หัวข้อ: ♞ กลพยัคฆ์ •*ตอนพิเศษ birthday gift 14/08/17 Page.35

[A_Narciso]

เจอตอนนี้แล้วค่อยใจอ่อนยอมยกตำแหน่งพระเอกให้คุณศิหน่อย
ไม่ใช่ อะไร เอะอะๆ ใช้แต่การบังคับ ชิ!

[imymild]

ศิดูรักจริงอะ แต่แบบแกเคยทิ้งเขา

[♥►MAGNOLIA◄♥]

ทั้งศิ ทั้งเจม ต่างมีมุมอ่อนแอ
ศิ อ่อนแอที่ต้องต่อสู้ตามลำพัง
ธุรกิจที่กำลังล้ม พ่ออ่อนแอ ภรรยาที่ไม่ได้รัก
แต่จำต้องแต่งงาน และครอบครัวภรรยาทำธุรกิจด้านมืด ค้ายาเสพติด
ได้ลูกมา แล้วต้องหย่ากับภรรยาเพราะตัวเองเป็นเกย์
เจม อ่อนแอขาดความรัก เหงาต้องการเป็นคนสำคัญ
ของคนที่รักตัวเองอย่างแท้จริง
การได้อยู่ข้างๆศิ ที่รักและต้องการเจม
ได้ดูแลเด็กร่วมกันกับศิ เป็นคนสำคัญของศิ
น่าจะเติมเต็มชีวิตเจม ได้ซักที
       
 

[PHA_]

โว้ยบบบบ ชอบผู้ชายแบบศิอ่ะ ลึกลับเว่อ น่ารักเว่อ อยากจะค้นลงไปให้ทะลุตัวตนของเธอ

[bpyt]

ตอนนี้มันดีต่อใจจริงๆ

[Snowermyhae]

พี่จิ๊บปล่อยให้เป็นเรื่องของเจ็มเถอะ ปล่อยเจ็มออกเรือนซักที 

[twinmonkey0311]

 

[little_munoi]

ศิ อย่าทิ้งเจมนะ
เข้าใจว่าที่ข้างๆนายอันตราย
แต่นายจะปกป้องเค้าใช่ไม๊หงะ

[toou]

ละมุนดีต่อใจเหลือเกินค่ะตอนนี้

[aiLime13]

ใจละลายกลายเป็นทาสคุณศิอย่างสมบูรณ์แบบ 

เราชอบความรู้สึกแบบนี้มากเลยอ่ะ
ชอบเวลาที่คนเข้มแข็งเปลือยความรู้สึกอ่อนแอของตัวเองออกมา
ชอบเวลาที่อีกคนจะช่วยเยียวยาแล้วผ่านช่วงเวลานั้นไปด้วยกัน

ดูแลกันดีๆ ทั้งคู่เลยนะ ;w;; #เอ๊ะ? #ทำไมเหมือนอวยพรบ่าวสาวในวันแต่งงาน XD

คุณศิคนดีของบ่าว ชอบตอนที่บอกว่าเจมไม่ต้องอยู่ตลอดไปก็ได้
แต่แค่อยู่ด้วยในบางเวลาก็พอ อ่านแล้วแบบฮือออออออออออออออออ TvT
คุณศิขา ถึงร้ายก็รักนะคะ อยากจะเข้าไปกอดแน่นๆ แล้วบอกว่าไม่เป็นไร แต่คุณศิมีน้องเจมทำหน้านั้นอยู่แล้วนี่เนอะ TvT

นี่ชอบอีกอย่างคือเวลาคุณศิอยู่กับลูกชาย มีความเลี้ยงลูกไม่เป็น มีความทำอะไรไม่ถูก
ทำไมเราแอบรู้สึกว่าเวลาเลี้ยงลูกคุณศิน่ารัก 555555555555555555555

รอตอนหน้านะคะ >_<

[Tatangth]

 

[kokilolylove]

ศิก้น่ารักดีนะ

[•♀NoM!_KunG♀•]

ต้องตามมมมม

[แมวดำ]

คุณศิน่าร๊ากกกก

[river]

ศิรักเจมจริงๆสินะ รักมานานแล้วด้ว เนอะ

[ppangssang]

บอกตามตรงว่ายังกลัวใจเจมอยู่ กลัวว่าสุดท้ายแล้วจะเป็นคุณศิที่ต้องเสียใจ อิมเว่อๆ ;-;

[EoBen]

ศิโคตรชัดเจน

มีเสน่ห์มากๆเลยละ

[ชินจังไม่กินหัวหอม]

อ่อนแอก็แพ้ไปนะ ศิฑา

[MooMiew]

ละมุนนน ชอบบบบบ ดีต่อใจ 

เขยิบเข้าใกล้ทีละนิด เดินเคียงข้างไปด้วยกัน ฮืออออ ดีอ่าาา 

ละมุนแบบนี้ไปนานๆ ไม่อยากเจอช่วงระทึกเลย 

[PrimYJ]

ใจอ่อนให้คุณศิอีกนิดแล้ว แต่ก็ต้องรอดูกันต่อไป

[Ginny Jinny]

 

[itsgonnabeme]

หาตัวเองให้เจอเร็วๆนะน้องเจม
บางที...รักมันก็ไม่ได้ทำร้ายเราหรอก
ถ้าเรารู้จักที่จะมีความสุขกับมัน

ชอบเรื่องนี้มากจริงๆ
ขอบคุณคุณเวสต์ค่า เป็นกำลังใจน้า

[FiRMMiE]

โอ้ยยยยย คุณศิ
ทั้งสองก็ทั้งเจ็บทั้งเหงามาเหมือนกัน
ชอบตอนนี้มาก ๆ น้องปุณณ์ป้า ๆ หลงกันหมดแล้วค่ะ
รอวันพุธไม่ไหวแล้ว 
 

[-west-]

CH.10 Fathers 
Sitha





เจเรมี่ทำอาหารไทยทั้งหมดเพื่อต้อนรับพี่เขยจากฮ่องกง

ผมเคยได้ยินชื่อ ปีเตอร์ หลี่ เป็นครั้งคราวเมื่อศุภสินยังมีชีวิต เขามักออกไปดื่ม ตีกอล์ฟ หรือเล่นสนุ๊กด้วยกัน น้องชายตัวดีเล่าให้ฟังว่าเจอกับนักธุรกิจชาวฮ่องกงที่โต๊ะพนัน หลังจากนั้นก็บังเอิญเจอกันอีกสองสามหน ตามแหล่งอบายมุขจนสนิทสนมกันในเวลาถัดมา

สามีของคุณจิ๊บเป็นคนฮ่องกง ทำธุรกิจร้านเหล้าและโต๊ะพนันหลายที่ในบ้านเกิด เมื่อไม่กี่ปีมานี้ก็หุ้นกับสินเปิดไนต์คลับทั้งในกรุงเทพฯ และพัทยา น้องชายผมเคยเล่าให้ฟังว่าวางแผนจะขยายสาขาไปที่ภูเก็ตและเชียงใหม่ก่อนหน้าที่จะเสียชีวิตลงไม่นาน ธุรกิจของทั้งคู่ไปด้วยกันได้ดีจนผมไม่แปลกใจที่สินไม่เคยขอเงินที่บ้านใช้เลยสักบาท

ส่วนเรื่องส่วนตัวของปีเตอร์ หลี่ ไอ้ตัวดีไม่เคยปริปากถึง กระทั่งที่ว่าเพื่อนสนิทต่างวัยมีลูกสาววัยเดียวกับปุณณ์ก็ยังไม่เล่าให้ฟังด้วยซ้ำ

“ปกติแล้วจะมีพี่เลี้ยงคอยดูตลอด มาไทยทางนั้นเขาเลยกังวลว่าจะลำบาก” ชายวัยสี่สิบกล่าวถึงปัญหาที่ทะเลาะกับแม่ก่อนบินมาไทยด้วยท่าทีเอือมระอา เป็นแบบนี้ทุกครั้งที่มา ครั้นจะให้สะใภ้บินไปเยี่ยมลูกที่บ้านก็ไม่ได้รับการต้อนรับเท่าที่ควร “นี่ขนาดอยู่นี่มีเจ้าทศคอยดูแล”

ปีเตอร์พูดไทยชัดปร๋อ เขาชอบประเทศไทยตั้งแต่ที่มาครั้งแรกในวัย 18 กับบิดา ตั้งใจว่าจะเปิดธุรกิจและตั้งรกรากที่นี่ อย่างน้อยก็พ้นหูพ้นตาครอบครัวที่เคร่งไปทุกระเบียดนิ้ว ส่วนทศเป็นลูกน้องคนสนิทที่เจ้าตัวชุบเลี้ยงตั้งแต่เล็ก จนปัจจุบันมีหน้าที่คุมกิจการในฝั่งไทยทั้งหมด

“ว่าแต่วิเวียนบินมาไทยบ่อยไหมครับ”

“ก็ไม่เท่าไหร่ครับเฉพาะวันหยุดยาว กับปิดเทอมของวิเวียนถ้าไม่ติดอะไรผมก็จะพาลูกมา ส่วนตัวเองบินมาดูกิจการที่นี่ทุกเดือนอยู่แล้ว ยิ่งไม่มีสินยิ่งต้องมาบ่อย ทศจะได้ไม่เหนื่อยมาก”

ผมพยักหน้ารับรู้ เขาดูโปรดปรานยำปลากระป๋องเป็นพิเศษ  “อาหารที่ไทยก็อร่อย โดยเฉพาะอาหารไทยฝีมือเจเรมี่”

“ก็ผมไปเรียนมานี่” คนถูกชมไหวไหล่ตอบ นึกชอบท่าทางไม่แยแสโลกของเขา

“ไอ้เด็กนี่มันน่าตี คุณชอบไปได้ยังไง” พี่เขยของเจเรมี่ถามกลั้วหัวเราะ ตักปลากระป๋องชิ้นใหญ่ใส่จาน เด็กๆ อิ่มก่อนผู้ใหญ่ ทานไปไม่กี่คำก็โยเย จนทศต้องชวนไปดูรายการการ์ตูนให้ในห้องโถง “แล้วคุณมีแผนจะขยายตลาดไหม ถ้าอยากเปิดไลน์ไปต่างประเทศติดต่อผมได้เลยนา พอจะมีลู่ทางให้บ้าง ยาที่นั่นไม่ค่อยได้คุณภาพ คุณเข้าทางผมตีตลาดคนรวยในฮ่องกงไม่เกิน 5 ปี คืนทุนได้สบาย”

“ไม่เป็นไรครับ” ผมปฏิเสธเสียงต่ำ “แค่นี้ก็ไม่มีเวลาดูแลให้ทั่วถึงแล้ว ไหนจะลูกชาย ไหนจะงาน ประเดี๋ยวก็มีหลานมาให้เลี้ยงอีก”

“เอ๊ะ”

“เจ้าสินน่ะสิครับ” ผมพูดกลั้วหัวเราะเมื่อนึกถึงภาระที่น้องชายทิ้งไว้ให้ “ไปทำแฟนท้องเสียก่อน ทีแรกผมก็แปลกใจที่มันโอนหุ้นกับทรัพย์สินส่วนตัวเกือบทั้งหมดให้หลิน ที่แท้ก็เตรียมจะสร้างครอบครัว”

“อ้าว อย่างนี้ทางนั้นก็ไม่ลำบากแล้วสิครับ”

“ครับ แต่ผมก็อยากเอาหลานมาดูแลมากกว่า” ปลากระป๋องชิ้นสุดท้ายหมดจากจาน ผมแทบไม่เห็นเขาแตะอย่างอื่นเลย เจเรมี่กับคุณจิ๊บเองคงทราบถึงหันไปทานอย่างอื่นกันหมด

“ถ้าอย่างนั้นก็ดีครับ จะได้เป็นเพื่อนเล่นกับหนูปุณณ์” ผมพยักหน้าเห็นด้วย อายุห่างกันสองปี เหมือนได้น้องเพิ่มมาอีกหนึ่งคน ”แล้วอย่างนี้ตีกอล์ฟบ้างไหมครับ”

“ก็มีบ้างครับ”

“อย่างนั้นต้องหาวันไปออกรอบกันบ้างแล้ว” คนชวนฉีกยิ้มกว้าง แก้มดันขึ้นไปจนตาขีดจมหายไปสนิท บทสนทนาบนโต๊ะผูกขาดโดยผมกับนักธุรกิจฮ่องกงกระทั่งทานอาหารจบลง

“วันนี้ค้างที่นี่ด้วยกันไหมครับคุณศิ”

“เห็นทีจะไม่ได้ ผมไม่ได้เตรียมอะไรมาเลย”

“ถ้าอย่างนั้นไว้มาคราวหลังนะครับ” ผมช่วยเก็บจาน แต่เจ้าบ้านท้วง

“ไปคุยกันเถอะค่ะ เดี๋ยวจิ๊บกับเจมช่วยกันจัดการเอง”

“ไม่ได้หรอกครับ แค่นี้ก็รบกวนแล้ว ผมว่าคุณจิ๊บไปเล่นกับลูกเถอะ เขาคงอยากคุยกับแม่” หญิงสาวยังคงรั้นต่อ แต่เมื่อได้ยินเสียงร้องงอแงของเด็กๆ แล้วก็ผละไปจากโต๊ะอาหาร ขอโทษขอโพยยกใหญ่ว่าเห็นทีจะต้องให้แขกเป็นคนจัดการ ผมไม่ถือ ถึงแม้จะเป็นคนไม่แตะงานบ้านเลยแต่หากอยู่ในสถานการณ์ที่ต้องทำก็ทำได้ เล็กๆ น้อยๆ อย่างเช่นรวบจานเปล่าขึ้นซ้อนกันเพื่อความสะดวกในการเก็บล้าง

“ถ้าเป็นพรุ่งนี้บ่าย คุณศิว่างไหมครับ ไม่มีสินแล้วผมเองก็ไมได้ตีกอล์ฟเสียนาน”

“ถ้าเป็นพรุ่งนี้ได้ทั้งวันครับ” ผมรับคำชวน เหลือบตามองเจเรมี่วูบหนึ่งเชิงปรึกษา เด็กหนุ่มไม่อิดออด นิ่งเฉย ผมจึงถือโอกาสนี้ในการขออนุญาตพี่เขยของเจ้าบ้านในการเอาตัวน้องชายไปอยู่ด้วย “แต่คืนนี้เห็นทีต้องลักพาตัวเจเรมี่สักคืนเป็นการแลกเปลี่ยน”
แก้มขาวขึ้นสี แต่มุมปากยังอยู่ในองศาเดิม เจเรมี่ยกจานชามที่ใช้แล้วกลับเข้าครัว เหลือเพียงผมและเพื่อนสนิทของน้องชายที่หัวเราะกับท่าทีเคอะเขินนั่นแผ่วเบา

“ถ้าเจ้าตัวเต็มใจ เห็นทีจะไม่ใช่การลักพาตัวแล้วมั้งครับคุณศิ”




“คุณสนิทกับปีเตอร์ไวดีนะ”

ช่วงบ่ายของวันใหม่ ตุ๊กตาหน้ารถเอ่ยทักระหว่างทางจากบ้านไปยังสนามกอล์ฟที่นัดหมาย เหตุการณ์เมื่อคืนหลังออกจากบ้านของเจเรมี่ ปุณวิศก็หลับเป็นตาย ข้อดีของการมีลูกชายอยู่ด้วยคืออาเจ็มจะทำตัวเป็นผู้ใหญ่ ไม่โยเย ไม่ยอกย้อน แต่ข้อเสียคือการที่ไม่ได้เจอปุณวิศมาสองสัปดาห์เต็ม ทำให้เจเรมี่แย้งผมเรื่องการนอนแยกห้องกับลูก ดังนั้นทันทีที่ผมเข้าไปอาบน้ำ เด็กหนุ่มก็กระโดดแผล็วไปนอนกอดปุณวิศโดยไม่รอคำอนุญาตจากคุณพ่อและสามีตัวจริงสักแอะ เช้าวันรุ่งขึ้นผมวางแผนจะจัดการย่ำยีให้หนำใจโดยการออกอุบายให้เจตต์เป็นคนพาปุณณ์ออกไปเที่ยวเล่นรอบหมู่บ้าน เจ้าเด็กสองขวบก็ทำตัวร้ายโดยการเกาะแขนขาอาเจ็มแจ ใครยื้อออกไปจากอกเป็นร้องโวยวายท่าเดียว

กระทั่งตอนนี้ ปุณวิศก็นั่งสงบบนตักเจเรมี่ มีตุ๊กตาของเล่นจากฮ่องกงที่เดิมทีเป็นของวิเวียนอยู่บนตักอีกทอดสบายอารมณ์
ผมถอนหายใจ ก่อนตอบคำถามอาเจ็มของปุณวิศเพื่อซ่อนอาการหงุดหงิดเล็กๆ ที่ถูกลูกอ่อนรบกวนตลอดสองวันหนึ่งคืนที่ผ่านมา

“ตามประสานักธุรกิจ”

“อันนี้ผมเชื่อ” เจเรมี่ตอบด้วยท่าทีสบายๆ สถานที่นัดหมายของผมกับพี่เขยของเขาคือสปอร์ตคลับนอกเมือง เป็นแหล่งพบปะสังสรรค์กันในหมู่คนสังคมเดียวกับผมอันดับต้นๆ กอปรด้วยตัวอาคารกว้างใหญ่ ภายในจุสนามกีฬาไว้อีกหลายชนิด ผมตกลงกับปุณวิศว่าจะให้อาเจ็มพาไปว่ายน้ำ โดยก่อนหน้านี้แวะซื้อชุดว่ายน้ำใหม่ให้เจเรมี่มาด้วย

“ว่าแต่วันนี้พี่สาวนายมาด้วยหรือเปล่า ได้คุยกันไหม”

“พี่จิวเข้ากรุงเทพฯ พอดี พี่จิ๊บเลยพาหลานไปหา ปีเตอร์น่าจะมากับทศ”

“อืม ปีเตอร์ไว้ใจทศมากเลยเหรอ เห็นว่าให้จัดการธุรกิจในไทยทั้งหมด”

“ครับ” เจเรมี่ตอบ มองออกไปนอกกระจก “เวลาที่ปีเตอร์มาทศก็จะคอยดูแลตลอด ตั้งแต่ไปรับที่สนามบินจนถึงส่งขึ้นเครื่อง แต่ถ้าเป็นเมื่อก่อนเขาจะไปกับเพื่อนสนิท มาไทยเพื่อให้พี่จิ๊บมีโอกาสเลี้ยงวิเวียนเท่านั้น ส่วนตัวเองก็เตร่ไปทั่วประเทศเป็นสัปดาห์ๆ เพื่อนสนิทที่ว่าผมคิดว่าก็คงเป็นน้องชายคุณนั่นล่ะ”

“ถ้าฉันเป็นเขา ระหว่างที่ตัวเองไม่อยู่ไทยคงจ้างคนไว้ดูแลภรรยาสักคน อย่างน้อยก็เรื่องงานบ้าน คุณจิ๊บทำงานทั้งวันเหนื่อยแย่”

“พี่จิ๊บชอบความเป็นส่วนตัว เวลาที่มีคนเข้ามาหยิบจับของในบ้านแล้วจะคิดงานไม่ออก อีกอย่าง เรื่องพวกนี้ผมเป็นคนดูแลอยู่แล้วด้วย งานที่ร้านไม่ต้องไปเฝ้าตลอดเสียหน่อย”

“เพราะอย่างนั้นฉันถึงอยากให้มี ต่อไปนายย้ายมาอยู่ด้วยกันแล้วคุณจิ๊บคงเหงา”

“ผมยังไม่ทันรับปากเลย” เจเรมี่อ้อมแอ้มในลำคอ แสร้งเป็นก้มหน้าเล่นกับลูก ผมมองผ่านกระจก ริมฝีปากกระจับคู่นั้นไล่งับปลายนิ้วข้อเล็กของเด็กวัยสองขวบปีไปมา

“เจม ของใช้นายที่อยู่ในบ้านฉันเพิ่มขึ้นมาทีละอย่างสองอย่าง” ผมเกริ่น เลี้ยวรถเข้ามายังสถานที่นัดหมาย จอดตรงประตูทางเข้าอาคารก่อนส่งกุญแจให้เด็กรับรถ เจเรมี่เดินตามลงมาภายหลัง ผมหยิบอุปกรณ์ของใช้ส่วนตัวทั้งของตัวเองและลูกขึ้นพาดบ่า ส่วนเด็กหนุ่มอุ้มปุณวิศที่เกาะแข้งขาไม่ยอมห่าง

ดูท่าแล้วจะถูกใจอาเจ็มเข้าจริงๆ ปุณณ์ดึงผมเจเรมี่มางับเป็นการแก้แค้นหลังจากถูกกัดปลายนิ้วเบาๆ เมื่อครู่ เด็กอายุเท่านี้กำลังชอบจับอมสิ่งของเข้าปาก ยิ่งมีตัวอย่างแบบอาเจ็มก็ยิ่งชอบใจ ซึ่งนั่นเป็นต้นเหตุของอาการป่วยสัปดาห์เว้นสัปดาห์ คุณอาดุด้วยการย่นจมูกแล้วเอียงตัวหนี แต่มือเล็กก็ไขว่คว้าเอาผมหยักศกของเด็กหนุ่มมาจับถือให้จนได้ กระทั่งผมจุ๊ปากให้ปุณณ์ปล่อย ลูกชายตัวดีถึงยอมคลายมือจากเส้นผมมาเป็นกอดคออาเจ็มไว้ด้วยท่าทีสงบเสงี่ยม


“ปีเตอร์ให้มารอรับครับ”

เสียงของใครบางคนดังขึ้นระหว่างการหยอกล้อของเด็กน้อยและเด็กหนุ่ม ทศพลเอ่ยทัก เขามองผมด้วยแววตาไม่เป็นมิตรนัก อันที่จริงสังเกตได้ตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอแล้วแต่ไม่มั่นใจว่าสาเหตุที่มองแขกของนายด้วยหางตาใช่ไอ้เด็กดื้อข้างตัวผมที่เคยทั้งฟันและให้คนอื่นฟันเล่นไม่เลือกหรือไม่

“รอนานแล้วเหรอ”

“สักพักครับ” เขาตอบ เหลือบมองเจเรมี่แล้วหลบตา ก่อนเดินหมุนตัวนำไปหาเจ้านาย ผมกระชับกระเป๋าไม้กอล์ฟชิดแผ่นหลัง มือข้างหนึ่งแตะบนแผ่นหลังกว้างของเด็กหนุ่มให้เดินเคียงไปด้วยกัน

“รู้จักกับทศมานานแค่ไหน” ผมกระซิบถาม ได้กลิ่นความไม่ชอบมาพากลแขวนลอยในอากาศ เจเรมี่ตอบเฉไฉอย่างคนมีเรื่องซ่อนเร้น ผมอ่านเขาออก แววตาที่หลบลี้ไม่ยอมสบกันยามสนทนานั่นเป็นหลักฐานชิ้นสำคัญเลยทีเดียว

“ก็เท่าที่ปีเตอร์เข้ามาในชีวิตพี่จิ๊บนั่นแหละ”

“สนิทกันเหรอ”

“เคย” เสียงทุ้มเอ่ยเรียบ ปุณวิศร้องขอให้ปล่อยเดิน เจเรมี่ยอมตามใจแต่ยังใช้สายตาติดตามลูกชายผมไปด้วย เมื่อเห็นว่ามือว่างแล้ว จังหวะนั้นผมก็คว้าจับไว้ เด็กหนุ่มไม่สะบัดหนี ยินยอมอยู่ในโอวาทและนั่นทำให้ผมสงบจากความว้าวุ่นใจเล็กน้อย

“ตั้งแต่กลับมาคบกันนี่ขี้หึงขึ้นเยอะนะ” เจเรมี่สัพยอก และผมไม่ปฏิเสธ

“ช่วยไม่ได้ เด็กแถวนี้มันเกเรกว่าตอนนั้นเสียเยอะนี่นะ”

ตัวต้นเหตุของความหึงหวงหันหน้ากลับมา ดวงตาสีนิลดำของทศพลมองที่มือของเจเรมี่เป็นอย่างแรก ก่อนลอบกลืนน้ำลายแล้วผายมือไปยังโต๊ะริมสนามกอล์ฟสีขาวลายฉลุ ใกล้กันนั้นผู้คนยืนเรียงรายไดรฟ์กอล์ฟจำนวนหนึ่ง สนามด้านนอกสีเขียวขจี แสงแดดยามบ่ายแก่สะท้อนเล่นกับยอดหญ้าจนต้องหยีตาเข้าหากัน

“แดดแรงเหมือนกันนะครับ” ผมเป็นฝ่ายทักก่อนแล้วยกมือไหว้ คู่สนทนารับไหว้ด้วยท่าทีที่แสดงให้เห็นว่ารู้ขนบธรรมเนียมประเพณีของไทยไม่ใช่น้อย

“ที่จริงผมก็ลืมไปว่าน่าจะนัดคุณตั้งแต่เช้า” รอยยิ้มของชายวัยกลางคนยกขึ้นข้างหนึ่ง มองมือที่กลับไปเกาะกุมกันของผมกับลูกครึ่งไทยอเมริกันลอดแว่นกันแดดสีชา ยิ้มกรุ้มกริ่ม เอ่ยแซวอย่างคนรู้ทัน “กลัวว่าจะตื่นมากันไม่ไหว”
ผมหัวเราะ เจเรมี่ค่อยๆ ดึงมือออกเมื่อเห็นปุณวิศกำลังเดินดิ่งไปหาผู้เล่นท่านอื่นด้วยความสนอกสนใจ คุณอาคนโปรดวิ่งไปจับไว้แต่ปีเตอร์กลับเอ่ยทักด้วยท่าทีสบายๆ

“ท่าทางเขาจะชอบตีกอล์ฟตั้งแต่เล็กนะครับ ไม่หัดให้เล่นดูล่ะครับ”

“ว่าจะรอให้โตกว่านี้สักนิดครับ ผมว่าตอนนี้เด็กไป”

“แค่ไดรฟ์เฉยๆ ก็น่าจะไหว”

“ปกติปุณณ์เรียนว่ายน้ำอยู่แล้วครับ ให้เล่นกีฬาทีละอย่างดีกว่า” ผมตอบ เดิมทีเคยเรียนทุกวันเสาร์ หลังๆ มามรกตเลื่อนให้เป็นเย็นวันจันทร์เพราะเป็นวันที่คุณแม่สมัยใหม่สะดวกใจจะไปรับส่งด้วยตัวเองมากที่สุด ที่สำคัญคือหญิงสาวอยากเห็นพัฒนาการของลูกน้อยทุกช่วงวัยด้วยตัวเองมากกว่าคอยนั่งฟังจากผมว่าวันนี้ลูกเรียนว่ายน้ำเป็นยังไงบ้าง ซึ่งผมไม่ขัด หน้าที่การดูแลลูกหลักๆ เป็นของเธอ ผมเชื่อในสัญชาตญาณเพศแม่มากกว่าตัวเอง ข้อต่อรองที่เคร่งครัดมีเพียงการที่ผมต้องได้รับโอกาสเลี้ยงลูกบ้างเท่านั้น

“เดี๋ยวเราวอร์มเลยไหมครับ ผมว่าจะให้เจมพาปุณณ์ไปเล่นสระว่ายน้ำในยิมระหว่างรอ”

“อ้อ ได้เลย” ชายวัยกลางคนกล่าว เขามองผมด้วยสายตาที่เปี่ยมไปด้วยความเมตตา “ผมเห็นคุณแล้วคิดถึงสินนะ”

ผมเลือกไม้กอล์ฟที่ถูกใจออกจากถุง มองออกไปด้านนอกแล้วภาพของตัวเองครั้งยังเด็กที่มาออกรอบครั้งแรกกับพ่อและน้องชายเด่นชัด ความทรงจำของผมไม่เคยมีแม่อยู่ เราอยู่ด้วยกันสามคนพี่น้องมาแต่ไหนแต่ไร

“คุณเหมือนเขามาก”

“ใครๆ ก็ว่าอย่างนั้นครับ”

“เสียดาย เขาไม่น่าด่วนจากไปเลย ผมเองก็ยังมีเรื่องที่ค้างคาใจอยู่ ขอโทษนะศิฑาที่ผมไม่ได้มางานศพของน้องชายคุณเลย นี่ก็เพิ่งเคลียร์งานที่ฮ่องกงเสร็จ พอไม่มีสินแล้วธุรกิจที่ไทยก็เละเทะ หลังจากนี้ผมคงต้องมาเคลียร์งานด้วยตัวเองทุกสัปดาห์จนกว่าทศจะคุมทุกอย่างได้จริงๆ”

ผมสวมถุงมือหนัง วางหมวกแก๊ปสีขาวเหนือศีรษะ

“ไม่เป็นไรครับ ผมเข้าใจ ทำงานอย่างพวกเราไม่ได้มีเวลาว่างมากนัก ยิ่งเป็นเจ้าของกิจการเองแล้วการลาหยุดยิ่งยากเข้าไปใหญ่”

ไกลออกไปเป็นบ่อน้ำ ก่อนท้องฟ้าจะจรดลงบนผืนหญ้านั้นมีตาข่ายสูงท่วมหัวไปสักเกือบสิบเท่ากันระหว่างสนามกอล์ฟและป่าด้านนอก สายลมเย็นพัดมา ผมรู้สึกราวกับว่าศุภสินอยู่ไม่ไกล

“คุณปีเตอร์รู้จักหลินหรือเปล่าครับ”

ผมกับปีเตอร์เลือกพรมไดรฟ์กอล์ฟติดกัน นัดหมายว่ารอแดดร่มกว่านี้สักหน่อยจะไปออกรอบ เรามีเวลาตลอดบ่ายจนถึงเย็น ทานมื้อค่ำกันสักมื้อแล้วก็แยกย้ายกันกลับ

“รู้จักสิครับ คนโปรดของสินเลย หน้าตาดีเชียว”

“บอกตรงๆ ผมก็แปลกใจนะ ต่อให้เขาจะสร้างครอบครัวด้วยตัวเองก็ไม่เห็นว่าจำเป็นต้องยกมรดกทั้งหมดให้เมีย” ผมละคำพูดว่า ที่ไม่ถูกต้องตามกฎหมาย ไว้ในใจเพื่อให้เกียรติ ชายวัยกลางคนขยับขากาง เขาเหวี่ยงแขน และบิดเอวเพื่อทดสอบวงรอบของตัวเองหลายครั้งก่อนถอนหายใจ

“เขาหลงผู้หญิงคนนี้มากครับ ผมเคยเตือนหลายครั้งแล้วว่าผู้หญิงแบบนี้ไม่เหมาะกับการเป็นแม่ของลูก”

“รู้ใช่ไหมครับว่าหลินทำงานอะไร”

“ครับ ผมเป็นคนแนะนำหลินให้สินเอง” เสียงหัวเหล็กของไม้กอล์ฟสัมผัสลูก จุดสีขาวขนาดกำมือลอยออกไปบนอากาศ ตกลงบนผืนหญ้ากว้างใหญ่ “เราไปเที่ยวผู้หญิงด้วยกันบ้าง เรื่องนี้อย่าบอกจิ๊บนะครับ”

ผมหัวเราะ ท่าทางปีเตอร์ไม่ได้เจ้าชู้ประตูดินแม้แต่น้อย

“คุณต้องเข้าใจ ผมติดใจประเทศไทยเพราะเรื่องนี้ แต่ผมก็ไม่เคยคิดว่าจะเอาโสเภณีมาทำเมีย” เขาพูดอย่างคนกร้านโลก ผมเหวี่ยงวงสวิงบ้าง ลูกกอล์ฟตกไกลจากที่คิดไว้โข อาจเป็นเพราะร้างรามานาน

“ผมสะอาด ป้องกันตัวทุกครั้งไม่ให้จับได้ ผมไม่นอนกับคนหน้าซ้ำๆ เพราะไม่อยากผูกพันจนต้องส่งเสียเลี้ยงดู ยังไงเสียสำหรับผมก็ให้จิ๊บเป็นตัวจริงแค่คนเดียว ถึงแม้ว่าที่บ้านผมจะไม่ชอบภรรยาสักเท่าไรก็เถอะ”

“ครอบครัวคนจีนน่ะครับ คุณจิ๊บน่าจะเข้าใจ”

“จิ๊บไม่มีปัญหา เขาอยากอยู่ดูแลน้องชายที่ไทยมากกว่า แต่เงื่อนไขที่ต้องพาลูกมาเจอบ่อยๆ ก็ทำเอาผมลำบากเหมือนกัน บางครั้งเครียดกับงานผมก็อยากรุนแรงในเรื่องเซ็กซ์บ้าง แต่ผมไม่อยากให้จิ๊บเป็นที่ระบาย แค่นี้เธอก็อดทนเพื่อผมมาเยอะแล้ว”

ผมพยักหน้าเข้าใจ ปีเตอร์รักพี่สาวของเจเรมี่มากกว่าที่คิดไว้เยอะแต่วิธีที่ทำก็ไม่ใช่ทางออกของปัญหาที่ดี “ไอ้สินมันไม่เคยฟังผมเลย ปล่อยให้ตัวเองโดนจับเสียได้”

“ถึงอย่างนั้นก็เถอะ เขาทำพินัยกรรมอย่างกับรู้ว่าตัวเองจะตาย”

บรรดาห้างร้านที่หุ้นกับปีเตอร์ทั้งหมดตกอยู่ในมือของลลดา ซึ่งผมทบทวนหลายครั้งแล้วแต่ไม่พบแรงจูงใจที่สินจะทำแบบนั้น “ผู้หญิงที่ไม่มีการศึกษาจะไปดูแลร้านของมันได้ยังไง”

“เขาอาจจะทำเพื่อเลี่ยงภาษีของตัวเอง เพราะเราจะขยายสาขาเพิ่มอีกสองที่สำหรับตอนที่ยังมีชีวิตอยู่” ปีเตอร์เสนอความเห็น หวดลูกกอล์ฟไกลออกไป “หรือถ้าเขารู้ว่าตัวเองกำลังจะตายอย่างที่คุณพูด ก็คงต้องการไม่คุณก็ผมซื้อหุ้นคืนจากหลิน เมียเขาจะได้มีเงินเลี้ยงดูลูกต่อไป”

“แต่ผมอยากให้เด็กมาอยู่กับผม”

“ผมว่าอย่าเลย” ปีเตอร์แย้ง เท้าแขนกับไม้กอล์ฟแล้วหันมามองผม “ลองนึกถึงใจคุณที่ถูกพรากลูกดูสิ”

บางครั้ง ปีเตอร์อาจไม่ได้พยายามสื่อถึงผมกับปุณณ์
แต่หมายถึงที่เขาไม่สามารถทำให้คุณจิ๊บกลายเป็นคนหนึ่งในครอบครัวได้ต่างหาก

“ผมอยากให้เขามีชีวิตที่ดี”

“คุณช่วยหลินได้ตั้งหลายอย่างที่ไอ้สินมันพอใจ” ผมยอมรับว่าเรื่องส่วนตัวของน้องชายแล้วต้องฟังเพื่อนสนิทต่างวัยของเขาให้มาก ปีเตอร์กลับมาตีกอล์ฟอีกครั้ง และกลายเป็นผมที่หยุดมอง “แค่ช่วยเหลือเรื่องค่าเทอมให้ได้เรียนโรงเรียนดีๆ น้องชายคุณก็น่าจะดีใจแล้ว”

“ไม่รู้สิครับ บางทีผมก็คิดว่าการตายของสินค่อนข้างประหลาด” จากลักษณะของรถที่พุ่งชนต้นไม้แล้วไม่น่าจะทำให้ถึงความตายได้ ข้อมูลทางนิติเวชที่ได้รับก็ไม่ชอบมาพากลหลายอย่าง

“ช่วงนั้นผมก็ติดงานอยู่ที่ฮ่องกงเสียด้วย ก่อนเผาสินเลยไม่ได้ช่วยอะไรคุณเลย ว่าแต่มีเรื่องอะไรที่คิดว่าประหลาดเหรอครับ ไม่ใช่ว่าอุบัติเหตุหรอกหรือ”

“ใช่ครับ ตำรวจกับประกันสรุปสำนวนว่าเป็นอุบัติเหตุ” ผมตอบเขาด้วยข้อมูลที่มี แดดยามบ่ายร้อนจัด แค่ออกแรงไม่ถึงครึ่งชั่วโมงเหงื่อก็ออกเต็มหลัง “ผมไม่ไว้ใจผู้หญิงคนนั้น”

“ถ้ามีอะไรอยากให้ช่วยก็บอกผมได้นะศิ”

ดวงตาคู่สีดำสนิทจับจ้องมา เขาหมายความอย่างที่พูดทุกประการ “ศุภสินก็ไม่ต่างจากน้องชายผม ที่ไทยมีไม่กี่คนที่ผมวางใจมากเท่านี้ ถ้าเป็นคนนอกครอบครัวแล้วสินก็เหมือนเป็นเพื่อนคนเดียวด้วยซ้ำ”

ผมขอบคุณในลำคอ เหลือบตามองด้านหลังไม่เห็นทศพลยืนอยู่ที่เก่าแล้ว

“ขอไปเข้าห้องน้ำสักครู่นะครับ”

ปีเตอร์ หลี่ พยักหน้า ผมปลีกตัวออกมา เหงื่อที่ชื้นอยู่ตามไรผมและแผ่นหลังเกิดจากสภาพอากาศ แต่สิ่งที่ร้อนระอุในใจกลับเป็นเพราะเจเรมี่และคนเคยสนิทของเขาหายไปพร้อมกัน

สนามกอล์ฟขนาดใหญ่มีโซนของสระว่ายน้ำและคอร์ดแบดแยกออกมาในอาคารติดกัน ใช้เวลาไม่นานก็พบว่าทศพลยืนเฝ้าเจเรมี่อยู่ริมสระน้ำ สายตาคมจับจ้องแน่นิ่ง แต่ไม่มีทีท่าว่าจะเข้าประชิดตัวแต่อย่างใด

“เจม!”

เด็กหนุ่มที่เอาแต่โยนบอลเล่นกับลูกชายผมในสระเด็กเงยหน้าขึ้น เมื่อเห็นว่าเป็นผมก็พาปุณณ์มาหาที่ขอบสระ ผมจงใจเดินผ่านหน้ามือขวาของปีเตอร์ รับรู้ถึงความไม่พอใจที่ส่งออกมาทางสายตาของเขา ทศพลปลีกตัวหลบไปโดยปราศจากคำทักทายและผมเห็นเหยื่อที่ถูกคุกคามในสระน้ำถอนหายใจยาว

“อึดอัดชะมัด เขาไม่ต้องไปเฝ้าปีเตอร์หรือไง”

คนพูดทำปากยื่น และผมก็พอใจกับท่าทางแบบนั้นเพราะมันแสดงออกชัดว่าเจ้าตัวก็ไม่ได้พึงพอใจที่ต้องตกเป็นเป้าสายตาของใคร โดยเฉพาะในเวลาที่เหลือแค่กางเกงว่ายน้ำตัวเดียว

“เดี๋ยวฉันจะชวนปีเตอร์ออกรอบ ให้เอาเจ้านี่ไปด้วย มีอะไรก็โทรหา ฉันเปิดเครื่องตลอดเวลา”

“จริงๆ วันนี้ผมโคตรอยากนอนอยู่บ้าน” เจเรมี่บ่นอุบ แต่ยื่นโอกาสให้ผมแก้ตัวในประโยคถัดมา “คุณต้องพาผมไปหาอะไรอร่อยๆ กินไถ่โทษที่ต้องมาเจอทศด้วย น่ารำคาญชะมัด”

ผมหัวเราะร่วน ยีเส้นผมเปียกชื้นของอีกฝ่ายรุนแรงจนศีรษะไหวคลอน

“เตรียมเมนูที่อยากกินไว้เลย เสร็จธุระแล้วฉันจะถาม อย่าลืมเป่าผมปุณณ์ให้แห้งด้วย”

“ผมเลี้ยงลูกเป็นกว่าคุณอีก”

ผมไม่ปฏิเสธ

อาจเพราะแบบนั้น ถึงอยากให้เขาย้ายมาอยู่ด้วยกันสักที




TBC

ตัวละครใหม่งอกกก
จับตาดูทศพลไว้ดีๆทุกโคนนนน

[shoi_toei]

คุณทศ ยังไงค๊า

[MyLavenderLand]

ทศพลเป็นคนวางแผนฆ่าสินเหรอ?!!!  #เดี๋ยวๆใจเย็นๆ  west บอกให้จับตาดูเฉยๆ #อินเบอร์เกิน

[sirin_chadada]

รอตอนต่อไปค่ะ

[aiyuki]

ทศไม่พอใจเจ็มเรื่องอะไรอ่าาา

[alternative]

ทศกำจัดสินเพื่อให้ได้เจม เอ๊ย!

ตอนนี้ครอบครัวอบอุ่นมาก

อีตาปีเตอร์ ชอบคิดเองว่ะ บางทีพี่จิ๊บก็อาจจะอยากได้เซ็กส์แซ่บ ๆ ก็ได้นะ

[แมวดำ]