- ไปค่ายตอนที่สามสิบ : งานเลี้ยงต้องมีวันเลิกรา -
~ตัวกลมกับพี่ชายข้างบ้าน~ “พี่ไกด์”
“เลิกเรียนแล้วเหรอ”
“ครับ เอ่อ แล้วพี่?”
“กูมารับ”
ผมพยักหน้ารับเพราะรู้สึกขัดเขินไม่น้อย ตั้งแต่ตกลงเปลี่ยนสถานะกันไปเมื่อวานก่อนผมว่าระหว่างเรามีบางอย่างเปลี่ยนไปเล็กน้อย ไอ้พี่ไกด์มันดูจะอ่อนข้อให้ผมมากขึ้นซ้ำ พี่มันยังทำให้ผมประหลาดใจอยู่หลายอย่าง ตั้งแต่การมารอรับส่งในวันที่มันว่าง หรือการโทรหาทุกคืนแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
พี่ไกด์พูดกับผมเพราะขึ้นและมันทำให้ผมรู้สึกดีมากๆ เมื่อพี่มันเปลี่ยนไปในทางที่ดีและดีชนิดที่ทำให้ผมคาดไม่ถึง ผมชอบความสัมพันธ์แบบนี้ไม่ได้รีบร้อนหรือเร่งรีบอะไร มันดำเนินไปอย่างช้าๆ แต่ชัดเจนในความรู้สึก
ยกเว้นก็แต่ตอนที่ผมพยายามจับมือพี่มันในที่สาธารณะที่แหละ ที่ไม่รู้ผมคิดไปเองรึเปล่าที่รู้สึกว่ามันอยากจะปิดบังความสัมพันธ์ของพวกเรา มันไม่อยากให้คนอื่นรับรู้หรืออาจจะอายที่เป็นแฟนกับคนอย่างผม พี่มันคงไม่อยากให้ผมจับมือเพราะทุกครั้งที่มีบุคคลที่สามเข้ามาอย่างเช่นตอนนี้ที่ผมกุมมือพี่มันอยู่แล้วมีรุ่นน้องปีหนึ่งมาตามขอลายเซ็นซึ่งเป็นกิจกรรมหนึ่งในการรับน้อง และวินาทีนั้นมือผมที่กุมมือพี่มันอยู่ก็หลุดออกจากัน ผมยืนนิ่งมองพี่ไกด์หันไปเซ็นสมุดให้รุ่นน้องคนนั้นแล้วก้มมองมือตัวเอง
ผมพยายามไม่คิดว่าพี่ไกด์ตั้งใจแต่มันอดคิดไม่ได้จริง เพราะรู้สึกได้ถึงความแตกต่างเวลาที่อยู่กันสองหรืออยู่กับคนอื่นๆ ผมกำลังคิดฟุ้งซ่านเพราะกำลังโลภมากเมื่อได้สิ่งหนึ่งแล้วก็ยังมีความทะเยอทะยานอยากได้อีกต่อเรื่อยๆ ไม่มีสิ้นสุด ผมไม่ชอบความรู้สึกแบบนี้ มันทำให้ผมระแวงร้อนรุ่มไปหมด
“เป็นอะไรรึเปล่า”
ผมส่ายหน้าปฏิเสธแต่เหมือนพี่ไกด์จะไม่เชื่อมันเลยหรี่ตามองผมเงียบๆ แต่ไม่ได้พูดอะไร ดังนั้นระหว่างเราจึงมีแต่ความเงียบ ผมคงไม่ได้สังเกตว่าระหว่างนั้นพี่ไกด์มองผมเป็นระยะและสุดท้ายพี่มันบอกว่าจะไปเข้าห้องน้ำผมเลยนั่งรอมันอยู่ที่โต๊ะในโรงอาหาร ขณะที่ผมกำลังนั่งครุ่นคิดอย่างน้อยเนื้อต่ำใจก็ต้องสะดุ้งโหยงเมื่อเห็นรุ่นน้องผู้ชายคนหนึ่งมายืนสะกิดบ่าผมอยู่
“ว่าไงครับ”
“พี่ชื่ออะไรครับ”
“เอ่อ ชื่อกลม”
“พี่กลมสะดวกตอบคำถามของผมสักข้อมั้ยครับ”
“หือ?”
ผมทำหน้างงชี้นิ้วเข้าหาตัวเอง
“พี่เหรอ?”
“ครับ”
“.....”
“เอ่อ เอาสิ”
“พี่โกรธอะไรพี่ไกด์ครับ”
“ว่าไงนะ”
เด็กตรงหน้าทำหน้าเหมือนจะร้องไห้อยู่เต็มแก่ จนผมมึนงง โดยเฉพาะคำถามนั้น ที่ทำเอาผมมึนงงไปหมดว่ามันเกิดอะไรขึ้น
“ทำไมน้องถึงถามแบบนี้”
“เอ่อ ตอบผมเถอะครับพี่”
“นี่มันเรื่องอะไร”
ผมถามน้องเสียงเข้ม เด็กตรงหน้าทำท่ากล้าๆ กลัวๆ เหลือบไปมองข้างหลังพอผมมองตามไปก็ไม่เห็นมีอะไร
“คือ”
“ตอบพี่มาเถอะ”
“พี่ไกด์จะไม่เซ็นสมุดให้ผมถ้าพี่ไม่ยอมตอบคำถามผม”
เล่นงี้เลยเหรอวะ!
ผมอ้าปากค้างนึกไม่ถึงว่าพี่มันจะกล้าใช้น้องมาคั้นเอาคำตอบจากผม นั่นหมายความว่ามันไม่รู้สึกอะไรเลยที่คนนอกจะรู้เรื่องระหว่างเราเพิ่มขึ้น
“เฮ้อ”
“เฮ้ยจะทำอะไร”
น้องคนนั้นปีนขึ้นยืนบนโต๊ะกลางโรงอาหารทำเอาผมตกใจทำอะไรไม่ถูก แล้วไม่นานน้องมันก็ตะโกนเสียงดังลั่นว่า
“พี่กลมโกรธอะไรพี่ไกด์ครับ?”
“........”
ไอ้เหี้ยคนมองทั้งโรงอาหาร
“โกรธมากพอจะยกโทษให้มั้ย?”
“......”
“พี่ไกด์รักพี่กลมมากๆ นะครับ”
ไอ้เหี้ย!
ผมผวาไปคว้าแขนเด็กนั่นให้ลงมาแต่ก็ไม่ทันอยู่ดี เพราะตอนนี้ทั้งโรงอาหารต่างจับจ้องมาที่ผม ทุกคนมีสีหน้ายิ้มๆ จนผมนึกอาย
“ลงมา”
ผมหันไปมองรอบๆ ตัว ก่อนจะก้มหัวขอโทษขอโพยคนอื่นที่กำลังกินข้าวกันอยู่ ทุกคนอมยิ้มและขำผมมากที่ผมหน้าแดงทำอะไรไม่ถูกแบบนี้ พอผมลากรุ่นน้องลงมาได้ไอ้คนต้นเรื่องก็เดินมาสมทบทันที ผมเลยหันไปทำหน้ายักษ์ใส่พี่มัน
“นี่พี่ทำอะไรเนี่ย”
“มึงโกรธอะไรกูล่ะ”
ผมแทบจะทึ้งหัวตัวเองก่อนจะส่ายหน้าปฏิเสธรัวๆ “ไม่โกรธแล้ว”
“พี่สองคนเป็นอะไรกันเหรอครับ”
ไอ้รุ่นน้องคนเดิมโพล่งถามขึ้น แต่เสียงมันดังพอสมควรทำให้คนเกือบทั้งโรงอาหารหันมามองผมอีกครั้ง
“เป็นแฟนกัน” พูดไม่พอเลื่อนมือมาสอดประสานปลายนิ้วแล้วกุมกันแน่นพร้อมกับชูขึ้นอีก
ฉิบหาย!
ผมรู้สึกว่าอยากจะหลอมละลายลงไปกองอยู่กับพื้น พูดเลยว่าอับอายไปทั้งคณะและอาจจะเลยไปคณะอื่นด้วยเพราะนี่เป็นโรงอาหารกลาง เรียกได้ว่าเป็นประเด็นร้อนแรงที่รู้ทั่วคณะแน่นอน
สมใจมึงมั้ยล่ะไอ้ห่ากลม
อยากได้ความชัดเจนพี่มันก็จัดมาอย่างชัดเจนจนมึงแทบจะหงายท้องล้มตึง!
“พี่แม่ง”
ผมรีบฉุดมือไอ้พี่ไกด์แล้วพาออกมาจากโรงอาหาร แต่เชื่อมั้ยว่าเสียงคนทั้งโรงอาหารแม่งโห่แซวผมมาตามหลังอย่างดัง
อับอายมาก อับอายที่สุดในชีวิตลูกผู้ชายชื่อกลม
“ฮ่าๆๆ”
“เลิกหัวเราะผมเลยนะ”
ผมทำเสียงแข็งใส่พี่มัน
“กลม”
“......”
“เผื่อมึงยังไม่รู้ ถึงกูไม่ได้แสดงออก แต่กูรู้สึกกับมึงแบบที่พูดออกไปจริงๆ นะ”
“พี่ไกด์”
“บางครั้งกูอาจจะเย็นชาไม่ใส่ใจมึงเท่าที่ควร ถึงมึงรู้สึกไม่โอเค มึงต้องบอกให้กูปรับปรุงตัวนะ”
“ทำไมครับ?”
“กูไม่อยากเสียมึงไปอีก” “พี่”
ผมเงยหน้ามองอีกฝ่ายนิ่ง
“ขอโทษที่รู้สึกช้า ขอโทษที่ทำให้มึงเสียใจในความไม่ชัดเจน”
“ผมไม่เคยโกรธ”
“ขอบคุณที่อดทนรักกู”
“ขอบคุณที่พี่มองเห็นความรักของผมเหมือนกัน”
ผมสะดุ้งสุดตัวเมื่อพี่มันขยับมาจูบขมับผมอย่างแผ่วเบา
“ขอบคุณที่อดทนรักพี่มาสามปี มันถึงเวลาที่พี่ต้องตอบแทนความรักของเราซะที” ผมยืนอึ้งเพราะนึกถึงคำพูดนี้ที่ครั้งหนึ่งที่ผมเคยบอกกับพี่ไกด์ ไม่คิดเลยว่าพี่มันจะจำคำพูดวันนั้นได้ คำพูดที่ว่า
“ผมชอบพี่มาสามปีแล้วครับ มันถึงเวลาที่พี่ต้องตอบแทนความรักของผมซะที” “ร้องไห้ซะแล้ว”
“ผมดีใจ”
“ดีใจต้องยิ้มสิ”
“ก็มันดีใจมากๆ นี่”
“ตัวกลมเอ้ย”
“พี่ไกด์แม่ง”
ผมเงยหน้ามองอีกฝ่ายที่ขยับมาใกล้จนริมฝีปากชิดกัน พี่ไกด์กดจูบผมเบาๆ แล้วค่อยใช้ปลายลิ้นแตะๆ ตรงริมฝีปากให้มันเปิดออก ผมแหงนให้รับจูบพี่มัน
“จะจูบกันอีกนานมั้ย? พวกกูยืนรอนานล่ะ”
ฉิบหาย
ผมสะดุ้งผละออกจากพี่ไกด์ทันที และยิ่งตกใจหนักเมื่อเห็นพี่เม่นกับพี่นะโมกำลังส่งสายตาล้อเลียนให้จนผมแทบจะมุดลงไปกับดิน
“ไอ้เหี้ย”
พี่ไกด์ดูโมโหไม่น้อยถึงกับวิ่งไล่เตะพวกนั้นที่ส่งเสียงหัวเราะขบขันจนผมขำตาม
~ตัวกลมกับพี่ชายข้างบ้าน~********************************************
งานเลี้ยงข้าวขอบคุณชาวค่ายจัดขึ้นที่ห้องกิจกรรม พวกพี่ๆ หอบหิ้วอาหารอย่างง่ายมานั่งล้อมวงกินกัน เวลาราวทุ่มหนึ่งชาวค่ายบางส่วนเริ่มทยอยกันมา พอคนเริ่มหนาแน่นแล้วทุกคนเริ่มลงมือกันรับประทานหลังจากฟังพี่ปิงปองพูดเปิดงานด้วยภาษาง่ายๆ ว่า
“กินให้คุ้ม โดยเฉพาะหนุ่มๆ ที่มางาน”
ให้ตายเถอะ พี่ปิงปองก็ยังไม่ทิ้งคอนเซ็ปต์แบบเดิมจนกลุ่มเจ่ตบมือรัวๆ อย่างถูกอกถูกใจ
ที่งานนั่นทำให้ผมได้เจอกับพี่เปรี้ยวและกลุ่มเพื่อนพี่เขาอีกครั้ง ซึ่งครั้งนี้เราอยู่กันคนละมุมแต่ก็ยังมองเห็นกัน ผมเลยก้มศีรษะให้พี่เขาเป็นเชิงทักทายถึงจะได้รับยิ้มแบบฝืนๆ นั่นกลับมาแต่ก็ยังดีกว่าการไม่มองหน้าสบตากันมาตลอดหลายสัปดาห์ นั่นจึงเป็นนิมิตหมายที่ดีเพราะสังเกตจากแววตาที่มองกันไม่แข็งกร้าวเหมือนเมื่อก่อนแล้ว
อย่างน้อยๆ ผมก็คาดหวังว่าความเป็นพี่เป็นน้องร่วมคณะกันกำลังจะกลับมา
ผมเหลือบตามองไปยังพี่บีที่มีพี่ปีสี่ซึ่งสารภาพรักกันในวันเปิดใจคอยตามเอาใจไม่ห่าง ใกล้ๆ กันนั้นผมเห็นพี่กลมหน้าแดงพิกลไม่รู้เพราะสาเหตุอะไรแต่ที่แน่ๆ คงเป็นเพราะพี่ไกด์ที่ทำตัวติดกับพี่กลมจนพี่ๆ ปีสามแซวกันมาเป็นระลอก
“อะไรยังไงกันคู่นี้”
“ก็ตามที่เห็น”
พี่ไกด์ตอบด้วยท่าทางเป็นปกติต่างจากพี่กลมที่เขินจนแทบจะเอาหน้ามุดลงไปกับพื้นห้อง
“ก็พวกกูอยากฟังชัดๆ จากปากมึง”
“ฟันกันแล้ว?”
“โทษๆ ปากกูลั่นจะพูดว่าเป็นแฟนกันแล้วเหรอ”
พี่ไกด์ชี้หน้าเพื่อนตัวเองที่แซวกันอย่างสนุกปาก
“เออ”
“เอออะไร”
“พวกกูคบกัน” “ฮิ้วๆๆๆๆๆๆๆ”
ผมยิ้มขำพี่กลมที่นั่งเหมือนแดงเหมือนมีเตาไฟตั้งอยู่บนหน้า เสียงร้องโห่ดีใจดังมาจากทั่วสารทิศ
“เห็นเงียบๆ แอบไปฟาดกันเงียบๆ เช่นกันนะครับ”
“เอ้าฉลองค่ายสร้างรักอีกคู่”
พี่ต้องยกแก้วโค้กชูขึ้นเหนือหัวทำให้ทุกคนทำตัวก่อนจะตะโกนออกมาพร้อมกันว่า
“เชียร์”
ผมว่าขณะที่ทุกคนกำลังสนุกสนานผมแอบเห็นคนคู่หนึ่งนั่งแอบๆ คุยกันอยู่มุมหนึ่งของห้องและเป็นคู่ที่ผมนึกคันปากและคันไม้คันมือมากเลยกวักมือเรียกพวกแก๊งดอกไม้เข้ามาใกล้ๆ แล้วชี้เป้า ไอ้สามสาวนั่นสบตากันก่อนจะยิ้มกริ่มแล้วก่อนจะตะโกนแหวกอากาศไปเรียกสองคนนั่นทำให้บรรยากาศคึกคักหยุดลงชั่วขณะ และเปิดโอกาสให้คนอื่นๆ สังเกตด้วยว่าสองคนนั่นกำลังปลีกวิเวกกันออกไปสองคน
“สองคนนั่นยังไงจ๊ะ”
พี่กล้วยตัวแทนกลุ่มเจ่แสยะยิ้มถามและแน่นอนว่าคนที่ร้อนตัวคือประธานค่ายที่ทำลุกรี้ลุกรนอยู่ตรงหน้า ขณะที่คนข้างกายพี่เขาอย่างไอ้เบิร์ดเพื่อผมแค่กดยิ้มมุมปากก่อนจะกระดกน้ำโค้กใส่ปาก
“มะ ไม่มีอะไร”
“อีปิงปอง”
พี่เจสส่งเสียงร้องออกมา
“อย่าตอแหลค่ะเสียชื่อชาติพันธ์ตุ๊ดหมดอิดอก”
“โธ่เจ่”
“แกตอบคำถามฉันมาข้อหนึ่งก่อน”
พี่ปิงปองทำหน้าตื่นดูไม่ค่อยไว้ใจกลุ่มเจ่เท่าไหร่
“อะไรเจ่?”
“แกชอบน้องเบิร์ดหรือเปล่า?”
โอโหคำถามทะลวงใจสุดๆ พี่ปิงปองหน้าแดงก่ำท่าทางจะเขินไม่น้อย ยิ่งถูกไอ้เบิร์ดจ้องหน้าขนาดนั้นไม่อายให้มันรู้ไป
“คือ”
“ตอบค่ะ”
“ชอบก็ได้”
“ไม่ก็ได้ดิชอบก็คือชอบ”
“เออชอบ” “ฮิ้วๆๆ”
พี่ปิงปองถลาไปซุกใบหน้ากับอกพี่ปืนอย่างว่องไว แต่พี่ปืนไม่ให้ความร่วมหัวมันดันหัวพี่ปิงปองออกไม่พอยังดันส่งไปทางไอ้เบิร์ดด้วย
“อย่าสามีอย่าทำกับเมียแบบนี้”
พี่ปิงปองโอดครวญใส่พี่ปืนโคตรตลก
“แล้วน้องเบิร์ดล่ะคิดอะไรกับปิงปองมันรึเปล่า”
เกือบทุกคนงดใช้เสียงแล้วเงี่ยหูฟังคำตอบ
“....”
นานเกือบนาทีเมื่อไอ้ห่าเบิร์ดถอนหายใจแรงๆ แล้วตอบว่า
“คิดครับ” “เชร้ด”
“แล่วๆๆๆๆๆ”
“ปฐมบทของการกินบ้องข้ามหลามเริ่มขึ้นแล้ว”
“เชียร์!”
ผมกุมท้องขำก๊ากไม่ต่างจากคนอื่น ผมว่าแล้วว่าสองคนนี้มันยังไงๆ อยู่ ยิ่งเห็นวันนั้นที่ร้านเหล้าผมถึงได้กลิ่นทะแม่งๆ มาจากทั้งคู่ เอาเถอะจะยังไงก็ช่างการที่มีคนรักกันเพิ่มขึ้นมา มันเป็นเรื่องดีไม่ใช่หรือ เพราะความรักไม่ว่าจะเกิดขึ้นกับเพศไหนหรือคนที่มีรสนิยมแบบใดก็เป็นสิ่งที่สวยงามเสมอ
ยิ่งดึกบรรยากาศยิ่งคึกเหมือนว่าทุกคนเริ่มเมาน้ำเปล่าและโค้ก กลุ่มเจ่เลยเริ่มชักชวนคนอื่นมาเล่นเกมน้ำเต้าปูปลาที่เรียกเสียงหัวเราะไปทั่งห้อง นั่นแหละผมถึงแวบออกมาเข้าห้องน้ำเพราะเผลอกระดกโค้กเข้าปากไปหลายแก้ว พอออกมาจากห้องน้ำก็เห็นพี่ปืนที่กอดอกรอท่าอยู่ด้านหน้าพอดี
“เป็นไงบ้าง”
“คืออะไรอ่ะ?”
“ก็วันนี้เปรี้ยวมาด้วย”
ผมส่ายหน้ายิ้มขำๆ
“สบายม๊าก”
“จริงเหรอ”
“อ่าห่ะ”
พี่ปืนเอื้อมมือมาโยกศีรษะผมแบบที่ชอบทำ
“พี่รู้ป่ะ?”
พี่ปืนเลิกคิ้วมองเสมือนกับกำลังตั้งคำถาม
“ตอนแรกผมไม่อยากไปค่ายเลยนะ”
“รู้”
“ทำไมรู้อ่ะ”
“กูรู้เรื่องของมึงทุกอย่างแรก” “ฮื่อ”
พี่มันมองผมด้วยสายตาอ่อนหวานอีกแล้ว โคตรไม่ชินและทำให้ผมรู้สึกเขินมาก
“แล้วพี่รู้ป่ะว่าผมเคยแอบรักเพื่อนสนิทคนหนึ่ง แต่ดันอกหักก่อนไปค่าย”
“เป็นโชคดีของไอ้นั่นแล้ว”
“โว๊ะ”
ผมย่นจมูกใส่อีกฝ่ายพี่มันเลยบิดจมูกผมเบาๆ
“แล้วไงต่อ”
“แต่สุดท้ายผมก็ตกหลุมไอ้เบิร์ดกับย่าที่ปลอบเชิงบังคับให้ผมไปค่ายให้ได้”
“มึงเลยไปเจอผู้ชายดีๆ อย่างกูที่ค่ายไง”
“แหวะ!”
คนห่าอะไรชมตัวเองก็เป็นตัว
“ผู้ชายปากนรกอ่ะดิ”
“เขาเรียกคนพูดตรง”
พี่มันแก้ตัวให้ตัวเองหน้าตายเฉยจนผมอดใจไม่ไหวทุบแม่งที่ไหล่มันทีนึง
“พี่อ่ะนะตอนแรกที่เจอปากโคตรหมา ด่าก็เจ็บ”
พี่ปืนกดยิ้มมุมปากแล้วเลื่อนมือมาจับข้อมือผมเอาไว้
“ผมยังสงสัยอยู่เลยว่าทำไมพี่ถึงชอบผม”
“กูชอบมึงมานานแล้ว”
“ว่าไงนะ”
“ปืนไม่เคยเปลี่ยนเพราะปืนชอบน้องเขามาตั้งนานแล้ว” บทสนทนาที่พี่ปืนคุยกับพี่เปรี้ยววันนี้สว่างวาบขึ้นมาในหัวของผมทันที ในตอนนั้นผมได้แต่สงสัยแต่ไม่เคยคิดหาคำตอบคงเพราะอะไรหลายๆ ที่เข้ามาจนเมื่อพี่มันเอ่ยปากขึ้นอีกครั้ง และครั้งนี้ผมจะไม่ปล่อยให้ความสงสัยของผมต้องหลุดลอยอีกครั้ง
“พี่ชอบผมตั้งแต่เมื่อไหร่?”
“ตั้งแต่มึงยังอยู่ม.ปลาย”
ผมทำเหวอนึกไม่ถึงว่ามันจะยาวนานขนาดนั้น
“พี่พูดจริงเหรอ”
พี่ปืนหันมายิ้มให้ผมอย่างอ่อนโยน
“กูเคยขอให้น้องสาวกูไปถามชื่อมึง”
“หา!”
ผมยืนอึ้งความทรงจำตอนม.ปลายดูติดๆ ดับๆ แต่จำได้ลางๆ ว่าเคยมีผู้หญิงหน้าตาน่ารักคนหนึ่งมาถามชื่อผม ในตอนนั้นเพื่อนๆ ต่างพากันเอ่ยแซวใครมันจะไปคิดว่าแท้จริงแล้ว...
“พี่”
พี่ปืนขยับเข้ามาใกล้ๆ ทุกครั้งที่มันมองผมทำให้ใจผมสั่นด้วยความไม่เป็นตัวของตัวเองตลอด
“เราเคยเจอกันตอนสงกรานต์ปีที่มึงถูกไล่ปะแป้ง”
ผมตาเบิกโพล่งความทรงจำเมื่อครั้งอดีตค่อยๆ ผุดขึ้นมาเรื่อยๆ
“เป็นพี่จริงๆ เหรอ”
ไอ้พี่หน้าตารุงรังคนนั้นที่มีน้ำใจช่วยผมจากคนกลุ่มนั้น
“กูมองมึงมาตลอดแรก”
“.....”
“กูมองมึงมานานแล้ว”
“.......”
“กูส่องเฟสมึงเกือบทุกวัน”
“.......”
“และกูดีใจมากที่มึงได้ไปค่าย กูดีใจมาก...ที่มึงได้ไปทำความรู้จักกับกูที่นั่น” ภาพใบหน้าคมคายที่ยิ้มน้อยๆ ให้ทำให้ผมอดน้ำตาซึมไม่ได้ ตลอดเวลาผมมีสายตาคนคู่หนึ่งเฝ้ามอง ผู้ชายที่ผมไม่อะไรเทียบเขาได้เลย แต่กลับเป็นเขาที่มองผมอยู่อย่างนั้น
“ขอบคุณที่พี่มองผมอยู่ห่างๆ มาตั้งนาน”
ผมกุมมืออีกฝ่าย
“ต่อไปนี้ไม่ต้องมองอยู่ห่างๆ แล้วนะ ผมอยู่ตรงนี้ ผมมองพี่อยู่ ผมเห็นพี่ด้วยสองตา และผมรักพี่ด้วยทั้งหมดของหัวใจ”
อ้อมกอดของพี่ปืนยังอบอุ่นสำหรับผมเสมอไม่ว่าจะที่ไหนเมื่อไหร่ พี่ปืนเป็นคนสูงใหญ่ดูแข็งแรงแต่ทุกสิ่งที่มันปฏิบัติกับผมช่างนุ่มนวล นั่นเป็นเพราะมันรักและใส่ใจผมอย่างที่เคยบอกไว้จริงๆ และผมยินดีตอบรับความรักที่พี่มันมีให้ด้วยหัวใจ
“หัวมึงยังเหม็นเหมือนเดิม”
ไอ้พี่ปืนกระซิบข้างหูตอนที่ผมโผเข้าไปกอดมัน แล้วดูสิคนอุตส่าห์บิวท์อารมณ์มาแล้วดูพี่มันพูดซะเห็นภาพ จากหนังรักเป็นหนังโศกนาฏกรรมเลย
“ไอ้พี่ปืน”
“พี่ล้อเล่น”
“เมื่อกี้ที่ผมบอกว่ารักพี่ก็ล้อเล่นเหมือนกัน”
เหอะ! กวนมาก็ขอกวนกลับบ้างเหอะ
“เรื่องนี้ไม่ล้อเล่นดิ”
ผมแยกเขี้ยวใส่อีกฝ่าย
“ทีกูรักมึงยังเป็นเรื่องจริงเลย” เชี่ยๆๆ หัวใจเต้นแรงมาก พี่ปืนกดยิ้มมุมปากแล้วขยับมาพูดเบาๆ ข้างๆ ใบหูของผม
“ทีกูรักมึงยังเป็นเรื่องจริงเลย ทีกูเฝ้ามองมึงยังเป็นเรื่องจริง ทีกูได้มึงมันยังเคยเกิดขึ้นจริงเลย”
แล้วก็วนมาเรื่องใต้สะดือ
“ไอ้ห่าพี่ปืน”
“ฮ่าๆๆๆ”
“เดินไม่ตรงไปหลายวันเลยนะไม่จริงก็แย่แล้ว”
“เงียบไปเลย!”
“หึหึ”
ห่าเอ้ย เขินจนท้องไส้ปั่นป่วนไปหมด
ผมฉุดแขนพี่มันเตรียมเปิดประตูเข้าไปในห้องแต่พอดีเห็นป้ายโปรโมทค่ายปลายนี้ของคณะที่หน้าห้องผมเลยหยุดดู ภาพตรงหน้าทำให้อมยิ้มขึ้นมาทันที
“ระวังหัวใจตัวเองไว้ให้ดี เพราะจะตกหลุมรักรุ่นพี่ที่มาค่าย” ครั้งหนึ่งผมเคยค้านไอ้ห่าเบิร์ดเจ้าของคำพูดนั้นจนหัวชนฝาว่าผมไม่มีทางเป็นแบบนั้นแน่นอน แต่วันนี้เป็นไปตามที่มันพูดทุกอย่าง สโลแกนค่ายปลายนี้อันนี้เป็นเรื่องจริงสำหรับผมและผมคิดว่ามันคงถูกใช้โปรโมทในการไปทำค่ายอีกหลายปี
ผมได้อะไรหลายๆ อย่างจากการไปทำค่าย จากวันแรกที่ผมไปด้วยหัวใจปิดกั้น แต่ทุกเหตุการณ์ที่เคยเกิดขึ้นที่นั่น ทั้งบุคคลและสถานที่ ทุกสิ่งทุกอย่างค่อยๆ กล่อมเกลาและทำให้ความคิดและทัศนคติของผมเปลี่ยนไป ในถิ่นทุรกันดารที่นั่นพวกเราอาศัยศรัทธาและความสามัคคีเพื่อทำให้จุดประสงค์ที่พวกเราไปกระทำสำเร็จโดยลุล่วง
ที่นั่นเป็นเหมือนโรงเรียนชีวิต ที่นั่นให้ประสบการณ์ซึ่งมากกว่าการเรียนรู้ในห้องเรียนแบบทั่วไป พวกเราได้ลงปฏิบัติ พวกเราได้ลงมือทำในสิ่งที่ไม่เคยทำมาก่อน และได้รับวิธีคิดและความสุขทางใจจากคนที่นั่น ผมยังจำจดหมายที่น้องพงษ์เขียนมาเล่าให้ฟังถึงความเป็นไปในแต่ละวัน ผมสัญญากับตัวเองว่าวันหนึ่งซึ่งไม่รู้เมื่อไหร่ วันนั้นผมจะกลับไปเยือนที่นั่นอีกครั้ง
ที่นั่นทำให้ผมได้รู้จักความรักอยู่สองรูปแบบคือความรักของเพื่อนมนุษย์และความรักที่แท้จริงซึ่งเป็นที่สิ่งขับเคลื่อนให้เกิดสิ่งสวยงามมากมายบนโลกใบนี้ ผมนิ่งมองโปสเตอร์โปรโมทค่ายนั่นอีกครั้ง ระหว่างนั้นพี่ปืนก้าวมากอดผมจากด้านหลัง
พี่ปืนกดจูบที่ต้นคอผมเบาๆ ผมหัวเราะอ่อนๆ แล้วเลื่อนมันไปกุมทับมือของพี่ปืน เสียงทุ้มของพี่มันเปล่งออกมาเบาๆ แต่ฟังแล้วอุ่นใจว่า
“ค่ายสร้างรัก” ค่ายสร้างรักที่ทำให้ผมได้พบกับพี่ปืน
ค่ายสร้างที่สร้างสรรค์คนให้เป็นคนที่สมบรูณ์
ค่ายสร้างที่รวมน้ำใจพี่น้องเพื่อรังสรรค์ความสุขให้ผู้อื่น
นั่นทำให้ผมได้ตกตะกอนความคิดที่ว่า
‘ในชีวิตคนเราขอแค่โอกาสสักครั้งหนึ่งที่เราจะออกไปทำประโยชน์เพื่อผู้อื่นบ้าง เพราะความสุขจากการให้มันเป็นความอิ่มใจที่หาไม่ได้เลยหากเราไม่ลงมือทำ’....END...
**ไม่อยากจบเลย ฮ่าๆๆ แต่ยังไงวันนี้ก็ต้องมาถึงเนอะ เหมือนชื่อตอนที่ว่างานเลี้ยงต้องมีวันเลิกราค่ะ
มาถึงตอนนี้เราก็ไม่มีคำพูดใดนอกจากคำว่า “ขอบคุณ” ที่ร่วมอ่าน ร่วมแชร์ ร่วมสนุกไปด้วยกัน
ช่วงเวลาที่เขียนค่ายสร้างรักเป็นช่วงเวลาที่เรามีความสุขมากๆ เลยค่ะ นิยายเรื่องนี้เขียนสบายและสนุกมากสำหรับเรา
ถึงจะจบไปแล้วแต่เราก็อยากให้มันอยู่ในความทรงจำหลายๆ คนค่ะ**
สุดท้ายขอฝากผลงานเรื่องต่อไปของเราด้วยค่ะ ซึ่งเราไม่รู้ว่าจะลงเมื่อไหร่ 5555+++
ขอเวลาพักสักหน่อยแล้ว กลับมาเจอกันทุกวันจันทร์เช่นเดิมกับเรื่องใหม่นะคะ
ข่าวดี #ค่ายสร้างรัก รวมเล่มกับสนพ.เอเวอร์วาย มีแพลนจะออกเดือนธันวาที่จะถึงนี้นะคะ ตอนพิเศษในเล่มมี 7 ตอน
- Speacial พี่ปืนVSน้องแรก 3 ตอน (ลงในเว็บ 1 ตอน)
- Speacial พี่ไกด์VSตัวกลม 2 ตอน (ลงในเว็บ 1 ตอน)
- Speacial เบิร์ดVSปิงปอง 2 ตอน
- โซเชียลชาวค่ายบทส่งท้าย
มีเวลาหลายเดือนเก็บเงินรอเปย์วนไปนะคะ^^
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
