- ไปค่ายตอนที่ยี่สิบสอง : ขวัญใจชาวค่าย -
“สาเหตุที่ทำให้เกิดภาวะโลกร้อนก็เพราะว่าก๊าซเรือนกระจกที่เพิ่มขึ้นซึ่งเป็นผลมาจากการกระทำของมนุษย์ และในปีพ.ศ. 2464 อัลเบิร์ต ไอน์สไตน์ผู้คิดค้นสมการ E = mc2 ได้รับรางวัลโนเบลสาขาฟิสิกส์ คำถามคือเพลงโนบอดี้ควรมีเนื้อร้องภาษาไทยว่าอย่างไร?” จบคำถามของกลุ่มเจ่ทำเอาชาวค่ายที่เหลือฮาครืนไม่ต่างจากผมที่กุมท้องหัวเราะท้องคัดท้องแข็งไปกับทุกๆ คน เล่นเอาคนที่ต้องตอบคำถามอย่างไอ้หมวยถึงกับทำหน้าเหวอยืนเสียทรง
ตอนนี้พวกเราพร้อมเพรียงกันอยู่ในห้องพัสดุเพื่อประชุมกันเป็นคืนสุดท้าย เมื่อจบการประชุมแล้วก็มีการจัดประกวดดาวเดือนค่ายปีนี้แบบขำๆ ซึ่งพี่ปิงปองบังคับให้ส่งตัวแทนชายหญิงปีละหนึ่งคู่ทุกชั้นปี ดังนั้นปีหนึ่งของพวกผมเลยยันไอ้หมวยกับไอ้เบิร์ดไปท้าชิงกับรุ่นพี่ปีอื่นๆ แต่ความพีคคือไอ้หมวยมันดันหลุดมาเป็นตัวเต็งรอบสุดท้ายได้เลยต้องตอบคำถามจากคณะกรรมการคือกลุ่มเจ่ที่ตั้งคำถามพิสดารทั้งชวนงงและชวนหัวในเวลาเดียวกันแบบนี้
ไอ้หมวยเบ้ปากดันแว่นสายตาที่ตกมาที่ปลายจมูกก่อนจะถอนหายใจฮึดฮัดแล้วตอบ
“หนูฟังแต่ผู้สาวขาเลาะอ่ะพี่”
“โอ้ยนังหมวย”
“ตอบมาๆ”
“โธ่พี่”
“น้องหมวยสู้ๆ”
พี่เม่นกับพี่นะโมตะโกนเสียงดังอย่างออกหน้าออกตา
“ร้องด้วยเต้นด้วย”
ไอ้หมวยเกาหัวแกรกๆ ก่อนจะกระแอมไอแล้วเปล่งเสียงร้องออกมา
“*ซอมเบิ่งอยู่เด้อ ถ้าหากว่าเธอนั้นเลิกกันกับเขา.....บ่ได้เข้ามาเพื่อกดดัน แต่ว่าฉันนั้นแค่รอ*” ร้องไม่พอยังโยกเอวจนแทบบิดเล่นเอารุ่นพี่เป่าปากตบมือโห่ร้องกันเกรียวกราว
และสุดท้าย...
"แทม ทา ดา แดม แทม แท่ม แทม แทม แท้ม"
“ฮิ้วๆๆๆๆๆๆ”
“ดาวค่ายปีนี้คือน้องหมวยลำเข็ญค่า ปรบมือ”
“ฮิ้วๆๆๆๆๆๆๆ”
ผมขำก๊ากตอนที่มันทำหน้าตื่นตกใจแล้วก้มหัวรับสายสะพายกระดาษปะดูรุ่งริ่งมาสวมใส่แล้วโบกไม้โบกมือเหมือนนางงามที่รับตำแหน่ง โดยเฉพาะตอนที่ยืนเคียงคู่กับพี่กลมที่ได้ตำแหน่งเดือนค่ายปีนี้จากการตอบคำถามที่ว่า
“จากคำขวัญที่ว่า ‘ไฟมาป่าหมด คนคตป่าทราม’ ถ้ามีคนกล่าวหาว่าคุณเป็นคนเผาป่าคุณจะแก้ตัวว่าอย่างไร?”
“ผมไม่เผาป่าหรอกครับ เพราะผมเป็น‘ไม้’ที่อยู่ป่าเดียวกับเขา” เรียกว่าคำตอบพี่แกเรียกเสียงเฮลั่นค่าย ผมนี่ถึงกับตาค้างตอนที่พี่กลมพูดขำๆ แต่ตอนพูดแม่ง เสือกหันไปทางพี่ไกด์เรียกว่าแสดงออกชัดเจนจนผมนี่ปั่นป่วนแทน ให้ตายเถอะ ดาวค่ายเดือนค่ายปีนี้แม่งโคตรสมน้ำสมเนื้อ ไม่ใช่ว่าสวยงามตามท้องเรื่องหรอกนะ ที่ว่าสมน้ำสมเนื้อนี่คือดูไม่ค่อยมีสติเหมือนกันดี ฮ่าๆๆๆ
สรุปว่าวันนี้นอกจากพี่กลมกับไอ้หมวยที่ได้ตำแหน่งเดือนและดาวค่ายไปครอบครอง ก็ยังมีหัวหน้าแก๊งสี่โจรที่ได้รับรางวัล
‘ขวัญใจชาวค่าย’ ที่ให้ทุกคนโหวตให้ เหอะ คิดดูสิขนาดนั่งไม่สนโลกขนาดนั้นพี่มันยังอุตส่าห์ได้รับรางวัลขวัญใจชาวค่ายไปง่ายๆ
“มันได้สามปีติดแล้ว”
พี่เม่นที่นั่งอยู่ใกล้ๆ กันกระซิบที่ข้างหูผม คงเพราะเห็นหน้าตาท่าทางอยากรู้อยากเห็นของผมคงไปเตะตาแกเข้าให้
“โม้เปล่าพี่”
พี่นะโมมองผมยิ้มๆ แล้วอธิบายเสริม
“มึงรู้มั้ยว่าตอนปีหนึ่งที่ไอ้ปืนมาค่ายมันได้ตำแหน่งเดือนค่ายควบกับตำแหน่งขวัญใจชาวค่ายด้วยภายในปีเดียวกัน”
เชร้ดดดดดดดดดดดดด
เกินไปแล้ว ความพี่ปืนนี่มันแน่จริงๆ เลยโว้ย
พี่เม่นตบบ่าผมปุๆ
“อ้าปากจนแมลงวันจะบินเข้าไปไข่แล้วไอ้ห่า”
“แหะๆ”
“อึ้งไปเลยรึไง”
เออนั่นสิวะ ถ้าเรื่องที่พวกพี่มันพูดเป็นเรื่องจริงแล้วมันจะแปลกอะไรที่ไอ้พี่ปืนมันจะได้ตำแหน่งขวัญใจชาวค่ายสามปีติด แม่งเอ้ย ทำไมความดีงามทุกอย่างตรงไปกองรวมอยู่ที่คนๆ เดียวด้วยวะ แบ่งๆ มาให้คนอื่นเขามีอะไรดีๆ บ้างเถอะ
“แต่มันไม่ได้ดีไปหมดหรอก”
พี่เม่นยักคิ้วสองจึ๊กให้ผม “กูว่ามันพลาดอย่างหนึ่ง มึงรู้มั้ยว่าอะไร?”
อย่านะโว้ย พี่มึงถามแนวนี้ทีไรหาเรื่องให้ผมได้อายทุกที
“มันพลาดตรงที่มันชอบคนอย่างมึงนี่แหละ”
แล้วจิ้มหน้าผากผมจนหน้าเกือบหงาย
โว๊ะ! อย่ามาความกันนะโว้ยผมไม่ได้บังคับให้พี่ปืนชอบผมสักหน่อย พี่มันชอบผมเองโว้ย คิดมาถึงตรงนี้ไอ้อาการหน้าแดงโดยไม่มีเหตุผลก็ทำให้ผมอายอีกครั้ง จนต้องผุดลุกหนีออกมาเข้าห้องน้ำข้างนอก
นี่ดีว่าพี่ปิงปองปล่อยพักเบรกไปยืดเส้นยืดสายแป๊บหนึ่งก่อนที่จะเริ่มกิจกรรมต่อไปในค่ำคืนนี้คือการเฉลยบัดดี้บัดด๊อกที่ทุกคนรอคอย ผมเลยได้โอกาสมาล้างหน้าล้างตาแก้ง่วงสักหน่อยเพราะคืนนี้ยังอีกยาวไกล เห็นพี่ๆ บอกว่าอยู่ค่ายคืนสุดท้ายไม่มีนอนกันหรอก...เหรอวะ!
พอโดนน้ำเย็นสัมผัสใบหน้าค่อยรู้สึกตาสว่างขึ้นมาหน่อย
“เฮ้ย”
จังหวะที่หันหลังกลับเห็นเงาตะคุ่มๆ ข้างหลังเล่นเอาผมเกือบร้องลั่นดีว่าผมเห็นใบหน้านั้นเต็มๆ ก่อนไม่อย่างนั้นคงแหกปากดังลั่นค่ายแน่
“ผมตกใจหมด เห็นเงาดำๆ นึกว่าผีซะอีก”
“ผีอะไรหล่อขนาดนี้”
ลำไยคนหลงตัวเองฉิบ!
ผมเบ้ปากใส่พี่มันก่อนจะหันมาล้างไม้ล้างมือตัวเองต่อ แต่ไม่นานแสงไฟจากหน้าห้องน้ำก็โดนใครสักคนบดบังจนมิด ผมเลยผงะไปเล็กน้อยเมื่อร่างสูงของพี่ปืนมายืนเบียดอยู่ใกล้ๆ กันแบบนี้
“จะยืนเบียดผมทำไมเนี่ย”
“ก็กูจะล้างด้วย”
“งั้นถอยหลบผมก่อน...ผมเสร็จแล้ว”
“ล้างด้วยกันสิ”
“ฮื่อ”
ผมแทงศอกไปแถวๆ หน้าอกอีกฝ่ายแต่พี่มันหลบทันก่อนจะสอดมือข้างหนึ่งมารัดเอวผมแล้วยืนซ้อนหลังผมทันที จากนั้นแขนทั้งสองข้างของพี่ปืนก็สอดผ่านเอวผมเลยไปยังอ่างล้างมือ ขณะที่ใบหน้าคมคายวางแหมะอยู่ที่หัวไหล่ผมท่าทางน่าหมั่นไส้จริงๆ
เมื่อทำอะไรไม่ได้เลยต้องจำใจ ขอใช้คำว่าจำใจยืนนิ่งเหมือนหุ่นให้อีกคนเนียนยืนซ้อนแล้วล้างมืออย่างเชื่องช้า เนื้อตัวผมร้อนผ่าวเหมือนจะไร้เรี่ยวแรงไม่ต้องพูดถึงใบหน้าที่ป่านนี้คงจะแดงก่ำแบบสุดๆ ก็จะไม่ให้ทำตัวประหลาดยังไงไหวในเมื่อพี่มันมาพ่นลมหายใจอยู่แถวต้นคอและใบหูผมอยู่อย่างนี้
“ถ้ายืนนิ่งนานกว่านี้กูจะหอมแก้มแล้วนะ”
ผมสะดุ้งโหยงตาลีตาเหลือกออกมาจากอ้อมกอดพี่มันทันที ขณะที่คนชอบแหย่ได้แต่ปล่อยเสียงหัวเราะขบขันผม
“อย่ามาฉวยโอกาสกับผมนะเว้ย”
“กูฉวยโอกาสที่ไหนมึงไม่ขัดขืนเองนี่หว่า”
“ไอ้พี่ปืน”
“.......”
พี่ปืนไหวไหล่ท่าทางกวนๆ
“ห้ามเลยนะ” ผมชี้หน้าอีกฝ่าย “ห้ามมารุ่มร่ามกับผมเลย วันนี้พี่หลายรอบแล้วนะ”
“แค่รอบเดียว”
“นั่นแหละ”
ไอ้สัดเหมือนหน้าจะไหม้ นี่มาคุยเรื่องแบบนี้ได้โต้งๆ ขนาดนี้เลยเหรอวะ
“งั้นขออีกรอบ”
“ไอ้พี่ปืน ถอยไปเลย”
“แรก”
ผมก้มหน้างุดๆ
“แค่รอบเดียวผมก็อายจะแย่แล้ว” ผมทำเสียงอุบอิบในลำคอ “พอแล้วน่าพี่..แค่นี้ผมก็รู้สึกตุ๊ดฉิบหายแล้วเนี่ย”
“หึ”
พี่ปืนโยกศีรษะผมเบาๆ
“งั้นเอางี้” พี่ปืนพูด “ต่อไปกูขอแค่วันละรอบ”
...อะไรซิ...
พี่มันขออะไร? เดี๋ยวนะ! เรื่องแบบนี้ผมขอกันง่ายๆ แบบนี้เลยเหรอวะ?
“ปืน”
ขณะที่ผมกำลังยืนคิดจนหัวแทบระเบิด เสียงพี่เปรี้ยวที่เอ่ยเรียกพี่ปืนก็ดังมาไกลจนมาสะดุ้งรีบขยับถอยห่างจากพี่มัน ส่วนพี่ปืนมันกลับทำเฉยไม่ยอมปล่อยมือที่กุมมือผมเอาไว้เลย ผมเลยได้แต่ทำหน้าอิหลักอิเหลื่ออย่างไม่รู้จะอธิบายยังไงเมื่อพี่เปรี้ยวเลิกคิ้วทันทีที่เห็นพวกเราจับมือกันอยู่
“เอ่อปืน”
“ว่าไงครับเปรี้ยว”
“นี่ทำอะไรกันอยู่เหรอ? จับมือกันแน่นเชียว”
ผมสะดุ้งโหยง
“เปล่าหรอกแค่อยากจับมือกันเฉยๆ” พี่เปรี้ยวหน้าเสีย ส่วนผมถึงกับอ้าปากค้างมองหน้าพี่ปืนนิ่ง ก็รู้ว่าพี่มันแสดงออกชัดเจนแต่ไม่นึกว่ามันจะกล้าเปิดเผยเรื่องแบบนี้กับคนอื่นด้วย ผมพอจะเดาได้ไม่ยากว่าพี่เปรี้ยวดูจะอะไรยังไงกับพี่ปืนแน่นอน พี่ปืนเล่นพูดจาแบบนี้โคตรตัดบทแบบไร้เยื่อใยเลยสัด
“อ่ะ เอ่อ งั้นๆ ปืนรีบเข้าไปนะ ปิงปองเรียกรวมแล้ว”
“อือ”
ผมกระตุกแขนอีกฝ่ายแรงๆ จนพี่ปืนละสายตาแผ่นหลังพี่เปรี้ยวที่เดินห่างออกไป
“ปล่อยมือผมได้แล้วครับพ่อขวัญใจชาวค่าย”
ผมนึกอยากแซวพี่มันขึ้นมา
“ถ้ากูเป็นขวัญใจชาวค่าย มึงคงเป็น‘ขวัญใจ’ของขวัญใจชาวค่าย” ขวัญใจชาวค่าย = พี่ปืน
ขวัญใจของขวัญใจชาวค่าย = ขวัญใจของพี่ปืน = ผม
แม่งงงงงงงงงงงง
หน้าร้อนอีกแล้วเว้ย
**********************************************
~ตัวกลมกับพี่ชายข้างบ้าน~ “พี่ไกด์”
“........”
“รอผมด้วยสิจะรีบไปไหนเล่า”
“........”
“พี่ไกด์ไปไหน...ผมไปด้วย”
“อะไรของมึงเนี่ย?”
“พี่ไม่แสดงความยินดีที่ผมได้ตำแหน่งเดือนค่ายหน่อยเหรอ?”
ผมยิ้มเผล่แล้วยืดตัวขึ้นแล้วชี้ไม้ชี้มือมาที่สายสะพายตำแหน่งเดือนค่ายซึ่งเป็นแค่สายสะพายกระดาษธรรมดาซึ่งถูกเขียนด้วยเมจิก ท่าทางอวดตำแหน่งเดือนแบบสดๆ ร้อนๆ ทำเอาคนตรงหน้าส่ายหัวเหมือนจะระอา พี่ไกด์กอดอกมองผมเหมือนจะขำ
“เพราะการตอบคำถามโปกๆ ของมึงอ่ะเหรอ?”
“โว๊ะ!”
“ผมตอบจากใจเหอะ”
“......”
เชี่ย ไอ้พี่ไกด์แม่งกระตุกยิ้มมุมปากใส่ผมว่ะ แล้วผมนี่ยังไงใจเต้นแรงทำไมวะ สัดเอ้ย
“มองหน้าผมแบบนี้หมายความว่าไง?”
“ทำไม? กูอยากมองมึงมีปัญหาอะไร?”
มีแน่นอน มีตั้งแต่วันที่พี่เขียนว่าชอบผมในกระดาษนั่นแล้ว พี่จะรู้มั้ยว่าทำให้หัวใจผมพองฟูมากแค่ไหน
“พี่แม่ง”
“กลม”
“ฮื่อ ไอ้พี่ไกด์”
ผมหรุบตามองต่ำขณะเดียวกันก็จำใจก้าวถอยหลังเพราะใครบางคนมันเดินแม่งเล่นเดินขยับเข้ามาใกล้ผมเรื่อยๆ จนสุดท้ายแผ่นหลังผมแนบชิดกับผนังตามมาด้วยมือทั้งสองข้างของพี่มันเท้ากับผนังเสมือนกักตัวผมเอาไว้
ใบหน้าคมคายของพี่โน้มเข้ามาใกล้ผมเรื่อยๆ จนผมต้องย่นคอหนี
“พะ พี่”
“ปล่อยผมเถอะ”
“มึงตามกูมาเองนะ”
“ฮื่อ”
“.....”
“ไหนพี่บอกว่าชอบผมไง”
“ชอบแล้วไง”
“งั้นก็อย่าแกล้งผมนักสิ”
“ก็มึงมันน่าแกล้ง”
พูดไม่พอยังเอามือมาเกลี่ยใบหน้าผมเบาๆ อีก
“พี่ไกด์”
ผมใจสะดุดมองสบตาอีกฝ่าย และแทบจะหยุดหายใจเมื่อใบหน้าคมคายขยับมาแนบชิดแถวๆ ใบหูผม ก่อนจะกระซิบเสียงแผ่วเบา
“ตุ๊กแกตัวเบ่อเริ่มอยู่บนหัวมึงว่ะ”
..ว่าไงนะ..
“ตุ๊กแกอยู่เหนือหัวมึง”
ไอ้เหี้ย ตุ๊กแกตัวเป็นๆ เกาะหนึบอยู่ตรงผนังเหนือหัวสบตากับผมปริบๆ เลย
“เชี่ย”
“อ้ากกก”
ผมสะดุ้งโหยงกระโดดกอดพี่ไกด์อย่างไม่คิดชีวิต แน่นอนว่าตอนนี้สภาพของผมคงชวนให้ตลกขบขันเพราะผมเล่นเอาขาเกี่ยวเอวพี่ไกด์ที่ต้องจำใจโอบผมไว้ ส่วนมือของผมก็ล็อกคอพี่มันแน่นอย่างไม่ยอมปล่อย เห็นไอ้สัตว์ตัวร้ายลายตะปุ่มตะป่ำตกใจเสียงร้องลั่นของผมจนคลานหนีไป แต่ภาพดวงตาสีวาวของมันที่สบกับผมเมื่อกี้ยังติดแน่นฝังอยู่ในสมอง
ขนแขนที่ลุกชันบ่งบอกว่าผมอยู่ในอารมณ์ที่ตกใจสุดขีด ต่างจากเสียงหัวเราะร่วนของคนขี้แกล้งที่ลูบแผ่นหลังผมเบาๆ สลับกับทำเสียงขบขันผมเป็นระยะ
“ฮือๆๆๆ”
ห่าเอ้ย!!! ปีนขึ้นที่สูงยังไม่เสียวเท่ากับเผชิญหน้ากับสัตว์เลื้อยคลานชนิดนี้เลย
“มึงลงจากตัวกูไปแล้วมั้ง มันไปตั้งนานแล้ว”
“ผมก้าวลงไม่ไหว”
“ฮ่าๆๆ”
ไอ้สัด ขานี่สั่นไปหมดคิดดูว่าตะกายขึ้นเกาะพี่ไกด์อย่างว่องไวราวกับนักกายกรรม แต่พอจะก้าวลงนี่สิเป็นภาระให้กับชีวิตเลยห่าเอ้ย อีพี่ไกด์นี่ตัวดีนอกจากหัวเราะใส่ผมแล้วแม่งไม่ช่วยทำห่าอะไรเลย ดีว่ามันไม่สลัดผมลงพื้นให้เจ็บกว่าเดิม
“กลัวมากรึไง?”
“ฮื่อ”
“มันมาอีกแล้ว”
“ไอ้ห่าพี่ไกด์”
“โอ้ย”
ทุบอกแม่ง!
“กูพูดเล่น”
“ฮึก ทำไมชอบแกล้งผมวะ ผมกลัวนะโว้ย”
ไอ้สัดร้องไห้ใส่มันเลยแม่ง พี่ไกด์ชะงักไปแป๊บหนึ่งก่อนจะประคองผมให้ยืนบนพื้นดีๆ และคราวนี้เป็นผมเองที่ชะงักไปเมื่อปลายนิ้วเรียวยาวของพี่มันบรรจงปาดน้ำตาที่ไหลลงร่องแก้มให้ผมอย่างแผ่วเบา มันเป็นกิริยาที่ผมนึกประหลาดใจมาก เพราะไม่เคยได้รับการปฏิบัติมาก่อน
มันอ่อนโยนจนผมใจสั่น!
“ขอโทษ”
“.......”
“เลิกร้องได้แล้ว”
“.......”
“อย่าร้องกลม มึงร้องไห้ทีไรกูใจไม่ดีเลยรู้มั้ย?”
“พี่พูดจริงเหรอ?”
“อือ”
“พี่ไกด์”
“ฟังกูพูดก่อน”
“......”
“กูขอโทษที่ทำให้มึงร้องไห้บ่อยๆ”
ใช่พี่แม่งทำให้ผมทั้งรักทั้งเจ็บในเวลาเดียวกัน ผมเหมือนจะเป็นบ้าทุกครั้งที่พี่อ่อนโยนและแทบจะใจสลายเมื่อพี่เมินเฉยใส่ผม
“ผมรักพี่ไกด์” “กูรู้”
พี่ไกด์เกลี่ยแก้มผมเบาๆ “มึงบอกรักง่ายๆ แบบนี้กับทุกคนรึเปล่าฮึ?”
ผมส่ายหน้าแรงๆ
“ผมบอกแค่กับพี่คนเดียว”
พี่ไกด์ยิ้มน้อยๆ แล้วกระตุกผมเข้าไปในอ้อมกอด ผมเลยซุกใบหน้าไปที่แผ่นอกของพี่มัน
“ผมอยากให้พี่อ่อนโยนกับผม อยากให้พี่รักผมเหมือนอย่างที่ผมรักพี่”
“กูชอบมึง” ผมหัวใจกระตุกวาบ รู้สึกตื้นตันใจจนน้ำตาจะไหลอีกรอบหนึ่ง
“กูอาจจะชอบมึงตั้งแต่วันนั้นเมื่อหลายปีก่อนที่เผลอจูบกับมึงแล้วมั้ง” ปลายนิ้วเรียวแต่แข็งแรงเกี่ยวเส้นผมสีอ่อนของผมแล้วเกลี่ยเล่นอย่างเพลินมือ
“แต่ตอนนั้นมึงยังเด็กและกูก็ยังสับสน ถึงอยากจะทำตัวห่างๆ มึง เพราะอยากให้มึงได้มีเวลาคิดและตัดสินใจ บางทีที่เรารู้สึกอาจจะเป็นแค่ความเผลอไปไม่ใช่ความรู้สึกที่แท้จริง กูไม่อยากให้มึงต้องเสียใจทีหลัง เพราะความรู้สึกที่ถลำลึกลงไปมันไม่สามารถเรียกกลับคืนมาได้”
“ผมไม่เคยลืมพี่และยังคิดถึงพี่อยู่ตลอดเวลา”
“มึงแน่ใจเหรอที่คนๆ นั้นคือกู”
“ครับ”
“ตัวกลม”
นานมากแล้วที่พี่ไกด์ไม่เรียกผมด้วยชื่อเต็มแบบนี้ นานมากแล้วที่พี่ไกด์ไม่ได้ใช้เสียงแบบนี้พูดกับผม
“ครับ”
“ตัวกลมของพี่ไกด์” พี่ไกด์ขยี้ศีรษะผมอย่างมันเขี้ยว
~ตัวกลมกับพี่ชายข้างบ้าน~******************************************
“ไอ้ห่าเขม”
ผมกำหมัดกัดปากแน่นจ้องมองไอ้เพื่อนตัวดีที่ทำหน้าล้อเลียนผมอย่างขบขัน เมื่อถึงช่วงเวลาที่เฉลยบัดดี้บัดด๊อก โดยเริ่มจากการเฉลยบัดด๊อกก่อนและนั่นแหละที่ทำให้ผมถึงกับอ้าปากค้างเมื่อไอ้เขมคือบัดด๊อกที่ช่างสรรหาวิธีการแสบสันต์เพื่อมาแกล้งผม โดยเฉพาะโอรีโอ้รสยาสีฟันนั่นผมยังจำได้ไม่ลืม
แม่งเอ้ย! พลาดไปได้ไงวะ ผมไม่นึกเอะใจเลยด้วยซ้ำว่าคนใกล้ตัวจะกลายเป็นบัดด๊อกที่คอยหาเรื่องแกล้งผม และที่น่าตกใจมากไปกว่านั้นไอ้ห่าเขมทำตัวโคตรแนบเนียนจนผมไม่นึกระแคะระคายอะไรมันเลย ไอ้เปรตเอ้ย และดูเหมือนว่าไอ้เบิร์ดก็น่าจะรู้เห็นเป็นใจเพราะพอเฉลยออกมาพวกมันแท็คมันกันแล้วหัวเราะร่วน
ไอ้พวกห่านี่!
ผมแอบชี้นิ้วกลางให้พวกมันอย่างเจ็บใจ ก่อนจะหันไปสบตากับพี่เก้าที่เผลอทำหน้าแดงสลับซีดท่าทางกระอักกระอ่วนใจยังไงพิกล ผมนิ่งเงียบแอบใช้ความคิดเมื่อเห็นสายตาเจ้าเล่ห์ของไอ้ห่าเขมที่มองพี่เก้า
แล้วคำใบ้ในกระดาษวันนั้นก็ผุดขึ้นมา
“พกถุงยางมาสองกล่องพร้อมใช้งาน” ไอ้ห่าเขมแม่งโคตรหื่น
ผมทำหน้าอย่างระอาใส่มันซึ่งไหวไหล่โคตรกวนตีน ตอนนี้สีหน้าผมไม่ต่างจากคนอื่นๆ ในค่ายหรอกเมื่อการเฉลยบัดด๊อกครบแล้ว ผมเหลือบตามองไปที่พี่ปืนที่ยื่นปลายเท้ายันพี่เม่นกระเด็นไปโน่นเมื่อพี่มันรู้ว่าเจ้าของกระดาษที่ติดหลังเสื้อพี่ปืนที่ว่า
‘ถ้าไม่อยากเจ็บJim อย่ามานั่งยิ้มให้พี่’ คือไอ้พี่เม่น
ส่วนพี่ปิงปองที่โดนทั้งหน้ากากผีและสารพัดสิ่งที่ทำสติกระเจิดกระเจิงแทบทุกวัน ถึงกับกระโจนไล่ฟัดพี่ปืนที่ยอมรับหน้าตายว่าเป็นบัดด๊อกของพี่ปิงปอง
“ปืนขาทำไมทำกับเมียแบบนี้?”
พี่ปิงปองทำหน้ากระเง้ากระงอด
“ถ้าเมียหัวใจวายตายไปจะทำยังไง สามีรับผิดชอบเมียมาเลยนะ”
“เอาน่ายังไงมึงก็ยังอยู่ดีนี่หว่า”
“ไม่รู้ล่ะเมียใจหายใจคว่ำหวาดระแรงแทบช็อกตาย ปืนขาต้องรับผิดชอบ”
“.......”
พี่ปืนเกาหัวทำหน้ายุ่งยากและสุดท้ายต้องจำใจพยักหน้ารับอย่างจำใจ ผมเห็นพี่ปิงปองขยับไปกระซิบข้างหูพี่ปืนแล้วเห็นสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกของหัวหน้าแก๊งสี่โจรตอนนี้แล้วโคตรตลก พี่ปิงปองยิ้มเผล่แล้วอาศัยความเร็วจุ๊บแก้มพี่ปืนเต็มหนึ่งทีก่อนจะวิ่งปรู๊ดมาทางผม
“อีปิงปอง!”
พี่ปืนตะโกนไล่หลังมาพร้อมสิ่งหัวเราะจากรอบทิศ
ภาพตรงหน้าทำเอาผมขำตาม พี่ปิงปองวิ่งหน้ายิ้มเป้ยๆ มาหอบแฮกๆ อยู่ตรงหน้าผม นั่นแหละผมถึงสัมผัสดีว่าเค้าลางความซวยจะมาเยือนผมแล้ว
“น้องแรกอย่าโกรธพี่นะ”
“โกรธอะไรครับ”
“ที่พี่หอมแก้มปืน”
แหน่ะ! ยังมาทำขยิบตาใส่อีกจนผมรู้สึกร้อนๆ หนาวๆ
“เมื่อกี้เป็นหอมสุดท้าย” พี่ปิงปองก้มมากระซิบใกล้ๆ หูผม “ก่อนที่พี่จะปล่อยปืนให้มาเป็นของเราอย่างถาวร”
เชี่ยๆๆๆๆๆ
พี่ปิงปองรู้แล้วแน่ๆ ตายๆ
“พะ พี่”
พี่ปิงปองตบบ่าผมปุๆ
“ร้ายนะเราเห็นเงียบๆ แอบกินของพรีเมี่ยมคณะเลยนะ”
“ไม่ใช่พี่”
“อย่าปฏิเสธ”
พี่ปิงปองหรี่ตามองผมยิ้มๆ
“เค้ารู้กันทั่วค่ายแล้ว”
...อะไรซิ...
“เค้ารู้กันทั่วค่ายแล้วว่าปืนชอบเรา” ตายห่าของแท้แน่นอน
ตายๆๆ
ผมได้แต่อ้าปากค้างหัวสมองมึนเบลอไปหมด แล้วยิ่งอายหนักกว่าเดิมเมื่อสถานการณ์กลับเข้าสู่สภาวะปกติแล้วมีการเฉลยบัดดี้กันต่อ พวกคุณรู้มั้ยว่าเจ้าของช็อกโกเลตตลอดสามสัปดาห์ที่ทำให้ผมอิ่มหมีผลีมันคือคนเดียวกับที่เต๊าะผมตลอดการมาค่าย
...ไอ้พี่ปืน!..
“เสียใจมั้ยที่บัดดี้ของมึงคือกู”
ไอ้พี่ปืนที่ขยับมานั่งแซะผมตอนไหนก็ไม่รู้ถามขึ้นเบาๆ ส่วนผมที่รู้สึกว่ามือไม้เกะกะอยู่ตลอดเวลาก็ได้แค่ส่ายหน้าแรงๆ แล้วบีบไม้บีบมือตัวเองอย่างพยายามระงับอาการปั่นป่วนในหัวใจของตัวเอง
“ส่ายหน้านี่แปลว่า?”
“ฮื่อ”
“ตอบกูหน่อยสิ”
“ชอบ”
“ชอบอะไร?”
“ชอบทุกอย่างที่พี่ให้มา”
“ทุกอย่างจริงเหรอ?”
เกลียด!
เกลียดฉิบหาย!
พี่รู้มั้ยว่าผมเกลียดมากที่พี่มันทำเสียงทุ้มใกล้ๆ หูผมแบบนี้อ่ะ พี่รู้มั้ยว่าทำให้ปฏิกิริยาทางร่างกายของผมปั่นป่วนและลามไปถึงหัวใจที่เต้นแรงเพราะการทำงานที่หนักหน่วงแบบนี้
“อือ”
“กูไม่อยากเป็นแค่บัดดี้”
“......”
“มึงรู้มั้ยว่ากูคาดหวังอะไรไว้?”
“ผมไม่รู้”
“ไม่อยากเป็นแค่ ’บัดดี้‘ อยากเป็น ‘ฮันนี่’ แล้วครับ” ฉิบหาย!
แล้วพี่จะพูดเสียงดังทำไม แม่งเอ้ย ทั้งค่ายหันมามองแล้วเนี่ย
ตายๆๆ แล้วมึงนี่เป็นห่าอะไรไอ้แรกจะหน้าแดงแข่งกับตูดลิงรึไง ห่าเอ้ย!
ตอนหน้าเป็นตอนสุดท้ายที่เราจะได้อยู่ค่ายกันเด้อ อะไรที่ทำกันไม่ถนัดๆ ในค่ายเค้าจะไปสานต่อกันที่มหาลัยเด้อ แอร้ยยยยยย
ปล. ยังไม่จบตอนหน้านะใจเย็นๆ เราเขียนเรื่องนี้ไว้ 30 ตอน ฮี่ๆๆๆ
หวีดในทวิต #ค่ายสร้างรัก และ #ทีมเมียพี่ปืน
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
