ตอนที่ 18 : แปลกไป “ตาอิก!” อธิชาติสะดุ้งเฮือก เกือบสำลักข้าวต้มที่เพิ่งตักเข้าปาก มารดาของเขาเดินดุ่มๆ เข้ามาที่โต๊ะตามหลังมาด้วยน้าสาวและเด็กแสบ
“ครับแม่”
“ออกไปคุยกับแม่ข้างนอก” คุณปานวาดลดเสียงเบาลงเพื่อไม่ให้ครอบครัวของภูริชผิดสังเกต
“ตอนนี้เลยเหรอครับ ขอผมทานข้าวให้เสร็จก่อน”
“เดี๋ยวนี้!”
“ใจเย็นๆ สิคะพี่วาด” คุณกมลวรรณลูบแขนพี่สาว สีหน้าลำบากใจ รู้สึกเห็นใจหลานชายขึ้นมาครามครัน
“ครับๆ เดี๋ยวนี้ก็เดี๋ยวนี้” อธิชาติถอนใจยาว ไม่ต้องกินมันแล้วข้าวเช้า เขาเดินตามมารดาออกไปเงียบๆ ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าเรื่องอะไร เพราะเจ้าเด็กแสบเดินตามเขากับมารดามาติดๆ
“จริงหรือเปล่าที่เราตีหนูข้าว”
อธิชาติถอนใจยาว ปรายตามองเด็กขี้ฟ้องที่ยืนยิ้มตาวาวอยู่หลังมารดา “จริงครับ”
“ตาอิก!ตีน้องได้ยังไง ฟาดจนก้นน้องเป็นรอยทำเกินไปแล้วนะ” ชายหนุ่มตาเหลือก เป็นรอย! ตีแค่นั้นจะเป็นรอยได้อย่างไร เด็กขี้ฟ้องใส่ไฟเขาไปมากแค่ไหนกัน อธิชาติพยายามสบตากับชโนทัยแต่อีกฝ่ายก้มหน้าลง
ชโนทัยซ่อนรอยยิ้ม รู้จักเขาน้อยไปเสียแล้วนายหมอหน้าจืด เรื่องอะไรจะไปฟ้องคุณลุงคุณป้าให้เข้าตัว ฟ้องคุณปานวาดดีกว่าเยอะ
“แม่ได้ถามข้าวหรือยังครับว่าทำไมถึงถูกผมตี”
“น้องบอกแม่แล้ว”
“ถ้าอย่างนั้นแม่น่าจะเข้าใจว่าผมตีทำไม เล่นเกินเด็กมันสมควรไหม”
“น้องยังเด็กทำอะไรไปตามอารมณ์ ถ้าอิกไม่ชอบน้องไม่ได้ชอบผู้ชายก็บอกน้องไปดีๆ ไม่ใช่ทำกับน้องแบบนี้”
“หา!” อธิชาติหันขวับไปจ้องหน้าชโนทัย อีกฝ่ายรีบเกาะแขนแม่ของเขา ตีหน้าเศร้าเหรอเจ้าเด็กแสบ
“โธ่แม่ไปเชื่ออะไรข้าว”
“อิกแม่ไม่เคยสอนให้ลูกดูถูกความรู้สึกใครนะ น้องทำไปเพราะชอบเราๆ ก็บอกน้องดีๆ สอนน้องดีๆ ไม่ใช่ใช้กำลัง”
“ตกลงข้าวชอบพี่”
“อิกอย่าเสียมารยาท”
“ผมถามเพราะอยากรู้จริงๆ ครับแม่” อธิชาติก้าวเข้าไปหยุดยืนตรงหน้าชโนทัยไม่ยอมให้อีกฝ่ายหลบ “ข้าวชอบพี่เหรอ”
“อืม” เด็กแสบไม่ยอมสบตาเขา พยักหน้าพร้อมเสียงตอบรับเบาๆ ในลำคอ
“ตกลง งั้นเรามาคบกัน”
“เฮ้ย!” ชโนทัยเผลออุทานลั่นก่อนรีบหุบปากเมื่อคุณปานวาดหันมามอง
“ถ้า..ถ้าพี่หมออิกไม่ชอบผมก็ไม่ต้องฝืนใจตัวเองครับ ผับรับได้”
“ไม่ได้ฝืน พี่ไม่ได้คบใครอยู่แล้ว ถ้าข้าวชอบพี่จริงเรามาลองคบกันดูมันอาจจะดีก็ได้ แม่ไม่ติดอะไรใช่ไหมครับ” อธิชาติหันไปสอบถามมารดา
“ความรักของอิกๆ ตัดสินใจเองแม่ไม่เข้าไปยุ่ง แม่ขอแค่คิดกันให้ดีอย่าเห็นเป็นเรื่องเล่นๆ”
“ผมไม่ได้เล่นครับ ข้าวล่ะว่ายังไงคบกับพี่ไหม”
“คือ..คือ.” ชโนทัยพูดไม่ออก ไม่คิดว่าหมอหน้าจืดจะพลิกเกมของเขาแบบนี้
“หนูข้าวของแม่ดีใจจนพูดไม่ออก” อธิชาติมองหน้าขัดใจของเด็กแสบ เป็นอย่างไรล่ะถึงกับพูดไม่ออก
“ตกลงอิกกับข้าวจะคบกันจริงๆ ใช่ไหม”
“ครับ” อธิชาติตอบรับ
“แน่ใจแล้วนะ”
“ครับ”
“ถ้าอย่างนั้นก็ไปบอกผู้หลักผู้ใหญ่ทางหนูข้าวด้วย แม่ไม่รู้ว่าพ่อแม่ของหนูข้าวจะคิดยังไง แต่ในเมื่อท่านไม่ได้มาด้วยก็บอกคุณลุงคุณป้าของหนูข้าวสักนิด อย่างน้อยจะได้รู้ว่าทางโน้นรับได้ไหม”
“ครับแม่”
“เข้าไปข้างในกัน” คุณปานวาดมึนงงเล็กน้อย แต่ด้วยนิสัยเธอจึงรับเรื่องนี้ได้ไม่ยาก
“ไปข้าว” อธิชาติคว้ามือของชโนทัยดึงให้อีกฝ่ายออกเดิน
“เดี๋ยว ยังไม่ต้องบอกก็ได้”
“ควรบอก แม่พี่พูดถูกการคบกันของเราไม่ใช่แบบชายหญิงทั่วไป อย่างน้อยต้องให้ผู้ใหญ่รับรู้”
“แต่..”
“กลัวอะไร ไหนบอกว่าชอบพี่”
“ไม่เป็นไรหรอกหนูข้าวเชื่อป้า ไม่มีผู้ใหญ่คนไหนไม่อยากเห็นลูกหลานมีความสุข อย่ากังวลไปป้าจะช่วยพูดอีกแรง” อธิชาติลอบขำเมื่อเห็นสีหน้ากลืนไม่เข้าคลายไม่ออกของชโนทัย มารดาของเขาเข้าใจไปว่าชโนทัยไม่กล้าบอกเรื่องที่ตนเองเป็นเกย์ แต่เขารู้ดีว่าอีกฝ่ายคิดอะไรอยู่ โดนเสียบ้างเจ้าเด็กแสบ
✪✣✤✥✦✣✤✥✦✧✪
“พี่อิกเอาจริงหรือครับ” มีคุณหาจังหวะที่ไม่มีคนสนใจดึงอธิชาติออกมาคุยเป็นการส่วนตัว
“อืม”
“พี่อิกคิดอะไรอยู่ อย่าบอกว่าพี่อิกแค่อยากแกล้งข้าวนะครับ ไม่สมกับเป็นพี่อิกเลย”
“เปล่า พี่คิดเหมือนที่คุนบอก เด็กคนนี้ต้องมีคนอบรมสั่งสอน” มีคุณชะงักนึกทบทวนถึงสิ่งที่เคยพูดกับพี่ชาย
“เดี๋ยวนะครับ อย่าบอกว่าพี่อิกจะตั้งตัวเป็นผู้ปกครองของข้าว”
“มีแฟนอายุมากกว่าก็เหมือนมีพ่ออยู่ในคนเดียวกันไม่ใช่เหรอ”
“โธ่ ผมว่าพี่อิกหาเรื่องปวดหัวให้ตัวเองเปล่าๆ คิดว่าข้าวจะยอมให้พี่อิกอบรมสั่งสอนง่ายๆ เหรอครับ” มีคุณไม่เห็นด้วย ชโนทัยฤทธิ์เยอะกว่าที่อธิชาติคิดมากนัก พี่ชายที่ตรงไปตรงมาของเขาจะรับมือไหวจริงหรือ
“ก็ต้องลองกันสักตั้ง”
“ผมพนันว่าพี่อิกตายแน่”
“ไม่คิดจะให้กำลังใจพี่ชายเลยหรือไง” อธิชาติโยกศีรษะของมีคุณเบาๆ ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าตัวเองตัดสินใจถูกหรือไม่ แต่เขาคิดจริงๆ ว่าเด็กอย่างชโนทัยต้องมีคนกำราบเสียบ้าง ก่อนที่นิสัยจะเสียไปมากกว่านี้
“แล้วนี่นึกยังไงถึงไปตีข้าวครับ กลายเป็นเรื่องบานปลายใหญ่โต”
“อ้าวก็คุนบอกพี่เองว่าควรจับมาฟาดสักทีจะได้เข็ด พี่ก็เห็นดีด้วย ไม่ไหวเด็กอะไรเล่นเกินเด็ก”
“เดี๋ยวครับพี่อิกนั่นผมพูดเล่น” มีคุณหัวเราะความซื่อของพี่ชาย
“ไม่ทันแล้ว พี่ตีไปสามสี่ที เมื่อคืนออกจากห้องน้ำมกระแทกโน่นนี่โครมคราม ซุกตัวอยู่ในผ้าห่มไม่พูดกับพี่สักคำ ไอ้เราก็นึกว่าจะจบเรื่องแค่นั้นที่ไหนได้กลายเป็นยิ่งแสบกว่าเดิม”
“คุณลุงคุณป้าทราบเรื่องแล้วเดี๋ยวคงส่งข่าวให้พ่อแม่ของข้าวรู้ พี่อิกแน่ใจแล้วนะครับ ไปบอกความจริงคุณลุงคุณป้าตอนนี้ก็ยังทัน ผมว่าท่านรู้จักหลานดี”
“พี่ไม่แน่ใจ ยอมรับว่าไม่แน่ใจสักนิดแต่ปล่อยไปแบบนี้เถอะ”
“ผมไม่เห็นด้วยแต่ก็ตามใจพี่อิกครับ หวังว่ามันจะได้ผล” ลึกๆ มีคุณไม่คิดว่าชโนทัยจะอยู่เฉย อีกฝ่ายคงกำลังหาวิธีแก้ลำพี่ชายของเขาอยู่ แต่เมื่ออธิชาติตัดสินแล้วเขาก็จะไม่ห้าม
”พี่จะลองกำราบเด็กคนนี้ดู ต้องสอนให้รู้จักโตเสียที”
“ผมเอาใจช่วยครับ” มีคุณยิ้มให้กำลังใจพี่ชาย เขาคิดว่าอธิชาติคงต้องใช้แรงใจอีกเยอะหากต้องการกำราบชโนทัยจริง หมอเด็กผู้อ่อนโยนกับเด็กแสบแสนเอาแต่ใจ มวยผิดคู่ที่ไม่ควรมาเจอกัน
✪✣✤✥✦✣✤✥✦✧✪
“พี่อิกกับข้าวใครจะไปนึก” ภูริชนั่งเล่นกับสองแฝดอยู่บนเตียงปล่อยให้มีคุณเก็บกระเป๋าเตรียมเดินทางกลับ
“พี่ภูมิคิดยังไงครับ” มีคุณจัดกระเป๋าไปเรื่อยๆ เขาอยากให้ภูริชคิดว่าเขาชวนคุยตามปกติ แต่ในใจรอคอยคำตอบอย่างจดจ่อ มีคุณอยากรู้ว่าภูริชคิดอย่างไรกับความรักที่ไม่ใช่ชายหญิง
“คิดยังไงเหรอ?” ภูริชเอนตัวลงนอนสอดแขนรองใต้ศีรษะ หันหน้าไปทางมีคุณที่นั่งอยู่อีกเตียง
“แปลกใจนิดหน่อย ไม่คิดว่าสองคนนั้นจะคบกันได้”
“ไม่ใช่ครับ ผมหมายถึงเรื่อง..” มีคุณทิ้งท้ายประโยคไว้ บางคำต้องระวังเพราะสองแฝดหูไวและความจำดี
“ถ้าเรื่องนั้นพี่ว่ามันเป็นเรื่องธรรมดา พี่มีเพื่อนเป็นหลายคนจะว่าพี่ชินก็ได้ แล้วคุนล่ะ” มีคุณใช้เวลาคิดชั่วครู่ เขาต้องชั่งใจให้ดีก่อนพูดออกไป ความลับไม่มีในโลกสักวันสิ่งที่เขาเป็นจะเปิดเผยออกมา คำพูดวันนี้ย่อมส่งผลในสักวัน
“ขึ้นชื่อว่าความรักผมว่ามันดีทั้งนั้นครับ”
“คุนพูดถูก” ภูริชเห็นด้วย “แต่พอเป็นคนใกล้ตัวพี่ก็อดสงสัยไม่ได้”
“สงสัยอะไรครับ” มีคุณหยุดมือหันไปมองหน้าภูริชที่ขยับตัวลุกขึ้นนั่งพอดี
“สงสัยว่ามันให้ความรู้สึกยังไง มันจะแปลกแค่ไหน”
“ในเรื่องไหนครับ” เพราะภูริชพูดกว้างๆ มีคุณจึงจับประเด็นไม่ได้
“ก็เรื่อง....” ภูริชยิ้มเจ้าเล่ห์ ขยับตัวข้ามไปนั่งเตียงเดียวกับมีคุณ “เรื่องนี้ไง” จมูกโด่งแตะลงบนแก้มของมีคุณ เสียงสูดหายใจหนักๆ บ่งบอกว่าร่างสูงหอมแก้มเขาเข้าไปเต็มๆ
“อืม” ภูริชทำหน้าคิด “มันก็รู้สึกดีนี่ไม่ได้แปลกอย่างที่คิด”
“พี่ภูมิ!” มีคุณตกใจเผลอยกมือกุมแก้มก่อนรีบเอามือลง “ผมไม่ตลกนะครับ”
“แล้วใครบอกว่าพี่อยากให้คุนขำ พี่อยากรู้ว่ามันรู้สึกยังไง จะแปลกๆ หรือเปล่าหรือเหมือนทั่วไป”
“ไปลองที่อื่นสิครับ มาลองอะไรกับผม”
“อ้าวหรือคุณจะให้พี่ไปลองกับหมออิก พี่ว่ามันไม่น่าจะใช่นะ อีกอย่างข้าวได้ฆ่าพี่ตายรายนั้นยิ่งเป็นพวกหวงของอยู่”
“ผมไม่ใช่หนูทดลอง”
“งั้นพี่หอมจริงก็ได้ไม่ทดลอง” ภูริชจัดการอีกข้างเสียเลยจะได้ไม่น้อยหน้ากัน
“พ่อจูบน้าคุน” เด็กชายภูตื่นเต้น มองน้าคุนด้วยดวงตากลมโตหยุดเล่นรถในมือทันที สองแฝดมองมาตาแป๋วอยากรู้อยากเห็น
“ไม่ได้จูบลูก พ่อหอมแก้มน้าคุน” มีคุณอยากกุมขมับ มันใช่คำตอบที่จะตอบลูกไหม
“หอมภูบ้าง” เด็กชายภูชูสองแขนให้พ่อ ลุกขึ้นเดินมาหยุดรออยู่ริมขอบเตียง
“หอมลิดม้าง” เด็กชายริชถึงจะช้ากว่าแต่ก็ไม่ยอมน้อยหน้าพี่ชาย ภูริชคว้าตัวลูกชายอุ้มข้ามมานั่งบนเตียงเดียวกัน มีคุณต้องรีบขยับกระเป๋าออกเพื่อไม่ให้เกะกะเด็กๆ
“คิกคิก พอล้าวพอล้าว” เด็กชายริชหัวเราะคิกคักเมื่อพ่อเอาหนวดที่โผล่ขึ้นมารำไรสีกับแก้มของเขา
“ไหนใครอยากให้พ่อหอมอีก”
“น้าคุน” เด็กชายริชเอาตัวรอด ก็มันจั๊กจี้นี่นาคันแก้มด้วย
“ไม่เป็นไรครับ น้าคุณไม่อยากถูกหอม” มีคุณรีบปฏิเสธเสียงหลง กลัวภูริชจะบ้าจี้ตามเด็กๆ
“น้าคุนชอบ” เด็กชายภูยกมือขึ้นกอดคอพ่อ ฉอเลาะแทนน้าชาย
“ภูรู้ได้ยังไงครับ” ภูริชกอดตอบลูกชาย หัวเราะไปกับเด็กช่างเจรจา
“แฝดก็พูดไปตามประสาเด็ก” มีคุณร้อนตัวพยายามบอกภูริชให้เลิกสนใจเรื่องนี้
“จริงๆ” เด็กชายภูค้านเต็มที่ “น้าคุนหน้าแดง” เด็กชายภูริวัจน์ยังจำวันที่น้าคุนโดนจุ๊บเหม่งราตรีสวัสดิ์ได้ น้าคุนหน้าแดงแจ๋เหมือนวันนี้เลย
“น้าคุนชอบพ่อจุ๊บ” เด็กชายริชยิ้มแป้น เขาก็ชอบเหมือนกันแต่ต้องเป็นวันที่พ่อไม่มีหนวดนะ
“หยุดเล่นได้แล้วครับ ใครไม่เก็บของเล่นลงกระเป๋าต่อไปน้าคุนไม่ให้ขนมาเที่ยวด้วยแล้วนะ” มีคุณรู้วิธีจัดการหลานๆ สองแฝดหน้าตื่นรีบสะกิดพ่อให้อุ้มกลับเตียง โกยของเล่นที่วางอยู่ลงกระเป๋าใบเล็กอย่างขะมักเขม้น
“พี่ภูมิไม่เก็บของหรือครับใกล้เวลาเช็คเอ้าท์แล้ว” พ่อของสองแฝดนั่งยิ้มพรายมองเขาไม่เลิก มีคุณจึงหาอะไรให้ทำก่อนที่หน้าของเขาจะแดงไปมากกว่านี้
“ฝากคุณเก็บให้พี่ด้วยสิ”
“ทำไมผมต้องทำให้ครับกระเป๋าใครกระเป๋ามัน”
“คุนพูดแบบนี้ไม่ถูก กระเป๋าใครกระเป๋ามันที่ไหนเราครอบครัวเดียวกัน นะครับเก็บให้พี่หน่อย” เสียงอ้อนของภูริชทำให้มีคุณใจสั่น
“ถ้าอย่างนั้นพี่ภูมิเป็นคนแต่งตัวให้เด็กๆ ผมถึงจะเก็บให้” มีคุณยื่นข้อเสนอ ไม่อยากให้อีกฝ่ายคิดว่าเขาใจอ่อนเพราะเสียงออดอ้อนนั้น
“ตกลงครับ”
“ตกลงก็ไปดูเด็กๆ สิครับมาเกะกะผมทำไม”
“ขยันไล่พี่จริง”
“จะไปไม่ไปครับ ไม่ไปผมจะให้พี่ภูมิเก็บกระเป๋าเอง”
“ใจร้าย” มีคุณมองหน้าพ่อของสองแฝด หน้าตาเอาแต่ใจแบบสองแฝดยังอาย
”เสร็จหรือยังครับเด็กๆ ไปเปลี่ยนเสื้อผ้ากัน น้าคุนโมโหใหญ่แล้ว” ภูริชย้ายเตียงไปหาลูกชายจึงรอดไปได้อย่างหวุดหวิด ถ้าอยู่ใกล้มืออีกนิดมีคุณมั่นใจว่าคงโดนเขาฟาดให้บ้างโทษฐานที่เกเร ภูริชเป็นอะไรไป ทำไมสองสามวันนี้ถึงทำตัวผิดปกตินัก
มีคุณไม่รู้เลยว่าภูริชเองก็รู้สึกแปลกใจอยู่ไม่น้อย เขาครึ้มอกครึ้มใจราวกับได้พบสาวสวยที่ถูกตาถูกใจ สัมผัสเล็กๆ น้อยๆ ทำให้หัวใจเต้นแรงกว่าปกติ ภูริชไม่รู้สึกผิดแปลกสักนิดกับสิ่งที่เขาทำลงไป ยิ่งเห็นมีคุณหน้าแดงเขาก็ยิ่งอยากสัมผัสอีกฝ่ายมากขึ้น ภูริชตอบไม่ได้ว่าเขากำลังชอบมีคุณหรือเปล่า ที่เขาตอบได้ตอนนี้คือเขาสนใจมีคุณมากขึ้นกว่าเดิม ไม่ใช่ในฐานะน้าชายของหลานแต่ในฐานะผู้ชายคนแรกที่เขามอง ทุกอย่างแปลกใหม่แต่มันกลับทำให้เขายิ้มได้อย่างมีความสุข บางที.ภูริชมองลูกชายทั้งสองคน บางทีถ้าเป็นมีคุณไม่ใช่แค่เขาเท่านั้นที่มีความสุข
“จะเหม่ออีกนานไหมครับพี่ภูมิ”
“คร้าบ “ ภูริชรีบจัดแจ้งถอดเสื้อผ้าให้สองแฝด เห็นทีว่าต้องเป็นคนนี้เท่านั้นถึงจะดูแลครอบครัวของเขาได้ ภูริชจุดยิ้มขึ้นที่มุมปาก เขาชักอยากรู้ว่าน้าของสองแฝดจะยอมอนุมัติให้ผ่านไหม ถ้าสองแฝดจะมีแม่ใหม่ชื่อมีคุณ
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ➴➴ กามเทพคูณสอง ♥ [ตอนที่ 41 ] 06/09/17 ✿ P.91 (อ่าน 652931 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก