- ไปค่ายตอนที่ยี่สิบเจ็ด : เสียทองเท่าหัวไม่ยอมเสียเธอให้ใคร -
ผมว่าช่วงนี้ไอ้เบิร์ดมันดูแปลก ๆ!!
ไม่รู้ว่าผมคิดไปเองรึเปล่าที่รู้สึกว่ามันเหมือนกำลังปกปิดอะไรบางอย่างอยู่ เพราะตั้งแต่เปิดเทอมมันชอบผลุบๆ โผล่ๆ บางวันก็ไม่กลับมานอนห้อง ไม่รู้ว่าหายหัวไปไหน บางคืนก็กลับซะดึกพอถามก็บอกว่าไปเล่นเกมที่ห้องไอ้สอง
แปลกๆ เว้ย!
แต่ก็นั่นแหละมันจะทำอะไรก็เรื่องของมันเพราะเป็นเรื่องส่วนตัว ถ้าไม่เสียการเรียนผมก็ไม่อยากจะยุ่มย่ามกับชีวิตมันนักหรอก แค่มีไอ้พี่ปืนกวนเช้ากวนเย็นแค่นี้ ผมก็ไม่มีเวลาไปคิดเรื่องอะไรแล้ว ผมผุดลุกขึ้นพร้อมกับเพื่อนๆ เมื่ออาจารย์เดินออกจากห้องหลังจากหมดคาบแล้ว ระหว่างนั้นก็แอบเหล่ตามองไอ้เบิร์ดที่ช่วงนี้ติดโทรศัพท์ซะเหลือเกิน ก่อนจะหันมาอีกด้านซึ่งไอ้ห่าเขมกำลังคุยโทรศัพท์เจ๊าะแจ๊ะอยู่ในสายกับพี่เก้า
เฮ้ย! ทำไมรู้สึกเหมือนมาเรียนคนเดียววะ!
เพราะเป็นเวลาพักเที่ยงพอพวกเราเดินมาถึงโรงอาหารแทบทุกโต๊ะถึงมีคนนั่งจับจ้องกันเต็มไปหมดแบบนี้ ผมทำหน้าเลิ่กลั่กหันซ้ายแลขวาไปทั่วจนเห็นแก๊งสี่โจรกำลังโบกมือเรียกผมไหวๆ ยกเว้นหัวหน้าแก๊งที่ยังไม่โผล่มา ผมเลยชวนไอ้เบิร์ดกับไอ้เขมไปนั่งกับพวกพี่เขา
“มานั่งด้วยกันดิ”
“ขอบคุณครับพี่”
ไอ้เบิร์ดกับไอ้เขมผละออกไปสั่งข้าว ผมเลยนั่งลงคุยเป็นเพื่อนพี่ๆ เขาก่อน
“วันนี้ไอ้ปืนแม่งช้าฉิบหาย”
“เดี๋ยวคงมามั้งครับ”
“อ้าววันนี้มันไม่มาส่งมึงตอนเช้าเหรอ”
ผมส่ายหน้า
“ผมไม่อยากกวนเพราะผมเรียนเช้าอีกอย่างเกรงใจพี่ปืนมันต้องจะวนรถมารับอีก”
“ย้ายไปอยู่คอนโดมันก็สิ้นเรื่อง”
“ไม่เอาหรอกพี่”
ผมส่ายหน้าหวือ “อยู่หอก็สะดวกสบายดี”
“แต่ถ้าไปอยู่กับไอ้ปืนมึงจะสบายยิ่งกว่านี้ น้ำไฟฟรี ห้องมีไวไฟ มีคนขับรถส่วนตัวตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง”
ไอ้พี่เม่นพรรณนาถึงความสะดวกของการไปอยู่คอนโดของพี่ปืนแล้วหันมายักคิ้วหลิ่วตาใส่ผม
“มีข้อดีที่ตอนกลางวันสบาย แต่ข้อเสียคือกลางคืนมันจะเหนื่อยๆ หน่อยเท่านั้น”
แม่งงงง ผมแยกเขี้ยวใส่พี่นะโมทันที
“แนะนำแต่น้องมันพวกมึงสองตัวไม่อยากสบายบ้างเหรอ” พี่ไกด์ที่นั่งนิ่งอยู่นานสวนขึ้น “สนใจมั้ยเดี๋ยวกูบอกเสี่ยปืนพร้อมเปย์ให้”
“ไอ้ห่าไกด์..กูยังไม่อยากขี้คล่อง”
“ฮ่าๆๆๆๆๆ”
ผมยิ้มขำ เมื่อเช้าที่ผ่านมาพี่ปืนไม่ได้มาส่งเหมือนเคย เพราะพี่แกโทรมาแต่เช้าด้วยสภาพงัวเงียผมเลยบอกให้พี่มันนอนต่อไม่ต้องไปส่งผมหรอก อีกอย่างพี่ปืนมีเรียนบ่ายครันจะให้มารับมาส่งผมทุกวันก็ดูจะเกินไป จริงอยู่ว่าเราเป็นแฟนกันแต่นั่นก็ไม่ได้หมายความวิถีชีวิตของผมแบบเดิมๆ ต้องเปลี่ยนไป
เมื่อก่อนตอนที่ยังไม่มีแฟนผมก็มาเรียนเองได้ตามปกติ พอมีคนคอยดูแลแล้วจะทำตัวอ่อนเปลี้ยก็เกินไปแค่คิดภาพตามก็โคตรอุบาทว์แล้ว เพราะแบบนั้นผมถึงอยากเว้นระยะห่างหรือช่องว่างระหว่างกันบ้าง ให้พี่มันมีเวลาเป็นของตัวเอง ได้ใช้ชีวิตอยู่กับเพื่อนเหมือนเคยและไม่จำเป็นต้องทำตัวติดกันตลอดเวลาหรอก
“ไอ้ปืน”
ผมขมวดคิ้วเล็กน้อยเหมือนพี่เม่นกับพี่นะโมมองผ่านไหล่ผมไปแล้วถึงกับเรียกชื่อพี่ปืนด้วยอาการสะดุ้งโหยงขนาดนั้น และข้อสงสัยผมก็ถูกคลี่คลายเมื่อพี่ปืนในสภาพรีบร้อนมีพี่เปรี้ยวเดินตามมาติดๆ
“ขอบคุณนะปืนที่ให้เปรี้ยวติดรถมาด้วย”
พี่เปรี้ยวยิ้มน้อยๆ แล้วลูบแขนพี่ปืนเบาๆ ก่อนจะผละออกไปแต่จังหวะนั้นไม่วายหันมามองผมด้วยหางตา โอโห หน้าชาเลยกู!
“เอ่อ”
พี่เม่นเกาหัวตัวเองแรงๆ มองผมทีมองพี่ปืนที
“เรื่องของผัวเมียเคลียร์กันเอาเองโว้ย” ว่าแล้วก็สะกิดพี่นะโมให้ลุกไปสั่งข้าว
ผมถอนหายใจแรงๆ ตอนที่เหลือบตามองพี่ปืนแล้วเห็นอีกฝ่ายยิ้มอ่อนให้ บอกตรงๆ ว่าไม่ได้รู้สึกโกรธหรืออะไร แต่มันแหม่งๆ ในใจยังไงก็ไม่รู้บอกไม่ถูก
“กูไปหาตัวกลมก่อนนะ”
ในความเงียบพี่ไกด์ก็โพล่งขึ้นก่อนจะผุดลุกขึ้นคว้าเป้ขึ้นมาสะพาย ผมเห็นพี่ไกด์ตบบ่าพี่ปืนเบาๆ ก่อนจะเดินลับไปอีกคน ดังนั้นในโต๊ะจึงเหลือแค่ผมกับพี่ปืน ผมเลยยิ้มให้พี่มันทีหนึ่งแล้วลุกขึ้นไปต่อคิวซื้อข้าว แต่เดินไปยังไม่ถึงสามก้าวพี่ปืนก็คว้าแขนผมเอาไว้ก่อน
“หือ?”
“จะไปไหน”
“ไปซื้อข้าวครับ”
“นึกว่าจะโกรธจนเดินหนีซะอีก”
ผมหัวเราะน้อยๆ “แล้วผมจะโกรธพี่เรื่องอะไร?”
ผมสบตากับอีกฝ่ายนิ่ง
“ผมหิวข้าวถ้าพี่หิวก็ตามมาละกัน”
พี่ปืนเดินตามจริงๆ ผมเลยเลือกร้านที่คนเข้าคิวน้อยๆ เพราะเริ่มรู้สึกหิวอย่างจริงจังแล้ว
“เปรี้ยวเขาขอติดรถมาจากคอนโดด้วย”
พี่ปืนกระซิบข้างหูตอนที่ผมยังจดจ่ออยู่กับป้ายเมนูอาหารตรงหน้า
“หือ?”
“ไม่มีอะไรจริงๆ”
“ครับ”
“เขาโทรมาบอกว่ารถเสีย เราอยู่คอนโดเดียวกันกูเลยไม่อยากทำแล้งน้ำใจกับเขา แต่กูทำทุกอย่างด้วยความบริสุทธิ์ใจนะ เมื่อเช้ากูไลน์บอกมึงด้วยว่าเขาขอติดรถมา”
หือ? คงจะเป็นตอนเรียนล่ะมั้งเพราะผมรู้สึกว่าโทรศัพท์มันสั่นๆ นี่ยังไม่ได้เปิดดูมันเลยตั้งแต่ออกจากห้องเรียน
“อ่าหะ”
“แรก”
“ครับ”
“โกรธป่ะเนี่ย”
ผมละสายตาจากเมนูแล้วยิ้มกว้างให้อีกฝ่าย
“ถ้าโกรธ ผมจะคุยกับพี่เหรอ”
“ก็มึงทำเหมือนไม่สนใจ”
“ผมดูเมนูอาหารอยู่” ผมชี้นิ้วไปที่ป้ายเมนู “ว่าแต่พี่จะกินอะไรครับ เดี๋ยวผมจดให้”
พี่ปืนหรี่ตามองผมแวบหนึ่งก่อนจะถอนหายใจแล้วโยกศีรษะผมเหมือนที่ชอบทำเป็นปกติ
“กูใจหายหมด”
“เอากะเพราหมูหรือคะน้าหมูกรอบดีครับ”
“กระเพราหมู”
“โอเค”
“ขอบคุณที่รับฟังกู”
พี่ปืนพาดแขนที่ไหล่ผมแล้วชะโงกหน้ามาใกล้ๆ
“ผมเชื่อใจพี่ ถ้าพี่บอกว่าไม่มีอะไรก็คือไม่มีอะไร” “......”
“ผมไม่อยากเซ้าซี้ เพราะผมไม่อยากทำตัวให้พี่รำคาญผม”
ผมหรุบตามองพื้นระหว่างผมสัมผัสได้ถึงฝ่ามือหนามีเลื่อนมาจับมือผมแล้วสอดประสานกันจนแน่น
“รู้สึกอะไรก็แสดงออกมาเถอะ”
ผมพยักหน้ารับ
“จะโกรธ จะหึง จะหวง ก็ทำเถอะ พี่รับได้ทุกอย่าง”
“ผมไม่ใช่ตัวร้ายในละครนะพี่”
“กูก็ไม่ได้หมายถึงอย่างนั้น”
“ก็บรรยายซะผมเห็นภาพเลย”
พี่ปืนขำก๊ากแล้วเลื่อนแขนที่ฟาดบ่ามาโอบเอวผม
“ตัวร้ายอะไรน่าตลกขนาดนี้”
“ฮื่อ”
“มึงทำเสียงตลกดีว่ะ”
“พอเลย”
ผมชกแขนอีกฝ่ายเบาๆ
“เลิกหยอดผมได้แล้ว หยอดจนจะสุกแคะได้อยู่แล้วเนี่ย”
“หึหึ”
พี่ปืนกดยิ้มมุมปากแล้วเลื่อนมือมาเกี่ยวปลายเส้นผมของผมเล่น
**************************************
หลังจากทานข้าวเที่ยงพวกผมก็แยกกับกลุ่มพี่ปืนเพราะต่างฝ่ายต่างมีเรียนบ่ายต่อ ขณะที่กำลังจะเดินเข้าห้องน้ำผมเห็นกลุ่มพี่เปรี้ยวกำลังเลี้ยวมาทางนี้พอดี ผมเลยเบี่ยงตัวหลบแล้วให้เกียรติพวกพี่เขาเดินนำเข้าไปก่อน ผมคิดว่าเรื่องที่ค้างคาใจอยู่มันจะจบลงตั้งแต่เที่ยงที่ผ่านมาแต่ที่ไหนได้ พอผมเดินผ่านมาจะเลี้ยวไปห้องน้ำชาย เพื่อนๆ พี่เปรี้ยวที่ยืนรออยู่หน้าห้องน้ำก็ขยับเข้ามาใกล้ผมทันที
“มีอะไรเหรอครับ?”
“พี่ว่าน้องเข้าห้องน้ำผิด”
“ว่าไงนะครับ?”
ผมทำหน้างงขณะที่พวกพี่เหล่านั้นเหยียดปากใส่ผม
“พี่จะบอกว่าน้องเข้าห้องน้ำผิด” พี่คนที่เบ้ปากแรงสุดชี้นิ้วไปที่ทางน้ำชาย “เปิดตัวขนาดนี้น้องควรเข้าห้องน้ำหญิงได้แล้วนะ”
แล้วพี่แกก็ชี้นิ้วไปที่ป้ายห้องน้ำหญิง ขณะที่ผมยืนอึ้งเหมือนทำอะไรไม่ถูกเพราะกำลังงงอยู่ว่าทำไมถึงถูกแซะแรงเบอร์นี้ คือผมพอจะเข้าใจว่าคนกลุ่มนี้คงมีอคติอะไรบางอย่างกับผม แต่การพูดจาส่อเสียดกันแบบนี้ทำให้ผมรู้สึกแย่ได้เหมือนกัน
“ขอตัวนะครับ”
คิดว่าพูดอะไรไปคงเปลืองน้ำลายเปล่าๆ ผมเลยเตรียมขยับตัวเบี่ยงถอยหลบ
“น้องจะเป็นอะไรพี่ไม่สนใจหรอกนะ”
ปลายเท้าผมชะงักกึก
“แต่น้องไม่ควรดึงผู้ชายปกติให้ผิดปกติแบบน้อง”
“พี่หมายความว่ายังไงครับ”
“ปืนไม่เคยชอบผู้ชายมาก่อน ปกติเขาก็ไปไหนมาไหนกับเปรี้ยวเพื่อนพี่ จนกระทั่งน้องเข้ามา ถึงทำให้เขาระหองระแหงกัน ถ้าน้องยังมีสำนึกอยู่บ้าง อย่าเข้ามาทำลายความสัมพันธ์ของคนอื่นแล้วชุบมือเปิบเอาเขาไปควงหน้าตาเฉยแบบนี้”
“........”
“เลิกยุ่งกับปืนเถอะ พี่ว่าเขาอาจจะแค่หลงไป น้องน่ะเป็นแค่ของแปลกใหม่สำหรับเขาเท่านั้นแหละ เชื่อพี่เถอะ ถ้าไม่อยากเจ็บมากก็ถอนตัวออกมาซะ”
ผมกำหมัดแน่นขณะที่ในอกหัวใจเต้นระรัวสั่นไหวราวกับจะทะลุออกมาจากอก ทั้งโกรธทั้งไม่เข้าใจว่าทำไมคนเหล่านั้นถึงพูดจาระคายหูคนอื่นได้ขนาดนี้
“เก็บไปบอกเพื่อนพี่ก็ดีนะคะ”
ขณะที่ผมกำลังจะเปิดปากเถียงสู้ เสียงของสาวๆ แก๊งดอกไม้ที่เดินมาอยู่ข้างหลังผมก็พุ่งออกมาทันที ไอ้หมวยท่าทางเอาเรื่อง มันจ้องหน้าพวกพี่เขาจนผมนึกกลัวแทน
“น้องพูดแบบนี้หมายความว่ายังไง?”
“ขอโทษนะคะ ถ้าพวกพี่ไม่ตาบอดหรือหูหนวกขึ้นมากะทันหัน พวกพี่คงทราบว่าพี่ปืนเขาชอบเพื่อนหนูเอง ไม่มีใครบังคับซะหน่อย ซ้ำพี่เขายังจีบไอ้แรกฝ่ายเดียวมาตลอดนั่นแสดงว่าพี่เขาชอบเพื่อนหนูจริงๆ แล้วไอ้ที่พี่บอกว่าปกติพี่ปืนก็ไปไหนมาไหนกับเปรี้ยวเพื่อนพี่น่ะ พี่ตาฝาดรึเปล่าคะ? เพราะทุกครั้งที่หนูเห็นพี่ปืนเขาอยู่กับแก๊งเพื่อนเขาตลอด”
“นี่เธอ!”
“เฮ้ยหมวยใจเย็นๆ”
พอพวกพี่ชี้หน้ามัน ไอ้หมวยถึงกับตาลุกเตรียมจะกระโจนเข้าใส่ทันที ดีว่าหม่อนกับพริ้มรวมถึงผมดึงมันไว้ก่อน
“พอเถอะมึง” ผมบอกไอ้หมวยมัน “ช่างพวกพี่เขาเถอะ กูไม่เป็นไร”
“แต่มึงดูสิ่งที่พี่เขาพูดดิ”
“นี่มันอะไรกัน?”
พี่เปรี้ยวที่เพิ่งออกมาจากห้องน้ำพูดเสียงเขียวใส่พวกผม เพราะคงจะดูออกถึงการปะทะคารมกันระหว่างเพื่อนๆ แกกับกลุ่มพวกผม ผมเลยส่ายหน้าหันมาปรามไอ้หมวยที่ชักสีหน้าอย่างเห็นได้ชัด เพราะกลัวว่าจะมีเรื่องบานปลาย ผมเลยดันไอ้หมวยออกมาโดยที่ไม่หันหลังกลับไปมองกลุ่มพี่เปรี้ยวเลย
“แม่ง ไม่รู้ไอ้ห่าเบิร์ดตาบอดรึไงถึงได้เคยบอกว่าปลื้มคนอย่างพี่เปรี้ยว”
“เอาน่าใจเย็นๆ”
ผมลูบบ่ามันเบาๆ ตอนที่รั้งมันและเพื่อนมาถึงหน้าห้องเรียน
“กูจะบอกอะไรให้นะแรก พี่เปรี้ยวนี่ไม่ธรรมดาแน่นอน ดูสีหน้าแววตาดิจ้องมึงเหยียดขนาดนั้น” ไอ้ม่อนพูดด้วยเสียงมีอารมณ์และสิ่งที่มันพูดทำให้สาวๆ พยักหน้าเห็นด้วย
“ช่างเขาเถอะ กูไม่อยากมีเรื่อง ไม่อยากโดนด่าว่าเป็นผู้ชายรังแกผู้หญิง ที่สำคัญนะถ้าจะเขาพูดก็พูดไปเถอะ กูไม่สนหรอกขืนเก็บมาคิดได้ปวดหัวตาย”
“ดีแล้ว”
ไอ้พริ้มตบบ่าผมเบาๆ
“มึงก็ระวังตัวก็แล้วกัน” ไอ้หมวยถอนหายใจเฮือก “แต่แม่งที่พูดเมื่อกี้ยังสวนกลับพี่มันไม่จบเลย มึงไม่น่าห้าม”
“แล้วจะไปอะไรกับพี่เขาอีกล่ะมึงก็”
“ก็จะบอกว่า...อ๋อถ้าพวกพี่รู้สึกหนักหัว เวลาเห็นคนอื่นเขารักกันก็เชิญหนักหัวต่อไปนะคะ เพราะพวกหนูเห็นแล้วสบายใจม๊ากกกกกกก”
ไอ้หมวยมันจีบปากจีบคอจนพวกเราถึงกับขำก๊าก ถึงจะหัวเราะไปกับคนอื่นแต่ในใจผมก็ไม่ได้สบายใจนักหรอก ไม่รู้สิเหมือนว่ามีอะไรบางอย่างตกค้างอยู่ในใจ ผมไม่ได้กลัวหรือเกลียดพี่เปรี้ยวหรอก แต่แน่ใจว่าฝ่ายนั้นรังเกียจหรือไม่ชอบใจผมไม่มากก็น้อย
ปวดหัวโว้ย!
สรุปว่าคาบบ่ายวันนั้นผมก็เรียนไม่รู้เรื่องเพราะมีเรื่องนี้รบกวนสมาธิตลอดบ่าย จนกระทั่งเลิกคาบตอนสี่โมงเย็นผมถึงได้เดินสะโหลสะเหล่ด้วยอาการมึนเบลอเนื่องจากโดนอาจารย์ควิชท้ายคาบเพื่อเก็บคะแนน เรียกว่าอาจารย์ท่านสร้างความตื่นเต้นให้กับชีวิตผมทันทียิ่งตอนเห็นคำถามควิชนี่ผมถึงกับหมดเรี่ยวหมดแรงเพราะเนื้อหาวันนี้ไม่มีอะไรที่เข้าหัวเลย
ตายๆ มึงตายแน่ๆ ไอ้ห่าแรก
“มึงไหวป่ะเนี่ย”
ผมพยักหน้ารัวๆ ตอนที่ไอ้เขมขอแยกตัวไปหาแฟนหนุ่มรุ่นพี่ของมันแล้ว ไอ้เบิร์ดเลยมานั่งรอพี่ปืนเป็นเพื่อนผม แล้วไม่นานหลังจากนั้นพี่ปืนก็เดินมาพร้อมแก๊งสี่โจร
“กูไปก่อนนะ”
ไอ้เบิร์ดกระซิบบอกผมเบาๆ
“ไม่ไปกินข้าวเย็นด้วยกันเหรอ”
“กูมีธุระ”
มันพูดยิ้มๆ ก่อนจะเดินมุ่งหน้าไปยังห้องกิจกรรมของคณะ ว่าแต่มันมีธุระอะไรที่นั่นวะ ผมมองตามมันไปด้วยความสงสัยจนกระทั่งพี่ปืนเดินมาหยุดตรงหน้า
“ไปกันยัง”
“ครับ”
ผมหันไปทักทายบรรดาเพื่อนพี่ปืนที่ขอแยกตัวออกไปก่อน ทันได้เห็นพี่เม่นกับพี่นะโมทำมือประกบกันแล้วขยับไปมาก่อนจะทำเสียงที่อ่านจากปากได้ว่า ‘ป๊าบๆ’ ส่วนพี่ไกด์แค่ยิ้มอ่อนๆ ให้ผมแล้วก็ส่ายหัวใส่เพื่อนตัวเอง
“แล้วพี่เม่น พี่นะโม พี่ไกด์ไม่ไปกับพวกเราเหรอ”
“มันไม่อยากเป็นก้างเราไง”
“ก็เกินไป”
ผมส่ายหน้าขำๆ ตอนที่เดินตามแรงจูงของพี่ปืนไปยังลานจอดรถคณะ แต่พอเห็นพี่เปรี้ยวยืนรอท่าอยู่ตรงรถพี่ปืน บรรยากาศอุ่นๆ ของผมก็พลันดับวูบลงทันที
พี่ปืนชะงักไปเล็กน้อยแล้วพี่มันก็กระชับมือที่จับกันอยู่ของเราให้แน่นขึ้น ผมรู้ว่าพี่เปรี้ยวมองเห็นภาพนั้นจนใบหน้าขาวถึงกับซีดเผือดลงอย่างเห็นได้ชัด แต่พี่เขายังฝืนยิ้มทั้งที่ตาแข็งขนาดนั้นได้ ผมเองก็จนใจ เรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้สงสัยว่าผมคงต้องเล่าให้พี่ปืนซะล่ะมั้ง
“ขอเปรี้ยวกลับด้วยคนนะปืน รถเปรี้ยวยังซ่อมไม่เสร็จ”
พี่เปรี้ยวเดินมาใกล้ๆ พวกเรา พี่ปืนเลยหันมาถามผมทางสายตาสังเกตได้จากใบหน้าพี่ปืนที่ดูคาดไม่ถึงว่าพี่เปรี้ยวจะตื้อขนาดนี้
“คงไม่สะดวกหรอกครับเปรี้ยว พอดีปืนมีธุระต้องไปทำกับแรก”
“เปรี้ยวรอได้”
เออเอาซิ ผมกรอกตาไปมา
“เปรี้ยวกลับบีทีเอสน่าจะสะดวกกว่านะ”
“แต่ว่า...”
“ให้พี่เปรี้ยวไปกับพวกเราเถอะครับ”
พี่ปืนหันมาขวับมามองผมทันที ผมเลยยิ้มน้อยๆ ให้อีกฝ่าย พอพี่ปืนพยักหน้ารับพี่เปรี้ยวก็ตรงไปเปิดประตูแล้วนั่งข้างคนขับทันที พี่ปืนถึงกับหน้าเสียหน้าก่อนจะเดินเข้ามาหาผม แต่ผมยกมือห้ามซะก่อน
...เพราะผมอยากจะรู้ว่าพี่เปรี้ยวจะมาไม้ไหน...
มาลองดูสักตั้ง!
บรรยากาศภายในรถดูอึนๆ ขณะที่พี่เปรี้ยวพยายามชวนพี่ปืนคุยแต่สิ่งที่ได้รับกลับมาคือเสียงอือๆ อาๆ ส่วนผมก็นั่งเงียบอยู่เบาะหลังแล้วมองออกไปนอกหน้าต่างรถขณะเดียวกันก็เงี่ยหูฟังเสียงลมหายใจที่ดูอึดอัด และไม่นานความอดทนของใครบางคนก็สิ้นสุดเมื่อรถจอดมาจอดสนิทอยู่ใต้คอนโดพี่ปืน
“ปืน”
พี่เปรี้ยวโพล่งขึ้น
“เราขอคุยอะไรด้วยหน่อยได้มั้ย”
“พูดมาสิครับ”
พี่เปรี้ยวปรายตามาทางผม “เปรี้ยวอยากคุยกับปืนแค่สองคน”
“แรกไม่ใช่คนอื่น”
พี่ปืนเสียงแข็งขึ้น ผมเลยห้ามทัพด้วยการแบมือข้อคีย์การ์ดห้องพี่ปืนก่อนจะบอกฝ่ายนั้นว่าผมจะไปรอที่ห้อง พี่ปืนส่ายหน้าอย่างไม่เห็นด้วยกุมมือผมออกมาให้ห่างจากพี่เปรี้ยวเล็กน้อย
“ผมอยากให้พี่เคลียร์กับพี่เขา”
“พี่ไม่มีอะไรปิดบังแรก พี่เลยอยากให้แรกอยู่ฟังด้วย”
ผมส่ายหน้าแล้วลูบต้นแขนพี่มันเบาๆ
“ผมเชื่อใจพี่”
สุดท้ายพี่ปืนจำใจปล่อยผมออก แล้วใครคิดว่าผมจะใจกว้างขนาดขึ้นไปรอพี่มันบนห้องเล่า ผมทำทีเป็นเดินออกมาแล้วยืนหลบมุมที่มีเสาบังพลางกาย ความจริงแล้วที่ผมผละออกมาเพราะอยากฟังในสิ่งที่พี่เปรี้ยวพูดทุกอย่างโดยไม่มีผมอยู่ด้วย ผมอยากจะรู้ว่ามันจะเหมือนหรือแตกต่างกันอย่างไร ผมจับตามองพี่เปรี้ยวที่เดินตามพี่ปืนออกมาจากรถ แล้วทั้งคู่ก็ยืนคุยกันอยู่ตรงกลางลานนั่น
“อย่าทำแบบเลยเปรี้ยว”
เสียงพี่ปืนดังชัดเจนมากจากระยะที่ผมยืนฟังอยู่
“เป็นเราไม่ได้เหรอปืน?”
พี่ปืนส่ายหน้าขณะที่พี่เปรี้ยวทำท่าเหมือนจะร้องไห้อยู่มะรอมมะร่อ
“ทำไมคนๆ ถึงไม่เป็นเรา ทำไมล่ะปืน เราอยู่ข้างๆ ปืนมาตั้งนาน ปืนไม่มีใจให้เราบ้างเหรอ”
“เปรี้ยวเป็นเพื่อน ความรู้สึกที่ปืนมีให้เปรี้ยวตั้งแต่แรกจนถึงวันนี้คือความเป็นเพื่อนเท่านั้น”
“ปืน”
พี่เปรี้ยวร้องไห้
“ปืนมีแฟนแล้ว อย่าทำให้เราลำบากใจเลยนะ”
“ปืนไม่เคยชอบผู้ชาย ไม่มีท่าทางจะสนใจด้วยซ้ำ ทำไมล่ะปืน พอน้องคนนั้นเข้ามาทำให้ปืนเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้เชียวเหรอ ปืนไม่รู้รึไงว่าสิ่งที่ปืนเป็นอยู่ตอนนี้มันผิดปกติ”
“ปืนไม่เคยเปลี่ยน...เพราะปืนชอบน้องเขามาตั้งนานแล้ว” ว่าไงนะ?
พี่ปืนชอบผมมานานแล้วงั้นเหรอ? ผมรู้สึกว่าหัวใจตัวเองอุ่นวาบขึ้นมาทันที
“ปืนโกหก”
“มันคือความจริง ถ้าการที่พี่ปืนชอบน้องเขาคือความผิดปกติ ปืนคงเป็นแบบนั้น”
“ปืนอาจจะแค่หลง”
“มันคือความรัก” พี่เปรี้ยวถึงกับปล่อยโฮ วินาทีนั้นผมนึกสงสารผู้หญิงคนหนึ่งที่กำลังร่ำไห้ให้กับความผิดในความรัก เธอดูบอบบางพร้อมจะแตกสลายนั่นแสดงว่ามันความเป็นความเสียใจที่หนักหนาพอสมควร
แต่แล้วไงล่ะ? ผมต้องยอมงั้นเหรอ?
“อย่าทำให้ปืนลำบากใจอีกเลยนะ อย่าทำให้ปืนกับแรกต้องผิดใจกันและอย่าพยายามแทรกเข้ามาอีกเลย ปืนอยากมีภาพจำของเปรี้ยวที่สวยงาม ไม่ใช่ภาพจำที่บิดเบี้ยวและทำให้ปืนไม่อยากจำภาพเปรี้ยวอีก” ตายๆๆๆๆ
ทั้งตรงและแรงขนาดนั้นถ้าเป็นพี่เปรี้ยวผมชักดิ้นชกงออยู่ตรงนั้นแน่ และไม่ผิดคาดพอพี่ปืนพูดจบพี่เปรี้ยวร้องไห้เสียงดังลั่น พี่ปืนยกโทรศัพท์โทรออกหาใครสักคนก่อนจะไปช่วยพยุงพี่เปรี้ยวที่นั่งหมดเรี่ยวหมดแรงเพราะร้องไห้หนักอยู่กับพื้นขึ้นมา
สุดท้ายผมก็ออกจากที่ซ่อนตรงเข้าไปพยุงพี่เปรี้ยวอีกแรง พี่ปืนทำหน้าประหลาดใจเมื่อเห็นผมแต่พี่มันไม่ได้พูดอะไร พวกเราพาพี่เปรี้ยวไปนั่งตรงล็อบบี้ พี่เปรี้ยวยังปิดหน้าร้องไห้เหมือนเดิมผมเลยรีบเปิดประเป๋าควานหาทิชชู่แล้วส่งให้อีกฝ่าย เพราะพี่ปืนบอกว่าจะไปโทรตามพี่สนิทพี่เปรี้ยวมาอยู่เป็นเพื่อน พี่เปรี้ยวจ้องหน้าผมนิ่งแต่ผมไม่สนใจยัดทิชชู่ใส่มืออีกฝ่าย
“ถ้าไม่ไหวก็ร้องออกมาเถอะครับ แต่เมื่อถึงเวลาหนึ่งพี่ควรจะหยุดร้อง พี่เป็นคนสวยและมีต้นทุนดีกว่าคนอีกตั้งมากมายทำไมถึงทำอะไรโง่ๆ ด้วยวิ่งไล่ตามคนที่เขาไม่รักด้วย”
“ฉันแค่อยากไขว่คว้าความสุขของฉัน”
“ถ้ามันเป็นความสุขที่ไม่มีเจ้าของพี่ก็ทำไปเถอะครับ แต่ถ้าความสุขที่พี่อยากได้ มันมีเจ้าของแล้วพี่ควรจะรู้ตัวว่ามันเป็นของต้องห้าม”
“เลิกกับปืนเถอะนะฉันขอร้อง”
พี่เปรี้ยวร่ำไห้ท่าทางน่าสงสารมือก็เขย่าแขนผมไปด้วย ผมถอนหายใจมองสำรวจอีกฝ่ายก่อนจะยิ้มอ่อนๆ ให้ พี่เปรี้ยวชะงักไปนิดหนึ่งก่อนจะฝืนยิ้มให้ผม
“ผมอยากให้พี่หายเสียใจไวๆ ผมหวังดีอยากให้พี่ดีขึ้น และอยากให้พี่เจอคนดีๆ แต่คนดีๆ คนนั้นต้องไม่ใช่พี่ปืน”
พี่เปรี้ยวเบิกตากว้าง
“เข้มแข็งนะครับพี่เปรี้ยว เพราะต่อให้พี่ร้องไห้คร่ำครวญยังไงผมก็ไม่มีวันปล่อยมือจากพี่ปืน” .
.
คอนโดห้องชุดของพี่ปืนมีสองห้องนอนกับหนึ่งห้องน้ำและครัวเล็กๆ เป็นเคาน์เตอร์บาร์อยู่ด้านหนึ่ง การจัดแต่งห้องเป็นโทนสีเข้มคงเพราะเจ้าของห้องชื่นชอบสีโทนมืดแน่นอน เพราะตั้งแต่โซฟาไปถึงโต๊ะทำงานทุกอย่างล้วนเป็นสีเทาหมด พอก้าวเข้ามาในห้องทุกอย่างเลยให้ความรู้สึกอุ่นยังไงไม่รู้
“ฮื่อ”
ผมสะดุ้งโหยงเมื่อเจ้าของห้องโผเข้ากอดผมจากด้านหลัง เท่านั้นไม่พอริมฝีปากหนายังกดจูบเบาๆ ที่ต้นคอลามขึ้นมาถึงขยับเรื่อยๆ โดยไม่มีที่ทว่าจะหยุด
“ปล่อยได้แล้ว”
“นิดเดียว”
“ไอ้พี่ปืน”
“ครับๆ”
พี่ปืนยอมผละออกไปแต่ไม่วายดึงผมมาทรุดตัวนั่งที่โซฟา จะเรียกให้ถูกคือดึงผมมานั่งตักพี่มันที่นั่งอยู่บนโซฟาอีกที
“เมื่อกี้คุยอะไรกับเปรี้ยวเหรอ?”
“ก็เรื่องทั่วไป”
พี่ปืนทำหน้าไม่เชื่อ ก็แหงสิใครจะไปเชื่อ เพราะพี่เปรี้ยวดูมีอาการเหวอไม่น้อยตอนที่ผมพูดแบบนั้นออกไป เรียกว่าน้ำตาที่ไหลๆ อยู่ถึงกับพร้อมใจกันหยุดชะงักพอพี่ปืนและกลุ่มเพื่อนพี่เปรี้ยวมาถึงผมกับพี่เปรี้ยวก็นั่งกันคนละมุมแล้ว
“ทำไม? ไม่เชื่อผมรึไง”
“เปล่า”
ผมทำหน้ามุ่ยเลยโดนพี่ปืนบิดจมูกแรงๆ ทีหนึ่ง
“หน้าโคตรตลก”
ผมส่ายหน้าหวือ
“พูดใหม่ๆ”
“น่าเกลียด”
“ไอ้พี่ปืน”
ผมซัดทีไหล่พี่มันไปเต็มๆ จนฝ่ายนั้นร้องโอดโอย
“โอเคๆ น่ามอง”
“โว๊ะ!”
“จะให้กูชมว่ามึงน่ารักรึไง”
ผมขึงตาใส่อีกฝ่าย
“กูไม่พูดคำว่าน่ารักกับใครง่ายๆ หรอกนะ”
“เออไม่พูดก็อย่าพูด”
“มึงไม่เหมาะกับคำว่าน่ารักหรอกแรก”
..อะไรซิ...
“เพราะมึงไปไกลกว่าคำๆ นั้นแล้ว” ง่อออออออออออ
ไอ้เหี้ยๆ เขินสัดรัสเซีย ตายๆ เหมือนหัวใจสูบฉีดหนักมาก
อีกสามตอนสุดท้ายจะถึงบทสรุปแล้วน้า กระซิกๆ
ใครเม้นท์ขอให้ได้แบบพี่ปืน 5555555++++
หวีดในทวิตติด #ค่ายสร้างรัก และ #ทีมเมียพี่ปืน
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
