ตอนที่ 12: งานเลี้ยงต้อนรับ (2) “ภู ริช ดูสิครับว่าใครมา” มีคุณเดินนำแขกคนพิเศษเข้าไปในห้องนั่งเล่น พวกเขาต้องหยุดคุยกลางคันเพราะแขกที่สนิทกันเริ่มทยอยมาถึง
“ป้าเดือน” เด็กชายริชเรียกด้วยความดีใจ เขาลุกขึ้นวิ่งตามพี่ชายเข้าไปกอดคุณป้าข้างบ้านผู้แสนใจดี
“ไม่เห็นอยากมา” เสียงบ่นพึมพำเบาๆ ดังมาจากเด็กชายสูงเก้งก้างทื่ยืนข้างมารดา ทำเอาเด็กชายริชหน้าหงอย
“ริชอย่าไปฟังลูก พี่ดินคิดถึงสิไม่ว่า” ดวงเดือนย่อตัวลงกอดเด็กชายตัวน้อยด้วยความคิดถึง
“ใครจะไปคิดถึง ไม่อยู่น่ะดีแล้ว” เสียงห้วนๆ ทำเอาเด็กชายริชหน้าเบะน้ำตาคลอ
“ลูกคนนี้! ไม่เป็นไรพี่ดินไม่คิดถึงแต่ป้าเดือนคิดถึง คิดถึงริชมากๆ” ดวงเดือนหอมแก้มหลานซ้ายแก้มขวา เด็กชายริชถึงยิ้มออกมาได้
“ลิดก๊ะคิดถึง” เด็กชายริชหอมแก้มป้าเดือนคืนอายๆ
“ภูด้วย ภูด้วย” เด็กชายภูยื่นแก้มกลมๆ ให้ป้าเดือนหอมบ้าง ไม่ยอมน้อยหน้าน้องชาย
“คนนี้ก็คิดถึง ไม่มีใครวิ่งมาขอขนมตอนเย็นๆ บ้านป้าเงียบเลย”
“ภูก็คิดถึงขนม”
“อ้าวไม่ได้คิดถึงป้าเดือนเหรอ ว้าน้อยใจจัง” ดวงเดือนแกล้งทำหน้าผิดหวัง เด็กชายภูริวัจน์เลยต้องรีบหอมแก้มซ้ายขวาเอาใจเป็นการใหญ่
“เตะเด็กสักทีจะผิดไหม” เสียงกระซิบเบาๆ ดังจากทางด้านหลัง เนื่องจากห้องรับแขกไม่มีประตูมีคุณจึงไม่รู้ว่าภูริชตามเข้ามา
“ผิดครับห้ามเด็ดขาด” มีคุณหันไปห้ามปรามถึงแม้จะรู้ว่าภูริชพูดเล่นก็ตาม
“คนนี้ใช่ไหมชื่อดิน ที่ริชบอกว่าชอบแกล้ง”
“ใช่ครับชื่อดิน แต่ไม่ได้ชอบแกล้งน้องหรอกครับอาจจะรำคาญน้องบ้างเป็นบางทีเลยพูดแรงไปนิด”
“พี่จะจับตาไว้”
“พี่ภูมิ” มีคุณร้องเบาๆ อย่างอ่อนใจ อย่างนี้จะปล่อยให้เป็นตัวอย่างที่ดีให้สองแฝดได้หรือดูทำเข้า
“พี่พูดจริงนะ”
“พอเลยครับ” มีคุณถอนใจออกมาแต่ก็อดยิ้มขำภูริชไม่ได้ ทำตัวเป็นคุณพ่อสายโหดลูกข้าใครอย่าแตะไปได้
“พี่ภูมิต้องขอบคุณพี่เดือนกับดินถึงจะถูกครับ ผมได้บ้านนี้คอยช่วยดูแลภูกับริชให้ บางวันผมงานยุ่งแม่ก็ไม่อยู่พี่เดือนเลยพาเด็กๆ ไปเล่นอยู่ที่บ้านทั้งวัน ช่วยผมได้เยอะมาก”
“เหนื่อยมากไหม” เสียงที่อ่อนโยนลง สายตาที่มองมาเต็มไปด้วยความเป็นห่วงและรู้สึกผิด ทำให้มีคุณเผลอกลืนน้ำลายลงคอ
“ไม่หรอกครับ สบายมาก”
“คนเก่งของพี่” มีคุณชะงัก เขาพยายามบังคับไม่ให้หน้าขึ้นสีเรื่อแต่มันเป็นไปได้ยากเหลือเกิน ภูริชรู้ตัวไหมว่าพูดอะไรออกมา พูดเสียงอ่อนโยนแบบนั้นรู้บ้างไหมว่ามันทำให้คนฟังรู้สึกอย่างไร
“มาเถอะครับผมจะแนะนำให้รู้จักกัน” มีคุณขยับตัวขึ้นยืนตรงจากที่ยืนพิงผนังใกล้กับประตู เขาคิดว่าควรรีบออกจากห้วงอารมณ์นี้โดยด่วน
“เอาสิ” ภูริชขยับตัวตามมีคุณมาหยุดอยู่กลางห้อง เขาส่งยิ้มทักทายและยกมือไหว้เมื่อมีคุณแนะนำให้รู้จักกัน พร้อมกับชโนทัยที่นั่งอยู่ในห้องด้วย
“อุ๊ยไม่ต้องไหว้หรอกค่ะ พี่น่าจะแก่กว่าไม่กี่ปี” ดวงเดือนรีบร้องห้ามเมื่อชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ยกมือขึ้นไหว้
“รู้แล้วว่าทำไมสองแฝดถึงหน้าตาดี คุณพ่อหล่อแบบนี้นี่เอง” ดวงเดือนเอ่ยชมพูริชตามประสาคนอารมณ์ดี
“ขอบคุณครับ”
“นี่ลูกชายพี่ค่ะ ดินไหว้คุณอาภูมิกับอาข้าว”
“สวัสดีครับ” เด็กชายดินยกมือไหว้ผู้ใหญ่ทั้งสองคน เขาลอบมองภูริช นี่หรือพ่อของสองแฝดตัวโตชะมัด
“ภูมิ หนูนิลมาถึงแล้ว”
“ขอบคุณครับแม่” ภูริชหันไปขอบคุณมารดาที่เดินเข้ามาส่งข่าว เขาเอ่ยขอตัวกับดวงเดือน แตะมือลงบนไหล่ของมีคุณเป็นการบอกกล่าวก่อนเดินออกจากห้อง โดยไม่รู้ว่ามีสายตาของมีคุณมองตามหลังมา พร้อมกับเสียงถอนใจเบาๆ ที่ภูริชไม่ได้ยิน
✪✣✤✥✦✣✤✥✦✧✪
“หล่อ” เด็กชายภูยิ้มหน้าบานชมน้องชาย เด็กชายดลฤทธิ์อยู่ในเสื้อสูทกางเกงขาสั้นเสื้อเชิ้ตสีชมพูอ่อนผูกหูกระต่ายสีชมพู สีโปรดของเจ้าตัว
“ลิดยักเปลี่ยน” เด็กชายริชทำหน้ามุ่ยจับหูกระต่ายเลื่อนไปมา
“ทำไมครับริชไม่ชอบหรือ” มีคุณถามหลานชาย เขาเตรียมสีฟ้าไว้ให้เด็กชายภูและเตรียมสีชมพูไว้ให้เด็กชายริช
“ชอบ”
“อ้าว ถ้าชอบแล้วจะเปลี่ยนทำไมครับ” อธิชาติถามด้วยความอยากรู้ เขาเข้ามานั่งดูมีคุณแต่งตัวให้หลานอยู่ในห้องนอนด้วย
“พี่ดินมา ว่าเป็นตุ๊ด” เด็กชายริชพูดเสียงอ่อย พี่ดินไม่ชอบสีชมพูคอยว่าเขาทุกครั้งที่เห็น
“แต่ริชชอบสีชมพูใช่ไหมครับ” มีคุณนั่งคุกเข่าตรงหน้าหลาน จับมือสองข้างของเด็กชายริชมากุมไว้
“ชอบคับ”
“ถ้าพี่ดินไม่มาริชอยากใส่ชุดนี้ไหม”
“ยักส่ายคับ” เด็กชายริชพยักหน้า เขาชอบสีนี้ สวย
“ถ้าริชอยากเปลี่ยนเดี๋ยวน้าคุนจะหยิบเสื้อเชิ้ตสีอื่นมาให้ครับ หูกระต่ายไม่ต้องใส่ก็ได้ แต่น้าคุนจะบอกว่าพี่ดินแค่ชอบไม่เหมือนริชเท่านั้นเอง พี่ดินไม่ชอบถึงพูดออกมาแบบนั้น เหมือนที่ริชไม่ชอบภูเล่นสู้กันแรงๆ ริชก็พูดออกมาว่าภูเกเรจำได้ไหมครับ
“จำด้ายคับ”
“แล้วริชว่าภูเป็นเด็กเกเรจริงไหมครับ”
“ม่าย”
“แล้วริชไม่ชอบภูหรือเปล่าครับ”
“ม่าย ล้าก” เด็กชายริชรีบตอบน้าคุนเพราะกลัวคิดว่าเขาไม่รักพี่ชาย
“เหมือนกันครับ น้าคุนคิดว่าพี่ดินพูดเพราะไม่ชอบสีชมพูเท่านั้นเองแต่ไม่ได้ไม่ชอบริช ดังนั้นถ้าริชอยากใส่ชุดนี้น้าคุนว่าริชก็ใส่ได้ไม่เป็นไร จะใส่ดีหรือจะเปลี่ยนดีครับ”
“งืมๆ” เด็กชายริชทำท่าคิด
“ริชไม่ตุ๊ด” เด็กชายภูริวัจน์ให้กำลังใจน้องชาย
“จิงเหลอ” เด็กน้อยหันไปส่งสายตาถามพี่ชาย แววตายังขาดความมั่นใจอยู่บ้าง เด็กชายภูรีบพยักหน้าแข็งขัน
“จริง หล่อกว่าภู” เด็กชายตัวอ้วนยอมน้องชายหนึ่งวัน ให้ริชหล่อกว่าก็ได้ริชจะได้สบายใจ
“ใส่ก๊ะได้ลิดชอบ” มีคุณยิ้มอ่อนโยน ยกมือลูบหัวเล็กๆ เพื่อให้กำลังใจ เด็กชายริชตาใสแจ๋วยกมือขึ้นจับหูกระต่ายที่คล้องคอ เอียงหน้านิดๆ ยิ้มหวานให้มีคุณ
“สวย”
“หล่อครับริช หล่อไม่ใช่สวย” มีคุณหัวเราะออกมาเบาๆ เด็กก็ยังเป็นเด็กวันยังค่ำ ยังต้องใช้เวลาในการเรียนรู้และทำความเข้าใจสิ่งต่างๆ ในโลกใบนี้อีกมาก
✪✣✤✥✦✣✤✥✦✧✪
“ไปกับย่า เดี๋ยวย่าพาไปรู้จักเพื่อนย่า” มีคุณปล่อยให้สองแฝดไปกับคุณภารวีเมื่อเห็นแล้วว่าถึงเด็กชายริชจะดูกล้าๆ กลัวๆ จนต้องจับมือย่าไว้แน่น แต่ก็ไม่มีทีท่าว่าจะร้องไห้หรือไม่อยากไป ในขณะที่เด็กชายภูยิ้มแป้นรับแขกทุกคน มีคุณโล่งอกที่งานผ่านไปได้ด้วยดี ทุกคนมีสีหน้าชื่นมื่นแม้แต่นิลยาเอง ถึงจะไม่ยอมเข้าใกล้เด็กๆ แต่ก็วางท่าได้ดี มีคุณยอมรับในข้อนี้
“พี่อิกผมไปห้องน้ำเดี๋ยวมา” มีคุณบอกอธิชาติที่นั่งอยู่ข้างกัน มีเพียงบ้านของภูริชเท่านั้นที่เดินทักทายแขกไปทั่วงาน ฝั่งของมีคุณทุกคนนั่งอยู่ติดโต๊ะเพราะคิดว่าตนเองไม่ใช่เจ้าภาพจึงไม่อยากทำตัววุ่นวาย
“อืม” อธิชาติพยักหน้ารับ สายตาจับจ้องไปยังเวทีที่มีนักร้องดังกำลังขับขานบทเพลงอยู่
“นั่งด้วยคนได้ไหมคะ” อธิชาติละสายตาจากเวทีมองหญิงสาวที่นั่งลงแทนที่มีคุณ
“สวัสดีค่ะ”
“สวัสดีครับ” อธิชาติทักทายกลับตามมารยาท นึกเสียดายความบันเทิงบนเวทีอยู่นิดๆ
“ได้ยินแว่วๆ ว่าคุณหมอเป็นหมอ” ริมฝีปากสีแดงสดเอื้อนเอ่ย
“ครับ” อธิชาติตอบรับด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม ในใจแอบขำประโยคของสาวเจ้า
“อยู่โรงพยาบาลไหนคะ เผื่อนิสาไม่สบายจะได้แวะไปรบกวน”
“อ่า..ผมเป็นหมอเด็กครับ”
“อุ๊ย!ตายจริง นิสาหน้าแตกเลย”
“ฮ่าๆ ไม่เป็นไรครับ”
“นิสาค่ะ ลืมแนะนำตัวไปเลยเสียมารยาทจริงๆ คุณหมอชื่ออะไรคะ”
“ผมอธิชาติครับ เรียกอิกก็ได้”
“หมออิก ชื่อน่ารักจัง”
“ขอบคุณครับ” อธิชาติยกมือขึ้นขยับแว่น ไม่บ่อยที่ชายหนุ่มจะเจอผู้หญิงเข้าหาก่อน ด้วยเพราะเป็นหมอเด็กจึงเจอแต่คนมีครอบครัวแล้วเป็นส่วนใหญ่ มีบ้างที่โดนพยาบาลแซวแต่ไม่มีใครออกตัวแรงแบบนี้ ทำให้เขาขัดเขินเล็กน้อย
“แล้วอย่างนี้นิสาจะหาเหตุผลอะไรแวะไปหาหมออิกดีล่ะคะ”
“อา..” อธิชาติไปไม่ถูกจริงๆ ไม่ใช่เพราะคำพูดที่ออกตัวแรงของหญิงสาวแต่เพราะมือเรียวยาวที่เอื้อมมาแตะอยู่บนแขนของเขา
“ตาอิกไปตามสองแฝดให้แม่หน่อย แม่อยากถ่ายรูปกับหลาน” เสียงดังมาจากมารดาที่นั่งมองมาด้วยสายตาราวกับจะฆ่าเขา อธิชาติอยากบอกว่างานนี้เขาไม่เกี่ยวสักนิด แต่ถึงอย่างนั้นก็ต้องขอบคุณมารดาที่ช่วยเขาเอาไว้ได้
“ได้ครับแม่ ผมขอตัวก่อนนะครับ” อธิชาติรับคำมารดา ก่อนหันมาเอ่ยขอตัวกับหญิงสาวที่เพิ่งทำความรู้จัก
“เดี๋ยวค่ะ นิสาขอเบอร์หมอไว้ได้ไหมคะ”
“อ่า..ได้ครับ” อธิชาติไม่รู้จะทำอย่างไรจึงต้องบอกเบอร์ไปเพราะเขาคิดว่าการหักหน้าผู้หญิงไม่ใช่สิ่งที่สุภาพบุรุษพึงกระทำ
“ขอบคุณมากค่ะหมอ” นิ้วเรียวเกลี่ยเบาๆ บนต้นแขนของเขาก่อนจะที่ร่างเพรียวจะยอมลุกขึ้น
“ครับ” อธิชาติยิ้มจืดๆ ไม่ใช่เพราะนิสา แต่เพราะรู้ว่าทันทีที่หญิงสาวลุกไปเขาต้องถูกมารดาฆ่าแน่
“ตาอิก!” นั่นไง อธิชาติทำคอย่น รีบลุกขึ้นยืนด้วยความรวดเร็ว
“ผมไปตามสองแฝดให้ครับแม่” ถึงแม้จะรู้ว่ามารดาพูดไปอย่างนั้นเอง แต่วินาทีนี้ใครจะอยู่ให้โดนซักฟอก มารดาของเขาอยากมีหลานอุ้มเร็วๆ แต่พอเจอผู้หญิงเข้าหาเขาก่อนทีไรเป็นอันไม่ชอบใจทุกที เอาใจยากจริงๆ
✪✣✤✥✦✣✤✥✦✧✪
“ไงยะกลับมาเร็วเชียว หน้าแหกกลับมาเหรอ”
“อย่างนิสามีเหรอจะกินแห้ว” นิสาชูมือถือขึ้นสะบัดไปมาให้เพื่อนดู
“เอามาแบ่งกันบ้าง”
“เสียใจย่ะ ใครดีใครได้ใครช้าก็อดไป” นิสาหย่อนโทรศัพท์ลงกระเป๋าถือใบเล็ก เรื่องอะไรจะให้เบอร์โทรกับเพื่อนง่ายๆ
“ได้ คอยดูให้ดีๆ ว่าใครจะเหนือกว่า” ธาริณียักไหล่ ของอย่างนี้ถ้ายอมง่ายๆ ก็ไม่ใช่เธอ
“ผมว่าอย่าดีกว่าครับ” สองสาวสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อมีเสียงของบุคคลที่สามดังขึ้นมาจากทางด้านหลัง พวกเธอยืนอยู่ที่บาร์เครื่องดื่มไม่ทันระวังว่าจะมีใครได้ยินสิ่งที่พูดกัน
“น้องข้าว” นิสารู้จักชโนทัยเพราะเจอกันตามงานสังคมบ้างเมื่อหนุ่มน้อยติดสอยห้อยตามคุณพ่อไป แต่ไม่สนิทสนมกัน
“สนใจคุณหมออิกกันอยู่ใช่ไหมครับ ผมเลยทักพี่ๆ ด้วยความหวังดีว่าอย่าดีกว่าครับ”
“หมายความว่ายังไงคะน้องข้าว หมออิกมีแฟนแล้วเหรอ”
“เปล่าครับ”
“ถึงมีก็ไม่เห็นจะสนใจ” ธาริณีพูดขึ้นมาเบาๆ เมื่อได้ยินชโนทัยตอบนิสา
“สนใจเถอะครับ เพราะเมื่อกี้คุณหมอคนนั้นจีบผม” ชโนทัยจุดยิ้มขึ้นที่มุมปากด้วยสีหน้าเจ้าเล่ห์
“อะไรนะคะ!”
“ผมรู้ครับว่าคุณหมออิกเป็นผู้ชายน่าสนใจ แต่เผชิญว่าผู้ชายคนนั้น” ชโนทัยชี้ไปในทิศทางที่อธิชาตินั่งอยู่
“จีบผม” รอยยิ้มยังระบายอยู่บนสีหน้า ชโนทัยครื้นเครงกับเรื่องที่ตัวเองแต่งขึ้นสดๆ ร้อนๆ ช่วงเวลาเอาคืนของเขาได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว โดนเสียบ้างนายหมอหน้าจืด
“จะ..จีบน้องข้าว!”
“ครับ ผมรู้ว่าพี่ๆ สวย มีเสน่ห์ แต่เชื่อผมเถอะว่าจีบคุณหมออิกไม่ติดแน่ รายนั้นเขาชอบแบบนี้” ชโนทัยผายมือลากจากศีรษะลงมา
“พี่นิสาคงเข้าใจว่าผมหมายถึงอะไร ถ้าอย่างไรผมฝากบอกต่อด้วยนะครับเห็นเพื่อนพี่มองมาหลายคน ผมไม่อยากให้เสียเซลฟ์ งานนี้สวยแค่ไหนก็ไม่เกี่ยวครับต้องหล่อๆ ถึงจะหวั่นไหว” ชโนทัยพยายามกลั้นขำจนหูตาแพรวพราว เล่นกับใครไม่เล่น
“เอ่อ..ค่ะ”
“ขอบคุณครับ” ชโนทัยส่งยิ้มให้นิสา ค้อมศีรษะลงเล็กน้อยเพื่อขอตัว ชวดฉลูขาลเถาะไปเถอะนะนายหมอหน้าจืด งานนี้นายอดเหล่สาวทั้งงานแน่
✪✣✤✥✦✣✤✥✦✧✪
“คุน” มีคุณกำลังเดินกลับไปที่โต๊ะ ต้องชะงักและมองหาเจ้าของเสียงเรียก
“ทางนี้” ภูริชยกมือโบกให้มีคุณ ชายหนุ่มจึงเปลี่ยนเส้นทางเดินไปหาภูริชแทน
“พี่กำลังจะพาลูกขึ้นไปแนะนำบนเวที เดี๋ยวคุนขึ้นไปกับพี่หน่อยพี่กลัวภูกับริชตื่นคน”
“ได้ครับ” มีคุณเห็นว่าเป็นเรื่องจำเป็นจึงยอมรับปาก เขาไม่ได้อยากแสดงตัวแต่เห็นด้วยกับภูริชว่าเขาควรขึ้นไปกับเด็กๆ ด้วย
“นิลพาไปก็ได้ค่ะ” นิลยาขัดขึ้น ภูริชไม่พูดสักคำว่าให้เธอขึ้นไปด้วยไหมแต่กลับชวนมีคุณต่อหน้าเธอ
“จะเอาน้าคุนไปด้วย” เด็กชายภูริวัจน์จับแขนน้าชายเอาไว้ ถึงไม่ได้พูดว่าไม่เอานิลยาแต่ความหมายก็ไม่ต่างกัน ทำเอาหญิงสาวชักสีหน้าไม่พอใจ
“นิลอยากเป็นคนพาไปหรือครับ” ภูริชหันไปถามความสมัครใจของนิลยา
“ค่ะ”
“ถ้าอย่างนั้นนิลช่วยผมอุ้มภู ส่วนผมจะอุ้มริช” ภูริชก้มลงอุ้มลูกชายขึ้นก่อนยื่นแขนออกไปส่งต่อให้นิลยา
“ไม่ต้องอุ้มก็ได้มั้งคะ” นิลยาไม่ยอมยื่นมือไปรับ ให้เธออุ้มเด็กอ้วนเนี่ยนะอย่าหวังเลย
“ต้องอุ้มครับ แฝดยังตัวเล็ก ยืนอยู่บนเวทีโต๊ะไกลๆ จะมองไม่เห็น นิลกับผมต้องอุ้มลูกไว้จนกว่าจะลงจากเวที”
“ให้พี่เลี้ยงเด็กมาอุ้มก็ได้นี่ค่ะเดี๋ยวนิลยืนเป็นเพื่อน ให้นิลอุ้มไม่ไหวหรอกหรือไม่ก็ให้น้าของเด็กอุ้มไว้”
“ตามนั้นครับ” ภูริชยิ้มอ่อน ส่งเด็กชายภูให้มีคุณ ก่อนก้มลงอุ้มเด็กชายดลฤทธิ์ขึ้นมาแนบอก
“ไปสวัสดีพี่ป้าน้าอา เพื่อนๆ ของพ่อกัน”
“ครับ” เด็กชายภูพยักหน้า แต่เด็กชายริชหน้าตื่น
“ไม่เป็นไรลูก พ่อก็อยู่น้าคุนก็อยู่” ภูริชรีบปลอบ “เดี๋ยวคุณปู่คุณย่าก็ขึ้นไปด้วย”
“ริชคนเก่งของน้าคุนไหวอยู่แล้วใช่ไหมครับ”
“คับ” เด็กชายริชยิ้มออกมา เขาเก่งเขาต้องทำได้
“หึ” นิลยาเผลอหลุดเสียงออกมา รำคาญที่ทุกคนพากันพะเน้าพะนอเด็กแฝด ขึ้นเวทีแค่นี้ทำไม่ได้ก็ไม่ต้องขึ้น
“ไปครับ” ภูริชอุ้มเด็กชายริชไว้มือหนึ่ง ใช้อีกมือหนึ่งดันหลังนิลยาเบาๆ เธอจึงอารมณ์ดีขึ้นมาบ้าง อย่างน้อยภูริชก็ไม่ลืมเธอ
✪✣✤✥✦✣✤✥✦✧✪
“ขอฟังเสียงหลานๆ หน่อย” เสียงเชียร์ที่ดังขึ้นมาจากโต๊ะด้านหน้า หลังจากที่บิดามารดาเขาทักทายแขกและแนะนำสองแฝดอย่างเป็นทางการไปแล้ว ทำให้ภูริชต้องยื่นไมโครโฟนที่ถืออยู่ให้ลูกชายตัวน้อยในอ้อมแขน เด็กชายริชหันหน้าซุกกับไหล่พ่อทันทีด้วยความเขินอาย ภูริชจึงต้องยื่นให้เด็กชายภูแทน
“สวัสดีครับ” เด็กชายภูยกมือขึ้นไหว้ พูดเสียงดังฟังชัดแถมยิ้มกว้างจนได้รับเสียงตบมือดังมาจากแขกในงาน
“ชื่อภูริวัจน์ครับ” มีคุณยิ้มชื่นใจ ที่เด็กๆ ทำได้ดีตามที่เขาสอนเอาไว้
“รักทุกคนครับ” ฮ่า เสียงหัวเราะดังทั่วงาน มีคุณหน้าเหวอมั่นใจว่าเขาไม่ได้สอนประโยคนี้ให้หลาน มีเพียงอธิชาติที่นั่งอยู่ที่โต๊ะเท่านั้นที่พอจะเดาได้ว่าใครสอน
“เจ้าชู้เหมือนพ่อ” เสียงแซวดังมาจากโต๊ะเพื่อนสมัยมหาวิทยาลัยของภูริช เล่นเอาภูริชต้องรีบแก้ตัวแทบไม่ทัน
“เขาเรียกว่ามีเสน่ห์ครับไม่ใช่เจ้าชู้”
“เจ้าชู้” เด็กชายภูพูดตามพ่อ โดยไม่รู้ว่านั่นเป็นการขัดคำกล่าวอ้างของผู้เป็นพ่อ ทำเอาเสียงหัวเราะดังขึ้นเป็นสองเท่า เด็กชายตัวอ้วนไม่รู้ว่าผู้ใหญ่หัวเราะทำไมแต่ก็พลอยหัวเราะเอิ๊กอ๊ากผสมโรงไปกับเขาด้วย
“ชื่อโดนลิดคับ” เสียงเล็กๆ ที่ดังแทรกขึ้นมาทำให้ทุกคนหยุดหัวเราะและนิ่งฟัง มีคุณยิ้มได้ เขาดีใจที่ในที่สุดหลานชายก็รวบรวมความกล้าพูดออกมา
“หล่อจังเลยลูกยายจองได้ไหม”
“ไม่ได้ต้องแต่งกับหลานพี่ค่ะ” เสียงดังเซ็งแซ่ จับความได้บ้างไม่ได้บ้างมาจากกลุ่มเพื่อนของคุณภารวีที่นั่งอยู่ใกล้เวที ความน่ารักของสองแฝดทำให้แขกที่มาร่วมงานคึกคักขึ้นมา
“ใจเย็นค่ะ เดี๋ยวโตแล้วจะเปิดให้จองคิวนะคะ” คุณภารวีแซวเพื่อนออกไมค์ ปลื้มที่หลานได้รับการต้อนรับอย่างดี
“ยู้.....ลูก..” ภูริชขมวดคิ้วเขาได้ยินอะไรแว่วๆจึงยื่นไมโครโฟนเข้าไปใกล้ปากของลูกชาย
“ริชพูดอะไรนะครับพ่อไม่ได้ยิน” เด็กชายริชมองหน้าพ่อ สูดลมหายใจเข้าลึกๆ เรียกความมั่นใจก่อนเปล่งเสียงออกมาดังๆ
“ยู้งม่ายด้าย มีลูกแล้ว” เด็กชายดลฤทธิ์ยิ้มเขินอายเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะดังทั่วงาน อาข้าวสอนไว้ว่าถ้ามีผู้หญิงพูดเยอะๆ ให้พูดว่ายุ่ง มีลูกแล้ว แต่ลุงอิกบอกให้พูดว่ายุ่งไม่ได้แทน เขาจำได้ทั้งหมดเลย
“ฮ่าๆ อันนี้ลูกน่าจะหมายถึงผมครับ ส่วนใครจะจองคิวแฝดก็เชิญที่คุณแม่ผมได้เหมือนเดิม” ภูริชปิดมุกให้ลูกชาย เขาหัวเราะขำไม่คิดมากกับสิ่งที่ได้ยิน หากแต่นิลยากลับยืนหน้าตึง เธอต้องยืนหัวโด่โดยไม่มีใครสนใจพูดถึง เหมือนเป็นแค่ของประกอบฉาก แย่ยิ่งกว่ามีคุณที่อุ้มแฝดน้องยืนใกล้ชิดกับภูริช มีแสงสปอร์ตไลท์สาดส่องให้รู้ว่าเป็นจุดสำคัญของสายตา
นิลยาฝืนยืนจนบิดาของภูริชพูดขอบคุณแขกที่มาร่วมงานเรียบร้อย เธอเดินหน้าบึ้งลงเวทีมาเป็นคนแรก และยังต้องยืนเจ็บใจมองภูริชอ้อยอิ่งอยู่บนเวทีกับมีคุณอีกพักใหญ่กว่าจะตามเธอลงมา ถ้าไม่จัดการอะไรสักอย่างเธอคงต้องเจ็บใจอย่างนี้ไปอีกนาน
“แน่ใจเหรอว่าอยากให้หลานอยู่กับฉัน” นิลยากระซิบเบาๆ เธอแกล้งเดินเฉียดเข้าใกล้มีคุณพอที่อีกฝ่ายจะได้ยินคำพูดของเธอชัดเจน ไม่มีคำพูดหลุดออกมาจากปากของมีคุณมีเพียงดวงตาวาวโรจน์ที่มองจ้องเธอกลับมา
นิลยาทำสีหน้าเยาะอีกฝ่าย เธอแกล้งเดินไปกอดแขนภูริชที่เดินนำอยู่ด้านหน้า แตะมืออีกข้างลงบนแขนเด็กชายตัวอ้วนกลม ที่ภูริชเพิ่งสลับมาอุ้มแทนมีคุณ ลูบเบาๆ เมื่อเห็นว่าภูริชมองมาและแอบบีบแรงๆ เมื่อพ้นสายตา
“โอ๊ย!” เสียงร้องของหลานทำให้มีคุณผวาเข้าหา นิลยาแกล้งอุทานออกมาเบาๆ ก่อนยกมือขึ้น
“อุ๊ยสงสัยสร้อยนิลจะเกี่ยวน้องภูค่ะ เจ็บไหมคะ” นิลยาแกล้งถามด้วยสายตาและน้ำเสียงเป็นห่วงเป็นใย
“เจ็บ” เด็กชายภูหน้าเหยเก ร้องบอกเบาๆ มีคุณประสานสายตากับนิลยานิ่ง
“พี่ภูมิครับ” มีคุณค่อยๆ เบือนสายตาจากนิลยามายังภูริช
“ครับ” ภูริชมัวแต่ง่วนกับการลูบแขนป้อมเพื่อปลอบใจลูกชาย จึงไม่เห็นสายตาของทั้งคู่ที่สบกัน
“จำที่ผมพูดได้ไหมครับว่าถ้าผมบอกว่าไม่คือไม่เอา”
“คุน?!” ภูริชตกใจปนแปลกใจที่มีคุณพูดเรื่องนี้ขึ้นมา
“ผมไม่รอดูหรือให้โอกาสอีกแล้ว ผมตอบได้วันนี้เลยว่าผมไม่เอาคุณนิลยาเป็นแม่เลี้ยงของภูกับริช รบกวนคุยกันให้เรียบร้อยด้วยนะครับ” มีคุณพูดแค่นั้น เขาวางเด็กชายริชลงก่อนคว้าเด็กชายภูมาอุ้มไว้เสียเอง
“ไปครับเด็กๆ น้าคุนพาไปหาคุณยายกับลุงหมอ” มีคุณพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ยิ้มน้อยๆ ให้กับหลานแฝด เขาไม่สนใจมองหน้านิลยาแม้แต่นิดเดียว ไม่จำเป็นต้องใช้คลิปเสียง ไม่จำเป็นต้องบอกภูริชว่าเมื่อครู่นิลยาพูดอย่างไร ไม่เอาคือจบ เขากับภูริชได้ตกลงกันไว้แล้วนี่คือสิ่งที่นิลยาไม่รู้ มีคุณไม่สนว่าภูริชจะจัดการเรื่องนี้กับนิลยาอย่างไร ไม่ใช่เรื่องที่เขาต้องสนใจ
“หมายความว่ายังไงคะภูมิ เด็กนั่นพูดถึงอะไร” นิลยาพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเทา บางอย่างบอกเธอว่าเรื่องไม่ได้เป็นอย่างที่เธอคาดคิด
“นิล..” ภูริชไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ไม่รู้ว่าทำไมจู่ๆ มีคุณถึงพูดเรื่องนี้ขึ้นมา แต่ไม่ว่ามันจะเป็นเรื่องอะไรลึกๆ เขารู้ด้วยตัวเองว่านิลยาไม่มีทางเข้ากับลูกชายของเขาได้แน่นอน
“บอกมาสิคะภูมิมันเรื่องอะไรกัน”
“เอาไว้ผมไปหานิลที่บ้านพรุ่งนี้นะครับแล้วเราค่อยคุยกัน” ภูริชไม่ได้หนีปัญหา แต่เขาเห็นว่าไม่เหมาะหากคุยกันในงาน
“ไม่ค่ะ ภูมิมีอะไรคุยกับนิลมาเดี๋ยวนี้” นิลยาเผลอขึ้นเสียงดัง ภูริชจึงแตะมือลงบนแขนนิลยา
“ถ้าอย่างนั้นเข้าไปคุยกันในบ้านดีกว่าครับตรงนี้ไม่เหมาะ” ภูริชเดินนำนิลยาเข้าไปในตัวบ้าน เขาหยุดที่ห้องรับแขก รอให้นิลยานั่งลงจึงตามเข้าไปนั่งใกล้ๆ
ภูริชเริ่มจากการเอ่ยขอโทษที่ทำให้นิลยาเสียเวลา พูดถึงความรักที่เขามีให้กับเด็กๆ พูดถึงการดูแลเอาใจใส่และเวลาที่ภูริชต้องทุ่มให้กับลูกๆ และสุดท้ายเพื่อไม่เป็นการฉุดรั้งนิลยาเอาไว้ เขาจึงขอถอยห่างจากความสัมพันธ์ที่กำลังดำเนินอยู่เพื่อไปทำหน้าที่พ่อที่ดี ภูริชไม่ใช้คำว่าขอเลิกเพราะนิลยายังไม่เคยตกปากรับคำเป็นแฟนกับเขา มันจึงเป็นเพียงการถอยห่างออกจากความสัมพันธ์เท่านั้น
นิลยานั่งตัวสั่น เธอพลาดเองที่ไม่เคยยอมตกลงเป็นแฟนกับภูริช เพราะต้องการแสดงออกว่าเธอหยิ่งและถือตัว เพื่อให้อีกฝ่ายเอาใจเธอ ยอมเธอ และเพื่อให้สายตาที่มองมาเต็มไปด้วยความอิจฉา แต่เมื่อภูริชเอ่ยออกมาว่าจะไม่เดินหน้าจีบเธอต่อนิลยาถึงได้รู้ว่าเธอพลาด เธอจะเรียกร้องอะไรได้ในเมื่อด้วยสถานะแล้วเธอกับภูริชไม่ได้เป็นอะไรกัน มันจึงเป็นเพียงการบอกกล่าวของภูริชแทนที่จะถอนตัวไปอย่างเงียบๆ ก็เท่านั้น
“เพราะมีคุณใช่ไหมคะ เพราะเด็กนั่นบอกให้คุณตัดขาดนิล”
“ไม่ใช่ครับ เพราะผมเอง” นิลยาไม่ผิดที่ไม่รักลูกของเขา มีคุณไม่ผิดที่มองเห็นความไม่ลงรอยของนิลยากับเด็กๆ ถ้าจะเป็นความผิดของใครสักคนก็คงเป็นเขาเอง
“ขอบคุณนิลที่เคยให้โอกาสผม และขอโทษที่ผมทำลายมันลง”
“คุณตัดสินใจดีแล้วหรือคะภูมิ ถ้าคุณไปแล้วอย่าคิดที่จะกลับมาอีก นิลให้โอกาสคุณแค่ครั้งเดียว”
“ขอโทษครับนิล” นิลยารู้ทันทีว่าโอกาสของเธอได้หลุดลอยไปแล้ว เธอเดินเกมผิด เธอเชื่อมันในตัวเองมากเกินไปว่าในที่สุดภูริชจะเลือกเธอ
“ดีที่นิลไม่คิดจะเลือกคุณ” นิลยาเชิดหน้า เธอจะให้ภูริชรู้ถึงความรู้สึกข้างในไม่ได้ ถึงเธอแพ้ก็ต้องไม่มีใครรู้
“ขอโทษครับนิล” ภูริชเอ่ยประโยคเดิมซ้ำ มันเป็นสิ่งเดียวที่เขาควรพูด
“นิลจะกลับ เชิญภูมิอยู่กับเด็กเหลือขอของคุณต่อไปเถอะ” นิลยาลุกพรวดขึ้นยืน ไม่แคร์ว่าสิ่งที่ตัวเองพูดจะทำให้ภูริชรู้สึกอย่างไร ยิ่งชายหนุ่มเจ็บเท่าไหร่ยิ่งดี
“ผมไปส่งที่รถ” ภูริชลุกขึ้นยืน เขาไม่คิดโกรธที่นิลยาพูดถึงลูกชายในแง่ไม่ดี มันไม่สำคัญอีกแล้ว
“ไม่ต้อง” นิลยาสะบัดหน้า เธอคว้ากระเป๋าที่วางอยู่บนโซฟาเดินกระแทกเท้าออกจากห้อง เธออยากไปให้พ้นๆ อย่าต้องมาเหยียบบ้านนี้อีกเลย
มีคุณยืนมองนิลยาเดินผ่านไปเงียบๆ อีกฝ่ายไม่มีโอกาสได้เห็นเขา เพราะความรีบร้อนและเพราะอารมณ์ที่ลุกโชนของเจ้าตัว
“ทำตัวเอง” นั่นคือสิ่งเดียวที่มีคุณนึกได้
✪✣✤✥✦✣✤✥✦✧✪
“จะไม่ถามผมหรือครับว่าเพราะอะไรผมถึงเสียมารยาทในวันนี้”
“ไม่” ภูริชมองคนที่ยืนดักรออยู่หน้าห้องรับแขก
“พี่เชื่อว่าคุนมีเหตุผลของคุน นิลยาก็มีเหตุผลของตัวเอง พี่ก็เช่นกัน”
“ก็ดีครับ ผมเองก็ไม่อยากพูดอะไรมาก ผมแค่จะมายืนยันว่าผมไม่เคยใช้อารมณ์หรือความรู้สึกส่วนตัวตัดสิน”
“ครับ” ภูริชตอบรับเสียงขรึม มีคุณคิดว่าภูริชคงเสียใจอยู่ไม่น้อย ชายหนุ่มจึงถอนใจออกมาเบาๆ
“ขอโทษด้วยครับที่ต้องเป็นแบบนี้”
“ไม่เป็นไร พี่เข้าใจสถานการณ์ ถึงพี่ดันทุรังไปก็ไม่มีใครมีความสุขรวมถึงนิลเองด้วย”
“ครับ”
“เข้าไปในงานเถอะ ป่านนี้เด็กๆ คงง่วงแล้ว อยู่กับคุณยายใช่ไหม”
“ผมฝากไว้กับพี่อิก”
“อืม” มีคุณเดินตามภูริชออกไปเงียบๆ แปลกที่เขารู้สึกหน่วง รู้สึกสงสารเห็นใจชายหนุ่มที่เดินอยู่ตรงหน้า ไหล่กว้างยังคงตั้งตรง ร่างสูงยังเดินไปอย่างผึ่งผาย แต่มีคุณรู้ดีว่าภูริชกำลังเสียใจ ถ้าไม่เพราะรักมากก็รู้สึกผิดมาก ไม่ว่าจะเป็นเพราะสาเหตุใดหน้าที่เคยมีรอยยิ้มก็เคร่งขรึมลง
“พี่ภูมิ”
“ครับ” ภูริชหยุดเดินหันหลังกลับไปมองคนเรียก
“พี่เป็นคนดี”
“ไม่ใช่หรอก” ภูริชส่งยิ้มให้เขา แต่เป็นรอยยิ้มที่แฝงไปด้วยความเหนื่อยล้า
“แต่พี่เป็นพ่อที่ดี”
“ขอบคุณครับ” มีคุณส่งยิ้มจริงใจให้ภูริช ก่อนออกเดินตามอีกฝ่ายไปช้าๆ เขาจะเก็บคลิปเสียงของนิลยาเอาไว้ ไม่จำเป็นต้องทำร้ายผู้หญิงคนนั้นในเมื่อเรื่องจบลงด้วยดี ที่สำคัญเขาไม่อยากทำร้ายจิตใจของภูริช ไม่อยากเห็นชายหนุ่มเป็นแบบนี้อีก เขาอยากยื่นมือออกไปแตะแขนเพื่อให้กำลังใจแต่สิ่งที่เขาทำได้คือเดินตามภูริชไปอย่างเงียบๆ มีคุณไม่รู้ตัวเลยว่าเขาแคร์ชายหนุ่มตรงหน้าเข้าให้แล้ว
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
** วันที่ 1 ก.ค. 60 ใครไปงาน Y BOOK FAIR ฝากตัวจุ้น Love Mission ภารกิจพิชิตรัก กับ นุ้งปี All For You ด้วยนะคะ
วางจำหน่ายที่แรกในงานทั้งสองเล่ม รายละเอียดติดตามได้ในแฟนเพจของสนพ.หรือของคนเขียนก็ได้ค่า
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ➴➴ กามเทพคูณสอง ♥ [ตอนที่ 41 ] 06/09/17 ✿ P.91 (อ่าน 653027 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก