วันนี้....คิดว่า...สถานการณ์เริ่มดีขึ้นมาอีกนิด...
เพราะว่า...น้องแกยอมโทรกลับมา...
แต่ก็รู้สึกเหมือนที่สารมีน้องโก๋บอก...
คือน้องแกดูอ่อนล้า...ไม่มีแรง...
ถามอะไรไป...คุยอะไรไป...ก็ดูเงียบๆๆ
ตอบด้วยเสียงเบาๆ...แล้วก็ไม่ค่อยพูดอะไร
พอถามอะไร..ก็ตอบว่า...ไม่รู้...
ถามเรื่องโก๋...ว่ามีสอบอีกเมื่อไหร่...
ก็ตอบว่า...ไม่รู้...รู้แค่ว่า...วันนี้มีสอบทั้งเช้าและบ่าย
แล้วก็ถามอีกว่า...โก๋มีสอบอีกทีเมื่อไหร่...
น้องแกก็บอกว่า...ไม่รู้ไม่ได้ถาม...
เลยถามว่า...แล้วทำไมไม่ถามละคับ...
น้องแกก็ตอบว่า...ไม่รู้...ไม่กล้าพูดกับโก๋
เลยบอกไปว่า...ที่เล้ามีนักเรียนรอเต็มเลย...และนักเรียนก็รักครูกอล์ฟทั้งนั้นเลย
แต่น้องแกบอกว่า...ไม่กล้าเข้าเล้าอีกแล้ว..
เพราะงั้น...ขอเวลาให้น้องแกหน่อยนะคะ...
รอวันที่...น้องแกกลับมาเป็นคนที่ร่าเริงเหมือนเดิมอีกครั้ง....
รอด้วยกันนะคะ...
ป๋อหล๋อ....สารมีน้องโก๋...พี่ว่าแกปริ้นไปให้ภรรเมียน้องแกอ่านก็ดีนะ...ถ้าภรรเมียน้องแกไม่ยอมเข้ามา
และถ้าภรรเมียน้องแกยังไม่ยอมอ่าน...ก็ปริ้นแล้ววางไว้แถวนั้นแหละ...เชื่อดิ...เมื่อภรรเมียน้องแกมีความกล้า...อีกครั้ง
ก็จะหยิบขึ้นมาอ่านเอง...รอวันภรรเมียน้องแกกลับมา
