ไอ่น้องชาย....ที่อยู่เมืองไทย...ก็นอยซะจนกลายเป็นน้อยใจ
ส่วนไอ่น้องชาย....อีกคน...ที่อยู่ที่เมืองจีน....มันจะทำงานอย่างเป็นสุขได้เหรอ...
ไม่มีอะไรจะพูด...เพราะเข้าใจทั้งสองคน...แค่อยากให้ลองคิด...
ต่างฝ่ายต่างรักกันมากแค่ไหน...คิดถึงกันยังไง...
ชีวิตคนเรา...ไม่ได้ยืดยาวอย่างที่คิด...
เก็บเกี่ยวความรู้สึกดีๆ...ให้ได้มากที่สุด
อย่าตั้งแง่...กันอีกเลย...
สำหรับโก๋....กว่าจะมาถึงวันนี้ได้...มันใช้ความอดทน...ใช้ความรัก...ใช้ชีวิตทั้งชีวิตแลกมา
พี่รู้ว่าโก๋พยายามมากแค่ไหน....แต่อยากบอกว่า...กอล์ฟไม่ได้รักโก๋น้อยลง...หรือเห็นว่าสิ่งใดสำคัญไปกว่าโก๋
พี่รู้ว่า...โก๋ก็รู้....เพราะโก๋เองก็สัมผัสได้...ถึงแม้นิสัยกอล์ฟจะไม่ค่อยพูดอย่างที่รู้สึก...หรือที่เรียกอีกอย่างหนึ่งว่า...ปากแข็ง
แต่โก๋ก็สัมผัส...ถึงความรัก...ที่กอล์ฟมีให้โก๋ได้ใช่ไหมล่ะ...รอเซอร์ไพร์จากภรรเมียที่ตั้งใจทำให้สารมีดีกว่าเนอะ...
....มารอดู...รอลุ้นด้วยกัน....มีคนรอกอล์ฟเป็นเพื่อนโก๋...เยอะแยะเลย
ดูแลตัวเองดีๆ...อย่างที่โก๋เคยบอกในบล็อคของตัวเอง...ว่า....
"ต่อจากนี้ไปพี่เป็นของผม
และผมก็เป็นของพี่
เราเป็นของกันและกันตลอดไป...............จนนิจนิรันดร์"โก๋เป็นของกอล์ฟนะ เพราะฉะนั้น...ดูแลตัวเองดีๆ...
รักกอล์ฟมากแค่ไหน...ก็รักตัวเองให้มากเท่านั้น...
รู้หรือเปล่าโก๋....ประโยคที่โก๋เขียนในบล็อคประโยคนี้....
กอล์ฟอ่านให้พี่ฟังด้วยน้ำเสียงที่ปลาบปลื้ม...ซาบซึ้ง...
ฟังดูก็รู้ว่ากอล์ฟประทับใจแค่ไหน....
ป๋อหล๋อ.....บทเรียนหลัก และบทเรียนเสริม...รอกันต่อไปนะคะ...ไอ่น้องชายที่อยุ่เมืองไทย...ยังไม่ส่งมาให้เลย