บทเรียนที่ ๓๖
“หนวกหูคนจะนอน ออกไปเลย ล็อคประตูให้ด้วย”ไอ่กอล์ฟวีนใส่ แล้วนอนตะแคงขวาหันหลังให้มัน ไม่รู้มันจะอยู่หรือไป เพราะไอ่กอล์ฟไม่สนใจอะไรแล้ว ง่วงๆเซ็งๆเพลียๆล้าๆ จนเคลิ้มหลับไป
ไอ่กอล์ฟมารู้สึกตัวตื่นอีกที ก็ตอนที่พลิกตัวแล้วแผลมันไปถูกผ้าห่ม มันแสบๆคันๆเลยทำให้ตื่น ภาพแรกที่ไอ่กอล์ฟเห็นคือ ภาพไอ่เด็กเกรียนที่ยังอยู่ในชุดรด.(จำได้ว่ามันยังใส่รองเท้าอยู่เลยนะ สงสัยมันคงถอดยากมั้ง)นั่งหลับที่พื้นข้างๆเตียงไอ่กอล์ฟ เอาหัวมาเกยที่เตียงแล้วทำท่าเหมือนเอามือมาวางไว้ข้างๆมือไอ่กอล์ฟ (มันคงอยากจับแต่ไม่กล้าจับมั้งครับ)
ไอ่กอล์ฟนอนมองดูมัน ผมสั้นๆเกรียนๆ (ตอนนั้นได้กลิ่นหัวเหม็นเขียวด้วย อิอิ) จมูกโด่งๆ คิ้วเข้มๆตัดกับหน้าขาวๆของมันซึ่งตอนนี้ดูแดงๆเกรียมๆเหมือนโดดแดดเผามา ปากสีชมพูอมแดงอย่างดูดีมีเลือดฝาด ขนตาที่มาประกบกันยาวงอน (โอ้ย ๆๆ เขียนบรรยายให้มันดูดีเกินจริงไปป่ะว่ะนี่ ชิส์)
อยู่ดีๆไอ่กอล์ฟก็รู้สึกอยากเอามาไปลูบหัวมัน พอยกมือขึ้นมากำลังจะไปถึงหัว ไอ่กอล์ฟก็เหมือนได้สติ หยุดกึกเลยทันที รีบวางมือลงอย่างรวดเร็ว เป็นอะไรไปว่ะ ไอ่กอล์ฟนึกแปลกใจตัวเอง แล้วไอ่กอล์ฟก็นอนมองมันอยู่อย่างนั้น ดูมันจนมันขยับตัว ไอ่กอล์ฟก็รีบแกล้งทำเป็นหลับตาเหมือนหลับอยู่ ได้ยินเสียงมันเหมือนลุกขึ้นยืนแล้วก็เสียงก๊อกแก๊กๆ ก่อนที่มันจะมาปลุกไอ่กอล์ฟ
“พี่ครับ พี่ ๆ พี่ตื่นเถอะครับ เย็นมากแล้ว พี่ตื่นมาทานข้าวแล้วทานยาค่อยนอนต่อนะครับ”มันเรียกเบาๆ แต่มันไม่ถูกเนื้อต้องตัวไอ่กอล์ฟนะครับ สงสัยมันคงกลัวไอ่กอล์ฟอาละวาดใส่มัน
ไอ่กอล์ฟที่แกล้งหลับก็ทำเนียนเป็นเหมือนงัวเงียเพิ่งตื่นนอน พอลืมตาหันไปมองมัน ก็พบกับรอยยิ้มกว้างของมัน
“พี่ครับ หกโมงกว่าแล้ว พี่อยากทานอะไร เดี๋ยวผมไปซื้อมาให้ พี่ตื่นขึ้นมาทานข้าวทานยาก่อนแล้วค่อยนอนต่อนะครับ”
ไอ่กอล์ฟมองเลยตัวมันไปที่หน้าต่างเห็นแสงอาทิตย์โผล้เพล้ ก็รู้ว่าอีกเดี๋ยวมันจะค่ำแล้ว ไอ่กอล์ฟลุกขึ้นนั่ง มันเดินเข้ามาทำท่าเหมือนจะช่วยแต่ไอ่กอล์ฟส่งสายตาพิฆาตไปมองมัน มันเลยหยุด แล้วไอ่กอล์ฟก็คว้ามือถือมากดเบอร์ไปหาไอ่น้องต้นทันที
“ต้นเหรอ มาหาพี่ที่หอหน่อยซิ ซื้ออะไรมาให้พี่กินด้วยนะ เดี๋ยวนี้เลย”ไอ่กอล์ฟพูด ไอ่เด็กเกรียนมันทำหน้าซึมๆเศร้าๆทันทีเลยครับ
“พี่กอล์ฟครับ คือตอนนี้ต้นยังไม่ว่างเลยครับ เนี่ยะอยู่ที่ร้านถ่ายเอกสารกำลังยุ่งมากๆ เขาเข้าเล่มให้ผิดอ่ะครับ แล้วต้องส่งพรุ่งนี้แล้วด้วย อีกอย่างเพื่อนๆก็คอยข้าวจากต้นอยู่ที่ห้องอ่ะครับ นี่ต้นก็ยังไม่ได้ไปซื้อเลย พี่กอล์ฟคอยต้นอีกซักชั่วโมงได้ไหมครับ หรือพี่กอล์ฟด่วนป่ะครับ”ไอ่น้องต้นแบ่งรับแบ่งสู้
“มาเดี๋ยวนี้ไม่ได้เหรอ”ไอ่กอล์ฟถาม ไอ่เด็กเกรียนมันเริ่มเงยหน้ามองไอ่กอล์ฟอย่างมีความหวัง
“คือพี่กอล์ฟครับ แบบว่า....เพื่อนต้นก็คอยอยู่......”ไอ่น้องต้นพูดไม่ทันจบ ไอ่กอล์ฟก็แทรกขึ้นเลยครับ
“เพื่อนต้น กับพี่ ต้นจะเลือกใคร”ตอนนั้นมันอารมณ์ประมาณว่า นี่กรูเกิดอุบัติเหตุมานะ มรึงยังจะไม่มาสนใจกรูอีกเหรอ แต่ที่จริงก็ไม่ได้เป็นอะไรมากหรอกครับ อีกอย่างไอ่กอล์ฟก็ไม่ได้บอกไอ่น้องต้นไปแต่แรกว่ารถล้มมาด้วย เคยเป็นไหมครับ อารมณ์ประมาณว่าคนป่วยต้องการคนเอาใจ
“ทำไมพี่กอล์ฟถามต้นอย่างนี้”ไอ่น้องต้นดูเสียงเบาลงไปเหมือนตกใจมาก
“ไม่มีอะไรหรอก งั้นทำงานต่อไปเถอะ”ไอ่กอล์ฟตัดบทเอาดื้อๆเลยครับ (นี่แหละนิสัยไอ่กอล์ฟ แย่เน๊อะ อย่าเกลียดเค้านะ กาซิกๆๆ อ้อนๆๆ)
แล้วไอ่กอล์ฟก็เริ่มกดเบอร์ไปหาเพื่อนๆ เริ่มที่ไอ่ทิวกะว่าจะมันซื้อข้าวมาให้ แต่มันปิดเครื่อง กดไปหาไอ่ต้อมันดันอยู่ในเมืองไม่ได้อยู่ในมอตอนนี้ พวกสาวๆตัดทิ้งไปเลยเพราะมันขึ้นหอชายไม่ได้ ไอ่กอล์ฟเริ่มหงุดหงิดนิดหน่อยที่ไม่ได้ดั่งใจ พอมองไปเห็นไอ่เด็กเกรียนก็เอาเลยครับ ได้ที่ลงแล้ว
“อยู่ทำไม กลับบ้านไปได้แล้ว”ไอ่กอล์ฟพูดเสียงเขียวใส่มัน ก่อนที่จะลุกจากเตียงแล้วไปหยิบกระเป๋าตังค์ที่วางบนโต๊ะเพื่อเดินลงไปหาอะไรกิน
“พี่จะไปซื้อข้าวเหรอครับ เดี๋ยวผมไปซื้อให้ พี่คอยอยู่ที่นี่แหละครับ พี่เดินมากๆ เดี๋ยวเจ็บแผลนะครับ”มันพูดแล้วไปยืนขวางประตูไว้
“หลีกไป แล้วก็กลับบ้านไปได้แล้ว เดี๋ยวที่บ้านก็เป็นห่วง”ไอ่กอล์ฟบอกมัน
“ผมโทรไปบอกแหมะแล้วว่า วันนี้ผมจะกลับค่ำๆ ถ้าจะกลับแล้วจะโทรไปบอกให้คนมารับ ดีใจจังเลยพี่เป็นห่วงผมด้วย กลัวว่าที่บ้านผมจะเป็นห่วง ว่าแต่พี่ไปทำอะไรมาครับ ถึงเป็นแผลอย่างนี้”มันพูดไปยิ้มไป
“ธุระโครงการอะไรไม่ใช่ ไม่ต้องมาอยากรู้ หลบไป หิวข้าวแล้ว”ไอ่กอล์ฟพูดเสียงฉุนๆใส่มัน
“ผมไปซื้อให้นะครับ ผมจำได้ว่าพี่ชอบทานอะไร”มันพูดจบก็อาศัยความเร็วคว้าแม่กุญแจที่มีลูกเสียบคาอยู่ที่แขวนอยู่ข้างๆประตูแล้ววิ่งออกไป แล้วปิดประตูได้ยินเสียงแก๊กๆเหมือนคนใส่แม่กุญแจด้านนอก
ไอ่กอล์ฟตกใจครับ มันเร็วมาก เร็วกว่าลิงอีก พอได้สติผละไปเปิดประตูปรากฏว่ามันล็อคแม่กุญแจที่ด้านเรียบร้อยไปแล้ว ตอนนั้นไอ่กอล์ฟที่มีอารมณ์เดิมฉุนๆแทนที่จะโกรธกลับยิ้มออกมานะครับ ยิ้มให้กลับความกล้าบ้าบิ่นความทะเล้นของมัน
แล้วไอ่กอล์ฟก็เดินกลับเข้ามาในห้องเห็นกระเป๋าเป้ของมันยังวางอยู่ แล้วมือถือของมันก็วางอยู่บนโต๊ะเขียนหนังสือของไอ่กอล์ฟด้วย อันนี้ไอ่กอล์ฟไม่ได้อยากดูเลยจริงๆนะครับ พอดีเดินเอากระเป๋าเงินไปวางแล้วบังเอิญเห็น หน้าจอมือถือของมันเป็นรูปไอ่กอล์ฟที่แต่งชุดนักศึกษายืนอยู่หน้ากระดานดำ (สงสัยมันแอบถ่ายตอนที่ไอ่กอล์ฟไปฝึกสอน แหมๆ จะขอถ่ายดีๆแล้วเอารูปหล่อๆกว่านี้ขึ้นหน้าจอก็ไม่ได้ ภาพนี้มันดูเป็นผู้ใหญ๊ ผู้ใหญ่ ทางก๊าน ทางการ อิอิ ทำมาเป็นพูดดีเน๊อะ ตอนนั้นแม้แต่หน้ามันยังไม่อยากมองเลย)
ไอ่กอล์ฟนั่งคอยซักพักมันก็ไขกุญแจเข้ามา หน้ายิ้มแป้น ในมือถือถุงพะรุงพะรัง ไอ่กอล์ฟกำลังจะอ้าปากด่ามันที่ขังเอาไว้ แต่มันเร็วกว่าครับ พูดแทรกเลย
“พี่ไม่ต้องพูดอะไรเลย ไปล้างมือเตรียมตัวทานข้าว ผมขอลัดคิวเขาด้วย บอกว่าจะเอาไปให้คนป่วย พี่จะได้ไม่ต้องรอนาน มีแต่ของชอบพี่ทั้งนั้นเลย ผมมัดจำจานชามกับช้อนป้าเขามาด้วย ไม่แน่ใจว่าพี่จะมีหรือเปล่า พี่รีบไปล้างมือซิครับ เดี๋ยวผมจัดไว้คอย”มันพูดโดยไม่มองหน้าไอ่กอล์ฟซักคำ
แต่ไอ่กอล์ฟก็เป็นอะไรก็ไม่รู้นะครับตอนนั้น ยอมทำตามมันลุกออกไปล้างมือแต่โดยดี อาจจะเป็นเพราะช่วงนั้นอารมณ์ประมาณว่าอยากให้มีคนมาเอาใจก็ได้มั้งครับ กลับเข้ามาอีกทีมันก็เอาโต๊ะญี่ปุ่นเล็กๆมากางไว้กลางห้อง จัดการเทกับข้าวลงจานวางไว้ซะเต็มโต๊ะ มีแต่ของชอบไอ่กอล์ฟอย่างมันว่าจริงๆด้วย ไอ่กอล์ฟเห็นแล้วน้ำลายไหลเลย (ยิ่งเป็นของฟรีด้วยนิ่ เอิ๊กๆ)
“พร้อมแล้วครับ พี่มาทานได้เลย กับข้าวยังร้อนๆอยู่เลย”มันพูดด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม
ไอ่กอล์ฟนั่งลงมันก็เทข้าวใส่จานแล้วยื่นส่งมาให้ไอ่กอล์ฟ ด้วยความหิวไอ่กอล์ฟก็จัดการโซ้ยเลยครับ กินไปได้เกือบครึ่งจานเหลือบมองดูไอ่เด็กเกรียนที่มันนั่งออกไปอยู่ห่างๆ มันมองดูไอ่กอล์ฟนั่งกินข้าวแล้วก็กลืนน้ำลายตาม แต่หน้ามันยิ้มมากเลยนะครับ แล้วไอ่กอล์ฟก็คิดได้ว่าลืมชวนมันกินข้าวด้วย มันยิ่งเป็นโรคกระเพาะนี่หว่า (เห็นแก่กิน จนลืมคนอื่นเลยกรู เห่อๆ) นี่ก็จะทุ่มแล้ว ถึงว่ามันเอามือกุมท้องไว้
“มองอะไร จะกินป่ะ ถ้าจะกินก็มา เดี๋ยวมาโรคกำเริบตายที่นี้อีก”ไอ่กอล์ฟบอกมันยิ้มเห็นฟันทุกซี่เลยครับ
“จริงๆเหรอครับ ผมทานข้าวกับพี่ได้เหรอครับ”มันลุกลี้ลุกล้นรีบขยับเข้ามาด้วยความดีใจอย่างเก็บอาการไม่อยู่
“อืม”ไอ่กอล์ฟตอบรับสั้นๆเหมือนเป็นการอนุญาต
มันเอาข้าวที่เหลืออยู่ในถุงมาเทใส่จานเปล่าแล้วก็เริ่มตักกิน มันกินไปมองหน้าไอ่กอล์ฟไปยิ้มไปดูมันมีความสุขเอามากๆเลย ไอ่กอล์ฟก็รู้สึกแปลกๆเหมือนจะอายๆเขินๆก็ไม่ใช่ เหมือนจะมีความสุขก็ไม่เชิง มันเป็นอะไรที่คลุมเคลือบอกได้ยาก
“พี่ไม่ถามผมเหรอว่าผมหายไปไหนมา”มันชวนคุยระหว่างกินข้าวใกล้จะอิ่มแล้ว
ไอ่กอล์ฟเบ๊ะๆปาก ทำหน้าเหมือนไม่อยากรู้
“ผมอ่ะไปช่วยค่ายลูกเสือที่โรงเรียนมาตั้งแต่วันศุกร์แล้ว เขาให้พวก รด.ไปช่วยดู เนี่ยะก็เพิ่งเสร็จค่าย พอเสร็จปุ๊บผมก็รีบมาหาพี่เลย พี่บอกพี่แล้ว พี่บอกผมหน่อยว่าพี่ไปทำอะไรมาถึงได้เป้นแผล”มันเรียกร้อง กรูขอให้มรึงเล่าหรือยัง
“รถล้ม”อ้าวแล้วกรูตอบมันไปทำไมเนี๊ยะ
“ล้มยังไง ล้มที่ไหนครับ ผมว่าพี่ไปหาหมอให้ตรวจแบบละเอียดๆดีกว่าครับ เพื่อจะมีเลือดคลั่งข้างใน”มันแสดงท่าทีเป็นห่วงอย่างเห้นได้ชัด มรึงแช่งกรูให้เลือดคลั่งในสมองเหรอ
“ไม่ไป”ไอ่กอล์ฟตอบแค่นั้นแหละครับ
“จะดีเหรอครับ เดี๋ยวผมให้คนขับรถที่บ้านมารับแล้วพาพี่ไปหาหมอดีกว่า”มันพูดแล้วทำท่าจะหยิบมือถือมาโทร
“ไม่ไป”แล้วไอ่กอล์ฟก็เก็บจานข้าวที่กินเสร็จแล้ว จะเอาไปล้างที่อ่างล้างหน้าให้ห้องน้ำรวม
“พี่ไม่ต้องเก็บครับ เดี๋ยวผมทำเอง”มันแย่งจานออกจากมือไอ่กอล์ฟ เขี่ยพวกเศษๆที่เหลือลงถุงขยะ แล้วก็เก็บถ้วยจานจะเอาไปล้าง แต่ไอ่กอล์ฟดูท่าทางแล้ว ไม่เข้าท่าเลยครับ มันเก้ๆกังๆยังไงก็ไม่รู้ (ก็อยู่ที่บ้านมันไม่ต้องทำเอง มีแต่คนทำให้หมด) ไอ่กอล์ฟเลยเข้าไปช่วยมัน
“พี่ไม่ต้องครับ เดี๋ยวผมทำเองได้ มันอาจจะไม่สะดวกซักหน่อย”มันบอกแบบอ้างไปข้างๆคูๆ
“ได้ไง กินด้วยกันก็ต้องช่วยกันล้างดิ่ เดี๋ยวจะหาว่าครู เอ่อ...พี่เอาเปรียบเรา”ไอ่กอล์ฟช่วยมันถือจานเข้าไปล้างที่ห้องน้ำ
“พี่อ่ะ สงสัยเก่งแต่ชีวะ ตกภาษาไทยแน่ๆ”มันพูดขณะเดินไปห้องน้ำ ไอ่กอล์ฟไม่พูดอะไร แต่ก็งงๆอยู่ในที
“คำว่าเราอ่ะ เป็นคำสรรพนามใช้แทนบุคคลตั้งแต่สองคนขึ้นไป พี่จะมาเรียกแทนผมไม่ได้ ถ้าพี่จะเรียกผม เรียกชื่อเล่นผมก็ได้ จะได้ดูสนิทสนมเป็นกันเองดี”มันสอนไอ่กอล์ฟ ชิชิชิชิชิชิชิ แต่ตอนนี้ก็อึ้งๆนะครับ แบบว่าเวลาเรียนดูเหมือนชอบแหย่ๆกวนๆพวกครูเป็นโจก แต่ความรู้มันก็ใช้ได้เลย ก็ยอมรับในระดับหนึ่งแหละครับว่ามันเก่ง เพราะไอ่กอล์ฟเคยเห็นเกรดมันมาแล้ว ไม่ธรรมดาเลย (เก่งจริงๆไอ่เด็กเกรียนของครู อิอิ)
“พี่อยากฟังเพลงป่ะ ผมจะร้องให้ฟัง”มันพูดแล้ววางจานที่ถือมาลงในอ่าง ไปๆมาๆก็เป็นไอ่กอล์ฟต้องล้างจานครับ เพราะทนดูมันทำไม่ไหว ขัดตามากๆ ส่วนตัวมันก็ไปยืนข้างๆฮัมเพลงให้ไอ่กอล์ฟฟังเบาๆ เพลงประมาณว่าตัวมันเป็นคนที่ไอ่กอล์ฟไม่เคยมอง แต่ก็ยังจะอยู่ข้างไอ่กอล์ฟอะไรประมาณอย่างนี้แหละครับ (จำไม่ได้แล้วอ่ะ แหะๆ)
{ผมโก๋เองนะครับ ตอนนั้นผมร้องเพลง คนนอกใจ ของโมทีฟครับ ตามนี้เลยครับขอแทรกหน่อยนะครับพี่กอล์ฟ (น้อยใจจังพี่กอล์ฟจำไม่ได้)}
http://media.imeem.com/m/T-EQUY4RZwเพลง คนนอกใจ
โมทีฟ (Motif)
บอกได้เลยไม่ยากเย็น ว่าใครเป็นคนนอกใจ
ก็มันคือฉันใช่ไหมไม่ใช่เขา
เป็นคนนอกใจก็ข้างในไม่ใช่เรา
ก็ในใจเธอมีเขาจนเต็มใจ
* รู้อยู่ว่าเธอรักใคร
เนื้อที่ในใจเธอให้เขาไม่เหลือเลย
** ยอมยืนเหน็บหนาวข้างใจเธอ
ไม่ไปไหนให้ไกลเธอ
เพียงรอวันที่ใจเธอไม่มีใคร
รอวันที่เธอไม่มีใคร
เผื่อเธอเห็นคนนอกใจ ที่รักเธอ
ที่เฝ้ารออยู่ทุกวัน
เผื่อเธอเห็นมัน
และรับฉันไว้ข้างใน (หัวใจเธอ)
อาจจะเป็นคนนอกใจ แต่ไม่เคยไม่แน่ใจ
มันไม่เคยมีวันไหนไม่รักเธอ
แต่ไม่มีเลยซักวัน ที่เธอนั้นจะเห็นใจ
เธอยังคงทิ้งฉันไว้นอกใจเธอ
พอล้างจานเสร็จ ไอ่กอล์ฟก็ไล่มันกลับบ้านครับ พร้อมกับเอาจานลงไปคืน แต่มันทำอิดอ้อน
“ผมขอพักอีกหน่อยก่อน ยังเหนื่อยอยู่เลยครับ ช่วยงานค่ายที่โรงเรียนเสร็จก็ขึ้นสองแถวตรงมาหาพี่เลย เหนียวตัวไม่ได้อาบน้ำตั้งแต่เมื่อคืน”มันพูดแล้วทำท่าบิดตัวเหมือนเมื่อยมากๆ ถึงว่ากรูได้กลิ่นเหม็นเขียวที่แท้มรึงก็ไม่อาบน้ำนี่เอง อึ๊ยส์ สกปรก อิอิ
“ก็รีบกลับบ้านแล้วไปอาบน้ำพักผ่อน พรุ่งนี้ต้องไปโรงเรียนไม่ใช่เหรอ”ไอ่กอล์ฟถามมัน
“ครับ งั้นผมขออาบน้ำก่อนแล้วกัน ขืนกลับไปสภาพนี้แหมะว่าแย่เลย”มันพูดแล้วก็เดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวออกจากเป้ทหารของมัน แต่พอเห็นสภาพที่มันรื้อกระเป๋าออกมาแล้ว ทั้งเสื้อผ้า ผ้าเช็ดตัวดูโคตะระซกมก โสมมมากๆๆๆๆ เรียกว่า ผ้าขี้ริวห้องไอ่กอล์ฟดูดีกว่าเสื้อผ้าในกระเป๋ามันอีก
“ทำไมผ้าเช็ดตัวกับเสื้อผ้ามันดูสกปรกนักล่ะ”ไอ่กอล์ฟถามอย่างเหลืออด
“ก็ ผมจับยัดๆลงไปรวมกันทั้งที่ใส่แล้วกับยังไม่ได้ใส่อ่ะครับ ผม เอ่อ จัดของไม่เป็น ตอนขาไปมันยังดีๆอยู่นะครับ ป้าแม่บ้านเขาจัดให้ พอจะกลับผมเลยยัดมั่วเลย”มันสารภาพออกมาในที่สุด (คุณหนูโคตะระๆๆๆๆๆ มันอ่ะ ชิชิ)
ไอ่กอล์ฟลุกขึ้นไปเปิดตู้เสื้อผ้า หยิบผ้าเช็ดตัวผืนสำรองแล้วก็เลือกๆเสื้อกับกางเกงของไอ่กอล์ฟให้มัน
“อ่ะ ใช้นี่ไปก่อน”ไอ่กอล์ฟยื่นให้มัน
“พี่ให้ผมใช้ของของพี่เหรอครับ ขอบคุณครับ”มันพูดเสียงสั่นๆเหมือนมีน้ำตาคลอๆด้วยนะ
“อืม แต่ถ้าของเรา เอ่อ...ของโก๋ มันก็ดูสกปรกเหมือนเดิม”ไอ่กอล์ฟตอบ ตอนนั้นก็รู้สึกแปลกใจตัวเองาก ทำไมต้องให้มันใช้ของเราด้วยว่ะนี่ คงเห็นใจมันที่ไปช่วยงานโรงเรียนมามั้ง
“พี่จะให้ผมถอดที่นี้ หรือว่าไปเปลี่ยนในห้องน้ำดีครับ”มันถามแบบจริงจัง แต่ตอนนั้นไอ่กอล์ฟคิดว่ามันถามกวนๆลามกๆเลยทำเป็นไม่ได้ยิน
ว่าแล้วก่อนที่มันจะถอดเสื้อผ้าของมันออก มันก็ต้องถอดรองเท้า รด.ของมันออกก่อน (มันใส่ตลอดเลยนะครับ ไม่ถอดเลยตั้งแต่เข้าห้องมา) ไอ่กอล์ฟก็เข้าใจไปเองว่ามันคงใส่ยากถอดยากอะไรอย่างนั้น เพราะดูมันเป็นเชือกรัดๆแล้วเวลาเดินมีเสียง ซิ้งๆ เหมือนลูกเหล็กไหลไปมากระทบกัน แต่พอมันถอดออกมาเท่านั้นแหละครับ ไอ่กอล์ฟแทบเอาอาหารที่กินเข้าไปเมื่อครู่ออกมา กลิ่นมันแบบว่าสุดยอดมาก เรียกได้ว่ารวมกลิ่นหมาเน่าปลาเน่าสาระพัดของเน่าอยู่ในรองเท้ามัน ถึงว่ามันไม่ยอมถอดรองเท้าของมันเลย
“โก๋ๆ ไปถอดข้างนอกเถอะ”ไอ่กอล์ฟรีบไล่มันออกไปนอกห้องเลยครับ แล้วลุกไปเปิดหน้าต่างให้กว้างขึ้น
“ครับๆ ก็ผมถามพี่แล้ว พอดีถุงเท้าผมเตรียมไปสามคู่ อันนี้มันคู่สุดท้ายพอดี”มันรีบรับคำแล้วก็เดินถือเอาของกับเสื้อผ้าคงไปถอดในห้องน้ำ ไม่น่าแกล้งทำเป็นไม่ได้ยินเลยกรู
ผ่านไปซักพักมันที่อยู่ในชุดเสื้อยืดกับกางเกงบอลของไอ่กอล์ฟก็เดินกลับเข้ามาพร้อมกลิ่นสบู่หอมๆ เออ อย่างนี้ค่อยยังชั่วหน่อย เสื้อผ้าชุดเก่ากับถุงเท้าเน่าๆของมันวางกองไว้หน้าห้องแล้วมันก็เอาเป้ทหารของมันไปเก็บยัดๆใส่เข้าไป ก่อนเดินเข้ามาในห้องอีกครั้ง
“ผมสบายตัวจังครับ สบายใจด้วย”มันนั่งลงที่เก้าอี้ ตอนนี้ไอ่กอล์ฟนอนอ่านหนังสืออยู่ที่เตียงแล้วครับ
“อืม ไปได้แล้ว กลับบ้านได้แล้ว”ไอ่กอล์ฟบอกแต่ตายังอ่านหนังสืออยู่
“ทำไมพี่ไล่ผมจัง พี่ไม่ถามผมเหรอว่าผมสบายใจเรื่องอะไร”มันพูดเสียงเหมือนน้อยใจ แต่ไอ่กอล์ฟก็เงียบ
“ผมสบายใจที่พี่ยอมพูดกับผม ยอมให้ผมไปซื้อข้าวมาให้ทาน ให้ผมทานข้าวด้วย พี่ยังให้ผมใช้.....”มันพูดไม่ทันจบเสียงเคาะประตูห้องก็ดังขึ้น
ก๊อก ๆ ๆ
“พี่กอล์ฟครับ ต้นเองครับ”เสียงที่อยู่หน้าประตูดังเข้ามา
OOO อ๊อด.........เสียงกริ่งหมดคาบเรียนในบทที่สามสิบหก...... OOO
หัวข้อ: [ครูหนุ่มสุดซ่าส์Vsเด็กบ้าสุดเกรียน] (อ่าน 1510243 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก