ตอนพิเศษ หนูด้วง โก ทู สคูล
โรงเรียนอนุบาลพันแสง“มันไม่เร็วไปเหรอน้องตัง”
“เร็วอะไรล่ะลุง นี่มันช้าไปด้วยซ้ำ หนูด้วงหกขวบกว่าแล้วนะ จะรอให้เข้าโรงเรียนตอนมอหนึ่งเลยรึไง”
“หนูด้วงไม่เคยอยู่กับคนอื่นมาก่อนจะร้องไห้รึเปล่าครับพี่ตัง”
“คุณชาย ถึงสงสารเราก็ต้องใจแข็งเข้าไว้ พี่อยากให้หนูด้วงฝึกอยู่ร่วมกับคนอื่นให้ได้”
“พี่ขอไปรอทางโน้นดีกว่า”
“พี่คุณ พี่เป็นพ่อของหนูด้วงนะ พี่ต้องเข้าไปส่งหนูด้วงสิ ไม่ต้องหนีเลยนะ”
“โธ่ตัง พี่กลัวตัวเองใจอ่อนถ้าหนูด้วงร้องไห้”
“หนูด้วงเก่งแล้วไม่ร้องหรอก ตังว่าเดี๋ยวเจอเพื่อนขี้คร้านจะติดใจขอมาโรงเรียนทุกวัน”
“มีน้องตังคนเดียวที่ใจแข็ง น้องตังเข้าไปส่งคนเดียวก็พอแล้ว”
“เฮ้อ ขี้สงสารพอกันหมดทั้งพ่อทั้งน้าทั้งอา ตังไปส่งหนูด้วงเองก็ได้ ไปหนูด้วง ไปกับมัม”
“หนูไปโรงเรียนก่อนนะ แด๊ดดี้ ยุงพญาแล้วก็อาน้องอย่าดื้อนะ เดี๋ยวหนูก็กลับมาแล้ว”
เด็กน้อยที่เป็นดั่งดวงใจของทุกคนรีบกำชับพร้อมกับหันมายิ้มให้ก่อนจะส่งมือให้ ‘มัม’ พาเดินก้าวเข้าไปในรั้วโรงเรียนอนุบาลพันแสงที่มีตะวันเป็นเจ้าของ เสียงถอนหายใจของคนทั้งสามคนที่ยืนอยู่นอกรั้วโรงเรียนบ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่ากำลังใจหายที่ดวงใจของพวกเขากำลังเติบโตขึ้นและกำลังจะเริ่มมีสังคมเป็นของตัวเอง
“สวัสดีฮับน้าตวง” หนูด้วงยกมือไหว้ตะวันทันทีที่เห็น
“สวัสดีครับคนเก่ง แล้วตังมาส่งหนูด้วงคนเดียวเหรอ” ตะวันลูบศีรษะของหนูด้วงก่อนจะมองหาคนอื่นๆ
“มากันครบแหละแต่ไม่ยอมเข้ามาส่งกัน”
“ส่วนใหญ่ก็เป็นแบบนี้ กลัวลูกหลานจะร้องไห้แล้วทนไม่ได้ แต่หนูด้วงไม่ร้องไห้หรอกเนอะ” ตะวันเพิ่งเปิดโรงเรียนอนุบาลแห่งนี้มาได้สามปีเพราะค้นพบแล้วว่าตัวเองมีความสุขเวลาที่ได้อยู่กับเด็กๆ ตะวันเคยบอกพญาไปหลายครั้งว่าให้พาหนูด้วงมาโรงเรียนแต่ฝ่ายนั้นก็อิดออดบอกว่าหนูด้วงยังไม่พร้อม
“หนูไม่ร้อง หนูเก่ง มัมๆ เขาเป็นอะไรฮับ เขาร้องไห้ทำไม” หนูด้วงพูดกับตะวันแต่สายตากำลังมองไปรอบๆ เห็นเด็กตัวเล็กๆ หลายคนกำลังร้องไห้กระจองอแงเลยนึกสงสัย
“เขาคิดถึงบ้าน ถ้าหนูด้วงคิดถึงบ้านก็อย่าร้องไห้นะครับ เพราะหน้าที่ของหนูด้วงคือมาเรียนรู้ที่โรงเรียน เดี๋ยวพอตอนเย็นมัมก็มารับกลับบ้าน” นับตังค์อธิบายให้หนูด้วงฟัง หนูด้วงได้ยินคำว่า ‘ตอนเย็น’ ก็หน้าเสีย
“หนูเรียนกับอุ๋งอุ๋งแล้ว หนูไม่ต้องมาเรียนที่นี่แล้วก็ได้” หนูด้วงหมายถึงตัวเองได้เรียนกับน้าใบเมี่ยงแล้วก็ไม่เห็นจะต้องมาเรียนที่อื่น
“หนูด้วงไม่อยากเก่งแบบพี่โอบเหรอครับ พี่โอบก็ไปเรียนหนังสือ”
‘พี่โอบ’ ที่นับตังค์พูดถึงก็คือเด็กชาย ‘โอบอุ้ม ภูมิเทพ’ บุตรบุญธรรมของพญา ซึ่งพญาส่งโอบอุ้มไปเรียนอยู่ที่อังกฤษตั้งแต่ยังเล็ก ช่วงปิดเทอมเมื่อสามปีก่อนโอบอุ้มกลับมาที่เมืองไทย ในวันนั้นหนูด้วงกับเทียมฟ้าพลัดตกน้ำทะเลและโอบอุ้มเข้าไปช่วยหนูด้วงได้ทันก่อนที่จะจมลงไปโดยไม่ห่วงตัวเองทั้งที่โอบอุ้มก็เป็นเพียงเด็กชายอายุสิบสามปีเท่านั้น ความอบอุ่นของโอบอุ้มทำให้หนูด้วงติดพี่ชายคนนี้ตลอดช่วงปิดเทอมและเห็นพี่โอบอุ้มเป็นฮีโร่ในดวงใจ
“หนูอยากเก่งแบบพี่โอบอุ้ม แต่มัมๆ อยู่กับหนูได้มั้ย”
“มัมต้องไปดูแลคุณทวดไงครับ หนูด้วงก็อยู่กับคุณครู อยู่กับน้าตวงไง”
“คุณครูจะตีหนูมั้ย”
“ไม่ตีหรอกครับ คุณครูใจดี หนูด้วงไปหาเพื่อนกับน้าตวงนะแล้วเย็นๆ มัมจะรีบมารับกลับบ้านเรา หนูด้วงผู้วิเศษของมัมเก่งที่สุด” นับตังค์ย่อตัวลงไปขยับกระเป๋าสะพายหลังของหนูด้วงให้เข้าที่ก่อนจะพูดให้กำลังใจ
“ไม่ต้องห่วงนะ ตวงจะดูแลหนูด้วงให้”
“ฝากหน่อยนะตวง หนูด้วงยังกลัวคนแปลกหน้า กลัวเสียงดัง กลัวคนทะเลาะกัน” นับตังค์ยังหนักใจเรื่องปมในใจของหนูด้วงแต่ก็คิดว่าหนูด้วงพร้อมแล้วที่จะเรียนรู้ที่จะอยู่กับผู้อื่นที่ไม่ใช่คนในครอบครัว
“หนูค่อยมาโรงเรียนพรุ่งนี้ได้มั้ย” หนูด้วงต่อรองเมื่อเห็นว่านับตังค์ทำท่าจะทิ้งตัวเองไว้ที่นี่ ดวงตาของเด็กน้อยเริ่มมีน้ำตาคลอเพราะนึกว่ามัมแค่พามาเที่ยวที่โรงเรียนแล้วจะได้กลับบ้านพร้อมกัน หนูด้วงเข้าใจแล้วว่าเด็กคนอื่นที่ร้องไห้คิดถึงบ้านเขารู้สึกยังไง
“.....” นับตังค์อึ้งไปเมื่อเห็นน้ำตาของหนูด้วง ยิ่งมือน้อยๆ กระชับมือของตัวเองแน่นก็ยิ่งลังเล
“หนูไปหาเพื่อนกับน้าตวงก็ได้” หนูด้วงเห็นสีหน้าหนักใจของมัมก็เปลี่ยนใจ น้ำตาที่คลออยู่เมื่อครู่ถูกกลั้นเอาไว้ก่อนจะปล่อยมือของมัมไปจับมือของตะวันแทน
“ตวงจะดูแลหนูด้วงให้อย่างดีนะ ไม่ต้องห่วงนะ” ตะวันยืนยันเพื่อให้อีกฝ่ายสบายใจ
นับตังค์ยืนมองดูแผ่นหลังน้อยๆ ที่เริ่มเคลื่อนห่างออกไปทุกที จากที่คิดว่าตัวเองจะใจแข็งแต่พอเห็นหนูด้วงแอบปาดน้ำตาก็ใจหาย ขาทั้งสองข้างแทบอยากจะก้าวไปรับหนูด้วงกลับมาแต่สมองก็สั่งว่าต้องอดทนเพราะอันที่จริงหนูด้วงควรมาเตรียมความพร้อมตั้งแต่สี่ขวบแล้ว แต่เพราะหนูด้วงยังพูดไม่ค่อยชัดและยังกลัวคนแปลกหน้าจึงให้ฝึกพูดและฝึกเรียนรู้พัฒนาการต่างๆ อยู่กับใบเมี่ยงถึงสามปีจนกระทั่งคิดว่าพร้อมแล้วจึงตัดสินใจพามาเข้าโรงเรียนชั้นประถามหนึ่งที่อนุบาลพันแสงแห่งนี้
โรงเรียนอนุบาลพันแสงแห่งนี้เป็นของ ‘ตะวัน’ หรือ 'ตวง' ซึ่งเป็นอดีตคนรักของพญา ที่นี่เพิ่งเปิดทำการเรียนการสอนได้เพียงสามปี แต่ตอนนี้มีนักเรียนมาสมัครเรียนจนครบตามจำนวนที่ตะวันกำหนดรับเอาไว้ ตะวันมาขอซื้อที่ริมทะเลบนเกาะใบไม้ครามจากนายหัวพยนต์เพื่อเปิดโรงเรียนอนุบาลพันแสงเพราะเห็นว่าที่นี่สงบและมีสิ่งแวดล้อมที่ดี ซึ่งในขณะนี้ทางโรงเรียนเปิดสอนแค่ระดับอนุบาลหนึ่งถึงชั้นประถมหกเท่านั้น ตะวันมุ่งเน้นการเรียนรู้ด้านพัฒนาการทางอารมณ์มากกว่าการเคร่งครัดด้านวิชาการ ฝึกทักษะด้วยจินตนาการ ศิลปะและดนตรี ให้เรียนรู้ภาคปฏิบัติด้วยการลงมือทำ เนื่องจากตัวของตะวันเองเข้ารับการรักษาโรคซึมเศร้าจนกระทั่งหายดี เพราะรู้ดีว่าโรคซึมเศร้ามันให้ความเจ็บปวดและทรมานกับชีวิตมากแค่ไหนเขาจึงอยากให้เด็กน้อยที่เป็นเหมือนผ้าขาวทั้งหลายได้รับความสุขทางใจเป็นที่ตั้งแทนที่จะต้องเผชิญกับความกดดันหรือการแข่งขันที่มีมากขึ้นในยุคสมัยนี้ ครูที่ตะวันจ้างมาดูแลเด็กๆ เป็นครูที่มีทั้งวัยวุฒิและคุณวุฒิ รวมถึงผ่านการประเมินทางด้านสภาพจิตใจว่าพร้อมจะดูแลเด็กในวัยนี้ ดังนั้นผู้ปกครองที่เห็นด้วยกับวัตถุประสงค์ของทางโรงเรียนจึงพาบุตรหลานมาสมัครเรียน แม้บางคนจะต้องข้ามฟากมาส่งลูกที่เกาะใบไม้ครามทุกวันก็ยังเลือกที่จะมา แต่สำหรับผู้ปกครองที่อยู่คนละจังหวัดหรือไม่สะดวกรับส่ง ที่นี่ก็มีหอพักสำหรับนักเรียนที่ต้องการอยู่ประจำด้วย นอกจากจะมีคุณครูประจำหอพักที่ตะวันคัดกรองอย่างดีแล้ว ยังมีคุณหมอและนักโภชนาการอยู่ประจำที่โรงเรียนอนุบาลพันแสงแห่งนี้ด้วยเช่นกัน
“อ้าว ไหงเดินร้องไห้ออกมาแบบนั้นล่ะน้องตัง” พญาทักเมื่อเห็นนับตังค์เดินตาแดงออกมา
“ไม่ได้ร้องสักหน่อย”
“พี่ตังร้องไห้” เทียมฟ้าก็เห็นเหมือนกับที่พญาเห็น
“ก็ได้ก็ได้ ร้องก็ได้” นับตังค์เดินเขาไปหามีคุณ น้ำตาที่พยายามกลั้นเอาไว้ก็หยดลงทันทีที่ถูกมีคุณดึงไปกอด
“ขี้แยกว่าลูกแล้ว” มีคุณยิ้มอ่อนก่อนจะลูบหลังให้นับตังค์เบาๆ
“นี่ขนาดให้คนใจแข็งเข้าไปส่งยังร้องไห้ออกมา ขืนให้พี่เข้าไปส่งคงอุ้มหนูด้วงกลับมาด้วยแน่ๆ” พญาบ่นอุบเพราะสงสารหลานที่ถูกทิ้งไว้คนเดียว
“นั่นไง หนูด้วงเดินออกมาเข้าแถวแล้วครับ” เทียมฟ้าชี้ให้ทุกคนดู
“ทุกคนหลบก่อน” นับตังค์เห็นหนูด้วงชะเง้อมองมาก็รีบบอกให้ทุกคนนั่งลง
“ทำไมต้องหลบด้วย” มีคุณถามด้วยความสงสัย
“เดี๋ยวหนูด้วงเห็นแล้วจะร้องไห้ เราแอบดูไปก่อน ถ้าดูแล้วเห็นว่าหนูด้วงอยู่ไม่ได้ค่อยพากลับบ้านเลย”
“อ้าว”
“ห๊ะ”
“เอ๊ะ”
เสียงของมีคุณ พญาและเทียมฟ้าร้องขึ้นพร้อมกันเพราะเริ่มงงที่คนใจแข็งเมื่อครู่กลับกลายเป็นคนใจอ่อนที่สุดไปแล้ว
ตอนทั้งสี่คนยังคงนั่งแอบดูหนูด้วงอยู่ที่ริมรั้วของโรงเรียน หนูด้วงไม่ได้ร้องไห้แล้วแต่ก็ยังยืนมองไปทางนั้นทีทางนี้ทีเหมือนคนไม่มั่นใจในตัวเอง จนกระทั่งตะวันเดินมาหาแล้วพูดอะไรบางอย่างกับหนูด้วง หนูด้วงพยักหน้าแล้วเดินไปที่หน้าเสาธงพร้อมกับตะวัน สักพักเพลง baby shark ดังขึ้น หนูด้วงวางตุ๊กตาน้องด้าวลงที่พื้นแล้วเริ่มยักย้ายส่ายสะโพกเต้นประกอบเพลง เด็กน้อยบางคนที่กำลังร้องไห้ก็เริ่มมองไปที่หนูด้วง เด็กบางคนได้ยินทำนองที่สนุกสนานก็เต้นตาม ไม่นานเด็กเล็กๆ ที่เพิ่งมาเรียนในวันแรกก็หยุดร้องไห้งอแงแล้วพากันเต้นยึกยักตามหนูด้วงกับแทบทุกคน
“หลานกู นั่นหลานกู มาแป๊ปเดียวกลายเป็นดาวโรงเรียนไปแล้ว” พญาพึมพำเบาๆ ด้วยความภูมิใจ
“น่ารักจังเลย น้องขอลาออกจากการเป็นเลขาของพี่มาเป็นครูที่นี่ได้ไหม” เทียมฟ้าถามพญาพลางยักไหล่ไปมาตามทำนองเพลง
“ไม่ได้ ไกลหูไกลตาเดี๋ยวมีคนมาจีบ” พญารีบปฏิเสธ
“เยอะไปแล้วลุง” นับตังค์หันมาเบรกคนขี้หึงแห่งปี
“สบายใจกันแล้วสิ กลับกันได้แล้ว” มีคุณเห็นหนูด้วงดูมีความสุขแล้วก็รู้สึกสบายใจและคิดว่าหนูด้วงคงปรับตัวกับการอยู่ร่วมกับคนอื่นได้แน่ๆ
“ก็ได้ก็ได้ กลับก็ได้” นับตังค์มองไปที่หนูด้วงอีกครั้งก่อนกันมายิ้มให้มีคุณ
“ตอนเย็นพี่มารับหนูด้วงเองนะน้องตัง” พญาอาสา
“ไม่ได้ ผมจะมารับเอง” มีคุณแย้ง
“ได้ไง กูเป็นน้า กูมารับเอง”
“แต่ผมเป็นพ่อ”
“แต่มึงเป็นพ่อไม่แท้ กูเป็นน้าแท้ๆ”
“พอ! ทั้งพี่ทั้งลุงไม่ต้องมารับ เดี๋ยวตังจะมาเอง จบ.. นี่ถ้าไม่เถียงกันสักวันคงนอนไม่หลับ เฮ้อ..เราไปกันเถอะคุณชาย” นับตังค์ยกมือขึ้นห้ามทั้งคู่ก่อนจะเป็นฝ่ายตัดสินใจเอง เทียมฟ้าก็ได้แต่ยิ้มแหยๆ เพราะคำตัดสินของนับตังค์ถือเป็นที่สุดและคงช่วยอะไรพญาไม่ได้ ทั้งมีคุณและพญาจึงได้แต่มองหน้ากันแล้วก็ยอมรับสภาพทั้งที่ใจอยากมารับหนูด้วงเพราะอยากเห็นตอนหนูด้วงวิ่งมาหาแล้วทำท่าดีใจที่ได้กลับบ้าน
..
หลังจากที่เข้าแถวหน้าเสาธงเสร็จแล้วคุณครูก็พาเด็กๆ ในชั้นของตัวเองกลับห้องเรียน ห้องเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่หนึ่งทับสี่เป็นห้องเรียนที่มีครูวิมลเป็นครูประจำชั้น ห้องนี้เป็นห้องพิเศษที่เพิ่มขึ้นมาเพื่อรองรับนักเรียนที่เพิ่งย้ายมาเรียนที่นี่เป็นปีแรก แต่ก็มีนักเรียนเก่าที่เพิ่งจบชั้นอนุบาลจากที่นี่อยู่ด้วยสองสามคน
หนูด้วงเดินอุ้ม ‘น้องด้าว’ มานั่งอยู่ที่ท้ายห้องเพราะที่นั่งด้านหน้าเต็มหมดแล้ว น้องด้าวเป็นตุ๊กตาเอเลี่ยนที่สามารถอัดเสียงได้ เป็นตุ๊กตาตัวโปรดที่หนูด้วงพาไปไหนมาไหนเป็นประจำ หนูด้วงนึกว่าตัวเองแค่มาเที่ยวที่โรงเรียนของน้าตะวันแล้วก็กลับบ้านจึงพาน้องด้าวมาด้วย ไม่คิดว่าจะถูกพามาให้อยู่จนถึงเย็น เพื่อนหลายคนเห็นน้องด้าวแล้วก็ทำท่ากลัวจนไม่มีใครชวนหนูด้วงเล่นด้วยเลยสักคน
“ตัวอะไรน่าเกลียด” น้องเกลชี้มาที่น้องด้าวก่อนจะเบ้ปาก หนูด้วงมอง ‘น้องเกล’ เด็กหญิงตัวกลมๆ ผมสั้นหน้าม้าเต่อแล้วก็กลับมองที่น้องด้าว
“น้องด้าวบอกว่าเธอพูดไม่ดี” หนูด้วงตอบกลับไป
“ตุ๊กตาพูดไม่ได้” น้องเกลเถียง
“ตัวอะไรน่าเกลียด” เสียงของน้องเกลดังขึ้นอีกครั้งแต่คราวนี้ดังมาจากน้องด้าว เมื่อหนูด้วงกดไปที่มือของน้องด้าว คำพูดที่น้องเกลพูดเอาไว้เมื่อครู่เลยดังขึ้นเพราะหนูด้วงกดอัดเอาไว้
“คิกๆๆๆ” เสียงหัวเราะดังมาจากคนที่นั่งอยู่ทางฝั่งซ้ายของหนูด้วง เจ้าของเสียงหัวเราะคือ ‘นกฮูก’ เด็กชายตัวน้อยที่ใส่แว่นหนาเตอะ นกฮูกเป็นเด็กขี้อายดูไม่ค่อยมั่นใจในตัวเอง นกฮูกขำน้องเกลที่ทำหน้ามุ่ยเพราะคำพูดของตัวเอง
“เจ๋ง มันพูดได้ด้วย” คราวนี้คนที่นั่งด้านหน้าของหนูด้วงเป็นคนพูด ‘น้องเม่น’ เด็กชายอารมณ์ดีที่สนิทสนมกับเพื่อนใหม่ได้รวดเร็ว ตอนนี้น้องเม่นกำลังมองน้องด้าวอย่างทึ่งๆ
“ไม่เห็นจะเจ๋งเลย” ‘สิงโต’ คนที่นั่งอยู่ทางฝั่งขวาของหนูด้วงเหลือบมองมาที่หนูด้วงแล้วพูดลอยๆ
“เธอไม่ชอบน้องด้าวเหรอ” หนูด้วงหันมาถามสิงโต สิงโตมองหนูด้วงก่อนจะหันไปทางอื่น ในใจก็คิดว่าหนูด้วงเหมือนตุ๊กตาที่ดูน่ารักมากกว่าน้องด้าวอะไรนั่นเสียอีก
“เอาล่ะเด็กๆ เดี๋ยวเรามาเล่นเกมขับรถส่งผู้โดยสารกันดีไหมคะ ครูจะเป็นคนขับรถให้เด็กๆ มานั่งในรถครูทีละคน คนที่มานั่งต้องบอกชื่อเล่นกับครูแล้วก็บอกว่าอยากไปที่ไหน ครูจะขับรถพาไป” ครูวิมลชักชวนเด็กๆ ให้เล่นเกมเพื่อแนะนำชื่อตัวเอง นอกจากครูวิมลแล้วยังมี ‘พี่หมวย’ กับ ‘พี่พลอย’ เป็นครูพี่เลี้ยงประจำห้องของครูวิมลด้วย
“แล้วพาไปได้จริงไหมฮะคุณครู” น้องเม่นถามด้วยความสงสัย
“สมมุติว่าไปได้ก็แล้วนะคะ” ครูวิมลหัวเราะเมื่อน้องเม่นถามแบบซื่อๆ
“สมมุติแปลว่าอะไรฮับคุณครู” หนูด้วงถามขึ้นบ้างเพราะไม่เข้าใจ
“แปลว่าคิดหรือนึกเอาไว้ว่าเป็นแบบนั้น อย่างเช่นครูสมมุติว่าเก้าอี้ของครูเป็นรถ ให้ทุกคนคิดตามว่ามันเป็นรถ ไม่ใช่เก้าอี้ เข้าใจไหมคะ” ครูวิมลอธิบายเท่าที่คิดว่าเด็กๆ จะเข้าใจได้มากที่สุด บางคนฟังแล้วก็พยักหน้า บางคนก็ยังทำตาแป๋วจนครูวิมลเดาไม่ได้ว่าเข้าใจหรือไม่เข้าใจ
“อ๋อ เหมือนที่ยุงพญาบอกหนูว่าอาน้องเป็นกระต่าย” หนูด้วงทำหน้านึกสักพักก็พูดออกมาแต่เพื่อนๆ ไม่เข้าใจว่าหนูด้วงพูดถึงอะไร
“หนูเล่นก่อนได้ไหมคะคุณครู” น้องเกลรีบยกมือเสนอตัว
“ได้เลยค่ะ”
เมื่อพี่หมวยเอาเก้าอี้สองตัวมาตั้งให้เหมือนที่นั่งของรถแล้วครูวิมลก็ไปนั่งอยู่ข้างหนึ่ง น้องเกลจึงเดินมานั่งอีกข้างหนึ่ง
“หนูชื่อเกลค่ะ หนูอยากไปร้านเคเอฟซีค่ะ” เกลแนะนำตัวและบอกสถานที่ที่อยากไปเสร็จ ครูวิมลยิ้มให้น้องเกลก่อนจะทำท่าขับรถพาน้องเกลไป พี่หมวยกับพี่พลอยปรบมือให้ เด็กๆ ในห้องจึงปรบมือตาม
“ชื่อเจนค่ะ หนูอยากกลับบ้าน ฮือๆ” น้องเจนแนะนำตัวเสร็จก็ร้องไห้ ครูวิมลรีบเข้ามาปลอบก่อนจะให้พี่พลอยพาน้องเจนไปนั่งที่
“ชื่ออะไรคะ ไม่ต้องอายนะ เพื่อนๆ จะได้รู้จักไงครับคนเก่ง” ครูวิมลพูดกับนกฮูก เด็กน้อยขี้อายที่ยืนหมุนนิ้วตัวเองไปมาอยู่ที่หน้าห้อง
“ชื่อ..นกฮูก อยากไปห้องน้ำฮับคุณครู” นกฮูกพูดจบน้องเม่นก็หัวเราะเสียงดัง นกฮูกได้ยินเสียงเพื่อนหัวเราะก็หน้าเสีย ครูวิมลเลยให้พี่หมวยพานกฮูกไปเข้าห้องน้ำก่อน
เด็กๆ พากันออกมาแนะนำตัว บางคนก็ไม่ยอมพูด บางคนก็เอาแต่ร้องไห้อยากกลับบ้าน บางคนก็วิ่งซนในห้องไม่สนใจใคร แต่ครูวิมลไม่ได้ดุเด็กๆ เพราะรู้ว่าเด็กวัยนี้กำลังเป็นตัวของตัวเอง ถ้าดุหรือห้ามเด็กจะไม่มีความมั่นใจจึงได้แต่คอยดูไม่ให้วิ่งเล่นจนชนกัน จนกระทั่งถึงตาหนูด้วงแนะนำตัวบ้าง
“หนูชื่อด้วงฮับ นี่น้องด้าวฮับ เราสองคนอยากไปประเทศลอนดอน” หนูด้วงพูดจบก็กดที่มือของน้องด้าว น้องด้าวส่งเสียงตามหนูด้วง เด็กๆ ในห้องส่งเสียงฮือฮาแล้วพากันมานั่งมองน้องด้าวที่หน้าห้องกันใหญ่ ครูวิมลค่อนข้างประหลาดใจที่หนูด้วงพูดถึงลอนดอน แม้จะพูดผิดไปเพราะลอนดอนไม่ใช่ประเทศแต่เด็กวัยแค่นี้รู้จักชื่อสถานที่ก็ถือว่าฉลาดช่างจดจำ
“ทำไมอยากไปที่ลอนดอนคะหนูด้วง” ครูวิมลถามพลางทำท่าขับรถไปด้วย
“หนูจะไปหาพี่โอบอุ้ม แต่คุณครูขับรถไปไม่ได้ฮับ คุณครูต้องขับเรือบินฮับ” หนูด้วงท้วงครูวิมล
“ฉลาดจริงเชียว” พี่พลอยหัวเราะชอบใจในความช่างพูดของหนูด้วง
“คนสุดท้ายแล้ว มาแนะนำตัวกับเพื่อนสิจ๊ะ” ครูวิมลเรียกสิงโต สิงโตเป็นเด็กที่อยู่ประจำที่นี่มาตั้งแต่ชั้นอนุบาลหนึ่งเพราะบ้านของสิงโตอยู่ที่กรุงเทพ สิงโตค่อนข้างตัวโตสูงกว่าเพื่อนๆ ในห้อง เป็นเด็กไม่ค่อยพูด มาเรียนวันแรกก็ไม่มีการร้องไห้ให้ใครเห็น ครูวิมลให้สิงโตมาอยู่ที่ห้องนี้เพราะสิงโตไม่ค่อยยอมพูดจากับครูคนอื่นยกเว้นครูวิมล
“ชื่อสิงโต อยากไปกับคนนี้” สิงโตชี้ไปที่หนูด้วง หนูด้วงทำตาโตก่อนจะตอบสิงโตกลับไป
“สิงโตต้องออกค่าเรือบินเองนะ”
“อือ บ้านเรารวย”
“งั้นไปด้วยกันก็ได้” หนูด้วงยิ้มให้สิงโต เมื่อสิงโตเห็นรอยยิ้มของหนูด้วงก็รีบหันหน้าไปมองทางอื่นทันที
หลังจากที่คุณครูได้ให้เด็กน้อยในห้องแนะนำตัวกันครบแล้วก็ชวนเด็กๆ ให้มาฟังนิทานประกอบหุ่นมือ เด็กที่ยังไม่ชินกับการอยู่กับคนแปลกหน้าหรือเด็กที่ยังติดคุณพ่อคุณแม่ก็เริ่มเพลิดเพลินกับกิจกรรมที่ครูวิมลและครูพี่เลี้ยงพยายามชักชวนให้ทุกคนหันมาสนใจ โดยเฉพาะตอนที่หนูด้วงอาสามาเล่าเรื่องลูกหมูสามตัวที่เคยฟังจากมัมบ่อยๆ เพื่อนในห้องต่างก็พากันหัวเราะกันท้องคัดท้องแข็งเพราะหนูด้วงทำท่าประกอบแบบที่แด๊ดดี้มีคุณเคยทำให้ดูด้วย
“สนุกกันไหมคะ” ครูวิมลถามเมื่อหนูด้วงเล่านิทานจบ
“สนุกคร้าบบบบ”
“สนุกค่า”
“ถ้าอย่างนั้นพรุ่งนี้มาโรงเรียนแล้วไม่ต้องร้องไห้กันนะคะ เพราะว่าเราจะได้มาฟังนิทานอีก แล้วก็..พรุ่งนี้ครูจะสอนทำแปลงดอกไม้กันด้วยดีไหม”
“เย้” เด็กส่งเสียงขึ้นพร้อมกับ
“เดี๋ยวเด็กๆ มาต่อแถวให้เหมือนรถไฟกันนะคะ เราจะไปทานข้าวกลางวันกัน” พี่หมวยยืนนำหน้าให้พี่พลอยพาเด็กๆ มาเกาะเอวต่อให้เป็นขบวนรถไฟ
“สมมุติให้เป็นรถไฟ” หนูด้วงหันมาอธิบายให้น้องเกลฟังเพราะเห็นน้องเกลทำหน้างงๆ
“โง่” น้องเม่นหันไปว่าน้องเกลก่อนจะแลบลิ้นให้
“ไม่พูดไม่ดี ขอโทษก่อน” หนูด้วงขมวดคิ้วเมื่อได้ยินน้องเม่นว่าน้องเกล
“ก็เกลไม่รู้จักรถไฟ” น้องเม่นเถียง
“เธอรู้จักลอนดอนไหม” หนูด้วงเอียงคอถามน้องเม่น
“ไม่รู้” น้องเม่นส่ายหน้า
“เธอก็โง่” คราวนี้น้องเกลเท้าเอวว่าน้องเม่นบ้าง
“เราไม่ว่าเธอแล้วก็ได้” น้องเม่นทำหน้ามุ่ยเมื่อถูกว่าโง่บ้าง
“เราก็ไม่ว่าเธอแล้ว” น้องเกลพูดจบก็พาร่างกลมๆ ไปต่อหลังหนูด้วงอีกที แต่ยังไม่ทันได้เกาะเอวหนูด้วงสิงโตก็เดินเข้ามาแทรกตรงกลางระหว่างหนูด้วงกับน้องเกลก่อน
“จองแล้ว” สิงโตบอกน้องเกลก่อนจะเกาะเอวหนูด้วง น้องเกลเลยทำหน้างอแล้วเกาะเอวสิงโตแทน
“นกฮูกมานี่มานี่” หนูด้วงเรียกนกฮูกที่ยืนดึงชายเสื้อของตัวเองอยู่ที่มุมห้อง พอนกฮูกเดินมาหาหนูด้วงก็ให้นกฮูกมายืนข้างหน้าตัวเองแล้วก็เกาะเอวนกฮูกอีก
“พร้อมรึยังคะ” พี่พลอยถามเด็กๆ
“พร้อมแล้วฮับ”
“พร้อมแล้วค่ะคุณครู"
ขบวนรถไฟของเด็กชั้นปอหนึ่งทับสี่เคลื่อนออกจากห้องพร้อมกับเสียง ‘กะฉึกกะฉักปู๊นปู๊น’ ไปตลอดทาง ครูพี่เลี้ยงทั้งสองคนจัดที่ให้เด็กๆ นั่งเป็นกลุ่ม กลุ่มของหนูด้วงก็มีสิงโต นกฮูก น้องเม่นและน้องเกล ถาดอาหารถูกลำเลียงมาวางตรงหน้า วันนี้มีข้าวผัดสามสีกับแกงจืดเต้าหู้ น้องเกลทำหน้ายู่ยี่เมื่อเห็นถั่วลันเตา แครอทและข้าวโพดในข้าวผัด แต่เมื่อเห็นหนูด้วงกินอย่างเอร็ดอร่อยก็เลยยอมตักใส่ปาก พอน้องเกลได้ชิมแล้วก็ติดใจเพราะผักสามสีมีรสอร่อยไม่เหมือนที่เคยกินที่อื่น
“ทำอร่อยกว่าแม่เราอีก” น้องเม่นซดแกงจืดจนเกลี้ยงถาด
“มัมๆ เราทำอร่อย มัมๆ เรามีร้านอาหารด้วย” หนูด้วงพูดไปยิ้มไป
“พ่อเราไม่ทำกับข้าว พ่อเราบอกว่าขี้เกียจล้างจาน” น้องเกลเล่าบ้างทั้งที่ข้าวยังเต็มปาก
“บ้านเรามีเครื่องล้างจาน” น้องเม่นหันไปพูดกับน้องเกล
“บ้านเรามีกะละมังล้างจานใหญ่เท่านี้” น้องเกลอ้าแขนออกกว้างๆ เพื่อเกทับน้องเม่น
“เราจะให้พ่อซื้อกะละมังให้ใหญ่กว่า” น้องเม่นยอมไม่ได้จึงคุยโวกลับ
“แล้วบ้านเธอมีอะไร” น้องเกลหันมาถามนกฮูก
“เราไม่รู้ บ้านเรามีคนล้างให้” นกฮูกพูดจบน้องเกลกับน้องเม่นก็มองนกฮูกตาปริบๆ แล้วทั้งสองคนก็ไม่เถียงกันอีกแต่ยกมือขอเติมข้าวกับแกงจืดจากคุณครูอีกรอบ
“นี่” สิงโตเห็นข้าวผัดติดที่แก้มของหนูด้วงก็ส่งเสียงเรียก ‘นี่’ สั้นๆ
“หื้อ” หนูด้วงทำตาโตเพราะไม่รู้ว่าสิงโตจะบอกอะไร
“นี่” สิงโตไม่กล้าชี้ไปที่แก้มของหนูด้วงเลยเอานิ้วเขี่ยที่แก้มของตัวเองเพื่อบอกให้หนูด้วงรู้ตำแหน่งของข้าวที่ติดอยู่
“หื้อ” หนูด้วงทำหน้าครุ่นคิดก่อนจะเอียงคอส่งเสียงสงสัยออกไปเพราะยังไม่เข้าใจ
“นี่ นี่” สิงโตแล้วจิ้มที่แก้มของตัวเองแรงๆ เพราะคิดว่าหนูด้วงเห็นไม่ชัด หนูด้วงนั่งนิ่งอยู่พักหนึ่ง พอเห็นสิงโตจิ้มแก้มไม่หยุดก็เลยพยักหน้า
“ก็ได้ก็ได้” หนูด้วงวางช้อนข้าวลงก่อนจะลุกจากเก้าอี้แล้วเดินมาหาสิงโต จากนั้นก็หลับตาปี๋แล้วโน้มตัวลงไปหอมแก้มสิงโตหนึ่งทีแล้วถึงเดินกลับไปกินข้าวต่อ
“คิกๆๆๆ” นกฮูกหัวเราะแต่พอเห็นหน้าของสิงโตจึงรีบก้มหน้าไปมองถาดข้าวแทน
“เจ๋ง” น้องเม่นร้องขึ้นเมื่อเห็นหนูด้วงหอมแก้มสิงโต
“หะ หะ หอมทำไม!” สิงโตจับแก้มของตัวเองพร้อมกับถามหนูด้วง
“ก็เธอให้เราหอม” หนูด้วงทำหน้าไม่เข้าใจว่าตัวเองทำผิดอะไรสิงโตถึงดูโมโห เวลาแด๊ดดี้จิ้มแก้มตัวเองทีไรมัมๆ ก็จะเดินมาหอมแด๊ดดี้ทุกที
“ไม่ใช่! จะบอกข้าวติดแก้ม” สิงโตพูดจบก็ตักข้าวเข้าปากไม่หยุด แถมยังไม่ยอมมองหน้าหนูด้วงด้วย
“ขอโทษ” หนูด้วงหน้าจ๋อยเพราะโดนเพื่อนโกรธ
ช่วงบ่ายคุณครูสอนให้หนูด้วงและเพื่อนๆ รู้จักตัวหนังสือต่างๆ แล้วก็ร้องเพลงประกอบไปด้วยจะได้จดจำง่ายๆ ได้วาดภาพและเป่าสีจากหลอดให้สีกระจายบนกระดาษเป็นรูปต่างๆ หนูด้วงรู้สึกสนุกที่ได้ทำกิจกรรมกับคุณครูและได้เล่นกับเพื่อนๆ แต่ก็ยังรู้สึกเศร้าที่โดนสิงโตโกรธ สิงโตไม่ยอมคุยกับหนูด้วงเลย จนกระทั่งได้เวลากลับบ้านหนูด้วงจึงสะพายกระเป๋าเข้าที่หลังและอุ้มน้องด้าวเดินออกมาที่หน้าเสาธง
“หนูด้วง น้ามารับแล้ว” พญาโบกมือให้หนูด้วง
“เย้ ยุงพญามารับหนูแล้ว” หนูด้วงวิ่งมาหาพญาก่อนจะโดนพญาอุ้มจนตัวลอย
“ลุง! ขี้โกง” นับตังค์เห็นพญาแอบมารับหนูด้วงก็โวยวาย
“ก็พี่คิดถึงหลานนี่นา ไม่รู้แหละ พี่มาก่อน หนูด้วงเรียกชื่อพี่ก่อน” พญาไหวไหล่ รู้สึกดีใจที่ทำคะแนนได้ก่อน เทียมฟ้าได้แต่ยืนหัวเราะที่อากับน้าของหนูด้วงชิงทำคะแนนกัน
“ชิ!” นับตังค์รู้สึกเซ็งที่โดนพญาตัดหน้าไปเสี้ยวนาที
“เอาน่า พรุ่งนี้พี่ยอมให้น้องตังมารับก็ได้”
“หนูไม่มาโรงเรียนแล้วได้มั้ย” หนูด้วงถามเสียงอ่อย
“ทำไมล่ะครับ ไม่สนุกเหรอ” เทียมฟ้าถามเมื่อเห็นเจ้าตัวเล็กทำเสียงหงอยๆ
“สนุกฮับ”
“แล้วทำไมไม่อยากมา เพื่อนแกล้งเหรอ คนไหน น้าจัดการให้ โอ้ย” พญาร้องโอ้ยเมื่อโดนนับตังค์ฟาดที่แขน
“อย่าสอนหลานใช้ความรุนแรง” นับตังค์บ่นพญา
“เพื่อนไม่ได้แกล้งแต่เพื่อนโกรธหนู”
“ทำไมเพื่อนโกรธล่ะครับ” ทั้งสามคนถามหนูด้วงพร้อมกัน
หนูด้วงมองผู้ปกครองทั้งสามคนก่อนจะทำตาละห้อย ไหล่เล็กลู่ลงเพราะรู้สึกสะเทือนใจที่โดนเพื่อนโกรธ แล้วเจ้าตัวเล็กก็เริ่มเล่าให้น้าๆ อาๆ ฟัง เมื่อเสียงหงอยๆ เล่าเรื่องราวของตัวเองจบก็ช้อนตาขึ้นมองคนฟังเพราะอยากรู้ว่าตัวเองทำผิดอะไร แล้วหนูด้วงก็ต้องทำตาปริบๆ เมื่อหนึ่งน้ากับสองอาอ้าปากค้างกับเรื่องที่ได้ยิน
“หนูด้วง หนูจะไปหอมแก้มใครแบบนี้ไม่ได้นะลูก!!!”
ติดตาม ‘หนูด้วง โก ทู สคูล’ ตอนต่อไปได้ในฉบับรวมเล่ม อิอิ
อย่าลืมติดตามเรื่อง ปลดล็อกให้ความรัก ต่อนะคะ หนูด้วงน่าฟัดมาก
ตอนพิเศษนี้เอามาให้อ่านพอหอมปากหอมคอ ฮ่าๆ เจอแกงค์ The zoo เข้าไป
รับประกันความฮาในอนาคตค่ะ นำทีมด้วยหนูด้วง สิงโต เม่น นกฮูก ไนติงเกล
ว่าแต่ๆๆๆ รักแท้จะแพ้ใกล้ชิดรึเปล่าน้อ
ขอบคุณที่ติดตามนะคะ หนูด้วงต้องพูดชัดซะแล้วล่ะพี่จ๋าทุกคน ฮือ หนูยักทุดคนที่ฉุด[ทางไปเพจ Loverouter จิ้มเลย][ทางไปทวิต Loverouter จิ้มเลย] 
หัวข้อ: - ปรุงรักให้ลงล็อก- ตอนพิเศษ หนูด้วงโกทูสคูล (แก้ไขตอนพิเศษเพิ่ม) 17/3/61 P.26 (อ่าน 209022 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก