจากห้องตรวจ มันมีผ้าก็อตแปะอยู่ตรงโหนกแก้มมีเลือดซึมออกมานิดๆ ดีนะจมูกไม่หัก นอกจากผมนุ่มๆ และคิ้วของมันแล้วผมชอบจมูกมันสุดๆ ถ้ากูไม่เข้าไปผลักมึงนะ จมูกมึงได้ศัลยกรรมแน่ๆ ขอบใจพี่ซะ
“ไอ้คนนั้นเพื่อนมึงอ่ะ หน้าตามันดูคุ้นตายังไงชอบกล มันชื่อไรนะ”
“เอออ...กูลืมบอกมึงเลย มันคือไอ้เปาอ่ะ ไอ้เปาไง! มึงจำมันได้มั้ยวะ”
ผมเผลอพูดชื่อมันดังจนไอ้เปาที่กำลังจะนั่งรอรับยาข้างๆ ผมถึงกับสะดุ้ง ไอ้นี่ก็ขวัญอ่อนไปอีก
“เปา อ๋ออออ”
“จำได้ใช่ป่ะๆๆ”
“ไม่อะ”
“เอ้า แล้วจะอ๋อ หาพ่อง...”
“ก็เนี่ย...” ผมชี้คนข้างตัวประกอบให้ไอ้โจ๊กดู “ไอ้เปาที่เคยอยู่ห้องกูไงตอนประถมอะที่มันย้ายไปก่อนจบป.6”
“นานสาด ขอนึกความทรงจำอัลบั้มแปบ” ซีรีบั้มมั้ยอะไอ้โจ๊ก
มันทำท่าคิดแบบโคนันซักพักก็ร้องอ๋อ จำได้ใช่มั้ย
“เฮ้ยๆๆๆ กูจำได้ละ”
มันลุกขึ้นยืนเดินมานั่งเบียดระหว่างผมกับไอ้เปา ไอ้โจ๊กจับไหล่ไอ้เปาเขย่าๆ เพื่อน เบาๆ หน่อย มันมึนนะ
“จริงหรอวะ มึงไอ้เปาจริงหรอวะ แม่งหล่อขึ้นสาดๆ อะ ไอ้เหี้ย มึงมาเจอกันได้ไง แล้ว...เชี่ย โลกโคตรกลม กูไอ้โจ๊กไง”
“เออ...จำได้” แค่ท่าเลิกคิ้วของมันทำไมเท่จังวะ ไอ้เด็กน้อย
“กูเกือบจำมึงไม่ได้แล้วว่ะ”
“มีแต่คนเป็นแบบนั้น” ไม่ต้องเหลือบมามองกูได้ป่ะ
“เท่าที่จำได้แต่ก่อนมึงไม่ได้สายวาดนี่หว่า ทำไมเข้าสินกำได้เนี่ย”
ใช่ครับ ผมเองก็สงสัยแต่ไม่กล้าถาม เมื่อก่อนนักวาดรูปของโรงเรียนมีไม่กี่คนหนึ่งในนั้นคือผม ทีชเชอร์ชอบส่งไปประกวดอยู่เลย แต่ไอ้เปาเนี่ยเท่าที่จำได้เห็นวาดรูปหุ่นยนต์จากดินสอไม้เส้นหนาทึบลงในกระดาษสมุดแล้วทำเสียงว่ามันสู้กันแค่นั้น แต่ตอนนี้ต้องเรียกว่าขั้นเทพเคยดูงานมันสีน้ำมันโคตรแจ่มครับ ส่วนตัวผมสายดรออิ้งไม่เก่งเรื่องสีเลยซักนิด
“แล้วทำไมมึงต้องทำท่าอยากรู้ขนาดนั้นเนี่ยไอ้กลาง” แล้วทำไมมึงวกมาถามกูเนี่ย มันกำลังจะตอบเลย “ทำหน้างออีก เดี๋ยวเหนี่ยว”
“เหนี่ยวหน้ามึงดิ”
“โอ๋งอนหรอจ๊ะ...”
ไอ้โจ๊กเอื้อมมือมาลูบหัวลูบหางผม แม่ง ไปไกลๆ ไปไอ้สัด ผมหันหน้าหนีมือไอ้โจ๊ก
“อะแฮ่ม”
จู่ๆ ไอ้เปาก็ไอออกมา แถมบอกว่าคันคออีกด้วยทำเอาไอ้โจ๊กสะดุ้งเกือบตบหัวผมแทน เอ หรือว่ามึงจะไม่สบายวะเปา มันโบกไม้โบกมือเป็นเชิงว่าสบายดีให้ผม สีหน้ากูเป็นคำถามหรอ รู้ได้ไงวะเนี่ย ผมกำลังจะอ้าปากถามเรื่องเดิม
“คุณคนกลางรับยาช่อง 3 ค่ะ”
“เพื่อนมึงเพี้ยนจนต้องรับยาเลยน่ะโจ๊ก”
“ฮ่าๆๆ เออว่ะ”
“ไอ้เชี่ย”
ผมลุกขึ้นอย่างหงุดหงิดแล้วเดินไปหน้าเคาท์เตอร์แบบไม่สบอารมณ์ พวกมึงพึ่งคุยกันนะโว้ย คุยกันอยู่สองคนอยู่ได้ แถมไอ้เปายังเป็นเพื่อนกูมาก่อนมึงอีกนะไอ้โจ๊ก
“คุณปรมัตเชิญรับยาช่อง 3 ค่ะ”
“อ้าว มึงก็เพี้ยนเหมือนกันนี่หว่า”
แล้วพวกมันก็หัวเราะกันกับจังหวะนั้นเหมือนมุขตลกที่แม่งแทรกขึ้นมาพอดี
------------
มาเเล้วว มีซีนอารมณ์เเถมคุณคนกลางเค้าหน้าบวม
เเละวันนี้พาไอ้โจ๊กที่หายหน้าไปมาเจอกลางเเล้ว555
ขอบคุณที่ติดตามเปากับกลางนะคะ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
