เฮ้ย ! มันไม่ใช่ลูกกู
ตอนที่ 8
เสียงโทรศัพท์ของผมดังไม่หยุดเลย หลังจากที่ให้เบอร์ติดต่อกับไลน์ส่วนตัวไปกับคนที่มาส่งที่บ้านหลังสอบเสร็จวันนั้น ออกจากห้องน้ำเตรียมตัวเข้านอน ผมคว้ามือถือขึ้นมาดู กลายเป็นสิ่งที่ต้องทำทุกชั่วโมงไปแล้วตั้งแต่วันนั้นมา
“ ไปกินเหล้ากันมั้ย " ถือว่าเป็นประโยคแรกที่ไม่ใช่ สติกเกอร์ไลน์ รูปหมีบราว กับ คำพูดที่ว่า สวัสดีตอนเช้า เที่ยงแล้วกินข้าวรึยัง หรือว่า ทำอะไรอยู่ของมัน ที่ส่งกันมาตลอดในช่วงสัปดาห์นี้
“ กินเหล้า ? ตอนไหน " ผมถามกลับ
“ ตอนนี้แหละ " เงยมองนาฬิกาในห้อง ตอนนี้เวลาเข้าใกล้ทุ่มครึ่งแล้วขับรถออกไปคงถึงประมาน สองทุ่ม ก็จัดว่าเป็นเวลาที่เหมาะสมอยู่นะ
“ แล้วใครไปบ้าง "
“ ก็คงเป็นเพื่อนๆในคณะแหละมั้ง มึงชวนขมมาด้วยสิ " มันบอกผมก็ถอนหายใจออกมา ถ้าขมไปด้วยก็อยากจะไปนะ แต่ถ้ามันไม่ไปแล้วผมต้องไปคนเดียว ไปร่วมแจมกับเด็กคณะบริหารมันก็ไม่ไหวเปล่าวะ ผมไม่ใช่พวกที่ร่วมแจมกับใครคนอื่นง่ายๆสักหน่อย ถ้าไม่ใช่เพื่อนสนิทกันจริงๆ ก็ไม่ค่อยอยากจะไปกินเหล้าด้วยหรอก
“ งั้นขอกูชวนขมก่อนนะ "
“ อื้ม " ข้อความตอบรับมาพร้อมกับหมีบราวหน้าตางงๆ ผมหลุดยิ้มออกมา ก่อนจะกดส่งข้อความไลน์ไปหาไอ้ขม แต่กลับไม่มีใครตอบกลับมา รออยู่สักพักผมก็ตัดสินใจโทรไป แต่นั่นก็ไม่มีคนรับอีก
“ ไปไหนของมันวะ " ผมบ่น ผิดวิสัยของมันปกติไม่เคยจะห่างมือถือเพราะติดเกมส์ จะบอกว่าหลับแล้วคงไม่ใช่ ติดธุระจริงๆมั้ง " มันไม่รับสายกูวะ " ส่งข้อความไปบอกชัดอีกคนก็ส่งภาพหมีบราวเอานิ้วจิ้มกันมาให้ผม
“ แล้วมึงจะไม่มาเหรอ " หลุดยิ้มออกมากับข้อความแล้วก็สติกเกอร์ไลน์ที่มันส่ง
“ อื้ม " พอกดส่งไปแบบนี้ก็ส่งหมีบราวปิดหน้ามาให้อีก เหมือนว่ามันคงรู้แล้วว่าผมคงไม่ไปมันเลยไม่ค่อยอยากจะฟัง " ทำไมมึงต้องส่งสติกเกอร์แบบนั้นมาให้กูด้วยวะ ตลก " พอบอกแบบนั้นมันก็ส่งหมีบราวนั่งกอดเข่ามาให้อีก
“ อยากให้มา " ชัดบอก " เป็นเพื่อนกันแล้วมากินเหล้าเป็นเพื่อนกันหน่อยสิ "
“ ที่ไหนอะ " ผมถามกลับด้วยความใจอ่อน คิดถึงตอนที่มันช่วยเอาไว้แล้วก็ถอนหายใจออกมา " ไปกินเหล้าด้วยก็ได้วะตอบแทนที่มันช่วยเอาไว้ " พูดกับตัวเองแบบนั้นตอนที่มองชื่อร้านที่มันส่งมา เป็นร้านที่ผมไม่ค่อยคุ้นเท่าไหร่แต่อยู่ในโซนทองหล่อก็คิดว่าน่าจะหาง่ายอยู่แล้วละ
“ จะมาจริงๆเหรอ "
“ อื้ม " พอตอบไปแบบนั้น หมีบราวแสดงท่าดีใจก็ส่งมา ผมหลุดหัวเราะ
“ กูจะรอที่ร้านนะ "
“ อื้ม มึงส่งโลเคชั่นที่อยู่มาให้กูในไลน์หน่อยสิ กูกลัวหาร้านไม่เจอ "
“ โลเคชั่นที่อยู่เหรอ “ มันพิมพ์ตอบกลับมา " กูส่งไม่เป็นวะ "
“ เอาจริง "
“ ขอโทษครับ " ส่งน้องหมีบราวเอานิ้มจิ้มกันมาให้อีกแล้ว " แต่มาเถอะนะ อยากเจอ " ยิ้มออกมาตอนที่อ่านข้อความนั้นผมพยักหน้ารับแม้ว่ามันจะไม่เห็น
“ อื้ม "
ลุกขึ้นจากเตียงเข้าไปในห้องแต่งตัวเปิดตู้เสื้อผ้าตู้ใหญ่ของตัวเอง มองหาชุดที่ดูดีที่สุด หยิบเสื้อตัวนู้น ใส่เสื้อตัวนี่ ถอดกางเกงตัวนั้น ลองอยู่นานก่อนจะได้ชุดที่ชอบเป็นกางเกงขายาวทรงเดฟใส่คู่กับเสื้อยืดคอวีสีขาวธรรมดา
“ แม่ง เบสิคไปเปล่าวะ " ผมถามตัวเองกับหน้ากระจก ก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมาถ่ายรูปตัวเองส่งให้ไอ้ยิมเพื่อนสมัยม.ปลายช่วยตัดสินใจ " ยิมมึงว่ากูใส่ชุดนี้โอเคมั้ย "
“ จะไปไหนวะ " มันถาม
“ แค่ไปแดกเหล้านี่แหละ "
“ แค่แดกเหล้าแค่นี้ก็หรูแล้วสัด นี่ เดี๋ยวนี้แค่แดกเหล้าต้องส่งไลน์มาถามเพื่อนแล้วเหรอวะ ว่าใส่อะไรดี "
“ เออ ก็ไม่มั่นใจ กูอยากจะดูดีสักหน่อยอะ "
“ เดี๋ยวๆ อยากจะดูดีแบบนี้ นี่ มึงจะไปกับใครไอ้โม "
“ ไปกับเพื่อน " ผมตอบมัน " มึงคิดว่ามันโอเคแล้วเหรอวะ แบบว่ากูต้องใส่สร้อยมั้ย นาฬิกาสักหน่อยดีกว่าวะ มึงว่ามั้ย จะได้ดูมีอะไร "
“ นาฬิกาก็ดี " มันบอก " แต่จะไปกับเพื่อนแน่เหรอ กูว่าไม่น่าจะไปกับเพื่อนแล้วนะแบบนี้น่ะ ไปเดทกับแฟนก็บอกไอ้โม ถึงได้วุ่นวายกับชุดขนาดนี้ หื้มมมม สาวที่ไหนสวยมั้ย บอกกูมา " คิดถึงหน้าคนที่นัดแล้วได้แต่ยิ้มแห้งๆ สวยมั้ยเหรอวะ ผมก็ยาวอยู่นะ แต่ค่อนข้างจะตัวใหญ่กว่ากูมากเลยแหละ
“ เพื่อนจริงๆ " ย้ำมันอีกครั้ง " กูตกลงใส่ชุดนี้แหละนะ มึง ขอบคุณมาก กูไปแหละ สายแล้ว "
“ โอเค มั่นใจเมื่อไหร่พามาเปิดตัวด้วยนะเว้ย "
“ ก็บอกว่า แค่เพื่อนไอ้สัดนี่นิ " ผ่อนลมหายใจออกมาก่อนจะยิ้มเขินกับคำพูดของเพื่อน ทำไมพอมันแซวกูต้องคิดถึงหน้าไอ้ชัดขึ้นมาด้วยวะ ผมส่ายหน้าไปมาก่อนจะเอามือถือใส่กระเป๋ากางเกงรวมถึงกระเป๋าตังค์ คว้ากุญแจรถที่ตั้งอยู่บนโต๊ะ ก่อนจะขับรถออกมาจากบ้าน
ผับแถวย่านทองหล่อที่ชัดนัดผมมาเป็นผับแบบนั่งชิวแถมยังเป็นผับเล็กๆที่เหมือนจะไม่ค่อยมีคนเท่าไหร่ ก็ว่าทำไมตอนที่อ่านชื่อร้านครั้งแรกแล้วมันไม่ค่อยคุ้น จอดรถที่หน้าร้านตอนที่เดินเข้าไปข้างในผมมองหาคนนัดที่กำลังอยู่คนเดียวที่โต๊ะกลางร้าน ใบหน้าคมก้มลงมองมือถือ มือที่กำลังกดพิมพ์อะไรสักอย่างแบบไม่ถนัด ท่าทางที่ดูไม่ค่อยมั่นใจในตอนที่กดส่งเรียบร้อย
กริ้ง
เสียงมือถือของผมมันดังขึ้นทันที หลุดยิ้มออกมากับท่าทางที่เหมือนกำลังรอฟังคำตอบนั้น ผมก็ก้มลงอ่าน “ ถึงไหนแล้วครับ " หมีบราวเอานิ้วจิ้มกันส่งมาอีกแล้ว น่าแปลกที่ผมรู้สึกว่า ไอ้สติกเกอร์ตัวนี้เข้ากับมันชะมัด
“ ถึงแล้ว ส่งมาถามทำไมวะ " เดินเข้าไปบอกร่างสูงที่เงยหน้าขึ้นมา มันสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะเก็บมือถือใส่กางเกงไว้ ผมหันมองไปรอบๆ บนโต๊ะก็มีแค่เหล้าแก้วเดียวเท่านั้น " แล้วไหนเพื่อนมึงละ "
" เพื่อน ? "
" อ้าว ก็ที่บอกว่ามึงมากับเพื่อนในคณะมึงไง " ผมอธิบายคนที่งงๆกับคำถามของผม ตัวเองพูดชวนเองแล้วลืมเองเหรอวะ ตลกละ
“ อ๋อ..คือ เพื่อน.. เพื่อนมันกลับไปแล้ว เลยเหลือกูคนเดียว "
“ อย่างงั้นเหรอ " ไม่ค่อยน่าเชื่อเท่าไหร่เลยวะ ผมบอกตัวเองในใจ เพื่อนกลับไปแล้วแต่มีเหล้าอยู่แก้วเดียวนี่อะนะ แถวขวดเหล้าที่อยู่ตรงหน้ามันยังเหลืออยู่เต็มขวด แก้วตรงหน้ามันเหล้ายังเต็มแก้ว น้ำแข็งที่ละลายจนเริ่มล้นแก้วออกมาแล้ว เพราะเจ้าของยังไม่กินมันเลย
“ มึง โอเครึเปล่า กินเหล้ากับกูสองคน "
“ โอเค ไม่มีปัญหาหรอก " ผมว่าแบบนั้นมันก็พยักหน้ารับ ก่อนจะยกเหล้าตรงหน้าขึ้นกินหมดแก้ว ก่อนจะยิ้มจางๆให้ผม
“ แล้วร้านหายากมั้ยวะ "
“ ก็ยากนิดหน่อย กูไม่เคยมา "
“ กูแชร์ไอ้โลเคชั่นแบบที่มึงบอกไม่เป็นวะ ไม่ค่อยได้ใช้อะไรแบบนี้เท่าไหร่ " มันว่าก่อนจะยื่นมือถือมาให้ผม " สอน สอนหน่อยได้มั้ย "
“ ได้สิ " พนักหน้ารับอีกคนก็เลื่อนเก้าอี้เข้ามานั่งใกล้ผม ผมก้มหน้ายิ้มกับท่าทางเงอะงะแบบนั้นของมัน เอาจริงๆตอนนี้มันดูเหมือนไม่ใช่ไอ้ชัดคนน่ากลัวที่ผมรู้จักเลย เหมือนมันกำลังประหม่าอะไรสักอย่าง ตื่นเต้นเอามากๆอย่างงั้นอะ
เปิดมือถือของมัน ผมก็กดเข้าไปในไลน์ เพิ่งสังเกตว่าตรงแชทที่มันคุยมีแค่ผมคนเดียวเท่านั้นที่มันคุยเป็นเพื่อน ไม่มีเพื่อนคนอื่นเลย แม้แต่ภาพก็ไม่มี " สมมุติว่าจะแชร์ที่อยู่ร้านนี้ให้กูแล้วกันนะ "
“ อื้ม " มันตอบแต่กลับไม่ได้มองมือถือเลยด้วยซ้ำ สายตาคมที่จ้องผมอยู่ ชวนเอามือที่กดนู้นนี่อยู่ที่หน้าจอของมันชะงักค้างกดในสิ่งที่ผมรู้ไม่ถูกไปเสียเฉยๆ
“ คือ ชัด "
“ หื้ม ? “ ผมหันไปมองมัน
“ มึงให้กูสอน มึงก็มองมือถือสิ จะได้ทำได้ไง " มองหน้ากูแล้วมึงจะทำได้มั้ยละ ชาตินี้
“ อ๋อ นั่นสินะ อื้ม สอนมาเลย "
“ ก่อนอื่นก็เข้าไปที่ตรงนี้ ที่รูปบวกตรงมุมนี้ จากนั้นก็กด แชร์ตำแหน่งที่อยู่ แค่นั้นก็เสร็จแล้วละ "
“ แค่นั้นเหรอ " มันถาม ผมก็พยักหน้ารับ
“ ก็แค่นั้น " หันมองหน้ามันอีกคนแต่มันที่ขยับเข้ามาใกล้ก็ไม่ได้ขยับตัวเองออกไปไหนอีก มันคว้าแก้วเหล้าที่เตรียมไว้ จัดการใส่น้ำแข็งก่อนจะถามผม
“ มึงกินแบบไหน "
“ ไม่ต้องเข้มมาก อย่างละครึ่งๆละกัน " เหล้าชงเสร้จถูกยื่นมาให้ ผมชิมเข้าไปคำนึงมันก็ถาม
“ โอเคมั้ย "
“ โอเค " พอตอบเสร็จ ทุกอย่างหลังจากนั้นก็เงียบ หลงเหลือแต่เสียงเพลงเบาๆที่ทางร้านเปิดคลอไปเรื่อย ผมเงยหน้ามองไปชัดที่กำลังมองผม ตัวเองก็หลุดยิ้มออกมา " นี่เราจะนั่งเงียบๆแบบตัวใครตัวมันเหรอวะ "
“ กูไม่รู้จะพูดอะไร " ชัดบอกก่อนจะแก้วเหล้าขึ้นกิน
“ อะไรก็ได้ ถามๆมาเถอะจะได้มีเรื่องคุย จะนินทาเพื่อนก็ได้ กูไม่ว่าหรอก "
“ มึงมีแฟนยังวะ " แค่คำถามแรกของมันก็ชวนให้ผมนิ่งไปสักพัก คือ มึงเริ่มคำถามแรกได้เหี้ยมาก แทนที่จะถามว่า คณะมึงเรียนเป็นยังไงบ้าง ยากมั้ยอะไรยังไงจะได้ตอบได้ยาวๆ ชวนคุยต่อได้แบบไม่กระอักกระอ่วมชวนเขินอะไร แต่นี่อะไรวะ
“ ก็ยังไม่มีหรอก " ส่ายหน้าเป็นคำตอบให้มัน อีกคนก็พยักหน้ารับ
“ กูก็ยังไม่มี " แล้วไง ผมอยากจะถามแบบนั้น คือ แล้วบอกกูทำไมอะ ไม่ได้อยากรู้สักหน่อย แต่..รู้ไว้ก็ดีเหมือนกันละมั้ง" แล้วปกติกินข้าวเที่ยงชอบกินอะไรที่โรงอาหาร "
“ ชอบกินผัดคะน้าไก่กรอบที่โรงอาหารตรงศิลปกรรมอะ อร่อย แต่ชาเย็นที่มหาลัยไม่ค่อยอร่อยนะ "
“ เหรอ มึงชอบกินชาเย็นเหรอ " ผมพยักหน้ารับ
“ กูก็ชอบกิน แต่มันมีร้านนึงนะที่อร่อย "
“ ร้านไหน " ผมถามด้วยความอยากรู้ อีกคนที่กำลังจะบอกเงียบไปสักพักก่อนจะบอก
“ ไว้กูจะซื้อไปให้แล้วกัน " แล้วถ้ามึงบอกกูว่าอยู่ที่ไหนมันจะง่ายกว่ามั้ยละวะ จะซื้อมาให้ทำไม พูดเหมือนเจอกันง่ายๆอย่างงั้นละ จะว่าไปผมก็ไม่ค่อยเข้าใจความคิดมันเท่าไหร่เลย นี่ถ้าตัวผมเป็นผู้หญิงคงคิดไปแล้วว่ามันคงมีใจให้ ถึงได้มีท่าทางเขินๆ แล้วดูตื่นเต้นเวลาอยู่กับผมขนาดนี้
" แต่มันเป็นผู้ชายจะเป็นแบบนั้นได้ยังไงละวะ " ผมพูดกับตัวเองเบาๆ ตอนที่เขย่าแก้วเหล้าตรงหน้า ก่อนจะยกขึ้นดื่ม วางแก้วเปล่าลงตรงหน้า ไอ้ชัดก็ยกแก้วขึ้นไปชงเหล้าแก้วใหม่ให้ผม มันวางแก้วนั่นลงตรงนั้นตอนที่ผมเงยขึ้นสบตามันอีกคนก็ชี้นิ้วไปที่ข้างแก้ม
" มีน้ำติดอยู่ " มันบอกผมก็เช็ดออก แต่เหมือนจะยังติดอยู่ " โทษทีนะ " มือที่เอื้อมมือมาใกล้ นิ้วโป้งเกลี่ยลงที่แก้มเบาๆ " ออกละ "
“ ขะ ขอบใจ " หัวใจที่เต้นแรงของผมก้มหน้าลงทันทีไม่กล้าแม้จะสบตามันเลย ยกแก้วเหล้าขึ้นกิน ไม่มีคำพูดอะไรระหว่างเราอีกหลังจากนั้น ผมไม่กล้าจะสบตามันแล้วเพราะความรู้สึกอุ่นๆของมือหนาที่สัมผัสแก้มผมแท้ๆ บ้าบอชะมัด
“ เป็นอะไรรึเปล่าวะ " ชัดเอ่ยถาม " ทำไมหน้าแดงๆ "
“ ยังมีหน้ามาถามอีก ก็เพราะมึงนั่นแหละ " ผมพูดเสียงเบาอีกคนก็ก้มหน้าลงมาใกล้ เหมือนมันไม่ได้ยิน " เปล่าหรอก กูแค่ร้อน "
“ งั้นจะกลับเลยรึเปล่า ดึกแล้ว เดี๋ยวมึงขับรถกลับดึกกว่านี้จะอันตราย "
“ เอางั้นก็ได้ " ผมพยักหน้ารับ ดีเหมือนกัน อยู่ไปก็เขินจนไม่กล้าจะชวนคุยอะไรอีกแล้ว สัมผัสอุ่นๆี่แก้มยังรู้สึกอยู่เลย บ้าบอชะมัด แล้วสายตายังมีสายตาของมันที่คอยเอาแต่จ้องผมอีก เพราะงั้นให้กูกลับเถอะ ก่อนที่ใจจะรู้สึกแปลกไปมากกว่านี้
เดินออกจากผับพร้อมกับชัด มันเดินมาส่งผมที่รถ ก่อนที่ผมจะมองไปรอบๆลานจอด กำลังมองว่ารถของมันอยู่ไหนแต่กลับไม่เห็นมีรถที่เคยไปส่งผมเลย
“ แล้วมึงกลับไง " ผมถาม " รถมึงละ "
“ วันนี้ขับฮาเล่ย์มา " มันบอกก่อนจะเชิดหน้าไปทางรถมอเตอร์ไซต์ฮาเลย์คันเท่ห์ที่จอดอยู่
“ งั้นก็ขับรถกลับบ้านดีๆ อย่าบิดเพลินจนยกล้อละ " เอ่ยแซวร่างสูงที่ยกยิ้มก่อนจะส่ายหน้าไปมา ชัดเดินไปที่รถของมันจัดการใส่หมวกกันน๊อคผมก็เดินเข้าไปนั่งในรถบ้าง จะว่าไปรถแบบนี้ก็เหมาะกับมัน มากกว่ารถยนต์อะไรแบบนี้ซะอีก
เครื่องยนต์แรงๆของรถฮาเล่ย์ค่อยๆเคลื่อนตัวเข้ามาใกล้รถของผม ไอ้ชัดเคาะกระจกหน้าต่างรถของผมก็กดหน้าต่างลง ทั้งๆที่กำลังเตรียมตัวจะออกรถแล้ว
“ กูจะไปขับตามไปส่งมึงที่บ้าน "
“ ไม่ต้องหรอก " ผมบอกก่อนจะยกมือขึ้นห้ามมัน " มึงขับมอเตอไซต์อันตรายกว่ากูเยอะ มึงกลับบ้านไปเถอะ กูขับกลับได้ บ้านกูไม่ไกล กูไม่ได้เมาด้วย "
“ อยากไป " มันพูดสั้นๆ ก่อนจะขับรถออกไปรอที่หน้าทางเข้าร้าน ผมผ่อนลมหายใจออกมาตอนที่กดกระจกรถขึ้นก็อดสถบขึ้นไม่ได้เลยกับการกระทำของอีกฝ่าย
“ อะไรของเค้าวะ "
มองรถฮาเล่ย์ที่ขับตามมาผ่านกระจกหลังแล้วก็ประจกมองข้างผมก็ได้แค่ยกยิ้ม จอดรถติดไฟแดง ไอ้ชัดที่จอดรถข้างๆ ผมหันมองมันที่ก็หันมามองผมเหมือนกัน แต่เพราะกระจกรถผมฟิล์มดำมองเข้ามาจากข้างนอกไม่เห็นหรอก แต่ข้างในนี่แหละที่เห็นคนข้างนอกชัดเจน
“ ไอ้บ้า ขับรถมอเตอไซต์มาส่งกูที่บ้าน ทั้งๆที่กูขับรถยนต์นี่อะนะ ตลก เพื่ออะไรวะ " ไม่เข้าใจเลยว่าทำไม สำหรับการกระทำของมัน ผมที่ได้แต่ผ่อนลมหายใจออกมา ตอนที่ยื่นหน้าเข้าไปใกล้กระจก อีกฝ่ายก็มองจ้องเข้ามาเหมือนกัน ผมหลุดหัวเราะออกมาในใจก็รู้สึกแปลกๆ กับการกระทำที่ตัวผมเองยังหาคำตอบไม่ได้ว่าเพราะอะไรมันถึงทำแบบนั้น รู้แค่ว่า ก็รู้สึกดีไปอีกแบบนึง อบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก ทั้งๆที่ว่าไม่น่าจะรู้สึกอะไรแบบนี้ กับคนอย่างมันเลย
ชะลอรถตอนที่ใกล้จะถึงบ้าน รถฮาเล่ย์ที่ขับตามมาก็จอดเทียบข้างๆ ผมลดกระจกลง ชัดถอดหมวกกันน็อคมาตั้งไว้ที่ขาก่อนจะดับเครื่องยนต์ ท่าทางที่ดูเหมือนว่าการพูดคุยหนนี้มันคงไม่ใช่บรสนทนาสั้นๆแน่นอน
“ เดี๋ยวเข้าไปในบ้านแล้ว จะนอนเลยรึเปล่า "
“ ถึงบ้านแล้วก็ต้องอาบน้ำนอนเลยสิวะ กี่โมงกี่ยามแล้วละตอนนี้ " ผมบอกก่อนยิ้มให้มัน ชัดพยักหน้ารับมันมองไปรอบๆ " มึงอะ กลับบ้านได้แล้ว ขับรถดีๆ "
“ อื้ม " พยักหน้ารับมันก็เชิดหน้าไปทางประตูบ้านผม " มึงขับเข้าไปในบ้านก่อนสิ "
“ นี่คือต้องส่งกูให้ถึงบ้านจริงๆใช่มั้ยวะ "
“ ก็ตั้งใจว่าจะทำแบบนั้น " มันพูดเสียงนิ่งๆ ก่อนจะจ้องมองผมด้วยสายตาอบอุ่นและจริงจังว่ามันตั้งใจจะส่งผมให้ถึงบ้านจริงๆ ผมหลบสายตานั่นก้มหน้าลงอย่างรู้สึกประหลาด ใจที่เต้นแรงไม่ค่อยเป็นจังหวะ ประหม่าจนต้องกลืนน้ำลายที่ต้นคอลงไปอย่างไม่รู้จะทำยังไงกับสายตานั้น ผมเหลือบมองไปอีกทางก่อนจะยิ้มให้มัน
“ งั้นกูก็เข้าบ้านก่อนก็แล้วกัน เพื่อไม่ให้มึงเสียความตั้งใจ ไปละนะ เจอกัน ขอบใจเว้ยที่มาส่ง "
“ อื้ม เจอกัน " มันบอกผมก็ขับรถออกไปห่างจากมัน ก่อนจะจอดลงอีกครั้ง ผมหันมาตะโกน
“ ถึงบ้านแล้วไลน์มาบอกด้วยนะมึง "
“ ครับผม "
ขับรถกลับเข้ามาจอดในบ้านเรียบร้อยตอนที่ลงจากรถปิดประตูผมก็ได้ยินเสียงรถฮาเล่ย์เร่งเครื่องยนต์ก่อนจะขับไกลออกไป ชัดคงกลับบ้านแล้วผมยิ้มออกมาตอนที่ตัวเองก็เดินเข้าบ้านเหมือนกัน หย่นตัวลงนั่งบนเตียงตัวเองตอนที่หยิบมือถือขึ้นมาดู
“ คงยังไม่ถึงหรอก คงไม่เร็วขนาดนั้น อาบน้ำก่อนก็แล้วกัน " ขาที่กำลังเดินเข้าห้องน้ำของผมหยุดชะงัก " แล้วถ้ามันส่งมาตอนที่เข้าห้องน้ำอยู่ละวะ เราก็ไม่ได้ยินสิ " ตัดสินใจคว้ามือถือเข้าไปตั้งในห้องน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้าอาบน้ำด้วยเสียงที่เบาที่สุด จดจ่อเเสียงไลน์ดังยิ่งกวาครั้งไหนๆ เอาจริงๆก็เป็นห่วงมันด้วยแหละ ขับรถมอเตอไซค์กลับไม่รู้จะบ้านมันกลับบ้านผมไกลกันมั้ย อยากจะให้ถึงเร็วๆ จะได้หมดห่วง
กริ้ง ผมหันไปที่มือถือที่ตั้งอยู่ที่อ่างล้างหน้าไม่มีแสงไฟฉายขึ้นมาแต่รู้สึกเหมือนจะมีเสียงเตือนไลน์ดังขึ้นมา จัดการรีบอาบน้ำล้างตัวเรียบร้อย คว้ามือถือตัวเองมาดูก่อนจะพบว่ามันไม่มีอะไรทั้งนั้น " ยังไม่ถึงสินะ "
จัดการแต่งตัวเรียบร้อย ล้มตัวลงนอนมองมือถือที่ไม่มีข้อความเข้ามาสักทีจนเกือบจะหลับไปแล้ว ก่อนเสียงไลน์จริงๆแบบชนิดที่ไม่คิดไปเองดังขึ้นมาพร้อมกับหน้าจอมือถือที่สว่างขึ้น
“ ถึงแล้วนะ "
“ อื้ม " ผมตอบ ก่อนจะส่งสติกเกอร์โอเค ไปให้มัน
“ จะหลับแล้วยัง " มันถาม
“ ก็จะหลับแล้ว "
“ งั้นฝันดี "
“ อื้ม ฝันดี " หลับตาลงได้แบบสนิทสักที ชัดถึงบ้านแล้ว สำหรับผมตอนนี้ก็ไม่มีอะไรต้องห่วงอีก
....................................................
หัวข้อ: เฮ้ย! มันไม่ใช่ลูกกู { ตอนเปิดจองนิยาย+ลงหน้าปก - 11.10.60} #หน้า 48 ( ลงตอนจบแล้ว ) (อ่าน 270507 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก